De Grote Prijs van Brazilië kondigde zich op voorhand al aan als een race die niet geschikt is voor nagelbijters. Een Lewis Hamilton die maar vijfde hoefde te worden, maar toch onder de gigantische druk stond door de herinneringen aan vorig jaar, waardoor Felipe Massa toch nog een reële kans op de weredtitel had. Verbazingwekkend genoeg heeft de race al die verwachtingen alleen maar overtroffen.
Wat voorafging
Wat voorafging? Dat moeten we u eigenlijk al niet meer vertellen. Laten we ons verhaal echter toch beginnen op 21 oktober 2007. Lewis Hamilton verschijnt aan de start van de Grote Prijs van Brazilië met een voorsprong van 7 punten op Kimi Räikkönen en mag vertrekken vanop de tweede plaats, vóór Räikkönen.
Alles lijkt dus in kannen en kruiken, totdat een duel met teamgenoot Fernando Alonso de Brit enkele posities kost en hij ook nog eens op een fout knopje drukt (al zal Ron Dennis blijven beweren dat het om een technisch defect ging) waardoor hij secondenlang zeer langzaam rondrijdt. Hamilton, die genoeg heeft aan een vijfde plaats om wereldkampioen te worden, strandt als zevende en ziet de titel uit zijn handen glippen.
Dat we dit seizoen opnieuw naar Brazilië gingen met een kloof van 7 punten tussen Hamilton en Felipe Massa, was op zich al zeer ironisch. F1-fans over de hele wereld voorspelden dat Hamilton het nog zeer moeilijk zou krijgen om de titel in handen te houden. Enkele criticasters vonden het allemaal wat overdreven en dachten dat de Brit de klus wel rustig zou klaren. De bliksem slaat namelijk nooit tweemaal in op dezelfde plaats…
Aardbeving
Maar de criticasters kregen ongelijk. Want het was dan misschien geen bliksem die opnieuw insloeg in Sao Paulo, wel kunnen we spreken van een lichte aardbeving. De start had Hamilton nochtans niet beter kunnen willen: hij overleefde de lastige eerste bochtencombinatie zonder kleerscheuren en op een vierde positie. Daarmee leek het moeilijkste deel van de dag voorbij.
Ondertussen moet het gezegd dat Felipe Massa een dijk van een wedstrijd reed. De manier waarop hij in alle omstandigheden koel – en vooral: foutloos – bleef, was ronduit indrukwekkend. Massa bevestigt dat hij een racer pur sang is, alleen blijft de vaststelling overeind dat hij nog nooit een volledig seizoen op topniveau heeft gereden. Maar goed, dat deed niemand dit jaar.
Hamilton leek dus het kampioenschap te controleren door rustig als vierde of vijfde de race uit te rijden. Totdat er weer regen werd aangekondigd, tenminste. Het werd een spelletje dat we dit jaar al vaker gezien hadden: wie gaat er regenbanden halen en wanneer?
Het bleek echter dat de pitstops weinig veranderden. Alles bleef ongewijzigd, alleen was er een Timo Glock die besloot om geen regenbanden te halen en op droogweerbanden door te gaan. Zo bleef hij enkele ronden op de vierde plaats rijden. Na een hele hoop gehakketak met Lewis Hamilton, Sebastian Vettel, Robert Kubica en een Honda (is er eigenlijk iemand die daar een goed overzicht had van wat er allemaal gebeurde?) bleek Vettel echter een plaats af te pakken van Hamilton, waardoor Felipe Massa virtueel wereldkampioen was. Sensatie alom, en zelfs de welbespraakte Gaetan Vigneron (RTBf) verloor er bijna zijn stem bij.
Eerlijk delen
De rest hoeven we u niet meer te vertellen. Glock verloor alles op zijn droogweerbanden in de laatste ronde, Hamilton won een plaats en het kampioenschap. Die plotwending sloeg in Brazilië in als een bom. Nooit eerder werd een wereldkampioenschap F1 zo laat in het seizoen beslist.
Toch blijft het moeilijk te zeggen wie nu eigenlijk de winnaar van het seizoen 2008 is. Lewis Hamilton krijgt dan wel de nummer 1, voor de teams blijft het constructeurskampioenschap minstens even belangrijk (zeker financieel gezien). Deze titel voor Ferrari is dus veel meer dan een troostprijsje. Slechts een minderheid van de F1-fans zal hier meer waarde aan hechten dan aan de rijderstitel, maar dat is niet geheel terecht.
Ferrari was dit seizoen een team dat een wagen heeft gebouwd om U tegen te zeggen. Op het droge waren ze meestal de snellere en ook al werd er doorheen het seizoen redelijk wat geblunderd door het team én de beide rijders, dit benadrukt alleen nog meer wat een knappe prestatie het is om een voorsprong van 21 punten op de concurrentie neer te zetten. De Italiaanse renstal kende zijn mindere momenten, maar kwam daar telkens alleen maar sterker weer uit, en die attitude is simpelweg bewonderenswaardig.
Als afsluiter van een turbulent seizoen en een stormachtig weekend, wensen wij dan ook de kersverse wereldkampioenen van harte proficiat met hun felbevochten, oververdiende en schitterende wereldtitels. 2009, here we come!