Op deze dag wordt Gabriele Tarquini geboren. De Italiaan doorloopt de traditionele promotieklassen en rijdt halverwege de jaren tachtig in het Europese Formule 3000-kampioenschap wanneer hij in 1987 bij de Grote Prijs van San Marino voor de eerste keer van de Formule 1 kan proeven in een Osella. Het is een eenmalige verbintenis die de rest van het jaar geen vervolg meer krijgt. Coloni, het team waarvoor hij in 1986 Formule 3000 rijdt, maakt eind 1987 echter de overstap naar de Formule 1 en het tekent Tarquini voor 1988. De Italiaan is dat jaar de enige piloot bij het team en beide nieuwkomers hebben het niet gemakkelijk. Slechts in acht van de zestien wedstrijden raakt de combinatie door de kwalificaties en het beste resultaat is een achtste plaats in Canada. Punten worden er echter niet gescoord. Voor 1989 tekent Tarquini bij alweer een nieuw team: First, waarvoor hij voordien ook al in de Formule 3000 reed, in 1987. Het nieuwe project mist echter afdoende professionaliteit en wanneer de wagen van het team niet door de verplichte crashtest geraakt, betekent dit het einde van First (het ontwerp zal in 1990 alsnog in de Formule 1 opduiken onder de naam Life). Tarquini staat zo aanvankelijk aan de zijlijn, doch wanneer de Fransman Philippe Streiff verlamd geraakt aan de onderste ledematen na een zware crash bij testritten in Rio, doet diens team AGS een beroep op de Italiaan om hem te vervangen. Bij zijn eerste race voor het team in San Marino eindigt hij prompt zesde, een plaats die hij echter pas verwerft na de diskwalificatie van Thierry Boutsen en Alex Caffi. Wanneer beiden later opnieuw gerehabiliteerd worden, moet Tarquini bijgevolg zijn eerste WK-punt opnieuw inleveren. Het team heeft met Tarquini echter het momentum te pakken en laat de eerstvolgende races fraaie dingen zien met de bescheiden auto. In Monaco rijdt de Italiaan voor zijn uitvallen in de punten rond en in de volgende race in Mexico is het alsnog raak: hij wordt zesde, met een WK-punt als beloning. Ook in Phoenix en Montreal rijdt hij een mooie race, doch punten worden er niet meer gescoord. Wanneer de snelle Europese circuits eraan komen, verzeilt het team echter in de achterhoede en na de Britse Grote Prijs worden beide AGS-rijders – de tweede auto wordt eerst bestuurd door Joachim Winkelhock en nadien door Yannick Dalmas – tot de prekwalificaties veroordeeld, die ze de rest van het seizoen niet meer zullen overleven. Ook in 1990 en 1991 rijdt Tarquini voor AGS, doch het team zakt alsmaar verder weg op de startgrid. Slechts sporadisch overleeft het team de kwalificaties en opnieuw punten scoren is niet meer dan een verre droom. Enkele races voor het einde van 1991 is de koek bij de Fransen op en stopt AGS ermee. Tarquini kan echter meteen aan de slag bij het Italiaanse Fondmetal, de opvolger van Osella. Het kleine team heeft een degelijke wagen en Tarquini kwalificeert zich regelmatig in het middenveld. Net op het moment dat de carrière van de Italiaan op sportief vlak terug in de lift zit, blijkt ook Fondmetal echter op de rand van de afgrond te balanceren. Na de Grote Prijs van Italië in 1992 is het geld op en houdt het team op te bestaan. Tarquini vindt geen zitje meer en verlegt daarom zijn aandacht naar de toerwagenracerij. In 1994 rijdt hij voor Alfa Romeo in het Britse Toerwagenkampioenschap, waar hij prompt de titel pakt. In 1995 keert hij naast zijn activiteiten in het BTCC terug naar de Formule 1 als testrijder voor Tyrrell. In de Europese Grote Prijs op de Nürburgring verschijnt hij nog éénmaal terug op de startgrid, als vervanger van de gekwetste Ukyo Katayama. Het is het laatste optreden van de Italiaan in de Formule 1, die nadien terug zijn carrière in de toerwagens verder uitbouwt. In het begin van het nieuwe millennium wisselt hij het BTCC voor het ETCC, dat vanaf 2005 wordt omgedoopt in het WTCC, het wereldkampioenschap voor toerwagens. Met Seat ontpopt hij zich snel tot één van de toppers in het kampioenschap. Hij wint op regelmatige basis races en in 2009 volgt de ultieme bekroning, wanneer hij op 47-jarige leeftijd de wereldtitel verovert. Ook vandaag de dag blijft Gabriele Tarquini één van de smaakmakers in de toerwagenracerij. In 2013 stapt hij over naar het nieuwe fabrieksteam van Honda.
