En toen was het zover. Na een steenkoude winter vol met voorspellingen, analyses en speculaties sprongen de lichten in het zonnige Melbourne vandaag één voor één op rood. Terwijl de toeren voor de eerste maal dit jaar omhoog gingen keken de massaal toegestroomde toeschouwers opgewonden toe. De meesten van hen hopend op eindelijk eens een thuissuccesje voor local hero Mark Webber, die in een lange carrière met inmiddels 30 podia nimmer het winnaarsschavot in Australie mocht beklimmen. Vooraf had Alan Jones zo zijn twijfels geuit voor de rollende camera’s van de Australische tv. Maar drievoudig wereldkampioen en volksheld voor het leven Sir Jack Brabham wist dat Mark daar zeker toe in staat moest zijn. En Sir Jack kan het weten. Drie titels. Drie keer zoveel dan die notoire brompot van een Jones.

Helaas voor de fans mocht het weer niet zo zijn. Zaterdagmiddag was Webber nog sneller geweest dan teamgenoot en wereldkampioen Sebastian Vettel, en dat gaf hoop, maar die hoop werd als zo vaak de grond in geboord door de alweer een trage start van Webber. Misschien zwaaide Mark net naar een fan toen de lichten doofden of wellicht zat hij gaperig van het prettige zonnetje te genieten, maar feit is dat Webber voor de zoveelste keer terugviel bij de start. Zo onderhand moet het een frustrerend fenomeen voor hem worden. De start van een race is essentieel, zo weet iedereen, en Webber heeft de laatste jaren bij de start vele punten laten liggen. Na een verder wat bleke race eindigde hij uiteindelijk op plek vier. Het podium waar hij het liefst op zou willen staan blijft voor hem voorlopig net zo mysterieus als een onbereikbare vrouw.

De man die wel een uitstekende start meemaakte was Jenson Button. Een dag eerder had de Brit zoals zovaak tijdens de kwalificatie zijn meerdere moeten erkennen in teamgenoot Lewis Hamilton, maar nog voor de allereerste bocht van het jaar pakte JB de polesitter bij de kladden en reed daarna naar een dominante zege waar niets, echt helemaal niets, op af te dingen viel. De man die de Union Jack zo trots op zijn helm draagt reed in een paar ronden tijd een aantal seconden weg en controleerde vanaf dat moment de rest van de wedstrijd. Hij onderstreepte zijn krachtige optreden nog met een snelste ronde op het moment dat naaste achtervolger Vettel in de slotfase leek aan te zetten. Button is slim, sluw en berekend en daarin herken je meteen zijn rijstijl. Na een fraaie zege lijkt hij zichzelf te hebben neergezet als een voorname titelkandidaat.

Niet dat titelverdediger Vettel erg geschrokken zal zijn. Diens bleke optreden op zaterdag maakte hij ruimschoots goed door een ijzersterk optreden in de race, waarbij hij overigens werd geholpen door een in zijn voordeel uitvallende SC-situatie waarin hij de net gestopte Hamilton kon verschalken. Diezelfde Hamilton stond vandaag als laatste op het podium en deed daarop een meer dan uitmuntende imitatie van een oorwurm met een voorjaarsgriep. De oud-kampioen had zich deze winter voorgenomen om het moeizaam verlopen 2011 volledig achter zich te laten en na een klinkende pole op zaterdag leek het voormalige wonderkind de grote favoriet voor een Australische zege. Na bocht één was alles ineens weer anders. Hamilton is over een ronde ongetwijfeld sneller dan zijn teamgenoot. Maar daarmee alleen win je geen races.

De grote verliezers van de seizoensouverture waren echter de heren van Mercedes. Met een tas vol ambities en een naar eigen zeggen ijzersterke wagen waren de verwachtingen torenhoog. Aanvankelijk leek Michael Schumacher dan ook een serieuze kandidaat te zijn voor een podiumplek maar de aanwezigheid van een Red Bull in diens achterwerk bracht de Mercedes blijkbaar dusdanig van slag dat de versnellingsbak zich spontaan gewonnen gaf en uit respect de strijd staakte. Iets verder naar achteren reed Nico Rosberg een moeizame wedstrijd waarbij hij steeds verder terug leek te vallen. Wellicht is ook de W03 net als zijn voorganger een rubbervretend monster die op zijn slechts is tijdens longruns. Helaas voor Mercedes zijn races per definitie longruns.

Ondertussen deed Fernando Alonso op een verdienstelijke manier aan damage-control. Na een slechte winter en een zo mogelijk nog beroerdere kwalificatie reed de Spanjaard naar een keurige vijfde plek, de best of the rest. Meer zat er gewoon niet in voor de Italiaanse formatie die voor het eerst sinds de jaren van Alain Prost weer een bultneus in de gelederen heeft. Al siert die neus dit keer de wagen in plaats van de rijder. De enige keer dat Ferrari’s tweede rijder Felipe Massa van zich deed spreken was toen hij met zijn wagen nogal gehecht bleek te zijn aan de Williams-Renault van Bruno Senna. Op cartooneske wijze gleden de twee tergend langzaam en arm in arm over de baan. Op Maranello werd afgelopen najaar besloten dat de aimabele Braziliaan zijn contract mocht uitdienen. Dat is lovenswaardig maar of ze daar verstandig aan hebben gedaan is nog maar de vraag. Op een dag waarop mannen als Kobayashi en Perez lieten zien hoe goed ze zijn zakte Massa compleet door het ijs.

Ondanks Button’s glorie leek het lange tijd overigens Pastor Maldonado te zijn die zich uit mocht laten roepen tot Man van de Wedstrijd. Maar op het moment dat alle kaarten geschud waren en iedereen freewheelend naar de finish leek te rijden besloot de duurbetalende Williams-coureur zijn werkgever op te zadelen met een fikse schadepost door met zijn wagen in de slotronde snoeihard in de muur te kleunen. Zelden ging een Formule 1-coureur onnozeler in de fout dan deze kansloze klap achter de in zijn spiegels schaterlachende Alonso.

Wat deze race nu werkelijk waard is blijft lastig in te schatten. Het seizoen duurt nog ontzettend lang, langer dan ooit zelfs. Hoe sterk Mercedes nu eigenlijk is blijft na de vroege problemen van Schumacher een vraagteken. Of Ferrari het gat zal kunnen dichten naar de top zullen we nog moeten afwachten. En of de terugkeer van de als zevende gefinishte Kimi Raikkonen een succes zal worden is al evenmin helder. Het lijkt in ieder geval duidelijk dat de top twee van vorig jaar, McLaren en Red Bull, nog altijd gebroederlijk de top vormen, maar de dominantie van Vettel lijkt voorlopig voorbij. En dat is goed nieuws voor de neutrale racefan. Het enige andere dat deze zonnige zondag in het verre Melbourne ons écht heeft geleerd is dat een mooi gestroomlijnde neus niet per se langzamer is dan een lelijk en bultig exemplaar. Wat dat betreft won de esthetische kant van de sport het vandaag van de zakelijke kant. En dat is een mooie opsteker.

Tot volgende week in Maleisie!