Het is dinsdagavond op het circuit van Spa-Francorchamps. De F1 motoren zijn al een dik anderhalf uur niet meer te horen en het begint druk te worden in het lokaal dat Red Bull in het nieuwe pitgebouw heeft ingericht. In een sofa zit Paul Frère te wachten, negentig jaar is hij ondertussen al en een veteraan uit de Formule 1. Hij reed elf Grand Prix’ en kwam één keer op het podium. In de sofa naast hem gaat David Coulthard zitten voor een absoluut uniek dubbelgesprek.
In de jaren vijftig had je geen rijbewijs nodig, begint Paul Frère, wanneer je de juiste leeftijd had stuurde men je op pad om mensen te vermoorden. Voor twintig frank had je een competitievergunning, je moest niet eens een test afleggen. In 1955 mocht ik voor Ferrari testen in Imola. Blijkbaar vonden ze me goed en ik mocht voor hen uitkomen. Ik vroeg hen om ervoor te zorgen dat Monaco niet mijn eerste race was en natuurlijk zorgden ze er voor dat ik daar moest beginnen. Ik reed dat seizoen twee races, die van Monaco en de Grand Prix hier in Spa.
David Coulthard heeft veel respect voor de rijders uit de beginjaren van de sport. Hij vertelt dat hij vooral hun moed bewondert om met die wagens op sommige circuits te willen racen: Een paar jaar geleden mocht ik op de Nordschleife van de Nurburgring rijden, daar zou ik niet graag met een hedendaagse F1 wagen op rijden. Nick (Heidfeld) heeft dat laatst wel gedaan. Het was echt een geweldige job toen. Seks was veilig en motorsport gevaarlijk, nu is dat omgekeerd en het zou geweldig zijn om terug naar die tijd te gaan — wel om andere redenen!
In mijn tijd stond de aerodynamica nog in zijn kinderschoenen, valt Frère in, ik herinner me nog dat ik in Monaco veel last had van onderstuur en ik zei tegen het team dat als we de rollbar zouden aanpassen dat we daar dan veel mee zouden kunnen oplossen. Ze keken me verdwaast aan! De rollbar maakte deel uit van het concept en daar mocht niet aan geraakt worden!
Het doet Coulthard denken aan het Goodwood festival: Toen mocht ik in een 250 Maserati rijden en het was misschien wel de meest angstaanjagende ervaring uit mijn carrière! Er was geen gordel en ik moest met mijn benen gespreid rijden omdat de aandrijving ertussenin zat, het was alsof ik naar de gynaecoloog ging. Bovendien was de rollcage mijn hoofd! De technologie staat niet stil, al gebruiken we bij Red Bull nog steeds een windtunnel die dateert uit de tweede wereldoorlog. Misschien dat we daar de oorzaak van onze resultaten moeten zoeken!
Wij testten toen ook niet zoals er hier nu op Spa getest wordt, zei Frère. Wanneer de wagen klaar was reed een testrijder een aantal rondjes op een circuit en als hij zei dat de wagen goed was gaven ze hem aan ons om er mee te racen.
Spa is nog steeds mijn favoriete circuit, begint Coulthard, de kick die je krijgt door de uitdagingen die het circuit opwerpt is ongelofelijk. Dankzij mijn verloofde Karen (Minier) is dit ook een beetje mijn thuis Grand Prix geworden.
Ik heb hier in Spa mijn beste resultaat gehaald. Dat gebeurde in 1956. Ik had dat seizoen nog geen enkele race gereden maar toen brak Luigi Musso zijn pols en kreeg ik een telefoontje van Ferrari. Ik weet nog dat ik niet wou rijden omdat ik de wagen niet kende maar uiteindelijk hebben ze me toch kunnen overhalen en werd ik tweede! Ik heb het geluk gehad dat ik tijdens mijn carrière nooit een ongeluk heb voorgehad, die gebeurden alleen bij de anderen.
Ook nu is de F1 niet helemaal veilig, springt Coulthard hem bij, soms komt het op centimeters aan. Kijk maar naar het ongeval tussen mij en Wurz, enkele centimeters meer naar links en mijn wagen zat tegen zijn helm. Laten we Kubica ook niet vergeten, maar je mag daar niet aan denken want als je dat wel doet dan is het tijd om te stoppen.