1956: De Grand Prix van Argentinië nabij hoofdstad Buenos Aires. Juan Manuel Fangio startte uit polepositie maar verloor die meteen aan José Froilan Gonzalez. Hij moest die na de derde ronde al afstaan aan Carlos Menditeguy, eveneens een Argentijn. In de 22ste ronde vertraagde Fangio en haalde hij nog net de pits met een lekkende brandstofpomp. Omdat het uren zou duren om het lek te dichten besloot het team om hem de wagen van Luigi Musso te geven. Twintig ronden later moest leider Menditeguy naar de kant met een gebroken aandrijfas en nam Stirling Moss de leiding over. Hij kon het 23 ronden volhouden, maar moest zich uiteindelijk toch gewonnen geven aan een sterk teruggekomen Juan Manuel Fangio. Hij kwam na 98 ronden en 3u00’03.7 als eerste over de streep, gevolgd door Jean Behra (24.4), Hawthorn (twee ronden), het duo Landi-Gerini (zes ronden), de Belg Olivier Gendebien (zeven ronden) en het duo Uria-O.Gonzalez (tien ronden). Zes anderen haalden de finish niet; Stirling Moss (motor na 81 ronden), Peter Collins (crash in ronde 58), Luigi Piotti (crash in ronde 57), Carlos Menditeguy (aandrijfas in ronde 42), Eugenio Castellotti (versnellingsbak in ronde 40) en José Froilan Gonzalez (motor in ronde 24). Luigi Musso en Juan Manuel Fangio kregen elk vier punten voor hun gedeelde overwinning, wat Fangio op weg zette naar zijn vierde wereldtitel.
1959: Het trieste overlijden van Michael Hawthorn. De Engelsman won de 24u van LeMans en even later ook de 12u van Sebring in 1955. Hij debuteerde in België 1952 en werd meteen vierde. Zijn eerste podium volgde snel, in zijn derde race en voor eigen publiek. In de eindstand van het kampioenschap eindigde hij vijfde met één podium, wat heel erg knap is voor een debutant. Zijn eerste triomf volgde het jaar nadien, in Frankrijk kwam hij als eerste over de streep. Hij haalde nog tweemaal een derde plaats (Duitsland en Zwitserland) en eindigde zo als vierde in het eindklassement. Hij begon 1954 met een diskwalificatie maar herpakte zich goed en stond in België op een vierde plaats geklasseerd. Hij won dat jaar één race; de laatste, in Spanje. Dankzij nog drie derde plaatsen dat seizoen werd hij derde in de eindstand. Het jaar nadien viel tegen. Hawthorn wisselde zijn Ferrari in voor een Vanwall maar stond in de eerste twee races tweemaal aan de kant met mechanische pech. Hij besloot om terug naar Ferrari te gaan en daar kon hij wel finishen, zij het net buiten de punten. In Argentinië 1956 begon zijn nieuwe seizoen met een derde plaats, maar de twee races die daarop volgden (Monaco en België) kwam hij niet aan de start. In Frankrijk werd hij tiende in een Vanwall en in Engeland haperde de transmissie van zijn BRM. Zijn derde plaats in de eerste race zorgde voor een twaalde plaats in de eindstand. In 1957 ging het veel beter toen hij bij Ferrari bleef. De eerste twee races waren snel te vergeten (een koppelingsprobleem en een crash) maar daarna verliep het beter. Een vierde, derde, tweede en zesde plaats brachten hem op een vierde plaats in de eindstand. Het seizoen 1958 bracht hem veel vreugde, maar ook veel verdriet. Ferrari leverde hem een wagen waarmee hij voro de titel kon strijden, en dat deed hij ook. Derde in Argentinië, vijfde in Nederland, tweede in België, Engeland, Portugal, Italië en Marokko, en een overwinning in Frankrijk. Tweemaal viel hij uit; toen hij aan de leiding reed in Monaco begaf zijn brandstofpomp het en een koppelingsprobleem maakte komaf met zijn tweede plaats in Duitsland. D erace in Marokko verliep wel tumultueus. Hawthorn had genoeg aan een tweede plaats om de titel te pakken, maar werd na de race op het matje geroepen door de koersdirectie, die dreigden met een diskwalificatie. Hawthorn was namelijk gespind en had zijn wagen terug op de weg geduwd, maar daarbij even in de verkeerde richting gereden. Dat vond de wedstrijdleiding niet kunnen en ze wilden de Engelsman uit de uitslag schrappen, maar Stirling Moss nam het voor zijn landgenoot op. Dat hij niet anders kon, luidde het. Deze nobele daad gaf de wereldtitel aan Hawthorn en verloor Moss uiteindelijk met één puntje. In die race crashte Hawthorn’s vriend Stuart Lewis-Evans en kon nog op het nippertje gered worden uit zijn brandende wagen. Echter, zes dagen later overleed Lewis-Evans aan zijn verwondingen en besloot Hawthorn met de autosport te kappen. Op de avond van 22 januari 1959 reed hij naar huis in zijn Jaguar op de A3 Guildford by-pass. Hij begon te slippen, kwam naast de baan tegen een boom terecht en overleed ter plaatse. Michael Hawthorn werd amper 29 jaar. Hij reed 45 Grand Prix’, waarvan hij er drie won, viermaal vanuit polepositie vertrok en acht podiumplaatsen behaalde.
1996: Het overlijden van Bill Cantrell. De in Hardin County (Kentucky) geboren Amerikaan reed mee in de Indianapolis 500 van 1950. Hij kwam welgeteld drie ronden ver, daarna moest hij zijn wagen afstaan aan Bayliss Levrett. Williard Cantrell, zoals hij officieel heette, zou een week later zijn 88ste verjaardag gevierd hebben.
Alles weten over Formule 1 in 2022?
Hier, op GP Pits brengt Formule 1 nieuws eneen F1 Magazine F1-seizone 2021 lees je alles over de races, voorbeschouwingen, nabeschouwingen en het brekende nieuws.
Op ons gratis forum lees je alles over formule 1 en nog veel meer. Meld je gratis aan en neem deel aan discussies over de mooiste sport van de wereld!