Het is, en niet was want ik schrijf dit tijdens de race, fucking saai in Singapore. Niet de gewoonlijke F1 saaiheid, maar een nieuw niveau in saaiheid. Zopas reed Adrian Sutil Nick Heidfeld van de baan. Veel beter dan dat zal het niet worden vandaag.
In dit oord waar de Formule 1 vorig jaar z’n geloofwaardigheid verloor, doet de FIA er nog een schepje bovenop. Een regel die bedoeld is om te verhinderen dat piloten die uit de pits komen een rechtstreekse rivaal ophouden wordt te strikt toegepast. Slachtoffer: Nico Rosberg.
Ik kijk naar deze race in het bijzijn van twee mensen. De onbegrijpelijke beslissing van de FIA onderbreekt net op tijd mijn betoog over waarom ik naar de F1 kijk. Ik moet nu uitleggen waarom een rijder die te ver doorschuift tweemaal moet betalen. Mijn medekijkers begrijpen er weinig van.
De safety-car is weg. De F1 wagens, de meest geavanceerde wagens op de planeet, rijden weer sneller rondjes. Dit is niet langer een circus maar een carrousel. “Het ziet er naar uit dat we na twee uur zullen stoppen,” zegt de nieuwe Voice of F1. Dat is ongeveer 1 uur en 42 minuten nadat de slimmere kijker euthanasie heeft gepleegd.
De F1 smeekt naar meer inhaalmogelijkheden. Een mens zou verwachten dat elke inhaalbeweging geapplaudisseerd zou worden, maar dat is dan buiten Max Mosley’s FIA gerekend. Slachtoffer: Mark Webber.
Webber gaat in de eerste ronde voorbij Fernando Alonso maar schiet alleen wat te ver bij het inrijden. Drie, vier ronden later komt het team op de radio: Je plaats afstaan aan Alonso en Glock. Waarom Glock? Die is Alonso voorbijgegaan.
Vorig jaar werd de overwinning handig in elkaar geknutseld. De man die alles bedacht werd niet eens op de vingers getikt. Sindsdien speelt de FIA op veilig. “Je mag niet inhalen,” zeg ik tegen mijn metgezellen. “Dat is ten strengste verboden dit jaar.”