26 oktober 1986
Race 16: Grote Prijs van Australië
Adelaide Street Circuit
82 ronden van 3,778 km. Totaal: 309,878 km
Weer: bewolkt en fris, enkele regendruppels
Na zeven maanden lang de hele wereldbol rondgetrokken te zijn, landt het Formule 1-circus eind oktober in de straten van het Australische Adelaide, waar het seizoen zijn beslag zal krijgen. Voor de tweede keer in de geschiedenis ontvangt het land ‘down under’ de Formule 1. En net als bij de eerste editie een jaar terug is er ook in 1986 massale belangstelling voor de race. En niet in het minst omdat hier dit weekend de beslissing in het wereldkampioenschap zal vallen. Nog drie coureurs kunnen de titel in de wacht slepen: het Williams-duo Nigel Mansell-Nelson Piquet en uittredend wereldkampioen Alain Prost (McLaren).
Van het drietal staat Mansell er, ondanks zijn zwakke beurt in de vorige race in Mexico, er nog steeds het beste voor. Zijn twee tegenstanders moeten de race winnen om nog een kans te maken op de titel, terwijl Mansell zelf in dit scenario voldoende heeft aan een derde plaats om de eerste Britse wereldkampioen sedert James Hunt (1976) te worden.
Waar de eerste editie van de race in 1985 het hele weekend in stralende weersomstandigheden werd verreden, zit het weer voor deze editie niet echt mee. Het hele weekend is het overwegend bewolkt en winderig en de eerste training wordt op een nog natte baan verreden, waarvan Mansell, Stefan Johansson (Ferrari) en Patrick Tambay (Lola) het slachtoffer worden door te crashen. Wanneer het resultaat telt, heeft Mansell echter zijn zaakjes helemaal op orde. Op zaterdagmiddag rijdt hij naar de pole, zijn tweede van het seizoen pas maar van kapitaal belang in deze beslissende race. Zijn teamgenoot Piquet start naast hem op de eerste rij, gevolgd door pole-koning Ayrton Senna (Lotus), Prost, René Arnoux (Ligier), Gerhard Berger (Benetton), de tweede McLaren van de afscheidnemende Keke Rosberg, Philippe Alliot (Ligier), Michele Alboreto (Ferrari) en Philippe Streiff (Tyrrell).
In de kwalificaties maakt Mansell zijn favorietenrol nog helemaal waar.
Rosberg, die in het kampioenschap niets meer te winnen of te verliezen heeft, kondigt vooraf aan dat hij indien nodig voor Prost opzij zal gaan. De Fransman gaat zo in ieder geval met de nodige rugdekking van start.
Op zondag is het nog steeds betrokken. Gedurende de loop van de race zullen er enkele druppels naar beneden vallen, maar het verloop van de wedstrijd zal er niet door verstoord worden. Bij de start is Mansell als snelste weg, terwijl Alboreto de eerste uitvaller is: bij het wegaccelereren komt hij in aanvaring met Arnoux en de vice-wereldkampioen van 1985 beëindigt zo een zwaar ontgoochelend seizoen via de zijdeur.
Mansell kan evenwel niet lang van zijn leiderspositie genieten, want nog in de eerste ronde wordt hij door Senna, Piquet en Rosberg gepasseerd. Vooraan wordt Senna nog in de eerste ronde afgelost door Piquet en na zeven ronden neemt Rosberg het commando over. De wereldkampioen van 1982 slaat onmiddellijk een kloof, al blijft hij rekening houden met de vooraf geplande teamorders. Senna valt terug naar de vijfde plaats achter Mansell en Prost en zal verder geen rol van betekenis meer spelen. Halverwege de wedstrijd valt hij uit met motorpech.
Toen liep alles nog naar wens bij Williams.
Na een tiental ronden wisselen Prost en Mansell van positie en nog een tiental ronden later spint Piquet in een bocht, waarbij hij naar de vierde plaats terugvalt. Nog tien ronden later rijdt Prost plotseling de pits binnen met een lekke rechtervoorband, een gevolg van een touché bij het dubbelen van Berger. Wanneer de ingenieurs van Goodyear de overige banden inspecteren, stellen ze vast dat ze nog in goede staat zijn en het zonder problemen de hele race hadden uitgehouden. Wat de teams in de pits doet besluiten om de geplande bandenstop halverwege de race te schrappen en iedereen op één setje de race te laten uitrijden. Een beslissing die kapitale gevolgen zal hebben.
Met nog twintig ronden te gaan is de volgorde Rosberg, voor Piquet, Prost – die op verse banden een stuk sneller is en terug aansluiting heeft gevonden bij de kopgroep – en Mansell. De als vijfde gerangschikte Johansson volgt ondertussen al op een ronde. Op dat moment krijgt Rosberg een lekke band rechtsachter. Hoewel hij nog de pits had kunnen bereiken en middels een bandenwissel vlot verder had kunnen rijden, parkeert hij zijn auto langs de kant. Bij Williams bemerkt men onmiddellijk het gevaar en men sommeert Mansell zo snel mogelijk binnen te komen voor een bandenwissel.
Het beslissende moment van de race én het hele seizoen.
Te laat echter: op de lange Brabham Straight, het snelste stuk van het circuit, explodeert zijn linker achterband. De Brit weet zijn zo goed als stuurloze bolide met doodsverachting uit de betonmuren te houden en komt veilig tot stilstand in een uitloopzone. Mansell’s race is echter voorbij. Hij had de titel voor het grijpen, maar het geluk laat hem op deze zondagnamiddag in de steek. Door het uitvallen van zowel Rosberg als Mansell is Piquet nu virtueel wereldkampioen, maar bij Williams neemt men geen risico’s meer en de Braziliaan wordt binnengeroepen voor een bandenwissel.
Weg titel…
Prost is nu de nieuwe leider, voor Piquet en het verrassende Tyrrell-duo Philippe Streiff en Martin Brundle, die Johansson voorbijgestoken zijn. Piquet heeft twintig seconden achterstand op Prost en zet voluit de achtervolging in. De Braziliaan nadert in de laatste ronden met rasse schreden op de Fransman, wiens tanks bijna leggereden zijn. Na zestien races zullen luttele seconden beslissen over de titel.
Uiteindelijk trekt Prost aan het langste eind. Met vier seconden voorsprong op Piquet – die in de slotronde nog het ronderecord verbetert – gaat hij als eerste over de finshlijn. Tegen de verwachtingen in is Alain Prost alsnog wereldkampioen geworden. Hoewel over het hele seizoen gezien Williams technisch gezien superieur was ten opzichte van McLaren, geeft de regelmaat van Prost de doorslag. De Fransman maakt zijn bijnaam van ‘Le Professeur’ helemaal waar en zijn tweede van in totaal vier titels is daardoor de felst bevochten en wellicht de mooiste. Hij is bovendien de eerste coureur sedert Jack Brabham (1959-1960) die er in slaagt zijn wereldtitel te verlengen.
Alain Prost gaat al zegevierend over de meet en is wereldkampioen!
Bij Williams is de teleurstelling immens. Het team had de wereldtitel voor het grijpen, maar op het beslissende moment gaat het ten onder. Mansell en Piquet pakten elkaar op cruciale momenten punten af, wat uiteindelijk duur betaald wordt. Het is duidelijk dat het team de harde hand van Frank Williams, nog steeds herstellende van zijn auto-ongeluk vlak voor de start van het seizoen, in 1986 ten node heeft gemist. De constructeurstitel is een schrale troost, die het leed nauwelijks kan verzachten. De afloop van het kampioenschap zal een jaar later meespelen in de beslissing van motorleverancier Honda om Williams te laten vallen en met concurrent McLaren in zee te gaan.
Stefan Johansson passeert op de meet de leeggereden Tyrrells van Brundle en Streiff en pakt het laatste podium. De Zweedse Ferrari-coureur springt hierdoor in extremis over Rosberg naar de vijfde plaats in de eindstand van het WK en wordt zo ‘best of the rest’, na Prost, Mansell, Piquet en Senna. Johnny Dumfries (Lotus) pakt in wat zijn laatste F1-race zal blijken het laatste WK-puntje van het seizoen. Een seizoen dat in ieders geheugen gegrift staat omwille van zijn dramatische afloop.
De laatste race van 1986 betekent tevens het afscheid van een hele reeks namen. Naast oud-wereldkampioenen Keke Rosberg en Alan Jones zeggen ook coureurs Johnny Dumfries, Patrick Tambay, Allen Berg, Huub Rothengatter, het Lola/Haas-team (diens motorleverancier Ford verhuist in 1987 naar Benetton), bandenfabrikant Pirelli en constructeur Renault de Formule 1 vaarwel. Tel daarbij nog het afscheid van Niki Lauda eind 1985, wat betekent dat in twaalf maanden tijd niet minder dan drie oud-wereldkampioenen de Formule 1 voor gezien houden. Halverwege de jaren tachtig voltrekt zich haast geruisloos een generatiewissel.
Vanaf 1987 doen de atmosferische motoren opnieuw hun intrede en eind 1988 zingen de turbomotoren in Australië hun zwanenzang. Vijfentwintig jaar lang zal de alleenheerschappij van de atmosferische motoren duren. Bij de eerste race van 2014 zullen de turbo’s echter opnieuw hun opwachting maken, en heel toepasselijk gebeurt dat in Australië. De cirkel is rond.
Vreugde op het podium.
Einduitslag:
1 Alain Prost (McLaren)
2 Nelson Piquet (Williams)
3 Stefan Johansson (Ferrari)
4 Martin Brundle (Tyrrell)
5 Philippe Streiff (Tyrrell)
6 Johnny Dumfries (Lotus)
—————————————————-
7 René Arnoux (Ligier)
8 Philippe Alliot (Ligier)
9 Jonathan Palmer (Zakspeed)
10 Teo Fabi (Benetton)
Pole-tijd: 1’18”403 (Mansell)
Snelste raceronde: 1’20”787 (Piquet)
Eindstand WK rijders:
Prost 72 (74-2), Mansell 70 (72-2), Piquet 69, Senna 55, Johansson 23, Rosberg 22, Berger 17, Laffite 14, Alboreto 14, Arnoux 14, Brundle 8, Jones 4, Dumfries 3, Streiff 3, Fabi 2, Tambay 2, Patrese 2, Danner 1, Alliot 1
Eindstand WK constructeurs:
Williams 141, McLaren 96, Lotus 58, Ferrari 37, Ligier 29, Benetton 19, Tyrrell 11, Lola 6, Brabham 2, Arrows 1