In Imola, bij de vierde race van het seizoen 1982, bereikt de al sedert het begin van het jaar aan de gang zijnde machtsstrijd tussen de internationale autosportfederatie FISA (vertegenwoordigd door Jean-Marie Balestre) en de Formule 1-constructeursvereniging FOCA (vertegenwoordigd door Bernie Ecclestone) een nieuw hoogtepunt. Als gevolg van de diskwalificatie van Nelson Piquet (Brabham) en Keke Rosberg (Williams) uit de uitslag van de Braziliaanse Grote Prijs omwille van illegaal bevonden watertanks – die officieel dienden om de remmen te koelen maar reeds in de opwarmronde geleegd werden en zo een gewichtsvoordeel opleverden – besluiten de meeste FOCA-teams de Grote Prijs van San Marino te boycotten. Hierdoor komen in Imola enkel Ferrari, Renault, Alfa Romeo, Toleman, Osella, Tyrrell en ATS opdagen voor het Grand Prix-weekend. Met veertien inschrijvingen heeft de wedstrijd net voldoende deelnemers om zijn officiële status te behouden, waardoor het weekend ook zonder de rebellenteams normaal van start kan gaan.
De Renaults van René Arnoux en Alain Prost bezetten op de mini-startgrid de eerste rij, gevolgd door de Ferrari’s van Gilles Villeneuve en Didier Pironi. En al snel wordt het duidelijk dat de strijd voor de overwinning tussen deze vier rijders zal gaan. Arnoux neemt de beste start, voor Villeneuve, Pironi en Prost. Laatstgenoemde valt al na acht ronden uit met een kapotte motor. Vooraan vechten Arnoux en de beide Ferrari-rijders vervolgens een verbeten duel uit, dat eindigt wanneer ook de tweede Renault een vijftiental ronden voor het einde met motorpech uit de race verdwijnt.
De Ferrari-dubbel is op dat moment zo goed als zeker, alleen de volgorde waarin de rijders over de finish zullen gaan is nog niet beslist. Villeneuve, die aan de leiding rijdt, verkeert in de veronderstelling dat de strijd gestreden is nadat vanuit de pits het sein komt om het rustig aan te doen tot de finish. Doch dit is buiten Pironi gerekend, die de afspraak aan zijn laars lapt en uiteindelijk de zege pakt, tot grote ontsteltenis van een woedende Villeneuve. De Canadees verklaart nadien nooit nog een woord met zijn Franse teamgenoot te zullen spreken. Ondanks de Ferrari-dubbel voor eigen publiek heerst op het podium een begrafenisstemming. Het geschil zal bij de volgende wedstrijd in Zolder helemaal uit de hand lopen en uiteindelijk zijn climax vinden in een dodelijke crash van Villeneuve in de trainingen, wanneer hij bij een prestigeduel met Pironi over de limiet gaat.
Na het Ferrari-duo worden enkel nog Michele Alboreto (Tyrrell), Jean-Pierre Jarier (Osella) en de beide ATS-rijders Eliseo Salazar en Manfred Winkelhock geklasseerd. Teo Fabi (Toleman) eindigt op te grote afstand om nog geklasseerd te worden en wanneer Winkelhock omwille van een te lichte auto uit de uitslag geschrapt wordt, scoren slechts vijf rijders punten. Michele Alboreto scoort zijn eerste podiumplek, Jean-Pierre Jarier bezorgt Osella zijn eerste puntenfinish – en zijn beste resultaat – ooit, de Italiaan Riccardo Paletti rijdt in de tweede Osella zijn eerste Grote Prijs en de Brit Brian Henton (ex-Arrows) bestuurt bij Tyrrell voortaan de tweede auto.
