Imola, 20 april 2003. Michael Schumacher staat bekend als één van de meest meedogenloze rijders die de Formule 1 ooit gekend heeft. Op de baan kende de Duitser geen genade. Naast de baan probeerde hij zijn privéleven angstvallig buiten de schijnwerpers te houden. Dat beleid is vandaag de dag nog steeds merkbaar gezien de hoeveelheid informatie die naar buiten komt na diens ski-ongeval in 2013. Tijdens de Grand Prix van San Marino in 2003 was het voor de recordkampioen onmogelijk om zijn privéleven buiten de schijnwerpers te houden.
Na een ongelofelijk dominant seizoen 2002 was de start van 2003 voor Michael Schumacher rampzalig verlopen. Tijdens de eerste race in Australië kwam hij niet verder dan de vierde plek omdat hij een extra pitstop moest maken, zijn bargeboards waren losgekomen van de Ferrari. De tweede race in Maleisië finishte hij als derde nadat hij in de eerste bochten in contact was gekomen met Jarno Trulli. Tijdens de derde race (de knotsgekke en kletsnatte Braziliaanse GP) zag hij net als vele anderen zijn race stranden in de bandenstapel van de derde bocht.
De vierde Grand Prix van het seizoen op Imola zou het afscheid worden van de Ferrari F2002 waar men het seizoen mee begonnen was. Vanaf de vijfde race in Spanje zou men aan de start verschijnen met de Ferrari F2003 GA. Het weekend krijgt voor Schumacher echter een hele andere wending wanneer ze te horen krijgen dat hun moeder Elisabeth op sterven ligt. Michael vliegt samen met zijn broer Ralf na de kwalificatie (waarin ze als eerste en tweede kwalificeerden) naar Keulen om afscheid te nemen van Elisabeth, waarna ze in de nacht sterft. Beide broers besluiten om ondanks de situatie toch te starten. Slechts uren voor de race keren ze terug vanuit Keulen. Ze racen beide met een rouwband. Daarnaast draagt Ralf een helm met een zwarte rand.
Bij de start van de race pakt Ralf kort de leiding over van Michael, maar tijdens de pitstops pakt Michael de leiding terug, om deze niet meer af te staan. Ralf finisht de race in de vierde positie. Na afloop van de race betreed Michael zichtbaar geëmotioneerd het podium, waar de traditionele champagnedouche wordt overgeslagen. Na de podiumceremonie verlaten de gebroeders Schumacher onmiddellijk het circuit. Van de FIA hebben ze dispensatie gekregen voor verdere verplichten na afloop van de race. Tijdens de persconferentie word de plek van Michael ingenomen door Ferrari teambaas Jean Todt. Na de race geeft Todt aan dat de keuze om te racen volledig bij Schumacher zelf heeft gelegen.
De Grand Prix van San Marino zou een ommekeer in het seizoen 2003 betekenen voor Schumacher. In totaal wint de Duitser nog zes races en wint de titel in de laatste race met één punt voorsprong op Kimi Räikkönen. Een schril contrast met het dominante seizoen 2002, toen won hij de titel al in Juli tijdens de Franse GP.