Ruimtevaart topic

Gestart door C.G. de Beaufort, 31 juli 2015 - 16:04:07

« vorige - volgende »

C.G. de Beaufort

Parallel universum



E = m . c², de overgang van ontzettende hoeveel energie in massa en licht. Ons heelal, deze wereld, is ermee opgebouwd. Maar wat gebeurde er vòòr en tijdens de Big Bang, 13,7 miljarden lichtjaren terug? In deze nieuwe documentaire (11/08/2016), praten ze over de multivers parallel heelal. Ze achten het waarschijnlijk dat in ons heelal, tijdens de Big Bang, een kosmische zeepbel met 11 dimensies met een trillende string en membraam vormt - zie post nr. 94. Quantum mechanica hebben hierin tevens een belangrijke functie. Dat ze alleen de menselijke structuur, etc. zijn en hoe het zich afspeelt, lijkt mij nogal vergezocht. Wij zijn tenslotte niet de enigste die hier intelligent zijn. Intelligente wezens kunnen overal in een ander universums huizen en het leven hier is een slechts een slap aftreksel van ze. Tenslotte komen ze aan level nr. 4, zoals de particle colliders in Zwitserland. In deze collider verdwijnen de zwaartekracht in andere dimensies. En een wormgat - zie post nr. 90 - van Einstein/Rosen Bridge met een zwart gat, vormt het laatste perikel. In dat geval kunnen wij hiertoe DNA toevoegen en hopla, wij een god. Maar helaas... het duurt nog 'even'. Het is hypothese, die misschien één keer de werkelijkheid wordt... maar voorlopig zijn ze nog ver weg. Dus voorlopig kijk ik uit dat naar ons zonnestelsel, de speldenprik van de Melkweg, waar iets gaan toevoegen namelijk een reis naar Mars.

http://youtu.be/tCQRACgxYro

Groet,

C.G. de Beaufort


C.G. de Beaufort

#166
Foto's van Mars



Zonsondergang op Gale, Mars







De banden van Curiosity hebben nogal wat te harden... deze hebben een pitsstop nodig

Groet,

C.G. de Beaufort


C.G. de Beaufort

Exoplanets, bij deze een heel bijzondere...

http://youtu.be/gypAjPp6eps

Iets massief, met ongeveer 1.000 maal het gebied van de Aarde, blokkeert het licht van een verre ster die bekend staat als KIC 8462852, bijgenaamd de Tabby en niemand weet het zeker wat het is. Tabby produceert het  zonlicht op onregelmatige tijden, doet het met 20% minder zonlicht en soms voor meer dan 100 dagen. Als astronomen Tabetha Boyajian dit hemelse object onderzocht, stelde een collega iets buitengewoon voor: zou het een alienbouw megastructuur kunnen zijn? Zo'n buitengewoon idee zou ook een buitengewoon bewijs nodig hebben. In dit gesprek geeft Boyajian ons een kijkje op hoe wetenschappers zoeken en hypothesen testen wanneer ze geconfronteerd worden met het onbekende...     

Groet,

C.G. de Beaufort


C.G. de Beaufort

Mars 3D image

http://www.360cities.net/image/mars-gigapixel-panorama-curiosity-solar-days-136-149#494.23,13.29,42.5

Een fascinerend landschap. Je moet deze afbeelding op een volle scherm (rechtsboven) zetten wegens de controls die overal in de omtrek zitten. Die verdwijnen dan.

Jupiter omloop nr. 6 van Juno

http://youtu.be/EGpYlswczC0

Jupiter(*)

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://en.wikipedia.org/wiki/Exploration_of_Jupiter

C.G. de Beaufort

Omvang vergelijking van ons universum 2017

http://youtu.be/kIiJZINJFiw

Ons universum, van ontzettend klein tot magistraal groot tot en met de vergelijking van een multiversum in 2017. Afijn, nu komen wij tot Mars de komende tijd...

Groet,

C.G. de Beaufort



C.G. de Beaufort

SpaceX

http://youtu.be/4FU0l2JHhGs

SpaceX sychroniseert de opstijging en landing. Fraai...

Groet,

C.G. de Beaufort


Franky R.

Citaat van: C.G. de Beaufort op 29 mei 2017 - 12:04:28
Exoplanets, bij deze een heel bijzondere...

http://youtu.be/gypAjPp6eps

Iets massief, met ongeveer 1.000 maal het gebied van de Aarde, blokkeert het licht van een verre ster die bekend staat als KIC 8462852, bijgenaamd de Tabby en niemand weet het zeker wat het is. Tabby produceert het  zonlicht op onregelmatige tijden, doet het met 20% minder zonlicht en soms voor meer dan 100 dagen. Als astronomen Tabetha Boyajian dit hemelse object onderzocht, stelde een collega iets buitengewoon voor: zou het een alienbouw megastructuur kunnen zijn? Zo'n buitengewoon idee zou ook een buitengewoon bewijs nodig hebben. In dit gesprek geeft Boyajian ons een kijkje op hoe wetenschappers zoeken en hypothesen testen wanneer ze geconfronteerd worden met het onbekende...     

Groet,

C.G. de Beaufort


Wat is de afstand van het object tot de Aarde?

C.G. de Beaufort

Ongeveer 1280 lichtjaren.

Groet,

C.G. de Beaufort


C.G. de Beaufort

#173
Hoe ver gaat het licht in een jaar?

Het heelal is een extreme, grote ruimte. Onze astronomen hebben verder in de ruimte gekeken over de eeuwen heen en dieper in het verleden en zij begrepen hoe klein en onbelangrijk onze planeet is. Tegelijkertijd de doorlopende onderzoeken naar elektromagnetisme en verre sterren leidde de wetenschappers om te bepalen wat de snelheid van het licht was, dat is de snelste snelheid die verkrijgbaar is.

Als zodanig hebben astronomen gebruikt om de afstandsverlichting binnen een jaar te gebruiken - een lichtjaar - om afstanden op de interstellaire en intergalactische schaal te meten. Maar hoe ver reist het licht in een jaar? In principe beweegt het met een snelheid van 299792458 meter/s (1080 miljoen km/uur), die ongeveer 9460,528 miljard km/jaar uitmaakt.

De snelheid van het licht

Het berekenen van de snelheid van het licht heeft al vele eeuwen aandacht van de wetenschappers. En voor de 17e eeuw was er onenigheid over of de snelheid van het licht eindig was of als het onmiddelijk van de ene plaats naar andere transformeerde. In 1676 bevestigde de Deense astronoom Ole Romer het argument toen zijn waarnemingen van de schijnbare beweging van Jupiter's maan Io onthulden dat de snelheid van het licht eindig was.



Licht beweegt op verschillende golflengten, hier weergegeven door de verschillende kleuren die in een prisma zijn gezien. Credit: NASA / ESA

Van zijn waarnemingen berekende de Hollandse astronoom Christiaan Huygens de snelheid van het licht op 220000 km/s. In de loop van twee eeuwen werd de snelheid van het licht verder verfijnd en schattingen geproduceerd die varieerden van ongeveer 299000 tot 315000 km/s. Dit werd gevolgd door James Clerk Maxwell, die in 1865 voorstelde dat het licht een elektromagnetische golf was. In zijn theorie van elektromagnetisme werd de snelheid van het licht als c vertegenwoordigd. En toen in 1905, stelde Albert Einstein zijn theorie van speciale relativiteit voor, die voorspelde dat de snelheid van het licht (c) constant was, ongeacht het traagheidsreferentieframe van de waarnemer of de beweging van de lichtbron. In 1975, na eeuwen geraffineerde metingen, werd de snelheid van het licht in een vacuüm berekend op 299792458 m/s. Doorlopend onderzoek bleek ook dat licht op verschillende golflengten reist en bestaat uit subatomische deeltjes die bekend staan ​​als fotonen, die geen massa hebben en zich gedragen als deeltjes en golven.

Lichtjaar

Zoals reeds opgemerkt betekent dat de snelheid van het licht(*) - uitgedrukt in meters per seconde - dat het licht in één jaar een afstand van 9.460.528.000.000 km i.e ongeveer 9461 miljard verplaatst. Deze afstand staat bekend als een lichtjaar en wordt gebruikt om objecten in het heelal te meten die op grote afstanden van ons liggen.



Voorbeelden van objecten in ons heelal en de omvang van hun afstanden, gebaseerd op het lichtjaar als standaard maatregel. Credit: Bob King.

Bijvoorbeeld, de dichtstbijzijnde ster naar de Aarde (Proxima Centauri) is ongeveer 4,22 lichtjaren ver. Het centrum van de Melkweg galaxy is 26000 lichtjaren weg, terwijl het dichtstbijzijnde grote galaxy (Andromeda) 2,5 miljoen lichtjaren weg is. Tot op heden is de kandidaat voor de verste galaxy van de Aarde is de MACS0647-JD, die ongeveer 13,3 miljard lichtjaar weg ligt. De ster hierboven, KIC 8462852, zit dus op 1280 x 9460,52 = 12109475,84 miljard km ver weg van de Aarde. En de kosmische magnetronachtergrond, de reliëfstraling die naar verwachting overblijfsel uit de Big Bang is, ligt ongeveer 13,8 miljard lichtjaren weg. De ontdekking van deze straling versterkte niet alleen de Big Bang theorie, maar gaf ook astronomen een nauwkeurige beoordeling van de leeftijd van het heelal. Dit brengt nog een belangrijk punt op met het meten van kosmische afstanden in lichtjaren, dat is het feit dat ruimte en tijd verstrengeld zijn. Je ziet dat wanneer we het licht van een verre voorwerp zien, kijken we eigenlijk terug in de tijd. Als we het licht zien van een ster die 400 jaar achter ligt, zien we eigenlijk het licht dat 400 jaar geleden uit de ster werd gezonden. Daarom zien we de ster zoals het 400 jaar geleden eruit zag en niet zoals vandaag. Als gevolg hiervan, kijken naar objecten die miljarden lichtjaren ver weg is, dan kijken wij naar miljarden lichtjaren terug. Ja, licht reist met een extreem snelle snelheid. Maar gezien de omvang en omvang van het heelal, kan het nog steeds miljarden jaren om van een bepaalde punt in het heelal te komen op ons hier op aarde te bereiken. Vandaar dat we weten hoe lang het duurt van licht om een ​​jaar te reizen, extreem nuttig is voor de wetenschappers. Niet alleen staat het ons toe om de omvang van het heelal te begrijpen, maar ook het proces van kosmische evolutie te ontwikkelen.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*) https://en.wikipedia.org/wiki/Speed_of_light

C.G. de Beaufort

Inzoomen op Epimetheus



Epimetheus

Een weergave van Epimetheus(*) met de hoogste resolutie die ooit is genomen (Cassini, 21 februari 2017), toont een oppervlak dat bedekt is met kraters. Janus staat maar 40000 km verder en elke 4 jaar wisselen zij van wie in de voorgrond komt. Epimetheus (afmetingen : 129.8 × 114 × 106.2 km) is te klein om zijn zwaartekracht te houden, die is maximaal 0,011 m/s2 en tevens te klein om geologisch actief te zijn. Er is dus geen manier om de littekens uit de meteooreffecten te wissen, behalve de opkomst van nieuwe impactkraters bovenop de oude. Het uitzicht kijkt naar de anti-Saturnus kant van Epimetheus. Het noorden op Epimetheus is omhoog en draait 32 graden naar rechts. Het uitzicht werd verworven door Cassini op een afstand van ongeveer 15.000 km. Richard Walker ontdekte de Epimetheus in 1966.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*) https://en.wikipedia.org/wiki/Epimetheus_(moon)

Franky R.

Je uitleg over licht en lichtsnelheid maakt veel duidelijk...alleen, ik vind de Aarde best belangrijk hoor... ;)

Wings

Ik snap niet waarom miljarden worden geïnvesteerd om te onderzoeken of er leven is op Mars of de maan. Wat is het doel van al dat reizen naar de ruimte?

C.G. de Beaufort

Citaat van: Wings op 16 juli 2017 - 08:32:09
Ik snap niet waarom miljarden worden geïnvesteerd om te onderzoeken of er leven is op Mars of de maan. Wat is het doel van al dat reizen naar de ruimte?

http://www.youtube.com/watch?v=_NRccYV_M1c

Het is een wetenschappelijke ontwikkeling die ons stuurt. En er komt een moment - gelukkig duurt dit nog extreme vele jaren - 1,1 miljard jaar dat de zon(*1) een te hoge temperatuur op de Aarde geeft en later uiteenvalt tot een rode dwerg of dat b.v. 4 miljard jaar dat de Andromeda de Melkweg opzuigt(*2) In dit geval moeten een aantal mensen de Aarde verlaten willen ze het overleven en de rest, helaas, die sterft uit. Trouwens, Hawkins(*3) denkt wegens andere omstandigheden dat dit binnen 100 jaar(*3) is. Mwah, daar geloof ik niets van. Maar anyway, het is een geluk dat de ruimte ontzettend groot is en dat we dan mogelijk weten waar we naar toe moeten gaan.(*4). Maar goed, er moet dan geen massieve asteroïde op de Aarde neerkomen, want dan is het ook met ons gedaan. En, naar Mars en de maan gaan is de eerste stap hierin. We zijn pas bezig (50 jaar) en hebben nog veel te doen...

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 : https://www.livescience.com/32879-what-happens-to-earth-when-sun-dies.html
*2 : https://en.wikipedia.org/wiki/Andromeda-Milky_Way_collision
*3 : http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-4468700/Stephen-Hawking-says-leave-Earth-100-years.html
*4 : http://www.popsci.com/science/article/2011-02/after-earth-why-where-how-and-when-we-might-leave-our-home-planet


C.G. de Beaufort

Vreemde radiosignalen gedetecteerd uit een naburige ster 

Sterrenkundigen hebben al jarenlang naar radio golven geluisterd. Naast een bewezen middel om sterren, sterrenstelsels, quasars en andere hemelse objecten te bestuderen, is radio-astronomie een van de belangrijkste manieren waarop wetenschappers op zoek zijn naar tekens van buitenaardse intelligentie(SETI). En hoewel er nog niets definitief gevonden is, zijn er een aantal incidenten geweest die de hoop hebben op het vinden van een 'vreemd signaal'. In het meest recente geval hebben wetenschappers uit het Observatorium van Arecido een detectie aangekondigd van een vreemd radiosignaal van Ross 128, een rood dwerg systeem dat slechts 11 lichtjaren van de aarde bevindt(*1). Dat is niet bepaald veel. Zoals altijd heeft dit een speculatie opgeleverd dat het signaal bewijs is van een buitenaardse beschaving, terwijl de wetenschappelijke gemeenschap het publiek aangedrongen heeft om niet op één signaal hun hoop te vestigen. De ontdekking maakte een deel uit van een campagne die wordt uitgevoerd door Abel Méndez - de directeur van het Planetaire Habitat Laboratory(PHL) in Porto Rico en Jorge Zuluaga van de FAE - Faculteit Exacte en Natuurwetenschappen - aan de Universiteit van Antioquia in Colombia. Geïnspireerd door de recente ontdekkingen rond Proxima Centauri en TRAPPIST-1, zocht de data van GJ 436-project  naar exoplaneten rond de nabijgelegen rode dwergsterren. Arecibo Observatory was de werelds grootste eenzijdige radio telescoop en wordt nog steeds gebruikt voor de komeet 45P/H-M-P.



Tijdens het bekijken van de gegevens van sterrensystemen zoals Gliese 436, Ross 128, Wolf 359, HD 95735, BD 202465, V*RY Sex en K2-18 - die tussen april en mei 2017 werden verzameld - juist interessant. In wezen lieten de gegevens zien dat een onverklaarbaar radiosignaal van de C-band (frequentie 4 tot 5 GHz) van Ross 128 kwam. Zoals Dr. Abel Mendez schreef in de PHL website : "Na twee weken van deze observaties realiseerden we ons dat er in de 10 minuten dynamische spectrum een ​​aantal zeer eigenaardige signalen die we verkregen hebben van de Ross 128 (GJ 447) op 12 mei. Het signaal bestond uit "breedbandige quasi-periodieke niet-gepolariseerde pulsen met sterke dispersie-achtige kenmerken", zoals het in vaktermen wordt genoemd. Oftewel, signalen die niet verklaard kunnen worden uit het normale gedrag van een rode dwergster. Na het opmerken van dit signaal op zaterdag 13 mei, hebben wetenschappers van het Arecibo-observatorium en sterrenkundigen van de SETI(*2) samen gewerkt om een ​​vervolgstudie van de ster te doen. Dit werd op zondag 16 juli uitgevoerd met behulp van de ATA van SETI en de National Bank Astronomy Observatory (NRAO) Green Bank Telescope. Zij hebben ook op dezelfde dag observaties van Barnard's ster(*3) uitgevoerd om te zien of ze hetzelfde gedrag van dit ster systeem zouden kunnen opmerken. Dit werd gedaan in samenwerking met het Red Dots project, een Europese Southern Observatory (ESO) project die ook is toegewijd aan het vinden van exoplanets rond rode dwergsterren.



Afbeeldingen van de ster systemen onderzocht door de GJ 436-project. Krediet: PHL/Abel Méndez 

Vanaf maandagavond (17 juli) heeft Méndez zijn PHL bijgewerkt om met behulp van de GBT op SETI Berkeley en was voor de tweede keer succesvol door een radiosignaal van Ross 128. De gegevens van deze observatoria worden momenteel verzameld en verwerkt en de resultaten worden naar verwachting aan het einde van deze week bekendgemaakt worden. In de tussentijd hebben wetenschappers diverse mogelijke verklaringen voorgedaan met wat het signaal zou kunnen veroorzaken. Zoals Méndez heeft aangegeven, zijn er drie belangrijke mogelijkheden die hij en zijn collega's overwegen: zou kunnen zijn : (1)uitstoot van Ross 128 vergelijkbaar met type II zonnevlammen, (2)uitstoot van een ander object in het oogpunt van Ross 128 of gewoon (3)uit een uitbarstende hoge baan satelliet omdat een lage baan-satellieten zich snel uit het zichtveld bewegen. Helaas hebben elk van deze mogelijkheden hun eigen nadelen. In het geval van een zonnevlam van type II, zijn deze bekend bij veel lagere frequenties en de verspreiding van dit signaal lijkt inconsistent te zijn met dit soort activiteiten. In het geval dat het mogelijk uit een ander object komt, zijn er tot nu toe geen objecten (planeten of satellieten) binnen het zichtveld van Ross 128 gedetecteerd, waardoor dit ook onwaarschijnlijk is.



De sterren worden momenteel onderzocht in het kader van de GJ 436-project. Krediet: PHL/Abel Méndez 

Vandaar dat het team iets van een mysterie in hun handen heeft en ze hopen dat verdere observaties te beperken op wat de oorzaak van het signaal zou kunnen zijn. "Ik zou de aard van zijn radio-uitstoot snel kunnen verduidelijken, maar er zijn geen garanties," schreef Méndez, "Resultaten uit onze waarnemingen zullen later die week worden gepresenteerd. Ik heb een Piña Colada klaar staan om te vieren als de signalen tot astronomische aard zouden leiden". En om eerlijk te zijn, heeft Mendez ook de mogelijkheid aangegrepen dat het signaal kunstmatig van aard zou kunnen zijn - dat wil zeggen een bewijs van buitenaardse beschaving. "Als je jezelf afvraagt," schreef hij, "de buitenaardse beschaving staat onderaan veel andere betere verklaringen. Net als de rest van ons hoeft u maar te wachten om te zien wat er van dit signaal gemaakt kan worden...".

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/Ross_128
(*2) https://www.seti.org/
(*3) https://en.wikipedia.org/wiki/Barnard's_Star

C.G. de Beaufort

Wat is tijd - en waarom beweegt het altijd vooruit? 

Stel je voor dat de tijd achteruit zou lopen, mensen zouden jonger worden in plaats van ouder en na een lang leven van geleidelijke verjonging - alles leren wat ze weten - zouden ze in de ogen van hun ouders een blik werpen. Dat is tijd zoals vertegenwoordigd in een roman door science-fiction schrijver Philip Dick, maar verrassend is de richting van de tijd ook een probleem waarmee kosmologen zich mee bezighouden. Terwijl we vanzelfsprekend de tijd in een bepaalde richting heeft, doen fysici dit juist niet: de meeste natuurlijke wetten is de 'tijd omkeerbaar', wat betekent dat ze net zo goed zouden werken als de tijd wordt gedefinieerd als achteruit draaien. Dus waarom beweegt de tijd altijd vooruit? En zal ze dat altijd doen?

Heeft de tijd een begin?

Elk universeel begrip van de tijd moet uiteindelijk gebaseerd zijn op de evolutie van de kosmos zelf. Als je naar het universum kijkt, zie je gebeurtenissen die in het verleden zijn gebeurd - het duurt enige tijd om ons te bereiken. In feite kan zelfs de eenvoudigste waarneming ons helpen om de kosmologische tijd te begrijpen: bijvoorbeeld het feit dat de nachthemel donker is. Als het universum een ​​oneindig verleden had en oneindig groot was, zou de nachthemel helemaal helder zijn - gevuld met het licht van een oneindig aantal sterren in een kosmos die altijd al bestonden. Gedurende lange tijd dachten wetenschappers, waaronder Albert Einstein, dat het universum statisch en oneindig was. Observaties hebben sindsdien aangetoond dat het in feite zich uitstrekt en breidt zich uit met een acceleratie. Dit betekent dat het uit een compactere toestand moet komen die we de Big Bang noemen, wat betekent dat de tijd een begin heeft. Als we op zoek zijn naar licht dat oud genoeg is, kunnen we zelfs de reliëfstraling van Big Bang zien - de kosmische microgolfachtergrond. Het realiseren van dit was een eerste stap in het bepalen van de leeftijd van het universum (zie hieronder). Maar er is een addertje onder het gras, namelijk Einstein's speciale relativiteitstheorie die laat zien dat de tijd... relatief is: hoe sneller je beweegt ten opzichte van een bepaalde snelheid, hoe langzamer tijd voor je zal passeren ten opzichte van perceptie van de tijd. Dus in ons universum van het uitbreiden van sterrenstelsels, sterren en wervelende planeten variëren de tijdservaringen: alles is relatief gezien verleden, heden en toekomst. Dus, is er een universele tijd waarop we er allemaal mee eens kunnen zijn? 



De tijdlijn van het universum.

Beeldkrediet: Alex Mittelmann, Coldcreation/wikimedia 

Het blijkt dat, omdat het universum gemiddeld overal hetzelfde is en gemiddeld in alle richtingen hetzelfde lijkt,  er een 'kosmische tijd' bestaat. Om de ouderdom te bepalen, moeten wij de eigenschappen van de kosmische microgolfachtergrond meten. Kosmologen hebben dit gebruikt om de leeftijd van het universum te bepalen. Het blijkt dat het universum in dit geval 13.799 miljard jaar oud is.

Richting van de tijd

Zo weten we de tijd die waarschijnlijk is begonnen tijdens de Big Bang. Maar er is nog een vraag die moeilijkheden oplevert: wat is de tijd? Om deze vraag op te lossen, moeten we de basiseigenschappen van ruimte en tijd bekijken. In de dimensie van de ruimte kunt u vooruit en achteruit bewegen, pendelaars ervaren dit elke dag. Maar de tijd is anders, het heeft een richting, je beweegt altijd vooruit, nooit in omgekeerde richting. Dus waarom is de dimensie van de tijd onomkeerbaar? Dit is een van de belangrijkste onopgeloste probleem in de natuurkunde. Om uit te leggen waarom de tijd zelf onomkeerbaar is, moeten we processen van aard vinden die ook onomkeerbaar zijn. Een van de weinige zulke concepten in de natuurkunde is dat dingen vaak minder 'netjes' worden, naarmate de tijd voorbij gaat. We beschrijven dit met behulp van een fysieke eigenschap genaamd entropie(*) die codeert hoe iets geordend is. Stel je voor een doos waarin alle deeltjes aanvankelijk in een hoek geplaatst werden (een geordende staat). Na verloop van tijd zouden ze natuurlijk de hele doos volgen (een wanordelijke staat) - en om de deeltjes weer in een geordende staat te zetten zouden we energie nodig hebben. En dit is onomkeerbaar. Het is alsof een ei gebroken wordt om een ​​omelet te maken, het kan daarna nooit teruggaan om een ei vormen. Het is hetzelfde met het universum: als het evolueert, neemt de totale entropie toe.



Helaas, géén geordende doos.

Beeldkrediet: Alex Dinovitser/wikimedia,

Het blijkt entropie is een mooie manier om de richting van de tijd te verklaren. En hoewel het lijkt dat het universum okay is, die in het vroege stadium relatief uniform verspreidt naar sterren, planeten, mensen en artikelen over de tijd, is het toch mogelijk dat de stoornis toeneemt. Dat komt doordat de zwaartekracht die verbonden aan grote massa's in toevallige geordende toestand, de zwaartekrachtvelden die verborgen zouden zijn in een of andere manier.(Erik Verlinde, zie post nr. 120). Dus stoornis kan toenemen, hoewel we het niet zien. Maar omdat de natuur de neiging heeft om het kiezen van de stoornis, waarom begon het universum in de eerste plaats in zo'n geordende toestand? Dit wordt nog steeds beschouwd als een mysterie. Sommige onderzoekers betogen dat de Big Bang misschien niet eens het begin geweest is, er kunnen in feite parallelle universums (zie boven, post nr. 165) zijn waar de tijd in verschillende richtingen kan lopen.

Zal de tijd eindigen?

De tijd had een begin, maar of het een einde heeft hangt af van de aard van de donkere energie die ervoor zorgt dat het universum uitgebreid wordt met een acceleratie. Het tempo van deze uitbreiding kan het uiteindelijk het universum uit elkaar scheuren, waardoor het eindigt in een kapot getrokken universum. Als alternatief kan je ook in donkere energie vervallen, de Big Bang omkeren en het eindigt in het opknabbelen van het universum. Of.. het heelal kan zich voor altijd uitbreiden. Maar zou een van deze toekomstige scenario's eindtijd? Nou, volgens de vreemde regels van kwantummechanica, kunnen kleine willekeurige deeltjes momenteel uit een vacuüm springen - iets wat constant in deeltjesfysische experimenten gezien wordt. Sommigen hebben geargumenteerd dat donkere energie zulke 'kwantumschommelingen' zou kunnen veroorzaken, waardoor er een nieuwe Big Bang zou ontstaan, waardoor onze tijdlijn zou eindigen en een nieuwe zou beginnen. Hoewel dit extreem speculatief en zeer onwaarschijnlijk is, weten we dat alleen wanneer we de donkere energie zouden begrijpen, we het lot van het universum kennen. Dus wat is het meest waarschijnlijke resultaat? De 'tijd' zal het leren.   

Groet,

C.G. de Beaufort

(*) https://nl.wikipedia.org/wiki/Entropie