De grand prix van China is weer een juweeltje vanuit het perspectief van de fans van Max Verstappen. Natuurlijk, het was flink balen dat hij moest starten vanuit de 16e startpositie. De verklaring kwam in de ochtend op de dag van de race: een onwillige bougie. Dat was snel ontdekt én verholpen, dus niets stond Verstappen in de weg om met een goed geprepareerde auto te vertrekken. Een goede klassering? Dat moesten we nog maar eens zien.
Natuurlijk, iedereen heeft Brazilië van vorig seizoen in gedachten. Verstappen trakteerde ons op een weergaloze inhaalrace in de regen en pakte uiteindelijk een derde plaats. Waarom zou in China niet ook kunnen? Er was weliswaar geen regen, hoewel de baan op flink wat plekken nog wel nat was door regen die eerder gevallen was. Het spannendste vooraf leek nog de bandenkeuze te zijn.
Dan de start. Twee keer met de ogen knipperen en Verstappen boekte een plek of vijf winst. Nog in de eerste ronde was hij alweer zeverde en geloof het of niet, maar uiteindelijk reed hij op plek drie. Hoe doet ‘ie dat toch, voeg ik mij steeds af. Natuurlijk, hij kan racen. Bottas kan dat ook, maar na zijn spin had hij toch duidelijk meer moeite om vanuit het middenveld weer richting podium te rijden.
Het antwoord kwam vanaf het podium. Als gevolg van een knappe derde plek, wordt Verstappen, net als de nummers een en twee, kort geïnterviewd. De eerste vraag was echter meer een suggestie: “It was like a video game”. Verstappen antwoordde met “It was challenging” politiek correct, maar vanaf dat moment ging bij mij een licht aan alsof ik zojuist zelf de relativiteitstheorie had ontdekt. Dat ís het natuurlijk: Verstappen beschouwt racen als een videogame.
Auto’s zijn uit pixels opgebouwde objecten, banden een optie uit een keuzemenu en regen een instelling met moeilijkheidsgraad ‘advanced’. Verstappen is 19, Bottas is 27. Er zitten zo’n zeventig functies op het stuurtje. De een is opgegroeid met levensechte simulaties, de ander met Mario Kart. De een leeft in een wereld waarin digitale en echte werkelijkheid in zekere zin beide virtueel zijn, de ander maakt vanuit een digitale werkelijkheid continu een vertaalslag naar het hier en nu. Ze schelen acht jaar, maar in zienswijze is het acht lichtjaar.
Hij praatte bijna achteloos over de suggestie heen, maar vanaf dat moment wist ik wel beter.