Vandaag in de F1-geschiedenis....

[0634]

Pironi zelf zou later dat jaar de F1 verlaten na 'n zwaar ongeval tijdens de training op 'n zeiknat Hockenheim waar hij ,totaal onnodig ,de Williams van Derek Daly wou passeren en zichzelf in de achterkant van Prost's Renault zou boren.
Tot op dat moment leidde hij 't kampioenschap.

Och, totaal onnodig....

Het lag wel iets genuanceerder: Pironi kwam aanracen door de regen en een flinke spray voor zich. Daly ging op dat moment net aan de kant en Pironi dacht dat Daly aan de kant ging voor hem, echter Daly ging aan de kant om Prost in te halen die voor hem reed. Daardoor zag Pironi Prost pas op het laatste moment en kon niet meer remmen.

Dus hij kon er op zich niet veel aan doen, al kan je stellen dat hij onnodig hard reed in die omstandigheden. De meesten bleven die training sowieso binnen staan, slechts 7 rijders kwamen die dag maar in actie. Als WK-leider moet je dan geen risico's nemen.

[0634]

Verder wel mijn complimenten hoe bepaalde heren dit topic hebben op doen bloeien!

[Kootje]

Pironi zelf zou later dat jaar de F1 verlaten na 'n zwaar ongeval tijdens de training op 'n zeiknat Hockenheim waar hij ,totaal onnodig ,de Williams van Derek Daly wou passeren en zichzelf in de achterkant van Prost's Renault zou boren.
Tot op dat moment leidde hij 't kampioenschap.

Och, totaal onnodig....

Het lag wel iets genuanceerder: Pironi kwam aanracen door de regen en een flinke spray voor zich. Daly ging op dat moment net aan de kant en Pironi dacht dat Daly aan de kant ging voor hem, echter Daly ging aan de kant om Prost in te halen die voor hem reed. Daardoor zag Pironi Prost pas op het laatste moment en kon niet meer remmen.

Dus hij kon er op zich niet veel aan doen, al kan je stellen dat hij onnodig hard reed in die omstandigheden. De meesten bleven die training sowieso binnen staan, slechts 7 rijders kwamen die dag maar in actie. Als WK-leider moet je dan geen risico's nemen.

En in die zin was het dus totaal onnodig.
Ik bedoel ,het was maar 'n training. 
Waarom zoveel risico nemen ??

Verder wel mijn complimenten hoe bepaalde heren dit topic hebben op doen bloeien!

Tsja ..... het is ook 'n erg leuk topic.
Maaruh ..... waar blijven jouw bijdrages ??
Je begon zo veelvarend. 

[0634]

En in die zin was het dus totaal onnodig.
Ik bedoel ,het was maar 'n training. 
Waarom zoveel risico nemen ??

Oh, ik dacht dat je bedoelde dat hijzelf een rijdersfout maakte o.i.d.. Maar zo heb je natuurlijk wel gelijk .

Tsja ..... het is ook 'n erg leuk topic.
Maaruh ..... waar blijven jouw bijdrages ??
Je begon zo veelvarend.

Ik ben sinds gisteravond terug van een tweeweekse vakantie en dit topic opende ik op 5 augustus... 

Maar nu ik er weer ben, zal ik zeker weer actiever worden!

[Kootje]

Ik ben sinds gisteravond terug van een tweeweekse vakantie en dit topic opende ik op 5 augustus... 

Maar nu ik er weer ben, zal ik zeker weer actiever worden!

Gelukkig. 
Hoewel SDG 'n wandelende encyclopedie lijkt te zijn ,kunnen we 't niet alleen. 

[SDG]

Hoewel SDG 'n wandelende encyclopedie lijkt te zijn ,kunnen we 't niet alleen. 

Jij kan er anders ook wat van. Al die geboortedatums van coureurs die meereden in de jaren stillekes ken ik echt niet uit het hoofd, hoor!

[Kootje]

Ik ook niet hoor.
Daar zit 'n week graafwerk achter.

En dan heb ik alleen de racewinnaars ,Nederlanders en Belgen gepakt.
Plus nog wat belangrijke figuren als Enzo Ferrari en Bernie Ecclestone.

Nu alleen nog wat research plegen over de op die bewuste dag verreden races.
Maar daar kan ik me de komende dagen op storten.
Want er zijn de komende dagen geen geboortedagen of sterfgevallen.
Althans ..... niet qua bovengenoemden.

[SDG]

24 augustus 2003: Fernando Alonso wint in een Renault de Grote Prijs van Hongarije, voor Kimi Raikkönen (McLaren-Mercedes) en Juan-Pablo Montoya (Williams-BMW). Een zege die omwille van verschillende zaken als 'historisch' de boeken in zal gaan. Niet alleen is het voor de Spanjaard zijn eerste F1-zege, het is tevens de eerste overwinning uit de geschiedenis voor een Spaanse coureur en bovendien is de pas 22 jaar geworden Alonso (geboren op 29 juli 1981) de jongste winnaar uit de geschiedenis. Ook bij Renault is er reden tot een feestje, want deze zege is de eerste voor de Fransen als constructeur in twintig jaar (14 augustus 1983), toen Alain Prost de Grote Prijs van Oostenrijk won. Op de Hungaroring – waar voor deze editie enkele stukken van de omloop aangepast zijn om het inhalen te bevorderen – komt de eerste zege van de van polepositie gestarte Alonso geen moment in  gevaar. Minder reden tot vreugde heeft leider in de WK-stand en tevens titelverdediger Michael Schumacher, die anoniem als achtste finisht op meer dan een ronde achterstand. Doordat Raikkönen en Montoya goed scoren, lijkt de overname van de macht slechts een kwestie van tijd. De race krijgt echter een staartje wanneer de banden van Michelin onreglementair bevonden worden en de Franse bandenfabrikant nog voor de volgende race in Italië een nieuwe band moet klaarstomen. In hoeverre Ferrari als enige topteam dat op Bridgestone-banden rijdt daar voordeel uit haalt is niet helemaal duidelijk; feit is wel dat bij de volgende races in Monza en Indianapolis Michael Schumacher keihard terugslaat met twee klinkende zeges en zo de basis legt voor alweer een wereldtitel, de zesde in totaal, waarmee hij vanaf nu alleenrecordhouder is.

[Franky R.]

Pironi zelf zou later dat jaar de F1 verlaten na 'n zwaar ongeval tijdens de training op 'n zeiknat Hockenheim waar hij ,totaal onnodig ,de Williams van Derek Daly wou passeren en zichzelf in de achterkant van Prost's Renault zou boren.
Tot op dat moment leidde hij 't kampioenschap.

Och, totaal onnodig....

Het lag wel iets genuanceerder: Pironi kwam aanracen door de regen en een flinke spray voor zich. Daly ging op dat moment net aan de kant en Pironi dacht dat Daly aan de kant ging voor hem, echter Daly ging aan de kant om Prost in te halen die voor hem reed. Daardoor zag Pironi Prost pas op het laatste moment en kon niet meer remmen.

Dus hij kon er op zich niet veel aan doen, al kan je stellen dat hij onnodig hard reed in die omstandigheden. De meesten bleven die training sowieso binnen staan, slechts 7 rijders kwamen die dag maar in actie. Als WK-leider moet je dan geen risico's nemen.

En het vervelendste is dat men bij de FIA dit voorval uitpikt, om aan te tonen hoe gevaarlijk het is om te racen in de regen...Maar het gebeurde dus in de vrije training!!!

[SDG]

25 augustus 1985: Niki Lauda wint na een spannend duel met zijn McLaren-teamgenoot Alain Prost de Grote Prijs van Nederland op Zandvoort. Het is de allerlaatste keer dat de Nederlandse GP op de kalender staat is en het is tevens de vijfentwintigste en laatste zege voor Lauda, na een opmerkelijke comeback die een aanvang nam in 1982 en hem in 1984 zijn derde wereldtitel opleverde. Als titelverdediger komt Lauda er in 1985 niet aan te pas; teamgenoot Alain Prost pakt na twee vice-wereldtitels in 1983 en 1984 dit keer met veel overmacht de titel, terwijl Lauda zelf niet verder geraakt dan de tiende plaats in de eindstand van het WK. Naast de zege op Zandvoort zijn een vierde plaats op Imola en een vijfde plaats op de Nürburgring zijn enige puntenfinishes van dat seizoen. Aan het eind van het seizoen hangt de Oostenrijker de helm aan de haak, die hij daar zeventien jaar later, in 2002, voor één keer heel eventjes weer zal af halen om enkele rondjes te rijden in de Jaguar R3 tijdens de wintertests.

[0634]

26 augustus 1979:

Alan Jones wint een later beroemd geworden race in de Zandvoortse duinen. De zege van Jones was niet bijzonder, de prestatie van Gilles Villeneuve wel. Hij spinde zijn Ferrari na een lekke band, kwam in het zand terecht, waarna de Canadees nog een rondelang door moest om naar de pits te gaan. Villeneuve reed met zulke spectaculair hoge snelheid terug naar de pits dat het leek alsof hij niet doorhad dat er van alles stuk was.



Kijk zelf naar de glijdende en driftende Villeneuve:

[0634]

27 augustus: Vandaag in 1954 werd Derek Warwick geboren. De Brit kwam tot 162 GPs, voor onder meer Brabham en Renault. Warwick won, ondanks zijn zeker wel aanwezige talent, nooit een Grand Prix. Volgens sommigen is Warwick, samen met Chris Amon misschien wel de beste Formule 1-rijder die nooit een race won.

Een reden voor het feit dat hij nooit won was misschien ook wel dat hij bij de verkeerde teams op het verkeerde moment zat. In 1986 kon hij naar Lotus, maar wilde Ayrton Senna Warwick niet als teamgenoot hebben. Twee kopmannen leek de Braziliaan teveel. Toen Warwick in 1990 alsnog naar Lotus ging, was het team geen schim meer van wat het ooit was.

Tevens verkoos Warwick in 1984 niet over te stappen naar het team van Frank Williams, dat hem graag wilde hebben, maar Renault trouw te blijven. Verkeerde keuze want waar Williams in de jaren die volgden steeds beter zou worden, zakte Renault weg uit de top.

Derek Warwick is zo'n rijder die in de Formule 1 helaas nooit tot volle bloei is gekomen.



Check trouwens eens deze horror crash van Warwick in Monza's Parabolica.

[Kootje]

En nog 2 coureurs vieren vandaag hun verjaardag.

Allereerst werd in 1959 in het Oostenrijkse Wörgl Gerhard Berger geboren.



Berger, die in 1984 zijn debuut in de Formule 1 maakte, kende 'n wisselvallige carriére waarin hij 210x zou starten voor ATS, Arrows, Benetton (2x), Ferrari (2x) en McLaren. Helaas voor hem bleken z'n keuzes niet altijd de juiste te zijn. Z'n jaartje Benetton ('86) ging nog wel goed en daar won hij dan ook z'n eerste van 10 GP's, maar de Ferrari van '87 had teveel last van mechanische gebreken.

Het seizoen erop zou het allemaal beter moeten gaan, zeker omdat hij de laatste 2 GP's van '87 gewonnen had, maar jammer voor hem werd dat seizoen gedomineerd door het McLaren, het team van Prost en Senna die 15 van de 16 Grand Prix wonnen.  Gerhard Berger was de enige rijder van een ander team die dat jaar een wedstrijd wist te winnen (de Grand Prix van Italië) op het circuit van Monza, nadat Senna -die vooraan lag- tegen een langzamere auto aanreed.  Deze overwinning betekende veel voor het Ferrari-team, omdat enkele weken eerder Enzo Ferrari was overleden. In het seizoen 1989 kreeg Berger Nigel Mansell als teamgenoot die na een teleurstellend jaar bij Williams was overgekomen. Maar weer kon de Ferrari niet overtuigen. Berger overleefde in het seizoen 1989 ternauwernood een ongeluk in de beruchte Tamburello-bocht van het circuit van Imola (Grand Prix van San Marino). Met slechts enkele verwondingen kon Berger vanaf halverwege het seizoen al weer deelnemen aan races. Hij won dat jaar de Grand Prix van Portugal en werd nog zevende in in het kampioenschap met 21 punten.

Tussen 1990 en 1992 reed Berger met als teamgenoot Ayrton Senna voor het McLaren-team. Hij was echter niet in staat om Senna bij te houden, die 2 keer wereldkampioen werd in 1990 en 1991 met McLaren. In deze drie seizoenen won hij slechts drie races voor McLaren: bij één hiervan (de Grand Prix van Japan in 1991) kreeg hij de overwinning cadeau van Senna, bij de andere twee (Canada en Australië) vielen de andere kanshebbers voor de overwinning uit.



In 1993 keerde Berger terug bij Ferrari met als teamgenoot Jean Alesi die al twee seizoenen bij Ferrari was. Berger speelde een belangrijke rol bij het binnenhalen door Ferrari van teammanager Jean Todt. In dat jaar werd de basis gelegd voor de latere successen van Ferrari. Het seizoen 1994 werd gedomineerd door de dood van Bergers goede vriend Ayrton Senna en Bergers landgenoot Roland Ratzenberger bij de Grand Prix van San Marino. Een emotionele Berger won enkele weken later op Hockenheim, de eerste overwinning van Ferrari sinds 1990. In het seizoen 1994 wist Berger voor Ferrari nog enkele podiumplaatsen te veroveren en werd uiteindelijk derde met 41 punten en een grote achterstand op Damon Hill met de Williams en Michael Schumacher in de Benetton.
In 1995 werd hij zesde met 31 punten en behaalde 6 zes keer in het seizoen een derde plaats Jean Alesi behaalde de enige overwinning voor Ferrari en uit z'n carrière in het seizoen bij de Grand Prix van Canada. Hij eindigde vijfde met 42 punten en 4 keer tweede.



Na de komst van Michael Schumacher naar Ferrari in 1996 stapte Berger samen met teamgenoot en vriend Jean Alesi over naar Benetton. Hij werd er zesde met 21 punten. In 1997 behaalde Berger zijn laatste overwinning voor dat team (weer op Hockenheim), nadat hij lang uit de running was geweest na ziekte en de dood van zijn vader. Hij stopte aan het einde van het seizoen 1997 met de Formule 1. Hij eindigde weer als zesde met 27 punten.

Tot 2003 was hij nog regelmatig te zien als Competitions Director voor BMW, dat in 2000 in de Formule 1 terugkeerde als motorleverancier bij Williams. In 2006 werd Berger teambaas en voor 50% eigenaar van het Italiaanse Formule 1-team Scuderia Toro Rosso. Deze functie legde hij 'n paar jaar later weer neer. Wat hij nu doet is mij onbekend.


De andere coureur is de Australiër Mark Alan Webber

Mark, nu nog steeds actief zag het levenslicht in '76 te Queanbeyan, Nieuw-Zuid Wales.



Hij begon zijn carrière in de Formule 1 voor het team van Minardi waar zijn landgenoot Stoddart intussen de baas was. Al in zijn eerste race (nota bene zijn thuisrace) zorgt Webber voor een sensatie door vijfde te worden en de eerste punten te scoren voor Minardi in 3 jaar.

Het leverde hem een transfer op naar het Jaguar-team op waar hij het eerste jaar 17 punten scoorde en tiende werd in het kampioenschap. In 2004 ging het moeizamer, bovendien liet Ford, de eigenaar van het Jaguar-team, halverwege het seizoen weten met het team te stoppen.

Webber kon in 2005 terecht bij Williams en de verwachting waren hooggespannen. Hij haalde voor de eerste keer het podium door derde te worden in de Grand Prix van Monaco. In de buurt van zeges kwam hij niet. Voor 2006 veranderde er veel bij Williams, motorenleverancier BMW vertrok en daar kwam Cosworth voor in de plaats. Ook zijn teamgenoot Nick Heidfeld vertrok. Webber bleef aan en kreeg Nico Rosberg als nieuwe teamgenoot. Maar ook in 2006 liep het seizoen niet goed. De auto was niet betrouwbaar, en alleen in het begin kon Webber strijden om de punten. In Monaco streed hij nog mee om de overwinning, maar ook daar begaf zijn motor het. Hij werd uiteindelijk veertiende met zeven punten.



Aan het eind van het jaar maakte Webber bekend dat hij zou gaan overstappen naar zijn oude team Red Bull Racing, dat inmiddels Jaguar Racing had overgenomen. Hij hoopte daar om eindelijk zijn zege te pakken, met medewerking van de van McLaren overgenomen topontwerper, Adrian Newey. Zijn teamgenoot voor 2007 was David Coulthard. Ook het seizoen 2008 rijdt hij nog steeds voor Red Bull, met nog altijd Coulthard aan zijn zijde. In 2009 zal Mark Webber David Coulthard niet meer aan zijn zijde hebben, die heeft eerder die dag zijn afscheid aangekondigde. Webber krijgt de Duitser Sebastian Vettel, een van de twee Toro Rosso rijders als teamgenoot. Dat seizoen wint hij z'n eerste Grand Prix de GP van Duitsland op de Nürburgring. Later dat jaar zou hij er nog de GP van Brazilië aan toe voegen. Ook in 2010 is het Red Bull duo weer uiterst succesvol. Dat jaar zal zijn beste seizoen ooit zijn en winnen zij het constructeurskampioenschap, teamgenoot Vettel de rijderstitel, en met 4 overwinningen en de 3e plaats in het WK heeft Mark daar 'n groot aandeel in. 2011 verloopt iets minder succesvol voor Webber. Tot op dit moment heeft hij nog steeds geen overwinning geboekt, tegenover 6 stuks van Vettel. Toch heeft hij met de 2e plek weer 'n belangrijk aandeel in de prolongatie van de niet meer te missen titels. 

[0634]

Mooi stuk, Kootje.

Alleen is Berger nooit de man met de meeste starts geweest. Dat was altijd Patrese met 254.

[Kootje]

Mooi stuk, Kootje.

Alleen is Berger nooit de man met de meeste starts geweest. Dat was altijd Patrese met 254.

Je hebt gelijk.
Heb het verhaaltje grotendeels overgenomen van Wiki om eerlijk te zijn.
Nu wist ik wel dat Patrese dat record had toen Barrichello het overnam , maar besefte even niet dat hij al in '92 gestopt was met racen.
Zo zie je maar weer dat Wiki ook niet altijd de correcte data heeft.