Na een metertje of driehonderd moest Sebastian Vettel zich ongetwijfeld inhouden om niet een rondelang met de beroemdste vinger uit raceland prikkend in de lucht over Suzuka te rijden. Want toen wist de kampioen immers al dat hij Alonso’s voorsprong in het klassement zou gaan verkleinen van een straatlengte tot een half klinkertje. Het rubber van Alonso’s Ferrari bleek namelijk net zo kansloos tegenover Kimi Raikkonen’s voorvleugel als Gerard Joling op Dynamo Open Air. De Spanjaard maakte dientengevolgde een sierlijke, maar stoffige, piroutte en kon de rest van de dag gebruiken om uit te rekenen hoeveel negenentwintig minus vijfentwintig is.
Dat Sebastian Vettel zou gaan winnen, wist iedereen eigenlijk op zaterdag al. Flashbacks naar vorig seizoen met een door briezende stieren gevulde eerste startrij. Geen rijder die ook maar durfde te denken aan de snelheid van de voor het eerst met een dubbelde DRS uitgevoerde Red Bull’s. Ja, Jenson Button wellicht. Maar de Brit besloot al voor het weekend om zijn oude en gebrekkige versnellingsbak te laten vervangen door een nieuw en gebrekkig exemplaar, waardoor hij dus automatisch vijf plekken terug moest. De Brit kon daardoor Red Bull laten voor wat het was om vervolgens een race lang met Kamui Kobayashi te dueleren.
Een duel wat Koba-san in eigen huis glorieus won. Met de gereanimeerde Felipe Massa voor het eerst sinds de Romeinse overheersing weer eens op het podium, hield dat dus in dat er geen enkele McLaren op het podium stond. En dat terwijl Button noch Hamilton uit viel. Opmerkelijk, want alle kenners waren er tot voor kort toch echt van overtuigd dat de zilverrode bolides weliswaar net zo betrouwbaar waren als een NS-spoorboekje in hartje winter, maar wel de snelsten van allemaal. Niets bleek minder waar.
Want Koba versloeg niet alleen Button, ook die andere Sauber was sneller dan die andere McLaren. Een paar tellen nadat Sergio Perez te horen had gekregen ‘to spare the fronts’, schoot hij met rokende Pirelli’s voorbij aan Hamilton in de hairpin, om vervolgens eenvoudig bij zijn komende werkgever weg te rijden. Veel leverde het de Mexicaan overigens niet op. Na de stops zat hij opnieuw achter Lewis en waagde hij een volgende poging in dezelfde hairpin als daarnet. Verschil was dat Perez dit keer aan de buitenkant zat en daar valt uitsluitend iemand uit te remmen als Nintendo de race organiseert. In werkelijkheid is het handiger om gewoon op tijd te remmen voor een bocht.
Lewis Hamilton, de man die de afgelopen week de krantenkoppen domineerde, beleefde een troosteloos Japans weekend. Niet alleen reed hij een weekend lang op eerbiedige afstand van de kop van het veld rond, zijn aanstaande broodheer maakte een nog zwarter weekend mee. Niet alleen Q3 bleek te hoog gegrepen voor de Mercedes-mannen maar ook punten bleven dit weekend buiten bereik. Rosberg kon direct na de start al uitstappen en Schumacher kon de top tien aan het einde van de race weliswaar zien, maar niet aanraken. Geen punten dus voor het team dat Hamilton een tweede wereldtitel moet gaan opleveren. De Brit noemde zijn overstap naar Mercedes eerder deze week al een ‘mooie uitdaging’ en we kunnen er lacherig en cynisch over doen, maar Hamilton heeft gewoon gelijk: het wordt inderdaad een uitdaging. Een immense uitdaging zelfs.
Als je geen uitgesproken fan bent van Vettel, Massa of Kobayashi was de grote prijs van Japan verder een tamelijk kleurloze wedstrijd. De rest van de race was een aaneenschakeling van logische dingen. Dat Sebastian Vettel won was logisch. Dat Romain Grosjean iemand bij de start van de baan tikte was logisch. Dat de Japanners uitzinnig van vreugde Koba-san toezongen was logisch. Dat er vooraan geen enkele strijd was was logisch. Dat het moeilijk was om wakker te blijven na een lange zaterdagavond en een vroege en bloedeloze race, was ook logisch. Logica alom dus. Het enige onlogische was ditmaal Pastor Maldonado. Een weekend lang was de Williams-coureur bij geen enkel incident betrokken en pikte dus zowaar een paar puntjes mee.
Voordeel is dat het volgende Formule 1-gerecht komende week alweer op het menu staat: Zuid-Korea. Een goed geluimde en lachende Vettel zal daar andermaal de strijd aangaan met een mopperende en booskijkende Alonso. Als logica ook in Korea de overhand heeft, zal komende week voorlopig de laatste week zijn dat de Spanjaard als WK-leider door het leven zal gaan. Want negenentwintig minus vijfentwintig is nou eenmaal slechts vier…