Op deze dag wordt in Helsinki Mika Salo geboren. De Fin laat voor het eerst van zich spreken in de Britse Formule 3, waar hij in 1990 vice-kampioen wordt na zijn illustere land- en naamgenoot Mika Häkkinen. Zijn carrière raakt nadien echter in het slop wanneer hij betrapt wordt op rijden onder invloed, waardoor hij een superlicentie voor de Formule 1 voorlopig kan vergeten. Salo besluit naar Japan uit te wijken om daar aan zijn carrière verder te werken. Met succes, en wanneer het zwalpende Lotus eind 1994 op zoek is naar een betalende coureur, kan de Fin in de Japanse Grote Prijs op Suzuka alsnog debuteren in de Formule 1. Hij rijdt ook nog de Australische GP voor Lotus, waarna het team de boeken dichtklapt.
Via het sponsorgeld van de Finse telecomgigant Nokia kan Salo echter voor 1995 een contract bij Tyrrell versieren, waar hij toont uit het goede racehout gesneden te zijn. Reeds in zijn eerste races voor het team laat hij zich een paar keer opmerken, doch het duurt tot het eind van het jaar wanneer eindelijk de eerste puntenfinishes arriveren: de Fin wordt vijfde in Italië, zesde in Japan en opnieuw vijfde in Australië, waardoor hij als vijftiende in het WK finisht. In 1996 blijft hij bij Tyrrell en het seizoen blijkt het spiegelbeeld van 1995, want ook deze keer scoort hij vijf punten, doch ditmaal in de eerste helft van het jaar: hij wordt zesde in Australië en vijfde in Brazilië en Monaco. Bij Tyrrell is hij echter overduidelijk de betere van zijn Japanse teamgenoot Ukyo Katayama, maar een sprong naar voren zit er niet in; hij blijft als Fin bovendien in de schaduw van die andere Mika rijden. Ook in 1997 blijft hij bij het team, dat de Yamaha-motor inwisselt voor de klassieke Ford Cosworth en als enige van de kleinere teams Goodyear als bandenleverancier trouw blijft, terwijl de naaste concurrenten op nieuwkomer Bridgestone overstappen. Salo en zijn nieuwe teamgenoot Jos Verstappen zijn zo bij voorbaat veroordeeld tot een seizoen in de achterhoede, doch het weerhoudt de Fin er niet van om in Monaco een kleine stunt te verwezenlijken, doordat hij in de regen door een zuinige rijstijl de race kan uitrijden zonder tankstop en zo als vijfde finisht. Het is echter het enige hoogtepunt van het seizoen en wanneer Tyrrell in de winter van 1998 wordt overgenomen door Craig Pollock, als voorbereiding op de komst van BAR in 1999, worden beide rijders bedankt voor bewezen diensten.
In 1998 kan Salo een plek bij Arrows vastkrijgen, maar hij finisht slechts eenmaal in de punten, met een vierde plaats in Monaco. Het financieel noodlijdende team kan het contract van de Fin echter niet verlengen, met als gevolg dat hij bij de seizoenstart van 1999 noodgedwongen langs de kant moet toekijken. Bij de derde race in Imola keert hij echter terug voor drie races bij BAR, als vervanger voor de gekwetste Ricardo Zonta. Salo kwijt zich goed van zijn taak, wat niet onopgemerkt gebleven is. Wanneer Michael Schumacher bij de start van de Britse Grote Prijs op Silverstone zwaar crasht en een been breekt, dient Ferrari op korte termijn een tijdelijke vervanger te vinden voor enkele races. Waar iedereen verwacht dat testrijder Luca Badoer een kans zal krijgen, is het echter verrassend Salo die de job krijgt. Van hem wordt verwacht dat hij de tot kopman gebombardeerde Eddie Irvine zo goed mogelijk helpt in de strijd tegen grote rivaal McLaren en dat hij zelf zoveel mogelijk punten scoort in de strijd voor het constructeurs-WK. Salo vervult zijn rol perfect en in de Duitse Grote Prijs op Hockenheim, waar hij aan de leiding rijdt, maakt hij vrijwillig plaats voor Irvine. De Fin is echter de morele winnaar van de wedstrijd en hij krijgt van Ferrari als dank dan ook de zegebeker mee naar huis. Later volgt er nog een derde plaats op Monza. De terugkeer van Schumacher in de twee laatste races van het seizoen betekent het einde van de passage van Salo bij Ferrari, doch de Scuderia, die mede dankzij de score van Salo eindelijk nog eens de constructeurstitel pakt, is de loyale diensten van de Fin nog niet vergeten en doet een goed woordje voor hem bij klantenteam Sauber, dat hem voor 2000 in dienst neemt. Het wordt echter een moeilijk jaar, waar hij zoals destijds bij Tyrrell weer als vanouds uitblinkt in vijfde en zesde plaatsen.
Zijn carrière lijkt een beetje op een dood spoor belandt en voor 2001 gaat hij dan ook in op een lucratief testaanbod van Toyota, dat in 2002 met een eigen fabrieksteam de Formule 1 wil bestormen. Zo staat hij in 2002 in Melbourne opnieuw op de startgrid. Vooraf is duidelijk dat het voor de Japanners een leerjaar zal worden. De verrassing is dan ook groot wanneer Salo in Australië als zesde finisht en Toyota bij zijn debuut al meteen een punt schenkt. Door het hoge aantal uitvallers in de race is dit evenwel een gevleid resultaat, doch bij de derde race in Brazilië rijdt Salo opnieuw naar de zesde plaats, en dit keer op eigen kracht. Het blijken echter de beste resultaten van het seizoen, want er worden verder geen punten meer gescoord. Bij Toyota vindt men de resultaten vooralsnog onvoldoende en besluit men voor 2003 een grondige herstructurering door te voeren. Daarbij is echter voor zowel Salo als teamgenoot Alan McNish geen plaats meer voorzien. De Fin is teleurgesteld en besluit de Formule 1 aan het eind van het jaar definitief vaarwel te zeggen.
Nadien is hij in verschillende klassen actief, zoals in de Indycars en vooral in de GT-racerij. Hier behaalt hij de grootste triomfen in zijn post-Formule 1-loopbaan door in 2008 en 2009 de 24 Uren van Le Mans te winnen in de GT2-klasse. De laatste jaren is hij ook steevast op de afspraak in de jaarlijkse ‘all star’-wedstrijd in de Australische V8 Supercars in Surfers Paradise. In 2012 wint hij samen met zijn teamgenoot Will Davison de tweede manche.
Grote Prijs van Duitsland 1999 in Hockenheim:
Mika Salo wordt tweede na Eddie Irvine, maar is de morele winnaar van de race