Beste Luca,
ik heb lang nagedacht of ik dit wel zou schrijven. Of ik niet beter zou wachten tot na de race in Valencia. Je nog even het voordeel van de twijfel te gunnen. Na een avondje wikken en wegen kon ik niet anders dan dit neer te pennen. Het moet er uit.
Luca, je maakt iets meer dan tien jaar deel uit van mijn favoriete team. Je technische feedback is ongetwijfeld onberispelijk, anders blijf je niet zo lang rondhangen in Maranello, maar Luca dit is geen testsessie.
Ik was teleurgesteld toen Michael terug op z’n besluit kwam. Vlak daarna was ik blij dat je grote droom eindelijk in vervulling ging. Donderdag vroeg ik me af wat er met Kimi zou gebeuren als je hem meteen op de hielen zat. Maar Luca, je moet zelf toegeven dat je het Kimi te gemakkelijk maakt.
Luca, stap straks in die rode wagen en rijd je race voor Ferrari. Stap dan de pitbox binnen en geef iedereen een hand. Bedank hen voor de ongelofelijke kans en de eer om je droom mee te maken. Stap dan naar Stefano en vertel hem dat het mooi is geweest.
Zeg hem dat je duidelijk meer op je bord hebt gekregen dan je aankan. Dat hij er beter aan doet om volgende week iemand anders in de wagen te zetten. Dat je hebt gemerkt hoe twee andere “rookies” meteen binnen de seconde van hun teamgenoot zitten, en dat jij drie keer verder terug staat.
Hij zal het snappen. Je bedanken voor je inzet tijdens de afgelopen jaren en vertellen dat je plaats in het test team verzekerd is.
Luca, wat je dit weekend meemaakt is tragisch. Iets wat je niemand toewenst. Ik kan moeilijk iemand voor de geest halen die recent nog minder presteerde, Yuji Ide misschien.
Ik vind het echt erg voor je Luca. Ik had je zo graag zien schitteren, maar het heeft niet mogen zijn. De kans dat het volgende week beter zal gaan is bijzonder klein. De afstand is te groot.
Maar op z’n minst is je droom toch uitgekomen, al had je het wellicht anders voorgesteld.