Ach Montoya … ik weet niet goed wat ik er over moet denken. Hij is een sterke coureur, daar twijfel ik niet aan. Hij heeft het talent om het te maken, dat heeft hij in zijn beginjaren wel laten zien.
In zijn tweede race zette hij heel knap M. Schumacher aan de kant in de eerste bocht tijdens de Grand Prix van Brazilië. Wanneer hij duidelijk op weg is naar zijn eerste zege wordt hij van de baan gekegeld door die domme actie van Jos Verstappen. Zijn eerste overwinning kwam er uiteindelijk toch nog dat jaar, vijf dagen na het drama van 11 september wanneer men er in de Formule 1 niet echt met zijn gedachten bij was. Hij leek gelanceerd te zijn om het tot kampioen te schoppen, het jaar erop wint hij niet maar behaald hij wel vijf poleposities op rij.
Zijn beste seizoen wordt zijn derde. In 2003 verdiende hij even goed de titel als dat Räikkönen of M.Schumacher hem zouden verdiend hebben. Enkel de stewards in Indianapolis dachten daar anders over. Weeral in Indianapolis, zou een mens zo denken. Het was daar dat Montoya ook een jaartje eerder zijn teamgenoot Ralf Schumacher van de baan reed in de eerste bocht en zo de kansen van het team in elkaar liet storten. Dat zal het beeld van de Colombiaan bij de fans de komende jaren worden : iemand die niet terugdeinst voor een, soms te roekeloze, actie. Dat kenmerkt ironisch genoeg wel een winnaarsmentaliteit. De heilige drievuldigheid, in autosporttermen omgezet worden dat het lichtelijk egocentrisme, de snelheid en het bezit van de zogenaamde Big Balls.
Die bezat hij wel degelijk, de Colombiaan deinsde er niet van terug om zo snel mogelijk en op de limiet te gaan. Toch ontbrak er iets wat hem tot de grote kampioenen kon maken, hij had niet echt de afwerking die tegenwoordig een Schumacher, Alonso of Räikkönen hebben. Montoya is meer een man van hoogstandjes, maar die hoogstandjes houdt hij dikwijls geen hele race vol. In Australië in 2002 ging hij nog heel knap Michaël Schumacher voorbij door hem laat uit te remmen, een van de mooiste manoeuvres die de Colombiaan heeft laten zien. In 2003 rijdt hij op hetzelfde circuit lange tijd op kop, maar tien rondjes voor het einde vergooit hij zijn kansen door van de baan te spinnen.
Jammer genoeg zijn er evenveel dieptepunten als hoogstandjes geweest in die afgelopen vijf seizoenen. Zijn spin in Spanje dit jaar, waar hij het leuk vond om de schuld op de wagen te steken in plaats van op zichzelf. Of (opnieuw) Indianapolis, waar hij (opnieuw) zijn teamgenoot eraf rijdt en daarbij nog Button, Speed en vooral Heidfeld meesleurt. Of wat dacht u van de cameraman in de paddock van Imola 2003 ? Montoya liep zonder kijken tegen de camera en wilde de arme man te lijf gaan. Gelukkig kan vrouwlief nog tussen Montoya en de “f*cking idiot” (naar de woorden van de Colombiaan) komen.
Niettegenstaande wens ik hem het beste toe in de Nascar. Het is een kampioenschap waar men niet terugdeinst om wat te duwen en te trekken, ruim dertig wagens die binnen anderhalve seconde met soms vijf naast elkaar op de banking van een ovaal aan 250 km/uur voorbij razen. De rookies worden al snel op hun plaats gezet, meestal tegen de muur, door de meer ervaren coureurs. Eens zien hoe goed Montoya dat kan verdragen. Adios Juan, het ga je goed.