Redactielid Mats rijdt een WK – deel 3

Als redactielid van de Pits is het altijd leuk om te schrijven over je passie, maar je passie zelf uitoefenen is nog altijd dat ietsje leuker. De afgelopen paar weken was ik terug te vinden in Italië, in Martinsicuro aan de Adriatische zee, om deel te nemen aan het wereldkampioenschap indoorkarting. Ontdek hoe ik het er vanaf bracht op de finale dag in deel drie van mijn verslag. De eerste twee delen nog niet gelezen? Je kan ze hier terugvinden:
Deel 1
Deel 2

Na een opnieuw onfortuinlijke achtste race was het enige wat ik kon doen nog vooruit kijken. Nooit eerder miste ik de finale van het KWC en dat ging me nu niet voor de eerste keer gebeuren. Voor aanvang van de halve finale stond ik op de achttiende plaats, dus net twee plaatsen te laag om me rechtstreeks voor de finale te plaatsen (de posities zeventien tot en met twintig worden in een speciale battle bepaald door de piloten die na de halve finales op positie zeventien tot en met tweeëndertig stonden). Voor zekerheid in te bouwen moest ik dus wel presteren in de halve finale.

Dag 5: Halve finale

Drie groepen van zestien rijders werden vastgelegd voor de halve finales en met zijn achtenveertig gingen we er ook hard tegenaan. De poules werden nu niet geloot, maar gecreëerd op basis van de rangschikking. Zo werd de eerste uit het klassement (Gosselin) ingedeeld in poule A, de tweede (Boutens) in poule B en de derde (Höller) in poule C. Vervolgens komt ook de vierde in poule C, vijfde in B, zesde in A en zo verder. Ik kwam terecht in poule A, waarin ik dus leider Gosselin, maar ook mijn teamgenoten Rico Haarbosch en Selina Balneger trof. Ook niet helemaal ideaal voor het teamkampioenschap dus aangezien we punten van elkaar kunnen afpakken met zijn drieën.

Teamgenoot Rico pakte de pole en ik kon me op de derde plek kwalificeren, achter opnieuw Matts Breckpot. Bij de start kon ik het alweer gelijk schudden, want de Braziliaan achter me (Oliveira) vond het nodig om me op het buitenstuk een aantal tikken uit te delen op mijn achterbumper. Hierdoor lag ik op het einde van de eerste ronde al meteen een recht stuk achter en tot overmaat van ramp haalde hij en ook Mika Mathia me niet veel later in. Toen ik de aansluiting weer probeerde te maken ging Mathia plotseling aan het slippen bij het binnenrijden, waarbij de jonge Nederlander hard de boarding raakte en voor mijn wielen terechtkwam. Mathia kon door maar ik moest een corrigerend manoeuvre maken waarbij ik vol op m’n linker achterwiel geraakt werd en vast kwam te staan. Het hele veld ging me voorbij en ik kon beginnen met terug knokken vanuit laatste positie… Dit voorval kunnen jullie in onderstaand filmpje bekijken vanaf 05:19.

Ik was even van slag, maar besefte nagenoeg onmiddellijk dat ik door moest. Coach van ons team, Corné Snoep, schreeuwde me opnieuw naar voren en ik reed een dijk van een race. Na een goede pit stop op het einde kwam ik net achter Oliveira te zitten, die ik jammer genoeg niet meer voorbij raakte. Dat betekende een zesde plaats, dat uiteindelijk een vijfde plek werd na een discutabele tijdstraf voor Mathia vanwege een foutieve pit stop. Niet het resultaat waar ik op hoopte, maar gezien het feit dat ik rond gezet werd, het maximale wat ik kon behalen.
Gelukkig was die vijfde plaats net goed genoeg om over de Pool Arthur Pel en de Belg Christophe Verhoeven te springen in het klassement, waardoor ik zestiende werd en me dus op de valreep rechtstreeks plaatste voor de finale. Teamgenoot Rico won de halve finale, waardoor hij opnieuw naar de derde plaats klom in het klassement. Zo werd het een finale met de volgende twintig piloten (in volgorde van klassement):

Met tien Belgen en vijf Nederlanders in de finale nemen de lage landen maar liefst 75% van het deelnemersveld in. Nooit eerder waren België en Nederland zo dominant op een WK indoorkarting, terwijl we in totaal met 31 waren (van de 104 deelnemers). Dit leidde ertoe dat de meesten op de baan elkaar wel kenden, wat mooie duels beloofde.

Dag 5: Finale race

Vooraleer we van start gaan in de finale was er eerst nog een speciale kwalificatiesessie. De nummers één tot en met zestien van het kampioenschap namen het one-on-one op tegen elkaar om de startpositie van de finale te bepalen. Dit verloopt volgens een play-off principe, volgens een stamboom die werd ingericht op volgorde van klassement zoals jullie hieronder kunnen zien.

Aangezien ik zestiende stond in de stand mocht ik gelijk aan de bak tegen de nummer 1, Ruben Boutens. Ruben en ik kennen elkaar al lang en de man uit Middelburg pakte al drie keer een eindpodium, maar nog nooit de titel. Hij was er dus op gebrand om alles uit de kast te halen. Ook ik was echter nog hongerig om na een WK met veel tegenslag nog op te klimmen en ook het teamkampioenschap stond voor mij en mijn teamgenoten nog op het spel.
De werking van deze one-on-one kwalificatie is als volgt. Iedereen rijdt één hotlap in zijn kart en stapt na dat rondje in de kart van zijn tegenstander om dan opnieuw één hotlap af te werken. Beide rondetijden worden opgeteld voor beide rijders en wie de beste totaaltijd heeft wint de battle en gaat door naar de volgende ronde. De verliezer valt af. De winnaar mag ook kiezen welke kart van de twee hij meeneemt naar de volgende ronde en zo zou je in theorie dus één van de beste karts moeten hebben als je het helemaal tot het einde haalt.

Ik had niets te verliezen in deze battles aangezien ik het laagst geklasseerd stond en ging er vol voor. Mijn eerste rondje tegen Ruben was nog een beetje zenuwachtig en ik maakte enkele kleine foutjes, die me gelukkig niet te veel tijd kosten. In mijn tweede rondje (in de kart van Ruben) ging het heel goed. Ik kon mooi de apex overal aansnijden zoals ik wilde en zette een goede tijd neer. De organisatie hield ons nog even in spanning, maar toen kwam voor mij het goede nieuws dat ik Ruben geklopt had. Het werd zo meteen ook een stuk lastiger voor Ruben om de titel nog te pakken, gezien zijn kwaliteit kan hij nog sterk terugkomen. Jammer genoeg hadden we beide niet bepaald goede kartjes, wat het nog extra moeilijk maakt. Ruben moest zo de race van start gaan als negende (hoogst geklasseerde van de afvallers).

In de tweede ronde kwam ik uit tegen mijn landgenoot Stefan Verhofsté. Normaal moet hij te pakken zijn en daar ging ik dan ook van uit. Nadat ik het eerste reekshoofd in de eerste confrontatie kon uitschakelen moest alles mogelijk zijn. Ik legde in mijn eigen kart een twijfelachtig rondje af. Ik maakte een fout die me enkele tienden kostte in de eerste bocht en was even bang dat ik hierdoor zou verliezen. Ik vond echter snel mijn focus terug en beperkte de schade. Ook Stefan zijn eerste rondje was niet heel goed en alles was dus nog mogelijk. In zijn kart legde ik een nagenoeg foutloos rondje af en ik won vervolgens vrij comfortabel de battle.
Ik besloot mijn (niet zo’n goede) kart te behouden en gaf Stefan zijn oorspronkelijke (betere) kart. Hier kwam het teamspel een beetje bij kijken. Mijn volgende tegenstander was immers de Duitser Dennis Höller, die vierde stond in de stand en nog een goede kans had op de titel. Hij stond ook maar twee punten achter mijn teamgenoot Rico. Als ik deze battle zou winnen kon ik vervolgens mijn minder goede kart aan hem geven, wat Rico zijn kansen zou vergroten. Maar dan moest ik natuurlijk nog wel de battle winnen… Maar nogmaals, na mijn eerste ronde voelde ik alsof ik alles aankon.

En terecht ook zo bleek. Höller legde een zeer goed rondje af in zijn kart, maar kon zich totaal niet vinden in het rijgedrag van mijn kart. Ik kon daarentegen twee van mijn beste rondjes afwerken en won uiteindelijk de battle, waarin ik Höller zijn kart overnam en hij in de mijne aan de bak moest vanaf P3 op de grid.
Aan de andere zijde van de stamboom raasde teamgenoot Rico doorheen zijn battles en hij schakelde achtereenvolgens Hollink, Breckpot en Baccellieri uit. We waren beiden euforisch dat we het zo ver schopten, want zo werd ook het teamklassement weer goed mogelijk om te winnen. Voor onze battle besloten we om er beiden vol voor te gaan en na enkele kleine foutjes in mijn eerste rondje verloor ik uiteindelijk de strijd om pole tegen Rico, die twee ijzersterke rondjes klokte en nog maar eens liet zien wat voor een (16-jarig!) talent hij is. Hij vergrootte zo zijn kans opnieuw om de titel te pakken, en dat op zijn verjaardag.

Rico besloot uiteindelijk zijn oorspronkelijke kart te houden. We hadden beide redelijk goeie kartjes, maar helaas lagen er nog betere op de loer in de achterhoede. Het was dus nog oppassen. Gelukkig startte Höller achter me in een tragere kart, waardoor hij hopelijk het veld wat zou ophouden.
Voor mij persoonlijk was deze kwalificatie al een overwinning. Na de tegenslag die ik heb gekend in het kampioenschap was het voor mij een bevestiging dat ik me echt wel kon meten met de absolute top en ik was dan ook heel gemotiveerd om een goeie finale te rijden.
De stamboom ziet er als volgt uit na de confrontaties:

De heren die zich indirect geplaatst hadden voor de finale moesten vanaf plekken zeventien tot en met twintig van start gaan.

In de finale moest het dan gaan gebeuren. Wie wordt de nieuwe kampioen? Er zijn nog vijf piloten die een realistische kans hebben: Boutens, Gosselin, Haarbosch, Höller en Javanainen.
Bij de start van de race konden Rico en ik, zoals gehoopt, al snel een gat slaan met de concurrentie. Het duurde echter niet lang voor Gosselin en Javanainen hun weg naar voren startten en eens ze voorbij Höller waren kwamen ze als snel opzetten. Rico en ik hadden moeite en hadden ondanks onze goede kwalificatie beide niet de allerbeste kartjes in ons bezit. Uiteindelijk kwam uit de verre achterhoede uittredend kampioen Mathias Grooten hard opzetten. In een heel erg goed kartje haalde hij de ene na de andere piloot in, en door sommige vroege pitters kon hij al snel vooraan aansluiten. Na dertig minuten race had hij mij te pakken, waarna ik niet veel later ging pitten en al mijn kansen vergooide. Ik had niet opgemerkt dat er al twee piloten (die we bijna gingen dubbelen) voor me gingen pitten en toen ik de pits binnenkwam was dus elke pitbox al bezet. Al stilstaand moest ik wachten tot één van die twee groen licht kreeg, waarna ik op de knop kon drukken en mijn twintig seconden in de pits kon doorbrengen. In realiteit waren dit 32 seconden, waardoor ik van een mogelijke derde of vierde plaats uiteindelijk pas elfde werd. Jammer dat ik net op dat moment mijn eerste eigen foutje maak van heel het WK.

Vooraan was het een strijd op leven en dood. Grooten deed het ondenkbare en reed onbedreigd naar de zege, vanaf plek zeventien op de grid. De Zweed Javanainen eindigde onbedreigd als tweede, maar daarachter werd de titel beslist. Gosselin verslikt zich in een duel met Haarbosch en vliegt (door geheel zijn eigen fout) de muur in. Kart gebroken en einde van het WK voor de Waal, die ook nog eens een DQ aan zijn broek kreeg voor zijn actie en daardoor nog terugviel naar plaats zes in het kampioenschap. Boutens deed alles wat hij kon om hoog genoeg te eindigen en zijn WK te redden, maar er zat net niet genoeg snelheid in zijn kartje. Mijn teamgenoot Rico kon na een lang en hard gevecht toch iedereen nog achter zich houden voor de derde plaats en zo werd hij de jongste en eerste Nederlandse wereldkampioen indoorkarting. Wat een prestatie van zijn kant! Gezien zijn jonge leeftijd won hij ook nog eens het juniorenklassement. Ruben Boutens werd achtste in de finale, waardoor hij twee punten miste op Rico voor de titel en tweede werd, zijn vierde eindpodium in totaal ondertussen. Javanainen werd met zijn tweede plek in de race nog mooi derde in de eindstand, die je hieronder nog kan zien. Teamgenote Selina werd wereldkampioen bij de vrouwen en eindigde algemeen als tweeëntwintigste. Teamgenoot Lorenzo eindigde het kampioenschap knap als negende.

Ik kon met mijn elfde plaats in de race nog stijgen tot de veertiende plek in het kampioenschap. Gezien de vele pechmomenten was ik daar heel tevreden mee, al zou ik dat vooraf niet geweest zijn. In het teamkampioenschap kwamen Rico, Selina, Lorenzo en ik uiteindelijk negen punten tekort voor de titel, maar we hebben alles gegeven wat we in ons hadden. Het was een zeer geslaagd kampioenschap, waarin we weer vele nieuwe mensen hebben leren kennen en ons weer op en top geamuseerd hebben. Volgend jaar in Madrid ben ik zeker weer van de partij.
Bedankt om deze special te volgen, en dan kan ik me nu terug gaan focussen op het leveren van Formule 1 nieuws aan jullie, onze trouwe lezers! (Al volgt er binnenkort misschien nog een kleinigheidje over dit wereldkampioenschap)

Wereldkampioen Rico Haarbosch op het eindpodium.

Met ons team ‘The Dutch Value’ worden Selina, Rico, Lorenzo en ikzelf tweede in het teamkampioenschap.