GPForum.eu

Bij deze een tour van Samantha Cristoforetti houdt t.o.v. het ruimtestation. Er zijn verschillende dingen waarop je kan drukken. Gaaf!

http://esamultimedia.esa.int/multimedia/virtual-tour-iss/ (http://esamultimedia.esa.int/multimedia/virtual-tour-iss/)

Groet,

C.G. de Beaufort

Nee dank je, ik heb hoogtevrees.

Citaat van: Miguel op 18 augustus 2015 - 16:59:03
Nee dank je, ik heb hoogtevrees.

Ah, Miguel. Nou bij deze een oppervlakte van Ceres gemaakt bij Dawn.  Deze dwergplaneet is 1000 km ( de grootse) en staat in de Kuyper asteroïde riem. Eind oktober gaat de Dawn in een omwenteling en maakt'ie vanaf 375km plaatjes.

http://dawn.jpl.nasa.gov/multimedia/images/ceres.html (http://dawn.jpl.nasa.gov/multimedia/images/ceres.html)

Groet,

C.G. de Beaufort

NASA heeft de 8400 foto's van al haar maanmissies gedurende 1969 tot 1972 online gezet. Zie o.a. hier :

https://www.flickr.com/photos/projectapolloarchive/albums/with/72157658592613769 (https://www.flickr.com/photos/projectapolloarchive/albums/with/72157658592613769)

Groet,

C.G. de Beaufort

Citaat van: C.G. de Beaufort op 31 juli 2015 - 16:04:07
Bij deze een tour van Samantha Cristoforetti houdt t.o.v. het ruimtestation. Er zijn verschillende dingen waarop je kan drukken. Gaaf!

http://esamultimedia.esa.int/multimedia/virtual-tour-iss/ (http://esamultimedia.esa.int/multimedia/virtual-tour-iss/)

Groet,

C.G. de Beaufort

Inderdaad heel gaaf.....wat mij opvalt, wat een bende. Alles hangt met touwtjes vast, steeksleutel 24 hangt ook gewoon ergens met een clipje tegen de zijwand :)

Het ontbreken van zwaartekracht heeft nogal wat implicaties natuurlijk. Je móét alles vasthangen met touwtjes, anders gaat het rondzweven. Aan de andere kant heb je geen vloer nodig om op te lopen, er is geen boven en geen onder, dus je kunt elke wand wel gebruiken als om dingen op te slaan. Alles zal wel zijn vast plek hebben.

Veel dingen zijn ook minimalistisch uitgevoerd, want de ruimte is beperkt en het kost enorm veel geld om meer gewicht de ruimte in te brengen, dus alles wat niet strikt noodzakelijk is, gaat niet naar het ruimtestation.

Citaat van: C.G. de Beaufort op 09 september 2015 - 11:30:22

Citaat van: Miguel op 18 augustus 2015 - 16:59:03
Nee dank je, ik heb hoogtevrees.

Ah, Miguel. Nou bij deze een oppervlakte van Ceres gemaakt bij Dawn.  Deze dwergplaneet is 1000 km ( de grootse) en staat in de Kuyper asteroïde riem. Eind oktober gaat de Dawn in een omwenteling en maakt'ie vanaf 375km plaatjes.

http://dawn.jpl.nasa.gov/multimedia/images/ceres.html (http://dawn.jpl.nasa.gov/multimedia/images/ceres.html)

Groet,

C.G. de Beaufort

Mooi. Kan alleen niet zien of het eem jongetje of meisje wordt. Maar evenzogoed gefeliciteerd!

Hey, op het ogenblik vraagt de NASA astronauten die naar Mars willen reizen, iets voor jou? Helaas ben ik wat ouder, dus voor mij lukt het niet.

http://youtu.be/QjECZVitU00

Groet,

C.G. de Beaufort

'Bergen op Pluto zijn ijsvulkanen'
CAPE CANAVERAL -

De enorme bergen op dwergplaneet Pluto zijn mogelijk ijsvulkanen. Dat onthulde het team achter de Amerikaanse ruimtesonde New Horizons maandag op een bijeenkomst van de Amerikaanse Astronomenvereniging (AAS).

(http://www.popsci.com/sites/popsci.com/files/styles/medium_1x_/public/pluto-illo.jpg?)

De sonde vloog eerder dit jaar langs Pluto en stuurt nog steeds informatie terug naar de aarde. Daaruit bleek dat op de dwergplaneet grote bergen te vinden zijn met laagtes op de top, zoals vulkanen op de aarde en Mars.

New Horizons-wetenschapper Oliver White noemde het bestaan van vulkanen op Pluto "het minst gestoorde idee waar we op konden komen" toen werd gezocht naar een verklaring voor het verschijnsel. De vulkanen op Pluto zouden in plaats van lava bijvoorbeeld bevroren water, stikstof of ammoniak kunnen uitspuwen.

Groet,

C.G. de Beaufort

Wereldfoto. Oh nee, Plutofoto....

Helaas, de tweelingbroer van de aarde is geen leven mogelijk. We moeten dus verder gaan zoeken :

(http://static0.ad.nl/static/photo/2015/7/5/5/20151118013328/media_xll_3417005.jpg)

De planeet Kepler-438b mag dan het meest op de aarde lijken, leven blijkt er volstrekt onmogelijk. Dat hebben Britse wetenschappers uitgerekend. De dampkring is weggeblazen door de ster waar hij omheen draait, waardoor de planeet waarschijnlijk onophoudelijk gebombardeerd wordt met schadelijke uv-straling, röntgenstralen en geladen deeltjes.

Kepler-438b, die begin dit jaar werd ontdekt, staat bovenaan de zogeheten Earth Similarity Index. Dat betekent dat er tot nu toe nog geen planeet is gevonden die meer op de aarde lijkt. Zo is 438b even groot en even warm als de aarde.

Het verschil is dat zijn ster veel actiever is dan onze zon. Die ster produceert elk jaar een paar gigantische zonnevlammen, waaraan de planeet wordt blootgesteld. Elke vlam is minstens tien keer zo sterk als de krachtigste vlam die onze zon ooit heeft voortgebracht. De zonnevlammen bij Kepler-438b hebben 6,7 miljoen maal een miljoen keer zo veel energie als de atoombom op Hiroshima.

Het is zeer de vraag of een dampkring op Kepler-438b bestand is tegen zulke bombardementen, schrijven de Britten. En zonder beschermende dampkring is leven onmogelijk. Het onderzoek staat in het wetenschapsblad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

Groet,

C.G. de Beaufort

Wat betreft Hubble, de Webb telescoop is z'n opvolger. In 2018 zal'ie klaar zijn de lucht worden ingeschoten en op een afstand van 1,8 miljoen van de aarde zal hij met behulp van een infra-rood de kosmos gaan afspeuren. Mogelijk zien we dan een tweelingbroer van de aarde of zoiets dergelijks! Hieronder de een film van'm, met op het einde de specificaties van de telescoop :

http://www.youtube.com/watch?v=adi4ADVlUvg (http://www.youtube.com/watch?v=adi4ADVlUvg)

Groet,

C.G. de Beaufort

Bezos - de boekenverkoper - heeft met zijn New Shepard historie geschreven. Het onderste deel van de raket keerde naar de aarde terug om rechtstandig te landen op het platform! Door deze landing, kan het onderdeel meerdere keren opnieuw worden gebruikt waardoor de lancering vele tientallen miljoenen bezuinigd kan worden.  Hier onder zie je een video van deze lancering en de terugkomst! :


http://youtu.be/9pillaOxGCo (http://youtu.be/9pillaOxGCo)

Groet,

C.G. de Beaufort

Werelds!

Hierbij het beste gezicht op de kraters, bergen en ijsvlakten van Pluto. Tot het einde van 2016 zal New Horizons alle data hebben doorgestuurd naar de Aarde.

http://youtu.be/B0xkupKwjfM

Groet,

C.G. de Beaufort

Bij deze  eens een galactica, namelijk de Melkweg waar ook ons zonnestelsel in ligt. Waar ongeveer zo'n 200 miljard zonnestelsers deel van uitmaken en voorts, ook nog eens 200 miljard galactica's! Ga er maar even voor zitten, het duurt ongeveer 1,5 uur. Om het beter te bekijken, moet de video op het volle scherm (Full Screen) zetten. Veel plezier!

http://youtu.be/ttz4Sr0tZFg (http://youtu.be/ttz4Sr0tZFg)

Groet,

C.G. de Beaufort

Ik heb dat gebrul van het publiek weggehaald, nu alleen nog de landing van de fase-1 van SpaceX.

http://youtu.be/ZCBE8ocOkAQ (http://youtu.be/ZCBE8ocOkAQ)

Wil je complete start zien, inclusief de landing, zie hier :

http://www.wired.com/2015/12/spacex-just-landed-rocket-ground-first-time/ (http://www.wired.com/2015/12/spacex-just-landed-rocket-ground-first-time/)

Groet,

C.G. de Beaufort

Dawn is nu een lagere baan belandt en maakt met de hoogte van ca. 385 km plaatjes van Ceres.

http://dawn.jpl.nasa.gov/multimedia/images/ceres.html (http://dawn.jpl.nasa.gov/multimedia/images/ceres.html)

Groet,

C.G. de Beaufort

Dit is een jonge krater - enkele miljoenen jaren oud - op Ceres. Hij heeft een doorsnede 26 km en op de wand zie je een zoutachtige materiaal.

http://www.jpl.nasa.gov/spaceimages/images/wallpaper/PIA20192-640x350.jpg (http://www.jpl.nasa.gov/spaceimages/images/wallpaper/PIA20192-640x350.jpg)

Groet,

C.G. de Beaufort

Hier is er één van de Falcon 9 die explodeerde januari 2016 tijdens de landing. In de raket zitten schotten in die er voor moeten zorgen dat de raket verticaal land. En daar gaat iets mis. Een van de landingspoten breekt af. Ahum, dan doet de New Shepard het eigenlijk beter...

http://youtu.be/c5qEJncn8Ms

Groet,

C.G. de Beaufort

ja, eens, die landing deed me aan de olympische prestatie van Epke Zonderland denken: "en hij stááát!"

SpaceX heeft het 4 weken geleden ook al een keer voor mekaar gehad natuurlijk (zoals een paar posts hierboven te zien). Het blijft een uitermate complex idee dat nog wel een aantal keer fout zal gaan. Men vermoedt dat er zich ergens ijs heeft gevormd op een ongewenste plek, waardoor een vergrendelingsmechanisme niet in werking trad en de raket dus niet vast stond. Niet vergeten dat dit in tegenstelling tot een maand geleden een landing op een schip was, dus geen perfect stabiele ondergrond.

Wat ik niet begrijp is waaróm ze zo graag op een schip willen landen, terwijl er in de VS lege vlaktes genoeg zijn om dit soort grappen gewoon op het land uit te voeren. Wellicht is het te duur om zo'n enorm ding over het land te vervoeren van de landingsplaats naar de lanceerbasis, terwijl het schip er gewoon heen kan varen?

Een 9e planeet zit er aan te komen in ons zonnestelsel.  8) Althans volgens astronomen die in The Astronomical Journaal 2 dagen terug, dit hebben meegedeeld. Deze staat nog verder dan Pluto, is 10x zo zwaar als de aarde en beweegt zeer langzaam rond de zon. Pluto heeft 248 jaar nodig om rond de zon te draaien...

PDF : http://iopscience.iop.org/article/10.3847/0004-6256/151/2/22/pdf (http://iopscience.iop.org/article/10.3847/0004-6256/151/2/22/pdf)

Groet,

C.G.de Beaufort

Citaat van: Jozef op 18 januari 2016 - 16:40:10
SpaceX heeft het 4 weken geleden ook al een keer voor mekaar gehad natuurlijk (zoals een paar posts hierboven te zien). Het blijft een uitermate complex idee dat nog wel een aantal keer fout zal gaan. Men vermoedt dat er zich ergens ijs heeft gevormd op een ongewenste plek, waardoor een vergrendelingsmechanisme niet in werking trad en de raket dus niet vast stond. Niet vergeten dat dit in tegenstelling tot een maand geleden een landing op een schip was, dus geen perfect stabiele ondergrond.

Wat ik niet begrijp is waaróm ze zo graag op een schip willen landen, terwijl er in de VS lege vlaktes genoeg zijn om dit soort grappen gewoon op het land uit te voeren. Wellicht is het te duur om zo'n enorm ding over het land te vervoeren van de landingsplaats naar de lanceerbasis, terwijl het schip er gewoon heen kan varen?

Wat een enorm gaaf project.
Ik ben nu de biografie van Elon Musk, SpaceX eigenaar, aan het leven. Wat een verhaal.

Ze zijn nu al 10x goedkoper dan de rest. Als de raketten kunnen gaan recyclen door ze ergens te laten landen hebben ze een enorme voorsprong op de rest en zijn ze nog goedkoper. Knap dat ze landen met miljardenbudgetten voor zijn.

Overigens wil Musk zelf naar met SpaceX naar Mars.

Zouden we wel op land mogen landen? Stel dat er wat mis gaat boven bewoond gebied. Op zee is wellicht toch veiliger en daarom goedkoper?
Musk noemt het project zelf als een potlood tijdens een storm over het Empire State Building schieten en vervolgens laten landen op een schoenendoos.

De Space Shuttle landde ook op land. De vorige SpaceX-poging was ook een landing op land, en de eersten die erin slaagden een raket naar de ruimte te schieten en terug heelhuis op aarde de laten terugkeren was Blue Origin twee maanden terug, ook op land. Maar allemaal wel ver van de bewoonde wereld natuurlijk.

Ik dacht dat SpaceX de eerste proeven op zee deed, inderdaad omdat het veiliger was. Daarom is het ook een onbemand schip waar ze op landen. Maar nu zijn ze er intussen in geslaagd veilig op land te landen en gaan ze toch weer terug de zee op. Dat vond ik opmerkelijk.

Toch denk ik dat het beslist is uit logistieke overwegingen. Als je een raket laat landen in de woestijn in Texas, omdat je daar de grootste onbewoonde vlaktes hebt, maar je lanceerbases zijn in California en in Florida (wat momenteel zo is in het geval van SpaceX), dan moet je dus een paar duizend kilometer over land met zo'n gigantisch ding. Terwijl, je legt een onbemand schip in de Atlantische en een ander in de Stille Oceaan, en je vaart rechtstreeks terug naar de basis. Zowel Cape Canaveral als Vandenberg Air Force Base, de twee sites vanwaar SpaceX lanceert, liggen aan zee.

Citaat(..)Ik dacht dat SpaceX de eerste proeven op zee deed, inderdaad omdat het veiliger was. Daarom is het ook een onbemand schip waar ze op landen. Maar nu zijn ze er intussen in geslaagd veilig op land te landen en gaan ze toch weer terug de zee op. Dat vond ik opmerkelijk.

Toch denk ik dat het beslist is uit logistieke overwegingen. (..)

'Autonomous spaceport drone ship' (ASDS) : landingen zijn nodig i.v.m. een hoge snelheid missie.

https://en.wikipedia.org/wiki/Autonomous_spaceport_drone_ship

Groet,

C.G. de Beaufort

Aha, een planeet - kenmerkend de naam 2MASS j21266-8140 - lijkt nu niet alleen te zijn, maar draait om een een ster die uitdooft, een rode dwergster. Alleen, deze staat 621 miljard mijlen weg, d.i. 621,000,000,000. Dit is hetzelfde als de zon in ons zonnestelsel 140x de wijder staat vanaf Pluto. Maar goed, deze planeet is een gas gigant, die 12 tot 15x de afmeting van Jupiter heeft en het duurt tenminste een miljoen jaar de om rond de zon te draaien. De astronomen begrijpen nog niet hoe deze is gevormd, deze is pas 19 tot 45 miljoen jaren oud terwijl ons zonnestelsel zo'n 4,6 miljard zijn...

(http://www.abc.net.au/news/image/7112954-3x2-700x467.jpg)

Groet,

C.G. de Beaufort

Bij deze een gesimuleerde vlucht over de Ceres van de beelden gemaakt op grote hoogte met Dawn. De  wetenschappers geloven dat de schaduw of blauwachtigheid,  jonge en nieuwe materialen zijn, tesamen met stromen, kuilen en scheuren :

http://youtu.be/nJiw2NxqoBU

Groet,

C.G. de Beaufort

(http://www.space.com/images/i/000/053/002/original/nasa-sls-megarocket.jpg)

Grote dingen komen in zeer kleine verpakkingen. Toen de Space Launch System - NASA's nieuwe zware raket - lanceert in 2018, zal de primaire taak om de onbemande Orion-capsule (c.q. Mars vlucht) op een veilige baan rond de maan te zetten. Maar de secundaire deel van Exploration Mission-1 zal zijn om meerdere kleine satellieten te lanceren naar de maan, ruimte, en zelfs een asteroïde. Vandaag, NASA heeft aangekondigd welke van deze CubeSats zal zijn op die eerste missie. Een paar - inclusief BioSentinel en LunaH-Map - al hadden al een officiele plek op Exploration Mission-1, maar nu hebben ook de vijf andere projecten het groene licht gekregen :

* Near Earth Asteroid Scout (NEAScout) is een verkenning CubeSat die is ingesteld op een asteroïde te bezoeken.
* Skyfire zal het maanoppervlak in kaart brengen.
* Lunar IceCube gaat op zoek naar meer water op de maan.
* CuSP is een 'ruimte weerstation' die zal worden op de uitkijk voor zonne-deeltjes.
* Zaklamp gaat op zoek naar locaties waar er genoeg ijs op de maan is voor het gebruik van toekomstige bemande missies.

Blader door de galerie hierboven om meer over elk van de zeven geselecteerde satellieten leren.

http://www.popsci.com/meet-seven-amazingly-small-satellites-nasa-is-launching-in-2018?image=2 (http://www.popsci.com/meet-seven-amazingly-small-satellites-nasa-is-launching-in-2018?image=2)

Alle CubeSats op Exploration Mission-1 zijn klein - ongeveer de grootte van een schoenendoos - en met een gewicht van slechts 30 pond.

Uiteindelijk zal 13 CubeSats op Exploration Mission-1. Drie projekten zijn gereserveerd voor de internationale partners en NASA weet nog niet welke dit zijn. Dat laat drie plekken voor CubeSats ontworpen door de kijkers zoals jij. Individuele uitvinders en teams uit het hele land werken aan hun ontwerpen voor de Cube Quest Challenge.

Groet,

C.G. de Beaufort

(http://scitechdaily.com/images/Juno-Spacecraft-Adjusts-Flight-Path-for-Jupiter.gif)

NASA, de Juno ruimtevaartuig met zonne-energie heeft d.d 3 februari j.l. met succes een manoeuvre uitgevoerd om de vliegroute te passen naar Jupiter. De manoeuvre is voor het spacecraft verfijnd, waardoor een traject wordt geëffend voor Juno. Dit is de eerste van twee traject aanpassingen die fine-tunen Juno, baan rond de zon, het perfectioneren van onze rendez-vous met Jupiter op 4 juli om 08:18 PDT [11:18 EDT]. De manoeuvre begon om 10:38 PST (01:38 EST). De Juno spacecraft die thrusters verbruikt ongeveer 1,3 pond (0,6 kg) van brandstof tijdens het branden en veranderde de spacecraft snelheid met 1 voet (0,31 meter) per seconde. Op het moment van de manoeuvre, Juno was ongeveer 51 miljoen mijl (82 miljoen kilometer) van Jupiter en ongeveer 425 miljoen mijl (684 miljoen kilometer) van de aarde. De volgende traject correctie manoeuvre is gepland voor 31 mei.

Juno missie heeft invloed op de toekomst van de verkenning van Jupiter. Juno werd gelanceerd op 5 augustus 2011. Het ruimtevaartuig zal in de banen van de  planeet 33 keer, laagvliegend binnen 3.100 mijl (5.000 kilometer) over wolkentoppen om de 14 dagen om de planeet vliegen. Tijdens deze vlucht zal Juno sonde onder de verduisterende wolkendek van Jupiter en studie zijn poollicht meer weten over de planeet ontstaan, de structuur, de sfeer en de leer van het magnetosfeer vaststellen.

Groet,

C.G. de Beaufort

(http://www.space.com/images/i/000/053/097/original/orion-crew-module-ksc-1.jpg)

De nieuwe Orion is d.d 3 februari j.l. aangekomen op het Kennedy Space Center. Er kunnen 2-6 mensen in en is dan een stuk groter CM Columbia die naar de maan ging. De Orion ruimtevaartuig zal astronauten verder voeren in de ruimte dan ooit tevoren met behulp van een module op basis van Europa's Automated Transfer Vehicles (ATV). De onderscheidende vier-vleugel zonnepaneel ATV's is herkenbaar in dit concept. De ATV-afgeleide dienst module, zitten direct onder Orion crew capsule, zal voortstuwing, macht, thermische controle, evenals de levering van water en gas leveren aan de astronauten in de bewoonbare module. Deze zijn nog niet zichtbaar in de Orion.

Groet,

C.G. de Beaufort

Ik denk dat het fijner leest als je gewoon de Engelse tekst kopieert ipv dit Google Translate-taaltje. ;)

Wel interessant allemaal! Ik wist niet dat Orion al zo ver gevorderd was.

Het grootste ooit ruimtetelescoop is nu een belangrijke stap dichter bij de voltooiing. Op woensdag (3 februari), technici installeerde de 18e en laatste primaire spiegel segment op NASA's James Webb Space Telescope (JWST, zie pagina 1 van dit topic). Het is een  observatorium ($8,8 miljard) dat is gepland voor lancering in 2018 om een aantal van de grootste vragen in de astronomie te onderzoeken. 'Wetenschappers en ingenieurs hebben onvermoeibaar gewerkt om deze ongelooflijke, bijna perfect spiegels die het licht zal zich richten van eerder verborgen gebieden van planetaire atmosferen, stervormingsgebieden en het prille begin van het heelal te installeren,' dit zei John Grunsfeld.

(http://www.space.com/images/i/000/053/071/original/jwst-18-mirrors-assembled.jpg)

Een zeldzame weergave toont alle 18 spiegels aan de James Webb Space Telescope structuur geïnstalleerd in NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Maryland. Credit: NASA / Chris Gunn

'Met de spiegels eindelijk compleet, we zijn een stap dichter bij de gedurfde opmerkingen dat de mysteries van het universum zal ontrafelen,' volgens Grunsfeld. JWST wordt aangekondigd als de opvolger van NASA's iconische Hubble Space Telescope. De nieuwe observatorium heeft een veel grotere licht-collecting oppervlak dan Hubble; met de 18 segmenten geïnstalleerd, primaire spiegel JWST is 6,5 meter breed, in vergelijking met 2,4 meter voor de Hubble...

Er komt dus wat aan in 2018!

Groet,

C.G. de Beaufort

8,8 miljard US Dollar  :o :o

http://youtu.be/Rg6XbykJDbs

Een nieuwe telescoop heeft ontdekt dat zo'n honderden galactica's, die voorheen verduisterd waren in het grootste deel van de onze galactica de Melkweg. Wetenschappers gebruikten een Australische radiotelescoop - die bekend om te helpen bij de maanlandingen door te turen door het gas en stof - en ondekte 883 galactica's verborgen in de  Melkweg, waarvan een derde die nog nooit eerder werd waargenomen. Je kunt dit zien in de video hoe de verborgen galactica's werd gevonden. Deze nieuwe kijk op de regio zou kunnen helpen iets genaamd de Grote Attractor, dat is een mysterieuze plek in het heelal wiens sterke zwaartekracht trekt aan de Melkweg en duizenden andere galactica's een kracht gelijk aan miljoen miljard zonnen. Wetenschappers zijn sinds de jaren 1970 bekend over dit fenomeen.

Groet,

C.G. de Beaufort

Nieuwe ASTRO-H sateliet zoekt naar zwarte gaten en clusters van galactica's

(http://scitechdaily.com/images/New-X-ray-Observatory-to-Study-Black-Holes-and-History-of-Galaxy-Clusters.jpg)

Deze afbeelding toont de locaties en energie reeksen van ASTRO-H wetenschappelijke instrumenten en de bijbehorende telescopen. Een keV bedraagt ​​1000 elektronvolt, die honderden keer de energie van zichtbaar licht.

Start op vrijdag - d.d 12-2-2016 - zal de ASTRO-H satelliet een breed scala van hoog-energetische verschijnselen in de kosmos, variërend van de oververhitte materiaal op de rand staat om in een zwart gat te vallen tot aan de evolutie van grote clusters van galactica's. Zwart gat liefhebbers, melkwegcluster liefhebbers en X-ray astronomen zullen er enthousiast over zijn. De lancering van hun zesde satelliet is gewijd aan X-ray astronomie door de Japan Aerospace Exploration Agency (JAXA) en zal worden gevolgd door het Tanegashima Space Center in Kagoshima. Het observatorium heeft twee telescoopspiegels gebouwd bij NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt. De lancering is gepland op 03:00 EST.

ASTRO-H is naar verwachting door een breed scala van hoog-energetische fenomenen in de kosmos, variërend van de oververhitte materiaal op de rand van het vallen in een zwart gat tot aan de evolutie van grote clusters van galactica's. Het is uitgerust met vier geavanceerde instrumenten die een breed scala van energie, van lage-energie X-stralen ongeveer 300 elektronvolt (eV) tot zachte gammastralen tot 600.000 eV. Ter vergelijking, de energie van zichtbaar licht omvat ongeveer 2 tot 3 eV.

Groet,

C.G. de Beaufort

http://youtu.be/RzZgFKoIfQI

Ik denk dat we weinig aan de Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory (LIGO) op het ogenblik hebben. Gedurende de operatie, tussen 2002 and 2010 werd er geen zwaartekracht ontdekt. En nu, in 2016, is er eindelijk één... Maar goed, misschien de zwaartekrachtjagers er wat aan, nu kunnen ze verder gaan met hun hyothesen. Maar, niet meer dan Einstein die er 100 jaar geleden over sprak. Misschien moeten ze dus nieuwe LIGO bouwen met 1000 km in omtrek en een nog hogere laser...

Groet,

C.G. de  Beaufort

NASA simuleert aardappelen op Mars in Peru

19 februari 2016

(http://www.spxdaily.com/images-lg/many-varieties-andean-potatoes-lg.jpg)

Hebben de aardappelen het juiste materiaal in Peru? Dat is de vraag die wetenschappers in Lima  die in een een selectie van tests om te bepalen of de knollen geschikt om te groeien op Mars de volgende maand. NASA, de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie, zal dit samen met de International Potato Lima Center (CIP) dit baanbrekende experiment uitvoeren. Zij zullen honderd geselecteerde rassen al onderworpen aan een grondige evaluatie in extreme, Mars-achtige omstandigheden cultiveren, die uiteindelijk de weg zou kunnen vrijmaken voor het bouwen van een koepel op Mars voor de landbouw van de groente. De selectie werd gemaakt uit een totaal van 4.500 rassen geregistreerd bij CIP, een non-profit onderzoeksinstituut. Van de geselecteerde kandidaten, 40 zijn afkomstig uit het Andesgebergte, geconditioneerd om te groeien in verschillende ecologische zones, bestand tegen plotselinge klimaatveranderingen en te reproduceren in rotsachtige, dorre terrein.De overige 60 zijn genetisch gemodificeerde rassen kunnen overleven met weinig water en zout. Ze zijn ook immuun voor virussen. Degenen die de tests moet voldoen aan een laatste criterium - ze moeten niet alleen in staat om goed te groeien op Mars, maar ook reproduceeraar in grote hoeveelheden. 'We zijn er bijna 100 procent zeker dat veel van de geselecteerde aardappelen zal voorbij de tests,' zei Julio Valdivia Silva, een Peruaanse NASA astrobiologist die deelneemt aan het ambitieuze project. De bodem in La Joya Pampas - een sector van de Atacama-woestijn in het zuiden van Peru, dat wordt beschouwd als een van de droogste plekken op aarde - is zeer vergelijkbaar met Mars. De wetenschappers zijn van plan om 200 pond (100 kilo) van te transporteren naar een laboratorium CIP in Lima, dat het complex atmosfeer van Mars zullen simuleren - die meestal koolstofdioxide bevat - en blootgesteld aan extreme ultraviolette straling. Wanneer voor dit experiment volgende maand de rassen zich niet aangepassen aan de woestijn bodem, dan zullen de onderzoekers voedingsstoffen en straling invoeren.'Als dat ook niet werkt dan hebben een nieuwe methode van het CIP, genaamd aeroponie. 'De techniek gebruikt voor het kweken planten zonder bodem, zou wortels in een bol of kubus die wordt bespoten met nutriënten en bevat een systeem voor het verwijderen van toxinen bloot' aldus Valdivia. In de komende jaren, NASA is van plan om een ​​Mars onderzoekscentrum in de Peruaanse woestijn te bouwen.Het zou een perfecte replica van de Martiaanse landschap en de sfeer voor toekomstig onderzoek in de ruimte landbouw die bemande missies naar Mars en andere planeten in het zonnestelsel kunnen creëren.

Groet,

C.G. de Beaufort

Hehe, die hebben vast The Martian gelezen/gekeken. :P

Virgin Galactic's New Spaceplane, de Unity

https://twitter.com/virgingalactic/status/700791888761126912

Unity is niet veel anders dan haar voorganger. Maar een van de belangrijkste verbeteringen is te voorkomen dat het spaceplane weer een ramp te ondervindt zoals het ongeluk van piloot Michael Alsbury in november 2014. De National Transportation Safety Board concludeerde dat Alsbury een re-entry systeem te vroeg lanceerde en dat Virgin Galactic totaal geen plan had voor zulke menselijke fouten. De nieuwe spaceplane heeft dit nu gewaarborgt dat dit niet opnieuw gebeurt en het bedrijf benadrukt dat het opnieuw getest gaat worden. Daarna kunnen de mensen de lucht in, tenminse wanneer je voldoende pecunia's hebt.

Groet,

C.G. de Beaufort

http://youtu.be/_QYRVCqwuYI

Héhé, bij deze de bemanningsleden van Apolo 10 die 'kosmosmuziek' horen op de zwarte zijde van de maan waar... geen radiocontact mogelijk is. F.e de Cassini-Huygens-ruimtesonde pikte jaren later een soortgelijk bizar geluid op bij de planeet Saturnus. Voor die tonen is echter een wetenschappelijke verklaring. Ze worden veroorzaakt door geladen deeltjes die zich door de magnetische omgeving van de gasreus verplaatsen. Die uitleg gaat echter niet op voor het mysterie van de 'maanmuziek'. In de nabije omgeving van de natuurlijke satelliet is immers geen atmosfeer of magnetisch veld te bespeuren. Het is aan jullie uit te vinden waar het vandaan komt... Ik weet het niet.

ps. 'NASA's Unexplained Files' is vanaf 23 februari te zien op Science Channel

Groet,

C.G. de Beaufort

Het volgende doel van de New Horizons is voorlopig vastgelegd

Ruimtesonde New Horizons had de wereld gevangen toen zij inzoemde op Pluto in juli 2015. In januari 2019, zal het een nieuw object bereikt worden in de buitenste randen van het zonnestelsel. 

(http://www.space.com/images/i/000/053/531/original/kbo-2014-mu69.jpg)

Bekend als 2014 MU69, zal het inzicht geven in het vroege leven van de zon en de planeten. In tegenstelling zal deze als eerste  worden onderzocht door een ruimtevaartuig. Zowel Pluto en 2014 MU69 liggen binnen de Kuipergordel, een verzameling van de ijzige rotsen, die de buitenste regionen van het zonnestelsel omringt. Deze objecten worden verondersteld dat zij ongerepte monsters uit het vroege zonnestelsel, geworpen op de grenszone met gravitationele interactie met de grotere objecten, die tot planeten zouden uitgroeien. Het onderzoeken zou inzicht in wat er gebeurde in het zonnestelsel en die mogelijk de eerste stadia van het leven zou onthullen.

Al in 2003 heeft de National Academy of Sciences ten zeerste aanbevolen dat het bezoek aan Pluto tevens het voorbij vliegen van de kleine Kuiper Belt objecten (KBO) zouden omvatten. Het observeren van meerdere doelen zou meer inzicht in de eerder onontgonnen segment van het zonnestelsel te bieden. New Horizons die in 2006 gelanceerd met extra brandstof voor zo'n flyby en communicatiesystemen zijn bereid om te werken op afstanden voorbij de baan van Pluto. In 2011 gebruikte de missie wetenschappers telescopen op de grond om te beginnen met het zoeken naar een tweede doel, maar geen van de nieuwe ontdekkingen lag binnen het bereik van New Horizons. In 2014, toen de Hubble Space Telescope lid geworden van het zoeken, vijf objecten lokaliseerde. Een van hen was 2014 MU69, die werd bestempeld 1110113Y na 26 juni 2014, ontdekking en PT1 ( 'potentieel doelwit 1') na zijn verheffing tot één van twee mogelijke bestemmingen. In augustus 2015, de missie team gekozen 2014 MU69 als zijn volgende potentieel doelwit.

(http://www.space.com/images/i/000/051/307/i02/new-horizons-trajectory-to-kbo.jpg)

'2014 MU69 is een goede keuze, want het is precies het soort van oude KBO die om de zon cirkelt', verklaarde New Horizons hoofdonderzoeker Alan Stern, van het Southwest Research Institute (SwRI). 'Bovendien is deze KBO kost minder brandstof te bereiken [dan andere kandidaat-doelwitten], waardoor er meer brandstof voor het voorbij vliegen, voor de ondersteunende wetenschap en een grotere brandstof reserves te beschermen tegen de onvoorziene details. 'Zelfs voor Hubble, zijn de details van MU69 moeilijk. De kleine object wordt geschat op iets minder dan 30 mijl (ongeveer 45 kilometer) over, minder dan 1 procent van de grootte van Pluto. Als het object helderder, dan is het waarschijnlijk kleiner, terwijl een donkerder object groter zou zijn. Vergelijkbare objecten zou hebben geholpen om de dwergplaneet te bouwen in het verleden. 'Er is zo veel dat we kunnen leren van close-up waarnemingen die we nooit zullen leren van de aarde, zoals de Pluto spectaculair is aangetoond door de New Horizons,' verklaarde teamlid John Spencer van SwRI. 'De gedetailleerde foto's en andere gegevens die bij een KBO flyby zal een revolutie ons begrip van de Kuiper Belt en KBO's waarborgen'

Groet,

C.G. de Beaufort

(http://i.imgur.com/oZmCWeS.png)

Zie hier, de grootste galactica die onlangs gevonden is. Hij heeft een zwarte gat van ca. 100 miljard van de zon in ons zonnestelsel.

Groet,

C.G. de Beaufort

Lockheed Martin ruimteschip Orion dreunen veroorzaakt met 1500 Speakers om hem veilig te maken

Weer wat geleerd. Wanneer de Orion capsule de ​​astronauten draagt in de ruimte ergens in de jaren 2020, zal het vliegen in de meest krachtige raket NASA ooit heeft gemaakt. Vanaf de start zal de Orion gaat om een ​​beetje door elkaar geschud worden. Een deel van deze trillingen zal komen van het bmachtige gebrul van de raket. Net als een luid concert uw botten kunnen rammelen, zal het ruimtevaartuig dan ook niet goed gebouwd zijn. Dat is de reden waarom Lockheed Martin, die de bouw van de Orion capsule, de dreunen opvangt met een test module van meer dan 1.500 sprekers. De eerste test vond plaats op 2 maart in Colorado. Akoestische testen is vrij standaard voor ruimtevaartuigen, maar deze test is anders dan de voorgaande. Gewoonlijk dit soort proeven moeten worden uitgevoerd in een speciale kamer akoestiek. Het enige probleem met dat soort test is, dat het ruimtevaartuig moet worden gedemonteerd, verscheept naar het testcentrum, weer in elkaar gezet.  Dat alles kan duur en tijdrovend zijn. In de test van vorige week, zet Lockheed 1510 luidsprekers in een ring rond een Orion-module en schalde 143 decibel in. Dat is vergelijkbaar met staande ongeveer 50 meters afstand van een straalmotor.

(http://www.popsci.com/sites/popsci.com/files/styles/large_1x_/public/orion_speakers_high.jpg)

Maar nieuwe systeem Lockheed is niet gewoon een stel speakers die gestapeld zijn bovenop elkaar. Het systeem maakt ook gebruik van een computer algoritme om de geluidsgolven direct in precies dezelfde niveau te krijgen van het ruimtevaartuig tijdens de lancering. Zeventig tot 100 microfoons aan op en rond de Orion capsule geven feedback, zodat de monteurs weten of de geluidsgolven goed zijn. Ze zullen waarschijnlijk worden gebruikt voor de rest van akoestische testen de Orion missie, alsmede voor andere Lockheed ruimtevaartprojecten.

Groet,

C.G. de Beaufort

http://youtu.be/bdHkgtLgcSY

De Mars verkenning satelliet bestaat nu 10 jaar! Hierboven zijn wat beelden van hem. Hij heeft meer dan 33000 gigabites aan data teruggestuurd naar de aarde.

Groet,

C.G. de Beaufort

http://youtu.be/kLlILnQjGfc

De briljante flits van de schokgolf van een exploderende ster - wat astronomen noemen het 'shock breakout' - is vastgelegd voor de eerste keer in zichtbaar licht door NASA's planet-jager, de Kepler ruimtetelescoop. Astronomen hebben het voor het eerst gezien als een schokgolf gegenereerd door instortende kern van een ster. Het internationale team vond een supernova schokgolf - of shock breakout - alleen in de grotere supernova, een bevinding die hen zal helpen deze complexe explosies dat veel van de elementen die deel uitmaken van de mens, de aarde en het zonnestelsel leren te begrijpen. 'Het is net als de schokgolf van een atoombom, alleen veel groter, en niemand raakt gewond,' zei Dr Brad Tucker, van ANU Research School of Astronomy and Astrophysics. De ster gemodelleerd in de animatie hierboven staat bekend als KSN 2011d, een rode reus 500 keer groter dan onze zon en 1,2 miljard lichtjaar afstand. Supernovae als deze - ook bekend als Type II - beginnen wanneer de binnentemperatuur van de oven van een ster opraakt nucleaire brandstof waardoor zijn kern in te storten als de zwaartekracht overneemt.Supernova's zijn zo helder dat ze kunnen worden gezien in verre sterrenstelsels, die heeft bijgedragen astronomen leren veel over de grootschalige structuur van het heelal. Alleen onze zon heeft helaas niet genoeg massa, hij zal langzaam uitzetten tot mars en daarna krimpen tot een witte dwerg.

Groet,

C.G. de Beaufort

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/be/LombergA1024.jpg)

Kepler heeft bijna 5 duizend planeten ontdekt, hier is het zoekgebied. En er zijn zo'n 200 miljard galactica's, waarvan de Melkweg maar een kleine is...

Groet,

C.G. de Beaufort

Kepler is een prachtig stukje technologie. Maar jammer genoeg kunnen we nog geen planeten ontdekken met karakteristieken zoals de aarde (grootte van en afstand tot de ster, massa). Het leeuwendeel van de ontdekte planeten zijn kleintjes die erg dicht bij hun ster staan en een omlooptijd hebben van een paar dagen. Door die korte omlooptijd zijn ze gemakkelijker te detecteren. Maar het zijn wel planeetjes die eigenlijk niet zo interessant zijn om te onderzoeken omdat er toch geen leven zoals wij dat kennen mogelijk is.

Zulke brede afbeeldingen verpesten de forumlay-out wel een beetje. ;)

Citaat van: Jozef op 28 maart 2016 - 12:41:06
Kepler is een prachtig stukje technologie. Maar jammer genoeg kunnen we nog geen planeten ontdekken met karakteristieken zoals de aarde (grootte van en afstand tot de ster, massa). Het leeuwendeel van de ontdekte planeten zijn kleintjes die erg dicht bij hun ster staan en een omlooptijd hebben van een paar dagen. Door die korte omlooptijd zijn ze gemakkelijker te detecteren. Maar het zijn wel planeetjes die eigenlijk niet zo interessant zijn om te onderzoeken omdat er toch geen leven zoals wij dat kennen mogelijk is.

Zulke brede afbeeldingen verpesten de forumlay-out wel een beetje. ;)

Ach, dit zijn maar beelden die op een 'korte' afstand zijn gemaakt en ze hebben een klein zoekgebied. De volgende zal een grotere afstand van de planeten en veel breder gebied kunnen onderzoeken.. Maar goed Jozef, weet jij misschien hoe de breedte kan verkleinen? Ik weet niet hoe ik dat moet doen. Ik heb van alles geprobeerd en ik wil ze niet op een aparte webpagina gaan maken.

Groet,

C.G. de Beaufort

Nieuwe dingen die uitgetest gaan worden

Space Kool

(http://www.popsci.com/sites/popsci.com/files/styles/large_1x_/public/custom-touts/2015/08/iss044e033362-veggie1_1.jpg)

Astronauten hadden een groot succes dit jaar in het kweken van sla op het ISS (hierboven afgebeeld) en nu NASA's Veggie-programma is van plan om uit te breiden naar groeiruimte kool ook. Een ras genaamd Toyko Bekana kool was populair onder de smaak-testers op aarde, en wetenschappers denken dat het moet in staat zijn om te groeien in microzwaartekracht het ruimtestation's. Een deel van de ruimte kool wordt naar verwachting aan boord gegeten, terwijl de rest zal worden bevroren voor verdere analyse terug op aarde.'We zijn ook bezig met het verzenden van een aantal Ranch dressing, ook,' zei Gioia Massa, die is hoofd van het project van de NASA's Kennedy Space Center.De teelt van gewassen in de ruimte kan een belangrijke rol in het houden astronauten gezond op weg naar Mars te spelen, omdat sommige voedingsstoffen, zoals vitamine C, kunnen niet overleven gedurende een lange tijd in de ruimte.

BEAM Us Up

(http://www.popsci.com/sites/popsci.com/files/styles/large_1x_/public/images/2016/03/beam-iss.png)

En natuurlijk, niemand kan stoppen over het praten van de opblaasbare leefomgeving die op het ruimtestation zal worden getest. Net als een pop-up tent, zal de Bigelow Expandable Activity Module vliegen naar het ISS, verdicht in de kofferbak van SpaceX Dragon capsule. Daar zal het tot 10 keer het oorspronkelijke volume uit te breiden. Het zal nog slechts ongeveer de grootte van een kleine slaapkamer, maar als het werkt, zal de technologie enorme gevolgen voor de toekomst van de menselijke verkenning van de ruimte hebben. De komende twee jaar zullen sensoren op de BEAM module effecten van vuil, alsmede straling en temperatuur in de module meten. Astronauten zullen betreden en verlaten van de module 4-6 keer per jaar, een verblijf van ongeveer 3 uur per keer. Met uitzondering van de eerste binnenkomst, moeten zij in staat om rond te hangen in er zonder ruimtepak of andere life-support apparatuur.De BEAM module is gepland om uit te breiden tot zijn volle omvang en beginnen met het nemen van metingen aan het einde van mei of begin juni. Als het werkt, kan het uiteindelijk de weg effenen voor particuliere ruimtestations in baan om de aarde, evenals lichtgewicht, opblaasbare habitats die naar de maan of Mars kon worden verzonden.

BEAM of Bigelow Expandable Activity Module

https://twitter.com/ISS_Research/status/714451380979834880 (https://twitter.com/ISS_Research/status/714451380979834880)

Samengesteld uit aluminium en vooral, zachte stof, is de stralingshoek ontworpen te verpakken in een relatief compacte 5.7 voet lang en 7,75 voet in diameter wanneer opgeborgen voor de vlucht in de ruimte. Door vervolgens gekoppeld aan de structuur van het station en opgeblazen met zuurstof tot 12 voet lang en 10,5 voet in diameter. Als alles werkt zoals gepland, zullen astronauten voor meerdere keren tijdens de twee jaar het installeren van sensoren en het testen van de levensvatbaarheid voor de toekomstige langdurige ruimtemissies.

Verder zijn er onderzoeken naar een ruimte fungus en bacterie, het verliezen van spieren en een DNA-kopie (PCR) machine.

Groet,

C.G. de Beaufort

Gaaf jonker! mooi fotowerk ook.

Citaat van: C.G. de Beaufort
(..)Ach, dit zijn maar beelden die op een 'korte' afstand zijn gemaakt en ze hebben een klein zoekgebied.(..)

Bij deze :

http://youtu.be/eaqMm0sGs0Q

In deze film zijn er tot op heden zo'n 3500 planeten die geïdentificeerd zijn door Kepler. De satelliet onderzocht in het verre zonnestelsel de max. de afstand van onze zon tot Jupiter. Ook hebben ze planeten gevonden die in de 'golden globe' dwz. de afstand van de Aarde tot de zon opereren. Sommige planeten verdienen een nadere beschouwing. De onderzoekers schatten dat 1 op 6 van de zonstelsel planeten hebben en dat onze Melkweg zo'n 17 miljard planeten omvat. De film duurt zowat 1 uur, je moet computerscherm op vol zetten.

Trouwens, over één jaar wordt de opvolger - de Transiting Exoplanet Survey Satellite (TESS) - gelanceerd.



Hierbij worden de massa, afmetingen, dichtheden, banen en sferen van kleine planeten bestudeerd. Deze TESS onderzoekt 4 sectoren in een oogopslag, dat 400x groter dan van Kepler...

Groet,

C.G. de Beaufort

(http://qt.exploratorium.edu/mars/opportunity/navcam/2016-04-01/1N512762808EFFCQ00P1966R0M1.JPG)

Aan de andere kant van Mars: Opportunity Rover (MER-B) tijdens de missie vangt een fantastisch beeld van het gebied de Dust Devil.

Wow...

Groet,

C.G. de Beaufort

http://youtu.be/YU3J-jKb75g

https://twitter.com/JeffBezos/status/716285758382809088

Bezos, het wordt normaal... Nu alleen nog wat klanten vinden...  :)

Groet,

C.G. de  Beaufort

http://youtu.be/cMx8MrAH_NQ

In de diepte staren : diep in het hart van ons eigen sterrenstelsel, blijkt dat de Hubble Telescope er een rijke schakering van meer dan een half miljoen sterren aanwezig zijn. Zie hierboven zie wat het onthult. Afgezien van een paar blauwe voorgrond sterren, zijn het bijna al van de sterren afgebeeld in een beeld die lid zijn van de Melkweg in de dichtste en meest massieve ster cluster, de zgn. nucleaire ster cluster. Verscholen in het centrum van deze cluster is resident superzwaar zwart gat van de Melkweg. Zie de documentatie hier beneden :

http://youtu.be/x6T7p3UxMRw

Het centrum van de Melkweg, 27.000 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Boogschutter is helaas een drukke plek. Dit gebied is zo dicht opeengepakt, dat het ongeveer gelijk aan het hebben van een miljoen sterren gepropt in het volume van de ruimte tussen ons en Alpha Centauri gevestigd 4,3 lichtjaar afstand. In het centrum van ons melkwegstelsel, is deze dichte sterrenhoop omringt nucleaire centrale supermassieve zwarte gat van de Melkweg, bekend als Sagittarius A*, die als enige is ongeveer vier miljoen keer de massa van de zon. Sagittarius A* is niet het enige mysterie op de loer in dit deel van de melkweg. Het drukke centrum bevat talrijke objecten die op zichtbare golflengten worden verborgen door dikke stofwolken in schijf van de Melkweg. Om dit echt te begrijpen, moeten de centrale deel van onze Melkweg gebruikt worden om de infrarode visie van de Hubble-Telescoop in beeld te krijgen.

Groet,

C.G. de Beaufort

http://youtu.be/RPGUQySBikQ

Héhé, eindelijk. SpaceX land nu op een 'stukje' in de oceaan.

Groet,

C.G. de Beaufort


[youtube nu]

Hoe bereiken wij naar Alpha Centauri in slechts 20 jaar, een nieuw initiatief..

(https://d1o50x50snmhul.cloudfront.net/wp-content/uploads/2016/04/the_bright_star_alpha_centauri_and_its_surroundings-copy-1200x800.jpg)

Miljardair Russische investeerder Yuri Milner en Britse kosmoloog Stephen Hawking op dinsdag aangekondigd een ambitieus nieuwe ruimte initiatief voor een missie naar Alpha Centauri, de dichtstbijzijnde ster van de Melkweg. Milner en Hawking zijn toonaangevende te werken aan de gedurfde onderzoeksprogramma om een ​​vloot van super-compact, ultra-lichte ruimte ruimteschepen met een design van een nanocraft. 'Het doel is om het licht aangedreven mini ruimtevaartuigen sturen - elk niet groter dan een telefooncel en het gewicht van slechts een paar gram zijn- naar Alpha Centauri, dat is 4,37 lichtjaar van ons vandaan, of 25 triljard mijl, van de aarde. Zij schatten het zou ongeveer 20 jaar duren om de ster systeem bereiken vanaf het tijdstip van de start - plaats van 30.000 jaren zou duren met de huidige snelste ruimtevaartuig. 'Ruimtevaart zoals wij die kennen is traag. Hoe kunnen we sneller gaan en hoe we verder gaan? Hoe maken we dit grote sprong? ' Milner, die van plan is om in eerste instantie te plegen 100 miljoen dollar aan het project, vertelde een persconferentie in Manhattan. 'Voor het eerst in de geschiedenis, kunnen we meer dan alleen maar staren naar de sterren doen. We kunnen ze daadwerkelijk te bereiken,' voegde de 54-jarige Russische filantroop, wiens fortuin wordt geschat op $2.9 miljard door Forbes.'Het is tijd om de volgende grote sprong in de menselijke geschiedenis te lanceren.'

Interstellar zeilboot

Milner - een van de oorspronkelijke investeerders in Facebook - zei dat het team hoopte een super lichte robot ruimtevaartuig wegschietend door de ruimte te sturen naar 60.000 kilometer (sneller dan 37.000 mijl) per seconde - ongeveer 20 procent van de lichtsnelheid. Het initiatief zal werken door het creëren van een gigantische laser array om de mini-sondes voortbewegen - die micro-zeilen zou zetten. De  interstellaire zeilboot in de richting van een bepaalde ster, het creëren van wat Milner vergeleken met een 'Breakthrough Starchip'. Het concept is gebaseerd op de technologie ofwel reeds beschikbaar is of waarschijnlijk beschikbaar zijn in de nabije toekomst. Maar zoals bij elke moonshot, zijn er grote technische problemen op te lossen. Hawking merkte op: 'Ik geloof dat wat ons uniek transcendeert onze grenzen maakt. Milner zei dat hij zal bijdragen $100 miljoen uit eigen zak voor het project, dat zou kunnen kosten maar liefst $10 miljard voordat het volledig is gerealiseerd. 'Het is heel duidelijk dat het een non-profit initiatief,' grapte hij, erkent dat de kans op succes en de uiteindelijke kosten waren onduidelijk. Milner, Hawking en Facebook-oprichter Mark Zuckerberg zal aan boord van het project zitten.

Zoeken naar leven

Een team is al bezig met het streven naar een jaar, zei Milner. Initial onderzoeksresultaten geven aan dat de gigantische laser-array - de 'light beamer' - zou ongeveer 100 gigawatt, ruwweg de energie die nodig is om een ​​space shuttle te lanceren, zei Avi Loeb, een professor aan de Harvard University en een projectlid. 'Wanneer er een visie voor een groots project als deze, net als de visie dat JFK had in de jaren '60, tilt veel bouten', zei Loeb in een knipoog naar de voormalige Amerikaanse president John F. Kennedy, wiens visie was om een man op de maan te landen. Milner en Hawking hebben eerder samengewerkt. Afgelopen juli, Hawking lanceerde een massale zoektocht naar intelligent buitenaards leven in een $100 miljoen, 10-jaar durend project om de hemel gefinancierd door Milner. Milner zei op het moment dat de 'Breakthrough Starchip' het initiatief van de meest intensief wetenschappelijk onderzoek ooit uitgevoerd naar tekenen van buitenaardse beschaving zou zijn. Het project, zeiden ze, zouden enkele van de grootste telescopen op aarde te gebruiken, zoeken veel dieper in het heelal dan voorheen voor de radio en laser-signalen. Een van de doelstellingen van de missie naar Alpha Centauri is ook om te zoeken naar tekenen van buitenaards leven, zei Loeb. En wat zou die levende wezens zijn? 'Te oordelen naar de verkiezingscampagne, zeker niet zoals wij,' grapte Hawking - die rolstoel gebonden en maakt gebruik van een geautomatiseerd voice systeem om te communiceren - in verwijzing naar de drama-gevulde race voor het Witte Huis.

Prima, de meeste verkenningen worden gedaan in de Melkweg en dat blijft zo. Het wordt nu tijd op de volgende ster een voet te zetten. Met zo'n 20% van de lichtsnelheid en 100 miljoen van o.a. een filantroop is het een start. De Alpha Centauri is de dichtbijzijnde en ligt zo'n 2.37 lichtjaar van ons zonnestelsel. Maar ja, de beelden die ze maken doen er lang over (ong. 27 maanden) om ons te bereiken en we moeten maar afwachten hoe. B.v. gaan ze lichtsnelheid juist vertragen wanneer ze een interessante entiteit hebben ontdekt, etc.? Werken in de nano-tech gebied, de meeste van hen zijn we redelijk op schema voor ...alhoewel, de weinige die uit te steken als echte uitdagingen zijn de volgende :

- camera rotatie
- het houden van de laser afgesloten op zo'n klein doel voor de komende jaren aan een stuk.
- lightsail stabiliteit, c.q. structurele integriteit
- batterij, power management
- nauwkeurige bepaling van de exoplaneet (hoewel dit niet zo moeilijk als we ons richten op het zal zijn ... de meeste astrofysica is uitgeschakeld door een paar dozijn procent)
- terugwijzende zender naar de aarde

Zie verder : http://breakthroughinitiatives.org/Challenges/3 (http://breakthroughinitiatives.org/Challenges/3)

Groet,

C.G. de Beaufort

[Alpha Centauri = de dichtbijzijnde ster i.p.v. galactica]

Heb je misschien ook een link naar de originele tekst? Ik vind het wel interessant maar dit is echt niet te lezen...

! No longer available (http://www.youtube.com/watch?v=RoCm6vZDDiQ#)

Hier legt Milner het uit. Daarna nog iets langer :

http://www.space.com/32548-20-percent-light-speed-to-alpha-centauri-nanocraft-concept-unveiled-video.html#ooid=ZxeG9yMjE6yaDQaJsR8rgarrIo6lHW70 (http://www.space.com/32548-20-percent-light-speed-to-alpha-centauri-nanocraft-concept-unveiled-video.html#ooid=ZxeG9yMjE6yaDQaJsR8rgarrIo6lHW70)

Hieronder zijn de 9de dichtbijstaande sterren van ons zonnestelsel :

(http://cdn.phys.org/newman/csz/news/800/2016/570e24f069631.png)

Groet,

C.G. de Beaufort

Ongelofelijk die raket van SpaceX, exact landen op een platform in de oceaan waardoor deze hergebruikt kan worden.

SpaceX werkt aan bemande missies en heeft zelfs een project om op Mars te gaan landen.

http://youtu.be/5AvzNF27qVY

De Bigelow Expandable Activity Module, die bekend staat als BEAM, is met succes geïnstalleerd op het International Space Station. BEAM, met een grootte van een kleine slaapkamer, zal getest worden voor astronauten en onderzoekers.

Groet,

C.G. de Beaufort

[video was  weggehaald door de gebruiker, vandaar  nu een nieuwe, er zijn er nu zat]

http://youtu.be/PBJAR3-UvSQ

Hier zie je een video met soundtrack die de NASA van de Aarde heeft gemaakt vanuit het ISS deze week. Een fantastische show met noorder -en zuiderlicht, onweeruitbarstingen, zonsondergang -en opkomst. Tja, het is kleine Aarde waarop we leven in de Melkweg...

Groet,

C.G. de Beaufort

Prachtige beelden inderdaad...

Einstein relativiteit theorie wordt getest

(http://www.spxdaily.com/images-lg/cosmology-spix-lg.jpg)

Vertrekkend van de ruimtehaven in Frans-Guyana is op  25 april om 18:02:13, een Soyuz opgestegen. Met deze wordt o.a. de wetenschappelijke principes van Albert Einstein getest. Twee stukken metaal, een titanum en een platina-rhodium legering worden losgelaten in een perfecte vrije val van boord van de satelliet. In deze val zal volgens Einstein de beide voorwerpen op precies dezelfde snelheid bewegen. Nou, ik ben benieuwd.

Trouwens, hieronder zie de Aarde wat genomen is met de LRO (Lunar Reconnaissance Orbiter) in een hoge resolutie van de NASA :

https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/earth_and_limb_m1199291564l_color_2stretch_mask_0.jpg (https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/earth_and_limb_m1199291564l_color_2stretch_mask_0.jpg)

Groet,

C.G. de Beaufort

[vorige poster weggehaald, te groot, je kan hem nu zien bij NASA]

SpaceX heeft tot doel 'Red Dragon' capsule te sturen naar Mars in 2018

(http://www.popsci.com/sites/popsci.com/files/styles/large_1x_/public/red-dragon-on-mars.jpg)

Elon Musk, de miljardiar en oprichter van de SpaceX, heeft woensdag via Twitter aangekondigd dat hij van plan is op Mars een Red Dragon capsule te laten landen in 2018. Het zou een grote stap in van zijn uiteindelijke doel van de kolonisatie van de rode planeet. Het ruimtevaartuig wordt genoemd als "Red Dragon" aldus Musk. Géén astronauten zullen de Red Dragon begeleiden op deze eerste testvlucht, het interne volume van Dragon heeft de grootte van een SUV, zie hierboven. "Bovendien zou niet geschikt zijn voor langere tochten", volgens  Musk. SpaceX al gebruikt Dragons voor het vliegen naar de ISS (International Space Station) en wordt verwacht  dat zij astonauten gaat vervoeren aan het eind van volgend jaar. Musk zei dat de upgrade Dragon is ontworpen om overal te landen in het zonnestelsel. De voortstuwende landingssysteem werd onlangs getest bij de SpaceX fabriek in McGregor, Texas. Red Dragon zou worden gelanceerd aan boord van een machtiger versie van de huidige SpaceX Falcon raket die zijn debuut op Florida's Kennedy Space Center kan maken aan het einde van dit jaar. Extra details over zijn totale Mars plan zal komen, beloofde Musk. Na de succesvolle landing een Falcon booster op zee eerder deze maand, zei hij dat op een lucht -en ruimtevaart bijeenkomst gehouden in September Mexico, een plan zou onthullen over de oprichting van een stad op Mars.

Fantastisch nieuws! NASA wil pas in 2030 astronauten naar Mars gaan verzenden. Ik ben benieuwd of hij inderdaad in 2018 een Red Dragon gaat sturen...

Hieronder de laatste missie van de Dragon op ISS :

http://youtu.be/xJy_S46ZOcw (http://youtu.be/xJy_S46ZOcw)

Groet,

C.G. de Beaufort

Hier ziet men hoe de astronauten in de ISS leven. De slaapplaatsen, het tanden borstelen, wanneer iemand wat moet lekken of een boodschap heeft, voedsel(waaronder pindakaas wat de ondergetekende ook erg lekker vindt), laboratoria's, trainingsfaciliteiten, service module, enz.

http://youtu.be/bhGydridbEA

Trouwens, de Russische satelliet met al die knoppen zag er nogal achterlijk uit, ze moeten eens kijken naar Boeing. Daar bouwen ze nu een ´Enterprise'-console  :

http://youtu.be/uIsn-EGs1p4

Groet,

C.G. de Beaufort

Ik weet het niet...De MIR werd ook al beschimpt omdat het er 'achterhaald' uit zag...uiteindelijk heeft dat "onding" veel langer dan de geplande vijf jaar gefunctioneerd. De Amerikanen leren nu pas hoe ze een module kunnen maken dat net zo duurzaam zal zijn... ;)

Het zijn wel andere tijden. Ik heb in 2012 een bezoek mogen brengen aan een aantal ruimtevaartinstellingen in Moskou. De mensen die daar werken zijn stuk voor stuk bijzonder competent, maar de faciliteiten... echt een hoop vergane glorie bij elkaar. Het Russische ruimtevaartprogramma was een deel van de wapenwedloop (en propagandamachine) van de Koude Oorlog. In de jaren '90 is dit compleet ingestort, tot op een punt waar er nog maar 10% van het aantal mensen werkte dat er tijdens het hoogtepunt aan de slag was.

In de laatste 10-15 jaar is er een gestage wederopbouw. De Russen zijn nog steeds een grootmacht op het gebied van ruimtevaart. Maar het is wel allemaal een stuk minder dan dertig jaar geleden.

Edit: blijkbaar ging CG's opmerking over de Sojoez-capsule. Nou, die achterlijk noemen is wel een beetje neerbuigend natuurlijk. Ja, het is een oud stuk technologie. Maar beter een stuk oude werkende technologie om naar het ISS te gaan, dan helemaal géén (VS, EU, Japan...). ::)

Citaat van: Franky R. op 05 mei 2016 - 20:10:54
Ik weet het niet...De MIR werd ook al beschimpt omdat het er 'achterhaald' uit zag...uiteindelijk heeft dat "onding" veel langer dan de geplande vijf jaar gefunctioneerd. De Amerikanen leren nu pas hoe ze een module kunnen maken dat net zo duurzaam zal zijn... ;)

Daar zeg ik helemaal niets over, ik zeg alleen dat ze nogal achterlijk zijn. Meestal zijn de gewone knoppen belangrijker, gezien de levensduur... Maar kennelijk heeft Boeing dit kennelijk opgelost.

Groet,

C.G. De Beaufort

Een touchscreen biedt natuurlijk oneindig veel meer mogelijkheden en flexibiliteit dan hardware-knoppen. Een smartphone kun je je ook niet inbeelden zonder touchscreen. Voor een ruimtetuig heb je precies dezelfde voordelen.

Touchscreens zijn niet nieuw of zo, ze bestaan al zeker sinds de jaren '90, maar ze zijn wel een stuk betrouwbaarder geworden waardoor ze nu ook meer en meer gebruikt worden in de ruimtevaart en de luchtvaart. Vliegtuigcockpits met touchscreen zie je ook meer en meer verschijnen.

SpaceX's Falcon landt op zee voor de 2e keer..

Vanavond - d.d. 6 mei - heeft de SpaceX opnieuw een raketmotor laten landen. De landing was bijzonder uitdagend. Nadat de raket een Japanse satelliet had geleverd in de hoge regionen van de ruimte moest hij opnieuw terugkeren. Door de de snelheid en hoogte werd de raket heter dan normaal. SpaceX verwachtte geen succesvolle landing vanavond, maar vanavond wijst uit dat het geen toevalstreffer was.

http://youtu.be/L0bMeDj76ig

[ps. de 1e negen minuten kan je overslaan,dan wordt er alleen SpaceX getoond]

Groet,

C.G. de Beaufort

Mercurius, trekt voor bij de zon + topografische kaart.

Eindelijk, niet de verste dwergplaneet Pluto - afgezien van de 9e planeet - maar de Mercurius, de dichtsbijzijnde planeet die bij de zon staat. Overdag, met de zon erop is het ong. 450 Celsius, s'nachts wanneer de zon niet schijnt, is'ie -167 Celsius. De planeet heeft ongeveer dezelfde afmetingen van de maan. Op het ogenblik bedekt nu Mercurius een klein gedeelte van de zon vanaf de Aarde, de nieuwe vindt plaats in 2019. Zie hieronder : 

https://twitter.com/NASASunEarth/status/729727411089104897

Voorts heeft de satelliet, de Messenger missie - dit betekent MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging - voor het eerst een globale topografische kaart vrijgegeven. De kaart toont de verscheidenheid van de verhogingen over het oppervlak van Mercurius en kan helpen wetenschappers beter inzicht in de geologische geschiedenis van deze planeet.

http://youtu.be/MRsaHLfZxbU

Groet,

C.G. de Beaufort

Aan de zuidelijke hemel, links van de maan, staat op dit moment Jupiter als een enorm heldere stip te schitteren. Met een gewone verrekijker kun je er zelfs 2 manen naast zien. Kijk effe naar buiten zou ik zeggen!

Diepste 3-D sterrenstelsel kaart 'suggereert' Einstein's theorie juist is + een nieuwe dwergplaneet

(http://astronomynow.com/wp-content/uploads/2016/05/fastsound_graph_678x379.jpg)

Door naar de experimentele resultaten te kijken, is de uitdijing van het heelal in de theorie van de Einstein algemene relativiteitstheorie opnieuw vastgesteld. Comoving afstand is een van de afstand schalen gebruikt in de kosmologie. Het is afgeleid van de tijd die het licht van het object om de waarnemer te bereiken, met inbegrip van de wijziging veroorzaakt door de expansie van het heelal dusver(..) Niemand is in staat om sterrenstelsels meer dan 10 miljard lichtjaar afstand te analyseren, maar het team is geslaagd om deze barrière dankzij de FMO's op de Subaru Telescope tot op de sterrenstelsels van 12,4-14,7 miljard jaar te analyseren. De Prime Focus Spectrograph, momenteel in aanbouw is, zal naar verwachting in staat zijn om sterrenstelsels nog verder weg te bestuderen.

Hier tegenover staat de Erik Verlinde bij de Univeristeit van Amsterdam. Hij is de snaartheoreticus die de Spinozaprijs heeft ontvangen. Verlinde's theorie beschrijft het heelal als een soort hologram, waarbij alle informatie over massa's op de denkbeeldige rand van het universum is geschreven. Op korte afstanden geeft de theorie keurig de wetten van Newton, voor grotere afstanden treden afwijkingen op doordat het heelal nog steeds uitdijt. Volgens hem is de zwaartekracht de een ordeprobleem, het is een nevenproduct. Het heeft te doen met een wanorde, een entropie zoals bekend in de thermodynamica. Neem nu het zwarte gat, waar alle dingen erin verdwijnen. Zo'n zwarte gat straalt nog wat uit, het heeft een temperatuur. Zijn promotor - t'Hooft - dacht dat dit heeft te doen met een een hologram, In dit hologram is alle informatie opgeslagen die erin verdwenen zijn. De materie is weg, de rest is de informatie op de horizon. De materie is opgegaan in de ruimtetijd. Dit heeft volgens hem ook te maken met de donkere materie. Volgens de wetten van Einstein en Newton zouden de uiteinden van spiraalstelsels bij de draaiing achterop moeten geraken. Maar de extra - cq. de onzichtbare donkere materie - zouden dit allemaal in het gelid houden. En helaas, dit gebeurt niet. Hoe verder een zonnestelsel staat, hoe sneller het zicht verwijdert tot dat hij sneller dan het licht gaat. De horizon heeft hetzelfde als een zwart gat. Nu heeft hij 2 versnellingen geïntroduceerd die met de quantum-mechanica te maken hebben. Deze versnelling zijn nodig om de uiteinden van het sterrenstelsel mee te laten draaien met de kern die gekoppeld is aan de versnelling waarop het heelal uitdijt. Hierbij rekent hij de kracht uit waarmee de kosmologen de 'donkere' materie mee introduceren. Dus, de donkere materie is een fictie...

Verder, een nieuwe dwergplaneet bij Pluto is ontdekt. Kepler - de i.e. 2007 OR10 - is de grootste naamloze lichaam in ons zonnestelsel en heeft de derde grootte van ongeveer een half dozijn dwergplaneten. De nabij gelegen dwergplaneet Haumea heeft een langwerpige vorm is dan de lengteas dan 2007 OR10, maar is in de totale omvang kleiner. Trouwens, ik vind dat ze hem "De Beaufort" moeten noemen... :)

http://youtu.be/5ucT3dBcGrk (http://youtu.be/5ucT3dBcGrk)

Het object schijnbare beweging (aangegeven door de pijl) tegen de sterren aan wordt veroorzaakt door veranderende positie van Kepler die om de zon cirkelt. De diffuus licht rechts is van Mars die nabij het gezichtsveld opduikt.

Groet,

C.G.de Beaufort

Supergeheime toestel al 1 jaar in de ruimte...

(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2016/05/x-37b-700x432.jpg)

De 1e vlucht, gemaakt op 30 mei 2010

Dit gaat over de Defensie van de USA. Voor enkele jaren is het Boeing X-37B een geheimzinnige ontwikkeling. Origineel was het ontwikkeld als een NASA project - c.q een hergebruikbaar onbemand ruimtevaartuig -, maar het werd overgenomen door het Ministerie van Defensie. Ze hebben dus nu een drone in de ruimte. Zij gaven het volgende op :

"De hoofddoelstellingen van de X-37B zijn tweeledig: herbruikbaar ruimtevaartuig technologie voor volgende Amerikaanse in de ruimte en operationele experimenten die kan worden teruggestuurd naar en onderzocht op aarde ... Technologies getest in het programma zijn geavanceerde begeleiding, navigatie en controle; thermische systemen voor de bescherming; avionica; hoge temperatuur structuren en afdichtingen; conforme herbruikbare isolatie, lichtgewicht elektromechanische vlucht systemen; en autonome orbitale vlucht, re-entry en de landing."

(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2015/05/SEF14-12246-008_hires-580x464.jpg)

De 4e vlucht van de X-37B op 20 mei 2015

Echter, deze doelstellingen blijken onlogisch en zullen de geheimhouding dat de X-37B-programma blijvend omringen, iets wat men verwacht bij de ontwikkeling van wapensystemen. Ook de lange-termen blijft baan ook lijken niet in overeenstemming met deze, aangezien deze alleen nuttig zou blijken als de beoogde ruimtevaartuig was bedoeld om als een satelliet te beschouwen (bijv. blijven draaien voor langere tijd om informatie te verzamelen).

Zoals Tom Burghardt commentaar in zijn artikel 2010, i.e. - De militarisering van Outer Space: The Pentagon 'Space Warriors' - is de ontwikkeling van de X-37B is een onderdeel van de US Air Force voornemen van het handhaven van de ruimte superioriteit :

"Nu het ministerie van Defensie de inzet van nieuwe, destabiliseren wapensystemen die hoge en lage baan om de aarde zal veranderen in een strijdruimte, gieten ze miljarden in programma's om te bereiken wat Air Force Space Command (AFSPC) al lang heeft gedroomd : nl. ruimte-dominantie. Pentagon heeft de plannen om de uitschakeling, beschadiging of de satellieten van andere landen, allemaal voor de defensieve doeleinden met een robuuste anti-satelliet (ASAT)".

(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2016/05/X37b-spaceplane-100416-02-523x580.jpg)

Het interieur van de X-37B

Een voormalig luchtmacht officier Brian Weeden en de huidige technische adviseur van de Secure World Foundation heeft verklaard dat hij denkt dat de X-37B's missie is om verkenning en spion om sensoren te testen, in het bijzonder hoe ze zich houden tegen straling en andere gevaren van de gangbare satellieten. De mogelijkheid die wordt gebruikt om satellieten te vangen heeft volgens hem de 1e superioriteit. In 2014, Alan Hulas van Guardian verklaarde: "Het mysterie van het vliegtuig heeft het doel om van de inwendige holte : het ruimtevaartuig heeft de grootte van een vrachtwagen bed en veel te gezellig voor een mens om in te wonen voor 674 dagen (wat de duur van zijn nieuwste missie is). De belangrijkste theorieën suggereren dat het vliegtuig ​​sensoren en spion apparatuur, satellieten of zelfs wapens zullen bevatten."

Groet,

C.G. de Beaufort

BEAM opgeblazen

http://youtu.be/aciRYFKdaRU

Voor de 2e-keer heeft men geprobeerd BEAM op te blazen. Deze keer lukte het. Het volgende doel is om de leefomgeving onder druk te zetten en het zal ongeveer een week duren voordat de ISS bemanning de testruimte in kunnen. Toch is dit een grote stap in de richting van meer leefbaar ruimtevaartuig wat gebruikt wordt als een adem -en testruimte.

Groet,

C.G. de Beaufort

Hoeveel weegt de Melkweg, waar ons zonnestelsel ook deel van uitmaakt..

(http://www.spxdaily.com/images-hg/hubble-dusty-heart-milky-way-galaxy-hg.jpg)

D.i. ongeveer 700 miljard x de massa van onze zon...

Het is een galactische uitdaging, maar Gwendolyn Eadie komt steeds dichter bij een nauwkeurig antwoord op een vraag die haar vroege carrière in de astrofysica is gedefinieerd: wat is de massa van de Melkweg? Het korte antwoord - tot nu toe - is 7 X 1011 zonsmassa's. In termen die gemakkelijker te begrijpen zijn, dat is ongeveer de massa van onze zon, vermenigvuldigd met 700 miljard. De zon, voor de goede orde, heeft een massa van twee Nonillion (dat is 2 gevolgd door 30 nullen) kilogram of 330.000 keer de massa van de Aarde. 'En onze Melkweg is zelfs niet het grootste sterrenstelsel', zegt Eadie. Het meten van de massa van ons eigen sterrenstelsel, is bijzonder moeilijk. Een sterrenstelsel omvat niet alleen sterren, planeten, manen, gassen, stof en andere voorwerpen en materiaal, maar ook een grote portie van donkere materie, een mysterieuze en onzichtbare vorm van materie die nog niet volledig begrepen en is niet direct gedetecteerd in de laboratorium. Astronomen en kosmologen, kan echter de aanwezigheid van donkere materie afleiden door zijn gravitationele invloed op de zichtbare objecten. 

Groet,

C.G. de Beaufort

Carel, ik zat  35 jaar geleden bij Meneer Van den Berg bij Natuurkunde, niet alles is helemaal blijven hangen;

Gewicht, dat is de massa van iets ten opzichte van de zwaartekracht. iets weegt een kilo, een liter water bijvoorbeeld, omdat Gravitas zich ermee bemoeit. Maar hoe meet je hemellichamen als er in het heelal geen zwaartekracht is, m.a.w. hoe zat het ook weer met het verschil tussen gewicht en massa?

Dag Robbert,

- Massa is eigenlijk een maat voor de hoeveelheid atomen in een voorwerp.
- Gewicht is een maat voor de kracht waarmee het ene voorwerp tegen het andere drukt.
  Zwaartekracht speelt hierin een rol. Deze verschilt per planeet, b.v. op de maan zal'ie veel minder zijn, ongeveer 1/6 van wat op de aarde gemeten wordt.

bv. zie hier een algemene uitleg :

http://www.youtube.com/watch?v=e2fQmzxVr9s (http://www.youtube.com/watch?v=e2fQmzxVr9s)

Groet,

C.G. de Beaufort

ah ja, de D van dichtheid, density komt weer op ;-)

Citaat van: Robbert65 op 02 juni 2016 - 12:31:43
Carel, ik zat  35 jaar geleden bij Meneer Van den Berg bij Natuurkunde, niet alles is helemaal blijven hangen;

Gewicht, dat is de massa van iets ten opzichte van de zwaartekracht. iets weegt een kilo, een liter water bijvoorbeeld, omdat Gravitas zich ermee bemoeit. Maar hoe meet je hemellichamen als er in het heelal geen zwaartekracht is, m.a.w. hoe zat het ook weer met het verschil tussen gewicht en massa?

Gewicht druk je niet uit in kilogram, maar in Newton.
Massa druk je uit in kilogram.

Gewicht = massa x zwaartekracht
(naar analogie van kracht = massa x versnelling)

Een liter water heeft overal een massa van 1 kilogram, of dat nu op de aarde of op de maan of ergens anders in het heelal is.

Op aarde is de zwaartekracht (de valversnelling van een vrij object) 9.81 m/s². Een liter water, met dus een massa van 1 kg, heeft op aarde een gewicht van 1x9.81 = 9.81 Newton.
Diezelfde liter water met een massa van 1 kg heeft op de maan een gewicht van 1.62 Newton.

Maar blijkbaar werd dat al haarfijn uitgelegd in de video van CG. ;D

http://www.youtube.com/watch?v=5kZZdp727ek (http://www.youtube.com/watch?v=5kZZdp727ek)

Aan boord van het International Space Station opende voor de 1e keer boordwerktuigkundige Jeff Williams het luik naar de Bigelow Expandable Activity Module (BEAM) om een luchtmonster te verzamelen en het opzetten van apparatuur om de status te bewaken.

Groet,

C.G. de Beaufort

Gedetaileerde rondlleiding van astronaut Swanson in het ISS

http://youtu.be/QvTmdIhYnes (http://youtu.be/QvTmdIhYnes)

Documentaire duurt ongeveer 51 minuten, dus zorg dat je het vrijhoud. Btw, de auteur heeft een groot scherm uitgeschakeld. Wanneer je documentaire volledig op je scherm krijgen, moet youtube drukken en dan de [ ] drukken..

Groet,

C.G. de Beaufort

Een nieuwe 'maan' : een satelliet draait rond de aarde en de zon...

Een kleine asteroïde is ontdekt in een baan rond de Zon en tevens een constante metgezel van de Aarde. Dat zal zo blijven voor de komende eeuwen. Omdat het draait om de zon is deze nieuwe asteroïde - aangeduid 2016 HO3 - ook een cirkel heeft rond de Aarde. Het is te ver om te worden beschouwd als een echte satelliet van onze planeet, maar het is de beste en meest stabiele voorbeeld tot nu toe van een buurt van de aarde metgezel of 'quasi-satelliet'. 'Een andere asteroïde - 2003 yn107 - volgde een gelijkaardig orbitale patroon voor een tijdje meer dan 10 jaar geleden, maar het is sindsdien vertrokken uit onze omgeving zei Paul Chodas, manager of NASA's Center for Near-Earth Object (NEO) Studies. Deze nieuwe asteroïde zal echter veel meer vastzitten op de Aarde. Onze berekeningen geven aan 2016 HO3 dat het als metgezel van de Aarde zal volgen voor de komende eeuwen.'

http://youtu.be/SbbAnVU4rmY

In feite is deze kleine asteroïde gevangen in een spel van de sprong kikker met de aarde die zal duren voor honderden jaren. De baan van de asteroïde ondergaat ook een langzame, heen-en-weer twist over meerdere decennia. 'De asteroïde lussen rond de aarde te drijven een beetje vooruit of achter van jaar tot jaar, maar als ze drift te ver naar voren of naar achteren, zwaartekracht van de aarde is net sterk genoeg om de drift te keren en vast te houden aan de asteroïde zodat het nooit afdwaalt van ongeveer 100 keer de afstand van de maan, 'zei Chodas. In feite is deze kleine asteroïde gevangen in een dansje met de aarde.' Asteroïde 2016 HO3 eerst werd gespot op 27 april 2016, door de Pan-STARRS 1 asteroïde enquête telescoop op Haleakala, Hawaii, beheerd door de Universiteit van Hawaii's Institute voor Sterrenkunde en gefinancierd door Planetary Defense coördinatiebureau NASA's. De grootte van dit object is nog duidelijk onbewezen, maar waarschijnlijk liggen tussen 120 en 300 voet (40 en 100 meter). Het centrum voor Studies NEO website heeft een complete lijst van recente en komende dicht benaderingen, evenals alle andere gegevens op de banen van bekende NEO's, zodat wetenschappers en leden van de media en de publieke informatie over bekende objecten kunt bijhouden.

Groet,

C.G. de Beaufort

Hier zie je de kleine maan Phobos die zo'n 9,377 km boven Mars zweeft.

(http://i64.tinypic.com/i2sr2t.jpg)

Groet,

C.G. de Beaufort

CR7 is niet alleen - na de 'oerknal' zijn er meerdere heldere sterrenstelsels gevonden...

David Sobral en CS, d.d. 27/06/2016

(http://i65.tinypic.com/2a5xag9.jpg)

'Oerknal' - Eerste sterren -  Neutrale waterstofgas - Waterstof atomen - Jong galaxy - Atomen galaxy

Ongeveer 150 miljoen jaar na de 'oerknal o.i.d', ongeveer 13 miljard jaar geleden - ons sterrestelsel bestaat pas 4,6 miljard jaar - was het heelal volledig ondoorzichtig me een hoge energie-ultraviolet licht en de neutrale waterstofgas die het blokkeerde. Astronomen hebben vastgesteld dat deze situatie eindigde in de zogenaamde 'reionisatietijdperk', waar ultraviolet licht van de vroegste sterren neutrale waterstofatomen open brak en kon beginnen vrij te reizen door de kosmos. Dit reïonisatie periode markeert een belangrijke overgang tussen de relatief eenvoudige begin van de kosmos met normale materie bestaat uit waterstof en helium en het universum zoals we het vandaag de dag zien: transparant op grote schaal en gevuld met zwaardere elementen. In 2015 leidde Sobral een team dat het eerste voorbeeld van een spectaculair heldere galaxy binnen de reionisatietijdperk, genaamd Cosmos Redshift 7 (CR7) die de eerste generatie sterren herbergde. Ook een soortgelijk stelsel, MASOSA, die samen met Himiko door een Japans team werd ontdekt waarbij op een groter aantal soortgelijke voorwerpen, bv. de eerste sterren en/of zwarte gaten. Met behulp van de Subaru en Keck telescopen op Hawaii en de Very Large Telescope in Chili, hebben Sobral en zijn team - samen met een groep in de VS - meer voorbeelden van deze populatie gevonden. Alle nieuw gevonden sterrenstelsels lijken een grote zeepbel van geïoniseerd gas om hen heen. Sobral commentaar: 'Sterren en zwarte gaten in de vroegste helderste sterrenstelsels moeten zijn weggepompt, zoveel ultraviolet licht dat waterstofatomen snel uit elkaar gingen. Zelfs als ze uiteindelijk zichtbaar worden, dan tonen het bewijs van voldoende ondoorzichtig materiaal nog om hen heen.' 'Dit maakt de heldere sterrenstelsels zichtbaar veel eerder in de geschiedenis van het heelal, zodat we niet alleen te gebruiken om reïonisatie zelf te bestuderen, maar ook de eigenschappen van de allereerste sterrenstelsels en zwarte gaten', voegt teamlid Jorryt Matthee, aan de Leidse Sterrewacht. Hij voegt eraan toe: 'Onze resultaten benadrukken hoe moeilijk het is om de kleine zwakke bronnen te bestuderen in het vroege heelal De neutrale waterstofgas blokkeert een deel van hun licht en omdat ze niet in staat zijn om het op te bouwen van hun eigen lokale bubbels, zijn de lichtstelsels veel moeilijker te detecteren. 'Met vijf heldere galaxy is nu bevestigd waarbij zij tevens van een tientallen tot honderdduizenden heldere sterrenstelsels kunnen uitmaken. De vijfde galaxy, ook ontdekt door Sobral en zijn team, zal de naam VR7 genoemd worden - dit keer in eerbetoon aan de astrofysicus Vera Rubin, die in 1996 werd de eerste vrouw in meer dan 150 jaar aan de Gold Medal gewonnen had. Sobral is nu op zoek uit naar voortzetting van zijn werk met de nieuwe telescopen die beschikbaar komen in de komende jaren. Hij zegt: 'Wat is echt verrassend is dat de sterrenstelsels vinden we zijn veel talrijker dan mensen hadden aangenomen en ze hebben een raadselachtige diversiteit. Wanneer telescopen zoals de James Webb Space Telescope 'up and running' is, zullen we in staat zijn om een ​​dichterbij te observeren. Dan kijken naar deze intrigerende objecten. We hebben de oppervlakte slechts bekrast en dus de komende jaren zal zeker zorgen voor fantastische nieuwe ontdekkingen. Voor nu zijn astronomen met behulp van de grootste bestaande telescopen op de grond en in de ruimte aan de samenstelling, de grootte en de vorm van de nieuwe sterrenstelsels beter te beoordelen. De resultaten van dit werk hebben en zal verschijnen in kranten in het tijdschrift Monthly Notices of the Royal Astronomical Society....

Kortom, er zit  wat aan te komen de komende tijd...

Groet,

C.G. de Beaufort

Ik vraag mij altijd af, na dit soort info, of wij mensen de enigen zijn die naar de sterren kijken en deze bestuderen.


Het lijkt mij mathematisch vrijwel onmogelijk dat een atoompje, dat de Aarde is in het heelal, als enige 'intelligent leven' bevat. Misschien is het ook maar beter dat we geen buitenaards leven (zullen) tegenkomen. :-X

Citaat van: Franky R. op 03 juli 2016 - 17:23:29
Ik vraag mij altijd af, na dit soort info, of wij mensen de enigen zijn die naar de sterren kijken en deze bestuderen.


Het lijkt mij mathematisch vrijwel onmogelijk dat een atoompje, dat de Aarde is in het heelal, als enige 'intelligent leven' bevat. Misschien is het ook maar beter dat we geen buitenaards leven (zullen) tegenkomen. :-X

Waarom niet? Veel slechter kan zo'n buitenaardse entiteit niet zijn. De mens is als soort toch -zeker op sociaal vlak- een prutser vanjewelste vind je ook niet?

De bouw van de 500 meter diameter radiotelescoop, gestart in 2011, is bijna af
[Xinhua News Agency/AP]

(http://www.aljazeera.com/mritems/Images/2016/7/3/99628fdecf6a4c31a18377d5b0b758c6_18.jpg)

China heeft het laatste stukje op z'n plaats gezet van wat is nu ingesteld op 's werelds grootste radiotelescoop. De 'Five (hundred meter) Aperture Spherical Telescope' (FAST) heeft de grootte van 30 voetbalvelden en is uit een berg uitgehouwen in de zuidwestelijke provincie Guizhou. 'Het project heeft de potentie om te zoeken naar meer vreemde objecten die beter inzicht te geven in de oorsprong van het heelal en het vergroten van de wereldwijde speurtocht naar buitenaards leven,' zei Zheng Xiaonian, plaatsvervangend hoofd van de National Astronomical Observation. De $180 miljoen radiotelescoop is in dit geval de leider van twee decennia's. Op zondag zal het laatste stuk worden geplaatst. De telescoop, waar het vijf jaren duurde om het te bouwen, zal naar verwachting haar werkzaamheden starten in September.

Groet,

C.G. de Beaufort

Juno bereikt Jupiter...

http://youtu.be/ITPizr7Pqgg

Vijf jaar geleden, in 2011, werd de Juno gelanceerd, zie de post op 06 februari 2016. Nu begint eindelijk de missie van twee jaar om uit te vinden of Jupiter heeft een vaste kern heeft en op te sporen hoeveel water daar aanwezig is. De ontvangen gegevens uit Juno zullen niet alleen vertellen over hoe de gigantische planeet is gemaakt, maar het zal uiteindelijk geven ons meer antwoorden over hoe onze eigen planeet is gevormd. Morgen zal het ruimtevaartuig met lage resolutie afbeeldingen afbeeldingen van Jupiter sturen, met een daarna high-res close-ups eind augustus. Het ruimtevaartuig is al dichter dan we ooit op Jupiter zijn geweest en de Juno zal foto's en gegevens terugsturen die we nog nooit hebben gezien.

Groet,

C.G. de Beaufort

Nu iets 'moeilijks', wormgaten :

Wormgaten - alleen theoretisch of gateways naar een ander universum? 

De term 'wormhole' voor het eerst door de Amerikaanse natuurkundige John Archibald Wheeler in 1957. Voor die tijd werd bedacht, werd dit fenomeen bekend als een Einstein-Rosen Bridge. Het was zo ver terug als 1935 dat natuurkundigen Albert Einstien en Nathan Rosen gebruikt algemene relativiteitstheorie om de mogelijkheid van 'bruggen' door ruimte en tijd suggereren, het creëren van een kortere weg, waardoor reizen over grote afstanden zeer snel gaat. Het probleem is, we zijn nu in de 21e eeuw en een van deze bruggen is nog steeds niet ontdekt.

Hoe een wormgat zou werken

(http://www.guide-to-the-universe.com/images/wormhole1.jpg)
         
Hier zien we hoe een wormgat zou werken, met ruimte-tijd weergegeven als een tweedimensionale vel. Als het vel wordt omgevouwen, zoals getoond, zou een brug een kortere weg door de hogere dimensies (de groene pijl) te verstrekken, het doorkruisen van de afstand veel sneller dan die door conventionele ruimte-tijd (de rode pijl).           

Dus, is het gewoon een theorie?   

Omdat men nog niet is ontdekt, betekent dit niet noodzakelijkerwijs dat ze alleen bestaan ​​uit theorie. Het is gepostuleerd dat, op het kwantum niveau - dat wil zeggen, het meest fundamentele niveau van het heelal - dat er kleine wormgaten zijn die continu bestaat door in/uit te schakelen in hun bestaan. Niet voor een mens of ruimteschepen te gebruiken, maar veel stabieler en ze konden een stuk groter zijn. Sommige wetenschappers hebben gesuggereerd dat na de 'oerknal', een aantal van deze microscopisch kleine wormgaten zou hebben opengehouden door kosmische snaren en vervolgens, met een inflatie van het heelal, uitgebreid tot macroscopische maten... Wacht even, opengehouden door wat?         

Kosmische snaren

Kosmische snaren (niet te verwarren met de 'strings' in String Theory) zijn theoretische breuklijnen in de stof van het heelal. Verondersteld mogelijk te zijn gevormd als het universum begon afkoelen na de 'oerknal o.i.d', kunnen ze worden vergeleken met scheuren in de tijdruimte. Deze snaren worden gedefinieerd als slechts één dimensie - lengte - en uiterst compact. Om u een idee te geven van hoe dicht, één van deze snaren slechts van één mijl lang zou zwaarder zijn dan de aarde. Ze kunnen bestaan ​​die in een perfect rechte lijn dwars door de lengte van het waarneembare heelal of vormen gigantische ringen, vele malen groter dan onze Melkweg. In 2005, een team van astronomen van de Universiteit van Luik in België werden het bestuderen van een groep van 355 quasars. Elke quasar verspreidt een krachtige straal van energie in een bepaalde richting en het was redelijk om te verwachten dat deze aanwijzingen om totaal willekeurig zijn. Wat zij echter vonden was dat een groot aantal een straling had op de dezelfde manier. In feite, wanneer ze steeds verre quasars bekeken, dan werden de stralen gevormd tot een grote ring. Het enige dat zou kunnen veroorzaken, was een kosmische snaar. Dit werd beschouwd voorlopige bewijs van hun bestaan. Echter, het openen van een wormhole met een dergelijke snaar kon zich alleen houden wanneer negatieve energie had. Oh, wat bedoelen ze daar nu mee, negatieve energie?               

Negatieve energie

Een van de situaties die voortvloeien uit de kwantumfysica is dat een regio in de ruimte minder dan niets kan bevatten. Ja, je leest dit goed. Maar hoe is dat mogelijk? Laten we zeggen dat we hebben een vacuüm - een volume niets bevat op alle die nul energiedichtheid heeft. Op het kwantum niveau, dit volume bevat nog steeds een massa van 'virtuele' deeltjes, voortdurend opduiken in en uit het bestaan. Met andere woorden, het vacuüm voortdurend fluctueert de negatieve energie - als deze schommelingen in de een of andere manier zou kunnen worden gedempt, het vacuüm zou dan minder dan nul-energie te geven. Het gebruik van negatieve energie is de enige manier waarop een ruimteschip-sized wormgat kon worden opengehouden.         

Kwantumverstrengeling

Dit is een term die gebruikt wordt in de kwantummechanica tot een zeer eigenaardige eigenschap wordt weergegeven door paren van subatomaire deeltjes die 'verstrikt' te beschrijven. Laten we zeggen dat het ene deeltje is positief geladen en de andere negatief. Als de positieve lading is veranderd naar negatief, dan de andere zal direct zijn lading positief veranderen. Het verbazingwekkende is, dit gebeurt of de deeltjes naast elkaar of aan beide uiteinden van het waarneembare heelal. Niemand weet waarom of hoe zelfs dit mogelijk kan zijn. Een andere belangrijke quantum regel is dat een individueel deeltje niet kunnen worden verward met twee dingen tegelijk, het is monogaam. Nu, als we verstrengeling overwegen in relatie tot zwarte gaten, beginnen problemen te ontstaan. Het is nu bekend dat zwarte gaten fotonen uitzenden van energie genaamd Hawking-straling. Moeilijkheid is, dat deze fotonen lijken wel verstrikt met zichzelf én met het interieur van het zwarte gat, wat quantum monogamie juist schendt. Twee natuurkundigen, Juan Maldacena en Leonard Susskind, van het Institute of Advanced Study in respectievelijk Princeton en Stanford University California, hebben een gedurfd voorstel gemaakt om deze paradox op te lossen. Zij stellen voor dat de twee zwarte gaten verward zou kunnen worden, waardoor het vrijgeven van de Hawking-straling quantum monogaam is. De verstrengeling van de zwarte gaten kon dan fysiek gemanifesteerd worden... als een wormgat. ER = EPR, ER, wat Einstein met Rosen in 1935 over de invoering van het concept van de wormgaten, EPR wat Einstein, Podolsky en Rosen in hetzelfde jaar schreef over de invoering van het concept van verstrengeling. Om een ​​zwart gat dat een brug te kunnen herbergen naar een andere plek, dat zou het best zijn om een ​​echt astronomisch gesproken galaxy te observeren.

Sagittarius A*

Dit is de naam gegeven aan een extreem sterke radiobron in het centrum van ons Melkwegstelsel, dat algemeen wordt beschouwd als een superzwaar zwart gat te zijn. Het is een belangrijk doelwit om te studeren in verband met de mogelijkheid van het zijn een wormgat. Fysicus Cosimo Bambi, van de Fudan Universiteit in Shanghai, China, heeft opgemerkt dat zwarte gaten en wormgaten zijn vrijwel niet te onderscheiden zijn. Maar hij stelt dat er een manier om het testen. Beide soorten objecten werpen 'schaduwen' in de vorm van de regio's van de duisternis, omringd door heldere halo's. Het wormgat schaduw zou veel kleiner zijn dan die van een zwart gat, met de heldere gebied veel groter zijn. Bambi stelt dat het heel gemakkelijk zou zijn om te controleren of Sagittarius A* voor deze en enkele telescoop projecten worden opgesteld om dat te doen. We konden binnen jaar na het ontdekken van onze eerste toegangspoort naar een tot 'wie-weet-waar'.

Het invoeren van een zwart gat

Het is de algemene consensus dat, als je in een zwart gat vallen, word je tot de dood verpletterd door de intense zwaartekracht. Dus, hoe kan met een wormgat een galaxy bereiken? Nu moet ik je vertellen over iets genaamd 'loop quantum gravity' (LQG). Het is een theorie dat pogingen om de kwantummechanica en de standaard algemene relativiteitstheorie samen te voegen. Voordat dit je verbijstert, laat ik zeggen dat de theorie stelt dat de ruimte  een atomaire structuur op zichzelf heeft, net als materie. Het is opgebouwd uit met elkaar verbonden lussen, genaamd 'spin-netwerken' op de Planck schaal, die veel weg heeft dan een kleinere en  bestaande elektron. Twee natuurkundigen, Jorge Pullin en Rodolfo Gambini, probeerde het aanbrengen van een LQG in een voorbeeld van een zwart gat. Zij vonden dat in eerste instantie de zwaartekracht werd verhoogd, maar dan in plaats van dat er een singulariteit (i.e. oneindig dichte het centrum van het gat), de zwaartekracht begon te dalen net alsof je in de 'andere kant' ter plaatse was. Wat deze 'andere kant' was, het zal je meenemen naar een aantal plaatsen in ons universum of zelfs naar een helemaal ander universum. Alles goed en wel, maar zou je het b.v. ook willen testen door de invoer van een echt zwart gat? De LQG versie van een zwart gat is verleidelijk om te accepteren, omdat je het 'verlies van informatie' een probleem kwijt raakt. Zwarte gaten slokken alles, met inbegrip van informatie tot op het subatomaire niveau. Als het zwarte gat uiteindelijk zal verdampen, zal de verlies van informatie die in strijd is met de kwantumtheorie, ook verdampen. Als dit niet gebeurt met de verwijdering van het zwart gat singulariteit, dan eindigt het verlies informatie gewoon ergens anders. Zoals Pullin zelf het uitdrukte: 'De informatie verdwijnt niet, maar lekt'. 

Btw, persoonlijk denk ik dat wij niet zijn ontstaan uit de 'oerknal', maar te maken heeft met het wormgat die in het centrum van de Melkweg resideert.

Groet,

C.G. de Beaufort

De historie van het heelal

1,2 miljoen galaxys, i.e. sterrenstelsels 

(http://www.popsci.com/sites/popsci.com/files/styles/large_1x_/public/images/2016/07/cmass-hr.gif)

Dit is een stukje van de kaart gemaakt door Sloan Digital Sky Survey met haar Baryon Oscillation Spectroscopic Survey over de grootschalige structuur van het heelal. Elke stip op deze foto geeft de positie aan van sterrenstelsels, zo'n 6 miljard jaar in het verleden. Het beeld beslaat ongeveer 1/20e van de hemel. Kleur geeft de afstand van de aarde op de kaart, variërend van geel van kort tot paars aan de andere kant. Sterrenstelsels zijn zeer geclusterd, onthullende superclusters en leemte waarvan de aanwezigheid wordt gezaaid in de eerste fractie van een seconde na de 'oerknal'. Dit beeld bevat 48.741 sterrenstelsels, ongeveer 3% van de volledige dataset. Grey patches zijn kleine gebieden zonder survey data. Zo'n 95% van dit deel bestaat uit een 'donkere' materie. Hier en daar zie je stippen die samenklonteren waarbij de sterrenstelsel aansluiten bij aan de massa van 'donkere' materie.

Groet,

C.G. de Beaufort
 

Reboost raket ISS

Om de zoveel tijd heeft de ISS een reboost nodig. Door een geringe hoeveelheid oxide zal de ISS langzaam vaart minderen en dichter bij de Aarde komen. Hieronder is een samenvatting :

http://youtu.be/cYCQY4l-HYM

Groet,

C.G. de Beaufort

Vaarwel Philae: de aarde verbreekt relatie met de sonde op de komeet - 27 juli 2016 

(http://cdn.phys.org/newman/csz/news/800/2016/2-aphotoreleas.jpg)

Grond-controllers hebben een definitief afscheid genomen van de robotlab Philae. Na 1,5 jaar snijden ze de communictatie door van de kleine sonde aan het oppervlak van de komeet. 'Vandaag is de communicatie met Philae gestopt,' zei Andreas Schütz van de Duitse ruimtevaartorganisatie DLR vanaf de grond-controle in Keulen. 'Dit is het einde van een boeiende, succesvolle maar tevens ook een crash landing van de missie voor publiek en de wetenschap. 'De beslissing om de link te snijden werd genomen om energie op te slaan moederschip Rosetta in een baan rond de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko voor de laatste weken van zijn eigen, historische missie. De batterijen waren leeg, de laatste succesvolle communicatie Philae met aarde was op 9 juli vorig jaar. De lijnen waren opengelaten omdat het een zeer kleine kans was dat de sonde tot leven gekomen door méér zon. Helaas dit lukte niet. Aan de vooravond van de breuk, Philae tweet: 'Het is tijd voor mij om afscheid te nemen morgen, de communicatie van unit Rosetta zal worden uitgeschakeld voor altijd'. De sonde is geweest op het oppervlak van 67P sinds 12 november 2014, een spannend onderdeel van baanbrekende missie Rosetta voor het leven op aarde. De Rosetta blijft in een baan 67P, maar als de komeet verder verwijderd van de zon het wordt steeds moelijker de batterijen op te laden die nodig zijn om energie van de sonde te leveren. 'We moeten het beschikbare vermogen om wetenschappelijke instrumenten Rosetta's te maximaliseren en we hadden dus geen andere keuze dan de ESS uit te schakelen' vertelde wetenschappelijk adviseur Mark McCaughrean. ESS staat voor de elektrische Support System Processor Unit aan boord van Rosetta die werd gebruikt voor Philae de resultaten van haar wetenschappelijke experimenten en intermitterende statusrapporten naar huis te sturen. De Rosetta's eigen missie zal tot een einde komen op 30 september als hij een crash maakt om de Philae te vergezellen aan het komeetoppervlak.   

Groet,

C.G. de Beaufort

Nu nog iets moeilijker dan een wormhole, nl. de 'snaren theorie' :

Snaren theorie - de zoektocht naar de alles omvattende theorie

Er zijn twee verschillende sets van de wetten in de fysica: quantum fysica met het omgaan met de zeer kleine  en de algemene relativiteitstheorie, het omgaan met het zeer grote. Het probleem is dat ze allebei onverenigbaar lijken met name wat betreft de zwaartekracht. Snaartheorie is een poging om de twee te verenigen en effectief te komen met een 'alles omvattende theorie'.

Geschiedenis

Snaartheorie sinds haar geboorte in het midden van de 20e eeuw is gegaan door een paar incarnaties. Het begon allemaal in 1968.

Het Dual Resonance Model (DRM)

Je hebt misschien gehoord van de Large Hadron Collider in het CERN instituut in Zwitserland. Er zijn veel van dergelijke installaties in de hele wereld en terug in de jaren 1960 werd frequent experimenten uitgevoerd om een ​​theorie te leggen hoe elementaire deeltjes, zoals hadrons werden verspreid in de interactie die door deze faciliteiten. Hun eerste en laatste toestanden zouden kunnen worden opgenomen op iets genaamd een 's-matrix' en de zoektocht was om een ​​wiskundige formule om deze matrix te leggen te vinden. Het was natuurkundige Gabriele Veneziano bij CERN die in 1968 kwam met een functie die de 'Dual Resonantie Model' werd genoemd. Helaas, de parameters van dit model zeer beperkt hetgeen betekent dat zij ofwel volledig juist òf helemaal fout waren. Uiteindelijk werd aangetoond het laatstgenoemde te zijn. Veneziano's model leidde echter tot direct de eerste versie van de snaartheorie.

Bosonische snaartheorie

In een poging om herinterpreteren Veneziano's vergelijkingen kwamen de  natuurkundigen tot het idee waarbij ze het universum beschreven als kleine oscillerende, 'snaren'... 

Wacht even - waarom snaren?

Laten we eens kijken naar de kleinste, meest fundamentele deeltjes. Ze kunnen worden gedacht te bestaan ​​als een punt met nul dimensies. Dus als twee deeltjes op elkaar inwerken, doen ze dat op nul afstand. Het probleem is op nul afstand dat Einstein's theorie van de zwaartekracht geen zin heeft en de vergelijkingen in de war raken. De enige manier om ze te laten werken is om te doen alsof de zwaartekracht niet bestaat. Uiteraard is dit geen haalbare oplossing zodat natuurkundige theorie het bestaan ​​van eendimensionale 'snaren', die dus een zekere afstand - hoe klein ook - tussen deeltjesinteracties zijn gemaakt. Hier zien wij het afgebeeld :

(http://www.guide-to-the-universe.com/images/pair-of-pants.jpg)

De interactie links toont de deeltjes punten in de ruimte; rechts een interactie afstand van een snarenbundel waardoor het opnemen van de zwaartekracht die zinvol wordt geacht. Deze theorie had helaas twee fundamentele tekortkomingen. Ten eerste omdat zij voorgesteld werden als een elementair deeltje, de bosonen in het heelal. Het is bekend uit wetenschappelijk experiment dat er dingen bestaan die ze fermionen noemen. Ten tweede, is het nodig dat één versie van de snaren ook een imaginaire massa te bezitten. Omdat te verhelpen moesten de wetenschappers een totaal van 26 dimensies in het heelal geven. Dit leek de problemen op te lossen, maar de hele zaak was verre van bevredigend. Wat nodig was, was een nieuwe, verbeterde theorie...

Supersnaartheorie

Zoals zojuist vermeld is, zijn alle deeltjes in het heelal bosonen én fermionen. In de vroege jaren 1970 hadden onderzoekers gepostuleerd dat elk deeltje op een bepaalde manier is aangesloten op een equivalente fermion in een proces dat zij 'supersymmetrie' genoemd hebben. Maar tot op heden is dit nog niet bewezen door wetenschappelijk experiment zodat het nog slechts een theorie is. Echter, wanneer supersymmetrie werd opgenomen in de snaartheorie in het midden van de jaren 1970, vergelijkingen zijn sterk vereenvoudigd. Ook zulke onzinnige dingen, zoals oneindige waarden en imaginaire energie, werden geëlimineerd. Deze nieuwe, verbeterde versie werd daarom 'supersnarentheorie' genoemd. In de daaropvolgende jaren waren er verschillende soorten van deze theorie: Type I, Type IIA, type IIB, Types HE en HO (deze laatste twee gezamenlijk 'heterotische' snaartheorieën, deze mysterieuze woord verwijzend naar gesloten snaren of lussen). Wetenschappers waren ongemakkelijk dat er vijf verschillende theorieën waren en alle correct in het begin. Dan in 1994, een string theoreticus genaamd, Edward Witten, kwam dan met het volgende idee ...

M-theorie 

Hij suggereerde dat de vijf ogenschijnlijk verschillende theorieën waren in feite dezelfde theorie bekeken vanuit verschillende gezichtspunten. Hij stelt 'M-Theory', waarbij alle voorgaande theorieën verenigd. Wat de 'M' betekent in deze raadselachtige naam nooit gedefinieerd, maar algemeen wordt aangenomen dat verwijst naar de term 'membraan'. Simpel gezegd, de theorie suggereert dat snaren eendimensionale segmenten van een tweedimensionale membraan. Het vereist de toevoeging van 11 dimensies waarin deze membranen gevonden worden. In deze theorie is het toegestaan ​​de zwaartekracht en het zwaartekracht deeltje te definiëren wat betekent dat er een eenheid is tussen de quantumtheorie en algemene relativiteit. M-theorie is momenteel de overheersend totdat iemand met iets beters komt. In de tussentijd, zoals grootheden als Michio Kaku en Stephen Hawking hebben beweerd dat deze theorie direct kan leiden tot de ongrijpbare, 'alles omvattende theorie'. 

Hoe kan snaren werken? 

Alle objecten, met inbegrip van u en ik, zijn gemaakt van chemische verbindingen, welke groepen van moleculen. Deze moleculen bestaan ​​uit atomen (d.w.z. de elementen in het periodiek systeem) en de atomen bevatten zelf protonen, neutronen en elektronen. Blijven dieper ingaan op de innerlijke wereld van de elementaire deeltjes, worden de protonen en neutronen up gemaakt van combinaties van niet meer dan zes verschillende typen (of 'smaken') van quark. Nu deze raadselachtige koorden worden beschouwd als zeer kleine, eendimensionale filamenten die op de Planck schaal. Dit is de kleinste eenheid meetbare lengte. Het is miljoenen keren kleiner dan een elektron. Er wordt gezegd te oscilleren en de verschillende oscillatie kan zich in de snaar manifesteren als een elektron, een 'up quark', een foton of als een graviton c.q. de zwaartekracht. Deze kleine filamenten van energie kan bestaan ​​als open én gesloten snaren. Elke samenvoeging van snarenbundel kan worden gezien als interacties tussen de deeltjes als ze zich manifesteren.

Waarom zo veel dimensies? 

In onze dagelijkse wereld, ervaren we drie ruimtelijke dimensies - hoogte, breedte, diepte - en sinds Einsteins wetten, een vierde, een tijdelijke (met andere woorden, tijd). Deze vier dimensies kunnen worden gebruikt als de coördinaten voor de positie van een object verklaren. In snaar theorie zijn meer coördinaten nodig om de positie van de snaren, de vergelijkingen zinvol drukken. Vandaar de extra dimensies. Dus, waar zijn ze, deze extra zeven dimensies? Nou, er wordt gezegd dat ze strak opgerold in een cirkel of een bal (de technische term is 'gecompactificeerde'). Hieronder een voorgestelde presentatie van'm : 

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/55/Calabi-Yau-alternate.png/480px-Calabi-Yau-alternate.png)

A Calabi-Yau veelvoud in de snaartheorie

Het is een 'Calabi-Yau veelvoud' genoemd en heeft een zwaartekracht onder z'n leden. De andere drie fundamentele krachten van het heelal - elektromagnetisme, de sterke kernkracht en de zwakke kernkracht - zijn beperkt tot onze vertrouwde vier dimensies.

Conclusie

Merk op hoe het woord 'theorie' is gestreept over een heleboel op deze pagina? Want dat is alles wat je net hebt gelezen is : een theorie. Zoals de zaken er nu bij liggen hebben wij (nog) niet deeltjesversnellers die krachtig genoeg zijn om de extreem hoge energieën te bereiken die nodig zijn voor de experimenten te doen. Echter, zoals veel natuurkundigen hebben gezegd, de M-theorie versie van de snaartheorie is de beste kanshebber tot nu toe, het leveren van een manier om alle vier fundamentele krachten te bundelen in een eenvoudige, elegante vergelijking.   

En dit is de heilige graal van de natuurkunde en...het gaat terug tot de 'oerknal'.       

Groet,

C.G. de Beaufort

Met microfoon op Mars, 2020 Rover zal sounds registreren!

Camera's en microfoons zullen de afdaling en landing in volgorde documenteren. Als alles volgens plan verloopt, zal de landing van NASA rover zal de meest gedocumenteerde planetaire landing in de geschiedenis van Mars leveren. De ruimte-agentschap zal met speciale camera's en microfoons een ​​prachtig uitzicht en de geluiden van afdaling naar Mars in 2021 vast te leggen - i.e. de robot zal gelanceerd worden in 2020, vandaar de naam. Deze camera's en geluiden gaan een ​​aantal van de meest opwindende beelden van een planetaire missie die geproduceerd zijn, aldus adjunct-project manager Matthew Wallace.

(http://oi64.tinypic.com/29oq3on.jpg)

Credit: NASA / JPL-Caltech
   
De Mars 2020 rover zal op dezelfde manier Mars bereiken zoals Curiosity rover dat deed in augustus 2012. Dat wil zeggen dat de zes wielen robot zal steunen op een grote parachute naar vertragen die worden verlaagd door een aangedreven raket. De EDL-camera's zullen onderzoekers en ingenieurs een ongekende blik werpen hoe dit alles versnelling in de martiaanse instelling. 'We willen de fysica van parachute inflatie zoveel mogelijk begrijpen. De verschillende microfoon en camera's moeten daarbij bijdragen wanneer het hitteschild wegvalt', zei Wallace. 'Een aantal toekomstige Mars landing architecturen zullen gebruik maken van dit systeem, wat groeipotentieel heeft. Tevens wordt een microfoon toegevoegd aan het lasergevuurde supercam. Een ander standalone werkpaard is een microfoon gemonteerd op de stuurboordzijde van de rover die luistert naar geluiden die afkomstig zjn van de wielen. De microfoons zullen blijven rollen na de 'touchdown', dus ook met het vastleggen van een scala aan geluiden. We horen de wielen draaien, de boor-rotatie en waarschijnlijk ook de mast van de rover. Ook wind-interacties - tenminste vrij hoge snelheid wind - krijgen wij ook te  horen. Gemonteerd op de kop van de lange-hals mast van de rover, kan supercam imaging, chemische samenstelling analyse en mineralogie gegevens te verstrekken. Het instrument is ook in staat om de aanwezigheid van organische verbindingen in rotsen en vuil op afstand te detecteren. Dus wanneer zij daadwerkelijk de laser geschoten hebben om het verzamelen van spectrale gegevens, zullen ze ook in staat zijn om geluid te verzamelen op dat moment', zegt Wallace. De microfoons zijn in de eerste plaats een publiekelijk. Maar het geluid kan ook een belangrijke voor een technische diagnose, soms voorzien in een eerste indicatie dat een pomp of andere hardware niet juist functioneert, voegde hij eraan toe. 'We gaan een groot aantal mooie dingen te horen'.

Groet,

C.G. de Beaufort

Reizen naar Mars met onvergankelijke plasma-raketten

(http://www.space.com/images/i/000/057/343/original/mars-mission-plasma-rockets-concept.jpg)

Mars missie met plasma-raketten

Bijna 50 jaar na de landing op de maan, de mensheid heeft nu zijn zinnen gezet op het verzenden van de eerste mensen naar Mars. De maanreis duurde drie dagen, i.t.t een Mars reis, die een groot deel van het jaar gaat duren. Het verschil is nl. méér dan alleen maar tijd. We zullen veel voorraden nodig hebben voor de reis zelf en als we naar de Mars gaan, dan hebben wij een verblijf nodig met het opzetten voor het opzetten van een kamp. Het dragen van al dit materiaal zal een revolutionaire raket technologie nodig. De Saturn V was de grootste raket ooit gebouwd. Bij de start verbruikt het een enorme hoeveelheid brandstof. Nadat de lege brandstoftanks afgeworpen zijn, dan werd met de laatste trap brandstof gebruikt om de maan te bereiken en vice versa. Bijna een miljoen liter van verschillende brandstoffen om er  een paar mensen op een dagtocht naar onze dichtstbijzijnde buitenaards lichaam te brengen. Dus hoe kunnen we dan een reis naar Mars, wat meer dan 100 keer verder weg is dan de maan, sturen? De Saturnus-Apollo combinatie kon alleen naar maan met een brandstof van de massa-equivalent van een spoorwegwagon; het zou zeker enige tientallen van zo'n raket nodig zijn om alleen maar ​klein huis op Mars te bouwen. Maar helaas, er zijn geen alternatieven voor de chemische raket; alleen krachtig chemische explosies kunnen genoeg kracht zetten om zwaartekracht van de aarde te overwinnen. Maar eenmaal in de ruimte kan een nieuwe, zuinige rakettechnologie dit overnemen: nl. plasma raketten. 

'Elektrische voertuigen' van de ruimte 

Plasma raketten zijn een moderne technologie die brandstof transformeert in een warme soep van elektrisch geladen deeltjes, bekend als plasma en die het ruimteschip duwt. Een plasma raket zal i.p.v. een chemische  raket  een vermindering van brandstof hebben van 90 procent. Dat betekent dat we 10 keer de hoeveelheid lading te leveren met dezelfde brandstof massa. NASA planners zijn al op zoek naar het gebruik van plasma-raket als transportvoertuigen tussen de Aarde en Mars. Het belangrijkste nadeel aan plasma-raketten is hun lage stuwkracht. Voortstuwingkracht is een maat voor hoe sterk een 'push' de raket kan leveren aan het ruimtevaartuig. De meest krachtige plasma-raket gevlogen in de ruimte, een zogenaamde Hall-thruster, zou slechts genoeg stuwkracht hebben om een ​​stuk papier tegen de zwaartekracht te trotseren. Geloof het of niet, met een Hall-thruster zou je vele jaren nodig hebben om Mars te bereiken. Maar goed, maak je geen zorgen een zwakke stuwkracht. Dankzij de revolutionaire brandstofefficiëntie hebben plasma raketten NASA nodig om missies die anders niet mogelijk zou zijn met chemische raketten uit te voeren. Onlangs, de Dawn-missie heeft aangetoond dat het potentieel van plasma-raketten door ionisatie werkt. Terwijl de toekomst van plasma-raketten helder is, heeft de technologie nog steeds onopgeloste problemen. Bijvoorbeeld, wat er gaat gebeuren met een voortstuwingskracht? Er moet dan een raket komen die onvergankelijk is gemaakt.

Begrijpen van plasma raketten

Om dit te doen, moeten we eerst begrijpen hoe een plasma raket werkt. In de raket wordt een plasma van het injecteren van elektrische energie in een gasvormige brandstof, de negatief geladen elektronen van positief geladen ionen af te halen. De ionen komen tegen de de wand van de raket aan, waardoor het ruimtevaartuig naar voren duwt. Maar helaas, al die energie in plasma doet meer dan voortbewegen ruimteschepen, het wil het materiaal waarmee het in contact komt, uiteindelijk vernietigen. Elektrische krachten van de negatief geladen muur veroorzaakt dat de ionen in de wand slaat bij een zeer hoge snelheid. Deze botsingen breken atomen van de wand, die langzaam verzwakt in verloop van de tijd. Uiteindelijk, genoeg ionen raken de wand waardoor hij breekt, de voortstuwingskracht is weg en je ruimteschip zit nu vast in de ruimte. Het is niet genoeg om hardere materialen te gebruiken om het bombardement te weerstaan: er zal altijd een bepaalde hoeveelheid schade voorkomen, ongeacht hoe sterk het materiaal is. We hebben behoefte aan een slimme manier van het manipuleren van het plasma, het materiaal van de wand om de schade voorkomen. 

Zelfherstellende wand

Zou het niet geweldig zijn wanneer een wand zichzelf kan repareren? Het blijkt dat er twee fysieke effecten die dit kunnen :

(http://www.space.com/images/i/000/057/347/original/wall-atom-scenarios.JPG)

Illustratie van drie mogelijke scenario's voor atoom die je op een wal afvuurt : 1) het is voorgoed verloren, 2) het komt de wand tegen en stuitert terug, 3) het wordt geïoniseerd en wordt versneld door elektrische krachten die afgezet worden.

Credit: CC BY-ND   

De eerste staat bekend als ballistische afzetting en is aanwezig in materialen met een microscopische-oppervlakte variaties, zoals bv. nagelachtig of kolommen is. Wanneer een ion de muur raakt, zal een stuk van deze microfeatures afbreken en vliegt in elke richting. Sommige van deze stukken zullen nabij gelegen uitstekende delen van het oppervlak vastkleven, waardoor de wand onbeschadigd blijft. Echter, er zullen ook altijd atomen die wegvlogen zijn van de muur en die zijn voor altijd verloren. 

(http://www.space.com/images/i/000/057/348/original/materials-test-sem.jpg)

Microstructuren op een materiaal monster waargenomen onder een elektronenmicroscoop. 
Credit: Chris Matthes (UCLA), CC BY-ND

Het tweede fenomeen is minder intuïtief en is afhankelijk van de plasma-omstandigheden. Stel je voor hetzelfde scenario waar de muur een deeltje afbreekt en in het plasma vliegt. Echter, in plaats van voor verloren wordt het deeltje plotseling omgekeerd en gaat direct weer terug naar de wand. Dit is vergelijkbaar met hoe een baseball recht omhoog wordt gegooid, in de lucht draait en terug zakt naar je hand.  In een voortstuwingskracht, dat is de elektrische kracht tussen de negatief geladen wand en de wand deeltje zelf. Het deeltje is neutraal geladen, maar kan het elektron in het plasma te verliezen en komt er ineens positief geladen uit. Het resultaat is dat de deeltjes steeds terug naar de wand wordt getrokken, in een fenomeen genaamd plasma wederafzetting. Dit proces kan worden geregeld door het veranderen van de dichtheid en temperatuur van het plasma. 

Testen van verschillende materialen

(http://www.space.com/images/i/000/057/349/original/ucla-plasma-interactions-lab-materials-test.jpg)

Plasma test faciliteit aan de UCLA

Credit: CC BY-ND

Hier testen wij microfeatured materialen om de effecten van ballistische afzetting en plasma wederafzetting te meten. Vergeet niet, ballistische afzetting is afhankelijk van de wand dwz. oppervlaktestructuren terwijl plasma hernieuwde afzetting afhankelijk is van dichtheid en temperatuur. De eerste microfeatured steekproef testte dat de schade met 20 procent verlaagd. Door het verbeteren van het ontwerp van de microfeatures, kan de schade nog verder verlaagd worden, zoveel mogelijk als 50 procent. Een dergelijk materiaal op een voortstuwingskracht kan het verschil tussen een reis naar Mars en vast komen te zitten halverwege. De volgende stap is om de effecten van plasma wederafzetting toe te nemen en te bepalen of een werkelijk onvergankelijke wand kan worden gerealiseerd. Als plasma-thruster worden steeds krachtiger en beter uitgerust om beschadigd wanden te herstellen. Dat is het belang van een zelfherstellende wand. Het uiteindelijke doel is om een ​​voortstuwingskracht te ontwerpen met behulp van geavanceerde materialen die 10 keer kan duren zo lang als elke Mars-missie eis, waardoor het a.h.w. onsterfelijk wordt. Zo'n wand zou dit probleem van de voortstuwingskracht opgelost zijn en ons in staat stellen om de lading die we nodig hebben voor een eerste buitenpost op Mars. Gelukkig hebben we daarvoor nog enige tijd.

Groet,

C.G. de Beaufort

NASA krijgt weer contact met hun ruimtevaartuig na twee jaar...

Héy, daar is'ie weer.

(http://oi67.tinypic.com/2dhguvb.jpg)

Contact gemaakt!

De tweeling STEREO (Solar TErrestrial RElations Observatory) ruimtevaartuig werden in 2006 gelanceerd om zonne-explosies genaamd bestuderen coronale massa-ejecties. Die spuwen geladen deeltjes van het oppervlak van de zon en kan grote schade aanrichten met het magnetisch veld van de aarde, het verstoren van satellieten en het elektriciteitsnet. Een van de ruimtevaartuig, STEREO-A  draait met voorsprong van de Aarde op de zon en werkt nog steeds normaal, terwijl de STEREO-B een stuk achterblijft. Het ruimtevaartuig werd ontworpen dat het elke dag zou communiceren met de aarde en herstart zichzelf als ze geen contact maakte na 72 uur. Maar de missie, die oorspronkelijk bedoeld voor twee jaar, werd verlengd. De banen van de ruimtevaartuigen zaten op dat moment achter de zon en daar was geen communicatie meer mogelijk voor 3 maanden. Missie-exploitanten testen in 2014 de systemen waarbij ze omgaan met de lange stilte, wanneer blijkt dat STEREO-B er niet in slaagt om te reageren. Het team denkt dat het ruimteschip zich spint, wat betekent dat de antenne niet naar de Aarde wijzen en zijn zonnepanelen werden niet geconfronteerd werden met de zon waardoor het opladen van de accu's mislukte. Een soortgelijk ongeluk gebeurde o.a. met een Japanse X-ray telescoop, genoemd Hitomi. NASA probeerde behulp van haar Deep Space Network te luisteren naar signalen van de STEREO-B en op 2016 - 18:27 op 21 augustus - is het gelukt. Wat een voldoening. De volgende stap is het probleem van het ruimtevaartuig diagnosticeren en de controle van de bewegingen te stabiliseren. Hieronder volgt nog een overzicht.

http://youtu.be/evNC5KkGr0o (http://youtu.be/evNC5KkGr0o)

Groet,

C.G. de Beaufort

Mars beginselen

Bij deze de documentaire over Mars. Het gaat over Bob Zubrin, een bevlogen engineer, die eerst de missie Mars Direct ontworp en in 2024 er wil zijn, vervolgens met Chris McKay de Mars Society opricht.  Btw. voor een groot scherm kies [] en voor ondertiteling kies CC. Veel plezier.

http://youtu.be/tcTZvNLL0-w

Hieronder zie je één van de taken die een teamlid ontvangt n.l. een kolonie opbouwen. Onlangs - d.d. 28/08/2016 - hebben de wetenschappers 1 jaar in een isolatie geleefd wat onderling vergelijkbaar is met Mars. Alleen in Rusland hebben ze één die nog langer was :

Wetenschappers beëindigen een Mars-simulatie voor 1 jaar

Zes wetenschappers hebben op Hawaii een jaar lang een Mars simulatie geleefd in isolatie. Alleen wanneer zij naar buiten op berg gingen, moesten zij een ruimtepak aan. Een van hen, een groepslid uit Frankrijk, zei dat de missie voldeed aan alle standaarden. "Ik kan je mijn persoonlijke impressie geven dat een Mars-missie echt realistisch is. Ik denk dat de technische en psychologische obstakels te overwinnen zijn". Een andere, uit Duitsland, gaf aan dat de zij water gevonden hadden in het droge klimaat. "Naast water die aangevuld werd door een teamlid, hebben wij ook water gevonden in een grond die nogal droog was. Hun maaltijden bestonden uit gevriesdroogd voedsel en blikken tonijn - wat alleen kon worden aangevuld met kruiden die in de iglo konden groeien. Om de communicatie vanaf Mars te imiteren, hadden alle verbindingen met de buitenwereld een vertraging van twintig minuten. De manier waarop leden van het team met dergelijke situaties omgaan, is wat het onderzoek voor NASA zo interessant maakt. Om dit te kunnen meten, werden er camera's gebruikt, bewegingen gevolgd en talloze vragenlijsten ingevuld.

Zie je wat de HI_SEAS (Hawaii Space Exploration Analog and Simulation) inhoud :

http://youtu.be/ZOyI9EKLnSk

Groet,

C.G. de Beaufort

De 'onmogelijke' EM Drive wordt getest in de ruimte

(http://www.sciencealert.com/images/2016-09/em-drive_3390456b.jpg)

EM Drive prototype

Een actuele EM Drive wordt gelanceerd in de ruimte waardoor de wetenschappers eindelijk kunnen uitzoeken - eens en voor altijd - dat het echt mogelijk is voor een raketmotor om stuwkracht te genereren zonder enige vorm van uitlaatgassen. Gebouwd door de Amerikaanse uitvinder en chemisch ingenieur, Guido Fetta, de EM Drive is zo controversieel als het wordt, want terwijl bepaalde experimenten hebben gesuggereerd dat een dergelijke motor zou kunnen werken, maar ook druist in tegen een van de meest fundamentele wetten van de natuurkunde die we hebben. Als derde wet van Newton stelt: "Om elke actie is er een gelijke en tegenovergestelde reactie" en vele natuurkundigen zeggen dat de EM Drive de wet categorisch overtreedt. Dit komt doordat de raketmotor op gang komt in een bepaalde richting, het verdrijven van de uitlaatgassen in de tegenovergestelde richting. Maar de EM Drive gaat gewoon in één richting zonder drijfgas en is dus in strijd met de wet van behoud van momentum, waarvan Newton zijn derde wet afgeleid is. En niet alleen dat, maar het zou genoeg stuwkracht om de mens te blazen naar Mars te produceren in slechts 70 dagen. Uitgevonden door de Britse wetenschapper Roger Shawyer terug in 1999, de EM Drive - een afkorting voor Elektro Magnetische Drive - werkt zogenaamd als dit : het maakt gebruik van elektromagnetische golven als 'brandstof', waardoor stuwkracht door stuiteren magnetron fotonen heen en weer in een gesloten kegelvormige holte. Dit zorgt ervoor dat de 'puntige einde' versnellen van de EM Drive in de tegenovergestelde richting van de aandrijving. "Om het simpel te zeggen, in de holte wordt elektriciteit omgezet in microgolven die duwen tegen de binnenkant van het apparaat waardoor de raketmotor te versnelt in de tegenovergestelde richting". Sinds de uitvinding is gebleken dat de EM - Drive geen tekenen stoppen geproduceerd heeft, in de test en erna. Vorig jaar bleek dat door de proeven van NASA dat EM Drive - abnormale stuwkracht signalen - produceert en een onafhankelijke onderzoeker in Duitsland toegegeven dat het aandrijfsysteem in een of andere reden, iets aandrijft. Guido Fetta is CEO van Cannae Inc en de uitvinder van de Cannae Drive - een raketmotor die is gebaseerd op de oorspronkelijke Roger Shawyer's EM Drive ontwerp - kondigde hij dat aan dat hij deze raketmotor zou lanceren CubeSat - een soort van geminiaturiseerde satelliet. Een lanceerdatum is nog niet vastgesteld, maar het kan binnen zes maanden gebeuren.

Groet,

C.G. de Beaufort

Zeer interessant maar moeilijk te begrijpen Door de kromme vvertaling. Maar als het echt werkt is het geniaal. Het zal zeker alleen werken in de ruimte doordat er geen zwaartekracht aanwezig is. Wellicht zou dit ook een reden kunnen zijn dat de 3e regel van Newton vervalt misschien?  Of zie ik dat verkeerd.?

Jazeker, ik denk dat ze  dit in een ruimte-omgeving hebben getest, anders was een 3e-wet toepasbaar. Vanaf nu is het afwachten. Het zal wel òf niet werken in de ruimte. Wat betreft CubeSat, zie hier, d.d. 03-02-2016 het verhaal.

Groet,

C.G. de Beaufort

Dat er geen zwaartekracht aanwezig is in de ruimte, is een misvatting. Ze is kleiner dan wanneer je met je voetjes op de aarde staat, maar ze is er wel. Anders zouden de planeten niet rond de zon draaien. De derde wet van Newton is dan ook overal van kracht.

EM drive is alleen nog maar in laboratoria getest. Telkens wordt een minieme, maar significante, voortstuwing waargenomen. Een verklaring is er niet voor, dus onderzoekers gaan er vooral vanuit dat er nog ergens fouten in de meting gebeuren en proberen van alles uit om mogelijke fouten uit te sluiten.

Deze zomer is er wel een onderzoek verschenen van theoretici uit Finland die een mogelijke verklaring voorstellen. De EM drive zou theoretisch wel kunnen werken, zonder de derde wet van Newton te schenden, doordat er achteraan fotonen (lichtdeeltjes) worden uitgestoten. Een foton heeft in principe geen massa, maar heeft in Einsteins speciale relativiteitstheorie toch interactie met zwaartekracht. Dus als er fotonen worden uitgestoten, kan er voortstuwing zijn.

Probleem is dat deze fotonen in het labo niet waargenomen worden. Ze zouden waargenomen moeten worden als een magnetisch veld, en dat veld is er niet. Daarover zeggen de Finse onderzoekers dat de fotonen in paren worden uitgestoten. Twee fotonen op dezelfde golflengte, maar precies 'uit fase', d.w.z. als het ene foton op het hoogste punt van zijn golf zit, zit het andere foton op het laagste punt. Daardoor heffen ze elkaars magnetisch veld op en worden ze in het labo niet waargenomen. Maar ze zijn er wel.

(Deze Finse theorie bestaat alleen nog maar op papier, is nog niet gestaafd met nieuwe experimenten en ook nog niet door andere onafhankelijke wetenschappers geverifieerd. Het is dus nog niet algemeen aanvaard maar ook nog niet afgeschoten.)

Hier zie hoe het werkt, door Roger Shawyer :

http://youtu.be/wBtk6xWDrwY (http://youtu.be/wBtk6xWDrwY)

En een Yang, die er  ook een stuwkracht meet :

http://www.emdrive.com/yang-juan-paper-2012.pdf (http://www.emdrive.com/yang-juan-paper-2012.pdf)

Groet,

C.G. de Beaufort

De video gaat fout op het moment dat hij over side wall forces praat. De uitleg die hij geeft ("je ontwerpt de holte zodanig dat de golven niet op de zijkanten botsen") is gewoon niet afdoende; theoretisch kan dit helemaal niet. Daarom is er nog altijd geen sluitende, algemeen aanvaarde theorie over waarom er in het labo toch voortstuwing gemeten wordt (al zouden die Finnen dus wel iets op het spoor kunnen zijn).

Citaat van: Jozef op 08 september 2016 - 19:13:51
De video gaat fout op het moment dat hij over side wall forces praat. De uitleg die hij geeft ("je ontwerpt de holte zodanig dat de golven niet op de zijkanten botsen") is gewoon niet afdoende; theoretisch kan dit helemaal niet. Daarom is er nog altijd geen sluitende, algemeen aanvaarde theorie over waarom er in het labo toch voortstuwing gemeten wordt (al zouden die Finnen dus wel iets op het spoor kunnen zijn).

Klinkt alsof je er al veel over weet. Ben je werzaam in de technologie  brance?

Gewoon lang oefenen om slim over te komen, op den duur gelooft iedereen je. ;)

Nee grapje, ik ben ingenieur in de vliegtuigindustrie. De link om interesse te hebben in de ruimtevaart is dan snel gelegd.

Wat ik alleen begrijp is dat er gesproken word over een brandstof vrije motor. Bedoelen ze hier een fossiele brandstof mee? Want als ik het goed gebruiken gebruiken ze wel een soort van magnetron om energie op te wekken. En om dat te laten werken zal je toch ook weer electrische energie nodig hebben uit een accu of zonnepaneel.Of is het een zelf genererend iets?

Klopt helemaal. Je moet geen brandstof meenemen vanop aarde, maar je hebt wel elektriciteit nodig. Daar gebruik je dan zonnepanelen voor.

Het gaat dan ook om relatief zwakke voortstuwing. Je zult er niet mee van de grond komen. Maar in de ruimte verhoog je er wel geleidelijk je snelheid mee, en dat gaat door en door. Waar je bijvoorbeeld aan kunt denken is dat het een uur duurt om 100 km/u snelheid te winnen. Een versnelling van twee keer niks, maar als je het een hele dag volhoudt zit je al aan 2400 km/u en na een maand op 72000... Dan komt Mars plots best snel dichterbij. Dan moet je je al zorgen maken of je wel op tijd weer kunt remmen. :P

Het in kaart brengen van ons Melkweg stelsel

(http://cdn.phys.org/newman/csz/news/800/2016/byidentifyin.jpg)

De Gaia, in december 2013 is gelanceerd, zal op een afstand van 1,5 miljoen km van de aarde de nabije sterren in ons Melkweg stelsel fotograferen. Dat is slechts 1% van van de geschatte Melkweg, verspreid over een oppervlakte van 100000 lichtjaar van de diameter v/d Melkweg. Maar het is genoeg om professionele sterrenkijkers bezig te houden voor de komende jaren, zei Francois Mignard, een astronoom bij het Franse Nationaal Centrum voor Wetenschappelijk Onderzoek en een lid van de Gaia Science Team. "Dat is 20 keer meer dan wat we eerder hadden," zei Mignard. "En dat alles in een klap". Tegelijkertijd zal het essentiële gegevens over elke ster temperatuur, helderheid en chemische samenstelling te verzamelen, sterk uitbreiden van de huidige kennis. Tienduizenden eerder ontdekte objecten zullen worden ontdekt, met inbegrip van planetoïden die ene dag kan een bedreiging vormen voor de aarde, planeten cirkelen nabije sterren, en exploderende supernova's. "De missie  zal duizenden nieuwe werelden onthullen" Gregory Laughlin, een astronoom aan de Yale University. Het ruimtevaartuig wordt bestuurd vanuit het European Space Operations Centre in Darmstadt, Duitsland, met behulp van grondstations in Cebreros, Spanje en New Norcia in Australië. Meer dan 50 bedrijven in heel Europa waren betrokken bij de bouw van Gaia en haar instrumenten. Missie wetenschappers zijn gepland om journalisten te informeren over een aantal van de eerste bevindingen woensdagmiddag. Hieronder, zie de eerste :

(http://i65.tinypic.com/1febg3.png)

Groet,

C.G. de Beaufort

Elon Musk die dit jaar een persconferentie -  d.d. 27/09/2016 - houdt. Hij beschrijft de kolonisatie van Mars. Je moet de video ongeveer 21 minuten vooruit schrijven eer je een beeld krijgt.

http://youtu.be/A1YxNYiyALg

Groet,

C.G. de Beaufort

Inzoemen op een star cluster Terzan 5.

http://youtu.be/jtQOAtiJq3o

Melkweg is een.... stipje

Groet,

C.G. de Beaufort

Bij deze hier iets 'ouds'. Na de 2 Marsrovers MER A/B, die in januari 2004 op Mars werden gezet waarvan de de Opportunity(!) nog steeds leeft de Spirit niet meer, werd er op 6 augustus 2012 de MSL (3x groter dan MER A/B, 900 kg) genaamd Curiosity, die moest landen op Mars. De computer met 500.000 lijnen van het programma die afdaling begeleidde, oefende 7 minuten van terreur uit eer de Curiosity er staat en kan uitzenden....

http://youtu.be/Ki_Af_o9Q9s (http://youtu.be/Ki_Af_o9Q9s)

In in 2020 maken we ook zoiets mee, maar de rover heeft wel meer camera's en geluid erop, zie o.a. mijn post op 5 augustus 2016. Zie hier de laatste vier jaar wat Curiosity ong. gedaan heeft :

http://youtu.be/E6t1kxX-EpI (http://youtu.be/E6t1kxX-EpI)

Groet,

C.G. de Beaufort

 

Curiosity zet de zon vanaf Mars...

(http://i.imgur.com/i9XeLcJ.jpg)

Verbazingwekkend!

Groet,

C.G. de  Beaufort

schitterend!

Citaat van: Robbert65 op 11 oktober 2016 - 14:22:43
schitterend!

Yep, ik heb'm als background gezet in de desktop. Weer is wat anders...  :)

Groet,

C.G. de Beaufort

Teleporteren naar een quantum internet

De kwantumfysica is een gebied dat lijkt de wetenschappers een supermacht te geven, waaronder teleportatie. Deze wetenschappers begrijpen de wereld van extreem kleine of koude deeltjes en kunnen verbazingwekkende prestaties ermee uitvoeren. De wetenschap achter deze prestaties is ingewikkeld en tot voor kort, alleen bestaand ​​in de laboratorium-instellingen. Maar dat is nu aan het veranderen: onderzoekers zijn begonnen met kwantumteleportatie implementeren in real-world contexten. In staat zijn om dit te doen zou wel eens een revolutie moderne telefoon en internet communicatie, wat leidt tot zeer veilige, versleutelde berichten.

(http://www.spxdaily.com/images-lg/crystals-used-for-storing-entangled-photons-lg.jpg)

Dit beeld toont kristallen voor het opslaan fotonen, die zich gedragen alsof zij deel uitmaken van hetzelfde geheel. Wetenschappers gebruiken kristallen als deze in de quantum teleportatie-experimenten.
Bronvermelding: Felix Bussieres / Universiteit van Genève.

Een paper gepubliceerd in Nature Photonics worden de eerste experimenten met kwantumteleportatie in een grootstedelijke glasvezel kabelnetwerk. Voor de eerste keer, is het fenomeen getuige geweest over lange afstanden in de werkelijke stedelijke infrastructuur. In Canada, Universiteit van Calgary onderzoekers geteleporteerd de quantum toestand van een foton meer dan 6 kilometer in de "donkere" - c.q. 'ongebruikte kabels' - onder de stad Calgary. Dat is een nieuw record voor de langste afstand van kwantumteleportatie in een echt grootstedelijke netwerk. Terwijl langere afstanden had in het verleden opgenomen, zijn deze uitgevoerd in laboratorium instellingen, waarbij fotonen door de spoelen van de kabel werden afgevuurd om het signaalverlies veroorzaakt door lange afstanden te simuleren. Deze laatste reeks experimenten in Calgary getest kwantumteleportatie in feitelijke infrastructuur, wat neerkomt op een belangrijke stap voorwaarts voor de technologie. "Demonstreren quantum effecten zoals teleportatie buiten een testomgeving betrekt een geheel nieuwe reeks van uitdagingen. Dit experiment laat zien hoe deze uitdagingen kunnen allemaal worden overwonnen en daarom markeert een belangrijke mijlpaal op weg naar de toekomst quantum internet", aldus Francesco Marsili, een van de JPL co-auteurs. "Quantum communicatie ontsluit een aantal van de unieke eigenschappen van de kwantummechanica, bijvoorbeeld, informatie uitwisselen met de ultieme beveiliging of met elkaar te verbinden quantum computers." Foton sensoren voor het experiment werden ontwikkeld door Marsili en Matt Shaw van JPL's Microdevices Laboratory, samen met collega's van het National Institute of Standards and Technology, Boulder in Colorado. Hun expertise was van cruciaal belang voor de experimenten: quantum netwerken wordt gedaan met fotonen en vereist een aantal van de meest gevoelige sensoren in de wereld om precies te weten wat er gebeurt met het deeltje. "Supergeleidende detector platform, dat is ontwikkeld door JPL en NIST onderzoekers, maakt het mogelijk om enkele fotonen in telecommunicatie golflengten te detecteren met bijna perfecte efficiëntie en bijna geen ruis. Dit was gewoon niet mogelijk met eerdere detectoren met experimenten zoals de onze. Met behulp van de bestaande glasvezel-infrastructuur, zou het ommogelijk en te dicht geweest zonder detectors JPL ", zei Daniel Oblak van de Universiteit van Calgary.

Veiliger e-mails met behulp van de kwantumfysica

Krimpen tot op het niveau van een foton en de fysica begint in te spelen door bizarre regels. Wetenschappers die deze regels te begrijpen, kan "verwarren" twee deeltjes, zodat hun eigenschappen zijn gekoppeld. Verstrengeling is een verbijsterende concept waarbij deeltjes met verschillende eigenschappen of staten, kunnen met elkaar verbonden worden door de ruimte. Dat betekent dat wat van invloed staat één deeltje zal de andere beïnvloeden, zelfs als ze zich bevinden mijl uit elkaar. Hier komt de teleportatie in. Stel je hebt twee verstrengelde deeltjes. laten we noemen Photon1 en Photon2. De Photon2 wordt naar een afgelegen locatie gestuurd. En, het voldoet aan Photon3 hoe de twee met elkaar omgaan. Photon3's toestand kan worden overgedragen aan Photon2 en automatisch "geteleporteerd" om de verstrengelde tweeling, Photon1. Deze lichaamloze overdracht gebeurt ondanks het feit dat Photon1 en Photon3 niet op elkaar inwerken. Deze eigenschap kan worden gebruikt om geheime boodschappen veilig uit te wisselen. Als twee mensen delen een verstrengelde paar fotonen, kan quantum informatie in een onstoffelijke wijze worden overgedragen, waardoor een afluisteraar een niet te onderscheppen communicatie en niet in staat om het geheime bericht te lezen.

Teleportatie betekent 'going the distance'

Dit systeem van sterk beveiligde communicatie wordt getest in een aantal gebieden met inbegrip van financiële bedrijven en organisaties als NASA die willen hun ruimte datasignalen te beschermen. De supergeleidende single photon detectoren ontwikkeld door Marsili, Shaw en hun NIST collega's zijn een belangrijk instrument om dit te doen, omdat het verzenden van fotonen over lange afstanden zal onvermijdelijk leiden tot "verlies" van het signaal. Zelfs bij gebruik van een laser in de ruimte, licht verspreidt over afstand verzwakt het vermogen van het signaal worden verzonden. De volgende stap is het bouwen van repeaters dat de toestand van een foton verder kan teleporteren van de ene locatie naar de volgende. Zoals repeaters worden gebruikt om andere telecommunicatiesignalen over lange afstanden te dragen, kunnen zij worden gebruikt om fotonen teleporteren. Supergevoelige photon detectoren zou toestaan ​​repeaters verstrengelde fotonen te sturen in het hele land. Voor-ruimte-gerelateerde communicatie, repeaters zou niet eens nodig zijn; fotonen kan uiteindelijk worden ontslagen in de ruimte met behulp van lasers, en foton staten geteleporteerd kon worden vanaf de aarde. Een aantal repeaters werden gebruikt in de experimenten Calgary, die vooral bedoeld zijn om te bepalen hoe kwantumteleportatie buiten het laboratorium kan worden uitgevoerd. Onderzoekers gebruikten 'dark fiber' van de stad - een enkele optische kabel zonder elektronica of netwerk-apparatuur die door hen. "Door het gebruik van geavanceerde supergeleidende detectoren, kunnen we individuele fotonen gebruiken om zowel klassieke en quantum informatie vanuit de ruimte naar de grond efficiënt te communiceren", zegt Shaw. "We zijn van plan om meer geavanceerde versies van deze detectoren te gebruiken voor demonstraties van optische communicatie uit de verre ruimte en kwantumteleportatie van het International Space Station."

Groet,

C.G. de Beaufort

 

Schuine stand van de zon terug te voeren op de onontdekte planeet

(http://www.spxdaily.com/images-lg/planet-nine-x-600-lg.jpg)

Deze artistieke imitatie toont het verre uitzicht vanaf planet Nine terug naar de zon. Er wordt gedacht dat het gasvormige substantie heeft, vergelijkbaar met Uranus en Neptunus. Hypothetische bliksem verlicht de nacht.
Bronvermelding: Caltech / R. Hurt (IPAC).

Planet Nine - de onontdekte planeet aan de rand van het zonnestelsel die werd voorspeld door het werk van Caltech's Konstantin Batygin en Mike Brown in januari 2016 - blijkt verantwoordelijk voor de ongebruikelijke schuine stand van de zon te zijn volgens een nieuwe studie. De grote en verre planeet voegt toe aan een schommeling van het zonnestelsel, waardoor het lijkt dat de zon een beetje is gekanteld. "Omdat Planet Nine is zo massief is en een baan heeft die gekanteld is ten opzichte van de andere planeten, dan heeft het zonnestelsel geen andere keuze niet op één lijn langzaam te draaien ", zegt Elizabeth Bailey en hoofdauteur van de ontdekking. Alle planeten draaien in een plat vlak ten opzichte van de zon, ruwweg binnen een paar graden van elkaar. De onontdekte planeet, die roteert met een 6 graden schommeling ten opzichte van de zon, waardoor het lijkt de zon zelf af the schuinen. Tot nu toe had niemand een overtuigende verklaring voor een dergelijk effect gevonden. "Het is zo'n diepgewortelde mysterie en zo moeilijk uit te leggen dat mensen gewoon niet over praten", zegt Brown en Barbara Rosenberg, hoogleraar Planetary Sterrenkunde. Brown en Batygin's ontdekking van het bewijs dat de zon wordt gecirkeld door een nog-onzichtbare planeet - dat is ongeveer 10 keer de grootte van de aarde met een baan, dat is ongeveer 20 keer verder van de zon dan de gemiddelde Neptunus - verandert de fysica. Planet Nine, op basis van hun berekeningen, lijkt de baan van ongeveer 30 graden af ​​van het baanvlak met de andere planeten. "Het blijft ons verbazen; elke keer als we kijken zorgvuldig blijven we vinden dat planet Nine vertelt iets over het zonnestelsel zo lang een mysterie geweest", zegt Batygin, een assistent-professor van planetaire wetenschap. Hun bevindingen zijn geaccepteerd voor publicatie in een komende nummer van het Astrophysical Journal.

Groet,

C.G. de Beaufort

Laatste GB van Pluto-gegevens ontvangen op de aarde

http://youtu.be/RjEesn2TFBA (http://youtu.be/RjEesn2TFBA)

Het duurde meer dan een jaar voor de New Horizons om alle gegevens terug te sturen van de Pluto ontmoeting, zie de video hierboven.

NASA's New Horizons missie vanaf Pluto bereikte een belangrijke mijlpaal deze week toen de laatste restjes van de gegevens die zijn opgeslagen op digitale recorders het ruimtevaartuig sinds juli 2015 veilig is aangekomen op de aarde. Deze reisde van de New Horizons ruimtesonde meer dan 3,1 miljard mijl (vijf uur + acht minuten op de lichtsnelheid), genomen door de Ralph/Leisa imager van een Pluto-Charon observatie segment. De downlink kwam via Deep Space Network van NASA's in Canberra, Australië. Het was de laatste van de 50-plus GB van Pluto systeemgegevens door New Horizons naar de Aarde uitgezonden in de afgelopen 15 maanden. "De Pluto systeem data die New Horizons verzameld heeft ons telkens weer verbaasd over de schoonheid en complexiteit van Pluto en zijn systeem van zijn manen," zei de New Horizons hoofdonderzoeker Alan Stern. "Er is veel werk voor de boeg voor ons om de 400-plus wetenschappelijke waarnemingen die allemaal naar de aarde gezonden begrijpen. En dat is precies wat we gaan doen, immers wie weet wanneer de volgende gegevens van een ruimtevaartuig bezoekende Pluto gestuurd worden. Omdat het slechts één schot op het doel was, is New Horizons ontworpen om zoveel mogelijk gegevens te verzamelen als het kon en zo snel mogelijk. Het ruimtevaartuig werd geprogrammeerd om te selecteren, een hoge prioriteit data-sets naar huis te sturen in de dagen vlak voor en na de dichte benadering en daarna terug te keren van de enorme hoeveelheid resterende opgeslagen data in september 2015. "We hebben nu een pot met goud", zei de mission operations manager Alice Bowman. Bowman zei dat het team een definitieve data-verificatie uit te voeren voordat het wissen van de twee aan boord recorders en clearing ruimte, vóór de New Horizons Kuipergordel verlengde missie (KEM). In de volgende moet het object 2014 MU69 worden aangedaan (2019), zie de vorige post over dit onderwerp, nr. 41. 

Groet,

C.G. de Beaufort

Tien feiten over de Webb telescoop

Deze gaat in 2018 de lucht in, vanaf Guyana. Het is 100 keer nauwkeuriger dan de Hubble. Zo'n 20 jaar geleden zijn ze met de constructie gestart. Zo'n 8.7 miljard dollar heeft'ie gekost. Hieronder volgt een overzicht, verder kan je lezen in post nr. 11

http://youtu.be/Ku45hQrNpPw

Groet,

C.G. de Beaufort

Nieuwe theorie van de zwaartekracht verklaart de 'donkere' materie

(http://content.science20.com/files/images/Verlinde.png)

Erik Verlinde kreeg in 2011 de Spinozapremie, de hoogste wetenschapsonderscheiding in Nederland. zie post nr. 73 en dit is het vervolg : de 'donkere' materie bestaat niet.

1. Zwaartekracht is niet fundamenteel

Zwaartekracht is een product van 'iets anders', zoals b.v. de temperatuur. De deeltjes bewegen harder, waardoor het uitmondt als warmte als we het tegen de huid drukken. 'Iets anders' van de zwaartekracht is volgens Verlinde, informatie, zie punt 2. Zwaartekracht wil niet verplaatst worden en kost het iets om dat toch te doen. Dit veroorzaakt zwaartekracht. Verlinde heeft hier de zwaartekracht wetten van Newton afgeleid, andere deden dit ook bij Einstein.

2. Informatie zijn de bouwstenen van de werkelijkheid

Informatie, c.q. kwantuminformatie zijn de bouwstenen. Zij verschuilen niet alleen in de zwaartekracht, maar ook in de ruimte en tijd. Als verder graaft, kom je bij de informatie. Alleen weten wij niet hoe ze ruimte en tijd moet vormen. Het enige wat Verlinde c.q. voorgangers laat zien dat je hiermee een aantal fundamentele problemen hier mee oplost.

3. Donkere materie, donkere energie

Fysici kunnen alleen de donker materie meten a.h.v. een zwaartekracht. Sterrenstelsel draaien een hogere snelheid dan mogelijk is en ze gaan niet uit de baan omdat ze worden tegengehouden door een zgn. 'donkere' materie. Daarentegen verklaart de donkere energie waarom het heelal verder uitdijt. Eigenlijk kun je verwachten dat de uitdijing vertraagd naar de 'oerknal', maar dit gebeurt niet. Zo'n 68% van het heelal bestaat uit de donkere energie, 27% uit donkere materie en maar 5% zon, planeten, gas, etc.. Einstein bewees dat de massa en energie 2 kanten zijn van dezelfde medaille, vandaar dat de kosmologen het liefst benaderen als energie. Maar helaas, dat valt niet te rijmen met de energie hiervoor. Nu heeft Verlinde kosmos een verklaring voor deze twee grootheden, het gebeurt via de holografische principes van zijn leermeester, van't Hoofd.

4. Het is een illusie waarin wij leven

Holografie is het lastigste : volgens sommige fysici leven wij op informatie die gevangen zit op de kosmos. Wij zitten in een bizar spel van enen en nullen op een oppervlakte die miljarden lichtjaren van ons verwijderd is. Later vertaalde de fysici dit naar de snaartheorie, zie post 94.  Daarmee bleef het voor Verlinde één probleem nog over: de verrekening. In de snaartheorie beschrijven zij niet de kosmos, maar iets wat er dichtbij zit. Daarom heeft hij de holografische principe vertaald naar de echte kosmos. Deze heeft gezorgd voor subtiele aanpassingen van Einsteins wetten

5. Theorie van alles

In Einsteins wetten gaan de zwaartekracht en de kwantummechnica niet samen. De oorzaak hiervoor ligt in de zwaartekracht. De relativiteitstheorie beschrijft de zwaartekracht als het gedrag van ruimte en tijd. Dit valt niet toe te passen bij de deeltjes van de kwantummechanica. Maar in de nieuwe theorie van Verlinde is dit mogelijk. Het beschrijft de zwaartekracht, ruimte en tijd als : kwantuminformatie. Misschien wordt Verlinde nog eens een 'nieuwe' Einstein.

Groet,

C.G. de Beaufort

Zonsondergang gezien van Mars

(https://www.nasa.gov/sites/default/files/images/117989main_image_feature_347_ys_full.jpg)

Groet,

C.G. de Beaufort

Dat ziet er dan wel weer gruwelijk tof uit. Mooie vakantiebestemming!  ;) ;)

Citaat van: Fabian op 21 november 2016 - 13:23:51
Dat ziet er dan wel weer gruwelijk tof uit. Mooie vakantiebestemming!  ;) ;)

Dat zou over 100 jaar zomaar kunnen :-)

Denk dat ik toch liever voor een stedentrip in Duitsland opteer, dan.

Alleens in Goslar geweest?

Citaat van: Sabai op 21 november 2016 - 19:55:34

Citaat van: Fabian op 21 november 2016 - 13:23:51
Dat ziet er dan wel weer gruwelijk tof uit. Mooie vakantiebestemming!  ;) ;)

Dat zou over 100 jaar zomaar kunnen :-)

Jup, maar dan lig ik waarschijnlijk al onder de grond

Citaat van: Robbert65 op 21 november 2016 - 20:05:18
Alleens in Goslar geweest?

Nee daar (nog) niet. Dichtstbij was Braunschweig.

Voyager 1/2 zijn nu ong. 16 en 19 uren c.q lichtjaren van ons verwijderd

(http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/images/golden_record_cover_sm.jpg)

De NASA plaatste een bericht aan boord van Voyager 1 en 2, een soort tijdcapsule, bedoeld om een ​​verhaal van onze wereld mee te delen aan buitenaardse wezens. In 1977 zijn ze gelanceerd en dus zowat 40 jaar geleden en het bericht wordt gedragen door een grammofoonplaat met een 12-inch-vergulde koperen schijf met geluiden en beelden geselecteerd om de diversiteit van het leven en de cultuur van de aarde te portretteren. De inhoud van het record werden geselecteerd voor de NASA door een commissie onder voorzitterschap van Carl Sagan en medewerkers van de Cornell University. Zij monteerden 115 foto's en een verscheidenheid aan natuurlijke geluiden, zoals die gemaakt door de branding, wind en donder, vogels, walvissen en andere dieren. Verder werden muzikale selecties uit verschillende culturen,  gesproken groeten van de mensen in vijfenvijftig talen en voorts de afgedrukte berichten van president Carter en VN-secretaris-generaal Waldheim. Elk record is ingekapseld in een beschermende aluminium mantel, met een patroon en een naald. Instructies, in symbolische taal, uitleg over de oorsprong van het ruimteschip en hoe het record moet worden afgespeeld. De 115 beelden zijn gecodeerd in analoge vorm. Het audio record moet worden afgespeeld op 16,2/3 omwentelingen p/m. Het bevat de gesproken groeten, te beginnen met het Akkadisch, die ongeveer zesduizend jaar geleden werd gesproken in Sumer en eindigend met Wu, een modern Chinees dialect. Naar aanleiding van de paragraaf over de geluiden van de aarde, is er een eclectische 90 minuten van muziek, waaronder zowel oosterse als westerse klassiekers en voorts een verscheidenheid aan etnische muziek. Zodra de Voyagers het zonnestelsel verlaat - in 1990 voorbij de baan van Pluto - zullen zij zich bevinden in de 'lege' ruimte. Het zal veertigduizend jaar duren voordat zij een ander planetair stelsel zullen benaderen. Zoals Carl Sagan merkte op: "Het record speelt alleen als er zijn vergevorderde beschavingen in de interstellaire ruimte zullen tegenkomen. Maar de lancering van deze fles in de kosmische oceaan zegt iets zeer hoopvol over het leven van deze planeet".

Zie hier o.a.

Scene's    : http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/scenes.html (http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/scenes.html)
Groeten    : http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/greetings.html (http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/greetings.html)
Muziek      : http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/music.html (http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/music.html)
Geluiden  : http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/sounds.html (http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/sounds.html)

Nu zijn ong.16 en 19 uren van ons verwijderd :

https://twitter.com/NSFVoyager2/status/801032747909345280 (https://twitter.com/NSFVoyager2/status/801032747909345280)

https://twitter.com/NSFVoyager2/status/801213928688746496 (https://twitter.com/NSFVoyager2/status/801213928688746496)

Voyager : Mars,  die ziet er nu nogal belegen uit....

(http://voyager.jpl.nasa.gov/spacecraft/images/image010.gif)

Ik denk dat deze nog vele jaren - ik schat zo'n 100.000 jaar zullen rondzweven - voordat een intelligent wezen misschien iets zal antwoorden...

Zie hier de complete site :

http://voyager.jpl.nasa.gov/index.html (http://voyager.jpl.nasa.gov/index.html)

Groet,

C.G. de Beaufort

Hoe groot is de grootste ster die we tot nu hebben gevonden?

(http://i68.tinypic.com/34pyqo7.jpg)

Het universum is zo'n grote plaats dat het gemakkelijk is om aan de slag in de war gebracht door de metingen die astronomen maken. De omvang van UY-Scuti, is misschien één van de grootste sterren die we hebben gezien. Het is zeker verbijsterend. Niet verrassend, UY-Scuti is geclassificeerd als een "hypergiant" ster, dat is de indeling die komt na "superreus" en "gewone" reus". De grootte kan te maken met de grootste, maar het is niet de zwaarste ster (waar de "massa" in massieve staat voor de hoeveelheid materie in de ster). De massa is waarschijnlijk iets meer dan 30 keer de massa van onze zon, die nergens in de buurt komt van de lijst meest massieve sterren. Die eer wordt gehouden door een ster met de charmante naam van R136a1, die klokken in op 265 keer zo zwaar als de zon, maar slechts 30 keer de radius van de zon. Massa en fysieke grootte correleren niet altijd voor de sterren, met name het geval voor de reuzen. Dus terwijl UY-Scuti slechts ongeveer 30 keer zwaarder dan de zon, maar heeft een straal ergens in het gebied van 1700 keer groter dan de straal van de zon. Deze ster is een van een klasse van sterren die varieert in helderheid omdat het varieert in omvang en zal waarschijnlijk veranderen in de tijd. De foutmarge van deze meting is ongeveer 192 zonne stralen. Deze onzekerheid is de reden waarom ik "misschien wel een van de grootste sterren" in mijn beschrijving van UY-Scuti heb aangegeven. Als het kleiner is 192 zonnestralen, zijn er een paar andere kandidaten die UY-Scuti zou verslaan. De geschatte grootte van de ster is ongeveer 750 miljoen mijl of bijna acht astronomische eenheden, waarbij een astronomische eenheid is de afstand tussen de aarde en de zon. Deze is groot genoeg dat het zich zou uitstrekken voorbij Jupiter.

(http://i68.tinypic.com/dvt5zs.jpg)

UY-Scuti grootte vergelijking met de zon
Credits: Philip Park

De complicatie met sterren is dat ze diffuse randen teweeg brengen. Meeste sterren hebben geen rigide oppervlak waar het gas eindigt en vacuüm begint, die zou dienen als een harde grens handige marker van het einde van de ster. Dus het nuttig om hier de "rand" van een ster, de locatie van de foto-sfeer te gebruiken. De foto-sfeer is de plaats waar de ster transparant wordt voor het licht en waar de fotonen - dat wil zeggen, lichtdeeltjes - kan ontsnappen. Wat astrofysicus betreft, is het oppervlak van de ster omdat dit het punt waarop de fotonen ster kan verlaten. Verder te gaan in de richting van het centrum van de ster zou betekenen fotonen gevangen worden. Voor alle duidelijkheid, de foto-sfeer is niet waar het gas van de ster eindigt. Sterren hebben ook atmosferen, die transparant zijn voor licht en die verder reiken dan de foto-sfeer. De atmosfeer wordt niet beschouwd als onderdeel van de ster als het gaat om het bepalen van zijn straal. Voor UY-Scuti waarvan foto-sfeer uitstrekt voorbij de baan van Jupiter, betekent dit dat het licht geproduceerd in het midden van de ster.

Groet,

C.G. de Beaufort

De kaart van de kosmische exploratie

http://img.ibxk.com.br/ns/rexposta/2016/03/20/20072338182006.jpg (http://img.ibxk.com.br/ns/rexposta/2016/03/20/20072338182006.jpg)

Bij deze een overzicht van de ruimtevaartuigen en hun robots. Fraai.

https://twitter.com/WorldAndScience/status/806589447961772040 (https://twitter.com/WorldAndScience/status/806589447961772040)

Dit is b.v. Pluto binnen 20 jaar...

Groet,

C.G. de Beaufort

Japan lanceert 'ruimte junk' collector
Tokyo (AFP) 9 december 2016

(http://ichef-1.bbci.co.uk/news/624/cpsprodpb/112C4/production/_92904307_mediaitem92904306.jpg)

Japan heeft een vrachtschip gelanceerd op vrijdag j.l. naar het internationale ruimtestation ISS die tevens ook 'ruimte junk' verzamelaar draagt. Deze werd mede gemaakt met de hulp van een visnet-bedrijf. Het schip, genaamd "Kounotori" (ooievaar in het Japans) werd van het zuidelijke eiland Tanegashima gelanceerd en is bevestigd aan een H-IIB raket.

(http://ichef-1.bbci.co.uk/news/624/cpsprodpb/731B/production/_84676492_s8000040-space_debris,_artwork-spl.jpg)

Wetenschappers van het Japan Aerospace Exploration Agency (JAXA), experimenteren hiermee om afval met een ketting uit een baan van de aarde te trekken, t.w. het opruimen van tonnen rommel waaronder afgedankte apparatuur van oude satellieten en stukken van raketten. De lancering is succesvol geweest en ongeveer na 15 minuten in de geplande baan om de aarde gezet. Sinds 50 jaar van de menselijke verkenning van de ruimte produceert zij een gevaarlijke gordel van afval om de baan van de Aarde. Er zijn naar schatting meer dan 100 miljoen stuks in een baan, die zich een bedreiging vormt voor de toekomstige verkenning van de ruimte.

(http://ichef.bbci.co.uk/news/624/cpsprodpb/9542/production/_92901283_space_debris_624.png)

De onderzoekers hebben een elektrodynamische ketting die met dunne draden van roestvrij staal en aluminium is gemaakt. Het idee is dat vuil zich één einde van de strip bevestigd wordt die de werktuigen kunnen beschadigen. Er zijn meer dan honderden aanvaringen per jaar, maar gelukkig zijn ze van een klein formaat. De afval collector is de laatste in een reeks van ideeën die het naar voren gebracht om het probleem aan te pakken, met inbegrip van de harpoen, vegen, lasso werpen en slepen puin in de atmosfeer. De elektriciteit wordt opgewekt door ketting wat door een magnetisch veld dat slingert en zal naar verwachting een vertragende effect op de ruimte afval hebben. Uiteindelijk zal het afval in de atmosfeer van de aarde verbranden voordat het een kans heeft om te crashen op het oppervlak van de planeet. JAXA gewerkt aan het project met de Japanse visnet fabrikant Nitto Seimo aan het koord, die ongeveer 10 jaar bezig is het te ontwikkelen. "De ketting maakt gebruik van onze visnet technologie, maar het was echt heel moeilijk om de zeer dunne materialen verstrengelen," zegt  de ingenieur Katsuya Suzuki. "De lengte van de ketting is deze keer maar 700 meter, maar uiteindelijk moeten ze 5.000 tot 10.000 meter lang worden om het te kunnen vertragen" voegde hij toe. Het vrachtschip is ook bezig met andere materialen voor de ISS  - inclusief batterijen en het drinken van water - voor de astronauten, daar hun woonplaats hebben.

Groet,

C.G. de Beaufort

Grote assemblage is compleet. Het systeem zal een krachtige impuls geven naar Mars

13 december 2016

(http://www.spxdaily.com/images-lg/interim-cryogenic-propulsion-stage-icps-decatur-alabama-lg.jpg)

ICPS fase. Voor een grotere versie van deze afbeelding ga https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/icps_p2.jpg (https://www.nasa.gov/sites/default/files/thumbnails/image/icps_p2.jpg) hier naar toe.

Het aandrijfsysteem om de Orion-ruimtevaartuig een duw te geven om duizenden mijlen buiten de maan te reizen nadert zijn voltooiing. De Boeing ontworpen Interim Cryogene Push Systeem(ICPS) is een vloeibare waterstof gebaseerde systeem zuurstof/vloeistof die Orion een impuls zal geven van de eerste onbemande vlucht van het ruimtevaartuig in 2018. De eerste geïntegreerde verkenning missie zal de NASA de maan als omgeving gebruiken als een proeftuin van systemen om verder van de aarde te testen en te demonstreren Orion dat het in een stabiele baan van de maan te krijgen en om het sturen van mensen naar Mars te ondersteunen. Met grote assemblage van hardware nu compleet is, zal het ICPS nog een aantal meer stappen ondergaan, zoals de avionica installatie bij de ULA-Decatur fabriek, van elektronische en system-level tests tot en met de levering aan NASA medio 2017.


Groet,

C.G. de Beaufort

Welke sterren hebben wij in onze universum?

Een ster is een ster, toch? Natuurlijk zijn er enkele verschillen in termen van kleur wanneer je omhoog kijkt naar de nachtelijke hemel. Maar ze zijn allemaal in principe hetzelfde, grote ballen van gas brandende tot miljarden lichtjaren afstand, toch? Nou, niet echt. In waarheid, sterren zijn ongeveer net zo divers als iets anders in ons universum, vallen in een van de vele verschillende classificaties op basis van de bepalende karakteristieken. Al met al zijn er veel verschillende soorten sterren, uiteenlopend van de kleine bruine dwergen rood en blauw supergiants. Er zijn nog meer bizarre vormen van sterren, zoals neutronensterren en Wolf-Rayet sterren. En als onze verkenning van het heelal blijft, blijven we dingen over sterren die ons dwingen om uit te breiden op de manier waarop we denken van hen te leren. Laten we eens een kijkje nemen op de verschillende soorten sterren die er zijn.

1. Proto ster

(http://vignette1.wikia.nocookie.net/firefly/images/6/6e/Protostar_Herbig-Haro_46_47.jpg)

Een proto ster is de eerste fase van een ster. Een proto ster is een verzameling van gas dat uit een gigantische moleculaire wolk is ingestort. De proto ster duurt ongeveer 100.000 jaar. Na verloop van tijd, de zwaartekracht en de druk te verhogen, waardoor de proto ster samengebald wordt. Alle van de release energie door de proto ster komt alleen doordat de verwarming veroorzaakt door de gravitatie-energie. De kernfusie reacties zijn nog niet begonnen.

2. T-Tauri ster

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/76/Ngc1555.jpg)

T-Tauri ster is fase in de vorming en evolutie van een ster vlak voordat hij een hoofdreeks ster vormt.  Deze fase treedt aan het einde van de protostar fase, wanneer de druk zwaartekracht die de ster samen de bron van alle energie. T-Tauri sterren hebben niet genoeg druk en temperatuur in hun kern om kernfusie te genereren, maar ze lijken hoofdreekssterren; ze zijn ongeveer dezelfde temperatuur, maar zijn lichter. T-Tauri sterren kunnen grote delen van zonnevlek dekking hebben en hebben een intense X-ray fakkels en uiterst krachtige stellaire winden. De sterren zullen in de T-Tauri fase blijven voor ongeveer 100 miljoen jaar.

3. Hoofdreeks ster

(https://pbs.twimg.com/profile_images/641353910561566720/VSxsyxs7.jpg)

De meerderheid van alle sterren in ons melkwegstelsel en zelfs het heelal, zijn hoofdreekssterren. Onze zon is een hoofdreeks ster en onze naaste buren, zoals Sirius en Alpha Centauri A. Hoofdreekssterren kunnen variëren in grootte, massa en helderheid, maar ze zijn allemaal hetzelfde te doen: het omzetten van waterstof in helium in hun kernen en het vrijgeven van een enorme hoeveelheid energie. Een ster in de grote sequentie in een toestand van hydrostatisch evenwicht. De zwaartekracht trekt de ster naar binnen en de lichte druk van de fusie reacties in de ster zijn naar buiten te duwen. De actieve en passieve krachten evenwicht elkaar uit, en de ster onderhoudt een bolvorm. Sterren in de hoofdreeks zal een grootte die afhangt van hun massa, die de hoeveelheid van de zwaartekracht hen naar binnen te trekken definieert hebben.De onderste grens van de massa voor een hoofdreeks ster is ongeveer 0,08 keer de massa van de zon of 80 keer de massa van Jupiter. Dit is de minimale hoeveelheid gravitationele druk die je nodig hebt om fusie ontsteken in de kern. Sterren kan theoretisch groeien tot meer dan 100 keer de massa van de zon.

4. Red Giant ster

(http://astronomy2009.nasa.gov/images/topics/nov/LB/topic02LG.jpg)

Wanneer een ster zijn voorraad waterstof in de kern heeft verbruikt, de fusie stopt en de ster genereert niet langer een buitenwaartse druk om de innerlijke druk tot het samen te trekken, tegen te gaan. Een reservoir van waterstof rond de kern veroorzaakt voortzetting van de levensduur van de ster, maar veranderd het toenemen in omvang dramatisch. De vergrijzing van de ster is uitgegroeid tot een rode reus ster en kan 100 keer groter dan het was in de hoofdreeks fase. Wanneer deze waterstof als brandstof wordt verbruikt, kan het verder het consumeren van de resten van helium, zwaardere elementen in de fusiereactie. De rode reus fase zal slechts een paar honderd miljoen jaar duren voordat de brandstof volledig is gebruikt en een witte dwerg wordt gevormd.

5. Witte dwerg ster

(http://whitedwarfstars.weebly.com/uploads/3/7/1/7/37175167/1705706_orig.jpg)

Wanneer een ster volledig is zonder brandstof waterstof in de kern en het mist de massa om hogere elementen te dwingen tot fusiereactie, wordt het een witte dwergster. De uiterlijke lichte druk uit de fusie reactie stopt en de ster instort naar binnen onder zijn eigen zwaartekracht. Een witte dwerg schijnt want het was een hete ster eens, maar er is toch geen fusiereacties meer. Een witte dwerg zal gewoon afkoelen totdat het omdat de achtergrond temperatuur van het heelal. Dit proces zal honderden miljarden jaren duren, totdat hij afgekoeld is.

6. Rode dwerg ster

(https://www.spaceanswers.com/wp-content/uploads/2013/01/Red-dwarf-main-image.jpg)

Rode dwerg sterren zijn de meest voorkomende vorm van sterren in het heelal. Het zijn een soort van hoofdreekssterren, maar ze hebben een lage massa en zijn veel koeler dan sterren zoals onze zon. Ze hebben nog een ander voordeel, rode dwerg sterren zijn in staat om de waterstof als brandstof te mengen in hun kern te behouden en dus zijn ze om hun brandstof te kunnen besparen dan veel andere sterren. Astronomen schatten dat sommige rode dwerg sterren zal branden tot 10 biljoen jaar. De kleinste rode dwergen zijn 0.075 keer de massa van de zon en ze kunnen een maximale massa hebben van ongeveer de helft van de zon.

7. Neutronen ster

(http://scienceblogs.com/startswithabang/files/2015/03/neutron-star-black-hole-theory-1-02.jpg)

Als een ster heeft tussen de 1,35 en 2,1 keer de massa van de zon en vormt niet een witte dwerg, wanneer hij sterft. In plaats daarvan, de ster sterft in een katastrofisch supernova-explosie en de resterende kern wordt een neutronenster. Zoals de naam al aangeeft, een neutronenster is een exotische soort ster die bestaat volledig uit neutronen. Dit komt omdat de neutronenster verbrijzelt de protonen en elektronen om samen neutronen te vormen. De sterren die zelfs massiever zijn, dan zullen zij zelfs zwarte gaten vormen, in plaats van neutronenster, als de supernova afgegaan is.

8. Superreus ster

(https://i.ytimg.com/vi/dWs8Krf3Nl8/maxresdefault.jpg)

De grootste sterren in het heelal zijn superreus sterren. Dit zijn monsters met tientallen maal de massa van de zon In tegenstelling tot een relatief stabiele ster zoals de zon, zijn supergiants consumeren waterstof als brandstof met een enorme snelheid en zal alle brandstof in hun kernen verbruikt binnen een paar miljoen jaar. Superreus sterren leven snel en zullen jong sterven, ze ontploffen als supernova's waardoor ze volledig desintegreren in het proces.

Groet,

C.G. de Beaufort

Wetenschap winterslaap is niet ver van de werkelijkheid

Schijndood kan ons helpen te overleven op interplanetaire reizen, maar helaas geen 120 jaar. In wezen zijn ze bedoeld om te slapen in Mars missies, een vier maanden van de lange tocht. NASA helpt de financiering van het onderzoek van SpaceWorks Enterprises, een bedrijf dat zich richt op astronauten op een kunstmatige winterslaap.  NASA's naar een bemande missie naar Mars in de jaren 2030 en SpaceWorks president John Bradford denkt dat de winterslaap technologie klaar is voor die eerste missie.

Hoe het werkt

Om deze kunstmatige winterslaap in gang te zetten, moet ze een persoon kerntemperatuur verlagen tot 32 graden Celsius en dan verdoven haar om de natuurlijke afweer van het lichaam tegen de koude rillingen te stoppen. Ziekenhuizen gebruiken deze praktijk, genaamd "therapeutische hypothermie" of "gerichte temperatuurbeheersing," wanneer een patiënt met een traumatisch letsel, zoals hartstilstand, heeft extra tijd om te genezen door een gebrek aan bloedstroming. De verlaagde temperatuur zet de patiënt in een onbewusteachtige toestand en fungeert als een neuroprotectant, ze vertraagt ​​zijn stofwisseling en het verlagen van zijn risico van ischemische schade (weefselschade door gebrek aan zuurstof en andere voedingsstoffen als gevolg van lage bloedstroom). Echter, patiënten zijn gewoonlijk in deze toestand een paar dagen; de langste het is nooit getest was een 14-daagse studie in China, die geen blijvende of negatieve bijwerkingen voor de patiënt. Bradford denkt SpaceWorks de huidige technologie verder te ontwikkelen om die periode te verlengen voor een gezond persoon. "Het is dichter bij de werkelijkheid dan het klinkt, maar er is nog veel vragen en veel van de ontwikkeling hoe het moet gebeuren", stelde hij.

(http://www.popsci.com/sites/popsci.com/files/styles/large_1x_/public/images/2016/12/screen_shot_2016-12-21_at_11.27.52_am.png)

Crew winterslaap : rooster van actief/slaap
Screenshot, via NASA

Dit is wat de winterslaap van de bemanning schema eruit zou kunnen gezien op een missie naar Mars. In plaats van een lange winterslaap, zou de bemanning een twee weken stasis perioden ontwikkeld moeten worden, zegt Bradford. Na twee weken van winterslaap, wordt een bemanningslid gereanimeerd om te herstellen voor een paar dagen en dan terug te gaan in winterslaap voor een andere cyclus. "Onze medische team is meer bezorgd over de duur van één cyclus versus herhaalcycli", zegt Bradford, "omdat er niet lijkt aan een blijvende of langdurige effecten op de herstelperiode bij een traumatisch letsel." In de sci-fi film 'Passagiers', controleert de computer de functies van het schip en al degenen die aan boord van schip. "Maar in het echte leven, zegt Bradford, "dat er zou tenminste één persoon die wakker moet zijn om te zorgen voor de bemanning en systemen tijdens de eerste proeven te controleren. Aangezien de technologie steeds beter wordt wil SpaceWorks de duur stapsgewijs te verlengen tot het in staat is om astronauten in z'n geheel voor een reis naar Mars te maken. Een lijn gevuld met een voedingsstof verpakt vloeistof (de zogenaamde "totale parenterale voeding") zouden de astronauten te ondersteunen terwijl ze in hun winterslaap genereren.

(http://www.popsci.com/sites/popsci.com/files/styles/large_1x_/public/images/2016/12/torpor-9.png)

Ruimteschip doorsnede. SpaceWorks voorgestelde schip is ontworpen om de massa te verminderen en gebruik maken van de ruimte efficiënt. De winterslaap modules zijn in het middelste gedeelte.

SpaceWorks is actief bezig om de hoeveelheid ruimte die elke persoon nodig heeft op het ruimteschip te verminderen. Als astronauten in slaap zijn, moeten minder middelen worden geïnvesteerd in woonruimten, accommodatie, eten, enz., En nog veel meer kan worden besteed aan het vinden van technologieën die de reis versnellen en de bescherming van de bemanning, zoals dikkere bescherming tegen straling. "We doen het met het oog op het verminderen van hoeveel voedsel en verbruiksgoederen mensen nodig hebben en in staat zijn om mensen te verpakken in een kleine ruimte," zegt Bradford. SpaceWorks denkt dat de massa van een voertuig NASA verminderen met 52-68 procent, afhankelijk van de configuratie. Een kleinere verkenner het om door het heelal te reizen is veel goedkoper, die op zijn beurt dichter brengt bij reallife interplanetaire exploratie.

Groet,

C.G. de Beaufort

Wat is het dichtstbijzijnde galaxy van de Melkweg?

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/586c7dace4fcb562283c9bf8/1483505082442/?format=1000w)

Beeld dat bijna 50.000 sterrenstelsels in het nabije heelal gedetecteerd door de Two Micron All Sky Survey - 2MASS - in infrarood licht.

Wetenschappers is het reeds bekend dat de Melkweg niet alleen een galaxy is wat onafhankelijk in de kosmos opereert. In aanvulling, ons melkwegstelsel is als onderdeel van de Local Group (zie hieronder) - een verzameling van 54 sterrenstelsels en dwergsterrenstelsels - die ook deel uit maakt van een nog grotere formatie die bekend is als de Virgo Super Cluster. In de Melkwegstelsel van bovenstaande foto je kan zien dat hij veel buren heeft. De meeste mensen beschouwt de Andromedanevel ons naaste galaxy te zijn. Maar in werkelijkheid, de Andromeda is het dichtstbijzijnde spiraalstelsel en bij lange na niet de dichtstbijzijnde galaxy. Dit onderscheid valt op een formatie die eigenlijk binnen de Melkweg zelf is ontstaan, nl. een dwerg sterrenstelsel dat bekend is over voor iets meer dan een decennium.

(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2008/10/guidegalaxy-localgroup.jpg)

Local Group

Dichtstbijzijnde galaxy

Op dit moment is de dichtbijzijnde galaxy van de Melkweg is de Canis Major Dwerg Galaxy (CMDG). Dit is stellaire formatie van ongeveer 42.000 lichtjaar van het galactische centrum de CMDG en slechts 25.000 lichtjaar van ons zonnestelsel. Dit zet het dichter bij ons dan het middelpunt van ons eigen galaxy, dat is nl. maar 30.000 lichtjaren verwijderd van het zonnestelsel.

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/586c7e2ccd0f683a8aee150a/1483505201637/?format=1000w)

Illustratie van de Canis Major Dwarf Galaxy en de bijbehorende getijden (in het rood) in relatie tot onze Melkweg.
R. Ibata (Straatsburg Observatory, ULP) et al. / 2MASS/NASA

Kenmerken van CMDG

De CMDG wordt verondersteld om met een miljard sterren te zijn, die het met een relatief hoge percentage sterren van de Red Giant sterren - zie post nr. 133 - bevat. Het heeft een ongeveer elliptische vorm en er wordt gedacht dat deze zo veel sterren bevat als de Sagittarius Dwerg Elliptical Galaxy (SDEG), de vorige mededinger voor dichtstbijzijnde galaxy van de Melkweg. Deze formatie werd voor het eerst ontdekt in het begin van de 21e eeuw door astronomen bij het uitvoeren van de Sloan Digital Sky Survey (SDSS). Het was in de loop van dit onderzoek naar deze ring van sterren en een dicht bij elkaar groep van bolvormige sterrenhopen die gelijk in verband met de SDEG, dat het CMDG het voor het eerst ontdekt werd. De huidige theorie is dat deze galaxy werd opgeslokt door de Melkweg. Andere bolhopen in het centrum van onze Melkweg als satellietbaan - d.w.z NGC-1851, NGC-1904, NGC-2298 en NGC-2808 - wordt verondersteld dat het een deel van de CMDG vóór de aanwas. Het zijn ook open clusters waarvan gedacht wordt dat zij gevormd worden als gevolg van de zwaartekracht.

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/586c7e5cbebafbc747588f89/1483505249555/?format=1000w)

Beelden van een paar voorbeelden van het samenvoegen sterrenstelsels, Hubble Space Telescope.

Ontdekking van CMDG

Voorafgaand aan de ontdekking, de astronomen dachten dat de Sagittarius Dwerg Elliptical Galaxy (1994) het dichtste bij was t.o.v. van de Melkweg. Bij 70.000 lichtjaar van de aarde, werd dit sterrenstelsel om dichter bij ons zijn dan de Grote Magelhaanse Wolk (LMC), de onregelmatige dwerg sterrenstelsel dat zich 180.000 lichtjaar van de aarde verbleef en eerder de titel hield van het dichtstbijzijnde galaxy naar de Melkweg. Dat alles veranderde in 2003 toen de CMDG werd ontdekt door de Two Micron All-Sky Survey (2MASS). Dit samenwerkingsverband astronomische missie, die tussen 1997 en 2001 plaatsvond, zich op gegevens die zijn verkregen door de Mt. Hopkins Observatory in Arizona (voor het noordelijk halfrond) en de Inter-Amerikaanse Observatorium Cerro Tololo in Chili (voor het zuidelijk halfrond). Uit deze gegevens waren de astronomen in staat om een ​​overzicht van 70% van de hemel uit te voeren en het opsporen van ca. 5700 bronnen van infrarode straling. Deze infrarood astronomie maakt gebruik van de vooruitgang in de astronomie dat er meer van het heelal te zien is, aangezien infrarood licht niet door gas en stof wordt geblokkeerd in dezelfde mate als zichtbaar licht. Door deze techniek konden astronomen meer detecteren en de dichtheid van categorie M reuzen detecteren door de Canis Major constellatie, samen met een aantal andere verwante structuren uit dergelijke sterren. De prevalentie van M-klasse sterren is eenvoudig op te sporen. Deze koele, Red Dwarf sterren niet zeer lichtgevend in vergelijking met andere klassen van sterren en kan zelfs worden gezien met het blote oog. Echter, ze schijnen helderder in het infrarood en verschenen ook in grote aantallen. De ontdekking van dit sterrenstelsel en de daaropvolgende analyse van de sterren die ermee verbonden zijn, heeft enige steun voor de huidige theorie dat sterrenstelsels kunnen groeien door een galaxy door ze op te slokken. En aangezien sterren uit de Canis Major Dwerg Galaxy (CMDG) voor een technisch deel al uitmaken voor de Melkweg, is het per definitie de dichtstbijzijnde galaxy. Zoals reeds eerder was opgemerkt, het was het de SDEG dat de positie van de dichtstbijzijnde melkweg op ca. 70.000 lichtjaar afstand gehouden. Daarvoor werd de Grote Magelhaense Wolk gedacht om onze naaste buur zijn. De Andromeda Galaxy (M31) is de dichtstbijzijnde spiraalstelsel voor de Melkweg, heeft zwaartekracht hieraan verbonden en is zo'n 2 miljoen lichtjaar afstand. Andromeda nadert momenteel ons melkwegstelsel met een snelheid van ongeveer 110 kilometer per seconde. In ongeveer 4 miljard jaar, lijkt de Andromeda Galaxy te fuseren met de Melkwegstelsel en vormt van een single super galaxy.

Toekomst van de CMDG

Astronomen geloven ook dat de CMDG een proces is dat uit elkaar getrokken wordt door het zwaartekrachtsveld van de Melkweg. Op termijn zal het waarschijnlijk uitmonden dat de CMDG opgeslokt wordt in de Melkweg, waardoor de 200 t/m 400 miljard van de sterren die nu deel uitmaken van ons Melkwegstelsel, er met 1 miljard sterren groter wordt.

Groet,

C.G. de Beaufort

SpaceX : eerste lancering + landing van de 1e trap in 2017

http://youtu.be/c8wy5sQ2JDE

Iridim is een globale leider van de mobiele spraak en data communicatie. Het is de eerste van 10 satellieten van in totaal 70 stuks.

Groet,

C.G. de Beaufort

Wat is de Aclubierre Warp Drive?

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/5882c26637c581fc6ad24e48/1484964531871/?format=1000w)

Zullen wij ook tussen de sterren reizen?
Afbeelding: ASA, ESA, and the Hubble Heritage Team (STScI/AURA)- ESA/Hubble Collaboration

Het is altijd een welkom om te leren dat ideeën die gemeengoed in science fiction, de basis heeft in de wetenschap. Cryogene diepvriezers, laserguns, robots, silicaat implantaten ... en laten we de warp aandrijving niet vergeten! Geloof het of niet, dit concept - afwisselend bekend als FTL (Faster Then Light) reizen, hyperspace, lightspeed, etc. - heeft eigenlijk één been in de wereld van de echte wetenschap. In de natuurkunde is dit Alcubierre Warp Drive. Op papier is het een speculatieve hypothese maar mogelijk een geldige oplossing van het Einstein veldvergelijkingen, in het bijzonder hoe de ruimte, tijd en energie op elkaar inwerken.

Achtergrond

Sinds Einstein zijn speciale relativiteitstheorie voorstelde in 1905, hebben de wetenschappers de beperkingen van het relativistische universum. Een van deze beperkingen is het geloof dat de snelheid van het licht niet breekbaar is en dus dat er dus nooit zoiets als FTL-ruimtevaart c.q exploratie vervuld zullen worden.

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/5882c3c31b631b4396611eb5/1484964810671/?format=1000w)
Visualisatie van een warpveld volgens de Alcubierre Drive.
Afbeelding: AllenMcC

Hoewel latere generaties van wetenschappers en ingenieurs erin geslaagd om de geluidsbarrière te doorbreken en de nederlaag van de zwaartekracht van de aarde, de snelheid van het licht bleek een barrière die was voorbestemd om vast te houden. Maar toen, in 1994, een Mexicaanse fysicus met de naam van Miguel Alcubierre kwam met de voorgestelde methode voor het strekken van de structuur van ruimte-tijd in de manier waarop in theorie FTL te laten reizen met dezelfde snelheid.

Concept

Om het simpel te zeggen, deze methode van de ruimtevaart gaat het uitrekken van de structuur van de ruimte-tijd in een golf (in theorie) die een voorsprong van object zou bewerkstelliggen, terwijl erachter de ruimte zou uitbreiden. Een object binnen deze golf (d.w.z. een ruimteschip) zou dan in staat zijn om deze regio, die bekend staat als een 'warp bubble' van vlakke ruimte te berijden. Dit is wat bekend staat als de "Alcubierre metric". Geïnterpreteerd in het kader van de algemene relativiteitstheorie, de metrische kan een warp bel om te verschijnen in een eerder vlakke gebied van de ruimtetijd en verder weg, effectief bij snelheden die de lichtsnelheid overschrijden. Het interieur van de bubble is de inertie (materie blijft in rust) voor een ruimteschip. Sinds het schip niet beweegt in de bubbel, maar wordt meegenomen, is de tijdsdilatie (= tijd is relatief) niet meer van toepassing. Daarom zou de regels van de ruimte-tijd en de wetten van de relativiteit niet geschonden worden in de gebruikelijke zin.

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/5882c3fe20099ed871acd9e3/1484964875800/?format=1000w)
Het concept van een ruimtevaartuig met een Alcubierre Warp Drive.
Afbeelding : NASA

Een van de redenen hiervoor is dat deze methode niet garandeert dat hij sneller dan het licht is (lokaal) sinds een lichtstraal in de bubble altijd sneller dan het schip is. Het is alleen sneller dan licht omdat het schip eerder z'n bestemming bereikt dan een lichtstraal die buiten de bubble reist.

Moeilijkheden

Echter, er zijn problemen met deze theorie. Ten eerste is er geen bekende methode om het creëren een ​​dergelijke warp bubble dat deze niet zou bevatten. Ten tweede, ervan uitgaande dat er een manier was om zo'n luchtbel te creëren, er is nog geen bekende wijze om deze te verlaten. Dientengevolge, de Alcubierre station (of metrisch) blijft op dit moment een hypothese. Wiskundig kan worden voorgesteld door de volgende vergelijking: ds 2 = - (a2 - B i B i) dt 2 + 2B i dx i dt + g ij dx i dx j, waarbij a het verloop van functie die het interval geeft vastgestelde tijd tussen nabijgelegen hyperoppervlakken, Bi is de verschuiving vector die de ruimtelijke coördinatensystemen betrekking op verschillende hyperoppervlakken g en ij is een positief bepaalde metriek voor elk van de hyperoppervlakken. (zie Wikipedia)

Pogingen daartoe

In 1996, NASA richtte een onderzoeksproject bekend als de Breakthrough Propulsion Physics Project(BPP), die de voorstellen bestudeert van de verschillende ruimtevaartuigen en technologieën. In 2002 werd de financiering van het project stopgezet, waartoe de stichter  Marc G. Millis en een aantal leden tot het creëren van organisatie Tau Zero Foundation. Vernoemd naar de beroemde roman van dezelfde naam door Poul Anderson, is deze organisatie gewijd aan het onderzoeken interstellaire reizen. In 2012, NASA's geavanceerde Propulsion Physics Laboratory (Eagleworks) aangekondigd dat ze had begon het uitvoeren van experimenten om te zien als een warp drive in feite mogelijk was. Dit omvatte het ontwikkelen van een interferometer van de ruimtelijke verstoringen die door de groeiende en aanbestedende ruimte-tijd van de Alcubierre metrische te detecteren. De teamleider - Dr. Harold Sonny White - beschreef dit in hun werk in een NASA-paper getiteld : Warp Field Mechanics 101 . Hij legde ook hun werk in NASA's 2012 Roundup publicatie: "We hebben een interferometer proefbank gestart in dit lab, waar we naartoe gaan om door te gaan en te proberen en het genereren van een microscopisch voorbeeld van een kleine warp bubble. En hoewel dit is slechts een microscopisch instantie van de verschijnselen, we verstoren plaats tijd, een deel van 10 miljoen, een zeer kleine hoeveelheid ... De wiskunde laat je toe om naar Alpha Centauri in twee weken, zoals gemeten door klokken hier op aarde. Dus iemand klok aan boord van het ruimtevaartuig heeft dezelfde snelheid van de tijd als iemand in mission control hier in Houston zou kunnen hebben. Er zijn geen getijden krachten, geen onnodige problemen en de juiste versnelling is nul" In 2013, White en leden van Eagleworks publiceerde de resultaten van hun 19,6-warp tweede veldtest onder vacuüm omstandigheden. Deze resultaten, die werden geacht niet overtuigend te zijn, werden gepresenteerd op de 2013 Icarus Interstellar Starship Congres gehouden in Dallas, Texas.

Toekomst

Als het gaat om de toekomst van de verkenning van de ruimte, een aantal zeer moeilijke vragen lijken onvermijdelijk. De vragen zoals : "hoe lang duurt het ons naar de dichtstbijzijnde ster te krijgen?" en "het is nogal verontrustend als we geen vergoedingen gemaakt hebben voor een soort van hypervelocity of sneller-dan-licht transit-methode. Hoe kunnen we verwachten dat een interstellaire mensensoort wanneer alle beschikbare methoden eeuwen (of langer) word en het ontwikkelen van het verzenden van een nanocraft?" Momenteel lijkt zoiets gewoon niet volledig binnen de grenzen van het mogelijke te zijn. En pogingen om het tegendeel te bewijzen blijven mislukt of onduidelijk. Maar zoals de geschiedenis ons heeft geleerd, wat wordt beschouwd als onmogelijk, in toekomst ineens wel. Op een dag, wie weet wat we zouden kunnen bereiken? Maar tot dan zullen we gewoon geduldig moeten zijn en wachten op futuristisch onderzoek...

Tot slot, hier een discussie :

http://youtu.be/dXyQ92SPWds (http://youtu.be/dXyQ92SPWds)

Wikipedia :

https://en.wikipedia.org/wiki/Alcubierre_drive (https://en.wikipedia.org/wiki/Alcubierre_drive)

(engels)

Groet,

C.G. de Beaufort

See, Saturn - Earth

(http://i66.tinypic.com/t7bklk.jpg)

"Look again at that dot. That's here. That's home. That's us(..)"

Carl Sagan

Groet,

C.G. de Beaufort

Zwarte gat vs ons zonnestelsel

(http://i67.tinypic.com/2zjdq94.jpg)

De grootste zwarte gat wat op het ogenblik gevonden is... samengebald is ons zonnestelsel 0,256 % (diameter) van het zwarte gat.

Groet,

C.G. de Beaufort

Big Bang, maar een studie blijkt nu een substantieel bewijs van holografisch universum
Southampton, UK (SPX) 31 januari 2017

(http://www.spxdaily.com/images-hg/timeline-holographic-universe-hg.jpg)

Een Britse, Canadese en Italiaanse studie heeft verstrekt wat de onderzoekers geloven dat de eerste observationele bewijs dat ons universum een ​​grote en complexe hologram zou kunnen zijn. Theoretische fysici en astrofysici, onderzoek naar onregelmatigheden in de kosmische achtergrondstraling (de 'nagloeien' van de Big Bang), hebben ontdekt is er substantieel bewijs ter ondersteuning van een holografische uitleg van het universum - in feite, zo veel als er voor de traditionele uitleg van deze onregelmatigheden met de theorie van kosmische uitzetting.

De onderzoekers van de Universiteit van Southampton (UK), University of Waterloo (Canada), Perimeter Institute (Canada), INFN, Lecce (Italië) en de Universiteit van Salento (Italië), zijn bevindingen vast in het tijdschrift Physical Review Letters. Een holografisch universum, het idee eerst voorgesteld in de jaren 1990, is er één waar alle informatie vormt die onze 3D 'werkelijkheid' (plus tijd) zich bevindt in een 2D oppervlak zijn grenzen.

Professor Kostas Skenderis of Mathematical Sciences aan de Universiteit van Southampton legt uit: "Stel je voor dat alles wat je ziet, voelt en hoort in drie dimensies (en uw perceptie van tijd) in feite afkomstig is van een plat tweedimensionaal veld. Het idee is vergelijkbaar met die. gewone hologrammen, waar een driedimensionaal beeld wordt gecodeerd in een tweedimensionaal vlak, zoals in het hologram op een creditcard. Maar deze keer wordt het gehele universum gecodeerde!"

Hoewel niet een voorbeeld met holografische eigenschappen, kan worden gezien als een beetje zoals het kijken naar een 3D-film in de bioscoop. We zien de foto's als het hebben van hoogte, breedte en cruciaal, diepte - terwijl het in feite allemaal afkomstig uit een vlakke 2D-scherm. Het verschil, in onze 3D universum, is dat we objecten kunnen aanraken en de 'projectie' is 'echte' vanuit ons perspectief.

In de afgelopen decennia, de vooruitgang in telescopen en detectie-apparatuur hebben toegestaan ​​wetenschappers om een ​​enorme hoeveelheid gegevens verborgen in de 'witte ruis' of microgolven (gedeeltelijk verantwoordelijk voor de willekeurige zwarte en witte stippen die je ziet op een VN-tuned TV) overgebleven sporen vanaf het moment dat het universum werd geschapen.

Met behulp van deze informatie, waren het team in staat om complexe vergelijkingen te maken tussen de netwerken van functies in de gegevens en kwantumveldentheorie. Zij vonden dat een aantal van de meest eenvoudige kwantumveldentheorieën bijna alle kosmologische observaties van het vroege heelal zou kunnen verklaren.

Professor Skenderis opmerkingen: "Holografie is een enorme sprong voorwaarts in de manier waarop we denken over de structuur en de creatie van het universum Einsteins algemene relativiteitstheorie verklaart bijna alles op grote schaal in het heelal heel goed, maar begint te ontrafelen bij het onderzoek naar de oorsprong en mechanismen op quantum niveau. Wetenschappers hebben gewerkt voor de komende decennia Einstein's theorie van de zwaartekracht en de kwantumtheorie te combineren. Sommigen geloven dat het concept van een holografisch universum heeft de potentie om de twee met elkaar te verzoenen. ik hoop dat ons onderzoek brengt ons in een stap brengt in deze richting"

De wetenschappers hopen nu hun studie zal de deur openen voor ons begrip van het vroege heelal te bevorderen en uit te leggen hoe ruimte en tijd ontstaan.

Studie blijkt bewijs dat het universum een hologram is

De eerste observationele bewijs dat het universum een ​​hologram is gepubliceerd in het tijdschrift Physical Review Letters zou kunnen zijn. Het internationale onderzoek kan leiden tot nieuwe opvattingen over de Big Bang Theory, quantum en de zwaartekracht, van de meest diepgaande problemen van de theoretische natuurkunde '.

Onderzoekers van de Universiteit van Waterloo, Perimeter Instituut voor Theoretische Fysica, Universiteit van Southampton (UK), INFN, Lecce (Italië) en de Universiteit van Salento (Italië), geloven dat het onderzoek verder wordt uitgelegd hoe ruimte en tijd ontstaan.

"Wij stellen voor het gebruik van deze holografische universum, dat is een heel ander model van de Big Bang dan de volksmond aanvaard degene die vertrouwt op de zwaartekracht en de inflatie", zegt Niayesh Afshordi, hoogleraar natuurkunde en sterrenkunde aan de Universiteit van Waterloo en hoofdauteur in de studie. "Elk van deze modellen maakt verschillende voorspellingen die we kunnen testen als we onze data te verfijnen en verbeteren van onze theoretisch begrip. allemaal binnen de komende vijf jaar"

Theoretische fysici en astrofysici eerst het concept van een holografisch universum in de jaren 1990 geïdentificeerd. Deze week hebben onderzoekers observationele bewijs voor een 2D holografische uitleg van het universum te ondersteunen gepubliceerd. Deze werkzaamheden kunnen leiden tot een functionerende theorie van de quantum zwaartekracht, een theorie die de kwantummechanica harmonieert met de theorie van de zwaartekracht van Einstein.

"De sleutel tot het begrijpen van quantum zwaartekracht begrijpen veld theorie in een lagere dimensie," zei Afshordi. "Holografie is als een Steen van Rosetta(*), het vertalen tussen bekende theorieën van de quantum velden zonder zwaartekracht en het onontgonnen gebied van kwantum zwaartekracht zelf."

Holografie, met zijn meer vereenvoudigde benadering, laat de onderzoekers om de dichte voorwaarden van de quantum zwaartekracht tijdens de Big Bang op zijn grens, die zoveel informatie als het bestuderen van de Big Bang zelf te bestuderen.

Dit komt overeen met Erik Verlinde, die een nieuwe theorie heeft opgesteld van de zwaartekracht, zie post nr. 120.

(*) https://nl.wikipedia.org/wiki/Steen_van_Rosetta (https://nl.wikipedia.org/wiki/Steen_van_Rosetta)

Groet,

C.G. de Beaufort

Foto's van Mars, Pluto

https://twitter.com/WorldAndScience/status/812749962752786433

Zonsondergang in de Cale krater op Mars.

(https://pbs.twimg.com/media/C04Q22OXgAEfA1s.jpg:large)

Spectaculaire inslag krater op Mars, op de Elysium Planitia.

(https://pbs.twimg.com/media/C0cJyI8WIAA5p5C.jpg)

Terrein op Pluto.

https://twitter.com/WorldAndScience/status/819197520605773827

En vooral deze, hij stelt in feite niets voor, gezien de kosmos, een Schotse Jupiter verkeersbord.
Geinig, bv. in Amsterdam : Pluto 4284 miljoen tot 7528 miljoen kilometer

Groet,

C.G. de Beaufort

Hyperion, maan van Saturnus

#(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width_feature/public/images/168178main_image_feature_749_ys_full.jpg)

(https://i.redditmedia.com/_npqFTrqqeTJnS7-ZwdSqXHl7uFKp5F1XWrYO7_vRug.jpg)

Hyperion, een maan van Saturnus (afb. Cassini). Hyperion is een van de grootste, onregelmatige lichamen in het zonnestelsel. Met zijn lage dichtheid en door zijn grillige oppervlakte, is de rotatie chaotisch, dat wil zeggen de rotatieas wiebelt zo veel dat de oriëntatie in de ruimte onvoorspelbaar is. Alleen de Pluto's manen Nix and Hydra zijn ook chaotisch. De compostie bestaat vooral uit water ijs en stukjes rots. Qua afmetingen is de Hyperion 360,2 km × 266 km × 205,4 km. Deze opname is gemaakt door Cassini op 31/05/2015 met een afstand van 34.000 km.

Groet,

C.G. de Beaufort

Hoeveel manen heeft ons zonnestelsel?

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/57c1f7e8ebbd1ac6f251e3f7/1472329708818/?format=1000w)

Een aantal manen van het zonnestelsel, vertoond op schaal Maan-Aarde.
Krediet: NASA

Voor millennia, mensen keek omhoog naar de nachtelijke hemel en waren in ontzag van de Maan. Voor veel oude culturen, vertegenwoordigde het een godheid, de cycli werd toegekend aan een goddelijke betekenis. Tegen de tijd van de klassieke oudheid en de middeleeuwen, werd de maan beschouwd als een hemellichaam dat de aarde cirkelde net als de andere bekende planeten van de dag zoals Mercurius, Venus, Mars, Jupiter en Saturnus zijn. Echter, ons begrip van manen werd een revolutie toen in 1610 astronoom Galileo Galilei wees zijn telescoop naar Jupiter en merkte "vier zwervende sterren" rond Jupiter. Vanaf dit punt hebben astronomen gaan begrijpen dat andere dan de aarde planeten hun eigen manen kunnen hebben - in sommige gevallen, enkele tientallen of meer. Dus hoeveel manen zijn er in het zonnestelsel?
In waarheid, de beantwoording van deze vraag vereist een beetje een verduidelijking. Als we het hebben over bevestigde manen dat een van de planeten van het zonnestelsel - d.w.z die in overeenstemming zijn met het door de definitie zijn baan IAU in 2006 (*1) - dan kunnen we zeggen dat er momenteel 173 bekende manen. Wanneer we echter ook dwergplaneten die voorwerpen om zich heen hebben cirkelen, dan  stijgt het aantal tot 182.

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/57c1f9879f7456432975adbd/1472330133756/?format=1000w)

De manen, een aantal kleine planeten en kometen van het zonnestelsel op schaal getoond.
Krediet: Antonio Ciccolella

Echter, meer dan 200 kleine planeet manen zijn ook waargenomen in het zonnestelsel vanaf januari 2012. B.v. dit omvat de 76 bekende objecten in de asteroïdengordel met satellieten, vier Jupiter trojans, 84 natuurlijke satellieten van trans-Neptunian objects (zie onderste foto) en zo'n 150 extra kleine lichamen werden waargenomen binnen de ringen van Saturnus, etc. Als we al deze omvatten, dan kunnen we zeggen dat ons zonnestelsel 545 bekende satellieten heeft.

Binnenste zonnestelsel

De planeten van het zonnestelsel - Mercurius, Venus, Aarde en Mars - zijn alle aardse planeten, wat betekent dat ze zijn samengesteld uit silicaat rock en mineralen die worden gedifferentieerd tussen een metalen kern en een silicaat mantel en korst. Voor een aantal redenen, weinig satellieten bestaan ​​in deze regio van het zonnestelsel. Alles bij elkaar, slechts drie natuurlijke manen die bestaan ​​baan op planeten in de binnenste zonnestelsel, nl. Aarde en Mars. Terwijl wetenschappers theoretiseren dat er manen rond Mercurius en Venus in het verleden, wordt aangenomen dat deze manen invloed op het oppervlak lang geleden. De reden voor deze schaarsheid van satellieten heeft veel te maken met de zwaartekracht van de zon. Zowel Mercurius en Venus zijn te dicht bij de zon (en in het geval van Mercurius, te zwak in termen van zijn eigen zwaartekracht) te hebben gegrepen op een passerende object of hield op ringen van puin in een baan die zou hebben samengevoegd om een ​​satelliet te vormen na een tijdje. Aarde en Mars in staat waren om satellieten te behouden, maar vooral omdat ze de buitenste van de binnenste planeten. De Aarde heeft slechts één natuurlijke satelliet die we kennen, de Maan. Met een gemiddelde straal van 1737 km en een massa van 7,3477 x 10²² kg, is de Maan is 0,273 keer de grootte van de aarde en 0,0123 zo massief en dat is een heel groot voor een satelliet. Het is ook de tweede dichtste maan in ons zonnestelsel (na maan Io, Jupiter) met een gemiddelde dichtheid van 3,3464 gr/cm³. Verscheidene theorieën zijn voorgesteld voor de vorming van de maan. De heersende hypothese vandaag is dat de Aarde vs. Maan gevormd is als gevolg van een botsing tussen de nieuw gevormde aarde en een object t.g.v. Mars met de naam Theia, ongeveer 4,5 miljard jaar geleden. Door dit effect zou materiaal in een baan zijn geland, waardoor het uiteindelijk een maan heeft gevormd.

Mars, ondertussen heeft twee manen - Phobos en Deimos. Net als onze eigen maan, vormen de mars-manen een getijde zodat ze altijd hetzelfde oppervlakte op Mars presenteren. In vergelijking met onze maan, zijn ze ruw en asteroïde-achtige uiterlijk, maar ook veel kleiner. Vandaar de heersende theorie dat ze eens asteroïden waren die vanuit de astroide-gordel tussen Mars/Jupiter werden gelanceerd door de zwaartekracht van Jupiter en werden vervolgens overgenomen door Mars. De grotere maan Phobos, wiens naam komt van het Griekse woord 'angst'. Phobos meet slechts 22,7 km breed en heeft een baan die dichterbij dan Deimos. Ten opzichte van de maan die draait op een afstand van 384.403km afstand van onze planeet de Aarde, daarentegen cirkelt Phobos op een gemiddelde afstand van slechts 9.377km boven Mars. En dat is zeer weinig...

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/57c23eda893fc083d166bedb/1472347886848/?format=750w)

Phobos en Deimos, gefotografeerd hier door de Mars Reconnaissance Orbiter
Krediet: NASA

Mars tweede maan is Deimos, die zijn naam ontleent aan het Griekse woord voor 'paniek'. Het is nog kleiner, slechts 12,6 km  en is ook minder onregelmatig van vorm. Zijn baan is veel verder weg van Mars op een afstand van 23.460 km, waardoor Deimos 30,35 uur duurt om de baan te voltooien rond Mars. Deze drie manen zijn de som van de manen te vinden binnen de binnenste zonnestelsel (althans, volgens de gebruikelijke definitie). Maar kijkend verder in het buitenste zonnestesel, zien we dat dit echt het topje van de ijsberg is. En dan te denken dat we ooit geloofd hebben dat onze Maan de enige in zijn soort was...

Buitenste zonnestelsel

Voorbij de asteroïdengordel en de vorst die toeslaat, worden de dingen heel anders. In deze regio van het zonnestelsel heeft elke planeet een aanzienlijke systeem van manen; in het geval van Jupiter en Saturnus tot misschien zelfs in de honderden. Tot nu toe hebben in totaal 170 manen bevestigd een baan om de buitenste planeten, terwijl er een omloopbaan zijn van paar honderd meer kleine lichamen en asteroïden. Vanwege de enorme omvang, massa en zwaartekracht, Jupiter heeft de meeste satellieten van elke planeet in het zonnestelsel. Momenteel omvat Juoiter 67 bekende manen, hoewel geschat wordt dat het tot 200 manen en artificiele satellieten - de meeste zijn nog niet bevestigd en geclassificeerd - kan hebben. De vier grootste manen van Jupiter staan bekend als de Galilese manen (genoemd naar hun ontdekker Galileo Galilei. Zij omvatten ;  Io, de meest vulkanische actieve lichaam in ons zonnestelsel;  Europa, die wordt verdacht van het hebben van een enorme ondergrondse oceaan; Ganymedes, de grootste maan in ons zonnestelsel; en Callisto, die ook wordt gedacht aan een ondergrondse oceaan hebben en beschikt over een aantal van de oudste oppervlaktemateriaal in het zonnestelsel. Dan is er de binnenste groep (ook Amalthea groep), die bestaat uit vier kleine manen die een diameter van minder dan 200km, baan op radius hebben minder dan 200000km en hebben orbitale neigingen van minder dan een halve graad. Deze groep omvat de manen van Metis, Adrastea, Amalthea en Thebe. Samen met een aantal van onzichtbare artificial satellieten, vormen deze manen een systeem van een vage ring om Jupiter. Jupiter heeft ook een scala aan onregelmatige manen, die aanzienlijk kleiner zijn en hebben meer afstandelijk en excentrische banen dan de anderen. Deze manen zijn onderverdeeld in familie die gelijkenissen van een baan en samenstelling hebben en voorts verondersteld om grotendeels het gevolg van botsingen van grote objecten die werden gevangen genomen door de zwaartekracht van Jupiter.

Evenals Jupiter, wordt geschat dat Saturnus tenminste 150 manen en artificiele manen heeft, maar slechts 53 van deze manen hebben officiële namen gekregen. Van deze 34 zijn minder dan 10 km in diameter en 14 tussen 10 en 50 km in diameter. Sommige van de binnenste en buitenste manen nogal groot zijn, variërend van 250km tot meer dan 5000km. Traditioneel zijn de meeste van de manen van Saturnus vernoemd naar de titanen uit de Griekse mythologie en worden gegroepeerd op basis van hun grootte, banen en de nabijheid van Saturnus. De regelmatige binnenste manen, hebben allemaal kleine orbitale neigingen, eigenaardigheden en prograde (*2) banen. Intussen is de onregelmatige manen in de ultraperifere regio's orbitale stralen van miljoenen kilometers, orbitale periodes van meerdere jaren en bewegen in retrograde (*3) banen. De binnenste grote manen, die baan binnen de E-Ring, inclusief de grotere satellieten Mimas, Enceladus, Tethys en Dione. Deze manen zijn allemaal voornamelijk samengesteld uit waterijs en worden verondersteld te worden onderscheiden in een rotsachtige kern en een ijzige mantel en korst. De grote buitenste manen, die een baan buiten de Saturnus E-ring, zijn vergelijkbaar in samenstelling van de binnenste manen - dat wil zeggen, voornamelijk samengesteld uit waterijs en rots. Op 5150km in diameter, en 1350×10^20 kg in de massa, is Titan is de grootste maan van Saturnus en bestaat uit meer dan 96% van de massa in een baan rond de planeet. Titan is het enige grote maan een eigen sfeer, die koud, dichte en bestaat voornamelijk uit stikstof met een kleine fractie van methaan hebben. Wetenschappers hebben ook gewezen op de aanwezigheid van polycyclische aromatische koolwaterstoffen in de bovenste atmosfeer evenals methaan ijskristallen. Het oppervlak van Titan, dat is moeilijk waar te nemen als gevolg van aanhoudende atmosferische nevel, toont slechts een paar inslagkraters, het bewijs van cryo-vulkanen en longitudinale duin velden die blijkbaar werden gevormd door de getijden wind. Titan is ook het enige orgaan in het zonnestelsel naast Aarde met lichamen van vloeistof op het oppervlak, in de vorm van methaan-ethaan meren in het noorden van Titan en zuid poolgebieden.

Uranus heeft 27 bekende satellieten, die zijn onderverdeeld in de categorieën van de grotere manen, innerlijke manen en onregelmatige manen (vergelijkbaar met andere gasreuzen). De grootste manen van Uranus zijn, in volgorde van grootte, Miranda, Ariel, Umbriel, Oberon en Titania. Deze manen variëren in diameter en een massa van resp. 472km en 6,7×10^19 kg voor Miranda tot 1578km en 3,5×10^21 kg voor Titania. Elk van deze manen is bijzonder donker, met een lage band en geometrische witheid. Ariel is de helderste terwijl Umbriel is de donkerste.

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/57c2402be58c622e8b750159/1472348205850/?format=750w)

Een montage van de manen van Uranus's (van links naar rechts, Ariel
Krediet: NASA

Alle grote manen van Uranus worden verondersteld te hebben gevormd in de accretieschijf, die bestond rond Uranus enige tijd na haar oprichting of het gevolg van de grote invloed van Uranus geleden vroeg in haar geschiedenis. Elk bestaat uit ongeveer gelijke hoeveelheden van steen en ijs, behalve Miranda die hoofdzakelijk is gemaakt van ijs. Het ijscomponent is gemaakt van ammoniak en kooldioxide, terwijl het rotsachtige materiaal wordt verondersteld te bestaan uit koolstofhoudend materiaal, zoals organische verbindingen (vergelijkbaar met asteroïden en kometen). Hun composities worden verondersteld te worden gedifferentieerd, met een ijzige mantel rondom een ​​rotsachtige kern.

Neptunus heeft 14 bekende satellieten, op één na alle die zijn vernoemd naar de Griekse en Romeinse goden van de zee (met uitzondering van de S/2004N1, die op dit moment niet genoemd is). Deze manen zijn verdeeld in twee groepen - de regelmatige en onregelmatige manen - op basis van hun baan en de nabijheid van Neptunus. Neptune's regelmatige manen - Najade, Thalassa, Despina, Galatea, Larissa, S/2004 N1 en Proteus zijn degenen die het dichtst bij de planeet en volgen circulaire, prograde (*2) banen die in equatoriale vlak van de planeet liggen. Onregelmatige manen Neptune's bestaan uit de resterende satellieten van de planeet (met inbegrip van Triton ). Ze volgen het algemeen geneigd zijn excentrieke en vaak retrograde banen ver van Neptunus. De enige uitzondering is Triton, die in de buurt van de planeet, naar aanleiding van een cirkelvormige baan, hoewel retrograde en hellende banen.

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/57c24078bebafb2d4a482887/1472348286621/?format=750w)

Triton, genomen door Voyager 2 in 1989.
Krediet : NASA/JPL/USGS

In volgorde van hun afstand van de planeet, de onregelmatige manen zijn Triton, Nereid, Halimede, Sao, Laomedeia, Neso en Psamathe - een groep die zowel prograde (*2) en retrograde (*3) voorwerpen omvat. Met uitzondering van Triton en Nereid, onregelmatige manen Neptune zijn vergelijkbaar met die van andere reuzenplaneten en worden verondersteld te zijn gevangen door zwaartekracht Neptune. Met een gemiddelde diameter van ongeveer 2700km en een massa van 2,14×10^22 kg, is Triton is de grootste van de manen van Neptunus en de enige die groot genoeg is om te bereiken hydrostatisch evenwicht (d.w.z bolvormig). Op een afstand van 354.759km van Neptunus, zit het ook tussen de planeet van innerlijke en uiterlijke manen. Deze manen maken het leeuwenaandeel van de natuurlijke satellieten in het zonnestelsel.

Dwergplaneten en andere satellieten

Zoals reeds opgemerkt, zijn er verschillende dwergplaneten die ook hun eigen manen hebben. Deze bestaan voornamelijk uit de natuurlijke satellieten die zijn bevestigd baan om Pluto, Eris, Haumea en Makemake. Pluto heeft de meeste bevestigde manen, hoewel dat kan veranderen met verdere observatie. De grootste en het dichtst in een baan om Pluto, is Charon. Deze maan werd voor het eerst in 1978 geïdentificeerd door astronoom James Christy met behulp van fotografische platen uit de Verenigde Staten Naval Observatory (USNO). Naast Charon liggen de vier andere circumbinary (*4) manen - Styx, Nix, Kerberos en Hydra. Nix en Hydra werden gelijktijdig in 2005 ontdekt door de Pluto Companion Search Team met behulp van de Hubble Space Telescope. Hetzelfde team ontdekte Kerberos in 2011. De vijfde en laatste satelliet, Styx, werd ontdekt door de New Horizons ruimtesonde in 2012, terwijl het vastleggen van beelden van Pluto en Charon. Charon, Styx en Kerberos zijn allemaal enorm genoeg in een bolvormige vorm te zijn ingestort onder hun eigen zwaartekracht. Nix en Hydra, ondertussen, zijn langwerpig van vorm. De Pluto-Charon systeem is ongewoon, omdat het een van de weinige systemen in de Solar System waarvan zwaartepunt ligt boven het eerste is. Kortom, Pluto en Charon banen elkaar, waardoor sommige wetenschappers beweren dat het een 'dubbel-dwerg' is in plaats van een dwergplaneet en een maan. Bovendien, is het ongebruikelijk dat elke getijde wordt vastgezet op de andere. Charon en Pluto presenteren namelijk altijd hetzelfde gezicht van elkaar en vanaf elke positie van het object. Dit betekent ook dat de rotatieperiode van elk gelijk aan de tijd die het gehele systeem rond zijn gemeenschappelijke zwaartepunt. In 2007, opmerkingen van de Gemini Observatory patches van ammoniak hydrateert en water kristallen op het oppervlak van Charon suggereerde de aanwezigheid van actieve cryo-geisers. Dit lijkt aan te geven dat Pluto heeft een subsurface oceaan die warm in temperatuur en dat de kern geologisch actief. Pluto's manen worden verondersteld te zijn gevormd door een botsing tussen Pluto en een vergelijkbare grootte lichaam in het begin van de geschiedenis van het zonnestelsel. De botsing uitgebracht materiaal dat geconsolideerd in de manen rond Pluto.

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/57c2410c15d5db588d9e6668/1472348439411/?format=750w)

Vergelijking van Pluto met de andere grootste dwergplaneten met de aarde - alle op schaal.
Krediet: NASA/Lexicon

Haumea, die twee bekende manen heeft - Hi'iaka en Namaka - die zijn vernoemd naar de dochters van de Hawaiiaanse godin. Beiden werden ontdekt in 2005 door Brown's team tijdens het uitvoeren van observaties van Haumea bij het Observatorium WM Keck. Hi'iaka, die aanvankelijk 'Rudolph' was genoemd, de bijnaam van het Caltech team, werd ontdekt 26 januari 2005. Het is de buitenste en is met ongeveer 310 km in diameter en de grotere, betere van de twee en cirkelt nagenoeg een ronde baan om Haumea in 49 dagen. Infrarode waarnemingen wijzen erop dat het oppervlak bijna volledig wordt gedekt door zuiver kristallijn waterijs. Vanwege dit hebben Brown en zijn team gespeculeerd dat de maan is een fragment van Haumea die eruit brak tijdens een botsing. Namaka, de kleinere en binnenste van de twee, werd ontdekt op 30 juni 2005 en had de bijnaam "Blitzen". Zij heeft 1/10 van de massa van Hi'iaka en cirkelt Haumea in 18 dagen in een zeer elliptische baan. Beide manen cirkelen met zeer excentrische banen om Haumea. Eris heeft een maan genaamd Dysnomia, die is vernoemd naar de dochter van Eris in de Griekse mythologie, die voor het eerst werd waargenomen op 10 september 2005 - een paar maanden na de ontdekking van Eris. De maan werd gespot door een team met behulp van de Keck telescopen op Hawaï, die druk bezig uit waarnemingen van de vier helderste dwergplaneten die er op dat moment  - Pluto, Makemake, Haumea en Eris - er waren. In april 2016, observaties met behulp van de Hubble Space Telescope 's Wide Field Camera3 is gebleken dat Makemake ook een natuurlijke satelliet had die werd aangeduid als S/2015(136.472)1, bijgenaamd MK2 door het team. Er wordt geschat dat'ie 175 km aan doorsnede is en heeft een afstand van tenminste 21.000 km van Makemake.

Grootste en kleinste manen

De titel voor de grootste maan in het zonnestelsel gaat naar Ganymedes, die 5262,4 kilometers meet in diameter. Dit maakt het niet alleen groter dan de maan van de aarde, maar ook groter dan de planeet Mercurius - al heeft slechts de helft van de massa van Mercurius. Voor de kleinste satelliet, dat een band tussen S/2003J9 en S/2003J12. Deze twee manen, die beide een baan Jupiter draaien, zijn ongeveer 1 km in diameter. Een belangrijk ding om op te merken bij de bespreking van het aantal bekende manen in het zonnestelsel is dat het sleutelwoord is, geclassificeerd. Met elk voorbijgaand jaar echter, worden er meer satellieten worden vastgesteld en de overgrote meerderheid die pas werden ontdekt in de afgelopen decennia. Als wij dus de verkenning voortzetten en onze instrumenten verbeteren, kunnen wij er honderden meer vinden...

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/IAU_definition_of_planet (https://en.wikipedia.org/wiki/IAU_definition_of_planet)
(*2) http://www.dictionary.com/browse/prograde (http://www.dictionary.com/browse/prograde)
(*3) tegenover prograde
(*4) https://en.wikipedia.org/wiki/Circumbinary_planet (https://en.wikipedia.org/wiki/Circumbinary_planet)

Uranus, de maan Miranda is een 'Frankenstein'

Sinds de Voyager1/2- ruimtesondes die in de buitenste zonnestelsel reisden, zijn wetenschappers en astronomen zover gekomen dat ze een groot deel van dit gebied beter probeert te begrijpen. In aanvulling op de vier grote gasreuzen dat de buitenste zonnestelsel naar huis te bellen, heeft veel geleerd over de vele manen die hen omcirkelen. En dankzij de foto's en gegevens die zijn verkregen, de mens als geheel zijn gekomen om te begrijpen hoe vreemd en ontzagwekkende ons zonnestelsel echt is. Dit geldt met name voor Miranda, de kleinste en binnenste van Uranus 'grote manen - en sommigen zouden zeggen, de vreemdste! Net als de andere grote Uranian manen, zijn banen in de buurt van de evenaar van de planeet, loodrecht op de ecliptica van het zonnestelsel en heeft daarom een ​​extreem seizoensgebonden cyclus. In combinatie met een van de meest extreme en gevarieerde topografieën in het zonnestelsel, dit maakt Miranda een begrijpelijke bron van belang.

Ontdekking en naamgeving

Miranda werd ontdekt op 16 februari 1948, door Gerard Kuiper met de McDonald Observatory 's Otto Struve Telescoop aan de Universiteit van Texas, Austin. De beweging rond Uranus werd bevestigd op 1 maart van hetzelfde jaar, waardoor het de eerste satelliet van Uranus om ontdekt te worden in bijna een eeuw (de vorige zijn Ariel en Umbriel, die zowel werden ontdekt in 1851 door William Lassell).

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d0/Miranda.jpg)

Uranus maan Miranda, afgebeeld door de Voyager2 ruimtesonde op 24 januari 1986.
Kredit: NASA/JPL-Caltech

In overeenstemming met de namen van de andere manen, Kuiper besloten om de naam van het object "Miranda" na het personage in The Tempest van Shakespeare. Deze werd vastgelegd door John Herschel die suggereerde dat alle grote manen van Uranus - t.w. Ariel, Umbriel, Titania en Oberon - ook werden vernoemd naar personages uit The Tempest.

Grootte, Massa en Rondgang

Met een gemiddelde straal van 235,8km en een massa van 6,59 × 10^19 kg, Miranda is 0,03697 keer de grootte van de aarde en ongeveer 0,000011 zo massief. Zijn bescheiden omvang maakt het een van de kleinste object in het zonnestelsel en ook hydrostatisch evenwicht, met slechts Saturnus met de maan Mimas als kleiner. Van Uranus vijf grotere manen, ligt Miranda ligt op het dichtste bij, op een gemiddelde afstand van 129.390 km van Uranus. Het heeft een zeer geringe excentriciteit van 0,0013 en een helling van 4,232° tot Uranus-evenaar. Dit is ongewoon hoog voor een satelliet zo dicht bij haar planeet - ongeveer tien keer zoveel als de andere Uranian satellieten. Aangezien er geen resonanties uit te leggen valt, is de hypothese dat de manen zo nu en dan door middel van secundaire resonantie. Op een gegeven moment zou deze hebben geleid tot Miranda opgesloten in een tijdelijk 3: 1 resonantie met Umbriel en misschien een 5: 3 resonantie met Ariel ook. Deze resonantie konden veranderen bij de helling van de maan en leidde ook tot getijde opwarming van het inwendige. Met een gemiddelde baansnelheid van 6.66 km/sec, duurt 1,4 dagen om een ​​enkele baan van Uranus af te ronden. De omlooptijd (34 uur) die samenvalt met de rotatie-periode, wat betekent dat het getij heeft met Uranus en onderhoudt altijd één gezicht naar Uranus. Gezien het feit dat Miranda steeds cirkelt rond Uranus-evenaar, wat betekent dat zijn baan loodrecht op ecliptica van de zon, Uranus gaat door een extreme seizoensgebonden cyclus, waar het noordelijk en zuidelijk halfrond om de 42 jaar van licht en donker ervaart.

Samenstelling en oppervlakte structuur

Miranda's gemiddelde dichtheid (1,2 g/cm3) maakt het de minst dichtste van de Uranian manen. Ook stelt Miranda grotendeels uit waterijs (tenminste 60%), waarbij de rest waarschijnlijk bestaande uit silicatengesteenten en organische verbindingen in het interieur. Het oppervlak van Miranda is ook de meest diverse en extreme van alle manen in het zonnestelsel, met functies die samen in een lukrake manier door elkaar gegooid worden. Deze bestaat uit enorme canyons zo diep als 20 km, lagen in een rij en de nevenschikking van oud en jong oppervlakken zijn schijnbaar willekeurig. Deze lappendeken van gebroken terrein geeft aan dat intense geologische activiteit vond plaats in Miranda's verleden, die wordt verondersteld zijn gedreven door de getijden verwarming tot in de tijd toen het in orbitale resonantie met Umbriel (en misschien Ariel). Deze resonantie zou orbitale excentriciteit zijn toegenomen en samen met wisselende getijdekrachten van Uranus, zou hebben veroorzaakt de opwarming in Miranda's inwendigheid en leidde tot een nieuwe oppervlakte. Daarnaast kan de onvolledige differentiatie van de maan, waarbij gesteente en ijs gelijkmatiger werden verspreid, ook hebben geleid tot een opwelling van lichter materiaal in sommige gebieden, hetgeen leidt tot jonge en oudere regio's naast elkaar bestaan.

http://youtu.be/y486QawTdVk (http://youtu.be/y486QawTdVk)

Op 24 januari 1986, de sonde Voyager2 gaat door het Uranus systeem en  maakt opnames van Miranda

Een andere theorie is dat Miranda werd verstoord door een enorme impact, fragmenten daarvan weer in elkaar als een gebroken kern produceren. In dit scenario - dat sommige wetenschappers geloven dat dit maar liefst vijf keer zijn gebeurd daqt de dichtere fragmenten diep zou zijn gezonken in het inwendige, met waterijs en vluchtige instelling op de top van hen en spiegelt in een gebroken vorm. Over het algemeen, wetenschappers erkennen vijf soorten geologische kenmerken op Miranda, de kraters i.e corona (= grote gegroefde kraters), region (= geologische regio's), rupes (= steile rotswanden of canyons) en sulci (= parallelle groeven) omvat. Kraters regio Miranda's worden gedifferentieerd tussen de jongere, licht kraters regio's en oudere veelvuldige kraters. De lichte kraters gebieden omvatten richels en valleien, die van de zwaardere kraters zijn gescheiden door scherpe grenzen met aan elkaar passende functies. De grootste bekende kraters ongeveer 30 km in diameter, met anderen die in het traject van 5 tot 10 km. Miranda heeft de grootste bekende klif in het zonnestelsel, die bekend staat als veronarots (vernoemd naar de setting van Shakespeare's Romeo en Julia). Dit rupes hebben een steile afdaling van meer dan 5 km - waardoor het 12 keer zo diep als de Grand Canyon. Wetenschappers vermoeden dat Miranda's richels  een tektonische evenement vertegenwoordigen waar tektonische platen uit elkaar gestrekt worden, de vorming van patronen van een puntige terrein, met steile druppels. De meest bekende coronae bestaan ​​op het zuidelijk halfrond, met drie reus racebaanachtige gegroefde structuren die ten minste 200 km te meten breed en tot 20 km diep. Deze kenmerken, genoemd Arden, Elsinore en Inverness - alle locaties in toneelstukken van Shakespeare - kan zijn gevormd via uitlopende processen op de toppen van diapirs (= opwellingen van warm ijs.). Andere eigenschappen kunnen het gevolg zijn cryovolcanic(*1) uitbarstingen ijskoude magma, die zou zijn veroorzaakt door getijden buigen en verwarming in het verleden. Met een albedo(*2) van 0,32, Miranda's oppervlakte is bijna net zo helder als dat van Ariel, de helderste van de grotere Uranian manen. Het iets donkerder verschijning is waarschijnlijk te wijten aan de aanwezigheid van koolstofhoudende materiaal in het oppervlak.

Waarneming

De  schijnbare magnitude Miranda's maakt het niet zichtbaar voor vele amateur-telescopen. Als gevolg daarvan, vrijwel alle bekende informatie met betrekking tot de geologie en geografie werd verkregen tijdens de enige flyby van gemaakt door Voyager2 in 1986. Tijdens de flyby, zuidelijk halfrond Miranda's wees in de richting van de zon terwijl de noordelijke was gehuld in het donker, zodat alleen het zuidelijk halfrond bestudeerd konden worden. Op dit moment zijn er geen toekomstige missies gepland of worden overwogen. Maar gezien Miranda's 'Frankenstein' achtige uiterlijk en de mysteries die nog steeds haar geschiedenis en geologie, eventuele toekomstige missies naar Uranus en het systeem van manen te bestuderen goed aan zou omringen.

Bizarre vorm van Uranus 'Frankenstein' maan Miranda is ogenschijnlijk verklaard

(http://www.space.com/images/i/000/042/605/i02/miranda-uranus-moon-voyager-1986.jpg)

Deze foto van Uranus maan Miranda, gemaakt door NASA's Voyager2 sonde in januari 1986, toont een ongewone figuren en regio's van duidelijk uiteenlopende terrein van de mysterieuze satelliet.
Krediet: NASA/JPL

Het vreemde verschijning van Uranus maan Miranda kan eindelijk een verklaring (03/10/2014) gegeven worden . Miranda lijkt op het monster van Frankenstein - een bizarre wirwar van onderdelen die niet helemaal naar behoren zijn samengevoegd. Onderzoekers hebben lang afgevraagd hoe de corona gevormd konden worden. Een mogelijkheid is dat Miranda kan zijn onderbroken is door een catastrofisch effect, waarna de stukken chaotisch in elkaar gezet worden. De corona gevormd als rotsachtig materiaal zonk naar beneden, wat leidde tot concentrische rimpels op het oppervlak van Miranda's. Een andere mogelijkheid - een door de meeste wetenschappers in het veld gesuggereerd - is dat de corona gevormd als drijvende koepels van ijs, waardoor Miranda's oppervlak verfrommelen als er materie werd toegevoegd. Nu, onderzoekers weten waarom Miranda er zo vreemd uitziet: doordat Uranus constant Miranda opwarmt, beweegt zich een grote kracht en knijpt/strekt Miranda uit. Voor de nieuwe studie waarbij de driedimensionale computersimulaties van Miranda's inwendige uitgevoerd is, bleek dat de resulterende getijdekrachten een herhaaldelijk knijp en strek van Miranda die genoeg zijn om aanzienlijke hoeveelheden warmte - ongeveer 5 gigawatt - of 2,5 maal de piekvermogen van de grote Hoover Dam, Colorado. Hoewel Miranda slechts 471 kilometer breed is - ongeveer 1/7 zo groot als de aarde - zit ze slechts op 129.380 km van Uranus. Tijdens de opwarming zou het drijvende ijs zijn gestegen tot het oppervlak Miranda's in een natuurlijke vorm en maakt daar de corona's. Echter, de wetenschappers hebben opgemerkt dat voor opwarming naar Miranda's oppervlakte vervormt, dan moet het oppervlak van de maan veel zwakker dan voorspeld door laboratoriumexperimenten. "De aarde heeft hetzelfde probleem: Voor opwarming aan het aardoppervlak vervormen, rotsen moeten zwakker zijn dan verwacht", zegt Hammond, van Brown University, Rhode Island "Het zou interessant zijn om te zien wat de zwakte gezien in de oppervlakken van Miranda, de Aarde en elders zou kunnen verklaren." Getijdekrachten elders in het zonnestelsel kan veel groter zijn dan getijde effecten op Aarde - b.v. de zwaartekracht van Jupiter zorgt ervoor dat de vaste rots oppervlak van de op twee na grootste maan Io te zwellen op en neer met maar liefst 90 meter, het genereren van voldoende warmte om vulkaanuitbarstingen veroorzaken. Miranda's baan rond Uranus was ooit excentriek of ovale, bewegen dichterbij en verder van Uranus in de tijd. Tot nu toe, wetenschappers weten alleen wat zuidelijk halfrond Miranda's eruit ziet. NASA's Voyager2 ruimtesonde fotografeerde dit deel van de maan tijdens de 1986 Uranus flyby maar deed dat niet het noordelijk halfrond Miranda's. "Het zou echt interessant om na te denken over wat er zou kunnen zijn aan de andere kant van Miranda," zei Hammond. "Onze studie voorspelt dat er zou een extra corona aan de andere kant Miranda's en ik zou graag lang genoeg leven voor een missie om terug naar Uranus te gaan en deze hypothese te testen."

Tot zover Voyanger2, Miranda en z'n nieuwe opvatting.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/Cryovolcano (https://en.wikipedia.org/wiki/Cryovolcano)
(*2) witheid

Zwart gat, de cirkelende sterren rondom'm...

https://i.imgur.com/DL2f3DN.gifv (https://i.imgur.com/DL2f3DN.gifv)

Het zwarte gat zoals in het Melkwegstelsel, de Sagittarius A*. In het zwarte gat heb je geen ruimte en tijd meer, het bestaat dus niet. De sterren maken hun rondgang over een lege huls...

Groet,

C.G. de Beaufort

Lancering/terugkeer SpaceX op platform 39A

http://youtu.be/hlEj2Fw1PMY

SpaceX gebruikt nu het platform pad 39A voor de voormalige Apollo/Spaceshuttle. Dragon vervoerde voedsel en onderdelen voor de ISS.

Groet,

C.G. de Beaufort

Elon Musk kondigt Dragon vlucht aan rond de maan met 2 privé-astronauten in 2018

(http://i66.tinypic.com/24q6bdu.jpg)

Dragon, krediet : SpaceX

Elon Musk - miljardair oprichter en CEO van SpaceX - kondigde vandaag (27/02/2017) een gedurfd plan aan om een commerciële lancering van 2 privé personen in 2018 met een Dragon op een bemande reis tot voorbij de maan en weer terug. "Dit is spannend, we zijn benaderd om een ​​bemande missie te doen rond de maan door een aantal particulieren. De private twee-koppige bemanning zou vliegen op een Dragon die daarna om de maan draait en weer terug, tesamen ongeveer acht dagen. We trainen de exacte parameters, maar dit zou ongeveer een week duren. Waarschijnlijk een gok, maar het is ongeveer 300.000 of 400.000 mijl. Het privé-duo zou vliegen op baan rond de maan - maar niet te landen op de maan, zoals de NASA in de jaren 1960 en 1970 deed. Geen mens heeft gereisd dan lage baan om de aarde in meer dan vier decennia sinds Apollo 17 - laatste maanlanding missie van NASA's in december 1972 en onder bevel van onlangs overleden astronaut Gene Cernan. "Net als de Apollo-astronauten vóór hen, zullen deze mensen reizen in de ruimte met de hoop van exploratie en het zijn twee betalende klanten", zei Musk. Ze zullen vliegen met behulp van een Dragon2 en Falcon Heavy volgend jaar in 2018. De astronauten zullen eerst een uitgebreide vliegopleiding ondergaan en Musk weigerde om de kosten te verklaren - maar het zal veel meer kosten dan een Dragon stoel voor een vlucht naar het ruimtestation, wat ongeveer $58.000.000 zou zijn.

(http://i68.tinypic.com/98dq14.jpg)

The Falcon Heavy, eenmaal operationeel is, de meest krachtige raket in de wereld.
Krediet: SpaceX

SpaceX is momenteel nu de ontwikkeling van de commerciële-bemanning Dragon-ruimtevaartuig voor missies naar astronauten lage-omloopbaan(LEO) en het International Space Station(ISS) in het kader van een NASA, gefinancierd met een $2,6 miljard publiek/privaat contract. Boeing werd ook bekroond met een waarde van $4,2 miljard commerciële-bemanning, een opdracht van NASA aan de bemande CST-100 Starliner bouwen voor ISS missies. Maar noch de Dragon2, noch de Falcon Heavy is wegens een aantal jaren uitgesteld als gevolg van een combinatie van financiële en technische kwesties. Dus het valt maar af te wachten of het nog door gaat met privé-astronauten binnen de gestelde tijd.  NASA is verder met het ontwikkelen van de nieuwe SLS(heavy lift) booster en de Orion capsule voor een missie naar de maan, asteroïden en Mars. De onbemande SLS/Orion lancering staat gepland voor eind 2018. Maar NASA zojuist aangekondigd dat het agentschap een haalbaarheidsstudie is gestart om te onderzoeken of de lancering van een bemanning op de eerste Orion exploratie missie(EM-1) in 2019 plaats van 2021(EM-2). Zo bestaat het potentieel dat SpaceX dat NASA naar de excursie naar de maan kon verslaan met mensen. Naar de aanloop van de de volgorde zal SpaceX eerst eerste onbemande Dragon2 testvlucht naar het ISS te lanceren tegen het einde van dit jaar met een Falcon9 raket, bijna identiek aan de raket die net gelanceerd op 19 februari op 39A. Dat zou gevolgd worden door bemande lancering naar het ISS rond midden 2018 en dan de particuliere maanlancering tegen het einde van 2018. Het hitteschild is vrij algemeen ontworpen", zei SpaceX, "het is eigenlijk ontworpen voor meerdere banen van de aarde terugkeer missies, zodat we het eigenlijk kunnen doen met 10 terugkeer missies met dezelfde hitteschild." Toch is de vlucht niet zonder risico. The Dragon2 zal een aantal upgrades noodzakelijk zijn. Bijvoorbeeld een diepe communicatiesysteem moeten worden geïnstalleerd voor langere reizen, aldus Musk. Dragon momenteel alleen uitgerust voor kortere baan om de aarde-missies. De vlucht moet ook door de FAA te worden goedgekeurd voordat het een lancering, zoals het geval is met alle commerciële lanceringen, als de NASA naar de ISS op 19/02/2017. Musk weigerde de twee privé-astronauten te identificeren, maar ze kennen elkaar. Zij moeten al eerste een gezondheid -en training test ondergaan en later een basisopleiding. De vlucht zelf zou zeer autonoom zijn. De private-passagiers zullen trainen voor noodsituaties, maar ze zouden niet verantwoordelijk voor het besturen van de Dragon. Musk zei dat hij een topprioriteit aan NASA astronauten te geven indien zij de zetels voorafgaand aan de private-passagiers wilde afschaffen. Maar, in ieder geval heeft SpaceX de mogelijkheid om één of 2 privé-maanlanceringen per jaar. "Ik denk dat dit moet echt een spannende missie die de wereld echt enthousiast maakt, ik denk dat het super-inspirerend moet zijn", aldus Musk.

Groet,

C.G. de Beaufort

De uitdrukking "Vlieg naar de maan" krijgt zo een heel andere dimensie....

60 miljoen om je naar de maan te laten afschieten...toe maar. Wel veel geld on je je de dood in te jagen...Mag hopen dat men alles goed heeft dichtgetimmerd.

Wel cool, voor eerst in decennia weer mensen richting de maan. En 2018 al... dat is volgend jaar al. Al is Musk wel vaak heel enthousiast met zijn deadlines.

Voor Musk is dit een kleine stap, hij wil een bewoonde kolonie stichten op mars.

Binnenkort : de telescopen proberen een zwart gat te 'zien' in het centrum van de Melkweg

http://youtu.be/cD8An-iKwpY (http://youtu.be/cD8An-iKwpY)

De onderzoekers willen nu een zwart gat 'zien' of op zijn minst, zijn silhouet. Volgende maand zullen de astronomen  radio-telescopen benutten over de hele wereld om een beeld te krijgen van het zwarte gat, verlicht door de gloeiende gas wervelende rondom hem. Hun doelstelling is een superzwaar zwart gat in het hart van onze Melkweg, bekend als Sagittarius A* - SGR A* - die 26000 lichtjaren ver weg is en voorts, een nog groter gat in de naburige galaxy M87. Eerdere opmerkingen met behulp van deze gebeurtenis Horizon telescoop (EHT) hebben de schotels geen prikkelende resultaten opgeleverd, maar helaas, de beelden de twee zwarte gaten bleven eentonig blobs. Dit jaar zullen ze voor de eerste keer de EHT in Chili en Antarctica samenvoegen, wat een verscherping van de resolutie en het verhogen van de verwachting oplevert. Astronomen hopen te zien hoe de zwarte gaten het hete gas opzweept rond'm en plasma uitspuugt. Ze willen ook grafiek van de grootte en vorm van deze gebeurtenis — de grens van het zwarte gat — om te testen of Albert Einsteins theorie van de zwaartekracht, de algemene relativiteitstheorie, nog steeds onder dergelijke extreme omstandigheden goed werkt. Theoretische astrofysicus Roger Blandford van Stanford University, die niet betrokken bij het project is zei het volgende : 'Het is een vet en kritisch experiment'. Blandford gelooft dat de EHT niet alleen kan tonen hoe zwarte gaten werken, maar ook een meer fundamentele boodschap leveren. 'Het zal deze opmerkelijke stelling valideren: dat zwarte gaten in het heelal gemeenschappelijk zijn.  De EHT neemt doel slechts eenmaal per jaar, bij mooi weer waarschijnlijk wanneer beide zwarte gaten zichtbaar zijn in de hemel en wanneer het mogelijk is om alle de observatoria over de hele wereld op te starten. Dit jaar, zal het team voor 5 nachten waarnemen tijdens een venster van de 10 nachten van 5 tot 14 April. Vervolgens zal een intensieve gegevensverwerking-poging beginnen en het kan een jaar duren voor ze weten of het geslaagd is. 'Het is een oefening in vertraagde bevrediging, de vertraagde bevrediging in het kwadraat,' zegt EHT directeur Shep Doeleman aan het Massachusetts Institute of Technology. Fotograferen van zwarte gaten is een enorme uitdaging en niet alleen omdat hun intense zwaartekracht zelfs licht er niet kan ontsnappen. Bovendien zijn ze ook verrassend klein. SGR A* berekend tot aan de massa van 4 miljoen zonnen, gebaseerd op de onregelmatige, high-speed banen van sterren die in de zwaartekracht van een zwart gat gevangen zijn. Maar de event-horizon, het point of neen return voor iets naderen van een zwart gat, is 24 miljoen kilometer breed, slechts 17 keer breder dan de zon. Om te zien iets zo klein vereist een telescoop schotel van globale dimensies. Bij optische golflengtes, wordt Sgr A* verborgen door de wade van stof- en gasemissies verduistert de galaxy's hart. Radiogolven kan passeren meer gemakkelijk, maar de gewone radio-schotels worden nog steeds belemmerd door geïoniseerd gaswolken en lage resoluties. Beste zijn de kortste radiogolven telescopen — millimeter golven — maar schotels, detectoren en data-processing technologie voor dit deel van het spectrum is slechts in de afgelopen decennia ontwikkeld. "Het is slechts een klein venster waar we de event-horizon even zien kunnen" meent Heino Falcke, een EHT-astrofysicus aan Radboud Universiteit. 

Groet,

C.G. de Beaufort

Heelal bevat 10x meer galaxies dan eerder gedacht

(http://scitechdaily.com/images/Hubble-Reveals-Observable-Universe-Contains-10-Times-More-Galaxies-Than-Previously-Thought.jpg)

Dit beeld is een samenstelling van verschillende vorderingen verworven door de ACS/WFC instrument. Vier filters werden gebruikt om verschillende golflengte banden te registeren. De kleur vloeit voort uit het toewijzen van verschillende tinten(kleuren) aan elk(grijstinten) monochroom beeld in verband met een individuele filter.
Bron: Hubble Space Telscope, oktober 2016

Een nieuwe studie van diepveld-onderzoek van Hubble heeft bepaald dat er minstens 10x meer galaxies zijn ontstaan in het heelal dan wat wij zien. Het universum ziet er ineens een stuk drukker uit, dankzij een diepte-telling samengesteld uit enquêtes die door NASA's Hubble Space Telescope en andere observatoria. Astronomen kwamen tot de verrassende conclusie dat er ten minste 10x meer galaxies aanwezig is het waarneembare heelal dan eerder werd gedacht. De resultaten hebben duidelijke implicaties voor de vorming van galaxies en werpt ook meer licht op een oude astronomische paradox, "waarom is de hemel nachts donker?" Bij de analyse van de gegevens, een team onder leiding van Christopher Conselice van de Universiteit van Nottingham, bleek dat 10x meer galaxies werd gevonden in een bepaald volume van de ruimte. De meeste van deze stelsels relatief klein en zwak, met massa gelijk is aan die van galaxies rondom de Melkweg. Als ze samengevoegd worden tot grotere galaxies betekent dat de galaxies in de ruimte geslonken. "Deze resultaten zijn een krachtig bewijs dat een belangrijk de evolutie van galaxies heeft plaatsgevonden in de geschiedenis van het universum, waardoor het aantal galaxies drastisch verminderd door middel van fusies tussen hen, waardoor hun aantal verminderen. Dit geeft ons een verificatie van de zogenaamde top-down vorming van structuur in het heelal", aldus Conselice. Een van de meest fundamentele vragen in de astronomie, is dan van hoeveel galaxies in het universum bevat. De mijlpaal Hubble Deep Field, die in het midden van de jaren 1990, gaf de eerste echte inzicht in sterrenstelsel-bevolking van het universum. Latere gevoelige waarnemingen zoals Ultra Deep Field Hubble bleek een groot aantal zwakke galaxies. Dit leidde tot een schatting dat het waarneembare heelal bevat ongeveer 200 miljard galaxies. Het nieuwe onderzoek toont aan dat deze schatting op z'n minst 10 maal te laag is. Dus wij spreken over minimaal 2000 miljard galaxies. Conselice en zijn team zijn tot de conclusie gekomen met behulp van diep-ruimte beelden van Hubble en de reeds gepubliceerde gegevens van andere teams. Zij hebben nauwkeurig de beelden omgezet in 3D, om metingen van het aantal galaxies op verschillende tijdperken een geschiedenis in het heelal maken. Bovendien gebruikten ze nieuwe wiskundige modellen, waardoor ze het bestaan ​​van galaxy die de huidige generatie telescopen niet waar kan waarnemen. Dit leidde tot de verrassende conclusie dat het voor de 90 procent van de verdere galaxies die te zwak zijn en te ver weg te zien met de huidige telescopen. Deze talloze kleine zwakke galaxies uit het vroege heelal samengevoegd na verloop van tijd in de grotere galaxies kunnen we nu waarnemen. "Het gaat om meer dan 90 procent van de galaxies in het heelal die nog worden onderzocht moeten. Wie weet wat voor interessante eigenschappen die we vinden wanneer we deze stelsels ontdekken met de toekomstige generaties telescopen. In de nabije toekomst zal de James Webb telescoop staat zijn om deze ultra-zwakke galaxies te bestuderen", zei Conselice. De daling van het aantal galaxies naarmate de tijd vordert, draagt ​​ook bij aan de oplossing voor de paradox Olbers, voor het eerst in de vroege jaren 1800 geformuleerd door de Duitse astronoom Heinrich Wilhelm Olbers "Waarom is de hemel donker nachts wanneer het universum een ​​oneindig aantal sterren bevat?" Het team kwam tot de conclusie dat er inderdaad zo'n overvloed aan galaxies is, dat in principe, elk onderdeel van de ruimte een deel van de galaxies bevat. Echter, doordat het sterrenlicht van de galaxies  onzichtbaar voor het menselijk oog en de modernste telescopen, zal het tevens verminderen door factoren zoals het zichtbare en ultraviolet licht. Deze factoren zijn o.a. de roodheid van het licht als gevolg van de uitbreiding van de ruimte, dynamische karakter van het universum en de absorptie van licht door intergalactische stof en gas. Dit alles gecombineerd, zorgt ervoor dat de nachtelijke hemel "donker" is naar onze visie.

Groet,

C.G. de Beaufort

Gefrituurd ei? Vliegende schotel? Nee. Een nieuwe close-up van de maan Pan bij Saturnus

(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/03/Pan-extreme-with-grooves-1024x735.jpg)

Door Cassini gemaakte opname van de maan Pan bij Saturnus op een afstand van 24572 km (d.d. 07/03/2017). Pan heeft een hoogte van 35 km en 23 km breed en toont een aantal kleine kraters, samen met parallelle richels en groeven. De lange, dunste evenaar toont uitstekende delen met een fijne parallelle strepen.
Krediet: NASA/JPL/Space Science Institute

Close-up foto's zijn genomen door de Cassini in de tweede binnenste maan van de planeet. Op 7 maart j.l. onthullen zij een opmerkelijke nieuwe details die terug grijpt naar voedsel-analogieën c.q. ravioli(*1), om zijn unieke uitstraling te beschrijven.

(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/03/Pan-edge-on.jpg)

Een zijaanzicht van Pan laat zien dat er dunne en golvende heuvelrug die waarschijnlijk zijn opgebouwd door de ophoping van deeltjes uit de ringen van Saturnus. Zij zijn tussen 1 km en 4 km dik.
Krediet: NASA/JPL/Space Science Institute

Het tweedelige structuur van de maan is meteen duidelijk: een kern lichaam met een dunne, golvende heuvelrug rondom de evenaar. Hoe werkt zo'n bizarre object vorm in de eerste plaats? Er is een goede reden om te geloven dat Pan maakte ooit deel uit van een grotere satelliet die lang geleden uiteen spatte in de buurt van Saturnus. Een groot deel van het materiaal werd afgevlakt in de ringen van Saturnus terwijl de grote scherven zoals Pan en een andere ravioli gelijkenis, de Atlas.

(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/03/Pan-wide-Encke-Gap_toned-1000x600.jpg)

Pan werpt zijn schaduw op Saturnus A-ring van in de 325 km breed Encke holte, die wordt onderhouden door de aanwezigheid van de maan. Pan deelt de ruimte in de ringen waaruit nog steeds extra materiaal vormt rond de evenaar. Vandaag, Pan cirkelt binnen de smalle Encke holte bij Saturn in de buitenste A-ring en ze wistte de puinresten die daar waren. Het helpt ook met het maken en de vorm van de smalle ringen. Zijn neef Atlas cirkelt net buiten de A-ring.
Krediet: NASA/JPL/Space Science Institute

(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/03/Pan-and-Atlas-hi-res-1024x462.jpg)

Pan en Atlas (40 km × 35 km) banen binnen de ring van Saturnus en de beide fragmenten kunnen uit een grotere maan zijn ontstaan. Beiden hebben opgeveegd materiaal van de ringen die de evenaar-rug vormt.
Credit: NASA / JPL / Space Science Institute

Manen ingebed in de ringen kunnen diepgaande effecten hebben op dat materiaal van leemten. Ze creëren van nieuwe tijdelijke ringen en verhoogt de verticale golven van materiaal dat boven en onder het ringvlak. Al deze effecten worden geproduceerd door de zwaartekracht.

(http://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/03/Pan.gif)

Hierbij de geanimeerde gif gemaakt op basis van foto's dichtbij van Pan.
Krediet: NASA/JPL/Space Science Institute

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1)gelijke vierkante plakken

Er zijn er vele, hier is er één van : verbazingwekkend uitzicht op Mars :

http://youtu.be/L2WTFkpIPRE

Groet,

C.G. de Beaufort

The Dzhanibekov Effect

http://youtu.be/1n-HMSCDYtM (http://youtu.be/1n-HMSCDYtM)

Bij deze een wonderbaarlijk effect getoond in het ISS. Voor meer hierover, ook de differentialen, zie :

http://youtu.be/-Si6iRL5Fj8 (http://youtu.be/-Si6iRL5Fj8)

https://en.wikipedia.org/wiki/Tennis_racket_theorem (https://en.wikipedia.org/wiki/Tennis_racket_theorem)

Groet,

C.G. de Beaufort

GN-Z11: astronomen ontdekken verste galaxy tot nu toe
3 maart 2016

Met behulp van de NASA/ESA Hubble Space Telescope hebben de astronomen een verrassend helder, baby galaxy gevonden 13,4 miljard lichtjaar van ons, waardoor het de meest verafgelegen sterrenstelsel dat ooit werd ontdekt.

http://youtu.be/vgQdQx3V1HY (http://youtu.be/vgQdQx3V1HY)

Krediet : NASA/ESA

De GN-Z11 getoond in de inzet, wordt gezien als het was 13,4 miljard jaar in het verleden, op slechts 400 miljoen jaar na de Big Bang. Dit stelsel, ligt in de richting van de constellatie Grote Beer. Het is ongeveer 25 keer kleiner dan de Melkweg en heeft slechts 1% van de massa van de sterren in onze Melkweg. GN-Z11 is het onderwerp van een studie geaccepteerd voor publicatie in het Astrophysical Journal. "We zien GN-Z11 in een tijd waar het heelal was slechts 3% van zijn huidige leeftijd," zei Oesch, eerste auteur van de studie. Oesch en co-auteurs gebruikten een Hubble's Wide Field Camera3 om nauwkeurig te meten van de afstand tot de melkweg door het splitsen van het licht in zijn samenstellende kleuren. "We hebben Hubble zover geduwd tot het uiterste om de spectroscopische gegevens die nodig was om in de melkweg een roodverschuiving, een maat voor de afstand van de aarde te bepalen," zei co-auteur Illingworth. Deze afbeelding toont een tijdlijn van het universum, dat zich uitstrekt van de huidige dag (links) helemaal terug naar de Big Bang (rechts). De positie van GN-Z11 wordt dichtbij getoond waar de eerste sterren zich begon te vormen en positie het record-houder werd geïdentificeerd. Deze afbeelding toont een tijdlijn van het universum, dat zich uitstrekt van de huidige dag (links) helemaal terug naar de Big Bang (rechts). 

(https://www.nasa.gov/sites/default/files/styles/full_width/public/thumbnails/image/image2i1607bw.jpg)

Krediet : NASA/ESA 

Voorafgaand hadden de astronomen bepaald de afstand dat de meest afgelegen sterrenstelsel - EGSY8p7 - die een roodverschuiving van 8,68 (13,2 miljard jaar in het verleden) had. GN-Z11 heeft een roodverschuiving van 11,1, bijna 200 miljoen jaar dichter bij de Big Bang. "Het is verbazingwekkend dat een sterrenstelsel bestond tot 200 tot 300 miljoen jaar nadat zich de allereerste sterren gevormd werden" aldus Illingworth. "Het kostte een echt snelle groei, het produceren van sterren met een enorme snelheid, zodanig dat zij zich hebben gevormd tot een miljard massa van de zon".

Groet,

C.G. de Beaufort

Cassini laatste missie

Cassini's, gelanceerd op 15/10/1997 - maakt voor het laatst een vrije val naar het oppervlakte van Saturn op 23/04/17. Ze duikt dan binnen de ringen van Saturn heen. Cassini heeft dan nog 36kg hydrazine over in zijn stuwraketten :

http://youtu.be/xrGAQCq9BMU (http://youtu.be/xrGAQCq9BMU)

In de tekening hieronder zie welke trajecten Cassini om Saturn heeft gemaakt. Einde missie gebeurd op 15/09/17, Cassini slaat dan te pletter op Saturn...

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/04/7393_Trajectory_All_v02-580x396.jpg)

Groet,

C.G. de Beaufort

Van metaal tot een meesterwerk : Orion

Vanaf het begin van de montagewerkzaamheden aan de Orion crew module op NASA's Kennedy Space Center in Florida is het testen van een reeks systemen, de ingenieurs maken een vooruitgang in 2016 tot de missie naar de maan op 2018. Hoogtepunten zijn: bemanningsmodule fabricage, het testen van de veiligheid van Orion en de bemanning na landing in de oceaan te waarborgen, het testen van de procedures om Orion te herstellen na de missies, afbouw en montagewerkzaamheden aan de bemanning module op Kennedy en de Airbus Defense Space en service module test op Plum Brook Station NASA Glenn in Ohio. 

http://youtu.be/3gCvSPTJyHQ

Gefreesde oppervlaktes, het is veel meer dan ik gedacht had!

Hieronder ze je een gedeelte van de cockpit :

http://youtu.be/cM4qKfNuFX4

Groet,

C.G. de Beaufort

Aarde, maan, genomen vanaf Cassini

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/04/Earth-and-moon-from-Saturn-April-12_2017.jpg)

De aarde, genomen vanaf Cassini d.d. 13/04/2017. Hier leven voor een gedeelte de intellectuelen. Links zie je de maan.

Groet,

C.G. de Beaufort

Nieuw onderzoek wijst op de exotische oorsprong voor de Cold Spot i.e. de koude ruimte van ons heelal

26 april 2017

(http://www.spxdaily.com/images-lg/map-cosmic-microwave-background-cmb-sky-planck-lg.jpg)

De kaart van de cosmische magnetronachtergrond(CMB) van de ruimte, geproduceerd door de Planck-satelliet. Rood vertegenwoordigt licht warmer gebieden en blauwe, de iets koeler gebieden. De koude plek wordt in het inzet weergegeven, met coördinaten op de x- en y-assen en het temperatuurverschil in miljoenste van een graad in de schaal onderaan.
Afbeelding : ESA en Durham University.

Een supervoid(*1) is onwaarschijnlijk om een ​​cold spot met de kosmische microgolf achtergrond te verklaren volgens de resultaten van een nieuw onderzoek, waardoor de ruimte voor exotische verklaringen zoals een botsing tussen universums wordt bewerkstelligd. De onderzoekers, onder leiding van de Ruari Mackenzie en Tom Shanks van Durham University, publiceren deze resultaten in de Royal Astronomical Society. De kosmische microgolfachtergrond (CMB), een relikwie van de Big Bang, bedekt een gedeelte van het heelal. Bij een temperatuur van 2,73 graden boven het absolute nul (-270,43 graden Celsius) heeft de CMB een aantal afwijkingen, waaronder de cold spot. Deze eigenschap, ongeveer 0,00015 graden kouder dan zijn omgeving, werd eerder beweerd de veroorzaker van de een enorme leegte met miljarden lichtjaren en relatief weinig sterrenstelsels. De versnelde uitbreiding van het universum zorgt ervoor dat leegjes subtiele redshifts op licht verlaten, aangezien het door het geïntegreerde Sachs-Wolfe-effect doorgaat. In het geval van de CMB wordt dit opgevat als koude afdrukken. Er werd voorgesteld dat een zeer grote voorgrond helderheid van de cold spot, die een bron van spanning in modellen van standaard kosmologie, een afdruk was. De meeste zoekopdrachten voor een supervoid is verbonden met de cold spot geschatte afstanden naar galaxies met hun kleuren. Met de uitbreiding van het universum hebben meer verre sterrenstelsels hun licht verschoven naar langere golflengten, een effect dat bekend staat als een kosmologische rood-verschuiving. Hoe ver weg de galaxie is, hoe hoger is het waargenomen rood-verschuiving. Door de kleuren van sterrenstelsels te meten, kunnen hun redshifts en daarmee hun afstanden worden geschat.

In hun nieuwe werk presenteerde het Durham-team de resultaten van een onderzoek over de redshifts van 7000 galaxies, waarbij er 300 per keer met behulp van een spectrograaf die op de Anglo-Australian Telescope. Uit deze hogere betrouwbaarheid liet dataset zien dat Mackenzie en Shanks geen bewijs van een supervoid die in staat is om de cold spot binnen de standaardtheorie te verklaren. De onderzoekers ontdekten in plaats daarvan dat de cold spot-regio, die voorheen gedacht werd te vormen met sterrenstelsel, is gesplitst in kleinere ruimtes, omringd door clusters van galaxies. Deze 'zeepbellen' structuur is veel zoals de rest van het universum, geïllustreerd door de visuele gelijkenis tussen de verdelingen van galaxy in het koudvlek-gebied en een controleveld elders.

Mackenzie reageerde: "De leegtes die we hebben gedetecteerd kunnen niet verklaard worden door de standaard kosmologie. Er is de mogelijkheid dat sommige niet-standaardmodellen kunnen worden voorgesteld om deze twee in de toekomst te koppelen, maar onze gegevens leggen krachtige beperkingen op elke poging om dat te doen" Als er echt geen supervoid is die de cold spot kan verklaren, geven simulaties van het standaardmodel van het universum kans van 1 op 50 dat de cold spot toevallig ontstond. Shanks voegde toe: "Dit betekent dat we niet helemaal kunnen uitsluiten dat de spot wordt veroorzaakt door een onwaarschijnlijke schommeling die door het standaardmodel wordt uitgelegd. Maar als dat niet het antwoord is, dan zijn er meer exotische verklaringen.

'Misschien het meest spannende hiervan is dat de cold spot is veroorzaakt door een botsing tussen ons universum en een ander universum. Als verder, gedetailleerder, analyse van CMB-gegevens blijkt dat dit het geval is, kan de cold spot als eerste bewijs dat het als multiversum beschouwd kan worden en er miljarden andere universes bestaan zoals ons universum.' Dit komt overeen wat Laura Mersini-Houghton zei: 'Standaard-kosmologie kan zo'n reusachtig kosmisch gat niet verklaren' en maakte de opvallende hypothese dat de WMAP(*2) koude plek is 'waar een onmiskenbare afdruk van een ander universum is'.(*3) Momenteel moeten de ideeën verder worden getest door gedetailleerde observaties van het CMB.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) supervoid : is een lege sectie in het heelal, zonder superclusters.
(*2) WMAP : https://map.gsfc.nasa.gov/ (https://map.gsfc.nasa.gov/) (Wilkinson Microwave Anisotropy Probe 
(*3) https://en.wikipedia.org/wiki/CMB_cold_spot (https://en.wikipedia.org/wiki/CMB_cold_spot)

Kosmisch jaar   

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2014/03/Milky-Way-model-NASA-580x580.jpg)

De Melkweg galaxy is een spiraalvormige melkweg met verschillende prominente armen die de opkomende sterren in de roze wolk van waterstofgas bevat. De melkweg is ongeveer zo'n 100.000 lichtjaren in diameter. De zon wordt getoond in de Orion spiraal.
Krediet: NASA 

Het galactische jaar, ook wel bekend als een kosmisch jaar(*1), Is de tijdsduur die nodig is voor het zonnestelsel om in één ​​keer rond het midden van de Melkweg stelsel te draaien. Schattingen van de lengte van een baan van 225 miljoen aardse jaren. Ons zonnestelsel reist op een gemiddelde snelheid van 828.000 km/u i.e op 230 kilometer per seconde rond het galactische centrum. Die snelheid komt overeen met ongeveer 1/1300ste van de snelheid van het licht. Dinosaurussen begonnen te ontstaan ​​de laatste keer dat we in die positie waren, die we vandaag zijn...

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/Galactic_year (https://en.wikipedia.org/wiki/Galactic_year)

Drake vergelijking

De vergelijking van Drake is een wiskundige formule, die radioastronoom Frank Drake in 1961 opstelde. De formule schat het aantal intelligente beschavingen in ons Melkwegstelsel, die via radio met ons kunnen communiceren. Alle factoren die van invloed kunnen zijn op het ontstaan van intelligent leven staan in de formule.

Formule

Een geactualiseerde versie van deze formule luidt als volgt :

N = R∗  ×   fp   ×   ne   ×   fl   ×   fi   ×   fc   ×   L

met

N  = het aantal beschavingen in onze Melkweg waarmee communicatie mogelijk is
R* = gemiddeld aantal sterren dat per jaar in ons Melkwegstelsel wordt gevormd (10 tot 40 per jaar)
fp = fractie van die sterren met planeten (wordt steeds meer geschat richting 100%)
ne = gemiddelde aantal Aarde-achtige planeten (in staat om leven te herbergen)
fl = fractie van die planeten, waar zich leven ontwikkelt
fi = fractie van die planeten, waar zich intelligent leven ontwikkelt
fc = fractie van die planeten, waar zich een technologie ontwikkelt (waaronder radiozenders)
L  = gemiddelde levensduur van communicerende beschavingen in jaren.

De waarden van de meeste factoren zijn voorlopig onbekend. Zo variëren de schattingen voor fl tussen 0,00000000001 (1 op 100 miljard) en 1. Daarom is de waarde van de formule beperkt.

Volgens sommigen levert deze formule echter zelfs bij voorzichtige schattingen 10 tot 1000 communicerende beschavingen op, alleen al in ons Melkwegstelsel. Intelligent buitenaards leven valt dus niet uit te sluiten. Daarom bestaat er sinds de jaren 60 bij sommige wetenschappers de motivatie om daadwerkelijk naar buitenaardse radiosignalen te gaan zoeken. Deze wereldwijde speurtocht naar buitenaardse radiosignalen heet SETI(*1) (Search for Extra Terrestrial Intelligence).

Het blijft dus afwachten tot er een keer een wonder gebeurd...

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) https://www.seti.org/ (https://www.seti.org/)

Het zou toch ook wel vreemd zijn als we het enige leven in de ruimte zouden zijn. Ik geloof boverstaande dan ook wel.

Citaat van: Sabai op 13 mei 2017 - 10:18:33
Het zou toch ook wel vreemd zijn als we het enige leven in de ruimte zouden zijn. Ik geloof boverstaande dan ook wel.

Eens, maar denk niet dat een ontmoeting vreedzaam zou verlopen. Dat gebeurde immers ook niet toen de Europeanen in Noord/Zuid-Amerika, Afrika en Azië aanvoeren...

Parallel universum

(https://images.interactives.dk/files/bonnier-ill/attach/relativitet_emc2.jpg)

E = m . c², de overgang van ontzettende hoeveel energie in massa en licht. Ons heelal, deze wereld, is ermee opgebouwd. Maar wat gebeurde er vòòr en tijdens de Big Bang, 13,7 miljarden lichtjaren terug? In deze nieuwe documentaire (11/08/2016), praten ze over de multivers parallel heelal. Ze achten het waarschijnlijk dat in ons heelal, tijdens de Big Bang, een kosmische zeepbel met 11 dimensies met een trillende string en membraam vormt - zie post nr. 94. Quantum mechanica hebben hierin tevens een belangrijke functie. Dat ze alleen de menselijke structuur, etc. zijn en hoe het zich afspeelt, lijkt mij nogal vergezocht. Wij zijn tenslotte niet de enigste die hier intelligent zijn. Intelligente wezens kunnen overal in een ander universums huizen en het leven hier is een slechts een slap aftreksel van ze. Tenslotte komen ze aan level nr. 4, zoals de particle colliders in Zwitserland. In deze collider verdwijnen de zwaartekracht in andere dimensies. En een wormgat - zie post nr. 90 - van Einstein/Rosen Bridge met een zwart gat, vormt het laatste perikel. In dat geval kunnen wij hiertoe DNA toevoegen en hopla, wij een god. Maar helaas... het duurt nog 'even'. Het is hypothese, die misschien één keer de werkelijkheid wordt... maar voorlopig zijn ze nog ver weg. Dus voorlopig kijk ik uit dat naar ons zonnestelsel, de speldenprik van de Melkweg, waar iets gaan toevoegen namelijk een reis naar Mars.

http://youtu.be/tCQRACgxYro

Groet,

C.G. de Beaufort

Foto's van Mars

(https://pbs.twimg.com/media/DAIYjICXsAANbA4.jpg)

Zonsondergang op Gale, Mars

(http://www.spaceflightinsider.com/wp-content/uploads/2017/03/Curiosity-1641MH0002640000602970E01_DXXX_E50Sn40-780x650-z_fig1.jpg)

(http://i65.tinypic.com/2427nt3.jpg)

(http://i63.tinypic.com/2zrg8pg.jpg)

De banden van Curiosity hebben nogal wat te harden... deze hebben een pitsstop nodig

Groet,

C.G. de Beaufort

Exoplanets, bij deze een heel bijzondere...

http://youtu.be/gypAjPp6eps

Iets massief, met ongeveer 1.000 maal het gebied van de Aarde, blokkeert het licht van een verre ster die bekend staat als KIC 8462852, bijgenaamd de Tabby en niemand weet het zeker wat het is. Tabby produceert het  zonlicht op onregelmatige tijden, doet het met 20% minder zonlicht en soms voor meer dan 100 dagen. Als astronomen Tabetha Boyajian dit hemelse object onderzocht, stelde een collega iets buitengewoon voor: zou het een alienbouw megastructuur kunnen zijn? Zo'n buitengewoon idee zou ook een buitengewoon bewijs nodig hebben. In dit gesprek geeft Boyajian ons een kijkje op hoe wetenschappers zoeken en hypothesen testen wanneer ze geconfronteerd worden met het onbekende...     

Groet,

C.G. de Beaufort

Mars 3D image

http://www.360cities.net/image/mars-gigapixel-panorama-curiosity-solar-days-136-149#494.23,13.29,42.5 (http://www.360cities.net/image/mars-gigapixel-panorama-curiosity-solar-days-136-149#494.23,13.29,42.5)

Een fascinerend landschap. Je moet deze afbeelding op een volle scherm (rechtsboven) zetten wegens de controls die overal in de omtrek zitten. Die verdwijnen dan.

Jupiter omloop nr. 6 van Juno

http://youtu.be/EGpYlswczC0 (http://youtu.be/EGpYlswczC0)

Jupiter(*)

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://en.wikipedia.org/wiki/Exploration_of_Jupiter (https://en.wikipedia.org/wiki/Exploration_of_Jupiter)

Omvang vergelijking van ons universum 2017

http://youtu.be/kIiJZINJFiw (http://youtu.be/kIiJZINJFiw)

Ons universum, van ontzettend klein tot magistraal groot tot en met de vergelijking van een multiversum in 2017. Afijn, nu komen wij tot Mars de komende tijd...

Groet,

C.G. de Beaufort

SpaceX

http://youtu.be/4FU0l2JHhGs

SpaceX sychroniseert de opstijging en landing. Fraai...

Groet,

C.G. de Beaufort

Citaat van: C.G. de Beaufort op 29 mei 2017 - 12:04:28
Exoplanets, bij deze een heel bijzondere...

http://youtu.be/gypAjPp6eps (http://youtu.be/gypAjPp6eps)

Iets massief, met ongeveer 1.000 maal het gebied van de Aarde, blokkeert het licht van een verre ster die bekend staat als KIC 8462852, bijgenaamd de Tabby en niemand weet het zeker wat het is. Tabby produceert het  zonlicht op onregelmatige tijden, doet het met 20% minder zonlicht en soms voor meer dan 100 dagen. Als astronomen Tabetha Boyajian dit hemelse object onderzocht, stelde een collega iets buitengewoon voor: zou het een alienbouw megastructuur kunnen zijn? Zo'n buitengewoon idee zou ook een buitengewoon bewijs nodig hebben. In dit gesprek geeft Boyajian ons een kijkje op hoe wetenschappers zoeken en hypothesen testen wanneer ze geconfronteerd worden met het onbekende...     

Groet,

C.G. de Beaufort

Wat is de afstand van het object tot de Aarde?

Ongeveer 1280 lichtjaren.

Groet,

C.G. de Beaufort

Hoe ver gaat het licht in een jaar?

Het heelal is een extreme, grote ruimte. Onze astronomen hebben verder in de ruimte gekeken over de eeuwen heen en dieper in het verleden en zij begrepen hoe klein en onbelangrijk onze planeet is. Tegelijkertijd de doorlopende onderzoeken naar elektromagnetisme en verre sterren leidde de wetenschappers om te bepalen wat de snelheid van het licht was, dat is de snelste snelheid die verkrijgbaar is.

Als zodanig hebben astronomen gebruikt om de afstandsverlichting binnen een jaar te gebruiken - een lichtjaar - om afstanden op de interstellaire en intergalactische schaal te meten. Maar hoe ver reist het licht in een jaar? In principe beweegt het met een snelheid van 299792458 meter/s (1080 miljoen km/uur), die ongeveer 9460,528 miljard km/jaar uitmaakt.

De snelheid van het licht

Het berekenen van de snelheid van het licht heeft al vele eeuwen aandacht van de wetenschappers. En voor de 17e eeuw was er onenigheid over of de snelheid van het licht eindig was of als het onmiddelijk van de ene plaats naar andere transformeerde. In 1676 bevestigde de Deense astronoom Ole Romer het argument toen zijn waarnemingen van de schijnbare beweging van Jupiter's maan Io onthulden dat de snelheid van het licht eindig was.

(https://s10.postimg.org/u4pdou0ol/howdoeslight.jpg) (https://postimg.org/image/u4pdou0ol/)

Licht beweegt op verschillende golflengten, hier weergegeven door de verschillende kleuren die in een prisma zijn gezien. Credit: NASA / ESA

Van zijn waarnemingen berekende de Hollandse astronoom Christiaan Huygens de snelheid van het licht op 220000 km/s. In de loop van twee eeuwen werd de snelheid van het licht verder verfijnd en schattingen geproduceerd die varieerden van ongeveer 299000 tot 315000 km/s. Dit werd gevolgd door James Clerk Maxwell, die in 1865 voorstelde dat het licht een elektromagnetische golf was. In zijn theorie van elektromagnetisme werd de snelheid van het licht als c vertegenwoordigd. En toen in 1905, stelde Albert Einstein zijn theorie van speciale relativiteit voor, die voorspelde dat de snelheid van het licht (c) constant was, ongeacht het traagheidsreferentieframe van de waarnemer of de beweging van de lichtbron. In 1975, na eeuwen geraffineerde metingen, werd de snelheid van het licht in een vacuüm berekend op 299792458 m/s. Doorlopend onderzoek bleek ook dat licht op verschillende golflengten reist en bestaat uit subatomische deeltjes die bekend staan ​​als fotonen, die geen massa hebben en zich gedragen als deeltjes en golven.

Lichtjaar

Zoals reeds opgemerkt betekent dat de snelheid van het licht(*) - uitgedrukt in meters per seconde - dat het licht in één jaar een afstand van 9.460.528.000.000 km i.e ongeveer 9461 miljard verplaatst. Deze afstand staat bekend als een lichtjaar en wordt gebruikt om objecten in het heelal te meten die op grote afstanden van ons liggen.

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2009/11/Light-year-scale-final_ST.jpg)

Voorbeelden van objecten in ons heelal en de omvang van hun afstanden, gebaseerd op het lichtjaar als standaard maatregel. Credit: Bob King.

Bijvoorbeeld, de dichtstbijzijnde ster naar de Aarde (Proxima Centauri) is ongeveer 4,22 lichtjaren ver. Het centrum van de Melkweg galaxy is 26000 lichtjaren weg, terwijl het dichtstbijzijnde grote galaxy (Andromeda) 2,5 miljoen lichtjaren weg is. Tot op heden is de kandidaat voor de verste galaxy van de Aarde is de MACS0647-JD, die ongeveer 13,3 miljard lichtjaar weg ligt. De ster hierboven, KIC 8462852, zit dus op 1280 x 9460,52 = 12109475,84 miljard km ver weg van de Aarde. En de kosmische magnetronachtergrond, de reliëfstraling die naar verwachting overblijfsel uit de Big Bang is, ligt ongeveer 13,8 miljard lichtjaren weg. De ontdekking van deze straling versterkte niet alleen de Big Bang theorie, maar gaf ook astronomen een nauwkeurige beoordeling van de leeftijd van het heelal. Dit brengt nog een belangrijk punt op met het meten van kosmische afstanden in lichtjaren, dat is het feit dat ruimte en tijd verstrengeld zijn. Je ziet dat wanneer we het licht van een verre voorwerp zien, kijken we eigenlijk terug in de tijd. Als we het licht zien van een ster die 400 jaar achter ligt, zien we eigenlijk het licht dat 400 jaar geleden uit de ster werd gezonden. Daarom zien we de ster zoals het 400 jaar geleden eruit zag en niet zoals vandaag. Als gevolg hiervan, kijken naar objecten die miljarden lichtjaren ver weg is, dan kijken wij naar miljarden lichtjaren terug. Ja, licht reist met een extreem snelle snelheid. Maar gezien de omvang en omvang van het heelal, kan het nog steeds miljarden jaren om van een bepaalde punt in het heelal te komen op ons hier op aarde te bereiken. Vandaar dat we weten hoe lang het duurt van licht om een ​​jaar te reizen, extreem nuttig is voor de wetenschappers. Niet alleen staat het ons toe om de omvang van het heelal te begrijpen, maar ook het proces van kosmische evolutie te ontwikkelen.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*) https://en.wikipedia.org/wiki/Speed_of_light (https://en.wikipedia.org/wiki/Speed_of_light)

Inzoomen op Epimetheus

(http://i64.tinypic.com/vsfgk4.jpg)

Epimetheus

Een weergave van Epimetheus(*) met de hoogste resolutie die ooit is genomen (Cassini, 21 februari 2017), toont een oppervlak dat bedekt is met kraters. Janus staat maar 40000 km verder en elke 4 jaar wisselen zij van wie in de voorgrond komt. Epimetheus (afmetingen : 129.8 × 114 × 106.2 km) is te klein om zijn zwaartekracht te houden, die is maximaal 0,011 m/s2 en tevens te klein om geologisch actief te zijn. Er is dus geen manier om de littekens uit de meteooreffecten te wissen, behalve de opkomst van nieuwe impactkraters bovenop de oude. Het uitzicht kijkt naar de anti-Saturnus kant van Epimetheus. Het noorden op Epimetheus is omhoog en draait 32 graden naar rechts. Het uitzicht werd verworven door Cassini op een afstand van ongeveer 15.000 km. Richard Walker ontdekte de Epimetheus in 1966.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*) https://en.wikipedia.org/wiki/Epimetheus_(moon) (https://en.wikipedia.org/wiki/Epimetheus_(moon))

Je uitleg over licht en lichtsnelheid maakt veel duidelijk...alleen, ik vind de Aarde best belangrijk hoor... ;)

Ik snap niet waarom miljarden worden geïnvesteerd om te onderzoeken of er leven is op Mars of de maan. Wat is het doel van al dat reizen naar de ruimte?

Citaat van: Wings op 16 juli 2017 - 08:32:09
Ik snap niet waarom miljarden worden geïnvesteerd om te onderzoeken of er leven is op Mars of de maan. Wat is het doel van al dat reizen naar de ruimte?

http://www.youtube.com/watch?v=_NRccYV_M1c (http://www.youtube.com/watch?v=_NRccYV_M1c)

Het is een wetenschappelijke ontwikkeling die ons stuurt. En er komt een moment - gelukkig duurt dit nog extreme vele jaren - 1,1 miljard jaar dat de zon(*1) een te hoge temperatuur op de Aarde geeft en later uiteenvalt tot een rode dwerg of dat b.v. 4 miljard jaar dat de Andromeda de Melkweg opzuigt(*2) In dit geval moeten een aantal mensen de Aarde verlaten willen ze het overleven en de rest, helaas, die sterft uit. Trouwens, Hawkins(*3) denkt wegens andere omstandigheden dat dit binnen 100 jaar(*3) is. Mwah, daar geloof ik niets van. Maar anyway, het is een geluk dat de ruimte ontzettend groot is en dat we dan mogelijk weten waar we naar toe moeten gaan.(*4). Maar goed, er moet dan geen massieve asteroïde op de Aarde neerkomen, want dan is het ook met ons gedaan. En, naar Mars en de maan gaan is de eerste stap hierin. We zijn pas bezig (50 jaar) en hebben nog veel te doen...

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 : https://www.livescience.com/32879-what-happens-to-earth-when-sun-dies.html (https://www.livescience.com/32879-what-happens-to-earth-when-sun-dies.html)
*2 : https://en.wikipedia.org/wiki/Andromeda-Milky_Way_collision (https://en.wikipedia.org/wiki/Andromeda-Milky_Way_collision)
*3 : http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-4468700/Stephen-Hawking-says-leave-Earth-100-years.html (http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-4468700/Stephen-Hawking-says-leave-Earth-100-years.html)
*4 : http://www.popsci.com/science/article/2011-02/after-earth-why-where-how-and-when-we-might-leave-our-home-planet (http://www.popsci.com/science/article/2011-02/after-earth-why-where-how-and-when-we-might-leave-our-home-planet)

Vreemde radiosignalen gedetecteerd uit een naburige ster 

Sterrenkundigen hebben al jarenlang naar radio golven geluisterd. Naast een bewezen middel om sterren, sterrenstelsels, quasars en andere hemelse objecten te bestuderen, is radio-astronomie een van de belangrijkste manieren waarop wetenschappers op zoek zijn naar tekens van buitenaardse intelligentie(SETI). En hoewel er nog niets definitief gevonden is, zijn er een aantal incidenten geweest die de hoop hebben op het vinden van een 'vreemd signaal'. In het meest recente geval hebben wetenschappers uit het Observatorium van Arecido een detectie aangekondigd van een vreemd radiosignaal van Ross 128, een rood dwerg systeem dat slechts 11 lichtjaren van de aarde bevindt(*1). Dat is niet bepaald veel. Zoals altijd heeft dit een speculatie opgeleverd dat het signaal bewijs is van een buitenaardse beschaving, terwijl de wetenschappelijke gemeenschap het publiek aangedrongen heeft om niet op één signaal hun hoop te vestigen. De ontdekking maakte een deel uit van een campagne die wordt uitgevoerd door Abel Méndez - de directeur van het Planetaire Habitat Laboratory(PHL) in Porto Rico en Jorge Zuluaga van de FAE - Faculteit Exacte en Natuurwetenschappen - aan de Universiteit van Antioquia in Colombia. Geïnspireerd door de recente ontdekkingen rond Proxima Centauri en TRAPPIST-1, zocht de data van GJ 436-project  naar exoplaneten rond de nabijgelegen rode dwergsterren. Arecibo Observatory was de werelds grootste eenzijdige radio telescoop en wordt nog steeds gebruikt voor de komeet 45P/H-M-P.

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/02/Arecibo-NAIC-credit-580x427.jpg)

Tijdens het bekijken van de gegevens van sterrensystemen zoals Gliese 436, Ross 128, Wolf 359, HD 95735, BD 202465, V*RY Sex en K2-18 - die tussen april en mei 2017 werden verzameld - juist interessant. In wezen lieten de gegevens zien dat een onverklaarbaar radiosignaal van de C-band (frequentie 4 tot 5 GHz) van Ross 128 kwam. Zoals Dr. Abel Mendez schreef in de PHL website : "Na twee weken van deze observaties realiseerden we ons dat er in de 10 minuten dynamische spectrum een ​​aantal zeer eigenaardige signalen die we verkregen hebben van de Ross 128 (GJ 447) op 12 mei. Het signaal bestond uit "breedbandige quasi-periodieke niet-gepolariseerde pulsen met sterke dispersie-achtige kenmerken", zoals het in vaktermen wordt genoemd. Oftewel, signalen die niet verklaard kunnen worden uit het normale gedrag van een rode dwergster. Na het opmerken van dit signaal op zaterdag 13 mei, hebben wetenschappers van het Arecibo-observatorium en sterrenkundigen van de SETI(*2) samen gewerkt om een ​​vervolgstudie van de ster te doen. Dit werd op zondag 16 juli uitgevoerd met behulp van de ATA van SETI en de National Bank Astronomy Observatory (NRAO) Green Bank Telescope. Zij hebben ook op dezelfde dag observaties van Barnard's ster(*3) uitgevoerd om te zien of ze hetzelfde gedrag van dit ster systeem zouden kunnen opmerken. Dit werd gedaan in samenwerking met het Red Dots project, een Europese Southern Observatory (ESO) project die ook is toegewijd aan het vinden van exoplanets rond rode dwergsterren.

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/07/Ross128-580x326.jpg)

Afbeeldingen van de ster systemen onderzocht door de GJ 436-project. Krediet: PHL/Abel Méndez 

Vanaf maandagavond (17 juli) heeft Méndez zijn PHL bijgewerkt om met behulp van de GBT op SETI Berkeley en was voor de tweede keer succesvol door een radiosignaal van Ross 128. De gegevens van deze observatoria worden momenteel verzameld en verwerkt en de resultaten worden naar verwachting aan het einde van deze week bekendgemaakt worden. In de tussentijd hebben wetenschappers diverse mogelijke verklaringen voorgedaan met wat het signaal zou kunnen veroorzaken. Zoals Méndez heeft aangegeven, zijn er drie belangrijke mogelijkheden die hij en zijn collega's overwegen: zou kunnen zijn : (1)uitstoot van Ross 128 vergelijkbaar met type II zonnevlammen, (2)uitstoot van een ander object in het oogpunt van Ross 128 of gewoon (3)uit een uitbarstende hoge baan satelliet omdat een lage baan-satellieten zich snel uit het zichtveld bewegen. Helaas hebben elk van deze mogelijkheden hun eigen nadelen. In het geval van een zonnevlam van type II, zijn deze bekend bij veel lagere frequenties en de verspreiding van dit signaal lijkt inconsistent te zijn met dit soort activiteiten. In het geval dat het mogelijk uit een ander object komt, zijn er tot nu toe geen objecten (planeten of satellieten) binnen het zichtveld van Ross 128 gedetecteerd, waardoor dit ook onwaarschijnlijk is.

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/07/K2-AO_FOV_May_2017-580x326.jpg)

De sterren worden momenteel onderzocht in het kader van de GJ 436-project. Krediet: PHL/Abel Méndez 

Vandaar dat het team iets van een mysterie in hun handen heeft en ze hopen dat verdere observaties te beperken op wat de oorzaak van het signaal zou kunnen zijn. "Ik zou de aard van zijn radio-uitstoot snel kunnen verduidelijken, maar er zijn geen garanties," schreef Méndez, "Resultaten uit onze waarnemingen zullen later die week worden gepresenteerd. Ik heb een Piña Colada klaar staan om te vieren als de signalen tot astronomische aard zouden leiden". En om eerlijk te zijn, heeft Mendez ook de mogelijkheid aangegrepen dat het signaal kunstmatig van aard zou kunnen zijn - dat wil zeggen een bewijs van buitenaardse beschaving. "Als je jezelf afvraagt," schreef hij, "de buitenaardse beschaving staat onderaan veel andere betere verklaringen. Net als de rest van ons hoeft u maar te wachten om te zien wat er van dit signaal gemaakt kan worden...".

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/Ross_128 (https://en.wikipedia.org/wiki/Ross_128)
(*2) https://www.seti.org/ (https://www.seti.org/)
(*3) https://en.wikipedia.org/wiki/Barnard's_Star (https://en.wikipedia.org/wiki/Barnard's_Star)

Wat is tijd - en waarom beweegt het altijd vooruit? 

Stel je voor dat de tijd achteruit zou lopen, mensen zouden jonger worden in plaats van ouder en na een lang leven van geleidelijke verjonging - alles leren wat ze weten - zouden ze in de ogen van hun ouders een blik werpen. Dat is tijd zoals vertegenwoordigd in een roman door science-fiction schrijver Philip Dick, maar verrassend is de richting van de tijd ook een probleem waarmee kosmologen zich mee bezighouden. Terwijl we vanzelfsprekend de tijd in een bepaalde richting heeft, doen fysici dit juist niet: de meeste natuurlijke wetten is de 'tijd omkeerbaar', wat betekent dat ze net zo goed zouden werken als de tijd wordt gedefinieerd als achteruit draaien. Dus waarom beweegt de tijd altijd vooruit? En zal ze dat altijd doen?

Heeft de tijd een begin?

Elk universeel begrip van de tijd moet uiteindelijk gebaseerd zijn op de evolutie van de kosmos zelf. Als je naar het universum kijkt, zie je gebeurtenissen die in het verleden zijn gebeurd - het duurt enige tijd om ons te bereiken. In feite kan zelfs de eenvoudigste waarneming ons helpen om de kosmologische tijd te begrijpen: bijvoorbeeld het feit dat de nachthemel donker is. Als het universum een ​​oneindig verleden had en oneindig groot was, zou de nachthemel helemaal helder zijn - gevuld met het licht van een oneindig aantal sterren in een kosmos die altijd al bestonden. Gedurende lange tijd dachten wetenschappers, waaronder Albert Einstein, dat het universum statisch en oneindig was. Observaties hebben sindsdien aangetoond dat het in feite zich uitstrekt en breidt zich uit met een acceleratie. Dit betekent dat het uit een compactere toestand moet komen die we de Big Bang noemen, wat betekent dat de tijd een begin heeft. Als we op zoek zijn naar licht dat oud genoeg is, kunnen we zelfs de reliëfstraling van Big Bang zien - de kosmische microgolfachtergrond. Het realiseren van dit was een eerste stap in het bepalen van de leeftijd van het universum (zie hieronder). Maar er is een addertje onder het gras, namelijk Einstein's speciale relativiteitstheorie die laat zien dat de tijd... relatief is: hoe sneller je beweegt ten opzichte van een bepaalde snelheid, hoe langzamer tijd voor je zal passeren ten opzichte van perceptie van de tijd. Dus in ons universum van het uitbreiden van sterrenstelsels, sterren en wervelende planeten variëren de tijdservaringen: alles is relatief gezien verleden, heden en toekomst. Dus, is er een universele tijd waarop we er allemaal mee eens kunnen zijn? 

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/56cb71340442621c56e8cdd5/1456173388135/?format=1000w)

De tijdlijn van het universum.

Beeldkrediet: Alex Mittelmann, Coldcreation/wikimedia 

Het blijkt dat, omdat het universum gemiddeld overal hetzelfde is en gemiddeld in alle richtingen hetzelfde lijkt,  er een 'kosmische tijd' bestaat. Om de ouderdom te bepalen, moeten wij de eigenschappen van de kosmische microgolfachtergrond meten. Kosmologen hebben dit gebruikt om de leeftijd van het universum te bepalen. Het blijkt dat het universum in dit geval 13.799 miljard jaar oud is.

Richting van de tijd

Zo weten we de tijd die waarschijnlijk is begonnen tijdens de Big Bang. Maar er is nog een vraag die moeilijkheden oplevert: wat is de tijd? Om deze vraag op te lossen, moeten we de basiseigenschappen van ruimte en tijd bekijken. In de dimensie van de ruimte kunt u vooruit en achteruit bewegen, pendelaars ervaren dit elke dag. Maar de tijd is anders, het heeft een richting, je beweegt altijd vooruit, nooit in omgekeerde richting. Dus waarom is de dimensie van de tijd onomkeerbaar? Dit is een van de belangrijkste onopgeloste probleem in de natuurkunde. Om uit te leggen waarom de tijd zelf onomkeerbaar is, moeten we processen van aard vinden die ook onomkeerbaar zijn. Een van de weinige zulke concepten in de natuurkunde is dat dingen vaak minder 'netjes' worden, naarmate de tijd voorbij gaat. We beschrijven dit met behulp van een fysieke eigenschap genaamd entropie(*) die codeert hoe iets geordend is. Stel je voor een doos waarin alle deeltjes aanvankelijk in een hoek geplaatst werden (een geordende staat). Na verloop van tijd zouden ze natuurlijk de hele doos volgen (een wanordelijke staat) - en om de deeltjes weer in een geordende staat te zetten zouden we energie nodig hebben. En dit is onomkeerbaar. Het is alsof een ei gebroken wordt om een ​​omelet te maken, het kan daarna nooit teruggaan om een ei vormen. Het is hetzelfde met het universum: als het evolueert, neemt de totale entropie toe.

(https://static1.squarespace.com/static/54bf12d2e4b0f0d81bf74ee7/t/56cb716eb6aa604075919ef4/1456173425052/?format=1000w)

Helaas, géén geordende doos.

Beeldkrediet: Alex Dinovitser/wikimedia,

Het blijkt entropie is een mooie manier om de richting van de tijd te verklaren. En hoewel het lijkt dat het universum okay is, die in het vroege stadium relatief uniform verspreidt naar sterren, planeten, mensen en artikelen over de tijd, is het toch mogelijk dat de stoornis toeneemt. Dat komt doordat de zwaartekracht die verbonden aan grote massa's in toevallige geordende toestand, de zwaartekrachtvelden die verborgen zouden zijn in een of andere manier.(Erik Verlinde, zie post nr. 120). Dus stoornis kan toenemen, hoewel we het niet zien. Maar omdat de natuur de neiging heeft om het kiezen van de stoornis, waarom begon het universum in de eerste plaats in zo'n geordende toestand? Dit wordt nog steeds beschouwd als een mysterie. Sommige onderzoekers betogen dat de Big Bang misschien niet eens het begin geweest is, er kunnen in feite parallelle universums (zie boven, post nr. 165) zijn waar de tijd in verschillende richtingen kan lopen.

Zal de tijd eindigen?

De tijd had een begin, maar of het een einde heeft hangt af van de aard van de donkere energie die ervoor zorgt dat het universum uitgebreid wordt met een acceleratie. Het tempo van deze uitbreiding kan het uiteindelijk het universum uit elkaar scheuren, waardoor het eindigt in een kapot getrokken universum. Als alternatief kan je ook in donkere energie vervallen, de Big Bang omkeren en het eindigt in het opknabbelen van het universum. Of.. het heelal kan zich voor altijd uitbreiden. Maar zou een van deze toekomstige scenario's eindtijd? Nou, volgens de vreemde regels van kwantummechanica, kunnen kleine willekeurige deeltjes momenteel uit een vacuüm springen - iets wat constant in deeltjesfysische experimenten gezien wordt. Sommigen hebben geargumenteerd dat donkere energie zulke 'kwantumschommelingen' zou kunnen veroorzaken, waardoor er een nieuwe Big Bang zou ontstaan, waardoor onze tijdlijn zou eindigen en een nieuwe zou beginnen. Hoewel dit extreem speculatief en zeer onwaarschijnlijk is, weten we dat alleen wanneer we de donkere energie zouden begrijpen, we het lot van het universum kennen. Dus wat is het meest waarschijnlijke resultaat? De 'tijd' zal het leren.   

Groet,

C.G. de Beaufort

(*) https://nl.wikipedia.org/wiki/Entropie

New Horizon baan over majestueuze bergen en ijzige vlakten van Pluto en Charon

Nieuwe beelden van Pluto en Charon die in 2015 zijn gemaakt door de ruimtesonde New Horizon(*1). Charon is de 'maan' van Pluto en is in 1978 ontdekt. De diameter van Charon is ongeveer 1207 kilometer, dat is iets meer dan de helft van die van Pluto. Het is de grootste van de 5 manen van Pluto t.w. Charon, Nix, Hydra, Kerberos en Styx. In tegenstelling tot Pluto, die bedekt is met bevroren stikstof en methaan, is Charon vooral bedekt met waterijs. Gedurende een Charon-jaar loopt de temperatuur uiteen van -258 tot -213 °C.

http://youtu.be/g1fPhhTT2Oo

Ruimtesonde New Horizon baan over Pluto

Deze dramatische Pluto(*2) begint over de hooglanden ten zuidwesten van de grote uitgestrektheid van stikstof ijs vlakte genaamd Sputnik Planitia en eindigt door af te sluiten over het terrein van Tartarus Dorsa in het verre oosten. 

http://youtu.be/f0Q7O7TZ7Ks

Ruimtesonde New Horizon baan over Charon

De al even spannende vlucht over Charon(*3) begint hoog boven het halfrond. New Horizons daalt over de diepe, brede kloof van Serenity Chasma en eindigt over de relatief vlakke, equatoriale vlaktes van Vulcan Planum en de 'waterburcht' bergen van Clarke Montes.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) https://nl.wikipedia.org/wiki/New_Horizons
(*2) https://nl.wikipedia.org/wiki/Pluto_(dwergplaneet)
(*3) https://nl.wikipedia.org/wiki/Charon_(maan)

Voyager sondes nog steeds in communicatie na 40 jaar in de ruimte

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2010/08/Voyager-2-Launch-e1501874489397-580x439.jpg)

De lancering van de Voyager-2 sonde, die plaatsvond op 20 augustus 1977. De meeste hier waren toen nog niet geboren... Krediet: NASA

Voyager-2, nu bijna 18 miljard km van de Aarde, reist naar het zuiden en komt naar verwachting binnen de interstellaire ruimte de komende jaren. Op de verschillende locaties van de twee Voyagers kunnen wetenschappers op dit moment twee regio's van de ruimte vergelijken waar de heliosfeer met het omringende interstellaire medium werkt met behulp van instrumenten die de geladen deeltjes, magnetische velden, lage frequentie radio golven en zonnewind-plasma meten. Het ruimste en langstlevende sonde van de mensheid, Voyager 1 en 2, behaalde in augustus en september 40 jaar operationele exploratie. Ondanks hun enorme afstand blijven ze dagelijks communiceren met NASA. Hun verhaal heeft niet alleen de generaties van huidige en toekomstige wetenschappers en ingenieurs beïnvloed, maar ook de Aarde-cultuur, waaronder film, kunst en muziek. Elk ruimteschip draagt ​​een gouden plaat van aardse geluiden, beelden en berichten.(*1) Aangezien de sonde duizenden jaren zou kunnen duren, zouden deze circulaire tijdcapsules ooit de enige sporen van de menselijke beschaving kunnen zijn. 'Ik geloof dat weinig missies ooit kunnen voldoen aan de prestaties van het Voyager-sonde tijdens hun vier decennia van exploratie', aldus Thomas Zurbuchen, associate beheerder van NASA. De Voyagers hebben talloze records in hun ongeëvenaarde reizen. Voyager-1, die op 5 september 1977 is gelanceerd, is de eerste die in 2012 die in de interstellaire ruimte kwam.  Voyager-2, gelanceerd op 20 augustus 1977, is het enige sonde die door alle vier de buitenste planeten - Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus is gevlogen. Hun talrijke planetaire ontmoetingen omvatten het ontdekken van de eerste actieve vulkanen buiten de Aarde, op Jupiter's moon Io, hints van een ondergrondse oceaan op de maan van Jupiter Europa, de meest aardse atmosfeer in het zonnestelsel, op de maan van Saturnus Titan, de opgeruimde, ijzige maan Miranda in Uranus en ijskoud geysers op de maan Triton van Neptunus. Hoewel de ruimteschepen de planeten ver achter zich hebben gelaten, sturen de twee probes nog steeds waarnemingen over omstandigheden waarin de invloed van onze zon afneemt en de interstellaire ruimte begint. Voyager-1, nu bijna 21 miljard km van de aarde, reist door de interstellaire ruimte noordwaarts. De sonde heeft onderzoekers geïnformeerd over de kosmische stralen, atoomkernen die tot bijna de snelheid van het licht zijn versneld, als vier keer meer overvloedig zijn in de interstellaire ruimte, dan in de nabijheid van de Aarde. Dit betekent dat de heliosfeer, het bubbelachtige volume dat onze zonnestelsel's planeten en zonnewind bevat, effectief als stralingsschild voor de planeten optreedt. Voyager-2, die bijna 18 miljard km van de Aarde, reist naar het zuiden en wordt naar verwachting binnen enkele jaren in de interstellaire ruimte.

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/01/STScI-H-p1701b-d1280x720-580x326.png)

Posities van de Voyagers

Op de verschillende locaties van de twee Voyagers kunnen wetenschappers op dit moment twee regio's van de ruimte vergelijken waar de heliosfeer met het omringende interstellaire medium werkt met behulp van instrumenten die geladen deeltjes, magnetische velden, lage frequentie radio golven en zonnewind-plasma meten. Zodra Voyager-2 in het interstellair medium komt, kunnen ze het medium tegelijkertijd op twee verschillende locaties meten. "Niemand van ons wist dat toen we 40 jaar geleden lanceerden dat er nog iets zou werken en dat we verder gaan op deze pioniersreis", zegt Ed Stone, projectleider van Voyager, "het meest spannende ding dat ze in de komende vijf jaar kunnen vinden, is waarschijnlijk iets dat we niet wisten om daar ontdekt te worden" De tweeling Voyagers zijn kosmische 'overachievers', dankzij de vooruitzichten van missieontwerpers. Door de voorbereiding op de stralingsomgeving bij Jupiter, de ongenadigheid van alle planeten in ons zonnestelsel, waren de ruimteschepen goed uitgerust bij de daaropvolgende reizen. Beide Voyagers dragen redundante systemen waarmee de sonde autonoom kan overschakelen naar de back-upsystemen, ook bij een langdurige voeding.  Elke Voyager beschikt over drie radio-isotope thermo-elektrische generatoren, apparaten die gebruik maken van de warmte-energie die wordt gegenereerd door de verval van plutonium-238. De ruimte is zowat leeg, zodat de Voyagers geen significant risico lopen door een bombardement van grote voorwerpen. Voyager-1's interstellaire ruimte-omgeving is echter niet helemaal leeg, het is gevuld met wolken van verdund materiaal die overblijft van sterren die miljoenen jaren geleden als supernova ontploft zijn.  Dit materiaal vormt geen gevaar voor de sonde, maar is een belangrijk onderdeel van het milieu dat de Voyager-missie de wetenschappers helpt met de studie en het karakter van deze ontwikkeling. Omdat de Voyagers kracht met 4 watt per jaar afneemt, ontwikkelden de ingenieurs een steeds strengere vermogensbeperking. En om de levensduur van Voyagers(*2) te maximaliseren, moeten ze ook documenten raadplegen die eerder beschreven commando's en software van decennium zijn beschreven, naast de expertise van voormalige Voyager-ingenieurs. "De technologie is reeds vele generaties oud en het kost iemand met een ontwerpervaring van 1970 om te begrijpen hoe het ruimtetuig werkt en welke updates er gemaakt van kunnen worden om ze in staat te stellen vandaag nog te werken", aldus Suzanne Dodd, projectmanager Voyager bij de NASA. Teamleden schatten dat ze het laatste wetenschappelijke instrument tegen 2030 uitgeschakeld zou moeten worden. Zelfs nadat de sondes communicaties stilstaat, ze gaan verder met hun huidige snelheid van meer dan 48.280 kilometer per/uur op hun traject. Misschien komen ze éénmaal een beschaafde wereld tegen...

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) zie post nr. 128 
(*2) https://www.jpl.nasa.gov/voyager/ (https://www.jpl.nasa.gov/voyager/)

Volgende doel van New Horizons wordt steeds bizarder...

Nadat New Horizons een baan om Pluto (juli 2015) gemaakt heeft, gaat de missie nu verder in het buitenste zonnestelsel. De sonde, die nog steeds gezond is, zijn systeem is werkend, werd de missie uitgebreid met de exploratie van een object in KBO's(*1). Het eerste doel van zijn missie was bekend als de 2014 MU69(*2), de sonde zijn nieuwe doel. In het verleden dacht NASA dat dit object een bolvormig stukje ijs en rots was, met een diameter van 18-41 km. Maar de recentere data heeft ertoe geleid dat het sonde-team nu concludeert dat MU69 in feite een groot voorwerp is van twee voorwerpen die zeer dicht bij elkaar zijn òf elkaar aanraken. In 2015 werd MU69 geïdentificeerd als een van de twee potentiële bestemmingen van de sonde New Horizons en werd aan de NASA aanbevolen door het missie wetenschap team. Het werd geselecteerd vanwege de enorme mogelijkheden die voor onderzoek gepresenteerd is. Zoals Alan Stern, die opmerkte : "2014 MU69 is een goede keuze, want het is gewoon een soort object in de KBO en is gevormd waar het nu om gaat". Bovendien kost deze KBO minder brandstof om - dan andere kandidaatdoelstellingen - te bereiken, waardoor meer brandstof voor het vliegen en meer brandstofreserves ter bescherming tegen het onvoorziene omstandigheden. De meest recente observatie van de KBO vond plaats op 17 juli 2017, toen het object voor een ster ging vliegen. Dit zorgde ervoor dat het team van New Horizon de gelegenheid gaf om de resulterende helling in sterrenlicht van de ster te meten. Deze soorten waarnemingen worden regelmatig uitgevoerd om schattingen van de grootte en positie van een asteroïde te verkrijgen. In het geval van MU69's was dit de vaststelling dat het team van New Horizons in staat om belangrijke gegevens te verkrijgen en die de missieplanners geholpen hebben om het traject van het vliegen te plotten. Daarnaast onthullen ze de gegevens over de grootte, vorm, baan van de MU69. Het was om dit reden dat het team de vroegere schattingen begon over de grootte en vorm van het object. Op basis van hun nieuwe waarnemingen zijn ze ervan overtuigd dat het object niet langer is dan 30 km, en dat een extreem langere ellips is. Als het echter toch binair is, worden de twee objecten die het samenstellen geacht ongeveer 15-20 km in diameter te meten. Alan Stern zei het volgende:  "Deze nieuwe bevinding is gewoon spectaculair. De vorm van MU69 is echt provocerend en kan een als eerste betekenen voor New Horizons naar een astroïde gaat die in lengte een object òf dat het een binair is".

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/08/kbo_comparison_parker-580x468.jpg)

Artistiek concept van een tweeling van de 2014 MU69
Krediet: NASA/JHUAPL/SwRI/Alex Parker

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2017/08/kbo_comparison2_parker-580x468.jpg)

Artistiek concept van object 2014 MU69 als een enkel lichaam
Krediet: NASA/JHUAPL/SwRI/Alex Parker

De recente sterrebezetting was de derde van de drie waarnemingen die voor de New Horizons-missie werden uitgevoerd. Om het evenement voor te bereiden, reed het New Horizons team op 3 juni naar Argentinië en Zuid-Afrika. Op 10 juli, een week voor de waarneming, leverde NASA's luchtvaart SOFIA (Stratospheric Observatory for Infrared Astronomy) de ondersteuning door de ruimte rond MU69 te bestuderen.  Met behulp van de 2,5 m telescoop, zocht SOFIA naar puin die een gevaar voor New Horizons ruimteschip zou kunnen voordoen, aangezien het nu minder dan 17 maanden is. Ten slotte vertrouwde het team ook op data die door de NASA's Hubble Space Telescope en de ESA's Gaia-satelliet werden gegeven om te berekenen en te bepalen waar MU69 zijn schaduw op het oppervlak van de aarde zou werpen.  Dankzij hun hulp wist het New Horizons-team precies waar de schaduw zou zijn en hun 'heklijn' van kleine mobiele telescopen in te stellen. Marc Buie - mede-onderzoeker New Horizons - was verantwoordelijk voor het leiden van de observatiecampagne. Zoals hij heeft uitgelegd, zullen de gegevens die het opleveren van groot nut zijn bij het plannen van de baan, maar ook in de toekomst wat verrassingen teweeg kunnen brengen : "Deze spannende en raadselachtige resultaten zijn al belangrijk voor onze missieplanning," zei hij, "maar voeg ook aan toe dat de mysteries rondom leidt tot de ontmoeting met New Horizons met MU69, nu minder dan 17 maanden weg".  De baan met het objec MU69 is gepland op 1 januari 2019 en zal de meest verre zijn in de geschiedenis van ruimteverkenning ooit gevlogen is. Naast 1,6 miljard km van Pluto, zal de ruimtetuig van New Horizons 6,5 miljard km van de aarde zijn... Bovendien wordt verwacht dat de eerste studie van een KBO een aantal fantastische wetenschappelijke gegevens levert en ons veel vertellen over de vorming en evolutie van ons zonnestelsel.

C.G. de Beaufort

(*1) Kuiper Belt Objects
(*2) zie post nr. 41

Milky Way in vergelijking tot de grootste galaxy, de IC 1011

(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/54/3e/9b/543e9baadaf7b03dd970671dbc8fa86b--facts-universe.jpg)

Perspective : Milky Way m.b.t de grootste, de IC 1011

http://youtu.be/UE8yHySiJ4A

De grootste galaxy IC 1011 van ons heelal

De galaxy IC 1011(*) heeft een diameter van ongeveer 6 miljoen lichtjaar. Met een diameter vijftig keer zo groot als de Melkweg - ongeveer 120.000 lichtjaar - en een tweeduizend keer grotere massa, is het het grootste sterrenstelsel dat ooit ontdekt is.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*) https://en.wikipedia.org/wiki/IC_1101

Een tweede zwart gat ontdekt in de buurt van het hart van de Melkweg stelsel

Astronomen hebben het bewijs gevonden dat er een zwart gat is dat honderdduizend keer zwaarder dan de zon, nabij een gaswolk in de buurt van de Melkweg centrum.

(https://i.guim.co.uk/img/media/178d36378f52c27f4dd42a4aa75d81387993d210/0_485_2500_1500/master/2500.jpg?w=620&q=55&auto=format&usm=12&fit=max&s=a20a3120e049cb58ce6d76b1d209ff74)

Krediet : een zwarte gat ontdekt die op één na grootste zwarte gat ooit gezien in de Melkweg - na het superzware zwarte gat zoals bekend als Sagittarius A*, hierboven. Foto: HO/AFP/Getty Images

Het zwarte gat zal gekwalificeerd worden als de op één na grootste zwarte gat ooit gezien in de Melkweg. Een enorme zwarte gat honderdduizend maal massiever dan de zon is verstopt in een giftige gaswolk die rond cirkelt in de buurt van het centrum van de Melkweg. Als de ontdekking bevestigd is, zal de onzichtbare kolos kwalificeren is als de op een na grootste zwarte gat ooit gezien in de Melkweg na het superzware zwarte gat bekend als Sagittarius A*, dat is verankerd in het centrum van de Melkweg. Astronomen in Japan hebben het bewijs gevonden voor het nieuwe object in de richting van de gaswolk in de hoop van het begrijpen van de vreemde beweging van de gassen in een krachtige telescoop in de Atacama-woestijn in Chili. In tegenstelling tot degenen die deel uitmaken van andere interstellaire wolken zijn de gassen in deze wolk - onder andere waterstofcyanide en koolmonoxide - zich bewegen met totaal verschillende snelheden. Waarnemingen is gebleken dat moleculen in de elliptische cloud - die 200 lichtjaar van het centrum van de Melkweg en 150 trillion kilometer breed is - werden getrokken door de immense gravitatiekrachten. De meest waarschijnlijke oorzaak volgens computermodellen een zwart gat met meer dan 1,4 biljoen km. Tomoharu Oka, astronoom van de Keio University. "Dit is de eerste detectie van een zwart gat kandidaat van het Melkwegstelsel".

Groet,

C.G. de Beaufort

http://youtu.be/bvim4rsNHkQ

Hier zie de voorafgaande landingen... maar uiteindelijk is het toch gelukt.

Groet,

C.G. de Beaufort

'Big Bang' en de tijd

De tijd begon pas sinds de 'Big Bang', de handzame entropie-fase(*) zo'n 13,8 miljard lichtjaren terug. Als wij tegen de lichtsnelheid aan zitten, dan leven wij een enorm stuk langer. Zitten wij er boven, dan gaan we terug in de tijd. Carroll neemt deze vragen door en komt tot de conclusie dat de 'Big Bang' een multi-universum is. Eigenlijk niks bijzonders, maar gelukkig vat het wel van alles samen.

http://youtu.be/tqn73A5Csi0

Groet,

C.G. de Beaufort

* - https://nl.wikipedia.org/wiki/Ludwig_Boltzmann#Entropie
  - https://nl.wikipedia.org/wiki/Entropie

Spacewalk gedocumenteerd in 360 graden

http://youtu.be/W9u297hArbI

De video werd gemaakt door de Russische ruimtevaart organisatie Roscosmos in samenwerking met Russische RT. Het toont kosmonauten Sergey Ryazansky en Fyodor Yurchikhin station-onderhoud uitvoeren en de lancering van drie nano-satellieten in de ruimte de 7,5 uur gedurende een ruimtewandeling in augustus 2017. Door je wijzer aan te drukken kan je'm verschuiven. Gaaf!

Groet,

C.G. de Beaufort

Spirit, Opportunity en Curiosity

http://youtu.be/7zpojhD4hpI (http://youtu.be/7zpojhD4hpI)

Bij deze de stand van zaken gezien door de Mars robot-voertuigen. Hierna zal in 2020 een nieuwe Mars-rover worden toegevoegd, zie post nr. 95. Ook de beschadigde wielen van Curiosity (zie post nr. 167) komen ter sprake.

http://youtu.be/fghAYvcL7Tk (http://youtu.be/fghAYvcL7Tk)

Document Curiosity, gedurende 5 jaar t/m 13 juli 2017.

Groet,

C.G. de Beaufort

Wat is de maat van ons universum?

http://youtu.be/QXfhGxZFcVE (http://youtu.be/QXfhGxZFcVE)

Imaginair, onze kosmos heeft ongeveer een lengte van 92 miljard lichtjaren of met een radius van 48 miljard lichtjaren, voor zo ver wij dit kunnen berekenen. Aan de rand hiervan noemt men het de partiële horizon.

Groet,

C.G. de Beaufort

Een bericht aan het 'leven' in een ander zonnestelsel

http://youtu.be/5bbjbuCdTA4 (http://youtu.be/5bbjbuCdTA4)

Een radioboodschap aan de planeet GJ 273B

Ben je daar, vreemdelingen? Het is van ons, de Aarde. Astronomen hebben onlangs een radio-bericht gestuurd naar een naburig sterrenstelsel - een van de dichtstbijzijnde waarvan bekend is dat een potentieel bewoonbare planeet bevat - en het is in de buurt genoeg dat we een antwoord in minder dan 25 jaar kunnen ontvangen. "Ik denk dat het een onwaarschijnlijke uitkomst, maar het zou een welkome uitkomst zijn", aldus Douglas Vakoch, voorzitter van Messaging Extraterrestrial Intelligence (METI) International. METI(*1) is een uitloper van de meer bekende SETI. De doelstelling is de ster GJ 273, ook wel bekend als Luyten ster, een rode dwerg in het noordelijke sterrenbeeld Canis Minor, op 12 lichtjaar afstand. In maart van dit jaar werd het ontdekt dat het twee planeten hebben. Eén van hen, die bekend staat als GJ 273B(*2), cirkelt binnen de ster "bewoonbare zone" en kan mogelijk haven vloeibaar water en misschien wel leven bevatten...

Tellen e.a., klokkijken

Dit bericht is verzonden aan de sterren op de verjaardag van de "Arecibo boodschap", een in 1974 radio-uitzending verzonden bericht aan een verre ster cluster in 1974 uit Puerto Rico. De Arecibo boodschap bevatte informatie over de planeten van ons zonnestelsel, de structuur van DNA, een cartoon-achtige beeld van wat een mens eruit ziet, en andere basisinformatie over de aarde en haar bewoners. Dit nieuwe bericht - uitzonden met een antenne in Noorwegen duurt ongeveer acht uur en is verzonden binnen drie dagen tussen 16 en 18 oktober 2017. Het is stukken eenvoudiger en kan gemakkelijker worden begrepen. Het begint met informatie over het tellen, rekenkunde, meetkunde en trigonometrie en een beschrijving van de radiogolven die de boodschap, alsmede een uitleg over klokken en tijdwaarneming uitvoeren om te zien of eventuele inwoners van GJ 273B inzicht hebben van de tijd vergelijkbaar met de onze. Ingebed binnen de structuur is een eenvoudig verzoek: 'graag uw reactie'. ('please reply')

Uitnodigen tot onze eigen ondergang...?

Het idee van opzettelijk verzenden van berichten in de ruimte is altijd omstreden geweest, zelfs binnen de SETI gemeenschap. Een probleem is dat het is verre van onduidelijk is voor wie voor de mensheid zou moeten spreken. Een andere zorg is het potentiële gevaar het bereiken van de buitenaardse wezens. Natuurkundige Stephen Hawking en anderen hebben gewaarschuwd voor de mogelijke gevolgen van het ontmoeten van een buitenaardse beschaving - op te merken dat een dergelijke beschaving vrijwel zeker veel ouder en veel meer technologisch geavanceerder zijn dan de onze. "Achtennegentig procent van astronomen en SETI onderzoekers, waaronder ikzelf, denken dat METI potentieel gevaarlijk is en is geen goed idee," zegt Dan Werthimer, een SETI onderzoeker aan de Universiteit van Californië in Berkeley. "Het is als schreeuwen in een bos voor je dat je het weet zijn er tijgers, leeuwen, beren of andere gevaarlijke dieren daar." 

http://youtu.be/g9GeBKB-0EY (http://youtu.be/g9GeBKB-0EY)

Vakoch bij Trondheim in Noorwegen

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 http://meti.org/mission (http://meti.org/mission)
*2 https://en.wikipedia.org/wiki/Luyten's_Star (https://en.wikipedia.org/wiki/Luyten's_Star)

NASA's : de volgende generatie van een ruimtevliegtuig slaagt voor de eerste vrije vlucht   

Het is de Dream Chaser, die in 2019 het vervoer van de vracht en later de bemanning naar het International Space Station (ISS) zal bezorgen. In de afgelopen tien jaar hebben de Sierra Nevada Corporation (SNC) en NASA de volgende generatie ruimtevaartuigen laten testen en te ontwikkelen. Als het klaar is, zal dit ruimtevoertuig niet alleen voor een meer kosteneffectieve manier van onderhoud van het ISS zorgen, maar het zal ook helpen bij het herstel van de binnenlandse lancering mogelijkheid van de VS. Op zaterdag 11 november is de Dream Chaser erin geslaagd een belangrijke mijlpaal in het uitvoeren van een succesvolle vrije vlucht.

http://youtu.be/u4286qf9Ojw (http://youtu.be/u4286qf9Ojw)

De eerste onbemande vlucht van de Dream Chaser

Deze vond plaats op Edwards Air Force Base (EAFB) in Californië en die een autonoom vermogen heeft om het ruimtevliegtuig te laten glijden en te landen. Dit, in aanvulling op de controle van een aantal belangrijke avionica en vlucht systemen, is een sterke aanwijzing dat de ruimte vaartuig in staat zal zijn om in de nabije toekomst van en naar lage aarde (Low-Earth Orbit(LEO)) te verzorgen. In de test werd het ruimtevliegtuig naar een hoogte van 3.780 meter opgetakeld, om vervolgens los te laten en vrij te glijden. Vervolgens werd zijn landingsgestel ingezet en hij landde op de EAFB landingsbaan. Deze start-en landingsbaan, is zeer vergelijkbaar met het Kennedy Space Center (KSC) landingsbaan waarop de Dream Chaser zal landen op als het eenmaal operationeel is. Deze vluchttest werd gevalideerd omdat Dream Chaser in de nadering en landing fase die de laatste van de toekomstige vluchten vanuit het ISS zal zijn. De mogelijkheid om automatische landingen uit te voeren staat centraal in de herbruikbaarheid van het ruimtevliegtuig, die werkt op vrijwel dezelfde manier als de inmiddels gepensioneerde Space shuttle dit deed. Dit proces omvat dat het vaartuig in een baan wordt gelanceerd aan boord van een raket (Atlas-V of Ariane-5), dat het manoeuvreert op eigen kracht dat het aan de ISS (of andere baan faciliteiten) kan koppelen en vervolgens opnieuw invoeren van de terugvlucht naar de landingsbaan. Als alles goed gaat - SNC en NASA hoopt te beginnen met een lading in 2019 - zal in 2024 zes ladingmissies kunnen plaatsvinden. Btw, dit zijn de onbemande vluchten, er zijn geen aanwijzingen met betrekking wanneer de bemande variant naar de ISS te kunnen sturen. Maar zodra dit mogelijk is, de NASA zal niet langer gedwongen worden om te vertrouwen op Roscosmos en hun vloot van Sojoez-raketten.   

Groet,

C.G. de Beaufort

Fysicus neemt de mogelijkheid aan van overblijfselen van een universum voorafgaand aan de oerknal

28 november 2017

(http://www.spxdaily.com/images-lg/big-bang-oscillating-ringing-history-universe-lg.jpg)

Ontwikkelingsstadia van het universum. Tijd staat op de horizontale as

Hoewel de oerknaltheorie al vijf decennia de bekendste en meest geaccepteerde verklaring is voor het begin en de evolutie van het heelal, maar helaas, er is nauwelijks een consensus tussen de wetenschappers. De Braziliaanse natuurkundige Juliano Cesar Silva Neves maakt deel uit van een groep onderzoekers die durft een andere oorsprong voor te stellen. In een recent gepubliceerd onderzoek in het tijdschrift 'General Relativity and Gravitation' suggereert Neves de eliminatie van een belangrijk aspect van het standaard kosmologische model: de behoefte aan een singulariteit(*1) voor de ruimtetijd bekend als de Big Bang. Door deze mogelijkheid te vergroten, daagt Neves het idee uit dat de tijd een begin had en introduceerde hij opnieuw de mogelijkheid dat de huidige uitbreiding die werd voorafgegaan door een inkrimping. "Ik geloof dat de oerknal nooit is gebeurd", zei de onderzoeker, die werkt aan de Universiteit van Campinas voor wiskunde, statistiek en het wetenschappelijk computerinstituut (IMECC-UNICAMP) in de staat Sao Paulo, Brazilië. Voor Neves sluit de snelle ruimtetijd-uitbreidingsfase de mogelijkheid van een eerdere contractiefase niet uit. Bovendien heeft de overschakeling van een contractie naar expansie niet alle sporen van de voorgaande fase vernietigd is. Het artikel, dat het werk reflecteert dat is ontwikkeld in het themaproject 'Fysica en geometrie van ruimtetijd', beschouwt hij de oplossingen voor de algemene relativiteitsvergelijkingen die de geometrie van de kosmos beschrijft en stelt vervolgens de introductie van een 'schaalfactor' voor die de koers bepaalt waarop het universum zich uitbreidt, niet alleen afhankelijk is van de tijd, maar ook op kosmologische schaal. "Om de snelheid te meten waarmee het heelal zich uitbreidt met de standaard kosmologie, het model waarin een oerknal is, wordt een wiskundige functie gebruikt die alleen afhangt van de kosmologische tijd," zei Neves, die het idee uitwerkte samen met Alberto Vazques Saa, een hoogleraar bij IMECC-UNICAMP en tevens de supervisor voor het postdoctorale project van Neves die gefinancierd werd door de Sao Paulo Research Foundation (FAPESP). Met de schaalfactor is de Big Bang of kosmologische singulariteit, niet langer een noodzakelijke voorwaarde om de kosmos universele expansie te beginnen. Een concept uit de wiskunde dat onbepaaldheid uitdrukt, singulariteit werd door kosmologen gebruikt om de "oorspronkelijke kosmologische singulariteit" te karakteriseren die 13,8 miljard jaar geleden plaatsvond toen alle materie en energie uit het heelal werden samengeperst tot een initiële toestand van oneindige dichtheid en temperatuur, waarbij de traditionele natuurwetten niet langer van toepassing is. The Big Bang theorie vindt zijn oorsprong in de late jaren '20 toen de Amerikaanse astronoom Edwin Hubble ontdekte dat bijna alle sterrenstelsels met steeds snellere snelheden verder van elkaar bewegen. Vanaf de jaren '40 construeerden wetenschappers, geleid door Einstein's theorie van algemene relativiteit, een gedetailleerd model van de evolutie van het universum sinds de oerknal. Een dergelijk model kan leiden tot drie mogelijke uitkomsten: de oneindige uitzetting van het universum bij steeds hogere snelheden; de stagnatie van de uitbreiding van het universum op een permanente basis; of een omgekeerd terugtrekkingsproces veroorzaakt door de zwaartekracht aangetrokken door de massa van het universum, wat bekend staat als Big Crunch. "Het elimineren van de singulariteit of Big Bang brengt het universum terug naar de theoretische fase van de kosmologie. "De afwezigheid van een singulariteit aan het begin van de ruimtetijd opent de mogelijkheid dat overblijfselen van een vorige samentrekkingfase de faseverandering weerstaan hebben ​​en is nog steeds aanwezig met onze voortdurende expansie van het universum" zei Neves. Neves conceptualiseert dat "stuiterende kosmologie" is geworteld in de hypothese dat Big Crunch plaats zou maken voor een eeuwige opeenvolging van universums, het creëren van extreme omstandigheden van dichtheid en temperatuur om een ​​nieuwe inversie in het proces te bewerkstelligen, plaatsmakend voor expansie.

Overblijfselen van contractie

Zwarte gaten zijn het startpunt van Neves onderzoek naar "bouncing universe". "Wie weet zijn er misschien zwarte gaten in de voortdurende expansie die dateren uit de vorige fase van contractie en intact zijn gebleven door de bottleneck van de stuitering," zei hij. Bestond uit de imploderende kern die overblijft nadat een gigantische ster explodeert, zwarte gaten zijn een soort kosmisch object waarvan de kern samengetrokken is om een ​​singulariteit te vormen, een punt met een oneindige dichtheid en de sterkste aantrekkingskracht die bestaan. Niets ontsnapt eraan, zelfs niet licht. Volgens Neves wordt een zwart gat niet bepaald door singulariteit, maar eerder door een gebeurtenishorizon, een membraan dat het punt van geen terugkeer aangeeft waaruit niets ontsnapt aan de onverbiddelijke bestemming om verzwolgen en vernietigd te worden door de singulariteit. "Buiten de waarnemingshorizon van een gewoon zwart gat, zijn er geen grote veranderingen, maar daarbinnen zijn de veranderingen diepgeworteld. Er is een andere ruimtetijd die de vorming van een singulariteit vermijdt." In dit geval werd de schaalfactor geformuleerd door Neves en Saa geïnspireerd door de Amerikaanse natuurkundige James Bardeen(*2). In 1968 gebruikte Berdeen een wiskundige truc om de oplossing te wijzigen in de algemene relativiteitsvergelijkingen die het zwarte gat beschrijft. De truc bestond uit het denken aan de massa van een zwart gat, niet als een constante, zoals eerder het geval was, maar als een functie die afhangt van de afstand tot het midden van het zwarte gat. Met deze verandering kwam een ​​ander zwart gat, een normaal zwart gat genoemd, tevoorschijn uit de oplossing voor de vergelijkingen. "Normale zwarte gaten zijn toegestaan, omdat ze de algemene relativiteitstheorie niet schenden. Het concept is niet nieuw en is de afgelopen decennia vaak opnieuw bekeken," zei Neves. Omdat het invoegen van een wiskundige truc in de algemene relativiteitsvergelijkingen de vorming van singulariteiten in reguliere zwarte gaten kon voorkomen, overwoog Neves een vergelijkbare kunstgreep te creëren om de singulariteit bij een reguliere stuitering te elimineren.

In de moderne wetenschap is een theorie waardeloos als ze niet kan worden geverifiëerd, hoe mooi en inspirerend deze ook is. Dus, hoe test je de hypothese van een Big Bang die niet begon met een singulariteit fase? "Door te zoeken naar sporen van de gebeurtenissen in een krimpproces die mogelijk zijn achtergebleven tijdens de uitbreidingsfase."

Btw, hoever zijn ze met het zwarte gat de Sagittarius A* in het hart van onze Melkweg?

http://youtu.be/8GDx7uM9Vdw (http://youtu.be/8GDx7uM9Vdw)

Ongeveer in 2018/2019 maken ze de analyses van de Sageritus *A.

En Neves... succes ermee.

Groet,

C.G. de Beaufort


*1 Singulariteit     : https://nl.wikipedia.org/wiki/Singulariteit_(natuurkunde) (https://nl.wikipedia.org/wiki/Singulariteit_(natuurkunde)) verder, zie post 140, 179, 186
*2 James Bardeen : https://en.wikipedia.org/wiki/James_M._Bardeen (https://en.wikipedia.org/wiki/James_M._Bardeen)
*3 Sagittarius A*   : zie post 54, 90, 145, 151

Voyager 1 vuurt stuwraketten af... voor de eerste keer in 37 jaar   

(https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRlntndipJhnaJh5hQaTlNOSsMazOlUPtOh7Sk7REbffbVxZ1kc9g)

Het Voyager-team kan een set van vier back-upstuwraketten gebruiken, die sinds 1980 inactief zijn. Ze bevinden zich aan de achterkant van het ruimtevaartuig in deze richting
Krediet: NASA / JPL-Caltech.

Ze bouwden niet zoals vroeger... Het ruimtevaartuig Voyager 1, geïntroduceerd in 1977, heeft een tweetal stuwraketten geactiveerd die 37 jaar ongebruikt waren. De set van vier kleine stuwraketten kwam woensdag online(*1) nadat NASA-technici opmerkten dat de stuwraketten van het ruimteschip al jaren ongebruikt waren. Ze dienen om minutieuze aanpassingen aan de oriëntatie van het vaartuig aan te brengen om de antenne naar de aarde te laten wijzen en de communicatie met ons te behouden terwijl het schip door de ruimte vliegt. Gelukkig heeft Voyager ook nog een soortgelijke set, genaamd baanmanoeuvre stuwraketten, die werden gebruikt in de jaren na de lancering om het vaartuig te begeleiden rond de verschillende planeten die het passeerde op de weg uit het zonnestelsel. Voorbij Saturnus waren echter die boegschroeven niet langer nodig en bovendien werden ze nogal koud. Nu, bijna vier decennia later, zijn ze zonder slag of stoot teruggekeerd om de falende stuwraketten te vervangen en de sturingsinrichting over te nemen. De prestatie vereisten dat ingenieurs de gegevens van decennia geleden moesten bevatten en dat ze zichzelf opnieuw moesten leren kennen om een verouderde computertaal te gebruiken. De actualisering van de stuwraketten kost wat extra energie voor het verouderende ruimtevaartuig, maar NASA zegt dat de manoeuvre een paar jaar aan het leven van de missie zal toevoegen. Met een snelheid van bijna 65000 km per uur is Voyager 1 een van de snelste dingen we hebben ooit in de ruimte is gelanceerd. Het is momenteel zowat 21 miljard km verwijderd van onze planeet en is in 2012 in de interstellaire ruimte terechtgekomen. Gegevens stromen nog steeds van Voyager naar de aarde, hoewel het ongeveer 19 uur duurt om de reis te maken. Deze informatie stopt in 2025 wanneer de thermo-elektrische generatoren van de radio-isotopen niet langer genoeg kracht leveren om de instrumenten te laten draaien. Maar voorlopig hebben we nog steeds contact met de meest afgelegen gezant van de mensheid. En het lijkt erop dat Voyager(*2) nog een paar trucjes op zak heeft...

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 zie https://voyager.jpl.nasa.gov/news/details.php?article_id=108 (https://voyager.jpl.nasa.gov/news/details.php?article_id=108)
*2 Voyager : zie post 128, 181

Oudste bekende planeet is geïdentificeerd, de PSR B1620-26b

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/44/Artist%27s_impression_of_pulsar_planet_B1620-26c.jpg/450px-Artist%27s_impression_of_pulsar_planet_B1620-26c.jpg)

PSR B1620-26b (artiest voorstelling)

Ruim voordat onze zon en de aarde bestonden, vormde zich een planeet van het formaat Jupiter rond een zon. Dat is veel ouder dan elke andere bekende planeten en bijna drie keer zo oud als de ontwikkeling van ons zonnestelsel, c.q. 4,6 miljard lichtjaar. Nu, 13 miljard jaar later, heeft de Hubble ruimtetelescoop precies de massa van deze verste en oudste bekende planeet gemeten. Deze oude planeet - ook wel de Methusalem of de PSR B1620-26b(*1) is genoemd - heeft een opmerkelijke geschiedenis gehad omdat deze in een onwaarschijnlijke en ruige buurt terechtgekomen is. Het draait om een paar uitgebrande sterren in de overvolle kern van een cluster van meer dan 100.000 sterren. De planeet draait rondom de zon dat duurt ongeveer 100 jaar en is 2,5 keer de massa van Jupiter. Het bestaan ​​ervan levert verleidelijk bewijs dat de eerste planeten snel werden gevormd, binnen 1 miljard lichtjaar van de oerknal, waardoor astronomen tot de conclusie kwamen dat planeten in het heelal veel voorkomen. De planeet ligt nu in de kern van de oude bolvormige sterrenhoop M4(*2), gelegen op 5600 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Scorpius. Bolvormige sterrenhopen hebben een tekort aan zwaardere elementen omdat ze zich zo vroeg in het universum vormden dat zwaardere elementen niet overvloedig aanwezig waren. Sommige astronomen hebben daarom betoogd dat bolvormige clusters helemaal geen planeten kunnen bevatten. Deze conclusie werd versterkt in 1999 toen Hubble er niet in slaagde nabij dichtbijgelegen hete "Jupiter" - type planeten rond de sterren van de bolvormige cluster 47 Tucanae(*3) te vinden. Nu lijkt het erop dat astronomen gewoon op de verkeerde plek keken en dat gasgigant werelden die op grotere afstand van hun sterren cirkelen. "Onze Hubble-meting biedt verleidelijk bewijs dat planeetvormingsprocessen behoorlijk robuust en efficiënt zijn in het gebruik van een kleine hoeveelheid zwaardere elementen, wat betekent dat planeetvorming heel vroeg in het universum plaatsvond", zegt Steinn Sigurdsson (Pennsylvania State University). "Dit is enorm bemoedigend dat planeten waarschijnlijk overvloedig aanwezig zijn in de bolvormige sterclusters", zegt Harvey Richer (University of British Columbia). Hij baseert deze conclusie op het feit dat een planeet op zo'n onwaarschijnlijke plaats werd blootgelegd, in een baan rond twee gevangen sterren - een helium witte dwerg en een snel draaiende neutronenster - in de buurt van de overvolle kern van de cluster, waar fragiele planetaire systemen de neiging hebben uit elkaar gerukt te worden als gevolg van zwaartekracht interacties met naburige sterren.

Ontdekking

Het verhaal begon in 1988, toen de pulsar, genaamd PSR B1620-26, werd ontdekt in M4. Het is een neutronenster die net iets minder dan 100 keer per seconde ronddraait en normale radiopulsen uitzendt. De witte dwerg werd snel gevonden door zijn effect op de klokachtige pulsar, omdat de twee sterren twee keer per jaar rond elkaar cirkelden. Enige tijd later merkten astronomen verdere onregelmatigheden in de pulsar op die inhielden dat een derde object in een baan om de anderen draaide. Men vermoedde dat dit nieuwe object een planeet zou zijn, maar het zou ook een bruine dwerg of een ster met een lage massa kunnen zijn. Debat over zijn ware identiteit ging door tot in de jaren negentig. Sigurdsson, Richer en hun co-onderzoekers hebben uiteindelijk de werkelijke massa van de planeet gemeten en door middel van een aantal ingenieuze hemelse opsporingswerkzaamheden. Ze hadden exquise Hubble-gegevens uit het midden van de jaren negentig, meegenomen om witte dwergen in M4 te bestuderen. Door deze observaties te doorzoeken, konden ze de witte dwerg waarnemen die in een baan rond de pulsar cirkelt en de kleur en temperatuur meet. Met behulp van evolutionaire modellen berekend door Brad Hansen (Universiteit van Californië), schatten de astronomen de massa van de witte dwerg. Dit werd op zijn beurt vergeleken met de hoeveelheid schommelingen in het signaal van de pulsar, waardoor de astronomen de helling van de baan van de witte dwerg konden berekenen, gezien vanaf de aarde. In combinatie met de radiostudies van de pulsar, dit vertelde ook de helling van de baan van planeet en kon de exacte massa eindelijk berekend worden. Met een massa van slechts 2,5 Jupiters is het object te klein om een ​​ster of bruine dwerg te zijn en moet het dus een planeet zijn.

Evolutie

De planeet heeft de afgelopen 13 miljard jaar een moeilijke weg afgelegd. Toen het werd geboren, cirkelde het waarschijnlijk rond de zon op ongeveer dezelfde afstand als Jupiter bij onze zon. De planeet overleefde de ultraviolette straling, supernova-straling en schokgolven.

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d9/The_evolution_of_the_PSR_B1620-26_system.jpg/600px-The_evolution_of_the_PSR_B1620-26_system.jpg)

PSR B1620-26b, de ontwikkeling

In dit dichtbevolkte gebied passeerden de planeet en zijn zon de oude pulsar, gevormd in een supernova toen het cluster nog jong was. In een slow-motion zwaartekracht dans werden de zon en de planeet gevangen door de pulsar, wiens oorspronkelijke metgezel in de ruimte werd geworpen. Ondertussen ging de planeet door in zijn baan op een afstand van ongeveer 2 miljard mijl van het paar (ongeveer dezelfde afstand die Uranus van onze zon is). Het is waarschijnlijk dat de planeet een gasreus is, zonder een vast oppervlak zoals de aarde. Omdat het zo vroeg in het leven van het universum werd gevormd, heeft het waarschijnlijk geen overvloedige hoeveelheden elementen zoals koolstof en zuurstof. Om deze redenen is het erg onwaarschijnlijk dat de planeet een leven zou bewerkstelligen. Zelfs als het leven is ontstaan ​​op bijvoorbeeld een solide maan in een baan rond de planeet, is het onwaarschijnlijk dat hij de intense röntgenstralen van de pulsar overleefd zou hebben.

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 : https://en.wikipedia.org/wiki/PSR_B1620-26_b
*2 : https://en.wikipedia.org/wiki/Messier_4
*3 : https://en.wikipedia.org/wiki/47_Tucanae

Zevende missie van de Shepard met een artificiële lichaam

http://youtu.be/6ZJghIk7_VA (http://youtu.be/6ZJghIk7_VA)

Beeldmateriaal van boordcamera's. Volledige missieomschrijving: nieuwe Shepard vloog voor de zevende keer op 12 december 2017 vanuit Blue Origin's West Texas Launch Site. Bekend als Mission7(M7), had de missie de volgende generatie booster en de eerste vlucht van Crew Capsule 2.0. Crew Capsule 2.0 heeft grote ramen van 2,4 voet breed en 3,6 voet lang. M7 omvatte ook 12 commerciële, onderzoeks- en onderwijspayloads aan boord. Crew Capsule 2.0 bereikte een hoogtepunt van 98,27 kilometer AGL en 99,39 kilometer MSL(*). Hmm, het ziet er bijzonder relax uit met die ramen...

Groet,

C.G. de Beaufort

* zie o.a. https://aviation.stackexchange.com/questions/12260/why-are-airspaces-depicted-in-agl (https://aviation.stackexchange.com/questions/12260/why-are-airspaces-depicted-in-agl)

Kunstmatige intelligentie, NASA-gegevens ontdekten nu een achtste planeet die cirkelt om een verre ster

14 december 2017

http://youtu.be/S_HRh0ZynjE

Met de ontdekking van een achtste planeet om het Kepler-90-systeem, is het de eerste dat zich nu verbindt met ons zonnestelsel in het aantal planeten
Image krediet : NASA/Wendy Stenzel

Ons zonnestelsel is nu gebonden voor het grootste aantal planeten rondom een ​​enkele ster én met de recente ontdekking van de achtste planeet die rond Kepler-90(*1) cirkelt, een zonachtige ster op 2545 lichtjaar van de Aarde heeft'ie nu een evenaring van ons huidige zonnestelsel. De planeet werd ontdekt in gegevens van de Kepler Space Telescope van NASA. De nieuw ontdekte Kepler-90i - een zinderende hete, rotsachtige planeet die om de 14,4 dagen rond zijn ster draait - werd gevonden met behulp van 'machine learning' van Google. Machinaal leren is een benadering van kunstmatige intelligentie waarin computers 'leren'. In dit geval leerden computers om planeten te identificeren door in Kepler gegevens te vinden waar de telescoop signalen van planeten buiten ons zonnestelsel registreerde, bekend als exoplaneten. "Precies zoals we verwachtten, liggen er spannende ontdekkingen op de loer in onze gearchiveerde Kepler-gegevens, wachtend op de juiste tool of technologie om ze op te sporen", zegt Paul Hertz, directeur van de Astrophysics Division van NASA in Washington. "Deze bevinding laat zien dat onze gegevens voor vele jaren een schatkist zullen zijn die beschikbaar is voor innovatieve onderzoekers." De ontdekking kwam tot stand nadat onderzoekers Christopher Shallue en Andrew Vanderburg een computer hadden getraind om exoplaneten te identificeren. In de lichtmetingen van Kepler - de minuscule verandering in helderheid die werd vastgelegd toen een planeet voor een ster passeerde of voorbij ging. Geïnspireerd door de manier waarop neuronen verbinding maken in het menselijk brein, zift dit kunstmatige "neurale netwerk" door Kepler-gegevens en vond zwakke doorvoersignalen van een eerder gemiste achtste planeet in een baan om Kepler-90, in het sterrenbeeld Draco(*2). Hoewel machine learning eerder is gebruikt in zoekopdrachten in de Kepler-database, toont dit onderzoek aan dat neurale netwerken een veelbelovend hulpmiddel zijn bij het vinden van enkele van de zwakste signalen van verre werelden. Ongeveer 30 procent groter dan de aarde, Kepler-90i is zo dicht bij zijn ster dat wordt aangenomen dat de gemiddelde oppervlaktetemperatuur de 800 graden Fahrenheit overschrijdt, vergelijkbaar met Mercurius. De buitenste planeet, Kepler-90h, draait op een vergelijkbare afstand van zijn ster als de aarde met de zon. "Het Kepler-90-sterrenstelsel is als een miniversie van ons zonnestelsel. Je hebt kleine planeten binnenin en grote planeten buiten, maar alles is veel dichter in elkaar geslagen, "zei Vanderburg en astronoom aan de Universiteit van Texas. Shallue, een software engineer bij Google's onderzoeksteam Google AI, kwam met het idee om een ​​neuraal netwerk toe te passen op Kepler-gegevens. Hij raakte geïnteresseerd in de ontdekking van exoplaneten nadat hij had vernomen dat astronomie, net als andere takken van de wetenschap, snel wordt overspoeld met gegevens als de technologie voor gegevensverzameling uit de ruimte. "In mijn vrije tijd ben ik gaan zoeken naar 'exoplaneten' en ik ontdekte de Kepler-missie en de enorme beschikbare gegevensset ', aldus Shallue. "Machinaal leren schijnt echt in situaties waarin er zoveel gegevens zijn dat mensen het niet zelf kunnen opzoeken" De vierjarige dataset van Kepler bestaat uit 35000 mogelijke planetaire signalen. Geautomatiseerde tests en soms menselijke ogen werden gebruikt om de meest veelbelovende signalen in de gegevens te verifiëren. De zwakste signalen werden echter vaak gemist met behulp van deze methoden. Shallue en Vanderburg dachten dat er mogelijk meer interessante exoplaneten ontdekkingen vaag op de loer lagen in de gegevens. Eerst hebben ze het neurale netwerk getraind in het identificeren van transito-exoplaneten met behulp van een set van 15000 eerder onderzochte signalen uit de Kepler exoplanet-catalogus. In de testset identificeerde het neurale netwerk 96 procent van de tijd planeten en de valse positieven. Vervolgens, met het "geleerd" hebben van het neurale netwerk om het patroon van een transito-exoplanet te detecteren, hebben de onderzoekers hun model gericht op het zoeken naar zwakkere signalen in 670-sterrenstelsels die al meerdere bekende planeten hadden. Hun veronderstelling was dat systemen met meerdere werelden de beste plaatsen zouden zijn om naar meer exoplaneten te zoeken. "We hebben veel valse positieven van planeten, maar mogelijk ook meer echte planeten", zei Vanderburg. "Het is alsof je door rotsen zift om juwelen te vinden. Als je een fijnere zeef hebt, vang je meer stenen, maar je kunt ook meer juwelen vangen." Kepler-90i was niet het enige juweel dat dit neurale netwerk uitstraalde. In het Kepler-80-systeem vonden ze ook een zesde planeet. Deze, de aardachtige Kepler-80g, en vier van zijn aangrenzende planeten vormen een zogenaamde resonerende ketting - waar planeten worden afgesloten door hun onderlinge zwaartekracht in een ritmische orbitale dans. Het resultaat is een extreem stabiel systeem, vergelijkbaar met de zeven planeten in het TRAPPIST-1-systeem. Hun onderzoeksrapport dat deze bevindingen rapporteert, is geaccepteerd voor publicatie in The Astronomical Journal. Shallue en Vanderburg zijn van plan hun neurale netwerk toe te passen op Kepler's volledige set van meer dan 150000 sterren. Kepler heeft een ongekende dataset voor exoplaneetjacht geproduceerd. Na vier jaar naar een plekje te hebben gekeken, werkt het Kepler nu op een uitgebreide missie en wisselt het elke 80 dagen van gezichtsveld. "Deze resultaten tonen de blijvende waarde van de missie van Kepler aan," zei Jessie Dotson, Kepler's projectwetenschapper bij NASA's Ames Research Center in Californië. "Nieuwe manieren om naar de gegevens te kijken - zoals dit onderzoek in de beginfase om algoritmen voor het leren van machines toe te passen - beloven verder belangrijke vooruitgang te blijven boeken in ons begrip van planetaire systemen rond andere sterren. Ik weet zeker dat er meer primeurs in de data zitten te wachten tot mensen ze vinden"

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 https://en.wikipedia.org/wiki/Kepler-90
*2 https://en.wikipedia.org/wiki/Draco_(constellation)

Reizen...

You are sitting still, but at this moment :

(https://pbs.twimg.com/media/DRdvlE8WkAA7Xe3.jpg)

[Je zit op een planeet (Aarde) die met 30 km per seconde om de zon draait. Deze ster wentelt met 230 km per seconde rond het centrum(*) van de Melkweg (galaxy). De Melkweg gaat met 600 km per seconde door het heeal...]

Als je dit gelezen hebt, heb je 3000 km door het wijde heeal gereist...

Groet,

C.G. de Beaufort

* Kosmisch jaar : zie post 161

(http://i66.tinypic.com/2b2syc.jpg)

Phobus tegen een Mars-landschap

Phobus(*1), de grootste maan die ongeveer zo'n 6000 km van Mars afstaat. Over ongeveer 20 tot 40 miljoen jaar is'ie verdwenen(*2). Hij valt langzaam naar de planeet, maar in plaats van tegen de oppervlakte te botsen, wordt hij waarschijnlijk versnipperd en worden de stukken uitgestrooid over de planeet in een ring als de ringen rond Saturnus, Jupiter, Uranus en Neptunus. Deze ring zal ergens tussen de één en honderd miljoen jaar blijven bestaan.

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 : https://en.wikipedia.org/wiki/Phobos_(moon) (https://en.wikipedia.org/wiki/Phobos_(moon))
*2 : http://news.berkeley.edu/2015/11/23/mars-to-lose-its-largest-moon-but-gain-a-ring/ (http://news.berkeley.edu/2015/11/23/mars-to-lose-its-largest-moon-but-gain-a-ring/)

Nieuwe video over de oppervlakte van Venus - januari 2018

(http://i63.tinypic.com/akg0at.jpg)

Eerst iets van de oude oppervlakte van Venus, gefotograveerd in 1981

Met een druk van ong. 90 bar en 457 °C (89x de druk van de Aarde) maakte het Russische ruimtevaartuig deze opname.

http://youtu.be/WG_drJ8-G34 (http://youtu.be/WG_drJ8-G34)

Foto's van Venus(*), gekregen door de Akatsuki ruimtevaarttuig in 2018

Groet,

C.G. de Beaufort

* : https://en.wikipedia.org/wiki/Venus (https://en.wikipedia.org/wiki/Venus)
  : https://www.spacepage.be/artikelen/het-zonnestelsel/de-planeten/venus/venus (https://www.spacepage.be/artikelen/het-zonnestelsel/de-planeten/venus/venus)

Curiosity, de Gale krater, 30-01-2018

http://www.youtube.com/watch?v=U5nrrnAukwI (http://www.youtube.com/watch?v=U5nrrnAukwI)

Groet,

C.G. de Beaufort

Elk zwart gat bevat een nieuw universum...

(https://www.insidescience.org/sites/default/files/sites/default/files/images/articles/top-images/newuniverse_top.jpg)

In het centrum van spiraalstelsel is M81 een superzwaar zwart gat dat ongeveer 70 miljoen keer groter is dan onze zon.

Kredit : NASA/CXC/Wisconsin/D.Pooley & CfA/A.Zezas, etc.

Ons universum begon zo'n 13,8 miljard jaar geleden met een oerknal. Hierover zijn de meeste fysici het eens. Maar weinige theoretici hebben gewaagd om uit te leggen wat er 'eerder' met de oerknal gebeurde of hoe de oerknal ontstond. Dit komt omdat de wetten van de natuurkunde uiteenvallen op het punt van een singulariteit(*1), zoals de natuurkunde die beweert dat de gecomponeerde pre-Big Bang-realiteit bestaat. Maar een paar baanbrekende natuurkundigen stellen nu een verbluffende nieuwe theorie voor die ons perspectief op het begin van het universum voor altijd zou kunnen veranderen. Misschien suggereren ze dat het hele universum - alle sterrenstelsels, sterren, planeten, alles - in een volledig in een enorm zwart gat is geïncorporeerd. Deze radicale theorie zou impliceren dat ons universum slechts één van de vele is. Het zou suggereren dat ons universum uiteindelijk zit in een veel groter universum - een moederuniversum, als je wilt - dat het zwarte gat herbergt waar we nu in leven. Het is een wilde theorie, maar het is er één die langzaam maar zeker een overweldigende afweging maakt van de fysici.

Een dergelijke natuurkundige is Nikodem Poplawski(*2) van de Universiteit van New Haven, Connecticut. Hij beweert dat singulariteiten, zoals die in de centra van zwarte gaten bestaan, een fysieke limiet hebben, een punt waarop ze niet verder kunnen worden gemalen. Zo'n punt zou enorm moeten zijn, misschien het gewicht van een miljard zonnen of meer. Maar zodra die limiet is bereikt, moeten de immense verdichtingsprocessen in het hart van alle singulariteiten stoppen. Dan, als een strak samengeperst blikje veren, is er een knal; een heel grote knal, de oerknal.

(https://www.insidescience.org/sites/default/files/styles/inline_-_360/public/images/articles/inline-images/11553.jpg?itok=QdER6G7D)

Nikodem Poplawski toont een "tornado in een buis". De bovenste fles symboliseert een zwart gat, de verbonden halzen stellen een wormgat voor en de onderste fles symboliseert het groeiende universum op de juist gevormde andere kant van het wormgat.

Kredit : Indiana University

Volgens Poplawski is de reden voor een dergelijke limiet (en bijgevolg de explosie die ontstaat door het universum die volgt) dat zwarte gaten draaien. Ze draaien met bijna-lichtsnelheden. Dit zorgt op zijn beurt voor een enorme hoeveelheid torsie. De algemene relativiteitstheorie, de Einstein-Cartan-Sciama-Kibble theorie van de zwaartekracht, houdt rekening met de effecten van de kwantummechanica. Het biedt niet alleen een stap in de richting van kwantumzwaartekracht, maar leidt ook tot een alternatief beeld van het universum. Deze variatie van algemene relativiteitstheorie incorporeert een belangrijke kwantumeigenschap die bekend staat als een torsie. Deeltjes zoals atomen en elektronen bezitten een torsie die analoog is aan een skater die op ijs draait. Vanwege torsie zou materie vervallen in bekende elektronen en quarks en zou antimaterie vervallen tot 'donkere materie', een mysterieuze onzichtbare vorm van materie die een meerderheid van materie in het universum lijkt te verklaren. Ten slotte kan torsie de bron zijn van 'donkere energie', een mysterieuze vorm van energie die alle ruimte doordringt en de snelheid van expansie van het universum vergroot. Geometrie met torsie produceert op natuurlijke wijze een "kosmologische constante", een soort toegevoegde uiterlijke kracht die de eenvoudigste manier is om donkere energie te verklaren. Dus, de waargenomen versnellende uitzetting van het universum kan uiteindelijk het sterkste bewijs voor torsie zijn. Aldus zijn zulke enorme zwarte gaten niet alleen ongelooflijk klein en enorm zwaar, ze zijn ook gedraaid en gecomprimeerd. De veelheid van krachten op het werk is zo intens dat uiteindelijk een breekpunt wordt bereikt. Dit, stelt Poplawski voor, is hoe de oerknal plaatsvond, hoewel hij het liever "de grote bounce" noemt.

In plaats van donkere, onheilspellende afgronden waar de wetten van de natuurkunde uiteenvallen, kunnen zwarte gaten in plaats daarvan leidingen worden, 'eenrichtingsdeuren' of doorgangen(*3) tussen universums. De theorie van Poplawski onbewijsbaar, maar het kan zeker niet worden uitgesloten...

Groet,

C.G. de Beaufort

(*1) : https://nl.wikipedia.org/wiki/Singulariteit_(natuurkunde) (https://nl.wikipedia.org/wiki/Singulariteit_(natuurkunde)) verder, zie post 140, 179, 186
(*2) : https://www.insidescience.org/news/every-black-hole-contains-new-universe (https://www.insidescience.org/news/every-black-hole-contains-new-universe)
(*3) : zie post nr. 90

SpaceX Heavy voor de 1e keer gelanceerd

http://youtu.be/ws9C_UFvBGc (http://youtu.be/ws9C_UFvBGc)

SpaceX lanceerde gisteren voor de eerste keer Falcon Heavy raketsysteem, één van de krachtigste raketten ooit gebouwd. Na afloop zal Falcon Heavy zal het ook proberen met alle 3 boosters te landen. Deze raket zal ook op Mars gebruikt worden.

http://youtu.be/TcfuJlPd8G8 (http://youtu.be/TcfuJlPd8G8)

http://youtu.be/LD-E3ZCjBho (http://youtu.be/LD-E3ZCjBho)

Uiteraard ging een Tesla mee. De eerste auto in de ruimte


Groet,

C.G. de Beaufort

Dit is niet de eerste auto in de ruimte. Dat was die auto waar ze mee op de maan hebben gereden en er nog steeds staat.
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Maanwagen

Net de filmpjes bekeken maar dit is wel een mijlpaal voor een efficiënte ruimtevaart.  Ongelofelijk om die 2 raketten weer te zien landen alsof het niks is.

(http://i65.tinypic.com/2yn3sy1.png)

De Aarde en z'n maan

De OSIRIS-REx missie(*) heeft op weg naar Bennu - d.i. een kleine asteroïde waaruit ze een klein gedeelte terug brengen naar de Aarde - deze opname gemaakt van de Aarde en z'n maan. In september 2023 komt'ie terug op de Aarde.

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://www.nasa.gov/osiris-rex (https://www.nasa.gov/osiris-rex)

Sombrero galaxy - M104

(http://i67.tinypic.com/2e68u9j.jpg)

Sombrero galaxy(*1,2) heeft een doorsnede van ong 90000 lichtjaar en is 28 miljoen lichtjaren van de aarde

Het duurt nog wel 'even' voor ze'm bereiken...

Hier iets dichterbij :

(http://i68.tinypic.com/25tx7yg.jpg)

Orion Nebula(*3), het is de dichtbijzijnde ster regio, ong. 1500 lichtjaren van de aarde

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 http://www.messier.seds.org/m/m104.html (http://www.messier.seds.org/m/m104.html)
*2 https://en.wikipedia.org/wiki/Sombrero_Galaxy (https://en.wikipedia.org/wiki/Sombrero_Galaxy)
*3 https://en.wikipedia.org/wiki/Nebula (https://en.wikipedia.org/wiki/Nebula)

Stephen Hawking - 1942-2018

Stephen Hawking is dood. Hieronder een kort overzicht wat hij bereikt heeft, waaronder de straling die uit zwarte gaten komt :

Straling

http://youtu.be/lptt20cohrU

Overzicht

http://youtu.be/8sN7apTfnrU

Groet,

C.G. de Beaufort

Ik bereik ook weleens straling uit een zwart gat, voel alleen zelden de behoefte om dat te delen.

ha-ha-ha

60 jaar voor 'grapefruit-satelliet' - het oudste menselijke object in de ruimte

(http://i63.tinypic.com/1e9c8x.jpg)

Zestig jaar geleden werd een aluminiumbol met een grapefruitformaat met zes antennes en enkele kleine zonnecellen in de baan van de aarde gelanceerd. De Vanguard 1-satelliet(*) bevindt zich er nog steeds en is nu het oudste door mensen gemaakte object in de ruimte. Het een stukje van ruimtearcheologie... Andere vroege satellieten zoals Spoetnik 1 - de eerste satelliet die de aarde in 1957 verlaat en Explorer 1, de eerste Amerikaanse satelliet - zijn al lang terug in de atmosfeer en zijn opgebrand. Vanguard 1 erfenis is - terwijl we op het ogenblik het zevende decennium van ruimtevaart betreden - dat het een nieuwe generatie van kleine satellieten heeft voortgebracht.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*) https://www.nasa.gov/content/vanguard-satellite-1958 (https://www.nasa.gov/content/vanguard-satellite-1958)

Vergelijking : de Aarde t.o.v. de zon-vlammen

(https://www.wpclipart.com/space/solar_system/sun/solar_flare_earth_compared.jpg)

Wat zijn wij nietig...

Groet,

C.G. de Beaufort

Hubble wijst ons naar een ster die 9 miljard lichtjaren ver weg is. Het is de verste ster tot op heden

http://youtu.be/GrSHzdE5zbQ

In een studie die onlangs in Nature Astronomy is gepubliceerd, kondigde een internationaal team van onderzoekers de ontdekking aan van de meest verre ster ooit waargenomen. Het team ontdekte de blauwe superreus ster(*) - die de zonnestralen van het universum met slechts een derde van z'n huidige leeftijd bevatte - met behulp van zowel de Hubble-ruimtetelescoop als een waarnemingsverschijnsel dat bekend staat als de zwaartekrachtlens. "Dit is de eerste keer dat we een uitvergrote individuele ster zien", zegt Patrick Kelly, astrofysicus en hoofdauteur van de nieuwe studie. "Je kunt daar individuele sterrenstelsels zien, maar deze ster is minstens 100 keer verder weg dan de volgende individuele ster die we kunnen bestuderen, except natuurlijk voor de supernova-explosies." De unieke ontdekking biedt astronomen niet alleen inzicht in de vorming en evolutie van sterren in het vroege universum, maar ook de samenstelling van sterrenstelsels en zelfs de aard van de donkere materie zelf. Het licht van de record brekende ster, die het team de bijnaam Icarus heeft gekregen, werd slechts 4,4 miljard jaar na de oerknal gevuld. Hoewel de ster ongetwijfeld helder was, zou het op een grote afstand zijn onmogelijk gemaakt om het te bekijken, zelfs met onze meest krachtige telescopen. Gelukkig is "de ster helder genoeg om zichtbaar te zijn voor Hubble dankzij een proces dat zwaartekrachtlens wordt genoemd", zei co-auteur Jose Diego. Zwaartekrachtlens-vorming is een effect dat wordt voorspeld door Einsteins algemene theorie. Het treedt op wanneer divergerende lichtstralen van een object op afstand naar binnen worden gebogen of lensvormig worden gemaakt, terwijl ze door een extreem massief object b.v. een cluster van sterrenstelsels passeren. Stel je een zwak sterrenstelsel voor, dat we niet kunnen detecteren met gewone telescopen. Maar als je nu hetzelfde sterrenstelsel toevallig in de gezichtslijn van een melkwegcluster ligt, is het toch zichtbaar. Op basis van de locatie en afstand van de 'lens' kan een vage achtergrondmelkweg meerdere malen worden vergroot, waardoor het minimale licht ons eindelijk kan bereiken. Het is gebruikelijk dat astrofysici in dit veld grote objecten bestuderen, zoals vage blauwe sterrenstelsels bij roodverschuivingen van 2-3 die worden vergroot door nabijgelegen sterrenstelsels, wat niet mogelijk zou zijn geweest.

Groet,

C.G. de Beaufort

* zie post nr. 133, nr. 8 : Superreus ster

TESS opgestegen

Een nieuwe orbiter TESS - d.w.z.Transiting Exoplanet Survey Satelitte - is gisternacht gelanceerd om Kepler te vervangen. Kepler heeft tot nu toe zo'n 3700 planeten in de Melkweg om een zon vastgesteld. Uiteindelijk willen ze er met een soort van leven zoals de Aarde o.i.d. De TESS zal 400x groter zijn dan Kepler. Hieronder de lancering en een beeld van'm :

http://youtu.be/y3niFzo5VLI


http://youtu.be/xiBqpsedsHE

Groet,

C.G. de Beaufort

Melkweg bezit... 1,7 miljard sterren

(https://www.universetoday.com/wp-content/uploads/2014/11/Gaia_mapping_the_stars_of_the_Milky_Way_node_full_image_2.jpg)

Dankzij van GAIA weten we nu dat zich zo'n 1,7 miljard sterren zich in de Melkweg bevinden. De eerste release van Gaia- gegevens , die plaatsvond in september 2016, bevatte de afstanden en bewegingen van meer dan twee miljoen sterren.

http://youtu.be/R-OWufLMlsY (http://youtu.be/R-OWufLMlsY)

Eerste data van GAIA

Maar de tweede data publicatie, die op 25 april 2018 plaatsvond, is nog indrukwekkender. Inbegrepen in de release zijn de posities, afstandsindicatoren en bewegingen van meer dan een miljard sterren, asteroïden in ons zonnestelsel en zelfs sterren voorbij de Melkweg. Terwijl de eerste datapublicatie gebaseerd was op iets meer dan een jaar aan waarnemingen, bestrijkt de nieuwe datapublicatie een periode van ongeveer 22 maanden - die liep van 25 juli 2014 tot 23 mei 2016. Voorlopige analyse van deze gegevens heeft aangetoond dat het goed is details over 1,7 miljard sterren in de Melkweg en hoe ze bewegen, wat essentieel is om te begrijpen hoe ons Melkweg stelsel zich in de loop van de tijd heeft ontwikkeld.

Een fantastische ontwikkeling

http://youtu.be/VINs-JcNmKs (http://youtu.be/VINs-JcNmKs)

Vergelijking van de data GAIA 1 en 2 :

http://youtu.be/648xGDdNz_g (http://youtu.be/648xGDdNz_g)

Groet,

C.G. de Beaufort

NASA stuurt een helikopter naar Mars in 2020

De Mars-helikopter, een klein, autonoom girovliegtuig, zal reizen met de Mars 2020 rover-missie(*), die op dit moment gepland staat te starten in juli 2020 om de uitvoerbaarheid en het potentieel van zwaardere voertuigen op Mars te demonstreren. 'NASA is de eerste', zegt NASA-beheerder Jim Bridenstine. 'Het idee van een helikopter die de lucht van een andere planeet bestuurt, is opwindend. De Mars-helikopter biedt veel belofte voor onze toekomstige wetenschap-, ontdekkings- en verkenningsmissies naar Mars'

http://youtu.be/oOMQOqKRWjU

De helikopter bevat ook ingebouwde functies die nodig zijn voor de werking op Mars, inclusief zonnecellen om zijn lithium-ionbatterijen op te laden, en een verwarmingsmechanisme om het warm te houden tijdens de koude Marsavonden. Het zal dit bevestigd aan het onderste gedeelte van de Mars 2020 rover. 'Het hoogterecord van een helikopter die hier op aarde vliegt, is ongeveer 12 km. De atmosfeer van Mars is slechts één procent van die van de aarde, dus wanneer onze helikopter op het oppervlak van Mars staat, bevindt deze zich al op het aardse equivalent van 30 km omhoog, 'zei Mimi Aung, projectmanager helicopter bij JPL. 'Om het te laten vliegen met die lage atmosferische dichtheid, moesten we alles kritisch bekijken, het zo licht mogelijk maken en tegelijkertijd zo sterk en krachtig mogelijk zijn'. Zodra de rover op het marsoppervlak is, moet een geschikte locatie zal worden gevonden om de helikopter neer te zetten. De rover wordt dan weggereden van de helikopter naar een veilige afstand vanwaar hij de opdrachten zal krijgen. Nadat de batterijen zijn opgeladen en een groot aantal tests zijn uitgevoerd, zullen controllers op aarde de Mars-helikopter opdracht geven om zijn eerste autonome vlucht te wagen. 'We hebben geen piloot en de aarde zal enkele minuten van de aarde verwijderd zijn, dus deze missie kan niet in realtime bestuurd worden', zei Aung. 'In plaats daarvan hebben wij een autonoom ontwikkelt in de helicopter die opdrachten van de grond kan ontvangen, deze interpreteren en die vervolgens de missie zelfstandig zal uitvoeren'. De volledige 30-daagse test-campagne omvat maximaal vijf vluchten met elke een stap verder, gezien de vluchtafstanden tot een paar honderd meter en langere duur van 90 seconden. Tijdens zijn eerste vlucht zal de helikopter een korte verticale klim maken naar 3 meter, waar het ongeveer 30 seconden zal zweven.

Groet,

C.G. de Beaufort

* o.a. zie post 95

Astronomen ontdekken het snelst groeiende zwarte gat

(http://rsaa.anu.edu.au/files/styles/anu_full_920_518/public/Bright%20quasar_credit_ESA_Hubble_cropped.jpg?itok=p4lBE93o)

Het tweede Gaia(*1) resultaat. Astronomen bij ANU hebben het snelst groeiende zwarte gat gevonden dat bekend is in het heelal. Het superzware zwarte gat dat naar schatting de massa heeft van 20 miljard keer v/d zon in ons stelsel. De astronomen hebben ong. 12 miljard jaar terug gekeken en het zwarte gat groeit met ongeveer één procent per miljoen jaar. Dit betekent dat het monster dat elke twee dagen een massa opslokt die equivalent is aan onze zon. "Dit zwarte gat groeit zo snel dat het duizenden keren helderder schijnt dan een hele melkweg, dankzij alle gassen die het dagelijks naar binnen zuigt dat veel wrijving en hitte veroorzaakt," zei Wolf. "Als we dit monster in het centrum van ons Melkwegstelsel zouden hebben, zou het tien keer helderder dan een volle maan verschijnen. Het zou verschijnen als een ongelooflijk heldere ster met puntige punt die bijna alle sterren aan de hemel zou wegspoelen." Wolf zei dat de energie die werd uitgestoten door dit onlangs ontdekte superzware zwarte gat, ook bekend als een quasar - i.e. ultraviolet licht -  maar ook röntgenstraling zou uitstralen. "Nogmaals, als dit monster in het centrum(*2) van de Melkweg zou zijn, zou het het leven op Aarde waarschijnlijk onmogelijk maken met de enorme hoeveelheden röntgenstraling die daaruit voortkomen" 

Groet.

C.G. de Beaufort

*1 zie post 214
*2 o.a. zie post 54, 90, 151, 184, 201

NASA foto onthult massale groep zwarte gaten in het midden van onze Melkweg

Een verdwaalde planetoïde die zo nu en dan langs de Aarde zweeft, lijkt ons kleine hoekje van de Melkweg eigenlijk behoorlijk vredig. Maar in werkelijkheid wordt onze galactische buurt bijeen gehouden door een leger van de meest destructieve en mysterieuze wezens in het universum nl. de zwarte gaten. Nu heeft NASA voor het eerst deze angstaanjagende groep in een levende kleur gepresenteerd. In een Nature-artikel schatte ze dat het centrum van de Melkweg de thuisbasis is van tienduizenden zwarte gaten. Chuck Hailey, de co-directeur van het Columbia Astrophysics Laboratory, legt uit dat deze menigte zwarte gaten slechts drie lichtjaren verwijderd is van het supermassieve zwarte gat dat zich ook in het centrum van onze melkweg bevindt nl. de Sagittarius A*(*). Dankzij NASA hoeven we ons niet langer voor te stellen hoe de gapende kaken in de kern van de Melkweg eruit zien. Afgelopen donderdag publiceerde het ruimteagentschap een afbeelding van het cluster met zwart gat dat het de gegevens die door de Chandra X-ray observatory zijn verzameld. Alle zwarte gaten zijn volledig onzichtbaar voor ons omdat ze geen licht uitstralen of reflecteren. Gelukkig wordt het hierboven getoonde gebied ook bewoond door tonnen sterren, gas, stof voor de zwarte gaten om zich te voeden. Terwijl het puin van nabijgelegen sterren in het zwart gat gezogen werd, vormen ze een aanhechtingschijf, die een roterende schijf is van oververhitte deeltjes.

(https://fsmedia.imgix.net/69/dc/33/8d/bb1d/490f/9efd/3c7bb57d9ab3/sgraswarmlgjpg.jpeg?auto=format%2Ccompress&w=700)

Zwarte gaten, voorgesteld door de helderwitte vlekken

Het puin in deze schijven warmt op tot miljoenen graden en stoot krachtige röntgenstralen uit voordat ze verdwijnen in het zwarte gat. Telescopen zoals Chandra kunnen juist die verre röntgenstralen oppikken die worden gerepresenteerd door de helderwitte vlekken in het beeld. Hoewel dit beeld, met zijn vele witte vlekken, misschien meer surrealistisch dan informatief lijken, kunnen astronomen de relatieve grootte van sommige van de zwarte gaten vertellen door hun aanhechtingsschijven te vergelijken. Dit biedt ook inzicht in hoe deze monolithisch destructieve krachten die de kern van onze melkweg transformeren. Het is een ontnuchterende gedachte: als je je ooit gestresst of verdrietig voelt door kleine aardse dingen, bedenk dan ook dat ons bestaan ​​in de balans wordt gehouden door 10.000 tot 20.000 zwarte gaten of... juist niet.

Groet,

C.G. de Beaufort

* zie post 54, 90, 151, 184, 201

Universe en de 5 feiten over de Andromeda galaxy en de botsing

Ons universe bevat ca. 120 miljard galaxyies(*1) op het ogenblik. En dat kan later méér worden. Astronomen denken dat dit maar 10% is...

http://youtu.be/N_Yn8yq9EQY (http://youtu.be/N_Yn8yq9EQY)

Universe : hoeveel galaxyies

De dichtbijzijnde galaxy, is de Andromeda(*2), heeft zo'n 1 triljard sterren (Melkweg 200-400 miljard) de omvang is 220000 lichtjaren (Melkweg 200000(*3)) en voorts een aantal planeten die je met het aantal sterren kan vermenigvuldigen. Over 3,7 miljard jaar zal de galaxy op de Melkweg botsen (ong. 110 km p/s) en een nieuwe galaxy vormen. Hieronder zie de belangrijkste feiten over de Andromeda :

http://youtu.be/8eoap9harRk (http://youtu.be/8eoap9harRk)

Andromeda galaxy

Over ong. 4 miljard jaren, zal er een botsing ontstaan tussen de Andromeda en de Melkweg :

http://youtu.be/_P1xKh_kZFU (http://youtu.be/_P1xKh_kZFU)

Botsing, het einde van de Melkweg

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 https://www.space.com/25303-how-many-galaxies-are-in-the-universe.html (https://www.space.com/25303-how-many-galaxies-are-in-the-universe.html)
*2 https://en.wikipedia.org/wiki/Andromeda_Galaxy (https://en.wikipedia.org/wiki/Andromeda_Galaxy)
*3 http://www.astronomy.com/news/2018/06/supersize-me (http://www.astronomy.com/news/2018/06/supersize-me)

Mars, helderder dan ooit

(https://i.redditmedia.com/v-PPOtqJaRqGbCg3wegJB1bwNq7VrXnhAHVrv3omRL8.jpg?w=512&s=b2707d6554171e31611b4f88048e5435)

Op dit moment is Mars dichterbij en helderder dan het is sinds 2003. Het is zo helder dat het een reflectie op de oceaan werpt als het opkomt op Rhode Island...

Groet,

C.G. de Beaufort

Hayabusa2 sonde legt eerste close-upbeeld vast van Ryugu-asteroïde

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/7/75/162173_Ryugu.jpg/260px-162173_Ryugu.jpg)

Ryugu, een 1 km lange asteroïde, die rondcirkelt tussen de Aarde en Mars

Eerder vandaag kwam het Japanse ruimteschip Hayabusa2 verleidelijk dicht bij Ryugu en bood een ongekend beeld van het met keien bezaaide oppervlak van de asteroïde.

(https://i.kinja-img.com/gawker-media/image/upload/s--I2ls0_jV--/c_scale,f_auto,fl_progressive,q_80,w_800/efhzuie4sfcjfqyhnozh.jpg)

Ryugu's oppervlak gezien vanaf een afstand van ongeveer 1 km

Twee weken geleden kwam Hayabusa2 binnen zes kilometer van Ryugu, maar de afdaling van vandaag - de derde gedurende de missie - zal de sonde op minder dan 851 meter van de asteroïde komen. Missie-planners bereiden zich voor op een procedure waar bij de sonde monsters zal verzamelen van steen en stof van Ryugu's-oppervlak. De afdaling van vandaag is gedaan om de zwakke zwaartekrachtsuitrekking te meten die wordt uitgeoefend door de kilometerbrede asteroïde. 

(https://i.kinja-img.com/gawker-media/image/upload/s--IdlzLeIh--/c_scale,f_auto,fl_progressive,q_80,w_800/hay2ksyp7rspnmkhpdpy.jpg)

Ryugu's oppervlak vanaf een hoogte van ongeveer 1000 meter

Dit zou binnen een paar maanden moeten gebeuren, waarbij de sonde eind 2020 terugkomt naar de aarde met zijn monsters. Maar zoals deze nieuwe foto's laten zien, is het oppervlak van Ryugu complex en verraderlijk. Het kiezen van een ideale landingsplaats zal niet eenvoudig zijn...

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://en.wikipedia.org/wiki/162173_Ryugu

Op weg naar de zon

http://youtu.be/AlyuSwRSVHU

NASA's Parker Solar Probe-missie is gelanceerd. De missie zal als eerste rechtstreeks door de corona van de zon vliegen, het gevaarlijke gebied van intense hitte en zonnestraling in de atmosfeer van de zon dat zichtbaar is tijdens een eclips. Het verzamelt gegevens die kunnen helpen bij het beantwoorden van vragen over zonnefysica die wetenschappers al tientallen jaren in verwarring brengen. Het verzamelen van informatie over fundamentele processen in de buurt van de zon kan helpen ons inzicht te verbeteren in de manier waarop de ster van ons zonnestelsel de ruimtevaart verandert, waar ruimteweer astronauten kan beïnvloeden, satellietbanen kan verstoren of ruimtecomparadorautica kan beschadigen. Het is de zwaarste raket - de Delta IV Heavy(*) - voor het eerste keer succesvol gelanceerd in 2007. Het is de 10e, de eerste keer was mislukt.

http://youtu.be/AzDa9bJykBY

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://en.wikipedia.org/wiki/Delta_IV_Heavy

Beelden van Ryugu

(https://ichef.bbci.co.uk/news/660/cpsprodpb/10D88/production/_103600096_mediaitem103600095.jpg)

(https://img.purch.com/w/660/aHR0cDovL3d3dy5zcGFjZS5jb20vaW1hZ2VzL2kvMDAwLzA3OS83MDQvb3JpZ2luYWwvcnl1Z3UtYXN0ZXJvaWQtc3VyZmFjZS5qcGc=)

Ryugu

De foto's laten opheldering zien in het ruige, met rotsen bezaaide landschap van deze asteroïde.

Groet,

C.G. de Beaufort

https://www.bbc.com/news/science-environment-45667350 (https://www.bbc.com/news/science-environment-45667350)
https://www.space.com/41973-hayabusa2-best-photo-asteroid-ryugu.html (https://www.space.com/41973-hayabusa2-best-photo-asteroid-ryugu.html)

Is Oumuamua een buitenaardse sonde?

(https://i.postimg.cc/5985jyzJ/Oumuamua-orbit-at-perihelion.png)

Volgens Harvard - niet de onbelangrijkste universiteit - is 'Oumuamua'  een buitenaardse ruimte-sonde. Er zijn ook universiteiten & media die het er niet mee eens zijn. 

http://youtu.be/WApxsw1gELo (http://youtu.be/WApxsw1gELo)

Groet,

C.G. de Beaufort

(1) https://en.wikipedia.org/wiki/ʻOumuamua (https://en.wikipedia.org/wiki/ʻOumuamua)

Nasa kondigt aan : naar de maan

Nasa kondigt aan, we gaan terug naar de maan, om daar te blijven...

http://youtu.be/WeA7edXsU40

Groet,

C.G. de Beaufort

China zet een maanlander op de achterkant van de maan

(https://spacenews.com/wp-content/uploads/2018/12/BACC-ChangE4-lunar-orbit-insertion-Dec12-2018-CLEP-879x485.jpg)

China's Chang'e-4(1) lander en rover ruimtevaartuig is met succes in een baan van de maan gegaan na een vlucht van ong. 4,5 dag vanaf de Aarde. Het ruimtevaartuig kwam in een ​​ellipsvormige baan van de maan op ong. 100 km. Chang'e-4's stuwraket is afgevuurd toen het ruimtevaartuig zo'n 130 km boven het oppervlak van de maan was. Bestaand uit een lander en een rover, zal het ruimtevaartuig 2019 proberen de allereerste zachte landing aan de andere kant van de maan in de Von Kármán(2) krater. De lander en rover zijn uitgerust met camera's en wetenschappelijke ladingen die de geologie en subsurface, zonnewindinteracties te analyseren en laagfrequente radiowaarnemingen uit te voeren.

Groet,

C.G. de Beaufort

(1) Chang'e-4  : https://en.wikipedia.org/wiki/Chang%27e_4
(2) Von Kármán : https://en.wikipedia.org/wiki/Von_K%C3%A1rm%C3%A1n_(lunar_crater)

Virgin Galactic bereikt voor de 1e keer de ruimte

http://youtu.be/D-fjHQV4E64 (http://youtu.be/D-fjHQV4E64)

Virgin Galactic(*) kwam tot 80 km boven de Aarde, wat als ruimte wordt beschouwd.

Groet,

C.G. de Beaufort

(*) https://www.virgingalactic.com/ (https://www.virgingalactic.com/)

NASA gaat een Gateway-station bouwen om de maan

(http://i64.tinypic.com/vsetsj.jpg)

NASA bruist van opwinding over zijn ambitieuze nieuwe missie om terug te keren naar de maan - deze keer om er te blijven. Het bureau heeft een agressief tijdschema opgesteld om het Gateway-ruimtestation(*) in een baan om de maan rond 2024 te laten draaien en vervolgens astronauten te laten opstijgen vanaf het station naar het maanoppervlak ergens na 2026.

(http://i67.tinypic.com/opoacn.jpg)

Het ontwerp voor het 55-tons station bestaat uit verschillende componenten: een kracht- en voortstuwingseenheid, een habitatmodule voor astronauten, een luchtsluisgedeelte waar ruimtevaartuigen zullen aanleggen en een enorme robotarm. De eerste sectie die NASA wil afronden, is het kracht- en voortstuwingselement, dat volgens planning in 2022 moet worden geïmplementeerd.

Alleen al het behalen van het doel van 2024 vergt grote technische hoogstandjes en een hoop geld. Tot nu toe hebben de regering en het Congres van Trump het geld gestroomd, met 19,5 miljard dollar in 2018 en 19,9 miljard dollar voor 2019. Gateway zal ook dienen als buitenpost voor deep space science en verkenning, inclusief een bemande missie naar Mars in de jaren 2030, volgens de NASA.

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://en.wikipedia.org/wiki/Lunar_Orbital_Platform-Gateway (https://en.wikipedia.org/wiki/Lunar_Orbital_Platform-Gateway)

Hubble : een na grootste afbeelding

(https://cdn.spacetelescope.org/archives/images/thumb700x/heic1901a.jpg)

Zoom : zie (*1)

Hubble heeft zojuist de op een na grootste afbeelding uitgebracht: de Triangulum Galaxy en het is een knaller. Terwijl Andromeda de toppositie bekleedde sinds hij in 2015 werd verbeeld, is dit zoombare compositie van ongeveer 665 miljoen pixels. De Triangulum Galaxy, ook bekend als Messier33 vormt de 40 miljard sterren een spiraalvormig gedaante, die vaag zichtbaar is met het blote oog met als een kleine vlek in het sterrenbeeld Triangulum (de driehoek, zie *2)

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/81/Triangulum_IAU.svg/250px-Triangulum_IAU.svg.png)

Dit beeld omvat 14.500 lichtjaar, samengesteld van opnamen gemaakt tussen februari 2017 en 2018 door de advanced camera van de beroemde ruimtetelescoop. Het Triangulum-sterrenstelsel is klein volgens kosmische normen, op ongeveer de helft van de diameter van de Melkweg en een kwart van de diameter van het Andromeda-stelsel. Toch schatten de astronomen dat er ergens tussen de 10 en 15 miljoen sterren in dit beeld zijn. Het ding zit vol met sterren.

Groet,

C.G. de Beaufort

*1 : https://www.spacetelescope.org/images/heic1901a/zoomable/ (https://www.spacetelescope.org/images/heic1901a/zoomable/)
*2 : https://en.wikipedia.org/wiki/Triangulum (https://en.wikipedia.org/wiki/Triangulum)

China : de eerste stappen van Yutu-2 en voor het eerst is katoenzaadje ontsproten

http://youtu.be/OvS-XL1emn0

Yutu-2

Maanlander Chang'e-4 heeft een eigen 18 cm hoge, 3 kilo zware biosphere aan boord met grond waarin katoenzaadjes, aardappelzaadjes, gist en fruitvliegeitjes leven. Nu is een katoenzaadje ontsproten. Het is de eerste die ergens op een andere planeet groeit, niet op de Aarde. Professor Xie Gengxin, moestuin-chef, licht toe: 'We hebben aandacht besteed aan de toekomstige overleving in de ruimte. Als we leren over de groei van deze planten in een omgeving met een lage zwaartekracht dan kunnen we de basis leggen voor onze toekomstige vestiging van de ruimte. Het katoen kan gebruikt worden voor kleding, terwijl de aardappelen als een voedselbron dient voor astronauten en de koolzaad voor olie'

http://youtu.be/g9yfWlzq5uU

Katoenspruit

Groet,

C.G. de Beaufort

De nieuwste en beste weergave van Ultima Thule

(http://pluto.jhuapl.edu/Galleries/Featured-Images/pics800wide/CA06_deconvolved.png)

Ultima Thule

24 januari 2019, Credit: NASA/JHUAPL/SwRI

De wonderen - en mysteries - van Kuiper Belt-object 2014 MU69 blijven zich vermenigvuldigen naarmate New Horizons-ruimtevaartuig nieuwe beelden heeft opgeslagen op Nieuwjaarsdag 2019.

Dit beeld, genomen tijdens de historische fly-bye, is de duidelijkste weergave tot nu toe van dit opmerkelijke, oude object in de verre uithoeken van het zonnestelsel - ooit verkend door een ruimtevaartuig.

Verkregen met het groothoekobject Multicolor Visible Imaging Camera (MVIC) van het Ralph-instrument van New Horizons, werd deze opname gemaakt toen het object 6700 kilometer van het ruimtevaartuig was, om 05:26 uur (12:26 uur) ben EST) op 1 januari - slechts zeven minuten vóór de dichtstbijzijnde benadering. Met een originele resolutie van 135 meter per pixel werd het beeld opgeslagen in het gegevensgeheugen van het ruimtevaartuig en op 18 en 19 januari naar de aarde verzonden. Wetenschappers scherpen vervolgens het beeld om fijne details te verbeteren.

De schuine belichting van dit beeld onthult nieuwe topografische details langs de dag-nachtgrens aan de bovenkant. Deze details omvatten talrijke kleine putjes met een diameter tot ongeveer 0,7 kilometer. Het grote cirkelvormige kenmerk, ongeveer 7 kilometer aan de overkant, op de kleinste van de twee lobben, lijken een diepe inslagkraters te zijn.

Beide lobben tonen ook veel intrigerende licht- en donkerpatronen van onbekende oorsprong, die aanwijzingen kunnen onthullen over hoe dit lichaam werd samengesteld tijdens de vorming van het zonnestelsel 4,5 miljard jaar geleden. Een van de meest opvallende hiervan is de heldere 'kraag' die de twee lobben scheidt.

'Deze nieuwe afbeelding toont verschillen in het geologische karakter van de twee lobben van Ultima Thule en biedt ons ook nieuwe mysteries', zei hoofdonderzoeker Alan Stern van het Southwest Research Institute in Colorado. 'In de loop van de volgende maand zullen er betere kleuren en beelden met een betere resolutie zijn, waarvan we hopen dat ze de vele mysteries van Ultima Thule helpt te ontrafelen.'

New Horizons is ongeveer 6,64 miljard kilometer van de aarde, opereert normaal en snelt weg van de zon op meer dan 50.700 km/u. Op die afstand bereikt een radiosignaal zes uur en negen minuten na het verlaten van het ruimtevaartuig de aarde.

Groet,

C.G. de Beaufort

Aarde op de grootste afstand genomen...

(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/73/Pale_Blue_Dot.png/290px-Pale_Blue_Dot.png)

Hier zie de Aarde op de grootste afstand(*) van 6 miljard km. Je ziet een faalachtige blauwachtig-witte vlek rechts op de bruine band en de helft van deze foto. Foto is gemaakt met Voyager-1 in 1980.

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://en.wikipedia.org/wiki/Pale_Blue_Dot

Ik kan deze inspanningen van Carel wel waarderen. Het bracht mij op de vraag of er planeten (of eigenlijk: maantjes) zijn met zo weinig zwaartekracht dat je wel 10 meter hoog kunt springen. Na klein beetje research, het antwoord is ja. bijvoorbeeld Ceres, een dwergplaneet die ergens in de astroïdengordel tussen Mars en Jupiter om de zon draait.
Ceres is ongeveer 1000 km in doorsnede (3,5 keer minder dan de maan) en de zwaartekracht is 2,8% die van de aarde. Op aarde kom ik hooguit 30 cm van de grond. Een rekensommetje leert dat dat op Ceres 10,7 meter is. Zonder ruimtepak, dat dan weer wel.
(//)

Maanrover van Toyota

http://youtu.be/1kd2nFHAAtU (http://youtu.be/1kd2nFHAAtU)

Toyota gaat naar de maan. Het Japanese Aerospace Exploration Agency(JAXA *) heeft samen met de autofabrikant een onderdruk staande zelfrijdende rover gebouwd die op het maanoppervlak zal landen in 2029. De zeswielige transporter kan twee mensen vervoeren over een afstand van 10.000 kilometer bij gebruik van zonne-energie en Toyota 's brandstofceltechnologie. De rover zal ongeveer zo groot zijn als twee minibussen, met 13 vierkante meter bewoonbare ruimte en de astronauten aan boord zullen m.b.v. hun pakken de verkenning gaan uitvoeren. Het zal op de maan landen eer de menselijke expeditie arriveert en zelfstandig reizen om hen te ontmoeten.De aankondiging komt op een actieve tijd in de ruimte-exploratie. Minder dan een week geleden heeft SpaceX een ruimteschip in het internationale ruimtestation aangemeerd, terwijl China zijn eigen ruimteambities bedrijven, onlangs een wereldprimeur realiseerde door aan de andere kant van de maan te landen en plannen openbaarde voor een zon-energiecentrale in ruimte. Bijzonder aan de JAXA/Toyota-aankondiging is echter dat het erop gericht is om de astronauten aan boord van het voertuig veel vrijheid te bieden, dus dit soort technologie onder druk brengt het eens zo futuristische idee van steeds dichterbij leven op de maan.

Groet,

C.G. de Beaufort

* http://global.jaxa.jp/press/2019/03/20190312a.html (http://global.jaxa.jp/press/2019/03/20190312a.html)

http://youtu.be/qQ-AwFxdJX0

Hamilton bezoekt NASA. Hij droomde ervan in z'n jeugdige jaren en dat geeft'm een plus.

Groet,

C.G. de Beaufort

Sagittarius A*

http://youtu.be/DRCD-zx5QFA (http://youtu.be/DRCD-zx5QFA)

Zooming in op de Sagittarius A, een ongelooflijke afstand. Hier in het in midden van de Melkweg - breedte ca. 110000 lichtjaren - zijn er veel zwarte gaten, met al de laatste Sagittarius A* (*). Nieuwe waarnemingen tonen gasmassa's die ronddraaien met ongeveer 30% van de snelheid van het licht op een cirkelvormige baan net buiten het enorme zwart gat van Sagittarius A* - vier miljoen keer zon-massa's - en het is de eerste keer dat er geen materiaal terugkeer is waargenomen.

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://en.wikipedia.org/wiki/Sagittarius_A (https://en.wikipedia.org/wiki/Sagittarius_A)*

Eerste foto van een zwarte gat

http://youtu.be/_IsfOR7YDqI (http://youtu.be/_IsfOR7YDqI)

Algemeen verhaal van Messier 87 + foto

(http://i63.tinypic.com/30wtac9.jpg)

En hier is het zwarte gat

De Event Horizon Telescope (EHT) - een array op planeetschaal van acht radiotelescopen op de grond, gesmeed door internationale samenwerking - was ontworpen om beelden van een zwart gat te vangen. Vandaag, in gecoördineerde persconferenties over de hele wereld, onthullen EHT-onderzoekers dat ze erin geslaagd zijn, het eerste directe visuele bewijs van een superzwaar zwart gat en zijn schaduw onthullen. Deze doorbraak werd vandaag aangekondigd in een reeks van zes artikelen gepubliceerd in een speciale uitgave van The Astrophysical Journal Letters. Het beeld onthult het zwarte gat in het midden van Messier 87(*), een massieve melkweg in het nabije Virgo-sterrencluster. Dit zwarte gat bevindt zich 55 miljoen lichtjaar van de aarde en heeft een massa van 6,5 miljard keer die van de zon.

"Als we ons onderdompelen in een helder gebied, zoals een schijf gloeiend gas, verwachten we dat een zwart gat een donker gebied creëert dat lijkt op een schaduw - iets dat wordt voorspeld door de algemene relativiteitstheorie van Einstein die we nog nooit eerder hebben gezien" verklaarde de voorzitter van de EHT Wetenschapsraad Heino Falcke van de Radboud Universiteit. Deze schaduw, veroorzaakt door de gravitationele buiging en invanging van licht door de gebeurtenishorizon, onthult veel over de aard van deze fascinerende objecten en heeft ons in staat gesteld om de enorme massa van het zwarte gat van de M87 te meten". "Toen we er zeker van waren dat we de schaduw hadden afgebeeld, konden we onze waarnemingen vergelijken met uitgebreide computermodellen die de fysica van kromgetrokken ruimte, oververhitte materie en sterke magnetische velden omvatten. Veel van de kenmerken van het waargenomen beeld komen verrassend goed overeen met ons theoretisch inzicht" merkt Paul TP Ho, EHT bestuurslid en directeur van de Oost-Aziatische sterrenwacht op. "Dit geeft ons vertrouwen in de interpretatie van onze waarnemingen, inclusief onze inschatting van de massa van het zwarte gat"

"De confrontatie van theorie met observaties is altijd een dramatisch moment voor een theoreticus.Het was een opluchting en een bron van trots om te beseffen dat de waarnemingen zo goed overeenkwamen met onze voorspellingen " zo verklaarde ETR bestuurslid Luciano Rezzolla van Goethe Universität in Duitsland.

Hier is de data die  een zwarte gat bepalen :

http://youtu.be/zUyH3XhpLTo (http://youtu.be/zUyH3XhpLTo)

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://nl.wikipedia.org/wiki/Messier_87 (https://nl.wikipedia.org/wiki/Messier_87)

Fake news. Heb al vaker foto's van zwarte gaten gezien.

Aarde - ISS

https://twitter.com/ZonePhysics/status/1136261036905025536

De Aarde, gezien vanaf de ISS (408 km).

Groet,

C.G. de Beaufort

Eerste landing op de maan

https://apolloinrealtime.org/11/

Alle dingen die toen zijn gebeurd op de Apollo 11, film missie-controle, alle boord TV-fragmenten, etc. die nooit zijn getoond.

Groet,

C.G. de Beaufort

Laatste minuten van Appollo 11 landing op de maan

http://youtu.be/YPXitv2CRJs (http://youtu.be/YPXitv2CRJs)

Het enige visuele record van de historische Apollo 11-landing is van een 16 mm time-lapse (6 frames per seconde) filmcamera gemonteerd in het venster van Buzz Aldrin (rechterkant van Lunar Module Eagle of LM). Vanwege de kleine afmetingen van de LM-vensters en de hoek waaronder de filmcamera was gemonteerd, werd wat missie-bevelhebber Neil Armstrong zag toen hij de LM vloog. Het LROC-team reconstrueerde de laatste drie minuten van het landingspad (breedte-, lengtegraad, oriëntatie, snelheid, hoogte) met behulp van landmarknavigatie en hoogte-oproepingen van de stemopname. Uit deze trajectinformatie en hoge resolutie LROC NAC-afbeeldingen en topografie, simuleerden we wat Armstrong in die laatste minuten zag toen hij de LM naar de oppervlakte van de maan leidde. Toen de video begon, kon Armstrong zien dat het richtpunt zich bevond op de rotsachtige noordoostelijke flank van de West-krater (190 meter diameter), waardoor hij handmatige controle nam en horizontaal vloog, op zoek naar een veilige landingsplek. In die tijd zag alleen Armstrong het gevaar; hij was te druk met het besturen van de LM om de situatie te bespreken met mission control.

Groet,

C.G. de Beaufort

Armstrong met tranen in z'n ogen

(https://preview.redd.it/2m5kjjf5ymi31.jpg?width=754&auto=webp&s=fa1ad9d4efd4a02ef98bd3f3783ddc58bb957228)

Aldrin nam deze foto van Armstrong met tranen in de ogen nadat hij terugkeerde naar het ruimtevaartuig en zijn helm verwijderde van Apollo 11, 1969.

Groet,

C.G. de Beaufort

Tijdreizen : wiskundig mogelijk

Nieuw onderzoek toont aan dat tijdreizen wiskundig mogelijk is. Zelfs voordat Einstein theoretiseerde dat tijd relatief en flexibel is, had de mensheid dat al de mogelijkheid van tijdreizen reeds verbeeld. Sciencefiction zit zelfs vol met tijdreizigers. Sommigen gebruiken meta-humane mogelijkheden om dit te doen, maar de meeste vertrouwen op een apparaat dat algemeen bekend staat als een tijdmachine. Beeldresultaat voor nieuw onderzoek toont aan dat tijdreizen wiskundig mogelijk is. Nu denken twee natuurkundigen dat het tijd is om de tijdmachine in de echte wereld te brengen - een soort van. "Mensen beschouwen tijdreizen als iets als fictie. En we hebben de neiging om te denken dat het niet mogelijk is omdat we het eigenlijk niet doen, 'zei Ben Tippett, een theoretisch fysicus en wiskundige van de Universiteit van British Columbia, in een UBC-persbericht, maar wiskundig gezien is het mogelijk.' In wezen, wat Tippet en astrofysicus David Tsang ontwikkeld is een wiskundige formule die de algemene relativiteitstheorie van Einstein gebruikt om te bewijzen dat tijdreizen in theorie mogelijk is. Dat wil zeggen, tijdreizen passend bij die van een leekbegrip van het concept als 'achteruit en vooruit door tijd en ruimte bewegen, zoals geïnterpreteerd door een externe waarnemer volgens de samenvatting van dat is gepubliceerd in het tijdschrift Classical and Quantum Gravity(*).

(https://futurism.com/wp-content/uploads/2017/04/2419821984-time.jpg)

Tijdreizen

Tippet en Tsang noemen het een TARDIS - ps. van 'Doctor Who' - wat staat voor een Traversable Acausal Retrograde Domain in de tijdruimte. Haalbaar maar niet mogelijk op het ogenblik. 'Mijn model van een tijdmachine gebruikt de gebogen ruimtetijd om de tijd in een cirkel voor de passagiers te buigen, niet in een rechte lijn,' legde Tippet uit. 'Die cirkel brengt ons terug in de tijd.' Simpel gezegd, hun model veronderstelt dat de tijd zou kunnen rondkrommen rond grote objecten in hetop dezelfde manier als fysieke ruimte in het universum. Voor Tippet en Tsang is een TARDIS een ruimte-tijdgeometrie-'bel 'die sneller reist dan de snelheid van het licht. 'Het is een doos die 'vooruit' en vervolgens 'achteruit' reist in de tijd langs een cirkelvormig pad door ruimtetijd,' schreven ze in hun papier. Beeldresultaat voor nieuw onderzoek toont aan dat tijdreizen wiskundig mogelijk is. Helaas is het nog steeds niet mogelijk om een ​​dergelijke tijdmachine te bouwen. 'Hoewel het wiskundig haalbaar is, is het nog niet mogelijk om een ​​ruimtetijdmachine te bouwen, omdat we materialen nodig hebben - die we exotische materie noemen - om ruimtetijd op deze onmogelijke manieren te buigen, maar ze moeten nog worden ontdekt'. Hun werk is inderdaad niet de eerste die suggereert dat tijdreizen mogelijk is. Verschillende andere experimenten, waaronder experimenten die afhankelijk zijn van fotonenstimulatie, suggereren dat tijdreizen dat haalbaar is. Een andere theorie onderzoekt de potentiële tijdsdeeltjes. Zoals Tippet het uitdrukte: 'Het bestuderen van ruimte-tijd is zowel fascinerend als problematisch...

Groet,

C.G. de Beaufort

* https://iopscience.iop.org/article/10.1088/1361-6382/aa6549/meta;jsessionid=CBC0B76BE2309D8FB27FC0BA05D302C7.c4.iopscience.cld.iop.org

Sommige natuurkundigen : ons universum bestaat al in een zwart gat

7 september 2019

Sommige natuurkundigen beweren dat de aarde en het hele universum zich al in een zwart gat bevindt. Volgens de natuurkundige houdt deze theorie verband met het idee dat de oerknal eigenlijk een zwart gat(*) was. Zoals aangegeven in verschillende wetenschappelijke rapporten, kunnen er op een aantal manieren zwarte gaten ontstaan, bijvoorbeeld wanneer een massieve ster groter dan de zon op zichzelf instort en sterft. Deze gebeurtenis veroorzaakt een supernova en een vorming van een zwart gat. Wetenschappers geloven ook dat een botsing tussen twee neutronensterren een zwart gat kan creëren. In theorie geven deze scenario's aan dat zwarte gaten worden gevormd wanneer er op een bepaalde plek in de ruimte een enorm massavolume bestaat. Dit veroorzaakt een kloof in de ruimte-tijd stof, wat vervolgens tot een zwart gat leidt. Vanwege deze theorie geloven veel wetenschappers dat de Big Bang, die wordt gecrediteerd als de maker van het hele universum, eigenlijk een zwart gat was. Volgens aanhangers van deze theorie was de oerknal een zwart gat dat in een ander universum werd geopend. Het kosmische materiaal geabsorbeerd door het zwarte gat werden de bouwstenen van het universum. Voor theoretisch natuurkundige Poplawski wijst dit concept op de mogelijkheid dat het universum waar de aarde zich nu bevindt werd gevormd in het zwarte gat van de oerknal. 'Ons universum kan bestaan ​​in een zwart gat' verklaarde hij in een artikel dat hij schreef voor Inside Science. 'Dit klinkt misschien vreemd, maar het kan zelfs de beste verklaring zijn voor hoe het universum begon en wat we vandaag waarnemen'. Het is een theorie die de afgelopen decennia is onderzocht door een kleine groep natuurkundigen. 'Als deze theorie waar is, zou het verklaren waarom het universum nog steeds groeit en groeit. Omdat het zwarte gat van de oerknal nog steeds actief is, wordt het kosmische materiaal dat het continu absorbeert onderdeel van het groeiende universum. Poplawski merkte op dat dit ook zou kunnen verklaren waarom ruimteagentschappen niet kunnen observeren wat er in andere zwarte gaten gebeurt. 'Elk zwart gat zou binnenin een nieuw baby-universum voortbrengen', verklaarde hij. 'Als dat waar is, kwam de eerste kwestie in ons universum ergens anders vandaan. Ons eigen universum zou dus het interieur kunnen zijn van een zwart gat in een ander universum. Net zoals we niet kunnen zien wat er gebeurt in zwarte gaten in de kosmos, konden waarnemers in het ouder universum niet zien wat er hier gebeurt'

Groet,

C.G.de Beaufort

* https://nl.wikipedia.org/wiki/Singulariteit

(https://i.imgur.com/7pavM82.jpg)

De aarde door Cassini, ong. 1448 miljoen km weg.

Groet,

C.G. de Beaufort

De lancering van Falcon 9 van Crew Dragon's tweede demonstratie (Demo-2) missie van Launch Complex 39A (LC-39A) in NASA's Kennedy Space Center in Florida. Deze testvlucht met NASA-astronauten Bob Behnken en Doug Hurley aan boord van het Dragon-ruimtevaartuig zal de bemande ruimtevaart terugbrengen naar de Verenigde Staten. Het is de eerste commerciële vlucht naar de ISS. Touchdown/display instrumentarium is spectaculair.
   
http://youtu.be/bIZsnKGV8TE

Groet,

C.G. de Beaufort



   

De helicopter heet Ingenuity. Deze buitenaardse wentelwiek krijgt tussen 17 juli en 5 augustus een lift van de nieuwe Marsrover Perseverance, die op 18 februari 2021 op de Rode Planeet arriveert. De Ingenuity weegt maar 1,8 kilo en heeft twee tegen elkaar in draaiende rotors van 1,2 meter die vijf keer sneller draaien dan die van een aardse helikopter. Bovendien is de zwaartekracht op Mars maar 38 procent van die op aarde. Ter plekke weegt de Marsdrone dus nog geen zeven ons. Hieronder een beschrijving van'm :

http://youtu.be/0RQWv1ybsjM

en in de Jet Propulsion Laboratory waar'ie wordt gebouwd :

http://youtu.be/GhsZUZmJvaM

Groet,

C.G. de Beaufort

Wetenschappers maken een foto meervoudig planetenstelsel rond zonachtige ster

(https://image.gscdn.nl/image/b527a69dbe_eso2011a.jpg?w=600&s=d3cdcea7200efbe203561b9a04617ed8)

Het SPHERE-instrument van ESO's Very Large Telescope heeft de allereerste opname(*) gemaakt van een jonge, zonachtige ster op ongeveer 300 lichtjaar afstand die in het gezelschap is van twee reuzenplaneten. Deze animatie toont de omloopbanen van de beide exoplaneten, vergeleken met de omvang van de omloopbaan van Pluto.

http://youtu.be/VtiFBwaiJx4 (http://youtu.be/VtiFBwaiJx4)

Groet,

C.G. de Beaufort


(*) https://www.eso.org/public/netherlands/news/eso2011/ (https://www.eso.org/public/netherlands/news/eso2011/)

Mars

http://youtu.be/bmcr2FaoWoU

De reis naar de rode planeet, Mars.

Groet,

C.G. de Beaufort

Zou er leven zijn op Mars, Beaufort?

En hoe zou dat er dan uitzien? :P

Perseverance Rover is geland

http://youtu.be/gYQwuYZbA6o (http://youtu.be/gYQwuYZbA6o)

Mars Rover landde veilig op Mars op 18 februari. Dus wat zal de robot de 'zien' tijdens haar afdaling en inclusief de beelden die heeft gemaakt om zijn missie te verkennen. Gelukkig heeft'ie geen mondkapje voor'm.

Groet,

C.G. de Beaufort

Perseverance rover o.a. :

1. post #95
2. post #215
3. post #246
4. post #248

Ingenuity wordt klaar gemaakt en maakt z'n 1e vlucht

Hier wordt de helicopter ontvouwt, de kabels worden afgesneden en batterijen worden opgeladen via zonnepanelen :

http://youtu.be/rnD2N5OJfsc

Hier is de 1e vlucht. Hij duurde maar 30 seconden met een hoogte van 3 meter :

http://youtu.be/QfHfQamhimE

Groet,

C.G. de Beaufort

(https://pics.me.me/get-to-the-choppa-memegenerator-net-arnold-schwarzenegger-to-chopper-51313854.png)

Ingenuity 2e vlucht

http://youtu.be/N9HHH_H5KoU

Nu op een hoogte van 5 meter op planeet Mars.

Groet,

C.G. de Beaufort

http://www.youtube.com/watch?v=w2BQKCnPkIc


De eerste vluchttest van een volledig geïntegreerde Starship en Super Heavy-raket vanaf Starbase in Texas.

Starship is een volledig herbruikbaar transportsysteem dat is ontworpen om zowel bemanning als vracht naar een baan om de aarde te brengen, de mensheid te helpen terugkeren naar de maan en naar Mars en verder te reizen. Met een test als deze wordt succes gemeten aan de hand van hoeveel we kunnen leren, wat de kans op succes in de toekomst zal informeren en verbeteren, aangezien SpaceX de ontwikkeling van Starship snel voortzet.

Tot op heden heeft het SpaceX-team meerdere sub-orbitale vluchttesten van de bovenste trap van Starship vanaf Starbase voltooid, waarmee ze met succes een ongekende benadering van gecontroleerde vluchten hebben gedemonstreerd. Deze vluchttesten hielp het ontwerp van het voertuig te valideren, wat bewijst dat Starship door de subsonische fase van binnenkomst kan vliegen voordat het zijn motoren opnieuw aansteekt en zichzelf omdraait naar een verticale configuratie om te landen.

Naast het testen van de bovenste trap van Starship, heeft het team talloze tests van de Super Heavy-raket uitgevoerd, waaronder de steeds complexere statische branden die hebben geleid tot een volledige test van 31 Raptor-motoren – het grootste aantal gelijktijdige ontstekingen van raketmotoren in geschiedenis. Het team heeft ook de hoogste raketlancerings- en vangtoren ter wereld gebouwd. Met een hoogte van 146 meter, of bijna 500 voet, is de lanceer- en vangtoren ontworpen, lancering en vangst van de Super Heavy-raketbooster te ondersteunen.

Groet,

C.G. de Beaufort

Na de 1e die afgelast is, hier enkele dagen daarna een 2e lancering. Helaas gaat die mis. De eerste trap die moet landen op de aarde valt niet af te koppelen. Na wat loopings, explodeert de raket.

http://youtu.be/oZN0cN0_Khg

Tja, op naar de volgende lancering tot de raket werkt zoals willen.

Groet,

C.G. de Beaufort