Net zoals twee weken geleden op Silverstone deed de Formule 1 afgelopen weekend ‘heilige grond’ aan. Want net als de Britse racebaan heeft ook het Duitse circuit inmiddels een enorme geschiedenis in de koningsklasse van de autosport. Al moet gezegd worden dat er op de originele baan niet meer geracet wordt. Maar uit heldhaftige verhalen, stotterende Youtube-beelden en weemoedige documentaires blijkt dat de oude Nordschleife, beter genaamd ‘De Groene Hel’, de meeste iconische racebaan is die ooit heeft bestaan.
Luister naar Niki Lauda, ergens in de jaren ‘70: ‘Overal lonken bomen, rotsen en muurtjes. En naast de baan een diep ravijn. Daar maak je soms luchtsprongen met 260 per uur. Alleen God kan je dan nog helpen.’ Nadat in 1976 dezelfde Lauda gillend en krijsend door collega’s Guy Edwards, Brett Lunger, Harald Ertl en Arturo Merzario uit zijn brandende Ferrari wordt getrokken is het afgelopen met de Nordschleife. Het is niet langer verantwoord. Terecht, dat zeker. Maar ook tragisch. Want de grootheid van de Nordschleife is uiteindelijk ook diens ondergang geworden.
En daarom ligt er tegenwoordig pal naast ‘De Groene Hel‘, een keurige, moderne racebaan. Voor de Duitsers zelf lijkt het weinig uit te maken. Autosport leeft in Duitsland. Ook dit weekend kwamen ze dus weer in grote getale en gewapend met blikken vol Warsteiner, warme worsten, regenpakken en een bijzonder goed humeur richting de Eiffel gereden. Het goede humeur was niet onterecht. Liefst zes Duitsers zouden mee gaan strijden om de winst. En niet de minste. De meeste hoop was gericht op Sebastian Vettel, de man die de WK-strijd van 2011 tot dusver met dictatoriale trekjes in een ijzeren greep weet te houden, maar echter nog nooit in Duitsland won. Maar er was ook ene Michael Schumacher. Ooit winnaar van vrijwel alles. En los van die twee waren er dan nog Nico Rosberg, Adrian Sutil, Nick Heidfeld en Timo Glock om de kruimels op te rapen. Alle reden dus voor optimistische Duitsers. Toch?
Nein. Zagen de Britten hun Lewis Hamilton twee weken terug net buiten het podium kukelen, zo overkwam dat de Duitsers dit keer met Sebastian Vettel. En alsof de geschiedenis zich daarmee niet genoeg leek te herhalen was het die duivelse Felipe Massa in beide gevallen geweest de thuisfavoriet tot aan de laatste ronde zelfs van die toch al teleurstellende vierde plek af wilde houden. De kleine Braziliaan was dit keer een halve racelang een ware kwelgeest voor Vettel, die geheel tegen de verwachting in dit weekend eens niet de dans kon leiden. Want voordat hij door Massa werd tegengehouden waren er al meer dingen niet naar wens gegaan.
Het begon al op de startgrid met een, voor Vettel, ongekend lage derde startplek. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vond hij hem en kon de race van start gaan. Na een paar ronden al werd hij pardoes om de oren gereden door een veel snellere Alonso. Blijkbaar slipte daarmee de concentratie eventjes weg, want even later kwam de rechterachterband nogal knullig naast het asfalt terecht. Heel even raakte het rubber het natte, kunstmatige gras en zwiepte de achterkant van de RedBull zomaar langs de voorkant. Voor Vettel ging het daarmee van kwaad tot erger, al kon zijn team hem nog een klein beetje helpen door hem met een supersnelle pitstop in de slotronde nog voorbij te loodsen aan de ook in de pits staande Massa. Een kleine genoegdoening voor de plek die Vettel aan Alonso had verloren op Silverstone, door dezelfde pitcrew. Een vierde plek als nuttige damage-control. Maar voor eigen publiek niet het gewenste resultaat.
Voor de Duitsers was het jammer. Voor de rest van de wereld niet. Want vooraan was er ondertussen een schitterend gevecht ontstaan tussen de heren Webber, Alonso en Hamilton, die geen problemen leken te hebben om elkaars tempo te volgen. Zowel op de baan als in de pits werd het spannend. Een spel van seconden, en soms nog minder dan dat. Leider Hamilton maakte een klein foutje vlak voor het rechte stuk, Webber schoot binnendoor, Hamilton pareerde meteen door achterlangs weer de binnenkant te kiezen en zij aan zij denderden ze volgas richting de briljante eerste bocht van de Nurburgring. Hamilton won het duel. En uiteindelijk ook de race. Een terechte zege overigens. Want ook Alonso werd verschalkt op de baan toen de Spanjaard na zijn pitstop net voor de Brit het asfalt weer op kwam razen. Hamilton bedacht zich geen moment, reed buitenom de Ferrari met de koude banden heen, en pakte de kop met een voor Hamilton typerende, brutale actie. Hulde voor Hamilton.
Ook achter de kopgroep bleef de race boeien, ondanks dat de weergoden niet meewerkte aan het spektakel. De onvoorspelbaarheid van het weer in de Eiffel, dat doorgaans vaker van gedaante verwisselt als Sebastian Vettel van helm, is nou eenmaal een onberekenbaar fenomeen. Voorafgaand aan de race wist iedereen het namelijk zeker: het zou nooit de hele race lang droog blijven. Hoeveel regen er zou gaan vallen en wanneer precies wist niemand. Maar droog blijven was onmogelijk. Onmogelijk! En dus bleef het kurkdroog.
Zoals gezegd deed het niets af aan de pret. Al had Nick Heidfeld zijn terugkeer voor eigen publiek anders voorgesteld. Eventjes keek Sebastian Buemi niet goed uit en de Lotus-Renault van Quick Nick werd gelanceerd. Einde race. Misschien zelfs wel einde carrière, zo wordt inmiddels gefluisterd. De andere Duitsers verging het doorgaans beter. Achter Vettel en Massa werd Adrian Sutil keurig zesde, Nico Rosberg zevende en Michael Schumacher, Vettel imiterend met eenzelfde spin, achtste.
Hoe dan ook was deze race pure reclame voor de huidige Nurburgring. Puur racegenot, duels op de baan, in de pits, spins, ongelukken, inhaalacties, de race had alles. Blijkbaar heeft dit circuit dat dus toch in zich. Na jaren van verlies heeft de overheid echter besloten om het circuit niet langer financieel te steunen. En dus staat het voorbestaan van de Grand Prix op de Ring op de tocht. Gelukkig sijpelde na afloop van de race door dat Bernie Ecclestone de race op de kalender wilt houden en zich er hard voor gaat maken. Dat is goed nieuws. Want van zielloze circuits als Abu Dhabi, Singapore en Valencia hebben we genoeg op de kalender, en al is ‘De Groene Hel’ allang verleden tijd, de huidige Nurburgring draagt de roemruchte geschiedenis van zijn grote broertje voor altijd met zich mee.