Ruimtevaart topic

Gestart door C.G. de Beaufort, 31 juli 2015 - 16:04:07

« vorige - volgende »

gloudiesaurus

Wel cool, voor eerst in decennia weer mensen richting de maan. En 2018 al... dat is volgend jaar al. Al is Musk wel vaak heel enthousiast met zijn deadlines.

Voor Musk is dit een kleine stap, hij wil een bewoonde kolonie stichten op mars.
GPPits.net: als Formule 1 een passie is

C.G. de Beaufort

#151
Binnenkort : de telescopen proberen een zwart gat te 'zien' in het centrum van de Melkweg

http://youtu.be/cD8An-iKwpY

De onderzoekers willen nu een zwart gat 'zien' of op zijn minst, zijn silhouet. Volgende maand zullen de astronomen  radio-telescopen benutten over de hele wereld om een beeld te krijgen van het zwarte gat, verlicht door de gloeiende gas wervelende rondom hem. Hun doelstelling is een superzwaar zwart gat in het hart van onze Melkweg, bekend als Sagittarius A* - SGR A* - die 26000 lichtjaren ver weg is en voorts, een nog groter gat in de naburige galaxy M87. Eerdere opmerkingen met behulp van deze gebeurtenis Horizon telescoop (EHT) hebben de schotels geen prikkelende resultaten opgeleverd, maar helaas, de beelden de twee zwarte gaten bleven eentonig blobs. Dit jaar zullen ze voor de eerste keer de EHT in Chili en Antarctica samenvoegen, wat een verscherping van de resolutie en het verhogen van de verwachting oplevert. Astronomen hopen te zien hoe de zwarte gaten het hete gas opzweept rond'm en plasma uitspuugt. Ze willen ook grafiek van de grootte en vorm van deze gebeurtenis — de grens van het zwarte gat — om te testen of Albert Einsteins theorie van de zwaartekracht, de algemene relativiteitstheorie, nog steeds onder dergelijke extreme omstandigheden goed werkt. Theoretische astrofysicus Roger Blandford van Stanford University, die niet betrokken bij het project is zei het volgende : 'Het is een vet en kritisch experiment'. Blandford gelooft dat de EHT niet alleen kan tonen hoe zwarte gaten werken, maar ook een meer fundamentele boodschap leveren. 'Het zal deze opmerkelijke stelling valideren: dat zwarte gaten in het heelal gemeenschappelijk zijn.  De EHT neemt doel slechts eenmaal per jaar, bij mooi weer waarschijnlijk wanneer beide zwarte gaten zichtbaar zijn in de hemel en wanneer het mogelijk is om alle de observatoria over de hele wereld op te starten. Dit jaar, zal het team voor 5 nachten waarnemen tijdens een venster van de 10 nachten van 5 tot 14 April. Vervolgens zal een intensieve gegevensverwerking-poging beginnen en het kan een jaar duren voor ze weten of het geslaagd is. 'Het is een oefening in vertraagde bevrediging, de vertraagde bevrediging in het kwadraat,' zegt EHT directeur Shep Doeleman aan het Massachusetts Institute of Technology. Fotograferen van zwarte gaten is een enorme uitdaging en niet alleen omdat hun intense zwaartekracht zelfs licht er niet kan ontsnappen. Bovendien zijn ze ook verrassend klein. SGR A* berekend tot aan de massa van 4 miljoen zonnen, gebaseerd op de onregelmatige, high-speed banen van sterren die in de zwaartekracht van een zwart gat gevangen zijn. Maar de event-horizon, het point of neen return voor iets naderen van een zwart gat, is 24 miljoen kilometer breed, slechts 17 keer breder dan de zon. Om te zien iets zo klein vereist een telescoop schotel van globale dimensies. Bij optische golflengtes, wordt Sgr A* verborgen door de wade van stof- en gasemissies verduistert de galaxy's hart. Radiogolven kan passeren meer gemakkelijk, maar de gewone radio-schotels worden nog steeds belemmerd door geïoniseerd gaswolken en lage resoluties. Beste zijn de kortste radiogolven telescopen — millimeter golven — maar schotels, detectoren en data-processing technologie voor dit deel van het spectrum is slechts in de afgelopen decennia ontwikkeld. "Het is slechts een klein venster waar we de event-horizon even zien kunnen" meent Heino Falcke, een EHT-astrofysicus aan Radboud Universiteit. 

Groet,

C.G. de Beaufort

C.G. de Beaufort

#152
Heelal bevat 10x meer galaxies dan eerder gedacht



Dit beeld is een samenstelling van verschillende vorderingen verworven door de ACS/WFC instrument. Vier filters werden gebruikt om verschillende golflengte banden te registeren. De kleur vloeit voort uit het toewijzen van verschillende tinten(kleuren) aan elk(grijstinten) monochroom beeld in verband met een individuele filter.
Bron: Hubble Space Telscope, oktober 2016

Een nieuwe studie van diepveld-onderzoek van Hubble heeft bepaald dat er minstens 10x meer galaxies zijn ontstaan in het heelal dan wat wij zien. Het universum ziet er ineens een stuk drukker uit, dankzij een diepte-telling samengesteld uit enquêtes die door NASA's Hubble Space Telescope en andere observatoria. Astronomen kwamen tot de verrassende conclusie dat er ten minste 10x meer galaxies aanwezig is het waarneembare heelal dan eerder werd gedacht. De resultaten hebben duidelijke implicaties voor de vorming van galaxies en werpt ook meer licht op een oude astronomische paradox, "waarom is de hemel nachts donker?" Bij de analyse van de gegevens, een team onder leiding van Christopher Conselice van de Universiteit van Nottingham, bleek dat 10x meer galaxies werd gevonden in een bepaald volume van de ruimte. De meeste van deze stelsels relatief klein en zwak, met massa gelijk is aan die van galaxies rondom de Melkweg. Als ze samengevoegd worden tot grotere galaxies betekent dat de galaxies in de ruimte geslonken. "Deze resultaten zijn een krachtig bewijs dat een belangrijk de evolutie van galaxies heeft plaatsgevonden in de geschiedenis van het universum, waardoor het aantal galaxies drastisch verminderd door middel van fusies tussen hen, waardoor hun aantal verminderen. Dit geeft ons een verificatie van de zogenaamde top-down vorming van structuur in het heelal", aldus Conselice. Een van de meest fundamentele vragen in de astronomie, is dan van hoeveel galaxies in het universum bevat. De mijlpaal Hubble Deep Field, die in het midden van de jaren 1990, gaf de eerste echte inzicht in sterrenstelsel-bevolking van het universum. Latere gevoelige waarnemingen zoals Ultra Deep Field Hubble bleek een groot aantal zwakke galaxies. Dit leidde tot een schatting dat het waarneembare heelal bevat ongeveer 200 miljard galaxies. Het nieuwe onderzoek toont aan dat deze schatting op z'n minst 10 maal te laag is. Dus wij spreken over minimaal 2000 miljard galaxies. Conselice en zijn team zijn tot de conclusie gekomen met behulp van diep-ruimte beelden van Hubble en de reeds gepubliceerde gegevens van andere teams. Zij hebben nauwkeurig de beelden omgezet in 3D, om metingen van het aantal galaxies op verschillende tijdperken een geschiedenis in het heelal maken. Bovendien gebruikten ze nieuwe wiskundige modellen, waardoor ze het bestaan ​​van galaxy die de huidige generatie telescopen niet waar kan waarnemen. Dit leidde tot de verrassende conclusie dat het voor de 90 procent van de verdere galaxies die te zwak zijn en te ver weg te zien met de huidige telescopen. Deze talloze kleine zwakke galaxies uit het vroege heelal samengevoegd na verloop van tijd in de grotere galaxies kunnen we nu waarnemen. "Het gaat om meer dan 90 procent van de galaxies in het heelal die nog worden onderzocht moeten. Wie weet wat voor interessante eigenschappen die we vinden wanneer we deze stelsels ontdekken met de toekomstige generaties telescopen. In de nabije toekomst zal de James Webb telescoop staat zijn om deze ultra-zwakke galaxies te bestuderen", zei Conselice. De daling van het aantal galaxies naarmate de tijd vordert, draagt ​​ook bij aan de oplossing voor de paradox Olbers, voor het eerst in de vroege jaren 1800 geformuleerd door de Duitse astronoom Heinrich Wilhelm Olbers "Waarom is de hemel donker nachts wanneer het universum een ​​oneindig aantal sterren bevat?" Het team kwam tot de conclusie dat er inderdaad zo'n overvloed aan galaxies is, dat in principe, elk onderdeel van de ruimte een deel van de galaxies bevat. Echter, doordat het sterrenlicht van de galaxies  onzichtbaar voor het menselijk oog en de modernste telescopen, zal het tevens verminderen door factoren zoals het zichtbare en ultraviolet licht. Deze factoren zijn o.a. de roodheid van het licht als gevolg van de uitbreiding van de ruimte, dynamische karakter van het universum en de absorptie van licht door intergalactische stof en gas. Dit alles gecombineerd, zorgt ervoor dat de nachtelijke hemel "donker" is naar onze visie.

Groet,

C.G. de Beaufort

C.G. de Beaufort

Gefrituurd ei? Vliegende schotel? Nee. Een nieuwe close-up van de maan Pan bij Saturnus



Door Cassini gemaakte opname van de maan Pan bij Saturnus op een afstand van 24572 km (d.d. 07/03/2017). Pan heeft een hoogte van 35 km en 23 km breed en toont een aantal kleine kraters, samen met parallelle richels en groeven. De lange, dunste evenaar toont uitstekende delen met een fijne parallelle strepen.
Krediet: NASA/JPL/Space Science Institute

Close-up foto's zijn genomen door de Cassini in de tweede binnenste maan van de planeet. Op 7 maart j.l. onthullen zij een opmerkelijke nieuwe details die terug grijpt naar voedsel-analogieën c.q. ravioli(*1), om zijn unieke uitstraling te beschrijven.



Een zijaanzicht van Pan laat zien dat er dunne en golvende heuvelrug die waarschijnlijk zijn opgebouwd door de ophoping van deeltjes uit de ringen van Saturnus. Zij zijn tussen 1 km en 4 km dik.
Krediet: NASA/JPL/Space Science Institute

Het tweedelige structuur van de maan is meteen duidelijk: een kern lichaam met een dunne, golvende heuvelrug rondom de evenaar. Hoe werkt zo'n bizarre object vorm in de eerste plaats? Er is een goede reden om te geloven dat Pan maakte ooit deel uit van een grotere satelliet die lang geleden uiteen spatte in de buurt van Saturnus. Een groot deel van het materiaal werd afgevlakt in de ringen van Saturnus terwijl de grote scherven zoals Pan en een andere ravioli gelijkenis, de Atlas.



Pan werpt zijn schaduw op Saturnus A-ring van in de 325 km breed Encke holte, die wordt onderhouden door de aanwezigheid van de maan. Pan deelt de ruimte in de ringen waaruit nog steeds extra materiaal vormt rond de evenaar. Vandaag, Pan cirkelt binnen de smalle Encke holte bij Saturn in de buitenste A-ring en ze wistte de puinresten die daar waren. Het helpt ook met het maken en de vorm van de smalle ringen. Zijn neef Atlas cirkelt net buiten de A-ring.
Krediet: NASA/JPL/Space Science Institute



Pan en Atlas (40 km × 35 km) banen binnen de ring van Saturnus en de beide fragmenten kunnen uit een grotere maan zijn ontstaan. Beiden hebben opgeveegd materiaal van de ringen die de evenaar-rug vormt.
Credit: NASA / JPL / Space Science Institute

Manen ingebed in de ringen kunnen diepgaande effecten hebben op dat materiaal van leemten. Ze creëren van nieuwe tijdelijke ringen en verhoogt de verticale golven van materiaal dat boven en onder het ringvlak. Al deze effecten worden geproduceerd door de zwaartekracht.



Hierbij de geanimeerde gif gemaakt op basis van foto's dichtbij van Pan.
Krediet: NASA/JPL/Space Science Institute

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1)gelijke vierkante plakken

C.G. de Beaufort

Er zijn er vele, hier is er één van : verbazingwekkend uitzicht op Mars :

http://youtu.be/L2WTFkpIPRE

Groet,

C.G. de Beaufort

C.G. de Beaufort

#155
The Dzhanibekov Effect

http://youtu.be/1n-HMSCDYtM

Bij deze een wonderbaarlijk effect getoond in het ISS. Voor meer hierover, ook de differentialen, zie :

http://youtu.be/-Si6iRL5Fj8

https://en.wikipedia.org/wiki/Tennis_racket_theorem

Groet,

C.G. de Beaufort


C.G. de Beaufort

GN-Z11: astronomen ontdekken verste galaxy tot nu toe
3 maart 2016

Met behulp van de NASA/ESA Hubble Space Telescope hebben de astronomen een verrassend helder, baby galaxy gevonden 13,4 miljard lichtjaar van ons, waardoor het de meest verafgelegen sterrenstelsel dat ooit werd ontdekt.

http://youtu.be/vgQdQx3V1HY

Krediet : NASA/ESA

De GN-Z11 getoond in de inzet, wordt gezien als het was 13,4 miljard jaar in het verleden, op slechts 400 miljoen jaar na de Big Bang. Dit stelsel, ligt in de richting van de constellatie Grote Beer. Het is ongeveer 25 keer kleiner dan de Melkweg en heeft slechts 1% van de massa van de sterren in onze Melkweg. GN-Z11 is het onderwerp van een studie geaccepteerd voor publicatie in het Astrophysical Journal. "We zien GN-Z11 in een tijd waar het heelal was slechts 3% van zijn huidige leeftijd," zei Oesch, eerste auteur van de studie. Oesch en co-auteurs gebruikten een Hubble's Wide Field Camera3 om nauwkeurig te meten van de afstand tot de melkweg door het splitsen van het licht in zijn samenstellende kleuren. "We hebben Hubble zover geduwd tot het uiterste om de spectroscopische gegevens die nodig was om in de melkweg een roodverschuiving, een maat voor de afstand van de aarde te bepalen," zei co-auteur Illingworth. Deze afbeelding toont een tijdlijn van het universum, dat zich uitstrekt van de huidige dag (links) helemaal terug naar de Big Bang (rechts). De positie van GN-Z11 wordt dichtbij getoond waar de eerste sterren zich begon te vormen en positie het record-houder werd geïdentificeerd. Deze afbeelding toont een tijdlijn van het universum, dat zich uitstrekt van de huidige dag (links) helemaal terug naar de Big Bang (rechts). 



Krediet : NASA/ESA 

Voorafgaand hadden de astronomen bepaald de afstand dat de meest afgelegen sterrenstelsel - EGSY8p7 - die een roodverschuiving van 8,68 (13,2 miljard jaar in het verleden) had. GN-Z11 heeft een roodverschuiving van 11,1, bijna 200 miljoen jaar dichter bij de Big Bang. "Het is verbazingwekkend dat een sterrenstelsel bestond tot 200 tot 300 miljoen jaar nadat zich de allereerste sterren gevormd werden" aldus Illingworth. "Het kostte een echt snelle groei, het produceren van sterren met een enorme snelheid, zodanig dat zij zich hebben gevormd tot een miljard massa van de zon".

Groet,

C.G. de Beaufort

C.G. de Beaufort

Cassini laatste missie

Cassini's, gelanceerd op 15/10/1997 - maakt voor het laatst een vrije val naar het oppervlakte van Saturn op 23/04/17. Ze duikt dan binnen de ringen van Saturn heen. Cassini heeft dan nog 36kg hydrazine over in zijn stuwraketten :

http://youtu.be/xrGAQCq9BMU

In de tekening hieronder zie welke trajecten Cassini om Saturn heeft gemaakt. Einde missie gebeurd op 15/09/17, Cassini slaat dan te pletter op Saturn...



Groet,

C.G. de Beaufort

C.G. de Beaufort

Van metaal tot een meesterwerk : Orion

Vanaf het begin van de montagewerkzaamheden aan de Orion crew module op NASA's Kennedy Space Center in Florida is het testen van een reeks systemen, de ingenieurs maken een vooruitgang in 2016 tot de missie naar de maan op 2018. Hoogtepunten zijn: bemanningsmodule fabricage, het testen van de veiligheid van Orion en de bemanning na landing in de oceaan te waarborgen, het testen van de procedures om Orion te herstellen na de missies, afbouw en montagewerkzaamheden aan de bemanning module op Kennedy en de Airbus Defense Space en service module test op Plum Brook Station NASA Glenn in Ohio. 

http://youtu.be/3gCvSPTJyHQ

Gefreesde oppervlaktes, het is veel meer dan ik gedacht had!

Hieronder ze je een gedeelte van de cockpit :

http://youtu.be/cM4qKfNuFX4

Groet,

C.G. de Beaufort


C.G. de Beaufort

Aarde, maan, genomen vanaf Cassini



De aarde, genomen vanaf Cassini d.d. 13/04/2017. Hier leven voor een gedeelte de intellectuelen. Links zie je de maan.

Groet,

C.G. de Beaufort

C.G. de Beaufort

Nieuw onderzoek wijst op de exotische oorsprong voor de Cold Spot i.e. de koude ruimte van ons heelal

26 april 2017



De kaart van de cosmische magnetronachtergrond(CMB) van de ruimte, geproduceerd door de Planck-satelliet. Rood vertegenwoordigt licht warmer gebieden en blauwe, de iets koeler gebieden. De koude plek wordt in het inzet weergegeven, met coördinaten op de x- en y-assen en het temperatuurverschil in miljoenste van een graad in de schaal onderaan.
Afbeelding : ESA en Durham University.

Een supervoid(*1) is onwaarschijnlijk om een ​​cold spot met de kosmische microgolf achtergrond te verklaren volgens de resultaten van een nieuw onderzoek, waardoor de ruimte voor exotische verklaringen zoals een botsing tussen universums wordt bewerkstelligd. De onderzoekers, onder leiding van de Ruari Mackenzie en Tom Shanks van Durham University, publiceren deze resultaten in de Royal Astronomical Society. De kosmische microgolfachtergrond (CMB), een relikwie van de Big Bang, bedekt een gedeelte van het heelal. Bij een temperatuur van 2,73 graden boven het absolute nul (-270,43 graden Celsius) heeft de CMB een aantal afwijkingen, waaronder de cold spot. Deze eigenschap, ongeveer 0,00015 graden kouder dan zijn omgeving, werd eerder beweerd de veroorzaker van de een enorme leegte met miljarden lichtjaren en relatief weinig sterrenstelsels. De versnelde uitbreiding van het universum zorgt ervoor dat leegjes subtiele redshifts op licht verlaten, aangezien het door het geïntegreerde Sachs-Wolfe-effect doorgaat. In het geval van de CMB wordt dit opgevat als koude afdrukken. Er werd voorgesteld dat een zeer grote voorgrond helderheid van de cold spot, die een bron van spanning in modellen van standaard kosmologie, een afdruk was. De meeste zoekopdrachten voor een supervoid is verbonden met de cold spot geschatte afstanden naar galaxies met hun kleuren. Met de uitbreiding van het universum hebben meer verre sterrenstelsels hun licht verschoven naar langere golflengten, een effect dat bekend staat als een kosmologische rood-verschuiving. Hoe ver weg de galaxie is, hoe hoger is het waargenomen rood-verschuiving. Door de kleuren van sterrenstelsels te meten, kunnen hun redshifts en daarmee hun afstanden worden geschat.

In hun nieuwe werk presenteerde het Durham-team de resultaten van een onderzoek over de redshifts van 7000 galaxies, waarbij er 300 per keer met behulp van een spectrograaf die op de Anglo-Australian Telescope. Uit deze hogere betrouwbaarheid liet dataset zien dat Mackenzie en Shanks geen bewijs van een supervoid die in staat is om de cold spot binnen de standaardtheorie te verklaren. De onderzoekers ontdekten in plaats daarvan dat de cold spot-regio, die voorheen gedacht werd te vormen met sterrenstelsel, is gesplitst in kleinere ruimtes, omringd door clusters van galaxies. Deze 'zeepbellen' structuur is veel zoals de rest van het universum, geïllustreerd door de visuele gelijkenis tussen de verdelingen van galaxy in het koudvlek-gebied en een controleveld elders.

Mackenzie reageerde: "De leegtes die we hebben gedetecteerd kunnen niet verklaard worden door de standaard kosmologie. Er is de mogelijkheid dat sommige niet-standaardmodellen kunnen worden voorgesteld om deze twee in de toekomst te koppelen, maar onze gegevens leggen krachtige beperkingen op elke poging om dat te doen" Als er echt geen supervoid is die de cold spot kan verklaren, geven simulaties van het standaardmodel van het universum kans van 1 op 50 dat de cold spot toevallig ontstond. Shanks voegde toe: "Dit betekent dat we niet helemaal kunnen uitsluiten dat de spot wordt veroorzaakt door een onwaarschijnlijke schommeling die door het standaardmodel wordt uitgelegd. Maar als dat niet het antwoord is, dan zijn er meer exotische verklaringen.

'Misschien het meest spannende hiervan is dat de cold spot is veroorzaakt door een botsing tussen ons universum en een ander universum. Als verder, gedetailleerder, analyse van CMB-gegevens blijkt dat dit het geval is, kan de cold spot als eerste bewijs dat het als multiversum beschouwd kan worden en er miljarden andere universes bestaan zoals ons universum.' Dit komt overeen wat Laura Mersini-Houghton zei: 'Standaard-kosmologie kan zo'n reusachtig kosmisch gat niet verklaren' en maakte de opvallende hypothese dat de WMAP(*2) koude plek is 'waar een onmiskenbare afdruk van een ander universum is'.(*3) Momenteel moeten de ideeën verder worden getest door gedetailleerde observaties van het CMB.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) supervoid : is een lege sectie in het heelal, zonder superclusters.
(*2) WMAP : https://map.gsfc.nasa.gov/ (Wilkinson Microwave Anisotropy Probe 
(*3) https://en.wikipedia.org/wiki/CMB_cold_spot

C.G. de Beaufort

Kosmisch jaar   



De Melkweg galaxy is een spiraalvormige melkweg met verschillende prominente armen die de opkomende sterren in de roze wolk van waterstofgas bevat. De melkweg is ongeveer zo'n 100.000 lichtjaren in diameter. De zon wordt getoond in de Orion spiraal.
Krediet: NASA 

Het galactische jaar, ook wel bekend als een kosmisch jaar(*1), Is de tijdsduur die nodig is voor het zonnestelsel om in één ​​keer rond het midden van de Melkweg stelsel te draaien. Schattingen van de lengte van een baan van 225 miljoen aardse jaren. Ons zonnestelsel reist op een gemiddelde snelheid van 828.000 km/u i.e op 230 kilometer per seconde rond het galactische centrum. Die snelheid komt overeen met ongeveer 1/1300ste van de snelheid van het licht. Dinosaurussen begonnen te ontstaan ​​de laatste keer dat we in die positie waren, die we vandaag zijn...

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/Galactic_year

C.G. de Beaufort

Drake vergelijking

De vergelijking van Drake is een wiskundige formule, die radioastronoom Frank Drake in 1961 opstelde. De formule schat het aantal intelligente beschavingen in ons Melkwegstelsel, die via radio met ons kunnen communiceren. Alle factoren die van invloed kunnen zijn op het ontstaan van intelligent leven staan in de formule.

Formule

Een geactualiseerde versie van deze formule luidt als volgt :

N = R∗  ×   fp   ×   ne   ×   fl   ×   fi   ×   fc   ×   L

met

N  = het aantal beschavingen in onze Melkweg waarmee communicatie mogelijk is
R* = gemiddeld aantal sterren dat per jaar in ons Melkwegstelsel wordt gevormd (10 tot 40 per jaar)
fp = fractie van die sterren met planeten (wordt steeds meer geschat richting 100%)
ne = gemiddelde aantal Aarde-achtige planeten (in staat om leven te herbergen)
fl = fractie van die planeten, waar zich leven ontwikkelt
fi = fractie van die planeten, waar zich intelligent leven ontwikkelt
fc = fractie van die planeten, waar zich een technologie ontwikkelt (waaronder radiozenders)
L  = gemiddelde levensduur van communicerende beschavingen in jaren.

De waarden van de meeste factoren zijn voorlopig onbekend. Zo variëren de schattingen voor fl tussen 0,00000000001 (1 op 100 miljard) en 1. Daarom is de waarde van de formule beperkt.

Volgens sommigen levert deze formule echter zelfs bij voorzichtige schattingen 10 tot 1000 communicerende beschavingen op, alleen al in ons Melkwegstelsel. Intelligent buitenaards leven valt dus niet uit te sluiten. Daarom bestaat er sinds de jaren 60 bij sommige wetenschappers de motivatie om daadwerkelijk naar buitenaardse radiosignalen te gaan zoeken. Deze wereldwijde speurtocht naar buitenaardse radiosignalen heet SETI(*1) (Search for Extra Terrestrial Intelligence).

Het blijft dus afwachten tot er een keer een wonder gebeurd...

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) https://www.seti.org/


Sabai

Het zou toch ook wel vreemd zijn als we het enige leven in de ruimte zouden zijn. Ik geloof boverstaande dan ook wel.

Franky R.

Citaat van: Sabai op 13 mei 2017 - 10:18:33
Het zou toch ook wel vreemd zijn als we het enige leven in de ruimte zouden zijn. Ik geloof boverstaande dan ook wel.


Eens, maar denk niet dat een ontmoeting vreedzaam zou verlopen. Dat gebeurde immers ook niet toen de Europeanen in Noord/Zuid-Amerika, Afrika en Azië aanvoeren...