Hallo allemaal,
Wat een weekend, zeg! Een paar uur na de race, toen ik in de motorhome van het team zat, had ik het nog altijd moeilijk om de gebeurtenissen van de voorbije drie dagen op een rijtje te zetten. Het Canadese weekend heeft me alvast geleerd dat je altijd geconcentreerd moet blijven, en dat je je moet afsluiten van alles wat in de paddock wordt verteld. Twee uurtjes. Meer is niet nodig om van mislukkeling te promoveren tot grote held. Zo gaat dat. Ik weet alleen dat je er altijd vertrouwen in moet blijven hebben, dat je positief moet blijven. En er vooral van overtuigd blijven dat je goed genoeg bent om de verwachtingen in te lossen.
Toen ik in Montreal aankwam, wist ik dat we een stap vooruit hadden gezet met de auto. Toch kraaiden we geen victorie, want we wisten ook dat Canada een heel ander circuit is dan de vorige. In Monaco beleefde ik een moeilijk weekend, maar voor mij lag dat al helemaal in het verleden. De dag na de race was ik me al helemaal op Canada beginnen voorbereiden. Mijn grote doel was: beter doen dan mijn beste resultaat dit seizoen, een zevende plaats in Barcelona. En dat was helemaal niet te hoog gegrepen: de auto is nu veel aangenamer om besturen, hij heeft meer grip en is dus sneller.
Zoals altijd begon het weekend met persbabbels. De journalisten stelden me allerlei vragen over het begin van het seizoen, en zoals altijd antwoordde ik heel eerlijk. Ik weet immers ook dat ik in sommige races beter had kunnen presteren. Vooral in Australië maakte ik te veel fouten. Natuurlijk kon ik niet tevreden zijn met mijn prestaties in de eerste vijf koersen. Anderzijds voelde ik dat het ieder weekend beter begon te lopen. Bovendien is mijn zelfvertrouwen nog altijd onaangetast. Dat wilde ik duidelijk maken, toen ik met de pers praatte.
Vrijdag was een moeilijke dag. De piste lag er heel vuil bij en was dus glibberig. ’s Namiddags maakte ik een stuurfoutje. Montreal is een circuit met betonnen muurtjes langs de piste, zodat zelfs het kleinste foutje je duur te staan komt. Ik verwachtte niet dat het contact met de muur zo hard zou zijn, vooral omdat ik er gewoon zijdelings ging langs scheren, en meestal heb je dan zo goed als geen schade. Maar de auto liep deze keer wel degelijk averij op, ik moest hem laten staan op het circuit en nadien vonden ze zelfs een barst in het chassis. De mecaniciens werkten tot één uur in de ochtend om een nieuwe machine voor mij klaar te stomen. Maar daarmee waren onze zorgen helaas nog niet voorbij.
Zaterdagochtend was ik opnieuw optimistisch gestemd. De auto voelde goed aan en we hadden de koers heel goed kunnen voorbereiden met de auto van Giancarlo. Ik wilde gewoon een oefensessie zonder toestanden, om rustig aan de afstelling van mijn auto te werken. Maar dat was me niet gegund, want toen gaf de motor de geest. Daarna raakte ik in de kwalificaties opnieuw de muur. Dankzij het fantastische werk van de mecaniciens raakte ik opnieuw op de piste, maar helaas viel ik in de eerste sessie al buiten de prijzen. Voor het eerst in mijn leven moest ik op de allerlaatste plaats starten.
Ondanks zoveel pech begon ik toch vol vertrouwen aan de race. Je kunt altijd een foutje maken, vooral als je zoals ik altijd op de limiet rijdt. Die rijstijl kan ik niet veranderen, bovendien weet ik dat ik goed genoeg ben om constant op die limiet te racen. Natuurlijk had ik het geluk een beetje aan mijn zijde in de race. Maar ik greep dan ook iedere kans die ik kreeg. In mijn strategie hadden we rekening gehouden met een safety car, want die komt hier ieder seizoen minstens een keer buiten. Deze keer dus ook, en dat speelde in mijn kaart. Ik reed bovendien zeer agressief, kon tegenstanders voorbijsteken en trok heel snelle rondjes toen er niemand in de buurt was. Eigenlijk was ik wel een beetje ontgoocheld toen ik na de race uit de auto stapte, omdat ik niet op het podium stond. Maar dan had ik nog meer risico’s moeten nemen en eigenlijk wilde ik geen derde keer crashen in drie dagen tijd…
Ik denk dat ik met mijn prestatie in de race iets duidelijk heb gemaakt. In Formule 1 wordt van alles gezegd en geschreven, en deze keer viel mijn naam meermaals. Een koers zoals ik die zondag reed, is het beste antwoord dat je op dergelijke geruchten kan geven. Het was makkelijk geweest om opnieuw een foutje te maken, in zo’n moeilijke race, maar dat deed ik niet. Ik wist heel goed waar de limiet lag, ik reed constant op die limiet maar ging er geen enkele keer over.
Van Montreal 2007 onthouden we natuurlijk ook de verschrikkelijke crash van Robert Kubica. Ik zag het ongeval niet. Pas na de race kwam ik te weten dat hij het was. Maar toen ik terug in de garage was en de beelden zag, werd ik toch even stil. En verbaasde het me dat hij ongedeerd was. Dat was trouwens het beste nieuws van het weekend, dat Robert gezond en wel was. Het onderstreept hoe hard in Formule 1 wordt gewerkt aan de veiligheid, en hoe verschrikkelijk sterk de auto’s tegenwoordig zijn. Ik moet zeggen dat ik heel dankbaar ben dat ik met een auto mag rijden die me zo goed beschermt.
Nu neem ik een paar dagen vrij in Montreal, en dan vertrekken we naar Indy. Komend weekend racen we immers weer, en ik kijk er met ongeduld naar uit. Ik rij zielsgraag met een F1-wagen, en na die vierde plaats moet ik hoger mikken. Op het podium dus…
