Interessante opmerking van Alain Prost: Dominantie maakt nu eenmaal deel uit van de Formule 1
Dat is zeker waar, we hebben Red Bull gehad, Ferrari, McLaren, Williams, noem maar op. Dus vanwaar de krokodillentranen van Red Bull over Mercedes?
Toch kan ik me wel iets bij de klacht voorstellen – niet uit monde van Red Bull, want dat is hypocrisie ten top, maar vanuit het oogpunt van een fan. Iedereen het herinnert zich nog wel het vijfjarig schrikbewind van Michael Schumacher bij Ferrari, en ik moet er niet aan denken dat de volgende vijf edities naar Hamilton in een Silberpfeil gaan.
Op de eerste plaats: je hebt dominantie en dominantie. Een coureur kan dominant zijn of een auto, maar pas echt de dood in de pot is een dominante coureur in een dominante auto. Helaas maar al te vaak vinden die twee elkaar, met langdurige world domination en een grote mate van voorspelbaarheid van races als gevolg.
Moeten we dat willen? Het antwoord is voor iedere fan verschillend en zegt vooral iets over de persoon zelf. Ben je toevallig fan van de winnende coureur, dan vind je het vast prima zo. Het heeft bovendien een aanzuigende werking: winnende coureurs trekken nu eenmaal fans aan, dus voor de meerderheid weinig reden tot klagen.
Zelf ben ik nooit uitgesproken fan van enig coureur geweest, en nog minder van een of ander team; ik heb zo mijn voorkeuren maar op de eerste plaats ben ik fan van het spelletje. Vanuit die optiek vind ik een langdurig dominerende auto/ coureurcombinatie slecht voor de sport. Ik ben van het ouderwetse gebroed dat vindt dat een dominante coureur in de top hoort mee te draaien, maar uitsluitend op grond van zijn kwaliteiten, niet op grond van de auto waar ie in zit.
Lauda was een dominante coureur maar won meestal niet meer dan drie, vier races per jaar. Toch trok hij vaak aan het langste eind en niemand twijfelt of hij de meest dominante coureur van zijn generatie was. Zo hoort het naar mijn mening te gaan. Boeiend was ook de eerste seizoenshelft van 2012 waarin zeven verschillende coureurs als eerste aantikten. Langdurig dominerende auto’s vertroebelen dit ideaalbeeld (de enig dominante auto waar ik ooit van genoten heb was de Lotus 78; die was soms twee seconden sneller dan de rest, had grillige coureurs en ging vaak kapot. Daarom waren races nog even onvoorspelbaar als daarvoor).
Een tweede argument tegen dominerende combinaties is dat ze bijzonder lastig te bestrijden zijn. Dat men zijn hoop doorgaans op veranderende regelgeving vestigt, zegt eigenlijk al genoeg. Bovendien is dit bepaald geen efficiënte oplossing. De praktijk toont dat het slechts wisselend succes oplevert, maar nadeliger nog is dat het de kosten verder opjaagt, en dat is nou net wat we niet willen.
Eigenlijk ligt de sleutel in handen van topteams. Die zouden geen topcoureurs moeten aantrekken, maar net een slagje daaronder, opdat ze nog net het kampioenschap winnen – maar met hakken over de sloot zal ik maar zeggen. Zet Hamilton in een Sauber en Hulkenberg in een Mercedes.
En korte-termijncontracten van een of twee jaar. Kampioenschap gewonnen? Hup, dan mag de volgende het proberen. Zo toon je en passant aan dat het vooral de auto is en niet de coureur. En dat betekent weer dat je exorbitante salariseisen kunt temperen. Omgekeerd zou een topcoureur de afweging kunnen maken: wil ik de beste auto of het meeste geld?
Daarvoor heb je natuurlijk wel een speelveld nodig van coureurs die toch niet al fully loaded zijn. Het kan dus nog wel een paar jaar duren voor zo’n hypothetische situatie ontstaat. Maar de voordelen zijn legio. Als fan krijg je het ware sporthart van de coureur te zien, uitslagen zullen dichten bij elkaar liggen, en de noodzaak om alsmaar te blijven investeren in kostbare onzekere technieken ebt weg. Het lijkt een utopie, maar ik wil er maar even op wijzen dat Senna aanbood desnoods voor niets in de Williams te willen rijden.
Maar voor je aan alternatieven denkt zouden we ons eerst moeten buigen over die ene vraag: wat willen we nu eigenlijk met de Formule 1?
Reageren? Dat kan hier op ons forum.
Andre van Woerkom