Francorchamps is een plaats van afwisseling. Veel afwisseling. Terwijl het over de rest van het land de hele dag praktisch droog bleef, viel in Francorchamps de regen met bakken uit de lucht. Het circuit vraagt zowieso al erg veel van de coureurs, en de regen is een hel om in te rijden � al is het maar aan gemiddeld 60 kilometer per uur. Op het einde van de dag kon ik mijn ondergoed uitwringen, om maar een ideetje te geven van de weersomstandigheden. Maar laat ons beginnen bij het begin.
We werden op het wereldberoemde circuit verwacht om 11.00uur �s middags. Dat de Formula Renault Academy veel minder succesvol bleek te zijn dan vorig jaar werd meteen duidelijk. Waar er elf maanden geleden nog een grote tent stond met een driehonderd tal mensen, stond er nu enkel de cafetaria van het kartcircuit met hoogstens een derde van het aantal van vorig jaar. Waarschijnlijk had dit te maken met het feit dat je dit jaar nog eens �100 extra moest neertellen voor de inschrijving. Resultaat was dat er amper 31 coureurs hun kansen gingen in de finale, tegenover de 100 van vorig jaar. Hoe dan ook, geen van ons liet zich afschrikken door het weer en alle enveloppes werden dus uitgedeeld. In zo�n enveloppe vond je een welkomsbrief, de planning van de dag, de layout van het circuit waar op werd gereden, een hanger die de coureurs verplicht rond hun nek moesten hangen en drie armbandjes: eentje voor de coureur zelf en twee voor de begeleidende familieleden (of vrienden). Al van in Luik was het beginnen regenen, en het zag er niet meteen naar uit dat het zou ophouden. Na het onthaal werden alle coureurs verwacht voor de offici�le weging en even later werd de briefing voorgezeten door koersdirecteur Alain Adam. De coureurs werden onderverdeeld in vier groepen van acht, die elk tien minuutjes sessie kregen. De planning zag er als volgt uit:
13.00 Verkenningsronden met Safety Kart 13.00-13.10 Coureurs met nummer 1 tot 8 13.15-13.25 Coureurs met nummer 9 tot 16 13.30-13.40 Coureurs met nummer 17 tot 24 13.45-13.55 Coureurs met nummer 25 tot 31 14.00 Vrije trainingen zonder Safety Kart 14.00-14.10 Coureurs met nummer 1 tot 8 14.15-14.25 Coureurs met nummer 9 tot 16 14.30-14.40 Coureurs met nummer 17 tot 24 14.45-14.55 Coureurs met nummer 25 tot 31 15.00 Chronosessie's 15.00-15.10 Coureurs met nummer 1 tot 8 15.15-15.25 Coureurs met nummer 9 tot 16 15.30-15.40 Coureurs met nummer 17 tot 24 15.45-15.55 Coureurs met nummer 25 tot 31 16.00 Demorun met Formule Renault 1600-wagen door Bertrand Baguette 16.30 Finale De 12 snelste coureurs of de 3 snelsten van elke sessie
Meteen ontstonden er enkele discussiepunten: waren het nu de 12 snelsten van de dag die door gingen naar de finale of waren het de drie snelsten van elke sessie? Uiteindelijk leken het de 12 snelsten te zijn, maar dat komt later. Discussiepunt twee was de regeling die de RACB uitwerkte. Bertrand Baguette, winnaar in 2003, reed enkele verkenningsronden m�t gewichten en zonder gewichten op de kart bevestigd. Van die tijden werd een gemiddelde genomen. Al de coureurs die onder het gemiddelde gewicht lagen (zijnde 68 kilogram) kregen die gemiddelde tijd bij hun tijd opgeteld, en daar werd dan nog eens gemiddelde van genomen. Dus, om het wat duidelijker te maken: stel dat er een coureur zijn snelste tijd 48.55 was, dan werd daar het gemiddelde van Bertrand Baguette zijn tijden bijgerekend. Van die som werd nog eens een gemiddelde genomen, waardoor de coureur in kwestie uiteindelijk ongeveer op 52 seconden uitkwam. Er werd dus niet met gewichten gewerkt zoals voorbije jaren, wat veel eerlijker was geweest. Coureurs boven het gemiddelde gewicht behielden hun snelste tijd. En het laatste discussiepunt: verliep het allemaal wel eerlijk? In tegenstelling tot vorig jaar, toen de tijden werden omgeroepen, was er totaal geen controle op het verloop. Bij menigeen ontstonden twijfels over de organisatie, want coureurs die in hun sessie vijf tot zeven seconden trager reden dan anderen gingen w�l door, en de snelsten bleven met lege handen achter� Maar dat was pas op het einde van de dag.
Om 12.50 uur gingen de sessie�s van start, tien minuten vroeger dan gepland. Het weer speelde daarin een grote rol, en dat zou het voor alles die dag doen. Op dat moment was het heel licht aan het regenen, maar toch genoeg om alles nat te houden. De eerste verkenningsrondjes waren lastig, omdat het racen in de regen vaak onderschat worden. Bochten 1 en 4 bleken de gevaarlijkste te zijn, daar liep het waten in beekjes. De acceleratie uit de haarspeldbocht was lastig, en dat werd bevestigd door enkele spins. De laatste bocht bleek ook lastig te zijn, door twee goten om de regen normaal af te voeren die dwars over het circuit lopen. In de tweede sessie zonder de Safety Kart kwamen voor het eerst de echte kwaliteiten naar boven, omdat er nu op eigen tempo werd geoefend, met meer spins en schuivers als resultaat. De besten bleven mooi op de baan, deden het voorzichtig en toch snel. Anderen waren dan snel maar maakten fouten en eindigde naast de baan, of reden gewoon heel voorzichtig en trager dan de overige deelnemers. Ik zat bij de tweede soort: ik kon de snelsten volgen maar eindigde vrij vaak naast de baan, gepaard met gevloek. Dan kwam uiteindelijk het Moment Supr�me waar iedereen op wachtte, de tien minuten chronosessie. Dat het intussen harder was beginnen regenen werd duidelijk gemaakt door een eerste douche bij het uitrijden van de pits, een gigantische plas versperde de weg. Een tweede plas in de laatste bocht zorgde ervoor dat het water in de kart en in een plooi van de kledij bleef staan. Zelfs met een jas aan werd de T-shirt onder de overall kletsnat. En het bleef maar doorregenen. Tijd, spin, snelle ronde, spin, een rondje later weer eens van de baan schuiven. Als je op de kerbstones kwam te rijden verloor je zowieso tijd, geen mogelijkheid om te remmen op het gras en dan de bandenstapels die eraan aankwamen. Een halve minuut verloren omdat de wielen als zot in het gras bleven doordraaien. Uiteindelijk de finishvlag en weer de pits in. Toen werd het gebrek aan organisatie weer eens duidelijk, niemand wist wie er nu eigelijk geplaatst was voor de finale. Tijdens de demorondjes van Bertrand Baguette in een Formule Renault 1600-wagen werden de berekeningen met het gemiddelde gewicht en de gemiddelde tijden gemaakt en kwam er een lijst van 12 coureurs vrij.
Teleurstellend was de uitschakeling niet, wetende dat de organisatie niet echt te vertrouwen was. Coureurs die bijna vijf tot zeven seconden sneller reden mochten naar huis, en de trageren bleven rijden. Uiteindelijk heeft het mij toch een test in een Formule Renault 1600-wagen opgeleverd, zij het dan wel langs een heel andere weg. Hoe vreemd het soms toch kan gaan�