Wauw, wat hebben we allemaal genoten van de masterclass die Max Verstappen liet zijn op het natte circuit van Interlagos. Superlatieven van vriend en vijand vlogen door de lucht op het circuit van Carlos Pace, maar ook ver daarbuiten. Max werd “de reïncarnatie van Senna” genoemd. Een groter compliment kun je niet krijgen als coureur.
Max werd in dit geval terecht tot de “driver of the day” gekozen maar was hij ook “de man of the day”?
Wij zijn in het chauvinistische Nederland snel geneigd om deze vraag met een volmondig “JA!” te beantwoorden maar er zijn wel meer kandidaten voor deze eer.
Naast Max kunnen we Lewis Hamilton aandragen, hij deed toch ook niets verkeerd en won de race.
Bernd Mayländer, de safetycarbestuurder, verdient ook een aanbeveling. Hij was de coureur die bijna de meeste ronden aan de leiding van het veld reed en echt moest trappen om het ideale tempo van de wagens achter hem te rijden. Het bewijs daarvan is het overstuurmomentje in de tweede sector die de oplettende kijker zeker niet gemist heeft.
De laatste aanbeveling is voor Charlie Whiting.
Ik kan mij voorstellen dat de kop van deze column suggereert dat Charlie Whiting opstapt.
(Nee, je hebt niets gemist. Ik wilde gewoon even je aandacht en die heb ik.) Het tegendeel is waar. Herbie Blash stapt helaas op en Charlie Whiting blijft gelukkig op zijn post.
Gelukkig? Zeker, want wie wil er nu in zijn schoenen staan?
Laten we de dooddoeners, als de ruime financiële vergoeding die hij hier ongetwijfeld voor krijgt, even buiten beschouwing laten.
De man heeft het, gedurende het hele seizoen, niet makkelijk gehad. Zeker met de komst van Max Verstappen naar Red Bull. In deze stoel kan Max met de gevestigde orde het gevecht aangaan en dat doet hij dan ook. Max knokt, valt aan en verdedigt op een vrij onbevangen manier waar zijn concurrenten toch wel even aan moesten wennen.
Wat doen coureurs als ze niet kunnen winnen? Klagen, en dat deden ze.
Charlie Whiting was het slachtoffer, iedereen ging naar Charlie. De arme man werd nog grijzer dan grijs binnen een goed half jaartje. Wat moest hij doen? Max aanpakken en dus gehoor geven aan de klaagzang van de coureurs of luisteren naar het volk? De fans smullen van de Max-acties zowel in Nederland als ver daarbuiten. Zelfs grote baas Bernie geeft toe dat hij Max fan is.
In Mexico kon Charlie niets anders dan Max een straf geven en in de hoek zetten in plaats van op het podium laten spelen. Hij kon niet over zich heen laten lopen, al deed Vettel een f*cking goede poging over de boordradio. Toen kwam de race in Brazilië. Dat weekend zou nog lastiger worden als het volledige seizoen tot dusver.
Hij toonde karakter om aan te schuiven bij de donderdagse persconferentie om zijn keuzes in Mexico gemaakt uit te leggen. Hij had zelfs een tv-scherm meegenomen om zijn woorden visueel te ondersteunen voor de minder snelle leerlingen.
De keuzes van Charlie, zo begon het weekend in Brazilië en zo zou het weekend ook eindigen. Het regende zondag de hele dag door en soms ging de regen over in hozen, gieten of storten. Bij dit soort situaties kijkt iedereen naar de wedstrijdleider en wacht zijn keuzes af.
Arme Charlie. Hij loopt al lang genoeg mee om te beseffen dat dan geen enkele keuze goed is.
De tien minuten uitstel van de start, daar kon iedereen wel mee leven. Zijn de laatkomers toch op tijd…..
De safetycar start werd al meer een discutabele beslissing en het moment dat de safetycar moest verdwijnen was helemaal een mikpunt van kritiek.
Hamilton en Verstappen willen wel rijden, de jongens van Ferrari en Rosberg niet. Allemaal laten ze het Charlie weten met een bericht over de boordradio. Arme Charlie.
Dan gaat het veld eindelijk los en Ericsson crasht, weer safetycar. Zeker terecht, maar wanneer gaat die Maylander nou weg? Op het moment dat Bernd denkt aan een geurige warme bak Braziliaanse koffie, gaat Räikkönen op full wets de muur in. Had Charlie Bernd te vroeg pauze gegeven? Oeps, dat wordt weer uitleggen op donderdag in Abu Dhabi, arme Charlie.
Als de safetycar na de hervatting weer voor het veld uitrijdt, blijken de coureurs weer niet eensgezind te zijn. Ondanks, dat de weersomstandigheden nog slechter zijn dan voor de pauze, zijn de gebruikelijke coureurs voorstander om snel te gaan racen, anderen zeker niet en dat laten ze allemaal weten. Dat doet het Braziliaanse publiek ook als er wederom een rode vlag getoond wordt. De fluitconcerten waren tot in Europa te horen. De wedstrijdleiding, met aan het hoofd Charlie Whiting, zit met een groot dilemma: racen of staken.
Er zijn een hoop belangen die dan spelen. Het publiek dat een maandsalaris betaald voor een kaartje, de commercie, de wereldtitel die daarmee bijna beslist wordt, Felipe Massa die nog één rondje wil, de miljoenen TV-kijkers, met aan de andere kant de veiligheid.
Het ongeluk van Jules Bianchi staat nog vers in het geheugen. Wat is de beste keuze? Het was uiteindelijk aan Charlie. Arme Charlie.
Geen enkele keuze zou goed zijn.
Als er gestaakt zou worden is Charlie de chicken van de formule 1.
Als er doorgereden zou worden en er zou een klapper zijn, wordt Charlie gefileerd. Dan is het zijn verantwoording (en zijn geweten). Dit laatste is nu nog merkbaar in de nasleep van het Bianchi incident.
Wie had op dat moment in Brazilië in zijn schoenen willen staan? Dat zijn niet veel mensen.
Gelukkig heeft Charlie de juiste keuzes gemaakt. Gelukkig ging het goed (buiten Massa die nog even zijn “moment of fame” pakte) en hebben we kunnen genieten.
Ik denk dat Charlie “The man of the day” was in Brazilië.
Of ik in zijn schoenen had willen staan tijdens die race? Ik heb gelukkig zijn maat niet.
Rob van Wijk