Monument voor #37

Gestart door Robbert65, 18 november 2016 - 16:54:36

« vorige - volgende »

Robbert65

Vandaag was ik in het ziekenhuis voor een polyklinische ingreep. Een ingrijpende ingreep, ik heb afscheid moeten nemen van mijn #37.

Ik wist het ook niet, maar mijn zevenendertig, dat is de achterste kies linksonder, die kies die in 1991 al zo hardverscheurend afscheid moest nemen van zijn buurman in het Prinsengrachtziekenhuis. Buurman Verstand was afgekeurd door een beginnend tandarts in Weesp, de goede man is twee weken geleden gepromoveerd aan de VU op iets ingewikkelds over kaakschuiven:  "Pain patterns and a novel way of evaluation of therapy outcome in myogeneous temporomandibular disorders".

Enfin, deze goede man, dr. Van Grootel dus inmiddels, begon aan de buurman van mijn nummer zevenendertig te sleuren en moest dat al snel opgeven wegens krachtgebrek. Mijn verstand was sterker dan zijn handen zeg maar. "U moet naar de kaakchirurg", werd mij ruggelings toegevoegd en daar ging ik, met een omhooggetrokken kies in mijn kaak en de wetenschap, dat ze er allevier uitmoesten, die verstandskiezen.

Om een lang verhaal kort te maken: ongeveer een half jaar later ontmoette ik mijn kaakchirurg in het Prinsengrachtziekenhuis voor de derde keer, ditmaal in aanwezigheid van een anestesist (die heetten toen nog zo), ik ging onder zeil en na een uur of twee werd ik knetterstoned wakker door de morfine die ze me steeds hadden bijgevoerd in verband met de kennelijke pijn die ik leed onder narcose. Ik ben drie dagen bezig geweest om die troep uit mijn lijf te krijgen, maar god, wat was ik gelukkig die vier uur na de operatie. Ik jubelde alles bij elkaar en was volgens mijn toenmalige partner volledig onhandelbaar en de binnentuin van het ziekenhuis niet uit te sleuren omdat ik het er zo paradijselijk vond. Ze heeft drie taxi's moeten laten gaan op de gracht voor ze me de vierde in had gepraat.

Enfin, anderhalf jaar geleden was de zevenendertig akelig dwars aan het liggen. Wortelkanaalbehandeling. Dat is drie keer naar de tandarts: eerst voor diagnose, dan voor de sloop, dan enige tijd later, als de boel tot rust is gekomen voor de definitieve behandeling en het metselwerk. De behandelend tandarts was van de lieftalligste soort, ze verdiende een zomerhit. Ze schijnt tegenwoordig in Hoevelaken praktijk te houden.

Ik werd heengezonden met de mededeling dat ik er rekening mee moest houden dat de kies wel zwakker was nu, dat ie kon breken. En met een rekening van bijna duizend euro, dat ook.

Dat breken gebeurde enige weken geleden en de breuk bleek onherstelbaar. Ik naar de tandarts, foto's gemaakt, doorverwezen naar de kaakchrirurg en daar staan we dan, vanmorgen om elf uur ging de spuit erin. Het was geen sinecure natuurlijk, maar het ging allemaal wel goed. Ik verrek van de pijn momenteel, en ik mag geen alcohol voor troost of verdoof maar er is paracetamol, dus ach. Vroeg naar bed en dan zien we wel weer.

Ondanks de enorme drukte in die polikliniek wisten de arts en zijn assistente ervoor te zorgen dat alles in volledige rust verliep en ik me zo goed mogelijk voelde. Op een goed moment zegt die kaakchirurg: "Het is gedaan, hij is eruit hoor". En ik wordt langzaam rechtop gezet, er wordt wat tegen me aangekletst met bemoedigende woorden en dan sta ik naast die stoel en ik zeg: "Waar is die kies eigenlijk".

Nou, die lag daar op een groen kleedje. Zo'n operatiekleedje. Hij zag er dik, lang en viezig uit. Helemaal niet zoals een kies. Eerder als een iets te korte, gebruikte tampon.

"Wilt u hem meenemen"? zei de assistente met de felblauwe ogen. Ik zeg: "Nee, hou dat ding maar lekker hier zeg!" en ik stiefel achter haar aan naar de uitgang. Maar nu is het vijf uur later en nou mis ik 'm...

Hoe gaat het met jouw kiezen?
"We have to remember these days. There is no guarantee they will last forever. Enjoy them as long as they last." – Sebastian Vettel

Jozef

Haha dank aan deze spambot, dit topic had ik een jaar geleden helemaal gemist! Leuk stukje leesvoer Robbert, hopelijk kun je er zelf ook om lachen inmiddels.

Ik hoop dat je ze toch nog ergens alle vier op een rijtje hebt, kiezen dan.

Robbert65

Jazeker, verder alles op een rijtje hoor ;-)
"We have to remember these days. There is no guarantee they will last forever. Enjoy them as long as they last." – Sebastian Vettel