F1 racen anno 2010 kan, daar moet ik de critici helaas tandenknarsend gelijk in geven, nogal eens saai zijn. Maar soms lijkt alles samen te komen voor een racefanaat. Zoals deze morgen. Zondagochtend. Een veelbelovende zondagochtend. Ondanks een druilerig buitje dat neerklettert in de achtertuin. Doet er niet toe want voorlopig blijf ik toch binnen.
Snel inschakelen op de BBC en het eerste wat te zien is, zo’n drie kwartier voor de start van de allereerste grote prijs van Zuid-Korea, zijn de regendruppels die ook daar naar beneden kletteren op het hagelnieuwe asfalt. En dan weet ik het, net als iedere andere racefan, meteen al: dit kan wel eens een hele mooie zondag worden.
Ga maar na, Nog altijd 5 kampioenskandidaten. Een volledig nieuwe baan, waar nog nooit op gereden is in de regen. En dan ook nog eens een baan waarop ingehaald kan worden, zo lijkt het vooraf. Weersvoorspellingen die vooraf al aangeven dat de omstandigheden gedurende de race gaan veranderen. Deze race gaat serieuze slachtoffers maken en dus ook serieuze winnaars. Vooraf is dat al duidelijk. Niet alleen voor mij, in mijn huiskamer. Maar ook op de grid natuurlijk. Wellicht is dit zelfs de race waarvan we over een paar weken, terugkijkend op deze titelstrijd, zeggen dat dit de sleutel voor de titel was. Misschien.
Jammer alleen dat we zolang moeten wachten. Eerst tien minuten uitstel. Dan een paar rondjes achter de SC. Whiting vindt het maar niks en stopt de race. Terecht? Waarschijnlijk wel, al lijkt het mij iets te lang te duren. Het moet wel racen blijven. Hoe dan ook, balen. Dan weer de SC. Ronde na ronde rijden de wagens in slagorde achter elkaar aan. Lewis Hamilton wil racen en misschien zelfs op intermediates, roept hij chargerend over de radio. Vettel vind het niet te doen zo. Veel te gevaarlijk. Belangen en posities kleuren de mening van de rijders. Ophouden met die onzin. Dit is racen. Gá dan ook racen. En eindelijk is het zover. De heren mogen racen!
Mark Webber gaat al snel in de fout. Teveel over de natte curbs. In zijn val verliest hij de leiding in het WK en elimineert hij Nico Rosberg. Maar Webber schikt zich in zijn lot. Niet alleen neemt hij de schuld meteen op zich, hij kan ook moeilijk anders, maar hij geeft opvallend genoeg meteen toe dat de omstandigheden gewoon prima waren. Geen smoesjes. Geen huilverhalen. Gewoon zeggen zoals het is: ‘de omstandigheden waren goed, maar ik niet.
’
Maar met de exit van Webber is het leed voor de RedBull-boys nog niet geleden. Een soevereine Sebastian Vettel lijkt lange tijd deze race op prima wijze op zijn naam te gaan schrijven. Gisteren het snelst. En vandaag ook. Zij het in beide gevallen maar net. Maar hoe sterk hij ook is, het mocht niet zo zijn. Net zoals eerder dit jaar is de RedBull weliswaar de snelste, maar niet de betrouwbaarste van het stel. De jonge Duitser zag zichzelf misschien al stiekem voor het eerst in zijn leven het WK leiden. Maar helaas. Na Zuid-Korea is er inderdaad een nieuwe klassementsleider, maar dan wel eentje die dat al heel vaak in zijn leven is geweest.
Want Fernando Alonso flikte het toch weer. Nog niet zolang geleden riep hij dat hij nog altijd meedeed om de titel, ondanks een forse achterstand. Sommigen grinnikten schamper. Tientallen punten achter en een wagen die bepaald de snelste niet is. Het optimisme leek dus wat overdreven en misschien was het dat ook wel. Maar de Spanjaard snoert iedereen de laatste weken kei- en keihard de mond. Liefst drie zeges uit de laatste vier races. Tel daar zijn derde plek in Suzuka bij op en het zijn 90 punten die hem rechtstreeks aan de leiding in het WK hebben gebracht. En dat is niet alleen maar het geluk van vandaag.
Want Alonso won inmiddels meer races dan wie dan ook dit seizoen, ook al is hij niet keer op keer de snelste. Na een moeizame periode halverwege het seizoen, waarin hij vaker slippertjes had dan ooit tevoeren, is de echte Alonso opgestaan en is hij gaan doen wat hem in zijn topjaren zo ongekend goed maakte. Zich concentreren op het grote geheel: de titelstrijd. Daar lijkt het hele Ferrari team zich inmiddels aan op te trekken. Geen coureur ter wereld die meer punten had kunnen pakken in deze Ferrari in de afgelopen vier races. Alonso maximaliseert dus op een ongekende manier en lijkt linea recta op weg naar een derde titel. Al is de weg nog behoorlijk hobbelig en loert er van allen kanten gevaar. Dat zeker.
Voor sommigen is het gevaar echter voorbij en eindigde de strijd om de titel vandaag. Want het is duidelijk dat Jenson Button na deze spraakmakende zondag vrijwel definitief afscheid moet nemen van zijn kroon. Maar ook voor Vettel lijkt het bijna onmogelijk te worden. Je kan dan de snelste zijn, 25 punten inlopen in 2 races tijd op een Alonso in déze vorm wordt een erg lastig verhaal. Maar wie weet, het is immers een knotsgek seizoen aan het worden. Maar de kans is er dat Button en Vettel vanaf nu de pijnlijke Massa-rol moeten gaan aannemen en in dienst van hun teamgenoot moeten gaan rijden.
Daar waar onder meer Alonso, Vettel, Hamilton, Schumacher, Massa en Rosberg zich vandaag van hun beste kant lieten zien, zijn er gelukkig ook altijd een paar die zich van een mindere kant laten zien onder deze omstandigheden. Ik ben er een groot voorstander van om lekker te racen. Om aan te vallen. Om te knokken voor posities. Maar je kan het ook overdrijven. Adrian Sutil’s race leek meer op die van een dwaas. Zelden ging een rijder zo vaak over het gras en al even zelden beschadigde een rijder zoveel wagens in één race. Het was vermakelijk om te zien, maar eindigde heel voorspelbaar in de muur.
Maar ook Sutil’s gekkigheid droeg bij aan een enerverend ochtendje. Want voor de rest was het een prachtige eerste ontmoeting voor de racefan met Zuid-Korea. We zullen nog een jaar moeten wachten om te zien of er op deze baan ook op het droge ingehaald kan worden. Maar in de regen is het in ieder geval genieten. Na het overdreven lange wachten en de onzekerheid over het doorgaan van de race, zagen we een boeiend optreden waarin in bijna iedere ronde wel wat gebeurde. Het was het lange wachten meer dan waard.
De mooie belofte van deze zondag lijkt dan ook volledig uit te gaan komen. Een spektakelstuk, volop stof tot napraten, een nieuwe klassementsleider én een zonnetje dat de achtertuin inmiddels op doet drogen. Het wordt een mooie dag vandaag.