De F1 zit vol historische gebeurtenissen en daarom is het misschien wel leuk om historische gebeurtenissen aan te halen van de dag van vandaag...
Ik trap meteen maar af:
Vandaag 5 augustus werd in 1930 Richie Ginther geboren in California. De Amerikaan zou het tot de Formule 1 schoppen en in 1965 de Mexicaanse GP winnen in zijn Honda. Ginther zou uiteindelijk 54 GP's rijden en 14 podia halen. Hij stierf aan een hartaanval in 1989 op 59-jarige leeftijd.
(http://farm4.static.flickr.com/3367/3274050652_03de67ff6f.jpg)
Overigens werd ook Esteban Gutierrez, Sauber-reserve coureur, op 5 augustus geboren maar dan in 1991.
(http://www.estebanracing.com/archivos/noticias/egtzf1testjerez108.jpg)
Leuk idee Jeroen.
Daar gaan we eens wat research voor plegen.
Gutierrez, die gaat er nog wel komen denk ik...
2007
Lewis Hamilton pakt zijn derde overwinning en 10e podiumplaats van het seizoen tijdens de Hongaarse Grand Prix. McLaren teamgenoot Fernando Alonso eindigde als tweede en de Ferrari van Kimi Raikkonen voltooide de top drie. Tijdens de kwalificatiesessie zaterdag was er nog een controversieel incident toen Alonso opzettelijk wachtte in de pitbox om zo Hamilton te hinderen z'n banden te wisselen en nog 'n laatste snelle ronde in Q3 te zetten ,waardoor hem de kans op pole position werdt ontnomen. Maar Hamilton lacht het laatst als Alonso een vijf-plaats gridpenalty krijgt en zo alsnog de pole krijgt.
2004
Williams kondigde de ondertekening van een twee-jarig contract met Jenson Button aan voor de 05' and 06 'seizoenen. Zijn toenmalige team BAR-Honda beweerde dat dit in strijd was met zijn contract. De zaak ging naar de Formula One Contract Recognition Board en de beslissing viel in het voordeel van BAR-Honda en Jenson bleef bij het team. Een jaar later beweerd Williams dat Jenson gecontracteerd is voor het '06 seizoen terwijl Button nu ineens wilde blijven bij BAR. Zo'n 20 miljoen pond werd betaald door Button aan Williams om hem te bevrijden van het contract.
1995
Michael Schumacher trouwde met Corinna Betsch. Het echtpaar heeft sindsdien twee kinderen en blijven intens beschermend over hun prive-leven.
1984
Alain Prost wint de Duitse Grand Prix op Hockenheim met een McLaren-TAG/Porsche, Niki Lauda maakt er een dubbelzege van. Renault-rijder Derek Warwick vervolledigt het podium. Het zal voor Warwick, die nog tot en met 1993 in de Formule 1 zal rijden, opmerkelijk genoeg zijn allerlaatste podiumplaats worden.
1973
Jackie Stewart wint in z'n Tyrrel- Ford op de Nürburgring. Francois Cevert en Jacky Ickx volgen op gepaste afstand en maken het podium compleet.
1962
Dan Gurney scoorde Porsche's enige pole position in de Duitse Grand Prix van 1962. De race werd gewonnen door Graham Hill in z'n BRM ,Surtees wordt tweede en Gurney stuurt z'n Porsche naar de laatste podiumplek.
1956
Juan Manuel Fangio wint vanaf pole position en verzekerd zich van de snelste rondetijd op de Nürburgring voor de 1956 Duitse Grand Prix. Fangio eindigt in z'n Lancia-Ferrari met maar liefst 46,6 seconden voorsprong op Stirling Moss in de Maserati ,Jean Behra completeerd het podium.
Vandaag 6 augustus in 2006 won Jenson Button zijn allereerste Grand Prix. Hij zegevierde in een verregende race op de Hungaroring.
(http://nieuws-2.nl/nieuwsnl/novum/265/266857.jpg)
Die spectaculaire race in Hongarije, ik herinner het me nog goed.. Jezus wat gaat de tijd snel, alweer 5 jaar geleden...
2002
Jim Crawford, voormalig Formule 1 en Indy 500 coureur overlijd op de leeftijd van 54. Crawford nam slechts deel aan twee Formule 1 races in 1975 voor Lotus voordat hij naar de Verenigde Staten ging om Champ Cars te rijden in de jaren 1980. Crawford deed oa mee in de 1988 Indianapolis 500, waarin hij acht ronden aan de leiding ging voordat hij uiteindelijk als zesde afgevlagd werd.
1980
HRT coureur Vitantonio Liuzzi wordt geboren in Locorotondo, Italië.
1988
Ayrton Senna en Alain Prost geven het McLaren-Honda team hun tiende 1-2 finish van het seizoen tijdens de Hongaarse Grand Prix. McLaren zal de constructeurstitel winnen met 199 punten. De tweede plaats is voor Ferrari met 65 punten.
1966
Als gevolg van een beperkte hoeveelheid auto's op de Formule 1 grid wordt door de organisatoren besloten om ook de F2 auto's te laten rijden tijdens de Duitse Grand Prix. Tijdens de race maakt Jim Clark een zeldzame fout met 'n crash als gevolg. Waardoor het Jack Brabham lukt zijn vierde opeenvolgende zege te pakken. F2 racers Jacky Ickx en John Taylor botsten in de eerste ronde, waardoor Taylor over de kop sloeg en in vlammen uitbarstte. Taylor leed ernstige brandwonden en overleed een maand later aan zijn verwondingen.
8 Augustus (oke .... ik weet 't .... dat was gisteren ;))
2001
Heinz-Harald Frentzen wordt halverwege het seizoen ontslagen door het team van Eddie Jordan . Frentzen wordt al snel vervangen door Jean Alesi, die rijdt tot aan het einde van het seizoen met een zesde plek als zijn beste race-resultaat voor het team.
1989
John Brian Taylor, de voormalige Britse autocoureur, overlijdt op deze dag in 1989. Taylor streedt in zeven Formule 1 races, maar in slechts 2 daarvan zou hij (als 13e) aan de finish komen.
1982
De enige Chileense Formule 1 coureur tot nu toe is Eliseo Salazar, en op deze dag in 1982 was hij betrokken bij een dramatisch incident met Nelson Piquet op de Duitse Grand Prix in Hockenheim. Piquet leidde de race en passeerde de achterligger Salazar, maar bij de volgende bocht vergat Salazar te vertragen en crashte in de achterkant van Piquet en beiden lagen uit de race. Een woedende Piquet sprong uit zijn auto en viel de Chileen aan.
(http://acertodecontas.blog.br/wp-content/uploads/2007/07/piquet.thumbnail.jpg)
Niet langer commentaar leverend op de race riep Murray Walker "And take that" als commentaar op hoe Piquet zijn woede uitte. Patrick Tambay pakt de winst ,Rene Arnoux werd 2e (10e podiumplaats uit zijn carrière) en Keke Rosberg completeerde het podium.
1953
Nigel Mansell wordt geboren in Upton-upon-Severn, Worcestershire. De WK van 1992 zou in 187 races 31 overwinningen en 59 podiumplaatsen scoren. Mansell is na de F1 nog betrokken geweest bij diverse race-serie waaronder DTM en FIA GT Championship. In 2010 nam Mansell deel aan de 24 uur van Le Mans samen met zijn twee zonen Greg en Leo, maar Nigel crashte na slechts vijf ronden met een lekke band.
Citaat van: Kootje op 09 augustus 2011 - 12:57:39
8 Augustus (oke .... ik weet 't .... dat was gisteren ;))
1982
De enige Chileense Formule 1 coureur tot nu toe is Eliseo Salazar, en op deze dag in 1982 was hij betrokken bij een dramatisch incident met Nelson Piquet op de Duitse Grand Prix in Hockenheim. Piquet leidde de race en passeerde de achterligger Salazar, maar bij de volgende bocht vergat Salazar te vertragen en crashte in de achterkant van Piquet en beiden lagen uit de race. Een woedende Piquet sprong uit zijn auto en viel de Chileen aan en probeerde hem te schoppen. Niet langer commentaar leverend op de race riep Murray Walker "And take that" als commentaar op hoe Piquet zijn woede uitte. Rene Arnoux kreeg de overwinning ,en dat werd de 10e podiumplaats uit zijn carrière.
*kuch*
De GP van Duitsland in 1982 werd gewonnen door Ferrari-coureur Patrick Tambay (zijn eerste zege), één dag nadat zijn teamgenoot Didier Pironi zeer ernstig gewond raakte bij een trainingsongeluk.
Citaat van: SDG op 09 augustus 2011 - 15:01:06
*kuch*
De GP van Duitsland in 1982 werd gewonnen door Ferrari-coureur Patrick Tambay (zijn eerste zege), één dag nadat zijn teamgenoot Didier Pironi zeer ernstig gewond raakte bij een trainingsongeluk.
Mijn excuses.
Heb het ondertussen aangepast.
Vandaag 11 augustus in 1916 werd in Londen Belgisch eerste F1 coureur Johnny Claes geboren.
(http://dc269.4shared.com/img/3ASgE1Lw/s7/1950_monaco_gp_-_johnny_claes_.jpg)
Claes ,hierboven in actie tijdens de 1950 GP van Monaco ,zou tussen 1950-1953, 1955
uitkomen voor: Écurie Belge, Gordini, HWM, Maserati, Ecurie Nationale Belge
Hij deed mee aan 25 Formule 1-races waarvan hij er in 23 startte. In 1950 won hij de officieuze GP des Frontières
Ook wist hij in '53 de Luik-Rome-Luik rally te winnen en met Porsche in '54 'n klasseoverwinning (12e overall) in de 24 uur van Le Mans te behalen.
Zijn laatste succes dateert uit '55 waar hij op Le Mans 3e wordt.
Eén jaar later ,op 3-2-'56 ,overlijdt hij aan TBC.
12 augustus 1990
Thierry Boutsen wint de Grote Prijs van Hongarije door van op de pole te vertrekken en vervolgens van start tot finish aan de leiding te rijden. Het is zijn eerste en enige polepositie in de Formule 1 en het zal tevens zijn derde en laatste zege worden. Boutsen weet op dat moment immers nog niet dat zijn werkgever Williams de dag ervoor besloten heeft zijn contract niet te verlengen voor 1991; in zijn plaats zal Nigel Mansell na twee jaar bij Ferrari terugkeren naar het team. Wanneer de Belgische rijder dolblij terugkeert naar zijn pitbox na de podiumceremonie, is Frank Williams alweer naar huis vertrokken...
(http://img535.imageshack.us/img535/4520/350xd.jpg)
13 augustus 1978: Ronnie Peterson wint in een Lotus de Grote Prijs van Oostenrijk op Zeltweg. De wedstrijd wordt in twee gedeeltes verreden, nadat na zeven ronden de rode vlag uitgaat omwille van de regen. WK-koploper Mario Andretti is er dan al niet meer bij wegens een crash in de eerste ronde en de normaal gezien aan teamorders gebonden Peterson profiteert van het uitvallen van zijn kopman om zijn tiende en laatste zege in de Formule 1 te behalen, voor Patrick Depailler (Tyrrell) en Gilles Villeneuve (Ferrari), die hierdoor zijn alleerste podiumplaats pakt. Vier weken later zal Peterson de dood vinden na een zware startcrash in de GP van Italië. De Zweed sterft de nacht na de race in het ziekenhuis als gevolg van complicaties opgetreden na een spoedoperatie.
(http://img33.imageshack.us/img33/2760/57692.jpg)
14 augustus 1977: Alan Jones wint in een Shadow de Grote Prijs van Oostenrijk. Op een langzaam opdrogende baan en geholpen door het uitvallen van Hunt tien ronden voor het einde toont de Australiër zich de beste van het veld, voor Niki Lauda (Ferrari) en Hans-Joachim Stuck (Brabham-Alfa). Voor zowel Jones als Shadow is het de eerste overwinning in de Formule 1. Voor Shadow zal het bij deze ene zege blijven, voor Jones is het de eerste in een lange reeks, met de wereldtitel in 1980 als bekroning.
(http://img714.imageshack.us/img714/6330/14avgusta1977godapervay.jpg)
15 augustus 1993: Damon Hill wint in een Williams-Renault de Grote Prijs van Hongarije. Voor de zoon van oud-wereldkampioen Graham Hill is het de eerste overwinning in de Formule 1. Het is tevens de allereerste keer ooit dat een wagen met het startnummer 0 een F1-race wint. Hill neemt van bij de start de leiding, nadat zijn teamgenoot Alain Prost bij de start van de opwarmronde de motor laat afslaan en achteraan moet vertrekken. Nadat de in tweede positie rijdende Ayrton Senna al vroeg uitvalt, gaat Hill onbedreigd op zijn eerste zege af en finisht met bijna een ronde voorsprong op Riccardo Patrese (Benetton-Ford), die voor de laatste keer in zijn carrière op het podium mag, en Gerhard Berger (Ferrari), voor wie het zijn enige podiumfinish van 1993 is.
(http://img155.imageshack.us/img155/6871/hillhungary1993.jpg)
SDG aka F1 encyclopedie... 8)
16 augustus 1970: de tweede Grote Prijs van Oostenrijk uit de geschiedenis vindt plaats. Het is tevens de eerste die op de gekende Österreichring te Zeltweg verreden wordt - de eerste in 1964 werd verreden op een vliegveld in de buurt. Het Ferrari-duo Jacky Ickx en Clay Regazzoni bezorgt de Scuderia een dubbelzege, Rolf Stommelen pakt in een Brabham als derde zijn enige F1-podium uit zijn loopbaan. De Oostenrijker Jochen Rindt, die de vorige vier races won en bijgevolg topfavoriet is voor de zege, vertrekt weliswaar vanop de pole, maar valt met motorpech uit. Het zal tevens zijn laatste start in een Grote Prijs worden, want enkele weken later verongelukt hij dodelijk tijdens de trainingen voor de Italiaanse GP in Monza. Rindt wordt aan het eind van het seizoen de eerste postume wereldkampioen.
(http://img199.imageshack.us/img199/2319/197020austrian20gp2020j.jpg)
16 augustus 1987: op dezelfde datum vindt zeventien jaar later de laatste Grote Prijs van Oostenrijk op de oude, klassieke Österreichring plaats. Het Williams-Honda duo Nigel Mansell en Nelson Piquet scoort een dubbelzege, daarna volgen de Benetton-Ford's van Teo Fabi en Thierry Boutsen. De race zal in het geheugen gegrift blijven omwille van de aanrijding die de Zweedse McLaren-coureur Stefan Johansson tijdens de trainingen had met een verdwaald hert dat op de baan rondliep en omdat er drie starts nodig waren om het veld op gang te trekken. De eerste twee pogingen resulteerden beiden in een massacrash. Hierna is het voor tien jaar gedaan met de F1 in Oostenrijk; pas in 1997 keert het totaal heraangelegde circuit - dat inmiddels is omgedoopt tot A1-Ring - terug op de kalender.
(http://img687.imageshack.us/img687/2807/austri87.jpg)
16 augustus 1992: Nigel Mansell wordt in een Williams-Renault tweede in de Grote Prijs van Hongarije en verzekert zich daarmee na pas elf van de zestien wedstrijden al definitief van de wereldtitel. Nooit eerder werd het seizoen zo vroeg beslist; in 2002 zal Michael Schumacher nog beter doen door al in juli - na elf van de zeventien races - de titel te pakken. Na drie vice-wereldtitels in 1986, 1987 en 1991 weet de Brit op 39-jarige leeftijd eindelijk het wereldkampioenschap te winnen. Het is tevens de eerste titel voor Renault in de Formule 1 als motorenbouwer. De race zelf in Hongarije wordt gewonnen door Ayrton Senna (McLaren-Honda).
(http://img508.imageshack.us/img508/2591/2300q.jpg)
Vandaag 17 augustus 1952, werd in de Zandvoortse duinen de eerste officiele GP van Nederland verreden.
In voorgaande jaren stond de GP van Nederland ook wel op de kalender ,maar telde deze niet mee voor het WK.
Vanaf 1952 was dit wel het geval ,maar werd er wel (net als 'n jaar later nog) volgens de reglementen van de Formule 2 gereden.
(http://www.circuitsofthepast.nl/images/ZandvoortCircuitPark/Zandvoortmap19481973.jpg)
*het Zandvoortse circuit zoals het er toen nog bijlag met in het grijs de aanpassingen door de jaren heen.
Tijdens de race zou Mike Hawthorne ,die in z'n Cooper-Bristol de 3e tijd getraind had ,5 ronden lang 'n episch gevecht hebben met de Ferrari coureurs die het gehele seizoen al domineerden.
Na deze 5 ronden was de normale slagvolgorde hersteld en moest Hawthorne met 'n 4e plek genoegen nemen.
Ascari wint ,Farina bezet de 2e stek en Villoresi in de 3e Ferrari completeerd het podium.
Ook zou dit de eerste en tevens laatste F1 race zijn van Neerlands allereerste F1 coureurs Jan Flinterman en Dries van der Lof.
Jan Flinterman zou na 7 rondes al uitvallen met 'n kapot differentieel ,maar zou later in de race alsnog 40 rondes mogen plaatsnemen in de Maserati van z'n Braziliaanse teamgenoot Chico Landi.
Gezamenlijk zouden ze uiteindelijk de 9e (en gelijk de laatste) plek bezetten op 7 rondjes achterstand.
Dries van der Lof zou zijn HWM-Alta na 30 rondes aan de kant zetten om voor mij onbekende redenen.
De Belgische deelnemers zouden het al niet veel beter doen.
Charles de Tornaco parkeert z'n Ferrari na 24 rondes wegens motorproblemen en Paul Frère houd het na 14 rondes voor gezien nadat z'n Simca-Gordini-Gordini met 'n kapotte versnellingsbak te kampen krijgt.
Daarnaast werd op deze dag in '52 Nelson Piquet Souto Maior in het Braziliaanse Rio de Janeiro geboren.
Deze 3-voudig WK en vader van Nelson "Nelsinho" Piquet jr. zou in z'n F1 carriere ,die begon in '78 tijdens de Duitse GP en eindigde in '91 na de GP van Australië ,aan 207 races deelnemen waarvan hij er 204 daadwerkelijk zou starten.
(http://www.autoevolution.com/images/sport_history/gallery/medium/f1-medium_68.jpg)
*Nelson Piquet sr. na z'n winst in de Argentijnse GP van '81 (z'n eerste kampioensjaar)
geflankeerd door Carlos Reutemann (2e) en Alain Prost (3e)
Uitkomend voor de teams van Ensign, non-works McLaren, Brabham, Williams, Lotus en Benetton zou hij 23 races winnen ,60x het podium beklimmen 24x van pole vertrekken en 23x de snelste ronde op z'n naam schrijven en z'n naam daarmee definitief in de annalen van de F1 bijschrijven.
Hij besloot na zijn Formule 1-carrière naam te maken in de Indycars, maar na een zwaar ongeluk op Indianapolis Motor Speedway hing hij zijn helm voorgoed aan de wilgen.
Tegenwoordig is Piquet een succesvol zakenman in Brazilië.
18 augustus 1985: Andrea de Cesaris beleeft zijn ondertussen legendarisch geworden horrorcrash in de GP van Oostenrijk. De Italiaan komt met de schrik vrij.
http://www.youtube.com/watch?v=PRZaOoG7_18
(http://img830.imageshack.us/img830/5080/andreadecesaris1985aust.jpg)
19 augustus 2001: Michael Schumacher volgt zichzelf in Hongarije op als wereldkampioen Formule 1, een prestatie die hij de daaropvolgende drie jaar telkens zal overdoen. De titel van 2001 is zijn vierde in totaal en zijn tweede voor Ferrari, dat de Duitser voor de aanvang van het seizoen 1996, na twee titels met Benetton, binnenhaalt. Met als doel ten laatste in 1998 de wereldtitel terug naar Maranello te halen. Schumacher doet er – o.a. door een beenbreuk na een crash in 1999 – iets langer over, maar hij maakt dat nadien meer dan goed door Ferrari de meest succesvolle periode in zijn toch al roemrijke geschiedenis te bezorgen met vijf wereldtitels op rij tussen 2000 en 2004. Op deze vierde titel van Schumacher valt weinig af te dingen. Is het seizoen 2000 nog een spannend kat-en-muisspelletje tussen Schumacher en titelverdediger Mika Häkkinen dat pas in de voorlaatste race beslist wordt, in 2001 heerst de Duitse Ferrari-kopman over de Formule 1. Net zoals het jaar daarvoor negen overwinningen, maar de concurrentie eindigt een stuk verder achterop. De Williams-BMW's van broertje Ralf en Juan-Pablo Montoya zijn evenwaardig qua snelheid maar missen regelmaat, David Coulthard kan enkel in de eerste helft van het seizoen enigszins gelijke tred houden en Mika Häkkinen stelt teleur en houdt het aan het eind van het seizoen maar helemaal voor bekeken; McLaren moet de rol in 2001 duidelijk lossen. Michael Schumacher haalt de titel in stijl binnen door de race op de Hungaroring te winnen, voor teamgenoot Rubens Barrichello en Coulthard, die aan het eind van het seizoen vice-wereldkampioen zal worden met bijna maar half zoveel punten als Schumacher: 123 tegen 65.
(http://img820.imageshack.us/img820/4757/imagescaaqv5zm.jpg)
1975
Vandaag is de dag dat de Amerikaan Mark Donohue overlijd aan de gevolgen van z'n crash 3 dagen eerder tijdens de training voor de GP van Oostenrijk.
Het meest zure is nog dat hij besloot te stoppen met racen voor een rol als manager, maar weer terugkeerde voor de Oostenrijkse GP op Zeltweg wat hem fataal zou worden.
Gedurende de laatste trainingsessie schiet hij in Vost-Hugel (de vol gas rechterbocht na start finish) door 'n lekke band van de baan ,waarna de vangrail onder de auto komt en hem 'n reclamebord in katapulteerd.
Nadat hij in eerste instantie nog oke leek te zijn ,bleek hij toch zwaar hersenletsel te hebben ,waaraan hij 3 dagen later zou overlijden.
Ook kwamen er door deze crash 2 marshalls om het leven ,waardoor dit het zwartste hoofdstuk uit de geschiedenis van de Oostenrijkse GP zou zijn.
RIP: Mark Neary Donohue, Jr.
Summit New Jersey VS, 18 maart 1937 - Graz Oostenrijk, 19 augustus 1975
(http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQbPY_tO3-dCzjdxSGiIM-yD1dDnGC_6vFZU6j60xRUImQHFdru)
Hij reed in 1971, 1974 en 1975 totaal 16 Grands Prix voor Team Penske.
Hij werd in 1969 "rookie of the year" op Indianapolis en in 1972 wint hij de Indy 500.
In 1971 haalt Donohue met 'n 3e plek z'n enige F1 podium tijdens de Grand Prix van Canada op Mosport Park.
20 augustus 1941: Jo Ramirez wordt geboren in Mexico. Hij is in de jaren '60 en '70 al werkzaam voor diverse Formule 1-teams (o.a. Dan Gurney's Eagle, Fittipaldi en Tyrrell), vooraleer hij in 1984 teammanager wordt van McLaren, een functie die hij tot in 2001 zal bekleden.
(http://img21.imageshack.us/img21/8131/joramirez.jpg)
21 augustus 2005: McLaren-rijder Kimi Raikkönen zegeviert in de allereerste GP van Turkije uit de Formule 1-geschiedenis. De race wordt verreden op het splinternieuwe Istanbul Park Circuit, gelegen eventjes buiten Istanboel, aan de oostzijde van de Bosporus. Hierdoor ligt het circuit officieel in Azië, maar omdat door de jaren het aantal GP's in Europa stelselmatig afneemt, wordt het toch een beetje als zijnde een Europese race aanzien. Het circuit zelf is ontworpen door de gekende Hermann Tilke, die niettemin voor een omloop gezorgd heeft waar echt op geracet kan worden en waarop ook enkele plaatsen zijn waar ingehaald kan worden. Het meest interessante gedeelte van het circuit - dat trouwens in tegenstelling tot het grootste deel van de andere omlopen op de F1-kalender in tegenwijzerszin genomen wordt - is bocht 8, in feite een aaneenschakeling van verschillende kleine linksbochten waar de kunst erin bestaat zo volgas als maar mogelijk te gaan. De wedstrijden in Istanboel zijn doorgaans dan ook behoorlijk leuk om te zien; vooral de opener in 2005 is een boeiend kijkstuk. In 2010 zorgt de aanrijding tussen de Red Bull-teamgenoten Vettel en Webber voor ophef, terwijl de editie van 2011 door het inzetten van DRS gekenmerkt wordt door een ongezien aantal inhaalmaneuvers. Tegelijkertijd zorgen de banden van Pirelli voor een record aantal pitstops gedurende één enkele race. Absolute recordhouder in Turkije is de Braziliaanse Ferrari-rijder Felipe Massa, die de wedstrijd maar liefst drie keer op rij wint (2006, 2007 en 2008). De andere winnaars zijn Kimi Raikkönen (2005), Jenson Button (2009), Lewis Hamilton (2010) en Sebastian Vettel (2011). Ondanks het geboden spektakel weet de race het grote publiek niet te boeien; de Grote Prijs, die vanaf 2008 verplaatst wordt van augustus naar het voorjaar, wordt doorgaans voor slechts matig gevulde tribunes verreden. Zoals het er momenteel naar uitziet, zal 2011 de laatste editie worden; op de voorlopige kalender voor 2012 komt de Turkse GP niet meer voor.
(http://img825.imageshack.us/img825/6052/race2005turkishgrandpri.jpg)
Mooi stukje weer SDG 8) ,maaruh ..... bocht 8 is 'n serie linker bochten. ::)
Ik weet 't ..... kleinigheidje ..... maar toch. ;)
Citaat van: Kootje op 21 augustus 2011 - 16:26:20
Mooi stukje weer SDG 8) ,maaruh ..... bocht 8 is 'n serie linker bochten. ::)
Ik weet 't ..... kleinigheidje ..... maar toch. ;)
Oeps... :-[ Heb het ondertussen aangepast. ;)
Een klein stukje geschiedenis, als het van jullie mag... ;)
http://www.gppits.net/nieuws/record_voor_virgin_en_hrt/ (http://www.gppits.net/nieuws/record_voor_virgin_en_hrt/)
Citaat van: Franky R. op 22 augustus 2011 - 12:40:24
Een klein stukje geschiedenis, als het van jullie mag... ;)
http://www.gppits.net/nieuws/record_voor_virgin_en_hrt/ (http://www.gppits.net/nieuws/record_voor_virgin_en_hrt/)
Tuurlijk Franky ;) ,maar volgende keer wel in het juiste topic graag :P
* update *
23 augustus 2009
Rubens Barrichello wint in een Brawn-Mercedes de Grote Prijs van Europa, voor Lewis Hamilton (McLaren-Mercedes) en Kimi Raikkönen (Ferrari). Voor de Braziliaan is het de eerste zege in vijf jaar en tevens de eerste overwinning sedert hij Ferrari verliet. Ferrari zelf baart in de race opzien door testrijder Luca Badoer als vervanger voor de tijdens de trainingen van de Hongaarse GP zwaargewond geraakte Felipe Massa te laten opdraven. De inmiddels 38-jarige Italiaan reed voor het laatst in 1999 een echte Formule 1-race en het is eraan te zien, want het hele weekend rijdt hij stijf achteraan. Na nog een even vruchteloze tweede kans in de Belgische GP een week later verlost Ferrari Badoer uit zijn lijden en neemt het voor de rest van het seizoen Giancarlo Fisichella in dienst als tweede rijder. De Europese Grand Prix wordt, na jarenlang traditiegetrouw op de Duitse Nürburgring plaatsgevonden te hebben, in 2009 voor de tweede keer in Valencia verreden. Niet op de klassieke omloop Ricardo Tormo even buiten de stad, waar de Formule 1 's winters regelmatig langskomt voor testsessies en die ook gekend is vanwege toerwagen-, GT- en motorenraces, maar op een stratencircuit aangelegd rond de jachthaven, die in 2007 als gastlocatie fungeert voor de befaamde America's Cup. De door de onvermijdelijke Hermann Tilke ontworpen omloop is een snel stratencircuit met enkele lange rechte stukken waarop inhalen mogelijk zou moeten zijn, maar in de praktijk komt daarvan niet veel terecht en de races zijn doorgaans lange processies waar de spanning vaak zoek is. In 2010 moet een megaklapper van Mark Webber – na een aanrijding met Heikki Kovalainen – al voor spektakel zorgen en ook de inzet van DRS in 2011 weet geen extra element aan de race toe te voegen. Dat dit jaar alle 24 gestarte wagens ook effectief de wedstrijd uitrijden (een nieuw record) is in dit opzicht veelbetekenend. Niettemin blijft de race voorlopig op de kalender gehandhaafd. De Fransman Romain Grosjean, testrijder bij Renault, mag bij het Franse team zijn racedebuut in de Formule 1 maken na het vertrek van Nelson Piquet Jr. Grosjean stelt echter teleur en wordt aan het eind van het seizoen bedankt voor bewezen diensten. Zijn Formule 1-carrière lijkt op dat moment al voorbij voordat ze goed en wel begonnen is, maar de Fransman herpakt zich nadien volledig en verovert in 2011 de GP2-titel. Hierdoor krijgt hij in 2012 een nieuwe kans bij het inmiddels tot Lotus omgedoopte team. Na een moeizame seizoenstart scoort hij in de Grote Prijs van Bahrein 2012 zijn allereerste podiumplaats.
(http://img231.imageshack.us/img231/1524/3848946738e2e741ea2eoco.jpg)
Eerste zege voor Barichello sedert 2004
(http://img535.imageshack.us/img535/7499/800pxromaingrosjean2009.jpg)
Romain Grosjean maakt zijn Formule 1-debuut
23 augustus
Vandaag in 1919 is de dag dat één van Neerlands 2 eerste F1 coureurs in Emmen werd geboren.
Dries van der Lof zou alleen deelnemen aan de GP van Nederland in '52
Uitkomend voor HVM zou hij de race niet uitrijden.
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcToBWa1P_fdK4kt2BtJYT2N-jtqY6xpRnwY5oCKzAaBBcdiwCm5zA)
Ook zou er op deze dag 'n tweetal voormalig F1 coureurs sterven.
De in 1918 in het Belgische Molenbeek geboren Georges Berger zou 2 races rijden in de F1 voor het team van Simca-Gordini.
In '53 nam hij deel aan de Belgische GP ,maar moest hij de auto na 3 ronden al aan de kant zetten.
Het jaar erop reed hij de Franse GP op Rouen en behaalde daar de 4e plek.
(http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRezaC3uZ5oDlY_X2gfNO_HH7SJXIoMqQyXlIczxX2P5QP9ceRBGQ)
Later in z'n carriere deelde hij de winnende Ferrari tijdens de Tour de France d'automobile in 1960.
Hij stierf in het harnas ,racend in 'n Porsche 911 gedurende de Marathon de la Route op de Nürburgring in 1967.
De andere ex F1 coureur die op deze dag het leven liet is iets bekender.
Fransman Didier Joseph-Lovis Pironi zou van '78 t/m '82 in totaal 72 GP's verrijden voor de teams van Tyrell ,Ligier en Ferrari.
Gedurende die periode zou hij 13x het podium bestijgen waarvan 3x de hoogste trede.
(http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSdyYJDHQQNPcUoMNIPBBOi4cZGO084vtHKhSrFF7ZNQwIwnaapAg)
Zijn bekendste daarvan is uiteraard de GP van San Marino '82 ,waar hij 'n episch gevecht uitvocht met Gilles Villeneuve.
Afspraak was dat degene die als eerste bocht 1 inging de race mocht winnen.
Dat was Villeneuve die daardoor dacht dat Pironi gewoon 'n showtje weggaf voor het "thuispubliek" van Ferrari en hem de koppositie uiteindelijk wel terug zou geven.
Pironi deed dat niet en Villeneuve voelde zich daardoor zo bekocht ,dat hij nooit meer 'n woord tegen z'n tot dat moment beste vriend zou spreken.
Iedereen weet hoe dat verder afliep.
Pironi zelf zou later dat jaar de F1 verlaten na 'n zwaar ongeval tijdens de training op 'n zeiknat Hockenheim waar hij ,totaal onnodig ,de Williams van Derek Daly wou passeren en zichzelf in de achterkant van Prost's Renault zou boren.
Tot op dat moment leidde hij 't kampioenschap.
In 1986 leek het even of Pironi 'n comeback zou maken toen hij testte voor het Franse AGS team.
Ondanks dat hij aantoonde nog steeds snel te zijn en mee kon komen in de F1 ,besloot hij aan "offshore powerboat racing" te gaan doen.
Eén jaar later zou hij tijdens zo'n race ,nabij het Britse Isle of Wight, samen met z'n 2 crewleden Bernard Giroux en Jean-Claude Guenard verongelukken.
(http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQEwkVTecmWCZchzaXtbNlNX60dOis3085BlHPfcwE7YDwROMoU)
Mooi detail:
Enkele weken later beviel z'n vriendin van 'n tweeling.
Ze besloot de jongens Gilles en Didier te noemen.
Citaat van: Kootje op 23 augustus 2011 - 16:28:40
Pironi zelf zou later dat jaar de F1 verlaten na 'n zwaar ongeval tijdens de training op 'n zeiknat Hockenheim waar hij ,totaal onnodig ,de Williams van Derek Daly wou passeren en zichzelf in de achterkant van Prost's Renault zou boren.
Tot op dat moment leidde hij 't kampioenschap.
Och, totaal onnodig....
Het lag wel iets genuanceerder: Pironi kwam aanracen door de regen en een flinke spray voor zich. Daly ging op dat moment net aan de kant en Pironi dacht dat Daly aan de kant ging voor hem, echter Daly ging aan de kant om Prost in te halen die voor hem reed. Daardoor zag Pironi Prost pas op het laatste moment en kon niet meer remmen.
Dus hij kon er op zich niet veel aan doen, al kan je stellen dat hij onnodig hard reed in die omstandigheden. De meesten bleven die training sowieso binnen staan, slechts 7 rijders kwamen die dag maar in actie. Als WK-leider moet je dan geen risico's nemen.
Verder wel mijn complimenten hoe bepaalde heren dit topic hebben op doen bloeien! :)
Citaat van: Jeroen op 23 augustus 2011 - 20:56:07
Citaat van: Kootje op 23 augustus 2011 - 16:28:40
Pironi zelf zou later dat jaar de F1 verlaten na 'n zwaar ongeval tijdens de training op 'n zeiknat Hockenheim waar hij ,totaal onnodig ,de Williams van Derek Daly wou passeren en zichzelf in de achterkant van Prost's Renault zou boren.
Tot op dat moment leidde hij 't kampioenschap.
Och, totaal onnodig....
Het lag wel iets genuanceerder: Pironi kwam aanracen door de regen en een flinke spray voor zich. Daly ging op dat moment net aan de kant en Pironi dacht dat Daly aan de kant ging voor hem, echter Daly ging aan de kant om Prost in te halen die voor hem reed. Daardoor zag Pironi Prost pas op het laatste moment en kon niet meer remmen.
Dus hij kon er op zich niet veel aan doen, al kan je stellen dat hij onnodig hard reed in die omstandigheden. De meesten bleven die training sowieso binnen staan, slechts 7 rijders kwamen die dag maar in actie. Als WK-leider moet je dan geen risico's nemen.
En in die zin was het dus totaal onnodig.
Ik bedoel ,het was maar 'n training. ::)
Waarom zoveel risico nemen ??
Citaat van: Jeroen op 23 augustus 2011 - 20:58:44
Verder wel mijn complimenten hoe bepaalde heren dit topic hebben op doen bloeien! :)
Tsja ..... het is ook 'n erg leuk topic. :)
Maaruh ..... waar blijven jouw bijdrages ?? ???
Je begon zo veelvarend. ;)
Citaat van: Kootje op 23 augustus 2011 - 21:42:28
En in die zin was het dus totaal onnodig.
Ik bedoel ,het was maar 'n training. ::)
Waarom zoveel risico nemen ??
Oh, ik dacht dat je bedoelde dat hijzelf een rijdersfout maakte o.i.d.. Maar zo heb je natuurlijk wel gelijk :).
Citaat
Tsja ..... het is ook 'n erg leuk topic.
Maaruh ..... waar blijven jouw bijdrages ??
Je begon zo veelvarend.
Ik ben sinds gisteravond terug van een tweeweekse vakantie en dit topic opende ik op 5 augustus... ;)
Maar nu ik er weer ben, zal ik zeker weer actiever worden!
Citaat van: Jeroen op 23 augustus 2011 - 22:31:50
Ik ben sinds gisteravond terug van een tweeweekse vakantie en dit topic opende ik op 5 augustus... ;)
Maar nu ik er weer ben, zal ik zeker weer actiever worden!
Gelukkig. :)
Hoewel SDG 'n wandelende encyclopedie lijkt te zijn ,kunnen we 't niet alleen. :P
Citaat van: Kootje op 23 augustus 2011 - 22:49:49
Hoewel SDG 'n wandelende encyclopedie lijkt te zijn ,kunnen we 't niet alleen. :P
Jij kan er anders ook wat van. Al die geboortedatums van coureurs die meereden in de jaren stillekes ken ik echt niet uit het hoofd, hoor!
Ik ook niet hoor.
Daar zit 'n week graafwerk achter.
En dan heb ik alleen de racewinnaars ,Nederlanders en Belgen gepakt.
Plus nog wat belangrijke figuren als Enzo Ferrari en Bernie Ecclestone.
Nu alleen nog wat research plegen over de op die bewuste dag verreden races.
Maar daar kan ik me de komende dagen op storten.
Want er zijn de komende dagen geen geboortedagen of sterfgevallen.
Althans ..... niet qua bovengenoemden.
24 augustus 2003: Fernando Alonso wint in een Renault de Grote Prijs van Hongarije, voor Kimi Raikkönen (McLaren-Mercedes) en Juan-Pablo Montoya (Williams-BMW). Een zege die omwille van verschillende zaken als 'historisch' de boeken in zal gaan. Niet alleen is het voor de Spanjaard zijn eerste F1-zege, het is tevens de eerste overwinning uit de geschiedenis voor een Spaanse coureur en bovendien is de pas 22 jaar geworden Alonso (geboren op 29 juli 1981) de jongste winnaar uit de geschiedenis. Ook bij Renault is er reden tot een feestje, want deze zege is de eerste voor de Fransen als constructeur in twintig jaar (14 augustus 1983), toen Alain Prost de Grote Prijs van Oostenrijk won. Op de Hungaroring – waar voor deze editie enkele stukken van de omloop aangepast zijn om het inhalen te bevorderen – komt de eerste zege van de van polepositie gestarte Alonso geen moment in gevaar. Minder reden tot vreugde heeft leider in de WK-stand en tevens titelverdediger Michael Schumacher, die anoniem als achtste finisht op meer dan een ronde achterstand. Doordat Raikkönen en Montoya goed scoren, lijkt de overname van de macht slechts een kwestie van tijd. De race krijgt echter een staartje wanneer de banden van Michelin onreglementair bevonden worden en de Franse bandenfabrikant nog voor de volgende race in Italië een nieuwe band moet klaarstomen. In hoeverre Ferrari als enige topteam dat op Bridgestone-banden rijdt daar voordeel uit haalt is niet helemaal duidelijk; feit is wel dat bij de volgende races in Monza en Indianapolis Michael Schumacher keihard terugslaat met twee klinkende zeges en zo de basis legt voor alweer een wereldtitel, de zesde in totaal, waarmee hij vanaf nu alleenrecordhouder is.
(http://img853.imageshack.us/img853/531/alonso1lg.jpg)
Citaat van: Jeroen op 23 augustus 2011 - 20:56:07
Citaat van: Kootje op 23 augustus 2011 - 16:28:40
Pironi zelf zou later dat jaar de F1 verlaten na 'n zwaar ongeval tijdens de training op 'n zeiknat Hockenheim waar hij ,totaal onnodig ,de Williams van Derek Daly wou passeren en zichzelf in de achterkant van Prost's Renault zou boren.
Tot op dat moment leidde hij 't kampioenschap.
Och, totaal onnodig....
Het lag wel iets genuanceerder: Pironi kwam aanracen door de regen en een flinke spray voor zich. Daly ging op dat moment net aan de kant en Pironi dacht dat Daly aan de kant ging voor hem, echter Daly ging aan de kant om Prost in te halen die voor hem reed. Daardoor zag Pironi Prost pas op het laatste moment en kon niet meer remmen.
Dus hij kon er op zich niet veel aan doen, al kan je stellen dat hij onnodig hard reed in die omstandigheden. De meesten bleven die training sowieso binnen staan, slechts 7 rijders kwamen die dag maar in actie. Als WK-leider moet je dan geen risico's nemen.
En het vervelendste is dat men bij de FIA dit voorval uitpikt, om aan te tonen hoe gevaarlijk het is om te racen in de regen...Maar het gebeurde dus in de vrije training!!!
::)
25 augustus 1985: Niki Lauda wint na een spannend duel met zijn McLaren-teamgenoot Alain Prost de Grote Prijs van Nederland op Zandvoort. Het is de allerlaatste keer dat de Nederlandse GP op de kalender staat is en het is tevens de vijfentwintigste en laatste zege voor Lauda, na een opmerkelijke comeback die een aanvang nam in 1982 en hem in 1984 zijn derde wereldtitel opleverde. Als titelverdediger komt Lauda er in 1985 niet aan te pas; teamgenoot Alain Prost pakt na twee vice-wereldtitels in 1983 en 1984 dit keer met veel overmacht de titel, terwijl Lauda zelf niet verder geraakt dan de tiende plaats in de eindstand van het WK. Naast de zege op Zandvoort zijn een vierde plaats op Imola en een vijfde plaats op de Nürburgring zijn enige puntenfinishes van dat seizoen. Aan het eind van het seizoen hangt de Oostenrijker de helm aan de haak, die hij daar zeventien jaar later, in 2002, voor één keer heel eventjes weer zal af halen om enkele rondjes te rijden in de Jaguar R3 tijdens de wintertests.
(http://img51.imageshack.us/img51/3125/439xr.jpg)
26 augustus 1979:
Alan Jones wint een later beroemd geworden race in de Zandvoortse duinen. De zege van Jones was niet bijzonder, de prestatie van Gilles Villeneuve wel. Hij spinde zijn Ferrari na een lekke band, kwam in het zand terecht, waarna de Canadees nog een rondelang door moest om naar de pits te gaan. Villeneuve reed met zulke spectaculair hoge snelheid terug naar de pits dat het leek alsof hij niet doorhad dat er van alles stuk was.
(http://www.maranello-literature.com/maranello-literature/images/photo-1979-ferrari-312-t4-n12-gilles-villeneuve-zandvoort.jpg)
Kijk zelf naar de glijdende en driftende Villeneuve:
http://www.youtube.com/watch?v=NUI6cPJ6uJM
27 augustus: Vandaag in 1954 werd Derek Warwick geboren. De Brit kwam tot 162 GPs, voor onder meer Brabham en Renault. Warwick won, ondanks zijn zeker wel aanwezige talent, nooit een Grand Prix. Volgens sommigen is Warwick, samen met Chris Amon misschien wel de beste Formule 1-rijder die nooit een race won.
Een reden voor het feit dat hij nooit won was misschien ook wel dat hij bij de verkeerde teams op het verkeerde moment zat. In 1986 kon hij naar Lotus, maar wilde Ayrton Senna Warwick niet als teamgenoot hebben. Twee kopmannen leek de Braziliaan teveel. Toen Warwick in 1990 alsnog naar Lotus ging, was het team geen schim meer van wat het ooit was.
Tevens verkoos Warwick in 1984 niet over te stappen naar het team van Frank Williams, dat hem graag wilde hebben, maar Renault trouw te blijven. Verkeerde keuze want waar Williams in de jaren die volgden steeds beter zou worden, zakte Renault weg uit de top.
Derek Warwick is zo'n rijder die in de Formule 1 helaas nooit tot volle bloei is gekomen.
(http://www.atlasf1.com/2000/spn/preview/album/jones12.jpg)
Check trouwens eens deze horror crash van Warwick in Monza's Parabolica.
http://www.youtube.com/watch?v=lsGMNq3IAS0
En nog 2 coureurs vieren vandaag hun verjaardag.
Allereerst werd in 1959 in het Oostenrijkse Wörgl Gerhard Berger geboren.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/21/Gerhard_Berger_1991USA.jpg/264px-Gerhard_Berger_1991USA.jpg)
Berger, die in 1984 zijn debuut in de Formule 1 maakte, kende 'n wisselvallige carriére waarin hij 210x zou starten voor ATS, Arrows, Benetton (2x), Ferrari (2x) en McLaren. Helaas voor hem bleken z'n keuzes niet altijd de juiste te zijn. Z'n jaartje Benetton ('86) ging nog wel goed en daar won hij dan ook z'n eerste van 10 GP's, maar de Ferrari van '87 had teveel last van mechanische gebreken.
Het seizoen erop zou het allemaal beter moeten gaan, zeker omdat hij de laatste 2 GP's van '87 gewonnen had, maar jammer voor hem werd dat seizoen gedomineerd door het McLaren, het team van Prost en Senna die 15 van de 16 Grand Prix wonnen. Gerhard Berger was de enige rijder van een ander team die dat jaar een wedstrijd wist te winnen (de Grand Prix van Italië) op het circuit van Monza, nadat Senna -die vooraan lag- tegen een langzamere auto aanreed. Deze overwinning betekende veel voor het Ferrari-team, omdat enkele weken eerder Enzo Ferrari was overleden. In het seizoen 1989 kreeg Berger Nigel Mansell als teamgenoot die na een teleurstellend jaar bij Williams was overgekomen. Maar weer kon de Ferrari niet overtuigen. Berger overleefde in het seizoen 1989 ternauwernood een ongeluk in de beruchte Tamburello-bocht van het circuit van Imola (Grand Prix van San Marino). Met slechts enkele verwondingen kon Berger vanaf halverwege het seizoen al weer deelnemen aan races. Hij won dat jaar de Grand Prix van Portugal en werd nog zevende in in het kampioenschap met 21 punten.
Tussen 1990 en 1992 reed Berger met als teamgenoot Ayrton Senna voor het McLaren-team. Hij was echter niet in staat om Senna bij te houden, die 2 keer wereldkampioen werd in 1990 en 1991 met McLaren. In deze drie seizoenen won hij slechts drie races voor McLaren: bij één hiervan (de Grand Prix van Japan in 1991) kreeg hij de overwinning cadeau van Senna, bij de andere twee (Canada en Australië) vielen de andere kanshebbers voor de overwinning uit.
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRHOlCMC8PVC3h5y2L3trfjr2gv7AcK88_8q4V78AKkgEtZWrdkqA)
In 1993 keerde Berger terug bij Ferrari met als teamgenoot Jean Alesi die al twee seizoenen bij Ferrari was. Berger speelde een belangrijke rol bij het binnenhalen door Ferrari van teammanager Jean Todt. In dat jaar werd de basis gelegd voor de latere successen van Ferrari. Het seizoen 1994 werd gedomineerd door de dood van Bergers goede vriend Ayrton Senna en Bergers landgenoot Roland Ratzenberger bij de Grand Prix van San Marino. Een emotionele Berger won enkele weken later op Hockenheim, de eerste overwinning van Ferrari sinds 1990. In het seizoen 1994 wist Berger voor Ferrari nog enkele podiumplaatsen te veroveren en werd uiteindelijk derde met 41 punten en een grote achterstand op Damon Hill met de Williams en Michael Schumacher in de Benetton.
In 1995 werd hij zesde met 31 punten en behaalde 6 zes keer in het seizoen een derde plaats Jean Alesi behaalde de enige overwinning voor Ferrari en uit z'n carrière in het seizoen bij de Grand Prix van Canada. Hij eindigde vijfde met 42 punten en 4 keer tweede.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/52/Gerhard_Berger_Ferrari_1995.jpg)
Na de komst van Michael Schumacher naar Ferrari in 1996 stapte Berger samen met teamgenoot en vriend Jean Alesi over naar Benetton. Hij werd er zesde met 21 punten. In 1997 behaalde Berger zijn laatste overwinning voor dat team (weer op Hockenheim), nadat hij lang uit de running was geweest na ziekte en de dood van zijn vader. Hij stopte aan het einde van het seizoen 1997 met de Formule 1. Hij eindigde weer als zesde met 27 punten.
Tot 2003 was hij nog regelmatig te zien als Competitions Director voor BMW, dat in 2000 in de Formule 1 terugkeerde als motorleverancier bij Williams. In 2006 werd Berger teambaas en voor 50% eigenaar van het Italiaanse Formule 1-team Scuderia Toro Rosso. Deze functie legde hij 'n paar jaar later weer neer. Wat hij nu doet is mij onbekend.
De andere coureur is de Australiër Mark Alan Webber
Mark, nu nog steeds actief zag het levenslicht in '76 te Queanbeyan, Nieuw-Zuid Wales.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8d/Mark_Webber_2010_Japan.jpg/264px-Mark_Webber_2010_Japan.jpg)
Hij begon zijn carrière in de Formule 1 voor het team van Minardi waar zijn landgenoot Stoddart intussen de baas was. Al in zijn eerste race (nota bene zijn thuisrace) zorgt Webber voor een sensatie door vijfde te worden en de eerste punten te scoren voor Minardi in 3 jaar.
Het leverde hem een transfer op naar het Jaguar-team op waar hij het eerste jaar 17 punten scoorde en tiende werd in het kampioenschap. In 2004 ging het moeizamer, bovendien liet Ford, de eigenaar van het Jaguar-team, halverwege het seizoen weten met het team te stoppen.
Webber kon in 2005 terecht bij Williams en de verwachting waren hooggespannen. Hij haalde voor de eerste keer het podium door derde te worden in de Grand Prix van Monaco. In de buurt van zeges kwam hij niet. Voor 2006 veranderde er veel bij Williams, motorenleverancier BMW vertrok en daar kwam Cosworth voor in de plaats. Ook zijn teamgenoot Nick Heidfeld vertrok. Webber bleef aan en kreeg Nico Rosberg als nieuwe teamgenoot. Maar ook in 2006 liep het seizoen niet goed. De auto was niet betrouwbaar, en alleen in het begin kon Webber strijden om de punten. In Monaco streed hij nog mee om de overwinning, maar ook daar begaf zijn motor het. Hij werd uiteindelijk veertiende met zeven punten.
(http://figobay.files.wordpress.com/2010/11/webber-williams.jpg)
Aan het eind van het jaar maakte Webber bekend dat hij zou gaan overstappen naar zijn oude team Red Bull Racing, dat inmiddels Jaguar Racing had overgenomen. Hij hoopte daar om eindelijk zijn zege te pakken, met medewerking van de van McLaren overgenomen topontwerper, Adrian Newey. Zijn teamgenoot voor 2007 was David Coulthard. Ook het seizoen 2008 rijdt hij nog steeds voor Red Bull, met nog altijd Coulthard aan zijn zijde. In 2009 zal Mark Webber David Coulthard niet meer aan zijn zijde hebben, die heeft eerder die dag zijn afscheid aangekondigde. Webber krijgt de Duitser Sebastian Vettel, een van de twee Toro Rosso rijders als teamgenoot. Dat seizoen wint hij z'n eerste Grand Prix de GP van Duitsland op de Nürburgring. Later dat jaar zou hij er nog de GP van Brazilië aan toe voegen. Ook in 2010 is het Red Bull duo weer uiterst succesvol. Dat jaar zal zijn beste seizoen ooit zijn en winnen zij het constructeurskampioenschap, teamgenoot Vettel de rijderstitel, en met 4 overwinningen en de 3e plaats in het WK heeft Mark daar 'n groot aandeel in. 2011 verloopt iets minder succesvol voor Webber. Tot op dit moment heeft hij nog steeds geen overwinning geboekt, tegenover 6 stuks van Vettel. Toch heeft hij met de 2e plek weer 'n belangrijk aandeel in de prolongatie van de niet meer te missen titels.
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSJw1FPejSgrYYaxN32fE5pICcRDskNnUUrvWWwqKofrSfDhqyfEA)
Mooi stuk, Kootje.
Alleen is Berger nooit de man met de meeste starts geweest. Dat was altijd Patrese met 254. ;)
Citaat van: Jeroen op 27 augustus 2011 - 12:28:06
Mooi stuk, Kootje.
Alleen is Berger nooit de man met de meeste starts geweest. Dat was altijd Patrese met 254. ;)
Je hebt gelijk.
Heb het verhaaltje grotendeels overgenomen van Wiki om eerlijk te zijn.
Nu wist ik wel dat Patrese dat record had toen Barrichello het overnam , maar besefte even niet dat hij al in '92 gestopt was met racen.
Zo zie je maar weer dat Wiki ook niet altijd de correcte data heeft.
En toch is de intentie goed!! Gerard Berger...hmmm. Toen McLaren minder was, zat hij toch een stuk korter achter Senna. Misschien wel eens een idee om een stuk te schrijven over de Oostenrijker...ooit de langste F1-coureur.
Citaat van: Wizard op 27 augustus 2011 - 23:42:50
En toch is de intentie goed!! Gerard Berger...hmmm. Toen McLaren minder was, zat hij toch een stuk korter achter Senna. Misschien wel eens een idee om een stuk te schrijven over de Oostenrijker...ooit de langste F1-coureur.
Euh...langste F1-coureur? Was dat niet Justin Wilson met zijn 1.90 meter?
Citaat van: Franky R. op 28 augustus 2011 - 00:39:01
Citaat van: Wizard op 27 augustus 2011 - 23:42:50
En toch is de intentie goed!! Gerard Berger...hmmm. Toen McLaren minder was, zat hij toch een stuk korter achter Senna. Misschien wel eens een idee om een stuk te schrijven over de Oostenrijker...ooit de langste F1-coureur.
Euh...langste F1-coureur? Was dat niet Justin Wilson met zijn 1.90 meter?
Of Alexander Wurtz ??
Ik weet niet hoe lang die is, maar weet nog wel dat hij in de Benetton rondreed zonder neuzen aan z'n schoenen omdat hij anders net niet in de auto paste.
Citaat van: Wizard op 27 augustus 2011 - 23:42:50
En toch is de intentie goed!! Gerard Berger...hmmm. Toen McLaren minder was, zat hij toch een stuk korter achter Senna. Misschien wel eens een idee om een stuk te schrijven over de Oostenrijker...ooit de langste F1-coureur.
En de intentie is waar het om draait. :)
Wat betreft je "verzoek" over 'n achtergrondverhaal rond Berger: Daar waag ik me voorlopig nog niet aan.
Ik hou 't voor nu nog ff op korte nieuwsartikels.
Maar wellicht dat Jeroen of Blaise zich geroepen voelen ??
Die zijn daar sowieso goed in.
Citaat van: Kootje op 28 augustus 2011 - 01:08:10
Of Alexander Wurtz ??
Ik weet niet hoe lang die is, maar weet nog wel dat hij in de Benetton rondreed zonder neuzen aan z'n schoenen omdat hij anders net niet in de auto paste.
Carel Godin de Beaufort. !.94 volgens mij.
Citaat van: Kootje op 28 augustus 2011 - 01:13:11
En de intentie is waar het om draait. :)
Wat betreft je "verzoek" over 'n achtergrondverhaal rond Berger: Daar waag ik me voorlopig nog niet aan.
Ik hou 't voor nu nog ff op korte nieuwsartikels.
Maar wellicht dat Jeroen of Blaise zich geroepen voelen ??
Voorlopig niet. Op zijn vroegst in de winterstop weer.
28 augustus 1983: René Arnoux wint voor zijn teamgenoot Patrick Tambay de Grote Prijs van Nederland. Het Franse Ferrari-duo krijgt in de tweeënveertigste van de in totaal 72 ronden de zege in de schoot geworpen wanneer het leidende duo Piquet-Prost in de Tarzanbocht na een aanrijding tussen beiden uitvalt. Hoewel Arnoux met zijn derde zege van het seizoen weer helemaal meespeelt in de titelstrijd, zal het zijn laatste overwinning in zijn F1-carrière worden, die nog tot eind 1989 zal duren. De zege van Arnoux markeert tevens het einde van een periode waarin een hele reeks Franse coureurs de zeges aan elkaar regen: vanaf nu tot aan de overwinning van Jean Alesi in de GP van Canada in 1995 zullen alle Franse overwinningen exclusief op naam komen van Alain Prost. Derde in Zandvoort is John Watson in een McLaren-Ford. Voor de Noord-Ier, die aan het eind van het jaar door Ron Dennis aan de kant geschoven zal worden ten voordele van Prost, is het de laatste podium- en puntenfinish uit zijn carrière. Het is tevens de laatste officiële podiumfinish voor de klassieke atmosferische Ford Cosworth V8-drielitermotor - de geschrapte podiumplaatsen van Tyrrell uit 1984 niet meegerekend. Verderop in het veld houdt teamgenoot Niki Lauda zich ondertussen al bezig met de voorbereidingen op het volgende seizoen door voor de allereerste keer de TAG/Porsche-turbomotor in een wedstrijd aan de start te brengen. De wagen haalt dat seizoen nog geen enkele keer de finish, maar McLaren zal het daaropvolgende jaar de concurrentie verpletteren en op indrukwekkende wijze beide wereldtitels veroveren. Nog een opvallend resultaat die zondag in Zandvoort is de vierde plaats van Derek Warwick in de Toleman-Hart. Voor de kleine Britse renstal, die al sedert 1981 vruchteloos aan de weg timmert, is het de allereerste puntenfinish uit zijn geschiedenis. Vanaf 1986 zal Toleman onder de nieuwe naam Benetton geleidelijk aan uitgroeien tot een topteam, tot het in 2002 uiteindelijk door Renault overgenomen zal worden, dat er zijn nieuwe officiële fabrieksteam van maakt.
(http://img10.imageshack.us/img10/8683/1983nlpod.jpg)
29 augustus 1982: Keke Rosberg wint in een Williams-Cosworth de Grote Prijs van Zwitserland. Hoewel dat land al sedert het drama tijdens de 24 Uur van Le Mans in 1955 alle autoraces binnen zijn grenzen verboden heeft, wordt de benaming 'Grote Prijs van Zwitserland' hier enkel toegepast om in één enkel seizoen twee races op Franse bodem te organiseren; de wedstrijd wordt immers op de omloop van Dijon-Prenois verreden. Grote verliezers van de race zijn de lokale helden Alain Prost en René Arnoux. Het Renault-duo is weer eens oppermachtig tijdens de kwalificaties, maar weet die uitgangspositie eens te meer niet te verzilveren tijdens de race. Arnoux valt een vijftal ronden voor het einde nog uit met motorpech en Prost ziet in de voorlaatste ronde van de race de zege alsnog nog door de neus geboord wanneer Rosberg hem passeert. Het is voor de Fin de allereerste zege in de Formule 1 en hoewel hij dat jaar slechts één race wint, is de regelmaat die de coureur in de rest van het seizoen aan de dag legt voldoende om vier weken later tijdens de slotrace in Las Vegas tot wereldkampioen 1982 gekroond te worden. Een prestatie die des te opmerkelijker is omdat Rosberg bij aanvang van het seizoen niet tot het kransje titelfavorieten gerekend wordt. Het voortijdige afscheid van Reutemann, de vreselijke ongevallen van het Ferrari-duo Villeneuve en Pironi en de pech waarmee de turbo-topteams Brabham en Renault het hele jaar door kampen, maken echter de weg vrij voor de Fin, die daarmee ook voor de laatste keer de klassieke atmosferische Ford Cosworth V8-drielitermotor de wereldtitel bezorgt. Rosberg zal ook in de daaropvolgende jaren – tot zijn afscheid eind 1986 – te boek staan als een toprijder, al blijven overwinningen van hem vrij zeldzaam. In zijn carrière zal hij niet meer dan vijf Grote Prijzen winnen, een vrij bescheiden aantal voor een wereldkampioen. Opmerkelijk is ook dat de zege in Dijon zijn enige op een klassiek racecircuit is; alle andere behaalt hij op stratenomlopen: Monaco in 1983, Dallas in 1984 en Detroit en Adelaide in 1985. Twee decennia na zijn afscheid zal zijn zoon Nico eveneens zijn opwachting in de Formule 1 maken.
(http://img707.imageshack.us/img707/7835/f1medium57.jpg)
Op deze heuglijke dag in '47 wordt James "the Shunt" Hunt in het Britse plaatsje Belmont geboren.
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRLO0GCs-NbRpHuUYVetlFczyPbVEG3WRj9O6wIv7JxzNk_jVNn)
Hunt, 1-voudig wereldkampioen, debuteerde in 1973 bij het Hesketh-team met 'n March 731. In dit eerste jaar behaalde hij, met 'n prime 2e plek tijdens de Grand Prix van Amerika, al z'n eerste podium. Zijn eerste racewinst liet echter op zich wachten tot 1975. Nog steeds uitkomend voor Hesketh, maar nu in 'n Hesketh 308, wist hij, op 'n vochtig Zandvoort, oa polesitter Lauda voor te blijven door vroeg naar binnen te gaan voor slicks.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/11/Hesketh_308_Freddie_Hunt_2007.jpg/250px-Hesketh_308_Freddie_Hunt_2007.jpg)
In z'n kampioensjaar 1976 kwam Hunt uit voor het team van McLaren. In dat jaar scoorde hij 6 overwinningen en bemachtigde tijdens een verregende Japanse Grand Prix zijn enige wereldtitel. In 1977 won Hunt nog drie races, maar daarna ging het snel bergafwaarts. Na een teleurstellend 1978 met McLaren verkaste hij voor 1979 naar het Wolf-team. Na slechts een paar races hield Hunt het voor gezien in de Formule 1 omdat de Wolf, in tegenstelling tot Hunts eerste indruk, een slechte wagen bleek.
(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQxVqZA43OGHl0pIW8arPF4lsTxbCJ8Li0DWUxiHXgjyaMwOdIY)
In de jaren tachtig werd hij autosportcommentator bij de BBC, samen met de legendarische Murray Walker. Amper twee dagen voor zijn dood becommentarieerde hij nog de Grand Prix van Canada.
In '93 werd z'n uitbundige levensstijl, hij stond bekend als rokkenjagende, kettingrokende en zuipende Bad-Boy van de F1, hem uiteindelijk teveel, en Hunt overleed dan ook op 45-jarige leeftijd aan een hartinfarct.
30 Augustus 1937:
Eén van de allerberoemdste F1-namen wordt geboren: Bruce McLaren. De naamgever van het huidige topteam won 4 Gp's maar crashte dodelijk tijdens een Can Am test in Goodwood. De McLaren spinde van de baan en raakte een betonnen baanpost.
Onder leiding van eerst McLaren's rechterhand Teddy Mayer en later Ron Dennis groeide Bruce's team uit tot het op één na succesvolste ooit met in totaal 8 constructeur- en 12 rijderstitels. Emerson Fittipaldi, James Hunt, Niki Lauda, Alain Prost, Ayrton Senna, Mika Hakkinen en Lewis Hamilton werden allen kampioen in een McLaren.
(http://2.bp.blogspot.com/-ji3el9wbpis/TdUO6KP9d5I/AAAAAAAAADM/EeJaQTOTKPg/s1600/2766.jpg)
31 augsutus 1948:
Harald Ertl werd geboren in Zell am See in Oostenrijk. De coureur schopte het tot de F1 waarin hij van 1975 tot 1980 tot 28 grands prix kwam en waarin hij 19 keer mocht starten voor teams als Hesketh, ATS en Ensign.
Ertl kreeg wereldfaam doordat hij een van de redders was die Niki Lauda uit zijn brandende inferno op de Nurburgring wist te bevrijden, samen met Arturo Merzario en Brett Lunger.
(http://www.research-racing.de/mex177.jpg)
1980
Aussie Alan Jones wint dit jaar de allereerste wereldtitel voor het Williams team, maar moest er nog wel voor werken. Tijdens de Nederlandse GP zou hij z'n eerste niet podiumfinish van 't jaar rijden. Jones wist zich ondanks 'n crash in de VT toch nog als 4e te kwalificeren, wist in de tweede ronde zelfs de leiding over te nemen, maar beschadigde wel z'n auto op de kerbs. Hierdoor moest hij naar binnen voor reparaties en zou hij uiteindelijk de race als 11e finishen op 3 rondes van racewinnaar Piquet. Deze bracht hiermee het gat terug naar 2 punten. Ook Laffite en Reutemann hielden hoop op de titel nadat zij achter Arnoux als 3e en 4e eindigden.
2006
Jenson Button ontsnapt zonder letsel aan 'n zware crash tijdens tests op Monza. Zijn Honda raakte met ruim 250 kmu van de baan bij het uitkomen van de Parabolica waarna deze door de grindbak de stuiterde en de vangrail inklapte. De crash zorgde voor 'n totaal vernielde linkerkant van de RA106, maar Button stapte zonder hulp uit en bleek ongedeerd.
Mooie info alweer...
Morgen ben ik weer eens aan de beurt. Stukje is nu al geschreven, trouwens... ;)
Citaat van: SDG op 31 augustus 2011 - 21:54:38
Mooie info alweer...
Morgen ben ik weer eens aan de beurt. Stukje is nu al geschreven, trouwens... ;)
Doe je goed. :)
1 september 1985: autosportminnend Duitsland is voor de tweede keer in een paar weken tijd in rouw wanneer F1-rijder Stefan Bellof de dood vindt tijdens de 1000 kilometer van Spa; eerder verongelukte Manfred Winkelhock al tijdens een uithoudingsrace op Mosport. Bellof is op dat moment de titelverdediger in het WK Sportwagens en komt in Eau Rouge in aanrijding met Jacky Ickx. De Belgische veteraan komt er met de schrik van af, Bellof daarentegen crasht zwaar in de vangrails, waarbij zijn Porsche 956 in brand vliegt. De jonge West-Duitser heeft geen schijn van kans en overlijdt ter plaatse. Bellof is op dat moment pas 27 jaar en geldt als één van de grootste beloften in de autosport. Het jaar daarvoor, in 1984, maakt hij tevens zijn Formule 1-debuut bij het Tyrrell-team. Hij weet met de bescheiden auto met een atmosferische krachtbron onmiddellijk grote indruk te maken, al weet op dat moment nog niemand dat de auto niet conform de reglementen is en Tyrrell later uit de eindstand van het WK geschrapt zal worden, waarbij het al zijn behaalde resultaten verliest. Zo ook de sensationele derde plaats van Bellof in de verregende Grote Prijs van Monaco, waar hij vlak na Alain Prost en de al even verrassend voor het voetlicht getreden collega-rookie Ayrton Senna finisht en zonder het vroegtijdig afvlaggen van de race misschien wel als eerste over de finish was gegaan. In 1985 blijft de Duitser bij Tyrrell. Halverwege het seizoen stapt het team als allerlaatste over op (Renault) turbomotoren, maar voor het zover is, scoort Bellof nog een zesde plaats in de stromende regen in Portugal en een opmerkelijke vierde plaats op de stratenomloop van Detroit. Bellof wordt nu nog steeds beschouwd als iemand die een grote toekomst voor zich had en ondanks zijn bescheiden palmares (20 GP's en 4 WK-punten) wordt hij door kenners hoog aangeschreven. Kort voor zijn tragische dood wordt hij nog in verband gebracht met een zitje bij Ferrari voor 1986. Het lot beslist er echter anders over en Bellof is daardoor iemand bij wie nog steeds als bij geen ander de vraag 'wat als...?' rond zijn naam hangt. Misschien was niet ene Michael Schumacher, maar hij wel de eerste Duitse wereldkampioen Formule 1 geworden...
(http://img11.imageshack.us/img11/1017/1957112000.jpg)
Tragisch verhaal inderdaad. Men zegt dat Bellof zo goed was dat hij samen met Senna de jaren 80 en 90 had kunnen domineren...
2003
Cornelius Horan, de voormalig priester die het circuit op rende tijdens de Britse Grand Prix op Silverstone, wordt vrijgelaten na 6 weken hechtenis. from custody after six weeks on remand. De ex-priester geloofde dat God hem en de coureurs zou beschermen terwijl hij over de baan liep. Hij claimde ook nog dat hij nooit geprotesteerd zou hebben als het hek naar de baan niet open had gestaan. Maar ja, als God je zo'n teken geeft ..... dan moet je er voor gaan.
2007
Miljardair Vijay Mallya zweert z'n best te doen om de Formule 1 naar India te brengen tijdens de persconferentie omtrend z'n partnerschap met Spijkers F1 directeur Michiel Mol. Bij deze "overname" is 'n bedrag van 80 miljoen gemoeid. "Team India staat op de F1 grid," verklaarde Mallya op deze pers conferentie. Mallya's droom werd realiteit toen Force India op de grid van de 2008 Australian Grand Prix plaatsnam.
Vandaag is ook de dag dat Olivier Panis in het Franse Lyon ter wereld kwam.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/94/Olivier_Panis_2002.jpg)
Hij zou zijn Formule 1 carriere in 1994 als 27-jarige starten bij het Ligier team. Tot ieders verbazing pakte hij dat jaar 'n 2e plaats in Hockenheim, en werd 11e in het klassement. Het jaar erop werd hij 8e in het algemeen klassement.
(http://www.f1wolf.com/wp-content/uploads/2008/05/panis-monaco-1996.jpg)
Het grootste succes uit zijn carrière kwam echter tijdens de GP van Monaco dat jaar, toen hij tijdens 'n totaal verregende race z'n enige overwinning behaalde. Hij was 1 van de 4 wagens die de eindstreep zouden halen. De overwinning was tevens de eerste voor het Ligier team in vijftien jaar tijd. Ook was hij daarmee de 1e en tot nu toe enige Fransman die deze GP op zijn naam wist te zetten. Het was echter het enige hoogtepunt, hij kwam de rest van het seizoen niet verder dan een 5e plaats.
filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=MtrnKHttMH0
Nadat Alain Prost in 1997 Ligier overnam, had Panis een goed seizoen voor de boeg. Na 6 races stond hij 3e in het klassement na podia in Spanje (2e) en Brazilië (3e). Nadat hij echter in Canada zijn been brak stond hij acht races aan de kant, en reed pas weer de laatste 3 races van het seizoen. Het lukte hem uiteindelijk nog een respectabele (rekening houdend met het feit dat hij de helft van het seizoen had gemist) 9e plaats te behalen. In 1998 bleef hij puntloos, deels door een onbetrouwbare wagen, deels door eigen falen. Na wederom 'n teleurstellend seizoen in 1999, waarin hij slecht 2 punten haalde, beëindigde hij zijn relatie met Alain.
(http://speedracing.50webs.com/raridades/r_panis_na_prost.jpg)
In 2001 had hij de kans voor Williams te gaan rijden, maar koos ervoor testrijder te worden bij McLaren. Uiteindelijk belandde hij dat jaar bij BAR-Honda. Hij werd in de 2 jaar dat hij voor hen reed beide keren 14de in het klassement.
(http://farm6.static.flickr.com/5093/5539112006_ef4e73e672.jpg)
In 2003 ging hij naar Toyota, hij reed voor hen en hielp nieuweling Cristiano da Matta. Wederom werd hij 14e in het eindklassement. Ook in 2004 zou hij voor Toyota uitkomen, Maar zou in oktober van dat jaar z'n afscheid van Formule 1 aankondigen. Hij was op dat moment met 37 jaar de oudste actieve Formule 1 coureur. Nadien bleef hij nog actief als testrijder voor Toyota om in december 2006 de Formule 1 definitief de rug toe te keren.
(http://nl.dreamstime.com/f1-2006-olivier-panis-toyota-thumb10733530.jpg)
Vanaf 2007 zou hij als teambaas van het Franse team in de inmiddels ter ziele gegane A1GP optreden. Wat hij sindsdien doet is mij niet bekend.
Leuke coureur die Panis, maar het breken van zijn been was een beetje het keerpunt, vanaf toen ging het bergafwaarts. Die eerste paar races in 1997, toen kon hij zelfs de topteams het vuur aan de schenen leggen. Na zijn terugkeer zakt Prost ver terug, ook vanwege slechte managementbeslissingen.
3 september
1950
Giuseppe Farina wint de Italiaanse Grand Prix op Monza En wordt daarmee de eerste officiele WK Formule 1.
(http://imagebox.cz.osobnosti.cz/foto/giuseppe-farina/O523058-23bf7.jpg)
4 september 1960:
De Amerikaan Phil Hill wint de grote prijs van Italie op Monza. In zijn Ferrari is hij teamgenoot en landgenoot Richie Ginther te snel af. Ook de derde plek is voor Ferrari: De Belg Willy Mairesse.
Voor Ferrari is het wel een enigzins gemankeerde 1-2-3 zege. Het team maakt een moeizaam jaar mee doordat het heeft vastgehouden aan een ontwerp met de motor voorin, terwijl het inmiddels allang duidelijk is dat de motor achterin 'the way to go' is. Omdat de Ferrari wel veel rechte lijnsnelheid heeft besluit de Italiaanse organisatie dan ook de ouderwetse Monza-banking samen te voegen met de normale weg waardoor het circuit nóg sneller wordt.
De Britse topteams besluiten zich daarom terug te trekken voor de race. Lotus, BRM en Cooper vinden hun wagens te fragiel voor deze snelheden en de wedstrijd dus te gevaarlijk. Ferrari krijgt dus uitsluitend tegenstand van privateers en Formule 2 wagens, waardoor de wedstrijd een optocht zou worden.
Na 2 uur en 21 minuten wint Hill dus. Het is de allereerste Amerikaanse zege in de Formule 1 die meetelt voor het WK buiten Amerikaanse bodem.
(http://www.ferraristuff.com/contents/media/l_02-phil-hill-ferrari-246-international-trophy-1960.jpg)
Leuk stukje. :)
Je hebt alleen de Indy 500 over het hoofd gezien.
Die telde van '50 t/m '60 ook mee voor het WK Formule 1 en werd, mede door gebrek aan deelnemers uit de F1, in die jaren steevast door 'n Amerikaan gewonnen.
Er staat toch ook: 'buiten Amerikaanse bodem'. :D
Wees is eerlijk ..... stond dat er om 12.00 uur ook al ?? ::)
pst, niet verder vertellen he ;)
5 september 1970:
Deze dag is een historische dag in de Formule 1. Vandaag 41 jaar geleden kwam Jochen Rindt om het leven tijdens een gruwelijke crash in Monza's Parabolica. De Oostenrijker kwam in zijn Lotus onder de slecht bevestigde vangrails terecht, mede door de wigvormige voorkant van de wagen. De voorkant van de Lotus was totaal verwoest en Rindt stierf onderweg naar het ziekenhuis.
Jochen Rindt had echter zoveel punten verzameld dat hij toch wereldkampioen werd dat jaar. Het maakt hem de tot dusverre enige posthume wereldkampioen ooit. Zijn weduwe Nina heeft de trofee overhandigd gekregen van de FIA. Rindt had Nina reeds belooft te stoppen met racen als hij de titel zou hebben gewonnen. Helaas kwam die titel net te laat.
(http://static.skynetblogs.be/media/71401/dyn003_original_402_261_pjpeg_2500132_3d48121da4e5f81fbdcc1b0e4494921a.jpg)
Ook kwam vandaag in 1939, de Zwitser en 5-voudig Grand Prix winnaar Gianclaudio "CLAY" Regazzoni in het Italiaanse Porza ter wereld.
(http://www.grandprix.com/jpeg/phc/regazzoni1976usa-lg.jpg)
Clay begon zijn carriere in 1970 bij Ferrari waar hij, met uitzondering van 1973 bij BRM, t/m 1976 voor uit zou komen. Regazzoni won in zijn 1e jaar Formule 1 reeds in zijn 5e race (Monza) en werd dat jaar met 33 punten meteen 3e in het WK achter de betreurde Jochen Rindt (zie stukje Jeroen hierboven) en zijn ploeggenoot Jacky Ickx. De jaren daarop bracht hij samen met de Oostenrijker Niki Lauda de "Scuderia" terug aan de top. Hoewel zijn prestaties verbleekte met die van Lauda, won hij in die tijd toch 3 Grand Prix' en verloor hij maar net de titel aan Emerson Fittipaldi in 1974. Na de Engelse GP van 1976 verloor hij z'n gratie bij het team als gevolg van een aanrijding met Niki Lauda waarbij hij fout zat.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7b/Regazzoni%2C_Clay_am_31.07.1976_-_Ferrari_312T.jpg/800px-Regazzoni%2C_Clay_am_31.07.1976_-_Ferrari_312T.jpg)
De seizoenen '77 en '78 reed hij voor de bescheiden teams van Ensign en Shadow, maar in 1979 werd hij door Frank Williams als 2e coureur naast Alan Jones binnengehaald voor zijn Williams F1-team. Hij behaalde de allereerste overwinning van dit team bij de GP van Engeland in Silverstone, maar kreeg geen contractverlenging en keerde voor 1980 weer terug naar Ensign. Hij reed in totaal 132 Grote Prijzen waarin hij 5x zou zegevieren. Maar dat jaar kwam door 'n zwaar ongeval tijdens de Amerikaanse GP in Long Beach 'n einde aan zijn carriere in F1. Nadat zijn rempedaal afbrak en hij op volle snelheid op 'n geparkeerde wagen inreed, raakte hij verlamd aan de benen.
(http://lh6.ggpht.com/-mnK9Wfago7c/TDO93bq1z3I/AAAAAAAAP6w/MN1DaBg1fBY/1979_Clay_Regazzoni_Williams.jpg)
Op 15 december 2006 sloeg het lot echter weer toe. Regazzoni reed op de A1-autoweg nabij Parma, toen hij met zijn Chrysler Voyager frontaal op een lichte vrachtwagen botste. Deze klap werd hem fataal.
5 september 1971
http://www.gppits.net/nieuws/video_legendarische_race_monza_1971/
Citaat van: Enzo op 06 september 2011 - 00:23:15
5 september 1971
http://www.gppits.net/nieuws/video_legendarische_race_monza_1971/
Schitterende beelden Enzo! Mooi om de dag mee te beginnen. :)
Citaat van: Jeroen op 06 september 2011 - 07:11:45
Citaat van: Enzo op 06 september 2011 - 00:23:15
5 september 1971
http://www.gppits.net/nieuws/video_legendarische_race_monza_1971/
Schitterende beelden Enzo! Mooi om de dag mee te beginnen. :)
Ja mooie beelden inderdaad. Ongekende close racing!! 8)
Citaat van: Enzo op 06 september 2011 - 00:23:15
5 september 1971
http://www.gppits.net/nieuws/video_legendarische_race_monza_1971/
Lekkewr makkelijk Enzo !!! :P
;D ;D ;D
Maar mooi filmpje inderdaad.
6 September
1964
John Surtees wint in 'n Ferrari de Italiaanse Grand Prix tot vreugde van de aanwezige Tifosi. Dit resultaat zorgt er mede voor dat hij de enige persoon is die wereldtitels in de hoogste klasse van zowel de auto als motersport wint. Het was ook de laatste race van Fransman Maurice Trintignant, die op 47-jarige leeftijd z'n helm aan de willigen hangt. Trintignant was de eerste Fransman die 'n Grand Prix won, waaronder 2x die van Monaco.
(http://www.formula1.com/photos/597x478/manual/surtees_2_jan_1967.jpg)
1970
Clay Regazzoni geeft zichzelf 'n verlaat verjaardagscadeau, door op Monza in z'n pas 5e race de zege te pakken. Jackie Stewart en Jean-Pierre Beltoise maken het podium compleet, maar van 'n feestje is geen sprake. Daarvoor heeft de dood van Jochen Rindt één dag eerder te veel indruk gemaakt.
(http://i7.photobucket.com/albums/y256/bouboum/Clay%20Regazzoni/1970-WatkinsGlen-312B-Regazzoni-1.jpg)
1987
Nelson Piquet zegeviert tijdens de Italiaanse GP, en vergroot daarmee z'n kans om WK te worden. Halverwege de race weet Senna nog de leiding over te nemen doordat Piquet wel, en hij geen stop maakte. Maar Senna ging wijd, kwam in het grind en verloor zo de leiding weer aan Piquet. Mansell bezette de laatste plek op het podium. Overigens was het ook de 100ste GP start van de Italiaan Michele Alboreto. Helaas voor hem geen reden tot feest. Hij viel na 13 ronden al uit.
(http://www.f1fanatic.co.uk/wp-content/uploads/2010/09/nelsonpiquet_williamshonda_monza_1987.jpg)
Citaat van: Kootje op 06 september 2011 - 16:17:56
Citaat van: Enzo op 06 september 2011 - 00:23:15
5 september 1971
http://www.gppits.net/nieuws/video_legendarische_race_monza_1971/
Lekkewr makkelijk Enzo !!! :P
;D ;D ;D
Veel is niet altijd beter Kootje... ;)
9 september 1969:
Willy Mairesse pleegt zelfmoord in een hotelkamer in Oostende, nadat hij wegens een slepende blessure zijn carriere moest beeindigen. De voormalige Ferrari-coureur stond bekend om zijn wilde rijstijl, vele crashes maar ook om zijn verbetenheid iedere ronde de snelste te willen zijn. De Belgische'Wild Willy' was dan ook zijn logische bijnaam.
(http://b.f1-facts.com/ul/a/2457)
10 september 1961:
De Grand Prix van Italie, op Monza. De Italianen zijn vooraf erg opgewonden. Vandaag zou hun stercoureur, Wolfgang Alexander Albert Eduard Maximilian Reichsgraf Berghe von Trips, wel eens wereldkampioen kunnen worden. In hun Ferrari en dan ook nog eens op hun Monza!
Ferrari zou inderdaad de wereldtitel pakken. Maar toch zou niemand in Italie juichen die dag.
In de tweede ronde al raakt Von Trips de Lotus van Jim Clark. De Ferrari tolt verwoestend over de baan en duikt het publiek in. Von Trips en 14 Italiaanse fans komen om het leven. De race gaat ondanks het drama gewoon door en Von Trips' teamgenoot Phil Hill pakt de wereldtitel.
(http://static.guim.co.uk/sys-images/Sport/Pix/pictures/2011/9/6/1315303566176/The-fatal-collision-of-Wo-007.jpg)
1934
Vandaag werd in het Italiaanse Milaan Lucien Bianchi geboren.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ac/BianciLucien_19680802.jpg/150px-BianciLucien_19680802.jpg)
Bianchi, die in '46 als kind naar België kwam toen zijn vader begon te werken voor amateur Formule 1 coureur Johnny Claes, reed zijn eerste van 19 Formule 1-races in 1960 met een oude Cooper en reed kort in een Emeryson die werd beheerd door de Ecurie Nationale Belge. Andere teams waar hij heeft voor gereden zijn oa Lotus, Lola en Cooper.
Zijn beste resultaat behaalde hij tijdens de Monegaskische Gp van 1968 waar hij 'n 3e plaats behaalde. In 1969 vervoegde hij zich bij het Cooper-BRM F1 team voor zijn eerste volledige F1 seizoen, maar op 30 maart dat jaar verongelukte hij in zijn Alfa Romeo T33 Sportscar nadat hij tegen een telefoonpaal vloog gedurende testen voor de 24 uur van Le Mans.
Na zijn dood werd op het Belgische circuit Zolder bocht 4 naar hem vernoemd.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8b/Circuit_zolder.png)
11 september 1988: het Ferrari-duo Gerhard Berger en Michele Alboreto behaalt een historische dubbelzege op Monza. Voor de Scuderia is het de eerste overwinning in de Italiaanse racetempel sedert 1979, toen Jody Scheckter – op korte afstand gevolgd door zijn teamgenoot Gilles Villeneuve – er met een zege de wereldtitel veilig stelde. De 'thuis'overwinning van Berger wordt door het Italiaanse publiek op emotionele wijze onthaald; het is immers de eerste zege voor de Scuderia sedert de dood van zijn grote bezieler Enzo Ferrari een maand eerder. Bovendien is het de enige Grote Prijs in 1988 die niet door het dat jaar oppermachtige McLaren-Honda gewonnen wordt. McLaren-rijders Senna en Prost rijden aanvankelijk wel naar goede gewoonte van bij de start snel weg van de rest van het veld, maar na twee derden van de wedstrijd moet Prost opgeven door een mechanisch defect. Tegen het einde van de race begint de andere McLaren van Senna plotseling behoorlijk te vertragen en krijgt het Ferrari-duo de leider in de race alsmaar dichter in het vizier. Tot Senna twee ronden voor het einde in de eerste chicane na de start/finish bij het dubbelen in aanrijding komt met de Franse veteraan Jean-Louis Schlesser, die als vervanger van de zieke Nigel Mansell voor Williams de enige officiële GP uit zijn carrière rijdt. Senna moet opgeven en de weg ligt meteen open voor de Ferrari's om geschiedenis te schrijven. De derde podiumplek is voor de Amerikaan Eddie Cheever, in de door Ross Brawn ontworpen Arrows A10.
(http://img535.imageshack.us/img535/1154/ferrari88.jpg)
De laatste ronden van de wedstrijd:
http://www.youtube.com/watch?v=IZ3e4tRpCKE (http://www.youtube.com/watch?v=IZ3e4tRpCKE)
1978
R.I.P. Ronnie Peterson
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/pt/f/f9/RonniePeterson.jpg)
10 september 1978 : Na de opwarmronde reden de 24 auto's op naar de startgrid. De overenthousiaste racestarter zwaaide echter te vroeg met de vlag: de eerste coureurs hadden hun plek op de grid net ingenomen terwijl de auto's in de tweede helft van het veld nog naar hun startposities rolden. Het resultaat was dat het complete veld in elkaar schoof in de bottleneck vlak voor de eerste chicane (waar de baan half zo breed was als bij start/finish) met een massacrash als gevolg.
http://www.youtube.com/watch?v=1wk7uSuWPkE
Riccardo Patrese, door velen gezien als de man die het ongeluk veroorzaakte, kwam volgens sommigen tijdens een wilde inhaalbeweging in contact met James Hunt, hoewel foto's aantoonden dat er nog ruimte zat tussen de twee bolides. Hoe dan ook, Hunt week uit voor Patrese, en tikte met het linkervoorwiel van zijn wagen het rechterachterwiel van Peterson's Lotus aan. Ook Vittorio Brambilla, Hans-Joachim Stuck, Patrick Depailler, Didier Pironi, Derek Daly, Clay Regazzoni en Brett Lunger raakten betrokken bij de crash.
(http://www.atlasf1.com/2000/ita/preview/peterson1.jpg)
Peterson's Lotus 78 boog scherp af naar rechts en knalde bijna frontaal op de vangrails. De volle brandstoftanks scheurden open en de bolide veranderde in een vuurbal. Peterson zat door de klap bekneld in z'n wagen, maar Hunt, Regazzoni and Depailler bevrijdden hem uit de vlammenzee voordat hij al te zware brandwonden zou oplopen. Hij was volledig bij bewustzijn en werd in het midden van de baan gelegd. Het was duidelijk dat Peterson zeer zwaar gewond was aan beide benen. Het duurde maar liefst 20 minuten voordat er dokteren en een ambulance ter plaatse waren. Er was op dat moment meer bezorgdheid rond de toestand van Brambilla, die een rondvliegend wiel op zijn hoofd had gekregen en in bewusteloze toestand in zijn auto zat. Peterson's leven was op dat moment niet in gevaar. Hij werd overgebracht naar een hospitaal in Milaan, de brokstukken werden van het circuit gehaald en er werd een herstart gegeven.
(http://gforcef1.files.wordpress.com/2010/04/untitled20.jpg)
In het hospitaal werd duidelijk dat Peterson 17 breuken in het rechterbeen had en 3 in het linkerbeen. Na overleg met Ronnie zelf, besloten de artsen tot operatie over te gaan om de beenderen te stabiliseren. Maar 's nachts na de operatie vermengde zich door de beenbreuken beenmerg van zijn benen in de bloedbaan. Vetembolieën ontstonden die al snel zijn belangrijkste organen bereikten, zoals longen, lever en hersenen. Tegen de morgen hadden alle organen het opgegeven, en enkele uren later werd hij dood verklaard. De tragedie van dit alles is dat Ronnie's leven wellicht gered zou geweest zijn als hij direct na het ongeval al medische bijstand zou hebben verkregen.
(http://www.ronniepeterson.se/subc/images/rp/rp_grav8414_jorgen_cruse.jpg)
Ronnie Peterson reed een totaal van 123 Grote Prijzen gedurende zijn carrière en won er 10 van. Hij wordt vaak gezien als een van de beste coureurs, samen met Stirling Moss en Gilles Villeneuve, die nooit wereldkampioen werden.
Zie ook dit artikel:
http://www.gppits.net/magazine/het_grote_verdriet_van_zweden/ :)
17 September 1960:
Damon Hill wordt geboren in de Britse hoofdstad Londen. De zoon van tweevoudig wereldkampioen Graham begint zijn loopbaan in de racerij op twee wielen, maar stapt later over op vier wielen. Door de omweg debuteert de Williams-testrijder pas op 32-jarige leeftijd in de Formule 1 bij het ver afgezakte Brabham-team.
Grote successen behaalt Hill als hij door Frank Williams in 1993 wordt terug gehaald en naast kopman Alain Prost plaats mag nemen. Hill legt de ervaren Prost het vuur na aan de schenen en pakt drie mooie zeges op rij. Aan het eind van het seizoen gaat Prost met pensioen en krijgt Hill gezelschap van Ayrton Senna. De Braziliaan laat het leven echter in de derde race van het seizoen en Hill werpt zich in het restant van het seizoen knap op als nieuwe kopman. Uiteindelijk mist hij de titel op een enkel punt, na een spraakmakende crash met rivaal Michael Schumacher.
In 1995 presteert Hill grillig in een steeds onvriendelijker wordende tweestrijd met de Duitser. Maar in 1996 pakt Hill acht zeges en zijn eerste wereldtitel. Daarmee bereikt de Hill-familie iets dat nooit eerder is voorgekomen: de zoon van een wereldkampioen werd zelf ook kampioen. Een ongekende prestatie.
Frank Williams stuurt de nieuwe wereldkampioen echter hardhandig de laan uit en daarmee komen Hill's grote successen tot een abrupt eind. Na een kwakkelend jaar in het kleine Arrows-team stapt Demon Damon over naar Jordan, waar hij in Spa Franchorchamps de eerste zege van het team pakt. Het zou de 22e en allerlaatste zege van Hill blijken te zijn. In 1999 rijdt Hill vrij ongemotiveerd en plichtmatig zijn rondjes. Aan het einde van dat jaar stopt de vriendelijke Brit voorgoed.
(http://www.formula1.com/wi/597x478/manual/gallery_image_main_71_12.jpg)
Volgens mij had Frank Williams wel een handje aan kampioenen de laan uit sturen. ;) Mansell (hoewel hij zelf niet naast Prost wilde rijden), Prost en ook Hill verlieten Williams na het behalen van de titel. Apart.
Piquet ging ook weg als regerend kampioen. Al ging die met de Honda motoren mee naar Lotus.
19 september 1971:
Jackie Stewart wint in zijn Tyrrell overtuigend de door regen geteisterde Canades Grand Prix op het circuit van Mosport. De omstandigheden zijn zo slecht dat de wedstrijd na 64 rondes wordt afgevlagd. Ronnie Peterson wordt tweede, Mark Donohue debuteert in de F1 met een excellente derde plaats. Stewart wordt dat jaar met een overmacht aan punten afgetekend wereldkampioen.
(http://farm3.static.flickr.com/2298/1643746107_9d9e34e219.jpg)
Citaat van: Jeroen op 17 september 2011 - 19:04:02
Piquet ging ook weg als regerend kampioen. Al ging die met de Honda motoren mee naar Lotus.
Williams werd in totaal zeven keer wereldkampioen bij de rijders, maar voerde slechts drie maal het startnummer 1 op een van zijn auto's: in 1981 (Jones), 1983 (Rosberg) en 1998 (Villeneuve). Qua efficiëntie scoorde het team in dat opzicht dus niet erg hoog.
sir Frank Williams is nu eenmaal 'n man met z'n hand op de knip.
Als 'n coureur van hem dan WK werd, dan moesten ze niet met salariseisen aan komen zetten.
Dat is 'n fout die oa Hill maakte.
En ja .... dan kun je vertrekken bij Williams.
Daarnaast hebben zij de filosofie dat de auto het WK maakt, niet de coureur.
Maw: Iedere coureur kan WK worden in onze auto.
Helaas is dat al ff niet meer het geval, maar zo was het wel in de roemruchte jaren '90
Citaat van: Kootje op 18 september 2011 - 10:27:16
Daarnaast hebben zij de filosofie dat de auto het WK maakt, niet de coureur.
Maw: Iedere coureur kan WK worden in onze auto.
Dat is een veel verteld verhaaltje, maar helaas wel een fabeltje eerste klas. In 1986 werd Piquet gehaald omdat ze dachten dat Mansell geen kampioen zou kunnen worden. In 91 werd Mansell weer teruggehaald, die toen al een van de besten van het veld was. Daarna haalden ze meervoudige kampioenen als Senna en Prost.
Dan kan Frank die filosofie van de beste wagen wel blijven vertellen, maar zijn acties bewezen dat het pure onzin was. Als Frank de beste rijder kon krijgen, deed hij dat.
Citaat van: Jeroen op 18 september 2011 - 10:58:15
Citaat van: Kootje op 18 september 2011 - 10:27:16
Daarnaast hebben zij de filosofie dat de auto het WK maakt, niet de coureur.
Maw: Iedere coureur kan WK worden in onze auto.
Dat is een veel verteld verhaaltje, maar helaas wel een fabeltje eerste klas. In 1986 werd Piquet gehaald omdat ze dachten dat Mansell geen kampioen zou kunnen worden. In 91 werd Mansell weer teruggehaald, die toen al een van de besten van het veld was. Daarna haalden ze meervoudige kampioenen als Senna en Prost.
Dan kan Frank die filosofie van de beste wagen wel blijven vertellen, maar zijn acties bewezen dat het pure onzin was. Als Frank de beste rijder kon krijgen, deed hij dat.
Tuurlijk, dat doet iedereen.
Maar hij zet die woorden wel kracht bij door diezelfde beste rijder ook zo weer eruit te gooien of iig geen moeite te doen deze te behouden.
Volgens mij weigerde Frank kampioenen meer geld te betalen en was dat de reden dat rijders vertrokken als kampioen.
Dat was zijn goed recht. Hij had jarenlang de beste auto's plus de opvolgers meestal al in huis
18 september 1953
RIP Charles de Tornaco
(http://b.f1-facts.com/ul/a/2205)
Charlers de Tornaco overlijd op 26-jarige leeftijd na 'n crash tijdens de kwalificatie voor de Grand Prix de Modena. Doordat er in die tijd nog geen medische faciliteiten aanwezig waren, werd hij met ernstig hoofd-en nekletstel in 'n personenauo naar het plaatselijke hospitaal vervoerd. Hier zou hij echter niet levend aankomen.
De Tornaco, mede oprichter van de Ecurie Belgique*, debuteerde in 1952 in de Formule 1 nadat de regels voor het wereldkampioenschap Formule 1 gewijzigd werden. Tijdens de Grand Prix van België dat jaar, behaalde de Belg met een Ferrari 500 zijn beste resultaat met 'n 7e plek.
De Ecurie Belgique zou later als Ecurie Francorchamps verder gaan na bezwaren van de Belgische autosportbond
Citaat van: Kootje op 18 september 2011 - 11:00:24
Tuurlijk, dat doet iedereen.
Maar niet iedereen verteld het fabeltje dat de rijder er niet toe doet. ;)
CitaatMaar hij zet die woorden wel kracht bij door diezelfde beste rijder ook zo weer eruit te gooien of iig geen moeite te doen deze te behouden.
Ja, maar die beste rijder verving hij weer door een andere beste rijder. Mansell door Prost. Prost door Senna. Hij heeft ook nog achter Schumacher aangezeten. Frank Williams is een prachtige vent met een geweldig team, maar hij is net als iedere andere teambaas en zoekt de beste rijder.
Citaat van: Jeroen op 18 september 2011 - 20:32:13
Ja, maar die beste rijder verving hij weer door een andere beste rijder. Mansell door Prost. Prost door Senna. Hij heeft ook nog achter Schumacher aangezeten. Frank Williams is een prachtige vent met een geweldig team, maar hij is net als iedere andere teambaas en zoekt de beste rijder.
Hill werd anders vervangen door Frentzen.
En oke ..... hij had Villeneuve al in huis, maar die werd op zijn beurt weer vervangen door Ralf Schumacher of Alex Zanardi.*
Dus dat bewijst voor mij dat ze geen moeite doen hun kampioenen te houden.
Dat ze in de jaren '90 diverse kampioenen lieten gaan en daar 'n andere grootheid voor terug kregen is gewoon het gevolg van de topauto die ze toen hadden.
Iedereen wil voor het beste team rijden, en dat was Williams nu eenmaal.
Andersom gaf dat Williams natuurlijk ook de macht om inderdaad volgens die filosofie te werk te gaan.
*de ander verving Frentzen
Inderdaad, toen hill ging hadden ze Villeneuve al, daarna zakten ze simpelweg weg in de rankings en kwamen de toppers niet meer. Ferrari reed ook jarenlang met Alesi en Berger, toch hebben ze ook daar liever wereldtoppers. Frank heeft voor mij vaak genoeg bewezen dat ook hij altijd op zoek was naar de beste rijder.
Citaat van: Jeroen op 19 september 2011 - 06:55:45
Inderdaad, toen hill ging hadden ze Villeneuve al, daarna zakten ze simpelweg weg in de rankings en kwamen de toppers niet meer. Ferrari reed ook jarenlang met Alesi en Berger, toch hebben ze ook daar liever wereldtoppers. Frank heeft voor mij vaak genoeg bewezen dat ook hij altijd op zoek was naar de beste rijder.
Ik vind persoonlijk toch dat Williams met Ralf Schumacher en J-P Montoya ook nog een behoorlijk sterk rijdersduo had. In 2002 viel er tegenover Ferrari uiteraard niets te beginnen, maar in de jaren 2001 (drie overwinningen voor Ralf) en 2003 (Montoya titelkandidaat tot de voorlaatste race) speelde Williams echt nog op het hoogste niveau mee. Dat ze in 2004 terugvielen, was toen echt aan de lamentabele auto te wijten (de zgn. 'walrus').
DE walrus ja, en BMW die ermee ophield voor Williams
20 september 1987: Alain Prost wint in een McLaren-TAG/Porsche op de omloop van Estoril de Grote Prijs van Portugal, voor Gerhard Berger (Ferrari) en Nelson Piquet (Williams-Honda). Prost weet de overwinning pas in de laatste ronden naar zich toe te trekken, wanneer de van op de pole gestarte Berger de leiding kwijtspeelt na een stuurfout. Het is de allerlaatste overwinning voor de succesvolle TAG/Porsche-turbomotor, die goed was voor drie rijderstitels en twee constructeurstitels tussen 1983 en 1987 en aan het eind van het seizoen uit de Formule 1 zal verdwijnen. Maar ook voor Prost zelf is het een historische overwinning Met zijn achtentwintigste zege doet hij nu immers beter dan Jackie Stewart en is hij voortaan alleenrecordhouder. Gedurende de rest van zijn carrière, die hij beëindigt in 1993, zal Prost zijn zegeaantal nog weten aan te dikken tot 51. Dit record zal hij behouden tot in 2001, wanneer hij in de ranglijst aller tijden zelf voorbijgestoken wordt door Michael Schumacher, die tot op heden 91 overwinningen behaalde.
(http://img405.imageshack.us/img405/9890/alainprostestoril1987.jpg)
20 september 1969: GP van Canada:
Wikipedia: Al Pease became the only driver to be black flagged for being too slow
:D
Welkom trouwens, Matthijs!
Dank je wel Jeroen! Ik zie dat dit forum geen subforum heeft om me voor te stellen?
Citaat van: Matthijs op 20 september 2011 - 13:05:24
Dank je wel Jeroen! Ik zie dat dit forum geen subforum heeft om me voor te stellen?
Nee, klopt.
Maar je kunt rustig 'n topicje starten hoor.
Zakt vanzelf wel wef als we je zat zijn. ;) :P :D ;D
Ja hoor, leuk om je in 'andere onderwerpen' voor te stellen. Misschien moeten we dat ook vaker doen. :)
(http://img710.imageshack.us/img710/8826/nostalgia6.jpg)
Man van de race in de GP van Oostenrijk in 1997: Jarno Trulli
21 september 1997: na een afwezigheid van tien jaar keert de Grote Prijs van Oostenrijk terug op de Formule 1-kalender. De race wordt nog steeds gereden op dezelfde locatie waar eertijds de race plaatsvond, maar de vroegere Österreichring – die nu omgedoopt is tot A1-Ring – heeft een grondige metamorfose ondergaan, waarbij de snelle bochten van weleer uit het parcours gehaald zijn. Pole-man Jacques Villeneuve behaalt in zijn Williams-Renault zijn zesde zege van het seizoen, maar de echte ster van de race is de Italiaan Jarno Trulli. De Prost-coureur, die al sedert de Grote Prijs van Frankrijk invalt voor de zwaar geblesseerde Olivier Panis, pakt aan het einde van de eerste ronde de leiding wanneer de motor van Mika Häkkinen's McLaren-Mercedes de geest geeft. Trulli rijdt de halve race op kop en ligt vervolgens nog steeds tweede wanneer ook hij met pech moet opgeven. De volgende race zal Panis zijn comeback maken, maar Trulli heeft tijdens zijn invalbeurt genoeg laten zien om het volgende seizoen een vaste stek in het team te krijgen. WK-leider Michael Schumacher beleeft geen al te beste dag in Oostenrijk. Door een stop-and-go penalty raakt hij niet verder dan de zesde plaats en zo ziet hij Villeneuve in de tussenstand terugkomen tot op één punt. De Oostenrijkse GP zal vanaf 1997 tot en met 2003 opnieuw jaarlijks plaatsvinden, waarna de race weer van de kalender gehaald wordt. De plannen van de nieuwe eigenaar Dieter Mateschitz (Red Bull) om het circuit volledig te moderniseren worden na de afbraak van de oude installaties plotseling stopgezet wanneer enkele investeerders zich terugtrekken uit het project, waardoor de in een ruïne herschapen omloop voorgoed voor de autosport verloren lijkt te gaan. Maar na enkele donkere jaren komt er alsnog schot in de zaak en in mei 2011 wordt het vernieuwde circuit, dat nu Red Bull Ring heet, officieel heropend. Dit jaar passeert de DTM er alvast voor een race; zien we er binnenkort ook de Formule 1 terug?
(http://img204.imageshack.us/img204/2143/oesterreichringkaartje.jpg)
De oude (grijs) en de nieuwe layout (rood, vanaf 1997) van de omloop.
(http://img825.imageshack.us/img825/1598/spielberg20080403134332.jpg)
Het circuit zoals het er na de afbraakwerken van 2004 verschillende jaren bij lag.
(http://img194.imageshack.us/img194/2858/dtmredbullringrengervan.jpg)
De DTM in 2011 in actie op het nieuwe circuit.
22 september 1996: Jacques Villeneuve wint de allerlaatste Grote Prijs van Portugal in Estoril, voor zijn Williams-teamgenoot Damon Hill, waardoor hij de strijd om de titel tot de laatste race in Japan weet te rekken. Villeneuve geeft zijn zege extra glans door een magistrale inhaalactie op Michael Schumacher, die hij in de snelle bocht voor start/finish buitenom passeert.
http://www.youtube.com/watch?v=Mp37Rl2J_fg&feature=related
(http://img691.imageshack.us/img691/9620/portugalpodium595.jpg)
En dat terwijl zijn monteurs nog zo hadden gezegd dat je daar niet kan inhalen!
Geweldige actie inderdaad.
23 September 1973:
Tijdens de Grote Prijs van Canada wint Peter Revson zijn tweede en, naar later zou blijken, laatste Formule 1-race. De zege van de New Yorker is echter wel omstreden.
Voor het eerst in de geschiedenis komt er namelijk een Safety Car de baan op, na een botsing tussen Francois Cevert en Jody Scheckter. De in Assen geboren Canadees Eppie Wietzes gaat in zijn Porsche 914 echter in de fout door vlak voor de Iso-Marlboro van de Nieuw Zeelander Howden Ganley te gaan rijden.
Daarvan kunnen de nodige rijders, waaronder Revson, profiteren terwijl anderen ineens bijna op een ronde worden gezet. Uiteindelijk wordt regerend wereldkampioen Emerson Fittipaldi tweede, voor Jackie Oliver.
(http://www.grandprixweekly.com/wp-content/uploads/Peter-Revson.jpg)
24 september 1989:
Gerhard Berger wint in zijn Ferrari de Grand Prix van Portugal. Alain Prost wordt tweede voor McLaren en Stefan Johansson behaalt een knappe 3e stek in zijn Onyx.
De zege van Berger wordt echter overschaduwd door controverse tussen Nigel Mansell en Ayrton Senna. Als Mansell naar binnen komt voor nieuw rubber verremt hij zich en schiet voorbij aan de Ferrari-pits. Mansell twijfelt geen moment, zet zijn wagen in zijn achteruit en herstelt zo zijn fout.
Als de besnorde Brit terug de baan op raast ligt hij achter de van de pitstops profiterende Pierluigi Martini (de enige keer dat een Minardi ooit aan de leiding zal rijden), Berger en Senna vierde. De raceleiding weet het dan al zeker: Mansell wordt gediskwalificeerd wegens diens vreemde capriolen in de pits. De zwarte vlag wordt getoond aan Ferrari nr. 27.
Maar Mansell raast als een bezetene door over de baan, haalt net als Berger en Senna Martini in en ziet dan de Braziliaanse wereldkampioen voor zich rijden. Aan het einde van het lange rechte stuk laat Senna wat ruimte, Mansell duikt erin, maar Senna stuurt gewoon in. De twee raken elkaar en de Braziliaan tolt in de rondte. Beiden zijn ogenblikkelijk uit de race.
Hoewel Mansell zeker niet de enige schuldige was aan het ongeval, Senna stuurde immers in alsof de Brit er niet reed, krijgt de wedstrijd voor Mansell nog een staartje: Hij mag niet deelnemen aan de Spaane race twee weken later omdat hij de zwarte vlag heeft genegeerd. Daarmee komt Mansell er nog genadig van af.
(http://statsf1.perso.sfr.fr/photos/gp/1989/481.jpg)
(http://img845.imageshack.us/img845/1844/main2l.jpg)
Formule 1 op een parking
25 september 1982: Michele Alboreto wint in een Tyrrell-Cosworth de Grote Prijs van Las Vegas, de laatste race van het seizoen. Voor de Italiaan is het zijn eerste Formule 1-zege. De wedstrijd, die overigens op zaterdag verreden wordt in plaats van gebruikelijk op zondag, vindt voor de tweede en laatste keer plaats op een tijdelijke omloop aangelegd op de parking van het prestigieuze Ceasars Palace Hotel. De overwinning van Alboreto wordt overschaduwd door de strijd om de wereldtitel, die nog gaat tussen de Fin Keke Rosberg (Williams-Cosworth) en de Noord-Ier John Watson (McLaren-Cosworth). Voor de aanvang van de race is de stand 42-33 in het voordeel van Rosberg, wat concreet betekent dat Watson moet winnen en Rosberg geen punten mag scoren. Watson zal uiteindelijk als tweede na Alboreto eindigen, terwijl Rosberg als vijfde over de streep gaat: ondanks dat de Fin dat jaar slechts één race wint, is hij de allereerste Finse wereldkampioen uit de geschiedenis. De derde podiumplaats is voor de Amerikaan Eddie Cheever (Ligier-Matra). De zevende dubbele trainingszege van het Renault-duo Prost-Arnoux draait zoals zo vaak dat seizoen uit op een bittere pil in de wedstrijd zelf: Arnoux valt uit met motorpech, Prost wordt slechts vierde. De race in Las Vegas is de derde wedstrijd die dat jaar in de Verenigde Staten wordt gehouden (naast Long Beach en Detroit), een record. Ook is het de allerlaatste wedstrijd waarin de zogenaamde 'wing cars' te zien zijn; met ingang van 1983 worden deze definitief verboden.
(http://img94.imageshack.us/img94/9193/alboreto82.jpg)
Eerste zege voor Michele Alboreto
(http://img29.imageshack.us/img29/4540/alainprostayrtonsennamc.jpg)
Alain Prost neemt niet zonder moeite de leiding in de race over
25 september 1988: Alain Prost wint in een McLaren-Honda op de omloop van Estoril de Grote Prijs van Portugal. De Italiaan Ivan Capelli wordt sensationeel tweede in een March-Judd, terwijl Michele Alboreto (Ferrari) in de laatste rechte lijn de derde podiumplaats wegens brandstofgebrek nog kwijtspeelt aan Thierry Boutsen (Benetton-Ford). Hét moment van de race vindt echter plaats in de tweede ronde, wanneer Ayrton Senna zijn teamgenoot Prost op het rechte stuk bij start/finish bijna in de muur duwt wanneer de Fransman hem wil inhalen.
http://www.youtube.com/watch?v=yjfwRrvtlNw
Met deze drieste actie wordt de kiem gelegd voor een jarenlange vete tussen beide superkampioenen, die zijn hoogtepunt zal vinden bij de start van de Grote Prijs van Japan 1990, wanneer Senna zijn ondertussen ex-ploegmaat bij de start van de baan rijdt. De vete zal nog aanhouden zolang beide kemphanen samen in de Formule 1 actief zijn en voor het eerst bijgelegd worden bij het afscheid van Prost eind 1993. De definitieve verzoening komt er in Imola op 1 mei 1994, slechts een paar uur voor Senna dodelijk zal verongelukken, wanneer de Braziliaan tijdens de warm-up voor de tv-camera's een rondje van commentaar voorziet. Hij vangt zijn ronde aan met de woorden: 'De groeten aan mijn goede vriend Alain. Ik mis je.'
http://www.youtube.com/watch?v=2l588P4l5g8
Binnen 1.18 nadat de 25e is begonnen twee berichtjes geplaats...
Damn, SDG is sneller dan Vettel!
27 september 1981: de Fransman Jacques Laffite wint in een Ligier-Matra de verregende Grote Prijs van Canada in Montreal, voor John Watson (McLaren-Cosworth) en de plaatselijke favoriet Gilles Villeneuve (Ferrari). De Argentijnse leider in de WK-stand, Carlos Reutemann (Williams), ziet zijn dichtste achtervolger, de Braziliaan Nelson Piquet (Brabham), tot op één punt naderen. Piquet finisht als vijfde en Reutemann valt buiten de punten. Alain Prost (Renault) en titelverdediger Alan Jones (Williams) vallen beiden uit en zijn daardoor definitief uitgeschakeld voor de wereldtitel. Laffite daarentegen speelt dankzij zijn zege nog steeds mee in de titelstrijd. Het is de zesde en laatste zege voor de Fransman en ook de laatste overwinning voor Ligier in vijftien jaar. Pas in 1996, het laatste jaar waarin het team onder de naam Ligier meedoet, zal Olivier Panis in Monaco de volgende race voor het team winnen. Het is ook de laatste keer dat de Canadese GP aan het eind van het seizoen verreden wordt. Vanaf 1982 verhuist de wedstrijd op de kalender naar de maand juni en wordt de omloop in Montreal omgedoopt tot Circuit Gilles Villeneuve, als eerbetoon aan de in mei 1982 verongelukte piloot.
(http://img198.imageshack.us/img198/1162/imagesca7erhrh.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=9NnTzt1msH8
----------------------------------
27 september 1992: Nigel Mansell (Williams-Renault) wint de Grote Prijs van Portugal op het circuit van Estoril. Voor de Brit, die al sedert medio augustus rekenkundig zeker is van de wereldtitel, is het de negende overwinning van het seizoen, waarmee hij het record van Ayrton Senna uit 1988 (acht zeges) verbetert. De race blijft echter vooral in het geheugen gegrift omwille van een angstwekkende crash tussen Mansell's teamgenoot Riccardo Patrese en Gerhard Berger (McLaren-Honda), wanneer Patrese op het rechte stuk voor start en finish gelanceerd wordt op de achterwielen van Berger als deze afremt om de pitstraat in te rijden. De Italiaan wordt de lucht in geslingerd en vliegt daarbij nét niet over kop, vliegt nét niet tegen een overbrugging over het circuit aan en schuift bij de landing op vier wielen langs de pitmuur verder tot hij tot stilstand komt. Patrese komt er bijgevolg met de schrik vanaf. Het is werkelijk stom geluk dat de Formule 1 die namiddag aan groot onheil ontsnapt.
http://www.youtube.com/watch?v=Nj7TewU5AVc
(http://img43.imageshack.us/img43/3963/patreseestoril1992.gif)
:o wat een idiote actie van Patrese...
28 september 1980: de Australiër Alan Jones wint in een Williams-Cosworth de Grote Prijs van Canada in Montreal, de voorlaatste race van het seizoen, en is de nieuwe wereldkampioen Formule 1. Het is meteen ook de eerste titel voor het team van Frank Williams, net als Jones een paar jaar voordien nog een bescheiden middenmoter. De race wordt afgebroken na een massacrash bij de start, waarbij Jones zijn enige concurrent voor de wereldtitel, de Braziliaan Nelson Piquet (Brabham), in de muur duwt. Bij de herstart neemt Piquet snel de leiding, maar motorpech maakt na een derde van de race definitief een eind aan zijn titelambities. Jones wint uiteindelijk voor zijn teamgenoot Carlos Reutemann, maar verder beleven een hoop rijders maar weinig plezier aan de wedstrijd. De Fransman Didier Pironi gaat in zijn Ligier als eerste over de meet, maar een strafminuut als gevolg van een valse start zorgt ervoor dat hij pas als derde geklasseerd wordt. De Franse veteraan Jean-Pierre Jabouille raakt zwaar gekwetst aan de benen bij een crash met zijn Renault. Hij zal dit ongeluk nooit meer te boven komen en stapt in 1981 halverwege het seizoen na enkele vruchteloze races voor Ligier definitief uit de Formule 1. In Canada komen ook twee debutanten aan de start, die echter beiden al snel uitvallen: bij Alfa Romeo debuteert de 22-jarige Italiaan Andrea de Cesaris en de Nieuw-Zeelander Mike Thackwell rijdt een derde wagen voor Tyrrell. De op dat moment jongste coureur die ooit aan een Grote Prijs deelnam (19 jaar en 182 dagen, in 2009 zal de Spanjaard Jaime Alguersuari pas 19 jaar en 125 dagen oud zijn wanneer hij zijn debuut maakt in Hongarije) ziet zijn debuut al na enkele meters eindigen, wanneer de eerste start afgebroken wordt en hij bij de tweede start zijn auto moet afstaan aan zijn kopman Jean-Pierre Jarier. Nog slechter vergaat het uittredend wereldkampioen Jody Scheckter. De Zuid-Afrikaan, die er het hele seizoen al bar weinig van bakt in zijn amechtige Ferrari, ervaart in zijn voorlaatste GP-deelname dat het blijkbaar allemaal nog wat slechter kan als hij zich voor de race niet eens weet te kwalificeren.
http://www.youtube.com/watch?v=uDc3DbUISS0
(http://img638.imageshack.us/img638/4656/1003ou.jpg)
30 september 1946:
In het Duitse Dorfen wordt Jochen Mass geboren. Mass zal uiteindelijk een uiterst succesvol sportscar coureur worden maar niet nadat hij van 1973 tot 1982 actief is in de Formule 1. In 1973 wordt hij ingelijfd door het team van oud-wereldkampioen John Surtees, maar krijgt aan het eind van 1974 zijn grote kans als hij mag overstappen naar het team van McLaren dat dat jaar met Emerson Fittipaldi wereldkampioen wordt.
In 1975 behaalt Mass zijn grootste succes door in Spanje de race op Montjuich te winnen. Veel vreugde gaf de zege echter niet. De aanvankelijk raceleider Rolf Stommelen vliegt in barriere, brand breek uit, en de wagen caramboleert het publiek in. Stommelen overleeft maar vier omstanders vinden de dood. De race wordt onmiddelijk gestopt en Mass is de winnaar.
Verdere glorie blijft uit, Mass verlaat McLaren, stapt over naar kleine teams als ATS en March. In 1982, Mass' laatste seizoen is hij andermaal betrokken bij een gruwelijk ongeluk. Op Zolder wil Mass tijdens de kwalificatie aan de kant gaan voor Villeneuve. Maar de Canadees kiest echter de zelfde kant. Diens Ferrari wordt de lucht in geworpen, Villeneuve wordt uit de wagen de hekken in geslingerd en sterft.
Na 1982 kiest Mass voor sportscars en wordt daarin veel succesvoller dan in zijn F1-loopbaan.
(http://www.forix.com/8w/varia/jm-mc75.jpg)
Precies 10 jaar geleden won Mika Häkkinen zijn laatste GP (Indianapolis). Het was geen overwinning van uitzonderlijke klasse, de strategie van McLaren was gewoon de beste en concurrenten Montoya en Barrichello vielen uit. Veel teams en coureurs droegen speciale 'US-tributes' op hun auto's en helmen in reactie op de aanslagen van 11 september.
Nog 'n tweede verjaardag vandaag.
Op deze dag in 1961 werd in het Belgische Verviers Eric "Tintin" van de Poele geboren.
(http://en.espnf1.com/PICTURES/CMS/6700/6740.1.jpg)
Na een carrière in oa Formule Ford, Formule 3 en de DTM (kampioen in 1987 in 'n BMW M3), weet van de Poele in 1989 'n stoeltje in de Formule 3000 (voorloper GP2) te bemachtigen en wordt in z'n tweede jaar vice-kampioen achter Erik Comas. Die prestatie levert hem een plaats op in de Formule 1 bij het nieuwe Modena Lamborghini team voor het seizoen 1991.
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRvDTJzcGHwE7HMdnshkgw6EVXis3ypOsvZz4_yyXOPPiC-Pn0mZA)
Het jaar loopt uit op een regelrechte teleurstelling. Slechts één maal weet van de Poele zich te kwalificeren, en wel voor de Grand Prix van San Marino waar hij zich op de 21e startplaats weet te nestelen. Tijdens die GP lijkt hij te gaan stunten met 'n 5e plaats, maar in de laatste ronde begeeft de benzinepomp het en valt hij terug naar plek 9.
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSVwOfTM1cN1PQiIdavkPOUPpyVK7eeq2p-ycKFWct9okjkyYfMxQ)
Na het seizoen trekt Lamborghini zich wegens geldgebrek terug en van de Poele stapt over naar het ooit roemruchte team van Brabham dat wegens geldgebrek af is gegleden naar de achterhoede. Daarom valt ook hier weinig eer voor hem te behalen, net zo min als voor zijn teamgenoten Giovanna Amati (de laatste vrouw in de Formule 1) en Damon Hill (de latere wereldkampioen). Als Fondmetal tijdens het seizoen Andrea Chiesa dumpt neemt van de Poele diens plekje over. Fondmetal is beter dan Modena en Brabham (dat zich vlak na het vertrek van Eric terugtrekt uit de Formule 1), maar ook zij trekken zich wederom wegens geldgebrek, al gauw terug.
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcR7j4On0IT19hzTvMz92TQuAsi_BKPAYmRpYgkj1zeP6zYqwqnX)
Voor het seizoen 1993 wordt hij testcoureur bij Tyrrell, en zal zich vanaf dan ook gaan richten op andere raceklassen. Zo wint hij in 1995 de 12 uren van Sebring en is hij in 2008 voor de vijfde keer de sterkste in de 24 uur van Spa-Francorchamps, één record.
Kootje, mooi verhaal! Je beseft alleen wel dat je een foto van Hill hebt geplaatst ipv Vd Poele? Bij gebrek aan beter?
Citaat van: Matthijs op 30 september 2011 - 11:26:04
Kootje, mooi verhaal! Je beseft alleen wel dat je een foto van Hill hebt geplaatst ipv Vd Poele? Bij gebrek aan beter?
Oops :-[
Bij de foto stond vd Poele, heb gewoon niet verder gekeken eigenlijk.
Gaat 'm direct aanpassen.
1 oktober 1942
Jean-Pierre wordt geboren in Parijs. De racerij zit op dat moment in de lift in Frankrijk en de Parijzenaar raakt dan ook al snel in de ban van het racevirus. Jabouille blijkt talentvol. Toch maakt hij, ondanks de nodige aansprekende resultaten in andere raceklassen, pas op 28-jarige leeftijd zijn debuut in de F1. Voor het team van Frank Williams mag Jabouille in 1974 het proberen tijdens de GP van Frankrijk, maar de Fransman kan zich niet kwalificeren. Ook John Surtees geeft hem eenmalig een kans dat jaar maar ook op de Osterreichring mag Jabouille niet van start gaan.
Een jaar later, in 1975, concentreert hij zich nog steeds op Formule 2, maar mag andermaal opdraven tijdens de Franse GP. Ditmaal voor Ken Tyrrell. Voor het eerst weet hij zich te kwalificeren en Jabouille finisht op Paul Ricard op een 12e plek. In 1976 rijdt hij geen enkele GP maar wordt hij wel Formule 2 kampioen.
Elf heeft dan genoeg gezien en helpt hun protege aan een plek bij Renault, dat op dat moment als eerste bezig is om een turbomotor te ontwikkelen. Andere teams zijn nog sceptisch: de turbo's slurpen simpelweg te veel, moeten daardoor veel te veel kilo's aan bezine meenemen en dan is er ook nog het probleem van de zogenaamde turbolag, waardoor er teveel vertraging zit tussen het gas geven en het effect daarvan op de baan. Zeker op bochtige circuits is dit een enorm probleem. Het grootste euvel voor Renault is echter de onbetrouwbaarheid van de motoren.
(http://b.f1-facts.com/ul/a/3721)
In 1978 mag Jabouille dan ook 14 keer zijn opwachting maken maar valt, mede door de sputterende turbo's liefst 9 keer uit. In Amerika behaalt hij echter een bemoedigende 4 plaats en tevens laat de Fransman in kwalificaties regelmatig zien wel de snelheid te hebben.
Een jaar later stapt Rene Arnoux in bij Renault naast Jabouille, maar het jaar begint toch weer met de nodige uitvalbeurten. Uitgerekend tijdens de thuisrace van zowel Renault, bandenleverancier Michelin, benzineproducent Elf, als Jabouille zelf, gebeurt het onverwachte: de door een turbo aangedreven Renault wint in Dijon! De aandacht gaat vooral uit naar het schitterende gevecht om plek 2 en 3 tussen Villeneuve en Arnoux, maar ondertussen schrijven Jabouille en Renault wél geschiedenis met hun turbo. Het is het teken voor de andere grote teams om snel met eigen turbo's op de markt te komen.
Toch blijven uitvalbeurten Renault achtervolgen. Ook in 1980 zet dat zich voort. Af en toe wordt Jabouille er moedeloos van. Dat jaar finisht Jabouille slechts twee schamele keren, al wint hij op de Osterreichring zijn tweede race, voor de latere wereldkampioen Alan Jones. In Canada gaat het echter helemaal is voor de Fransman. De ophanging breekt, hij crasht zwaar en loopt een zware beenbreuk op.
Jabouille mist de laatste race van 1980 op Watkins Glen en de eerste twee van 1981. Jabouille, ondertussen bij Renault vervangen door het jonge talent Alain Prost en overgestapt naar Ligier, stapt pas in Argentinie weer in zijn racewagen. De crash in Montreal blijkt echter zijn sporen te hebben nagelaten en Jabouille kan zich niet kwalficeren.
De Parijzenaar worstelt met zijn fitheid na zijn beenbreuk en besluit na een paar armoedige resultaten voor Ligier er na Spanje de brui aan te geven. Na 55 GP's, 2 zeges, 2 podiums, 6 poles en 21 punten is het voorbij. Als directeur van Peugeot Sport komt hij nog eventjes terug in de Formule 1 in 1995, maar na magere resultaten met McLaren en Jordan wordt hij ontslagen. Het is het definitieve afscheid voor Jabouille van de F1.
(http://www.autoevolution.com/images/sport_history/gallery/medium/f1-medium_67.jpg)
2 oktober 1919:
Jan Flinterman werd geboren. Samen met Dries van der Lof was de oud-luchtmachtpiloot de allereerste Nederlandse Formule 1-coureur. Beiden namen deel aan 1 Grand Prix, op Zandvoort in 1952. Flinterman werd in zijn Maserati negende. De Hagenaar stierf in 1992.
(http://www.librarying.com/cars/4/55/Albums/Album1/Large/1952_dutch_gp_-_duncan_hamilton__hwm-alta__7th__jan_flinterman__chico_landi__maserati_a6gcm__9th.jpg)
Foto: Flinterman (16) raast door de duinen achter Duncan Hamilton aan.
Aaah, je bent me net voor. :(
;D :D ;D
Sorry..... :-[
12 oktober 1986
Voor de eerste keer sedert 1970 keert de Formule 1 terug naar Mexico. De race, die nog steeds zoals voorheen op het circuit Hermanos Rodriguez in Mexico-Stad verreden wordt, kent met Gerhard Berger (Benetton-BMW) een verrassende winnaar. Zowel voor Berger als voor Benetton is het de eerste overwinning in de Formule 1. Voor de Oostenrijker, die zich voordien al ontpopt had tot de revelatie van het seizoen 1986, is het tevens de definitieve bevestiging als toppiloot, wat hem voor 1987 een transfer naar Ferrari oplevert. Berger dankt zijn zege vooral aan het Pirelli-rubber waarmee Benetton dat jaar rijdt: waar zijn op Goodyear rijdende collega's allen een of meerdere keren de pit in moeten, weet hij de race op één enkel setje banden uit te rijden. Tweede wordt Alain Prost (McLaren-TAG), die daardoor in de running blijft voor de titel, derde wordt Ayrton Senna (Lotus-Renault). De Braziliaan pakt de laatste podiumplaats pas na een lang en spannend duel met Stefan Johansson (Ferrari), die enkele ronden voor het einde nog zijn motor opblaast. Het Williams-Honda duo Nelson Piquet en Nigel Mansell - laatstgenoemde mist bovendien zijn start compleet en rijdt de hele wedstrijd achter de feiten aan - kampt de hele wedstrijd met bandenproblemen en finisht slechts als respectievelijk vierde en vijfde. Met name voor Mansell, die in Mexico mits een zege al wereldkampioen had kunnen worden, is dit een teleurstellend resultaat, wat hem twee weken later bij de seizoensfinale in Adelaide zuur zal opbreken.
(http://img11.imageshack.us/img11/8995/271185543af92e1e443.jpg)
13 oktober 1996
Damon Hill wint op de omloop van Suzuka de Grote Prijs van Japan en kroont zichzelf daarmee tot wereldkampioen Formule 1. Zijn enige nog overblijvende rivaal voor de titel, zijn Williams-teamgenoot Jacques Villeneuve, valt uit wanneer zijn bolide op het rechte stuk bij start finish een wiel verliest. Voor de Britse coureur is het na twee vice-wereldtitels in 1994 en 1995 derde keer, goede keer. Hij is bovendien de eerste zoon van een oud-wereldkampioen Formule 1 die zelf ook de titel weet te pakken. Vader Graham lukte dit in 1962 en 1968. Hill krijgt van zijn werkgever Frank Williams niet de kans om zijn titel in 1997 te verdedigen, aangezien het team voor de Duitser Heinz-Harald Frentzen kiest en hijzelf naar Arrows verhuist, waar hij een jaar lang hoofdzakelijk in de achterhoede zal rondrijden. Pas in 1998 zal Hill bij Jordan weer de beschikking krijgen over een wagen die zijn capaciteiten eer aandoet, met o.a. een zege op een verregend Spa. Eind 1999 houdt de Brit na een teleurstellend tweede seizoen bij Jordan, waarin hij als de spreekwoordelijke nachtkaars uitgaat, de F1 definitief voor bekeken.
De Japanse GP van 1996 is tevens de laatste voor Hill's landgenoot Martin Brundle, die na 165 GP-deelnames de helm aan de haak hangt en voortaan tv-commentator bij Formule 1-races wordt, een job die hij tot op de dag van vandaag uitoefent. Tevens verdwijnt de naam Ligier uit de Formule 1; vanaf het daaropvolgend seizoen luistert het Franse team naar de naam van zijn nieuwe eigenaar Alain Prost. Ook wordt na drieëntwintig seizoenen een punt gezet achter de samenwerking tussen Marlboro en McLaren. De tabaksgigant wordt met ingang van 1997 hoofdsponsor van Ferrari.
(http://img804.imageshack.us/img804/3615/suzuka96.jpg)
15 oktober 1983: in het Zuid-Afrikaanse Kyalami valt het doek over het seizoen 1983. Nog drie rijders maken kans op de wereldtitel: Alain Prost (Renault, 57 punten), Nelson Piquet (Brabham-BMW, 55 punten) en René Arnoux (Ferrari, 49 punten). Laatstgenoemde speelt geen rol van betekenis in de wedstrijd, maar de race wordt niettemin een spannende en dramatische aangelegenheid. Piquet schiet er bij de start als een pijl vandoor en laat Prost onmiddellijk achter de feiten aan rijden. Wanneer de Renault iets voor halfweg met motorpech uitvalt, heeft Piquet aan een vierde plaats genoeg om zijn tweede titel te pakken en laat zijn teamgenoot Riccardo Patrese vervolgens de kop van de wedstrijd nemen. De Italiaan behaalt zijn tweede zege, voor Andrea de Cesaris (Alfa Romeo); Piquet finisht uiteindelijk als derde en is de eerste wereldkampioen met een turbomotor. Hij volgt op de erelijst de Fin Keke Rosberg op, wiens team Williams in Kyalami voor het eerst met een Honda-turbomotor aan de start komt. De verrassing van de race is echter Niki Lauda, die met de McLaren TAG/Porsche in het middenveld start maar onweerstaanbaar naar voren oprukt. Een paar ronden voor het einde heeft hij de leidende Patrese in het vizier, tot een mechanisch defect een einde maakt aan zijn race. Niettemin geeft McLaren hier al een voorproefje van wat de rest van het deelnemersveld in 1984 te wachten staat. In de eindstand van het WK gaat Piquet Prost en Arnoux vooraf, bij de constructeurs is de titel voor Ferrari, voor Renault en Brabham. De Franse turbopionier blijft in het jaar dat de turbomotoren definitief een eind maken aan de jarenlange heerschappij van de atmosferische Cosworth-drielitermotor dus andermaal met lege handen achter. Bij de Fransen is de teleurstelling immens; Prost en Renault geven elkaar de schuld van de mislukking. Het wederzijdse vertrouwen blijkt onherstelbare schade opgelopen te hebben en enkele dagen na de race komt dan ook het nieuws dat Renault de samenwerking met zijn topcoureur stopzet. Ron Dennis is er als de kippen bij en haalt Prost voor 1984 naar McLaren.
(http://img805.imageshack.us/img805/845/1983sast.jpg)
15 oktober 1983: op dezelfde dag waarop zijn landgenoot Nelson Piquet zijn tweede wereldtitel pakt, wordt in het Braziliaanse São Paulo huidig Formule 1-coureur Bruno Senna geboren.
(http://img849.imageshack.us/img849/8981/sennrenajere20112.jpg)
Citaat van: SDG op 15 oktober 2011 - 07:22:48
Bij de Fransen is de teleurstelling immens; Prost en Renault geven elkaar de schuld van de mislukking. Het wederzijdse vertrouwen blijkt onherstelbare schade opgelopen te hebben en enkele dagen na de race komt dan ook het nieuws dat Renault de samenwerking met zijn topcoureur stopzet. Ron Dennis is er als de kippen bij en haalt Prost voor 1984 naar McLaren.
Er was ook het verhaal dat Prost zou hebben geslapen met de vrouw van een van Renaults topmannen.
16 oktober 2005: Fernando Alonso (Renault) wint de Grote Prijs van China in Shanghai. Voor de Spanjaard is het de eerste zege sedert hij twee wedstrijden terug in Brazilië de titel wist te veroveren. Het is tevens zijn zevende overwinning van het seizoen, waarmee hij op gelijke hoogte komt met vice-wereldkampioen Kimi Raikkönen (McLaren) qua aantal zeges in 2005. Raikkönen wordt tweede in China, Ralf Schumacher (Toyota) derde. Renault legt tevens beslag op de constructeurstitel. Uittredend wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) sluit een teleurstellend seizoen in mineur af door maar liefst tweemaal te crashen. In de formatieronde naar de startgrid komt hij in aanrijding met Christian Albers (Minardi) en in de race zelf spint hij tijdens een safetycarfase van de baan, wat meteen het einde van zijn race betekent. De wedstrijd wordt maar liefst tweemaal geneutraliseerd: de eerste keer omwille van een loszittend stuk kerbstone waarop Juan-Pablo Montoya (McLaren) zijn ophanging breekt, de tweede keer omwille van een zware crash van de Indiër Narain Karthikeyan (Jordan). De slotwedstrijd van 2005 is de laatste race voor de Braziliaanse Williams-reserverijder Antonio Pizzonia én voor de teams BAR, Sauber, Jordan en Minardi, die opgekocht worden en in 2006 als respectievelijk Honda, BMW, Midland en Toro Rosso door het leven zullen gaan.
(http://img828.imageshack.us/img828/6608/2005f1chinapodium.png)
17 oktober 1981: In het Amerikaanse Las Vegas wordt op de parking van het beroemde Ceasar's Palace-hotel/casino de slotwedstrijd van het WK 1981 verreden. Voor aanvang van de race zijn er nog drie kanshebbers op de wereldtitel: de Argentijn Carlos Reutemann (Williams, 49 punten), de Braziliaan Nelson Piquet (Brabham, 48 punten) en de Fransman Jacques Laffite (Ligier, 43 punten). Geen van hen zal echter een voorname rol spelen in de strijd om de zege, die naar Reutemann's teamgenoot Alan Jones gaat. De uittredende wereldkampioen rijdt in Las Vegas zijn laatste wedstrijd; een beslissing waar hij later tot tweemaal toe zal op terugkomen, want zowel in 1983 (1 GP bij Arrows) als in 1985-86 (anderhalf seizoen bij Lola) keert hij terug in de Formule 1. De van pole gestarte Reutemann kan geen vuist maken en finisht buiten de punten als achtste, Laffite wordt zesde en het is uiteindelijk Nelson Piquet die aan een vijfde plaats voldoende heeft om met één puntje voorsprong zijn eerste wereldtitel te pakken. De constructeurstitel is voor Williams. De afsluitende wedstijd van 1981 is tevens de laatste start voor Piquet's teamgenoot, de Mexicaan Hector Rebaque, terwijl de Brit Derek Warwick zich in zijn Toleman-Hart voor de allereerste keer weet te kwalificeren. De race in Las Vegas was geen succes; het compacte en fantasieloze circuit is op diverse internetsites zelfs uitgeroepen tot de slechtste F1-omloop ooit. Na nog een tweede race in 1982 keerde de Formule 1 er dan ook nooit meer terug.
(http://img266.imageshack.us/img266/2143/001710021.jpg)
18 oktober 1987: op het Hermanos Rodriguez-circuit in Mexico wordt de op twee na laatste GP van het seizoen 1987 verreden. Nigel Mansell (Williams-Honda) behaalt zijn zesde zege van het seizoen en blijft zo nog steeds in de running voor de wereldtitel, hoewel de tijd stilaan in het voordeel begint te spelen van zijn teamgenoot Nelson Piquet, die nog steeds riant de tussenstand aanvoert. Mansell start in Mexico vanuit polepositie, maar het zijn Thierry Boutsen (Benetton-Ford) en Gerhard Berger (Ferrari), die na een chaotische startronde – waarbij meteen een aantal rijders waaronder titelverdediger Alain Prost uit de wedstrijd crashen – de kop van de wedstrijd nemen. De Belg en de Oostenrijker lijken voor een verrassing te kunnen zorgen, maar wanneer beiden met mechanische pech uitvallen, is het weer 'business as usual' en stoomt de Williams-Honda tandem onverbiddelijk op naar een nieuwe dubbelzege. Een zware crash van Derek Warwick (Arrows-Megatron) zorgt er halverwege voor dat de wedstrijd tijdelijk wordt stilgelegd; in die tijd was er immers nog geen safetycar. De tijden van beide wedstrijdhelften worden aan het einde vervolgens bij elkaar opgeteld. Hoewel Piquet als eerste over de meet gaat, is het zo toch Mansell die tot winnaar uitgeroepen wordt. Riccardo Patrese (Brabham-BMW) is een verrassende derde. Bij Larrousse maakt de jonge Fransman Yannick Dalmas zijn F1-debuut.
(http://img213.imageshack.us/img213/8198/450z.jpg)
19 oktober 1985: Nigel Mansell wint in een Williams-Honda op de omloop van Kyalami de Grote Prijs van Zuid-Afrika. De Brit bewijst daarmee definitief dat zijn eerste overwinning, die hij pas twee weken voordien in de Europese GP op Brands Hatch behaalde, geen toevalstreffer was. Ploegmaat Keke Rosberg maakt er een dubbelzege van voor Williams, kersvers wereldkampioen Alain Prost eindigt derde. Het is de laatste keer dat de Formule 1 op de oude, snelle omloop van Kyalami aantreedt; de volgende doortocht in Zuid-Afrika zal pas in 1992 op een inmiddels totaal hertekend circuit plaatsgrijpen. Debet daaraan is de internationaal fel bekritiseerde Apartheidspolitiek in het land, die bovendien voor deze laatste passage al verschillende teams doet afhaken: Renault, Ligier en Lola sturen hun kat, zodat er slechts twintig wagens aan de start staan. Vanaf de tweede helft van de jaren negentig wordt zo'n klein deelnemersveld iets heel gewoons, in 1985 is het echter nog een uitzonderlijk gebeuren.
(http://img190.imageshack.us/img190/6734/kyalami1985.jpg)
21 oktober 1990
In het Japanse Suzuka wordt de kortste en wellicht meest controversiële titelstrijd uit de geschiedenis afgewerkt. Eén jaar na hun vorige aanvaring komen Ayrton Senna en Alain Prost – toen nog ploegmaats bij McLaren, nu rechtstreekse rivalen bij McLaren respectievelijk Ferrari – opnieuw met elkaar in aanraking. Senna, die de voortdurende machinaties en manipulaties vanwege de FISA en in het bijzonder zijn Franse voorzitter Jean-Marie Balestre zat is, ontwaart een nieuw complot tegen zijn persoon ten voordele van Prost wanneer de polepositie, die hij behaalde, zonder hem te consulteren van de buitenkant naar de binnenkant van de baan - waar minder grip is - wordt verplaatst. Nog voor de start neemt hij zich voor Prost geen centimeter ruimte te veel te gunnen. Wanneer de sneller gestarte Prost de eerste bocht aansnijdt, weigert Senna van het gas te gaan en beide wagens haken in elkaar. De strijd om het kampioenschap is daarmee beslecht, Senna behaalt zijn tweede wereldtitel. De race zelf wordt gewonnen door de Braziliaan Nelson Piquet (Benetton-Ford), voor zijn kersverse ploeggenoot Roberto Moreno, die de bij een helikopterongeval zwaar gekwetst geraakte Alessandro Nannini vervangt. Voor Piquet is het de eerste zege in drie jaar, voor Benetton is het de eerste dubbele overwinning ooit. Derde wordt Aguri Suzuki (Larrousse), die daarmee het beste resultaat ooit voor een Japanse coureur in zijn thuisrace laat optekenen.
http://www.youtube.com/watch?v=foiswIS44AM
(http://img51.imageshack.us/img51/8631/suzuka1990.jpg)
Jeetje, SDG, jij bent echt snel. Deze wilde ik ook plaatsen! ;D
Anyway, een race die ik nooit zal vergeten. Alsof het gisteren was...
Moet je opletten, komt SDG morgen met Suzuka '89!
Citaat van: Matthijs op 21 oktober 2011 - 12:09:22
Moet je opletten, komt SDG morgen met Suzuka '89!
Er zijn nog 22 oktobers in de geschiedenis geweest, hoor. ;)
Dat klopt, maar ik wacht af waar je mee komt! ;)
21 oktober 2007: Kimi Raikkönen wint in een Ferrari de laatste Grote Prijs van het seizoen, de Grote Prijs van Brazilië op het Interlagos-circuit, en is de nieuwe wereldkampioen Formule 1. Een paar wedstrijden daarvoor zagen de kansen van de Fin er nog hopeloos uit en leek het nieuwe wonderkind van McLaren-Mercedes (het team dat Raikkönen nota bene eind 2006 verliet), de Britse debutant Lewis Hamilton, de titel niet meer te kunnen ontgaan. Tot Hamilton in China bij een pitstop van de baan raakt en Raikkönen de volle buit binnenpakt, zodat de titelstrijd tot de slotrace in Brazilië verlengd wordt. Hoewel Hamilton aan een vijfde plaats genoeg heeft om niet meer bijgehaald te kunnen worden, lopen de zaken op het kritieke moment helemaal mis. Een uitstapje naast de baan en een haperende koppeling doen Hamilton in de beginfase van de wedstrijd al helemaal tot de achterste regionen van het peloton terugvallen en ondanks een formidabele inhaalrace blijft hij op de zevende plaats steken. Doordat Hamilton's teamgenoot, uittredend wereldkampioen Fernando Alonso, zelf ook niet verder raakt dan de derde plaats, na het Ferrari-duo Raikkönen en Massa, is de wereldtitel voor de Fin, met één puntje voorsprong op beide McLaren-coureurs. Het Britse team, dat vanwege een spionageaffaire voordien al al zijn punten in het constructeurswereldkampioenschap ontnomen zag, blijft hierdoor in 2007 dus met lege handen achter en ziet beide titels naar de Scuderia gaan. Een prestatie buiten verwachting voor de Italianen in het eerste jaar zonder de succestandem Michael Schumacher-Ross Brawn. De Braziliaanse Grand Prix betekent het afscheid voor Ralf Schumacher, terwijl de Japanner Kazuki Nakajima – zoon van oud-coureur Satoru – bij Williams zijn Formule 1-debuut maakt.
(http://img828.imageshack.us/img828/6559/podiuminterlagos2007.jpg)
26 oktober 1986: Alain Prost (McLaren/TAG-Porsche) wint de Grote Prijs van Australië in Adelaide en volgt zichzelf daardoor op de valreep verrassend op als wereldkampioen Formule 1. De Brit Nigel Mansell (Williams-Honda) heeft voor de start van de race de beste papieren: een derde plaats is voldoende om rekenkundig zeker te zijn van de titel, terwijl zijn teamgenoot Piquet en Prost beiden moeten winnen. Mansell begint het weekend in elk geval onder een goed gesternte door de polepositie te veroveren, maar hij weet deze niet te verzilveren. De afscheidnemende Keke Rosberg (McLaren) neemt na enkele ronden autoritair de leiding en lijkt zijn carrière in schoonheid te gaan afsluiten. Wanneer Prost na een derde van de wedstrijd een bandenstop moet maken en daardoor terugvalt, lijkt de titel de Fransman uit handen te glippen. Na iets meer dan 60 van de 82 ronden neemt de wedstrijd echter een dramatische wending wanneer zowel Rosberg en Mansell vlak na elkaar uitvallen door een klapband. Wanneer Piquet vervolgens uit voorzorg naar de pits geroepen wordt voor een bandenwissel, erft Prost de leiding en hij zal deze niet meer afstaan, hoewel Piquet op het einde nog sterk komt opzetten maar uiteindelijk een paar seconden te kort komt. Een bittere pil voor het Williams-team, dat de titel voor het grijpen had maar uiteindelijk Prost als derde hond met de hoofdprijs ziet weglopen. De constructeurstitel is een schamele troostprijs die het leed niet kan verzachten. Het derde trapje op het podium is voor Stefan Johansson (Ferrari), die daardoor in extremis de vijfde plaats in de eindstand van het WK pakt en zo 'best of the rest' wordt na de Grote Vier Prost-Mansell-Piquet-Senna. De afsluitende manche van het WK 1986 is de laatste race voor twee ex-wereldkampioenen: naast Keke Rosberg houdt ook de lokale held Alan Jones het definitief voor gezien. Ook de Brit Johnny Dumfries, de Fransman Patrick Tambay, de Nederlander Huub Rothengatter en de Canadees Allen Berg rijden in Adelaide hun laatste race, terwijl ook het Amerikaanse Beatrice/Lola-team en de Renault-turbomotor voor het laatst hun opwachting in de Formule 1 maken.
http://www.youtube.com/watch?v=_1EhZv8LF-s
(http://img838.imageshack.us/img838/2061/nigelmansellwilliamshon.jpg)
Een van de meest dramatische momenten in de geschiedenis van de sport. Als ventje kon ik mijn tranen maar moeilijk bedwingen na de klapband... :-[
31 oktober 1999: Mika Hakkinen (McLaren-Mercedes) wint de Grote Prijs van Japan in Suzuka en behaalt zijn tweede opeenvolgende wereldtitel. Voor de start van de race leidt de Noord-Ier Eddie Irvine (Ferrari) nog de stand in het WK, maar bij de finish zijn de rollen omgedraaid. De Finse wereldkampioen doet op Suzuka wat hij moet doen: winnen. Van bij de start neemt hij autoritair de leiding en niemand ziet hem nog terug. Al zal het altijd wel een mysterie blijven of Michael Schumacher, die vlak na Hakkinen als tweede finisht, echt niet beter kon of zich opzettelijk inhield, zodat hij het volgende jaar alsnog zelf de titel terug naar Maranello kon halen. Irvine, die op het kritieke moment onder de druk bezwijkt, finisht als derde op bijna een volle ronde achterstand, de resterende punten zijn voor Heinz-Harald Frentzen (Jordan), Ralf Schumacher (Williams) en Jean Alesi (Sauber). In de eindstand van het WK haalt Hakkinen het voor Irvine en Frentzen, bij de constructeurs pakt Ferrari de titel, voor McLaren en het verrassende Jordan. De afsluitende race van 1999 is de laatste van oud-wereldkampioen Damon Hill, Alex Zanardi - wiens comeback in de Formule 1 na twee opeenvolgende titels in de Indycars op een complete mislukking uitdraait - en Toranosuke Takagi. Luca Badoer stond ook lange tijd in dit rijtje, tot hij in 2009 nog een even korte als mislukte comeback bij Ferrari maakt.
(http://img823.imageshack.us/img823/9784/suzuka1999.jpg)
Citaat van: Jeroen op 26 oktober 2011 - 06:15:33
Een van de meest dramatische momenten in de geschiedenis van de sport. Als ventje kon ik mijn tranen maar moeilijk bedwingen na de klapband... :-[
Hm,
Ik juichte want was toen fan van Prost. Het gedoe bij Williams vond ik maar een zooitje ongeregeld.
Hoe hard raakte die plank mijn neus vanaf 1988 (McLaren)? ::)
Citaat van: Franky R. op 31 oktober 2011 - 22:17:31
Ik juichte want was toen fan van Prost. Het gedoe bij Williams vond ik maar een zooitje ongeregeld. Hoe hard raakte die plank mijn neus vanaf 1988 (McLaren)? ::)
Tja, voor finesse en rijden met het hoofd in plaats van met de onderbuik moest je dan ook niet bij Mansell zijn, he... ;)
1 november 1987: na een afwezigheid van tien jaar keert de Formule 1 terug naar Japan. Waar in 1976/77 de plaats van gebeuren nog de omloop van Fuji was, slaat het F1-circus deze keer zijn tenten op in Suzuka. De lange, snelle en uitdagende omloop, ontworpen door de Nederlander John Hugenholtz en aangelegd in 8-vorm (een unicum op de kalender), zal snel bij iedereen geliefd worden en groeit dan ook uit tot een vaste waarde. De eerste Grand Prix op het circuit wordt gewonnen door de Oostenrijker Gerhard Berger, die Ferrari daarmee na tweeënhalf jaar eindelijk nog eens de zege schenkt, voor Ayrton Senna (Lotus) en Stefan Johansson (McLaren). Belangrijker is echter dat op Suzuka de titel beslist wordt en dit al vòòr de race. De Braziliaan Nelson Piquet (Williams-Honda) wordt voor de derde keer in zijn carrière wereldkampioen nadat zijn enige overgebleven rivaal voor de titel, zijn teamgenoot Nigel Mansell, in de trainingen hard crasht en door een rugblessure forfait moet geven voor de wedstrijd. Voor de Brit betekent het overigens het einde van het seizoen tout court, want ook in de slotrace twee weken later in Adelaide zal hij langs de kant blijven. Beide wereldtitels ten spijt slaagt het Williams-team er niet in zijn motorenpartner Honda voor 1988 aan zich te blijven binden. De Japanners, die de nederlaag van 1986 nooit verteerd hebben, verhuizen voor het volgende seizoen naar rivaal McLaren, terwijl wereldkampioen Piquet naar Lotus vertrekt. De Japanse Grote Prijs van 1987 is ook de debuutrace voor Roberto Moreno. Na een mislukte kwalificatiepoging in een Lotus in de Franse Grote Prijs van 1982 verdween de Braziliaan van het toneel, maar vijf jaar later maakt hij in een AGS alsnog zijn debuut.
(http://img214.imageshack.us/img214/3559/suzuka87.jpg)
-----------------------------
1 november 1998: de Fin Mika Hakkinen (McLaren-Mercedes) wint in Suzuka de Grote Prijs van Japan, voor Eddie Irvine (Ferrari) en David Coulthard (McLaren), en is de nieuwe wereldkampioen Formule 1. Zijn enige overgebleven rivaal voor de titel, Michael Schumacher (Ferrari), ziet zijn titelkansen al in de opwarmronde in rook opgaan wanneer hij niet weggeraakt van de startgrid en zodoende als allerlaatste moet starten. Een indrukwekkende inhaalrace brengt hem nog tot op de derde plaats, maar wanneer hij vervolgens een lekke band krijgt, is zijn race definitief afgelopen en is ook de titelstrijd definitief beslecht. Hakkinen, die een jaar voordien pas zijn eerste race won, breekt in 1998 helemaal door en behaalt dat jaar maar liefst acht zeges, mede doordat McLaren het enige topteam is dat op Bridgestone-banden rijdt. De Japanse bandenfabrikant slaagt er zo in zijn Amerikaanse concurrent Goodyear in diens afscheidsjaar te verslaan. Naast Goodyear betekent de Japanse GP van 1998 ook het afscheid van het Tyrrell-team, dat opgekocht is en vanaf 1999 naar de naam BAR zal luisteren, en ook van thuisrijder Shinji Nakano en zijn Minardi-teamgenoot Esteban Tuero. De jonge Argentijn heeft niettemin al een contract voor 1999 op zak, maar verbaast iedereen door korte tijd later vrijwillig zijn afscheid aan de Formule 1 aan te kondigen. Tyrrell-rijder Ricardo Rosset komt niet eens meer aan zijn afscheidsrace toe, wanneer hij in de kwalificaties voor de zoveelste keer dit seizoen over de 107%-limiet struikelt. Weinigen in de F1-paddock zullen de Braziliaan evenwel missen. In de eindstand van het WK haalt Hakkinen (100 punten) het voor Michael Schumacher (86) en David Coulthard (56). Bij de constructeurs is McLaren ook de eindwinnaar (156 punten), voor Ferrari (133) en titelverdediger Williams (38), dat in 1998 zwaar teleurstelt.
(http://img526.imageshack.us/img526/5845/hakkmclasuzu1998.jpg)
1 november 1987
Gerhard Berger wint in Suzuka de GP van Japan. Het is de eerste keer in 11 jaar dat de F1 Japan aandoet. Drama is er in de vrije trainingen als titelfavoriet Nigel Mansell zwaar crasht en het seizoen per direct moet beeindigen.
Berger behaalt een dominante zege, voor Senna en Johansson. Alain Prost moet in de eerste ronde naar binnen met een lekke band en is zo kansloos voor de zege.
(http://3.bp.blogspot.com/-hYPEBn6RDnY/TfopvtULHnI/AAAAAAAACVs/-5DLQopDgjg/s1600/FERRARI+-+87-88c+%2528+G.BERGER+%2529+-+1987.jpg)
Jeroen, je beseft dat dit niet de Ferrari uit '87 is he?
Ja, maar ik moest na mijn werk en had weinig tijd, eerste de beste met behoorlijk formaat van Berger gepakt. Nu is ie beter. Veel mooiere Ferrari trouwens :)
Ik was hoe dan ook eerst. :) :D ;D
CitaatVeel mooiere Ferrari trouwens
Wat een beest, echt zo'n turbomonster!
Citaat van: SDG op 31 oktober 2011 - 22:25:35
Citaat van: Franky R. op 31 oktober 2011 - 22:17:31
Ik juichte want was toen fan van Prost. Het gedoe bij Williams vond ik maar een zooitje ongeregeld. Hoe hard raakte die plank mijn neus vanaf 1988 (McLaren)? ::)
Tja, voor finesse en rijden met het hoofd in plaats van met de onderbuik moest je dan ook niet bij Mansell zijn, he... ;)
Geldt dit jaar ook voor Hamilton... ::) ...Maar ik blijf Lewis steunen en geloven in beter. ;)
haha SDG die hadik niet eens gezien!
Nu wel als eerste... ;)
2 november 2008:
Op een kletsnat Interlagos wordt Lewis Hamilton wereldkampioen. Het jonge talent dat pas aan zijn tweede seizoen bezig is wint de titel in de meest dramatische stijl. Hamilton moet vijfde worden om de titel te grijpen op het moment dat zijn enige rivaal, Felipe Massa, wint. De Braziliaan stijgt onder de moeilijke omstandigheden boven zichzelf uit en wint.
Lange tijd ligt Hamilton in de top 5, totdat het begint te regenen. Hamilton gaat naar binnen voor inters samen met Sebastian Vettel met wie hij om plek 4 vecht. Op inters is Vettel echter een stukje sneller en de Duitser haalt de Britse titelkandidaat in. Aangezien Timo Glock in zijn Toyota gewoon is doorgereden op zijn droog weer banden betekend dat plek 6 voor Lewis. Te weinig!
Met de moed der wanhoop probeert Hamilton Vettel bij te houden maar dat lukt niet. Terwijl Massa juichend zijn handen in de lucht steekt strompelt Hamilton bijna verslagen over de baan totdat hij voor zich ineens een glibberende Toyota ziet: Glock kan nauwelijks nog op de baan blijven op zijn droog weer banden. In de allerlaatste bocht van het jaar steekt Hamilton Glock voorbij en wint zo de titel!
(http://blog.kuppens-switsers.net/wp-content/uploads/2008/11/lewis.jpg)
Dan neem ik gewoon een andere, he... ;)
2 november 1946: in het Australische Melbourne wordt Alan Jones geboren, de wereldkampioen Formule 1 van 1980.
Na een paar jaar Formule 3 en een seizoen Formula Atlantic, debuteert hij in 1975 in de Formule 1 in de Spaanse Grote Prijs een privé-Hesketh. Na enkele races wordt hij ingelijfd door het team van Graham Hill, waar hij de zwaargewond geraakte Rolf Stommelen vervangt. Na een seizoen bij Surtees in 1976 staat de Australiër begin 1977 zonder stoeltje, tot hij na enkele races opnieuw mag invallen. Deze keer bij Shadow, als vervanger van de in Zuid-Afrika dodelijk verongelukte Tom Pryce. Na een korte aanloopperiode gaat de Shadow steeds beter presteren, met als orgelpunt een verrassende zege in de in wisselvallige weersomstandigheden verreden Grote Prijs van Oostenrijk. Zowel voor Shadow als voor Jones is het de eerste zege in de Formule 1.
Aan het eind van 1977 vindt bij Shadow een grote leegloop plaats, die o.a. resulteert in de oprichting van het Arrows-team. Jones van zijn kant tekent voor 1978 bij het team van Frank Williams. Dat staat op dat moment niet bepaald te boek als een succesteam, maar zowel Williams - dat zonet de begaafde ontwerper Patrick Head aangetrokken heeft en bovendien een lucratieve Arabische sponsordeal heeft beklonken - als Jones willen hogerop. 1978 is nog een leerjaar, dat toch al een tweede plaats oplevert in de Amerikaanse GP op Watkins Glen, maar de echte doorbraak komt er in 1979, met de nieuwe Williams FW07. Het team heeft het door Lotus geïntroduceerde concept van een wing car overgenomen, met als resultaat een auto die in de tweede helft van het seizoen onbetwistbaar de snelste van het veld is. Ploegmaat Clay Regazzoni mag in Silverstone de eerste Wiliams-zege ooit boeken, maar nadien wint Jones nog vier Grote Prijzen, waarmee hij derde wordt in de einstand van het WK, na de Ferrari-tandem Scheckter-Villeneuve.
Voor 1980 is Jones van bij de start van het seizoen de grote favoriet voor de titel, een belofte die hij ook waarmaakt. Van bij de openingsrace in Argentinië is hij er goed bij en dat jaar behaalt hij maar liefst vijf overwinningen, terwijl zijn nieuwe teamgenoot Carlos Reutemann enkel in Monaco de zege pakt. Aan het eind van het seizoen komt de nieuwe Braziliaanse belofte Nelson Piquet in zijn Brabham nog sterk opzetten, maar in Canada pakt Jones uiteindelijk de titel. Op 33-jarige leeftijd treedt de Australiër daarmee in de voetsporen van zijn beroemde landgenoot Jack Brabham. Als kers op de taart pakt Williams dat jaar ook de titel bij de constructeurs.
Voor 1981 is Williams opnieuw de grote favoriet voor de titel. Nadat Jones en Reutemann in die volgorde soeverein de openingsrace in Long Beach winnen, is de volgorde bij de volgende race in het Braziliaanse Rio net omgekeerd. Dit tot grote ontsteltenis van zowel Jones als het Williams-team, dat Reutemann teamorders opgelegd heeft. De Argentijn lapt deze echter aan zijn laars en rijdt zelf naar de overwinning. De sfeer binnen het Williams-team raakt er door verpest en de zegemachine begint te sputteren, waar met name Nelson Piquet van profiteert. Bij de slotrace in Las Vegas gebeurt dan ook het ondenkbare, wanneer Piquet met één puntje voorsprong op Reutemann de titel pakt. Voor Jones, die de afsluitende race van 1981 weet te winnen, is het dan al genoeg geweest. Hij kondigt zijn afscheid aan de Formule 1 aan en keert terug naar zijn geboorteland.
Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, want Jones zal de volgende jaren nog twee keer terugkeren in de Formule 1. In 1983 staat hij tot ieders verrassing bij de tweede Grote Prijs van het seizoen, in het Amerikaanse Long Beach, aan de start in een Arrows. Deze eenmalige gebeurtenis krijgt echter geen vervolg, ook al omdat Arrows geen enkele sponsor zover krijgt om de terugkeer van Jones te financieren. Van iets langduriger aard is de tweede comeback bij het Amerikaanse Beatrice/Lola-team. Het ambitieuze project, dat in 1985 op Monza voor het eerst aan de start komt en in 1986 officiële fabriekssteun krijgt van Ford, loopt echter op een sisser uit. Een vierde plaats in Oostenrijk en een zesde in Italië zijn de enige puntenfinishes van Jones. Het team gooit aan het eind van het jaar teleurgesteld de handdoek in de ring en met de onsportieve leeftijd van veertig in het verschiet besluit Jones aan het eind van het seizoen, met 116 Grote Prijzen, 12 zeges en één wereldtitel op zijn palmares, vervolgens zelf ook de Formule 1 definitief vaarwel te zeggen. Voor eigen publiek rijdt hij in 1986 op het stratencircuit van Adelaide zijn laatste GP uit zijn carrière. In Australië is hij vervolgens nog verschillende jaren actief in de toerwagenseries. Ook wordt hij in eigen land verslaggever bij Formule 1-races.
(http://img196.imageshack.us/img196/9220/alanjonesf1williams.jpg)
(http://img233.imageshack.us/img233/4143/alanjoneswilliams.jpg)
3 november 1968: Graham Hill wint in een Lotus-Cosworth de Grote Prijs van Mexico en is voor de tweede keer in zijn carrière wereldkampioen Formule 1. Hill finisht in Mexico-Stad voor Bruce McLaren (McLaren), Jackie Oliver (Lotus) en lokale held Pedro Rodríguez (BRM). De titel van Hill zorgt ervoor dat het team van Colin Chapman een donker jaar, waarin het zijn kopman Jim Clark verloor na een dodelijke crash in een Formule 2-race op Hockenheim, zo toch nog met een positieve noot kan afsluiten. In de eindstand van het WK gaat Hill Jackie Stewart en uittredend wereldkampioen Denny Hulme vooraf, bij de constructeurs haalt Lotus het voor McLaren en Matra. De afsluitende race van 1968 is tevens de laatste voor Honda, dat al zijn Formule 1-activiteiten stopzet na de dood van zijn tweede coureur Jo Schlesser in de Franse Grote Prijs eerder dat jaar. De Japanners zullen pas in 1983 terugkeren in de hoogste klasse van de autosport.
(http://img822.imageshack.us/img822/6645/tumblrlrawth5d0d1qdcd2w.jpg)
-----------------------------
3 november 1985: op het stratencircuit van Adelaide wordt voor de allereerste keer de Grote Prijs van Australië gereden. Hoewel de hoofdprijs in het WK van 1985 al twee races voordien vergeven is aan Alain Prost, kijkt menigeen uit naar de allereerste officiële GP 'down under'. De onder een stralende zon verreden wedstrijd wordt een boeiend kijkstuk van de eerste tot de laatste ronde en bovendien een ware uitputtingsslag. De Brit Nigel Mansell (Williams-Honda), die na zijn eerste twee zeges uit zijn carrière in de vorige races, op Brands Hatch en Kyalami, in een 'winning mood' is, wil in Australië gewoon op zijn elan doorgaan en probeert al na een paar bochten de van pole gestarte Ayrton Senna (Lotus-Renault) van de eerste plaats te verdringen. Te voortvarend, zo blijkt, want na een aanrijding tussen beide kemphanen is Mansell de eerste uitvaller van de dag. Dit brengt zijn Finse teamgenoot Keke Rosberg aan de leiding en die zal op een paar ronden na de hele wedstrijd leiden en zo zijn laatste overwinning voor Williams behalen vooraleer hij in 1986 naar concurrent McLaren overstapt. Rosberg krijgt evenwel de overwinning niet op een presenteerblaadje; maar liefst drie keer moet hij de pits opzoeken. Dat hij uiteindelijk toch nog de race wint, is vooral te danken aan het hoge percentage uitvallers rondom hem; slechts acht wagens bereiken de finish. Onder de uitvallers is uittredend wereldkampioen Niki Lauda, die in zijn 171ste en laatste Grote Prijs in zijn carrière, die in 1971 een aanvang nam en hem drie wereldtitels en 25 zeges opleverde en hem in 1976 ei zo na het leven kostte, vijfentwintig ronden voor het einde in leidende positie van de baan schuift. Door zijn overwinning maakt Rosberg in de eindstand van het WK nog een mooie sprong voorwaarts van de zesde naar de derde plaats, na Prost en Alboreto. De overige twee podiumplaatsen in Adelaide zijn voor het Franse Ligier-duo Jacques Laffite – Philippe Streiff, die een paar bochten voor de finish nog in elkaar haken en ternauwernood de finishlijn kunnen passeren. Bij de constructeurs wint McLaren in 1985 voor Ferrari en Williams, dat door de zege van Rosberg nog in extremis ex-aequo komt met Lotus. De eerste Australische GP uit de geschiedenis betekent het afscheid van maar liefst drie teams: Renault, Alfa Romeo en Toleman. Laatstgenoemde keert in 1986 terug onder de naam Benetton.
(http://img198.imageshack.us/img198/3151/1985williams10large.jpg)
Een lachende Hamilton in Jeroens post. Dat hebben we al lang niet meer gezien.
Ik heb ook ff moeten zoeken ;).
6 november 1994:
Op het Japanse Suzuka-circuit speelt zich één van de meest merkwaardige races af. Onder erbarmelijke weersomstandigheden gaat de wedstrijd van start, maar voor diverse rijders stopt de race al in de openingsronden. Herbert, Lagorce, Katayama, Alboreto, Inoue, Morbidelli en Noda spinnen allemaal aquaplannend van de baan in een paar rondjes tijd.
Vooraan leidt Schumacher de dans voor Hill, als ook Martin Brundle van de baan gaat. De Brit ramt de barriere, stuitert terug en klapt op een marshall, die zijn been breekt. De race wordt onmiddelijk afgebroken.
Na een tijdje gaat de wedstrijd verder, als de regen wat minder hard naar beneden klettert. Schumacher ging aan de leiding van de wedstrijd toen de vlag viel met 7 seconden, maar nu de race opnieuw is gestart is Damon Hill de snellere.
Uiteindelijk komt de Brit dan ook als eerste over de streep en is het afwachten hoeveel voorsprong hij heeft op de Duitser. Uiteindelijk blijkt dat iets meer dan 10 seconden. En omdat de twee delen van de race bij elkaar worden opgeteld wint Hill en nadert hij Schumacher in de WK-stand tot op één punt!
(http://b.f1-facts.com/ul/a/4906)
Poeh ja! Die kan ik me als de dag van gisteren nog herinneren. En alweer 17 jaar geleden...
Alleen al een overzicht van alle coureurs die de laatste drie wedstrijden van 1994 van stoeltje wisselden is de moeite waard:
GP van Europa:
Williams: Nigel Mansell in, David Coulthard out
Benetton: Michael Schumacher keert terug uit schorsing, JJ Lehto out
Lotus: Eric Bernard en Alex Zanardi in, Philippe Adams en Johnny Herbert out
Larrousse: Hideki Noda in, Yannick Dalmas out
Ligier: Johnny Herbert in, Eric Bernard out
Simtek: Domenico Schiattarella in, Jean-Marc Gounon out
GP van Japan:
Benetton: Johnny Herbert in, Jos Verstappen out
Lotus: Mika Salo in, Eric Bernard out
Ligier: Franck Lagorce in, Johnny Herbert out
Sauber: JJ Lehto in, Andrea de Cesaris out
Simtek: Taki Inoue in, Domenico Schiattarella out
GP van Australië:
Larrousse: Jean-Denis Délétraz in, Eric Comas out
Simtek: Domenico Schiattarella in, Taki Inoue out
Volgen jullie nog? :D
Vooral Herbert heeft daar een paar gekke capriolen gedaan zo te zien.
10 november 1965:
In het Noord-Ierse Newtontown wordt Edmund Irvine Junior geboren, roepnaam Eddie. In 1993 begint diens loopbaan in de F1 bij het team van Eddie Jordan, waarvoor hij eerder ook in de Formule 3000 uitkwam.
De Brit laat zich in zijn eerste jaren zien als erg onstuimig, veroorzaakt nogal eens een ongeval zoals met Jos Verstappen in Brazilie 1994. Tijdens Irvine's debuut in Suzuka unlapt hij zichzelf bij Ayrton Senna. De Braziliaan is daar echter niet van gediend en mept de brutale rookie na afloop van een tafeltje af.
De flamboyante Irvine wordt echter rustiger op de baan en beleeft zijn hoogtijdagen in 1999, als hij na een crash van Schumacher, eerste rijder van Ferrari wordt. Hij wordt uiteindelijk nipt verslagen door Mika Hakkinen, die zijn titel daarmee met een jaar verlengd.
Na 99 zou hij geen races meer winnen en zou zijn loopbaan uitgaan als een nachtkaars bij Jaquar. Tegenwoordig is Irvine succesvol in zaken en doet het regelmatig van zich spreken met pittige uitspraken over zijn voormalige collega's.
Eddie Irvine werd vandaag 46 jaar oud.
(http://www.autoevolution.com/images/news/top-5-formula-one-lieutenants-7025_4.jpg)
12 november 1995: Damon Hill (Williams-Renault) wint in Adelaide de Grote Prijs van Australië, de slotwedstrijd van het seizoen 1995. De Brit sluit zo een teleurstellend seizoen, waarin hij geen partij was voor zijn uitdager Michael Schumacher, toch nog op een positieve noot af. Hoewel de Williams wellicht de snelste auto van het deelnemersveld was, bezweek Hill te vaak onder de druk die op hem rustte, getuige twee aanrijdingen met Schumacher en diverse andere uitvalbeurten door een crash. Hill rijdt in Australië echter een foutloze race, in tegenstelling tot vele anderen. Zoals zijn teamgenoot David Coulthard, die in de muur belandt bij het binnenrijden van de pitstraat. Nog slechter vergaat het Mika Hakkinen, die in de kwalificaties zwaar gewond geraakt bij een crash. De race zelf wordt een afvallingswedstrijd, met slechts acht finishers. Hill is de enige toprijder die de race uitrijdt en zo met een reusachtige voorsprong van maar liefst twee ronden wint voor het verrassende tweetal Olivier Panis (Ligier) en Gianni Morbidelli (Arrows). Het is de laatste keer dat de Formule 1 Adelaide aandoet; vanaf 1996 verhuist de Australische Grote Prijs naar Melbourne en zal de wedstrijd tevens de openingsrace van het seizoen worden. De afsluitende race van 1995 is ook de allerlaatste race waarin de vrijdagtraining meetelt voor de startopstelling; vanaf 1996 is er nog één officiële kwalificatiesessie op zaterdag. Ook zien we voor de laatste keer Mark Blundell, Karl Wendlinger, Taki Inoue, Roberto Moreno, Bertrand Gachot én het Pacific F1-Team aan de start. In de eindstand van het WK haalt Michael Schumacher het voor Damon Hill en David Coulthard, bij de teams pakt Benetton zijn eerste en enige constructeurstitel, voor Williams en Ferrari.
http://www.youtube.com/watch?v=F1gqpQBkDuU
http://www.youtube.com/watch?v=2xl6QV85N7g
(http://img442.imageshack.us/img442/8107/1995damonhillwilliamsfw.jpg)
En zo hadden we toen twee keer de GP van Australie rechtstreeks achter elkaar. Ook een unicum denk ik.
De GP van Maleisië is destijds ook verplaatst van het slot van het seizoen naar het begin (2000/2001 geloof ik?) maar niet als absolute slot- en openingsrace geloof ik.
Edit: even opgezocht, op 22 oktober 2000 was het wel de slotrace, maar op 18 maart 2001 was het niet de eerste maar de tweede race van het seizoen (na Australië).
Citaat van: Jozef op 12 november 2011 - 18:15:07
De GP van Maleisië is destijds ook verplaatst van het slot van het seizoen naar het begin (2000/2001 geloof ik?) maar niet als absolute slot- en openingsrace geloof ik.
Edit: even opgezocht, op 22 oktober 2000 was het wel de slotrace, maar op 18 maart 2001 was het niet de eerste maar de tweede race van het seizoen (na Australië).
Er waren er zo nog: Kyalami, slotrace in 1983 en tweede race in 1984. Idem voor Estoril in 1984/1985.
Dan is Australie dus idd de enige met twee opeenvolgende GP's geweest. We have a winner.
Citaat van: Jeroen op 12 november 2011 - 20:14:02
Dan is Australie dus idd de enige met twee opeenvolgende GP's geweest. We have a winner.
Als we Detroit en Dallas 1984 niet meetellen, ja. Maar dat waren natuurlijk twee GP's in hetzelfde land én hetzelfde seizoen, maar op een verschillend circuit. ;)
Citaat van: SDG op 12 november 2011 - 20:42:56
Citaat van: Jeroen op 12 november 2011 - 20:14:02
Dan is Australie dus idd de enige met twee opeenvolgende GP's geweest. We have a winner.
Als we Detroit en Dallas 1984 niet meetellen, ja. Maar dat waren natuurlijk twee GP's in hetzelfde land, maar op een verschillend circuit. ;)
Dat waren die van Australie ook. Eind 95 was op Adelaide, begin 96 op Melbourne ;).
Enige verschil is dat dat beide de GP van Australie was en die races in Amerika waren niet allebei de GP van Amerika. ;)
Citaat van: Jeroen op 12 november 2011 - 20:45:54
Enige verschil is dat dat beide de GP van Australie was en die races in Amerika waren niet allebei de GP van Amerika. ;)
Volgens formula1.com heette de GP van Detroit 'USA East Grand Prix' en die van Dallas 'United States Grand Prix'.
Klopt. Dus is de Australische GP nog altijd de enige die twee keer achter elkaar werd gehouden ;).
Citaat van: Jeroen op 12 november 2011 - 21:12:05
Klopt. Dus is de Australische GP nog altijd de enige die twee keer achter elkaar werd gehouden ;).
En beiden dan ook nog eens met dezelfde winnaar. ;)
Citaat van: SDG op 11 november 2011 - 23:01:46
12 november 1995: Damon Hill (Williams-Renault) wint in Adelaide de Grote Prijs van Australië, de slotwedstrijd van het seizoen 1995. De Brit sluit zo een teleurstellend seizoen, waarin hij geen partij was voor zijn uitdager Michael Schumacher, toch nog op een positieve noot af. Hoewel de Williams wellicht de snelste auto van het deelnemersveld was, bezweek Hill te vaak onder de druk die op hem rustte, getuige twee aanrijdingen met Schumacher en diverse andere uitvalbeurten door een crash. Hill rijdt in Australië echter een foutloze race, in tegenstelling tot vele anderen. Zoals zijn teamgenoot David Coulthard, die in de muur belandt bij het binnenrijden van de pitstraat. Nog slechter vergaat het Mika Hakkinen, die in de kwalificaties zwaar gewond geraakt bij een crash. De race zelf wordt een afvallingswedstrijd, met slechts acht finishers. Hill is de enige toprijder die de race uitrijdt en zo met een reusachtige voorsprong van maar liefst twee ronden wint voor het verrassende tweetal Olivier Panis (Ligier) en Gianni Morbidelli (Arrows). Het is de laatste keer dat de Formule 1 Adelaide aandoet; vanaf 1996 verhuist de Australische Grote Prijs naar Melbourne en zal de wedstrijd tevens de openingsrace van het seizoen worden. De afsluitende race van 1995 is ook de allerlaatste race waarin de vrijdagtraining meetelt voor de startopstelling; vanaf 1996 is er nog één officiële kwalificatiesessie op zaterdag. Ook zien we voor de laatste keer Mark Blundell, Karl Wendlinger, Taki Inoue, Roberto Moreno, Bertrand Gachot én het Pacific F1-Team aan de start. In de eindstand van het WK haalt Michael Schumacher het voor Damon Hill en David Coulthard, bij de teams pakt Benetton zijn eerste en enige constructeurstitel, voor Williams en Ferrari.
http://www.youtube.com/watch?v=F1gqpQBkDuU
http://www.youtube.com/watch?v=2xl6QV85N7g
(http://img442.imageshack.us/img442/8107/1995damonhillwilliamsfw.jpg)
Was toch veruit het slechtste jaar van Damon Hill. Zelfs 1993 vond ik beter. Damon Hill kon Prost, die dacht de titel eventjes binnen te halen, het vuur aan de schenen leggen. Helaas werd hij geplaagd door pech. :(
1993 vond ik van Hill zelfs heel goed. Uitstekend. In 95 leek hij idd niet opgewassen tegen de druk. Slecht jaar.
Was inderdaad goed. Hoewel ik het idee had dat Prost de Engelsman gruwelijk heeft onderschat. Prost dacht op z'n sloffen kampioen te kunnen worden, alla Mansell, maar kwam van een koude kermis thuis en moest prompt nog aan de bak. Niet alleen Senna zat hem op de hielen in de mindere McLaren, ook zijn teamgenoot bleek een potje te kunnen sturen. Nog steeds verschrikkelijk jammer dat Hill een aantal race (3 op een rij??) uitviel vanuit leidinggevende positie.
Citaat van: Jeroen op 12 november 2011 - 22:02:36
1993 vond ik van Hill zelfs heel goed. Uitstekend. In 95 leek hij idd niet opgewassen tegen de druk. Slecht jaar.
Zijn twee grootste afgangen dat seizoen beleefde hij ongetwijfeld in Duitsland. Zowel in Hockenheim als op de Nürburgring crashte hij voor de ogen van de talloze Schumacher-fans uit de wedstrijd:
http://www.youtube.com/watch?v=PdQ111wKSKM
http://www.youtube.com/watch?v=NDWmOoPbIpw
Mja, Hockenheim wel, maar op de Nurburgring reed hij gewoon een prima race, tot aan die fout. Hij werd dat jaar in Hockenheim ook bedreigd door een Duitse gek geloof ik.
Suzuka maakte hij geloof ik ook een uberknullige fout, Monza, Silverstone. Zat fouten dat jaar.
Citaat van: Jeroen op 12 november 2011 - 22:52:56
Mja, Hockenheim wel, maar op de Nurburgring reed hij gewoon een prima race, tot aan die fout. Hij werd dat jaar in Hockenheim ook bedreigd door een Duitse gek geloof ik.
Suzuka maakte hij geloof ik ook een uberknullige fout, Monza, Silverstone. Zat fouten dat jaar.
Daarom ook dat die laatste zege in Adelaide zo belangrijk was om zijn moreel op te krikken, wat ongetwijfeld een rol gespeeld heeft in de manier waarop hij het seizoen 1996 startte. Murray Walker zag het in ieder geval ook zo:
CitaatHill, who had come in for an enormous amount of criticism for his performances in all of the three previous races, was praised by commentator Murray Walker for this performance, with Walker immediately citing that, with Schumacher and Coulthard's imminent moves to Ferrari and McLaren respectively, Hill would be a strong favourite to win the title in 1996 if he could continue to perform in the way he had done so in this particular race.
Citaat van: SDG op 12 november 2011 - 22:46:58
Citaat van: Jeroen op 12 november 2011 - 22:02:36
1993 vond ik van Hill zelfs heel goed. Uitstekend. In 95 leek hij idd niet opgewassen tegen de druk. Slecht jaar.
Zijn twee grootste afgangen dat seizoen beleefde hij ongetwijfeld in Duitsland. Zowel in Hockenheim als op de Nürburgring crashte hij voor de ogen van de talloze Schumacher-fans uit de wedstrijd:
http://www.youtube.com/watch?v=PdQ111wKSKM
http://www.youtube.com/watch?v=NDWmOoPbIpw
Hockenheim was écht te knullig voor woorden. Na 1 ronde comfortabel aan de leiding en dan na start/finish de Williams in geheel Belmondo-stijl, de rondte in mikken en crash! Man, wat baalde ik toen. Nürburgring ontgaat me even. Maar die ga ik nu kijken.
Moet je uit je hoofd weten, is een klassieker! ;)
Was die regenrace, waarbij Schumacher uiteindelijk de zege van Alesi in de laatste ronde afsnoepte, na o.a. een mooi gevecht met Damon.
Dat herinner ik mij zeker. ;) Maar niet wat met Damon gebeurde.
Ah, nou vooruit ;)...
Damon spinde eraf en klapte voor Schumacher toen die de volgende ronde langs reed. Dat klappen weet je toch nog wel?
Ja. Kan ik me herinneren.
En kort daarvoor ging hij over de curbs en werd hij in de boarding gesmeten.
http://www.youtube.com/watch?v=iC_2Oj1fAKU
15 november 1987: twee weken na zijn zege in Japan wint Gerhard Berger ook de afsluitende wedstrijd van het seizoen, de Grote Prijs van Australië in Adelaide. De Oostenrijker domineert in zijn Ferrari het hele weekend en omdat op dat moment nog niemand kan vermoeden hoe oppermachtig McLaren in 1988 zal zijn, zien velen in hem op basis van zijn prestaties een titelkandidaat voor het volgende seizoen. Doordat de als tweede gefinishte Ayrton Senna (Lotus-Honda) omwille van een onreglementaire auto gediskwalificeerd wordt, zorgt Michele Alboreto meteen voor een Ferrari-dubbelzege. De overige puntenfinishes zijn voor Thierry Boutsen (Benetton), Jonathan Palmer (Tyrrell), Yannick Dalmas (Larrousse) en Roberto Moreno (AGS). Doordat Dalmas buiten mededinging meerijdt omdat zijn team bij de start van het seizoen slechts één wagen (voor Philippe Alliot) heeft ingeschreven, scoort de jonge Fransman evenwel geen punten voor zijn vijfde plaats. Voor Moreno en AGS, dat het hele seizoen lang één van de langzaamste auto's van het deelnemersveld had, is het eerste punt uit hun geschiedenis echter een ware sensatie. De afsluitende race van het seizoen 1987 is de laatste wedstrijd voor de Italiaan Teo Fabi en de succesvolle TAG/Porsche-motor van McLaren. Ook het Italiaanse Motori Moderni, motorleverancier van Minardi, stopt er na deze race mee. Doordat Nigel Mansell nog steeds herstellende is van zijn crash op Suzuka en Riccardo Patrese als voorbereiding op het volgende seizoen alvast de overstap naar Williams maakt, mag Europees F3000-kampioen Stefano Modena bij Brabham – dat in 1988 een sabbatjaar zal nemen – zijn Formule 1-debuut maken. In de eindstand van het WK 1987 pakt Nelson Piquet zijn derde titel voor Nigel Mansell en Ayrton Senna, bij de teams is Williams winnaar voor McLaren en Lotus. Jonathan Palmer is eindwinnaar van de Jim Clark Trophy (beste coureur met een atmosferische motor), Tyrrell wint de Colin Chapman Cup (beste niet-turboteam).
(http://img225.imageshack.us/img225/6678/95661191.jpg)
Man van het weekend: Gerhard Berger (Ferrari)
(http://img844.imageshack.us/img844/3268/patrwilladel87hrf1.jpg)
Riccardo Patrese in de 'Red Five' van Nigel Mansell
15 november is in de moderne F1-geschiedenis overigens de laatste dag op het jaar waarop er nog een GP gereden werd (in de jaren zestig waren er occasioneel nog een paar races in december), dus gaat het in deze rubriek de komende tijd wellicht iets rustiger worden...
Vandaag op 26 november is er door Vettel geschiedenis geschreven door het record van Nigel Mansel te verbeteren naar 15 poles in 1 seizoen . Iets wat een vrij unieke prestatie is en niet zo snel herhaalt zal worden.
Klopt. Het is razendknap en alles, toch krijg ik steeds meer moeite met het waarderen van dit soort records. Er zijn gewoon meer races als toen. Mansell kwalificeerde zich in 92 simpelweg gemiddeld beter dan Vettel nu. Dus het record is dubieus, zeker omdat Vettel pas vijfde staat als het gaat om gemiddeld hoogste aantal poles.
En zo zijn er meer records. Schumacher wint 91 GP's, Fangio maar 24, maar dat is wel bijna de helft van zijn deelnames, iets waar MS dan weer bij lange na niet in de buurt komt. Niet om iemand's prestatie teniet te doen of te bagatelliseren maar dit soort records hebben steeds minder waarde.
27 november 1995:
Vandaag in 1995 stierf Giancarlo Baghetti in Milaan aan kanker. De oud-coureur reed Formule 1 van 1961 tot 1967 en deed dat onder meer voor Ferrari, Lotus en Brabham.
Baghetti kwam tot slechts 21 deelnames, maar heeft een bijzondere prestatie op zijn naam staan die vermoedelijk nooit meer geëvenaard zal worden: De Italiaan won bij zijn Formule 1-debuut! Nino Farina en Johnnie Parsons flikten officieel dat kunstje ook, maar zij deden dat in een veld dat louter uit debutanten bestond (Farina bij de allereerste F1 WK-race in 1950 en Parsons in de Indy 500 datzelfde jaar).
Helaas voor Baghetti bleek de vliegende start zijn enige hoogtepunt in de Formule 1. In de rest van zijn loopbaan zou hij nog slechts 5 puntjes bij elkaar sprokkelen.
(http://www.interney.net/blogs/media/blogs/saloma/FerrariGiancarloBaghetti1961.jpg)
Citaat van: Jeroen op 13 november 2011 - 00:43:49
En kort daarvoor ging hij over de curbs en werd hij in de boarding gesmeten.
http://www.youtube.com/watch?v=iC_2Oj1fAKU
Geweldige beelden, nice! 8)
7 december 1984:
Vandaag wordt in het Poolse Krakau Robert Kubica geboren. De coureur debuteert in een BMW in de door regen geteisterde GP van Hongarije in 2006, die uiteindelijk de eerste overwinning van Jenson Button zou worden. Twee jaar later behaalt Kubica in Canada zijn eerste zege, precies een jaar nadat hij een horrorcrash meemaakt op dezelfde baan.
Het zou voorlopig zijn enige zege blijken. Eind 2010 crasht de Pool hard tijdens een rallywedstrijd en moet 2011 volledig aan zich voorbij laten gaan. Naar het zich laat aanzien zal hij ook in 2012 nog even moeten revalideren.
(http://static.guim.co.uk/sys-images/Sport/Pix/pictures/2008/06/08/kubicaone3.jpg)
Hopelijk blijft het niet bij deze enige zege voor Kubica...
15 december 2006:
Op de Italiaanse snelweg A1 rijdt een Chrysler Voyager nabij Parma in op een vrachtwagen. De bestuurder, de gehandicapte oud-coureur Clay Regazzoni, is kansloos en sterft.
Van 1970 tot 1980 rijdt Clay 139 Grands Prix waarvan hij er vijf wint. De beste jaren van zijn loopbaan brengt hij door als Ferrari-coureur, als oogappeltje van Enzo. De Tifosi zijn dol op de Zwiterse vechtjas die dan ook twee keer zijn Ferrari als winnaar over de streep in Monza duwt.
In zijn latere jaren behaalt Clay nog de allereerste zege voor het Williams-team. Teambaas Frank is echter niet zo onder de indruk van Regga als dat Enzo was en laat de Zwitser aan het einde van het jaar zonder contract achter. Clay stapt over naar Ensign, maar knalt in Long Beach 1980 op een geparkeerde Brabham en zal de rest van zijn leven in een rolstoel doorbrengen.
(http://www.asag.sk/Gallery/rega5.jpg)
Wat een pracht van een wagen toch 8)
Citaat van: Senergy op 19 december 2011 - 16:33:18
Wat een pracht van een wagen toch 8)
Smaken verschillen. Ik vind persoonlijk die auto's met ultrahoge luchtinlaten zoals ze medio jaren '70 gebouwd werden gewoon afschuwelijk.
Nee, ik vind ze ook echt waanzinnig. Al die machines met hun eigen gevormde airboxen... prachtig.
Zeker niet oneven maar ben écht fan van de 1990-1993 bolides. De onderstaande in het bijzonder:
(http://farm6.staticflickr.com/5290/5254786862_3fe825999e_z.jpg)
Ook mooi hoor.
23 december 2009:
Zevenvoudig wereldkampioen Michael Schumacher kondigt zijn inmiddels veelbesproken rentree in de Formule 1 aan. Wat men er ook van vind: hij blijft spraakmakend!
Overigens doet hij dat uitgerekend op de verjaardag van Bertrand Gachot. De man die 20 jaar terug in een Britse gevangenis terecht kwam, waarna Der Michael in Gachot's Jordan mag debuteren op Spa!
23 december 1956:
In het Italiaanse Milaan wordt Michele Alboreto geboren. De coureur werkt zich op tot aan de Formule 1, waar hij zijn hoogtijdagen beleeft in 1985. Dat jaar racet hij in zijn Ferrari naar een tweede WK-plek, achter de ongenaakbare Alain Prost.
Alboreto wint uiteindelijk vijf races in zijn F1-carriere, twee voor Tyrrell en drie voor Ferrari. Zijn nadagen slijt hij echter in de achterhoede van het veld bij teams als Lola, Footwork en Minardi. Na de F1 wint hij in 1997 nog de 24h van LeMans.
In 2001 test de sympathieke Milanees voor Audi op de Duitse Lausitzring, als hij door een klapband de macht over het stuur verliest, in een aarden wal knalt en ter plaatse het leven laat op slechts 44-jarige leeftijd...
(http://www.google.nl/url?source=imglanding&ct=img&q=http://www.supercars.com/sites/default/files/emimage-flickr-5591239045.jpg&sa=X&ei=Kuf0TtGqHsy6-AarocDAAQ&ved=0CAsQ8wc4Cg&usg=AFQjCNEC8o0k7svG_nk0aIeGstN4hwNutw)
1 januari 1945:
In de Belgische hoofdstad Brussel wordt Jacques Bernard Ickx geboren. Met een vader als motorsportjournalist begint de kleine Jacky al snel te racen op twee wielen, maar stapt later over naar vier. De razendsnelle Belg krijgt zijn grote kans in 1968 bij het topteam van Ferrari. Hij stelt met een vierde plek in het WK en een mooie zege in het Franse Rouen niet teleur.
In 1969 wint hij driemaal maar ziet een ongenaakbare Jackie Stewart eenvoudig zijn eerste titel binnenslepen. Met dezelfde Stewart botst het wel eens, net als met diens vriend Jochen Rindt. Beide zijn voorvechters voor een veiligere Formule 1, maar Jacky weigert zich daarbij aan te sluiten. Het natuurtalent uit Brussel gaat zijn eigen weg, lijkt zich niet veel van de heersende hang naar grote veiligheid aan te trekken en zet zich publiekelijk af tegen Stewart en Rindt, die dat op hun beurt niet op prijs stellen. Zo vinden de twee dat de levensgevaarlijke Nurburgring danig aangepast moet worden, maar Ickx vind van niet en meent dat de uitdaging uit de sport gehaald wordt. Zowel in de media als in de paddock hangt dan ook nogal eens een gespannen sfeer tussen de mannen.
Ook in 1970 wordt hij vice-kampioen, nu achter Rindt. De Lotus-kopman komt echter al om het leven in Monza's Parabolica, en met nog drie races te gaan kan Ickx hem nog inhalen. Dat doet de kleine Belg ondanks twee zeges in Canada en Mexico net niet. Later zou hij verklaren dat hij opgelucht was de titel niet te hebben afgepakt van Rindt, want het publiek en collega-coureurs wilden massaal dat de overleden Rindt kampioen zou worden. Van een dode kan je het niet winnen.
De jaren 71 en 72 worden minder succesvol, al wint Ickx in 71 op fenomenale manier in de Zandvoortse regen en een jaar later zegeviert hij voor de tweede keer op het circuit der circuits: de Nurburgring. Het zou Jacky's laatste blijken. In de jaren die volgen rijdt Ickx nog voor illustere teams als Lotus en Ligier, maar het mooiste is er af. Ickx sluit zijn F1-carriere in 1979 af na 8 zeges, 13 poles, 25 podia en 15 fastest laps.
Ook buiten de F1 doet Jacky van zich spreken, misschien nog wel meer. Voor Porsche wint hij vijf maal de 24h van LeMans. Het tekent het enorme natuurtalent van de avontuurlijke Brusselaar, die zich ontegenzeggelijk de meest succesvolle coureur van de Benelux noemen.
(http://b.f1-facts.com/ul/a/1522)
1 januari 1968: Jim Clark wint in een Lotus-Ford op het circuit van Kyalami de Grote Prijs van Zuid-Afrika, de openingsrace van het seizoen, voor zijn teamgenoot Graham Hill en Jochen Rindt (Brabham). Voor de Schotse tweevoudig wereldkampioen is het de vijfentwintigste en laatste zege uit zijn loopbaan; drie maanden later zal hij dodelijk verongelukken tijdens een Formule 2-race op Hockenheim.
(http://img189.imageshack.us/img189/3271/906p.jpg)
3 januari 1969:
In het Duitse Kerpen wordt Michael Schumacher geboren. De coureur zou later werkelijk alles winnen wat er te winnen valt en met 7 wereldtitels en 91 zeges er in 2006 de brui aangeven. Totdat er in 2010 nog een kleine toegift volgt bij zijn jeugdliefde Mercedes. Of de vandaag 43 jaar geworden Schumacher ooit nog wat zal winnen is twijfelachtig, maar dat hij een buitengewoon fenomeen is staat buiten kijf.
(http://farm3.static.flickr.com/2384/2172017182_2c1bc500d6.jpg)
@SDG: wat een fantastische foto! Misschien wel één van de mooiste wagens ooit gemaakt en vlak voor de 'lelijke' vleugels.
Niemand die een stukje schrijft over 7 Januari?? De geboortedag van Lewis... ???
Citaat van: Gerard op 08 januari 2012 - 02:10:18
Niemand die een stukje schrijft over 7 Januari?? De geboortedag van Lewis... ???
Go for it! ;)
Jammer joh, te laat. Jaartje wachten ;).
Citaat van: Gerard op 08 januari 2012 - 02:10:18
Niemand die een stukje schrijft over 7 Januari?? De geboortedag van Lewis... ???
Lewis is dan ook nog geen
geschiedenis, haha... :D
9 januari 1977: Jody Scheckter wint in een Wolf-Cosworth de Grote Prijs van Argentinië, de openingsrace van het seizoen. Tweede in Buenos Aires wordt de Braziliaan Carlos Pace (Brabham-Alfa), die door uitputting vanwege de extreme hitte verstek moet geven voor de podiumceremonie, derde wordt lokale held Carlos Reutemann (Ferrari). De zege van de Zuid-Afrikaan geldt als een kleine sensatie, aangezien zijn team een nieuwkomer in de Formule 1 is en het zijn debuutrace meteen al winnend weet af te sluiten. Teambaas Walter Wolf, die het seizoen daarvoor nog samenwerkt met Frank Williams, besluit met ingang van 1977 op eigen houtje aan de Formule 1 deel te nemen, aanvankelijk met groot succes. Het team, dat naast de vroegere Tyrrell-kopman Scheckter ook de befaamde ontwerper Harvey Postlethwaite en de latere Lotus-teammanager Peter Warr aangetrokken heeft, behaalt in 1977 drie zeges – Argentinië, Monaco en Canada – en wordt met Scheckter vice-wereldkampioen, na Niki Lauda. Het eerste jaar zal echter meteen het meest succesvolle in het bestaan van het Canadese team blijken, want in 1978 worden enkel nog een paar podiumplaatsen gescoord. De poging om naar het voorbeeld van Lotus een competitieve wingcar te maken blijkt een mislukking en aan het eind van het jaar verlaat Scheckter dan ook teleurgesteld het team om naar Ferrari te gaan, met wie hij in 1979 wereldkampioen zal worden. Wolf zet in zijn bestaan steeds slechts één auto in de races in, met uitzondering van de laatste twee wedstrijden van 1978, wanneer de latere Indycar-kampioen Bobby Rahal als gelegenheidsrijder in een tweede wagen start. Waar 1978 een teleurstelling is voor Wolf, draait 1979 helemaal op een ramp uit. Ex-wereldkampioen James Hunt, die Scheckter aflost, bakt er niets meer van en zet halverwege het seizoen, na de Grote Prijs van Monaco, zelfs maar meteen een punt achter zijn carrière. Ook zijn opvolger, de Fin Keke Rosberg, kan het tij niet keren, met als gevolg een puntenloos seizoen voor het ooit zo veelbelovende team. Het betekent meteen het einde van Wolf, dat voor de aanvang van het seizoen 1980 opgeslorpt wordt door Fittipaldi.
(http://img713.imageshack.us/img713/6950/jodyscheckterargentina7.jpg)
(http://img408.imageshack.us/img408/6267/281bv.jpg)
Wat een wagen he, geweldig!
Toen begonnen ze het seizoen ook nog gewoon in januari, met twee races in Zuid-Amerika. Vervolgens een maand pauze voor de derde race in Zuid-Afrika, begin maart. Vervolgens weer een break van vier weken voor de wedstrijd in Long Beach, begin april, om vanaf eind april eindelijk met een normale regelmaat te starten met het Europese seizoensgedeelte, in Spanje.
12 januari 1975: titelverdediger Emerson Fittipaldi begint het nieuwe F1-seizoen op de best mogelijke manier door de openingsrace in Argentinië te winnen. De Braziliaan is op het circuit van Buenos Aires in zijn McLaren sneller dan James Hunt (Hesketh) en Carlos Reutemann (Brabham). De Fransman Jean-Pierre Jarier verrast iedereen door zijn Shadow in de kwalificaties naar de polepositie te rijden, maar veel plezier zal hij daar niet aan beleven aangezien hij reeds in de opwarmronde met transmissieproblemen langs de kant moet. Wilson Fittipaldi komt voor de eerste maal met zijn eigen team aan de start. Een jaar later zal broertje Emerson de rangen van het team vervoegen.
(http://img515.imageshack.us/img515/3266/12832.jpg)
Iedere wagen een eigen airbox die hoog boven die bakken uitkomt... Prachtig, krijgen ze een heel eigen smoelwerk van.
wat ik ook zo super vind is het verschil tussen achterband en voorband, ipv die kartwielen die er nu opstaan
Citaat van: Jeroen op 12 januari 2012 - 06:11:19
Iedere wagen een eigen airbox die hoog boven die bakken uitkomt... Prachtig, krijgen ze een heel eigen smoelwerk van.
Ik heb die enorme luchthappers uit midden jaren zeventig altijd een beetje over-the-top gevonden. Met als hoogtepunt die zgn. 'theemuts' op de Ligier uit 1976, net voor ze verboden werden, dat vond ik er echt helemaal over.
(http://img217.imageshack.us/img217/7702/ligierjs52.jpg)
In combinatie met blauw en wit denk ik eerder aan een 'Smurf'.
Citaat van: SDG op 12 januari 2012 - 11:36:19
Citaat van: Jeroen op 12 januari 2012 - 06:11:19
Iedere wagen een eigen airbox die hoog boven die bakken uitkomt... Prachtig, krijgen ze een heel eigen smoelwerk van.
Ik heb die enorme luchthappers uit midden jaren zeventig altijd een beetje over-the-top gevonden. Met als hoogtepunt die zgn. 'theemuts' op de Ligier uit 1976, net voor ze verboden werden, dat vond ik er echt helemaal over.
(http://img217.imageshack.us/img217/7702/ligierjs52.jpg)
Deze is wat over the top inderdaad, maar die Ferrari en Lotus hierboven vind ik echt geweldig. Of deze Tyrrell:
(http://www.minichampsuk.com/product_images/minichamps-tyrrell-006-world-champion-1973-5-j-stewart-1-43.jpg)
13 januari 1974
Denny Hulme wint in een McLaren op het circuit van Buenos Aires de Grote Prijs van Argentinië. De race, die sedert enkele jaren als de traditionele seizoensopener geldt, wordt voor de eerste keer op de lange, bijna zes kilometer lange configuratie van het circuit verreden. Het nieuwe Ferrari-duo Niki Lauda en Clay Regazzoni vervolledigt het podium, terwijl thuisrijder Carlos Reutemann dichtbij een thuiszege is maar in de laatste ronde nog met motorpech langs de kant moet. De race in Buenos Aires is het Grand Prix-debuut voor de Britse rijders Guy Edwards en Richard Robarts en de Duitser Hans-Joachim Stuck, terwijl Tyrrell – na het afscheid van wereldkampioen Jackie Stewart en de tragische dood van François Cevert – met Jody Scheckter en Patrick Depailler een totaal nieuw team inzet. De race in Argentinië markeert tevens het begin van de samenwerking tussen McLaren en tabaksponsor Marlboro, een partnerschap dat maar liefst drieëntwintig seizoenen zal duren, tot en met 1996. Voor Hulme, de wereldkampioen van 1967, is het de laatste zege in de Formule 1, die hij aan het eind van het jaar vaarwel zal zeggen. De Nieuw-Zeelander zal daarna nog verschillende jaren in toerwagenklassen rijden en zal in oktober 1992 tijdens de 1000 kilometer van Bathurst in Australië op bizarre wijze de dood vinden wanneer hij in volle race door een hartinfarct getroffen wordt.
(http://img850.imageshack.us/img850/7990/hulme.jpg)
Denny Hulme behaalt zijn laatste zege
---------------------------------------------
13 januari 1980
De Australiër Alan Jones wint in een Williams de Grote Prijs van Argentinië, de openingsrace van het seizoen 1980. Op het door de hitte vrij broos geworden asfalt van het circuit van Buenos Aires wordt de race een ware uitputtingsslag waarbij slechts zeven auto's geklasseerd worden. Na een spannende wedstrijd haalt Jones het uiteindelijk voor de Braziliaan Nelson Piquet (Brabham), de Fin Keke Rosberg (Fittipaldi), de Brit Derek Daly (Tyrrell), de Italiaan Bruno Giacomelli (Alfa Romeo), de Fransman Alain Prost (McLaren) en thuisrijder Ricardo Zunino (Brabham). Voor Piquet en Rosberg is het de eerste podiumplaats uit hun carrière, terwijl Prost bij zijn Formule 1-debuut al meteen zijn eerste WK-punt scoort. Achterin het veld zijn enkele andere debutanten minder succesvol. Stefan Johansson slaagt er in een Shadow niet in zich te kwalificeren. Na nog een mislukte kwalificatiepoging in Brazilië verdwijnt de Zweed weer uit het peloton. Pas in 1983 zal hij uiteindelijk zijn racedebuut maken. Ook het kleine Italiaanse Osella-team is in Buenos Aires voor het eerst bij een Grote Prijs aanwezig. De Amerikaan Eddie Cheever rijdt de langzaamste tijd van alle deelnemers en weet zich dus evenmin te kwalificeren.
(http://img822.imageshack.us/img822/9788/329jh.jpg)
Eerste Grote Prijs en meteen een WK-punt voor Alain Prost
Nog een leuk detail: met Jones, Piquet en Rosberg stonden in 1980 in Argentinië de toekomstige wereldkampioenen van 1980, 1981 en 1982 in diezelfde volgorde op het podium.
CitaatDenny Hulme wint in een McLaren op het circuit van Buenos Aires de Grote Prijs van Argentinië.
Wat moeten de jaren rond 1970 toch fantastisch zijn geweest. Ik vind het bijzonder om te lezen dat de laatste wereldkampioen in een traditionele 'sigaar' zonder vleugels ook wint in een 'moderne' auto.
Dit bizarre feitje over Hulme las ik trouwens op Wikipedia:
CitaatHulme's death, caused by a heart attack whilst driving a BMW M3 during the Bathurst 1000 (1992), made him the first former Formula One champion to die of natural causes.
15 januari 1978
Mario Andretti (Lotus-Ford) wint de Grote Prijs van Argentinië in Buenos Aires en werpt zich zo meteen vanaf de eerste wedstrijd van het nieuwe Formule 1-seizoen op tot de te kloppen man. De Amerikaan rijdt nog steeds in de Lotus 78 van het vorige seizoen, maar dat weerhoudt er hem niet van om van start tot finish aan de leiding te rijden en de rest van het veld het nakijken te geven. Wereldkampioen Niki Lauda, die Ferrari in het tussenseizoen ingeruild heeft voor Brabham-Alfa, finisht als tweede, Patrick Depailler rijdt in een opnieuw vier wielen tellende Tyrrell naar de derde podiumstek. Nog bij Tyrrell maakt de Fransman Didier Pironi zijn Formule 1-debuut. Vijfvoudig wereldkampioen Juan-Manuel Fangio, die de wedstrijd mag afvlaggen, zorgt bij de finish nog even voor commotie wanneer hij Andretti verwart met zijn teamgenoot Ronnie Peterson en zodoende de Zweed als eerste afvlagt.
(http://img810.imageshack.us/img810/9053/04015mainmedimage.jpg)
21 januari 1979
De Fransman Jacques Laffite wint in een Ligier de Grote Prijs van Argentinië. Het Franse team, dat zich in de eerste drie seizoenen van zijn bestaan als een degelijke subtopper profileerde, zorgt nu voor een verrassing van formaat door niet alleen met beide auto's de eerste startrij in te nemen, maar ook op dominante manier de openingswedstrijd van het seizoen 1979 te winnen. Enkel pech van de nieuwe tweede man van het team, de Fransman Patrick Depailler, die uiteindelijk vierde wordt, voorkomt een dubbelzege voor Ligier. De eerste wingcar van de Fransen, die daartoe ook uitgerust is met een klassieke Ford Cosworth-motor in plaats van de Matra van de vorige jaren, is duidelijk een groot succes. Voor de meeste andere topteams is het voorlopig dus vooral zaak van de schade te beperken om Ligier niet te ver te laten uitlopen in de WK-stand. Carlos Reutemann (Lotus) en John Watson (McLaren) slagen daar het best in door voor hun respectievelijke nieuwe werkgevers meteen een podiumplaats te scoren. De race wordt ontsierd door een massacrash in de eerste ronde, waarna de rode vlag bovengehaald wordt. Bij de tweede start zijn Jody Scheckter, Didier Pironi, Patrick Tambay, Nelson Piquet en Arturo Merzario niet meer aanwezig. Bij Shadow maken de Italiaan Elio de Angelis en de Nederlander Jan Lammers hun Formule 1-debuut.
(http://img835.imageshack.us/img835/2954/podiumlaffite1979argent.jpg)
Beelden van de crash bij de eerste start:
http://www.youtube.com/watch?v=JYjF9MKr3Ko
Vandaag 22-01 is het precies 53 jaar geleden dat oud Formule 1 kampioen John Michael "Mike" Hawthorne op 29 jarige leeftijd overleed.
Nabij z'n woonplaats, het Engelse Farnham, raakt hij met z'n auto, 'n Jaguar 3.4 MK1, op het natte wegdek van de Guildfort Bypass in 'n slip en verongelukt. Hawthorne zou in zijn korte carriere slechts 10 maal deelnemen aan 'n GP, allen in 'n Ferrari, alvorens zich terug te trekken uit de racerij. Hij wist daarin echter wel 42 punten, 7 podia waarvan één overwinning en de wereldtitel te vergaren, al was die titel nog even discutabel. Na de GP van Portugal werd hij aanvankelijk gediskwalificeerd wegens rijden tegen de richting, maar na de getuigenis van Stirling Moss kreeg hij alsnog z'n punten toegekend waardoor hij met één punt voorsprong de titel binnen sleepte. Notabene ten koste van diezelfde Stirling Moss, die daarmee wederom de titel aan z'n neus voorbij zag gaan.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b4/Mike_Hawthorn_1958_Argentine_GP.jpg)
Hawthorne, hier in actie tijdens de GP van Argentinië die hij als 3e zou finishen.
Een donkere periode voor Ferrari; een half jaar voordien was ook Peter Collins al verongelukt op de Nürburgring.
De ironie wil dat juist de dood van Peter Collins de aanleiding was voor Hawthorne's vervroegde pensioen.
Vervolgens rijdt hij zichzelf dood op de openbare weg.
Tja Hawthorn... schijnt een leuke vent te zijn geweest. Echt een authentieke autocoureur, hield van snelle wagens, mooie vrouwen en het lekkere leven.
23 januari 1982
In het Zuid-Afrikaanse Kyalami wordt de eerste Grote Prijs van het nieuwe seizoen verreden. Lange tijd hangt de race echter aan een zijden draadje, aangezien de Formule 1-rijders bij het begin van de kwalificaties besluiten om tot een staking over te gaan omwille van de invoering van een superlicentie, die voortaan vereist wordt om deel te nemen aan de races. De toezegging van de FISA om de scherpe kantjes van het voorstel nogmaals te evalueren redt de race, die uiteindelijk gewonnen wordt door Alain Prost (Renault), voor Carlos Reutemann (Williams) en René Arnoux (Renault). In Kyalami draait alles echter om één man: Niki Lauda. De wereldkampioen van 1975 en 1977, die eind 1979 de Formule 1 de rug toekeerde, maakt na twee jaar afwezigheid een opmerkelijke comeback bij McLaren. Tijdens de staking op de eerste trainingsdag laat hij zich meteen opmerken als de drijvende kracht achter de actie en ook in de wedstrijd zelf geeft hij meteen zijn visitekaartje af door als vierde te finishen. In Kyalami kwalificeren de Duitser Manfred Winkelhock en de Braziliaan Raul Boesel zich voor het eerst voor een Grote Prijs, terwijl Brabham voor het eerst de BMW-turbomotor in een race inzet. Vanaf de Grote Prijs van Zuid-Afrika 1982 wordt het maximaal toegelaten auto's in de race verhoogd van 24 tot 26, en bovendien is het de laatste keer dat er al in de maand januari een Formule 1-race verreden wordt. Voortaan zal het nieuwe seizoen steeds op zijn vroegst pas in de maand maart beginnen.
(http://img855.imageshack.us/img855/4205/1982sads.jpg)
'Sleep-in' tijdens de coureursstaking
(http://img835.imageshack.us/img835/1112/1982sast.jpg)
Start van de race
25 januari 1976
Titelverdediger Niki Lauda wint in zijn Ferrari de openingsrace van het seizoen 1976 in Brazilië. Op de lange omloop van Interlagos is de Oostenrijker sneller dan de Fransman Patrick Depailler (Tyrrell) en de Brit Tom Pryce (Shadow). De race in Sao Paulo is de eerste voor de Braziliaan Ingo Hoffmann, die bij Fittipaldi naast zijn landgenoot Emerson Fittipaldi mag plaatsnemen. De tweevoudige wereldkampioen, die in het tussenseizoen van McLaren naar het team van zijn broer overgestapt is, zal zichzelf met deze opmerkelijke transfer de rest van zijn formule 1-carrière, die nog tot eind 1980 zal duren, tot niet meer dan een figurantenrolletje veroordelen. Twee podiumplaatsen in 1978 en 1980 zijn zijn enige verdere noemenswaardige resultaten. Het Brabham-team komt voor het eerst met de Alfa-motor aan de start en ook het Franse Ligier-team maakt in 1976 in Brazilië zijn debuut.
(http://img193.imageshack.us/img193/1502/1976interlagos312tlauda.jpg)
26 januari 1975
De Braziliaan Carlos Pace wint in een Brabham-Cosworth de Grote Prijs van Brazilië op Interlagos. Net als twee weken eerder bij de seizoensopener in Argentinië is de Fransman Jean-Pierre Jarier (Shadow) de snelste in de kwalificaties. Deze keer haalt hij wel de start en rijdt hij bovendien driekwart van de race soeverein aan de leiding, tot hij uiteindelijk alsnog met pech langs de kant moet. De weg is meteen vrij voor Pace, die voor eigen publiek zijn eerste Formule 1-zege behaalt, voor het McLaren-duo Emerson Fittipaldi en Jochen Mass. Voor Pace zal het bij deze enige zege blijven. De Braziliaan zal voor Brabham blijven rijden gedurende de rest van zijn carrière, die in maart 1977 abrupt ten einde komt wanneer hij verongelukt bij een vliegtuigcrash. Wanneer de omloop van Interlagos in 1990 na tien jaar afwezigheid terugkeert op de F1-kalender, zal deze als eerbetoon aan de voormalige Grand Prix-winnaar omgedoopt worden tot Carlos Pace-circuit.
(http://img842.imageshack.us/img842/2036/75bra06.jpg)
Mooie stukken SDG!
Erg leuk om te lezen! 8)
27 januari 1980
René Arnoux wint in een Renault de Grote Prijs van Brazilië op Interlagos. Voor de Fransman is het de eerste overwinning uit zijn Formule 1-loopbaan en hij krijgt de overwinning in de schoot geworpen wanneer de soevereine koploper in de race, zijn land- en teamgenoot Jean-Pierre Jabouille, met een defecte turbo langs de kant moet. Vice-werelkampioen Gilles Villeneuve (Ferrari) neemt dankzij een raketstart de kop van de wedstrijd, maar al snel zijn de Renault-turbowagens heer en meester. De betrouwbaarheid heeft de Franse constructeur echter nog steeds niet onder de knie. Arnoux heeft vandaag echter het geluk dat zijn teamgenoot doorgaans ontbeert en wint voor de verrassende Elio de Angelis (Lotus), die zijn eerste podiumplaats pakt, en WK-leider Alan Jones. De Grote Prijs van Brazilië wordt voor de laatste keer op het acht kilometer lange bochtenlabyrint van Interlagos gereden; met ingang van 1981 verhuist de Braziliaanse race voor de rest van het decennium naar Rio de Janeiro. Vanaf 1990 keert de wedstrijd terug naar Sao Paulo, op een inmiddels grondig hertekende en fel ingekorte omloop.
(http://img43.imageshack.us/img43/940/arnoux.jpg)
28 januari 1973
Titelverdediger Emerson Fittipaldi wint in het Argentijnse Buenos Aires in een Lotus-Ford de openingsrace van het seizoen 1973. Zijn grote uitdagers van het Tyrrell-team, François Cevert en Jackie Stewart, eindigen respectievelijk als tweede en derde. Clay Regazzoni (BRM) kwalificeert zich tijdens de trainingen op de pole, maar in de race finisht hij als zevende net buiten de punten. De Zweed Ronnie Peterson rijdt voor het eerst in een Lotus, als teamgenoot van de regerend wereldkampioen, en teambaas Frank Williams beproeft voor de zoveelste keer zijn geluk door voor het eerst de Iso-Marlboro aan de start te brengen.
(http://img692.imageshack.us/img692/3742/221wr.jpg)
Leuk om te lezen, leuk ook dat soort foto's. Lijkt mij zo'n mooi tijdperk, de jaren '70. Zelf ben ik gaan kijken halverwege de jaren 80, ook mooi, maar ik heb het altijd jammer gevonden de jaren 70 te hebben gemist. Fittipaldi, Stewart, Rindt, Lauda (in zijn topjaren), Hunt, Peterson, die weergaloze wagens (zo mooi zijn ze nooit meer geweest).... prachtige jaren in mijn beleving (maar misschien maak ik het in mijn gedachtes mooier dan het is)
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQGFOR3_0DYFCH4zjuH6RicigghI8SShmbm4ina751mc8kUYRgF2tkX1nw7JA)Op deze dag in het jaar 1926, werd in het Amerikaanse Phoenix Arizona de latere Indy 500 winnaar James "Jimmy" Ernest Bryan geboren. Nadat z'n eerste poging in '51 nog uitliep op 'n DNQ, wist hij in de 9 jaar erna wel deelname af te dwingen, en in '58 zelfs de race te winnen. Aangezien de Indy 500 in die jaren nog meetelden voor het Formule 1 kampioenschap, mag hij zich daardoor in het illustere rijtje Formule 1 winnaars rekenen.
Gedurende zijn verdere loopbaan zou hij in de AAA & Championship Cars uitkomen, kampioenschappen die hij in resp. '56 & '57 op zijn naam zou schrijven. Met 23 overwinningen uit 72 races behoorde hij tot de groten in zijn klasse, totdat 'n crash tijdens de race op de Longhorne Speedway in Pennsylvania hem fataal zou worden. Sindsdien gaat één van de twee races op de Phoenix International Raceway, als de Jimmy Bryan Memorial door het leven. Deze 19e juni van 1960 zou tevens de boeken ingaan als één van de zwartste dagen van de autosport, nadat eerder die dag ook Formule 1 coureurs Alan Stacey & Chris Barlow het leven lieten tijdens de GP op het Belgische Spa.
29 januari 1978
De Argentijn Carlos Reutemann wint in een Ferrari de Grote Prijs van Brazilië. De race wordt voor de eerste keer in de geschiedenis op het Jacarepagua-circuit in Rio de Janeiro gereden, dat verder ook van 1981 tot en met 1989 als gastheer voor de Braziliaanse Grand Prix zal dienen. Thuisrijder Emerson Fittipaldi wordt verrassend tweede; voor het Braziliaanse Fittipaldi-team is dit tevens het beste resultaat uit zijn bestaan. Titelverdediger Niki Lauda (Brabham) wordt derde. De hoge temperaturen waarin de race verreden wordt spelen in de kaart van bandenleverancier Michelin, dat zijn eerste zege in de Formule 1 behaalt. De Braziliaanse Grand Prix van 1978 is ook de eerste in de geschiedenis van Arrows, een team opgericht door dissidenten van Shadow, die niet alleen voormalig Shadow-rijder Riccardo Patrese maar ook de complete ontwerptekeningen van het Shadow-model voor 1978 naar hun nieuwe team meenemen. De eerste auto van het team wordt halverwege het seizoen 1978 na een door Shadow ingespannen rechtszaak dan ook als plagiaat bestempeld, waarna Arrows in allerijl een nieuwe wagen op de baan brengt.
(http://img560.imageshack.us/img560/1772/8311e.jpg)
Er is er een jarig HOERA HOERA ......
Jawel, vandaag is de dag dat het 62 jaar geleden is dat in het Zuid-Afrikaanse Oost London, oud wereldkampioen Jody David Schekter wordt geboren.
(http://2.bp.blogspot.com/_ZTInxdsRKgc/TE0XYWcNxFI/AAAAAAAACBg/Zrw8p9MEDog/s1600/Scheckter.jpg)
Schekter die in '72 fabelachtig debuteerde bij McLaren, zou z'n eerste overwinning echter pas in '74 behalen. Daarmee zette hij wederom 'n uniek iets neer. Na in '73 al de eerste coureur met startnummer 0 te zijn (in '93-'94 reed Damon Hill hier ook mee), werd hij nu ook de enige coureur die met 'n zeswieler 'n race won. Dit was uiteraard in de Tyrell P34, waar hij de verongelukte Cevert verving. Na 2 derde plaatsen in de eindstand ('75-'76), maakte hij in '77 de overstap naar het team van Wolff. Ook daar streed hij weer mee voor de titel, die hij uiteindelijk aan Niki Lauda moest laten. Zelf moest hij nog tot '79 wachten alvorens z'n wereldtitel in de wacht te slepen, nu uitkomend voor Ferrari. Het jaar erop werd een grote deceptie, waarop hij besloot de F1 te verlaten.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4c/ScheckterJody1976-07-31Tyrrell-FordP34.jpg)
Nadat hij eerst succesvol in zaken ging in de VS, is hij verhuisd naar Engeland. Daar investeerde hij z'n fortuin in de biodynamische landbouw. Hij runt nu de Laverstoke Park Farm in Hampshire. Qua autosport doet Jody niet veel meer. Daarin blijft het bij het steunen van zoon Thomas, die er 'n redelijke carriere in de Indycars op nou houd.
4 februari 1979
Twee weken na de openingsrace in Argentinië wint Ligier nu ook de tweede race van het Formule 1-seizoen 1979, in Brazilië. Dit keer is de dominantie van het Franse team nog nadrukkelijker: Jacques Laffite en Patrick Depailler zijn bij de kwalificaties al één en twee en in die volgorde rijden ze ook van start tot finish. Voor Ligier is het de eerste en enige dubbelzege uit zijn bestaan. De Argentijn Carlos Reutemann (Lotus) eindigt als derde al bijna op driekwart minuut, terwijl Didier Pironi (Tyrrell) als vierde de laatste rijder is die op Interlagos binnen dezelfde – acht kilometer lange en bijna tweeënhalve minuut durende – ronde finisht. De volgende race in Zuid-Afrika zal Ferrari voor het eerst zijn nieuwe wagen voor 1979 inzetten en zo de winnende rol in de eerstvolgende wedstrijden overnemen. Daarmee komt ook een voorlopig eind aan de dominantie van Ligier, dat in de Zuid-Amerikaanse races begin 1979 het absolute hoogtepunt uit zijn bestaan beleeft.
(http://img441.imageshack.us/img441/9172/51120456.jpg)
Vandaag 40 jaar geleden werd ik geboren... En vandaag 1 jaar geleden maakte Robert Kubica zijn horrorcrash in de rallyauto mee...
Citaat van: Gerard op 06 februari 2012 - 11:46:07
Vandaag 40 jaar geleden werd ik geboren... En vandaag 1 jaar geleden maakte Robert Kubica zijn horrorcrash in de rallyauto mee...
Opzichtige manier om naar felicitaties te bedelen, maar gefeliciteerd!!
Aansluitend op mijn laatste bericht in deze draad nog deze info over Interlagos gevonden. Het had blijkbaar maar weinig gescheeld of de vernieuwde omloop van 1990 had er heel anders uitgezien, getuige twee eerdere voorstellen die uiteindelijk sneuvelden:
http://www.gdecarli.it/php/circuit.php?var1=120&var2=2
Citaat van: SDG op 06 februari 2012 - 12:22:53
Aalsluitend op mijn laatste bericht in deze draad nog deze info over Interlagos gevonden. Het had blijkbaar maar weinig gescheeld of de vernieuwde omloop van 1990 had er heel anders uitgezien, getuige twee eerdere voorstellen die uiteindelijk sneuvelden:
http://www.gdecarli.it/php/circuit.php?var1=120&var2=2
De uitendelijke layout is imo de beste layout uit de voorstellen. Gelukkig!
Citaat van: Matthijs op 06 februari 2012 - 12:00:29
Citaat van: Gerard op 06 februari 2012 - 11:46:07
Vandaag 40 jaar geleden werd ik geboren... En vandaag 1 jaar geleden maakte Robert Kubica zijn horrorcrash in de rallyauto mee...
Opzichtige manier om naar felicitaties te bedelen, maar gefeliciteerd!!
wtf!! Matthijs,noem jij het bedelen ??? maar goed.. Dank je voor je 'welgemeende felicitatie' (zeg dan nix) :-X
Citaat van: Gerard op 06 februari 2012 - 15:52:47
Citaat van: Matthijs op 06 februari 2012 - 12:00:29
Citaat van: Gerard op 06 februari 2012 - 11:46:07
Vandaag 40 jaar geleden werd ik geboren... En vandaag 1 jaar geleden maakte Robert Kubica zijn horrorcrash in de rallyauto mee...
Opzichtige manier om naar felicitaties te bedelen, maar gefeliciteerd!!
wtf!! Matthijs,noem jij het bedelen ??? maar goed.. Dank je voor je 'welgemeende felicitatie' (zeg dan nix) :-X
Wow, lange tenen? Ooit eens van een geintje gehoord? Ik wens je een welgemeend fijne verjaardag(avond)
ouch! in dat geval,Matthijs, heb ik je helemaal verkeerd begrepen!! Mijn excuses!!
7 februari 1981
De Zuid-Afrikaanse Grand Prix van 1981 is na de Grote Prijs van Spanje 1980 de tweede wedstrijd binnen één jaar die zijn status van wereldkampioenschapwedstrijd verliest. De race, die normaal gezien als opener van het seizoen 1981 had moeten fungeren, wordt als gevolg van het aanslepende conflict tussen de automobielsportfederatie FISA en de F1-constructeursvereniging FOCA en wegens onvrede met de door de FISA voorgestelde nieuwe datum omgevormd tot een soort van 'Formula Libre'-wedstrijd, waarbij de geldende Formule 1-reglementen niet van toepassing zijn. Concreet betekent dit dat de auto's die in Kyalami aan de start staan nog steeds beschikken over de beweegbare en ondertussen in de ban gedane afdichtingschorten. Aan de race doen dan ook enkel de Cosworth-teams mee, aangezien de fabrieksteams van Renault, Ferrari en Alfa Romeo, samen met Ligier, die de FISA trouw gebleven zijn, hun kat sturen. De niet voor het WK meetellende race wordt uiteindelijk gewonnen door Carlos Reutemann (Williams), voor Nelson Piquet (Brabham) en Elio De Angelis (Lotus). De Zuid-Afrikaanse Desiré Wilson, één van de weinige vrouwen die ooit aan de start van een Grote Prijs stonden, bestuurt in Kyalami de tweede Tyrrell, maar door het schrappen van de WK-status van de race wordt haar enige GP-deelname officieel niet meegerekend. Nog slechter vergaat het winnaar Carlos Reutemann: met de punten van deze race bij de rest van het seizoen opgeteld was hij en niet Nelson Piquet aan het einde van het seizoen wereldkampioen geweest.
(http://img829.imageshack.us/img829/4862/willf10036.jpg)
Citaat van: Gerard op 06 februari 2012 - 21:16:31
ouch! in dat geval,Matthijs, heb ik je helemaal verkeerd begrepen!! Mijn excuses!!
Ik zal voortaan emoticons gebruiken! :)
11 februari 1973
Op het Interlagos-circuit in Sao Paulo wordt de allereerste Grote Prijs van Brazilië uit de geschiedenis verreden. Regerend wereldkampioen Emerson Fittipaldi (Lotus) brengt het thuispubliek door het dolle heen door na de openingrace in Argentinië nu ook de tweede wedstrijd van het seizoen te winnen. Jackie Stewart (Tyrrell) is tweede, Denny Hulme (McLaren) derde. Thuisrijder Luiz Pereira Bueno rijdt in een Surtees de eerste en enige F1-race uit zijn carrière. De Braziliaan zal op 8 februari 2011 op 74-jarige leeftijd overlijden aan kanker.
(http://img718.imageshack.us/img718/8301/brasil1973.jpg)
Het was de eerste GP van Brazilie die meetelde voor het WK, een jaar eerder was er ook eentje, maar die dus niet.
Zo zijn er eigenlijk best veel races in januari en februari verreden geweest. Was me eigenlijk nooit zo opgevallen.
11-02-1934
John Surtees wordt in het Engelse Tatsfield, Surrey geboren.
(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQLot8Yio7jUUd4MPKK7H1Aw3BjpmqD0vnWo3XQecc-eCkk46Hk)
Surtees, die z'n loopbaan op 2 wielen begon, kwam van 1952 t/m 1959 uit in 49 Grands Prix voor motoren in de 350 en 500cc klassen, waarbij hij 38 keer won en 7 keer kampioen werd, waarvan 3x in de 500cc.
(http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRb2x0A3_geSkPJBxpHc2s6bGFaTYCAnexxz6YNOuYSs_G2-HZH1Q)
Na al deze successen maakte hij in 1960 de overstap naar de Formule 1, waarin hij t/m 1972 uit zou komen. Ook hier liet hij zich weer van z'n beste kant zien. Met maar liefst 6 overwinningen, 24 podia uit 113 races, en natuurlijk z'n wereldtitel in 1964, werd hij ook in de F1 'n gevestigde naam. Tevens is hij daarmee de enige persoon die wereldtitels heeft behaald in de hoogste divisies van auto- en motorsport.
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQZGuLDrcaB6oYVBCPCGuSMjNr0sFM1w1vRBcSkC6c_-1F0FZso)
In 1970, nog tijdens zijn actieve loopbaan, begon hij z'n eigen race team. Dit team, de Surtees Racing Organisation, zou nooit 'n GP winnen, maar toch nog redelijk succesvol zijn. Naast Surtees zelf, zouden grote namen als Derek Bell, James Hunt en Jochen Mass voor hem uitkomen. Meest succesvol echter, waren Mike Hailwood en José Carlos Pace, die iedere race op het podium zouden eindigen.
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcR4hyOaPswmSHjFg_7XdjiWBpqq1YnzTIa2d1YRFQn1TxyYb_hNLw)
Citaat van: Jeroen op 11 februari 2012 - 07:45:25
Het was de eerste GP van Brazilie die meetelde voor het WK, een jaar eerder was er ook eentje, maar die dus niet.
Zo zijn er eigenlijk best veel races in januari en februari verreden geweest. Was me eigenlijk nooit zo opgevallen.
In die tijd had de F1 uiteraard nog niet de impact en de mediacoverage die ze nu heeft. Die winterwedstrijden op het zuidelijk halfrond werden dan ook slechts door een zeer beperkt aantal mensen gevolgd, ook al omdat er maar weinig zenders waren die de F1 uitzendden in de jaren '70. Bovendien was er na die wedstrijden ook een groot gat in de kalender tot de eerste Europese wedstrijden: in 1973 was het bv. na de GP van Zuid-Afrika (3 maart) meteen wachten tot 29 april voor de GP van Spanje. Bijna twee volle maanden...
12 februari 2005:
In het Franse Nimes overlijdt Maurice Trintignant. De voormalig autocoureur leefde al jaren in alle rust een terug getrokken bestaan als wijnteler. De Fransman maakte in zijn jongere jaren een voor die tijd opvallend lange Formule 1-loopbaan mee: tussen 1950 en 1964 reed Trintignant liefst veertien seizoenen lang in de hoogste autosportklasse. Tweemaal zegevierde de Fransman, beide keren in Monaco.
Ook buiten de F1 was Trintignant succesvol met als uitschieter de zege op LeMans in 1954. Op 47-jarige leeftijd vond hij het welletjes en stopte hij met racen. Hij trok zich terug in het kleine Vergeze, ver weg van de rumoerige racewereld en ging zich bezig houden met wijn. Uiteindelijk schopte hij het in die Franse plaats nog tot burgmeester. Trintignant is 87 jaar oud geworden.
(http://www.diecastlegends.com/Images/Products/XLarge_Images/IXSF39_1.jpg)
18 februari 1898:
De man wiens achternaam later zou uitgroeien tot hét boegbeeld van de Formule 1 wordt in Modena geboren: Enzo Ferrari. Na een redelijk succesvolle loopbaan als autocoureur werkt hij zich op als teambaas van een renstal die zijn eigen achternaam draagt. De renstal wordt de meest succesvolle renstal aller tijden en is de enige stal die vanaf de openingsdag van het eerste WK in 1950 tot aan de dag van vandaag nog actief is.
Tot 1971 bleef Enzo, die reeds in de jaren '20 van Benito Mussolini de eretitel Commendatore opgespeld krijgt, teammanager van zijn eigen team. Een uiterst succesvolle periode waarin achtereenvolgens Alberto Ascari (2x), Juan Manuel Fangio, Mike Hawthorn, Phil Hill en John Surtees wereldkampioen werden.
Daarna blijft Enzo's invloed groot, pakt Niki Lauda nog twee wereldtitels mee, waarna Jody Scheckter dat in 1979 nog dunnetjes overdoet. Het zou de laatste rijderstitel blijken die de Commendatore zelf zal meemaken. Een moeilijke periode zonder veel succes breekt aan voor de Italianen en de 90-jarige Enzo sterft op 14 augustus 1988, in Maranello.
Op dat moment domineren de ijzersterke McLaren-Honda's van Ayrton Senna en Alain Prost. Die twee winnen dan ook alle races dat jaar op eentje na: uitgerekend op Monza, slechts twee weken na de dood van Enzo, pakken Gerhard Berger en Michelle Alboreto een emotionele 1-2 zege voor de uitzinnige Italianen. Een mooier eerbetoon aan de grootste man die de sport ooit heeft meegemaakt is niet mogelijk.
(http://www.toonsferraries.nl/Enzo_Ferrari.jpg)
Je was me weer voor :P
Youre gettin' old bro ;D
21 februari
Vandaag 2 verjaardagen onder de oud F1 coureurs.
Als 1e zou de in 1997 op 83 jarige leeftijd overleden Belg Roger Laurent z'n 99e verjaardag vieren.
De in 1913 in Luik geboren Laurent zou slechts aan 2 GP's deelnemen.
Voor HWM reed hij de Grand Prix van België (12e), terwijl hij in Duitsland (17e) voor het Ecurie Francorchamps team uit zou komen.
(http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSWJ_eu5Ah47rnb0RLenNBg7YT5O7Tcx4WkQZogbuAIXyLE0zLr)
De 2e jarige van de dag was ietwat succesvoller.
De eind vorig jaar, na 'n lang ziekbed, op 71 jarige leeftijd overleden Peter Kenneth Gethin werd deze dag in het Engelse Ewel, Surrey geboren. Hij zou uitkomen in 31 GP's, waarvan hij er 30 zou starten.
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcS_s-9Z2PU1cOLeD0NmI9TtfbodMNU5QoqJhtK6bPvFt8kTiHZt)
Uitkomend voor het team van McLaren, hij verving daar de pas overleden teamoprichter Bruce McLaren, zou hij officieel debuteren in de Grote prijs van Nederland in 1970, de 5e race van het seizoen Echt succesvol was deze samenwerking echter niet, en hij werd de 2 races erna dan ook vervangen door Denny Hulme. Na 2 races toekijken vanaf de zijlijn, mocht hij de laatste 6 races van het seizoen toch weer plaatsnemen. Hoogtepunt dat seizoen, was de GP van Canada, waar hij de 6e plaats en z'n eerste puntje pakte.
(http://3.bp.blogspot.com/-RMAJwqTwnJY/Tt0lLgwr-yI/AAAAAAAAAf4/tJ3VRu52Wak/s1600/640px-1971_Peter_Gethin%252C_McLaren.jpg)
Het jaar erop mocht hij wederom 'n McLaren besturen, maar na tegenvallende resultaten werd hij halverwege het seizoen vervangen voor landgenoot Jackie Oliver. Gelukkig voor hem wist hij toch weer 'n zitje te bemachtigen, ditmaal bij het Yardley Team BRM die beide rijders verving. Prompt wist hij in z'n 2e race voor dit team z'n enige overwinning (en toen nog 9 punten) te scoren. Op het Italiaanse Monza pakte hij de zege met de hoogste gemiddelde snelheid ooit (242 kmu) gereden in 'n Grote Prijs. Ook pakte hij deze race nog twee andere records, namelijk die van "closest finish" (Petterson finishte 0.1 seconde achter hem) en hij is de enige winnaar zonder ook maar één ronde aan de leiding te hebben gelegen. (van 4 naar 1 in de laatse ronde) De rest van het seizoen kon hij echter geen potten meer breken.
bekijk hier deze legendarishe finish: http://www.youtube.com/watch?v=bY_sHKRnaeo
Eén jaar later (1972) zou hij uitkomen voor Marlboro BRM, maar ook dit seizoern zou uitlopen op niets. Enige lichtpuntje was de 6e plaats op Monza, waarmee hij z'n totaal op 11 punten bracht. Na dit seizoen stierf z'n loopbaan in de F1 'n vroege dood, al zou hij in 1973 en 1974 nog 2x (GP Canada '73 Marlboro BRM - GP Groot Brittannië '74 Lola) 'n poging wagen. Helaas voor hem moest hij in beide races opgeven, waarna hij met wisselend succes z'n heil zocht in andere raceklassen. Ook is hij nog 'n tijdje eigenaar geweest van 'n F3000 team, voordat hij definitief de autosport verliet. Overigens reed hij van '69 t/m '74 voor diverse teams ook nog in 19 officieuze F1 races, waarin hij met 2 overwinningen, 3 tweede plaatsen, en nog 4 gewone puntenfinishes 'n stuk succesvoller was.
22-02
Vandaag wederom 'n verjaardag onder de oud F1 coureurs. Ditmaal is het de beurt aan 3-voudig WK Andreas Nicolaus "Niki" Lauda die precies 63 jaar geleden in het Oostenrijkse Wenen werd geboren.
(http://newsimg.bbc.co.uk/media/images/45004000/jpg/_45004686_nikilauda416.jpg)
Lauda, met familiegeld gestart als pay-driver, debuteerde in '71 bij het team van March. Hoewel zijn eerste resultaten teleurstellend waren, wist hij toch al snel een plaats te bemachtigen bij BRM. Daar leerde hij snel en in 1974 had hij zoveel indruk gemaakt dat hij een contract kreeg aangeboden door Enzo Ferrari, waarna hij in '75 z'n eerste titel haalde. Dit kunsstukje herhaalde hij nog eens in '77. Na het behalen van die 2e titel voor de Scuderia, besloot hij in '78 de overstap naar Brabham te maken. Dit avontuur duurde echter niet lang, want al in z'n 2e seizoen (training GP Canada) besloot Niki dat het genoeg was geweest, en hij stapte uit de Formule 1 om zich in de luchtvaart te storten. Lauda Air was geboren.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d4/LaudaNiki19760731Ferrari312T2.jpg)
In 1982 bleek het bloed toch te kruipen waar het niet gaan kon. Een comeback bij het Britse McLaren was 'n feit. In z'n 3e seizoen voor dit team, pakte hij ook voor hen de wereldtitel met slechts 'n half punt op de runner-up Alain Prost. Eén jaar later (1985) stopte hij definitief als coureur, en zou dat jaar als laatste winnaar van de Nederlandse GP de boeken ingaan. Met 'n totaal van 420,5 punten uit 171 starts, 54 podia waarvan 24 zeges en 3 wereldtitels, mag hij zich tot de grootsten der aarde rekenen. Wrang genoeg zijn die statistieken niet de reden waarom hij herrinnerd zal worden. In 1976 was hij op weg naar zijn 2e titel, toen hij op de 1e augustus van dat jaar tijdens de Duitse Grand Prix op de Nordschleife bij Bergwerk uit de bocht vloog, en levend dreigde te verbranden toen het wrak vlam vatte. Zijn racecarrière leek voorbij, maar tot ieders verbazing zat Lauda enkele weken later alweer achter het stuur van zijn Ferrari en miste hij de wereldtitel op slechts één punt, notabene omdat hij weigerde van start te gaan tijdens zware regenval in Japan.
bekijk de beelden van z'n horrorcrash hier: http://www.youtube.com/watch?v=YWksORxA9l0
In '92 zou hij wederom terugkeren in de Formule 1. Ditmaal als adviseur van Ferrari, waar hij tot 2000 in dienst zou blijven. De 2 jaar erop zou hij zich met Jaguar in 'n nieuw avontuur storten, maar dit bleek geen succes. Na zijn terugtrekking uit Lauda Air en zijn ontslag bij Jaguar, richtte hij wederom 'n luchtvaartmaatschappij op, Niki genaamd. Tegenwoordig is "de man met 2 gezichten" gastcommentator bij RTL Duitsland.
Zoals de jeugd van Tegenwoordig al rapte: Twee gezichten, een formule als Lauda en Niki!
Toen ik begon te kijken vocht hij met Prost om de titel. Ik vond hem als jochie echt een uberheld, een soort iconisch figuur. Ik heb nooit zoveel met underdogs gehad, meer met de allergrootsten eigenlijk, die fascineren me meer. En Lauda was in 84 veruit de grootste van allemaal. Later begon ik hem minder sympathiek te vinden, maar ja, ik werd ouder.
Citaat van: Jeroen op 22 februari 2012 - 20:11:32
Zoals de jeugd van Tegenwoordig al rapte: Twee gezichten, een formule als Lauda en Niki!
Toen ik begon te kijken vocht hij met Prost om de titel. Ik vond hem als jochie echt een uberheld, een soort iconisch figuur. Ik heb nooit zoveel met underdogs gehad, meer met de allergrootsten eigenlijk, die fascineren me meer. En Lauda was in 84 veruit de grootste van allemaal. Later begon ik hem minder sympathiek te vinden, maar ja, ik werd ouder.
Was idd ook mijn held.
Tegenwoordig vind ik het maar 'n ouwe zeurpiet.
Maar ja, das dan weer de persoon Lauda, niet de coureur.
Voor die laatste zal ik altijd 'n zwak houden.
1 maart 1992
Nigel Mansell (Williams-Renault) wint de Grote Prijs van Zuid-Afrika, de openingswedstrijd van het seizoen 1992. De regerende vice-wereldkampioen finisht in Kyalami voor zijn teamgenoot Riccardo Patrese en titelverdediger Ayrton Senna (McLaren-Honda). De Formule 1 keert in 1992 voor het eerst sedert 1985 naar Zuid-Afrika terug. De laatste winnaar was toen overigens diezelfde Nigel Mansell en ook de plaats van gebeuren is nog steeds dezelfde als zeven jaar eerder: het Kyalami-circuit nabij Johannesburg. In de tussentijd heeft de omloop echter een grote metamorfose ondergaan en de 'moderne' lay-out heeft nog maar weinig meer gemeen met de snelle en gevaarlijke omloop van voorheen. Na 1993 zal de Grote Prijs van Zuid-Afrika overigens opnieuw van de kalender verdwijnen. Nigel Mansell zit met zijn overwinning overigens meteen goed op koers, want hij zal ook de vier volgende wedstrijden winnen en zo meteen een stevige basis leggen voor de wereldtitel, die hij dit jaar, na drie tweede plaatsen in de eindstand in 1986, 1987 en 1991, eindelijk zal weten te veroveren. De Braziliaan Christian Fittipaldi, zoon van Wilson en neefje van ex-tweevoudig wereldkampioen Emerson, rijdt in Kyalami voor Minardi zijn eerste GP. Enkele andere debutanten weten zich niet te kwalificeren: de Zwitser Andrea Chiesa bij Fondmetal, de Fransman Paul Belmondo (zoon van de bekende acteur Jean-Paul) bij March en de Italiaanse Giovanna Amati, de eerste vrouw in de F1 sedert Desiré Wilson in 1980, bij Brabham.
(http://img16.imageshack.us/img16/7939/92rsa11.jpg)
Het nieuwe Andrea Moda-team tenslotte wordt nog voor de start van de kwalificaties uitgesloten van deelname omdat het de vereiste waarborg van 100.000 dollar voor nieuwe teams niet betaald heeft. Andrea Moda-eigenaar Andrea Sassetti voert ter verdediging aan dat zijn team geen nieuwkomer is maar de voortzetting van het oude Coloni-team waarvan het de inboedel heeft overgenomen, maar de FIA heeft daar geen oren naar. Andrea Moda zal bij de volgende races wel reglementair aanwezig zijn, maar de auto van het Italiaanse team presteert dermate slecht dat het bij de kwalificaties doorgaans kansloos is. Enkel in Monaco slaagt de Braziliaan Roberto Moreno er in een Andrea Moda op de startgrid te plaatsen. Wanneer teambaas Sassetti in Spa wordt aangehouden voor zwendel, wordt het team verdere deelname aan het WK ontzegd en valt het doek over Andrea Moda. Tweede piloot Perry McCarthy zal nadien vooral bekendheid verwerven als The Stig uit 'Top Gear'.
(http://img195.imageshack.us/img195/1025/andreamoda.jpg)
3 maart 1992
(http://img594.imageshack.us/img594/1931/lombarditmk0406ja13.jpg)
Op deze datum overlijdt Lella Lombardi, één van de vijf vrouwen die ooit deelnamen aan een officieel GP-weekend. De andere vier zijn Maria Teresa de Filippis, Divina Galica, Desiré Wilson en Giovanna Amati. Lombardi is veruit de meest succesvolle van deze vijf: ze startte in totaal in twaalf Grote Prijzen en is bovendien de enige vrouw die ooit in de punten finishte. Na eerder Formule 3 en Formule 5000 gereden te hebben, vindt haar eerste F1-kwalificatiepoging plaats bij de Britse GP van 1974 op Brands Hatch, in een privé ingezette Brabham. Het startnummer 208 waarmee ze dat weekend rijdt – de radiofrequentie van haar sponsor, een Luxemburgs radiostation – is tot op vandaag de dag tevens het hoogste startnummer ooit toegekend in de Formule 1. Na deze mislukte poging is het wachten tot 1975, wanneer ze in een March in Zuid-Afrika effectief haar GP-debuut maakt. De volgende race in Spanje betekent het hoogtepunt in haar carrière: in de dramatische, wegens een zwaar ongeval van de Duitser Rolf Stommelen voortijdig afgebroken wedstrijd wordt ze als zesde geklasseerd, met als resultaat een half WK-puntje. De rest van het seizoen komt ze uit voor March, met uitzondering van de afsluitende wedstrijd op Watkins Glen, wanneer ze met een Williams rijdt. De openingsrace van 1976 rijdt ze terug voor March, waarna ze echter haar zitje verliest aan niemand minder dan Ronnie Peterson, die na een teleurstellende tijd bij Lotus terugkeert naar zijn oude team. De Italiaanse rijdt in de zomer nog enkele races met een Williams, maar enkel in Oostenrijk weet ze zich te kwalificeren. Hierna is het echter onherroepelijk gedaan met haar Formule 1-loopbaan. Nadien rijdt ze nog NASCAR in 1977 en later ook nog sportwagenraces. Op 3 maart 1992 overlijdt ze aan kanker, amper 50 jaar oud.
(http://img850.imageshack.us/img850/685/09lellalombardi.jpg)
3 maart 2002
In het Australische Melbourne wordt het nieuwe Formule 1-seizoen op gang geschoten. In schril contrast met de hoop van velen dat het nieuwe seizoen iets opener en spannender wordt dan dat van 2001, behalen Michael Schumacher en Ferrari meteen een vlotte zege. In tegenstelling tot de meeste andere teams rijdt Ferrari dan nog met zijn auto van het vorige seizoen, wat bij de verzamelde concurrentie nog wat extra zout in de wonde strooit. Al heeft de Duitse titelverdediger wel het geluk aan zijn kant dat hij heelhuids een enorme massacrash bij de start weet te omzeilen. Ralf Schumacher (Williams) knalt bij het afremmen voor de eerste bocht achterop de van pole gestarte Rubens Barrichello (Ferrari), waarbij de Williams op de achterwielen van de Ferrari gelanceerd wordt en een angstaanjagende vlucht richting bandenstapels aanvangt. In de algehele verwarring knallen midden in het peloton nog een flink aantal wagens op elkaar. Iedereen komt er met de schrik vanaf, maar omdat de wedstrijdleiding besluit de safetycar in te zetten, is het veld meteen al zo goed als gehalveerd. Ondanks knap weerwerk van Jarno Trulli (Renault) en Juan-Pablo Montoya (Williams) in de beginfase van de race komt de zege van Schumacher nooit echt in gevaar en de wereldkampioen wint dan ook vlotjes voor Montoya en Kimi Raikkönen, die in zijn eerste race voor McLaren meteen ook zijn eerste podiumplaats scoort. Het hoge aantal uitvallers zorgt er tevens voor dat een aantal 'kleintjes' volop kunnen profiteren om te scoren. Eddie Irvine brengt zijn kwakkelende Jaguar naar de vierde plaats, debutant Mark Webber (Minardi) wordt vijfde en Mika Salo (Toyota) zesde. Het Australische publiek is door het dolle heen en ontvangt het resultaat van hun landgenoot Webber als ware het een overwinning, en ook Toyota weet zijn Formule 1-debuut in de punten af te sluiten. Nog drie debutanten in Melbourne zijn de Braziliaan Felipe Massa bij Sauber, de Japanner Takuma Sato bij Jordan en de Schot Allan McNish bij Toyota. McNish, die al jarenlang testcoureur is bij verschillende teams en al die tijd tevergeefs probeerde om een voet binnen de deur van de Formule 1 te krijgen, maakt zo op 32-jarige leeftijd alsnog zijn debuut in de koningsklasse van de autosport.
(http://img710.imageshack.us/img710/1039/ralfschumacherrubensbar.jpg)
4 maart 2001
Wereldkampioen Michael Schumacher wint in Melbourne de Grote Prijs van Australië, de openingsrace van het wereldkampioenschap 2001, en spoelt zo de nare herinnering weg aan een zware crash in de vrije trainingen, waarbij hij met zijn Ferrari over de kop slaat. De enige die de Duitser in Melbourne kan bedreigen is de Fin Mika Häkkinen, maar wanneer de McLaren van de tweevoudige wereldkampioen halverwege de race door mechanische pech van de baan schuift, ligt de weg naar de zege voor Schumi breed open. David Coulthard (McLaren) eindigt tweede, Rubens Barrichello (Ferrari) wordt derde. De Australische Grote Prijs van 2001 is de eerste voor de Braziliaan Enrique Bernoldi (Arrows), de Colombiaan Juan-Pablo Montoya (Williams), de Spanjaard Fernando Alonso (Minardi) en de Fin Kimi Raikkönen (Sauber). Laatstgenoemde rijdt wegens zijn beperkte ervaring in de eenzitterij met een voorlopige superlicentie rond, maar hij zal vriend en vijand met verstomming slaan door bij zijn debuut als zesde te finishen en zo meteen zijn eerste WK-punt te scoren. De race wordt ontsierd door een tragisch ongeval, wanneer na een vijftal ronden Jacques Villeneuve (BAR) een mislukte inhaalpoging onderneemt op Ralf Schumacher (Williams). De BAR wordt op de achterwielen van de Williams gelanceerd en vliegt met een vernietigende klap in de veiligheidsafsluitingen. Beide coureurs zijn ongedeerd, maar baancommissaris Graham Beveridge wordt door een losgeslagen wiel getroffen. De ongelukkige wordt onmiddellijk per ambulance naar het ziekenhuis gevoerd, waar hij echter nog voor het einde van de race zal overlijden. Tijdens de podiumceremonie heerst er dan ook een bedrukte stemming; de champagneflessen blijven onaangeroerd. Het is tot op heden het laatste ongeval met dodelijke afloop tijdens een Formule 1-weekend.
(http://img694.imageshack.us/img694/3813/jv13diby22.jpg)
Het trainingsongeval van Michael Schumacher:
http://www.youtube.com/watch?v=LpZJcRNbQP0
De crash tussen Ralf Schumacher en Jacques Villeneuve:
http://www.youtube.com/watch?v=DadNvcmQ5vA
Citaat van: SDG op 04 maart 2012 - 08:08:16
4 maart 2001
Wereldkampioen Michael Schumacher wint in Melbourne de Grote Prijs van Australië, de openingsrace van het wereldkampioenschap 2001, en spoelt zo de nare herinnering weg aan een zware crash in de vrije trainingen, waarbij hij met zijn Ferrari over de kop slaat. De enige die de Duitser in Melbourne kan bedreigen is de Fin Mika Häkkinen, maar wanneer de McLaren van de tweevoudige wereldkampioen halverwege de race door mechanische pech van de baan schuift, ligt de weg naar de zege voor Schumi breed open. David Coulthard (McLaren) eindigt tweede, Rubens Barrichello (Ferrari) wordt derde. De Australische Grote Prijs van 2001 is de eerste voor de Braziliaan Enrique Bernoldi (Arrows), de Colombiaan Juan-Pablo Montoya (Williams), de Spanjaard Fernando Alonso (Minardi) en de Fin Kimi Raikkönen (Sauber). Laatstgenoemde rijdt wegens zijn beperkte ervaring in de eenzitterij met een voorlopige superlicentie rond, maar hij zal vriend en vijand met verstomming slaan door bij zijn debuut als zesde te finishen en zo meteen zijn eerste WK-punt te scoren. De race wordt ontsierd door een tragisch ongeval, wanneer na een vijftal ronden Jacques Villeneuve (BAR) een mislukte inhaalpoging onderneemt op Ralf Schumacher (Williams). De BAR wordt op de achterwielen van de Williams gelanceerd en vliegt met een vernietigende klap in de veiligheidsafsluitingen. Beide coureurs zijn ongedeerd, maar baancommissaris Graham Beveridge wordt door een losgeslagen wiel getroffen. De ongelukkige wordt onmiddellijk per ambulance naar het ziekenhuis gevoerd, waar hij echter nog voor het einde van de race zal overlijden. Tijdens de podiumceremonie heerst er dan ook een bedrukte stemming; de champagneflessen blijven onaangeroerd. Het is tot op heden het laatste ongeval met dodelijke afloop tijdens een Formule 1-weekend.
(http://img694.imageshack.us/img694/3813/jv13diby22.jpg)
Het trainingsongeval van Michael Schumacher:
http://www.youtube.com/watch?v=LpZJcRNbQP0
De crash tussen Ralf Schumacher en Jacques Villeneuve:
http://www.youtube.com/watch?v=DadNvcmQ5vA
Die crash van Villeneuve en Schumacher was een van de eerste momenten die ik mij nog goed kan herinneren. Dat was het eerste seizoen dat ik Formule 1 echt leuk begon te vinden. Dat was me een crash. Weet nog goed dat ik het had opgenomen en heb die herhaling van dat ongeluk wel honderd keer terug gekeken.
5 maart 1977
Niki Lauda (Ferrari) wint in Kyalami de Grote Prijs van Zuid-Afrika, de derde race van het seizoen, voor Jody Scheckter (Wolf) en Patrick Depailler (Tyrrell). Voor de Oostenrijker is het zijn eerste zege sedert zijn zware ongeluk het jaar voordien op de Nürburgring, die echter volledig overschaduwd wordt door een vreselijk ongeval. Wanneer Shadow-rijder Renzo Zorzi op het rechte stuk voor start en finish tot stilstand komt met een brandende motor, steken twee baancommissarissen de piste over om het brandje te blussen. Doordat de Shadow echter vlak na de heuveltop op het rechte stuk staat, zien zij een groepje aanstormende wagens niet. Hans-Joachim Stuck (March) kan het tweetal nog net ontwijken, maar Zorzi's teamgenoot, de Brit Tom Pryce, rijdt vol op één van de brandweerlieden in, waarbij hij de brandblusser die de ongelukkige baanpost met zich meedroeg tegen zijn helm aan krijgt. Zowel Pryce als de baancommissaris, de 19-jarige Jenson Van Vuuren, zijn op slag dood. Het wrak van de Shadow stuitert stuurloos nog een eindje verder om tenslotte in de Crowthorne-bocht met de Ligier van Jacques Laffite in botsing te komen. Ondanks de dodelijke afloop van het ongeluk gaat de race gewoon verder. De Zuid-Afrikaanse race van 1977 is de laatste van de Braziliaan Carlos Pace (Brabham), die twee weken later de dood zal vinden in een vliegtuigcrash, terwijl de Australiër Larry Perkins voor de allerlaatste keer in de geschiedenis een BRM op de startgrid brengt.
(http://img811.imageshack.us/img811/4189/1977tompryce3.jpg)
6 maart 2005
Giancarlo Fisichella (Renault) wint in het Australische Melbourne de openingswedstrijd van het seizoen 2005. Voor de Italiaan, die al heel zijn carrière als een grote belofte geldt maar nooit de beschikking kreeg over het gepaste materiaal om zijn talent te bewijzen, lijkt het grote moment eindelijk aangebroken: van op de polepositie neemt hij de kop van de race en hij zal uiteindelijk een vlotte overwinning behalen. Rubens Barrichello (Ferrari) wordt tweede, Fernando Alonso (Renault) derde. Wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) komt er in Melbourne verassend totaal niet aan te pas en verdwijnt voortijdig uit de race na een aanrijding met de Williams van Nick Heidfeld. Voor de titelverdediger zal het een moeizaam seizoen worden. De strijd om de polepositie wordt voor het eerst volgens een nieuw en ingewikkeld systeem verreden, waarbij de tijden van twee vliegende rondjes op zaterdagmiddag en zondagmorgen opgeteld worden. Het weinig aantrekkelijke concept zal na enkele races alweer afgevoerd worden ten faveure van één enkele kwalificatietraining. De Australische Grote Prijs van 2005 markeert het debuut van de Portugees Tiago Monteiro (Jordan), de Indiër Narain Kartikheyan (Jordan), de Oostenrijker Patrick Friesacher (Minardi) en de Nederlander Christian Albers (Minardi). Tevens maakt het Red Bull-team zijn debuut, als opvolger van het ter ziele gegane Jaguar.
(http://img85.imageshack.us/img85/1340/fisirenamelb20052.jpg)
7 maart 1970
Jack Brabham wint in een Brabham de Grote Prijs van Zuid-Afrika 1970, de allereerste Formule 1-race van de jaren zeventig. Voor de voormalige drievoudige Australische wereldkampioen is het de laatste overwinning in de Formule 1, die hij aan het eind van het seizoen, op 44-jarige leeftijd, vaarwel zal zeggen. Op de omloop van Kyalami is hij sneller dan de Nieuw-Zeelander Denny Hulme (McLaren) en de Schotse titelverdediger Jackie Stewart (March). March is een nieuwkomer in de Formule 1 en de constructeur levert naast een eigen team (met achter het stuur de Zwitser Jo Siffert en de Nieuw-Zeelander Chris Amon) ook nog enkele auto's aan andere rijders, waaronder naast Stewart ook nog de Amerikaan Mario Andretti. Ondanks de torenhoge ambities zal het geesteskind van de latere FIA-voorzitter Max Mosley, Alan Rees, Graham Coaker en Robin Herd de steile verwachtingen nooit kunnen waarmaken.
(http://img189.imageshack.us/img189/2430/140wt.jpg)
8 maart 1986
Williams-teambaas Frank Williams wordt het slachtoffer van een zwaar verkeersongeval in het zuiden van Frankrijk. Het Williams-team is er op het Paul Ricard-circuit bezig testritten af te werken ter voorbereiding van het nieuwe Formule 1-seizoen, dat twee weken later in Brazilië zal beginnen. Wanneer Williams met een huurwagen terugkeert van het circuit naar de luchthaven, slaat zijn wagen bij een crash over kop, waarbij de Brit een dwarslaesie oploopt. Zijn benen zijn volledig verlamd en met zijn armen kan hij nog een beperkt aantal bewegingen uitvoeren. Voor Frank zelf is dit een zware klap, temeer daar hij bekend staat als een fervent hardloper, en ook voor zijn team, dat in 1986 een gooi lijkt te gaan doen naar een nieuwe wereldtitel, is dit ongeluk een serieuze tegenslag. Vaak wordt gezegd dat het ongeluk het Williams-team in 1986 de rijderstitel kost omdat Williams op kritieke momenten, wanneer de beide coureurs Nigel Mansell en Nelson Piquet elkaar bekampen voor de positie van eerste rijder in het team, niet aanwezig is om orde op zaken te stellen, waardoor uiteindelijk Prost als derde hond met het spreekwoordelijke been gaat lopen. Eenmaal terug uit het ziekenhuis ontslagen, pikt Williams echter de draad terug op waar hij hem laten vallen heeft en leidt hij voortaan vanuit een rolstoel met vaak harde hand zijn team. Pas in het nieuwe millennium zal hij geleidelijk aan zijn taken beginnen afbouwen. Op 2 maart 2012 maakt hij tenslotte bekend dat hij zich uit het dagelijkse bestuur van het team terugtrekt, al blijft hij aan als (ere-)directeur.
(http://img189.imageshack.us/img189/8205/tumblrm093eleceb1rod8is.jpg)
Frank Williams in 1985
Een uniek mens met een speciale plek in de F1-geschiedenis!
8 MAART 1998
In het Australische Melbourne wordt, voor de 3e maal op het Albert Street Park, de seizoensopener verreden. De race, die gedomineerd werd door de beide McLarens van Coulthard en Hakkinen, zou niet heel spannend zijn. Bij de start was er nog 'n poging van Schumacher om Coulthard te passeren, maar dit mislukte. Aanhaken was alles wat hij kon, totdat in ronde 6 z'n motor ermee stopte. Dit gaf regerend WK Villeneuve in z'n Williams de 3e stek, waar hij op dat moment met Fisichella (Benetton) om in gevecht was. Na 'n matige stop moest hij echter Fisichella voorlaten, en ook Irvine (Ferrari) en teamgenoot Frentzen zouden hem passeren. Niet lang hierna werden zij zelfs op 'n ronde gezet door de ontvlamde McLarens. Niet echt memorabel dus.
Nee, deze race zal vooral herrinnerd worden door het volgende: In ronde 36 komt Hakkinen plots en onaangekondigt de pits in, stopt niet, maar verliest hierdoor wel de leiding aan Coulthard. ( FILMPJE - http://www.youtube.com/watch?v=Q3ha1AezXOs ) Dit zal gedurende de rest van de race zo blijven, tot 'n paar rondjes voor het einde Coulthard vrijwillig plaats maakt en zo Hakkinen alsnog de overwinning schenkt. Beide rijders hadden namelijk op voorhand afgesproken dat degene die de eerste bocht als leider in zou gaan, de race mocht winnen. Dit kwam het team op zware kritieken te staan, en er volgde zelfs 'n zaak voor het WMSC. De uitspraak die volgde was de eerste stap richting het teamorderverbod van 2003, namelijk: "In de toekomst zal iedere vorm van competitievervalsing, vooraf bepaald of niet, zwaar worden bestraft op basis van artikel 151C van de International Sporting Code" Vele jaren later (2007) kwam Ron Dennis met de volgende verklaring omtrend de "teamorder": Wij hebben en zullen nooit Grand Prix' manipuleren. Tenzij er speciale omstandigheden zijn, zoals in '98 het geval was, waar iemand onze radio hackte en Hakkinen opdracht gaf binnen te komen voor z'n stop."
(http://cdn.images.autosport.com/specials/60years/photos/large/Hakkinen98.jpg)
Leuk weetje: De race was de 1e overwinning voor het Japanse Bridgstone, en de eerste niet overwinning voor Goodyear sinds Canada '91
Het was ook de eerste race waarin de profielbanden met rechte groeven ingevoerd werden. Pas in 2009 zouden de slicks terugkeren in de F1.
Citaat van: SDG op 08 maart 2012 - 09:56:04
Het was ook de eerste race waarin de profielbanden met rechte groeven ingevoerd werden. Pas in 2009 zouden de slicks terugkeren in de F1.
Inderdaad ja, thanx voor de aanvulling.
Moet dat soort stukjes ook gewoon aan jou overlaten. ;)
Nee hoor, jij doet het ook prima. Altijd leuk leesvoer, die terugblikken! :)
9 maart 2003
In het Australische Melbourne wordt een nieuw Formule 1-seizoen op gang getrokken. Om een herhaling van het saaie seizoen 2002 te vermijden, waarbij Ferrari 15 van de 17 races won, zijn een aantal nieuwe reglementen ingevoerd om de spanning terug te brengen. Zo moeten de auto's na de kwalificaties in het parc fermé gestald worden, waarbij nog slechts minieme wijzigingen aan de bolides aangebracht mogen worden, dienen de auto's met dezelfde hoeveelheid benzine te starten die ze in de kwalificaties meedroegen, wordt de warm-up op zondag afgeschaft en wordt er een nieuw puntensysteem ingevoerd, waarbij voortaan de eerste acht in plaats van de eerste zes rijders aan de finish punten scoren. Ook de kwalificaties ondergaan een grondige wijziging: in plaats van twaalf vrije rondjes heeft iedere coureur nu nog de beschikking over één enkele vliegende ronde om een tijd neer te zetten. Het Minardi-team ontdekt een achterpoortje: door geen tijd neer te zetten, moeten hun wagens niet naar het parc fermé en kunnen de monteurs naar believen aan de bolides blijven sleutelen. Ondanks alle reglementswijzigingen staan de Ferrari's van Michael Schumacher en Rubens Barrichello als vanouds op de eerste startrij, maar door op een opdrogende baan op het verkeerde rubber van start te gaan vergooit de Scuderia meteen zijn kansen. De zege gaat na een bijzonder boeiende en spectaculaire wedstrijd uiteindelijk naar David Coulthard (McLaren), voor wie het achteraf gezien zijn laatste zege in de Formule 1 zal zijn. Juan-Pablo Montoya (Willams) wordt tweede, Kimi Raikkönen (McLaren) derde en wereldkampioen Michael Schumacher is pas vierde. Voor het eerst sedert 1998 wordt de eerste race van het seizoen dus niet gewonnen door Ferrari. Het is bovendien voor de eerste keer sedert de Grote Prijs van Europa 1999 dat er geen Ferrari-coureur op het podium staat. De Australische Grote Prijs van 2003 is de eerste voor de Brit – met Ierse licentie – Ralph Firman (Jordan), de Braziliaan Antonio Pizzonia (Jaguar), de Brit Justin Wilson (Minardi) en de Braziliaan Cristiano da Matta (Toyota). Jos Verstappen keert, na begin 2002 brutaal aan de kant gezet te zijn door Arrows, na een jaar afwezigheid terug in de Formule 1 bij Minardi. Ook Fernando Alonso, in 2002 nog testrijder bij Renault, keert in 2003 terug op de startgrid en Felipe Massa van zijn kant maakt de omgekeerde beweging: in 2003 zal hij, na een jaar GP's gereden te hebben voor Sauber, uitsluitend testwerk voor Ferrari verrichten.
(http://img546.imageshack.us/img546/1771/australiangrandprixmelb.jpg)
10 maart 1996
Vier maanden na de vorige Grote Prijs zijn de Formule 1-wagens alweer in Australië aan het werk. Waar de race tot voordien evenwel als de afsluiter van het seizoen gereden werd, geldt de wedstrijd voortaan als seizoensopener. En het is niet de enige nieuwigheid in het eerste GP-weekend van 1996. De vertrouwde locatie van Adelaide is ingewisseld voor een nieuwe, semi-stratenomloop in Melbourne en ook het kwalificatiesysteem en de startprocedure zien er voortaan totaal anders uit. De eerste kwalificatietraining op vrijdag telt niet meer mee voor de startopstelling, die voortaan bepaald wordt in één uurtje op zaterdagmiddag, waarbij iedere coureur maximaal twaalf ronden mag rijden. Ook is een kwalificatielimiet van 107% van de poletijd ingevoerd, waar het kleine Italiaanse Forti-team met Luca Badoer en Andrea Montermini prompt over struikelt. Hierdoor staan er op zondag slechts twintig wagens op de startgrid. De startprocedure voor de race verloopt voortaan met vijf rode lichten, die één voor één aanspringen en vervolgens tegelijk gedoofd worden. Ook de wagens zelf hebben een kleine facelift gekregen: om ongelukken zoals dat van Karl Wendlinger in Monaco in 1994 te vermijden, moeten naar analogie met de Indycars voortaan ook de Formule 1-bolides over verhoogde cockpitranden beschikken. Ook al nieuw in 1996 is de verdeling van de startnummers, die voortaan gebeurt op basis van de uitslag van het constructeurs-WK van het vorige seizoen. En tot slot is de rijdersbezetting bij de meeste teams in het tussenseizoen flink door elkaar gehaald, met als meest in het oog springende transfers uiteraard de overstap van titelverdediger Michael Schumacher van Benetton naar Ferrari, die van Jean Alesi en Gerhard Berger van Ferrari naar Benetton, die van David Coulthard van Williams naar McLaren en als klap op de vuurpijl de komst van de kersverse Indycar-kampioen Jacques Villeneuve naar Williams. En het is de zoon van de legendarische Gilles Villeneuve die dé man van de race zal worden. Nadat hij op zaterdag al voor sensatie zorgt door in zijn allereerste Formule 1-weekend meteen naar de polepositie te rijden, doet hij dit in de race nog eens dunnetjes over door het grootste deel van de wedstrijd op kop te rijden en iedere aanval van zijn teamgenoot Damon Hill meesterlijk af te slaan. Wanneer de Williams van de Canadees tegen het einde van de race echter vervaarlijk olie begint te verliezen, sommeert men Villeneuve om gas terug te nemen om zo op zijn minst toch de finish te halen. De jonge debutant moet zo met lede ogen toezien hoe Hill op de zege afstevent, terwijl hijzelf uiteindelijk nog de tweede plaats weet te behouden. Eddie Irvine (Ferrari) wordt derde, terwijl titelverdediger Schumacher de finish niet haalt. De race blijft ook in het geheugen gegrift omwille van een zware crash van Martin Brundle (Jordan) in de eerste ronde, die op de achterwielen van Johnny Herbert (Sauber) gelanceerd wordt en met een harde klap in de zandbak vliegt, waarbij zijn auto in tweeën breekt. De Britse veteraan komt met de schrik vrij en neemt even later vervolgens gewoon deel aan de herstart. De eerste race van 1996 markeert tenslotte ook het debuut van de Italiaan Giancarlo Fisichella (Minardi) en de Braziliaan Ricardo Rosset (Arrows).
(http://img138.imageshack.us/img138/3803/brundle.jpg)
Zo ja, dit van Brundle, dat was een klapper hoor. Vloog zo op zijn kop het grint in. Wonderlijke ontsnapping weer zeg.
http://www.youtube.com/watch?v=ItC4s1WDAbU
Was dat niet bij de openingsrace (1996)?
Citaat van: Wizard op 11 maart 2012 - 11:13:39
Was dat niet bij de openingsrace (1996)?
Euh .... JA !!!
Zie ook SDG's artikel één reactie hoger. ;) :P :D ;D
11 maart 1990
Ayrton Senna (McLaren) wint in het Amerikaanse Phoenix de openingsrace wan het wereldkampioenschap Formule 1 1990. De Braziliaan zet met deze zege definitief een punt achter een mentaal slopende en turbulente winter, die getekend wordt door een kat-en-muisspelletje tussen Senna enerzijds en de FIA – met in de hoofdrol zijn Franse voorzitter Jean-Marie Balestre – anderzijds. Het dispuut, dat zijn oorsprong vindt in de diskwalificatie van Senna uit de uitslag van de Grote Prijs van Japan 1989, leidt op een bepaald ogenblik bijna tot de uitsluiting van de wereldkampioen van 1988 uit de deelnemerslijst van 1990. Maar uiteindelijk wordt de soep niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend en staat Senna in Arizona op de startgrid van de eerste race van de jaren negentig. Door het speciale karakter van de stratenomloop en een regenbui op zaterdag kent die startopstelling enkele verrassingen, zo kwalificeert Senna zich pas als vijfde. De rijders op de eerste drie startplaatsen – Senna's nieuwe teamgenoot Gerhard Berger, Pierluigi Martini in zijn Minardi (de enige keer in de geschiedenis dat een Minardi op de eerste startrij staat) en Andrea de Ceasris (Scuderia Italia) – zullen in de wedstrijd echter geen rol van betekenis spelen, net zoals titelverdediger en Senna's grote rivaal Aain Prost, die in het tussenseizoen van McLaren naar Ferrari overgestapt is. Het is de man op de vierde startplaats die evenwel de held van de race wordt: Jean Alesi. De Fransman, in 1989 winnaar van het Formule 3000-kampioenschap en ook al actief tijdens enkele races bij Tyrrell, wint met een machtige spurt de race naar de eerste bocht en neemt autoritair de kop van de wedstrijd. Wanneer na iets meer dan dertig ronden Senna er eindelijk in slaagt Alesi in te halen, neemt deze laatste met een subliem inhaalmaneuver echter meteen de kop van de race terug. Iets later zal Senna definitief de leiding overnemen, maar de naam van Alesi, die uiteindelijk als tweede finisht, is definitief gevestigd. De komende tijd zullen de topteams elkaar verdringen om de diensten van de jonge Fransman, in wie velen een kampioen voor de toekomst zien. De derde podiumstek in Phoenix is voor Thierry Boutsen (Williams). De Amerikaanse Grote Prijs van 1990 is de eerste voor de Zwitser Gregor Foitek (Brabham), die na een hele reeks vruchteloze kwalificatiepogingen in 1989 eindelijk voor de eerste keer de startgrid haalt. De Formule 1 komt in totaal drie keer in Arizona langs, van 1989 tot en met 1991, maar erg populair is de wedstrijd niet, noch bij de rijders, noch bij het publiek. Wanneer bij de editie van 1991 een struisvogelrace aan de andere kant van de stad meer toeschouwers lokt dan de Grote Prijs zelf, lijkt het lot van de race bezegeld. In 1992 komt de race dan ook niet meer op de kalender voor. Het betekent overigens meteen het voorlopige einde van de Amerikaanse Grote Prijs tout court, die pas in 2000 voor het eerst terugkeert.
(http://img832.imageshack.us/img832/1134/phoenix1990.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=tFo5cIN8C6g
12 maart 2000
Michael Schumacher wint in het Australische Melbourne de openingsrace van het jaar 2000. Voor de Duitse Ferrari-coureur, die niets aan het toeval wil overlaten om in zijn vijfde seizoen bij de Scuderia de wereldtitel eindelijk terug naar Maranello te halen, begint het seizoen dus in ieder geval onder een goed gesternte, temeer daar de grote rivalen van bij McLaren, Mika Häkkinen en David Coulthard, die in Melbourne de eerste startrij bezetten, voortijdig uitvallen. Schumacher's nieuwe teamgenoot bij Ferrari, de Braziliaan Rubens Barrichello, maakt het feest compleet door tweede te worden, terwijl broertje Ralf in zijn Williams motorleverancier BMW bij zijn comeback meteen al een eerste podium bezorgt door als derde te finishen. Jacques Villeneuve (BAR) eindigt vierde, waarmee hij de nare herinnering aan een teleurstellend 1999, dat hem geen enkel punt opleverde, al meteen wegspoelt. Leuk weetje is dat de coureurs met de startnummers 1 tot en met 7 ook in die volgorde op de eerste zeven plaatsen op de startgrid staan. In Melbourne rijden ook drie coureurs hun allereerste Grand Prix: de Brit Jenson Button bij Williams, de Duitser Nick Heidfeld bij Prost en de Argentijn Gaston Mazzacane bij Minardi. Het voormalige Stewart-team heet nu Jaguar en de Nederlander Jos Verstappen tot slot maakt zijn zoveelste rentree, dit keer bij Arrows.
(http://img268.imageshack.us/img268/7174/schumacher2000australia.jpg)
13 maart 1983
Nelson Piquet (Brabham-BMW) wint in het Braziliaanse Rio de openingswedstrijd van het seizoen 1983. De wereldkampioen van 1981 is voor eigen publiek sneller dan titelverdediger Keke Rosberg (Williams) en Niki Lauda (McLaren) en revancheert zich daarmee voor zijn diskwalificatie uit de Braziliaanse race van 1982. Rosberg, die in 1982 ook al gediskwalificeerd werd, ondergaat dat lot dit jaar weer, nadat hij onreglementair aangeduwd wordt in de pitstraat wanneer zijn Williams bij een tankstop in brand vliegt. De monteurs blussen het brandje snel en sturen de Fin weer de baan op, maar na de race wordt hij uit de einduitslag geschrapt, waarbij zijn tweede plaats 'bevroren' wordt, zodat de zes punten niet uitgedeeld worden. De eerste GP van 1983 is tevens de eerste waarin de wagens verplicht een platte onderkant dienen te hebben, wat meteen ook een einde maakt aan de heerschappij van de zgn. 'wingcars', die de afgelopen jaren omwille van hun grondeffect voor steeds hogere bochtensnelheden zorgden, wat meermaals resulteerde in zware ongelukken. De nieuwe wagens zijn enkele seconden langzamer dan hun voorgangers uit 1982, maar door de afgenomen G-krachten zorgen ze bij de coureurs voor meer rijplezier en meer veiligheid. 1983 wordt dan ook eindelijk nog eens een seizoen zonder zware ongelukken. De Braziliaanse GP van 1983 is de eerste voor de Amerikaan Danny Sullivan (Tyrrell), de Venezolaanse oud-wereldkampioen motorracen Johnny Cecotto (Theodore) en de Italiaan Corrado Fabi (Osella), de Europese F2-kampioen van 1982. Drie teams rijden in Rio voor het eerst met een turbomotor: Lotus (met Renault), ATS (met BMW) en Alfa Romeo. Laatstgenoemde team beleeft weinig plezier aan zijn turbo-debuut, aangezien Andrea de Cesaris na zijn kwalificatierondjes de verplichte weging vergeet te passeren en prompt uitgesloten wordt van deelname aan de race.
(http://img818.imageshack.us/img818/4245/374ot.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=KjqmnFPB21Y
14 maart 2010
In Bahrein wordt de zestigste verjaardag van het ontstaan van het wereldkampioenschap Formule 1 gevierd. Alle nog in leven zijnde wereldkampioenen – met uitzondering van de eind 2009 door Ferrari gedumpte Kimi Raikkönen – zijn ter plaatse aanwezig om herinneringen op te halen en te zien wat de nieuwe generatie F1-rijders er vanaf brengt. Deze moeten het voortaan doen zonder tankstops, die met ingang van dit jaar opnieuw verboden worden. Doordat de coureurs iedere Grote Prijs twee verschillende bandentypes dienen te gebruiken, blijven de pitstops tijdens de race echter nog steeds belangrijk.
Het deelnemersveld heeft in de winterstop enkele flinke wijzigingen ondergaan. Meest in het oog springende transfers zijn de overstap van wereldkampioen Jenson Button van Brawn – dat integraal overgenomen wordt door Mercedes – naar McLaren en de terugkeer van zevenvoudig wereldkampioen Michael Schumacher in de Formule 1 bij Mercedes. Andere opmerkelijke transfers zijn die van Nico Rosberg van Williams naar Mercedes, Fernando Alonso van Renault naar Ferrari en Robert Kubica van BMW-Sauber naar Renault. Ondanks het afscheid van BMW en Toyota eind 2009 staan er niettemin een fiks aantal nieuwe namen op de startgrid: Lotus, Virgin, HRT en Sauber, dat na het vertrek van BMW terug als privéteam door het leven gaat. Bij dat laatste team maakt ook de Spanjaard Pedro de la Rosa zijn comeback, terwijl er ook een aantal nieuwe coureurs hun opwachting maken: de Duitser Nico Hülkenberg (Williams), de Rus Vitaly Petrov (Renault), de Indiër Karun Chandhok en de Braziliaan Bruno Senna – neefje van voormalig drievoudig wereldkampioen Ayrton – bij HRT en tot slot ook nog de Braziliaan Lucas Di Grassi bij Virgin. De drie echt nieuwe teams – het vierde nieuwe team dat zich oorspronkelijk inschrijft, het Amerikaanse USF1, gooit nog voor de eerste race de handdoek in de ring – zullen echter geen rol van betekenis spelen; in normale omstandigheden overleven ze Q1 niet en ook in de races zelf rijden ze doorgaans op flinke achterstand. 2010 markeert ook een terugkeer van Cosworth in de Formule 1 als vierde motorenleverancier, naast Ferrari, Mercedes en Renault. Tot slot is ook het puntensysteem met ingang van 2010 radicaal gewijzigd. Voortaan scoren de eerste tien rijders in iedere race punten, volgens de schaal 25-18-15-12-10-8-6-4-2-1.
De race zelf is met al deze veelbelovende nieuwe elementen in het achterhoofd evenwel een fikse teleurstelling. Doordat de teams nog geen ervaring hebben met het benzineverbruik in wedstrijdomstandigheden, spelen ze op safe en verwordt de Grote Prijs van Bahrein, die dit keer uitzonderlijk op de lange configuratie van het circuit verreden wordt, tot een saai treintje rijden. Lange tijd lijkt polesitter Sebastian Vettel (Red Bull) een gemakkelijke zege te zullen behalen, maar een technisch defect werpt hem terug naar de vierde plaats, waarna Fernando Alonso en Felipe Massa – voor wie het de eerste race is sedert zijn zware trainingsongeluk in Hongarije in 2009 – Ferrari een dubbelzege bezorgen. Lewis Hamilton (McLaren) wordt derde. Na Vettel scoren Nico Rosberg en Michael Schumacher (Mercedes), Jenson Button (McLaren), Mark Webber (Red Bull), Vitantonio Liuzzi (Force India) en Rubens Barrichello (Williams) de resterende punten.
(http://img542.imageshack.us/img542/3559/driversteamsbahr2010.jpg)
De klas van 2010
15 maart 1981
In het Amerikaanse Long Beach wordt de start gegeven voor het Formule 1-seizoen 1981, waarmee een einde komt aan een lange en turbulente winter, die in het teken staat van een felle machtsstrijd tussen de internationale autosportvereniging FISA en de Formule 1-constructeursvereniging FOCA. Deze draait vooral om het verbod op de beweegbare afdichtschorten en over de rechten over de Formule 1 en leidt tot een uitstel van de start van het seizoen, het ongeldig verklaren van de Zuid-Afrikaanse Grote Prijs op 7 februari en voordien al het terugtrekken van bandenleverancier Goodyear uit de Formule 1. Even lijkt het erop dat zowel FISA en FOCA een eigen kampioenschap zullen organiseren in 1981, maar uiteindelijk wordt er toch een compromis bereikt, waarop het seizoen 1981 van start kan gaan.
De beweegbare afdichtschorten zijn voortaan verdwenen, maar de vindingrijkheid van de constructeurs kent geen grenzen, gezien de Lotus 88 met dubbel chassis waarmee Colin Chapman dit keer op de proppen komt. De wagen wordt echter prompt ongeldig verklaard en uitgesloten van deelname. Wie ook voor innovatie zorgt, is Ferrari, dat in navolging van Renault de tweede constructeur is die op turbomotoren overstapt, en McLaren, dat onder zijn nieuwe eigenaar Ron Dennis met de allereerste Formule 1-wagen voorzien van een overlevingscel uit koolstofvezel op de proppen komt: de McLaren MP4/1.
Voor de rest lijken de machtsverhoudingen van 1980 niet bijster veel veranderd, al zorgt Riccardo Patrese (Arrows) voor sensatie door de polepositie te veroveren. In de race zelf leidt de Italiaan het eerste deel van de wedstrijd, maar wanneer hij uitvalt nemen de Williams-wagens van wereldkampioen Alan Jones en zijn teamgenoot Carlos Reutemann het commando over en is het weer 'business as usual' zoals in 1980. Reutemann krijgt tegen het einde van de race van de Williams-pitbox de opdracht zijn teamgenoot niet meer aan te vallen en Jones wint dan ook vlot de eerste race van het seizoen, voor Reutemann en vice-wereldkampioen Nelson Piquet (Brabham).
De Braziliaan Chico Serra (Fittipaldi) en de Italiaan Beppe Gabbiani (Osella) kwalificeren zich voor het eerst voor een Grote Prijs. De Argentijn Miguel Angel Guerra (Osella), de Italiaan Siegfried Stohr (Arrows) en de Chileen Eliseo Salazar (March) slagen daar vooralsnog niet in en zien hun Formule 1-debuut nog even uitgesteld. Ligier ruilt Cosworth weer in voor Matra en March – onder auspiciën van RAM – maakt een comeback in de Formule 1, evenals Theodore Racing. Laatstgenoemde team scoort met Patrick Tambay achter het stuur prompt een WK-punt wanneer de Fransman als zesde over de streep rijdt.
(http://img33.imageshack.us/img33/5660/lotus88a.jpg)
De illegaal verklaarde Lotus 88 met dubbel chassis
16 maart 2008
Lewis Hamilton, de grote verliezer van het seizoen 2007, begint 2008 in ieder geval op de best mogelijke manier door meteen de openingswedstrijd in het Australische Melbourne te winnen. De Britse McLaren-rijder start van pole en wordt in de wedstrijd nauwelijks bedreigd. Achter hem gaat het er evenwel behoorlijk chaotisch aan toe. Titelverdediger Kimi Raikkönen (Ferrari) moet omwille van mechanische pech in de kwalificaties van op de zestiende plaats starten en speelt in de race geen rol van betekenis. Een paar ronden voor het einde van de race valt hij uit met motorpech en wordt zo als achtste en laatste geklasseerd. In de tussentijd is het deelnemersveld behoorlijk gedecimeerd; de eerste race van 2008 wordt gekenmerkt door heel wat incidenten. Nick Heidfeld (BMW-Sauber) en Nico Rosberg (Williams) behoren tot de gelukkigen, want zij mogen Hamilton op het podium vervoegen. Voor Rosberg is het overigens de allereerste podiumplaats in de Formule 1. De grootste pechvogels zijn de Duitser Timo Glock (Toyota), die voor het eerst sedert 2004 in het deelnemersveld terugkeert en een flinke klapper maakt, Rubens Barrichello (Honda), die door het rode licht rijdt in de pitstraat en prompt gediskwalificeerd wordt, wat hem zijn zesde plaats kost, en de Franse nieuwkomer Sébastien Bourdais (Toro Rosso). De gewezen veelvoudige Champ Car-kampioen rijdt in vierde positie rond wanneer hij een paar ronden voor het einde alsnog met pech langs de kant moet. Naast Bourdais debuteert in Melbourne ook nog de Braziliaan Nelson Piquet Jr. (Renault), zoon van de gelijknamige drievoudige wereldkampioen uit de jaren tachtig.
(http://img708.imageshack.us/img708/8172/ausrtaliaf1race2.jpg)
Ik zat me af te vragen wat Kovalainen zo ver achterin het pak zat te doen, in het midden achteraan. Totdat ik een rode Vodafone-achtervleugel zag achter Heidfeld, en me realiseerde dat die auto achterin zo'n vervelende Force India is met paintjob die veel te hard op McLaren leek, van ver gezien.
(http://farm4.static.flickr.com/3169/2668031515_137a342e64.jpg)
(http://www.buyf1merchandise.co.uk/product_images/mclaren-mp4-23-brazilian-grand-prix-2008-22-l-hamilton-1-18.jpg)
Opmerkelijk, een race waarin je twee uitvallers hebt die toch nog punten scoren (Bourdais en Räikkönen). Met de betrouwbaarheid die we sinds 2010 zien, is dat toch echt onmogelijk geworden, tenzij het halve veld betrokken raakt in een crash. :)
Die vleugeltjes op de neus van de McLaren deden met trouwens altijd denken aan Gromit van Wallace & Gromit (die films die volledig met kleipoppetjes gemaakt zijn).
(http://img509.imageshack.us/img509/7759/106398om8.jpg)
(http://guyism.com/wp-content/uploads/gromit.jpeg)
Tot zover deze zinnige bijdrage ;)
18 maart 2001
Michael Schumacher wint op het Sepang-circuit de Grote Prijs van Maleisië, de tweede race van 2001. Voor de Duitse wereldkampioen is het reeds de zesde opeenvolgende overwinning en zijn Ferrari-teamgenoot Rubens Barrichello maakt het feest compleet door als tweede te finishen en zo de Scuderia de eerste dubbelzege van het seizoen te bezorgen. David Coulthard (McLaren) wordt derde. De wedstrijd is vooral in de eerste ronden bijzonder spectaculair. Ralf Schumacher (Williams) wordt in de eerste bocht door Jarno Trulli (Jordan) achterstevoren gezet, waardoor het veld al flink door elkaar gegooid wordt. Complete chaos breekt echter uit wanneer na twee ronden een gigantische regenbui over het circuit neerdaalt, waardoor verschillende rijders van de baan spinnen. Zo ook het Ferrari-duo, maar zij weten nog terug hun weg te vervoegen. Wanneer in de Ferrari-pits de overstap naar regenbanden bijzonder chaotisch verloopt, lijken ze al kansloos voor de zege. Doordat de wedstrijdleiding echter besluit om de safetycar naar buiten te halen, kunnen ze hun achterstand meteen in één klap goedmaken en in slechts enkele ronden rollen ze het veld van achteren op en stevenen ze vervolgens onbedreigd op de zege af. Ongelukkige held in Sepang is de Nederlander Jos Verstappen (Arrows). Door de chaos bij de start springt hij binnen een paar bochten van de achttiende naar de zesde plaats en na de safetycarsituatie ligt hij zelfs een tijdje in tweede positie. Wanneer hij naar het einde toe echter nog een bijkomende tankstop moet maken, valt hij terug naar de zevende plaats, net buiten de punten. Een schitterend optreden blijft daardoor onbeloond.
(http://img571.imageshack.us/img571/6889/flashback001.jpg)
Citaat van: Jozef op 18 maart 2012 - 03:20:57
Ik zat me af te vragen wat Kovalainen zo ver achterin het pak zat te doen, in het midden achteraan. Totdat ik een rode Vodafone-achtervleugel zag achter Heidfeld, en me realiseerde dat die auto achterin zo'n vervelende Force India is met paintjob die veel te hard op McLaren leek, van ver gezien.
Force India was in die tijd doorgaans de hekkensluiter van het veld. Het blijft toch knap hoe dat team in een paar seizoenen een stevige middenmoter geworden is.
18 maart 2007
In het Australische Melbourne wordt de eerste wedstrijd gereden van wat op dat moment omschreven wordt als het 'post-Michael Schumacher-tijdperk'. Niettemin is het meteen raak voor Ferrari: de nieuwe man bij de Scuderia, de Fin Kimi Raikkönen, pakt de pole en behaalt een overtuigende overwinning voor zijn nieuwe werkgever. Titelverdediger Fernando Alonso, in het tussenseizoen overgestapt van Renault naar McLaren, finisht tweede, terwijl de nieuwe tweede piloot van McLaren, de Brit Lewis Hamilton (de GP2-kampioen van 2006), bij zijn debuut meteen als derde finisht. De pas 22-jarige coureur, van wie de meesten verwachten dat 2007 een leerjaar voor hem wordt, zal snel de stoutste verwachtingen overtreffen. Na het vertrek van Michelin is Bridgestone voortaan weer de enige bandenleverancier in de Formule 1. Naast Hamilton debuteren in Melbourne ook nog de Fin Heikki Kovalainen (Renault) en de Duitser Adrian Sutil (Spyker), terwijl de Brit Anthony Davidson (Super Aguri) en de Oostenrijker Alexander Wurz (Williams) terugkeren in de hoogste klasse van de autosport. Laatstgenoemde beleeft de schrik van zijn leven wanneer hij in botsing komt met David Coulthard (Red Bull), wiens wagen over de Williams van Wurz heen vliegt en diens hoofd maar net mist.
(http://img337.imageshack.us/img337/9710/podium3lg.jpg)
19 maart 2006
Giancarlo Fisichella (Renault) wint de Grote Prijs van Maleisië in Sepang, de tweede race van het seizoen. De Italiaan vertrekt van op pole en staat de leiding niet meer af. Teamgenoot Fernando Alonso eindigt tweede, Jenson Button (Honda) wordt derde. Voor Renault is het pas de tweede dubbelzege uit zijn bestaan; de eerste dateert al van 1982, toen René Arnoux en Alain Prost eerste en tweede werden in de Franse Grote Prijs. Voor winnaar Fisichella is het de derde en laatste overwinning in zijn carrière. De Grote Prijs van Maleisië is de tweede race waarin een nieuw kwalificatiesysteem op touw gezet is, dat onderverdeeld is in drie heats. Bij iedere heat vallen telkens de langzaamste deelnemers af, waarna de overgebleven tien rijders in de derde heat voor de pole en de eerste tien startplaatsen strijden. Na enkele jaren van vruchteloos experimenteren in de zoektocht naar een nieuwe, aantrekkelijke kwalificatieformule heeft men eindelijk het geslaagde concept te pakken. Deze formule blijft, op enkele kleine wijzigingen na, dan ook tot op vandaag gehandhaafd. Doordat enkele rijders tien startplaatsen teruggezet worden omwille van een motorwissel geeft de startopstelling echter een ietwat vertekend beeld. De Ferrari's van Michael Schumacher en Felipe Massa bijvoorbeeld staan ver terug op de startgrid, een achterstand die ze in de race niet meer goedmaken. Vice-wereldkampioen Kimi Raikkönen (McLaren) vergaat het nog slechter: in de eerste ronde is zijn race alweer voorbij na een botsing met Christian Klien (Red Bull). De Duitser Nico Rosberg (Williams) zorgt in de kwalificaties voor een kleine sensatie door in zijn tweede optreden meteen naar de derde startplaats te rijden, doch motorpech na enkele ronden maakt een vroegtijdig einde aan zijn race.
(http://img696.imageshack.us/img696/8876/2006malaysiangrandprix.jpg)
20 maart 2005
Fernando Alonso (Renault) wint in Sepang de Grote Prijs van Maleisië, de tweede race van het seizoen. De Spanjaard start van op de pole en stevent onbedreigd op zijn tweede overwinning uit zijn loopbaan af. De Italiaan Jarno Trulli, tweede op de startgrid, wordt al even onbedreigd tweede, waarmee hij Toyota, dat al sedert 2002 in de Formule 1 aanwezig is, in zijn vierde seizoen eindelijk zijn allereerste podiumplaats bezorgt. De Duitser Nick Heidfeld (Williams) wordt derde. Door zijn overwinning neemt Alonso meteen ook de leiding in de tussenstand over van zijn teamgenoot Giancarlo Fisichella. De Italiaan, winnaar van de openingsrace in Melbourne, valt uit na een crash met Mark Webber (Williams). Titelverdediger Michael Schumacher, die nog steeds in een interim-model rijdt in afwachting dat de nieuwe Ferrari het levenslicht ziet, speelt geen enkel moment mee voor de dichtste ereplaatsen en wordt teleurstellend zevende. Twee punten uit evenveel races is het schamele resultaat tot nu toe. Bij BAR valt testrijder Anthony Davidson in voor de zieke Takuma Sato, maar veel plezier beleeft hij niet aan zijn enige optreden in 2005: net als zijn teamgenoot Jenson Button valt hij al na twee ronden uit met motorpech.
(http://img13.imageshack.us/img13/8194/start1lg.jpg)
Iemand die interesse heeft om morgen een stukje over 1960 te schrijven?
21 maart 1982
In het Braziliaanse Rio wordt de tweede race van het seizoen 1982 verreden. Als gevolg van de alsmaar verder escalerende machtsstrijd tussen de internationale automobielsport FISA en de Formule 1-constructeursvereniging FOCA werd de geplande Grote Prijs van Argentinië reeds geschrapt, zodat er een pauze van maar liefst twee maanden zit tussen de eerste twee wedstrijden. Om het krachtverschil tussen de klassieke atmosferische motoren en de turbo's te compenseren, benutten verschillende niet-turboteams een achterpoortje in het reglement. Zij opteren er voor om hun auto's uit te rusten met watertanks om de remmen te koelen, aangezien het reglement voorschrijft dat tijdens de wedstrijd verbruikte koelvloeistoffen voor de weging achteraf mogen bijgevuld worden. In werkelijkheid worden deze tanks reeds in de opwarmronde geleegd, zodat de wagens die hiermee uitgerust zijn een stuk lichter aan de start verschijnen en zo ver onder het toegelaten minimumgewicht zitten. De FISA heeft geen oren naar deze omzeiling van het reglement en diskwalificeert prompt de eerste twee rijders uit de uitslag: thuisrijder Nelson Piquet (Brabham) – Brabham stuurt na de eerste race motorenleverancier BMW omwille van de tegenvallende resultaten terug naar de fabriek en keert in afwachting terug naar de klassieke Ford Cosworth-krachtbron – en de Fin Keke Rosberg (Williams). Hierdoor wordt Alain Prost (Renault) tot winnaar uitgeroepen, die hiermee zijn tweede overwinning op rij behaalt in 1982, voor de Noord-Ier John Watson (McLaren) en de Brit Nigel Mansell (Lotus). De beslissing om Piquet – die tijdens de podiumceremonie als gevolg van oververmoeidheid door de extreme hitte in elkaar stuikt – en Rosberg te diskwalificeren zal vijf weken later uiteindelijk leiden tot een boycot van de bij de FOCA aangesloten teams van de Grote Prijs van San Marino. De Braziliaanse Grote Prijs van 1982 is de laatste van vice-wereldkampioen Carlos Reutemann. Als gevolg van de Falkland-oorlog tussen Argentinië en Groot-Brittannië voelt hij zich als Argentijn bij het Britse Williams niet meer thuis en besluit hij zijn Formule 1-carrière te beëindigen. De Italiaan Mauro Baldi (Arrows) haalt voor het eerst de startgrid en de Duitser Manfred Winkelhock scoort als vijfde zijn enige punten uit zijn Formule 1-loopbaan.
(http://img585.imageshack.us/img585/6356/46539363brazil1982short.jpg)
Citaat van: SDG op 20 maart 2012 - 09:54:57
Iemand die interesse heeft om morgen een stukje over 1960 te schrijven?
Wat is er vandaag in 1960 dan ??
Qua races vandaag kom ik niet verder dan Rio 1982 die jij zojuist al behandeld hebt, en Sepang 2000. ::)
Citaat van: Kootje op 21 maart 2012 - 13:09:12
Citaat van: SDG op 20 maart 2012 - 09:54:57
Iemand die interesse heeft om morgen een stukje over 1960 te schrijven?
Wat is er vandaag in 1960 dan ??
Qua races vandaag kom ik niet verder dan Rio 1982 die jij zojuist al behandeld hebt, en Sepang 2000. ::)
Op die dag werd een hééééél bekend iemand geboren...
Citaat van: SDG op 21 maart 2012 - 13:37:58
Citaat van: Kootje op 21 maart 2012 - 13:09:12
Citaat van: SDG op 20 maart 2012 - 09:54:57
Iemand die interesse heeft om morgen een stukje over 1960 te schrijven?
Wat is er vandaag in 1960 dan ??
Qua races vandaag kom ik niet verder dan Rio 1982 die jij zojuist al behandeld hebt, en Sepang 2000. ::)
Op die dag werd een hééééél bekend iemand geboren...
Oooh ja ::) ....... tuurlijk, die ene Braziliaanse 3-voudig WK
Nee sorry, nu ff geen zin in.
Volgend jaar wellicht. :-\
22 maart 1992
Nigel Mansell (Williams) wint na de openingrace in Zuid-Afrika nu ook de tweede race van het seizoen 1992, de Grote Prijs van Mexico. Op de gekende Autodromo Hermanos Rodriguez in Mexico-Stad gaat hij net zoals op Kyalami zijn teamgenoot Riccardo Patrese vooraf. De Williams-wagens zijn het hele weekend lang onaantastbaar; de grote uitdager McLaren, dat nog steeds niet over zijn nieuwe bolide voor 1992 beschikt, komt er in de training niet aan te pas en moet zelfs beide Benettons laten voorgaan op de startgrid. Senna wordt op vrijdag zelfs het slachtoffer van een flinke crash, waarbij hij licht gewond raakt. In de race zelf dringt hij in de openingsfase door tot de derde plaats, maar nadat hij al vroeg in de race uitvalt met mechanische pech, ligt de weg breed open voor Michael Schumacher (Benetton) om als derde te finishen en zo zijn allereerste podiumplaats in zijn Formule 1-carrière te scoren, de eerste van 154 in totaal tot op heden. Achteraan in het veld rijdt de Zwitser Andrea Chiesa (Fondmetal) zijn eerste Grand Prix. De editie van 1992 is de laatste Mexicaanse Grote Prijs tot op heden. Van 2002 tot en met 2007 wordt het circuit nog aangedaan door de Champ Cars.
(http://img51.imageshack.us/img51/2996/podv.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=-nHBFL3ce3Q
23 maart 1986
Nelson Piquet wint in het Braziliaanse Rio de openingswedstrijd van het Wereldkampioenschap 1986. De voormalige tweevoudige wereldkampioen steekt met deze zege zijn nieuwe team Williams-Honda, dat nog steeds zwaar onder de indruk is van het zware verkeersongeluk waarbij teambaas Frank Williams twee weken eerder verlamd raakte, een hart onder de riem. Teamgenoot Nigel Mansell brengt het er minder goed vanaf en beëindigt de eerste race van 1986 op identiek dezelfde manier als de laatste van 1985: door op impulsieve wijze polesitter Ayrton Senna (Lotus-Renault) al in de eerste ronde te willen passeren en daarbij uit de wedstrijd te crashen. Senna ligt vervolgens een tijdje op kop, maar de Williams is zuiniger in brandstof en banden dan de Lotus, waardoor Piquet uiteindelijk vlot naar de zege snelt. Titelverdediger Alain Prost en zijn nieuwe teamgenoot Keke Rosberg (McLaren-TAG) kwalificeren zich slecht, maar rukken snel op naar voren, tot ze beiden met pech uit de race verdwijnen. Dit maakt de weg vrij voor Jacques Laffite en de na een sabbatjaar in 1985 in de Formule 1 teruggekeerde René Arnoux (beiden Ligier-Renault), die in Rio 'best of the rest' zijn en respectievelijk derde en vierde worden. Martin Brundle (Tyrrell-Renault) wordt vijfde, waardoor er ondanks het opdoeken van het fabrieksteam eind 1985 maar liefst vier wagens met Renault-motoren bij de eerste zes eindigen. 1986 markeert ook de start van een veelbelovend nieuw team in de Formule 1: Benetton-BMW, de opvolger van het voormalige Toleman. De Oostenrijker Gerhard Berger eindigt zesde en zorgt zo meteen al voor het eerste punt voor zijn nieuwe werkgever. Bij Minardi maakt de Italiaan Alessandro Nannini zijn debuut, terwijl bij Lotus de Brit Johnny Dumfries mag debuteren in de plaats van de onfortuinlijke Derek Warwick, die al een voorcontract getekend heeft met het team maar vervolgens stuit op het veto van Ayrton Senna, die geen evenwaardige tweede rijder naast zich wil. 1986 is ook het eerste en tot op heden enige Formule 1-seizoen waarin alle deelnemende wagens voorzien zijn van een turbomotor.
(http://img26.imageshack.us/img26/8794/580412717346b449265eb.jpg)
25 maart 1984
In het Braziliaanse Rio wordt de start gegeven van het Formule 1-seizoen 1984. Het deelnemersveld aan de top is flink door elkaar geschud, want heel wat rijders verwisselen van stoeltje. Meest in het oog springende transfer is die van vice-wereldkampioen Alain Prost, die door Renault op straat gezet is en voortaan bij McLaren team vormt met Niki Lauda. Bij Ferrari is Michele Alboreto (ex-Tyrrell) de eerste Italiaan achter het stuur sedert Arturo Merzario in 1973 en bij Renault doen Patrick Tambay (ex-Ferrari) en Derek Warwick hun intrede. Een belangrijke nieuwigheid in het wedstrijdreglement is dat bijtanken tijdens de race voortaan verboden is; vanaf nu mag iedereen maximum 220 liter brandstof in de tank hebben (met ingang van 1986 wordt dit nog verder beperkt tot 195 liter). Een regel die vooral het McLaren-team en zijn mototenleverancier TAG/Porsche, die uiteraard jarenlange ervaring in deze materie kan voorleggen dankzij de uithoudingsraces, in de kaart zal spelen. Pole in Rio is voor de Italiaan Elio de Angelis (Lotus), terwijl Michele Alboreto het eerste deel van de race leidt tot hij uitvalt met een remdefect. Maar al snel rukken de McLarens van Lauda en Prost op naar voren en een eerste dubbelzege lijkt in de maak, tot Lauda in de pits moet opgeven met een defecte ontsteking en een vrij lange pitstop van Prost Derek Warwick aan de leiding brengt. De Brit moet een tiental ronden voor het einde echter langs de kant met een defecte ophanging, het gevolg van een aanrijding met Lauda eerder in de race. Zo ligt de weg voor Prost breed open om zijn eerste zege voor McLaren te boeken, voor de Fin Keke Rosberg (Williams-Honda). De laatste podiumstek is voor Elio de Angelis, terwijl Patrick Tambay in de voorlaatste ronde het eerste slachtoffer wordt van het nieuwe reglement wanneer hij met benzinegebrek langs de kant moet. In de eerste race van 1984 zijn er ook enkele nieuwe gezichten in het veld te bewonderen: de Fransen François Hesnault (Ligier) en Philippe Alliot (RAM), de Braziliaan Ayrton Senna (Toleman) en de Duitser Stefan Bellof en de Brit Martin Brundle (beiden bij Tyrrell). Laatstgenoemde drie rookies zullen snel furore maken en nog in de eerste seizoenshelft hun eerste podiumplaats scoren. Doch bij het Tyrrell-duo blijkt dit een gevleid resultaat, aangezien hun team bedrog pleegt: enkele ronden voor de finish worden de wagens in de pits binnengeroepen om koelwater bij te vullen. Samen met dit water worden echter ook loden bolletjes in de tank gegooid. Dit om te verbergen dat de Tyrrell – één van de laatste teams die nog steeds met een klassieke atmosferische motor van start gaan – ver onder het toegelaten minimumgewicht zit. Het bedrog wordt halverwege het seizoen ontdekt, waarna het team gediskwalificeerd wordt uit de uitslag van het kampioenschap en met terugwerkende kracht alle behaalde resultaten en punten geschrapt ziet. Zo ook de vijfde plaats van Brundle in Brazilië. Doordat alle rijders na hem een plaatsje opschuiven in de stand, scoort de Belg Thierry Boutsen (Arrows) zodoende zijn allereerste WK-punt.
(http://img521.imageshack.us/img521/3549/ayrtonsenna1984brazilia.jpg)
Eerste race voor Ayrton Senna
26 maart 1989
De Brit Nigel Mansell (Ferrari) wint in Rio de Grote Prijs van Brazilië, de openingswedstrijd van het seizoen 1989. Voor Mansell is het pas zijn eerste race voor de Scuderia en zijn overwinning komt voor velen als een verrassing, aangezien de nieuwe Ferrari – met semi-automatische versnellingsbak – tijdens de wintertests nog enorme problemen heeft qua betrouwbaarheid. Alain Prost (McLaren) wordt tweede, thuisrijder Mauricio Gugelmin (March) derde. Wereldkampioen Ayrton Senna komt al in de eerste bocht van de race in botsing met de Ferrari van Gerhard Berger. Voor de Oostenrijker is de race meteen voorbij, Senna rijdt na een pitstop om de beschadigde neus van zijn McLaren te vervangen een verloren race en finisht slechts als elfde. De Braziliaanse Grote Prijs van 1989 is op technisch gebied de eerste van een nieuw tijdperk in de Formule 1: voortaan zijn turbomotoren niet meer toegelaten en dient iedereen over een 3,5 liter atmosferische motor te beschikken. In de verdere toekomst wordt deze maximale cilinderinhoud nog tot twee keer toe teruggebracht: 3,0 liter vanaf 1995 en 2,4 liter vanaf 2006. De overstap naar atmosferische motoren en de kostenbesparing die daarmee gepaard gaat, zorgt voor een ongeziene toeloop van nieuwe teams en constructeurs. Maar liefst 39 wagens zijn voor het seizoen 1989 ingeschreven, waardoor er op vrijdagmorgen voorafgaand aan de eerste vrije trainingen eerst een prekwalificatie van een halfuurtje plaatsvindt. De snelste vier hierin mogen vervolgens samen met de 26 vrijgestelde coureurs deelnemen aan het eigenlijke Grand Prix-weekend. Al snel blijkt dat vele avonturiers de Formule 1 te hoog ingeschat hebben, want in de komende jaren zal het aantal deelnemers aan de Formule 1 systematisch dalen tot 20 à 22 wagens vanaf halverwege de jaren negentig. Van de 39 ingeschrevenen aan de start van het seizoen zullen de Japanner Aguri Suzuki, de Duitsers Volker Weidler en Joachim Winkelhock en de Zwitser Gregor Foitek in 1989 geen enkele keer de startgrid halen. Hetzelfde geldt voor het team van Foitek, EuroBrun. Het Brabham-team keert na een jaar afwezigheid terug in de Formule 1 en ook motorenbouwer Renault maakt zijn comeback, als partner van het Williams-team. Ook nieuw in 1989 zijn motorenbouwers Yamaha (bij Zakspeed) en Lamborghini (bij Larousse), net als het Onyx-team. Het nieuwe Italiaanse First-team gooit nog voor de eerste race de handdoek in de ring; diens coureur, de Italiaan Gabriele Tarquini, wordt opgevist door AGS wanneer Philippe Streiff, eerste coureur van het Franse team, zwaar crasht in de wintertests. De Fransman geraakt hierbij verlamd aan de onderste ledematen, wat meteen het einde van zijn Formule 1-carrière betekent. De Fransman Olivier Grouillard (Ligier) en de Brit Johnny Herbert (Benetton) rijden in Rio hun eerste Grote Prijs. Herbert finisht zelfs als vierde en dat is een enorme verrassing, aangezien de Brit in de zomer van 1988 een ernstig ongeval had in een F3000-race op Brands Hatch en daarbij zwaargewond raakte aan beide benen, waarbij gevreesd werd voor zijn carrière. De Formule 1 komt in 1989 voor het laatst naar Rio; vanaf 1990 keert de omloop van Interlagos in Sao Paulo terug op de kalender.
(http://img69.imageshack.us/img69/3394/469p.jpg)
26-03-1941
Vandaag is de dag dat Maria Grazia "Lella" Lombardi in het Italiaanse Frugarolo wordt geboren.
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTZ54pnhsGe6MmLA41XVSBKjE70Y32QH2wThmT5fZxrXhQlsz8LEQ)
Lella, die aann 17 officiele F1 evenementen deel zou nemen, maakte tijdens de GP van Groot Brittanië in 1974 haar debuut voor de "Allied Polymer Group" in 'n Brabham BT42. Voor deze race wist zij zich echter niet te kwalificeren. Toch hadden haar prestaties in F3 en F5000 genoeg goodwill gecreeerd om 'n stoeltje voor 1975 te bemachtigen. Na één race voor het "March engineering" team in 'n March 741, stapte ze over naar "Lavazza March" waar ze het in de nieuwere March 751 mocht proberen. Tijdens haar eerste race voor dit team, en haar 3e overall, wist ze in Spanje de 6e plaats te bemachtigen. Helaas of gelukkig, het is maar hoe je 't bekijkt, werd deze race halverwege afgebroken, waardoor ze slechts 'n half punt kreeg toegekend. Hiermee is zij wel de enige van 5 vrouwen die tijdens 'n officieel F1 evenement in de punten is gefinished, en doordat ze dit resultaat niet m,eer zou herhalen of overtreffen, ook de enige persoon met 'n carriere totaalscore van 'n half punt. Na 'n compleet seizoen met "Lavazza" (op 'n éénmalig optreden bij "Williams" in de FW04 na), reed ze zonder succes in 1976 nog 'n handvol races voor het team van "RAM Racing" in 'n Brabham BT44B. Daarna zaten haar dagen als Formule 1 pilote erop.
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRdF_d9dMRF7pinT6SIqLV_fcGtqjj4duPS5O6NcDuzqJb1W1o2)
op naar haar 0.5 puntje op het circuit van Montjuich
Na haar korte, maar enerverende loopbaan in de F1 heeft ze nog 'n poging gewaagd in de NASCAR series tijdens de "1977 Firecracker 400 at Daytona" Dit zou echter bij één optreden blijven, want zer zou haar loopbaan met wisselend succes vervolgen in de sportscars. Lombardi overleed op 50-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker.
Ik had nooit gedacht toen ik het topic opende dat het zo goed zou blijven lopen. De laatste tijd heb ik hier wat weinig gepost, maar lees altijd trouw mee. Top-topic dankzij jullie! :)
27 maart 1983
In de straten van het Amerikaanse Long Beach wordt de tweede race van het seizoen 1983 verreden. Het is de achtste Formule 1-race die plaatsvindt in de voorstad van Los Angeles sedert de eerste doortocht in 1976 en het zal ook de laatste worden: omwille van de steeds hoger oplopende kosten om het circus binnen te halen, bedankt de organisatie voortaan voor de eer. De Formule 1 wuift Long Beach evenwel niet uit zonder een memorabele race. De Ferrari's van Patrick Tambay en René Arnoux bezetten de eerste startrij en het eerste deel van de wedstrijd zitten Tambay en wereldkampioen Keke Rosberg (Williams) elkaar op de hielen voor de koppositie. Tot Tambay door Rosberg van de baan gereden wordt, die vervolgens zelf in de muur geduwd wordt door Jean-Pierre Jarier (Ligier). Als de stofwolken opgetrokken zijn, leidt Rosberg's teamgenoot Jacques Laffite, maar uit de achtergrond komt het McLaren-duo John Watson en Niki Lauda ijzersterk opzetten. Al snel laten ze de Fransman ter plaatse en behalen ze uiteindelijk een sensationele dubbelzege. Sensationeel, omdat beide McLarens zich slechts als tweeëntwintigste en drieëntwintigste kwalificeren. Voor Watson is het de laatste zege uit zijn loopbaan, Lauda is na Long Beach zelfs even verrassend leider in de WK-tussenstand. René Arnoux pakt de laatste podiumplaats. De Venezolaan Johnny Cecotto (Theodore) wordt zesde en pakt zo in zijn tweede race zijn eerste WK-punt. In Long Beach komt ook Alan Jones, de wereldkampioen van 1980, even terug aan de start. De Australiër, die eind 1981 afscheid nam van de Formule 1, rijdt voor de gelegenheid in een Arrows. Door gebrek aan sponsors ziet hij zich genoodzaakt zijn comeback bij deze ene wedstrijd te houden. In 1985 en 1986 zal hij echter nogmaals terugkeren in de Formule 1, bij het Amerikaanse Beatrice/Lola-team. Het afscheid van de Formule 1 aan Long Beach betekent echter niet het einde van de autosport op het hoogste niveau in de havenstad. Vanaf 1984 immers komen de Indycars jaarlijks een wedstrijd op het stratencircuit rijden, en dit tot op de dag van vandaag.
(http://img849.imageshack.us/img849/9015/podium1983longbeach02ph.jpg)
Citaat van: Jeroen op 26 maart 2012 - 23:30:50
Ik had nooit gedacht toen ik het topic opende dat het zo goed zou blijven lopen. De laatste tijd heb ik hier wat weinig gepost, maar lees altijd trouw mee. Top-topic dankzij jullie! :)
Dank je.
Het was dan ook 'n top topic idee, dat nog wel 'n jaar of 2 door kan.
Er zijn iig genoeg races, verjaar- en sterfdagen onbesproken.
28 maart 1993
In het Braziliaanse Sao Paulo vindt de tweede race van het seizoen 1993 plaats. Bij aanvang ziet het er nog naar uit dat Alain Prost in zijn superieure Williams-Renault gewoon op zijn elan zal doorgaan en na de openingsrace in Kyalami twee weken eerder ook deze wedstrijd op zijn conto zal schrijven. Na een chaotische start, die ondermeer ontsierd wordt door een spectaculaire crash tussen Gerhard Berger (Ferrari) en Michael Andretti (McLaren), snelt Prost ervandoor en lijkt eenvoudig op de zege te gaan afstevenen. Tot een zware tropische onweersbui iets voor halfweg zwaar huis houdt op de omloop en diverse coureurs door aquaplaning crashen. Zo ook tot ieders ontsteltenis leider Prost. Doordat de baan op het start/finish-gedeelte vol brokstukken ligt, besluit de wedstrijdleiding de safety car naar buiten te sturen. Na een eerste mislukt experiment in 1973 wordt de safety car vanaf 1993 een volwaardig onderdeel van het Grand Prix-gebeuren; de omloop van Interlagos krijgt dus de primeur. Eenmaal de meute terug losgelaten wordt, leidt Prost's teamgenoot Damon Hill het veld, maar Ayrton Senna (McLaren) maakt op een opdrogende baan korte metten met de Brit, die nog altijd maar aan zijn vierde Grote Prijs toe is. Senna laat zich niet meer verrassen en wint voor de tweede keer in zijn carrière in eigen land, en dit voor een uitzinnig publiek, dat na afloop het circuit bestormt. Hill pakt als tweede zijn allereerste podiumplaats, terwijl Michael Schumacher (Benetton) als derde nipt Johnny Herbert (Lotus) voor blijft. Herbert's teamgenoot Alessandro Zanardi wordt zesde, voor de Italiaan is het het eerste en enige WK-punt uit zijn carrière. Een andere Italiaan, Ivan Capelli, neemt in Brazilië in mineur afscheid van de Formule 1. De Formule 3000-kampioen van 1986, die in 1988 en 1990 twee tweede plaatsen scoort en in 1992 nog voor Ferrari rijdt, slaagt er in zijn Jordan niet in om zich te kwalificeren en wordt vanaf de volgende race vervangen door de Belg Thierry Boutsen, die zo zijn wederoptreden maakt.
(http://img263.imageshack.us/img263/4920/image1forartyonsennagal.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=eyWyzpQMdig
http://www.youtube.com/watch?v=1e3OlIhD8Ac
Tja, die spin van Prost... wat was ik toen blij zeg :).
29 maart 2009
De Brit Jenson Button (Brawn-Mercedes) wint voor zijn Braziliaanse teamgenoot Rubens Barrichello in het Australische Melbourne de openingswedstrijd van het Wereldkampioenschap 2009. Voor beide coureurs, hun teambaas Ross Brawn en voor de rest van hun team betekent deze dubbelzege het einde van een lange en onzekere winter. Deze wordt ingezet wanneer Honda, zoals het team in 2008 nog heet, na het einde van het vorige seizoen in het licht van de tegenvallende resultaten en de wereldwijde economische crisis besluit de stekker uit zijn Formule 1-activiteiten te trekken. Een tijdje ziet de toekomst er somber uit voor het team, maar nadat Ross Brawn besluit onder eigen vlag een doorstart te maken en de nieuwe bolide van het team vervolgens snelle tijden neerzet in de wintertests, lijkt alles alsnog in de juiste plooi te vallen. Voor het seizoen 2009 zijn er enkele ingrijpende technische wijzigingen doorgevoerd. Vooreerst rijden de Formule 1-wagens dit seizoen voor het eerst sedert 1997 weer op slicks en om het inhalen te bevorderen, zijn alle aerodynamische vleugeltjes en flapjes op het koetswerk voortaan gebannen en hebben de auto's een grotere voorvleugel en een kleinere achtervleugel. Het eindresultaat is dat de nieuwe bolides er niet alleen een stuk kaler maar volgens velen ook een stuk lelijker uitzien. Een andere innovatie is KERS (Kinetic Energy Recovery System), een systeem dat de overtollige remenergie van de wagens tijdelijk opslaat, die vervolgens onder de vorm van een 'powerboost' terug losgelaten kan worden. Tot slot is er de dubbele diffusor achteraan, geïntroduceerd door Brawn en ook gebruikt door o.a. Williams en Toyota, die voor extra neerwaartse kracht zorgt en meteen een fikse rel oplevert. Verschillende teams proberen dit aerodynamische hulpmiddel illegaal te laten verklaren, maar uiteindelijk wordt deze toch conform de reglementen gevonden. Het betekent wel dat de machtsverhoudingen binnen het deelnemersveld flink door elkaar geschud zijn; topteams McLaren en Ferrari zullen vooral in de eerste seizoenshelft achter de feiten aan lopen. De wedstrijd in Melbourne is de eerste die bij valavond verreden wordt en eindigt onder de safetycar wanneer de Pool Robert Kubica (BMW-Sauber) en de Duitser Sebastian Vettel (Red Bull) enkele ronden voor het einde met elkaar in botsing komen. Derde in de race, de Italiaan Jarno Trulli, wordt aanvankelijk teruggezet in de eindstand omdat hij tijdens de safetycarprocedure wereldkampioen Lewis Hamilton (McLaren) ingehaald zou hebben. Uit de gesprekken tussen Hamilton en de McLaren-pitbox komt enkele dagen later echter aan het licht dat Hamilton Trulli bewust liet passeren en door Dave Ryan, sportief directeur van McLaren, opgedragen werd hierover te liegen. Hierdoor wordt Trulli gerehabiliteerd in de uitslag en krijgt hij zijn derde plaats terug. McLaren ontslaat Ryan per direct. De Australische Grote Prijs is de eerste race voor de Zwitser Sébastien Buemi (Toro Rosso), het enige nieuwe gezicht in Melbourne.
(http://img28.imageshack.us/img28/9337/192009f1gpaustralia580o.jpg)
30 maart 1980
Nelson Piquet (Brabham) wint in het Amerikaanse Long Beach de vierde race van het seizoen 1980. Voor de Braziliaan, die eind 1979 tot kopman van het Brabham-team gebombardeerd wordt nadat Niki Lauda zijn afscheid aankondigt, is het zijn eerste zege in de Formule 1. Piquet vertrekt in Long Beach van op polepositie en rijdt van start tot finish aan de leiding, waarmee hij tevens medeleider in de WK-stand wordt naast de Fransman René Arnoux (Renault). De wedstrijd op het Amerikaanse stratencircuit is een uitputtingsslag met heel wat uitvallers. Verassende tweede en derde zijn dan ook de Italiaan Riccardo Patrese (Arrows) en voormalig tweevoudig wereldkampioen Emerson Fittipaldi (Fittipaldi), die in zijn laatste Formule 1-seizoen zo eindelijk nog eens een spraakmakend resultaat neerzet. Een andere wereldkampioen, titelverdediger Jody Scheckter, wordt vijfde. Voor de Zuid-Afrikaan, die in zijn technisch gedateerde Ferrari achter de feiten aan rijdt, is het de enige puntenfinish van 1980. Heel wat rijders vallen op de smalle, door betonmuren afgebakende omloop uit door een crash. Met als voornaamste slachtoffer de Zwitser Clay Regazzoni, winnaar van de allereerste Grote Prijs in Long Beach in 1976. In zijn bescheiden Ensign rukt hij verassend op naar de vierde plaats in de race, tot hij door een remdefect van de baan vliegt en op de geparkeerde Brabham van de eerder al uitgevallen Argentijn Ricardo Zunino crasht. Regazzoni loopt hierbij zware verwondingen op en zal uiteindelijk een dwarslaesie aan het ongeluk overhouden, waardoor zijn Formule 1-carrière meteen voorbij is. De Zwitser zal echter met aangepaste auto's nog verschillende jaren aan diverse autoraces deelnemen. Eind 2006 komt hij om het leven bij een verkeersongeval. Een ongelukkige held op Long Beach is de Nederlander Jan Lammers. Tijdens de trainingen rijdt hij in zijn ATS naar een sensationele vierde startplaats, maar dit huzarenstukje krijgt in de race geen vervolg. Lammers valt al in de eerste ronde van de wedstrijd uit met een gebroken steekas.
(http://img854.imageshack.us/img854/5622/largadagplongbeach1980.jpg)
31 maart 1996:
De Brit Damon Hill wint in zijn Williams-Renault op overtuigende wijze de Grand Prix van Brazilie op Interlagos. Op een regenachtige dag verzilvert hij zijn pole position zonder ooit in de problemen te komen. De overwinning van Hill is voor hem een heel speciale: het is zijn 15e. Daarmee heeft hij nu meer gewonnen dan zijn vader Graham, die in de jaren 60 en 70 14 races. Al pakt papa ook nog twee wereldtitels en zoonlief moet nog maar laten zien dat hij dat ook kan.
Achter Hill komt Jean Alesi als tweede over de meet. De Fransman in de Benetton had een pittig gevecht met eerst Barrichello en daarna Villeneuve maar zij spinnen uiteindelijk beiden van de kletsnatte baan. Tweevoudig wereldkampioen Michael Schumacher eindigt de race in zijn weinig competitieve Ferrari als derde, een goed resultaat voor de Italianen, maar wel op meer dan een ronde achterstand van aartsrivaal Hill.
Mika Hakkinen (McLaren Mercedes), Mika Salo (Tyrrell Yamaha) en Olivier Panis (Ligier Mugen Honda) zijn de andere drie coureurs die punten mee naar huis nemen. Daarmee pakken er op die regenachtige dag op Interlagos uiteindelijk zes verschillende teams de punten.
(http://www3.pictures.zimbio.com/gi/15+Years+Since+Briton+Damon+Hill+Won+Formula+ebaQfooPGQ8l.jpg)
Zie ook:
http://www.gppits.net/magazine/graham_hill._held_van_engeland/
http://www.gppits.net/magazine/damon_hill_geschiedenis_herhaalt_zich/
CitaatAl pakt papa ook nog twee wereldtitels en zoonlief moet nog maar laten zien dat hij dat ook kan.
En dat kon hij dus niet, helaas. :( :'(
Citaat van: Jeroen op 31 maart 2012 - 08:12:03
31 maart 1996:
De Brit Damon Hill wint in zijn Williams-Renault op overtuigende wijze de Grand Prix van Brazilie op Interlagos. Op een regenachtige dag verzilvert hij zijn pole position zonder ooit in de problemen te komen. De overwinning van Hill is voor hem een heel speciale: het is zijn 15e. Daarmee heeft hij nu meer gewonnen dan zijn vader Graham, die in de jaren 60 en 70 14 races. Al pakt papa ook nog twee wereldtitels en zoonlief moet nog maar laten zien dat hij dat ook kan.
Achter Hill komt Jean Alesi als tweede over de meet. De Fransman in de Benetton had een pittig gevecht met eerst Barrichello en daarna Villeneuve maar zij spinnen uiteindelijk beiden van de kletsnatte baan. Tweevoudig wereldkampioen Michael Schumacher eindigt de race in zijn weinig competitieve Ferrari als derde, een goed resultaat voor de Italianen, maar wel op meer dan een ronde achterstand van aartsrivaal Hill.
Mika Hakkinen (McLaren Mercedes), Mika Salo (Tyrrell Yamaha) en Olivier Panis (Ligier Mugen Honda) zijn de andere drie coureurs die punten mee naar huis nemen. Daarmee pakken er op die regenachtige dag op Interlagos uiteindelijk zes verschillende teams de punten.
(http://www3.pictures.zimbio.com/gi/15+Years+Since+Briton+Damon+Hill+Won+Formula+ebaQfooPGQ8l.jpg)
Zie ook:
http://www.gppits.net/magazine/graham_hill._held_van_engeland/
http://www.gppits.net/magazine/damon_hill_geschiedenis_herhaalt_zich/
Ook Jos Verstappen was één van de smaakmakers in de debuutfase van die wedstrijd, tot zijn motor de geest gaf.
Citaat van: Kootje op 31 maart 2012 - 10:41:48
CitaatAl pakt papa ook nog twee wereldtitels en zoonlief moet nog maar laten zien dat hij dat ook kan.
En dat kon hij dus niet, helaas. :( :'(
Hij komt toch halverwege ;)
Citaat van: Jeroen op 31 maart 2012 - 12:54:53
Citaat van: Kootje op 31 maart 2012 - 10:41:48
CitaatAl pakt papa ook nog twee wereldtitels en zoonlief moet nog maar laten zien dat hij dat ook kan.
En dat kon hij dus niet, helaas. :( :'(
Hij komt toch halverwege ;)
Schrale troost na '94. >:(
;D ;D ;D
1 april 2001
In het Braziliaanse Sao Paulo wordt de derde race van het seizoen 2001 verreden. Wereldkampioen Michael Schumacher pakt in zijn Ferrari zijn derde pole van het seizoen, voor Ralf Schumacher (Williams), waardoor voor de allereerste keer in de geschiedenis van de Formule 1 twee broers de eerste startrij delen. Michael heeft de beste start, die echter al snel wordt afgebroken door de safetycar wanneer Mika Häkkinen in zijn McLaren niet van zijn startplaats weggeraakt. In 2001 is launch control bij de start opnieuw toegelaten en met name bij McLaren levert dit meermaals grote problemen op. Eenmaal de safetycar weer de pits in rijdt en het veld weer losgelaten wordt, schiet de Colombiaan Juan-Pablo Montoya (Williams), die bij de start naar de tweede plaats oprukte, met een gedurfd inhaalmaneuver voorbij Schumacher naar de kop van de wedstrijd. Montoya weet zich gemakkelijk vooraan te handhaven en lijkt in zijn derde Grote Prijs al meteen voor een sensatie te zullen zorgen. Tot hij halverwege de wedstrijd Jos Verstappen (Arrows) op een ronde wil zetten. Bij het afremmen voor de bocht na het passeren van Verstappen wordt Montoya door de Arrows van achteren geramd, wat voor beiden het einde van de race betekent. Aangezien Ralf Schumacher eerder al op gelijkaardige manier door de Ferrari van Rubens Barrichello uit de race getikt werd, zal het Williams-team de volgende race in Imola de waarschuwing 'Keep your distance!' op de achtervleugel voeren. Michael Schumacher is opnieuw leider in de race, maar een fikse regenbui zorgt een paar ronden later nogmaals voor sensatie. Op regenbanden is David Coulthard (McLaren) vervolgens een stuk sneller dan Schumacher en de Schot passeert de wereldkampioen met een sublieme inhaalactie. Coulthard wordt niet meer bedreigd en behaalt zijn eerste zege van het seizoen, waarmee een eind komt aan een reeks van zes opeenvolgende overwinningen van Schumacher, die tweede wordt. Heinz-Harald Frentzen (Jordan) lijkt lange tijd de derde plaats te zullen pakken, maar wanneer hij enkele ronde voor het einde met pech uitvalt, gaat die naar Nick Heidfeld (Sauber). Voor de jonge Duitser is het de eerste podiumplaats uit zijn carrière. De Fransman Olivier Panis (BAR) wordt vierde, een mooie revanche voor zijn diskwalificatie uit de openingsrace in Australië. De laatste punten zijn voor Jarno Trulli (Jordan) en Giancarlo Fisichella (Benetton).
http://www.youtube.com/watch?v=C9Ve9BOIIac
http://www.youtube.com/watch?v=-fIXiuEyiNU
http://www.youtube.com/watch?v=L06QEQhO7pE
(http://img191.imageshack.us/img191/9977/michaelschumacherjuanpa.jpg)
2 april 2006
Fernando Alonso (Renault) wint in Melbourne de Grote Prijs van Australië. Om de concurrentie met de Commonwealth Games te vermijden, fungeert de Australische manche dit jaar uitzonderlijk niet als seizoensopener, maar is het pas de derde race van het wereldkampioenschap. Alonso's teamgenoot Giancarlo Fisichella, die naast Jenson Button (Honda) op de eerste startrij vertrekt, laat bij de terugkeer uit de formatieronde zijn motor laat afslaan en moet bij de tweede startpoging vanuit de pits vertrekken. In een chaotische race moet de safetycar maar liefst vier keer uitrukken: na een crash bij de start die het einde van de race betekent voor Felipe Massa (Ferrari) en Nico Rosberg (Williams), in de derde ronde na een crash van Christian Klien (Red Bull), in de vijfendertigste ronde wanneer Michael Schumacher zijn Ferrari in de muur zet en alweer een ronde later na een crash van Vitantonio Liuzzi (Toro Rosso). Alonso wint uiteindelijk de race voor Kimi Raikkönen (McLaren), Ralf Schumacher (Toyota) en Nick Heidfeld (BMW-Sauber). Fisichella, die de hele race lang op achtervolgen aangewezen is, krijgt helemaal op het einde nog de vijfde plaats in de schoot geworpen wanneer Jenson Button in de laatste rechte lijn uitvalt met een opgeblazen motor. De Amerikaan Scott Speed (Toro Rosso) ziet na de race zijn achtste plaats met bijbehorend WK-punt afgenomen wanneer hij 25 seconden straftijd opgelegd krijgt voor inhalen onder de gele vlag. Het punt gaat zo naar David Coulthard (Red Bull).
(http://img825.imageshack.us/img825/531/alonso1lg.jpg)
3 april 1988
Alain Prost (McLaren) wint in het Braziliaanse Rio de openingswedstrijd van het Formule 1-seizoen 1988. De Fransman moet in de trainingen nog zijn nieuwe teamgenoot Ayrton Senna en vice-wereldkampioen Nigel Mansell (Williams) voor zich dulden, maar in de race staat er geen maat op de tweevoudige wereldkampioen. Senna verliest de race al bij de start wanneer hij bij de terugkeer uit de opwarmronde met een schakelprobleem op de startgrid geblokkeerd blijft staan. De startprocedure wordt stopgezet en de Braziliaan vertrekt bij de herstart vanuit de pits met de reservewagen, wat echter niet meer toegestaan is omdat de opwarmronde reeds is aangevat. Senna rolt echter nog het ganse veld van achteren op en ligt al in tweede positie wanneer hij van de wedstrijdleiding de zwarte vlag te zien krijgt. Zowel Senna als Prost rijden in Rio voor de eerste maal met de nieuwe McLaren MP4/4 met Honda-turbomotor. De wagen veegt tijdens de wintertests al de vloer aan met de concurrentie, in die mate zelfs dat teambaas Ron Dennis de ambitie uitspreekt om in 1988 alle zestien wedstrijden te winnen. Na de diskwalificatie van Senna heeft Prost definitief vrije baan voor de zege. Gerhard Berger (Ferrari) weet als tweede de schade nog te beperken, maar titelverdediger Nelson Piquet (Lotus) finisht als derde al op meer dan een minuut. De resterende punten zijn voor Derek Warwick (Arrows), Michele Alboreto (Ferrari) en Satoru Nakajima (Lotus). Alle punten gaan in Brazilië naar turbowagens. De teams met atmosferische motoren, die vooraf hoopten de macht van de turbo's in het laatste jaar waarin ze toegelaten zijn al te kunnen breken, blijven dus vooralsnog met lege handen achter. Nieuwkomers in 1988 zijn de Brit Julian Bailey bij Tyrrell, de Duitser Bernd Schneider bij Zakspeed, de Braziliaan Mauricio Gugelmin bij March, de Spanjaard Luis Pérez-Sala bij Minardi en de Argentijn Oscar Larrauri bij EuroBrun. Dit Zwitserse team is één van de nieuwe teams in 1988, samen met het Duitse Rial – het nieuwe project van oud ATS-teambaas Günther Schmidt – en het Italiaanse BMS/Dallara. Het kleine team heeft op het moment van de race zijn Formule 1-bolide voor 1988 nog niet klaar en stuurt daarom piloot Alex Caffi in afwachting alvast de baan op met een gemodificeerde Formule 3000-wagen uit 1987. Hij weet zich evenwel niet te kwalificeren. Het optreden van BMS/Dallara in Brazilië markeert daarmee de allerlaatste deelname ooit van een wagen uit een andere raceklasse aan een Formule 1-weekend.
(http://img220.imageshack.us/img220/5284/45562660.jpg)
4 april 2004
Michael Schumacher wint in zijn Ferrari na de eerste twee races van 2004 nu ook de derde wedstrijd in Bahrein. Het is de eerste race in het Golfstaatje en ook de allereerste Formule 1-wedstrijd in het Midden-Oosten. Het door Hermann Tilke ontworpen circuit is een typische moderne omloop waar inhalen vrij moeilijk is en de wedstrijd ontbeert dan ook spanning. Schumacher's teamgenoot Rubens Barrichello wordt tweede en bezorgt Ferrari daarmee zijn tweede dubbelzege van het seizoen, terwijl Jenson Button (BAR) net als in de vorige wedstrijd in Maleisië de derde plaats pakt. Button's teamgenoot Takuma Sato bevestigt de goede vorm van het BAR-team door als vijfde te finishen, terwijl het Renault-duo Trulli en Alonso respectievelijk vierde en zesde wordt en Williams zwaar teleurstelt: Ralf Schumacher wordt slechts zevende, Juan-Pablo Montoya haalt de finish niet. Ook beide McLarens vallen in Bahrein uit; het team van Ron Dennis heeft na drie races nog maar 4 punten gescoord, tegenover 51 voor Ferrari, 22 voor Renault en 19 voor BAR en Williams.
(http://img853.imageshack.us/img853/8194/start1lg.jpg)
Citaat van: SDG op 04 april 2012 - 12:27:51
4 april 2004
Michael Schumacher wint in zijn Ferrari na de eerste twee races van 2004 nu ook de derde wedstrijd in Bahrein. Het is de eerste race in het Golfstaatje en ook de allereerste Formule 1-wedstrijd in het Midden-Oosten. Het door Hermann Tilke ontworpen circuit is een typische moderne omloop waar inhalen vrij moeilijk is en de wedstrijd ontbeert dan ook spanning. Schumacher’s teamgenoot Rubens Barrichello wordt tweede en bezorgt Ferrari daarmee zijn tweede dubbelzege van het seizoen, terwijl Jenson Button (BAR) net als in de vorige wedstrijd in Maleisië de derde plaats pakt. Button’s teamgenoot Takuma Sato bevestigt de goede vorm van het BAR-team door als vijfde te finishen, terwijl het Renault-duo Trulli en Alonso respectievelijk vierde en zesde wordt en Williams zwaar teleurstelt: Ralf Schumacher wordt slechts zevende, Juan-Pablo Montoya haalt de finish niet. Ook beide McLarens vallen in Bahrein uit; het team van Ron Dennis heeft na drie races nog maar 4 punten gescoord, tegenover 51 voor Ferrari, 22 voor Renault en 19 voor BAR en Williams.
(http://img853.imageshack.us/img853/8194/start1lg.jpg)
Dit weet ik nog goed. Ik moest en zou die race kijken op mijn verjaardag. Kreeg ik ook nog eens een overwinning van Schumacher als cadeau.
Citaat van: Fabian van Tiel op 04 april 2012 - 15:59:41
Dit weet ik nog goed. Ik moest en zou die race kijken op mijn verjaardag. Kreeg ik ook nog eens een overwinning van Schumacher als cadeau.
Een gelukkige verjaardag bij deze! :)
5 april 2009
Jenson Button (Brawn) wint na de eerste race een week eerder in Australië ook de tweede wedstrijd van 2009, de Grote Prijs van Maleisië. Net als in Melbourne wordt de race bij valavond plaatselijke tijd verreden en dit ondanks een negatief advies van de circuitdirectie. In het tropische Maleisië is er in de avonduren immers grote kans op stortbuien, die het verloop van de race kunnen verstoren. De race gaat niettemin op het geplande uur van start en dit onder een dreigend wolkendek. De vraag bij vele toeschouwers is dan ook niet of de regen naar beneden gaat komen, maar wanneer. Kimi Raikkönen (Ferrari) schat de neerslagdreiging in ieder geval verkeerd in door veel te vroeg op regenbanden over te stappen en zo alle zegekansen te vergooien. Wanneer de regenbuien iets na halverwege echter volop over de omloop losbarsten, is er geen houden meer aan. Verschillende rijders glijden op de spekglad geworden omloop van de baan en door het door de wagens opgetrokken regengordijn is het haast onmogelijk geworden om de wedstrijd nog veilig voort te zetten. De wedstrijdleiding heeft dan ook geen verdere keuze dan na 31 van de 56 ronden de rode vlag boven te halen en de race voorlopig stop te zetten. Door de stilaan invallende duisternis is het echter te laat geworden om de wedstrijd nog verder te zetten en de volgorde zoals ze was bij ronde 31 wordt de definitieve race-uitslag. Jenson Button wint zodoende voor de Duitsers Nick Heidfeld (BMW-Sauber) en Timo Glock (Toyota). Doordat de vereiste minimumafstand van 75% niet afgelegd werd, worden evenwel slechts halve punten toegekend. Na Spanje en Oostenrijk 1975, Monaco 1984 en Australië 1991 is Maleisië 2009 de vijfde race uit de Formule 1-geschiedenis waarin dit gebeurt.
(http://img842.imageshack.us/img842/7969/f0618556039.jpg)
Citaat van: SDG op 04 april 2012 - 18:17:55
Citaat van: Fabian van Tiel op 04 april 2012 - 15:59:41
Dit weet ik nog goed. Ik moest en zou die race kijken op mijn verjaardag. Kreeg ik ook nog eens een overwinning van Schumacher als cadeau.
Een gelukkige verjaardag bij deze! :)
Dankjewel.
Citaat van: SDG op 05 april 2012 - 12:55:53
5 april 2009
Jenson Button (Brawn) wint na de eerste race een week eerder in Australië ook de tweede wedstrijd van 2009, de Grote Prijs van Maleisië. Net als in Melbourne wordt de race bij valavond plaatselijke tijd verreden en dit ondanks een negatief advies van de circuitdirectie. In het tropische Maleisië is er in de avonduren immers grote kans op stortbuien, die het verloop van de race kunnen verstoren. De race gaat niettemin op het geplande uur van start en dit onder een dreigend wolkendek. De vraag bij vele toeschouwers is dan ook niet of de regen naar beneden gaat komen, maar wanneer. Kimi Raikkönen (Ferrari) schat de neerslagdreiging in ieder geval verkeerd in door veel te vroeg op regenbanden over te stappen en zo alle zegekansen te vergooien. Wanneer de regenbuien iets na halverwege echter volop over de omloop losbarsten, is er geen houden meer aan. Verschillende rijders glijden op de spekglad geworden omloop van de baan en door het door de wagens opgetrokken regengordijn is het haast onmogelijk geworden om de wedstrijd nog veilig voort te zetten. De wedstrijdleiding heeft dan ook geen verdere keuze dan na 31 van de 56 ronden de rode vlag boven te halen en de race voorlopig stop te zetten. Door de stilaan invallende duisternis is het echter te laat geworden om de wedstrijd nog verder te zetten en de volgorde zoals ze was bij ronde 31 wordt de definitieve race-uitslag. Jenson Button wint zodoende voor de Duitsers Nick Heidfeld (BMW-Sauber) en Timo Glock (Toyota). Doordat de vereiste minimumafstand van 75% niet afgelegd werd, worden evenwel slechts halve punten toegekend. Na Spanje en Oostenrijk 1975, Monaco 1984 en Australië 1991 is Maleisië 2009 de vijfde race uit de Formule 1-geschiedenis waarin dit gebeurt.
(http://img842.imageshack.us/img842/7969/f0618556039.jpg)
Zo dat is alweer drie jaar geleden. Lijkt voor mij veel korter terug.
6 April 1909:
In Stuttgart wordt Hermann Lang geboren. Nadat Lang bij zijn werkgever Mercedes hoofd monteur wordt aan de wagen van stercoureur Luigi Fagioli krijgt hij zelf ook een kans om zijn racetalenten te bewijzen. Hermann blijkt talentvol, mag uiteindelijk aan echte races meedoen en wint in 1937 de Tripoli Grand Prix, de snelste racebaan in de wereld. In de twee jaar die volgen wint Lang steeds weer in Libië.
(http://blog.mercedes-benz-passion.com/wp-content/uploads/lang_1939_696821_1257548_400_290_32146.jpg)
Nadat hij aanvankelijk nogal in de schaduw staat van de Duitse superster Rudolf Caracciola wordt Lang steeds populairder bij de fans en wint in 1939 liefst vijf van de acht Grands Prix, waaronder de races in Belgie, Pau en uiteraard weer die van Libië. Op het moment dat Hermann op het hoogtepunt van zijn macht is en de Europese titel voor het grijpen heeft breekt de tweede wereldoorlog uit en wordt het EK abrupt afgebroken. De Duitse motorsport bond roept hem alsnog uit tot Europees kampioen maar dat wordt niet erkend door de officiële autoriteiten.
De tweede wereldoorlog breekt Lang's loopbaan en hij rijdt na de oorlog steeds meer in sportscars. Zo wint hij in 1952 nog wel de 24h van LeMans. Inmiddels is het wereldkampioenschap Formule 1 van start gegaan en Lang, 45 inmiddels, krijgt bij Maserati een kans om in te vallen voor een geblesseerde rijder en pakt als beste resultaat een vijfde plaats in Zwitserland. In 1954 keert Mercedes terug in de F1 en Lang krijgt een kans bij zijn oude broodheer. Maar Hermann is over zijn hoogtepunt heen en kan niet meer schitteren. Op de Nurburgring spint Hermann kansloos van de baan terwijl teamgenoot en Mercedes' nieuwe ster Juan Manuel Fangio op het legendarische circuit schittert en wint. Hermann weet dat zijn tijd gekomen is en stopt voorgoed met racen.
In 1987 sterft Hermann Lang op 78-jarige leeftijd.
(http://www.finecars.cc/typo3temp/GB/2655ffbbf3.jpg)
7 april 1985
Vice-wereldkampioen Alain Prost (McLaren) wint in het Braziliaanse Rio net als het jaar voordien de openingswedstrijd van het seizoen. De Fransman rijdt in de kwalificaties slechts de zesde tijd, maar zoals wel vaker weet 'Le Professeur', zoals Prost vaak genoemd wordt, dankzij de betrouwbaarheid en de zuinigheid van de TAG/Porsche-turbomotor en door een strategische wedstrijd te rijden, de zege naar zich toe te trekken. Teamgenoot en wereldkampioen Niki Lauda valt uit met technische problemen; de Oostenrijker kent in 1985 veel pech en gaat een moeizaam seizoen tegemoet. De overige podiumplaatsen zijn voor de Italianen Michele Alboreto (Ferrari) – de enige die Prost over de hele race echt kan bedreigen – en Elio de Angelis (Lotus-Renault). Alboreto's teamgenoot, de Fransman René Arnoux, rijdt in Rio zijn enige race van het seizoen 1985; korte tijd later wordt hij door Ferrari aan de kant gezet. In Rio komen Ayrton Senna en Nigel Mansell voor het eerst uit voor respectievelijk Lotus en Williams, maar geen van beiden zal de finish halen. Datzelfde geldt ook voor Mansell's teamgenoot Keke Rosberg, de eerste leider in de wedstrijd. Het kleine Italiaanse Minardi-team maakt in Brazilië zijn Formule 1-debuut met Pierluigi Martini achter het stuur. Afwezig in Rio is het Toleman-team, dat zonder bandencontract zit na het terugtrekken van Michelin uit de Formule 1. Het team is pas in 1984 van Pirelli naar Michelin overgestapt na een fikse ruzie met de Italianen. De oorspronkelijk gecontracteerde Stefan Johansson vertrekt naar Tyrrell en vervolgens naar Ferrari, de Italiaan Teo Fabi zal pas in Monaco, bij de vierde race, voor het eerst in actie treden na het wegvallen van het Spirit-team, waardoor Toleman hun bandencontract kan overnemen.
(http://img684.imageshack.us/img684/8901/crpbrazil85bra003.jpg)
7 april 1968:
Het artikel is een paar jaar geleden al geschreven, maar nog nooit verschenen op de pits. Vandaag leek het me een mooie gelegenheid: http://www.gppits.net/magazine/7_april_sterfdag_van_een_artiest/
8 april 1979:
Gilles Villeneuve pakt zijn tweede opeenvolgende zege tijdens de GP van USA-west op de baan van Long Beach. De race in het stratencircuit blijkt vanaf het begin van de race al een prooi voor de 'vliegenier'. De Canadese Ferrari-rijder pakte zaterdag al een overtuigende pole en is ook in de race moeilijk bij te houden. Op weg naar zijn derde carrièrewinst pakt Gilles dan ook nog even de snelste ronde mee om zijn suprematie te bevestigen.
Achter hem kan teamgenoot Jody Scheckter hem dan ook niet bijbenen. Sterker, de Zuid Afrikaan wordt in ronde 1 ingehaald door Depailler en moet alle zeilen bijzetten om tweede te worden. Achter Depailler en Scheckter zijn ook Jarier, Andretti en Jones in gevecht om plek 2. Pas in de 28e ronde kan Scheckter zijn razendsnelle Ferrari langs de Tyrrell van Depailler drukken. Het is te laat om ook nog maar enige bedreiging voor Villeneuve te worden.
Het wordt een mooie 1-2 voor Ferrari in hun jacht op de wereldtitels die ze vorig jaar verspeeld hebben aan Lotus. Met de zege neemt Villeneuve de leiding in het WK over van Ligier-rijder Laffite die in ronde 8 al uitviel met een remprobleem. Ondanks dat Gilles voor de tweede opeenvolgende race wint voor teamgenoot Scheckter zal de laatste uiteindelijk de wereldtitel pakken.
(http://farm5.staticflickr.com/4047/4289981654_1041065df4.jpg)
9 april 1995
Voor het eerst sedert 1981 keert de Formule 1 terug naar Argentinië. Plaats van gebeuren is nog steeds het Autódromo Oscar Alfredo Gálvez in Buenos Aires, waar ook alle vroegere Argentijnse Grote Prijzen verreden werden. Voor deze nieuwe race wordt niet langer de lange omloop die van 1974 tot en met 1981 in voege was gebruikt, maar een nieuwe configuratie met een infield binnen het klassieke circuit. David Coulthard (Williams) scoort in de verregende kwalificaties de eerste polepositie uit zijn carrière, voor zijn teamgenoot Damon Hill. Bij de start van de race vinden in het peloton diverse aanrijdingen plaats, waardoor de rode vlag getoond wordt en er een herstart komt. In een spannende race haalt Hill het uiteindelijk voor Jean Alesi (Ferrari) en wereldkampioen Michael Schumacher (Benetton). De overige punten zijn voor Johnny Herbert (Benetton), Heinz-Harald Frentzen (Sauber) en Gerhard Berger (Ferrari). De Nederlander Jos Verstappen rijdt in de beginfase één van de beste races uit zijn loopbaan. Hij kwalificeert zich in zijn bescheiden Simtek als veertiende en weet na een twintigtal ronden zelfs tot in de punten door te dringen. Een kapotte versnellingsbak maakt echter voortijdig een eind aan zijn race.
(http://img843.imageshack.us/img843/8385/02012cxod7.jpg)
Citaat van: Jeroen op 07 april 2012 - 08:57:30
7 april 1968:
Het artikel is een paar jaar geleden al geschreven, maar nog nooit verschenen op de pits. Vandaag leek het me een mooie gelegenheid: http://www.gppits.net/magazine/7_april_sterfdag_van_een_artiest/
Mooi stuk Jeroen! 8)
10 april 1983
Wereldkampioen Keke Rosberg (Williams) wint op de omloop van Brands Hatch de Race Of Champions, een race die niet meetelt voor het wereldkampioenschap. De Fin vertrekt in de race van op pole position en finisht na 40 ronden, mede geholpen door het uitvallen van Ferrari-rijder René Arnoux, na een lang en spannend duel met een halve seconde voorsprong op de Amerikaan Danny Sullivan (Tyrrell). Oud-wereldkampioen Alan Jones (Arrows) wordt derde. Aan de wedstrijd nemen dertien wagens deel, waarvan er zeven de finish halen. Eén van de deelnemers is de Zweed Stefan Johansson met een Spirit met Honda-turbomotor, waarmee de Japanse motorenbouwer voor het eerst terug in competitie komt in de Formule 1 nadat deze zich eind 1968 terugtrok uit de hoogste autosportklasse. Voor drie rijders is het hun enige Formule 1-race in 1983: de Mexicaan Hector Rebaque (Brabham), de Brit Brian Henton (Theodore) en de Fransman Jean-Louis Schlesser (March). De Race Of Champions van 1983 gaat de geschiedenisboeken in als de allerlaatste race uit de Formule 1-geschiedenis die buiten het kader van het wereldkampioenschap verreden wordt, waarmee er een eind komt aan een decennia oude traditie.
(http://img525.imageshack.us/img525/4513/4199975680bec9e45f44z.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=YN9w8nC75DI
http://www.youtube.com/watch?v=spgIC4YRfNM
http://www.youtube.com/watch?v=LGbbAkQSu9g
Let in het filmpje ook goed op wie er daar in de Formule Ford-race in het voorprogramma over kop vliegt...
11 april 1993
Op het circuit van Donington wordt de Grote Prijs van Europa verreden, de derde race van het seizoen 1993. Het is de eerste en enige keer in de geschiedenis dat op de Britse omloop een Formule 1-race verreden wordt en het wordt er één die met gouden letters de geschiedenisboeken in zal gaan. De oppermachtige Williams-Renault's van Alain Prost en Damon Hill bezetten de eerste startrij, maar het is Ayrton Senna die voor vuurwerk zorgt. De Braziliaan valt bij de start van de vierde naar de vijfde plaats terug, maar nog voor de eerste ronde voorbij is, ligt hij op de natte baan middels enkele sublieme inhaalmaneuvers al aan kop van de wedstrijd. Wanneer de baan opdroogt, weet Prost door een mislukte pitstop van Senna de leiding terug over te nemen, maar de wisselvallige weersomstandigheden zorgen vervolgens voor een ware loterij, waarin Prost volkomen verkeerd gokt. Hij maakt maar liefst zeven pitstops en dat zijn er drie meer dan Senna, die in zijn McLaren iedereen de baas is en naar een schitterende overwinning rijdt, volgens velen zelfs de mooiste uit zijn carrière. Hill finisht als enige binnen dezelfde ronde. Prost wordt als derde gedubbeld; een vernedering voor de gedoodverfde wereldkampioen in zijn superieure Williams, temeer daar Senna in de tussenstand van het WK nu al 26 punten heeft tegenover slechts 14 voor Prost. De overige punten zijn voor Johnny Herbert (Lotus), Riccardo Patrese (Benetton) en Fabrizio Barbazza (Minardi). Voor de Italiaan is het zijn allereerste WK-punt. Bij Jordan maakt de Belgische oud-Grand Prix-winnaar Thierry Boutsen, die in het tussenseizoen geen zitje meer vond, zijn comeback als vervanger van de teleurstellende Ivan Capelli. Boutsen's teamgenoot, Rubens Barrichello, is in de onvoorspelbare race één van de uitblinkers. De jonge Braziliaan, die pas aan zijn derde Grote Prijs bezig is, heeft lange tijd uitzicht op een podiumplaats, tot een technisch defect zes ronden voor de finish een einde aan zijn race maakt.
(http://img801.imageshack.us/img801/7314/rainer1.jpg)
(http://img194.imageshack.us/img194/8381/donington1f.jpg)
12 april 1987
Na een winterstop van vijfenhalve maand verzamelen de Formule 1-teams in het Braziliaanse Rio de Janeiro voor de start van het nieuwe seizoen. Het is al van 1966 geleden dat het seizoen nog later begon (22 mei). Met ingang van 1987 zijn er enkele innovaties in het Formule 1-wereldje. Om de definitieve afschaffing van de turbomotoren vanaf 1989 zo goed mogelijk voor te kunnen bereiden, mogen de teams vanaf dit jaar al deelnemen met atmosferische 3500cc-motoren. Tyrrell, AGS, het in de F1 teruggekeerde March en het nieuwe Larrousse-team – dat pas de volgende race in Imola voor het eerst zijn opwachting zal maken – zetten in 1987 al de stap. De turbowagens, die nog steeds over 1500cc-motoren beschikken, zijn in hun vermogen beperkt door een overdrukklep, die vanaf een turbodruk van 4 bar in werking treedt (in 1988 wordt dit nog verder beperkt tot 2,5 bar). Niettemin zijn de atmosferische wagens op pure kracht en snelheid nog steeds geen partij voor hun turborivalen. Om hen toch een extra uitdaging te bezorgen, wordt voor hen speciaal een kampioenschap binnen het kampioenschap in het leven geroepen: de Jim Clark Cup voor de rijders, de Colin Chapman Cup voor de teams. In de kwalificaties zijn de Williams-Honda's van Nigel Mansell en Nelson Piquet nog steeds oppermachtig, maar in de race is het eens te meer titelverdediger Alain Prost (McLaren/TAG-Porsche) die zijn bijnaam 'Le Professeur' waarmaakt. Waar de meeste rijders in de extreme hitte zwaar geplaagd worden door bandenproblemen – door het afscheid van Pirelli is Goodyear in 1987 alleenleverancier – weet Prost in zijn beheerste en berekende rijstijl de wedstrijd helemaal naar zijn hand te zetten en een vlotte overwinning te behalen, voor Piquet. Prost's nieuwe teamgenoot bij McLaren, de Zweed Stefan Johansson, wordt derde. Ayrton Senna, wiens Lotus in 1987 voorzien is van een actieve ophanging en de felbegeerde Honda-krachtbron, haalt de finish niet. De Braziliaanse Grote Prijs van 1987 is de eerste voor de Japanner Satoru Nakajima (Lotus), de Fransman Pascal Fabre (AGS) en de Spanjaard Adrian Campos (Minardi). Afwezig in Rio is het Ligier-team, dat zonder motordeal zit nadat Alfa Romeo zich te elfder ure terugtrekt. Officieel omwille van niet door de beugel kunnende kritiek van eerste piloot René Arnoux op de zwakke betrouwbaarheid van de krachtbron. Het gerucht doet echter de ronde dat het opstappen van Alfa Romeo ingegeven is door het moederhuis Fiat, dat met Ferrari al vertegenwoordigd is in de Formule 1 en liever geen twee concurrerende merken uit eigen keuken in dezelfde raceklasse wil. Vanaf Imola doet het Franse team zijn herintrede, met een BMW/Megatron-turbomotor.
(http://img718.imageshack.us/img718/6187/rio87.jpg)
13 april 1986
Voor het eerst sedert 1981 keert de Formule 1 terug naar Spanje. Plaats van gebeuren is een nieuw circuit in het Andalusische Jerez de la Frontera. Net zoals in de eerste race drie weken eerder in Brazilië vertrekt Ayrton Senna (Lotus) van op pole position. Op het bochtige en relatief langzame circuit ontstaat een spannend gevecht om de zege, waarbij Senna van bij de start de leiding neemt, op de hielen gezeten door de Williamsen van Nigel Mansell en Nelson Piquet en de McLaren's van Alain Prost en Keke Rosberg. Halverwege de race staat Senna voor het eerst de leiding af aan Mansell, maar met nog een tiental ronden te gaan komt Senna opnieuw aan de kop. Mansell's banden zijn versleten en de Brit duikt de pits in om vers rubber. De laatste ronden van de race komt Mansell opnieuw razendsnel opzetten en in de laatste rechte lijn weet hij zijn Williams naast de Lotus van Senna te zetten. Op de finishlijn komt hij echter veertien duizendsten van een seconde tekort voor de zege, het op één na kleinste verschill tussen de eerste twee ooit genoteerd in de Formule 1, na de Italiaanse Grote Prijs van 1971. De resterende punten zijn voor de McLaren's van Alain Prost en Keke Rosberg en de Benetton's van Teo Fabi en Gerhard Berger. Voor Fabi is het zijn enige puntenfinish van 1986. Nelson Piquet, winnaar van de eerste race van het seizoen, valt uit en Senna leidt dankzij zijn overwinning voor het eerst in zijn loopbaan de tussenstand in het WK.
(http://img6.imageshack.us/img6/570/oleary1.jpg)
14 april 2002
Michael Schumacher wint in Imola de Grote Prijs van San Marino. Voor de viervoudige wereldkampioen is het al zijn derde zege in vier wedstrijden; de weinige volgers die nog heimelijk hoopten dat de grote uitdagers Williams of McLaren dit seizoen nog de rangorde zouden kunnen omkeren mogen hun illusies nu wel definitief opbergen. De Duitse Ferrari-kopman is immers de hele race onaantastbaar en weet bovendien in de allerlaatste seconden van de kwalificaties zijn teamgenoot Rubens Barrichello nog met miniem verschil van de pole te verdringen. De Braziliaan – die vanaf dit weekend ook voor het eerst over de nieuwe Ferrari F2002 beschikt – wordt tweede in de race, waarmee hij pas zijn eerste punten van het seizoen scoort na drie uitvalbeurten. De Williams-BMW's van Ralf Schumacher en Juan-Pablo Montoya worden teleurstellend derde en vierde en de laatste punten zijn voor Jenson Button (Renault) en David Coulthard (McLaren-Mercedes). De race in Imola is een vrij saaie optocht zonder al te veel spanning en is illustratief voor de dominantie van Ferrari in het algemeen en Michael Schumacher in het bijzonder in 2002. De Maleisiër Alex Yoong (Minardi-Asiatech) haalt de kwalificatielimiet van 107% niet en mag op zondag niet starten.
(http://img3.imageshack.us/img3/8194/start1lg.jpg)
15 april 2001
Ralf Schumacher (Williams-BMW) wint op het circuit van Imola de Grote Prijs van San Marino. In de kwalificaties moet de Duitser de McLaren's van David Coulthard en Mika Häkkinen nog voor zich dulden, maar bij de start stoomt hij bij de sprint naar de eerste bocht onmiddellijk op naar de leiding, die hij niet meer zal afstaan. Voor de jongste van de Schumacher-broers is het zijn eerste Formule 1-zege, terwijl het ook de eerste is voor motorenbouwer BMW sedert zijn terugkeer in het peloton. David Coulthard wordt tweede, waardoor hij in de tussenstand voor het WK op gelijke hoogte komt met Michael Schumacher. Ferrari weet in zijn thuisrace de verwachtingen van de tifosi niet waar te maken. Rubens Barrichello wordt derde, terwijl Michael Schumacher nog voor halfweg uitvalt met remproblemen. De wereldkampioen speelt in de race geen rol van betekenis. De Argentijn Gaston Mazzacane neemt achterin het veld voor de laatste keer de start van een Formule 1-race. Gewogen en te licht bevonden, wordt hij na de wedstrijd door zijn werkgever Alain Prost de laan uitgestuurd en voor de volgende race vervangen door de Braziliaan Luciano Burti, die van Jaguar overkomt. Burti wordt bij Jaguar vervolgens op zijn beurt vervangen door de Spanjaard Pedro de la Rosa.
(http://img221.imageshack.us/img221/4840/ralf01150401q.jpg)
16 april 1979
Op deze dag wordt in Eindhoven Christijan Albers geboren, zoon van oud-rallycrossrijder André Albers. Na in 1997 Nederlands kampioen karting geworden te zijn, stapt hij over naar de Duitse Formule 3, waar hij in 1999 de titel pakt. Het daaropvolgende jaar stoot hij door naar de Formule 3000, waar hij teamgenoot wordt van Mark Webber. Hij scoort echter geen punten in zijn eerste seizoen. Vervolgens besluit Albers zijn aandacht te richten op de DTM, waar hij wel succes oogst; in 2003 wordt hij zelfs vice-kampioen. De Nederlander combineert zijn DTM-activiteiten met een testrol bij Minardi en dit werpt uiteindelijk zijn vruchten af, want in 2005 treedt hij aan in de Formule 1. In zijn eerste seizoen wordt hij vijfde in de gecontesteerde Grote Prijs van de VS op Indianapolis, waardoor hij meteen vier punten scoort. Zijn teamgenoot, de Oostenrijker Patrick Friesacher, wordt in diezelfde race zesde, maar niettegenstaande dit resultaat vindt hij onvoldoende sponsorgeld om het seizoen af te maken. Vanaf de Duitse Grote Prijs wordt hij vervangen door Robert Doornbos, waardoor Nederland meteen twee Formule 1-rijders telt. Na de overname van Minardi door Red Bull is er voor Albers geen plaats meer in het team, doch hij vindt bij Midland, de opvolger van Jordan, toch een stoeltje voor 2006. Albers weet dat jaar echter geen punten te scoren. In Imola komt hij uitgebreid in beeld na een spectaculaire crash, veroorzaakt door de Japanner Yuji Ide. Midland wordt in 2007 overgenomen door Spyker, maar Albers mag bij het team blijven. Zijn nieuwe teamgenoot, de Duitser Adrian Sutil, is echter onmiddellijk sneller en de prestaties van de Nederlander maken hoe langer hoe minder indruk. Door een mislukte pitstop in de Franse Grote Prijs, waarbij hij met de brandstofslang nog aangekoppeld wegrijdt, verspeelt hij wellicht het laatste restje krediet. Hoe dan ook, wegens gebrek aan sponsorgeld wordt hij kort daarna door teambaas Michiel Mol aan de kant geschoven. Het betekent meteen het einde van de Formule 1-carrière van Albers, die in 2008 terug DTM rijdt en vervolgens aan de slag gaat in de Le Mans Series.
(http://img214.imageshack.us/img214/4820/800pxchristijanalbers20.jpg)
17 april 2011
Lewis Hamilton (McLaren-Mercedes) wint in Shanghai de Grote Prijs van China, de derde race van het seizoen. Polepositie in de kwalificaties is eens te meer voor de oppermachtige Sebastian Vettel (Red Bull-Renault), maar bij de start verschalken de McLaren's van Jenson Button en Hamilton de Duitse wereldkampioen en leiden het eerste deel van de race. Button verspeelt de leiding wanneer hij zich bij zijn eerste bandenstop vergist van pitbox en in de Red Bull-pit stopt. Het brengt eerst Nico Rosberg (Mercedes) en later Vettel op kop. De wereldkampioen lijkt het een tijdlang te zullen halen, maar Hamilton weet dankzij versere banden een paar ronden voor het einde Vettel alsnog ter verschalken en zo zijn eerste zege van het seizoen te boeken. Vettel's teamgenoot Mark Webber kent een dramatische kwalificatie, waarbij hij reeds in Q1 geëlimineerd wordt. Vanaf de achttiende startplaats lijkt hij een verloren race te zullen rijden, maar een strategische wedstrijd en een zorgvuldige bandenkeuze leveren de Australiër een verrassende derde plaats op. Button valt zodoende nog buiten het podium, net als Rosberg, die een sterk optreden niet beloond ziet. De Spanjaard Jaime Alguersuari (Toro Rosso-Ferrari) is de enige uitvaller in de race, die met drieëntwintig finishers zo een nieuw record laat noteren.
(http://img851.imageshack.us/img851/958/5628279940b6070027bdz.jpg)
19 april 1970
Jackie Stewart wint op het Jarama-circuit nabij Madrid de Grote Prijs van Spanje, de tweede race van het seizoen 1970. Voor de Schotse titelverdediger is het de eerste zege van het seizoen en tevens is het de eerste overwinning voor constructeur March bij een officiële Grote Prijs. In de trainingen wordt voor het eerst een onoverzichtelijk nieuw kwalificatiesysteem toegepast dat voor veel ophef en gemor onder de deelnemers zorgt en waarbij slechts 16 van de 22 rijders tot de race worden toegelaten. Rolf Stommelen valt aanvankelijk af, maar mag toch starten wanneer Piers Courage (De Tomaso) forfait moet geven nadat hij op zaterdag zijn wagen zwaar beschadigt bij een crash. Ook in de wedstrijd zelf is er het nodige animo. Nog in de eerste ronde is er een zware crash tussen Jackie Oliver (BRM) en Jacky Ickx (Ferrari), waarbij beide wagens in brand vliegen. Oliver kan zich snel in veiligheid brengen, maar Ickx loopt diverse brandwonden op. Niettemin zal hij bij de volgende race in Monaco gewoon aan de start staan. In de wedstrijd rijdt Stewart van start tot finish aan de leiding. In de tweede helft van de race komt Jack Brabham (Brabham), winnaar van de openingsrace in Zuid-Afrika, nog gevaarlijk opzetten, doch de nestor onder de deelnemers valt uit met pech juist op het moment dat hij de leidende Stewart in het vizier heeft. De negentig ronden durende race is een ware uitputtingsslag, want slechts vijf rijders worden geklasseerd: na Stewart komen enkel nog Bruce McLaren (McLaren), Mario Andretti (March), Graham Hill (Lotus) en Johnny Servoz-Gavin (March) over de streep. Jochen Rindt rijdt in Spanje voor het eerst met de revolutionaire nieuwe Lotus 72, maar de wagen haalt vooralsnog de finish niet.
(http://img442.imageshack.us/img442/4664/tumblrm1llng7bvi1qzltk2.jpg)
(http://img217.imageshack.us/img217/9495/tumblrlud6a37su01qm6egk.jpg)
20 april 2003
Michael Schumacher wint in Imola de Grote Prijs van San Marino. Voor de vijfvoudige wereldkampioen, die tot nu toe zijn moeilijkste seizoenstart in jaren beleefde, is het zijn eerste overwinning van het seizoen, en dat nog steeds in de succeswagen van het vorige jaar, de Ferrari F2002, die voor het laatst in een Grote Prijs ingezet wordt. Broertje Ralf (Williams-BMW) wordt tweede, Ferrari-teamgenoot Rubens Barrichello derde. Ondanks dit heugelijke resultaat is er op het podium weinig reden tot vreugde, aangezien de moeder van de Schumacher-broers dezelfde ochtend in het ziekenhuis overleden is aan haar verwondingen opgelopen na een zware val. Uit respect blijft de champagne op het podium onaangeroerd. WK-leider Kimi Raikkönen (McLaren-Mercedes) wordt slechts zesde, maar weet zijn leidersplaats in de tussenstand niettemin verder uit te bouwen.
(http://img593.imageshack.us/img593/7606/53796.jpg)
21 april 1985
Ayrton Senna (Lotus-Renault) wint op het circuit van Estoril de Grote Prijs van Portugal. Voor de Braziliaan, die in de trainingen tevens zijn eerste polepositie verovert, is het zijn eerste Formule 1-zege. In een totaal verregende wedstrijd rijdt Senna van start tot finish aan de leiding, waarmee hij zijn reputatie van regenrijder, die hij reeds bewees met zijn tweede plaats in de Grote Prijs van Monaco 1984, nog eens extra in de verf zet. Voor Lotus is het tevens de eerste overwinning sedert 1982. Michele Alboreto (Ferrari) wordt tweede, Patrick Tambay (Renault) derde en Senna's teamgenoot Elio de Angelis vierde. De Portugese Grote Prijs is door de extreme weersomstandigheden een ware afvallingsrace; tal van rijders crashen op de spekgladde baan uit de wedstrijd. Onder hen ook Alain Prost (McLaren-TAG), winnaar van de seizoensopener in Brazilië. Stefan Johansson neemt na het ontslag van René Arnoux voor het eerst plaats in een Ferrari en Stefan Bellof neemt zijn vertrouwde stek bij Tyrrell – dat in afwachting van de nieuwe turbowagen met Renault-krachtbron als laatste team nog steeds met de klassieke atmosferische Ford Cosworth-motor rijdt – weer in. Hij bedankt met een zesde plaats. Door zijn tweede plaats wordt Michele Alboreto voor het eerst in zijn carrière leider in de WK-stand. Het nieuwe Duitse Zakspeed-team komt, met de Brit Jonathan Palmer achter het stuur, voor het eerst in actie. Het team treedt met slechts één wagen aan en zal in zijn eerste jaar, om de kosten te drukken, enkel aan de Europese races deelnemen.
(http://img513.imageshack.us/img513/9216/ayrtonsennaportugal1985.jpg)
T is misschien errug om te zeggen.... maar ik kan het me nog herinneren.... ???
23 april 1989
Ayrton Senna (McLaren-Honda) wint voor zijn teamgenoot Alain Prost de Grote Prijs van San Marino. Waar de openingsrace in Brazilië nog een open en spannende race was met Nigel Mansell (Ferrari) als verrassende winnaar, heeft McLaren in Imola echter zijn zaakjes weer prima voor elkaar. Net als in 1988 wordt de rest van het deelnemersveld, te beginnen met de als derde finishende Alessandro Nannini (Benetton-Ford), op een ronde gereden. De race blijft echter vooral in het geheugen gegrift omwille van een zware crash van Gerhard Berger (Ferrari) in de derde ronde, die in de Tamburello-bocht met hoge snelheid in de muur vliegt. De auto van Berger vliegt daarbij in brand, doch het snelle optreden van de aanwezige veiligheidsdiensten, die het vuur snel blussen, voorkomt groter onheil. De Oostenrijker komt er met lichte brandwonden en een gebroken rib vanaf en zal enkel de volgende race in Monaco moeten missen. Omwille van het ongeluk wordt de race stilgelegd met de rode vlag. Bij de herstart neemt Prost de leiding, maar bij het aansnijden van de Tosa-bocht pakt Senna de Fransman terug. Dit tot groot ongenoegen van Prost, die vindt dat Senna een stilzwijgende overeenkomst om elkaar in de eerste ronde na de start niet aan te vallen verbroken heeft. Het is het begin van een verzuurde relatie tussen de twee superkampioenen gedurende de rest van het seizoen, die zijn climax zal krijgen in Japan, wanneer beide rijders in de strijd om de wereldtitel met elkaar in botsing komen. Thierry Boutsen (Williams-Renault) en Alex Caffi (BMS/Dallara-Ford), die respectievelijk als vierde en zevende finishen, worden na de race gediskwalificeerd omdat ze bij de onderbreking van de race hun banden wisselden. Na beroep van hun teams worden beiden echter gerehabiliteerd.
(http://img819.imageshack.us/img819/7238/ferrari7op.jpg)
24 april 2005
Fernando Alonso (Renault) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino. Voor de Spanjaard is het reeds zijn derde zege op rij, waarmee hij weer wat verder uitloopt in de WK-stand. Vooral Kimi Raikkönen (McLaren-Mercedes) verliest belangrijke punten wanneer hij na amper negen ronden al uitvalt in leidende positie. Alonso neemt vervolgens de leiding over tot aan de finish, maar hij krijgt de overwinning echter niet cadeau. Zevenvoudig wereldkampioen Michael Schumacher, die pas van op de dertiende plaats start, geeft zijn Ferrari de hele race lang de sporen en het laatste deel van de race maken beide rijders er een sensationele achtervolgingswedstrijd van. Iedereen vraagt zich af wanneer Alonso onder de druk zal kraken, maar dat gebeurt uiteindelijk niet en de Renault-rijder, die zich vandaag meer dan ooit als een potentieel wereldkampioen profileert, wint met een fractie voorsprong op zijn Duitse opponent. Het BAR-team maakt in Imola ook een goede beurt, met een derde plaats voor Jenson Button en een vijfde voor Takuma Sato. Tot na de technische controle blijkt dat de auto van Button onder het minimumgewicht zit en de FIA het team ervan verdenkt de regels met opzet omzeild te hebben. Beide wagens worden prompt uit de uitslag geschrapt en het team krijgt daarbovenop ook nog eens een onmiddellijke schorsing voor de volgende twee races opgelegd. Daardoor schuift McLaren-testrijder Alexander Wurz, die invalt voor de geblesseerde Juan-Pablo Montoya, in zijn eerste GP-deelname sedert de Grote Prijs van Maleisië 2000 en in de enige GP die hij in 2005 zal rijden, op naar de derde podiumstek. Door de diskwalificatie van de beide BAR's scoort de Italiaan Vitantonio Liuzzi (Red Bull-Cosworth) bij zijn Formule 1-debuut meteen ook zijn eerste WK-punt.
(http://img341.imageshack.us/img341/536/800pxgpimola2005schumia.jpg)
25 april 2001
Op deze dag verongelukt Michele Alboreto (geboren 23 december 1956), Formule 1-coureur van 1981 tot en met 1994, winnaar van vijf Grote Prijzen en de vice-wereldkampioen van 1985.
Wanneer de Italiaan op 24-jarige leeftijd in 1981 debuteert in de Grote Prijs van San Marino in een Tyrrell, heeft hij al een veelbelovende carrière in de promotieklassen achter de rug, met als belangrijkste trofee de Europese Formule 3-titel in 1980. Alboreto blijft drie seizoenen voor het team van Ken Tyrrell rijden, waarin hij twee zeges scoort: in 1982 wint hij in Las Vegas de seizoensfinale en in 1983 zorgt hij op de stratenomloop van Detroit voor de allerlaatste zege ooit van de klassieke atmosferische Ford Cosworth-drielitermotor.
Prestaties die niet onopgemerkt blijven, met als beloning een contract bij Ferrari voor 1984, waar hij de eerste Italiaan in het team wordt sedert Arturo Merzario in 1973. Alboreto laat onmiddellijk zijn kunnen zien, want in de derde race triomfeert hij in de laatste Formule 1-wedstrijd die op het circuit van Zolder verreden wordt, twee jaar na de tragische dood van Gilles Villeneuve. De Ferrari mist in 1984 evenwel over de hele lijn snelheid en betrouwbaarheid om mee te dingen naar de wereldtitel, maar Michele wordt uiteindelijk toch vierde in de eindstand. In 1985 is de Italiaan echter van bij de seizoenstart op het voorste plan te vinden. In de eerste helft van het jaar blinkt hij uit door regelmaat en wint hij bovendien in Canada en Duitsland, waarmee hij leider is in de WK-tussenstand. Daarna begint Alain Prost echter snel zijn achterstand in te lopen en waar de Fransman in zijn McLaren in de tweede seizoenshelft eindelijk naar zijn langverwachte eerste titel snelt, blijven Alboreto en Ferrari ter plaatse trappelen: in de laatste vijf wedstrijden van het seizoen scoort hij geen enkel punt meer. De Italiaan wordt wel nog tweede in de eindstand, zijn beste resultaat uit zijn Formule 1-carrière. In 1986 is Ferrari echter helemaal de pedalen kwijt en Alboreto geraakt niet verder dan een tweede plaats in Oostenrijk. In de eindstand van het WK, waarin hij als achtste eindigt, moet hij zelfs zijn teamgenoot Stefan Johansson laten voorgaan. Voor Alboreto lijkt het momentum stilaan voorbij, wat nog extra benadrukt wordt wanneer hij in de daaropvolgende twee seizoenen telkens de duimen moet leggen voor zijn nieuwe teamgenoot Gerhard Berger. Voor 1989 wordt de Italiaan dan ook vervangen door Nigel Mansell.
Alboreto wordt heropopgevist door zijn oude beschermheer Ken Tyrrell en Michele bedankt met een verrassende derde plaats in Mexico. Juist op een moment dat Tyrrell na enkele magere jaren weer de weg naar boven gevonden lijkt te hebben, moet Alboreto omwille van tegengestelde sponsorbelangen vanaf de Franse Grote Prijs plaats maken voor het jonge Franse talent Jean Alesi. Alboreto moet met lege ogen toezien hoe Alesi bij zijn debuut de sensatie van de race wordt door als vierde te eindigen, terwijl hijzelf werkloos aan de kant moet blijven staan. Vanaf de Duitse Grote Prijs kan hij instappen bij het Larrousse-team, maar punten worden er niet meer gescoord. In 1990 verhuist hij naar Arrows en de magere jaren lijken nu echt aangebroken: meer dan een paar vijfde en zesde plaatsen kan de Italiaan in drie seizoenen niet uit de brand slepen. In 1993 wordt het allemaal nog erger, want met de amechtige BMS/Lola weet hij zich verschillende keren niet te kwalificeren en wanneer hij dat wel doet, rijdt hij steevast in de achterste gelederen. In 1994 kan hij nog een contract bij Minardi versieren, maar het is voor iedereen stilaan duidelijk geworden dat de Formule 1-carrière van de ondertussen 37 jaar oude coureur in zijn laatste fase beland is. In Monaco weet Alboreto nog één puntje te scoren en aan het eind van het seizoen neemt hij na 194 Grote Prijzen afscheid van de Formule 1.
Na een korte flirt met het DTM en de Indycars in 1995 en 1996 stort Alboreto zich vervolgens op de langeafstandsracerij. Met succes, want in 1997 wint hij samen met Stefan Johansson en Tom Kristensen de 24 Uren van Le Mans. Vanaf 1999 rijdt hij in dienst van Audi. Begin 2001 wint hij in de VS nog de 12 Uren van Sebring. Op 25 april van dat jaar komt Alboreto op 44-jarige leeftijd om het leven tijdens testritten op de Duitse Lausitzring, wanneer hij een klapband krijgt en met hoge snelheid in de muur vliegt, waarbij zijn auto over kop slaat. Ondanks het snelle optreden van de medische diensten komt alle hulp te laat. De Lausitzring zal later dat jaar nogmaals zijn kwalijke reputatie eer aandoen wanneer Alboreto's landgenoot Alex Zanardi in een Champcar-race beide benen verliest in een horrorcrash.
(http://img513.imageshack.us/img513/7924/alboreto19850802.jpg)
26 april 1937
Op deze dag wordt in Parijs Jean-Pierre Beltoise geboren. De eerste passie van de Fransman is motorracen; van 1962 tot 1964 neemt hij deel aan de wereldkampioenschappen in de 50cc, 125cc en 250cc. Nadien verlegt hij zijn interesse naar de autosport. Na in 1965 in Formule 3 en Formule 2 gereden te hebben, stapt hij in 1966 over naar de Formule 1. Hij debuteert in de Duitse Grote Prijs met het Franse Matra, een team waar hij zes jaar voor zal rijden. 1968 en vooral 1969 zijn zijn beste seizoenen: in beide jaren scoort hij telkens een tweede plaats als beste resultaat en in 1969 eindigt hij bovendien vijfde in het WK. De volgende twee jaren gaan de resultaten echter bergaf. Naast de Formule 1 neemt Beltoise ook deel aan langeafstandsraces, waarbij hij in 1971 in de 1000 kilometer van Buenos Aires een drama beleeft wanneer hij zonder brandstof valt. In plaats van de wagen langs de kant te zetten, duwt hij de Matra over het circuit voort. De Italiaan Ignazio Giunti, die hierdoor verrast wordt, crasht met hoge snelheid tegen Beltoise's auto aan. De Fransman komt er met de schrik vanaf, maar Giunti's wagen vliegt in brand en de Italiaan sterft in de vlammen. Beltoise wordt als schuldige aangewezen en ziet zijn racelicentie tijdelijk ingetrokken. In 1972 verhuist hij naar BRM, dat dan al over zijn hoogtepunt heen is. Maar in Monaco gebeurt wat niemand meer verwacht: in de verregende wedstrijd neemt Beltoise in de eerste ronde de kop vanaf de vierde startplaats en rijdt van start tot finish aan de leiding. Het is de eerste en enige zege van de Fransman in de Formule 1 en het zal ook de laatste voor BRM blijken. Hij blijft tot eind 1974 bij het team; in dat laatste jaar scoort hij nog een tweede plaats in Zuid-Afrika. Eind 1973 beleeft hij opnieuw een persoonlijk drama wanneer hij zijn schoonbroer François Cevert dodelijk ziet verongelukken bij de trainingen voor de Amerikaanse GP. In 1975 wordt Beltoise testrijder voor Ligier, dat het jaar daarop zijn debuut in de Formule 1 wil maken. Wanneer het team echter voor Jacques Laffite als rijder kiest, valt het doek definitief voor Jean-Pierre Beltoise in de hoogste klasse van de autosport. Hij is nadien nog verschillende jaren actief in diverse andere raceklassen, o.a. in het rallycross en in toerwagenraces.
(http://img833.imageshack.us/img833/5605/jeanpierrebeltoise.jpg)
27 april 1986
Titelverdediger Alain Prost (McLaren/TAG) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino en behaalt zo zijn eerste zege als wereldkampioen. Daarmee revancheert hij zich meteen ook voor zijn diskwalificatie in de race van 1985. Ayrton Senna (Lotus-Renault) verovert in Imola al zijn derde polepositie van het seizoen, doch de winnaar van Jeréz valt al snel uit, net als de tweede in Spanje, Nigel Mansell (Williams-Honda). Door het specifieke karakter van het circuit van Imola, met zijn hoge brandstofverbruik, is het de laatste ronden voor verschillende rijders bang afwachten of ze het einde van de race zullen halen. Prost's teamgenoot Keke Rosberg en Riccardo Patrese (Brabham-BMW) slagen daar niet in, want zij moeten kort voor de finishvlag hun auto langs de kant parkeren zonder benzine. Rosberg verliest er zelfs een zo goed als zekere tweede plaats door. Maar ook winnaar Prost kent nog een bang moment wanneer zijn motor enkele bochten voor de finishvlag begint te sputteren. Hij heeft echter het geluk dat hij zich juist in een aflopend circuitgedeelte bevindt, waardoor hij zijn wagen terug aan de praat krijgt. De Fransman wint uiteindelijk voor Nelson Piquet (Williams-Honda) en Gerhard Berger (Benetton-BMW), die zijn eerste podiumplaats uit zijn carrière scoort. Het Amerikaanse Beatrice/Lola-team maakt in Imola voor het eerst gebruik van de nieuwe Ford-turbomotor, waarmee de autofabrikant, die door de opkomst van de turbomotoren en het in onbruik geraken van de klassieke atmosferische Cosworth-motor uit de gratie was geraakt, zijn comeback maakt in de Formule 1. Doordat er nog maar één motor beschikbaar is voor Alan Jones, rijdt Patrick Tambay nog steeds met de oude wagen met Hart-turbomotor. Daardoor is Imola 1986 tevens de laatste race uit de Formule 1-geschiedenis waarbij twee wagens van éénzelfde team met motoren van verschillende constructeurs aan de start komen.
(http://img593.imageshack.us/img593/8241/4137jpeg.jpg)
http://www.gppits.net/forum/index.php/topic,11719.msg302489.html#msg302489
28 april 1974
Niki Lauda (Ferrari) wint op het circuit van Jarama de Grote Prijs van Spanje. Voor de Oostenrijker is het zijn eerste Formule 1-zege. In wisselvallige weersomstandigheden, die een bandenwissel noodzakelijk maken, eindigt Lauda voor zijn teamgenoot Clay Regazzoni. De Lotus-wagens van Ronnie Peterson en Jacky Ickx zijn de enigen die de Ferrari's kunnen bedreigen, maar nadat beide rijders uitvallen heeft de Scuderia het rijk voor zich alleen: de als derde geklasseerde Emerson Fittipaldi (McLaren) finisht al op meer dan een ronde achterstand. De resterende punten zijn voor Hans-Joachim Stuck (March), Jody Scheckter (Tyrrell) en Denny Hulme (McLaren). Ferrari, dat enkele moeizame jaren achter de rug heeft, werpt zich in 1974 met Lauda, Regazzoni, de jonge nieuwe teammanager Luca di Montezemolo en de uitstekende nieuwe Ferrari 312B3 op als een serieuze titelkandidaat. Na de race in Spanje wordt Regazzoni tevens de nieuwe leider in de WK-stand, voor Lauda. Drie coureurs keren in Jarama terug op de startgrid: Rikky Von Opel rijdt in de tweede fabrieks-Brabham, Chris Amon rijdt voor het eerst in een auto die naar zichzelf genoemd is en Tim Schenken brengt voor het eerst de Trojan aan de start van een Grote Prijs.
(http://img36.imageshack.us/img36/6718/1974laudaspain.jpg)
29 april 1984
Michele Alboreto (Ferrari) wint op het circuit van Zolder de Grote Prijs van België. Voor de Italiaan is het zijn eerste zege voor de Scuderia en bovendien is het de eerste keer dit jaar dat de McLaren/TAG-trein gestopt wordt. Alboreto's zege heeft ook een grote emotionele waarde, aangezien de Ferrari met startnummer 27 zegeviert op de omloop waar twee jaar voordien Gilles Villeneuve de dood vond. Ferrari zorgt voor een eerbetoon in stijl: Alboreto en zijn teamgenoot René Arnoux bezetten de eerste startrij en eindigen als eerste en derde aan de finish. Enkel Derek Warwick (Renault) weet zich als tweede tussen de beide rode bolides te wringen en zo het Ferrari-feestje te verstoren. Thuisrijder Thierry Boutsen krijgt de eer om de nagelnieuwe Arrows met BMW-turbomotor voor het eerst in een race in te zetten, maar hij haalt de finish niet. Dat laatste geldt ook voor de overige BMW-coureurs: wereldkampioen Nelson Piquet (Brabham) en zijn teamgenoot Teo Fabi vallen al voor de derde keer in evenveel races uit en Manfred Winkelhock (ATS) weet een uitstekende uitgangspositie (zesde op de startgrid, vierde in de beginfase van de race) evenmin te verzilveren. De Belgische Grote Prijs van 1984 is de laatste die op de omloop van Zolder plaatsvindt; voortaan zal de race steeds op Spa-Francorchamps verreden worden.
(http://img338.imageshack.us/img338/3962/1984belma.jpg)
30 april 1995
Eén jaar na de dramatische gebeurtenissen van 1994 keert de Formule 1 voor het eerst terug naar Imola. In de tussentijd is de omloop flink op de schop gegaan, met als belangrijkste wijzigingen het vervangen van de snelle Tamburello- en Villeneuve-bochten, die het leven eisten van respectievelijk Ayrton Senna en Roland Ratzenberger, door een langzamere S-bocht en het ontscherpen van de voorlaatste bocht voor de finish, waar Rubens Barrichello zwaar crashte. Polepositie is voor titelverdediger Michael Schumacher (Benetton-Renault), voor Gerhard Berger (Ferrari), David Coulthard en Damon Hill (Williams-Renault) en Jean Alesi (Ferrari). Omwille van de onzekere weersomstandigheden vertrekken deze vijf rijders, samen met Rubens Barrichello (Jordan-Peugeot), als enigen op regenbanden op de nog steeds natte maar stilaan opdrogende baan, wat hen in de beginfase van de race een flinke voorsprong oplevert vooraleer ze van banden moeten wisselen. Schumacher komt als eerste binnen, maar crasht vervolgens uit de wedstrijd. Berger verspeelt alle kansen op de zege door een langdurige pitstop, terwijl Coulthard twee extra pitstops moet maken omwille van een beschadigde voorvleugel en een drive-through. Daardoor gaat de strijd om de zege nu enkel nog tussen Hill en Alesi en het is de Britse Williams-rijder die uiteindelijk aan het langste eind trekt. Alesi wordt tweede, de overige punten zijn voor Berger, Coulthard, Mika Hakkinen (McLaren-Mercedes) en Heinz-Harald Frentzen (Sauber-Ford). Bij McLaren maakt Nigel Mansell zijn rentree, maar hij weet weinig indruk te maken. Na nog een teleurstellende race in Spanje geeft de wereldkampioen van 1992 er definitief de brui aan. Door zijn overwinning wordt Damon Hill voor de eerste keer in zijn carrière leider in de WK-stand.
(http://img707.imageshack.us/img707/1026/imageresize258.jpg)
Imola 1995: een minuut stilte voor de start
30 april 1994:
Tijdens de kwalificatie voor de grote prijs van San Marino 1994 raakt de Oostenrijkse Simtek-rijder Roland Ratzenberger eventjes van de baan waarbij zijn voorvleugel beschadigd. Aangezien hij door moet om nog een goede rondetijd te halen, raast hij of er niets aan de hand door de beruchte Tamburello-bocht heen en gaat met tempo 310 op de Villeneuve bocht af. Dan breekt de voorvleugel af, komt onder de Simtek terecht en de stuurloze wagen dendert op de betonnen wal langs de baan af.
De Oostenrijkse rookie is volslagen kansloos en miljoenen tv-kijkers zien als de Simtek is uitgeraasd en nog wat doorglijdt over het gras zijn hoofd levenloos van links naar rechts hobbelen, de nek is gebroken. Wat iedereen meteen al vreest wordt de gruwelijke waarheid: Roland Ratzenberger is overleden. Voor het eerst sinds Ricardo Paletti's dood in 1982 maakt de Formule 1 een fataal ongeval mee tijdens een raceweekend.
RIP Roland Ratzenberger.
(http://image2.findagrave.com/photos250/photos/2006/119/14128635_114642085912.jpg)
1 mei 1988
Ayrton Senna (McLaren-Honda) wint voor zijn teamgenoot Alain Prost de Grote Prijs van San Marino. Voor de Braziliaan is het zijn eerste zege voor McLaren, waarmee hij zich tevens revancheert voor zijn diskwalificatie in de openingsrace van het seizoen, vier weken eerder in Brazilië. De rood-witte wagens zijn in Imola oppermachtig en lijken wel in een aparte klasse te rijden. Senna en Prost degraderen al in de trainingen de rest van het deelnemersveld: titelverdediger Nelson Piquet (Lotus-Honda) wordt, ondanks dat hij over dezelfde motor beschikt, als derde al op meer dan drie seconden gereden. In de race doen ze dit alles nog eens dunnetjes over door er opnieuw een demonstratie van te maken. Senna rijdt van start tot finish aan de leiding, terwijl Prost zijn zegekansen al bij de start verspeelt doordat hij slecht van zijn startplaats weg geraakt; hij snijdt de eerste bocht pas als zevende aan. Wanneer hij zich na acht ronden eindelijk terug naar de tweede plaats opgewerkt heeft, is Senna al uit het zicht verdwenen en de Fransman slaagt er niet meer in de Braziliaan voor de zege te bedreigen. De rest van het deelnemersveld, te beginnen bij Piquet, wordt op minstens één ronde gezet. De resterende punten zijn voor Thierry Boutsen (Benetton-Ford), Gerhard Berger (Ferrari) en Alessandro Nannini (Benetton-Ford). Vooral voor Ferrari, dat voorafgaand aan het seizoen nog de ambitie koesterde volop mee te kunnen spelen voor de titel, is dit een ontluisterend resultaat. En ook de niet-turboteams, die vooraf hoopten dat ze door het traditioneel hoge brandstofverbruik op Imola – de turbowagens mogen in hun laatste jaar bovendien nog slechts 150 liter benzine mee aan boord nemen – mee zouden kunnen strijden voor de zege, krijgen een koude douche te verwerken. Voorafgaand aan het seizoen werd teambaas Ron Dennis door velen nog gek verklaard toen hij zei dat McLaren in 1988 alle zestien Grote Prijzen wilde winnen, doch na de demonstratie op Imola beginnen er hoe langer hoe meer mensen dit scenario ernstig te nemen. De Brit Julian Bailey (Tyrrell-Ford) weet zich voor het eerst te kwalificeren en Alex Caffi bezorgt het BMS/Dallara-team, dat in tegenstelling tot in Rio deze keer wel over een volwaardige Formule 1-auto beschikt, zijn eerste GP-deelname. Het Ligier-team, met ervaren routiniers René Arnoux en Stefan Johansson achter het stuur, struikelt met beide wagens over de kwalificatiehorde. Voor het Franse team wordt 1988 een dieptepunt in zijn geschiedenis.
(http://img337.imageshack.us/img337/1538/454fa.jpg)
2 mei 1976
James Hunt (McLaren) wint de Grote Prijs van Spanje op het circuit van Jarama. Voor de Brit is het de eerste zege van het seizoen, de eerste sedert hij in het tussenseizoen oud-wereldkampioen Emerson Fittipaldi verving bij het team en het is ook de eerste GP van 1976 die niet door Ferrari wordt gewonnen. Al ziet dat er aanvankelijk niet zo naar uit, want na de race wordt Hunt namelijk gediskwalificeerd omdat zijn auto niet aan de toegelaten afmetingen voldoet. Daardoor wordt de als tweede finishende Lauda aanvankelijk tot winnaar uitgeroepen, maar Hunt krijgt twee maanden later zijn zege terug aan de groene tafel. De Zweed Gunnar Nilsson (Lotus), die nog maar pas aan zijn derde Grote Prijs toe is, eindigt derde. Na het definitieve afscheid van Parnelli Jones Racing aan de Formule 1 keert Mario Andretti terug bij het team van Colin Chapman. De absolute blikvanger in Spanje is echter de nieuwe Tyrrell, de P34, die door Patrick Depailler voor het eerst in een race wordt ingezet. De eerste en enige zeswieler die ooit in een Grote Prijs wordt ingezet en tot en met eind 1977 zal meerijden vertrekt voor zijn debuut van op een fraaie vierde startplaats, maar haalt door een crash de finish niet.
(http://img819.imageshack.us/img819/414/tyrrellp34ford02.jpg)
3 mei 1987
Nigel Mansell (Williams-Honda) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino. Met zijn overwinning neemt de Brit meteen de leiding over in het wereldkampioenschap. Mansell is tijdens de race de enige vertegenwoordiger voor Williams, aangezien zijn teamgenoot Nelson Piquet forfait moet geven na een zware trainingscrash op vrijdag in de Tamburello-bocht. Polepositie in Imola is voor Ayrton Senna (Lotus-Honda), voor wie het zijn enige pole in 1987 zal worden. De Braziliaan heeft de beste start, maar wordt al snel gepasseerd door Mansell, die enkel tijdens de pitstops de leiding even zal afstaan aan Senna en Michele Alboreto (Ferrari). Titelverdediger Alain Prost (McLaren/TAG), winnaar van de openingsrace in Brazilië, is dan al uit de race verdwenen met mechanische pech. De Italiaan Riccardo Patrese (Brabham-BMW) rijdt een ijzersterke race en ligt een tijd in tweede positie, maar hij valt een paar ronden voor het einde uit met pech. Mansell wint uiteindelijk voor Senna en Alboreto, de resterende punten zijn voor Stefan Johansson (McLaren/TAG), Martin Brundle (Zakspeed) en Satoru Nakajima (Lotus-Honda). Voor Zakspeed is het de enige puntenfinish uit zijn bestaan, terwijl Nakajima de eerste Japanner ooit is die een WK-punt scoort. Na het gedwongen forfait in Rio omdat het team zonder motor zat na het opstappen van Alfa, is het Ligier-team in Imola – met René Arnoux en Piercarlo Ghinzani achter het stuur – terug van de partij met een (BMW)Megatron-krachtbron. Larrousse/Lola, één van de teams die in 1987 al uitkomen in de nieuwe atmosferische 3,5 liter-klasse, komt met ex-Ligier-coureur Philippe Alliot voor het eerst aan de start. Nog een debutant in Imola is de Italiaan Gabriele Tarquini, die in de tweede Osella plaatsneemt. Voor de latere WTCC-kampioen is het zijn enige GP-deelname in 1987.
(http://img577.imageshack.us/img577/3815/438s.jpg)
4 mei 1980
Didier Pironi (Ligier) wint de Grote Prijs van België op het circuit van Zolder. De Fransman scoort hiermee zijn eerste overwinning in de Formule 1. Tweede en derde zijn de Williams-coureurs Alan Jones en Carlos Reutemann, de overige punten zijn voor René Arnoux (Renault), Jean-Pierre Jarier (Tyrrell) en Gilles Villeneuve (Ferrari). Voor de vice-wereldkampioen van 1979 is het pas zijn eerste WK-punt van het seizoen. Arnoux wordt door het uitvallen van Nelson Piquet (Brabham) opnieuw alleen leider in de WK-stand. Tiff Needell (Ensign) kwalificeert zich achterin het veld voor zijn eerste en enige Grote Prijs uit zijn carrière. De Brit zal na zijn raceloopbaan vooral bekendheid verwerven door zijn medewerking aan de tv-programma's 'Top Gear' en 'Fifth Gear'.
(http://img441.imageshack.us/img441/6422/actiongprsa80.jpg)
5 mei 1985
Op het circuit van Imola wordt de Grote Prijs van San Marino gereden, de derde race van het seizoen 1985. Net als twee weken eerder in Estoril is de polepositie voor Ayton Senna (Lotus-Renault), die de eerste 56 van in totaal 60 ronden leidt en op zijn tweede zege uit zijn loopbaan lijkt af te stevenen. Tot de coureurs op het einde van de wedstrijd plotseling rekening moeten houden met hun brandstofverbruik. Imola staat – omwille van zijn heuvelachtige karakter – immers bekend als een circuit waar het benzineverbruik hoog is, zeker sedert er vanaf 1984 niet langer mag bijgetankt worden tijdens de race en iedereen met 220 liter brandstof de finish moet zien te halen. Senna blijkt zich als eerste vergaloppeerd te hebben, want in de zevenenvijftigste ronde begint zijn motor al te sputteren. Het brengt tot uitzinnige vreugde van het publiek de nieuwe Ferrari-rijder Stefan Johansson aan de leiding. Maar het sprookje van de Zweed duurt slechts een halve ronde, daarna is het ook voor hem over en uit. Ook Nelson Piquet (Brabham-BMW) en Thierry Boutsen (Arrows-BMW) stranden in het zicht van de haven, al slaagt laatstgenoemde er nog net in zijn auto handmatig over de finish te duwen. Wanneer iedereen gefinisht of tot stilstand gekomen is en de balans opgemaakt kan worden, blijkt Alain Prost (McLaren-TAG) de winnaar, voor Elio de Angelis (Lotus-Renault), Thierry Boutsen – die zijn allereerste podiumplek uit zijn carrière scoort – en Patrick Tambay (Renault). De wedstrijd heeft echter nog een allerlaatste verrassing in petto wanneer Prost na de technische controle gediskwalificeerd wordt omdat zijn auto onder het toegestane minimumgewicht zit. De overwinning gaat daardoor uiteindelijk naar Elio de Angelis, die daarmee ook de nieuwe leider in de WK-stand wordt. Het Spirit-team, met Mauro Baldi achter het stuur, komt voor het laatst in actie. De kleine renstal, die in 1983 dienst deed als testbank voor de terugkeer van Honda in de Formule 1 en het nadien met de bescheiden Hart-turbomotor moest zien te rooien, werpt na deze race de handdoek in de ring.
(http://img803.imageshack.us/img803/9981/1009o.jpg)
Gediskwalificeerd: Alain Prost
(http://img707.imageshack.us/img707/5189/portraitelio3.jpg)
De uiteindelijke winnaar: Elio de Angelis
7 mei 1978
Patrick Depailler wint in een Tyrrell de Grote Prijs van Monaco. De Fransman, die al sedert 1974 voor het team rijdt en al die tijd al als één van de beste rijders in het deelnemersveld geldt, behaalt eindelijk zijn eerste Formule 1-zege. De Noord-Ier John Watson (Brabham-Alfa) rijdt de eerste helft van de race aan de leiding, doch wanneer hij problemen met de remmen krijgt, neemt Depailler de kop over en hij zal deze niet meer afstaan. Het is tevens de eerste zege voor Tyrrell sedert de Grote Prijs van Zweden in 1976, de enige overwinning van de befaamde zeswieler. Watson's teamgenoot, titelverdediger Niki Lauda, wordt tweede, Jody Scheckter (Wolf) derde en Watson zelf nog vierde. Met zijn zege wordt Depailler tevens de nieuwe leider in de WK-stand. In de trainingen rijdt Mario Andretti voor het eerst met de nieuwe Lotus, de 79, die vanaf de volgende wedstrijd in België ook in de race ingezet zal worden en de rest van het seizoen zal domineren.
(http://img36.imageshack.us/img36/8162/10793h.jpg)
11 mei 1975
Niki Lauda (Ferrari) wint de Grote Prijs van Monaco. Voor de Oostenrijker, die met vijf punten uit de eerste vier races op een ietwat bescheiden manier aan het seizoen begonnen is, is het zijn eerste zege van 1975. Hij zal dit vanaf nu echter helemaal goedmaken door vooreerst drie wedstrijden op rij te winnen – wat hem aan de leiding in het WK brengt – en vervolgens zijn voorsprong verder uit te bouwen om tenslotte in de voorlaatste race op Monza de eerste Ferrari-wereldkampioen sedert John Surtees in 1964 te worden. In Monaco vertrekt Lauda van op pole en rijdt vervolgens bijna onafgebroken van start tot finish aan de leiding. Enkel tijdens de pitstops, die nodig zijn om droogweerbanden te halen – de race start op een natte baan – verspeelt hij kort de leiding. De Fransman Jean-Pierre Jarier (Shadow) is dan allang uit de race verdwenen; in de eerste ronde al crasht hij in de vangrails wanneer hij Lauda de leiding afhandig wil maken. Ook Jarier's teamgenoot, de Brit Tom Pryce, die naast Lauda op de eerste startrij staat, zal de finish niet halen. Uiteindelijk wordt wereldkampioen Emerson Fittipaldi (McLaren) tweede, de derde podiumstek is voor Carlos Pace (Brabham). Als reactie op de dramatische afloop van de Grote Prijs van Spanje twee weken eerder, die het leven kostte aan vijf toeschouwers als gevolg van een crash van de Duitser Rolf Stommelen, zijn een aantal nieuwe veiligheidsmaatregelen ingevoerd. Zo wordt in Monaco voor de allereerste keer vertrokken vanuit de zogenaamde 'gestaffelde' startopstelling, waarbij iedere rijder enkele meters schuin achter zijn voorganger staat. Deze opstelling zal nadien ook in Long Beach ingevoerd worden, maar het zal nog tot in 1980 duren vooraleer deze bij alle races de standaard wordt. De Grote Prijs van Monaco 1975 betekent tevens de laatste deelname van Graham Hill aan een Formule 1-race. De voormalige tweevoudige wereldkampioen weet zich in het prinsbisdom niet te kwalificeren, wat hem op 46-jarige leeftijd doet besluiten zijn helm definitief aan de wilgen te hangen en zich voortaan te concentreren op zijn functie van teambaas van zijn eigen Hill-team. Deze tweede carrière van Hill zal echter van korte duur blijken: op 29 november van hetzelfde jaar zal hij samen met de rest van zijn team sterven in een vliegtuigcrash.
(http://img14.imageshack.us/img14/1999/3889231425bcc613b42cz.jpg)
12 mei 2002
In het Oostenrijkse Spielberg wordt één van de meest controversiële en gecontesteerde races uit de Formule 1-geschiedenis verreden. Net zoals in de vorige wedstrijden is het Ferrari-duo Michael Schumacher en Rubens Barrichello oppermachtig en stevent het onbedreigd op een dubbelzege af. Met het verschil dat hier in Oostenrijk uitzonderlijk Barrichello op kop rijdt en dat is gezien de situatie in het wereldkampioenschap, waar Schumacher ruimschoots koploper is en Barrichello door herhaalde pech nog niet verder raakte dan een enkele tweede plaats in Imola, niet naar de zin van Ferrari, dat bij monde van teammanager Jean Todt Barrichello vlak voor de finish de opdracht geeft plaats te maken voor zijn kopman. Met tegenzin gehoorzaamt de Braziliaan aan de teamorder; vlak voor de finish vertraagt hij ostentatief en laat hij Schumacher als eerste over de meet gaan, dit tot zowel ontzetting als ongenoegen van de duizenden toeschouwers ter plaatse en de miljoenen tv-kijkers die aan hun scherm gekluisterd zitten. De podiumceremonie vindt dan ook plaats onder een striemend fluitconcert. Barrichello mag van zijn teamgenoot symbolisch op het hoogste trapje plaatsnemen en de zegebeker in ontvangst nemen, maar het kan het gezichtsverlies van Ferrari bij vele Formule 1-fans niet meer redden. Na de wedstrijd wordt Ferrari veroordeeld tot een boete van een miljoen dollar door de FIA, die voortaan tevens teamorders zal verbieden. Eerder wordt de race al ontsierd door een zwaar ongeval. Na afloop van een safetycarsituatie, die ingeleid werd om de gestrande auto van Olivier Panis (BAR-Honda) te verwijderen, geraakt Nick Heidfeld (Sauber-Petronas) op koude banden aan het slippen bij het afremmen voor de langzame Remus-bocht. De stuurloze wagen mist de Williams van Juan-Pablo Montoya op een haartje, maar raakt de Jordan van Takuma Sato met een vernietigende klap vol in de flank. Heidfeld komt met de schrik vrij, doch zijn Japanse collega is minder fortuinlijk en raakt niet meer op eigen kracht uit zijn auto. De piloot dient per helikopter naar het ziekenhuis afgevoerd te worden, waar echter niet meer dan een flinke hersenschudding vastgesteld wordt. Sato zal de volgende race dan ook weer gewoon van de partij zijn.
(http://img571.imageshack.us/img571/343/podium1lg.jpg)
(http://img214.imageshack.us/img214/8954/sato.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=gqyz6WcxJD8
http://www.youtube.com/watch?v=AE0qnbrFKuE
13 mei 1990
Riccardo Patrese (Williams-Renault) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino en scoort daarmee een opmerkelijke zege, aangezien het al van de Grote Prijs van Zuid-Afrika van 1983 geleden is dat de Italiaan nog eens kon winnen. Tevens revancheert hij zich daarmee eindelijk voor zijn crash in de laatste ronden van de race in 1983, toen hij in leidende positie de zege voor het grijpen had. Patrese stond in totaal 98 wedstrijden droog tussen twee zeges, tot op vandaag nog steeds een record in de Formule 1. Polepositie in Imola is voor Ayrton Senna, die echter al na een drietal ronden met een gebroken wiel aan de kant moet. Patrese's teamgenoot Thierry Boutsen neemt het commando over, maar ook hij verdwijnt met motorpech uit de race. Vervolgens ontstaat er een spannend gevecht om de koppositie tussen Patrese, Gerhard Berger (McLaren-Honda) en Nigel Mansell (Ferrari). Laatstgenoemde valt eveneens uit met motorpech en het is uiteindelijk Patrese die aan het langste eind trekt, voor Berger. Alessandro Nannini (Benetton-Ford) wordt net als in 1989 derde, de overige punten zijn voor Alain Prost (Ferrari), Nelson Piquet (Benetton-Ford) en Jean Alesi (Tyrrell-Ford). Tyrrell zet in Imola voor het eerst zijn nieuwe auto met revolutionaire hoge neus in, een innovatie die in de daaropvolgende jaren tot de nieuwe standaard bij alle Formule 1-wagens zal uitgroeien. De Italiaan Bruno Giacomelli, die voor het laatst in 1983 een Formule 1-race reed, maakt in Imola een opmerkelijke comeback bij het kleine Italiaanse Life-team, waar hij Gary Brabham, zoon van oud-wereldkampioen Jack, aflost. De Life is echter een onding en eindigt in de prekwalificaties steevast als allerlaatste, mijlenver van de kwalificatietijd verwijderd. Doorgaans slaagt de wagen er met moeite in één enkel rondje af te leggen; de Life staat dan ook geboekstaafd als de slechtste Formule 1-wagen uit de geschiedenis. Een andere zoon van Jack Brabham, David, maakt in Imola dan weer zijn debuut in de Formule 1 en dit bij... Brabham, het team dat ooit door zijn vader opgericht werd. Ook hij weet zich niet te kwalificeren, iets wat bij de volgende race in Monaco wel zal lukken.
(http://img849.imageshack.us/img849/7546/gs90smar.jpg)
Ik herinner me nog steeds hoe ik die race toen niet kon zien omwille van een familiefeest waar ik naartoe moest. Aangezien we thuis toen nog geen videorecorder hadden, meldde ik mij op maandagochtend gewoon ziek op school om de heruitzending op Eurosport te kunnen bekijken... ;D
14 mei 1972
Jean-Pierre Beltoise (BRM) wint de Grote Prijs van Monaco. De Fransman, die de vierde tijd rijdt in de kwalificaties, schiet bij de start meteen naar de kop van de race en rijdt in een verregende race van start tot finish aan de leiding. Jacky Ickx (Ferrari) eindigt als tweede als enige binnen dezelfde ronde als Beltoise, Emerson Fittipaldi (Lotus) wordt als derde al gedubbeld. De resterende punten zijn voor Jackie Stewart (Tyrrell), Brian Redman (McLaren) en Chris Amon (Matra). Aangezien er in die dagen nog geen maximum duur voor de race bepaald is, zijn er voor de tachtig ronden op het stratencircuit bijna tweeënhalf uur nodig. Beltoise behaalt zijn eerste en enige Formule 1-zege in zijn carrière, voor BRM wordt het de laatste. Ook Olivier Panis (1996) en Jarno Trulli (2004) zullen later hun enige overwinning ooit in Monaco behalen. In 1972 wordt de Grote Prijs van Monaco voor het laatst op de klassieke configuratie van het circuit verreden, dus inclusief de korte tunnel en het rechte stuk vanaf Tabac langs het havenfront tot aan de krappe haarspeldbocht voor het start- en finishgedeelte. Vanaf 1973 zal dit circuitgedeelte er totaal anders uitzien, met een langere tunnelgalerij, een chicane rond het nieuw aangelegde zwembad en een lus aan het restaurant La Rascasse.
(http://img528.imageshack.us/img528/4240/tumblrl11thfzwgp1qzpsi6.jpg)
15 mei 1986
In een ziekenhuis in Marseille overlijdt Elio de Angelis. De Italiaanse coureur, die 28 jaar werd, is de dag voordien zwaar gecrasht met zijn Brabham-BMW tijdens testritten op het circuit van Paul Ricard, wanneer zijn achtervleugel afbreekt. De auto vliegt over de vangrails en komt ondersteboven tot stilstand, waarna hij in brand vliegt. De kwetsuren van de Angelis zijn niet dodelijk, maar hij kan zich niet op eigen kracht uit het brandende wrak bevrijden. De veiligheidsdiensten komen veel te laat bij de plaats van het ongeval aan en ook een helikopter die hem naar het ziekenhuis moet brengen laat veel te lang op zich wachten. Inademing van giftige rookgassen wordt de Italiaan uiteindelijk fataal. De dood van de Angelis leidt tot verscherpte veiligheidsmaatregelen in de Formule 1; voortaan zullen ook bij testritten de veiligheidsdiensten op de circuits volledig stand-by moeten staan. Ook wordt na het ongeval het besluit genomen de turbomotoren, die de afgelopen jaren voor een snelheids- en vermogensexplosie gezorgd hebben, af te schaffen. Na een overgangsperiode zullen deze vanaf 1989 volledig verboden worden. Na de dood van de Angelis blijft de Formule 1 tot in 1994 gespaard van dodelijke ongevallen. De Fransman Jean Alesi zal als eerbetoon aan de verongelukte coureur diens helmdesign overnemen.
(http://img706.imageshack.us/img706/7751/86mon043v.jpg)
Elio de Angelis aan het werk in de Grote Prijs van Monaco 1986, slechts enkele dagen voor zijn dood.
16 mei 1999
Michael Schumacher (Ferrari) wint de Grote Prijs van Monaco, voor zijn teamgenoot Eddie Irvine en titelverdediger Mika Häkkinen (McLaren-Mercedes) en pakt zo zijn tweede zege van het seizoen. In de kwalificaties is de Fin nog de snelste, maar aan de finish zijn de rollen omgedraaid. De resterende punten zijn voor Heinz-Harald Frentzen (Jordan-Honda) en het Benetton-duo Giancarlo Fisichella en Alexander Wurz. In de strijd om het wereldkampioenschap vergroten Schumacher en Ferrari hun voorsprong op de concurrentie. De Duitser leidt nu met 26 punten, tegenover 18 voor Irvine en 14 voor Häkkinen. De zege van Ferrari in Monaco is historisch; het is immers de allereerste keer sinds de start van het Wereldkampioenschap Formule 1 in 1950 dat de Scuderia een dubbelzege scoort in de straten van het prinsbisdom.
(http://img850.imageshack.us/img850/2781/99mon77.jpg)
17 mei 1981
Op het circuit van Zolder wordt de Grote Prijs van België verreden. Het wordt een incidentrijk weekend, dat al op vrijdag een triest begin kent wanneer Osella-monteur Giovanni Amedeo in de drukbevolkte pitstraat wordt aangereden door de Williams van Carlos Reutemann en nadien overlijdt aan zijn verwondingen. Voor de start van de race besluiten de teams een korte stakingsactie te houden om aandacht te vragen voor meer veiligheid. Eenmaal de actie afgelopen is en iedereen naar zijn plaats terugkeert, verzandt de startprocedure echter in totale chaos. Nelson Piquet (Brabham) rijdt in de algehele verwarring nog een extra ronde, terwijl de rest van de wagens op de grid blijft staan. Niemand weet nog precies of de race nu echt gestart gaat worden of er een nieuwe opwarmronde komt, terwijl verschillende wagens door de lange stilstand oververhit beginnen te raken. Onder hen de Arrows van Riccardo Patrese, wiens motor afslaat, waarop een Arrows-monteur de startgrid oprent om de wagen opnieuw te starten. Op dit moment wordt echter de start van de race gegeven. Patrese's teamgenoot, de Italiaan Siegfried Stohr, kan de stilstaande auto niet meer ontwijken en rijdt op de monteur in die achteraan de wagen aan het werk is. Terwijl zich op de startgrid hartverscheurende taferelen afspelen, rijdt de rest van het peloton nog twee rondes vooraleer de race uiteindelijk dan toch gestopt wordt. Velen vrezen een nieuw drama, doch de verwondingen van de Arrows-monteur blijken gelukkig nog mee te vallen. Nadat de puinhopen opgeruimd zijn, wordt de race uiteindelijk herstart. Nadat Nelson Piquet en Alan Jones uit de wedstrijd crashen, behaalt Jones' teamgenoot Carlos Reutemann een gemakkelijke zege, voor Jacques Laffite (Ligier) en Nigel Mansell (Lotus), die zijn eerste podiumplaats uit zijn carrière pakt. De race wordt na 54 van de 70 geplande ronden definitief stopgezet wanneer het begint te regenen; een einde helemaal in stijl van de rest van het chaotische raceweekend, dat er één is om snel te vergeten.
(http://img27.imageshack.us/img27/6859/mansreutlaffzold1981.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=qdbHDG36RHY
18 mei 1958
In de straten van Monaco wordt de tweede Grote Prijs van het seizoen 1958 verreden, maar liefst vier maanden na de seizoensopener in Argentinië. De Fransman Maurice Trintignant is na honderd ronden op het stratencircuit de beste en bezorgt constructeur Cooper daarmee de tweede zege op rij, nadat de Brit Stirling Moss al in Buenos Aires won. Voor de Fransman is het zijn tweede zege uit zijn carrière, nadat hij in 1955 zijn eerste overwinning ook al in Monaco pakte. De Italiaan Luigi Musso (Ferrari) eindigt net als in Argentinië tweede en wordt daarmee leider in de WK-stand, zijn Britse teamgenoot Peter Collins wordt derde. De overige punten zijn voor de Australiër Jack Brabham (Cooper) en de Amerikaan Harry Schell (BRM). Aan de race nemen zestien wagens deel, terwijl er eenendertig inschrijvingen zijn. Onder de vijftien niet-gekwalificeerden bevinden zich twee opmerkelijke debutanten: de Italiaanse Maria Teresa de Filippis, de eerste vrouwelijke piloot in de Formule 1-geschiedenis, en de Brit Bernie Ecclestone, die later succesvoller zal blijken te zijn als teambaas en zakenman dan als autocoureur. Een andere debutant, de Brit Graham Hill, slaagt er wel in zich te kwalificeren, en dit voor een team dat eveneens zijn debuut maakt in de Formule 1: Lotus.
(http://img221.imageshack.us/img221/39/racersnwst.jpg)
Het Ferrari-duo Luigi Musso en Peter Collins in de haarspeldbocht voor start en finish. Beiden zouden de zomer niet overleven.
19 mei 1996
Olivier Panis (Ligier-Honda) is de verrassende winnaar van de Grote Prijs van Monaco. Voor de Fransman is het de eerste en ook enige zege in zijn Formule 1-carrière, terwijl het voor zijn werkgever Ligier, dat aan het eind van het seizoen zal ophouden te bestaan onder die naam en vanaf 1997 naar zijn nieuwe eigenaar Alain Prost genoemd zal worden, de eerste overwinning is sedert 1981. De wedstrijd wordt onder wisselvallige weersomstandigheden verreden en het eerste belangrijke slachtoffer hiervan is polesitter Michael Schumacher, die zijn Ferrari op de natte baan al in de eerste ronde in de vangrails zet. Damon Hill (Williams-Renault) lijkt op weg naar een vlotte zege, tot hij halverwege de race met een kapotte motor langs de kant moet. Hierna komt vervolgens Jean Alesi (Benetton-Renault) op kop, maar ook hem is het succes niet gegund, want een twintigtal ronden voor het einde valt hij uit met een defecte ophanging. Het brengt Olivier Panis verrassend aan de leiding en hij zal deze niet meer afstaan. De race in Monaco is een ware uitputtingsslag: van de eenentwintig starters worden er zeven geklasseerd en slechts drie wagens halen ook daadwerkelijk de finish; iedereen die de wedstrijd uitrijdt komt dus op het podium terecht. Na Panis zijn dat nog David Coulthard (McLaren-Mercedes) – die omwille van problemen met het vizier van zijn eigen helm met een van Michael Schumacher geleend exemplaar rondrijdt – en Johnny Herbert (Sauber-Petronas).
(http://img805.imageshack.us/img805/3563/article2131559121223380.jpg)
Eerste en enige overwinning van Olivier Panis
(http://img692.imageshack.us/img692/9384/1996davidcouthardmclareo.jpg)
David Coulthard met de helm van Michael Schumacher
Had het niet te maken met het vizier dat constant besloeg?
20 mei 1984
Niki Lauda (McLaren-Porsche) wint in Dijon de Grote Prijs van Frankrijk en pakt zo zijn tweede zege van het seizoen. In de kwalificaties is Patrick Tambay (Renault) nog de snelste, maar in de race moet hij de Oostenrijkse tweevoudige wereldkampioen laten voorgaan. Voor het Renault-fabrieksteam is het overigens de laatste polepositie in de eerste periode van zijn bestaan, van 1977 tot en met 1985. De overige punten zijn voor Nigel Mansell (Lotus-Renault), René Arnoux (Ferrari), Elio de Angelis (Lotus-Renault) en Keke Rosberg (Williams-Honda). WK-leider Alain Prost kent een moeizame wedstrijd en eindigt als zevende net buiten de punten. De Fransman behoudt zijn leidersplaats in het wereldkampioenschap, doch hij ziet zijn teamgenoot Niki Lauda tot op zes punten naderen. De Formule 1 komt in 1984 voor het laatst naar het circuit van Dijon-Prenois.
(http://img684.imageshack.us/img684/8725/dijon1984.jpg)
Patrick Tambay leidt hier nog voor Niki Lauda, maar aan de finish is de volgorde omgedraaid
Citaat van: Wizard op 19 mei 2012 - 09:18:07
Had het niet te maken met het vizier dat constant besloeg?
Jep DC leende een helm bij Schumacher omdat zijn vizier constant aansloeg. De helm van Schumacher had dat probleem niet.
Overigens crashte Schumacher al in de 1e ronde in de vangrail met de Ferrari...
Verstappen was de enige die startte op droogweerbanden, wat achter gezien de juiste keus was, maar werd in de 1e bocht door Hakkinen in de vangrail gedrukt. Hoe mooi had het kunnen zijn. Maja als als als ;)
21 mei 1978
Mario Andretti (Lotus) wint in Zolder de Grote Prijs van België. De Amerikaan rijdt voor het eerst met de nieuwe Lotus 79, die hij niet alleen op pole zet maar waarmee hij meteen ook van start tot finish aan de leiding rijdt. De verzamelde concurrentie krijgt zo meteen een voorsmaakje voor de rest van het seizoen, dat helemaal door het team van Colin Chapman gedomineerd zal worden. Teamgenoot Ronnie Peterson maakt het feest compleet door met de oude Lotus 78 als tweede te finishen, derde en vierde zijn de Ferrari's van Carlos Reutemann en Gilles Villeneuve. De Canadees rijdt lange tijd in tweede positie, tot een lekke band hem terugwerpt. Voor James Hunt, Niki Lauda en Emerson Fittipaldi is de race nog voor de eerste bocht al afgelopen door een startcrash, terwijl achterin het veld het kleine Franse Martini-team zijn eerste Grand Prix rijdt. Het betekent eveneens het Formule 1-debuut voor hun rijder René Arnoux. Mario Andretti neemt door zijn overwinning de leiding over in de WK-stand en hij zal die de rest van het seizoen niet meer afstaan.
(http://img821.imageshack.us/img821/4213/lotus7912.jpg)
22 mei 1983
Voor de eerste keer sedert 1970 keert de Formule 1 terug naar het circuit van Spa-Francorchamps. De omloop in de Ardense bossen heeft voor deze terugkeer echter wel een grondige metamorfose ondergaan, waarbij de totale circuitlengte zowat gehalveerd is. Niettemin zijn enkele essentiële traditionele passages, zoals de Source-haarspeldbocht, de adembenemende Raidillon-bocht en het supersnelle stuk bij Blanchimont, nog steeds aanwezig. Hierdoor is ook het klassieke karakter van het circuit, dat met zijn zeven kilometer nog steeds het langste is van de hele Formule 1-kalender, gevrijwaard gebleven. Spa blijft daardoor ook in zijn nieuwe gedaante een uitdaging voor iedere rijder en een circuit 'waar de jongens van de mannen gescheiden worden'. Na vijf verschillende winnaars in de eerste vijf races kent het seizoen 1983 in België voor het eerst geen nieuwe winnaar; het is de Fransman Alain Prost (Renault) die net als in de derde race in Frankrijk de beste is en zo de nieuwe leider in de WK-stand wordt. Al ziet het er aanvankelijk nog sterk naar uit dat er in de zesde race alsnog een zesde winnaar zal komen: Andrea de Cesaris (Alfa Romeo). De Italiaan, die van op de tweede rij start, wurmt zich onmiddellijk voorbij poleman Prost naar de leiding en weet die de eerste wedstrijdhelft te behouden, tot hij uiteindelijk met pech uitvalt. Prost wint zo uiteindelijk voor zijn landgenoot Patrick Tambay (Ferrari) en zijn eigen teamgenoot, de Amerikaan Eddie Cheever. De Belg Thierry Boutsen rijdt in een Arrows voor eigen publiek zijn eerste Formule 1-race in plaats van de gedumpte Braziliaan Chico Serra, maar lang duurt zijn debuut niet: na vier ronden moet hij reeds met een gebroken ophanging naar de kant. Niettemin heeft hij de teamleiding van Arrows voldoende weten te overtuigen om voor de rest van het seizoen zijn zitje te behouden.
(http://img40.imageshack.us/img40/6585/4210956376f878516109z.jpg)
23 mei 2004
Jarno Trulli (Renault) wint de Grote Prijs van Monaco. Voor de Italiaan, die in de kwalificaties tevens zijn eerste polepositie pakt, is het zijn eerste en enige overwinning in de Formule 1. Het is, na vijf zeges op rij, ook de eerste race dit jaar die niet door titelverdediger Michael Schumacher (Ferrari) gewonnen wordt. De Duitser verdwijnt uit de race tijdens een safetycarfase, ontstaan na een crash van Fernando Alonso (Renault) bij het uitkomen van de tunnel. Schumacher zelf wordt in de tunnel plotseling aangereden door de vlak achter hem rijdende Juan-Pablo Montoya (Williams), waardoor de race van de wereldkampioen in de vangrails eindigt. Eerder is er al een safetycarfase nadat de Japanner Takuma Sato (BAR-Honda) zijn motor opblaast. Door de dichte rookwolken is het zicht op de plaats van het onheil zo goed als nul, waardoor Giancarlo Fisichella (Sauber-Petronas) achteraan op David Coulthard (McLaren-Mercedes) inrijdt en daarbij spectaculair over de kop vliegt. De Italiaan komt evenwel met de schrik vrij. Uiteindelijk gaat de strijd om de zege in het laatste deel van de wedstrijd tussen Jarno Trulli en Jenson Button (BAR-Honda), een strijd die de Renault-rijder met klein verschil wint. De derde podiumplaats is voor Rubens Barrichello (Ferrari). In de eerste ronde zorgt de Oostenrijker Christian Klien (Jaguar-Cosworth) voor een peperdure crash door zijn voorvleugel stuk te rijden, waarop ter promotie van de film 'Oceans Twelve' een diamant ter waarde van tweehonderdduizend dollar gezet is. Het kleinood raakt los bij de botsing en wordt nooit meer teruggevonden.
(http://img706.imageshack.us/img706/4136/trulli3lg.jpg)
24 mei 1963
Op deze dag wordt in Milaan Ivan Capelli geboren. De Italiaan start zijn autosportcarrière in de karts, waarna hij met succes naar de Formule 3 overstapt. In 1983 wordt hij Italiaans kampioen, in 1984 pakt hij de Europese titel. In 1985 stapt hij vervolgens over naar de Formule 3000 en in hetzelfde jaar krijgt hij de kans om zijn eerste Formule 1-race te rijden bij de Europese Grote Prijs in Brands Hatch. Capelli debuteert bij Tyrrell, dat een vervanger zoekt voor de kort daarvoor tragisch verongelukte Duitser Stefan Bellof. Zijn tweede race in het Australische Adelaide is meteen een voltreffer, want hij finisht als vierde. Niettemin keert hij in 1986 terug naar de Formule 3000, waar hij prompt de titel pakt. Aan het eind van datzelfde jaar keert hij voor twee races terug in de Formule 1, wanneer hij de Italiaanse en Portugese Grote Prijs rijdt voor het nieuwe AGS-team. Voor 1987 scoort hij een fulltime zitje bij het heropgerichte March. Hoewel het team door de atmosferische Ford Cosworth in dat eerste jaar op papier kansloos is, weet hij in Monaco toch als zesde te eindigen en zo een punt te scoren. In 1988 lopen de zaken echter een stuk beter. Het team maakt dit jaar gebruik van de nieuwe atmosferische Judd-motor, zet een tweede wagen in met de Braziliaan Mauricio Gugelmin achter het stuur en beschikt met de door Adrian Newey ontworpen March 881 over een uitstekend chassis. Zowel Capelli als Gugelmin rijden dan ook regelmatig in de punten. Het hoogtepunt voor het team komt er in Portugal, waar Capelli een tweede plaats pakt na Alain Prost. En in Japan presteert de Italiaan het zelfs om met de McLarens te strijden voor de koppositie, tot hij met pech uitvalt. Het team, dat inmiddels volledig overgenomen is door hoofdsponsor Leyton House, heeft dan ook grote verwachtingen voor 1989. Het wordt echter een teleurstellend jaar. Gugelmin wordt nog derde in de openingswedstrijd in Brazilië, maar de rest van het seizoen wordt geen enkel punt meer gescoord. Capelli bereikt slechts tweemaal de finish. 1990 is al even teleurstellend, tot de beide March-wagens in de Franse Grote Prijs op de biljartvlakke omloop van Paul Ricard plotseling eerste en tweede liggen wanneer ze zonder bandenstop de race proberen uit te rijden. Gugelmin valt uit, maar Capelli's wagen houdt het vol. Hij komt echter twee ronden tekort voor de zege, wanneer de Ferrari van titelverdediger Alain Prost hem alsnog weet te passeren. Met de tweede plaats evenaart hij wel zijn beste resultaat. Ook in Silverstone rijdt het team nog steeds in de voorste gelederen rond, maar nadien gaan de resultaten terug bergaf en zakt men terug naar de grijze middenmoot. In 1991 slaagt het team er opnieuw niet in het tij te keren. Het ontslag van Alain Prost bij Ferrari aan het eind van het jaar biedt de Italiaan echter een uitgelezen kans om te tekenen bij een topteam en eindelijk te laten zien wat hij waard is. Het wordt echter een diepe teleurstelling. De nieuwe Ferrari valt zwaar tegen en Capelli scoort slechts tweemaal punten: vijfde in Brazilië en zesde in Hongarije. Nog voor het seizoen ten einde is, wordt hij door de Scuderia aan de kant gezet. Voor 1993 vindt hij alsnog een zitje bij Jordan, maar wanneer hij bij de tweede race in Brazilië zich niet weet te kwalificeren, is het over en uit met zijn Formule 1-carrière.
(http://img803.imageshack.us/img803/883/ivancapelliformula1.jpg)
25 mei 1997
Jacques Villeneuve (Williams-Renault) wint in Barcelona de Grote Prijs van Spanje. Voor de Canadees is het reeds de derde zege in zes wedstrijden. Man van de race is echter de Fransman Olivier Panis (Prost-Honda), die zich dankzij zijn superieure Bridgestone-banden van de twaalfde startplaats weet op te werken naar de tweede plaats aan de finish. Een andere Fransman, Jean Alesi (Benetton-Renault), wordt derde. Michael Schumacher (Ferrari) heeft een raketstart en schiet in de eerste ronde van de zevende naar de tweede plaats, maar hij kan het tempo van Villeneuve niet bijbenen en valt uiteindelijk naar de vierde plaats terug. De resterende punten zijn voor Johnny Herbert (Sauber-Petronas) en David Coulthard (McLaren-Mercedes), voor wie het zijn eerste puntenfinish is sedert zijn overwinning in de seizoensopener in Melbourne. In de WK-stand neemt Villeneuve (30) door zijn zege opnieuw de leiding over van Schumacher (27). Panis is derde met 15 punten. Bij Sauber neemt de Italiaan Gianni Morbidelli het tweede stoeltje over van zijn landgenoot Nicola Larini.
(http://img805.imageshack.us/img805/9537/startspanishlarge.jpg)
Mooi seizoen was dat toen, mooie auto's, een aantal topraces en veel tragiek. Dat zullen we over 15 jaar ook over 2012 zeggen...
Citaat van: Matthijs op 25 mei 2012 - 13:13:37
Mooi seizoen was dat toen, mooie auto's, een aantal topraces en veel tragiek. Dat zullen we over 15 jaar ook over 2012 zeggen...
Een zeer open seizoen ook: zes verschillende winnaars (Villeneuve, Frentzen, Michael Schumacher, Berger, Hakkinen en Coulthard) en nog negen anderen die minstens een podiumplaats pakten (Hill, Irvine, Alesi, Wurz, Ralf Schumacher, Fisichella, Panis, Herbert en Barrichello). Plus ook nog Trulli die bijna een race won.
26 mei 2002
David Coulthard (McLaren-Mercedes) wint de Grote Prijs van Monaco. Voor de Formule 1 vormt deze zege een aangename en broodnodige afwisseling op de Ferrari-dominantie van dit seizoen, en dit zeker na de controversiële wedstrijd twee weken eerder in Oostenrijk. Coulthard dankt zijn zege vooral aan een gunstige uitgangspositie na de kwalificaties, waarin hij tweede eindigt na Juan-Pablo Montoya (Williams-BMW), maar vòòr de Ferrari van Michael Schumacher. Bovendien weet hij bij de start van de race Montoya bij de spurt naar de eerste bocht te verschalken, waardoor hij perfecte rugdekking heeft tegenover de oppermachtige Ferrari. Wanneer Montoya iets na halverwege zijn motor opblaast en Schumacher eindelijk voluit kan gaan, heeft Coulthard echter al genoeg voorsprong verzameld om ook na zijn pitstop de kop te behouden. Schumacher komt nog sterk aandringen, maar door de beperkte inhaalmogelijkheden in Monaco weet de Schot alle aanvallen af te slaan en zo net als in 2000 in het prinsbisdom te zegevieren. Ralf Schumacher (Williams-BMW) wordt derde, de overige punten zijn voor Jarno Trulli (Renault), Giancarlo Fisichella (Jordan-Honda) en Heinz-Harald Frentzen (Arrows-Cosworth). Voor Arrows is het het laatste WK-punt uit zijn bestaan. Samen met Ralf Schumacher in Maleisië is David Coulthard in Monaco de enige niet-Ferrari-winnaar in 2002.
(http://img809.imageshack.us/img809/8194/start1lg.jpg)
Citaat van: Matthijs op 25 mei 2012 - 13:13:37
Mooi seizoen was dat toen, mooie auto's, een aantal topraces en veel tragiek. Dat zullen we over 15 jaar ook over 2012 zeggen...
Zou zomaar kunnen. En inderdaad wel een aardig seizoen met een 'verkeerde' wereldkampioen. ;) Mooiste race: Hongarije 1997.
Ik vond het een mooie kampioen. De familie verdiende een titel.
De familienaam. ;)
27 mei 2001
Waar David Coulthard in 2000 en 2002 de glorieuze winnaar is van de Grote Prijs van Monaco, is hij in het tussenliggende jaar 2001 echter de schlemiel van de race. De Schot komt nochtans met het zelfvertrouwen in het zenit naar Monaco afgezakt. Twee weken voordien heeft hij in Oostenrijk zijn tweede zege van het seizoen behaald, waardoor hij zijn achterstand in de WK-stand op titelverdediger Michael Schumacher tot vier punten heeft weten te verkleinen. En op zaterdag ziet het er nog beter uit voor hem, wanneer hij zijn McLaren op de pole zet. Op zondag loopt alles echter helemaal fout. Bij de start van de opwarmronde raakt hij niet van zijn startplaats weg als gevolg van een falend launch control-systeem, waardoor hij als allerlaatste aan de race moet beginnen en de toeschouwers meteen een spannend duel door de neus geboord zien. De enige die Michael Schumacher nog het leven zuur zou kunnen maken, Coulthard's teamgenoot Mika Häkkinen, valt al vroeg uit, waarna de Duitse wereldkampioen en zijn Ferrari-teamgenoot Rubens Barrichello in gesloten slagorde naar een onbedreigde dubbelzege rijden. Voor Coulthard zit zelfs een dichte ereplaats er niet meer in wanneer hij in zijn poging om naar voren te komen zowat de halve race lang achter de Arrows van de Braziliaan Enrique Bernoldi blijft hangen. De Schot weigert risico's te nemen bij het inhalen, wat hem zuur opbreekt. Wanneer hij Bernoldi eindelijk voorbij is, is de vijfde plaats het maximaal haalbare wat er nog in zit. Coulthard verliest deze dag meer dan alleen maar de race; het bezorgt hem een flinke deuk in zijn imago én zijn zelfvertrouwen. De komende tijd zal het voor de McLaren-piloot alleen maar van kwaad naar erger gaan en in slechts enkele races tijd zal hij een kruis mogen maken over zijn titelaspiraties, wanneer Michael Schumacher een definitieve kloof slaat in de WK-stand. Derde in Monaco na de Ferrari's is Eddie Irvine, die niet alleen Jaguar zijn eerste podium bezorgt, maar zelf tevens zijn eerste podium pakt sedert hij eind 1999 de Scuderia verliet. Jacques Villeneuve (BAR-Honda) wordt vierde en het laatste punt voor de zesde plaats is voor Jean Alesi, die zijn werkgever Alain Prost het eerste WK-punt bezorgt sedert 1999. Voor Michael Schumacher is het de vijfde en voorlopig laatste zege in Monaco.
(http://img109.imageshack.us/img109/7827/3864.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=UZWPBNVZKdc
28 mei 1989
Ayrton Senna (McLaren-Honda) wint de Grote Prijs van Mexico. Voor de Braziliaanse titelverdediger is het na zijn startcrash in de openingsrace in Brazilië al de derde zege op rij, waarmee hij alleen leider wordt in de WK-stand. Tweede wordt de Italiaan Riccardo Patrese (Williams-Renault), die daarmee Renault de eerste podiumplaats bezorgt sedert zijn terugkeer in de Formule 1. Een andere Italiaan, Michele Alboreto (Tyrrell-Ford), wordt derde. Een opmerkelijke prestatie, aangezien het voor Tyrrell de eerste podiumplek is sedert 1983, toen diezelfde Alboreto de Amerikaanse Grote Prijs in Detroit won. De overige punten zijn voor Alessandro Nannini (Benetton-Ford), Alain Prost (McLaren-Honda) en Gabriele Tarquini (AGS-Ford). Prost rijdt een moeizame race en verliest alle kansen op de zege door een verkeerde bandenkeuze, terwijl Tarquini zijn enige WK-punt uit zijn carrière scoort. De Zweed Stefan Johansson raakt voor het eerst dit jaar door de prekwalificaties, waarna hij het Onyx-team vervolgens zijn allereerste GP-deelname bezorgt. Oud-wereldkampioen Nelson Piquet (Lotus-Judd) raakt niet verder dan de zesentwintigste startplaats en weet zich bijgevolg maar net te kwalificeren. Bij Ferrari tenslotte keert Gerhard Berger voor het eerst terug achter het stuur na zijn zware crash in Imola.
(http://img822.imageshack.us/img822/8780/4299u.jpg)
Start in Mexico. Winnaar Ayrton Senna heeft reeds het hazenpad gekozen.
29 mei 1988
Alain Prost (McLaren-Honda) is de beste in de Grote Prijs van Mexico. Ploegmaat Ayrton Senna pakt dan wel zijn vierde polepositie van het seizoen, maar bij de start schiet de Fransman als snelste uit de startblokken en hij rijdt vervolgens van start tot finish aan de leiding. Gerhard Berger (Ferrari) is de enige die het oppermachtige McLaren-duo een tijdje kan volgen, maar naar het einde van de race toe moet hij, het brandstofverbruik in acht nemend, de rol lossen. De beide Lotus-Honda's van titelverdediger Nelson Piquet en Satoru Nakajima kennen een uitstekend wedstrijdbegin, maar beiden zullen door mechanische problemen de finish niet halen. Michele Alboreto (Ferrari) pakt uiteindelijk de vierde plaats na zijn teamgenoot Berger, terwijl de laatste punten naar het Arrows-Megatron duo Derek Warwick en Eddie Cheever gaan. Net als in de openingsrace in Brazilië gaan alle punten bijgevolg naar turbowagens, een uitslag die gezien het speciale karakter van de omloop in Mexico-Stad – op grote hoogte – vooraf gevreesd wordt door de niet-turboteams en uiteindelijk ook bewaarheid wordt. De Benettons van Alessandro Nannini en Thierry Boutsen voeren als zevende en achtste de atmosferische klasse aan, doch beiden finishen al op respectievelijk twee en drie ronden van winnaar Prost. De Duitser Bernd Schneider (Zakspeed) kwalificeert zich als vijftiende voor zijn eerste Grote Prijs. De latere DTM-kampioen kan na drie mislukte kwalificatiepogingen eindelijk voor de eerste keer op de startgrid plaatsnemen en doet dit prompt vlak achter vice-wereldkampioen Nigel Mansell (Williams-Judd). In de trainingen heeft de Fransman Philippe Alliot (Larrousse-Ford) bij het opkomen van het start- en finishgedeelte een bijzonder zware crash, maar als bij wonder komt hij met de schrik vrij. In de WK-stand weet Prost zijn voorsprong verder uit te bouwen. De Fransman heeft na vier races al 33 punten, tegenover 18 voor Berger en 15 voor Senna.
(http://img194.imageshack.us/img194/3191/456mh.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=-i6xEIDl8QY
Oei, flinke klapper van Alliot! En dat terwijl er met iets andere kerbstones niets aan de hand was geweest want feitelijk deed hij niets fout. Ronde kerbs, wie bedenkt zoiets...
Oeioei, wat is het doods in deze draad. Dan gaat een mens al eens een weekje op vakantie... :o
Nou, ik LEES wel wlke dag jouw bijdragen SDG! :)
Citaat van: Matthijs op 03 juni 2012 - 18:43:00
Nou, ik LEES wel wlke dag jouw bijdragen SDG! :)
Ik ook.
Maar om zelf 'n bijdrage te leveren ben ik momenteel te druk voor.
Ok, 3 juni 1973: James Hunt debuteert in de formule 1 met een 9e plaats (hoewel uitgevallen) in de Grand Prix van Monaco. Hoewel hij vooral bekend stond onder zijn pittige crashes, zijn humor en zijn leefstyle, wist hij al drie jaar na zijn debuut wereldkampioen te worden. Helaas ging het daarna snel afwaarts met de sportieve prestaties, waardoor hij al in 1979 besluit te stoppen met f1. Daarna hebben 'we' jarenlang mogen genieten van zijn commentaar voor de BBC.
(http://www.google.nl/search?q=james+hunt+1973&hl=nl&client=safari&tbo=d&source=lnms&tbm=isch&ei=_7LLT5bLEsfZ0QXF_5TDAQ&sa=X&oi=mode_link&ct=mode&cd=2&ved=0CD4Q_AUoAQ&biw=768&bih=928%5D)
kort maar krachtig ;)
7 juni 2009
Jenson Button (Brawn-Mercedes) wint de Grote Prijs van Turkije. Op het circuit van Istanboel kwalificeert de Duitser Sebastian Vettel (Red Bull-Renault) zich op de pole, doch hij kan niet lang genieten van zijn goede uitgangspositie, aangezien hij nog in de eerste ronde een stuurfout maakt waardoor Button de kop kan overnemen. De Brit wordt vervolgens niet meer bedreigd voor de overwinning en rijdt zo naar zijn zesde zege in zeven races. Vettel verliest ook nog de tweede plaats aan zijn Australische teamgenoot Mark Webber doordat hij op een verkeerde pitstopstrategie rijdt. Button's teamgenoot Rubens Barrichello mist zijn start compleet en verliest vervolgens iedere kans op een goede klassering na aanrijdingen met respectievelijk Heikki Kovalainen (McLaren-Mercedes) en Adrian Sutil (Force India-Mercedes). Een kapotte versnellingsbak maakt uiteindelijk een eind aan zijn race. In de tussenstand voor het WK vergroot Jenson Button zijn voorsprong nog wat verder: hij heeft nu al 61 punten, tegenover 35 voor Barrichello, 29 voor Vettel en 27,5 voor Webber. De Turkse Grote Prijs is evenwel zijn laatste zege van het seizoen; vanaf de volgende race in Silverstone zal Red Bull zijn technische achterstand op Brawn weggewerkt hebben en de leidende rol in het WK overnemen. De voorsprong die hij opbouwde in de eerste seizoenshelft zal voor Button echter volstaan om aan het eind van het seizoen de titel te pakken.
(http://img85.imageshack.us/img85/2999/2009turkishgrandprixsta.jpg)
8 juni 1975
Niki Lauda (Ferrari) wint in Anderstorp de Grote Prijs van Zweden. Voor de Oostenrijker is het reeds zijn derde zege op rij, waarmee hij in de WK-tussenstand een comfortabele voorsprong weet uit te bouwen. Polepositie in Anderstorp is voor de Italiaan Vittorio Brambilla (March), voor wie het tevens de enige pole in zijn carrière is. De Italiaan leidt de eerste ronden van de race, waarna Carlos Reutemann (Brabham) de kop overneemt. Wanneer Patrick Depailler (Tyrrell) en Jean-Pierre Jarier (Shadow) vooraan met pech wegvallen, kan de pas als vijfde gestarte Lauda op kousenvoeten naar voren oprukken en uiteindelijk tien ronden voor het einde de met versnellingsbakproblemen kampende Reutemann van de koppositie verdringen. Lauda's teamgenoot Clay Regazzoni vervolledigt het podium, de resterende punten zijn voor de Amerikanen Mario Andretti (Parnelli) en Mark Donohue (Penske) en de Brit Tony Brise (Hill). De opvolger van Graham Hill bij het Hill-team scoort zo zijn eerste – en zoals later zou blijken zijn enige – WK-punt uit zijn carrière. Op 29 november van hetzelfde jaar wordt ook hij immers een van de slachtoffers van de noodlottige vliegtuigcrash die in één klap het hele Hill-team wegveegt.
(http://img804.imageshack.us/img804/9143/42762.jpg)
9 juni 1968
Op het razendsnelle circuit van Spa-Francorchamps wordt de Grote Prijs van België, de vierde race van het seizoen 1968, verreden. Aan de race gaat een treurige proloog vooraf wanneer de Italiaan Ludovico Scarfiotti, winnaar van de Italiaanse Grote Prijs in 1966 en nog vierde een paar weken eerder in Monaco, op zaterdag verongelukt bij een klimrace in Duitsland wanneer hij met zijn wagen in een ravijn belandt. De polepositie in Spa is voor de Nieuw-Zeelander Chris Amon (Ferrari), die over de veertien kilometer bijna vier seconden sneller is dan de Schot Jackie Stewart (Matra). Op de auto van Amon wordt, net als op de Brabham van Jack Brabham, voor het eerst in een wedstrijd een achtervleugel gemonteerd, een innovatie die de Formule 1 voor altijd zal veranderen. De Ferrari's van Amon en thuisrijder Jacky Ickx starten als snelsten, maar worden al snel gepasseerd door de Honda van John Surtees. Wanneer deze laatste met pech moet opgeven, neemt Denis Hulme (McLaren) even de kop over, maar zijn vreugde is van korte duur, want al snel komt de zich voor een slechte start revancherende Stewart langszij. De Schot lijkt het te zullen gaan halen, tot hij bij het ingaan van de laatste ronde nog de pits in moet om bij te tanken. Een nietsvermoedende Bruce McLaren krijgt zo alsnog de zege in de schoot geworpen. Het is de eerste overwinning in de Formule 1 voor het team dat de naam van de Nieuw-Zeelander draagt. De Mexicaan Pedro Rodriguez (BRM) wordt tweede, Jacky Ickx derde. De race wordt ontsierd door een zwaar ongeval van de Brit Brian Redman (Cooper), wiens wagen volledig uitbrandt. De coureur kan echter op het nippertje het wrak op eigen kracht verlaten en aan de vlammen ontsnappen.
(http://img829.imageshack.us/img829/6320/tumblrm3c8azpbne1qdcd2w.jpg)
Spa 1968: eerste zege voor het McLaren-team
10 juni 2007
Lewis Hamilton (McLaren-Mercedes) wint op het Circuit Gilles Villeneuve in Montréal de Grote Prijs van Canada. Voor de Britse rookie annex GP2-kampioen van 2006 is het zijn eerste Formule 1-zege. In de kwalificaties pakt Hamilton tevens zijn eerste polepositie. De jonge coureur, voor wie 2007 door velen voor de start van het seizoen nog als een leerjaar beschouwd wordt in dienst van zijn kopman – en titelverdediger – Fernando Alonso, neemt door zijn zege opnieuw de leiding in de WK-stand over en profileert zich vanaf nu echt als een potentieel titelkandidaat. Achter Hamilton wordt er, de traditie van het Canadese circuit in acht genomen, een geanimeerde en spectaculaire wedstrijd gereden waarbij het vaak chaos troef is. Alonso, die vanop de tweede plaats start, probeert bij de start de kop te nemen, maar mist de eerste bocht compleet en schakelt zichzelf na nog enkele akkefietjes definitief uit voor de zege. De Spaanse wereldkampioen zal slechts als zevende finishen, nadat hij enkele ronden voor het einde nog ingehaald wordt door de Super Aguri van Takuma Sato. De Japanner bezorgt het kleine team daardoor het beste resultaat uit zijn geschiedenis. De race kent ook verschillende safetycarfases. De eerste komt er na een crash van de Duitser Adrian Sutil (Spyker-Ferrari), die voor Felipe Massa (Ferrari) en Giancarlo Fisichella (Renault) uitdraait op een diskwalificatie wanneer beiden het rode licht bij de uitgang van de pitstraat negeren. Een tweede komt onmiddellijk daarna, na een zeer zware crash van de Pool Robert Kubica (BMW-Sauber), die na een lichte aanrijding met de Toyota van Jarno Trulli bij hoge snelheid met een vernietigende klap in de muur belandt, vervolgens een angstwekkende koprol maakt om uiteindelijk aan de andere kant van de baan tot stilstand te komen. Ondanks het geweld en de destructie waarmee de crash gepaard gaat, komt Kubica er met lichte verwondingen vanaf; hij zal enkel de volgende race op Indianapolis moeten missen. In die race zal hij vervangen worden door de testpiloot van BMW-Sauber, de 19-jarige Duitser Sebastian Vettel. Nog twee safetycarfases komen er na crashes van respectievelijk Christijan Albers (Spyker-Ferrari) en Vitantonio Liuzzi (Toro Rosso-Ferrari). Na Hamilton zijn de resterende podiumplaatsen uiteindelijk voor de Duitser Nick Heidfeld (BMW-Sauber) en de Oostenrijker Alexander Wurz (Williams-Toyota).
(http://img850.imageshack.us/img850/2572/2007candaiangp5.jpg)
(http://img824.imageshack.us/img824/481/74505972.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=RTQBVDV1E7s
11 juni 1964
Op deze dag wordt in het Zuid-Franse Avignon Jean Alesi geboren. De Fransman met Italiaanse roots wordt in 1987 Frans kampioen Formule 3, vooraleer hij in 1988 naar de Formule 3000 overstapt. In 1989 wordt hij voor het team van Eddie Jordan vice-kampioen en in datzelfde jaar mag hij ook voor het eerst van de Formule 1 proeven, wanneer hij vanaf de Franse Grote Prijs bij Tyrrell Michele Alboreto vervangt, die zijn zitje omwille van tegengestelde sponsorbelangen kwijtgespeeld is. Het debuut van Alesi is sensationeel: hij rijdt een tijdje in tweede positie en finisht uiteindelijk als vierde. Alesi wordt nog vijfde in Italië en opnieuw vierde in Spanje, waardoor hij zijn eerste halve seizoen al meteen als negende in de eindklassering beëindigt.
In 1990 blijft hij bij Tyrrell en al in de eerste race van het seizoen in het Amerikaanse Phoenix scoort de jonge Fransman een nieuwe voltreffer: vanaf de vierde startplaats neemt hij bij de start direct de kop van de race en enkel Ayrton Senna kan, na een fraai duel, Alesi van de zege houden. Een nieuwe superster lijkt geboren. In Monaco wordt hij opnieuw tweede, dit opnieuw na Senna, en Alesi heeft de aanbiedingen van de topteams voor het uitkiezen. Een deal met Williams is al zo goed als rond wanneer hij op het laatste moment voor zijn hart kiest in plaats van voor de rede, en voor 1991 bij Ferrari tekent.
Het blijkt echter de verkeerde keuze. Waar Williams na enkele overgangsjaren in 1991 definitief weer aansluiting vindt bij de absolute top, stelt de nieuwe Ferrari teleur. Noch Alesi, noch Prost slagen erin een race te winnen. Alesi finisht uiteindelijk als zevende in het kampioenschap met 21 punten. Drie derde plaatsen (Monaco, Duitsland en Portugal) zijn zijn beste resultaten. 1992 kondigt zich nog moeilijker aan. De nieuwe Ferrari is nog een stuk slechter dan de wagen van het vorige jaar, die door Prost nog moeilijker bestuurbaar dan een vrachtwagen werd omschreven. Het kost de drievoudige wereldkampioen aan het eind van 1991 de kop bij Ferrari en Alesi moet daardoor ineens het kopmanschap bij de Scuderia dragen. De Fransman behaalt met meer geluk dan wijsheid nog twee derde plaatsen in Spanje en Canada, de enige lichtpuntjes in een seizoen om snel te vergeten. Teamgenoot Ivan Capelli brengt het er nog slechter vanaf en wordt nog voor het eind van het seizoen bedankt voor bewezen diensten.
Veel slechter kan het niet meer en dus wordt vanaf 1993 gebouwd aan de wederopstanding bij Ferrari. Ex-Peugeot-teammanager Jean Todt neemt de dagelijkse leiding van het team over en sportief wordt het team versterkt met de terugkeer van Gerhard Berger. De resultaten zijn stilaan weer in stijgende lijn, doch het is Berger die als eerste van de vruchten van de inspanningen profiteert wanneer hij in 1994 de Duitse Grote Prijs wint. Alesi van zijn kant heeft vaak het geluk tegen zich. Zo pakt hij ook in 1994 in Monza de pole en leidt autoritair de race, tot bij zijn pitstop zijn versnellingsbak er plots mee ophoudt. Ook moet hij in het begin van datzelfde seizoen twee races aan de kant blijven na een zware crash tijdens testritten.
De jaren gaan langzaam maar zeker voorbij, maar Alesi blijft nog steeds verstoken van zijn eerste overwinning. Hij lijkt stilaan een tweede Chris Amon te gaan worden, tot hij op 11 juni 1995, op zijn eenendertigste verjaardag, alsnog het geluk aan zijn kant heeft. Bij de Canadese Grote Prijs in Montréal profiteert hij van pech van titelverdediger Michael Schumacher om met de Ferrari met nummer 27 op het Gilles Villeneuve-circuit een emotionele zege te boeken. Een tweede overwinning is later op het jaar bij de Europese Grote Prijs op de Nürburgring binnen handbereik, maar het is Schumacher die in zijn Benetton in de laatste ronden Alesi nog de zege afhandig maakt.
Wanneer diezelfde Michael Schumacher voor 1996 bij Ferrari tekent, zijn de dagen van Alesi bij de Scuderia geteld. De Fransman en zijn teamgenoot Gerhard Berger maken echter de omgekeerde beweging, van Ferrari naar Benetton. Op papier een goede keuze, aangezien Benetton in 1995 nog beide wereldtitels veroverde. Benetton is na het vertrek van Schumacher echter niet meer hetzelfde team en speelt in 1996 niet mee voor de titel. Sterker nog, het team behaalt in 1996 geen enkele overwinning. Zowel Alesi als Berger moeten zich met ereplaatsen tevreden stellen. De Fransman is in Monaco het dichtst bij de zege, wanneer hij in leidende positie met pech naar de kant moet. Hij wordt niettemin vierde in het WK met 47 punten, zijn beste resultaat uit zijn carrière. Ook in 1997 weet de Fransman – in tegenstelling tot Berger, die in Duitsland wint – niet met de zege aan te knopen. In Monza pakt hij de pole en leidt hij de eerste helft van de race, doch bij de pitstops verliest hij de leiding aan David Coulthard, wat hem de overwinning kost. Alesi wordt opnieuw vierde in de eindstand van het WK, met 36 punten.
Bij Benetton besluit men de – dure – contracten van Alesi en Berger niet meer te verlengen. De Oostenrijker hangt aan het eind van 1997 maar meteen de helm aan de haak, terwijl Alesi naar een andere werkgever op zoek moet. Het wordt uiteindelijk Sauber, niet meer dan een bescheiden middenmoter. Alesi moet met lede ogen toezien hoe de topteams niet langer in hem geïnteresseerd zijn. Een derde plaats in de chaotische Grote Prijs van België, na het Jordan-duo Damon Hill en Ralf Schumacher, is zijn beste resultaat in 1998. In 1999 is de carrière van Alesi in vrije val: drie punten is het schamele resultaat. Voor 2000 tekent hij bij het team van zijn oude Ferrari-ploegmaat en persoonlijke vriend Alain Prost. Het wordt in alle opzichten een ontluisterend jaar. Het team, dat met Alesi en het jonge Duitse talent Nick Heidfeld nochtans twee prima rijders in huis heeft, scoort geen enkel punt en eindigt als laatste in het constructeurs-WK. Motorleverancier Peugeot en de meeste sponsors van het team trekken hun conclusies en beëindigen de samenwerking. Voor 2001 weet Alain Prost alsnog een deal te scoren met Ferrari voor klantenmotoren en ook sportief glimt er een lichtje aan de horizon, wanneer Alesi in de eerste seizoenshelft zowaar enkele punten scoort. Maar halverwege het seizoen pakken er zich donkere wolken samen boven het team, wanneer blijkt dat Prost financieel in slechte papieren zit. De relatie tussen rijder en teambaas verzuurt er helemaal door en na de Grote Prijs van Duitsland barst de bom, wanneer Alesi met slaande deuren bij het team opstapt. Hij kan het seizoen echter afmaken bij Jordan, het team waarvoor hij ooit nog in de Formule 3000 uitkwam, waar hij de juist op straat gezette Heinz-Harald Frentzen mag vervangen. Het is echter duidelijk dat de Formule 1-loopbaan van Alesi op zijn laatste benen loopt en aan het eind van het seizoen rijdt hij in het Japanse Suzuka zijn 201ste en allerlaatste Grote Prijs. Het wordt een einde in mineur, wanneer hij door de spinnende Sauber van Kimi Raikkönen meegesleurd wordt in een crash. Het is bovendien de enige keer dat hij in 2001 de finish niet haalt, waardoor hij zich een mooi seizoensrecord door de neus geboord ziet.
Na het beëindigen van zijn Formule 1-carrière is Jean Alesi nog in diverse andere autosportklassen actief. Van 2002 tot en met 2006 rijdt hij in de DTM, waarbij hij in totaal vier zeges behaalt. In 2008 en 2009 rijdt hij in de Speedcar Series in Azië, in 2010 in de Le Mans Series. En in mei 2012, op bijna 48-jarige leeftijd, neemt hij voor het eerst de start in de 500 Mijl van Indianapolis.
(http://img594.imageshack.us/img594/252/alesi1995canada01.jpg)
12 juni 1966
John Surtees (Ferrari) wint in Spa de Grote Prijs van België. De race wordt in bijzonder slechte weersomstandigheden verreden en wordt dan ook gekenmerkt door een hele reeks zware ongevallen. Nog in de eerste ronde crasht meer dan de helft van de gestarte wagens uit de race, zodat er na de eerste doortocht nog amper zeven rijders in koers zijn. Eén van de uitvallers is Jackie Stewart (BRM), die tegen een telefoonpaal crasht en ruim een half uur geklemd zit in zijn benzine lekkende bolide. Deze nare ervaring indachtig, zal de Schot in de toekomst het voortouw nemen in de strijd voor meer veiligheid op de circuits. Na Surtees zijn de resterende punten voor Jochen Rindt (Cooper), Lorenzo Bandini (Ferrari), Jack Brabham (Brabham) en Richie Ginther (Cooper). Guy Ligier (Cooper) en Dan Gurney (Eagle) rijden de race uit, maar worden omwille van hun grote achterstand niet geklasseerd. In het kader van de wedstrijd worden opnamen gemaakt die later te zien zullen zijn in de filmklassieker 'Grand Prix'.
(http://img822.imageshack.us/img822/4651/4216050274.jpg)
In de documentaire 'the killer years' wordt ook aandacht besteed aan deze bewuste race en hoe het het bewustzijn tav veiligheid heeft veranderd.
13 juni 1982
De jonge Italiaanse coureur Riccardo Paletti (Osella) verongelukt dodelijk bij de Grote Prijs van Canada in Montréal. Op de omloop op het Île Notre-Dame, die zopas is omgedoopt tot Circuit Gilles Villeneuve als eerbetoon aan de een maand daarvoor op het circuit van Zolder verongelukte Canadese Ferrari-rijder, beleeft de Formule 1 een tweede drama op korte tijd. Het ongeluk gebeurt bij de start van de race, wanneer de op de pole staande Didier Pironi (Ferrari) niet van zijn startplaats weggeraakt. Paletti, die van op de voorlaatste rij start, merkt in het startgewoel de stilstaande wagen van de Fransman te laat op en rijdt met hoge snelheid achteraan op de Ferrari in. De Osella wordt vooraan helemaal platgedrukt en de zwaargewonde Paletti zit klem in het wrak. De hulpdiensten – die ook ondersteuning krijgen van Pironi, die ongedeerd uit de crash komt – zijn onmiddellijk ter plaatse, maar terwijl men de ongelukkige coureur probeert te bergen, schieten de bomvolle benzinetanks van de wagen plotseling in brand. Pas na veel moeite slaagt men er in om het vuur te blussen. Paletti wordt uiteindelijk uit het wrak bevrijd en in allerijl naar het ziekenhuis gevoerd, waar hij kort nadien echter zal overlijden. Hij zou twee dagen later 24 jaar geworden zijn. De Canadese Grote Prijs was zijn tweede Formule 1-start, nadat hij eerder op het seizoen zijn debuut maakte in Imola. Riccardo Paletti is de laatste coureur die verongelukt tijdens een Grand Prix-weekend tot de noodlottige Grote Prijs van San Marino in 1994 (in mei 1986 vindt Elio de Angelis nog de dood tijdens testritten). Als eerbetoon wordt het racecircuit nabij het Italiaanse Varano (in de buurt van Parma) naar hem genoemd. De race zelf, die na een lange onderbreking wordt herstart, wordt uiteindelijk gewonnen door Nelson Piquet (Brabham-BMW). De Braziliaanse titelverdediger revancheert zich daarmee voor zijn afgang bij de vorige race in Detroit, waar hij zich niet kon kwalificeren. Het is de eerste overwinning voor de BMW-turbomotor in de Formule 1. Teamgenoot Riccardo Patrese, die voor het laatst in de oude Brabham met atmosferische Ford Cosworth-motor start, wordt tweede, John Watson (McLaren) derde. De Noord-Ier verstevigt zo zijn leidersplaats in de WK-stand.
(http://img842.imageshack.us/img842/3161/pal11.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=652Sgs4J1kI
Ik moet bij Paletti altijd denken aan Ratzenberger, ik vind ze redelijk vergelijkbaar. Wellicht niet talentvol genoeg om de F1 te halen, maar toch je droom najagen (of in het geval van Paletti, die van zijn vader) en dan bijna direct tragisch verongelukken. De kleine helden worden echter helaas zelden herinnerd, in tegenstelling tot Gilles Villeneuve en Ayrton Senna.
14 juni 1943
Op deze dag wordt in Londen de Brit John Miles geboren. Hij zal in 1969 en 1970 twaalf Grote Prijzen rijden voor Lotus. Zijn beste resultaat is een vijfde plaats bij de openingsrace van 1970 in het Zuid-Afrikaanse Kyalami, meteen ook de enige puntenfinish in zijn carrière. Miles speelt dan ook slechts tweede viool in het team, na Jochen Rindt. Wanneer de Lotus-kopman dodelijk verongelukt tijdens de trainingen voor de Grote Prijs van Italië op Monza, is Miles zo geschokt door de gebeurtenissen dat hij per direct zijn Formule 1-carrière beëindigt.
(http://img846.imageshack.us/img846/5329/johnm1.jpg)
15 juni 1997
Michael Schumacher wint in Montréal de Grote Prijs van Canada. De race wordt na 54 van de geplande 70 ronden stopgezet na een zware crash van de Fransman Olivier Panis (Prost-Honda), die hierbij een dubbele beenbreuk oploopt en meer dan drie maanden buiten strijd zal zijn. De Duitse Ferrari-rijder heeft het geluk aan zijn kant: hij erft de leiding van David Coulthard (McLaren-Mercedes) wanneer deze bij zijn laatste pitstop zijn motor laat afslaan. De Schot, die de zege binnen handbereik heeft, zal daardoor naar de zevende plaats – en dus net buiten de punten – terugvallen. Juist op dat moment vindt de crash van Panis plaats. Het is een zware klap voor het team van Alain Prost, dat in de vorige race in Spanje met Panis nog de tweede plaats pakte en dankzij de Bridgestone-banden de revelatie van de eerste seizoenshelft was. Doordat grote rivaal Jacques Villeneuve (Williams-Renault) al kort na de start uitvalt door een crash in de beruchte 'Wall Of Champions', neemt Michael Schumacher door zijn zege opnieuw de leiding in de WK-stand over. Na hem zijn de overige punten voor Jean Alesi (Benetton-Renault), Giancarlo Fisichella (Jordan-Peugeot) – voor wie het zijn eerste podium uit zijn Formule 1-loopbaan is, Heinz-Harald Frentzen (Williams-Renault), Johnny Herbert (Sauber-Petronas) en Shinji Nakano (Prost-Honda). Het eerste WK-punt voor de Japanner is een schamele troost voor het Prost-team. Bij Benetton maakt de jonge Oostenrijker Alexander Wurz zijn Grand Prix-debuut, als invaller voor de zieke Gerhard Berger.
(http://img842.imageshack.us/img842/9597/panisa.jpg)
16 juni 1991
Twee weken na de afgang in Canada, waar Nigel Mansell in de allerlaatste ronde nog uitviel en Nelson Piquet (Benetton-Ford) zo de zege in de schoot geworpen kreeg, neemt het team van Frank Williams revanche in de Grote Prijs van Mexico. Op het circuit Hermanos Rodríguez in Mexico-Stad maken de Williams-Renault's er een demonstratie van en rijden naar een onbedreigde dubbelzege. Het is echter niet Mansell, maar zijn teamgenoot Riccardo Patrese – die tevens de polepositie pakt – die met de zegebloemen aan de haal gaat. Dit na een spannend duel, waarbij Mansell zelfs een snelste raceronde rijdt die sneller is dan de tijd die hij in de kwalificaties neerzette. Titelverdediger Ayrton Senna (McLaren-Honda), die de eerste vier races van het seizoen won, komt er voor de tweede keer op rij totaal niet aan te pas. De Braziliaan heeft op vrijdag bovendien een flinke trainingscrash en finisht in de race uiteindelijk als derde op bijna een minuut van het Williams-duo. Na hem zijn de resterende punten voor Andrea de Cesaris (Jordan-Ford), Roberto Moreno (Benetton-Ford) en Eric Bernard (Larrousse-Ford). De Cesaris, die het team van Eddie Jordan zijn tweede puntenfinish op rij bezorgt, wordt aanvankelijk gediskwalificeerd omdat hij zijn auto over de finish duwde, maar krijgt uiteindelijk zijn plaats terug. De Fransman Olivier Grouillard (Fondmetal-Ford) zorgt in de trainingen voor sensatie door bij zijn eerste geslaagde kwalificatiepoging van het seizoen meteen een sensationele achtste tijd te rijden, doch deze prestatie krijgt geen vervolg in de race. In de WK-stand blijft Senna ondanks de Williams-dominantie hoe dan ook nog steeds comfortabel aan de leiding: hij heeft nu 44 punten, tegenover 20 voor Patrese, 16 voor Piquet en 13 voor Mansell.
(http://img827.imageshack.us/img827/7420/1991mexicocity.jpg)
Dat waren nog eens tijden!!
17 juni 1984
Nelson Piquet (Brabham-BMW) wint in Montréal de Grote Prijs van Canada. Voor de Braziliaanse titelverdediger is het pas zijn eerste puntenfinish van het seizoen, na zes uitvalbeurten op rij in de eerste zes races. Piquet start van op polepositie en rijdt van start tot finish aan de leiding. De McLaren-Porsche's van Niki Lauda en Alain Prost vervolledigen het podium, de resterende punten zijn voor Elio de Angelis (Lotus-Renault), René Arnoux (Ferrari) en Nigel Mansell (Lotus-Renault). De wereldkampioen krijgt de zege evenwel niet zomaar cadeau: Brabham heeft vanaf deze race zijn wagens aangepast, waarbij de oliekoeler helemaal voorin de auto geplaatst is. Een onvoorzien neveneffect hiervan is echter dat het gaspedaal opgewarmd wordt, zodat Piquet tijdens de race brandwonden aan zijn rechtervoet oploopt. De Braziliaan weet de pijn echter tot de finish te verbijten en zo eindelijk weer met de zege aan te knopen. Renault zet in Canada slechts één wagen in voor Derek Warwick, aangezien Patrick Tambay nog steeds niet fit bevonden is na zijn startcrash in Monaco. De Nieuw-Zeelander Mike Thackwell, in 1980 op hetzelfde circuit met zijn 19 jaar nog de jongste deelnemer aan een Formule 1-race uit de geschiedenis, keert voor RAM na bijna vier jaar eenmalig terug in het deelnemersveld. Het zal meteen ook zijn laatste race worden; in Duitsland rijdt hij nog voor Tyrrell, maar kan zich daar niet kwalificeren. Bij Spirit tenslotte maakt de Nederlander Huub Rothengatter zijn debuut. De latere manager van Jos Verstappen, door Niki Lauda vaak 'Rattengott' genoemd, finisht in zijn eerste Grote Prijs op grote achterstand en wordt niet geklasseerd.
(http://img853.imageshack.us/img853/4443/56574714194c0e5fc45f.jpg)
De Brabham BT53 met opvallende oliekoeler voorin de wagen
18 juni 1967
Dan Gurney (Eagle-Weslake) wint in Spa de Grote Prijs van België. Het is de eerste keer in de Formule 1-geschiedenis dat een volledig Amerikaans team een Grote Prijs wint. Jim Clark (Lotus-Ford) rijdt in de kwalificaties de snelste tijd en leidt ook het eerste deel van de race, maar verliest de leiding wanneer hij omwille van een technisch defect een pitstop moet maken. Het brengt Jackie Stewart (BRM) aan kop, maar ook hij krijgt problemen en moet uiteindelijk de zege laten aan Gurney. Chris Amon (Ferrari) scoort de derde podiumstek, de overige punten zijn voor Jochen Rindt (Cooper-Maserati), Mike Spence (BRM) en Jim Clark. De Brit Mike Parkes (Ferrari) crasht zwaar in de eerste ronde, waarbij hij beide benen breekt. Het betekent meteen het einde van zijn Formule 1-carrière.
(http://img267.imageshack.us/img267/9100/eagleweslakebelgiumgp66.jpg)
19 juni 2005
Op het circuit van Indianapolis wordt de Grote Prijs van de Verenigde Staten verreden. Een race die omwille van een incident op vrijdag nadien in niets meer zal gelijken op een normale race. Wanneer Ralf Schumacher (Toyota) bij het uitkomen van de kombocht voor start en finish in de muur belandt, blijkt de oorzaak te liggen in het Michelin-rubber, dat het oppervlak en de krachten op de 'Brickyard' niet blijkt aan te kunnen. Michelin stelt voor om in de bewuste bocht een tijdelijke chicane aan te leggen, een voorstel dat echter door de FIA verworpen wordt. Waardoor er voor de zeven op het Frans rubber rijdende teams niets anders opzit dan niet deel te nemen aan de wedstrijd uit veiligheidsoverwegingen. Aan het einde van de opwarmronde komen de veertien Michelin-wagens, aangevoerd door poleman Jarno Trulli (Toyota), dan ook terug de pits binnengereden. Enkel de zes op Bridgestone-banden rijdende wagens nemen hun plaatsen in op de startgrid en gaan van start in de race. Dit voor de ogen van de vele toeschouwers, bij wie de initiële verbazing snel omslaat in onbegrip en woede. De race zal de moeizaam opgebouwde reputatie van de Formule 1 in de Verenigde Staten in één klap vernietigen. De zes starters bereiken ook allen de finish. Titelverdediger Michael Schumacher (Ferrari) behaalt voor zijn teamgenoot Rubens Barrichello een vreugdeloze overwinning. Enkel de Portugees Tiago Monteiro (Jordan-Toyota) beleeft plezier aan zijn enige podiumplaats uit zijn carrière. De overige finishers zijn de Indiër Narain Karthikeyan (Jordan-Toyota), de Nederlander Christijan Albers en de Oostenrijker Patrick Friesacher (beiden Minardi-Cosworth). Laatstgenoemde drie piloten scoren in Indianapolis hun enige punten uit hun Formule 1-loopbaan. Voor Ferrari, dat de afgelopen vijf rijderstitels en de afgelopen zes constructeurstitels behaalde, is het de enige zege in 2005.
(http://img220.imageshack.us/img220/1164/usf1gi.jpg)
20 juni 1971
Jacky Ickx (Ferrari) wint op het circuit van Zandvoort de Grote Prijs van Nederland. Op een natte baan, in de eerste regenrace sedert de Grote Prijs van Duitsland 1968, maken de Belg en de Mexicaan Pedro Rodríguez (BRM) er in de eerste wedstrijdhelft een ware demonstratie van, waarbij ze elkaar om beurt op kop afwisselen. De tweede wedstrijdhelft, die op een opdrogende baan verreden wordt, stelt Ickx in staat om een definitieve kloof te staan, al komt Rodríguez tijdens de laatste ronden, wanneer het opnieuw begint te regenen, nog sterk opzetten. De rest van het veld speelt slechts een figurantenrolletje. Ickx' teamgenoot Clay Regazzoni finisht als derde al op een ronde, terwijl de overige puntenpakkers Ronnie Peterson (March), John Surtees (Surtees) en Jo Siffert (BRM) al twee ronden aan de broek gesmeerd krijgen. Gijs Van Lennep mag in een Surtees voor eigen publiek zijn Formule 1-debuut maken en de Nederlandse langeafstandsspecialist, een week voordien samen met Helmut Marko nog winnaar van de 24 Uren van Le Mans, maakt een uitstekende beurt door als achtste te finishen. Ook de Amerikaan Skip Barber (March) en de Australiër Dave Walker (met de experimentele Lotus 56B) kwalificeren zich voor het eerst voor een Grote Prijs. De tweede plaats van Rodríguez is de laatste podiumfinish voor een Mexicaanse coureur tot de tweede plaats van Sergio Pérez in de Maleisische Grote Prijs van 2012.
(http://img546.imageshack.us/img546/6290/zandvoort1971.jpg)
21 juni 1981
Gilles Villeneuve (Ferrari) wint op het circuit van Jarama de Grote Prijs van Spanje. Voor de Canadees zal het zijn zesde en laatste Formule 1-zege worden. Polepositie is voor de Fransman Jacques Laffite (Ligier), maar het zijn de beide Williams-wagens van Alan Jones en Carlos Reutemann die de beste start nemen, in hun kielzog gevolgd door Villeneuve, die van de zevende naar de derde plaats springt. Eén ronde later is Villeneuve al tweede en wanneer Jones na dertien ronden van de baan raakt en ver terugvalt, erft de Canadese Ferrari-rijder de leiding, die hij niet meer zal afstaan ondanks het treintje rijders dat de hele race lang in zijn slipstream hangt. Laffite, John Watson (McLaren), Reutemann en Elio de Angelis (Lotus) finishen samen binnen één seconde en 24 honderdsten van Villeneuve. Het laatste punt is voor de Angelis' teamgenoot Nigel Mansell. Lotus rijdt in Jarama, na twee jaar onderbreking, voor het eerst weer rond in de gekende zwart/gouden-John Player Special-kleurstelling, die het nog tot eind 1986 zal aanhouden en die - weliswaar zonder tabaksponsoring - vanaf 2011 ineens weer opduikt bij het 'nieuwe' Lotus. De Spaanse Grote Prijs is de laatste race voor Jean-Pierre Jabouille (Ligier). De Fransman, die in 1979 met een Renault nog de allereerste rijder was die met een turbowagen een Formule 1-race won en een zware crash in de Canadese GP van 1980 – waarin hij een zware beenbreuk opliep – nooit helemaal te boven kwam, hangt na de wedstrijd de helm definitief aan de haak. Het is ook de laatste keer dat de Spaanse Grote Prijs op het nabij Madrid gelegen circuit georganiseerd wordt. De Formule 1 neemt overigens voor een paar jaar afscheid van Spanje; pas in 1986 zal het land opnieuw op de kalender figureren, dit keer op een nieuwe omloop nabij Jeréz de la Frontera.
(http://img6.imageshack.us/img6/4092/image60k.jpg)
22 juni 1986
Ayrton Senna (Lotus-Renault) wint op het stratencircuit van Detroit de Grote Prijs van de Verenigde Staten. Voor Renault is het de eerste en tot op heden nog steeds enige overwinning op Amerikaanse bodem. Senna vertrekt tevens van op polepositie, maar duikt al snel de pits in met een lekke band. Het brengt verrassend beide Ligier-Renault's van René Arnoux en Jacques Laffite om beurten op kop. Het Franse team rijdt in de hobbelige straten van 'Motor City' zijn beste race in jaren, doch de beide veteranen zijn niet opgewassen tegen Nelson Piquet (Williams-Honda) en de snel naar voren teruggekeerde Senna. Een crash van zowel Piquet als Arnoux beslecht het pleit uiteindelijk definitief in het voordeel van Senna, die zijn tweede seizoenszege behaalt. Laffite en titelverdediger Alain Prost (McLaren-Porsche) maken er nog een spannende strijd van voor de tweede plaats, een strijd die uiteindelijk door Laffite gewonnen wordt. De resterende punten zijn voor Michele Alboreto (Ferrari), Nigel Mansell (Williams-Honda) – die van op de eerste rij start maar nooit echt een vuist kan maken – en Riccardo Patrese (Brabham-BMW). Bij Beatrice/Lola wil men, in de thuisstad van motorenleverancier Ford, als publiciteitsstunt aanvankelijk de rijzende Amerikaanse Indycar-ster Michael Andretti laten rijden als vervanger voor de geblesseerde Patrick Tambay. Doordat de zoon van oud-wereldkampioen Mario evenwel niet over de vereiste superlicentie beschikt, wordt het eenmalige zitje uiteindelijk vergeven aan zijn landgenoot Eddie Cheever, die zo zijn enige Formule 1-race van 1986 rijdt. Michael Andretti van zijn kant zal nog tot 1993 moeten wachten voor zijn Formule 1-debuut. Wie wel zijn debuut mag maken in Detroit is de jonge Canadees Allen Berg, die bij Osella de Duitser Christian Danner vervangt. Deze laatste trekt op zijn beurt naar Arrows ter vervanging van de Zwitser Marc Surer, wiens autosportcarrière een paar weken daarvoor ten einde kwam na een zwaar rallyongeluk. In de WK-stand neemt Senna door zijn zege opnieuw de leiding. De Braziliaan heeft na zeven races 36 punten, tegenover 33 voor Prost en 29 voor Mansell.
(http://img840.imageshack.us/img840/6530/detroit1986.jpg)
23 juni 2002
Rubens Barrichello (Ferrari) wint op de Nürburgring de Grote Prijs van Europa. Voor de Braziliaan is het de tweede zege in zijn Formule 1-carrière en net als zijn eerste overwinning (Hockenheim 2000) behaalt hij die in Duitsland. Op de voor deze editie licht hertekende en iets verlengde omloop behalen de Williams-BMW's van Juan Pablo Montoya en Ralf Schumacher op zaterdag nog een dubbele trainingszege, maar op zondag valt het plannetje van Williams al snel in duigen. Williams en Ferrari rijden op een verschillende pitstopstrategie (twee voor Ferrari, één voor Williams) en de lichter startende Barrichello schiet al in de eerste ronde naar de leiding, om die ook na zijn pitstops te behouden. Teamgenoot Michael Schumacher maakt in de beginfase van de race een zeldzame fout, die hem van de baan doet spinnen, maar hij kan zijn weg voortzetten. Minder goed loopt een aanrijding tussen Montoya en David Coulthard (McLaren-Merdeces) - veroorzaakt door een slipper van de Colombiaan - af; voor beide rijders is het einde race. De andere McLaren-rijder, Kimi Raikkönen, neemt echter revanche op Williams door Ralf Schumacher de derde plaats afhandig te maken. Tegen het einde van de race rijden de beide Ferrari's in elkaars kielzog naar de finish. De teamleiding durft het na de controverse in Oostenrijk van een paar races eerder echter niet aan om nogmaals teamorders uit te vaardigen, waardoor Barrichello mag winnen voor Schumacher. 'Der Michael' kan ondertussen echter wel tegen een stootje: in de WK-stand heeft hij ondertussen al een indrukwekkende 76 punten, tegenover 'slechts' 30 voor broertje Ralf, 27 voor Montoya en 26 voor Barrichello en Coulthard. De vijfde wereldtitel nadert met rasse schreden...
(http://img24.imageshack.us/img24/7464/tumblrm5rznjqcch1qeuwh5.jpg)
24 juni 1984
Amper één week nadat hij in Canada zijn eerste zege en eerste punten van het seizoen 1984 pakt, wint titelverdediger Nelson Piquet (Brabham-BMW) ook de Amerikaanse Grote Prijs in Detroit. Net als in Montréal rijdt de Braziliaan ook hier van start tot finish aan de leiding. Al heeft hij daar wel twee starts voor nodig, aangezien hij bij de eerste start betrokken raakt in een door Nigel Mansell (Lotus-Renault) veroorzaakte massacrash. Bij de tweede start laat hij zich echter niet meer verrassen. Achter hem draait de race echter uit op een ware afvallingswedstrijd: slechts zes rijders bereiken de finish. Martin Brundle (Tyrrell-Cosworth), die op het einde nog vervaarlijk komt opzetten en als tweede op een zucht van Piquet finisht, wordt later evenwel gediskwalificeerd wegens een onreglementaire wagen (Tyrrell verliest daarbij alle behaalde resultaten van 1984). Daardoor zijn er slechts vijf rijders die punten toegekend krijgen: na Piquet zijn dat nog Elio de Angelis (Lotus-Renault), Piquet's teamgenoot Teo Fabi – voor wie het zijn eerste podiumfinish is, WK-leider Alain Prost (McLaren-Porsche) en Jacques Laffite (Williams-Honda). Het is de laatste race tot de gecontesteerde Amerikaanse Grote Prijs van 2005 op Indianapolis waarbij niet alle punten toegekend worden omwille van het geringe aantal finishers.
(http://img713.imageshack.us/img713/3372/detroit1984.jpg)
Bij de eerste start gaat het mis: Piquet wordt brutaal opzij geduwd door Mansell
25 juni 1964
Op deze dag wordt Johnny Herbert geboren. De Brit geldt in de promotieklassen als een groot talent, dat voorbestemd lijkt om het ver te schoppen in de Formule 1. Nadat hij in 1987 Brits Formule 3-kampioen wordt, stoot hij het jaar daarop voor het team van Eddie Jordan door naar de Formule 3000. In dat jaar test hij o.a. ook al voor het Lotus F1-team, tot het noodlot toeslaat bij de Formule 3000-race op Brands Hatch. Herbert raakt betrokken in een zware massacrash, waarbij hij beide benen breekt. Velen vrezen voor het einde van zijn racecarrière, maar dat is zonder Herbert zelf gerekend, die keihard aan zijn herstel werkt.
Hoewel hij nog nauwelijks zonder hulp kan lopen, weet hij Benetton te overtuigen om hem in 1989 een zitje in de Formule 1 te bezorgen. Bij zijn debuutrace in Rio de Janeiro slaat hij iedereen met verstomming door als vierde te finishen, doch na deze entree door de grote poort is de ster van Herbert in de volgende races echter tanende, wanneer hij het zware competitieritme over een heel seizoen nog niet volledig lijkt aan te kunnen. In het Amerikaanse Phoenix finisht hij nog als vijfde, maar nadat hij zich in Canada niet weet te kwalificeren, besluit de teamleiding van Benetton in te grijpen en zet de jonge Brit aan de kant. Tyrrell geeft hem datzelfde jaar wel nog de gelegenheid om in België en Portugal in te vallen voor Jean Alesi, die wegens Formule 3000-verplichtingen niet deelneemt aan beide races. In 1990 neemt hij aanvankelijk niet deel aan de Formule 1; wel rijdt hij voor Mazda de 24 Uur van Le Mans. Aan het eind van het seizoen keert hij in de Formule 1 terug bij Lotus, als invaller voor de in Spanje zwaar gewond geraakte Martin Donnelly.
Begin 1991 staat Johnny in de Formule 1 andermaal aan de kant, maar dat jaar gaat het met zijn carrière opnieuw de goede richting uit. Hij mag bij Lotus een aantal races rijden, waarin hij een goede indruk maakt, en als klap op de vuurpijl wint hij voor Mazda samen met Bertrand Gachot en Volker Weidler de 24 Uur van Le Mans. Voor 1992 mag hij dan ook van bij de seizoenstart instappen bij Lotus. In de eerste race in het Zuid-Afrikaanse Kyalami wordt hij prompt zesde, een prestatie die hij herhaalt in Frankrijk. Herbert laat goede resultaten zien, maar wordt over de hele lijn evenwel afgetroefd door zijn teamgenoot Mika Häkkinen, die het jaar daarop naar McLaren vertrekt. In 1993 is Herbert opnieuw van de partij bij Lotus. Hij scoort drie vierde plaatsen en wordt negende in de eindstand van het WK, zijn beste seizoen tot dan toe. In 1994 is Lotus echter aan zijn zwanenzang bezig en Herbert kan met de amechtige wagen geen resultaten meer voorleggen. In Monza rijdt hij in de kwalificaties nog naar een opmerkelijke vierde startplaats, maar een crash in de eerste chicane na de start ruïneert onmiddellijk zijn race. De redding is echter nabij in de persoon van Flavio Briatore, die Johnny in Spanje voor Ligier laat rijden en hem de laatste twee wedstrijden van het seizoen in Japan en Australië vervolgens bij Benetton laat instappen, het team waarbij hij destijds debuteerde, ten koste van de Nederlander Jos Verstappen.
Herbert mag in 1995 bij Benetton blijven, waar hij zal fungeren als teamgenoot van kersvers wereldkampioen Michael Schumacher. In Spanje finisht hij na zijn kopman als tweede, zijn allereerste podiumfinish. De bekroning volgt op Silverstone: wanneer Schumacher en diens grote rivaal Damon Hill na een aanrijding uitvallen, behaalt Johnny voor eigen publiek zijn eerste Formule 1-zege. Iedereen is opgetogen omwille van de zege van de sympathieke coureur. Het kunststukje mag hij later op het seizoen in Monza nog eens herhalen, waar hij – opnieuw na een aanrijding tussen Schumacher en Hill – zijn tweede zege behaalt. Herbert wordt uiteindelijk vierde in de WK-stand met 45 punten.
Voor 1996 gooit Benetton echter het roer helemaal om. Michael Schumacher vertrekt als wereldkampioen naar Ferrari en ook voor Johnny is er in het team geen plaats meer. Hij vindt onderdak bij Sauber, waar hij een moeizaam seizoen doormaakt. In de door vele uitvallers geteisterde race in Monaco wordt hij derde, zijn enige puntenfinish van het seizoen. Het jaar daarop rijdt hij opnieuw voor Sauber, dit keer met meer resultaat. Herbert scoort regelmatig punten, pakt een derde plaats op de Hungaroring en wordt tiende in de eindstand van het WK met 15 punten. 1998 echter valt opnieuw tegen: enkel in de openingsrace in Melbourne scoort hij één puntje.
De Brit verhuist in 1999 naar Stewart, waar hij teamgenoot wordt van Rubens Barrichello. Waar de Braziliaan voor mooie resultaten zorgt, blijft Herbert evenwel achter, ook al doordat hij het geluk niet altijd aan zijn zijde heeft. Wanneer dat op de Nürburgring echter wel gebeurt, in een knotsgekke, door wisselende weersomstandigheden gekenmerkte race, is dit echter meteen goed voor een sensationele overwinning. Het is de eerste en enige zege voor het team van Jackie Stewart, die zijn team aan het eind van het seizoen verkoopt aan Ford, dat het vervolgens omdoopt tot Jaguar. Herbert mag – mede dankzij zijn verrassende overwinning – aanblijven voor 2000, waarbij hij vice-wereldkampioen Eddie Irvine naast zich krijgt. Het wordt echter een teleurstellend seizoen. Jaguar kan geen enkel moment de resultaten van Stewart van het vorige jaar evenaren en Herbert blijft puntenloos. De slotrace in Maleisië wordt zijn laatste Formule 1-race. Het wordt een afscheid in mineur, wanneer hij ternauwernood ongedeerd blijft bij een zware crash.
Vanaf 2001 is Herbert actief in de American Le Mans Series en neemt hij op regelmatige basis deel aan de 24 Uur van Le Mans. Datzelfde jaar is hij ook nog testrijder voor Arrows. In 2002 wil hij tevens deelnemen aan de 500 Mijl van Indianapolis, maar hij kwalificeert zich niet. In 2005 en 2006 keert hij terug in de Formule 1 aan de andere kant van de pitmuur, wanneer hij een functie krijgt binnen het Jordan-team (in 2006 overgenomen door Midland). In 2008 wint hij de Speedcar Series en in 2009 rijdt hij enkele races in het Britse Toerwagenkampioenschap. Hij blijft echter ook banden behouden met de Formule 1: bij enkele races mag hij fungeren als steward en in 2012 werkt hij als consultant voor de Britse tv-zender SkySports.
(http://img594.imageshack.us/img594/8179/2033v.jpg)
26 juni 2011
Twee weken nadat hij in de sensationele en verregende Grote Prijs van Canada de overwinning in de laatste ronde door een stuurfout nog aan Jenson Button (McLaren) moet laten, stelt wereldkampioen Sebastian Vettel (Red Bull) in de Europese Grote Prijs in Valencia orde op zaken. De Duitser vertrekt van op pole en rijdt onbedreigd van start tot finish aan de leiding, en behaalt zo al zijn zesde seizoenszege in acht wedstrijden. Zo spannend en onvoorspelbaar de race in 2012 is, zo saai en voorspelbaar echter is de editie van 2011. In de ondanks het inlassen van twee DRS-zones door een schrijnend gebrek aan inhaalmanoeuvres gekenmerkte wedstrijd zijn het – de brandende zon even buiten beschouwing gelaten – enkel de beide Spaanse rijders die het thuispubliek iets geven om zich aan op te warmen. Fernando Alonso (Ferrari) weet Mark Webber (Red Bull) na lang aandringen van de tweede plaats te verdringen en Jaime Alguersuari (Toro Rosso) revancheert zich voor een slechte kwalificatie door middels een strategische race van de achttiende plaats bij de start naar de achtste plaats aan de finish te gaan. Michael Schumacher zorgt nog even voor lichte opschudding door de voorvleugel van zijn Mercedes bij het buitenrijden van de pits stuk te rijden op de Renault van Nick Heidfeld; meteen ook zowat het enige incident in de race. De grootste aandacht van de Formule 1-volgers richt zich dan ook het hele weekend op de gebeurtenissen naast de baan, meer concreet op de voor de volgende race in Silverstone aangekondigde wijzigingen aan het technische reglement. Hierbij zou werking van de geblazen diffuser afgeremd worden door de computergestuurde regeling van het motormanagement (de zogenaamde 'engine mapping') te beperken. Na Silverstone wordt de nieuwe regel voor de rest van het seizoen weer teruggedraaid, tot de geblazen diffuser vanaf 2012 formeel verboden wordt. In Valencia wordt ondanks alles toch een nieuw record gevestigd: alle vierentwintig gestarte wagens rijden ook effectief de race uit.
(http://img193.imageshack.us/img193/176/victory1lg.jpg)
27 juni 1985
De zomer van 1985 begint bijzonder voorspoedig voor de Finse ex-wereldkampioen Keke Rosberg: vier dagen nadat hij in een Williams-Honda de Grote Prijs van de Verenigde Staten in Detroit wint, wordt hij op 27 juni vader van een zoon, luisterend naar de naam Nico. Aangezien Nico in Duitsland geboren wordt, beschikt hij over een dubbele Duits-Finse nationaliteit, waardoor hij in zijn latere autosportcarrière onder Duitse vlag zal rijden. Die carrière vangt aan in het karten – waarbij hij zelfs even teamgenoot is van ene Lewis Hamilton – en loopt via de Duitse Formule BMW en de Formule 3 Euroseries in 2005 naar de nieuwe GP2 Series, de opvolger van de Formule 3000. Rosberg pakt in zijn eerste seizoen onmiddellijk de titel en versiert voor 2006 een zitje in de Formule 1 bij Williams, het team waarmee zijn vader in 1982 wereldkampioen werd.
Na een stormachtig seizoensbegin, waarbij Rosberg in zijn debuutrace in Bahrein meteen de snelste wedstrijdronde rijdt en in Maleisië een sensationele derde startplaats verovert, valt Williams echter ver terug in de rangorde. Het voormalige topteam is in 2006 niet meer dan een bescheiden middenmoter. Twee zevende plaatsen zijn de beste resultaten van Rosberg dat seizoen; zijn meer ervaren teamgenoot Mark Webber doet het niet veel beter. In 2007 wordt er aan het herstel gewerkt, waarbij de amechtige Ford Cosworth-motor vervangen wordt door een Toyota-krachtbron. Rosberg krijgt de Oostenrijkse veteraan Alexander Wurz naast zich en hoewel de jonge coureur duidelijk de snelste van de twee is en ook de meeste punten pakt, is het toch Wurz die met een podiumplaats in Canada voor het beste resultaat van het seizoen voor Williams zorgt. In de afsluitende race in Brazilië – waar zijn nieuwe teamgenoot Kazuki Nakajima tevens zijn debuut maakt – eindigt Rosberg als vierde, zijn beste resultaat tot dan toe. 2008 begint onder een goed gesternte: in Melbourne finisht Nico als derde, waarmee hij meteen voor de eerste keer in zijn Formule 1-carrière op het podium staat. Nadien moet Williams echter opnieuw de rol lossen; pas in het najaar is er sprake van een heropleving bij het team, wanneer Rosberg tweede wordt in de incidentrijke – en door Renault vervalste – race in Singapore. Waar hij het jaar voordien nog negende werd in de eindstand van het WK, beëindigt hij 2008 pas als dertiende. In 2009 is Williams naast Brawn en Toyota één van de teams die bij de start van het seizoen over een technisch voordeel beschikken dankzij de dubbele diffuser. Williams weet van deze drie teams echter het minste voordeel uit deze innovatie te puren. Rosberg scoort – in schril contrast met zijn teamgenoot Nakajima, die het hele seizoen puntenloos blijft – dan wel op regelmatige basis punten, maar de Williams komt net tekort voor het podium. Het wordt Nico dan ook stilaan duidelijk dat hij zijn heil bij een ander team dient te zoeken indien hij hogerop wil.
De keuze valt op het wereldkampioenschapsteam Brawn, dat voor 2010 volledig overgenomen wordt door Mercedes. Een Duitse rijder is hierbij mooi meegenomen. De aanvankelijke hoerastemming slaat kort daarop echter om in vertwijfeling wanneer niemand minder dan zevenvoudig wereldkampioen Michael Schumacher na drie seizoenen afwezigheid aankondigt in 2010 eveneens bij Mercedes zijn comeback in de Formule 1 te maken, als teamgenoot van Rosberg. De oude vos weet in geen tijd alle aandacht binnen het team naar zich toe te trekken, maar Rosberg bijt van zich af op de circuits. Schumacher heeft het in zijn comebackjaar niet makkelijk en wordt over de hele lijn afgetroefd door zijn jonge land- en teamgenoot, dit zowel in de kwalificaties als in de races. Rosberg is ook de enige van de twee die in 2010 podiumplaatsen pakt; in Maleisië, China en Groot-Brittannië wordt hij derde. Gezien de torenhoge ambities van Mercedes voor de aanvang van het seizoen is dit evenwel een tegenvallend resultaat. Rosberg blijft ook in 2011, hoewel Schumacher stilaan iets meer in het ritme komt, de beste van de twee rijders. De nieuwe Mercedes valt echter ronduit tegen en er worden zelfs geen podiumplaatsen meer gescoord. In China rijdt Rosberg eventjes aan de leiding, maar uiteindelijk wordt hij slechts vijfde, zijn beste seizoensresultaat. Net als in 2010 wordt hij zevende in de eindstand van het WK. In 2012 komt dan eindelijk de beloning na hard werken: in China pakt hij zijn eerste polepositie en in de race rijdt hij vervolgens van start tot finish aan de leiding op weg naar zijn eerste zege. Na Damon Hill en Jacques Villeneuve is Nico Rosberg zo de derde zoon van een oud-Grand Prix-winnaar die zelf ook een Grote Prijs wint. Ook in Monaco is hij er goed bij door als tweede te finishen. Na acht van de twintig races van 2012 staat hij op een voorlopige vijfde plaats in de WK-tussenstand.
(http://img32.imageshack.us/img32/7050/4055067motorracingprix.jpg)
28 juni 1964
De Amerikaan Dan Gurney (Brabham) wint op het circuit van Rouen-les-Essarts de Grote Prijs van Frankrijk. Titelverdediger Jim Clark (Lotus) rijdt in de kwalificaties naar de polepositie, vóór Gurney, maar de Schot zal uitvallen als gevolg van een motordefect. Graham Hill (BRM) wordt tweede, Jack Brabham (Brabham) derde. In de WK-stand blijft Clark ondanks zijn uitvallen aan de leiding, met één puntje voorsprong op Hill.
(http://img651.imageshack.us/img651/821/56122180204b9011fdb4.jpg)
29 juni 2003
Op de Duitse Nürburgring wordt de Grote Prijs van Europa verreden. Nadat Michael Schumacher in zijn Ferrari na een moeizaam seizoensbegin ondertussen weer onder stoom geraakt is door vier van de laatste vijf GP's te winnen, hoopt het Duitse publiek op een nieuwe thuiszege van de vijfvoudige wereldkampioen. Het is echter Kimi Raikkönen die op zaterdag het feestje verstoort door in zijn McLaren-Mercedes naar zijn allereerste polepositie uit zijn carrière te rijden. Bij de start is de Fin ook als snelste weg, terwijl Michael bovendien nog van de tweede plaats verdrongen wordt door broer Ralf (Williams-BMW). Raikkönen verdwijnt snel aan de einder en lijkt op zijn tweede overwinning af te stevenen, tot zijn motor iets voor halfweg de geest geeft. Het brengt Ralf Schumacher aan de leiding en de jongste van de Schumacher-broers zal die niet meer afstaan, zodat het Duitse publiek alsnog aan het feesten kan. Juan-Pablo Montoya maakt het feest voor Williams compleet door als tweede te finishen; dit na een aanrijding met Michael Schumacher, die daardoor naar de vijfde plaats terugvalt. De wereldkampioen raakt hierbij vast in de zandbak, maar doordat hij op een gevaarlijke plaats staat en zijn motor aan de praat houdt, mag hij opnieuw de race in geduwd worden. De race van David Coulthard (McLaren-Mercedes) daarentegen is definitief afgelopen wanneer hij in de zandbak vastraakt na een mislukte inhaalpoging op de Renault van Fernando Alonso, met een spectaculaire vlucht als gevolg. Rubens Barrichello redt de eer voor Ferrari door als derde te finishen. In de WK-stand blijft Michael Schumacher aan de leiding. De wereldkampioen heeft nu 58 punten, tegenover 51 voor Raikkönen en 43 voor Ralf Schumacher.
(http://img62.imageshack.us/img62/3064/d03eur639.jpg)
30 juni 1975
Op deze dag wordt Ralf Schumacher geboren. Ralf is de jongere broer van Michael Schumacher, wat hem – ondanks zijn eigen niet onaardige palmares – zijn hele autosportcarrière zal blijven achtervolgen. Het feit dat oudere broer Michael al een naam gevestigd heeft in de Formule 1 op het moment dat Ralf de promotieklassen nog aan het doorlopen is speelt daar onbetwist een rol in. Ralf wordt vicekampioen in de Duitse Formule 3 in 1995 en hij wint de Japanse Formula Nippon in 1996.
Het levert hem in 1997 een zitje op in het Formule 1-team van Eddie Jordan. Jawel, het team waar oudere broer Michael in 1991 zijn debuut maakte. Waar deze na één race al naar Benetton vertrok, zal Ralf echter een grotere stempel op het team drukken: hij zal er twee jaar blijven. Al in de derde race van 1997, in Argentinië, toont hij dat hij meer is dan een bekende naam door als derde te finishen en zo al meteen zijn eerste podiumplaats te scoren. Ralf voert in deze race bovendien een flink stukje psychologische oorlogsvoering op door zijn teamgenoot Giancarlo Fisichella van de baan te rijden. Niettemin is de Italiaan over het hele seizoen de beste van de twee. Ralf – die in Canada bovendien ongeschonden uit een flinke crash komt – finisht zijn debuutseizoen uiteindelijk als elfde met 13 punten. Voor 1998 schakelt het team over van Peugeot- op Honda-motoren en bovendien krijgt Ralf niemand minder dan Damon Hill, de wereldkampioen van 1996, als teamgenoot. Na een rampzalig seizoensbegin raakt het Jordan-team in de tweede seizoenshelft echter stilaan op dreef, wat uiteindelijk uitmondt in een historische dubbelzege voor het team in de verregende spektakelrace op Spa. Ralf is intrinsiek de snelste van de twee, maar naar het einde van de race toe wordt hij gesommeerd om zijn kopman Hill niet meer aan te vallen. In de volgende race in Monza volgt prompt nog een podium, wanneer hij als derde finisht. In de eindstand van het WK wordt hij uiteindelijk tiende.
In 1999 besluit Ralf het team te verlaten. Hij wisselt hiertoe stuivertje met zijn landgenoot Heinz-Harald Frentzen: waar deze naar Jordan overkomt, neemt Ralf zijn plaats in bij Williams. De jongste van de Schumacher-broers mag zich hierdoor stilaan tot de toppers in het Formule 1-veld gaan rekenen. Op papier krijgt hij in de persoon van tweevoudig Champ Car-kampioen Alex Zanardi een te duchten tegenstander, maar in de praktijk draait het helemaal anders uit. Zanardi, die voor het laatst in 1994 Formule 1 reed, kan zich totaal niet aanpassen en beleeft een rampseizoen waarin hij geen enkel punt scoort. Ralf van zijn kant scoort punten bij de vleet. In de chaotische Grote Prijs van Europa op de Nürburgring heeft hij uitzicht op zijn eerste zege, maar net zoals zovele anderen die dag wordt hij door het geluk in de steek gelaten wanneer hij door een lekke band terugvalt van de eerste naar de vierde plaats. In de eindstand van het seizoen wordt hij zesde met 35 punten.
Ook in 2000 rijdt Ralf bij Williams, dat dit jaar over de nieuwe BMW-motor beschikt. Hoewel hij door de dominantie van Ferrari en McLaren kansloos is voor de zege, wordt hij niettemin 'best of the rest' door in de eindstand van het WK als vijfde te finishen. Hij wordt bovendien derde in Australië, België en Italië. Hiermee wint hij ook probleemloos het duel met zijn teamgenoot, de jonge Britse debutant Jenson Button. Voor 2001 dient zich evenwel een gevaarlijker teamgenoot aan: de Colombiaan Juan-Pablo Montoya, de Champ Car-kampioen van 1999 en de winnaar van de Indy 500 van 2000, die geldt als één van de snelste piloten ter wereld. Een klip die Ralf echter met glans neemt. Montoya behoeft in zijn eerste jaar in de Formule 1 nog wat leergeld te betalen, terwijl Ralf ondertussen al op zijn ervaring kan bogen. Williams heeft ondertussen qua snelheid zijn achterstand op Ferrari en McLaren weten in te lopen, zodat het uiteindelijk enkel nog een kwestie van tijd is voor de eerste zege. In Brazilië schrijven Michael en Ralf Schumacher eerst nog geschiedenis door gezamenlijk de eerste startrij te bezetten – het is de eerste keer ooit dat twee broers op de eerste rij staan – en in de volgende race op Imola breekt het moment voor Ralf eindelijk aan: hij schiet bij de start beide McLarens van Häkkinen en Coulthard voorbij naar de leiding en rijdt vervolgens van start tot finish aan de leiding. Ralf is eindelijk niet langer 'het jonge broertje van Michael' maar heeft nu definitief een eigen naam voor zichzelf opgebouwd. In hetzelfde jaar volgen nog twee zeges: in Canada en voor eigen publiek in de laatste race op de Hockenheimring in zijn klassieke configuratie. Ralf wordt uiteindelijk vierde in het WK met 49 punten. Door zijn drie overwinningen is 2001 zijn beste seizoen uit zijn carrière. In 2002 wil Williams opnieuw een gooi doen naar de wereldtitel, maar het seizoen loopt op een teleurstelling uit. Ralf wint dan wel de tweede race in Maleisië – nadat hij in de openingsrace in Australië mee aan de basis ligt van een spectaculaire massacrash – en Williams wordt tweede in het constructeurs-WK, doch tegen Ferrari, dat dit jaar maar liefst vijftien van de zeventien races wint, is geen enkel kruit gewassen. Ralf wordt uiteindelijk vierde in het WK met 42 punten, maar moet wel zijn teamgenoot Montoya voorlaten. In 2003 lijkt Williams zijn achterstand op Ferrari evenwel helemaal ingehaald te hebben. In de eerste races van het seizoen scoort Ralf regelmatig punten, om vervolgens in het begin van de zomer helemaal onder stoom te komen: in Canada wordt hij nog tweede na grote broer Michael, maar in de volgende races op de Nürburgring en het Franse Magny-Cours gaat hij met de zegebeker aan de haal, waarmee hij op dat moment een serieuze kanshebber voor de titel is. Nadien begint de machine echter te haperen: Ralf scoort enkel nog punten in Hongarije en moet bovendien forfait geven voor de race in Italië na een zware crash tijdens testritten. Teamgenoot Juan-Pablo Montoya, die de handschoen overneemt in de titelstrijd, moet uiteindelijk het onderspit delven tegenover Michael Schumacher. 2004 dan maar voor de titel? Helaas, het wordt een jaar om te vergeten. De nieuwe Williams, met experimentele 'walrus'-neus, valt zwaar tegen en op de koop toe crasht Ralf zwaar in de Amerikaanse Grote Prijs op Indianapolis, waardoor hij ruim drie maanden buiten strijd zal zijn. Aan het einde van het seizoen laat hij middens een tweede plaats op Suzuka – na broer Michael, die dit jaar niet minder dan dertien van de achttien races wint – zien nog niets van zijn klasse verloren te zijn, maar aan het eind van het seizoen zullen de wegen van Schumacher en Williams scheiden.
Voor 2005 tekent Ralf bij Toyota, dat in zijn eerste drie Formule 1-seizoenen nog niet veel resultaten behaalde. Het Japanse automerk plant voor dit jaar echter een aanval op de gevestigde orde, met naast Schumacher nog Jarno Trulli als rijder. De autogigant blijkt voor 2005 eindelijk de goede keuze gemaakt te hebben door voor ervaring te kiezen. De eerste helft is het nog Trulli die de vruchten plukt, maar in de tweede seizoenshelft is Ralf de betere van de twee. In Hongarije en China wordt hij derde en in Japan verovert hij bovendien de polepositie. Overwinningen blijven in 2005 evenwel uit, maar Ralf wordt uiteindelijk zesde in de eindstand van het WK, met 45 punten. Toyota zelf wordt vierde, wat zonder de boycot van de Michelin-teams op Indianapolis, waar Ferrari van profiteerde door een dubbelzege te scoren, wellicht een derde plaats was geworden. Toyota begint dan ook met hoge verwachtingen aan het seizoen 2006. Dit draait echter op een teleurstelling uit. Bandenfabrikant Michelin heeft reeds aangekondigd zich terug te trekken aan het eind van het seizoen en Toyota stapt voor 2006 alvast over op Bridgestone. Het chassis blijkt de Japanse banden echter niet te liggen en 2006 is voor Toyota dan ook een fikse terugval. In Australië scoort Ralf met een derde plaats de enige podiumplek voor het team. 2007 wordt helemaal een rampjaar. Toyota bakt er helemaal niets meer van en het eindresultaat is gezien de financiële middelen van de Japanse autogigant ronduit beschamend: Trulli scoort acht punten, Ralf vijf.
Hoewel hij voor 2008 bij verschillende teams probeert binnen te breken, weet Ralf geen zitje meer te scoren, wat het einde van zijn Formule 1-carrière betekent. Uiteindelijk weet hij bij Mercedes een stoeltje te veroveren in de DTM, waar hij inmiddels een vaste waarde geworden is. Momenteel is Ralf nog steeds actief in de klasse, waarbij hij spannende duels levert met o.a. zijn voormalige Formule 1-rivaal David Coulthard.
(http://img507.imageshack.us/img507/6029/ralfschumacher.jpg)
1 juli 1979
Jean-Pierre Jabouille wint op het circuit van Dijon-Prenois de Grote Prijs van Frankrijk in een race die als historisch de geschiedenisboeken in zal gaan. Afgezien van het feit dat het de eerste Formule 1-zege is voor de 36-jarige Fransman is het ook de eerste zege voor Renault en bovendien ook de allereerste overwinning voor een wagen aangedreven door een turbomotor. Hoezeer Jabouille en Renault ook voor een primeur zorgen, alle aandacht gaat naar het duel voor de tweede plaats dat in de laatste ronden van de race uitgevochten wordt tussen Jabouille's teamgenoot René Arnoux en Ferrari-rijder Gilles Villeneuve, die bij de start de leiding neemt en de eerste wedstrijdhelft op kop rijdt. Daarna moet hij zijn meerdere erkennen in Jabouille, maar de tweede plaats wil hij zich niet meer afhandig laten maken. In wat door velen omschreven wordt als het misschien wel allermooiste moment uit de hele Formule 1-geschiedenis rijden beide coureurs continu op de limiet en raken elkaar ook verschillende keren, maar weten beiden niettemin hun wagens op de baan te houden tot aan de finishlijn. Het is uiteindelijk Villeneuve die het fantastische duel tussen beiden wint. De resterende punten zijn voor Alan Jones (Williams), Jean-Pierre Jarier (Tyrrell) en Clay Regazzoni (Williams). Bij Ligier maakt de Belgische oud Grand Prix-winnaar Jacky Ickx zijn comeback als vervanger van de Fransman Patrick Depailler, die enkele weken daarvoor zwaar gewond geraakte bij een crash met een zweefvliegtuigje. De Fin Keke Rosberg neemt het stuur over bij Wolf, nadat oud-wereldkampioen James Hunt na de Grote Prijs van Monaco besluit een punt te zetten achter zijn racecarrière. Ook nieuw is de Fransman Patrick Gaillard bij Ensign, maar hij kan zich niet kwalificeren.
(http://img443.imageshack.us/img443/4249/800pxgillesvilleneuvere.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=8Nxwn3OHkEw
2 juli 1972
Jackie Stewart (Tyrrell) wint op het Charade-circuit nabij Clermont-Ferrand de Grote Prijs van Frankrijk. Op de acht kilometer lange omloop, die omwille van zijn vele bochten wel eens 'de kleine Nürburgring' genoemd wordt, haalt de Schotse titelverdediger het voor de Braziliaanse WK-leider Emerson Fittipaldi (Lotus) en de Nieuw-Zeelander Chris Amon (Matra). Laatstgenoemde is de ongelukkige held van de race: hij vertrekt vanop de pole en rijdt soeverein aan de leiding, tot hij halverwege slachtoffer wordt van een lekke band. Het is de zoveelste pech voor Amon, die alweer een unieke kans om eindelijk eens een Grote Prijs te winnen aan zich ziet voobijgaan. Die zege zal er uiteindelijk nooit komen; de Nieuw-Zeelander is nog steeds de coureur met het grootste aantal poleposities in zijn carrière – vijf in totaal – die nooit een race wist te winnen. Nog slechter vergaat het de Oostenrijker Helmut Marko (BRM): een door de achterwielen van Fittipaldi opgespat steentje doorboort het vizier van zijn helm en kost hem een oog. Het betekent meteen het einde van zijn autosportcarrière. In een verre toekomst zal 'Doctor' – in de rechten – Marko, zoals hij officieel genoemd mag worden, terugkeren in de paddock als adviseur en talentscout van het Red Bull-team. De Formule 1 komt in 1972 voor het laatst naar het Charade-circuit, dat vandaag de dag nog steeds bestaat in een tot ongeveer vier kilometer ingekorte versie. De Fransman Patrick Depailler, een man uit de streek afkomstig, maakt in een Tyrrell zijn Grand Prix-debuut.
(http://img19.imageshack.us/img19/6396/4885751048ff2a7a4a63z.jpg)
3 juli 1987
Op deze dag wordt in het West-Duitse Heppenheim Sebastian Vettel geboren, de wereldkampioen Formule 1 van 2010 en 2011.
De autosportcarrière van Vettel start zoals bij de meeste andere rijders in het karten en vervolgt daarna zijn weg door de diverse promotieklassen, met de titel in de Duitse Formule BMW in 2004, waarna hij in 2005 naar de Formule 3 Euroseries overstapt. Vanaf 2006 neemt hij deel aan de Renault World Series en wordt hij door BMW ingelijfd in het Formule 1-testteam van de Duitse autofabrikant. Doordat ex-wereldkampioen Jacques Villeneuve halverwege 2006 door BMW/Sauber aan de kant gezet wordt en derde rijder Robert Kubica doorschuift naar een racezitje, maakt ook Vettel promotie: vanaf de Turkse Grote Prijs mag hij deelnemen aan de vrijdagtrainingen. Al in de tweede training bij zijn eerste trainingsdag tijdens een officieel GP-weekend rijdt hij prompt de snelste tijd van het peloton.
Het is duidelijk dat de pas 19-jarige coureur heel wat in zijn mars heeft, iets wat hij in 2007 ook voor het eerst in wedstrijdomstandigheden zal mogen bewijzen. En weer doet hij dit door een plaatsje op te schuiven bij BMW/Sauber. Doordat Robert Kubica nog ongeschikt verklaard wordt om te rijden na zijn zware crash in de Canadese Grote Prijs, mag Vettel hem vervangen bij de Amerikaanse Grand Prix op Indianapolis. De jonge rookie doorstaat zijn debuut met glans: in de kwalificaties rijdt hij naar een opmerkelijke zevende startplaats en in de race zelf wordt hij achtste, zodat zijn debuutrace meteen ook goed is voor zijn eerste WK-punt. De volgende wedstrijd eist Kubica zijn stoeltje terug op, maar het vervolg van de opmars van Vettel zal zich al snel aandienen. Vanaf Hongarije mag hij instappen bij Toro Rosso, als vervanger voor de tegenvallende Amerikaan Scott Speed. Teamgenoot Vitantonio Liuzzi, die al jaren te boek staat als een grote belofte, wordt door Vettel meteen overklast. In de verregende Grote Prijs van Japan op Fuji heeft hij uitzicht op een eerste podiumplaats, tot hij bij een safetycarfase in een moment van onoplettendheid crasht met de vlak voor hem rijdende Red Bull van Mark Webber. Zijn reputatie bij Toro Rosso wordt er evenwel niet door geschaad, zeker niet nadat Vettel zijn fout bij de volgende race in China dubbel en dik goedmaakt door als vierde te finishen. Vettel beëindigt zijn eerste halve seizoen als veertiende met zes punten.
In 2008 blijft Vettel bij Toro Rosso. Hij krijgt de Franse viervoudige Champ Car-kampioen Sébastien Bourdais als teamgenoot. Het seizoen begint moeizaam: Vettel wordt verschillende keren slachtoffer van een crash en valt in drie van de eerste vier races al in de openingsronde uit. Nadien begint de prestatiecurve van de Duitser echter een stijgende lijn te vertonen en neemt hij ook vlot de maat van zijn teamgenoot, die de zoveelste in het rijtje van coureurs wordt die successen in de Amerikaanse klassen niet kunnen verzilveren in de Formule 1. Maar zelfs dan nog slaat hij iedereen met verstomming door in de Italiaanse Grote Prijs op Monza op een natte baan op zaterdag eerst de polepositie te veroveren en in de race op zondag in eveneens regenachtige weersomstandigheden naar zijn eerste Formule 1-zege te rijden. Het is tevens de eerste overwinning voor het Toro Rosso-team – de erfgenaam van Minardi – en Vettel is met zijn eenentwintig lentes bovendien de jongste winnaar uit de Formule 1-geschiedenis. Een nieuwe kampioen in wording lijkt opgestaan en iedereen popelt dan ook van ongeduld om Vettel bij een topteam aan het werk te zien. Sebastian sluit 2008 af als achtste met 35 punten.
In 2009 verhuist Vettel van het B-team van Red Bull naar het A-team, van Toro Rosso naar Red Bull dus. Dit laatste team is in zijn vierjarig bestaan tot nu toe niet meer dan een degelijke middenmoter gebleken, maar wil dit jaar eindelijk hogerop. Het technische vernuft van ontwerper Adrian Newey gekoppeld aan het talent van Sebastian Vettel blijkt de juiste combinatie te worden. Reeds bij de derde race van het seizoen in China dienen de eerste successen zich aan: nadat Vettel de eerste pole voor het team binnenhaalt, scoren hij en zijn nieuwe teamgenoot Mark Webber in de race een dubbelzege, meteen ook de eerste overwinning voor het team, dat in de eerste helft van het seizoen nog zijn meerdere moet kennen in het Brawn-team en Jenson Button. Wanneer Red Bull de technische achterstand op zijn rivaal halverwege het seizoen ingehaald heeft, is de voorsprong van Button echter al bijna onoverbrugbaar geworden. De Brit pakt dan ook de titel, terwijl Vettel nog wint in Groot-Brittannië, Japan en Abu Dhabi en zo uiteindelijk vice-wereldkampioen wordt.
In 2010 is de concurrentie een stuk groter. De McLaren's van Jenson Button en Lewis Hamilton zijn te duchten tegenstanders, teamgenoot Mark Webber komt, na in 2009 eindelijk zijn eerste overwinningen behaald te hebben, een stuk beter beslagen ten ijs en er is vooral Fernando Alonso, die in het tussenseizoen naar Ferrari overgestapt is en van wie het grootste gevaar lijkt te komen. Het wordt een superspannend jaar vol sensatie en dramatiek, waarbij de toprijders elkaar continu afwisselen aan de kop van de WK-stand. Vettel krijgt zijn deel van de tegenslag te verwerken wanneer hij in Turkije in botsing komt met teamgenoot Webber, wat het eind van zijn race betekent, en wanneer hij in Spa crasht met Button. De Duitser wint in Maleisië, Valencia en Japan, maar nadat hij in Zuid-Korea kort voor het einde met motorpech langs de kant moet en Alonso daardoor de volle winst grijpt, lijken zijn titelkansen verkeken. Vettel houdt echter de moed erin en door een nieuwe zege in Brazilië blijft hij rekenkundig kans maken op de titel. In de seizoensfinale in Abu Dhabi weet hij wat hem te doen staat en hij haalt dan ook alles uit te kast door een vijfde seizoenszege te behalen. Doordat zijn grote rivalen Alonso en Webber helemaal ten onder gaan door een mislukte pitstopstrategie, pakt Vettel op het nippertje alsnog verrassend de titel. Hij is met zijn 23 jaar meteen ook de jongste wereldkampioen uit de geschiedenis.
Nu de titel binnen is, is Vettel verlost van alle druk en kan hij complexloos aan 2011 beginnen. Het wordt een walk-over voor de Duitser: in negentien races behaalt hij maar liefst elf overwinningen, pakt hij vijftien poles en vertrekt hij achttien keer van op de eerste startrij. Enkel in zijn thuisrace in Duitsland belandt hij met een vierde plaats naast het podium, terwijl hij in Abu Dhabi, na een slipper in de tweede bocht van de race omwille van een mysterieuze lekke band, zijn enige uitvalbeurt van het jaar laat noteren. Reeds in het Japanse Suzuka, met nog vier races te gaan, pakt hij de titel. Vettel is nu meteen ook de jongste tweevoudige wereldkampioen ooit. Zijn ondertussen klassieke zegegebaar, de opgestoken wijsvinger, is dan ook een vertrouwd beeld geworden, zowel tot vreugde van zijn bewonderaars als tot ergernis van zijn tegenstanders.
Hoewel Red Bull op technisch gebied niet meer zo dominant is als vorig seizoen, blijft Vettel ook dit jaar een te duchten tegenstander en één van de topfavorieten voor de titel. Na een ietwat moeizame seizoenstart weet hij in Bahrein opnieuw met de zege aan te knopen. In het totnogtoe onvoorspelbare en doldwaze seizoen 2012, waarin geen zekerheden meer lijken te bestaan, krijgt ook de wereldkampioen zijn deel van de vreugde en de smart. In Valencia lijkt hij onbedreigd op zijn tweede seizoenszege af te stevenen, tot een mechanisch defect een einde aan zijn race maakt. In de voorlopige WK-tussenstand staat hij vierde met 85 punten, na Alonso, Webber en Hamilton. Maar van Sebastian Vettel hebben we het laatste nog niet gezien, laat zoveel duidelijk zijn.
(http://img259.imageshack.us/img259/9071/812690sebastianvettel.jpg)
4 juli 2004
Titelverdediger Michael Schumacher wint in zijn Ferrari op het circuit van Magny-Cours de Grote Prijs van Frankrijk en behaalt zo al zijn negende overwinning in tien Grote Prijzen. Hij krijgt de zege niettemin niet zomaar cadeau. Renault heeft zich prima voorbereid op zijn thuisrace en met name Fernando Alonso, die tevens vanop de pole start, levert de hele race lang een felle strijd met de Duitser. Bij Ferrari haalt men daarom een unieke truc uit de hoge hoed: Schumacher passeert niet minder dan vier keer langs de pits, wat hem in staat moet stellen om met een ultralichte wagen het verschil te kunnen maken. Het plannetje lukt en Schumi mag zo voor de zoveelste keer op het hoogste trapje plaatsnemen, voor Alonso. Tweede Renault-man Jarno Trulli wordt de schlemiel van de race wanneer hij zich in de allerlaatste bocht door onoplettendheid de derde plaats nog afhandig laat maken door Rubens Barrichello. De Ferrari-rijder, die pas vanop de tiende plaats startte, breit zo een waardig einde aan een felle inhaalrace. Renault-chef Flavio Briatore is echter not amused met de blunder van Trulli. Waar hij na diens zege in Monaco nog vol lof was over de Italiaan, zorgt de race op Magny-Cours voor een kentering in hun relatie. Trulli behaalt nadien geen enkel punt meer en zal uiteindelijk het seizoen bij Renault niet meer afmaken; na de Italiaanse Grote Prijs wordt hij wandelen gestuurd. Bij Williams wordt de gekwetste Ralf Schumacher vervangen door testcoureur Marc Gené, maar de Spanjaard kan niet overtuigen en zal na twee races op zijn beurt vervangen worden door de Braziliaan Antonio Pizzonia.
(http://img827.imageshack.us/img827/9461/start1lgl.jpg)
5 juli 1981
In de Franse Grote Prijs op het circuit van Dijon-Prenois behaalt Renault, na een moeizaam seizoensbegin, zijn eerste zege van het jaar. Polepositie is voor René Arnoux, voor de McLaren van John Watson, de tweede Renault van Alain Prost en de Brabham van Nelson Piquet. De Braziliaan neemt bij de start onmiddellijk de leiding en blijft die ook behouden, tot na 58 van de in totaal 80 ronden de race afgebroken wordt omwille van hevige regenval. De wedstrijdleiding besluit om te wachten tot de baan opgedroogd is en nadien de wedstrijd te herstarten. Dit speelt in de kaart van Prost, die het laatste deel van de race op verse, superzachte Michelin-banden wordt weggestuurd en Piquet bij de herstart kansloos achterlaat. Na optellen van de tijden van beide racehelften blijkt Prost uiteindelijk de beste, voor Watson, Piquet en Arnoux. Voor de Fransman is het de eerste van in totaal 51 zeges die hij in zijn Formule 1-carrière zal behalen. Bij Ligier wordt de afscheidnemende Jean-Pierre Jabouille, twee jaar voordien op ditzelfde circuit met een Renault nog de auteur van de eerste turbozege in de Formule 1, afgelost door Patrick Tambay. Diens vrijgekomen plaats bij Theodore wordt ingenomen door de Zwitser Marc Surer, die na zijn vertrek bij Ensign zo weer een stoeltje vindt.
(http://img443.imageshack.us/img443/8716/prosrenadijo1981470313.jpg)
6 juli 2008
Lewis Hamilton (McLaren-Mercedes) wint op het circuit van Silverstone de Grote Prijs van Groot-Brittannië. Het is tot op heden de enige overwinning van Hamilton voor eigen publiek. In de kwalificaties scoort zijn Finse teamgenoot Heikki Kovalainen zijn eerste pole in zijn Formule 1-loopbaan. Naast hem op de eerste rij start de verrassende Mark Webber (Red Bull-Renault). Op een natte baan mogen Webber en Felipe Massa (Ferrari) nog in de eerste ronde meteen een kruis over hun ambities maken wanneer ze op de gladde baan spinnen. Nog slechter vergaat het Sebastian Vettel (Toro Rosso-Ferrari) en David Coulthard (Red Bull-Renault), die beiden met elkaar crashen. De Schotse veteraan, die zopas zijn afscheid aan de Formule 1 aan het einde van dit seizoen heeft aangekondigd, beëindigt zo zijn laatste race voor eigen publiek in mineur. Vooraan neemt Kovalainen de leiding, tot hij uiteindelijk door Hamilton wordt afgelost. Na een spin van de Fin neemt zijn landgenoot en titelverdediger Kimi Raikkönen (Ferrari) de tweede plaats over. Na een tijdje begint het weer te regenen, wat voor Raikkönen en Fernando Alonso (Renault), die bij hun eerste pitstop niet van banden wisselen, verkeerd uitpakt. Wie wel goed gokken, zijn Nick Heidfeld (BMW/Sauber) en Rubens Barrichello (Honda), die op een spekgladde baan de juiste banden op het juiste moment gemonteerd hebben en naar een respectievelijk tweede en derde plaats rijden. Voor het veelgeplaagde Japanse team is dit een prima opsteker in het al tweede teleurstellende seizoen op rij. In een spectaculaire race waar de ene spin na de andere volgt, rijdt Hamilton uiteindelijk naar een schitterende overwinning, die hij op het moment zelf omschrijft als 'mijn mooiste tot nu toe'. In het WK ligt de strijd na negen van de achttien races bovenaan weer helemaal open. Hamilton, Massa en Raikkönen delen nu de leiding met elk 48 punten, Robert Kubica (BMW/Sauber) volgt als vierde op amper twee punten.
(http://img152.imageshack.us/img152/5510/hamilton6lg.jpg)
7 juli 1959
Op deze dag wordt in het Italiaanse Siena Alessandro Nannini geboren als zoon van een succesvolle bakkersfamilie. De jonge Alessandro begint zijn loopbaan in het motorcrossen en in de rallysport. Na enkele jaren stapt hij over naar de eenzitters, wat hij tevens combineert met een carrière in het WK voor sportwagens. Pas in 1986 maakt hij eindelijk zijn debuut in de Formule 1, bij het Italiaanse Minardi-team. Teamgenoot in dat eerste jaar is de meer ervaren Andrea de Cesaris, doch Nannini houdt snel gelijke tred. In 1987 blijft hij bij het team en krijgt hij de Spanjaard Adrian Campos naast zich. Deze laatste is geen partij voor Nannini, wiens talent duidelijk niet uit de verf komt bij het bescheiden achterhoedeteam. Middels enkele uitstekende startposities in het middenveld laat de Italiaan zien dat hij klaar is om een stap naar voren te zetten in een betere wagen.
Het is uiteindelijk Benetton dat hem in 1988 in dienst neemt. Zijn teamgenoot, de meer ervaren Belg Thierry Boutsen, kan meer regelmaat voorleggen in de wedstrijden, maar op pure snelheid zijn beide rijders aan elkaar gewaagd. Nannini rijdt in 1988 in ieder geval al bij twee gelegenheden naar het podium: zowel in Silverstone als in Jeréz wordt hij derde. In de eindstand van het WK eindigt hij als tiende met 12 punten. De naam van Alessandro is nu definitief gevestigd en bovendien is hij niet de enige die de familie Nannini in de schijnwerpers zet: zijn zus Gianna, een in Italië al behoorlijk bekende popzangeres, forceert datzelfde jaar een Europese doorbraak.
Doordat Boutsen in 1989 naar Williams vertrekt, wordt Nannini de onbetwiste kopman bij Benetton. Temeer omdat zijn nieuwe teamgenoten het laten afweten: de jonge Britse belofte Johnny Herbert blijkt na enkele wedstrijden het zware Formule 1-ritme nog niet aan te kunnen nadat hij nog steeds herstellende is van een zwaar ongeluk in de Formule 3000 het jaar voordien, terwijl zijn vervanger, de Italiaan Emanuele Pirro, niet meer dan een middenmoter is. De flamboyante Nannini – die tevens als fervent kettingroker te boek staat – scoort dan ook alle podiumplaatsen voor het team, met twee derde plaatsen in Imola en Silverstone. In het Japanse Suzuka rijdt hij enkele ronden voor het einde eveneens als derde rond na de ongenaakbare McLaren's van Alain Prost en Ayrton Senna, doch wanneer de beide kemphanen in elkaar haken erft de Italiaan de leiding. Senna weet zich echter terug de baan op geduwd door de baanposten en kan alsnog opnieuw de kop nemen en als eerste over de finish gaan. Senna wordt echter gediskwalificeerd, zodat Nannini met wat geluk en onverwachts zijn eerste Formule 1-zege pakt. In de verregende slotrace in het Australische Adelaide bewijst hij zijn goede vorm door als tweede te finishen. In het WK wordt hij zesde met 32 punten. Menigeen is er echter van overtuigd dat hij vroeg of laat ook wel een Grote Prijs op eigen kracht zal weten te winnen. Nannini geldt nu immers als toprijder en gaat dan ook met vertrouwen het seizoen 1990 in.
Dat jaar krijgt hij in de persoon van drievoudig wereldkampioen Nelson Piquet evenwel een te duchten tegenstander. De Braziliaan bloeit na twee teleurstellende seizoenen bij Lotus opnieuw helemaal open bij Benetton, maar Nannini moet geenszins onderdoen. Na veertien van de zestien races is de stand 26-21 in het voordeel van Piquet, maar beiden behalen een tweede plaats als beste resultaat: Piquet in Canada, Nannini in Duitsland. In Spanje pakt Nannini nog een derde plaats. Hij heeft inmiddels een aanbod gekregen van Ferrari, maar besluit voor 1991 toch bij Benetton te blijven. Het zal echter nooit zover komen. Korte tijd later wordt de Italiaan het slachtoffer van een helikoptercrash, waarbij zijn rechterarm wordt afgerukt. De artsen slagen er weliswaar in de arm opnieuw te hechten, maar hij is niet meer in staat om het zware werk in de cockpit nog langer te volbrengen. Het betekent meteen het einde van zijn Formule 1-carrière. Een bittere pil die nog zuurder smaakt doordat Benetton het einde van 1990 helemaal naar zijn hand zet: in Japan behalen Piquet en Nannini's vervanger Roberto Moreno de allereerste dubbelzege in de geschiedenis van het team en Piquet schrijft vervolgens ook nog de slotrace in Australië op zijn naam. Nannini weet dat hij daar op het podium had kunnen – en moeten – staan.
Voor de Formule 1 is hij verloren, maar middels een aangepaste wagen is hij voor Alfa Romeo nog enkele jaren succesvol in de toerwagenklassen, o.a. in de DTM, en rijdt hij ook nog kort in het GT-wereldkampioenschap. Alessandro Nannini wordt door velen evenwel herinnerd als een coureur met een onvoltooide carrière waarvan het beste wellicht nog moest komen.
(http://img692.imageshack.us/img692/6818/anj89a.jpg)
(http://img85.imageshack.us/img85/2298/alessandronanninibenett.jpg)
8 juli 1984
In Dallas vindt twee weken na de wedstrijd in Detroit de tweede Amerikaanse Grote Prijs van 1984 plaats. Op het moment van de race is het in de Texaanse stad midzomer en het hele weekend wordt dan ook gekenmerkt door snikhete temperaturen van om en bij de 40 graden. Het heeft eveneens tot gevolg dat het asfalt op het stratencircuit waarop de race georganiseerd wordt breekt onder de krachten uitgeoefend door de Formule 1-wagens en de supportraces. De organisatie heeft het dan ook druk met het constant oplappen van de gebarsten wegbedekking. Verschillende coureurs roepen zelfs op om de race gewoon te boycotten, maar doordat er geen consensus heerst loopt alles met een sisser af. Martin Brundle (Tyrrell) crasht in de trainingen zwaar en breekt daarbij een been, wat voor hem meteen het einde van het seizoen betekent. Snelste in de trainingen is uiteindelijk Nigel Mansell, voor zijn teamgenoot Elio de Angelis. Voor de Brit is het de eerste pole in zijn carrière, terwijl het voor Lotus de eerste dubbele trainingszege is sedert 1978, het laatste kampioensjaar voor het team. Omwille van de verwachte grote hitte wordt de start van de race op zondag met drie uur vervroegd, iets waartegen Williams-rijder Jacques Laffite ludiek protesteert door in pyjama in de pits te arriveren. In de race, die net zoals twee weken voordien in Detroit een afvallingswedstrijd wordt, neemt Mansell de leiding en blijft die tot halverwege behouden, wanneer hij een muur aantikt en vervolgens naar achteren terugvalt. Het brengt eerst Keke Rosberg (Williams) en vervolgens Alain Prost (McLaren) op kop, tot de WK-leider uit de race crasht. Rosberg neemt zo opnieuw de leiding over en staat die niet meer af in de race, die afgevlagd wordt wanneer de maximumduur van twee uren verstreken is. Het is de eerste zege voor Williams' motorleverancier Honda sedert zijn terugkeer in de Formule 1. Na Rosberg, die de zegebeker mag ontvangen uit handen van de acteurs uit de op dat moment immens populaire tv-soap 'Dallas', zijn de resterende punten voor Rene Arnoux (Ferrari), voor wie het de laatste podiumplaats uit zijn carrière is, Elio de Angelis (Lotus), die Niki Lauda in de WK-stand van de tweede plaats verdringt, Jacques Laffite (Williams), die zo toch nog iets aan zijn weekend overhoudt, de verrassende Piercarlo Ghinzani (Osella), die zijn team de tweede en laatste puntenfinish uit zijn bestaan bezorgt, en polesitter Nigel Mansell, die in de laatste rechte lijn stilvalt en met de moed der wanhoop zijn auto alsnog over de finish probeert te duwen, tot hij van uitputting in elkaar zakt. De meeste coureurs zijn blij wanneer het event, dat door de organisatorische janboel veel weg heeft van een farce, eindelijk achter de rug is en de Formule 1 keert dan ook nooit meer terug naar Dallas.
(http://img521.imageshack.us/img521/3526/1334566006mstz.jpg)
9 juli 1989
Alain Prost (McLaren) wint op het Circuit Paul Ricard de Grote Prijs van Frankrijk. Voor de Franse WK-leider is het al de vierde keer in zijn loopbaan dat hij zijn thuisrace weet te winnen. De wedstrijd heeft twee starts nodig, nadat de eerste poging afgebroken wordt na een spectaculaire massacrash in de eerste bocht. Voornaamste slachtoffer is de Braziliaan Mauricio Gugelmin, wiens March op de achterwielen van Nigel Mansell's Ferrari gelanceerd wordt en over de kop vliegt, maar iedereen komt uiteindelijk met de schrik vrij. Bij de tweede start verliest Prost meteen zijn belangrijkste rivaal voor de zege doordat zijn teamgenoot Ayrton Senna, die naast hem op de eerste rij staat, niet van zijn startplaats weggeraakt en zo meteen uit de race verdwijnt. Prost haalt het uiteindelijk voor Mansell – die bij de tweede start met de reservewagen vanuit de pits start – en Williams-coureur Riccardo Patrese. Maar liefst vijf coureurs maken in de race hun Formule 1-debuut: de Fransman – met Belgische licentie – Bertrand Gachot bij Onyx, de Brit Martin Donnelly bij Arrows, de Fransman Eric Bernard bij Larrousse, de Italiaan Emanuele Pirro bij Benetton en de Fransman Jean Alesi bij Tyrrell. Laatstgenoemde wordt de revelatie van de race, doordat hij een tijdje op de tweede plaats rondrijdt en uiteindelijk als vierde finisht. De Zweed Stefan Johansson wordt vijfde en bezorgt het Onyx-team zijn allereerste WK-punten, terwijl de Fransman Olivier Grouillard in een Ligier als zesde zijn enige punt uit zijn carrière scoort.
(http://img842.imageshack.us/img842/1472/89fra09m.jpg)
10 juli 1946
Op deze dag wordt Jean-Pierre Jarier geboren. De Fransman, die debuteert in de Formule France en nadien Formule 3 en Formule 2 rijdt, debuteert in de Formule 1 bij de Grote Prijs van Italië 1971 op Monza in een March.
Na deze eenmalige uitstap richting F1 keert hij terug naar de Formule 2, waar hij in 1973 met grote overmacht de titel pakt. In datzelfde seizoen rijdt hij met een March eveneens in de Formule 1, doch zonder spraakmakende resultaten. In de slotrace in de Verenigde Staten heeft hij meer geluk dan zijn onfortuinlijke landgenoot François Cevert, die in de trainingen de dood vindt, wanneer hij zonder kleerscheuren uit een zware crash komt.
In 1974 stapt hij over naar Shadow, waar hij na twee races onverwacht tot kopman gebombardeerd wordt wanneer zijn Amerikaanse teamgenoot Peter Revson verongelukt bij testritten op Kyalami. Jarier wordt derde in Monaco en vijfde in Zweden en wordt zo veertiende in de WK-stand met zes punten.
1975 begint met een schok: Jarier verovert zowel in Argentinië en Brazilië de polepositie. Het levert hem evenwel geen resultaten op in de race. In Argentinië haalt hij niet eens de start, nadat hij al in de opwarmronde met een defect langs de kant moet en in Brazilië rijdt hij autoritair aan de leiding tot zijn wagen het opnieuw begeeft. Ook in Monaco heeft hij het geluk niet aan zijn kant: hij schiet bij de start door naar de tweede plaats en probeert nog in de eerste ronde leider Niki Lauda in te halen, tot hij op de natte baan in de vangrails crasht. Zijn enige puntenfinish komt er in de dramatische Grote Prijs van Spanje, waar hij in de voortijdig afgebroken wedstrijd als vierde wordt geklasseerd, nadat hij wegens straftijd wegens inhalen onder de gele vlag de derde plaats verliest. Anderhalf punt is de magere oogst van een seizoen waarin op papier veel meer mogelijk was.
In 1976 lukt er helemaal niets meer en Jarier beëindigt het seizoen puntenloos. De wegen met Shadow scheiden zich dan ook. In 1977 staat de Fransman bij het begin van het seizoen aan de kant, tot hij vanaf de Amerikaanse Grote Prijs in Long Beach kan instappen bij het nieuwe Duitse ATS-team, dat dit jaar gebruik maakt van het overjaarse Penske-chassis van 1976. Jarier bedankt voor het vertrouwen door in de debuutrace voor het team prompt als zesde te finishen en een punt te scoren, maar verder worden er dat jaar geen noemenswaardige resultaten meer behaald. Buiten de Formule 1 is Jarier iets succesvoller, doordat hij tweede wordt in de 24 Uur van Le Mans.
In 1978 blijft hij bij ATS, dat nu over een eigen wagen beschikt. Maar ook nu blijft Jarier tot de achterhoede veroordeeld en door een ruzie met teambaas Gunther Schmidt mist hij zelfs enkele races. Aan het einde van het seizoen krijgt zijn carrière echter totaal onverwacht een nieuwe boost wanneer hij door Lotus gevraagd wordt in de laatste twee races in Watkins Glen en Montreal in te vallen voor de tragisch verongelukte Ronnie Peterson. In Canada pakt Jarier de polepositie en rijdt bijna vijftig van de zeventig ronden autoritair aan de leiding, tot hij echter wederom met pech uitvalt.
De Fransman heeft echter genoeg van zijn kunnen laten zien om voor 1979 een contract bij Tyrrell te krijgen. Hoewel de topjaren van het team ondertussen al voorbij zijn, trekken Jarier en zijn ploegmaat Didier Pironi zich goed uit de slag. Jarier wordt derde in Kyalami en Silverstone en wordt elfde in de WK-eindstand met 14 punten. Het is echter een eenmalige opleving. 1980 brengt niet meer dan enkele vijfde plaatsen en zes WK-punten, en aan het eind van het seizoen is het alweer afgelopen met de samenwerking met Ken Tyrrell.
Na een korte tussenstop bij Ligier, in afwachting van de terugkeer van de van een zware crash herstellende Jean-Pierre Jabouille, rijdt Jarier in 1981 voor het achterhoedetam Osella. Bij de boycot van de FOCA-teams tijdens de Grote Prijs van San Marino 1982 profiteert Jarier van het geringe aantal starters om als vierde te finishen en zo Osella zijn beste resultaat ooit te bezorgen. Voor de rest valt er aan het seizoen echter weinig plezier te beleven. Het absolute dieptepunt komt er in Canada, waar zijn jonge Italiaanse teamgenoot Riccardo Paletti bij de start dodelijk verongelukt.
In 1983 vindt de Fransman alsnog een plaatsje bij Ligier, dat echter juist aan een overgangsjaar bezig is. Nog één keer krijgt Jarier evenwel een kans om te schitteren, in de Grote Prijs van Long Beach. Geholpen door het Michelin-rubber waarop de Ligiers staan rukt hij onweerstaanbaar op naar voren, tot hij in een gevecht om de koppositie impulsief crasht met koploper Keke Rosberg. Jarier beseft pas later, wanneer de achter hem gestarte McLaren-rijders John Watson en Niki Lauda naar een dubbelzege rijden, welke unieke kans hij hier vergooid heeft. Een kans die zich niet meer zal herhalen: de rest van het seizoen rijdt hij met de nog van een atmosferische motor voorziene Ligier kansloos achteraan, waarbij hij het druk heeft om plaats te maken voor de turbowagens die hem op een ronde zetten. In Oostenrijk wordt zijn rijgedrag door de koplopers zwaar bekritiseerd, wat nadien overgenomen wordt door BBC-commentator Murray Walker, die de Fransman publiekelijk vernedert. Jarier voelt zich door iedereen in de steek gelaten en zet aan het eind van 1983 gedesillusioneerd een punt achter zijn autosportcarrière.
In de jaren negentig maakt hij evenwel nog een comeback in de Porsche Supercup en het Franse GT-kampioenschap, dat hij in 1998 en 1999 weet te winnen. Tevens fungeert hij als stuntman tijdens de opnamen van de actiefilm 'Ronin'.
(http://img846.imageshack.us/img846/4589/jeanpierrejarierfjpg1.jpg)
(http://img819.imageshack.us/img819/6084/1978jeanpierrejarierlot.jpg)
11 juli 2010
Mark Webber (Red Bull-Renault) wint de Britse Grote Prijs op het circuit van Silverstone. De vertrouwde omloop is op dat moment een grondige facelift aan het ondergaan: tussen Abbey – waar tevens een gloednieuw pitscomplex opgetrokken wordt en waar vanaf 2011 ook de nieuwe start/finishlijn zal komen – en Luffield is een nieuw circuitgedeelte aangelegd, bestaande uit enkele bochten en een lang recht stuk, waardoor de totale lengte van de omloop toegenomen is tot net geen zes kilometer en Silverstone na Spa nu het op één na langste circuit op de formule 1-kalender is. Voor de editie van 2010 vindt de start nog een laatste maal plaats op de vertrouwde locatie, tussen Woodcote en Copse. Webber start de race als tweede, na zijn teamgenoot Sebastian Vettel en voor Fernando Alono (Ferrari) en Lewis Hamilton (McLaren-Mercedes). In de tumultueuze openingsronde verliest Vettel meteen alle kansen op de zege wanneer hij – net als Ferrari-coureur Felipe Massa – een lekke band oploopt en na een pitstop van helemaal achteraan aan een felle achtervolgingsrace dient te beginnen. Hij zal uiteindelijk als zevende finishen. Ook Alonso mag zijn zegedromen opbergen wanneer hij een drive through-straf krijgt nadat hij de Renault van Robert Kubica inhaalt door een stukje bocht af te snijden. Nog voor de Spanjaard echter zijn straf kan uitzitten komt de safety car de baan op na een crash tussen Pedro de la Rosa (Sauber) en Adrian Sutil (Force India-Mercedes), waardoor hij meteen tot helemaal achteraan terugvalt. Vooraan haalt Webber het uiteindelijk voor Lewis Hamilton en Nico Rosberg (Mercedes). De Australiër, voor wie het zijn derde zege van het seizoen is, voelt zich na de kwalificaties benadeeld door Red Bull omdat teamgenoot Vettel als eerste een met een nieuw ontwikkelde voorvleugel mag rijden. 'Niet slecht voor een tweede coureur, niet?' is dan ook zijn laconieke commentaar over de boordradio na zijn overwinning.
(http://img836.imageshack.us/img836/4880/webberbritishgp2010.jpg)
12 juli 2009
Mark Webber (Red Bull-Renault) wint op de Nürburgring de Grote Prijs van Duitsland. Voor de Australiër, die in de kwalificaties tevens zijn eerste polepositie pakt, is het zijn eerste Formule 1-zege. Dit in zijn 130ste Grote Prijs, waarmee hij bovendien in het lijstje met GP-winnaars de rijder is die het meeste aantal races nodig had voor zijn eerste overwinning. Rubens Barrichello (Brawn-Mercedes) start naast Webber op de eerste rij en neemt bij de start ook de leiding, ondanks een lichte aanrijding tussen beiden. Het levert Webber tijdens de race overigens een drive-through op, maar het kan hem niet weerhouden de race helemaal naar zijn hand te zetten en als eerste over de finish te gaan. Bij de start komt Webber tevens in aanvaring met wereldkampioen Lewis Hamilton (McLaren-Mercedes). De Brit loopt hierbij een lekke band op, waarmee hij meteen alle kansen op een goed resultaat verspeelt. Hij finisht uiteindelijk als achttiende en laatste op een ronde. Eén van de uitblinkers in de race is de Duitser Adrian Sutil (Force India-Mercedes), die als zevende start en tijdens de pitstops oprukt tot de tweede plaats. Een crash met Ferrari-rijder Kimi Raikkönen bij het buitenrijden van de pits na zijn eigen pitstop ruïneert echter zijn race. Webber's teamgenoot Sebastian Vettel maakt er voor Red Bull een dubbelzege van door als tweede te finishen, Felipe Massa (Ferrari) finisht als derde. Voor de Braziliaan is het zijn laatste podium- en puntenfinish van 2009, voor zijn zware trainingsongeluk twee weken later in Hongarije.
(http://img88.imageshack.us/img88/9818/webber8lg.jpg)
13 juli 1974
Op deze dag wordt in het Italiaanse Pescara Jarno Trulli geboren. Hij wordt door zijn ouders genoemd naar Jarno Saarinen, de legendarische Finse motorracer die in 1973 op Monza verongelukte. Trulli wordt in 1991 wereldkampioen karting en wint in 1996 het Duitse Formule 3-kampioenschap.
In 1997 debuteert hij in de Formule 1 voor het Italiaanse Minardi-team, waar hij met de bescheiden auto niet veel brokken kan maken maar zich niettemin regelmatig de betere toont van zijn meer ervaren teamgenoot Ukyo Katayama. Zijn prestaties blijven niet onopgemerkt, want vanaf de Grote Prijs van Frankrijk mag hij bij Prost invallen voor de Fransman Olivier Panis, die na een crash in Canada enkele maanden out is omwille van een beenbreuk. Hier komt zijn talent voor het eerst echt tot zijn recht: in Duitsland finisht hij als vierde en in Oostenrijk ligt hij voor zijn uitvallen zelfs een hele tijd aan de leiding.
De volgende race keert Panis terug achter het stuur, maar Trulli heeft echter genoeg laten zien om voor 1998 vaste rijder bij Prost te worden. Het wordt echter een bittere teleurstelling. Ondanks het aantrekken van Peugeot als motorleverancier valt de nieuwe auto zwaar tegen en enkel in de verregende Grote Prijs van België weet Trulli als zesde een punt te scoren, het enige voor Prost in 1998 overigens. In 1999 blijft de Italiaan bij Prost. Ondanks een verrassende tweede plaats in de chaotische Grote Prijs van Europa op de Nürburgring is het voor Trulli duidelijk dat hij zijn heil elders moet zoeken om zijn carrière op het goede spoor te houden.
In 2000 vertrekt hij naar Jordan, dat het jaar voordien verrassend derde werd in het constructeurs-WK en met Heinz-Harald Frentzen twee overwinningen behaalde, als vervanger van de gestopte Damon Hill. Na een behoorlijk begin zijn de resultaten in 2000 echter in dalende lijn. Trulli wordt vierde in Brazilië, maar voor de rest scoort hij enkel een paar zesde plaatsen als beste resultaat. De Italiaan laat in de kwalificaties steevast mooie dingen zien, maar dit krijgt doorgaans geen vervolg in de races, waar hij vaak ook slachtoffer wordt van het pechduiveltje. Ook in 2001 zet deze trend zich door: twee vierde plaatsen in Spanje en Indianapolis – de laatste verliest hij aanvankelijk ook nog eens door een diskwalificatie – zijn zijn beste klasseringen.
Voor 2002 dient zich echter beterschap aan: Trulli's manager, de flamboyante Flavio Briatore, haalt zijn landgenoot naar Renault, dat zonet Benetton overgenomen heeft en zijn comeback maakt als fabrieksteam. Het seizoen wordt echter een doorslagje van 2001: goede trainingsresultaten worden gevolgd door pech in de race. Opnieuw zijn twee vierde plaatsen – in Monaco en Italië – zijn beste resultaat en bovendien moet hij in de eindstand van het WK zijn iets constanter finishende teamgenoot Jenson Button voorlaten. Niettemin is het de Brit die aan het eind van het seizoen plaats moet ruimen, wanneer testrijder Fernando Alonso doorschuift naar een racestoeltje. In 2003 presteert Trulli iets beter in de races en in de verzengende hitte in Duitsland scoort hij ook eindelijk nog eens een podium door als derde te finishen. Teamgenoot Alonso doet echter nog beter door in de volgende race in Hongarije zijn eerste zege te behalen.
Renault heeft grote ambities voor 2004, waarin het eindelijk aan de poten van het dominante Ferrari wil zagen. De Scuderia is echter machtiger dan ooit en Michael Schumacher wint dertien van de achttien races, waarvan twaalf in de eerste dertien wedstrijden. Eén man slaagt erin om de zegereeks van de wereldkampioen te onderbreken en dat is verrassend Trulli, die in Monaco zijn eerste polepositie pakt en vervolgens naar een fel bejubelde zege rijdt. De Italiaan lijkt eindelijk zijn plaats aan de top gevonden te hebben, maar in een tijdsspanne van acht dagen slaat de sfeer helemaal om. In Frankrijk verliest hij door een moment van onoplettendheid in de allerlaatste bocht van de race de derde plaats aan Rubens Barrichello en een week later crasht hij zwaar in de Britse Grand Prix. De relatie met teambaas Flavio Briatore, die na Monaco nog vol lof was over zijn pupil, verslecht zienderogen en de resultaten gaan eveneens achteruit: Trulli scoort in de resterende wedstrijden geen enkel punt meer. Hij voelt zich niet goed meer in zijn vel bij Renault, dat volgens hem Alonso bevoordeelt. Nog voor het seizoen om is, tekent hij voor 2005 een contract bij Toyota. Hij zal nog de laatste twee races van 2004 zijn debuut kunnen maken bij het Japanse team, nadat hij door Renault na de Italiaanse Grote Prijs aan de deur gezet wordt.
Bij Toyota krijgt hij Ralf Schumacher als teamgenoot. De Japanse constructeur rijdt dan al drie jaar vruchteloos in het middenveld rond, maar in 2005 maakt het team eindelijk de sprong naar voren: Trulli kwalificeert zich bij de seizoensopener in Australië meteen op de eerste startrij en bezorgt het team vervolgens met twee tweede plaatsen in Maleisië en Bahrein zijn eerste podiumfinishes. Hij wordt ook nog derde in Spanje en pakt de polepositie in de gecontesteerde Amerikaanse Grote Prijs. Naar het einde van het seizoen toe is teamgenoot Ralf Schumacher iets constanter, zodat hij in de WK-eindstand net voor Trulli eindigt: de Italiaan wordt zevende, de Duitser zesde. Het blijkt het beste seizoen ooit voor Toyota geweest te zijn.
In 2006 volgt een forse terugval. Toyota stapt, met het oog op het afscheid van bandenleverancier Michelin aan het einde van het seizoen, dit jaar al over op Bridgestone-banden, maar het nieuwe chassis ligt de Japanse banden niet. Schumacher scoort nog één podiumplaats, terwijl Trulli dat zelfs niet eens meer gegund is. Een vierde plaats is zijn beste resultaat. In 2007 lukt er helemaal niets meer; een zesde plaats is voor zowel Schumacher als Trulli de beste score. Dertien punten is het beschamende resultaat voor de Japanse autogigant. Ralf Schumacher vindt geen team meer dat nog langer bereid is aan zijn hoge looneisen te voldoen en verdwijnt uit de Formule 1, Trulli mag aanblijven en krijgt de Duitser Timo Glock, de GP2-kampioen van 2007, als nieuwe teamgenoot.
In 2008 en 2009 weet Toyota zich wat te herstellen na de twee magere jaren, maar de definitieve doorbraak naar de top lijkt uit te blijven en ook die langverwachte eerste zege komt er maar niet. Zowel Trulli als Glock scoren nu en dan eens een podiumplaats, doch voor een ambitieus team als Toyota, dat over een astronomisch budget beschikt, zijn deze resultaten allesbehalve in overeenstemming met de investeringen. Trulli blijft bovendien met de reputatie zitten dat hij snel is in de kwalificaties maar die snelheid in de race niet kan omzetten; de 'Trulli-trein', die ontstaat wanneer de Italiaan een pelotonnetje snellere achtervolgers ophoudt, wordt dan ook een spreekwoordelijk begrip. Eind 2009 is voor Toyota, na twee vijfde plaatsen in het constructeurs-WK in 2008 en 2009, in het licht van de wereldwijde economische crisis de maat vol. In navolging van Honda en BMW trekt het de stekker uit zijn Formule 1-activiteiten.
Trulli vindt voor 2010 onderdak bij het heropgerichte Lotus, dat echter net als de andere nieuwkomers HRT en Virgin het hele jaar op achtervolgen aangewezen is. De nieuwe teams sneuvelen behoudens uitzonderlijke omstandigheden doorgaans in Q1 en rijden tijdens de wedstrijd ook snel op achterstand. Lotus ontpopt zich dan wel als het beste van de nieuwe teams, doch de onderlinge strijd tussen Trulli en zijn teamgenoot Heikki Kovalainen is er doorgaans één voor de negentiende plaats, waarbij de Fin door de bank genomen de snelste van de twee is.
In 2011 verandert er weinig; Lotus heeft inmiddels wel definitief de maat genomen van zijn rechtstreekse concurrenten, maar is er nog steeds niet in geslaagd het gat met de voorliggers te dichten. Trulli, die in Duitsland eenmalig wordt vervangen door testrijder Karun Chandhok, rijdt stilaan als een grijze muis in het peloton rond en de geruchten rond zijn nakende afscheid steken hoe langer hoe meer de kop op. De Italiaan krijgt tegen de verwachtingen in alsnog een stoeltje voor 2012, dat hij echter kwijtspeelt wanneer de door Renault voor bewezen diensten bedankte Rus Vitaly Petrov zich met zijn sponsorgeld inkoopt in het team, dat inmiddels tot Caterham omgedoopt is. De Formule 1-carrière van Jarno Trulli lijkt daarmee na 252 Grote Prijzen definitief voorbij.
(http://img338.imageshack.us/img338/8390/a6trulli9.jpg)
Jarno Trulli bij zijn enige Formule 1-zege in Monaco in 2004
14 juli 1951
De Argentijnse coureur José Froilán González wint in een Ferrari de Britse Grote Prijs op het circuit van Silverstone. Het is voor González, die tevens zijn eerste polepositie scoort, zijn eerste Formule 1-zege. Tevens is het de allereerste zege in de geschiedenis voor de Scuderia Ferrari, de eerste overwinning in een totaal van 218 tot op heden, waarmee het Italiaanse team nog steeds veruit recordhouder is. González' landgenoot Juan-Manuel Fangio maakt er een Argentijns onderonsje van door in een Alfa Romeo als tweede te finishen, de Italiaan Luigi Villoresi wordt in een Ferrari derde. Het is tevens de eerste race ooit in het wereldkampioenschap – de Indy 500 niet meegerekend, die op dat moment nog meetelt voor het WK – die niet gewonnen wordt door Alfa. Fangio zal evenwel aan het eind van het seizoen zijn eerste van vijf wereldtitels pakken, tevens de tweede en laatste voor het automerk uit Milaan. In 2011 maakt Ferrari-rijder Fernando Alonso voorafgaand aan de Britse Grote Prijs een demonstratierondje op de omloop van Silverstone met de authentieke winnende wagen uit 1951. González (geboren op 5 oktober 1922) is momenteel de oudste nog in leven zijnde Grand Prix-winnaar.
(http://img204.imageshack.us/img204/2920/josefroilangonzalez21.jpg)
(http://img42.imageshack.us/img42/1055/alonso37511944265b.jpg)
15 juli 1914
Op deze dag wordt in Bangkok Birabongse Bhanudej Bhanubandh, of kortweg Prins Bira, geboren. De prins resideert voor de Tweede Wereldoorlog in Groot-Britannië, waar hij studeert en waar hij ook met het racevirus besmet geraakt. Hij neemt deel aan diverse competities in de jaren dertig en hervat na de oorlog zijn racecarrière. Op 13 mei 1950 is Bira op de omloop van Silverstone één van de rijders die aan de start staan van de allereerste Grote Prijs in het nieuwe Wereldkampioenschap Formule 1. Hij kwalificeert zich in een Maserati als vijfde, maar valt in de race uit door benzinegebrek. Hij wordt vijfde in Monaco en vierde in Zwitserland, waardoor hij achtste wordt in de eindstand van het allereerste WK. Bira rijdt Formule 1 tot en met 1955, waarbij hij enkel in de Franse Grote Prijs van 1954 middels een vierde plaats opnieuw punten scoort. Aan het eind van dat jaar beëindigt hij zijn autosportcarrière, waarna hij zich concentreert op het zeilen. In 1956, 1960, 1964 en 1972 neemt hij in deze discipline deel aan de Olympische spelen. Op 23 december 1985 sterft Bira in Londen op 71-jarige leeftijd aan een hartaanval.
(http://img803.imageshack.us/img803/1674/1440x330.jpg)
16 juli 1977
James Hunt (McLaren-Ford) wint op de omloop van Silverstone de Britse Grote prijs. Voor de titelverdediger is deze thuiszege pas de eerste overwinning van het seizoen, nadat hij in de eerste seizoenshelft vaak door het pechduiveltje getroffen werd. Dat laatste geldt evenzeer voor de Noord-Ier John Watson (Brabham-Alfa), die naast Hunt op de eerste rij start, bijna vijftig ronden op kop rijdt maar dan voor de zoveelste keer dit jaar met pech naar de kant moet. Hunt neemt de leiding over en rijdt vervolgens probleemloos naar de zege. WK-leider Niki Lauda (Ferrari) finisht als tweede, Gunnar Nilsson (Lotus-Ford) als derde. Voor de Zweed is het de laatste punten- en podiumfinish uit zijn carrière. Zijn prestaties zullen de rest van het seizoen steeds verder achteruit gaan, tot in het najaar bij hem kanker wordt vastgesteld. In oktober 1978 zal hij overlijden. Op Silverstone zijn er ook twee opvallende nieuwkomers in het deelnemersveld. De Fransman Jean-Pierre Jabouille keert terug in het peloton met Renault, dat zijn debuut in de hoogste klasse van de autosport maakt. Het Franse team brengt enkele opvallende technische innovaties mee naar de Formule 1: de radiaalband van Michelin en, nog belangrijker, een 1,5 liter turbomotor. De wagen, door de Britse constructeurs smalend 'de gele theepot' genoemd, haalt de finish niet, maar de turbotechniek zal binnen enkele jaren de Formule 1 helemaal domineren. Een andere opvallende debutant is de Canadees Gilles Villeneuve, die in een derde McLaren rijdt. Hoewel de coureur nog geen enkele Formule 1-ervaring heeft, rijdt hij in de beginfase meteen met de kopgroep mee. Een pitstop werpt hem terug tot achterin het veld, maar zijn naam is gevestigd en reeds aan het eind van het seizoen zal hij in een Ferrari zitten; de geboorte van een legende. In de trainingen tenslotte is er een zware crash van de Brit David Purley (LEC-Ford). De man die in 1973 op Zandvoort nog tevergeefs trachtte zijn landgenoot Roger Williamson van de vuurdood te redden loopt verschillende zware breuken op, die het einde van zijn Formule 1-carrière betekenen. In 1985 zal hij uiteindelijk zelf de dood vinden bij een crash met een sportvliegtuigje.
(http://img692.imageshack.us/img692/5241/renaultp.jpg)
(http://img196.imageshack.us/img196/2174/mclarenm23gillesvillene.jpg)
Jeetje SDG, wat een goede stukken schrijf je.
Erg leuk om te lezen, die zouden zo op de FP geplakt kunnen worden bij wijze van spreken... ;)
Dank iig, lees ze met plezier. :)
17 juli 1971
Jackie Stewart (Tyrrell-Ford) wint op het circuit van Silverstone de Grote Prijs van Groot-Brittannië. Voor de Schot is het de tweede en laatste thuiszege in zijn carrière. De Zwitser Clay Regazzoni (Ferrari) start vanop de polepositie en heeft ook de beste start, maar de als tweede gestarte Stewart heeft slechts enkele ronden nodig om het commando over te nemen en autoritair naar een zoveelste zege te rijden. Ronnie Peterson (March) eindigt tweede, Emerson Fittipaldi (Lotus) derde. Jo Siffert (BRM) rijdt in de trainingen de derde tijd, maar finisht net als zijn teamgenoot Howden Ganley in het middenveld buiten de punten; een passend eerbetoon aan Pedro Rodríguez, die een week daarvoor verongelukte tijdens een sportwagenrace op de Duitse Norisring, is het Britse team niet gegund. In de WK-stand slaat Stewart stilaan een beslissende kloof op weg naar zijn tweede wereldtitel: zijn voorsprong op zijn dichtste achtervolger Jacky Ickx (Ferrari) bedraagt na zes van de elf races nu al 23 punten.
(http://img404.imageshack.us/img404/5963/stewart71england02.jpg)
18 juli 1965
Jim Clark (Lotus-Climax) wint op het circuit van Zandvoort de Grote Prijs van Nederland. Zijn landgenoot Graham Hill (BRM) rijdt de beste trainingstijd, voor Clark en Richie Ginther (Honda). De Amerikaan neemt bij de start de leiding, die na twee ronden overgenomen wordt door Hill. De Brit wordt na zes ronden op zijn beurt gepasseerd door Clark, die de leiding niet meer zal afstaan en uiteindelijk wint voor Jackie Stewart (BRM) en Dan Gurney (Brabram-Climax). Hill, die als vierde finisht, ziet in de WK-stand Clark, die zijn vijfde seizoenszege en al de vierde overwinning op rij behaalt, verder weglopen: Jimmy heeft nu 45 punten, tegenover 26 voor Hill en 25 voor Stewart. Twee weken later zal Clark op de Nürburgring opnieuw zegevieren en zo zijn tweede wereldtitel pakken.
(http://img20.imageshack.us/img20/3695/tumblrlxkw7dcs5w1qdcd2w.jpg)
19 juli 1958
Peter Collins wint in een Ferrari de Britse Grote Prijs op het circuit van Silverstone. De Britse rijder is na 75 ronden de beste voor zijn teamgenoot Mike Hawthorn en Roy Salvadori (Cooper-Climax). Stuart Lewis-Evans (Vanwall) zorgt ervoor dat de eerste vier plaatsen in de uitslag naar Britse coureurs gaan. Een andere Britse rijder, Jack Fairman, neemt in een Connaught de start in plaats van Bernie Ecclestone, die na de kwalificaties forfait geeft. De Britse Grote Prijs van 1958 markeert zo het laatste optreden als piloot van de man die later de absolute nummer één van de Formule 1 zal worden. Het is tevens de derde en laatste zege van Collins, die in de volgende race op de Nürburgring dodelijk zal verongelukken. Doordat in de vorige race in Frankrijk ook al Luigi Musso verongelukte, verliest Ferrari zo op amper enkele weken tijd twee van zijn coureurs.
(http://img684.imageshack.us/img684/5641/d904927460f594bb81ed02b.jpg)
20 juli 1964
Op deze dag wordt in het West-Duitse Sankt-Ingbert (in het Saarland) Bernd Schneider geboren. Hij is genoemd naar de legendarische vooroorlogse autoracer Bernd Rosemeyer en krijgt dan ook met de paplepel het racevirus mee. Schneider debuteert in de karts en Formule Ford en stapt in 1986 over naar de Duitse Formule 3, waar hij in 1987 de titel pakt. Het Duitse Zakspeed-team biedt hem vervolgens voor 1988 een zitje aan in de Formule 1. Het team, dat sedert 1985 actief is in de hoogste klasse van de autosport, maakt gebruik van zijn eigen turbomotoren, die niet bepaald een succes genoemd kunnen worden. 1988 vormt daar in het allerlaatste turbojaar geen uitzondering op. De jonge Schneider heeft het niet makkelijk in zijn debuutjaar; pas in de vierde race van het seizoen, in Mexico, kan hij zich voor de eerste maal kwalificeren. Hij doet dit evenwel met verve: op de op grote hoogte gelegen omloop, waar de turbomotoren een voordeel hebben op hun atmosferische tegenstanders, rijdt hij de vijftiende trainingstijd, slechts één plaats achter de Williams van vice-wereldkampioen Nigel Mansell. Het is meteen één van de hoogtepunten in het seizoen van Schneider. Hij rijdt de race evenwel niet uit en de volgende gelukte kwalificatiepoging komt er pas in Frankrijk, bij de zevende race. Weer twee races later, in Duitsland, bereikt hij voor eigen publiek voor de eerste keer de finish; hij eindigt als twaalfde. In België finisht hij als dertiende en in Italië en Japan valt hij opnieuw uit. Maar liefst tien keer slaagt hij er niet in zich te kwalificeren; niemand doet slechter dit jaar. Niettemin mag hij ook in 1989 bij Zakspeed blijven. Het team heeft dit jaar de beschikking over de nieuwe, atmosferische Yamaha-motor. Op papier een veelbelovende combinatie, maar het wordt een regelrecht rampjaar. De Japanse motoren gaan helemaal gebukt onder de kinderziekten en Schneider raakt slechts tweemaal door de prekwalificaties, waartoe Zakspeed dit jaar veroordeeld is. In Brazilië valt hij uit na een crash en in Japan is zijn optreden na één rondje alweer afgelopen. Zijn teamgenoot, de Japanner Aguri Suzuki, presteert nog slechter en raakt geen enkele keer door de prekwalificaties. Zakspeed gooit aan het eind van het seizoen dan ook teleurgesteld de handdoek in de ring. In 1990 mag Schneider in de openingsrace van het seizoen in het Amerikaanse Phoenix invallen bij Arrows als vervanger van de gekwetste Alex Caffi. Hij finisht als twaalfde, een evenaring van zijn beste resultaat. Ook in de op twee na laatste race in Spanje rijdt hij voor het Britse team. Hij weet zich echter niet te kwalificeren. Het is meteen zijn allerlaatste optreden in de Formule 1.
(http://img528.imageshack.us/img528/5462/5377776810c3ae96fe5ez.jpg)
In hetzelfde jaar 1990 echter verlegt de Duitser reeds zijn actieterrein van de eenzitters naar andere raceklassen. Hij neemt met Porsche deel aan het WK sportwagens en in 1992 stapt hij over naar de DTM, waar hij met Mercedes rijdt. Schneider, die in de Formule 1 geen potten kon breken, blijkt plots helemaal open te bloeien en wint regelmatig races. In 1995 pakt hij zelfs de titel. Wanneer de DTM er eind jaren negentig enkele jaren mee ophoudt, stapt Schneider over naar de GT-klasse, waar hij in 1997 prompt wereldkampioen wordt. In 2000 wordt de DTM nieuw leven ingeblazen en Schneider, die in de tussenliggende jaren Mercedes trouw gebleven is (hij maakt o.a. deel uit van de Le Mans-équipe), keert terug naar de serie. Het wordt een ongezien succesverhaal: de Duitser wordt maar liefst vier keer kampioen, in 2000, 2001, 2003 en 2006, en finisht als tweede in 2002. 'Mister DTM', zoals hij ondertussen genoemd wordt, rijdt nog mee tot in 2008 en ieder jaar wint hij minstens één race. Aan het eind van dat seizoen zet hij een punt achter zijn autosportloopbaan. Met vijf titels, 43 overwinningen, 25 poles en 59 snelste rondes is Bernd Schneider de meest succesvolle DTM-coureur aller tijden en één van de grootste namen uit de Duitse autosport. Een opvallende carrièrewending toch voor een coureur die eertijds in de Formule 1 gewogen en te licht bevonden werd.
(http://img59.imageshack.us/img59/7521/800pxberndschneider.jpg)
Mooi verhaal. Zo blijkt het maar weer dat het rijden van toerwagens heel anders is dan van formule(1)wagens. Opvallend dat zijn landgenoot Schumacher in dezelfde periode juist de toerwagens verruilt voor de F1 en daar helemaal opbloeit!
21 juli 2002
Michael Schumacher wint op de omloop van Magny-Cours de Grote Prijs van Frankrijk en kroont zich daarmee voor de vijfde keer in zijn carrière tot wereldkampioen Formule 1. De Duitse Ferrari-coureur evenaart hiermee het record aantal titels van de Argentijn Juan-Manuel Fangio. De titel van Schumacher is de snelste die ooit in de hele Formule 1-geschiedenis vergeven wordt: na elf van de zeventien races van 2002 is de titelstrijd al gestreden; tevens is 21 juli de vroegste datum in de geschiedenis waarop het wereldkampioenschap al beslist is. Schumacher, die naast Juan-Pablo Montoya (Williams-BMW) vanop de pole start, ziet al in de opwarmronde één van de laatste coureurs die nog rekenkundig een waterkansje maken op de titel verdwijnen wanneer zijn teamgenoot Rubens Barrichello voor de zoveelste keer dit jaar door het pechduiveltje getroffen wordt. Net zoals in Spanje is de race van de Braziliaan nog voor de eigenlijke start al afgelopen. Montoya leidt het eerste deel van de race, maar na de pitstops lijkt niets Schumacher nog van de zege af te houden. Tot hij een drive-through krijgt voor het overschrijden van de witte lijn bij het uitrijden van de pitstraat. Het brengt Kimi Raikkönen (McLaren-Mercedes) aan de leiding. De Fin lijkt vervolgens op zijn eerste overwinning af te stevenen, tot hij enkele ronden voor het einde plotseling aan het slippen gaat op een oliespoor uitgesmeerd door de Toyota van Allan McNish. Schumacher reageert bliksemsnel en pakt de koppositie terug, waardoor hij alsnog aan het feesten kan. Raikkönen's teamgenoot David Coulthard pakt de laatste podiumplaats. De stand in het WK zegt alles: Michael Schumacher heeft na elf races 96 punten, tegenover 34 voor Montoya, 32 voor Barrichello en Ralf Schumacher en 30 voor Coulthard. De concurrentie schiet in 2002 op alle fronten tekort en op de vijfde titel van de Duitser valt dan ook niets af te dingen. Magny-Cours is al zijn achtste zege van het seizoen, een aantal dat hij tegen het einde van het jaar nog zal aandikken tot elf. Hij zal bovendien alle wedstrijden van het jaar op het podium beëindigen, ook al een onuitgegeven prestatie. In het al twaalfde seizoen uit zijn Formule 1-carrière is Michael Schumacher dominanter dan ooit. Giancarlo Fisichella (Jordan-Honda) dient forfait te geven voor de race na een zware trainingscrash en de beide Arrows-Cosworth's van Heinz-Harald Frentzen en Enrique Bernoldi rijden één langzaam rondje om als deelnemer gekenmerkt te worden. Het team geeft echter forfait voor de race omdat het in zware financiële problemen zit; het zal het begin van het einde betekenen. De volgende race in Duitsland is de laatste keer dat de wagens de start nemen, hierna valt echter na vijfentwintig seizoenen het doek over Arrows.
(http://img37.imageshack.us/img37/4189/2002francia.jpg)
(http://img862.imageshack.us/img862/9683/27531949.jpg)
22 juli 1984
Niki Lauda (McLaren) wint op de omloop van Brands Hatch de Britse Grote Prijs. Het is een incidentrijke race gekenmerkt door diverse ongevallen, die zelfs in twee delen verreden wordt. De chaos begint al in de startronde, wanneer Eddie Cheever (Alfa Romeo), Stefan Johansson (Tyrrell), Philippe Alliot (RAM) en Jo Garrtner (Osella) met elkaar crashen. Iedereen komt echter met de schrik vrij. Vooraan het veld ontstaat er een spannend gevecht om de kop tussen wereldkampioen Nelson Piquet (Brabham) en de beide McLaren-rijders Alain Prost en Niki Lauda. De Braziliaan verliest na twaalf ronden de leiding wanneer zijn motor olie begint te verliezen, maar hij wordt echter gered door een zware crash van Jonathan Palmer (RAM), die de wedstrijdleiding noopt de race stil te leggen. Doordat de laatste ronde voor de crash niet meegeteld wordt, kan Piquet bij de herstart opnieuw vanop kop vertrekken. Prost is de wereldkampioen echter te slim af en lijkt naar de zege te rijden, tot zijn motor de geest geeft. Lauda, die ondertussen ook al Piquet voorbijgegaan is, erft de leiding en hij zal deze niet meer afstaan. Piquet krijgt de laatste vijf ronden nog turboproblemen en zal uiteindelijk zelfs met lege handen komen te staan: hij valt van de tweede naar de zevende plaats terug. Derek Warwick (Renault) schuift zo door naar de tweede plaats, Ayrton Senna (Toleman) wordt derde en scoort zijn tweede podiumplaats in zijn carrière, na zijn sensationele regenrace in Monaco. Senna's teamgenoot Johnny Cecotto loopt bij een crash in de trainingen zware breuken op, wat het einde van zijn Formule 1-carrière betekent. De Venezolaanse ex-wereldkampioen motorracen komt na zijn revalidatie nog vele jaren uit in diverse toerwagenklassen, waaronder de DTM. Momenteel rijdt zijn zoon Johnny Cecotto Jr. in de GP2 Series.
(http://img94.imageshack.us/img94/1021/47803230.jpg)
Vandaag geen geschiedenisles van mij, er is op 23 juli kennelijk niets schokkends gebeurd. :)
24 juli 2005
Fernando Alonso (Renault) wint op de Hockenheimring de Grote Prijs van Duitsland. Voor de Spanjaard is het al de zesde zege van het seizoen. Alsonso's grote rivaal Kimi Raikkönen (McLaren-Mercedes) vertrekt van op pole position en leidt ook het eerste deel van de race, tot hij met pech uitvalt. Het is al de derde keer dit seizoen dat de Fin in leidende positie uitvalt en evenveel keer kan Alonso hiervan profiteren om de volle winst te grijpen en zijn leiderpositie in de WK-stand nog wat te verstevigen. De andere McLaren-rijder, Juan-Pablo Montoya, moet door een spin in zijn kwalificatierondje achteraan starten, maar een indrukwekkende inhaalrace brengt hem tot op de tweede plaats. Jenson Button (BAR-Honda) wordt derde. Voor het vice-wereldkampioenschapsteam van 2004 is het pas de eerste podiumfinish dit seizoen. Giancarlo Fisichella (Renault) wordt vierde en weet de met bandenproblemen kampende titelverdediger Michael Schumacher (Ferrari), die een degelijk wedstrijdbegin alweer niet weet te verzilveren, nipt af te houden. Bij Minardi rijdt de Nederlander Robert Doornbos zijn eerste Grote Prijs. Dit als vervanger van de Oostenrijker Patrick Friesacher, die zijn Formule 1-carrière door geldgebrek ten einde ziet komen.
(http://img99.imageshack.us/img99/3392/431425070530830.jpg)
Schoof Kimi niet van de baan na een klapband? McLaren liet de Fin buiten omdat wisselen niet -zomaar- toegestaan. Later werd de regel geschrapt omdat het leidde tot gevaarlijke situaties.
Citaat van: Wizard op 24 juli 2012 - 17:14:28
Schoof Kimi niet van de baan na een klapband? McLaren liet de Fin buiten omdat wisselen niet -zomaar- toegestaan. Later werd de regel geschrapt omdat het leidde tot gevaarlijke situaties.
Dat was op de Nürburgring, in de laatste ronde van de race.
25 juli 1982
René Arnoux (Renault) wint op het Circuit Paul Ricard de Grote Prijs van Frankrijk, voor zijn teamgenoot Alain Prost. Het is de eerste keer sedert de openingsrace in Kyalami dat beide Renaults in de punten finishen en het is tevens de allereerste dubbelzege in de geschiedenis van de Franse constructeur. De Ferrari-coureurs Didier Pironi en Patrick Tambay maken het Franse overwicht compleet door als derde en vierde te finishen. Desondanks is het een zege met een nare nasmaak. Voorafgaand aan de race heeft men bij Renault immers teamorders uitgevaardigd waarbij overeengekomen is dat Prost de race mag winnen indien beide Renault-wagens op kop rijden. Prost staat er immers het beste voor in de WK-stand en hij kan de punten dan ook goed gebruiken. Arnoux, die ondertussen al meer dan twee jaar droog staat, wil zelf ook graag eindelijk nog eens winnen en lapt de teamorders aan zijn laars. Het is de tweede keer dit seizoen dat dit gebeurt: eerder al negeerde Didier Pironi bij Ferrari teamorders in Imola. Prost en Renault zijn woedend over het verraad van Arnoux, die zich nadien niet meer welkom voelt bij het team. Korte tijd later tekent hij dan ook een contract bij Ferrari voor 1983. In de race is er een zware crash tussen Mauro Baldi (Arrows) en Jochen Mass (March), waarbij laatstgenoemde over de bandenstapels en vanghekkens vliegt en in een publiekszone landt. Bij het ongeval raken een paar toeschouwers lichtgewond, terwijl Mass heelhuids uit zijn brandende wagen weet te ontsnappen. De voormalige Duitse Grand Prix-winnaar houdt de Formule 1 hierna echter definitief voor bekeken. Het is ook de laatste wedstrijd voor Didier Pironi: tijdens de kwalificaties voor de volgende race in het Duitse Hockenheim raakt hij ernstig gewond bij een crash, die het einde van zijn racecarrière betekent.
(http://img703.imageshack.us/img703/5342/91140970.jpg)
26 juli 1987
Nelson Piquet (Williams-Honda) wint de Grote Prijs van Duitsland op de Hockenheimring. Het bijna zeven kilometer lange circuit met zijn lange rechte stukken is traditioneel een zware belasting voor de betrouwbaarheid van de wagens en dit jaar is dat niet anders: slechts zeven van de zesentwintig gestarte wagens worden geklasseerd. Nadat o.a. de Williams-Honda van Nigel Mansell, de beide Ferrari's van Gerhard Berger en Michele Alboreto en de Benetton-Ford van Thierry Boutsen vooraan al het veld hebben moeten ruimen, lijkt titelverdediger Alain Prost (McLaren/TAG) op zijn derde seizoenszege af te stevenen, tot ook hij drie ronden voor het einde alsnog uitvalt. De weg ligt zo open voor Nelson Piquet om na vijf tweede plaatsen eindelijk zijn eerste zege van het seizoen te boeken. De Braziliaan neemt tevens de leiding over in de WK-stand en legt door zijn regelmaat stilaan de basis voor zijn derde wereldtitel, die hij dit jaar zal veroveren. Stefan Johansson (McLaren/TAG) finisht ondanks een klapband in de laatste ronde als tweede, Ayrton Senna (Lotus-Honda) wordt een teleurstellende derde, al op meer dan een ronde van winnaar Piquet. De resterende punten zijn voor niet-turbowagens, die van het hoge aantal uitvallers profiteren om te scoren op een circuit waar ze normaal gezien kansloos zijn: Philippe Streiff en Jonathan Palmer (Tyrrell) worden vierde en vijfde, Philippe Alliot (Larrousse) zesde. Voor het team van voormalig Renault-teammanager Gérard Larrousse is het het eerste punt in zijn bestaan.
(http://img163.imageshack.us/img163/3743/piq8719.jpg)
De kort voor het einde uitgevallen Prost krijgt in de uitloopronde een lift naar de pits van winnaar Piquet
27 juli 1997
Gerhard Berger (Benetton-Renault) wint de Grote Prijs van Duitsland op de Hockenheimring. Voor Benetton is het pas de eerste zege sedert Michael Schumacher eind 1995 het team verliet. Het zal tevens de laatste zege voor Benetton blijken, dat nog tot eind 2001 onder deze naam meedoet en vervolgens omgedoopt wordt tot Renault. Ook voor Berger is het de laatste zege in de Formule 1, die hij aan het eind van het seizoen vaarwel zal zeggen. De zege van de Oostenrijker is des te opmerkelijker aangezien hij in Duitsland voor de eerste keer opnieuw op de startgrid staat na een afwezigheid van drie wedstrijden wegens ziekte. Het weerhoudt er hem niet van het hele weekend naar zijn hand te zetten: niet alleen wint hij de race, maar hij rijdt in de kwalificaties eveneens de snelste tijd en rijdt ook nog eens de snelste raceronde. Berger moet enkel door de pitstops even de leiding afstaan aan Giancarlo Fisichella (Jordan-Peugeot), maar voor de rest staat er geen maat op de bijna 38-jarige veteraan, die een nagenoeg perfect weekend beleeft. Fisichella valt een paar ronden voor het einde nog uit, waardoor WK-leider Michael Schumacher (Ferrari) als tweede finisht. Mika Häkkinen (McLaren-Mercedes) wordt derde, Jarno Trulli (Prost-Honda) eindigt als vierde en scoort zo zijn eerste punten uit zijn carrière. Jacques Villeneuve (Williams-Renault) valt uit na een mislukte inhaalpoging op Trulli, waardoor de Canadees in de WK-tussenstand kostbare punten verspeelt in de strijd met Schumacher. De Duitser heeft nu 53 punten, tegenover 43 voor Villeneuve. De rest van het deelnemersveld is stilaan kansloos aan het worden: Alesi heeft als derde slechts 22 punten. Het WK van 1997 zal vanaf nu definitief op tweestrijd uitdraaien.
(http://img43.imageshack.us/img43/9131/germangpthepodiumi.jpg)
28 juli 1924
Op deze dag wordt in Rome Luigi Musso geboren. De Italiaan rijdt in de sportwagenklasse vooraleer hij in 1953 in Monza zijn Formule 1-debuut maakt in een Maserati, die hij voor de race deelt met zijn landgenoot Sergio Mantovani. Het duo finisht als zevende. In 1954 rijdt hij opnieuw voor Maserati. In de openingsrace in Argentinië start hij niet omwille van motorproblemen en vervolgens rijdt hij enkel de twee laatste races van het seizoen, in Italië en Spanje. In de laatste race, op het circuit van Pedralbes, wordt hij tweede, meteen zijn eerste punten- en podiumfinish. Het levert hem de achtste plaats op in de eindstand van het WK. In 1955 neemt hij op regelmatige basis deel aan het WK, doch hij finisht slechts tweemaal in de punten, met een derde plaats in Nederland en een vijfde in Groot-Britannië. In 1956 stapt hij over naar Ferrari. In de eerste race voor zijn nieuwe werkgever, in Argentinië, staat hij vrijwillig zijn wagen af aan Juan-Manuel Fangio, die vervolgens de race wint. Musso mag zo meedelen in de zege, waarvoor hij evenwel slechts de helft van de punten toebedeeld krijgt. De Italiaan mist vervolgens een groot deel van het seizoen door een sportwagencrash op de Nürburgring. Pas in de laatste twee races van 1956 keert hij terug in het peloton. In 1957 maakt Musso echter de sprong naar voren: met tweede plaatsen in Frankrijk en Groot-Brittannë en een vierde plaats in Duitsland wordt hij derde in het WK. Ook 1958 begint onder een goed gesternte: hij wordt opnieuw tweede in Argentinië en Monaco. Na die laatste race is hij zelfs even koploper in het WK. Vervolgens eindigt hij zevende in Nederland en valt hij uit in België. Op 6 juli 1958 wordt op het circuit van Reims de Franse GP gereden. Musso rijdt in tweede positie, na zijn teamgenoot Mike Hawthorn, wanneer hij een bocht mist en over de kop slaat. De Italiaan wordt nog in allerijl naar het ziekenhuis gevoerd, waar hij echter zal overlijden. Musso werd 33 jaar oud. Een maand later zal ook zijn teamgenoot Peter Collins verongelukken op de Nürburgring en in januari 1959 sterft ook Hawthorn in een verkeersongeval, nadat hij eind 1958 met de wereldtitel op zak zich uit de Formule 1 terugtrok.
(http://img20.imageshack.us/img20/6396/luigimusso750500.jpg)
29 juli 1973
Op het circuit van Zandvoort wordt na een onderbreking van een jaar opnieuw de Grote Prijs van Nederland verreden. In het tussenliggende jaar is flink in het circuit geïnvesteerd, met o.a. nieuwe pitgebouwen, een nieuwe asfaltlaag en overal langs de omloop nieuwe vangrails, uitloopstroken en allerhande andere veiligheidsvoorzieningen, die van de Nederlandse omloop een modelcircuit moeten maken. Het kan echter niet verhinderen dat de Grote Prijs van Nederland overschaduwd wordt door een afschuwelijk ongeluk, wanneer na acht ronden de jonge Brit Roger Williamson (March) vlak voor de Panoramabocht in de vangrails crasht, over de kop slaat en ondersteboven verder schuift, tot hij aan de andere kant van de baan tot stilstand komt. De wagen vliegt hierbij in brand en Williamson kan op eigen kracht het wrak niet meer verlaten. Williamson's landgenoot David Purley (March) aarzelt geen moment, zet zijn auto langs de kant en rent naar het brandende wrak om hulp te bieden. Daar stelt hij tot zijn afgrijzen vast dat er slechts één brandblusser voorhanden is en dat hij bovendien de enige in de nabijheid van het wrak is die over brandvrije kledij beschikt. Doordat de brandweerwagen, die vanuit de pitstraat moet komen, veel te lang op zich laat wachten en de wedstrijdleiding de race weigert af te breken, staat Purley er helemaal alleen voor, ook al omdat geen enkele van de andere rijders die het brandende wrak passeren stopt om hulp te bieden. Met de moed der wanhoop probeert Purley zijn collega van de vuurdood te redden, maar omwille van de bomvolle benzinetanks is er geen blussen aan en bovendien is de wagen te zwaar om door één persoon omgekeerd te worden. Wanneer hij tot het besef komt dat alle hulp tevergeefs is, stort Purley in, verbitterd en in shock door onmacht en onbegrip. Wanneer de hulpdiensten eindelijk ter plaatse arriveren, kunnen ze enkel nog een dode coureur bergen. Roger Williamson werd 25 jaar oud en de Grote Prijs van Nederland was pas zijn tweede Grand Prix-deelname, nadat hij twee weken eerder in de Britse Grote Prijs op Silverstone zijn debuut maakte. Nooit eerder kwam de dood in de Formule 1 zo accuraat vastgelegd in al zijn gruwelijkheid via de tv de huiskamers binnen en de race markeert dan ook een nieuw keerpunt in de strijd voor meer veiligheid in de autosport. De wedstrijd, door Ulrich Schwab in 'Grand Prix 1973' omschreven als 'een race die als geen ander het aanzien van de automobielsport heeft geschaad', wordt uiteindelijk gewonnen door Jackie Stewart, voor zijn Tyrrell-teamgenoot François Cevert. Dit nadat Ronnie Peterson (Lotus), die nagenoeg de hele race op kop rijdt, enkele ronden voor de finish alsnog met pech uitvalt. Er is echter niemand die na de race nog oog heeft voor de uitslag. De zesentwintigste zege van Stewart – een nieuw record – alsook de allereerste podiumfinish van James Hunt als derde en de mooie zesde plaats – inclusief bijbehorend WK-punt – van thuisrijder Gijs Van Lennep (Iso-Marlboro) verzinken zo in alle commotie.
(http://img163.imageshack.us/img163/4196/davidpurleyrogerwilliam.jpg)
http://www.zie.nl/video/auto/Roger-Williamson-crash-op-Zandvoort-1973/m1cz7vhfh6kw
http://www.geschiedenis24.nl/andere-tijden/afleveringen/2003-2004/Dood-op-het-circuit.html
30 juli 2000
Rubens Barrichello (Ferrari) wint op de Hockenheimring de Grote Prijs van Duitsland. Voor de Braziliaan is het zijn allereerste zege in de Formule 1, die als een behoorlijke verrassing komt, aangezien hij door de wisselvallige weersomstandigheden in de kwalificatiesessie op zaterdag pas de achttiende trainingstijd klokt. Bij de tumultueuze start, waarbij zijn teamgenoot Michael Schumacher – voor de Duitse WK-leider is het al de derde uitvalbeurt op rij – en Giancarlo Fisichella (Benetton) door een crash uit de race verdwijnen, maakt Barrichello echter al meteen een flink aantal plaatsen goed en hij rukt in de volgende ronden langzaam maar zeker op naar voren. De McLaren's van Mika Häkkinen en David Coulthard lijken echter buiten bereik. Tot na vijfentwintig ronden plotseling de safetycar moet uitrukken omwille van een toeschouwer op de baan. Het blijkt om een ontslagen werknemer van Mercedes te gaan die met deze actie tegen zijn ontslag wil protesteren. Vlak na de herstart is er een zware crash tussen Jean Alesi (Prost) en Pedro Diniz (Sauber), die voor een tweede safetycarfase zorgt, en nog enkele ronden later begint het plotseling te regenen. Nagenoeg iedereen komt de pits in voor regenbanden, maar Barrichello blijft buiten. Het blijkt een goede gok geweest te zijn, want de regen is inmiddels gestopt en de baan droogt snel weer op. Barrichello wordt niet meer bedreigd en wint zo zijn eerste Grote Prijs, voor Häkkinen en Coulthard. Hij is de eerste Braziliaanse winnaar in de Formule 1 sinds de betreurde Ayrton Senna en op het erepodium laat hij dan ook zijn oprechte vreugdetranen de vrije loop. Hoewel er het nodige geluk mee gemoeid was, is er niemand die de sympathieke coureur deze welverdiende zege misgunt.
(http://img254.imageshack.us/img254/7172/163p760568.jpg)
31 juli 1954
De Argentijnse coureur Onofre Marimón verongelukt dodelijk tijdens de kwalificaties voor de Grote Prijs van Duitsland op de Nürburgring. In de Weherseifen-bocht, halverwege de 22 kilometer lange omloop, raakt de Maserati van Marimón van de baan en vliegt daarbij over kop. De coureur overlijdt ter plaatse.
Hij reed in totaal elf Grote Prijzen en scoorde tweemaal een derde plaats als beste resultaat: in 1953 in België en in 1954 in Groot-Brittannië. Marimón werd 30 jaar oud. Hij is de eerste coureur uit de Formule 1-geschiedenis die de dood vindt tijdens een officieel Grand Prix-weekend.
(http://img198.imageshack.us/img198/3762/mas20.jpg)
(http://img716.imageshack.us/img716/3276/imagen5kt.jpg)
1 augustus 1976
Op de Nürburgring wordt de Grote Prijs van Duitsland verreden. De twee grote uitdagers van het seizoen, James Hunt (McLaren) en Niki Lauda (Ferrari) vertrekken van op de eerste startrij in een race die voorgoed de geschiedenisboeken in zal gaan.
De wedstrijd gaat van start op een natte baan en iedereen, met uitzondering van thuisrijder Jochen Mass (McLaren), vertrekt dan ook op regenbanden. Na één ronde droogt de baan echter op en iedereen zoekt de pits op voor slicks, waardoor Mass door zijn gok de gelukkige held van de dag lijkt te gaan worden.
Maar in de tweede ronde wordt de wedstrijd plotseling stilgelegd door een zwaar ongeluk van Niki Lauda. De titelverdediger vliegt in een snelle linksbocht van de baan en wordt terug het circuit op geslingerd, waarbij zijn wagen in brand vliegt. Harald Ertl (Hesketh) en Brett Lunger (Surtees) kunnen het wrak niet meer ontwijken en knallen tegen de Ferrari aan. Beide rijders stappen onmiddellijk uit om hulp te bieden, hierbij geholpen door Guy Edwards (Hesketh) en Arturo Merzario (Williams).
Met z'n vieren slagen ze erin Lauda uit de vlammen te redden, maar de Oostenrijker heeft zware brandwonden opgelopen en wordt in kritieke toestand naar het ziekenhuis overgebracht. Gedurende enkele dagen zal hij tussen leven en dood zweven en het ziet er dan ook zeer somber uit voor zijn racecarrière.
Doch Lauda komt zijn verwondingen te boven en in de loop van de maand augustus voltrekt zich het wonder: hoewel hij voor het leven verminkt is, herstelt hij zodanig snel dat hij reeds begin september, vijf weken na de crash die hem ei zo na het leven kostte, op Monza terug achter het stuur kruipt voor de Grote Prijs van Italië, waarin hij als vierde finisht.
James Hunt, die uiteindelijk de opnieuw gestarte Duitse Grote Prijs zal winnen voor Jody Scheckter (Tyrrell) en Jochen Mass, maakt van Lauda's afwezigheid echter gebruik om een groot deel van zijn achterstand in het WK ongedaan te maken, waardoor hij de titelstrijd tot de laatste race van het seizoen in Japan zal weten te rekken en uiteindelijk met één puntje verschil de titel in 1976 zal pakken.
Het ongeluk van Lauda betekent de definitieve doodsteek voor de oude Nürburgring, die de Formule 1 voortaan voorgoed links zal laten liggen, ten voordele van Hockenheim. In 1984 zal vlak naast de oude 'Ring' een gloednieuw en modern Grand Prix-circuit van iets meer dan vier kilometer lengte geopend worden.
(http://img7.imageshack.us/img7/4654/8103t.jpg)
2 augustus 1970
Jochen Rindt (Lotus) wint de Grote Prijs van Duitsland. De wedstrijd wordt dit jaar bij uitzondering niet op de Nürburgring verreden omdat de Grand Prix-coureurs uit veiligheidsoverwegingen weigeren op de vertrouwde locatie van start te gaan, tenzij de omloop over zijn hele lengte voorzien zou worden van vangrails.
In de nog resterende tijdsspanne blijkt dit niet meer realiseerbaar, waardoor het Formule 1-circus naar Hockenheim trekt. Na de tragische dood van Jim Clark in 1968 werden hier wel al grondige vernieuwingswerken uitgevoerd, waardoor de rijders hier in veiliger omstandigheden hun werk kunnen doen.
Jacky Ickx (Ferrari) rijdt de snelste trainingstijd, voor Rindt, maar aan de finish zijn de rollen omgedraaid. Geen van beide rijders wil de zege echter aan de ander cadeau doen; de Oostenrijker en de Belg maken er een schitterend duel van waarbij beiden elkaar voortdurend bekampen om de koppositie, terwijl rondom hen de andere favorieten vallen als vliegen.
De snelle Hockenheimring, met zijn eindeloos lange rechte stukken doorheen de bossen, is dan ook een ware uitputtingsslag voor de motoren. Oliver, Peterson, Brabham, Stewart, Regazzoni, Amon, Hill, Surtees... de lijst met uitvallers door motorpech is lang en indrukwekkend.
Slechts zeven wagens bereiken uiteindelijk de finish. Rindt wint uiteindelijk de race met zeven tienden van een seconde voorsprong op Ickx, Denny Hulme (McLaren) finisht als derde al bijna op anderhalve minuut. De jonge Braziliaan Emerson Fittipaldi (Lotus) finisht in de pas tweede race uit zijn carrière al meteen als vierde.
Voor Rindt is het al zijn vijfde overwinning van het seizoen en tevens de vierde op rij, waarmee hij zijn voorsprong in de WK-stand nog wat verstevigt. Hij heeft nu 45 punten, tegenover 25 voor Jack Brabham en 20 voor Denny Hulme. Weinigen kunnen dan ook vermoeden dat de zege van Rindt in Duitsland zijn laatste is geweest: in de volgende race in Oostenrijk valt hij uit met pech en bij de daaropvolgende wedstrijd in Italië zal hij de dood vinden tijdens de trainingen.
(http://img62.imageshack.us/img62/9349/70ger05.jpg)
3 augustus 1899
Op deze dag wordt in Monaco Louis Chiron geboren. Hij leert al op jonge leeftijd autorijden, wat hem in de Eerste Wereldoorlog een functie als chauffeur in het Franse leger oplevert. Na de oorlog schopt hij het zelfs tot privéchauffeur van de Franse maarschalken Pétain en Foch, waarna hij een autosportcarrière begint.
Tijdens het interbellum is Chiron één van de grote namen in de Europese autosport. Hij rijdt o.a. voor Bugatti, Alfa Romeo en Mercedes en op zijn erelijst komen o.a. de Grote Prijzen van Frankrijk, België, Italië, Spanje en Duitsland te staan.
In 1929 rijdt hij de 500 Mijl van Indianapolis, in 1931 wint hij de Grote Prijs van Monaco – waarmee hij nog steeds de enige Monegask ooit is die de race op het stratencircuit op zijn naam wist te schrijven – en in 1933 wint hij samen met Luigi Chinetti de 24 Uur van Francorchamps. In 1938 beëindigt hij zijn autosportcarrière, maar na de Tweede Wereldoorlog waagt hij een comeback.
Hoewel hij ondertussen de voor een autoracer vrij hoge leeftijd van 50 jaar bereikt heeft, neemt hij in 1950 met een Maserati deel aan het allereerste wereldkampioenschap Formule 1. Reeds in de tweede race van het seizoen, voor eigen publiek in Monaco, scoort Chiron een derde plaats. Het is evenwel zijn enige puntenfinish in zijn Formule 1-carrière. Hij behaalt weliswaar nog enkele zesde plaatsen, maar in de eerste jaren van de Formule 1 scoren enkel de eerste vijf rijders aan de aankomst punten.
1951 is zijn laatste volledige seizoen in de Formule 1. In 1952 heeft hij een zwaar ongeval op de omloop van Silverstone en nadien neemt hij slechts nog occasioneel aan Grote Prijzen deel, hoofdzakelijk dan nog voor eigen publiek in Monaco. In 1954 wint hij ook nog de Rally van Monte-Carlo.
In 1956 staat hij in het prinsdom voor het laatst op de startgrid. Met zijn 56 jaar is Chiron daarmee de oudste rijder ooit die een Formule 1-race rijdt. In 1958 schrijft hij zich nog een laatste keer in, maar hij kan zich niet meer kwalificeren. Op 58-jarige leeftijd zegt hij de autosport op het hoogste niveau voorgoed vaarwel.
Louis Chiron sterft uiteindelijk op 22 juni 1979 in Monaco, op 79-jarige leeftijd. Aan de haven is te zijner nagedachtenis een borstbeeld voor hem opgericht.
(http://img824.imageshack.us/img824/2954/louischironinmontlhryin.jpg)
(http://img254.imageshack.us/img254/1999/p1150826.jpg)
4 augustus 1974
Clay Regazzoni (Ferrari) wint de Grote Prijs van Duitsland op de Nürburgring. Voor de Zwitser is het de eerste overwinning van het seizoen en pas de tweede in zijn carrière, nadat hij in 1970 de Italiaanse Grote Prijs won.
Regazzoni neemt al in de eerste ronde de leiding van de wedstrijd en hij zal deze niet meer afstaan. Jody Scheckter (Tyrrell) wordt tweede, Carlos Reutemann (Brabham) derde. De resterende punten zijn voor het Lotus-duo Ronnie Peterson-Jacky Ickx en Tom Pryce (Shadow), die zijn allereerste WK-punt scoort.
Doordat twee van Regazzoni's belangrijkste rivalen, teamgenoot Niki Lauda en McLaren's Emerson Fittipaldi, al vroeg uit de race verdwijnen, wordt de Zwitser meteen ook de nieuwe leider in de WK-stand. Hij heeft nu 44 punten, tegenover 41 voor Scheckter, 38 voor Lauda en 37 voor Fittipaldi.
De Brit Ian Ashley (Token) en de Fransman Jacques Laffite (Iso-Marlboro) rijden op de Nürburgring hun eerste Formule 1-race. Voor de Nieuw-Zeelander Howden Ganley (Maki) en de Brit Mike Hailwood (McLaren) is het dan weer hun laatste. Beide coureurs worden in de trainingen (Ganley) respectievelijk de race (Hailwood) het slachtoffer van een zwaar ongeval. Voor beiden betekent dit het einde van hun Formule 1-carrière. Hailwood keert, eenmaal hersteld, terug naar zijn oude liefde: het motorracen. In 1981 zal hij de dood vinden bij een verkeersongeval.
(http://img823.imageshack.us/img823/5067/tumblrm5v438wysa1rod8is.jpg)
5 augustus 1984
Alain Prost wint de Duitse Grand Prix op Hockenheim met een McLaren-TAG/Porsche. Zijn teamgenoot Niki Lauda maakt er een dubbelzege van. Voor het team van Ron Dennis, dat tot nu toe het seizoen beheerste, is het al de zevende overwinning uit elf races, maar nog maar pas de tweede dubbele overwinning.
Elio de Angelis (Lotus-Renault), die naast Prost op de eerste rij vertrekt, neemt bij de start de leiding van de race, maar hij zal na acht ronden met turbopech uitvallen. Voor de Italiaan is het pas de eerste keer dat hij in 1984 de finish niet haalt. Titelverdediger Nelson Piquet (Brabham-BMW) neemt vervolgens het commando over, maar ook hij verdwijnt met pech uit de race.
Ook Keke Rosberg (Williams-Honda) is hetzelfde lot beschoren, nadat hij vanaf de negentiende startplaats in het eerste kwart van de wedstrijd een indrukwekkende remonte naar voren maakt, en Ayrton Senna (Toleman-Hart) komt met de schrik vrij uit een zware crash, wanneer het bodywork van zijn auto afgerukt wordt.
Nadien is er niemand die de McLaren's nog kan bedreigen. Renault-rijder Derek Warwick vervolledigt het podium. Het zal voor Warwick, die nog tot en met 1993 in de Formule 1 zal rijden, opmerkelijk genoeg zijn allerlaatste podiumplaats worden. De laatste punten zijn voor Nigel Mansell (Lotus-Renault), Patrick Tambay (Renault) en René Arnoux (Ferrari). In de WK-stand laten Prost en Lauda de rest van het deelnemersveld vanaf nu voorgoed ter plaatse.
De Nieuw-Zeelander Mike Thackwell, in 1980 nog de jongste Formule 1-coureur ooit, vervangt bij Tyrrell Stefan Bellof, die door de diskwalificatie van het team uit het WK de voorkeur geeft aan een manche in het WK voor Sportwagens, waarin hij in 1984 overigens de titel zal pakken. Thackwell kan zich evenwel niet kwalificeren. Het is zijn allerlaatste optreden in de Formule 1. Datzelfde jaar wint hij wel nog het Europese kampioenschap Formule 2, maar het levert hem geen interesse vanuit de Formule 1 meer op. In 1988, op amper 27-jarige leeftijd, zal hij reeds een punt zetten achter zijn autosportcarrière.
(http://img14.imageshack.us/img14/363/tumblrm7q2b131mf1r53nlz.jpg)
6 augustus 1961
Stirling Moss (Lotus) wint op de Nürburgring de Grote Prijs van Duitsland. Voor de Brit is het, na zijn overwinning in de openingsrace in Monaco, zijn tweede zege van het seizoen. Moss is op de 22 kilometer lange omloop sneller dan de technisch superieure Ferrari's van thuisrijder Wolfgang Von Trips en de Amerikaan Phil Hill, die de polepositie pakt.
Tweede in de trainingen, wereldkampioen Jack Brabham (Cooper), neemt bij de start de leiding maar valt al in de eerste ronde uit. Door zijn tweede plaats verstevigt Von Trips zijn leidersplaats in de WK-stand. Bij de volgende race in het Italiaanse Monza zal hij echter, samen met vijftien toeschouwers, de dood vinden bij een zwaar ongeval, waarna Hill de titel pakt.
(http://img21.imageshack.us/img21/6180/mosslotusclimax19610806.jpg)
7 augustus 1983
Ferrari-coureur René Arnoux wint de Grote Prijs van Duitsland op de Hockenheimring. De Fransman, die moeizaam aan zijn eerste Ferrari-seizoen begon, behaalt zo uit de laatste drie Grote Prijzen twee overwinningen, waardoor hij zich plots weer opwerpt als een outsider in de titelstrijd.
Ferrari is trouwens het hele weekend het te kloppen team: beide wagens uit Maranello bezetten de eerste startrij, waarbij de polepositie voor Patrick Tambay is. Zijn uitvallen na een kwart van de race is de enige domper op de feestvreugde, want voor de rest behaalt Arnoux een vlotte zege, met meer dan een minuut voorsprong op de tweede, Andrea De Cesaris (Alfa Romeo).
Dit nadat de in tweede positie rijdende Nelson Piquet (Brabham-BMW) enkele ronden voor het einde alsnog uitvalt. Piquet's teamgenoot Riccardo Patrese pakt de derde podiumplaats. Voor zowel De Cesaris als Patrese, die in 1983 beiden al aan de leiding van een race reden, is het opmerkelijk genoeg pas de eerste puntenfinish van het seizoen.
Alain Prost (Renault) speelt nooit mee om de dichtste ereplaatsen en finisht pas als vierde op bijna een volle ronde van zijn aartsrivaal, maar verstevigt niettemin zijn koppositie in de WK-stand. Niki Lauda, die in zijn McLaren als vijfde over de streep komt, wordt na de race gediskwalificeerd omdat hij bij zijn pitstop achteruit reed in de pitstraat nadat hij zijn pitbox gemist had.
Die vijfde plaats gaat zo naar zijn teamgenoot John Watson. Het laatste puntje is voor Jacques Laffite (Williams). Voor Manfred Winkelhock (ATS-BMW) is Hockenheim het dieptepunt van het seizoen 1983: de Duitser kan zich voor zijn thuisrace in een Duitse wagen met Duitse motor niet kwalificeren.
(http://img99.imageshack.us/img99/802/germangpgridsign.jpg)
9 augustus 1944
Op deze dag wordt in het Franse Clermont-Ferrand Patrick Depailler geboren. De Franse coureur rijdt al enkele jaren in de Formule 2 en sportwagenklassen vooraleer hij in 1974 zijn eerste volledige Formule 1-seizoen rijdt. Anderhalf jaar eerder, in juli 1972, mag hij in een Tyrrell op een steenworp van zijn geboorteplaats al zijn debuut maken tijdens de Franse Grote Prijs op het Charade-circuit. Voor de definitieve start van zijn Formule 1-carrière komt hij opnieuw uit voor Tyrrell, dat na het afscheid van Jackie Stewart en de tragische dood van François Cevert helemaal opnieuw van nul moet herbeginnen. Hij krijgt de Zuid-Afrikaan Jody Scheckter als teamgenoot. Tyrrell is niet langer het wereldkampioenschapsteam van 1973, maar in Zweden rijdt Depailler voor het eerst naar de polepositie en eindigt hij tweede in de race, na Scheckter. Waar Scheckter ook nog wint op Brands Hatch en tot de laatste race meespeelt in de titelstrijd, is het voor Depailler evenwel de enige podiumfinish van het seizoen. Hij wordt negende in de eindstand van het WK met 14 punten.
1975 is van hetzelfde laken een pak, met het verschil dat Tyrrell dit jaar een stuk minder goed scoort in het WK. Enkel in Zuid-Afrika kan het team met de zege aanknopen, wanneer Scheckter voor eigen publiek de overwinning pakt. Depailler wordt in dezelfde race derde, zijn opnieuw enige podiumplaats van het jaar. Hij wordt ook opnieuw negende in de eindstand. 1976 is evenwel het jaar van de grote doorbraak voor de Fransman. Zowel hij als Scheckter beschikken over de nieuwe, revolutionaire Tyrrell P34 met zes wielen, die Depailler in Spanje bovendien als eerste mag besturen. In Zweden pakt het team net als in 1974 een dubbelzege, doch het is weer Scheckter die met de zegebloemen aan de haal gaat. Depailler blinkt echter uit door zijn regelmaat: zevenmaal staat hij in 1976 op het podium, waarvan maar liefst vijfmaal als tweede. In de eindstand van het WK wordt hij vierde, na Hunt, Lauda en Scheckter.
Die laatste vertrekt voor 1977 naar het nieuwe Wolf-team, zodat Depailler bij Tyrrell een nieuwe teamgenoot krijgt in de persoon van de snelle Zweed Ronnie Peterson. Het revolutionaire effect van de P34 is echter stilaan uitgewerkt en het team verliest opnieuw de aansluiting met de top. Twee derde plaatsen in Zuid-Afrika en Japan zijn de beste resultaten voor Depailler, die opnieuw slechts negende wordt in het WK. In 1978 zet Tyrrell dan ook weer een conventionele, door vier wielen aangedreven auto in. Doordat Peterson naar Lotus vertrekt en vervangen wordt door de jonge Franse debutant Didier Pironi, is Depailler nu de absolute nummer één in het team. Het seizoen begint bijzonder voorspoedig. De Fransman wordt derde in de openingsrace in Argentinië en mist op een haartje zijn allereerste zege in Zuid-Afrika, wanneer hij in de laatste rechte lijn door een haperende motor omwille van een leeggereden benzinetank nog de overwinning aan Ronnie Peterson moet laten. In Long Beach wordt hij opnieuw derde en in Monaco breekt een paar weken later dan eindelijk het grote moment aan: Depailler neemt halverwege de kop van de race en rijdt soeverein naar zijn eerste zege in de Formule 1. Het levert hem bovendien de leidersplaats in de WK-tussenstand op. Nadien begint de machine echter te haperen en wordt Tyrrell, net als de rest van de concurrentie, ter plaatse gelaten door Mario Andretti en Ronnie Peterson in hun revolutionaire Lotus 79. Depailler pakt in de resterende races niet meer dan enkele kruimels, maar wordt uiteindelijk nog vijfde in het WK.
De gouden jaren van Tyrrell zijn stilaan voorbij en Depailler verhuist voor 1979 dan ook naar Ligier, waar hij teamgenoot wordt van Jacques Laffite. Het Franse team, dat de voorbije drie jaar een degelijke subtopper was, zet in 1979 naar het voorbeeld van Lotus zijn eerste wingcar in en dit blijkt meteen een schot in de roos. In de eerste twee races van het seizoen, in Argentinië en Brazilië, bezetten beide Ligiers de eerste startrij en rijdt Laffite telkens naar de zege. Depailler wordt in Brazilië tweede en zorgt zo mee voor de enige Ligier-dubbelzege ooit. Vanaf de derde race van het seizoen in Zuid-Afrika heeft Ferrari echter zijn nieuwe auto voor 1979 klaar en het is de Scuderia die zo de leidende rol in het WK overneemt. Depailler behaalt in Spanje op het Jarama-circuit wel nog zijn tweede zege uit zijn carrière. Na de Grote Prijs van Monaco slaat het noodlot echter toe, wanneer de Fransman bij een vlucht met een zweefvliegtuigje neerstort en daarbij zwaargewond geraakt. Het betekent meteen het einde van zijn seizoen. Ligier, dat twijfelt aan de fysieke paraatheid van zijn coureur, verkiest om voor 1980 Didier Pironi als tweede rijder aan te trekken.
Depailler vindt onderdak bij Alfa Romeo, dat in 1979 al op beperkte schaal zijn comeback maakt in de Formule 1 als constructeur en in 1980 zijn eerste volledige seizoen rijdt. Hij is nog steeds herstellende van zijn zware ongeluk van het vorige jaar en het seizoensbegin verloopt dan ook moeizaam. In Long Beach zorgt de Fransman voor een positieve uitschieter door zich als derde te kwalificeren en vervolgens een tijdje in tweede positie rond te rijden. De Alfa Romeo's missen echter betrouwbaarheid en Depailler slaagt er niet in om punten te scoren. Op 1 augustus 1980 echter slaat het noodlot opnieuw toe en dit keer definitief, wanneer de Fransman bij testritten op de Hockenheimring zwaar crasht in de Ostkurve en ter plaatse aan zijn verwondingen overlijdt. Patrick Depailler werd net geen 36 jaar oud.
(http://img835.imageshack.us/img835/3918/couverturelivrepatrickd.jpg)
Yup, tragisch verhaal, één van de velen. Door zijn ongeluk kwam er overigens een chicane bij de Ostkurve. Kan je nagaan hoe snel die baan daarvoor was!
Citaat van: Jeroen op 09 augustus 2012 - 08:32:31
Yup, tragisch verhaal, één van de velen. Door zijn ongeluk kwam er overigens een chicane bij de Ostkurve. Kan je nagaan hoe snel die baan daarvoor was!
Idem met het oude Monza...Maar ik vond vroeger Depailler een stomkop, met zijn zweefvliegtuigjes...Toen vond ik dat een coureur zich hoofdzakelijk zou moeten richten op de F1. Tegenwoordig denk ik daar gelukkig heel anders over, maar het blijft bittere pech. Net als het ongeluk van Kubica.
10 augustus 1986
Op de Hungaroring nabij Boedapest wordt voor de eerste keer de Grote Prijs van Hongarije verreden. Naar de race wordt reeds lang op voorhand met bijzondere belangstelling uitgekeken, aangezien het de allereerste keer in de geschiedenis is dat er een Formule 1-race plaatsvindt in wat op dat moment nog steeds het Oostblok heet.
Ondanks de naar communistische maatstaven vrij dure tickets zitten de tribunes het hele weekend vol en worden de toeschouwers getrakteerd op een fraaie wedstrijd. Op het vrij bochtige circuit, waar het lange rechte stuk bij start en finish de enige plaats is waar echt ingehaald kan worden, zijn het de beide Braziliaanse toppers Ayrton Senna (Lotus-Renault) en Nelson Piquet (Williams-Honda) die de race beheersen.
Senna vertrekt van op de pole, maar aan de finish is Piquet de beste. Dit na een spannend duel met twee fraaie inhaalmanoeuvres: eenmaal binnenom en de tweede maal, nadat Senna door Piquet's pitstop weer aan de leiding gekomen is, zelfs buitenom. Wereldkampioen Alain Prost (McLaren-TAG) verdwijnt na een lange pitstop al vroeg uit de race, een lot dat ook de beide Lola-Ford's van Patrick Tambay en Alain Jones – die hun beste race van het seizoen tot nu toe rijden – beschoren is.
Piquet's teamgenoot Nigel Mansell pakt de derde podiumstek, de overige punten zijn voor Stefan Johansson (Ferrari), Johnny Dumfries (Lotus-Renault) en Martin Brundle (Tyrrell-Renault). Voor Dumfries is het de eerste puntenfinish in zijn carrière.
De eerste Grote Prijs van Hongarije is een succes te noemen. Hoewel in die dagen velen verwachten dat de race slechts als opstapje moet dienen voor een Grote Prijs in Rusland, blijft hij tot op de dag van vandaag op de kalender gehandhaafd.
De race heeft sedert de val van het IJzeren Gordijn eind 1989 dan wel niet langer zijn unieke status van weleer, doch doordat het tegenwoordig traditioneel de laatste wedstrijd voor de zomerstop is, kijkt menigeen nog steeds uit naar de doortocht van de Formule 1 op de Hungaroring.
(http://img196.imageshack.us/img196/8885/1986hungaryb1.jpg)
11 augustus 1991
Ayrton Senna (McLaren-Honda) wint de Grote Prijs van Hongarije op de Hungaroring. Voor de Braziliaanse tweevoudige wereldkampioen is het, na vier overwinningen in de eerste vier races van het seizoen, de eerste keer sedert Monaco dat hij opnieuw met de zege kan aanknopen.
Hij weet zo bovendien Williams-Renault, dat sedert het begin van de zomer de leidende rol in het WK heeft overgenomen, terug te wijzen: Senna vertrekt van op pole en rijdt van start tot finish aan de leiding. Op het bochtige circuit, waar inhalen vrij moeilijk is, hebben noch Nigel Mansell, noch Riccardo Patrese een antwoord op de McLaren van de WK-leider.
Senna's teamgenoot Gerhard Berger wordt vierde, Jean Alesi (Ferrari) vijfde en Ivan Capelli (Leyton House-Ilmor) zesde. Zowel voor de Italiaan als voor zijn team is dit het enige WK-punt dat beiden in 1991 scoren. Alain Prost (Ferrari) ziet alweer een race voortijdig beëindigd door motorpech, terwijl de als negende finishende Bertrand Gachot (Jordan-Ford) de snelste raceronde rijdt.
Voor de Franco-Belg is dit alvast een mooie opsteker in het vooruitzicht van zijn thuisrace veertien dagen later op Spa. Niemand die op dat moment kan vermoeden hoe anders de zaken in de aanloop naar de race en tijdens het weekend in de Belgische Ardennen zelf zullen verlopen...
(http://img802.imageshack.us/img802/5424/1991budapest.jpg)
12 augustus 1985
De Duitse Formule 1-coureur Manfred Winkelhock overlijdt aan zijn verwondingen die hij een dag eerder opliep tijdens een crash bij de 1000 kilometer van Mosport in Canada. Winkelhock combineert dat jaar zijn Formule 1-activiteiten bij het bescheiden RAM-team met een deelname aan het Wereldkampioenschap voor Sportwagens, iets wat in die tijd niet ongebruikelijk is. Hij werd 33 jaar oud en reed 47 Grote Prijzen tussen 1980 en 1985.
In 1980 haalt hij voor de eerste keer de internationale krantenkoppen, wanneer hij bij een Formule 2-wedstrijd op de Nürburgring ongedeerd uit een schrikwekkende crash komt waarbij zijn auto verscheidene keren over de kop vliegt. In de herfst van datzelfde jaar mag hij in de Italiaanse Grote Prijs op Imola voor de eerste keer proeven van de Formule 1, doch hij weet zich niet te kwalificeren voor de race.
Pas in 1982 keert hij terug in de hoogste klasse van de autosport, dankzij zijn landgenoot Günther Schmidt en diens ATS-team. Reeds in zijn tweede race in Brazilië scoort hij zijn eerste WK-punten: mede dankzij de diskwalificatie van Nelson Piquet en Keke Rosberg finisht hij als vijfde. Winkelhock weet op dat moment nog niet dat de twee punten die hij daarmee scoort de enige uit zijn hele Formule 1-carrière zullen blijken te zijn. In Imola finisht hij als zesde, vlak na zijn teamgenoot Eliseo Salazar, maar deze keer wordt hij zelf uit de uitslag geschrapt wegens een onreglementaire auto. De rest van het seizoen wordt gekenmerkt door een hele reeks uitvallers en enkele niet-kwalificaties.
Ook in 1983 en 1984 rijdt Winkelhock voor ATS, dat zijn activiteiten voortaan concentreert op één enkele wagen en bovendien net als Brabham nu ook over de viercilinder turbomotor van BMW beschikt. Het worden twee moeizame en teleurstellende jaren met weinig hoogte- en veel dieptepunten. Hoewel de auto zeker snel genoeg is, blijkt de betrouwbaarheid zijn zwakke punt te zijn: om de haverklap valt Winkelhock uit of crasht hij uit de race. Wanneer de wagen het dan toch heel houdt tot de finish, is dat echter steevast buiten de punten: drie achtste plaatsen zijn de beste resultaten voor de Duitser in twee seizoenen tijd. De verbintenis tussen Schmidt en Winkelhock haalt het einde van 1984 niet: in Italië vertrekt hij, na een crash in de warm-up als gevolg van een defect aan zijn wagen, met slaande deuren bij het team. De nieuwe tweede man bij ATS, de jonge Oostenrijkse debutant Gerhard Berger, die vanaf Oostenrijk het team komt versterken, strooit extra zout in de wonde door in Italië als zesde te finishen. ATS verliest aan het eind van het seizoen zijn motorendeal met BMW, wat meteen ook het einde voor het team betekent.
Winkelhock heeft ondertussen echter al andere horizonten opgezocht: in de afsluitende race van 1984 in het Portugese Estoril rijdt hij eenmalig voor Brabham en voor 1985 tekent hij een contract bij het Britse RAM-team, dat ondanks behoorlijke resultaten in de wintertests het hele jaar achteraan rijdt. De Duitser ploetert verder in de Formule 1 en rijdt met Porsche het WK voor Sportwagens, tot die fatale dag in augustus op Mosport.
De naam Winkelhock duikt later nog tweemaal op in de Formule 1: Manfred's jongere broer Joachim Winkelhock rijdt in 1989 voor het Franse AGS, maar geraakt geen enkele keer door de prekwalificaties en halverwege het seizoen wordt hij vervangen. Later is hij vooral actief in de toerwagenklassen. In 2007 rijdt Manfred's zoon Markus Winkelhock voor Spyker zijn enige Grote Prijs uit zijn carrière op de Nürburgring. In die race baart hij opzien, wanneer er in de eerste ronden van de race een stortbui losbreekt, door als enige op regenbanden van start gegaan te zijn enkele ronden aan de leiding te rijden. Dit eenmalig optreden krijgt echter geen vervolg meer. Markus is nadien actief in de GT-racerij.
(http://img24.imageshack.us/img24/784/3962m.jpg)
13 augustus 1972
Emerson Fittipaldi wint in een Lotus de Grote Prijs van Oostenrijk op Zeltweg. De Braziliaan haalt het nipt voor Denny Hulme (McLaren), diens teamgenoot Peter Revson wordt derde. De resterende punten zijn voor Mike Hailwood (Surtees), Chris Amon (Matra) en Howden Ganley (BRM).
Titelverdediger Jackie Stewart (Tyrrell) leidt het eerste deel van de race, maar zakt nadien ver terug en finisht pas als zevende, net buiten de punten. Hiermee doet hij een bijzonder slechte zaak in de WK-stand, waarin Fittipaldi met nog drie wedstrijden te gaan nu 52 punten heeft, tegenover 27 voor Stewart en Hulme en 25 voor Jacky Ickx (Ferrari).
De race markeert tevens de eerste en enige Grand Prix-deelname voor het Britse Connew-team. De Fransman François Migault, die de wagen bestuurt, haalt de finish echter niet. Migault zelf zal zijn Formule 1-carrière, die nog tot 1975 duurt, verderzetten bij BRM, Hill en Williams. Nadien concentreert hij zich vooral op de 24 Uur van Le Mans, die hij voor het laatst in 2002 zal rijden. Op 29 januari 2012 overlijdt hij aan kanker.
(http://img856.imageshack.us/img856/7498/atspeed1.jpg)
Zeltweg 1972: eerste en enige Grote Prijs voor de Connew PC 1
14 augustus 1942
Op deze dag wordt Jackie Oliver geboren. De Britse coureur is bezig aan een gestage klim door de verschillende promotieklassen, die hem op dat moment al tot in de Formule 2 gebracht hebben (in die hoedanigheid rijdt hij in 1967 al de Duitse Grote Prijs op de Nürburgring), wanneer hij in april 1968 door Colin Chapman gevraagd wordt om bij Lotus de verongelukte Jim Clark te vervangen. Oliver neemt het aanbod aan en hoewel hij degelijke resultaten neerzet – in de Britse Grote Prijs ligt hij een tijdje aan de leiding en in de seizoensfinale in Mexico wordt hij derde – valt hij ook verscheidene keren uit met pech. Chapman vindt de prestaties van zijn nieuwe Britse poulain net iets te wisselvallig en wanneer hij voor 1969 Jochen Rindt weet te strikken, is het dan ook exit voor Oliver bij Lotus.
De Brit vindt onderdak bij BRM, waar hij echter twee teleurstellende jaren beleeft. Een zesde plaats in Mexico in 1969 en een vijfde in Oostenrijk in 1970 zijn zijn enige puntenfinishes in twee jaren die een aaneenschakeling zijn van uitvalbeurten. Meest markante moment in die twee jaar is een crash met de Ferrari van Jacky Ickx in de openingsronde van de Spaanse Grote Prijs van 1970, waarbij beide wagens in brand vliegen en de Belg maar ternauwernood de vuurdood ontsnapt. Buiten de Formule 1 loopt het echter wel behoorlijk voor Oliver. In 1969 wint hij de 12 Uur van Sebring en de 24 Uur van Le Mans, terwijl hij in 1971 ook de 24 Uur van Daytona en de 1000 km van Monza op zijn naam schrijft. De Brit is ook succesvol in de Noord-Amerikaanse CanAm-series, waar hij uitkomt voor het Shadow-team van Don Nichols. En het is met deze laatstgenoemde renstal dat Oliver, nadat hij in 1971 en 1972 occasioneel enkele Grote Prijzen reed, voor een volledig seizoen in de Formule 1 terugkeert. Het seizoen 1973 is echter een leerjaar voor het nieuwe team en de resultaten zijn dan ook niet altijd even denderend. Toch scoort het team twee podiumplaatsen: de Amerikaanse veteraan George Follmer wordt derde in Spanje, terwijl Oliver zelf hetzelfde resultaat scoort in de gecontesteerde Grote Prijs van Canada, waar door een foutieve inschatting van de wedstrijdleiding de safetycar de verkeerde wagen als leider oppikt, waardoor de race volgens velen vervalst wordt.
In 1974 keert Oliver terug naar de CanAm en begint hij zich ook hoe langer hoe meer bezig te houden met de organisatorische kant van het team. Dit bevalt hem zodanig goed dat hij op een gegeven moment besluit om het racen te laten voor wat het is en zich enkel nog hierop te concentreren. In 1977 keert hij voor de Grote Prijs van Zweden nog één keer terug op de startgrid, wanneer de tweede Shadow-rijder Riccardo Patrese verstek geeft omwille van verplichtingen in de Formule 2. In datzelfde jaar begint het tevens serieus te rommelen bij Shadow en Oliver verlaat, samen met nog enkele andere belangrijke sleutelfiguren, aan het eind van het seizoen het team.
Samen met geldschieter Franco Ambrosio, ontwerpers Alan Rees en Tony Southgate en engineer Dave Wass richt hij een nieuw team op. Dit wordt, naar analogie met March, gedoopt naar de beginletters van de namen van de oprichters: Arrows. De heren nemen niet alleen rijder Riccardo Patrese mee naar hun team, maar ook de complete ontwerptekeningen van het Shadow-model voor 1978. Laatstgenoemde team spant dan ook een proces aan tegen Arrows wegens plagiaat, dat het ook wint. Halverwege 1978 moet Arrows dan ook snel een nieuwe wagen ontwerpen. Het seizoen van het team, dat tot dan toe sensationeel verliep met een tweede plaats van Patrese in Zweden, terwijl de Italiaan eerder in Zuid-Afrika op weg leek naar een sensationele overwinning tot zijn motor het begaf, wordt er uiteraard een beetje door verpest. Arrows zal zijn sensationele debuutjaar nooit meer weten te herhalen, al bouwt het doorgaans solide wagens en zet het steevast uitstekende coureurs achter het stuur: naast Patrese rijden ook o.a. Jochen Mass, Marc Surer, Thierry Boutsen, Gerhard Berger, Derek Warwick, Eddie Cheever, Michele Alboreto, Gianni Morbidelli, Christian Fittipaldi, Jos Verstappen, Damon Hill, Mika Salo, Pedro de la Rosa en Heinz-Harald Frentzen nog voor de Britse renstal. In de vijfentwintig seizoenen dat Arrows bestaat, wordt er echter nooit een overwinning gescoord. Damon Hill komt er in de Hongaarse Grote Prijs van 1997 nog het dichtste bij.
Wanneer het Japanse concern Footwork in 1990 Arrows overneemt, begint Oliver langzaamaan zijn participatie in het team af te bouwen. Nadat de Japanners weer vertrokken zijn, doet hij eerst een paar jaar opnieuw op eigen houtje verder, tot in 1996 Tom Walkinshaw de nieuwe eigenaar wordt. Oliver blijft nog tot in 1999 deel uitmaken van het bestuur van Arrows, waarna hij zijn laatste aandelen van de hand doet. Met het aanzienlijke bedrag dat hij daarmee opstrijkt is zijn oude dag meteen meer dan verzekerd. De terugtrekking van Oliver komt overigens net op tijd, want onder Walkinshaw stevent Arrows in 2002 op het faillissement af en wordt het team opgedoekt.
(http://img705.imageshack.us/img705/8821/jackieoliver.jpg)
Jackie Oliver in 2007 tijdens het Goodwood Festival Of Speed
15 augustus 1982
Op de supersnelle omloop van Zeltweg wordt de Grote Prijs van Oostenrijk verreden. In de vrijdagtraining rijdt titelverdediger Nelson Piquet (Brabham-BMW) met een gemiddelde van 244,158 km/u de op dat moment snelste ronde uit de Formule 1-geschiedenis. De Braziliaan pakt dan ook de pole, voor zijn teamgenoot Riccardo Patrese. Beide Brabhams nemen de beste start, waarbij Patrese na de eerste doortocht de kop overneemt, terwijl er in het middenveld bij de start meteen brokken vallen. Voor Andrea de Cesaris en Bruno Giacomelli (Alfa Romeo), Derek Daly (Williams-Ford) en Rupert Keegan (March-Ford) betekent dit meteen het einde van de race. Patrick Tambay, na het zware trainingsongeval van zijn teamgenoot Didier Pironi een week eerder in Duitsland nog steeds alleenvertegenwoordiger voor Ferrari, loopt op de plaats van de crash een lekke band op wanneer hij over de brokstukken rijdt. Na een langzame rit richting pits begint hij aan een felle achtervolgingsrace, die hem uiteindelijk nog tot op de vierde plaats zal brengen. Vooraan wil men bij Brabham, nadat beide auto's de voorgaande wedstrijden nog voor halverwege uitvielen, nu eindelijk eens zijn nieuwe pitstoptactiek – waarbij beide wagens met halfvolle tanks en zachte banden van start gaan om halverwege binnen te komen voor een tankstop en een bandenwissel – uitproberen. Deze keer houden de wagens het tot de pitstop uit en Patrese bewijst dat de tactiek wel degelijk werkt: hij komt als leider de pit binnen en komt ook weer als eerste terug in de wedstrijd. Zowel hij als Piquet vallen kort daarna echter uit, waarna Alain Prost (Renault) op een gemakkelijke zege lijkt af te stevenen. De Fransman moet echter een vijftal ronden voor het einde alsnog naar de kant met motorpech, waarna het voor de zege gaat tussen Elio de Angelis (Lotus-Ford) en Keke Rosberg (Williams-Ford). Beide coureurs maken er in de laatste ronden van de race nog een adembenemende strijd van: Rosberg kruipt iedere doortocht een stukje dichterbij en weet in de laatste rechte lijn zijn auto naast die van de Angelis te zetten. Hij komt echter 0,125 seconde te kort op de Italiaan. Jacques Laffite (Ligier-Matra) wordt derde; voor de Fransman het enige lichtpuntje in een verder teleurstellend seizoen. Voor Elio de Angelis is het de eerste Formule 1-zege en voor zijn werkgever Lotus is het de eerste overwinning sedert de Grote Prijs van Nederland in 1978. Het is tevens de laatste overwinning voor het team met Colin Chapman aan het roer. De geniale Britse ontwerper zal vier maanden later, op 54-jarige leeftijd, overlijden aan een hartaanval.
(http://img696.imageshack.us/img696/3787/deanrosboste1982470150.jpg)
16 augustus 1998
Michael Schumacher wint op de Hungaroring de Grote Prijs van Hongarije. In de kwalificaties is grote rivaal McLaren-Mercedes, met Mika Häkkinen en David Coulthard, de Duitse Ferrari-kopman nog te snel af, maar aan de finish heeft Schumacher het laatste woord. De tweevoudige wereldkampioen dankt zijn zege vooral aan het tactisch vernuft van meesterstrateeg Ross Brawn, die tijdens de race besluit over te schakelen van een twee- op een driestopstrategie. Het plan lukt en Schumacher rijdt zo, ondanks een klein uitsapje naast de baan, naar zijn vijfde seizoenszege. Doordat Häkkinen op het einde nog naar de zesde plaats terugvalt door versnellingsbakproblemen, pakt de Duitser bovendien kostbare punten terug in de strijd om de wereldtitel. De achterstand op zijn Finse rivaal bedraagt nu nog zeven punten. David Coulthard wordt tweede in Boedapest, titelverdediger Jacques Villeneuve (Williams-Mecachrome) derde, Damon Hill (Jordan-Honda) vierde en Villeneuve's teamgenoot Heinz-Harald Frentzen vijfde. De Braziliaan Ricardo Rosset weet zich in zijn Tyrrell andermaal niet te kwalificeren. Na de race bestormen de toeschouwers zonder toestemming het circuit, waarvoor de FIA de organisatoren bedankt met een boete van één miljoen dollar – waarvan drie vierden met uitstel.
(http://img811.imageshack.us/img811/6180/36420244.jpg)
17 augustus 1913
Op deze dag wordt in Buenos Aires Oscar Alfredo Gálvez geboren. De Argentijnse coureur verwerft in eigen land vooral bekendheid in het Turismo Carretera-toerwagenkampioenschap, een klasse waarin ook zijn broer Juan uitkomt. Oscar rijdt één Formule 1-race: die van zijn thuisland Argentinië in 1953, met een Maserati. Hij finisht als vijfde en scoort zodoende in zijn enige Grote Prijs twee punten. Het circuit in Buenos Aires, waar tot op heden alle Grote Prijzen van Argentinië plaatsvonden (de laatste editie in 1998), wordt na zijn dood in 1989 omgedoopt tot Autodromo Oscar Gálvez. Vanaf 2008 wordt ook zijn broer Juan – die in 1963 verongelukte – aan de naam van de omloop toegevoegd.
(http://img846.imageshack.us/img846/9089/462pxoscaralfredoglvez.jpg)
18 augustus 2002
Rubens Barrichello wint de Grote Prijs van Hongarije. Aangezien het kampioenschap bij de rijders al twee races eerder in Frankrijk beslist is met een vijfde wereldtitel voor Michael Schumacher, wil men er bij Ferrari alles aan doen om nu nog Rubens Barrichello op de tweede plaats in de WK-stand te krijgen. In Duitsland, op de vernieuwde Hockenheimring, mag de kersverse wereldkampioen nog triomferen voor eigen publiek, maar op de Hungaroring staat de Scuderia volledig in dienst van Barrichello, die voor de gelegenheid tot eerste piloot gepromoveerd wordt. Hij krijgt het hele weekend de reservewagen tot zijn beschikking en ook Schumacher zal in dienst van zijn Braziliaanse meesterknecht rijden. Rubinho beschaamt het vertrouwen niet: hij pakt de polepositie en rijdt onbedreigd – enkel tijdens zijn pitstop verliest hij voor één rondje de leiding aan de Williams van Ralf Schumacher – naar zijn tweede seizoenszege, die hem, inderdaad, naar de tweede plaats in de WK-stand leidt. Michael Schumacher, die in zijn kielzog tweede wordt, kan niet laten om vlak voor het einde nog een supersnel rondje neer te zetten, als om te tonen wie nog steeds de echte heer en meester is. Ralf Schumacher wordt derde, het McLaren-duo Kimi Räikkönen/David Coulthard vierde en vijfde en het laatste puntje is voor Giancarlo Fisichella (Jordan). Met deze nieuwe dubbelzege is Ferrari meteen ook rekenkundig zeker van de wereldtitel bij de constructeurs. De Hongaarse Grote Prijs van 2002 wordt gekenmerkt door een bijzonder saai verloop, met zo goed als geen inhaalpogingen. Als gevolg hiervan wordt het circuit voor de editie van 2003 lichtjes aangepast, met o.a. een iets langere rechte lijn bij het start/finish-gedeelte. De race markeert tevens het Formule 1-debuut van Anthony Davidson. De Brit mag bij Minardi voor twee races instappen in de plaats van Alex Yoong, die door teambaas Paul Stoddart langs de kant wordt gehouden om te testen en zo aan zijn tot dan toe tegenvallende prestaties te werken. De Maleisiër keert in Italië terug in het peloton, maar het is slechts uitstel van executie. Te licht bevonden voor de Formule 1, mag hij aan het eind van het seizoen opkrassen.
(http://img171.imageshack.us/img171/8194/start1lg.jpg)
19 augustus 1984
Niki Lauda (McLaren) wint op de Österreichring de Grote Prijs van Oostenrijk. Voor de tweevoudige wereldkampioen is het de allereerste keer dat hij zijn thuisrace weet te winnen. De race dient opnieuw gestart door een fout in de startprocedure, die ertoe leidt dat Lotus-rijder Elio de Angelis niet van zijn startplaats weggeraakt. Pech voor Lauda's teamgenoot Alain Prost, die bij de eerste start de kop neemt, maar bij de tweede poging de Brabham van titelverdediger Nelson Piquet moet voorlaten. De Angelis maakt de WK-leider het leven een tweede keer zuur, wanneer diens motor de geest geeft en Prost vervolgens op het neergelegde oliespoor uit de wedstrijd crasht. Lauda rijdt vervolgens tot in het kielzog van Piquet en wanneer beiden de bijna gedubbelde Ferrari van Michele Alboreto naderen, profiteert de Oostenrijker van een aarzeling van de Braziliaan om toe te slaan. Lauda laat zich de overwinning niet meer uit handen glippen en wint ondanks een haperende versnellingsbak in de laatste ronden voor Piquet, Alboreto, Piquet's teamgenoot Teo Fabi en het Arrows-duo Thierry Boutsen en Marc Surer. De overwinning levert Lauda bovendien de leiding in de WK-stand op: hij heeft nu 48 punten, tegenover 44,5 voor Prost. Bij ATS rijdt de Oostenrijker Gerhard Berger zijn eerste Grote Prijs en doordat de beide Tyrrells zich niet kunnen kwalificeren, valt er nog een primeur te noteren: voor de eerste keer in de Formule 1-geschiedenis staan er uitsluitend wagens voorzien van een turbomotor aan de start.
(http://img195.imageshack.us/img195/6167/81082673.jpg)
22 augustus 1947
Op deze dag wordt in het Zuid-Afrikaanse East London Ian Scheckter geboren, de oudere broer van Jody Scheckter. Waar laatstgenoemde het in 1979 met Ferrari tot wereldkampioen schopt, is de oudste van de Scheckters echter niet meer dan een voetnoot in de annalen van de Formule 1. Ian is in de jaren zeventig en tachtig vooral actief in zijn thuisland, waar hij tussen 1976 en 1984 zes keer het nationale kampioenschap voor Formulewagens wint, een record dat hij deelt met John Love en Dave Charlton. Vanaf 1974 schrijft hij zich – zoals diverse van zijn landgenoten – jaarlijks in voor de Grote Prijs van Zuid-Afrika Formule 1. Zijn eerste race rijdt hij met een privé-Lotus, in 1975 en 1976 komt hij met een Tyrrell aan de start. Daarbuiten neemt hij sporadisch nog aan enkele Grand Prix-weekends deel. In 1977 rijdt hij met March een volledig Formule 1-seizoen. Het wordt echter geen succes; zijn beste klassering is een tiende plaats op Zandvoort. Wanneer March aan het einde van het seizoen de handdoek in de ring gooit, betekent dat meteen ook het einde van de Formule 1-carrière van Ian Scheckter, die terugkeert naar Zuid-Afrika om daar zijn loopbaan verder te zetten.
(http://img88.imageshack.us/img88/1272/3451w.jpg)
24 augustus 2008
Felipe Massa (Ferrari) wint in Valencia de Grote Prijs van Europa. De Europese Grote Prijs, die de voorbije jaren traditiegetrouw op de Nürburgring georganiseerd werd, wordt dit jaar zo voor het eerst sedert 1997 terug op Spaanse bodem verreden. Het succes van Fernando Alonso en de daaraan gekoppelde toegenomen populariteit van de Formule 1 in Spanje, dat zo voortaan over twee Grote Prijzen beschikt, zijn daar niet vreemd aan. Het is ook voor het eerst in lange tijd dat er een nieuw stratencircuit op de kalender prijkt: de onvermijdelijke Hermann Tilke ontwerpt daartoe een omloop aan de jachthaven, die in 2007 nog dienst doet als thuisbasis voor de befaamde zeilwedstrijd America's Cup.
Voor de aanvang van de race is iedereen nog razend enthousiast over de nieuwe locatie; tijdens de wedstrijd zelf volgt echter de ontnuchtering. Inhalen blijkt zeer moeilijk tot quasi onmogelijk op de baan en de race verwordt dan ook tot een saai treintje rijden. De eerste drie in de kwalificatie – Massa, Lewis Hamilton (McLaren) en Robert Kubica (BMW/Sauber) – gaan in die volgorde ook door de finish. De Spaanse fans zien tot hun grote ontgoocheling de lokale held Fernando Alonso (Renault) al in de eerste ronde uit de race verdwijnen nadat hij aangereden wordt door de Williams van Kazuki Nakajima, terwijl Ferrari voor chaos zorgt tijdens de pitstops: Massa wordt weggestuurd in de baan van de Force India van Adrian Sutil, terwijl Kimi Räikkönen bij zijn stop te vroeg op het gas gaat en de benzineslang meeneemt. Een van zijn monteurs loopt hierbij lichte verwondingen op. De wereldkampioen zal een tiental ronden voor het einde uitvallen met een kapotte motor.
Massa daarentegen rijdt in de honderdste Grote Prijs uit zijn carrière onbedreigd naar de zege, waarmee hij in de WK-stand iets inloopt op Lewis Hamilton. Ook bandenleverancier Bridgestone heeft in Valencia een reden voor een feestje: de Japanners vieren hun tweehonderdste Grand Prix-deelname. De komende jaren blijft de race in Valencia op de kalender gehandhaafd, maar de races ontberen doorgaans spanning. Tot de editie van 2012 ineens uitmondt in een waar spektakelstuk, dat gewonnen wordt door Fernando Alonso, die zo een emotionele thuiszege behaalt. De verdere toekomst van de wedstrijd is momenteel, in het licht van de zware economische crisis in Spanje, onzeker. Een mogelijk scenario is dat Valencia voortaan om de twee jaar zal alterneren met Barcelona, naar het voorbeeld van de Nürburgring en Hockenheim.
(http://img856.imageshack.us/img856/343/podium1lg.jpg)
25 augustus 1991
Ayrton Senna (McLaren) wint in Spa de Grote Prijs van België. Voor de Braziliaanse wereldkampioen is het al de vijfde zege op het circuit in de Ardennen, waarvan de vierde op rij. Hij krijgt de zege echter niet cadeau. Nadat hij al vroeg in de race verlost raakt van Alain Prost (Ferrari), die met een kapotte motor naar de kant moet, krijgt hij Nigel Mansell (Williams) achter zich aan. De Brit neemt vervolgens de leiding over na een mislukte pitstop van Senna, tot hij halverwege met pech uitvalt. Dit brengt vervolgens de tweede Ferrari van Jean Alesi aan de leiding, die de race zonder pitstop wil uitrijden. Het plan lijkt kans van slagen te hebben, tot ook hij met een kapotte motor moet opgeven. Nog steeds is Senna echter niet zeker van de zege, want de Braziliaan, die met versnellingsbakproblemen kampt, wordt nu op de hielen gezeten door Andrea de Cesaris (Jordan), Riccardo Patrese (Williams) en Nelson Piquet (Benetton). Piquet en Patrese vallen echter in de laatste wedstrijdfase nog terug en doordat de Cesaris kort voor het einde nog uitvalt, weet Senna met een kreupele wagen toch nog de race te winnen, voor zijn teamgenoot Gerhard Berger en het Benetton-duo Nelson Piquet en Roberto Moreno. Met zijn zege doet de Braziliaan een uitstekende zaak in de WK-stand, waarin hij zijn voorsprong op Nigel Mansell in één klap tot 22 punten ziet groeien.
(http://img402.imageshack.us/img402/4012/ayrtonsennabelgium1991.jpg)
De zege van Senna in Spa wordt echter overschaduwd door een gebeurtenis die de Formule 1 in de toekomst een andere richting uit zal sturen. Alles neemt een aanvang wanneer de tweede Jordan-piloot Bertrand Gachot enkele dagen na de Hongaarse Grote Prijs in Londen verwacht wordt voor de uitspraak in een klacht die tegen hem loopt wegens het gebruik van een bus pepperspray tijdens een handgemeen met een taxichauffeur. Wat slechts een formaliteit lijkt, draait tot ieders stomme verbazing totaal anders uit wanneer de dienstdoende rechter Gachot schuldig bevindt aan verboden wapenbezit en de coureur met onmiddellijke ingang een effectieve gevangenisstraf oplegt. Teambaas Eddie Jordan, die zo voor de race in Spa dringend een nieuwe tweede rijder nodig heeft, wordt door coureursmanager Willi Weber overtuigd om diens beschermeling, de jonge Duitse rijder Michael Schumacher, die op dat moment voor Mercedes uitkomt in het WK voor Sportwagens, een test aan te bieden. Enkele proefrondjes op Silverstone in de week voor de Belgische Grote Prijs overtuigen Jordan meteen van het kunnen van de Duitser. Een leugentje om bestwil op de vraag of Schumacher al de omloop van Spa gereden heeft, doet de rest en de 22-jarige piloot mag instappen bij Jordan. In de kwalificaties slaat hij iedereen onmiddellijk met verstomming door de zevende tijd te rijden. In de race zelf valt hij al in de eerste ronde uit met een kapotte koppeling, maar de kenners, en in het bijzonder Benetton-teammanager Flavio Briatore, hebben genoeg gezien: hier is een groot talent aan het werk. De flamboyante Italiaan maakt gebruik van een hiaat in het contract dat Schumacher en Weber met Eddie Jordan in Spa afsloten om de Duitser zelf binnen te halen en twee weken later, tijdens de Italiaanse Grote Prijs op Monza, rijdt Schumacher al zijn eerste wedstrijd voor Benetton, waarbij hij als vijfde finisht. De rest is geschiedenis.
(http://img831.imageshack.us/img831/3646/59086664.jpg)
27 augustus 1978
Mario Andretti (Lotus) wint in Zandvoort de Grote Prijs van Nederland, voor zijn teamgenoot Ronnie Peterson. Voor het team van Colin Chapman is het al de achtste zege van het seizoen – wat een nieuw record is – en het is bovendien de vierde dubbelzege van het jaar. De suprematie van de revolutionaire wingcar Lotus 79 wordt hier in Nederland nogmaals onderstreept. De andere wagens komen er niet aan te pas en de 'achtwielige Lotus' rijdt naar een vlotte start/finish-overwinning. Enkel wanneer Andretti in de slotfase van de race langzamer begint te rijden omwille van een haperende motor kan de in derde positie liggende Niki Lauda (Brabham) wat dichterbij komen. De wereldkampioen wordt hierbij onrechtstreeks ook geholpen door de teamorders die bij Lotus uitgevaardigd zijn en Andretti bevoordelen. Peterson houdt zich keurig aan het 'gentlemen's agreement' en blijft achter Andretti aanrijden, ook wanneer Lauda vervaarlijk dichterbij komt. Maar de WK-leider kan een behoorlijk tempo blijven aanhouden, waardoor de overwinning niet in het gedrang komt. Het geduld en respect van Peterson hebben echter een kritische grens bereikt: hij zal aan het eind van het seizoen Lotus verlaten om in 1979 voor McLaren te rijden. Zover zal het echter nooit komen... De race wordt in de eerste ronde ook nog opgeschrikt door een zware crash tussen Riccardo Patrese (Arrows) en Didier Pironi (Tyrrell). Beide rijders blijven ongedeerd, maar de baancommissarissen hebben verschillende ronden nodig om de wrakken van de baan te slepen, die van de doortocht op de plaats van het ongeval – die bovendien bezaaid ligt met lekkende olie en benzine – een hachelijke onderneming maken. Verdere ongevallen blijven echter uit. In de kwalificaties tenslotte is er het eerste optreden van de Nederlander Michael Bleekemolen bij ATS. Hij kan zich echter – net als het jaar voordien – niet kwalificeren voor de race.
(http://img543.imageshack.us/img543/9304/andrettipetersonlotus79.jpg)
28 augustus 1994
Op de omloop van Spa wordt naar jaarlijkse gewoonte de Grote Prijs van België verreden. Net als diverse andere circuits is ook dat van Spa dit jaar uit veiligheidsoverwegingen te elfder ure aangepast, na de dramatische ongelukken die dit seizoen reeds plaatsvonden. Hier is aan de voet van de Raidillon een bijkomende tijdelijke chicane aangelegd, die gelukkig slechts eenmalig gebruikt zal worden. De kwalificaties worden in wisselvallige weersomstandigheden verreden, waarbij het weer op zaterdag zo slecht is dat de tijden van vrijdag niet meer verbeterd worden. Daardoor verovert Rubens Barrichello zijn eerste polepositie uit zijn carrière; het is tevens de eerste voor zijn werkgever Jordan. De jonge Braziliaan krijgt tijdens de race evenwel weinig tijd om van zijn goede uitgangspositie te genieten, want in de eerste ronde al neemt WK-leider Michael Schumacher (Benetton) autoritair de leiding, om die niet meer af te staan. Jean Alesi (Ferrari) rijdt kort in tweede positie, maar verdwijnt met pech uit de race, evenals Barrichello. Ook David Coulthard bezet een tijdje de tweede plaats, maar het is uiteindelijk zijn teamgenoot en kopman Damon Hill die aan de finish na Schumacher als eerste over de meet komt. Na de race wordt de Duitser echter gediskwalificeerd omwille van een te sterk afgesleten bodemplaat. Benetton roept nog in dat de slijtage wellicht te wijten is aan een schuiver van Schumacher over de kerbs tijdens de race, maar de jury is onverbiddelijk. Hill wordt tot winnaar uitgeroepen, voor Mika Häkkinen (McLaren) en Jos Verstappen (Benetton). De Nederlander scoort hierdoor zijn tweede podiumplaats op rij. Schumacher ziet zijn voorsprong op Hill in de WK-stand zo in één klap terugvallen van 35 tot 21 punten. Bovendien moet de Duitser de twee volgende races in Italië en Portugal missen omwille van een schorsing, opgelegd wegens het negeren van de zwarte vlag tijdens de Britse Grote Prijs. Hill kan zo optimaal profiteren om verder aan zijn achterstand te knabbelen, die na de Portugese Grote Prijs nog slechts één puntje zal bedragen. En zo wordt het seizoen 1994, dat aan het begin van de zomer reeds beslist leek, toch nog terug spannend. De Belg Philippe Adams maakt voor eigen publiek zijn Formule 1-debuut in een Lotus. De coureur maakt meer ophef naast dan op de baan, wanneer hij tijdens de kwalificaties bezoek krijgt van een gerechtsdeurwaarder, die hem sommeert enkele sponsorlogo's die hij onterecht voert van zijn raceoverall te verwijderen.
(http://img259.imageshack.us/img259/4952/williamsf1600x340.jpg)
De uiteindelijke winnaar Damon Hill in de tijdelijke chicane aan de voet van de Raidillon
Je bedoelt van 31 naar 21 punten verschil. Verder mooi stuk!
Citaat van: Matthijs op 28 augustus 2012 - 13:04:23
Je bedoelt van 31 naar 21. Verder mooi stuk!
In vergelijking met de stand in Hongarije zijn het inderdaad 31 punten. Ik nam echter de stand in Spa voorafgaand aan de diskwalificatie van Schumacher als maatstaf. Indien de zege van Schumacher was blijven staan, was zijn voorsprong in de WK-stand 35 punten geweest (86-51). Nu werd het 76-55, van 35 naar 21 punten dus. ;)
Oja natuurlijk... :-X
De chicane is nog altijd hét dieptepunt in de geschiedenis van Spa. Doe je dat, kan je beter de hele race schrappen. Maar ja, de schrik zat erin...
29 augustus 1933
Op deze dag wordt Alan Stacey geboren. De Britse coureur concentreert zich aanvankelijk vooral op sportwagen- en langeafstandsraces, zoals de 24 Uur van Le Mans, waarin hij in 1957 met een Lotus als negende finisht. Vanaf 1958 rijdt Stacey, die als autoracer vooral opval doordat hij één kunstbeen heeft, ook in de Formule 1 voor Lotus, maar erg opvallend zijn zijn prestaties niet. Zijn beste resultaat is een achtste plaats in de Britse Grote Prijs van 1959, in alle andere races waaraan hij deelneemt valt hij uit. Zijn zevende Grand Prix-deelname, de Grote Prijs van België van 1960 op Spa, wordt tevens zijn laatste. Stacey verongelukt wanneer in volle race een vogel tegen zijn hoofd te pletter vliegt en hij vervolgens stuurloos uit de wedstrijd crasht, waarbij zijn auto volledig uitbrandt. Het blijft evenwel onduidelijk of de klap van de vogel tegen zijn helm zijn nek reeds brak of dat hij overleed aan de gevolgen van de crash. Tijdens dezelfde wedstrijd verongelukt enkele ronden eerder op nagenoeg dezelfde plaats nog een andere Brit, Chris Bristow. De wedstrijd op Spa is daarmee samen met die van Imola in 1994 de enige in de Formule 1-geschiedenis – de edities van de Indy 500 die meetelden voor het WK niet meegerekend – waarin twee coureurs in één en hetzelfde weekend verongelukken.
(http://img402.imageshack.us/img402/7114/alanstacey.jpg)
30 augustus 1981
Alain Prost (Renault) wint de Grote Prijs van Nederland op de omloop van Zandvoort. Voor de Fransman is het de tweede zege van het seizoen. Prost vertrekt van op pole position en rijdt van start tot finish aan de leiding. Enkel titelverdediger Alan Jones (Williams) kan Prost op het rechte stuk bij start en finish tot twee keer toe bijbenen, maar de Fransman slaagt er telkens in om zijn tegenstander in de Tarzanbocht af te houden. De Australiër krijgt in de slotfase nog te kampen met versleten banden, wat hem uiteindelijk nog de tweede plaats in de race kost, die zo naar Nelson Piquet (Brabham) gaat. Carlos Reutemann (Williams) schakelt zichzelf en Jacques Laffite (Ligier) uit bij een overmoedige inhaalpoging, wat hem niet alleen met lege handen achterlaat, maar er bovendien voor zorgt dat Piquet in de WK-stand, met nog drie wedstrijden te gaan, op gelijke hoogte met de Argentijn komt. Beiden hebben nu 45 punten, maar doordat Piquet een overwinning meer telt, is hij nu in werkelijkheid de nieuwe WK-leider. Ook Laffite (34), Jones (31) en Prost (28) zijn evenwel nog niet uitgeteld in de titelstrijd. Bij de start is er nog een spectaculaire crash van Gilles Villeneuve. De Ferrari-coureur glijdt na een lichte aanraking met de Alfa Romeo van Bruno Giacomelli stuurloos doorheen het peloton, maar wordt als bij wonder door niemand geraakt en komt veilig tot stilstand in de grindbak.
(http://img21.imageshack.us/img21/9536/94938606.jpg)
1 september 2002
Michael Schumacher (Ferrari) wint in Spa de Grote Prijs van België. Voor de wereldkampioen is het al zijn tiende zege van het seizoen, waarmee hij alweer een nieuw record laat optekenen. De tegenstand is eens te meer dit seizoen onmondig. Kimi Räikkönen (McLaren), die naast Schumacher voor het eerst in zijn carrière vanop de eerste startrij mag vertrekken, laat zich bij de start onmiddellijk de kaas van het brood eten door de tweede Ferrari-man Rubens Barrichello, die zijn kopman zo meteen perfecte rugdekking kan geven om een kloof te slaan. De wedstrijd is meteen zo goed als beslist en niemand ziet Schumacher nog terug voor de finish. Juan-Pablo Montoya (Williams) pakt de derde plaats na Barrichello, de resterende punten zijn voor David Coulthard (McLaren), Ralf Schumacher (Williams) en Eddie Irvine (Jaguar). Voor de Noord-Ier en het Jaguar-team is het pas de eerste puntenfinish sedert de seizoensopener in Australië, alweer bijna zes maanden geleden. Nog een opmerkelijk feit dat dit weekend opgetekend wordt: het is de eerste en enige keer in zijn carrière dat Michael Schumacher op Spa de polepositie weet te veroveren.
(http://img715.imageshack.us/img715/1271/podium2lg.jpg)
2 september 1966
Op deze dag wordt in het Franse Oullins (nabij Lyon) Olivier Panis geboren. Panis doorloopt de klassieke route naar de top van de autosport, beginnend in de karts en nadien overstappend richting Formulewagens. In 1991 wint hij het Franse Formule 3-kampioenschap en in 1993 wordt hij Europees kampioen Formule 3000, waardoor hij rijp is voor een overstap naar de Formule 1. Die komt er in 1994, wanneer hij zijn debuut maakt bij het Franse Ligier-team. Panis laat onmiddellijk zien dat hij probleemloos op het hoogste niveau mee kan, waarbij zijn sterkste eigenschap is dat hij een auto naar de finish kan brengen. De resultaten van 1994 liegen er dan ook niet om: enkel in zijn thuisrace in Frankrijk valt hij uit en in Portugal wordt hij wegens een onreglementaire auto uit de klassering geschrapt. In alle andere wedstrijden haalt hij de finish en vooral in Duitsland loont zich dit, aangezien hij in de afvallingsrace een sensationele tweede plaats scoort. Uiteindelijk finisht hij in zijn debuutseizoen als elfde in de eindstand met negen punten.
In 1995 – waarbij Ligier de Renault-motor van het voorgaande jaar inruilt voor een Honda-krachtbron – zet deze lijn zich door. Met de Brit Martin Brundle en de Japanner Aguri Suzuki, die om beurten de tweede Ligier besturen, heeft hij twee ervaren teamgenoten, maart Panis verweert zich danig en scoort regelmatig punten. Het beste seizoensresultaat komt er opnieuw in een afvallingsrace: in de seizoensafsluiter in het Australische Adelaide finisht Panis opnieuw als tweede. Hij wordt achtste in de eindstand met 16 punten. 1996 wordt het laatste jaar waarin Ligier onder die naam meedoet. Panis is nog steeds eerste man in het team, maar hij krijgt nu de Braziliaan Pedro Diniz – door velen niet serieus genomen in zijn hoedanigheid van paydriver – naast zich. Het Franse team wordt niet echt als een outsider beschouwd en daardoor komt de zege van Panis in de straten van Monaco – waar weerom het grootste deel van het deelnemersveld de finish niet haalt – als een verrassing van formaat. De rest van het seizoen worden er evenwel maar een paar punten gescoord, waardoor het voor iedereen duidelijk is dat de eerste zege van Ligier sedert 1981 niet meer dan een toevalstreffer is.
In 1997 ziet het er voor het team er echter totaal anders uit. Viervoudig wereldkampioen Alain Prost is aan het roer komen te staan en het team luistert voortaan dan ook naar zijn naam: Prost Grand Prix. Als tweede man komt een nieuwe paydriver Diniz aflossen: de Japanner Shinji Nakano. Prost heeft echter één belangrijke troef in handen: de nieuwe Bridgestone-banden, waarmee het overduidelijk een voordeel geniet op de met Goodyear rijdende collega's. Reeds bij de tweede race van het seizoen in Brazilië rijdt Panis naar de derde plaats. In Argentinië lijkt de Fransman zelfs een gooi te kunnen doen naar de zege, maar een technisch probleem gooit roet in het eten. Deze tegenslag wordt echter meer dan goedgemaakt in Spanje, waar Panis in het middenveld start, maar gedurende de race gestaag oprukt tot de tweede plaats aan de finish. Na zes wedstrijden staat de Fransman daarmee derde in de WK-stand, na de absolute toppers Jacques Villeneuve en Michael Schumacher en de toekomst ziet er dan ook rooskleurig uit. In de volgende race in Canada slaat het noodlot echter toe, wanneer Panis in een zware crash tijdens de race beide benen breekt. Hij zal het grootste deel van de rest van het seizoen moeten missen en het Prost-team ziet zijn opwaartse lijn dan ook bruut afgebroken, al blijkt zijn vervanger, de Italiaan Jarno Trulli, niettemin een aanwinst. Panis keert in de laatste drie wedstrijden van het seizoen terug, waarin hij slechts nog één puntje scoort. Hij eindigt negende in de eindstand van het WK.
Panis, Trulli en Prost beginnen vol goede moed aan het seizoen 1998. Dit jaar wordt als de echte start beschouwd, want de AP01 is de eerste echte auto van het team en bovendien beschikt men nu over de Peugeot-krachtbron, die het voorgaande jaar bijzonder competitief bleek achterin de Jordan. Dit alles moet benadrukken dat Prost een op en top Frans team is. Het wordt echter een bittere teleurstelling. De wagen is te langzaam en onbetrouwbaar. Enkel Trulli weet in de verregende wedstrijd op Spa één puntje te scoren, terwijl Panis helemaal puntenloos blijft. In 1999 gaat het iets beter, al is de top nog steeds veraf. Trulli scoort een gevleide tweede plaats op de Nürburgring, terwijl Panis niet verder geraakt dan twee zesde plaatsen.
De carrière van de Fransman lijkt stilaan op een dood spoor te geraken en voor 2000 neemt hij een radicale beslissing door een contract te tekenen als testrijder voor McLaren. Waar dit soort jobs tot dan traditioneel uitgevoerd werd door paydrivers en jonge beloftes die zich in die manier in de kijker proberen te rijden, zorgt Panis voor een trendbreuk door als ervaren Grand Prix-coureur een testrol op zich te nemen. In de luwte van de camera's werkt hij mee aan het ontwikkelen van de auto's van Mika Häkkinen en David Coulthard, terwijl hij achter de coulissen ook aan zijn eigen comeback werkt.
Met resultaat, want voor 2001 kan hij een contract tekenen bij BAR, waar hij teamgenoot wordt van voormalig wereldkampioen Jacques Villeneuve. Panis moet vooral in het begin van het seizoen niet onderdoen voor zijn succesvolle teamgenoot. Een straf in de Australische Grote Prijs kost hem nog de vierde plaats, maar hij revancheert zich door in Brazilië op dezelfde plaats te finishen en vijfde te worden in Oostenrijk. Nadien begint de machine echter te haperen en de Fransman scoort vervolgens geen enkel punt meer. In 2002 gaat het opnieuw helemaal de verkeerde kant uit. Pas in de tweede seizoenshelft kunnen zowel Panis als Villeneuve elk twee keer punten scoren en het resultaat is voor het topteam in spe dan ook beschamend.
In 2003 verlaat Panis dan ook het team. Hij vindt onderdak bij Toyota, waar hij gekoppeld wordt aan de Braziliaanse voormalige Indycar-kampioen Christiano da Matta. De Japanners zijn nog steeds volop bezig met de opbouw van hun team en er worden dan ook slechts sporadisch punten gescoord. Een vijfde plaats in Duitsland blijkt voor Panis het hoogst haalbare. In 2004 blijft de doorbraak uit, wat de Matta als eerste zijn kop kost. Maar ook Panis zal het seizoen niet afmaken. De ondertussen 38-jarige is duidelijk in de laatste fase van zijn Formule 1-carrière beland en voor 2005 staan Jarno Trulli en Ralf Schumacher op de stoep te dringen om de definitieve doorbraak van Toyota te forceren. Om Trulli – die door Renault op straat werd gezet – al zo goed mogelijk in te werken, mag de Italiaan in de laatste races van 2004 al bij het Japanse team instappen. Panis staat in de laatste race in Brazilië zijn stoeltje af; in het Japanse Suzuka, in de voorlaatste wedstrijd van het seizoen, rijdt hij zijn laatste Formule 1-race uit zijn carrière. Hij blijft echter aan Toyota verbonden, waardoor hij in 2005 in de vrijdagtraining van de Franse Grote Prijs als derde rijder aan de slag kan. Eind 2006 neemt hij definitief afscheid van Toyota, waarna hij voornamelijk actief is in de Le Mans Series. Olivier Panis is tot op vandaag nog steeds de laatste Franse rijder die een Formule 1-race won.
(http://img703.imageshack.us/img703/2208/opanis.jpg)
Mooi stukkie weer SDG.
Een uitgebreide versie van de mijne 1 jaar geleden.
http://www.gppits.net/forum/index.php/topic,11719.60.html
Jawel, we zijn het klokkie alweer rond. ;D
Citaat van: Kootje op 02 september 2012 - 20:44:51
Mooi stukkie weer SDG.
Een uitgebreide versie van de mijne 1 jaar geleden.
http://www.gppits.net/forum/index.php/topic,11719.60.html
Jawel, we zijn het klokkie alweer rond. ;D
Kan voorvallen dat er al eens een dubbeltopic gemaakt wordt, maar er zijn nog steeds genoeg onbesproken gebeurtenissen om nog wel een tijdje door te gaan met deze rubriek, dacht ik... :)
Och jee, eer zijn nog genoeg races, verjaardagen etc. onbesproken.
Zal zelf een dezer dagen ook maar weer eens 'n bijdrage leveren aan dit topic.
Sta je er niet zo alleen voor. ;D
Ja, ik heb ook allang niets gedaan. Ga echt weer eens iets posten!
4 september 1966
Ludovico Scarfiotti wint in een Ferrari de Italiaanse Grote Prijs op het circuit van Monza. Voor de Italiaan, die in 1968 zal verongelukken in een heuvelklimwedstrijd, is het de eerste en enige overwinning in zijn carrière. Zijn Britse teamgenoot Mike Parkes wordt tweede, de Nieuw-Zeelander Denny Hulme (Brabham) derde. Hoewel Jack Brabham uitvalt met pech, verzekert de Australiër zich van zijn derde wereldtitel doordat zijn enige overgebleven rivalen, de Britse rijders John Surtees (Cooper) en Graham Hill (BRM) eveneens de finish niet halen. De titel van Brabham is de eerste en de enige in de geschiedenis waarbij een coureur wereldkampioen wordt in een zelfgebouwde auto. De race wordt nog ontsierd door een zware crash van de Amerikaan Richie Ginther (Honda), die echter met de schrik vrijkomt.
(http://img255.imageshack.us/img255/1481/82260792.jpg)
5 september 1965
Op deze dag wordt David Brabham geboren, de jongste van de drie zoons van de Australische drievoudige wereldkampioen Jack Brabham. Ook zijn andere broers Geoff en Gary treden in de voetsporen van hun vader, doch David is de enige die zelf ook aan de start van een Formule 1-race staat (Gary rijdt in 1990 twee races voor het Life-team, zonder zich evenwel te kwalificeren). Nadat hij eerst de klassieke opmars door de promotieklassen maakt (die hem in 1989 o.a. de Britse Formule 3-titel en de zege in de prestigieuze GP van Macau opleveren), mag David vanaf de Grote Prijs van San Marino van 1990 instappen bij Brabham, het team dat ooit door zijn vader werd opgericht. Het wordt echter geen succes: pas bij zijn tweede deelname in Monaco haalt hij voor het eerst de startgrid, wat hem in slechts acht van de veertien races waaraan hij deelneemt lukt. Enkel in Frankrijk haalt hij bovendien de finish, met een vijftiende plaats. Aan het eind van het jaar is het dan ook over en uit voor Brabham in de Formule 1. De volgende jaren verlegt hij zijn actieterrein naar het WK voor Sportwagens en is hij ook verschillende keren aan het werk te zien in de 24 Uren van Le Mans. In 1994 krijgt hij, vier jaar na zijn eerste seizoen, verrassend een tweede kans in de Formule 1 bij het nieuwe Simtek-team. In de derde race van het jaar in San Marino wordt het team zwaar getroffen wanneer Brabham's teamgenoot, de Oostenrijker Roland Ratzenberger, dodelijk verongelukt tijdens de kwalificaties. Simtek kan de rest van het jaar echter geen vuist maken. Brabham's beste resultaat is een tiende plaats in Spanje. Aan het eind van het seizoen houdt hij de Formule 1, met 24 GP's op zijn conto, dan ook definitief voor gezien. Daarna is hij opnieuw in diverse andere klassen actief, zoals het BTCC, de Le Mans Series en het wereldkampioenschap GT1. Zijn grootste successen zijn het Japanse GT-kampioenschap in 1996, de American Le Mans-titel in 2009 (P1-klasse) en 2010 (LMP-klasse) en de eindoverwinning in de 24 Uren van Le Mans in 2009.
(http://img837.imageshack.us/img837/6176/simtek1994.jpg)
7 september 2008
Op het circuit van Spa wordt een van de meest opmerkelijke en controversiële Grote Prijzen van België verreden, met in de hoofdrollen Lewis Hamilton (McLaren) en wereldkampioen Kimi Räikkönen (Ferrari). Op een gedeeltelijk natte baan neemt de McLaren-rijder ook de beste start, met beide Ferrari''s van Räikkönen en Felipe Massa in zijn kielzog. Een spin van Hamilton in de Source-haarspeldbocht laat de Fin toe in de volgende doortocht op de Raidillon de leiding over te nemen, die hij het grootste deel van de race behoudt. Enkele ronden voor het einde begint het echter opnieuw te regenen, wat Hamilton toelaat om naderbij te komen, maar Räikkönen, die een overwinning hard kan gebruiken in de titelstrijd, geeft zich niet zomaar gewonnen. In de Bus Stop-chicane neemt Hamilton de kop over, echter niet nadat hij de chicane afgesneden heeft nadat de Ferrari hem van de baan drukte. De Brit geeft de wereldkampioen even zijn plaats terug, om vlak daarna opnieuw toe te slaan. Op een steeds natter wordende omloop neemt de strijd tussen het tweetal alsmaar dramatischer proporties aan. Beide rijders maken er op de spekgladde baan een spektakelstuk van, tot Räikkönen vlak voor de chicane in de muur crasht. Einde race voor de Fin en Hamilton heeft de zege nu voor het grijpen. De McLaren-coureur haalt het uiteindelijk voor Massa en het tweetal Nick Heidfeld (BMW-Sauber) en Fernando Alonso (Renault), die door een wissel naar regenbanden in de laatste ronde nog sterk naar voren kunnen oprukken. De vreugde is echter van korte duur, want na de race krijgt Hamilton een tijdstraf wegens het incident in de chicane met Räikkönen. De stewards oordelen dat de Brit zijn plaats niet lang genoeg teruggaf vooraleer opnieuw een aanval te plaatsen, waardoor hij terugvalt naar de derde plaats in de uitslag. Massa wordt zo onverwachts tot winnaar uitgeroepen, voor Heidfeld en Hamilton.
(http://img268.imageshack.us/img268/4074/d08bel1363.jpg)
Dat blijft voor mij de meest zieke beslissing ooit.
Mijn God, wat was ik pissig op dat moment, en zelfs nu word ik er nog kwaad om. >:(
8 September
Vandaag in 1910 werd in het Amerikaanse Schenectady - New York Lee Wallard geboren.
(http://en.espnf1.com/PICTURES/CMS/8300/8331.3.jpg)
Lee zou in z'n korte racecarierre slechts aan 3 Formule 1 weekends deelnemen, namelijk de Indy 500 van 1950 t/m 1952. In 1950 maakte hij al indruk door vanaf P23 naar P6 op te klimmen, maar in 1951 maakte hij zichzelf onstervelijk door deze race op z'n naam te schrijven na vanaf P2 te zijn gestart. De toen 40-jarige Wallard bestuurde die dag de achterwielaangedreven Belanger Special die eigenlijk voor Tony Bettenhausen was bedoeld, maar deze koos voor 'n nieuwere voorwiel aangedreven auto. Een week na deze zege raakte hij ernstig verbrand bij 'n crash tijdens 'n race in Reading - Pensylvania. Het herstel hiervan vergde bijna 2 jaar en 27 huidtransplanties, waarna hij in 1954 wederom z'n opwachting maakte tijdens het Indy 500 evenement van dat jaar. Helaas voor hem was z'n Belanger Special toen echt verouderd, en hij wist zich dan ook niet te kwalificeren, waarmee z'n F1 loopbaan tot 'n definitief einde kwam.
Lee Wallard stierf op 29 november 1963 in St Petersburg - Florida, en werd uiteindelijk slechts 53 jaar.
(http://dc191.4shared.com/img/HvMbQNK5/s7/1951_indy_500_-_lee_wallard__9.jpg)
Lee Wallard (nr99) hier in gevecht met Duane Carter (nr27) tijdens de Indy 500 van 1951
Vandaag is ook de dag dat Johnnie Parsons in 1984 op 66-jarige leeftijd z'n laatste adem uitblies.
De op 4 juli 1918 in het Amerikaanse Los Angeles geboren Parsons deed 10 maal mee aan de Indy 500, waarvan 9 ('50 t/m '59) meetellend in het WK Formule 1. In 1950 greep hij de winst in deze "race der races", toen nog op de "Brickyard", waarmee hij zich de eerste Amerikaan mag noemen die 'n F1 race wist te winnen. Na zijn actieve raceloopbaan is hij nog jaren Steward geweest bij de United States Automobile Club. Sinds 2004 is hij opgenomen in de Motorsports Hall of Fame of America.
(http://dc395.4shared.com/img/ly05GRc3/s7/1950_indy_500_-_johnny_parsons.jpg)
Saillant detail: Parsons is de enige coureur wiens naam foutief is gespeld op de Borg-Warner Trophy, uitgereikt aan Indy winnaars. De verantwoordelijke zilversmid heeft de naam Johnny ipv Johnnie gegraveerd. Johnny is echter de zoon van. Deze heeft ook meermaals aan de Indy 500 deelgenomen ('69 t/m '96), maar nooit gewonnen. Zijn beste resultaat was 'n 7e plek in 1980.
10 september 2000
Michael Schumacher (Ferrari) wint in Monza de Grote Prijs van Italië. De Duitser, wiens zelfvertrouwen een behoorlijke dreun kreeg na de magistrale overwinning bij de vorige race in België van zijn grote concurrent, regerend wereldkampioen Mika Häkkinen (McLaren), komt in de WK-stand terug tot op twee punten van de Fin en gooit zo de titelstrijd weer helemaal open. De race wordt echter overschaduwd door een gigantische massacrash in de eerste ronde met tragische gevolgen. Bij het afremmen voor de Variante della Roggia raken de Jordans van Jarno Trulli en Heinz-Harald-Frentzen elkaar, waarna ze de McLaren van David Coulthard en de Ferrari van Rubens Barrichello mee van de baan sleuren. Achter hen breekt nog meer chaos uit en in de stofwolken rijdt Pedro de la Rosa (Arrows) achteraan in op de Jaguar van Johnny Herbert. De Spanjaard wordt de lucht in geslingerd en komt ondersteboven tot stilstand te midden van de andere wrakken. Als bij wonder blijft iedere coureur ongedeerd, maar een losgeslagen wiel raakt baancommissaris Paolo Ghislimberti, die aan zijn verwondingen zal overlijden. De organisatie besluit de safetycar naar buiten te sturen, waardoor meteen een groot aantal rijders geëlimineerd zijn. Tijdens de safetycarfase spint Jenson Button (Williams) op vrij knullige manier van de baan; na de herstart razen Schumacher en Häkkinen er vandoor en maken er een tweestrijd voor de zege van, die uiteindelijk door de Ferrari-coureur wordt gewonnen. Ralf Schumacher (Williams) wordt derde, Jos Verstappen (Arrows) knap vierde. Met zijn eenenveertigste zege evenaart Michael Schumacher het aantal zeges van Ayrton Senna, wat een emotioneel moment oplevert bij de persconferentie na de wedstrijd.
(http://img641.imageshack.us/img641/166/finish2000italy01.jpg)
De crash in de eerste ronde:
http://www.youtube.com/watch?v=acgJLuWucbo
Citaat van: Kootje op 08 september 2012 - 10:04:47
Dat blijft voor mij de meest zieke beslissing ooit.
Mijn God, wat was ik pissig op dat moment, en zelfs nu word ik er nog kwaad om. >:(
Ik ook...Zo doorzichtig! Ik heb er nog documentatie van over de betrokkenheid van Mosley in deze casus! Spy-gate en de oorlog tussen Mosley en Ron Dennis speelde ook nog mee!
Mss. brouw ik er ooit een verhaal van voor in het magazine...
Citaat van: Franky R. op 10 september 2012 - 15:06:11
Citaat van: Kootje op 08 september 2012 - 10:04:47
Dat blijft voor mij de meest zieke beslissing ooit.
Mijn God, wat was ik pissig op dat moment, en zelfs nu word ik er nog kwaad om. >:(
Ik ook...Zo doorzichtig! Ik heb er nog documentatie van over de betrokkenheid van Mosley in deze casus! Spy-gate en de oorlog tussen Mosley en Ron Dennis speelde ook nog mee!
Mss. brouw ik er ooit een verhaal van voor in het magazine...
Wat een onzin om er zoveel achter te zoeken met Spy Gate enzo. Hamilton geeft zijn plek af maar pakt hem direct weer terug. Als hij de chicane gewoon had genomen ipv af te steken, was hij nooit in de positie geweest Raikkonen te passeren voor La Source. Kortom: Hamilton haalde voordeel uit het afsteken van de chicane en dat mag niet. Kortom: een straf. We kunnen erover discussiëren of de regels hieromtrent duidelijk genoeg waren (dat zal wel niet), maar dat staat los van een oorlog, Spy Gate of vermeende betrokkenheid van kopstukken.
Citaat van: Matthijs op 10 september 2012 - 15:39:35
Citaat van: Franky R. op 10 september 2012 - 15:06:11
Citaat van: Kootje op 08 september 2012 - 10:04:47
Dat blijft voor mij de meest zieke beslissing ooit.
Mijn God, wat was ik pissig op dat moment, en zelfs nu word ik er nog kwaad om. >:(
Ik ook...Zo doorzichtig! Ik heb er nog documentatie van over de betrokkenheid van Mosley in deze casus! Spy-gate en de oorlog tussen Mosley en Ron Dennis speelde ook nog mee!
Mss. brouw ik er ooit een verhaal van voor in het magazine...
Wat een onzin om er zoveel achter te zoeken met Spy Gate enzo. Hamilton geeft zijn plek af maar pakt hem direct weer terug. Als hij de chicane gewoon had genomen ipv af te steken, was hij nooit in de positie geweest Raikkonen te passeren voor La Source. Kortom: Hamilton haalde voordeel uit het afsteken van de chicane en dat mag niet. Kortom: een straf. We kunnen erover discussiëren of de regels hieromtrent duidelijk genoeg waren (dat zal wel niet), maar dat staat los van een oorlog, Spy Gate of vermeende betrokkenheid van kopstukken.
Dat mag jij onzin vinden.
Crash-gate vonden ook nogal wat mensen 'onzin'...Het punt is dat Lewis werd gestraft, terwijl er geen...ik herhaal het even voor je...
geen duidelijk omschrijving in het reglement stond voor dit soort gevallen.
En had hij zijn positie niet teruggegeven? Of vind je dat ook onzin?
Pas
na Spa 2008 werd het eea verduidelijkt. En de dienstdoende steward werd toen gebeld door Mosley...Volgens mij onderschat je het toenmalige kleinzieligheid van Max Mosley... ::)
Bovendien vergeet je nogal makkelijk dat Whiting tot twee keer toe zei dat er niets aan de hand was, toen McLaren vroeg of ze goed hadden gehandeld.
Na twee uur [waarom zo lang?] besloot men 'opeens' om Hamilton te bestraffen...Saillant detail; de desbetreffende steward is nooit meer teruggekeerd op zijn post. Tony Scott Andrews was zijn naam...
Nouja dat zal allemaal wel en je zult me wel kinderachtig vinden dat ik het niet allemaal nazoek.
Wat voor mij zo klaar als een klontje is: Hamilton haalde voordeel uit het afsnijden van de chicane, want als hij de chicane had gehaald was hij nooit in de positie geweest om Raikkonen direct terug te pakken. Ik ben het met je eens dat er geen duidelijke regel bestond omtrent het teruggeven van je positie, maar sportief gezien vond ik de straf helemaal terecht.
Omgekeerd werkt het ook vind ik: Belastre strafte Senna in 1989 conform de regels voor het afsnijden van de chicane in Suzuka 1989, maar je bent het toch met me eens dat de regels hier niet hadden moeten worden gevolgd?
Citaat van: Matthijs op 10 september 2012 - 17:04:31
Nouja dat zal allemaal wel en je zult me wel kinderachtig vinden dat ik het niet allemaal nazoek.
Wat voor mij zo klaar als een klontje is: Hamilton haalde voordeel uit het afsnijden van de chicane, want als hij de chicane had gehaald was hij nooit in de positie geweest om Raikkonen direct terug te pakken. Ik ben het met je eens dat er geen duidelijke regel bestond omtrent het teruggeven van je positie, maar sportief gezien vond ik de straf helemaal terecht.
Omgekeerd werkt het ook vind ik: Belastre strafte Senna in 1989 conform de regels voor het afsnijden van de chicane in Suzuka 1989, maar je bent het toch met me eens dat de regels hier niet hadden moeten worden gevolgd?
Dat Hamilton voordeel haalde uit het afsnijden, was een conclusie wat achteraf werd geuit...Zo kan ik het dan ook. Het punt op dat moment was, dat Hamilton een plaats won en deze teruggaf.
McLaren kon dit dan ook aantonen dmv telemetrie, waaruit bleek dat Hamilton had gelift.
En sportief gezien terecht? Ja, als Kimi als tweede was gefinished. Dat was een eventuele straf terecht geweest, maar Kimi pakte de leiding terug en crashte even later tegen een muur.
Dus hoezo sportief? Ferrari had haar verlies ook kunnen nemen.
En vertel ook even hoe het kwam dat Lewis die chicane moest afsnijden? ::)
Senna idem...Dat was Senna vs Prost &
Balestre...Dat afsnijden was ook een flauwekul-argument, want pas later vonden het ideale stok, nml. dat Senna werd aangeduwd door de marshals terwijl zijn motor was uitgevallen...Argument achteraf om Senna te pakken? Absoluut!
En ook hier was de top van de FIA erbij betrokken. Dus waarom jij het zo zeker weet dat Mosley niet heeft ingegrepen tijdens Spa 2008... ???
Citaat van: Matthijs op 10 september 2012 - 17:04:31
Omgekeerd werkt het ook vind ik: Belastre strafte Senna in 1989 conform de regels voor het afsnijden van de chicane in Suzuka 1989, maar je bent het toch met me eens dat de regels hier niet hadden moeten worden gevolgd?
Dat zat wat anders in elkaar.
Damn Monza 2000, alweer 12 jaar geleden...
Ik hoor het Mol nog zeggen...
Zonta en Verstappen, zij aan zij, bijna in elkaar.......
En Verstappen meteen na de finish... how is Pedro?
11 september 1976
Op deze dag wordt in het Tsjechische Liberec Tomas Enge geboren. De coureur rijdt al enkele jaren in de Formule 3000 rond wanneer hij eind 2001 de Braziliaan Luciano Burti, die enkele races out is na zijn zware crash in de Grote Prijs van België, mag vervangen bij Prost. Enge, die zo de allereerste Formule 1-coureur uit het voormalige Oostblok is in de moderne geschiedenis, rijdt drie wedstrijden voor het team, in Italië, de Verenigde Staten en Japan. Zijn beste klassering is een twaalfde plaats in zijn debuutrace. Wanneer Prost in het tussenseizoen failliet gaat, keert Enge terug naar de Formule 3000. Hij verovert dat jaar de titel, die hij echter verliest nadat hij in Hongarije uit de klassering geschrapt wordt wegens een positieve drugtest. Hij geraakt zo meteen ook uit de gratie van de Formule 1-teams en dient zijn autosportcarrière in een andere richting verder te zetten. In de daaropvolgende jaren rijdt hij zowel Le Mans, Indycars, A1GP als GT1. In 2012 is hij nog steeds actief in de laatstgenoemde klasse wanneer hij voor de tweede keer in zijn loopbaan positief test op druggebruik, wat hem een schorsing van anderhalf jaar oplevert. De sportieve toekomst van de Tsjech ziet er daardoor momenteel vrij onzeker uit.
(http://img844.imageshack.us/img844/6366/tenge.jpg)
Jammer. Was een redelijke coureur en volgens mij een leuke vent. Jammer dat hij niet van de drugs kon afblijven, want met doping had het natuurlijk niets van doen.
Citaat van: Matthijs op 11 september 2012 - 13:22:22
Jammer. Was een redelijke coureur en volgens mij een leuke vent. Jammer dat hij niet van de drugs kon afblijven, want met doping had het natuurlijk niets van doen.
Mee eens! Ik vond het best bizar dat hij zijn titel verloor vanwege een beetje wiet in zijn mik... ::) ...Alsof hij het gehele seizoen had lopen blowen.
Die tweede keer was idd. gewoon een stommiteit. Echt gewoon zijn eigen schuld.
12 september 1976
Ronnie Peterson wint in een March de Grote Prijs van Italië op het circuit van Monza. De overwinning van de Zweed komt als een kleine verrassing, aangezien het pas de tweede keer dit seizoen is dat de coureur in de punten finisht, na zijn zesde plaats twee races eerder in Oostenrijk. De Fransman Jacques Laffite bezorgt zichzelf en Ligier de eerste polepositie uit hun respectievelijke carrières, terwijl James Hunt en Jochen Mass (McLaren) aanvankelijk niet eens gekwalificeerd zijn, net als John Watson (Penske), omdat hun tijden geschrapt worden wegens illegale benzine. Het is pas nadat de drie coureurs op de laatste plaatsen op de startgrid forfait geven dat ze toch aan de race kunnen deelnemen. Terwijl Peterson wint, voor Regazzoni (Ferrari) en Laffite, is het echter de man op de vierde plaats die alle aandacht opeist: Niki Lauda. De titelverdediger, die begin augustus bij een crash op de Nürburgring zware brandwonden opliep die hem voor het leven verminkten en nadien verschillende dagen tussen leven en dood zweefde, slaat de wereld met verstomming door nu al terug achter het stuur van zijn Ferrari te kruipen en ook nog eens behoorlijk competitief voor de dag te komen. Doordat Hunt van de baan spint, weet Lauda bovendien zijn voorsprong in de WK-stand terug wat te vergroten: het gat met Hunt is na Monza, met nog drie races te gaan, 17 punten. Als voorproefje op 1977, wanneer hij de vaste teamgenoot van Lauda zal worden, bestuurt de Argentijn Carlos Reutemann in Monza alvast een derde Ferrari. March van zijn kant scoort voor het laatst een overwinning in de Formule 1.
(http://img685.imageshack.us/img685/9431/imgp275d.jpg)
SDG, wil je (een keer) een item maken over Sid Watkins? Niet helemaal 'geschiedenis', maar toch...
Citaat van: Matthijs op 13 september 2012 - 08:23:57
SDG, wil je (een keer) een item maken over Sid Watkins? Niet helemaal 'geschiedenis', maar toch...
Waarom zou Watkins geen geschiedenis zijn? Die man is toch zeer belangrijk geweest voor de veiligheid/nazorg in de F1!
Citaat van: Franky R. op 13 september 2012 - 11:55:45
Citaat van: Matthijs op 13 september 2012 - 08:23:57
SDG, wil je (een keer) een item maken over Sid Watkins? Niet helemaal 'geschiedenis', maar toch...
Waarom zou Watkins geen geschiedenis zijn? Die man is toch zeer belangrijk geweest voor de veiligheid/nazorg in de F1!
Helemaal mee eens, ik stel het ook niet voor niks voor. Wat ik bedoelde is dat zijn overlijden nog geen geschiedenis is, maar juist heden (al is het inmiddels wel een dag geleden).
Citaat van: Matthijs op 13 september 2012 - 12:49:38
Citaat van: Franky R. op 13 september 2012 - 11:55:45
Citaat van: Matthijs op 13 september 2012 - 08:23:57
SDG, wil je (een keer) een item maken over Sid Watkins? Niet helemaal 'geschiedenis', maar toch...
Waarom zou Watkins geen geschiedenis zijn? Die man is toch zeer belangrijk geweest voor de veiligheid/nazorg in de F1!
Helemaal mee eens, ik stel het ook niet voor niks voor. Wat ik bedoelde is dat zijn overlijden nog geen geschiedenis is, maar juist heden (al is het inmiddels wel een dag geleden).
Oh, dat bedoel je...Hm, ja! Daar heb je gelijk in, maar met diens overlijden wordt er wel een tijdperk afgesloten. Watkins was trouwens al sinds 2004 gepensioneerd...Dus geschiedenis genoeg voor mij... ;)
Citaat van: Matthijs op 13 september 2012 - 08:23:57
SDG, wil je (een keer) een item maken over Sid Watkins? Niet helemaal 'geschiedenis', maar toch...
Dat wordt wachten tot 6 of 12 september volgend jaar, tenzij hij 't hier http://www.gppits.net/forum/index.php/topic,12197.0/topicseen.html doet of er 'n apart topic voor opent. Maar de man verdiend het idd wel, zover ben ik het volledig met je eens.
14 september 1980
Nelson Piquet (Brabham) wint de Grote Prijs van Italië. De race vindt voor de eerste en enige keer sedert de oprichting van het Wereldkampioenschap Formule 1 in 1950 niet plaats op de vertrouwde locatie in Monza, maar wordt verreden op het Dino Ferrari-circuit in Imola.
Beide Renault-coureurs René Arnoux en Jean-Pierre Jabouille bezetten eens te meer de eerste startrij, maar reeds na enkele ronden neemt Piquet het commando over en rijdt de Braziliaan naar zijn derde seizoenszege, die hem tevens de leiding in de WK-stand oplevert, met één puntje voorsprong op Alan Jones (Williams). De Australische uitdager van Piquet finisht in Imola tweede, voor zijn teamgenoot Carlos Reutemann, Elio de Angelis (Lotus), Keke Rosberg (Fittipaldi) en Didier Pironi (Ligier).
In de zesde ronde is er een zware crash van Ferrari-rijder Gilles Villeneuve in de bocht vlak voor de Tosa-haarspeldbocht na een klapband. Hoewel de wagen van de Canadees daarbij totaal vernield wordt, weet hij ongedeerd het wrak te verlaten. De bocht waarin de crash plaatsvindt zal na zijn dood in 1982 naar hem genoemd worden. Tijdens de trainingen zorgt Villeneuve ook al voor opzien door voor het eerst de nieuwe Ferrari voor 1981, voorzien van een turbomotor, de baan op te sturen. De Scuderia is daarmee na Renault het tweede team in de Formule 1 dat de stap naar de turbo's zet; de volgende jaren zullen ook alle andere teams volgen.
Imola is ook de laatste race voor de Italiaan Vittorio Brambilla. De 'Gorilla van Monza', tijdelijk vervanger van de dodelijk verongelukte Patrick Depailler bij Alfa Romeo, neemt na deze race, twee maanden voor zijn drieënveertigste verjaardag, definitief afscheid van de Formule 1. De Duitser Manfred Winkelhock van zijn kant mag in een Arrows voor het eerst proeven van de Formule 1, doch hij weet zich niet te kwalificeren.
Hoewel de Italiaanse Grote Prijs na dit ene uitstapje vanaf 1981 terug naar zijn vertrouwde thuis in Monza terugkeert, blijft het circuit van Imola, dat na de dood van Enzo Ferrari in 1988 omgedoopt wordt tot Autodromo Enzo e Dino Ferrari, op de kalender gehandhaafd. Dit als de Grote Prijs van San Marino, die tot en met 2006 jaarlijks verreden zal worden.
(http://imageshack.us/a/img338/4392/gillesvilleneuve1980ita.jpg)
Onvoorstelbaar dat hij daar zonder kleerscheuren uitstapte. :o
15 september 1985
Op het circuit van Spa wordt de Grote Prijs van België verreden. Het is reeds de tweede keer in 1985 dat het Formule 1-circus in de Ardennen neerstrijkt, nadat de eerste poging begin juni na één dag afgebroken diende te worden omdat de nieuwe asfaltlaag, mede door de warme temperaturen, het geweld van de bolides niet aankon. Drie maanden later is het circuit opgelapt en heerst er in Spa opnieuw normaal weer – lees: het is vrij wisselvallig – zodat de race alsnog kan plaatsvinden.
In de trainingen crasht uittredend wereldkampioen Niki Lauda (McLaren), wat hem een geblesseerde pols en een forfait voor deze race én de volgende in Brands Hatch oplevert. Zijn teamgenoot Alain Prost rijdt de snelste trainingstijd, maar wanneer Nelson Piquet (Brabham) in de Source-bocht bij de start dwars gaat en Prost hierdoor hindert, kan Ayrton Senna (Lotus) de kop nemen en op een stilaan opdrogende baan zijn voorsprong langzaam maar zeker uitbouwen. Ook na de pitstops een kleine tien ronden ver in de race die nodig zijn voor het monteren van droogweerbanden ziet niemand de Braziliaan nog terug, die zijn tweede zege uit zijn carrière behaalt en zich opnieuw bewijst als expert in bijzondere weersomstandigheden.
Nigel Mansell (Williams) wordt tweede, voor de Brit het beste resultaat uit zijn carrière tot dan toe en het bewijs dat met Williams opnieuw hoe langer hoe meer rekening gehouden moet worden. De overige punten zijn voor Alain Prost, Keke Rosberg (Williams), Nelson Piquet – die zich na een lange achtervolgingsrace terug tot in de punten werkt – en Derek Warwick (Renault). Voor het Renault-fabrieksteam is het de laatste puntenfinish uit zijn bestaan, tot zijn comeback in 2002.
Doordat zijn naaste achtervolger in de WK-stand Michele Alboreto (Ferrari) al vroeg in de race met pech uitvalt, is de eerste wereldtitel voor Prost opnieuw een stuk dichterbij gekomen. Bij Zakspeed maakt de Duitser Christian Danner – die een week later het allereerste Formule 3000-kampioenschap zal winnen – zijn Formule 1-debuut.
(http://imageshack.us/a/img69/7743/1985belgiangrandprix.jpg)
Nelson Piquet verspeelt zijn kansen op de zege al in de eerste bocht
18 september 1951
Op deze dag wordt Marc Surer geboren. De Zwitser gooit eind jaren zeventig hoge ogen in de Formule 2: hij wordt vicekampioen in 1978 en kampioen in 1979, wat hem eind 1979 voor de Italiaanse Grote Prijs een zitje in de Formule 1 oplevert bij Ensign. Het is een moeizaam debuut: pas in zijn derde GP-weekend, bij de Amerikaanse Grote Prijs in Watkins Glen, kan hij zich voor het eerst kwalificeren.
In 1980 rijdt hij een volledig seizoen bij ATS. De Duitssprekende Zwitser, die wegens het gebrek aan succesvolle coureurs van eigen bodem in die tijd behoorlijke steun in Duitsland geniet, moet dat jaar enkele races missen wegens een zware crash op Kyalami. Punten worden er verder niet meer gescoord.
In 1981 keert hij terug naar Ensign, met een verrassende vierde plaats in de verregende Grote Prijs van Brazilië als orgelpunt. In Monaco wordt hij nog zesde, waarna hij halverwege het seizoen plotseling overstapt naar het Theodore-team. Hier behaalt hij geen noemenswaardige resultaten meer.
In 1982 tekent hij voor Arrows, waar hij drie seizoenen op rij zal blijven. De Zwitser rijdt nu en dan in de punten en laat zien uit het goede racehout gesneden te zijn, doch het materiaal dat hij ter beschikking krijgt is doorgaans niet snel genoeg om hoge ogen mee te gooien. Als hij dan al eens uitzicht heeft op een goed resultaat, valt hij uit door pech of een crash. Zoals in Monaco in 1983, waar hij een felle strijd levert voor de derde plaats tot hij door Derek Warwick in de vangrails gekatapulteerd wordt.
Eind 1984 neemt hij afscheid van Arrows en begin 1985 staat hij werkloos langs de kant. Tot hij, mede dankzij BMW, na enkele races mag instappen bij Brabham voor de tegenvallende Fransman François Hesnault. Als ploegmaat van voormalig wereldkampioen Nelson Piquet weet hij op voorhand dat hij slechts tweede viool zal spelen in het team, wat hem er echter niet van weerhoudt vooral aan het eind van het seizoen enkele mooie dingen te laten zien: in Italië wordt hij vierde en in Brands Hatch rijdt hij zelfs een tijdje als tweede rond.
Het is echter onvoldoende om voor 1986 een contractverlenging te krijgen en dat jaar keert hij verrassend terug naar Arrows. Het Britse team maakt echter een moeilijk seizoen door en Surer rijdt dan ook vrij anoniem in het peloton rond. De Grote Prijs van België, eind mei, wordt zijn laatste wedstrijd. Kort nadien heeft de Zwitser een zwaar ongeval in de Hessen Rally in Duitsland, wanneer zijn Ford RS200 Groep B met hoge snelheid van de baan vliegt, tegen een boom te pletter slaat en in brand vliegt. Zijn navigator Michel Wyder sterft in de vlammen, Surer zelf wordt ternauwernood uit het wrak gered. Hij heeft echter zware brandwonden opgelopen; het betekent meteen het einde van zijn actieve autosportcarrière.
Na zijn revalidatie blijft hij verbonden aan BMW als race-instructeur en later als hoofd van de sportafdeling. De Zwitser laat zich tevens opmerken door zijn stormachtige privéleven: hij huwt verschillende keren, o.a. met de voormalige modellen Jolana Egger en Christina Bönzli. Laatstgenoemde, die nu nog als Christina Surer door het leven gaat, raakte zelf ook bekend door haar eigen autosportcarrière en is de huidige levensgezellin van regerend DTM-kampioen Martin Tomczyk. Sedert 1996 is Marc Surer bij het publiek ook vooral bekend als commentator bij Formule 1-races voor de Duitse commerciële televisie.
(http://imageshack.us/a/img651/4990/marcsurer1985.jpg)
Citaat van: Kootje op 15 september 2012 - 07:24:14
Onvoorstelbaar dat hij daar zonder kleerscheuren uitstapte. :o
Zeker als je weet dat die auto destijds van aluminiumfolie werden gemaakt. En dan overdrijf ik niet eens! :o
Een paar dagen 'vrijaf' genomen. Tijd om binnenkort nog eens in actie te schieten, lijkt me. Jammer voor o.a. Juan Pablo Montoya, maar die zal nog een jaartje moeten wachten. ;)
Citaat van: SDG op 22 september 2012 - 23:08:36
Een paar dagen 'vrijaf' genomen. Tijd om binnenkort nog eens in actie te schieten, lijkt me.
Geniet van je "vrije" tijd. ;)
CitaatJammer voor o.a. Juan Pablo Montoya, maar die zal nog een jaartje moeten wachten. ;)
Och, die loopt niet weg.
Zag het zelf ook 'n dag te laat, want die had ik graag voor m'n rekening genomen. ::)
24 september 1972
Jackie Stewart (Tyrrell) wint op het circuit van Mosport de Grote Prijs van Canada. Nadat hij bij de vorige race in Monza definitief de titel aan Emerson Fittipaldi (Lotus) moest laten, weet de Schot zo in ieder geval terug naar de tweede plaats in het WK op te rukken. De Braziliaan wordt in Canada nu zelf geplaagd door de pech die Stewart in de loop van het seizoen zo vaak te beurt viel en eindigt pas als elfde, ver buiten de punten. Peter Revson (McLaren) finisht in de race, die omwille van dichte mist met meer dan een uur vertraging gestart wordt, als tweede, zijn teamgenoot Denny Hulme wordt derde. Revson pakt in de kwalificaties tevens de pole; het is zowel voor de Amerikaan als voor het McLaren-team de eerste polepositie in de Formule 1.
(http://imageshack.us/a/img837/8763/72cdn11.jpg)
Peter Revson bezorgt McLaren zijn eerste pole
24 september 1995
David Coulthard (Williams) wint op het circuit van Estoril de Grote Prijs van Portugal. Voor de Schot, die van op polepositie start, is het zijn eerste Formule 1-zege. Achter hem leveren de beide titelpretendenten Michael Schumacher (Benetton) en Damon Hill (Williams) na hun aanvaring in Monza dit keer een propere strijd voor de tweede plaats, die door de Duitser gewonnen wordt. Schumacher weet zo in de WK-stand opnieuw twee punten verder uit te lopen en komt opnieuw een stapje dichter bij zijn tweede titel. De race wordt bij de start afgebroken na een zware crash van Ukyo Katayama (Tyrrell). De Japanner dient uit zijn bolide ontzet te worden en zal voor de volgende race forfait moeten geven.
(http://imageshack.us/a/img607/1719/42610620.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=Elpbng3Llr4
25 september 1983
Nelson Piquet (Brabham) wint de Grote Prijs van Europa op het circuit van Brands Hatch, waardoor hij zijn achterstand op WK-leider Alain Prost (Renault) met nog één race te gaan terugbrengt tot twee punten. De Fransman zelf finisht op de Britse omloop als tweede, Nigel Mansell (Lotus) wordt derde.
Snelste in de kwalificaties is Mansell's teamgenoot Elio de Angelis, die zo zijn eerste pole uit zijn carrière scoort, voor de tweede Brabham-rijder Riccardo Patrese. In deze volgorde rijden ze de eerste ronden ook aan de kop van de race, doch wanneer beiden met elkaar in aanraking komen, kan Piquet de leiding overnemen om die vervolgens niet meer af te staan.
Ferrari blijft met lege handen achter: Patrick Tambay crasht kort voor het einde uit de race en is daardoor definitief uitgeteld in de titelstrijd, René Arnoux finisht buiten de punten en heeft met acht punten achterstand op Prost zijn lot nu niet meer in eigen handen.
Het Theodore-team, met Johnny Cecotto en Roberto Guerrero, komt voor het laatst aan de start van een Grote Prijs. Het team zal de verre verplaatsing naar Zuid-Afrika voor de slotrace van het seizoen niet meer maken.
De Brit Jonathan Palmer, de kersverse Formule 2-kampioen, maakt dan weer zijn Formule 1-debuut in een derde Williams. De coureur, die tevens doctor in de geneeskunde is, baart opzien door de vaste tweede Williams-rijder Jacques Laffite te snel af te zijn. De Fransman kwalificeert zich niet voor de race. De Grote Prijs van Europa wordt pas aan de kalender toegevoegd nadat een geplande stratenrace in New York niet doorgaat.
(http://imageshack.us/a/img94/7913/a0114ma34.jpg)
26 september 1993
Met een tweede plaats in de Portugese Grote Prijs op het circuit van Estoril kroont Alain Prost (Williams) zich voor de vierde keer in zijn carrière tot wereldkampioen Formule 1. De Fransman rijdt in de kwalificaties de tweede tijd, na zijn teamgenoot Damon Hill, die echter achteraan moet vertrekken doordat hij in de opwarmronde niet van zijn plaats weg geraakt.
Het is Ferrari-rijder Jean Alesi die de kop neemt, voor de McLarens van Ayrton Senna en zijn nieuwe teamgenoot Mika Häkkinen. De Fin, die een jaar lang als testrijder voor het team van Ron Dennis fungeerde, vervangt vanaf deze race de Amerikaan Michael Andretti, die teruggekeerd is naar de Indycars.
Na de pitstops is het echter Michael Schumacher (Benetton) die de leiding overneemt en hij zal deze niet meer afstaan. Prost, die aan een tweede plaats genoeg heeft voor de titel, dringt niet meer aan en laat de Duitser naar zijn tweede overwinning in zijn loopbaan rijden. Zowel Häkkinen als Gerhard Berger (Ferrari) crashen op het rechte stuk bij start en finish nog spectaculair uit de race.
Damon Hill rijdt een indrukwekkende inhaalrace en wordt nog derde, terwijl Ayrton Senna uitvalt met motorpech. Bij Jordan bestuurt Emanuele Naspetti eenmalig de tweede wagen, het is het laatste optreden van de Italiaan in de Formule 1.
(http://imageshack.us/a/img204/218/f1hakkinen1993003mh1993.jpg)
Crash van Häkkinen:
F1 Portuguese GP 1993 Mika Hakkinen Crash (http://www.youtube.com/watch?v=g8aGub_2QyQ#)
Crash van Berger:
Gp Portugal 1993 - Berger Fazendo Merda. (http://www.youtube.com/watch?v=byFoRb62TpI#)
En wat een schitterende wagen zeg... Dat moet echt een eer geweest zijn om alleen al naar te mogen kijken.
27 september 1998
Mika Häkkinen (McLaren) wint de Grote Prijs van Luxemburg op de Nürburgring. De Ferrari's van Michael Schumacher en Eddie Irvine starten van op de eerste rij en hebben ook de beste start, doch na de pitstops kan de Fin het commando overnemen van Schumacher en de leiding behouden tot de finish. De overige punten zijn voor David Coulthard (McLaren), Eddie Irvine (Ferrari), Heinz-Harald Frentzen (Williams) en Giancarlo Fisichella (Benetton). Door zijn zege is Häkkinen opnieuw alleen leider in de WK-stand en heeft hij in de slotrace in Japan genoeg aan een tweede plaats om de titel te pakken. Het is de tweede en laatste keer dat de race op de Nürburgring gehouden wordt als de Grote Prijs van Luxemburg. Van 1999 tot en met 2007 zal de race opnieuw Grote Prijs van Europa heten.
(http://imageshack.us/a/img228/4681/98luxembourg2lo600406.jpg)
Citaat van: Jeroen op 26 september 2012 - 18:01:31
En wat een schitterende wagen zeg... Dat moet echt een eer geweest zijn om alleen al naar te mogen kijken.
Ik heb de oude Ferrari van berger wel eens van dichtbij kunnen bekijken toen ik met T coronel mee was en hij er zo'n legend race ermee ging rijden samen met zijn schoonvader echt een mooie bak. Vond hem trouwens wel klein in vergelijking met nu. Maar wat een vet geluid die V12
28 september 2008
In de straten van het Zuid-Oost-Aziatische stadsstaatje Singapore wordt voor de allereerste keer een Formule 1-race gereden. Na Valencia is het al het tweede nieuwe stratencircuit dat in 2008 op de kalender verschijnt en nog belangrijker, het is de eerste Formule 1-race uit de geschiedenis die 's avonds bij kunstlicht wordt verreden. De eerste ronden van de race zijn een voortzetting van de titelstrijd, met poleman Felipe Massa (Ferrari) en Lewis Hamilton (McLaren) op kop van de race. De wedstrijd wordt echter helemaal op zijn kop gezet wanneer Nelson Piquet (Renault) in de muur crasht, waardoor de safetycar moet uitrukken. De koplopers maken van de neutralisatie gebruik om hun eerste pitstop uit te voeren, die voor Massa echter faliekant afloopt wanneer hij te vroeg op het gas gaat en de tankslang meesleurt, waardoor zijn race meteen zo goed als gereden is. Bij de herstart is de volgorde in de race helemaal door elkaar geschud: Nico Rosberg (Williams) ligt op kop, voor Jarno Trulli (Toyota), Giancarlo Fisichella (Force India), Robert Kubica (BMW-Sauber) en Fernando Alonso (Renault). Rosberg en Kubica krijgen een drive-through aangesmeerd omdat ze binnenkwamen toen de pits nog gesloten waren en nadat iedereen uiteindelijk getankt heeft, neemt Alonso de leiding over. De Spanjaard, die door pech in de kwalificatie in het middenveld diende te starten, maakt in de race een vroege pitstop, waardoor hij volop kan profiteren van de safetycarfase uitgelokt door de crash van zijn teamgenoot en wint zo verrassend, voor Rosberg en Hamilton. Wanneer Piquet in de zomer van 2009 in ongenade valt bij Renault, klapt hij echter uit de school en verklaart openlijk wat sommigen al een hele tijd vermoedden: Renault had de Braziliaan opgedragen om opzettelijk te crashen en een safetycarfase uit te lokken, om zo Alonso na zijn vroege pitstop te bevoordelen. Onderzoek van de telemetrie van de race bevestigt deze getuigenis. De aanstichters van het bedrog, Renault-teammanager Flavio Briatore en engineer Pat Symonds, worden door de FIA uit de Formule 1 verbannen. Laatstgenoemde zal later via een zijdeur terugkeren naar de sport als consultant van het Marussia-team.
(http://imageshack.us/a/img441/6258/singaporef1grandprix4bm.jpg)
29 september 1991
Op het Circuit de Catalunya nabij Barcelona wordt de Grote Prijs van Spanje verreden. Het is de eerste keer dat de nieuwe omloop op de Formule 1-kalender prijkt en hij zal al snel uitgroeien tot een vaste waarde, ook al omdat de teams er 's winters vaak zullen passeren voor testritten. Pole in Barcelona is voor de Oostenrijker Gerhard Berger (McLaren), maar de race zal volledig in het teken van de titelstrijd komen te staan, die nog gaat tussen Berger's teamgenoot Ayrton Senna en Nigel Mansell (Williams). Het is uiteindelijk de Brit die de race, die in wisselvallige weersomstandigheden wordt verreden, zal winnen. Dit na o.a. een historisch inhaalmanoeuvre op Senna op de rechte lijn, waarbij beide wagens slechts door enkele centimeters van elkaar gescheiden worden. Senna kent nadien een moeizame race; de titelverdediger, die mits een goed resultaat hier al wereldkampioen had kunnen worden, zal pas als vijfde finishen, na Mansell, Alain Prost (Ferrari), Riccardo Patrese (Williams) en Jean Alesi (Ferrari). Michael Schumacher (Benetton) pakt het laatste WK-punt. Bij Schumacher's oude team Jordan maakt de Italiaan Alessandro 'Alex' Zanardi zijn Formule 1-debuut. Met nog twee races te gaan behoudt Mansell dankzij zijn zege nog steeds een waterkansje op de titel. 16 punten bedraagt zijn achterstand op Senna nu.
(http://imageshack.us/a/img32/5179/51997610spain1991640.jpg)
30 september 2001
De wereldbekende omloop van Indianapolis ontvangt voor de tweede keer in de hedendaagse autosportgeschiedenis de Formule 1 binnen zijn muren. Naar de race wordt vooraf met bijzondere belangstelling uitgekeken, aangezien het het eerste massa-evenement in de Verenigde Staten is sedert de vernietigende terroristische aanslagen van 11 september. De veiligheidsvoorzieningen zijn dan ook kolossaal, met o.a. gevechtsvliegtuigen die permanent het luchtruim rondom het circuit patrouilleren. Tot ieders opluchting gebeurt er echter niets abnormaals gedurende het weekend en zodoende kan iedereen zich volop op het racen zelf concentreren, waarbij diverse teams en rijders door speciale kleurstellingen op hun wagens en helmen voor een eerbetoon aan de talloze slachtoffers zorgen. Wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) rijdt in de trainingen de snelste tijd, maar in de race zelf zal hij in dienst van zijn teamgenoot Rubens Barrichello rijden, die als dank voor bewezen diensten dit seizoen volop zijn kans mag gaan. Dit is echter buiten de concurrentie van Williams en McLaren gerekend. Juan-Pablo Montoya, die op deze omloop al de befaamde Indy 500 won, wil dit kunststukje nu ook in de Formule 1 herhalen en hij lijkt een grote kanshebber op de zege, tot zijn wagen er iets na halfweg mee ophoudt. Uit de achtergrond komt vervolgens Mika Häkkinen oprukken en het zal uiteindelijk de Finse McLaren-rijder zijn die aan het langste eind trekt. De tweevoudige wereldkampioen, die zijn afscheid reeds aangekondigd heeft, behaalt zo in zijn voorlaatste Grote Prijs zijn laatste zege in de Formule 1, voor Michael Schumacher en David Coulthard (McLaren). Barrichello valt een paar ronden voor het einde ook nog uit met pech en blijft zo met lege handen achter. Jarno Trulli (Jordan), die als vierde finisht, wordt aanvankelijk gediskwalificeerd maar krijgt nadien zijn plaats terug via de groene tafel. Pech voor zijn eigen teamgenoot Jean Alesi, die aanvankelijk naar de zesde plaats doorschuift, maar zo het ene puntje dat hij in zijn tweehonderdste en – net als Häkkinen – voorlaatste race behaalt opnieuw moet inleveren.
(http://imageshack.us/a/img824/1348/unitedstatesgrandprixin.jpg)
1 oktober 1989
Aryton Senna (McLaren) wint op het circuit van Jerez de Spaanse Grote Prijs. De Braziliaanse titelverdediger, die door een crash met Nigel Mansell (Ferrari) in de vorige race in Portugal zijn kansen op een verlenging van zijn titel behoorlijk zag slinken, doet hier in ieder geval wat hij moet doen: winnen. Mansell zelf wordt voor zijn aandeel in de crash en het negeren van de zwarte vlag bedacht met een schorsing voor één race, zodat Gerhard Berger als enige de eer van de Scuderia dient te verdedigen. De Oostenrijker – winnaar van de race in Portugal – doet dit evenwel met verve door na elf nulscores op rij nu voor de derde opeenvolgende keer op het podium te finishen, als tweede na Senna. WK-leider Alain Prost (McLaren) wordt derde en heeft met nog twee races te gaan nu zestien punten voorsprong op Senna. De overige punten zijn voor Jean Alesi (Tyrrell), Riccardo Patrese (Williams) en Philippe Alliot (Larrousse). Voor de Fransman en zijn team is het de enige puntenfinish van het seizoen. Tijdens de kwalificaties crasht Gregor Foitek met zijn Rial zwaar nadat zijn achtervleugel afbreekt, voor de Zwitser meteen de aanleiding om het kwakkelende team met onmiddellijke ingang te verlaten. Bij Onyx wordt Bertrand Gachot vervangen door de Fin JJ Lehto. De debutant beschaamt het in hem gestelde vertrouwen niet en weet zich, in tegenstelling tot zijn meer ervaren teamgenoot Stefan Johansson, te kwalificeren voor de race.
(http://imageshack.us/a/img255/917/gregorfoitek1989spanish.jpg)
De zware trainingscrash van Gregor Foitek
2 oktober 1977
James Hunt (McLaren) wint de Amerikaanse Grote Prijs op het circuit van Watkins Glen. Voor de wereldkampioen, die dit jaar nooit een serieuze kandidaat was in de titelstrijd, is het zijn tweede zege van het seizoen, na zijn overwinning in zijn thuisrace op Silverstone. Hunt rijdt ook de snelste tijd in de trainingen, maar moet op een natte baan in de beginfase van de wedstrijd de Brabham van Hans-Joachim Stuck voor zich dulden. De Duitser rijdt zijn beste race uit zijn carrière, tot hij van de baan spint. Mario Andretti (Lotus) komt in de laatste ronden nog serieus opzetten, maar Hunt haalt het uiteindelijk met klein verschil. Jody Scheckter (Wolf) wordt derde, Niki Lauda (Ferrari) vierde. De Oostenrijker heeft met deze vierde plaats meteen wiskundige zekerheid over zijn tweede wereldtitel. Het is tevens zijn laatste race voor Ferrari. Nadat zijn relatie met het team al behoorlijk verzuurd geraakt was toen bekend raakte dat hij voor 1978 voor Brabham getekend had, besluit hij met de titel op zak om het voor de laatste twee wedstrijden van het seizoen bekeken te houden. Zijn opvolger bij Ferrari staat inmiddels al klaar in de coulissen: de Canadees Gilles Villeneuve.
(http://imageshack.us/a/img96/6688/350xw.jpg)
3 oktober 1971
François Cevert (Tyrrell) wint de Grote Prijs van de Verenigde Staten op de omloop van Watkins Glen, de slotrace van het seizoen 1971. Voor de Fransman is het zijn eerste en ook enige zege in zijn Formule 1-loopbaan. Het is de eerste zege voor een Franse rijder sedert Maurice Trintignant in 1958 zegevierde in de grote Prijs van Monaco. Cevert wint voor de Zwitser Jo Siffert (BRM) en de Zweed Ronnie Peterson (March). De beslissing in het WK was reeds een hele tijd gevallen: Cevert's ploegmaat Jackie Stewart pakt in 1971 zijn tweede wereldtitel. Het is de eerste voor Tyrrell als onafhankelijk constructeur, nadat de eerste titel van Stewart in 1969 nog met Matra behaald werd. Ronnie Peterson wordt vice-wereldkampioen, Cevert eindigt als derde in de eindstand. Het is de laatste GP-deelname voor Siffert, die drie weken later dodelijk zal verongelukken in een race buiten het kampioenschap. Cevert zelf zal twee jaar later de dood vinden op het circuit waar hij in 1971 zijn grootste triomf vierde.
(http://imageshack.us/a/img833/1389/71usa66.jpg)
4 oktober 2009
Sebastian Vettel (Red Bull) wint de Grote Prijs van Japan op het circuit van Suzuka, dat daarmee na twee edities op Fuji op de kalender terugkeert. Voor de jonge Duitser is het zijn derde zege van het seizoen, nadat hij van op polepositie vertrok. Tweede en derde in een chaotische kwalificatie die gekenmerkt wordt door verschillende crashes, zijn Jarno Trulli (Toyota) en Lewis Hamilton (McLaren), die in die volgorde ook tweede en derde aan de finish worden. WK-leider Jenson Button (Brawn) – die net als zijn teamgenoot Rubens Barrichello, Adrian Sutil (Force India) en Fernando Alonso (Renault) vijf plaatsen teruggezet wordt op de grid wegens het negeren van gele vlaggen in de kwalificatie – finisht pas als achtste, vlak na Barrichello. In de stand heeft de Brit, met nog twee races te gaan, nu 85 punten, Barrichello is tweede met 71 punten, Vettel derde met 69. Mark Webber (Red Bull) beschadigt zijn wagen in de derde vrije training zodanig zwaar dat hij niet kan deelnemen aan de kwalificatie. Hij start als laatste en na drie pitstops in de openingsfase voor o.a. een loszittende cockpitrand en een lekke band rijdt hij een verloren race. Deze wordt verder nog ontsierd door een zware crash van Jaime Alguersuari (Toro Rosso), wat voor een safetycarfase zorgt. Timo Glock (Toyota) tenslotte crasht zwaar in de kwalificatie, waarbij hij kwetsuren aan rug en benen oploopt. Voor de Duitser betekent dit het einde van het seizoen; hij wordt de resterende races vervangen door de Japanner Kamui Kobayashi, die zo zijn Formule 1-debuut zal maken.
(http://imageshack.us/a/img254/3637/startsuzu20092.jpg)
5 oktober 1962
Op deze dag wordt Michael Andretti geboren. Als zoon van de levende autosportlegende Mario Andretti, winnaar van de Indy 500 in 1969 en wereldkampioen Formule 1 1978, krijgt de jonge Michael uiteraard het autosportvirus met de paplepel ingegoten en niemand kijkt er dan ook van op dat hij eveneens een autosportcarrière begint. Deze speelt zich voornamelijk af in de Amerikaanse klassen, al krijgt het Europese publiek in 1983 al een staaltje van zijn kunnen te zien, wanneer hij met vader Mario en de Fransman Philippe Alliot deelneemt aan de 24 Uren van Le Mans, waarin het team als derde finisht.
In 1984 debuteert hij vervolgens in de Indycars, waar hij in 1986 zijn eerste race wint. In datzelfde jaar heeft hij plotseling ook de kans op zijn debuut in de Formule 1, wanneer het Amerikaanse Beatrice/Lola-team van Carl Haas en Paul Newman voor de Amerikaanse Grote Prijs in Detroit een vervanger zoekt voor de gekwetste Patrick Tambay. Het lijkt een gedroomde publiciteitsstunt om één van de rijzende sterren uit de Indycars in de Formule 1 te laten rijden, doch doordat Andretti geen superlicentie voor de Formule 1 bezit – en de FISA er hem ook geen wil geven – gaat het feestje niet door en gaat het zitje uiteindelijk naar een andere Amerikaan, Eddie Cheever. Michael blijft voorlopig dan ook zijn carrière verder zetten in het Indycar-kampioenschap, dat hij uiteindelijk in 1991 wint.
Intussen is de belangstelling voor de Formule 1 in de Verenigde Staten echter behoorlijk afgenomen, ook al doordat er vanaf 1992 geen Amerikaanse Grote Prijs meer verreden wordt, en lijkt een Amerikaanse coureur in de Formule 1 een geschikte manier om de populariteit daar weer wat aan te zwengelen. Zo komt men uiteindelijk toch weer bij Michael Andretti terecht, die voor 1993 bij McLaren tekent, als teamgenoot van drievoudig wereldkampioen Ayrton Senna. Het wordt echter een bittere teleurstelling. Andretti Jr. kan zich op geen enkel moment de Formule 1 eigen maken. Het is de periode van de hypertechnische bolides, die voorzien zijn van actieve ophanging, ABS en allerhande elektronische snufjes; een enorme technische kloof vergeleken met de veel eenvoudiger van opzet zijnde Indycars. Bovendien keert Andretti na iedere race terug naar huis in de VS, waardoor hij totaal niet weet te integreren in de Europese mentaliteit van de Formule 1. De eerste races zijn rampzalig, met een uitval in de tweede ronde in de openingsrace in Zuid-Afrika, een zware crash met Gerhard Berger bij de start in Brazilië en opnieuw een uitval in de eerste ronde op een nat Donington. Pas in de vijfde race van het seizoen in Spanje finisht hij voor het eerst, na vier uitvalbeurten op rij. Hij wordt vijfde en scoort zo zijn eerste WK-punten. Nadien volgen nog een zesde plaats in Frankrijk en al bij al verrassende derde plaats in Italië. Een resultaat dat te laat komt voor Andretti, want in de coulissen staat zijn opvolger al klaar: McLaren-testrijder Mika Häkkinen. Na Monza wordt hij dan ook vervangen en zit zijn Formule 1-carrière na dertien Grote Prijzen erop. Teleurgesteld keert hij terug naar de VS, in de wetenschap dat zijn optreden geen goed gedaan heeft aan de reputatie van de Amerikaanse autosport, temeer aangezien op hetzelfde moment uittredend wereldkampioen Formule 1 Nigel Mansell, die in 1993 Andretti's zitje in de Indycars overnam bij Newman/Haas, in zijn debuutjaar meteen de titel pakt.
Hij laat de moed echter niet zakken en keert terug naar de Indycars, waar hij de eerste race van 1994 prompt wint en toont niets van zijn talent en motivatie verloren te hebben. Hij blijft actief in de klasse tot eind 2002, waarna hij teameigenaar wordt van het Andretti-team. In die hoedanigheid is hij teambaas van o.a. zijn eigen zoon Marco, tot en met 2011 van Danica Patrick - de eerste vrouw in de geschiedenis die een Indycarwedstrijd wint - en van Ryan Hunter-Reay, de kampioen van 2012.
(http://imageshack.us/a/img833/104/mclaren1993andrettiimol.jpg)
Michael Andretti in de McLaren in 1993
(http://imageshack.us/a/img811/2039/michaelmarcomarioandret.jpg)
Drie generaties autosport op het hoogste niveau: Michael Andretti met zoon Marco en vader Mario
6 oktober 1985
Nigel Mansell wint in een Williams-Honda de Grote Prijs van Europa op het Engelse circuit van Brands Hatch. De Brit, die al sedert 1980 meedraait in de Formule 1 en stilaan een eeuwige belofte leek te worden, behaalt zo eindelijk zijn eerste zege.
De eerste startrij in Brands Hatch is volledig Braziliaans, met Ayrton Senna (Lotus) en Nelson Piquet (Brabham), maar al snel zal Mansell de wedstrijd naar zich toetrekken. Een crash tussen Keke Rosberg (Williams) en Piquet na zes ronden betekent het einde van de race voor laatstgenoemde, terwijl Rosberg na een pitstop aan een indrukwekkende inhaalrace begint, die hem uiteindelijk nog tot op de derde plaats zal brengen.
Voor het zover is, helpt hij zijn teamgenoot en passant nog aan de leiding van de race wanneer Senna en Mansell hem op een ronde willen zetten. Mansell snelt er vandoor en niemand ziet hem nog terug voor de finish. Voor de Brit is met deze eerste overwinning de ban nu definitief gebroken, want in de toekomst zal hij uitgroeien tot één van de absolute toppers. Achter hem rijden vooral Marc Surer (Brabham) en Jacques Laffite (Ligier) een knappe race, doch beiden zullen met motorpech uit de race verdwijnen, waardoor Senna terug de tweede plaats kan innemen.
Wie ook al vroeg met motorpech uit de race verdwijnt, is Michele Alboreto (Ferrari), de laatste overgebleven rivaal van Alain Prost in de titelstrijd. De McLaren-rijder kan het zo rustig aan doen in de race en genoegen nemen met de vierde plaats, die volstaat om na twee keer op rij nipt de titelstrijd verloren te hebben nu eindelijk wereldkampioen te worden. Hij is de allereerste Franse coureur die daarin slaagt.
Doordat Niki Lauda nog steeds herstellende is van zijn crash op Spa, wordt zijn plaats bij McLaren ingenomen door John Watson, die na zijn afscheid eind 1983 eenmalig terugkeert in het peloton. De Noord-Ier is zo tevens tot op heden de laatste rijder uit de Formule 1-geschiedenis die met het startnummer 1 rondreed zonder ooit wereldkampioen geworden te zijn. In de race finisht hij net buiten de punten als zevende, vlak na Elio de Angelis (Lotus) en Thierry Boutsen (Arrows). De Grote Prijs van Europa is de laatste voor het RAM-team, dat de handdoek in de ring werpt. Bij Tyrrell tenslotte maakt de Italiaan Ivan Capelli zijn Formule 1-debuut.
(http://imageshack.us/a/img94/4368/tumblrm0qjbd0eed1r53nlz.jpg)
Waar haal je toch altijd de energie, tijd en kennis vandaan! Respect jongen!
Wilde net hetzelfde zeggen. Ik vind dit een zeer leuk en interessant topic om te volgen! Je zou er haast een scheurkalender mee kunnen maken! 8)
7 oktober 2007
Kimi Räikkönen (Ferrari) wint in Shanghai de Grote Prijs van China, de voorlaatste race van het seizoen. De Fin, die nog steeds een waterkansje heeft om wereldkampioen te worden, doet dus wat hij moet doen: winnen. Doordat hij echter zijn lot niet meer in eigen handen heeft, moet hij tegelijkertijd ook nog rekenen op pech of een misstap van McLaren-rijder Lewis Hamilton, die in China de titel voor het grijpen heeft. Verrassend genoeg gebeurt dit laatste nog ook, wanneer de regen, die bij de start van de race al naar beneden viel, halverwege de race plotseling terugkeert. Hamilton spint bij het binnenrijden van de pitstraat wanneer hij regenbanden gaat halen tot ieders ontzetting van de baan, wat het einde van zijn race betekent. Ook Robert Kubica (BMW-Sauber) heeft uitzicht op de zege in China, tot hij met pech naar de kant moet. Räikkönen wordt nadien niet meer bedreigd en bezorgt Ferrari de tweehonderdste Grand Prix-zege uit zijn bestaan. Titelverdediger Fernando Alonso (McLaren) wordt tweede, Felipe Massa (Ferrari) derde en Sebastian Vettel (Toro Rosso) knap vierde. De jonge Duitser revancheert zich hiermee voor een stuurfout in de vorige race in Japan, toen hij bij een safetycarfase door een moment van onoplettendheid zichzelf en Mark Webber (Red Bull) uitschakelde. Vijfde is Jenson Button (Honda). Voor de Japanse autogigant is dit het enige lichtpuntje in een verder volledig mislukt seizoen. In de WK-stand leidt Hamilton met nog één wedstrijd te gaan nog steeds, maar zijn voorsprong is geslonken tot vier punten op Alonso en zeven op Räikkönen. De Oostenrijker Alexander Wurz (Williams) rijdt de laatste Grote Prijs uit zijn carrière. De Japanner Kazuki Nakajima, zoon van oud-coureur Satoru, zal zijn opvolger worden.
(http://imageshack.us/a/img41/7218/4565005307lewisgravel51.jpg)
Lewis Hamilton hypothekeert zijn kansen op de wereldtitel in de pitstraat
Tja dat moment zal ik nooit vergeten. Lewis die hem in de grindbak parkeert. Mooi stukje weer SDG. Vind het echt erg leuk om te lezen. Zo krijg ik steeds iets mee van de F1 historie!
Citaat van: Wizard op 06 oktober 2012 - 13:03:41
Waar haal je toch altijd de energie, tijd en kennis vandaan! Respect jongen!
Dat vraag ik me ook wel eens af. Respect. :)
Zeker.
Zonder jou (SDG) was dit topic na 'n voortvarende start allang doodgebloed.
8 oktober 1978
Gilles Villeneuve wint in een Ferrari de Grote Prijs van Canada. Voor de Canadees is het zijn eerste overwinning in de Formule 1. De Canadese Grote Prijs, tevens de slotwedstrijd van het seizoen, wordt voor de eerste keer verreden op een nieuwe locatie in Montréal, op een kunstmatig eiland in de Saint Lawrence-rivier dat in 1976 bij de Olympische Spelen al dienst deed als thuishaven voor de roeicompetitie. Aanvankelijk is het echter de Fransman Jean-Pierre Jarier die alle aandacht voor zich opeist. De vervanger van de in Monza tragisch verongelukte Ronnie Peterson bij Lotus rijdt in de kwalificaties naar de polepositie en rijdt vervolgens bijna 50 van de 70 ronden autoritair aan de leiding, tot hij met pech uitvalt. De weg wordt zo vrijgemaakt voor Villeneuve, die voor de tot op heden nog steeds enige thuisoverwinning van een Canadese rijder zorgt. Jody Scheckter finisht als tweede voor het Canadese Wolf-team, waardoor het thuispubliek nog een extra reden heeft om te vieren. De laatste punten van 1978 zijn voor Carlos Reutemann (Ferrari), Riccardo Patrese (Arrows), Patrick Depailler (Tyrrell) en Derek Daly, die zijn werkgever Ensign zijn enige puntenfinish van het seizoen bezorgt. Mario Andretti (Lotus), die reeds zeker was van de wereldtitel, eindigt op een anonieme tiende plaats op meer dan een ronde. Als veredelde 'rookietest' zetten enkele topteams een extra wagen in voor enkele jonge talenten. Bij Wolf bestuurt Bobby Rahal, net zoals in de vorige race in Watkins Glen, de tweede auto. Dit krijgt nadien geen vervolg, doch het zal Rahal niet beletten om later in de Amerikaanse Indycars uit te groeien tot een grote naam in de autosport. Brabham van zijn kant zet een derde auto in met de Braziliaan Nelson Piquet achter het stuur. Het is het begin van een bijzonder vruchtbare samenwerking die tot eind 1985 zal duren en twee wereldtitels zal opleveren. Michael Bleekemolen, die bij de vorige race voor het eerst de startgrid haalde, rijdt in Montréal met zijn ATS de langzaamste kwalificatietijd van alle deelnemers en is dus op zondag niet van de partij. Het is het laatste optreden van de Nederlander in de Formule 1.
(http://imageshack.us/a/img801/8827/575x459.jpg)
9 oktober 2005
Op de omloop van Suzuka wordt de Grote Prijs van Japan verreden. Doordat het in de kwalificatie regent, worden de klassieke verhoudingen op de startgrid behoorlijk door elkaar geschud: Ralf Schumacher (Toyota) pakt de polepositie, voor Jenson Button (BAR) en Giancarlo Fisichella (Renault). De toppers staan in het middenveld of zelfs nog verder naar achter: Michael Schumacher (Ferrari) vertrekt pas als veertiende, kersvers wereldkampioen Fernando Alonso (Renault) als zestiende en de McLarens van Kimi Räikkönen en Juan-Pablo Montoya als zeventiende en achttiende. Vooraf wordt bijgevolg een spectaculaire race met veel inhaalmanoeuvres verwacht en die komt er ook. Montoya draagt op zijn manier bij tot het spektakel door aan het einde van de eerste ronde te crashen, wat de safetycar naar buiten brengt. Eenmaal de meute terug losgelaten wordt, rukken vooral Alonso en Räikkönen onweerstaanbaar op naar voren, maar de koppositie, die na de pitstops in handen gekomen is van Fisichella, lijkt buiten bereik. Dit is echter zonder Räikkönen gerekend, die in het laatste wedstrijdgedeelte alles op alles zet en iedereen ter plaatse laat. Bij het ingaan van de laatste ronde pakt hij tenslotte ook nog Fisichella met een briljante inhaalactie, buitenom in de eerste bocht. De Fin behaalt zo een magistrale zege, voor Fisichella en Alonso. Ondanks dat Renault de zege dus in de laatste ronde moet prijsgeven, neemt het team in het constructeurs-WK, mede door het uitvallen van Montoya, met nog één race te gaan de koppositie over van McLaren.
(http://imageshack.us/a/img155/8656/732sl.jpg)
Moet je Fisi zuur zien kijken op het podium. Ik vond destijds dat bij bezweek onder de druk. Hij begon al te verdedigen voor de chicane, terwijl Raikkonen nog te ver was. Daardoor verloor Fisichella het momentum bij het uitkomen van de chicane, zodat Raikkonen in zijn slipstream kwam. Prachtige inhaalactie van Kimi, maar als het Alonso was geweest was het nooit gebeurd.
Citaat van: Matthijs op 09 oktober 2012 - 09:15:30
Prachtige inhaalactie van Kimi, maar als het Alonso was geweest was het nooit gebeurd.
Want Alonso is nog nooit bezweken onder druk en maakt nooit geen inschattingsfout? ??? ::)
Citaat van: Kootje op 09 oktober 2012 - 16:15:32
Citaat van: Matthijs op 09 oktober 2012 - 09:15:30
Prachtige inhaalactie van Kimi, maar als het Alonso was geweest was het nooit gebeurd.
Want Alonso is nog nooit bezweken onder druk en maakt nooit geen inschattingsfout? ??? ::)
Ik schrijf Alonso omdat hij teamgenoot van Fisi was op dat moment, niet omdat ik vind dat hij foutloos is. Maar hij werd dat jaar wel kampioen, waar Fisichella zelden streed om de overwinning (en hij leek te bezwijken onder die druk). Bekijk de beelden maar eens terug.
Oke, dan begreep ik je verkeerd.
Ik dacht even dat dit weer de zoveelste 'Alonso is 'n halfgod' opmerking van 'n verstokte fan was omdat het verder imo weinig relevant is wat bij 'n ander wel of niet gebeurd zou zijn.
Sorry !!! :-[
No worries! :)
10 oktober 1923
Op deze dag wordt Murray Walker geboren. De Brit doet tijdens de Tweede Wereldoorlog dienst als militair, waarna hij in de reclamewereld actief is. Doordat zijn vader aan motorenraces deelneemt, raakt hij zelf echter ook met het racevirus besmet. Hij heeft een korte carrière als motorracer, maar raakt al snel meer geïnteresseerd in sportverslaggeving. De eerste decennia concentreert hij zich vooral op motorsport, maar vanaf de jaren zeventig gaat hij ook commentaar leveren voor autoraces. Zo wordt hij in 1978 uiteindelijk door de BBC gevraagd om commentaar te leveren bij de Formule 1. Zijn populariteit als verslaggever neemt pas echt een hoge vlucht vanaf 1980, wanneer hij aan ex-wereldkampioen James Hunt gekoppeld wordt. Hoewel beiden een totaal verschillende persoonlijkheid en levensstijl hebben, blijken ze achter de microfoon niettemin een complementair duo. Walker, die doorheen de jaren ook bekend wordt door zijn vele lapsussen en onbedoeld grappige oneliners (de zogenaamde 'Murrayisms'), groeit doorheen de jaren uit tot de meest gerespecteerde autosportverslaggever. Hoewel hij af en toe ook nog andere raceklassen verslaat, krijgt hij de bijnaam 'The voice of Formula 1' mee. Wanneer Hunt in juni 1993 onverwachts overlijdt aan een hartaanval, wordt zijn plek naast Walker ingenomen door een andere voormalige Formule 1-piloot, Jonathan Palmer. Vanaf 1997 tot en met 2008 verhuist de Formule 1-verslaggeving in Groot-Brittannië naar de commerciële zender ITV en Walker maakt mee de overstap. Vanaf 1997 wordt hij opnieuw aan een andere ex-Formule 1-coureur gekoppeld, Martin Brundle. Deze zal eind 2001, wanneer Walker een punt achter zijn loopbaan zet, de nieuwe hoofdverslaggever worden. Op de vraag of het afscheid definitief is of dat hij ooit nog terugkeert, antwoordt Walker steevast met 'never say never'. Af en toe is hij dan ook nog eens achter de microfoon te vinden, zoals bij de verslaggeving van de veteranenklasse Grand Prix Masters, of keert hij voor een enkele uitzondering nog eens terug naar de Formule 1. Ook op bijna 90-jarige leeftijd kruipt het bloed nog steeds waar het niet gaan kan: bij de Britse Grote Prijs op Silverstone maakt Walker steevast een ommetje richting de commentaarboxen . Telkens weer kan hij het niet laten om, al was het maar voor even, de microfoon ter hand te nemen en van zich te laten horen.
(http://imageshack.us/a/img222/6149/img48182d0407d35.jpg)
Top dat je deze gekozen hebt SDG.
Had 'm zelf ook in de pijplijn zitten, maar kom m'n pc ff niet in zoals je weet.
Zodra die 't weer doet, hopelijk voor 't weekend, zal ik ook weer eens 'n stukkie tikken.
13 oktober 2002
Geheel naar de geest van de rest van het seizoen is Ferrari ook in de slotrace van het seizoen 2002, de Grote Prijs van Japan in Suzuka, opperdominant. De Scuderia behaalt zijn negende dubbelzege uit zeventien races, waarvan de laatste vijf GP's van het seizoen op rij. Michael Schumacher, die al sedert de Grote Prijs van Frankrijk eind juli wereldkampioen is, behaalt zijn elfde overwinning van het jaar, een nieuw record, en staat bovendien alle wedstrijden van 2002 op het podium. Samen met teamgenoot Rubens Barrichello scoort hij vijftien overwinningen en 221 punten voor Ferrari (144 tegen 77), dat daarmee in een onwaarschijnlijk recordjaar, dat enkel moet onderdoen voor dat van McLaren in 1988, evenveel punten behaalt als alle andere teams samen. Enkel Ralf Schumacher (Williams) en David Coulthard (McLaren) kunnen respectievelijk in Maleisië en Monaco de rode dominantie heel eventjes doorbreken. Kimi Raikkönen wordt in Japan derde, Juan-Pablo Monyoya vierde. Lokale held Takuma Sato rijdt in zijn Jordan naar de vijfde plaats, zijn beste resultaat tot dan toe, wat meteen de redding van zijn verdere F1-loopbaan betekent. In de eindstand van het WK gaat Michael Schumacher Barrichello en Montoya vooraf, bij de constructeurs zijn de dichtste ereplaatsen na Ferrari voor Williams en McLaren. De Grote Prijs van Japan is de laatste race voor Mika Salo, Eddie Irvine en Alex Yoong. Allan McNish komt zelfs niet meer aan zijn afscheidsrace toe, nadat hij van de dokters startverbod krijgt na een immens trainingsongeluk op zaterdag. Het is de laatste wedstrijd waarin de eerste zes finishers punten scoren; vanaf 2003 krijgen de eerste acht wagens aan de aankomst punten toebedeeld. Ook is het de laatste keer dat iedereen in de kwalificaties vrij over twaalf rondjes in een uur tijd mag beschikken. Vanaf 2003 dient iedereen zich om beurt te kwalificeren in één vliegende ronde.
(http://img406.imageshack.us/img406/8605/suzukaf2002.jpg)
Eentje dat we vorig jaar al hadden, maar dat ik speciaal voor de gelegenheid nog eens heropgevist heb om mijn tiende verjaardag als lid van dit forum te vieren! ;)
Citaat van: SDG op 13 oktober 2012 - 00:04:52
Eentje dat we vorig jaar al hadden, maar dat ik speciaal voor de gelegenheid nog eens heropgevist heb om mijn tiende verjaardag als lid van dit forum te vieren! ;)
Te lui om Suzuka '86 te behandelen ? ;) :P :D ;D
Citaat van: Kootje op 13 oktober 2012 - 07:15:41
Citaat van: SDG op 13 oktober 2012 - 00:04:52
Eentje dat we vorig jaar al hadden, maar dat ik speciaal voor de gelegenheid nog eens heropgevist heb om mijn tiende verjaardag als lid van dit forum te vieren! ;)
Te lui om Suzuka '86 te behandelen ? ;) :P :D ;D
Suzuka '86? Ken ik niet. Wie won die race misschien?
Citaat van: SDG op 13 oktober 2012 - 07:24:19
Suzuka '86? Ken ik niet.
'86 ?? ??? ...... Foutje :-[, moest '96 zijn.
CitaatWie won die race misschien?
Niet misschien, maar zeker weten dat Hill die race won. :P
Hij verzekerde zich daarmee van de titel.
Schumi en Hakkinen maakten het podium compleet.
Citaat van: Kootje op 13 oktober 2012 - 10:16:40
Citaat van: SDG op 13 oktober 2012 - 07:24:19
Suzuka '86? Ken ik niet.
'86 ?? ??? ...... Foutje :-[, moest '96 zijn.
CitaatWie won die race misschien?
Niet misschien, maar zeker weten dat Hill die race won. :P
Hij verzekerde zich daarmee van de titel.
Schumi en Hakkinen maakten het podium compleet.
Aaah... deze race dus. ;)
http://www.gppits.net/forum/index.php/topic,11719.msg307274.html#msg307274
Dacht dat je zei dat je de 2002 editie vorig jaar al behandeld had, maar je zit dus gewoon te jokken tegen mij. >:(
;D :D ;D :D ;D
Citaat van: Kootje op 13 oktober 2012 - 10:29:00
Dacht dat je zei dat je de 2002 editie vorig jaar al behandeld had, maar je zit dus gewoon te jokken tegen mij. >:(
;D :D ;D :D ;D
Toch wel. Ik had er vorig jaar op deze dag namelijk twee geschreven.
Maar niet gepost. ::)
Citaat van: Kootje op 13 oktober 2012 - 10:35:12
Maar niet gepost. ::)
Ik stel dus vast dat je mijn bijdragen vorig jaar niet gelezen hebt. ;)
Citaat van: SDG op 13 oktober 2012 - 10:42:05
Citaat van: Kootje op 13 oktober 2012 - 10:35:12
Maar niet gepost. ::)
Ik stel dus vast dat je mijn bijdragen vorig jaar niet gelezen hebt. ;)
Lees bijna al je bijdragen, maar 13 oktober 2002 staat er bij mij echt niet tussen hoor. ::)
Wel die van 1996, maar 2002 niet. :-\ :-X
Citaat van: Kootje op 13 oktober 2012 - 11:15:53
Citaat van: SDG op 13 oktober 2012 - 10:42:05
Citaat van: Kootje op 13 oktober 2012 - 10:35:12
Maar niet gepost. ::)
Ik stel dus vast dat je mijn bijdragen vorig jaar niet gelezen hebt. ;)
Lees bijna al je bijdragen, maar 13 oktober 2002 staat er bij mij echt niet tussen hoor. ::)
Wel die van 1996, maar 2002 niet. :-\ :-X
Natuurlijk niet, want ik heb het artikel van vorig jaar eruit geknipt en hier gezet. Beide stonden in één enkele post, snap je?
Ach so ..... vandaar. :)
Ziezo, dat is dat. En nu op naar de volgende tien jaar! :)
13 oktober 1949
In het Belgische Luik/Liege wordt op deze dag Patrick Nève (voluit Patrick Marie Ghislain Pierre Simon Stanislas Nève de Mévergnies) geboren.
(http://www.carlosghys.be/photographs/autographs/photo_autograph_neve_1_400x283.jpg)
De Waal, die in '74 het STP Formule Ford kampioenschap op z'n naam schreef, maakte in 1976 z'n F1 debuut voor Tissot Ram Racing in 'n Brabham BT44B tijdens z'n thuis Grand Prix op het circuit van Zolder. Na vanaf de 19e plaats gestart te zijn moest hij in ronde 26 met 'n defecte auto opgeven. Later dat jaar zou hij nog 'n tweede poging wagen, ditmaal voor Team Ensign in 'n Ensign N176 tijdens de Grand Prix van Frankrijk op Paul Ricard. Na 'n matige 26e startplaats kon hij wederom geen indruk maken, hij zou deze race als 18e en laatste finishen, wat het einde van z'n F1 loopbaan leek te zijn.
Toch wist hij in 1977 'n plaatsje bij het team van Sir Frank Williams te bemachtigen. Dat jaar mocht hij het in 11 races proberen in 'n March 761, maar ook dit leverde geen successen op, hij wisselde finishes buiten de top 10 af met DNQ's, al was hij er met 'n 7e plek in Italië dichtbij. Na z'n enige uitvalbeurt tijdens de Grand Prix van Canada leek er opnieuw 'n einde aan z'n carierre te zijn gekomen.
Patrick legde zich daar echter niet bij neer. Voor de Belgische Grand Prix van 1978 schreef hij zich in met 'n privé March 781S, maar wist zich niet te kwalificeren. Zo eindigde z'n F1 avontuur, daar waar het 2 jaar eerder begonnen was. Na 3 seizoen, 14 GP weekends en 'n puntentotaal van 0 valt definitief het doek voor de dan 28-jarige Belg. De jaren hierop zou hij nog enkele races in het European F2 kampioenschap rijden totdat hij in 1983 definitief z'n helm aan de willigen hangt.
(http://richardsf1.com/wp-content/uploads/2011/10/image60.png)
Nève in de March 761 voor het Williams GP Engineering team.
Eh Kootje, dat is echt geen March 761, hoor. Dat is een Williams FW07.
Citaat van: SDG op 13 oktober 2012 - 13:06:37
Eh Kootje, dat is echt geen March 761, hoor. Dat is een Williams FW07.
Zo stond hij wel op het net.
Maar goed, jij bent de expert, dus ik heb 'm direct aangepast.
Klopt hij zo wel? :)
Citaat van: Kootje op 13 oktober 2012 - 13:12:45
Citaat van: SDG op 13 oktober 2012 - 13:06:37
Eh Kootje, dat is echt geen March 761, hoor. Dat is een Williams FW07.
Zo stond hij wel op het net.
Maar goed, jij bent de expert, dus ik heb 'm direct aangepast.
Klopt hij zo wel? :)
Yep, dat is de enige echte auto van Patrick Nève. Met de karakteristieke biersponsor Belle-Vue. :)
14 oktober 2001
Michael Schumacher wint in Suzuka de Grote Prijs van Japan, de slotrace van het seizoen 2001. Voor de Ferrari-coureur, die in 2001 zijn vierde wereldtitel behaalt, is het de negende zege van het seizoen, een evenaring van zijn eigen record. De Duitser pakt de pole en rijdt vervolgens van start tot finish aan de leiding. Juan-Pablo Montoya (Williams) wordt tweede en David Coulthard (McLaren) derde. De Schot verzekert zich hiermee tevens van de tweede plaats in de eindstand van het WK, tweede Ferrari-man Rubens Barrichello (Ferrari) eindigt als derde. De afscheidnemende Jean Alesi (Jordan) wordt door een spinnende Kimi Räikkönen (Sauber) mee van de baan gesleurd; de Fransman, die alle voorgaande races van het jaar de finish haalde, ziet zich zo alsnog een mooi seizoensrecord door de neus geboord. Naast Alesi nemen in Japan ook tweevoudig wereldkampioen Mika Häkkinen en Tomas Enge definitief afscheid van de Formule 1, net als het Prost-team, dat in het tussenseizoen failliet gaat. Ook is het de laatste race voor Benetton, dat het daaropvolgende jaar omgedoopt wordt tot Renault. Fernando Alonso (Minardi) van zijn kant neemt tijdelijk afscheid van het Formule 1-veld: in 2002 wordt de jonge Spanjaard testcoureur bij Renault, om vervolgens in 2003 terug te keren als Grand Prix-coureur.
(http://imageshack.us/a/img717/2520/schumacher8lg.jpg)
16 oktober 1994
Michael Schumacher (Benetton) wint in het Spaanse Jerez de Grote Prijs van Europa, voor zijn grote uitdager Damon Hill (Williams). Voor de Duitse WK-leider is het een belangrijke zege, aangezien hij er net een schorsing van twee wedstrijden heeft opzitten wegens het opzettelijk negeren van de zwarte vlag in de Britse Grote Prijs en in de tussentijd Hill in de WK-stand tot op één punt zag naderen. Schumacher laat echter zien dat zijn zelfvertrouwen in de tussentijd ongeschonden is door het weekend helemaal naar zijn hand te zetten. Hill moet aan de streep bijna een halve minuut toegeven, Mika Häkkinen (McLaren) finisht als derde al op meer dan een minuut, de resterende punten zijn voor Eddie Irvine (Jordan), Gerhard Berger (Ferrari) en Heinz-Harald Frentzen (Sauber). Voor deze race zijn er een behoorlijk aantal rijders van stoeltje gewisseld. Meest opmerkelijke wijziging vindt plaats bij Williams, waar oud-wereldkampioen Nigel Mansell, die verlost is van zijn Indycar-verplichtingen, voor de nog resterende races van het seizoen David Coulthard komt aflossen. Door de terugkeer van Schumacher bij Benetton verhuist ook JJ Lehto terug naar de reservebank. Bij Larrousse maakt de Japanner Hideki Noda zijn debuut, hetzelfde doet de Italiaan Domenico Schiattarella bij Simtek. Eric Bernard en Johnny Herbert verwisselen van stoeltje: Herbert stapt in bij Ligier en Bernard neemt diens plaats in bij Lotus. Het is overigens het allerlaatste optreden van de Fransman in de Formule 1. Ook van Andrea de Cesaris (Sauber) neemt de Formule 1 na deze wedstrijd definitief afscheid. In 208 Grote Prijzen tussen 1980 en 1994 slaagde hij er nooit in een race te winnen; de Italiaan heeft hiermee tot op de dag van vandaag een weinig benijdenswaardig record in handen. De Grote Prijs van Europa wordt pas te elfder ure op de kalender opgenomen, nadat de geplande race in Argentinië tot in 1995 uitgesteld wordt doordat het circuit niet tijdig klaar geraakte voor de Formule 1.
(http://imageshack.us/a/img266/5641/95404767.jpg)
17 oktober 1999
Op het circuit van Sepang nabij Kuala Lumpur wordt de allereerste Grote Prijs van Maleisië uit de geschiedenis gereden. De wedstrijd krijgt een extra dimensie door de terugkeer van Michael Schumacher bij Ferrari, die hersteld is van zijn beenbreuk die hij opliep bij de Britse Grote Prijs en hem verschillende maanden uit het peloton hield. De Duitser laat meteen zien dat hij volledig hersteld is, want hij pakt met groot overwicht de polepositie, met bijna een seconde voorsprong op zijn teamgenoot Eddie Irvine. Het McLaren-duo David Coulthard en Mika Häkkinen moet al meer dan een seconde prijsgeven. Ook in de race is Schumacher onaantastbaar, met het voorbehoud dat hij Irvine, die nog steeds volop in strijd is om de wereldtitel, vrije baan geeft om de zege te pakken. Häkkinen wordt derde, voor het Stewart-duo Johnny Herbert en Rubens Barrichello en Heinz-Harald Frentzen (Jordan). Na de wedstrijd worden de beide Ferrari's echter gediskwalificeerd omwille van illegale bargeboards, waardoor Häkkinen meteen rekenkundig wereldkampioen is. Na protest van Ferrari wordt deze beslissing echter teruggedraaid, zodat de beslissing in het kampioenschap alsnog uitgesteld wordt tot de slotrace, twee weken later in Japan. Irvine leidt nu met 70 punten, Häkkinen heeft er 66. Frentzen (51) en Coulthard (48) spelen niet langer mee in de titelstrijd.
(http://imageshack.us/a/img26/8862/99mal033.jpg)
18 oktober 1933
Op deze dag wordt in Turijn Ludovico Scarfiotti geboren. De Italiaan is de zoon van de eerste voorzitter van de Fiat-autofabrieken, waardoor zijn interesse voor autosport uiteraard logisch te verklaren is. Zijn autosportcarrière concentreert zich evenwel voornamelijk op sportwagenraces, en in mindere mate op de Formule 1. In 1963 wint hij samen met Lorenzo Bandini voor Ferrari de 24 Uren van Le Mans en in 1965 zegeviert hij samen met John Surtees in de 1000 kilometer van de Nürburgring. Voor Ferrari maakt hij in 1963 eveneens zijn Formule 1-debuut, al rijdt hij steevast slechts enkele wedstrijden per jaar: op zijn palmares staan slechts tien gereden Grote Prijzen. Ondanks dit relatief kleine aantal GP-deelnames boekt hij in 1966 op Monza een historische zege, de enige in zijn Formule 1-loopbaan. Eind 1967 ruilt hij de Ferrari in voor een Eagle en in 1968 komt hij aan de start in een Cooper. Hij scoort twee opeenvolgende vierde plaatsen in Spanje en Monaco, tot hij op 8 juni in een Porsche dodelijk verongelukt tijdens een heuvelklimwedstrijd in Duitsland. Na Jim Clark en Mike Spence is Scarfiotti daarmee al de derde Formule 1-coureur die in 1968 de dood vindt.
(http://imageshack.us/a/img195/4668/lsi66.jpg)
19 oktober 1978
Op deze dag wordt in het Braziliaanse Curitiba Enrique Bernoldi geboren. Nadat hij in eigen land zijn autosportcarrière start in het karten, maakt hij op 17-jarige leeftijd de overtocht richting Europa, die hem o.a. naar de Britse Formule Renault voert, waar hij in 1996 kampioen wordt. De volgende twee seizoenen treedt hij aan in het Britse Formule 3-kampioenschap, waar hij in 1997 en 1998 respectievelijk vijfde en tweede wordt. Formule 3000 is de logische volgende stap, waarin hij in twee seizoenen tijd echter niet meer dan enkele bescheiden resultaten kan neerleggen: hij wordt achttiende in 1999 en zestiende in 2000. Resultaten die echter niet in overeenstemming zijn met zijn kwaliteiten, want hij heeft vaak met materiaalpech te kampen. Doordat hij deze twee jaar in het Red Bull Junior Team aantreedt, wordt hij tevens in het testteam van Sauber ingelijfd.
Bij Red Bull is men in ieder geval onder de indruk van het kunnen van de jonge Braziliaan en het wil Bernoldi in 2001 dan ook graag in de tweede Sauber zien plaatsnemen. Dit is echter buiten teambaas Peter Sauber gerekend, die tot groot ongenoegen van de sponsor de voorkeur geeft aan de onbekende jonge Finse rijder Kimi Räikkönen. Red Bull schroeft dan ook prompt zijn sponsorbudget voor Sauber terug en biedt Bernoldi – samen met een smak geld – aan bij Arrows, dat wel toehapt en de reeds vastgelegde Spanjaard Pedro de la Rosa, wiens sponsoren minder geld in het laatje brengen, aan de deur zet. Zodoende mag de Braziliaan in 2001 alsnog zijn Formule 1-debuut maken bij het team van Tom Walkinshaw, waar hij team zal vormen met de Nederlander Jos Verstappen. De eerste helft van het seizoen is de ervaren Verstappen nog overduidelijk de snelste van de twee, maar naarmate het seizoen vordert, is Bernoldi zijn teamgenoot regelmatig te snel af in de kwalificaties. Het zet echter weinig aarde aan de dijk, aangezien Arrows hoe langer hoe meer naar achteren afzakt op de startgrid. Verstappen scoort één puntje in Oostenrijk, doch Bernoldi blijft in zijn debuutseizoen puntenloos. Niettemin beleeft hij in Monaco zijn eigen 'fifteen minutes of fame', wanneer hij er in slaagt McLaren-coureur David Coulthard, die de pole rijdt maar wegens een probleem bij de start van de opwarmronde van op de laatste plaats moet vertrekken, bijna de halve wedstrijd achter zich te houden. Bij McLaren is men furieus over het gebrek aan medewerking van de Braziliaan, die de race van Coulthard verpest, maar doordat hij zijn eigen positie mag verdedigen, valt hem niets te verwijten.
Omwille van zijn kapitaalkrachtige sponsor is Bernoldi ook in 2002 verzekerd van zijn zitje bij Arrows. Dit in tegenstelling tot zijn teamgenoot Verstappen, wiens plekje bedreigd wordt door Heinz-Harald Frentzen, die na het faillissement van Prost ineens beschikbaar is. Walkinshaw houdt de Nederlander een tijd aan het lijntje, tot hij uiteindelijk een paar weken voor de start van het seizoen eveneens opzij geschoven wordt ten gunste van de Duitser. Bernoldi is helemaal geen partij voor Frentzen, die bij Arrows eindelijk weer voor een opwaartse lijn zorgt in de sportieve prestaties en ook enkele WK-punten scoort. De Braziliaan wordt ook veelvuldig geplaagd door materiaalpech; pas in Monaco haalt hij voor het eerst de finish. Ondertussen pakken er echter donkere wolken samen boven Arrows, dat in slechte financiële papieren verkeert. Doordat een overname door de rechter wordt tegengehouden omwille van de twijfelachtige reputatie van Walkinshaw's financiële constructies, wordt een faillissement hoe langer hoe meer onafwendbaar. In Frankrijk rijden beide auto's één enkel rondje voor de vorm om aan de FIA-verplichtingen te voldoen en in Duitsland treedt het team nog een allerlaatste keer aan, waarna de boeken definitief dichtgaan.
Het betekent meteen ook het einde van de Formule 1-carrière van Bernoldi, die geen ander zitje meer vindt. De daaropvolgende jaren is de Braziliaan wel een tijdje testrijder voor BAR en Honda en rijdt hij in eigen land het Stock Car-kampioenschap. In 2008 is hij actief in de Indycars, in 2009 treedt hij aan in de Superleague Formula en in 2010 en 2011 is hij voltijds actief in het wereldkampioenschap GT1.
(http://imageshack.us/a/img843/5502/tumblrm3xlg16cdx1rp29li.jpg)
Grote Prijs van Australië 2001: vier debutanten in de Formule 1 poseren samen voor de foto.
Vlnr. Kimi Räikkönen, Juan-Pablo Montoya, Fernando Alonso en Enrique Bernoldi.
Van het viertal zou enkel Bernoldi er niet in slagen zijn stempel op de Formule 1 te drukken.
Echt nog een menneke die Alonso op de foto!
Ja! Komisch, dat wel. ;)
Idd. opvallend dat Alonso er nu totaal anders uitziet, i.i.t. Raikkonen en Montoya...Bernoldi is tegenwoordig bijna onherkenbaar, want die lijkt wel versneld te zijn verouderd. Wat een verschil met toen... :P
(https://si0.twimg.com/profile_images/1598220317/76940_1676862732321_1560071738_1649232_6170539_n.jpg)
Wel een fout van Red Bull destijds, Bernoldi kiezen voor Raikkonen. Laat toch zien dat Peter Sauber een neusje voor talent heeft... later verkocht hij hem voor vele miljoenen aan McLaren en investeerde dit in een windtunnel... Sauber heeft nog altijd een van de beste windtunnel in de F1 in Hinwill.
20 oktober 1991
Ayrton Senna (McLaren) kroont zichzelf in het Japanse Suzuka voor de derde keer in zijn carrière tot wereldkampioen Formule 1. Het is daarmee de vijfde keer op rij dat de titel in de Japanse Grote Prijs, ook steeds de voorlaatste race van het seizoen, beslist wordt. Voor aanvang van de wedstrijd heeft Nigel Mansell (Williams) nog steeds een waterkansje om de titel te pakken, met 16 punten achterstand op Senna. Diens teamgenoot Gerhard Berger, die tevens de pole pakt, neemt bij de start de leiding, voor Senna en Mansell. Na een tiental ronden valt echter definitief de beslissing, wanneer de Brit in de snelle rechtsbocht na start en finish van de baan spint en zijn race in de grindbak ziet eindigen. Senna is meteen kampioen en hij lijkt, na de incidenten met Alain Prost in 1989 en 1990, de titel deze keer in stijl te willen binnenhalen: hij passeert Berger en lijkt op alweer een overwinning af te stevenen. Tot hij in de allerlaatste rechte lijn plotseling vaart mindert en Berger laat passeren, die zo een bedankje krijgt voor zijn trouwe diensten. Riccardo Patrese (Williams) wordt derde, Prost in zijn amechtige Ferrari vierde. Na de race is de Fransman niet te spreken over de besturing van zijn wagen en geeft hij Ferrari in de pers er flink van langs. De Scuderia kan de kritiek van Prost niet waarderen en zet de drievoudige wereldkampioen prompt op straat. In Australië zal hij vervangen worden door testrijder Gianni Morbidelli. De Grote Prijs van Japan van 1991 betekent tevens het Formule 1-debuut van de Oostenrijker Karl Wendlinger bij March. Martin Brundle tot slot bezorgt met zijn vijfde plaats het Brabham-team de allerlaatste puntenfinish uit zijn bestaan.
(http://imageshack.us/a/img96/8134/thelongandtheshortofit.jpg)
Nigel Mansell spint van de baan en verliest daarmee definitief het kampioenschap
20 Oktober 1978
Op deze druileruige herfstdag overleed in Londen de Zweedse Formule 1 coureur Gunnar Nilsson.
Nilsson, in 1975 nog Brits Formule 3 kampioen, debuteerde tijdens de 2e race van 1976 op het Zuid-Afrikaanse Kyalami. Uitkomend voor het roemruchte John Player Special-Lotus team zou hij de overige 15 races van het seizoen rijden. Hoewel hij grossierde in uitvalbeurten (9x, veelal defecten) wist hij in de overige races genoeg indruk te maken om ook in 1977 voor hen uit te komen. De 3e plaatsen in Spanje en Oostenrijk, en puntenfinishes in Duitsland en Japan brachten zijn seizoenstotaal van 11 punten hem de 10e plaats in het WK en garandeerde hem z'n zitje.
(http://farm2.static.flickr.com/1375/5106724292_8a138d7bec.jpg)
Gunnar druipt af tijdens de GP van Amerika in '77, 'n beeld dat we al zo vaak van hem zagen
In 1977, begon men, na wederom de 1e race gemist te hebben, het seizoen dan ook vol goede moed. Met 5e plaatsen in Argentinië en Spanje, de winst in België en 'n 4e en 3e plek in Frankrijk en Engeland leek dit het jaar van Gunnar te worden. Maar helaas voor hem bleef het hierbij, de rest van het jaar zou hij niet meer finishen. de 20 punten behaald in de eerste 10 van 17 races brachten hem toch nog de 8e stek in het WK, genoeg om voor 1978 'n plekje bij het Arrows Formule 1 team van oa Alan Rees en Jackie Oliver te bemachtigen.
(http://24.media.tumblr.com/tumblr_mb1198QHtX1qzltk2o1_500.jpg)
Nilsson in gevecht met Mass en Hunt in de door hem gewonnen race op het Belgische Zolder
Maar helaas, toen sloeg het noodlot toe. Zaadbalkanker werd bij de 29-jarige Helsingborger geconstateerd, en dit zorgde ervoor dat hij nooit meer in aktie zou komen. Na 2 jaar vechten met 'n onbetrouwbare auto, liet nu z'n lichaam hem in de steek. Uiteindelijk zou hij ook deze strijd verliezen. Gunnar Nilsson reed in z'n cariérre 32 GP's waarin hij 4x het podium beklom, waarvan 1x de hoogste trede.
Na zijn dood zou z'n moeder de Gunnar Nilsson Cancer Foundation oprichten, die in 1979 éénmalig de Gunnar Nilsson Memorial Trophy organiseerde. Op Donnington Park streden 5 Formule 1 teams om de snelste rondetijd. Alan Jones, uitkomend voor Williams, mocht deze trofee met 'n tijd van 1.01.37 op z'n conto bijschrijven.
Gunnar is begraven op de Pålsjö begraafplaats in Helsingborg, vlakbij z'n ouders Arvid en Elisabeth Nilsson.
R.I.P.
Gunnar Nilsson
Citaat van: Kootje op 20 oktober 2012 - 12:26:40
20 Oktober 1978
Op deze druileruige herfstdag overleed in Londen de Zweedse Formule 1 coureur Gunnar Nilsson.
Heb ik ooit een artikel over geschreven: http://www.gppits.net/magazine/het_grote_verdriet_van_zweden/
Dramatische geschiedenis helaas.
21 oktober 1984
In het Portugese Estoril, dat voor de eerste keer op de Formule 1-kalender figureert, wordt de slotrace van het seizoen 1984 verreden. Voor aanvang van de wedstrijd leidt Niki Lauda (McLaren) nog steeds de WK-stand, met 3,5 punten voorsprong op zijn teamgenoot Alain Prost. De Fransman neemt in de kwalificaties alvast een voorschot op de titel door de tweede tijd te rijden, na uittredend wereldkampioen Nelson Piquet (Brabham), terwijl Lauda niet verder geraakt dan de elfde startplaats. Wanneer Prost na enkele ronden de leiding overneemt van de snel gestarte Keke Rosberg (Williams), ziet het er voor hem nog beter uit. Doch Lauda rukt doorheen het veld langzaam maar zeker op naar voren en wanneer een twintigtal ronden voor het einde Nigel Mansell (Lotus) met pech uitvalt, heeft hij de tweede plaats, die hem de derde titel in zijn carrière oplevert, in handen. Hoewel Prost de race volledig domineert en zijn zevende seizoenszege behaalt, komt hij in de eindstand een half puntje tekort om tot wereldkampioen gekroond te worden. Een bittere pil voor de Fransman, die net als in 1983 het seizoen als tweede afsluit. De ironie wil dat hij voor zijn zege in Monaco eerder op het jaar slechts halve punten toebedeeld kreeg en bij volledige punten wereldkampioen was geweest. Derde in Estoril wordt Ayrton Senna (Toleman), die zijn debuutjaar met glans afsluit en nogmaals laat zien dat hij meer dan ooit klaar is voor het grote werk het jaar daarop bij Lotus. De afsluitende race van 1984 is de laatste race voor de Oostenrijker Jo Gartner (Osella), die in het tussenseizoen de strijd om het tweede zitje bij Arrows zal verliezen van zijn landgenoot Gerhard Berger en in 1986 dodelijk zal verongelukken in de 24 Uur van Le Mans. Berger's oude werkgever, het Duitse ATS-team, houdt het na deze race ook voor gezien, net als bandenfabrikant Michelin. Bij Renault mag de Fransman Philippe Streiff in een derde auto debuteren en omdat deze buiten mededinging meerijdt, staan er in Estoril uitzonderlijk 27 wagens in plaats van de normaal gezien maximaal toegestane 26 aan de start. McLaren domineert het seizoen 1984 op een manier zoals nog nooit eerder vertoond is: Lauda en Prost winnen maar liefst 12 van de 16 races, waarmee ze het oude record van Lotus uit 1978 (acht overwinningen) verpulveren. De eindstand in het WK zegt alles: Lauda is wereldkampioen met 72 punten, voor Prost met 71,5, terwijl Elio de Angelis (Lotus) als derde slechts 34 punten scoort. Bij de constructeurs is de dominantie net zo uitgesproken: McLaren pakt de titel met 143,5 punten, voor Ferrari met 57,5 en Lotus met 47 punten.
(http://img148.imageshack.us/img148/8192/7256653a.jpg)
Lauda wint zijn derde wereldtitel. Prost heeft ondanks zijn zege weinig reden tot lachen.
Ron Dennis droomt reeds volop van 1985.
22 oktober 2006
In het Braziliaanse Sao Paulo wordt de slotrace van het seizoen 2006 verreden. De titelstrijd moet officieel nog beslecht worden, maar voorafgaand aan de wedstrijd lijkt dit op een formaliteit uit te draaien: na zijn uitvalbeurt in Japan heeft Michael Schumacher (Ferrari) tien punten achterstand op zijn grote rivaal, regerend wereldkampioen Fernando Alonso (Renault), wat concreet betekent dat Schumi zijn afscheidsrace moet winnen en Alonso bovendien geen punten mag scoren om alsnog de titel te veroveren. Schumacher heeft met andere woorden niets te verliezen, maar de kwalificatie brengt al een slecht voorteken, wanneer hij in Q3 geen tijd kan neerzetten omwille van een technisch probleem, terwijl Alonso de vierde tijd klokt. De race zelf is een kolfje naar de hand van tweede Ferrari-piloot Felipe Massa, die tevens de pole bemachtigt. Massa is daarmee tevens de eerste Braziliaan die voor eigen publiek zegeviert sedert Ayrton Senna in 1993. Voor zover Schumacher nog een kans op de titel had, mag hij daar definitief een kruis over maken na een lekke band, die hem ver naar achteren terugwerpt. De Duitser laat echter het hoofd niet zakken en verkiest al strijdend ten onder te gaan: een adembenemende inhaalrace brengt hem nog terug tot op de vierde plaats, na Massa, Alonso en Jenson Button (Honda). Alonso volgt zo zichzelf op als wereldkampioen en heeft in de eindstand dertien punten voorsprong op Schumacher, die de Formule 1 na 250 Grote Prijzen, 7 wereldtitels, 91 overwinningen en 68 poleposities vaarwel zegt, om in 2010 bij Mercedes een comeback te maken. Massa wordt derde in de eindstand. Bij de constructeurs verlengt Renault eveneens zijn titel, met vijf punten voorsprong op Ferrari. McLaren eindigt als derde. De slotrace van 2006 is tevens de laatste Grote Prijs voor de Nederlander Robert Doornbos en de Portugees Tiago Monteiro, terwijl ook bandenfabrikant Michelin en tabaksponsors Mild Seven (Renault) en Lucky Strike (Honda) de Formule 1 voor bekeken houden. Voortaan zal Ferrari (Marlboro) als enige team nog een tabaksponsor overhouden.
(http://imageshack.us/a/img705/3774/schumiretrobrazil2006.jpg)
(Voorlopig) einde van een tijdperk
Morgen ben ik er weer met meer geschiedenis! ;)
Citaat van: SDG op 22 oktober 2012 - 20:23:31
Morgen ben ik er weer met meer geschiedenis! ;)
Woehoe. I can't wait!
23 oktober 1966
Op deze dag wordt in het Italiaanse Castelmaggiore Alessandro 'Alex' Zanardi geboren. De Italiaan begint zijn autosportcarrière in de karts, vanaf 1988 rijdt hij in de Italiaanse Formule 3 en in 1991 rijdt hij het Europees Kampioenschap Formule 3000, waarbij hij met twee zeges tweede finisht in de eindstand.
In september van datzelfde jaar mag hij in de Spaanse Grote Prijs zijn Formule 1-debuut maken bij Jordan, dat na de gevangenisstraf van Bertrand Gachot, de korte passage van Michael Schumacher en de ruil met Roberto Moreno in zijn zoektocht naar een tweede piloot uiteindelijk bij Zanardi terechtkomt. Het debuut van de Italiaan is minder stormachtig dan dat van zijn Duitse voorganger: in drie races scoort hij twee negende plaatsen als beste resultaat.
In 1992 kan hij geen vast zitje in de Formule 1 versieren; hij kan enkel bij Minardi een paar keer invallen voor de gekwetste Christian Fittipaldi, waarbij hij zich enkel in Duitsland weet te kwalificeren. In 1993 kan hij echter een contract tekenen voor een volledig seizoen bij Lotus, waar hij teamgenoot wordt van Johnny Herbert. Bij de tweede race in Brazilië scoort hij prompt zijn eerste WK-punt door als zesde te finishen, maar door de bank genomen is zijn Britse teamgenoot de snelste van de twee. In Spa heeft Zanardi een zware crash in de trainingen, die hem voor de rest van het seizoen aan de kant houdt.
Pas na enkele races in 1994 kan hij, nog steeds bij Lotus, terugkeren op de startgrid, als vervanger van de Portugees Pedro Lamy, die zelf gekwetst geraakt bij een crash tijdens testritten. Lotus loopt intussen echter op zijn laatste benen en geeft er aan het eind van het jaar de brui aan. Zanardi vindt geen zitje meer bij een ander team en zijn Formule 1-carrière lijkt voorbij.
De Italiaan rijdt in 1995 enkele sportwagenraces en maakt in 1996 de overstap richting Amerika naar de nieuw opgerichte Champ Car Series, één van de twee kampioenschappen die ontstaan zijn na het uit elkaar vallen van de Indycars. Zanardi tekent er bij Chip Ganassi Racing, één van de meest gerenommeerde teams in de klasse. Hij voelt zich onmiddellijk in zijn sas in de V.S. en finisht prompt als derde in zijn debuutjaar, waarbij hij drie zeges boekt.
Het blijkt slechts een aanloop naar wat in 1997 en 1998 volgt: in beide jaren is Zanardi de onbetwiste heerser van de Champ Cars. Vijf respectievelijk zeven overwinningen leveren hem twee maal op rij de titel op en plotseling blijkt men in de Formule 1 ook weer interesse te krijgen in de Italiaan.
Het levert hem in 1999 een contract op bij Williams. De terugkeer door de grote poort naar de koningsklasse van de autosport draait echter op een volledig fiasco uit. Zanardi is niet alleen geen partij voor zijn teamgenoot Ralf Schumacher, hij laat het bovendien zelf ook helemaal afweten: in zestien races weet hij geen enkel punt te scoren en zijn reputatie smelt als sneeuw voor de zon.
Williams neemt na één seizoen dan ook alweer afscheid van Zanardi, die voor 2000 geen nieuwe werkgever vindt en werkloos langs de kant dient toe te kijken. In 2001 kan hij terug aan de slag in de Champ Cars, bij het team van Morris 'Mo' Nunn (in een ver verleden nog teambaas in de Formule 1 bij Ensign). De resultaten zijn bescheiden, tot hij in september, bij de allereerste Champ Car-race op Europese bodem, op de Duitse Lausitzring, plotseling weer volop meedoet voor de zege. Doch juist op het moment dat Zanardi zich weer in de kijker weet te rijden, slaat het noodlot toe.
Na zijn laatste pitstop maakt de Italiaan bij het uitkomen van de pits een spin, waarna hij door de Canadees Alex Tagliani, die hem niet meer kan ontwijken, op volle snelheid in de zijkant wordt geramd. De gevolgen zijn verschrikkelijk. Het voorste stuk van de auto van Zanardi wordt bij de klap afgerukt, waarbij de Italiaan beide benen verliest. Slechts een snel en accuraat ingrijpen van de dokters redt ternauwernood het leven van de ongelukkige coureur.
Het betekent echter het definitieve einde van zijn autosportcarrière... denkt iedereen, want dit is buiten Zanardi zelf gerekend. Met een onvoorstelbare wilskracht werkt de Italiaan aan zijn herstel. Niemand gelooft er in, buiten Zanardi zelf, die uiteindelijk eind 2003 in een speciaal aangepaste wagen op de Lausitzring de nog resterende afstand van de race na zijn ongeluk afwerkt in een demonstratierit. En alsof dit voor iedereen nog geen mirakel genoeg was, wil Zanardi nog meer.
In 2004 komt hij voor BMW opnieuw uit in competitieverband, in het Europese Toerwagenkampioenschap, en het daaropvolgende jaar maakt hij de overstap naar het WTCC. En niet zonder succes, want in het Duitse Oschersleben behaalt hij dat jaar zijn eerste zege. Een huzarenstukje dat hij de daaropvolgende jaren nog drie keer zal herhalen.
Eind 2009 zegt hij het WTCC vaarwel, want ondertussen heeft Zanardi een nieuwe uitdaging gevonden: deelnemen aan marathons, waarvan hij er verschillende wint in de klasse voor mindervaliden. Bovendien bereidt hij zich hiermee voor op zijn ultieme doel: goud behalen op de Paralympics in september 2012, wat hem uiteindelijk ook lukt. En het laat zich nu al uitschijnen dat we het laatste van Alex Zanardi nog steeds niet gezien hebben.
(http://imageshack.us/a/img59/6744/zanardi2330204b.jpg)
Wat een supersportman die Zanardi. Diepe buiging.
24 oktober 1976
Voor de laatste Grote Prijs van het seizoen 1976 trekt de Formule 1 voor de allereerste keer in de geschiedenis naar Japan. Plaats van gebeuren is het Mount Fuji-circuit, waar tevens de titel na een controversieel en dramatisch seizoen beslist zal worden. Na de diverse diskwalificaties en rehabilitaties van James Hunt (McLaren), het bijna fatale ongeluk van titelverdediger Niki Lauda (Ferrari) op de Nürburgring en zijn miraculeuze terugkeer vijf weken later op Monza, voert de Oostenrijker voorafgaand aan de slotrace nog steeds de WK-stand aan, maar zijn voorsprong is inmiddels geslonken tot drie punten. In de kwalificaties doet Hunt alvast de beste zaak, door de tweede trainingstijd te rijden na Mario Andretti (Lotus), terwijl Lauda vlak achter hem op de derde startplaats staat. Op de dag van de race regent het echter bijzonder hard, wat verstrekkende gevolgen zal hebben in de titelstrijd. Lauda, die in augustus nog de dood voor ogen zag, besluit in de danteske weersomstandigheden het lot niet verder te tarten en geeft na amper twee ronden vrijwillig op, waardoor Hunt, die bij de start de leiding neemt, vrij spel heeft. De Brit krijgt de zege en de titel echter niet zomaar cadeau: wanneer het stopt met regenen en de baan begint op te drogen, neemt Hunt gas terug om zijn banden te sparen, doch het kan niet verhinderen dat hij enkele ronden voor de finish lek rijdt en zodoende naar de pits moet. Hierdoor valt hij naar de vijfde plaats terug, waardoor Lauda op dat moment alsnog wereldkampioen is. Met de moed der wanhoop vecht Hunt zich de laatste ronden opnieuw een weg naar voren, waarbij hij Alan Jones (Surtees) en Clay Regazzoni (Ferrari) nog weet te passeren, wat hem in de race de derde plaats oplevert achter de uiteindelijke winnaar Andretti en Patrick Depailler (Tyrrell). Hunt is in alle commotie uit het oog verloren op welke plaats hij precies rondrijdt en na de finishvlag verkeert hij even in de waan dat hij net naast de titel gegrepen heeft. Een dolgelukkige McLaren-pitcrew bezorgt hem bij zijn aankomst in de pits echter het verlossende woord: James Hunt is wereldkampioen 1976, met één punt voorsprong op Niki Lauda. Ferrari pakt nog de constructeurstitel als troostprijs. Eén van de meest sensationele en meest tot de verbeelding sprekende seizoenen uit de Formule 1-geschiedenis komt hiermee ten einde.
(http://imageshack.us/a/img651/307/5876728x410.jpg)
25 oktober 1992
Riccardo Patrese (Williams) wint in Suzuka de Grote Prijs van Japan. De Italiaan, die het hele seizoen lang in de schaduw staat van zijn kopman Nigel Mansell, die met grote overmacht de titel pakt, scoort hiermee zijn eerste en enige overwinning van het seizoen. De Britse wereldkampioen leidt ook hier het grootste deel van de race, tot hij vrijwillig opzij gaat voor Patrese. Nadien vecht hij met zijn teamgenoot nog voor de vorm een klein duel uit, dat beëindigt wordt wanneer de motor van Mansell's auto stukgaat. Door zijn zege pakt Patrese, met nog één race te gaan, opnieuw de tweede plaats in de WK-stand. Gerhard Berger (McLaren) finisht als tweede, Martin Brundle (Benetton) wordt derde. De Japanse Grote Prijs kent één bijzonder opvallende naam op de deelnemerslijst: de Nederlander Jan Lammers, die voor het laatst op de startgrid stond bij de Nederlandse Grand Prix van 1982 en nu, na een onderbreking van meer dan tien jaar, een verrassende comeback maakt bij het March-team. Lammers rijdt ook nog de slotrace van het seizoen in Australië; plannen om aan zijn comeback in 1993 een verder vervolg te geven stranden doordat March kort voor de start van het seizoen failliet gaat.
(http://imageshack.us/a/img209/4600/f1lammers199202jl031992.jpg)
Jan Lammers keert na een onderbreking van tien jaar terug in de Formule 1
26 oktober 1997
In het Spaanse Jerez, dat te elfder ure het Porugese Estoril op de kalender vervangt, wordt de slotrace van het seizoen 1997 verreden onder de noemer Grote Prijs van Europa. Voorafgaand aan de wedstrijd zijn er nog twee kandidaten op de wereldtitel: Michael Schumacher (Ferrari), met 78 punten, en Jacques Villeneuve (Williams-Renault), die na zijn diskwalificatie in de Japanse Grote Prijs op één puntje volgt. Een bloedstollende kwalificatiesessie laat nog steeds alle vragen onbeantwoord: zowel Villeneuve, Schumacher als tweede Williams-man Heinz-Harald Frentzen rijden tot op een duizendste van een seconde exact dezelfde tijd. Doordat Villeneuve zijn tijd als eerste neerzet, mag hij echter op de polepositie starten. Hij kan echter niet verhinderen dat de Duitse Ferrari-kopman bij de start als eerste de eerste bocht induikt en meteen een kleine kloof slaat. Villeneuve komt echter naarmate de race vordert alsmaar beter in de wedstrijd en nadert zienderogen op de Ferrari. Op een twintigtal ronden van het einde plaatst de Canadees zijn beslissende inhaalmaneuver, waarop Schumacher echter prompt reageert door opzettelijk de deur dicht te gooien. Het is duidelijk dat de Duitser het wereldkampioenschap mits een aanrijding wil beslissen, doch de Ferrari-rijder valt zelf in de put die hij voor Villeneuve gegraven heeft: terwijl de Williams zijn weg kan vervolgen, moet Schumacher ter plaatse opgeven. Villeneuve leidt nu de race, voor de beide McLaren-Mercedes rijders David Coulthard en Mika Häkkinen. Twee ronden voor het einde van de race wisselen beide rijders op aangeven van de teamleiding van positie en in de laatste ronde passeert Häkkinen Villeneuve. De Fin behaalt zo na 96 Grote Prijzen eindelijk zijn eerste Formule 1-zege. Coulthard maakt er nog een dubbelzege van voor het team van Ron Dennis en Villeneuve wordt derde. Jacques presteert daarmee in zijn tweede Formule 1-seizoen wat zijn vader Gilles nooit vermocht: wereldkampioen worden. De resterende punten zijn voor de afscheidnemende Gerhard Berger (Benetton-Renault), Eddie Irvine (Ferrari) en Frentzen. Naast Berger houden ook de Japanner Ukyo Katayama en de Argentijn Norberto Fontana na deze race de Formule 1-voor gezien, die tevens ook voor de laatste keer in Jerez passeert. Het is voorlopig ook de laatste race dat de Formule 1-bolides op slicks staan. Vanaf 1998 zullen ook bij droog weer profielbanden ingezet worden, een regel die van kracht blijft tot en met 2008, waarna de slicks opnieuw hun intrede zullen doen. Het incident in de race krijgt voor Ferrari en Michael Schumacher nog een bittere nasmaak, wanneer de FIA enkele weken later de Duitser uit de eindklassering van het WK schrapt (evenwel met behoud van alle zeges en punten). Heinz-Harald Frentzen wordt zo tweede in de eindstand, David Coulthard en Jean Alesi (Benetton) zijn ex-aequo derde. Bij de teams pakt Williams eveneens de titel, voor Ferrari en Benetton.
(http://img641.imageshack.us/img641/2941/europeangpjerezjvillene.jpg)
Ik kan niet geloven dat dit alweer 15 jaar geleden is. Ik kan het me nog goed herinneren...
Het incident wel, de race zelf nauwelijks.
Ik wel. Van begin tot end. Zelfs de kwali, met de drie gelijke tijden. Alles weet ik nog.
Citaat van: Jeroen op 27 oktober 2012 - 09:51:49
Ik wel. Van begin tot end. Zelfs de kwali, met de drie gelijke tijden. Alles weet ik nog.
Dat van die kwali kan ik me ook nog wel herrinneren, maar dan meer dat dat ooit was voorgekomen.
Niet direct dat dat bij deze bewuste race zo was. :-\
Ik weet nog dat Hill in de Arrows het snelste was in de kwali, maar in de laatste bocht even werd opgehouden. Werd nog heel netjes vierde op enkele honderdsten achter de pole. Dit bijzondere feit is ondergesneeuwd doordat er drie coureurs dezelfde tijd reden.
27 oktober 1963
Jim Clark (Lotus-Climax) wint in Mexico-stad de Grote Prijs van Mexico, de negende en voorlaatste race van het seizoen. De Schot, die al lang wereldkampioen is, pakt de pole en rijdt vervolgens naar zijn zesde zege van het seizoen. Jack Brabham (Brabham) finisht als tweede, Richie Ginther (BRM) wordt derde, uittredend wereldkampioen Graham Hill (ook BRM) vierde. De Mexicaan Moisés Solana is in deze race de enige Formule 1-rijder die ooit in een Grand Prix van start gaat met het nummer 13. Veel geluk levert het hem niet op: hij valt een paar ronden voor het einde uit met motorpech, maar wordt nog als allerlaatste geklasseerd.
(http://img41.imageshack.us/img41/8066/55327795.jpg)
30 oktober 1988
Ayrton Senna (McLaren-Honda) wint in Suzuka de Grote Prijs van Japan en kroont zichzelf daarmee tot wereldkampioen Formule 1. Voor de Braziliaan is het zijn eerste titel, die hij in 1988 behaalt na een lang en moeizaam duel met zijn Franse teamgenoot Alain Prost. Senna pakt in de kwalificaties zijn twaalfde polepositie van het seizoen, voor Prost, maar veel profijt haalt hij daar niet uit omdat hij slechts met moeite van zijn startplaats weggeraakt en pas in het middenveld de eerste bocht aansnijdt. Terwijl de Braziliaan aan een onstuitbare remonte begint, voeren Prost en Ivan Capelli (March-Judd) vooraan het veld aan. De Italiaan is de revelatie van de race en weet ondanks de beperkingen van zijn atmosferische krachtbron moeiteloos gelijke tred te houden met Prost en deze op het rechte stuk bij start en finish zelfs even achter zich te laten. Maar Capelli, die de wedstrijd niet zal uitrijden, moet zich uiteindelijk gewonnen geven, net als Prost, die zoals iedereen voor de bijl gaat: tegen Senna is vandaag geen kruit gewassen. De Braziliaan rijdt op een door de regen stilaan nat wordende baan naar zijn achtste seizoenszege, een nieuw record, en pakt daarmee ook de titel. Prost wordt tweede, Thierry Boutsen (Benetton-Ford) is 'best of the rest'. Bij het Franse Larrousse-team maakt de Japanner Aguri Suzuki zijn Formule 1-debuut.
(http://img248.imageshack.us/img248/6515/2296.jpg)
1 november 2009
In Abu Dhabi, in de Verenigde Arabische Emiraten, wordt de slotwedstrijd van het seizoen 2009 verreden. De race, die voor de eerste keer georganiseerd wordt, vindt plaats op het gloednieuwe en fabelachtige Yas Marina Circuit, ontworpen door de onvermijdelijke Hermann Tilke. De omloop, die enkele lange rechte stukken bevat, afgewisseld met meer bochtige gedeeltes, wordt tevens gekenmerkt door de originele lay-out van de pitstraat – met een tunneltje onder het circuit bij het buitenrijden van de pits, het luxueuze en futuristisch ogende Yas Marina Hotel dat bovenop de omloop gebouwd is en waar de wagens dus onderdoor rijden, en het aparte tijdstip waarop de race plaatsvindt, bij avondschemering. Dit betekent dat de race bij daglicht van start gaat en bij kunstlicht beëindigd wordt. Voor het circuit, dat gelegen is op een kunstmatig aangelegd eiland, vlakbij een jachthaven, wordt dan ook snel de term 'Monaco van het Midden-Oosten' bovengehaald.
Doordat Jenson Button (Brawn) bij de vorige race in Brazilië al de titel pakte, dient enkel nog de strijd om de ereplaatsen beslecht te worden. Uittredend wereldkampioen Lewis Hamilton pakt de laatste pole van het seizoen, voor het Red Bull-tweetal Sebastian Vettel en Mark Webber. De jonge Brit duikt ook als leider de eerste bocht in, maar slaagt er niet in om beide Red Bulls van zich af te schudden. Achter hen rijdt Kamui Kobayashi, invaller voor Timo Glock bij Toyota, een dijk van een race. De Japanner remt in zijn pas tweede Grand Prix kersvers wereldkampioen Jenson Button koudweg uit en geeft zo meteen een prima visitekaartje af in zijn zoektocht naar een stoeltje voor 2010. Ondertussen heeft vooraan Vettel de leiding overgenomen na de pitstops en het ziet er voor de Duitser nog beter uit wanneer Hamilton met een remdefect moet opgeven. Voor de wereldkampioen van 2008 is het pas de eerste keer in zijn Formule 1-carrière dat hij door een technisch mankement uitvalt. Webber heeft ondertussen de handen vol aan Button, die naar de derde plaats opgerukt is. Ondanks hevig aandringen van Button in de laatste ronden weet de Australiër zijn tweede plaats te behouden, na Vettel, die zijn vierde zege van het seizoen behaalt en zo meteen ook vice-wereldkampioen wordt. Rubens Barrichello (Brawn), die derde eindigt in de eindstand van het WK, finisht als vierde, de laatste punten van 2009 zijn voor Nick Heidfeld (BMW-Sauber), het Toyota-duo Kamui Kobayashi/Jarno Trulli en Sébastien Buemi (Toro Rosso). Bij de constructeurs is Brawn kampioen, voor Red Bull, McLaren en Ferrari.
De Formule 1 neemt in Abu Dhabi afscheid van BMW, Giancarlo Fisichella, oud-wereldkampioen Kimi Räikkönen (die naar het WRC vertrekt maar in 2012 zijn comeback zal maken), Romain Grosjean (gewogen en te licht bevonden bij Renault, maar ook hij keert in 2012 terug) en Kazuki Nakajima. Ook is de Grote Prijs van Abu Dhabi de laatste race waarin bijgetankt mag worden; met ingang van 2010 worden de tankstops opnieuw afgeschaft. Enkele dagen na de race maakt Toyota bekend dat het in navolging van BMW eveneens met onmiddellijke ingang de Formule 1 verlaat. Het seizoen 2009 wordt zo toch wat in mineur afgesloten.
(http://img6.imageshack.us/img6/4653/vettel1514315c.jpg)
Het fabelachtige Yas Marina Hotel
3 november 1991
In het Australische Adelaide wordt de slotwedstrijd van het seizoen 1991 verreden. Op zondag is er van de vrolijke sfeer die doorgaans rond de Australische manche van het WK hangt niet veel meer te merken wanneer de regen met bakken naar beneden valt. Ondanks de bijzonder slechte weersomstandigheden gaat de wedstrijd op het voorziene uur van start. Poleman Ayrton Senna (McLaren), die bij de vorige race in Japan zichzelf opvolgde als wereldkampioen, neemt de beste start, voor zijn teamgenoot Gerhard Berger en Nigel Mansell (Williams). Mansell weet Berger al snel van de tweede plaats te verdringen en vecht samen met Senna een duel uit voor de eer. Terwijl links en rechts wagens spinnen of in de muur crashen, weet de Braziliaan echter het hoofd koel te houden en de koppositie te behouden. Na een tijdje wordt het zelfs de regenspecialist van de Formule 1 te gortig en herhaalde keren sommeert hij bij het passeren van start en finish de wedstrijdleiding om de race stop te zetten. Na een crash van Mansell, die zijn auto met een flinke klap in de muur zet, is de maat voor iedereen vol en na 16 van de 81 ronden wordt de race afgevlagd. Doordat het weer niet meer verbetert, komt er geen herstart en geldt de doorkomst na 14 ronden als de definitieve einduitslag. Senna wordt tot winnaar uitgeroepen, voor Mansell, Berger, Nelson Piquet (Benetton), Riccardo Patrese (Williams) en Gianni Morbidelli (Ferrari) – invaller bij de Scuderia voor de ontslagen Alain Prost. Met een lengte van veertien ronden over een afstand van 52,92 kilometer en een tijd van 24 minuten en 34,989 seconden is de Australische Grote Prijs van 1991 meteen ook de kortste uit de hele Formule 1-geschiedenis. Net zoals in Spanje 1975, Oostenrijk 1975 en Monaco 1984 wordt minder dan driekwart van de totale afstand afgelegd en worden bijgevolg slechts halve punten toegekend. Drievoudig wereldkampioen Nelson Piquet, Emanuele Pirro en Alex Caffi nemen voor het laatst de start van een Grote Prijs. Ook de teams van Modena/Lambo en Coloni nemen afscheid van de Formule 1. Bertrand Gachot, inmiddels vrijgelaten uit de gevangenis, viert bij Larrousse zijn terugkeer in het Formule 1-peloton. De Franse Belg kan zich echter niet kwalificeren.
(http://img248.imageshack.us/img248/4338/image35o.png)
Zijn er ook toevallig nog beelden van deze race?
Citaat van: Sabai op 03 november 2012 - 18:12:03
Zijn er ook toevallig nog beelden van deze race?
Och jee:
http://www.youtube.com/watch?v=_IOK92wQUwA
http://www.youtube.com/watch?v=4FYXCfpUAlw
http://www.youtube.com/watch?v=A3nbt13yFIY
Citaat van: Kootje op 03 november 2012 - 18:42:27
Citaat van: Sabai op 03 november 2012 - 18:12:03
Zijn er ook toevallig nog beelden van deze race?
Och jee:
http://www.youtube.com/watch?v=_IOK92wQUwA
http://www.youtube.com/watch?v=4FYXCfpUAlw
http://www.youtube.com/watch?v=A3nbt13yFIY
De eerste link: staat gewoon een rescuewagen op het rechte stuk en de race gaat gewoon door. Wat krankzinnig. Wat als je niks ziet door de spray en er met 270(?) opknalt!
Citaat van: Matthijs op 03 november 2012 - 20:34:35
Citaat van: Kootje op 03 november 2012 - 18:42:27
Citaat van: Sabai op 03 november 2012 - 18:12:03
Zijn er ook toevallig nog beelden van deze race?
Och jee:
http://www.youtube.com/watch?v=_IOK92wQUwA
http://www.youtube.com/watch?v=4FYXCfpUAlw
http://www.youtube.com/watch?v=A3nbt13yFIY
De eerste link: staat gewoon een rescuewagen op het rechte stuk en de race gaat gewoon door. Wat krankzinnig. Wat als je niks ziet door de spray en er met 270(?) opknalt!
Ongelooflijk idd. Ze hadden destijds zeker nog niet van de SC gehoort.
Uit m'n hoofd was de eerste keer dat de SC in de 'moderne' F1 werd ingezet in Brazilië 1993.
Citaat van: Jehoentelaar op 04 november 2012 - 17:32:18
Uit m'n hoofd was de eerste keer dat de SC in de 'moderne' F1 werd ingezet in Brazilië 1993.
Klopt. ;)
4 november 1953
Op deze dag wordt Jacques Villeneuve geboren, broer van Gilles Villeneuve en oom van de gelijknamige wereldkampioen van 1997. Waar broer en neef uitgegroeid zijn tot iconen van de autosport, is de oude Jacques Villeneuve niet meer dan een voetnoot in de Formule 1-geschiedenis. De Canadees maakt vooral furore op sneeuwmobielen, een discipline waarin hij verschillende keren wereldkampioen wordt, en begint in navolging van zijn beroemde broer ook een carrière in de eenzitters. Dit leidt hem uiteindelijk ook naar de Formule 1, doch zonder succes: in totaal neemt Villeneuve drie keer deel aan een Grand Prix-weekend, zonder zich evenwel ook maar één keer te kwalificeren. In 1981 rijdt hij voor Arrows in Montréal en Las Vegas, en in 1983 onderneemt hij met RAM opnieuw in Montréal een laatste poging om de startgrid te halen. Tevergeefs echter. In de Indycars is Jacques Villeneuve Senior iets succesvoller: hij is verschillende seizoenen actief in het kampioenschap en in 1985 wint hij zelfs een race. Hij is nadien nog actief in verschillende andere autosportdisciplines, maar het zal nog tot 1996 duren vooraleer de naam Villeneuve, in de persoon van neefje Jacques, in de Formule 1 terugkeert.
(http://img441.imageshack.us/img441/2237/jacquesvilleneuveinline.jpg)
Tweemaal Jacques Villeneuve
5 november 1989
In de straten van het Australische Adelaide vindt traditiegetrouw de slotwedstrijd van het Formule 1-seizoen plaats. Ayrton Senna (McLaren) behaalt in de trainingen zijn dertiende pole uit zestien races, een evenaring van zijn eigen record uit 1988, voor zijn teamgenoot en kersvers wereldkampioen Alain Prost – die voor 1990 naar Ferrari vertrekt – en de verrassende Pierluigi Martini (Minardi). Doordat het op de dag van de wedstrijd hevig regent, wordt de slotrace van 1989 een spectaculaire gebeurtenis vol spins en crashes. De race dient na een incidentrijke openingsronde herstart te worden nadat een crash van JJ Lehto (Onyx) de baan blokkeert. Prost, die niets meer te winnen of te verliezen heeft, houdt het meteen voor bekeken en daagt niet meer op bij de herstart, waarbij Senna het beste wegkomt en iedereen ter plaatse laat. Na dertien ronden wordt de Braziliaan echter zelf het slachtoffer van de slechte weersomstandigheden wanneer hij in een regengordijn vol op de achterkant van Martin Brundle (Brabham) inrijdt. Senna ziet zo zijn laatste sprankeltje hoop om door zijn punten van Japan aan de groene tafel terug te krijgen alsnog wereldkampioen te kunnen worden, definitief in rook opgaan. Thierry Boutsen (Williams) komt zo aan de leiding te liggen en hij zal die, ondanks alle gevaren die nog op de loer liggen, niet meer afstaan. De Belg houdt het hoofd koel en behaalt in bijzonder moeilijke omstandigheden een schitterende zege in een wedstrijd die omwille van de tijdsduur na 70 van de 81 ronden wordt afgevlagd. Alessandro Nannini (Benetton) en Riccardo Patrese (Williams) vervolledigen het podium. Slechts 8 van de 26 gestarte wagens halen de finish. In de eindstand van het WK is Prost voor de derde keer in zijn carrière kampioen, voor Senna en Patrese. Bij de constructeurs haalt McLaren het voor Williams en Ferrari. Piercarlo Ghinzani en René Arnoux nemen voor het laatst de start in een Grote Prijs, terwijl de teams van Zakspeed en Rial de Formule 1 na dit seizoen eveneens voor bekeken houden.
(http://img3.imageshack.us/img3/9120/1989boutsenadelaide1.jpg)
Die airbox maakt de Williams i.c.m. de bizarre omstandigheden met recht een onderzeeër. 8)
7 november 1993
Ayrton Senna (McLaren-Ford) wint in het Australische Adelaide de laatste race van 1993. De Braziliaan pakt in de kwalificaties tevens de polepositie, zijn enige van het seizoen. Het is tevens de enige polepositie die in 1993 niet naar wereldkampioen Alain Prost of Damon Hill in hun oppermachtige Williams-Renault gaat. Senna rijdt van start tot finish aan de leiding en finisht voor Prost en Hill; de resterende punten zijn voor Michael Schumacher (Benetton-Ford), Mika Häkkinen (McLaren-Ford) en Gerhard Berger (Ferrari). Op het erepodium reiken Senna en Prost elkaar de hand; doordat de Fransman met zijn vierde wereldtitel op zak de Formule 1 vaarwel zegt, zien beide rivalen nu ook geen reden meer om hun jarenlange vete nog langer in stand te houden. In de eindstand van het WK wipt Senna door zijn zege nog in extremis over Hill naar de tweede plaats. Bij de constructeurs is Williams eveneens kampioen, voor McLaren en Benetton. Samen met Prost nemen ook Riccardo Patrese – die met 256 GP-deelnames een record neerzet dat pas in 2008 door Rubens Barrichello verbeterd zal worden, Derek Warwick en Toshio Suzuki afscheid van de Formule 1. Senna scoort in Australië de eenenveertigste zege uit zijn carrière. Met zijn overstap naar Williams in het vooruitzicht is er niemand die die dag in 1993 kan vermoeden dat het zijn laatste geweest is.
(http://img829.imageshack.us/img829/2070/1279271993f1australiase.jpg)
13 november 1994
In het Australische Adelaide vindt de ontknoping van een controversieel en dramatisch seizoen plaats. Na zijn overwinning in Japan is Damon Hill (Williams-Renault) terug tot op één puntje van Michael Schumacher (Benetton-Ford) genaderd. In de kwalificaties is het Hill's teamgenoot Nigel Mansell die de polepositie verovert, voor Schumacher en Hill, maar bij de start nemen beide titelpretendenten meteen de leiding van de race, met Schumacher op kop. Beiden blijven in elkaars kielzog rijden, tot de Duitser na ongeveer vijfendertig ronden in een bocht een stuurfout maakt en lichtjes de muur raakt, waardoor Hill zijn kans schoon ziet om zijn rivaal in te halen. Schumacher gooit de volgende bocht echter de deur brutaal dicht, waardoor beide wagens elkaar raken. De Benetton wordt over de wielen van de Williams heen gekatapulteerd en komt aan de overkant van de baan in de muur tot stilstand. Einde race voor Schumacher, doch ook Hill heeft bij de botsing schade aan de ophanging van zijn auto opgelopen. De Brit rijdt nog de pits binnen, waar men echter enkel kan vaststellen dat de schade te groot is om nog verder te rijden. Michael Schumacher is zo alsnog wereldkampioen Formule 1 1994. Hij is de eerste Duitser die de titel pakt en met zijn 25 jaar ook de jongste wereldkampioen sedert Emerson Fittipaldi in 1972. Ook voor Benetton is het de eerste rijderstitel. De race wordt uiteindelijk gewonnen door Nigel Mansell, die zijn eenendertigste en laatste zege scoort, voor Gerhard Berger (Ferrari), die de derde plaats pakt in de WK-eindstand, en Martin Brundle (McLaren-Peugeot). Williams pakt de wereldtitel bij de constructeurs – een schamele troostprijs na een dramatisch seizoen waarin het zijn kopman Ayrton Senna dodelijk zag verongelukken – voor Benetton en Ferrari. De Braziliaan Christian Fittipaldi, de Fransman Franck Lagorce, de Italiaan Michele Alboreto, de Australiër David Brabham, de Japanner Hideki Noda en de Fransman Paul Belmondo – die zich niet kwalificeert – rijden in Adelaide allen hun laatste GP-weekend. Ook het Franse Larrousse-team beleeft zijn zwanenzang, net als het roemruchte Britse Lotus-team. Laatstgenoemde naam zal vanaf 2010 echter alsnog in de Formule 1 terugkeren.
(http://img27.imageshack.us/img27/6479/6a00d8341c565553ef01543.jpg)
14 november 2010
Op het Yas Marina-circuit in Abu Dhabi vindt de slotrace plaats van een onwaarschijnlijk spannend seizoen. Voorafgaand aan de race kunnen immers niet minder dan vier piloten nog steeds wereldkampioen worden: Fernando Alonso (Ferrari), Mark Webber, Sebastian Vettel (beiden Red Bull) en Lewis Hamilton (McLaren). Alonso heeft voorafgaand de beste papieren in handen: indien hij minstens als tweede finisht, is hij ongeacht het resultaat van de anderen hoe dan ook kampioen, terwijl Hamilton zelf moet winnen en rekenen op pech van zijn concurrenten. Vettel, die met een zege in Brazilië zijn kansen op de titel levendig hield, gaat hier in Abu Dhabi in ieder geval door op zijn elan door de polepositie te pakken, voor Hamilton, Alonso, Button en Webber. De Duitser is ook als snelste weg bij de start, voor Hamilton, Button, Alonso en Webber, maar nog in de eerste ronde is er een safetycarfase wanneer Michael Schumacher (Mercedes) achterstevoren spint en vervolgens vol geramd wordt door Vitantonio Liuzzi (Force India). De auto van de Italiaan belandt bovenop de Mercedes en mist het hoofd van Schumacher op een haartje. Geluk bij een ongeluk dus, waarna verschillende coureurs van de safetycarfase profiteren om maar meteen hun verplichte bandenstop uit te voeren, wat later verstrekkende gevolgen in de race zal hebben. Na een vijfde van de wedstrijd komt Webber de pits binnen voor verse banden, waarop Ferrari prompt reageert door Alonso enkele ronden later eveneens naar binnen te halen. De Spanjaard komt voor Webber de baan op, maar vlak achter Vitaly Petrov (Renault), één van de rijders die al in de eerste ronde binnenkwamen. Aangezien geen van beiden nog moet binnenkomen, is het nu aan Alonso om de Renault op de baan in te halen. Maar wat hij ook doet, op het Yas Marina-circuit, waar inhalen sowieso al moeilijk is, geeft de Rus geen krimp. Stilaan begint het bij Ferrari te dagen dat men zijn wedstrijdtactiek afgestemd heeft op de verkeerde Red Bull: waar Webber na zijn pitstop geen rol meer speelt in de strijd om de zege, rijdt Vettel vooraan een soevereine race. Hij heeft bovendien het geluk bij zijn pitstop nipt de leiding te behouden, voor Robert Kubica (Renault) en Kamui Kobayashi (Sauber), terwijl Hamilton net àchter beiden terechtkomt. Dit laat Vettel toe om een beslissende kloof te slaan en uiteindelijk de race te winnen. Na zijn doorkomst is het bang afwachten op het resultaat van zijn concurrenten. Het verdict luidt uiteindelijk dat Hamilton tweede wordt, Alsonso zevende en Webber achtste, wat betekent dat Sebastian Vettel (256 punten) de nieuwe wereldkampioen is, voor Alonso (252), Webber (242) en Hamilton (240). Alonso toont zich na de finishvlag een bijzonder slecht verliezer door Petrov in de uitloopronde de middelvinger te tonen. De verkeerde wedstrijdstrategie zal technisch directeur Aldo Costa uiteindelijk de kop kosten bij Ferrari. Sebastian Vettel is na Alonso, Massa, Button, Webber en Hamilton in 2010 de zesde leider in de WK-stand, maar hij neemt de leiding op het enige moment dat ertoe doet: na de laatste race. Nadat de Duitser in 2008 al de jongste Grand Prix-winnaar uit de geschiedenis was, is hij nu op zijn drieëntwintigste ook de jongste wereldkampioen aller tijden. Red Bull pakt eveneens de constructeurstitel, voor McLaren en Ferrari. Lucas Di Grassi, Christian Klien en – wat niemand op dat moment nog vermoedt – ook Robert Kubica rijden in Abu Dhabi voorlopig de laatste Grote Prijs uit hun loopbaan.
(http://img211.imageshack.us/img211/3537/8276290191909199887.jpg)
16 november 1958
Op deze dag wordt in het Colombiaanse Medellín Roberto Guerrero geboren. De coureur debuteert in de Formule 1 in de Zuid-Afrikaanse Grote Prijs van 1982 in een Ensign. Bij het bescheiden team, dat bovendien vaak worstelt om zich te kwalificeren, kan Guerrero weinig potten breken. Een achtste plaats in de Duitse Grote Prijs op Hockenheim is zijn beste resultaat. In totaal gaat de Colombiaan in 1982 in slechts acht races van start. Wanneer Ensign op het eind van het seizoen fuseert met Theodore, kan Guerrero mee de overstap maken. 1983 brengt weinig beterschap. De tweede Theodore-piloot, de Venezolaanse oud-wereldkampioen motorracen Johnny Cecotto, zorgt bij de tweede wedstrijd van het seizoen in Long Beach voor sensatie door in de afvallingsrace als zesde te finishen en zo een punt te scoren, doch het blijkt een eenmalige uitschieter. Het kleine team moet het nog steeds rooien met een klassieke atmosferische Ford Cosworth-motor en is geen partij voor de meeste concurrenten die intussen op turbomotoren overgestapt zijn. Een twaalfde plaats op Zandvoort en Brands Hatch zijn Roberto's beste resultaten in 1983. Na deze laatste race houdt Theodore er bovendien mee op; het team zal de verre verplaatsing naar Zuid-Afrika voor de slotrace van het seizoen niet meer maken. Het betekent meteen ook het einde van de Formule 1-carrière van de Colombiaan, die geen stoeltje meer vindt en vervolgens zijn autosportloopbaan verder zet in de Indycars.
(http://img855.imageshack.us/img855/5341/22525558432ed21ed591.jpg)
19 November 1969
Op deze dag wordt in het Belgische Moeskroen Philippe Adams geboren.
(http://bandverde.files.wordpress.com/2010/05/philippeadams.jpg)
Adams begon op 12-jarige leeftijd z'n racecarierre in de kartsport, en maakte in '84 de overstap naar de autoracerij. Na in diverse klasses gereden te hebben kwam z'n eerste succes in 1992. In dat jaar werd hij vice-kampioen in het Brits Formule 3. Dit succes leidde tot 'n overstap naar het hoger aangeslagen Brits Formule 2 in '93, een kampioenschap dat hij prompt won. Ondanks z'n titel wist hij voor '94 geen stoeltje te bemachtigen.
Maar daar nam hij geen genoegen mee. Met geleend geld, zo'n 250.000,- Euri, wist hij zich voor 3 races in te kopen bij het ooit zo illustere Lotus team. Als vervanger van Alex Zanardi mocht hij tijdens z'n thuis Grand Prix op Spa plaatsnemen achter het stuur van de door 'n Mugen Honda aangedreven Lotus 109, maar dat was geen succes. Na zich als 26e en laatste gekwalificeerd te hebben, spinde hij er na 15 rondjes al vanaf. Twee races later, Zanardi mocht zijn thuisrace op Monza gewoon rijden, mocht hij 't opnieuw proberen. Op het Portugese Autódromo do Estoril kon hij, ondanks dat hij 'm wel finishte, ook al geen indruk maken. Hierdoor besloot men bij Lotus hem z'n 3e race, de GP van Europa op het Spaanse Jérez de la Fronteira, niet meer te laten rijden. Zanardi kreeg z'n stoeltje terug, en daarmee was Philippe's F1 avontuur definitief voorbij.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/a/a0/Philippe_Adams_-_Belgium_1994.jpg)
Reclame genoeg, op die Lotus ;).
Moet waarschijnlijk 250.000 euro zijn, is deze financiele strop nooit te boven gekomen.
Citaat van: Victor Monza 2008 op 19 november 2012 - 23:15:07
Moet waarschijnlijk 250.000 euro zijn, is deze financiele strop nooit te boven gekomen.
Klopt, dat is het juiste bedrag, heb 't aangepast.
Welkom op "de Pits" trouwens, lekkere binnenkomer ook. ;) :P ;D
Citaat van: Jeroen op 19 november 2012 - 20:26:59
Reclame genoeg, op die Lotus ;).
Een bekend verhaal is ook dat Adams bij zijn debuut zijn race-overall volgehangen had met sponsorlogo's om indruk te maken in de paddock, terwijl hij met verschillende firma's niet eens een sponsorcontract had. Waarna hij prompt het bezoek kreeg van een gerechtsdeurwaarder die hem sommeerde de bewuste logo's onmiddellijk van zijn overall te halen.
Citaat van: SDG op 20 november 2012 - 07:58:27
Een bekend verhaal is ook dat Adams bij zijn debuut zijn race-overall volgehangen had met sponsorlogo's om indruk te maken in de paddock, terwijl hij met verschillende firma's niet eens een sponsorcontract had. Waarna hij prompt het bezoek kreeg van een gerechtsdeurwaarder die hem sommeerde de bewuste logo's onmiddellijk van zijn overall te halen.
;D ;D ;D
Citaat van: SDG op 20 november 2012 - 07:58:27
Citaat van: Jeroen op 19 november 2012 - 20:26:59
Reclame genoeg, op die Lotus ;).
Een bekend verhaal is ook dat Adams bij zijn debuut zijn race-overall volgehangen had met sponsorlogo's om indruk te maken in de paddock, terwijl hij met verschillende firma's niet eens een sponsorcontract had. Waarna hij prompt het bezoek kreeg van een gerechtsdeurwaarder die hem sommeerde de bewuste logo's onmiddellijk van zijn overall te halen.
Was dat Adams? Ik dacht altijd dat dat Gachot was...
Citaat van: Jeroen op 20 november 2012 - 19:00:37
Citaat van: SDG op 20 november 2012 - 07:58:27
Citaat van: Jeroen op 19 november 2012 - 20:26:59
Reclame genoeg, op die Lotus ;).
Een bekend verhaal is ook dat Adams bij zijn debuut zijn race-overall volgehangen had met sponsorlogo's om indruk te maken in de paddock, terwijl hij met verschillende firma's niet eens een sponsorcontract had. Waarna hij prompt het bezoek kreeg van een gerechtsdeurwaarder die hem sommeerde de bewuste logo's onmiddellijk van zijn overall te halen.
Was dat Adams? Ik dacht altijd dat dat Gachot was...
Dacht dat Gachot enkel bekend was voor zijn avonturen in een Londense taxi, waardoor Schumacher eijn kans kreeg bij Eddie Jordan.
Ha, dat ook ja. Twee maanden cel.
Citaat van: SDG op 20 november 2012 - 07:58:27
Citaat van: Jeroen op 19 november 2012 - 20:26:59
Reclame genoeg, op die Lotus ;) .
Een bekend verhaal is ook dat Adams bij zijn debuut zijn race-overall volgehangen had met sponsorlogo's om indruk te maken in de paddock, terwijl hij met verschillende firma's niet eens een sponsorcontract had. Waarna hij prompt het bezoek kreeg van een gerechtsdeurwaarder die hem sommeerde de bewuste logo's onmiddellijk van zijn overall te halen.
Wel raar, want eigenlijk is dat gratis reclame of die bedrijven wilden zich niet inlaten met Adams...[
wat mij waarschijnlijker lijkt]
Je kan je afvragen of bedrijven het leuk vinden dat hun naam wordt gezien in combinatie met een team dat in die tijd amper meer vooruit te branden was. :P
Citaat van: SDG op 01 september 2011 - 05:17:10
1 september 1985: autosportminnend Duitsland is voor de tweede keer in een paar weken tijd in rouw wanneer F1-rijder Stefan Bellof de dood vindt tijdens de 1000 kilometer van Spa; eerder verongelukte Manfred Winkelhock al tijdens een uithoudingsrace op Mosport. Bellof is op dat moment de titelverdediger in het WK Sportwagens en komt in Eau Rouge in aanrijding met Jacky Ickx. De Belgische veteraan komt er met de schrik van af, Bellof daarentegen crasht zwaar in de vangrails, waarbij zijn Porsche 956 in brand vliegt. De jonge West-Duitser heeft geen schijn van kans en overlijdt ter plaatse. Bellof is op dat moment pas 27 jaar en geldt als één van de grootste beloften in de autosport. Het jaar daarvoor, in 1984, maakt hij tevens zijn Formule 1-debuut bij het Tyrrell-team. Hij weet met de bescheiden auto met een atmosferische krachtbron onmiddellijk grote indruk te maken, al weet op dat moment nog niemand dat de auto niet conform de reglementen is en Tyrrell later uit de eindstand van het WK geschrapt zal worden, waarbij het al zijn behaalde resultaten verliest. Zo ook de sensationele derde plaats van Bellof in de verregende Grote Prijs van Monaco, waar hij vlak na Alain Prost en de al even verrassend voor het voetlicht getreden collega-rookie Ayrton Senna finisht en zonder het vroegtijdig afvlaggen van de race misschien wel als eerste over de finish was gegaan. In 1985 blijft de Duitser bij Tyrrell. Halverwege het seizoen stapt het team als allerlaatste over op (Renault) turbomotoren, maar voor het zover is, scoort Bellof nog een zesde plaats in de stromende regen in Portugal en een opmerkelijke vierde plaats op de stratenomloop van Detroit. Bellof wordt nu nog steeds beschouwd als iemand die een grote toekomst voor zich had en ondanks zijn bescheiden palmares (20 GP's en 4 WK-punten) wordt hij door kenners hoog aangeschreven. Kort voor zijn tragische dood wordt hij nog in verband gebracht met een zitje bij Ferrari voor 1986. Het lot beslist er echter anders over en Bellof is daardoor iemand bij wie nog steeds als bij geen ander de vraag 'wat als...?' rond zijn naam hangt. Misschien was niet ene Michael Schumacher, maar hij wel de eerste Duitse wereldkampioen Formule 1 geworden...
(http://img11.imageshack.us/img11/1017/1957112000.jpg)
Schumi's idool!
Vond het een goed idee om net tussen de verjaardag van de betreurde Stefan en de laatste race van Michael dit schitterend stukje van SDG nog eens van onder het stof te halen.
Nice one, Victor! ;)
Ik ging in 84 kijken en heb helaas nauwelijks herinneringen aan Bellof. :-[
Citaat van: Jeroen op 23 november 2012 - 21:49:58
Ik ging in 84 kijken en heb helaas nauwelijks herinneringen aan Bellof. :-[
Ik was erbij in Zandvoort 1985, 12 jaartjes oud...Maar ik had alleen oog voor Prost en Lauda en de Ferrari's...Ik wist niet eens wie Senna en Bellof waren... :-X
Citaat van: Jeroen op 23 november 2012 - 21:49:58
Ik ging in 84 kijken en heb helaas nauwelijks herinneringen aan Bellof. :-[
Speling van het lot, maar Jacky Ickx was in de GP van Monaco 1984 de koersdirecteur die de race afvlagde wegens de regen op een moment dat Senna en vooral Bellof inliepen op Prost. In een interview met vader Bellof nam hij het Ickx kwalijk dat hij zijn zoon een mogelijke zege ontnomen had.
De gevolgen van de crash werden opgenomen via de on board camera in de wagen van Ickx.
De crash, alsook de laatste ronden van de Gp van Monaco vind je op YouTube.
In zijn geboortestad Giessen is er een museum met memorabilia van Stefan.
Hij is nog altijd onofficiele recordhouder op de Nordschleife in zijn huidige configuratie: 6'11''13 tijdens de kwalificaties voor de 1000 kms in 1983 ( Porsche 956 )
Yup. Ik ken het verhaal. Iedereen behalve Prost was boos op Ickx. De Porsche link was snel gevonden.
Helaas heb ik de race wel gezien maar kan ik me Bellof echt niet meer herinneren...
Bellof ..... ook voor mij niet veel meer dan 'n naam uit het verre F1 verleden. :-[
Citaat van: Kootje op 24 november 2012 - 07:14:30
Bellof ..... ook voor mij niet veel meer dan 'n naam uit het verre F1 verleden. :-[
Na het ongeval van Bellof verboden F1 teams hun piloten nog aan andere kampioenschappen deel te nemen waardoor de populariteit van deze stilaan wegdeemsterde.
Begrijpelijk. :-X
Citaat van: Victor Monza 2008 op 25 november 2012 - 12:30:34
Citaat van: Kootje op 24 november 2012 - 07:14:30
Bellof ..... ook voor mij niet veel meer dan 'n naam uit het verre F1 verleden. :-[
Na het ongeval van Bellof verboden F1 teams hun piloten nog aan andere kampioenschappen deel te nemen waardoor de populariteit van deze stilaan wegdeemsterde.
Een discussie welk weer oplaaide na de crash van Robert Kubica...
Dat was wel buiten het seizoen.
Pour la petite histoire: Vettel vanaf vandaag in het uitgelezen gezelschap van Fangio en Schumacher 3 X WERELDKAMPIOEN OP EEN RIJ!
Citaat van: Victor Monza 2008 op 25 november 2012 - 19:57:34
Pour la petite histoire: Vettel vanaf vandaag in het uitgelezen gezelschap van Fangio en Schumacher 3 X WERELDKAMPIOEN OP EEN RIJ!
En ik ben bang dat hij zich er qua hoeveelheid titels ook nog wel tussen nesteld. :(
Citaat van: Victor Monza 2008 op 25 november 2012 - 19:57:34
Pour la petite histoire: Vettel vanaf vandaag in het uitgelezen gezelschap van Fangio en Schumacher 3 X WERELDKAMPIOEN OP EEN RIJ!
Na vier keer op rij Sébastien Bourdais in de Indycars en negen keer op rij Sébastien Loeb in het WRC, nu drie keer op rij Sebastian Vettel in de Formule 1.
Laten we het op puur toeval houden...
Citaat van: SDG op 25 november 2012 - 20:29:31
Citaat van: Victor Monza 2008 op 25 november 2012 - 19:57:34
Pour la petite histoire: Vettel vanaf vandaag in het uitgelezen gezelschap van Fangio en Schumacher 3 X WERELDKAMPIOEN OP EEN RIJ!
Na vier keer op rij Sébastien Bourdais in de Indycars en negen keer op rij Sébastien Loeb in het WRC, nu drie keer op rij Sebastian Vettel in de Formule 1.
Laten we het op puur toeval houden...
Geen wonder dat The Coca Cola Company een BURNing ambition heeft. Intrigerend is wel dat ze een frans team gaan sponsoren met hun energiedrankje , tot 2008 was RB verboden in Frankrijk, waarschijnlijk omdat het vodka/RB is en niet cognac/RB;
Citaat van: SDG op 25 november 2012 - 20:29:31
Citaat van: Victor Monza 2008 op 25 november 2012 - 19:57:34
Pour la petite histoire: Vettel vanaf vandaag in het uitgelezen gezelschap van Fangio en Schumacher 3 X WERELDKAMPIOEN OP EEN RIJ!
Na vier keer op rij Sébastien Bourdais in de Indycars en negen keer op rij Sébastien Loeb in het WRC, nu drie keer op rij Sebastian Vettel in de Formule 1.
Laten we het op puur toeval houden...
Hmmm .... denk dat ik m'n toekomstige zoon, mocht die er komen, maar Sebastiaan ga noemen. ::)
Citaat van: Kootje op 25 november 2012 - 20:59:43
Citaat van: SDG op 25 november 2012 - 20:29:31
Citaat van: Victor Monza 2008 op 25 november 2012 - 19:57:34
Pour la petite histoire: Vettel vanaf vandaag in het uitgelezen gezelschap van Fangio en Schumacher 3 X WERELDKAMPIOEN OP EEN RIJ!
Na vier keer op rij Sébastien Bourdais in de Indycars en negen keer op rij Sébastien Loeb in het WRC, nu drie keer op rij Sebastian Vettel in de Formule 1.
Laten we het op puur toeval houden...
[/quote
Hmmm .... denk dat ik m'n toekomstige zoon, mocht die er komen, maar Sebastiaan ga noemen. ::)
Bij mij zullen het de kleinkinderen moeten zijn.
Ik heet Sebastiaan. Oké, tweede naam, maar het staat er wel. Vooralsnog is het succes beperkt gebleven tot twee punten in een online race van laag niveau. ;D
Citaat van: Jehoentelaar op 25 november 2012 - 21:21:18
Ik heet Sebastiaan. Oké, tweede naam, maar het staat er wel.
Tsja .... tweede keus hé?
Kun je alleen je ouders maar kwalijk nemen. ;) :P ;D
;D
27 november 2011
In het Braziliaanse Sao Paulo wordt op de Interlagos-omloop traditiegetrouw het Formule 1-seizoen afgesloten. Aangezien de prijzen reeds een tijdje verdeeld zijn, met een tweede opeenvolgende titel voor Sebastian Vettel bij de rijders en voor Red Bull bij de constructeurs, dient er enkel nog voor de ereplaatsen en voor de dagzege gestreden te worden. Vettel wil echter niets aan het toeval overlaten en wil na zijn enige uitvalbeurt van het jaar bij de vorige race in Abu Dhabi zijn fenomenale seizoen, waarin hij elf zeges behaalde, nog wat extra glans geven. In de kwalificaties zet hij alvast nogmaals de puntjes op de i door zijn vijftiende pole van het jaar te scoren, een nieuw seizoensrecord. In de race zelf is hij ook als beste weg, voor zijn teamgenoot Mark Webber. Beide Red Bulls zijn superieur in Brazilië en het wordt al snel duidelijk dat de rest van het veld hoogstens voor de derde plaats zal strijden. Voor één keer echter wordt de volgorde aan het eind omgedraaid, wanneer de Duitse wereldkampioen zijn Australische teamgenoot laat passeren wegens een haperende versnellingsbak. Webber behaalt zijn enige zege van het seizoen, een troostprijs in een jaar waarin hij noch de rest van zijn collega's partij waren voor Vettel. Jenson Button (McLaren) wordt derde, waarmee de Brit zich tevens definitief verzekert van de vice-wereldtitel, zij het op ruime afstand van Vettel (392 tegen 270 punten). Fernando Alonso (Ferrari) wordt vierde in de race, waardoor Webber hem in de eindstand van het WK als derde met één puntje voorafgaat (258 tegen 257). Bij de constructeurs wordt Red Bull (650 punten) gevolgd door McLaren (497) en Ferrari (365). De Formule 1 neemt in Sao Paulo afscheid van een flink aantal namen. Rubens Barrichello – die een recordaantal van 322 Grote Prijzen op zijn palmares heeft staan, Adrian Sutil, Sébastien Buemi, Jaime Alguersuari, Jarno Trulli, Vitantonio Liuzzi en Jérôme d'Ambrosio zullen bij de eerste race van 2012 allen op het appel ontbreken. De Belg is de enige uit het rijtje die tot nu toe op de startgrid teruggekeerd is, wanneer hij in 2012 in Monza de voor één race geschorste Romain Grosjean bij Lotus mag vervangen.
(http://img846.imageshack.us/img846/4558/f1brazilgpwinners.jpg)
Op 29 november 1975 verongelukte Graham Hill, the only Triple Crown in Motorsport.Toen hij terugvloog van testritten van zijn Embassy Hill raceteam op het Paul Ricard circuit in Frankrijk stortte zijn privévliegtuig te pletter op een golfterrein nabij London, samen met hem stierven 5 leden van zijn team waaronder de beloftevolle Tony Brise. Zo kwam er een abrupt einde aan een succesvolle carriere in de autosport.
Dat was 'n gitzwarte dag in de F1 geschiedenis.
30 november 1966
Op deze dag wordt in Helsinki Mika Salo geboren. De Fin laat voor het eerst van zich spreken in de Britse Formule 3, waar hij in 1990 vice-kampioen wordt na zijn illustere land- en naamgenoot Mika Häkkinen. Zijn carrière raakt nadien echter in het slop wanneer hij betrapt wordt op rijden onder invloed, waardoor hij een superlicentie voor de Formule 1 voorlopig kan vergeten. Salo besluit naar Japan uit te wijken om daar aan zijn carrière verder te werken. Met succes, en wanneer het zwalpende Lotus eind 1994 op zoek is naar een betalende coureur, kan de Fin in de Japanse Grote Prijs op Suzuka alsnog debuteren in de Formule 1. Hij rijdt ook nog de Australische GP voor Lotus, waarna het team de boeken dichtklapt.
Via het sponsorgeld van de Finse telecomgigant Nokia kan Salo echter voor 1995 een contract bij Tyrrell versieren, waar hij toont uit het goede racehout gesneden te zijn. Reeds in zijn eerste races voor het team laat hij zich een paar keer opmerken, doch het duurt tot het eind van het jaar wanneer eindelijk de eerste puntenfinishes arriveren: de Fin wordt vijfde in Italië, zesde in Japan en opnieuw vijfde in Australië, waardoor hij als vijftiende in het WK finisht. In 1996 blijft hij bij Tyrrell en het seizoen blijkt het spiegelbeeld van 1995, want ook deze keer scoort hij vijf punten, doch ditmaal in de eerste helft van het jaar: hij wordt zesde in Australië en vijfde in Brazilië en Monaco. Bij Tyrrell is hij echter overduidelijk de betere van zijn Japanse teamgenoot Ukyo Katayama, maar een sprong naar voren zit er niet in; hij blijft als Fin bovendien in de schaduw van die andere Mika rijden. Ook in 1997 blijft hij bij het team, dat de Yamaha-motor inwisselt voor de klassieke Ford Cosworth en als enige van de kleinere teams Goodyear als bandenleverancier trouw blijft, terwijl de naaste concurrenten op nieuwkomer Bridgestone overstappen. Salo en zijn nieuwe teamgenoot Jos Verstappen zijn zo bij voorbaat veroordeeld tot een seizoen in de achterhoede, doch het weerhoudt de Fin er niet van om in Monaco een kleine stunt te verwezenlijken, doordat hij in de regen door een zuinige rijstijl de race kan uitrijden zonder tankstop en zo als vijfde finisht. Het is echter het enige hoogtepunt van het seizoen en wanneer Tyrrell in de winter van 1998 wordt overgenomen door Craig Pollock, als voorbereiding op de komst van BAR in 1999, worden beide rijders bedankt voor bewezen diensten.
In 1998 kan Salo een plek bij Arrows vastkrijgen, maar hij finisht slechts eenmaal in de punten, met een vierde plaats in Monaco. Het financieel noodlijdende team kan het contract van de Fin echter niet verlengen, met als gevolg dat hij bij de seizoenstart van 1999 noodgedwongen langs de kant moet toekijken. Bij de derde race in Imola keert hij echter terug voor drie races bij BAR, als vervanger voor de gekwetste Ricardo Zonta. Salo kwijt zich goed van zijn taak, wat niet onopgemerkt gebleven is. Wanneer Michael Schumacher bij de start van de Britse Grote Prijs op Silverstone zwaar crasht en een been breekt, dient Ferrari op korte termijn een tijdelijke vervanger te vinden voor enkele races. Waar iedereen verwacht dat testrijder Luca Badoer een kans zal krijgen, is het echter verrassend Salo die de job krijgt. Van hem wordt verwacht dat hij de tot kopman gebombardeerde Eddie Irvine zo goed mogelijk helpt in de strijd tegen grote rivaal McLaren en dat hij zelf zoveel mogelijk punten scoort in de strijd voor het constructeurs-WK. Salo vervult zijn rol perfect en in de Duitse Grote Prijs op Hockenheim, waar hij aan de leiding rijdt, maakt hij vrijwillig plaats voor Irvine. De Fin is echter de morele winnaar van de wedstrijd en hij krijgt van Ferrari als dank dan ook de zegebeker mee naar huis. Later volgt er nog een derde plaats op Monza. De terugkeer van Schumacher in de twee laatste races van het seizoen betekent het einde van de passage van Salo bij Ferrari, doch de Scuderia, die mede dankzij de score van Salo eindelijk nog eens de constructeurstitel pakt, is de loyale diensten van de Fin nog niet vergeten en doet een goed woordje voor hem bij klantenteam Sauber, dat hem voor 2000 in dienst neemt. Het wordt echter een moeilijk jaar, waar hij zoals destijds bij Tyrrell weer als vanouds uitblinkt in vijfde en zesde plaatsen.
Zijn carrière lijkt een beetje op een dood spoor belandt en voor 2001 gaat hij dan ook in op een lucratief testaanbod van Toyota, dat in 2002 met een eigen fabrieksteam de Formule 1 wil bestormen. Zo staat hij in 2002 in Melbourne opnieuw op de startgrid. Vooraf is duidelijk dat het voor de Japanners een leerjaar zal worden. De verrassing is dan ook groot wanneer Salo in Australië als zesde finisht en Toyota bij zijn debuut al meteen een punt schenkt. Door het hoge aantal uitvallers in de race is dit evenwel een gevleid resultaat, doch bij de derde race in Brazilië rijdt Salo opnieuw naar de zesde plaats, en dit keer op eigen kracht. Het blijken echter de beste resultaten van het seizoen, want er worden verder geen punten meer gescoord. Bij Toyota vindt men de resultaten vooralsnog onvoldoende en besluit men voor 2003 een grondige herstructurering door te voeren. Daarbij is echter voor zowel Salo als teamgenoot Alan McNish geen plaats meer voorzien. De Fin is teleurgesteld en besluit de Formule 1 aan het eind van het jaar definitief vaarwel te zeggen.
Nadien is hij in verschillende klassen actief, zoals in de Indycars en vooral in de GT-racerij. Hier behaalt hij de grootste triomfen in zijn post-Formule 1-loopbaan door in 2008 en 2009 de 24 Uren van Le Mans te winnen in de GT2-klasse. De laatste jaren is hij ook steevast op de afspraak in de jaarlijkse 'all star'-wedstrijd in de Australische V8 Supercars in Surfers Paradise. In 2012 wint hij samen met zijn teamgenoot Will Davison de tweede manche.
(http://img502.imageshack.us/img502/1364/970173.jpg)
Grote Prijs van Duitsland 1999 in Hockenheim:
Mika Salo wordt tweede na Eddie Irvine, maar is de morele winnaar van de race
DAVID PIPER ° 2 DECEMBER 1930 Edgware UK
Geboren in een landbouwersgezin, legde hij zich na WW II toe op het transformeren van landbouwmachines.Zijn familie werd begin jaren vijftig schatrijk door onteigening van gronden voor de aanleg van een snelweg. Na de gebruikelijke MG's en Lotussen nam hij in 1959 en 1960 deel aan de Britse GP met een Lotus 16 Climax, in feite een F2 wagen.In die tijd waren er naast het officiële F1 kampioenschap nog verschillende GP's , zijn enige ereplaats was een 4° plaats in de race van Snetterton 1959, verder enkel NC en DNF. Nadien legde hij zich toe op GT races met Ferrari, Lola, Ford en Porsche.
In deze GT races was hij een van de meest succesrijkste privateers, hij had dan ook uitstekende relatie met Enzo Ferrari. Alle Ferrari prototypes en GT racers van de zestiger en zeventiger jaren zijn de revue gepasseerd in zijn raceteam. Overbekend is de groene Ferrari 250 GTO , in die kleur geleverd door de fabriek. Nadien werd deze kleur het handelsmerk van David Piper Racing. In afwachting van de Ferrari 512S schafte hij zich een Porsche 917 aan, wagen welke hij verder ontwikkelde en succesrijk maakte daar de Porsche aanvankelijk een zeer bedenkelijke wegligging had. De grote kanonnen van Martini en Gulf Racing kwamen pas een jaar later in actie. Hij was ook een der eersten die zijn wagens in sponsorlivrei voorreed.
Aan zijn race carriere kwam abrupt een einde in 1970. Tijdens de opnames van Le Mans , de film met Steve Mac Queen, crashte de Porsche 917 met Piper aan boord. Tengevolge van verwikkelingen bij een banale beenbreuk diende zijn onderbeen geamputeerd.
Sedertdien neemt hij nog steeds deel aan historic races zoals het gekende Goodwood Festival.
De man bezit nog steeds een uitgelezen verzameling racewagens, bijna alle in de gekende groene kleur. De verzameling omvat o.a. een 250 LM, 330P3, Lola 3000, Porsche 917. Toen hij na zijn ongeval de wagens wou verkopen begin jaren 70 werd er zo weinig op geboden dat hij maar gelijk besliste ze te houden. Anekdotisch in deze, weinigen kunnen zeggen ooit een van de Ferrari 250 GTO in bezit gehad te hebben, laat staan 2, David Piper heeft er zes gehad.
Wagens waarmee het team reed: http://www.racingsportscars.com/driver/photo/David-Piper-GB.html
Piper's 250 LM in actie gezien vanuit een 330P4: http://www.youtube.com/watch?v=qmpVRzCnw1k
David Piper's GT carriere: http://www.brdc.co.uk/David-Piper
Mooi stukkie, alleen jammer dat je z'n F1 cariérre niet behandeld.
Hoewel .... cariérre ???
Een totaal van 3 GP's, waarvan 2 puntloze deelnames, verspreid over '59 en '60 kun je nauwelijks zo noemen. ;)
4 december 1957
Op deze dag wordt in het Braziliaanse Curitiba Raul Boesel geboren. De coureur maakt begin jaren tachtig de overtocht van Brazilië naar Groot-Brittannië, waar hij in de promotieklassen – Formule Ford 1600 en Formule 3 – een naam voor zich opbouwt. Het levert hem voor 1982 bij March een zitje in de Formule 1 op, doch het wordt een vrij teleurstellend debuutjaar. Boesel weet zich met de bescheiden auto verschillende keren niet te kwalificeren en haalt in totaal slechts vier keer de finish. Zijn beste resultaat is een achtste plaats in de Belgische Grote Prijs op Zolder. In 1983 kan hij zich dankzij Braziliaans sponsorgeld inkopen bij Ligier, maar het Franse team zit juist in een overgangsjaar. Nadat het eind 1982 afscheid nam van motorenleverancier Matra, moet het zich in 1983 rooien met een klassieke Ford Cosworth en de resultaten zijn er dan ook naar; zowel Boesel als zijn Franse teamgenoot Jean-Pierre Jarier zijn kansloos tegenover de hoe langer hoe meer op turbomotoren overstappende concurrentie. Een zevende plaats in Long Beach is het beste resultaat voor Boesel. Aan het eind van het seizoen vindt de Braziliaan geen stoeltje meer; het betekent meteen het einde van zijn – korte – Formule 1-loopbaan. Hij verlegt zijn aandacht vervolgens naar de Indycars, waar hij er wel in slaagt een solide carrière uit te bouwen. Van 1985 tot en met 1997 is hij een vaste waarde in het kampioenschap, waarbij 1993 zijn beste seizoen is, met een vijfde plaats in de eindstand. Desondanks zal hij er nooit in slagen een zege te behalen; zijn beste resultaten zijn enkele tweede plaatsen. Tussendoor is Boesel ook een paar keer in de 24 Uren van Le Mans actief, waarin hij in 1991 tweede wordt in de C2-klasse. Vanaf 1998 maakt hij de overstap van CART naar IRL, waar hij echter niet meer dezelfde resultaten behaalt als in het eerste deel van zijn Indycar-carrière. Boesel rijdt nadien nog een tijdje in het Braziliaanse Stock Car-kampioenschap; tevens is het circuit in zijn geboortestad Curitiba – waar o.a. het WTCC jaarlijks actief is – naar hem genoemd. Na zijn autosportloopbaan stort hij zich verrassend op de elektronische dansmuziek en begint een nieuw leven als DJ.
(http://img231.imageshack.us/img231/9504/456pxraulboesel2007milm.jpg)
6 DECEMBER 1948
A STAR IS BORN HAPPY BIRTHDAY KEKE !!!!
[verwijderd door de beheerder]
En nu de lange versie... ;)
6 december 1948
Op deze dag wordt Keijo 'Keke' Rosberg geboren, de wereldkampioen van 1982 en de vader van huidig Formule 1-rijder Nico Rosberg. Hoewel hij in het Zweedse Solna geboren wordt, groeit hij op in Finland en heeft hij de Finse nationaliteit.
Rosberg begint pas op late leeftijd met autoracen. Hij is al 29 jaar wanneer hij, na enkele jaren Formule 2, Formule Super Atlantic en Formule Super Vee, in 1978 met het Theodore-team zijn eerste voorzichtige stapjes in de Formule 1 kan zetten. Hij zorgt echter meteen voor sensatie door in een niet voor het wereldkampioenschap meetellende race op Silverstone in bijzonder slechte weersomstandigheden prompt de zege te behalen, nadat hij eerder in Zuid-Afrika zijn officiële debuut maakte. In het echte wereldkampioenschap zijn de resultaten iets minder tot de verbeelding sprekend, met een tiende plaats op Hockenheim als beste resultaat. Het team heeft het niet gemakkelijk; het eigen chassisontwerp wordt na een tijdje vervangen door een overjaarse Wolf en het neemt bovendien niet aan alle races deel; Rosberg rijdt in de tussentijd dan ook nog enkele races voor ATS.
Bij de aanvang van 1979 staat de Fin werkloos aan de kant en keert hij voorlopig terug naar de Formule 2. Vanaf de Franse Grote Prijs kan hij echter instappen bij Wolf, waar hij de plotseling gestopte oud-wereldkampioen James Hunt zal vervangen. Wolf is in 1979 echter nog maar een schim van het team dat twee jaar eerder met Jody Scheckter zijn allereerste GP-deelname meteen zegevierend afsloot en als tweede finishte in het kampioenschap. Terwijl Scheckter nu met Ferrari naar de wereldtitel snelt, rijdt Rosberg, afgezien van een degelijke wedstrijd op Zandvoort, met de Wolf doorgaans anoniem in het middenveld rond en er worden geen WK-punten gescoord. Aan het eind van het seizoen houdt Wolf dan ook op te bestaan; het fusioneert met Fittipaldi, nog een team dat een rampzalig seizoen beleefde. Rosberg kan mee verhuizen naar het nieuwe fusieteam en krijgt zo oud-wereldkampioen Emerson Fittipaldi naast zich. 1980 begint onder een goed gesternte: zowel Keke als Emerson pakken een derde plaats in respectievelijk de seizoensopener in Buenos Aires en Long Beach, maar door het hoge aantal uitvallers in beide races is hier wel het nodige geluk mee gemoeid. Deze beide toevalstreffers worden dan ook in de rest van het seizoen niet meer geëvenaard; enkel op Imola aan het eind van het Europese seizoen weet Rosberg met een vijfde plaats nog eens in de punten te rijden. Aan het eind van het seizoen houdt Emerson de Formule 1 voor bekeken, zodat Rosberg in 1981 kopman bij het team wordt. Het wordt een jaar om snel te vergeten. Noch de Fin, noch zijn nieuwe Braziliaanse teamgenoot Chico Serra kunnen punten scoren. Niettemin blijven de prestaties van Rosberg, (o.a. in Brazilië rijdt hij een fraaie wedstrijd in de regen) hoe bescheiden ze ook zijn, niet onopgemerkt bij de topteams.
Wanneer oud-wereldkampioen Alan Jones eind 1981 de helm aan de wilgen hangt, biedt er zich voor de Fin dan ook een gouden kans aan wanneer hij door Frank Williams vastgelegd wordt voor 1982, als tweede piloot naast de Argentijn Carlos Reutemann. Wanneer zijn teamgenoot na twee wedstrijden zelf ook verrassend opstapt, wordt Rosberg plotseling tot kopman gebombardeerd. Intussen heeft hij echter al laten zien dat de keuze van Williams voor hem gerechtvaardigd was, door als tweede te finishen in Brazilië – een resultaat dat hij net als winnaar Piquet echter kwijtspeelt als gevolg van een onreglementaire auto. 1982 wordt een dramatisch seizoen vol zware ongelukken, politieke spelletjes en onbetrouwbare techniek, doch het blijkt één constante factor te hebben: Rosberg. In de Belgische Grote Prijs op Zolder lijkt hij op weg naar een eerste zege, tot hij kort voor het einde nog ingehaald wordt door McLaren-rijder John Watson. Terwijl beide Ferrari-rijders Gilles Villeneuve en Didier Pironi uit de Formule 1 verdwijnen na vreselijke ongevallen, het Renault-duo Alain Prost en René Arnoux ook dit jaar weer voortdurend door de turbotechniek in de steek gelaten worden en de Brabham-BMW van titelverdediger Nelson Piquet nog te zeer onder kinderziekten gebukt gaat om een vuist te kunnen maken, sprokkelt Rosberg met de nodige regelmaat punten en podiumplaatsen en wanneer hij eind augustus, na een zoveelste falen van Renault, op de omloop van Dijon de Grote Prijs van Zwitserland wint en zo voor de eerste keer zegeviert in de Formule 1, is hij ineens topfavoriet voor de wereldtitel. In de slotrace in Las Vegas laat hij zich de kaas niet meer van het brood eten; zijn enige overgebleven concurrent John Watson, die de race moet winnen, finisht als tweede, terwijl Rosberg als vijfde over de streep komt en zo aan alle twijfel een eind maakt: hoewel de atmosferische Ford Cosworth-motor in 1982 het op pure kracht ver moet afleggen tegenover de turbo's, zorgt zijn betrouwbaarheid ervoor dat de turbo's nog één keer verslagen kunnen worden. Keke Rosberg, die in 1982 slechts één overwinning behaalt en het jaar voordien nog puntenloos eindigde, werd aan het begin van het seizoen niet tot de kanshebbers voor de titel gerekend, maar is nu de eerste Finse wereldkampioen uit de geschiedenis.
In 1983 blijft Rosberg bij Williams, waar hij de Franse veteraan Jacques Laffite als teamgenoot krijgt. Al snel is echter duidelijk dat de verrassing van 1982 zich niet meer zal herhalen: de turbowagens zijn te snel geworden en hebben intussen ook voldoende betrouwbaarheid ontwikkeld om eindelijk een gooi te doen naar de wereldtitel. Williams heeft ondertussen al een deal met Honda gesloten voor de levering van turbomotoren vanaf 1984, maar in 1983 dient het zich nog een jaar lang te rooien met de oude atmosferische Cosworth. In Monaco behaalt Rosberg niettemin een prestigieuze overwinning door in de regenachtige beginfase dankzij de juiste bandentactiek een beslissende kloof te slaan, maar het is zijn enige trofee van het jaar, een zege in de niet voor het WK meetellende Race Of Champions op Brands Hatch niet meegerekend. In de eerste seizoenshelft weet de wereldkampioen nog aardig wat punten te scoren, maar wanneer in de zomermaanden de snelle en turbovriendelijke Europese circuits eraan komen, zakken de atmosferische teams weg naar de buik van het peloton. Pas in de slotrace in het Zuid-Afrikaanse Kyalami, waar Williams als voorproefje op 1984 al voor de eerste keer de Honda-motor kan inzetten, volgt er met een vijfde plaats opnieuw een puntenfinish. Rosberg sluit het seizoen uiteindelijk als vijfde af.
Het seizoen 1984 begint hoopvol, wanneer Rosberg meteen als tweede finisht bij de seizoensopener in Rio. Doch de combinatie Williams-Honda blijkt nog niet opgewassen tegen vooral de McLaren-Porsche's van Alain Prost en Niki Lauda, die het seizoen volledig domineren en ook als beste kunnen omgaan met de nieuwe reglementen, waarbij bijtanken in de race voortaan verboden is. McLaren wint maar liefst twaalf van de zestien races en Lauda pakt zijn derde wereldtitel, terwijl de Williams te zwaar is en ook nog steeds gebukt gaat onder een gebrekkige betrouwbaarheid. Enkel in de straten van Dallas is Rosberg de beste; op de bochtige en langzame omloop wordt de handicap van de auto afdoende gecompenseerd. Het is meteen ook de allereerste zege voor de Honda-turbomotor in de Formule 1. De Fin, die zich tevens een reputatie als onverbeterlijke kettingroker eigen gemaakt heeft, weet in de resterende zeven races echter geen punten meer te scoren en finisht pas als achtste in de eindstand van het WK.
In 1985 lijkt de Williams-Honda eindelijk op toeren te komen, al laat de betrouwbaarheid vooral in de eerste seizoenshelft nog vaak te wensen over; de resultaten van Rosberg en zijn nieuwe teamgenoot Nigel Mansell zijn dan ook helemaal niet in overeenstemming met hun prestaties. Aan het begin van de zomer is er echter een opleving in de vormcurve, waar Rosberg van profiteert door in de straten van Detroit de Amerikaanse Grote Prijs te winnen en vervolgens op het snelle Franse Paul Ricard-circuit als tweede te finishen. Tussen beide wedstrijden door is er ook nog een blijde gebeurtenis op persoonlijk vlak, wanneer hij op 27 juni vader wordt van een zoon die luistert naar de naam Nico. Bij de Britse Grote Prijs op Silverstone onderstreept Keke vervolgens de snelheid die de combinatie Williams-Honda inmiddels ontwikkeld heeft door een fabelachtig kwalificatierondje met een gemiddelde snelheid van meer dan 160 mijl (258,9 km) per uur te rijden, een snelheidsrecord voor de Formule 1 dat tot in 2001 zal standhouden. Nadien is het weer enkele races kommer en kwel, maar tegen het eind van het seizoen heeft Honda eindelijk de betrouwbaarheid volledig onder de knie en Williams is nu niet meer te stoppen, met drie overwinningen op rij: de eeuwige belofte Mansell behaalt op Brands Hatch en Kyalami eindelijk zijn eerste zeges en de slotwedstrijd in het Australische Adelaide is voor Rosberg, die dankzij een ferme eindspurt nog derde wordt in de eindstand van het WK.
De opleving van Williams komt te laat voor de Fin, want nog in de zomer van 1985 tekent hij bij McLaren een contract voor 1986, waar hij de afscheidnemende Niki Lauda zal vervangen. Doordat Alain Prost eind 1985 de titel pakt, zal het team van Ron Dennis in 1986 zo over twee wereldkampioenen beschikken. Alras blijkt dat Rosberg op het verkeerde paard gewed heeft: waar Williams-Honda met de nu helemaal open gebloeide Nigel Mansell en tweevoudig wereldkampioen Nelson Piquet uitgroeit tot het te kloppen team, weet McLaren zijn superioriteit van de voorbije twee jaar niet langer te bestendigen. Bovendien heeft Rosberg het niet onder de markt met de nieuwe brandstofreglementen, die voor 1986 een verdere inkrimping van de maximaal toegestane hoeveelheid benzine aan boord voorzien (van 220 naar 195 liter). Dit alles is helemaal op maat gesneden van de strategische, berekende rijstijl van Prost, doch de doordouwer Rosberg weet er zich geen raad mee. Meermaals moet hij aan het einde van een race gas minderen en zo een mooi resultaat uit handen geven omdat hij zonder benzine dreigt te vallen en enkele keren haalt hij zelfs de finishlijn helemaal niet omat hij droog komt te staan (o.a. in Imola en Hockenheim). Rosberg, die enkel in Monaco met een tweede plaats na Prost op het podium mag plaatsnemen, verliest er zijn motivatie en zijn zin in het racen door. Het tragische ongeluk van Elio de Angelis is de spreekwoordelijke druppel en reeds in de zomer van 1986 kondigt hij zijn afscheid van de Formule 1 aan het eind van het jaar aan. In Adelaide wil hij nog één keer schitteren, doch een waardig afscheid is hem niet gegund: net als Mansell probeert hij in leidende positie op één enkel setje banden de race uit te rijden, wat hen beiden zuur opbreekt wanneer ze door een klapband uit de race verdwijnen. Prost, die wel banden ging wisselen, erft zo de leiding en de zege en volgt in extremis zichzelf op als wereldkampioen met 72 punten (voor Mansell met 70 en Piquet met 69), terwijl zijn teamgenoot als zesde in de eindstand slechts 22 punten scoort. De cijfers in het onderlinge duel tussen de beide wereldkampioenen zijn hard en overduidelijk.
Keke Rosberg zegt na 114 Grote Prijzen, vijf zeges en één wereldtitel de Formule 1 vaarwel, doch het betekent niet het einde van zijn autosportloopbaan. In 1989 neemt hij deel aan de 24 Uren van Francorchamps en nadien is hij ook actief in sportwagenraces. Daarnaast is hij nog enkele jaren succesvol in de DTM, waar hij uiteindelijk een eigen team zal opzetten. Ook wordt hij manager van andere Finse coureurs als JJ Lehto en Mika Häkkinen en uiteindelijk ook van zijn eigen zoon Nico, die hij vanaf 2006 zo de Formule 1 in loodst.
(http://img521.imageshack.us/img521/3550/kekerosbergfileprofilef.jpg)
Grote Prijs van Las Vegas 1982: Keke Rosberg is wereldkampioen Formule 1
Zou zijn geboortedatum de reden zijn waarom zijn zoon Nico noemt?
Of hij was fan van Nico Haak.
Citaat van: Victor Monza 2008 op 06 december 2012 - 14:41:06
Zou zijn geboortedatum de reden zijn waarom zijn zoon Nico noemt?
Hij 'heet' Nico. ;)
7 DECEMBER
Bijna twee jaar out en al vergeten, happy birthday Robert!
(http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcStITGarNcWrD7m00VYVT4pk9MTEounJo2yX5iv2evQYF9fTwQz1g)
Citaat van: Victor Monza 2008 op 07 december 2012 - 20:56:33
7 DECEMBER
Bijna twee jaar out en al vergeten, happy birthday Robert!
(http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcStITGarNcWrD7m00VYVT4pk9MTEounJo2yX5iv2evQYF9fTwQz1g)
Niet vergeten, gewoon geen tijd er 'n stukkie aan te wijden. :-\ :'(
12 december 1959
Op de omloop van Sebring in Florida wordt de Grote Prijs van de Verenigde Staten verreden. Nadat sedert de oprichting van het Wereldkampioenschap in 1950 de 500 Mijl van Indianapolis al deel uitmaakte van de WK-kalender, krijgen de VS met deze wedstrijd nu ook voor het eerst een 'echte' Formule 1-race. De race wordt ergens op een ietwat verloren plaatsje op de kalender gezet, maar liefst drie maanden na de vorige manche in Monza, maar niettemin is het belang ervan nog steeds groot omdat de titelstrijd nog steeds niet beslist is. Voor die titel komen nog drie rijders in aanmerking: de Australiër Jack Brabham en de Brit Stirling Moss, beiden rijdend met een Cooper-Climax, en de Brit Tony Brooks, uitkomend voor Ferrari. In de kwalificaties is Moss de snelste, voor Brabham, doch de Brit mag na vijf ronden al een kruis maken over zijn titelambities wanneer hij met pech uitvalt. Na vier opeenvolgende tweede plaatsen in de WK-eindstand tussen 1955 en 1958 zal hij ook dit jaar weer naast het net vissen; Moss zal de geschiedenis ingaan als de meest succesvolle Formule 1-rijder uit de geschiedenis die nooit wereldkampioen werd. De strijd gaat zo enkel nog tussen Brabham en Brooks, en het is uiteindelijk eerstgenoemde die de titel zal pakken door als vierde te finishen, één plaats na Brooks. De Australiër krijgt zijn eerste van de drie titels die hij in zijn carrière zal behalen echter niet zomaar cadeau: in de laatste ronde komt hij nog zonder brandstof te staan en moet zijn wagen handmatig over de finish duwen. In de eindstand heeft hij 31 punten, tegenover 27 voor Brooks en 25,5 voor Moss. Cooper wint eveneens het constructeurskampioenschap. Het is de eerste maal dat een auto met de motor achterin de titel pakt, waarmee de Formule 1 definitief een nieuwe weg inslaat. De race wordt uiteindelijk gewonnen door de Nieuw-Zeelander Bruce McLaren, die zijn eerste zege behaalt en met een fractie van een seconde voorsprong finisht op de Fransman Maurice Trintignant (beiden eveneens met Cooper). McLaren is met 22 jaar en 80 dagen meteen ook de jongste winnaar ooit in de Formule 1. Pas in 2003 zal dit record gebroken worden door Fernando Alonso. Onder de deelnemers bevindt zich ook Indy 500-winnaar Rodger Ward, die zo zijn 'echte' Formule 1-debuut maakt en dit met zijn winnende Kurtis Kraft-Offenhauser machine van op Indianapolis. Hij kwalificeert zich echter slechts in de achterste gelederen en zal de race niet uitrijden. Het is de enige keer dat de omloop van Sebring op de Formule 1-kalender figureert. In 1960 verhuist men naar het Californische Riverside en vanaf 1961 zal de Amerikaanse Grote Prijs voor het eerst een vaste thuis vinden op de omloop van Watkins Glen nabij New York.
(http://img855.imageshack.us/img855/2774/4929493421b68ebf648fz.jpg)
20 december 1968
Op deze dag wordt in het Oostenrijkse Kufstein Karl Wendlinger geboren. Hij vat zijn autosportcarrière aan in de karts en de Formule Ford en stapt nadien over naar de Duitse Formule 3, waar hij in 1989 de titel pakt. Dit brengt hem onder de aandacht van Mercedes, dat hem inlijft in zijn langeafstandsraceteam. In het team, dat gerund wordt door de Zwitserse renstal Sauber, kruist zijn pad dat van twee andere jonge beloften: de beide Duitsers Michael Schumacher en Heinz-Harald Frentzen. In 1991 combineert hij deze taak met een deelname aan het Formule 3000-kampioenschap en aan het eind van het jaar maakt hij net als Schumacher de overstap naar de Formule 1.
Waar de Duitser een blitzcarrière aanvangt die hem al meteen een zitje bij topteam Benetton oplevert, is het debuut van Wendlinger in de hoogste klasse van de autosport iets bescheidener: in de voorlaatste race van het seizoen, in het Japanse Suzuka, stapt hij in bij het al jaren op de sukkel zijnde Leyton House. Nadat de Japanner Akira Akagi, de voornaamste geldschieter van het team, wegens financiële zwendel achter de tralies vliegt, ziet de toekomst van het terug tot March herdoopte team er begin 1992 vrij somber uit. Wendlinger, die de Fransman Paul Belmondo (zoon van de bekende filmacteur Jean-Paul) als teamgenoot krijgt, zorgt echter voor spraakmakende resultaten die sponsors doen toehappen zodat het team alsnog het hele seizoen verder kan. Hoogtepunt is een even fraaie als onverwachte vierde plaats van de Oostenrijker in de Canadese Grote Prijs. Aan het eind van het seizoen voldoet zelfs dit echter niet langer om zijn zitje bij het team te verzekeren, zodat hij in Japan en Australië vervangen wordt door de Nederlander Jan Lammers, die na tien jaar onderbreking een verrassende comeback in de Formule 1 maakt. Het blijkt de zwanenzang van het March-team, dat kort voor de start van het seizoen 1993 definitief de boeken dichtklapt.
Wendlinger heeft ondertussen echter allang andere horizonten opgezocht en een onderkomen gevonden bij zijn oude team Sauber, dat na het opdoeken van het WK voor Sportwagens de overstap naar de Formule 1 maakt. In 1993 maakt men gebruik van een Ilmor-motor, in afwachting van een officieel partnerschap met Mercedes vanaf 1994. Wendlinger krijgt als teamgenoot de Fin JJ Lehto en het nieuwe team laat al snel zien dat het een aanwinst is voor de Formule 1. 1993 is in eerste instantie nog een leerjaar, dat Wendlinger als twaalfde afsluit met zeven punten en waarbij zijn beste resultaat een vierde plaats in Italië is. Bij de constructeurs finisht Sauber als zevende. In 1994 komt dan eindelijk Mercedes voor het eerst sedert 1955 officieel terug in de Formule 1 en Wendlinger is nog steeds van de partij bij Sauber. Zijn nieuwe teamgenoot is een oude bekende uit het WK Sportwagens eertijds: Heinz-Harald Frentzen. Van bij het seizoensbegin zitten de Saubers meteen goed in de subtop. Wendlinger wordt zesde in Brazilië, Frentzen vijfde in Japan bij de Pacific Grand Prix en in de dramatische Grote Prijs van San Marino scoort Wendlinger opnieuw een fraaie vierde plaats. Na alle rampspoed in die race slaat het noodlot in Monaco echter weer toe, wanneer de Oostenrijker in de trainingen bij het uitkomen van de tunnel aan het slippen gaat en zijwaarts met een zware klap in de vangrails belandt. De piloot bevindt zich in een coma, waar hij omwille van veiligheidsredenen een tijdje kunstmatig in gehouden zal worden. Het seizoen van Sauber is er meteen behoorlijk door verpest, maar nog erger lijkt het met Wendlinger gesteld, wiens veelbelovende carrière aan diggelen lijkt te liggen.
Eenmaal uit de coma, werkt hij hard aan zijn herstel, doch het duurt tot het begin van 1995 vooraleer hij bij Sauber – dat de Mercedes-motoren ondertussen kwijtgeraakt is aan McLaren en het nu met een Ford-krachtbron moet stellen – terug achter het stuur kruipt. De Oostenrijker blijkt echter nog slechts een schim te zijn van het grote talent van weleer, zodat hij na vier teleurstellende races vervangen wordt door de Fransman Jean-Christophe Bouillon. In de laatste twee races van het seizoen, in Suzuka en Adelaide, mag hij nog éénmaal terugkeren achter het stuur. Wanneer hij in Adelaide na acht ronden al wegens fysieke uitputting de strijd moet staken, is zijn lot echter definitief bezegeld. Het is dan ook zijn laatste optreden in de Formule 1, doch niet het einde van zijn autosportcarrière, die hij verder zet in de GT-racerij. In 1999 en 2000 wint hij zo in de GTS-klasse de 24 Uren van Le Mans. Wendlinger weet zo na zijn gedwongen afscheid van de Formule 1 nog een behoorlijke tweede loopbaan uit te bouwen, doch we zullen nooit weten wat er van hem geworden was zonder die vermaledijde crash in Monaco in 1994.
Het offer van de Oostenrijker is echter niet tevergeefs geweest, want er worden nadien nieuwe veiligheidsmaatregelen ingevoerd die bij latere ongevallen hun efficiëntie zullen bewijzen. Vanaf 1996 dienen alle Formule 1-bolides, naar analogie met de Indycars, verplicht over verhoogde cockpitranden te beschikken die het hoofd van de rijder bij een zijdelingse crash moeten beschermen, een maatregel die wellicht het leven redt van Jos Verstappen bij zijn zware crash op Spa in 1996. Tevens worden in de bewuste chicane in Monaco extra bandenstapels geplaatst die de impact van een crash moeten beperken. De ongevallen van Jenson Button in 2003 en Sergio Perez in 2011 op dezelfde plaats lopen dan ook met veel minder schade voor de betrokken coureurs af.
(http://img801.imageshack.us/img801/8857/karlwendlinger1994.jpg)
Blijft eeuwig zonde van Wendlinger, wt was er van hem geworden als hij niet in Monaco was gecrasht?
Wel sjiek van Pet erSauber dat hij Wendlinger later nog de kans gaf, toen waarschijnlijk al tegen beter weten in, om het toch nog eens te proberen...
Citaat van: gloudiesaurus op 20 december 2012 - 19:00:09
Blijft eeuwig zonde van Wendlinger, wt was er van hem geworden als hij niet in Monaco was gecrasht?
Wel sjiek van Pet erSauber dat hij Wendlinger later nog de kans gaf, toen waarschijnlijk al tegen beter weten in, om het toch nog eens te proberen...
Typisch Sauber...Een Walkinshaw had Wendlinger na Monaco 1994 gewoon gedumpt.
25 december 1943
Op Kerstdag 1943 wordt in het Braziliaanse São Paulo Wilson Fittipaldi Júnior geboren, zoon van de Braziliaanse autosportjournalist/coureur Wilson Fittipaldi, oudere broer van tweevoudig wereldkampioen Formule 1 Emerson Fittipaldi (1972 en 1974) en vader van voormalig Formule 1- en Indycarpiloot Christian Fittipaldi.
Wilson start zijn autosportcarrière in thuisland Brazilië in de karts en maakt in 1966 een eerste keer de overstap naar Europa om in de Britse Formule 3 te rijden, maar het duurt tot in 1970 voor hij terugkeert naar het Oude Continent – in het kielzog van zijn jongere broer Emerson, die dat jaar reeds zijn Formule 1-debuut maakt en ook zijn eerste zege scoort in Watkins Glen – en zijn loopbaan echt loskomt. Enkele uitstekende wedstrijden in races niet meetellend voor het wereldkampioenschap doen hem in 1971 in de Formule 2 belanden, waar hij voldoende resultaten behaalt om zich voor 1972 in te kunnen kopen bij Brabham, waardoor hij zo twee jaar na Emerson eveneens in de hoogste klasse van de autosport kan aantreden. Wilson kan echter weinig overtuigende resultaten behalen en blijft zijn hele loopbaan ver in de schaduw van zijn succesvolle broer staan. 1972 beëindigt hij puntenloos, in 1973 behaalt hij met een zesde plaats in de seizoensopener in Argentinië en een vijfde plaats op de Duitse Nürburgring zijn enige puntenfinishes.
In 1974 neemt hij een sabbatjaar, om in 1975 plotseling terug aan de start te staan met een eigen team, gesteund door kapitaalkrachtige Braziliaanse sponsors: Copersucar-Fittipaldi. Het debuutseizoen wordt een leerjaar voor het nieuwe team; Fittipaldi, die enige rijder is, scoort een elfde plaats in de Grote Prijs van Nederland als beste resultaat. Tijdens de winter van 1976 gooit het team echter een klein bommetje in de Formule 1 door niemand minder dan tweevoudig wereldkampioen Emerson Fittipaldi bij McLaren los te weken. Wilson besluit zijn eigen racecarrière te beëindigen om zich voltijds op het runnen van het team te concentreren. Ondanks alle financiële inbreng en het talent van Emerson zal het team in zijn bestaan echter altijd een tweederangsrol vervullen. 1978 wordt het beste seizoen voor het team, dat dat jaar met Fittipaldi een tweede plaats scoort in thuisland Brazilië, maar voor de rest is het vaak kommer en kwel. Eind 1980, nadat het team ondertussen al gefusioneerd is met Wolf, beëindigt ook Emerson zijn Formule 1-loopbaan. Beide broers houden hun team nog twee jaar drijvende, tot eind 1982 het licht definitief uitgaat. Opmerkelijk is dat in die laatste jaren zowel Harvey Postlethwaite als een nog jonge Adrian Newey deel uitmaken van de technische staf.
Na het opdoeken van hun team gaan de Fittipaldi-broers opnieuw hun eigen weg. Emerson begint een tweede succesvolle carrière in de Amerikaanse Indycars, terwijl Wilson op bescheidener schaal occasioneel nog eens aan races deelneemt.
(http://img542.imageshack.us/img542/7964/255l.jpg)
Met één dag vertraging, deze was ik gisteren vergeten... ;)
27 december 1969
Op deze dag wordt in het Bretoense Saint-Brieuc Jean-Christophe Bouillon geboren. De Fransman doorloopt de traditionele promotieklassen: karting, Formule Ford, Formule 3 en Formule 3000. In 1994 wordt hij Europees kampioen Formule 3000, wat hem een testcontract bij Williams oplevert. In 1995 wordt hij echter uitgeleend aan Sauber, ter vervanging van de nog steeds onvoldoende herstelde Karl Wendlinger. Hij maakt zijn Formule 1-debuut in Monaco, waar hij als achtste finisht. Bouillon zal elf Grand Prix rijden en twee keer in de punten finishen: hij wordt vijfde in Duitsland en zesde in Italië. De Pacific Grand Prix op het Aida-circuit is zijn laatste race, waarna hij voor de laatste twee wedstrijden van het seizoen terug wordt afgelost door Wendlinger. Daarna keert hij terug naar zijn testrol; eerst bij Williams en later ook nog bij Tyrrell. Een terugkeer als Grand Prix-coureur zit er voor de Fransman echter niet meer in en hij gaat zich dan ook op andere raceklassen concentreren. In 1999 rijdt hij een jaar in het BTCC rond en hij is vooral actief in langeafstandsraces. Bouillon wordt zo een vertrouwd gezicht bij de 24 Uren van Le Mans, waar hij in 2007 in een Pescarolo derde wordt.
(http://img838.imageshack.us/img838/1747/50266893045761c13024z.jpg)
Bouillon, het grote talent wat het nooit waarmaakte...
Wat viel die man tegen in de Sauber zeg :)
Jan Magnussen, was er ook zo één. Zou het supertalent zijn, maar het kwam er nooit uit. Werd zelfs uiteindelijk vervangen door Jos Verstappen, dan is het niet best met je ;).
30 december 1956
Op deze dag wordt in het Franse Neuilly-sur-Seine François Hesnault geboren. De Fransman heeft een korte en onopvallende raceloopbaan, die hem na o.a. twee seizoenen in de Franse Formule 3 (derde in 1982 en tweede in 1983) in 1984 in de Formule 1 doet belanden bij Ligier.
In het Franse team, waar hij tweede man is na de Italiaan Andrea de Cesaris, kan hij weinig potten breken. Het team rijdt in 1984 voor het eerst met een (Renault) turbomotor en Hesnault haalt slechts zelden de finish. Een zevende plaats op Zandvoort bij de Grote Prijs van Nederland is zijn beste resultaat.
Ondanks het kleurloze debuutseizoen weet Hesnault voor 1985 een stoeltje te veroveren bij Brabham-BMW, als teamgenoot van tweevoudig wereldkampioen Nelson Piquet. Tegenover de Braziliaan staan zijn resultaten in nog schriller contrast en wanneer hij zich in Monaco niet weet te kwalificeren, wordt hij bedankt voor bewezen diensten. Kort voor zijn ontslag heeft hij nog een bijzonder zware crash bij testritten op Paul Ricard, waar hij door het oog van de naald kruipt.
Bij de Duitse Grote Prijs op de Nürburgring keert hij nog één keer terug achter het stuur bij Renault. In deze wedstrijd bestuurt hij buiten mededinging een derde wagen waarop een camera gemonteerd is die voor het eerst in de Formule 1-geschiedenis voor live onboardbeelden tijdens een Grand Prix zal zorgen.
Het experiment eindigt al na acht ronden doordat de versnellingsbak van Hesnault's wagen de geest geeft. Na deze wedstrijd besluit de Fransman zijn racecarrière definitief te beëindigen.
(http://img805.imageshack.us/img805/4167/image286.png)
! No longer available (http://www.youtube.com/watch?v=YpKd5y3qrE0#)
1 januari 1951
In het Duitse Garmisch-Partenkirchen wordt op nieuwjaarsdag 1951 Hans-Joachim Stuck geboren. Als zoon van de Duitse autosportlegende Hans Stuck, die hem leert racen op de Nürburgring, wekt het dan ook geen verbazing dat ook Hans-Joachim een autosportcarrière begint.
Reeds op 19-jarige leeftijd boekt hij een eerste grote succes door de 24 Uren van de Nürburgring te winnen. In de vroege jaren zeventig concentreert hij zich aanvankelijk vooral op de toerwagenklasse, maar uiteindelijk verlegt hij zijn actieterrein ook naar de eenzitters.
In 1974 wordt Stuck vice-Europees kampioen Formule 2 met March en met hetzelfde team maakt hij tevens zijn Formule 1-debuut. Reeds in de eerste seizoenshelft scoort hij bijzonder goede resultaten, met een vijfde plaats in Zuid-Afrika en een vierde in Spanje. Het blijken echter zijn enige puntenfinishes van het seizoen, want hij weet deze prestaties later op het jaar niet meer te herhalen.
Ook de volgende jaren rijdt hij voor March. 1975, waarin hij slechts een beperkt Formule 1-programma afwerkt, beëindigt hij puntenloos, doch in 1976 scoort hij weer enkele spraakmakende resultaten: vierde in Brazilië en Monaco en vijfde in het Amerikaanse Watkins Glen leveren hem acht WK-punten en een dertiende plaats in de eindstand op.
In 1977 rijdt hij aanvankelijk nog steeds voor March. Bij de derde race in het Zuid-Afrikaanse Kyalami ontsnapt hij op het nippertje aan een drama wanneer hij twee overstekende baanmarshalls maar net weet te ontwijken. De Brit Tom Pryce, die vlak achter hem rijdt, is minder fortuinlijk: hij rijdt één van de marshalls aan, krijgt een brandblusser tegen zijn hoofd en is op slag dood.
Stuck test vervolgens voor het nieuwe Duitse ATS-team, doch een nieuw drama geeft zijn seizoen plots een totaal andere wending: wanneer de Braziliaan Carlos Pace plotsklaps overlijdt bij een vliegtuigcrash, wordt hij bij Brabham-Alfa gevraagd om hem te vervangen. Stuck rijdt zo vanaf de Grote Prijs van Long Beach ineens voor een topteam en 1977 wordt dan ook zijn beste seizoen in de Formule 1.
De Duitser rijdt regelmatig in de punten en scoort in Duitsland en Oostenrijk tweemaal een derde plaats, zijn eerste en enige podiumfinishes in zijn carrière. Hij wordt uiteindelijk elfde in de eindstand van het WK. In het Amerikaanse Watkins Glen rijdt hij aan het eind van het seizoen nog zijn beste race uit zijn loopbaan: hij kwalificeert zich als tweede en rijdt in de regen het eerste deel van de wedstrijd aan de leiding, tot hij van de baan spint. De komst van Niki Lauda naar Brabham betekent vervolgens het einde van de droom van Stuck, die voor 1978 naar een andere werkgever dient uit te kijken.
Hij komt uiteindelijk bij Shadow terecht, waar hij net als zijn teamgenoot Clay Regazzoni doorgaans anoniem in het middenveld rondrijdt. Een vijfde plaats in Brands Hatch is het enige lichtpuntje van het seizoen. In 1979 tekent hij met twee jaar vertraging alsnog voor het ATS-team van zijn landgenoot Günther Schmidt, waar hij ook weinig potten kan breken. Het wordt zijn laatste Formule 1-seizoen. In zijn afscheidsrace in Watkins Glen scoort hij alsnog een vijfde plaats.
Nadien verlegt de Duitser, wiens lengte altijd een handicap was in de krappe F1-cockpits, zijn aandacht terug naar de toerwagens en de langeafstandsraces, waarin hij nog een lange en rijk gevulde loopbaan kent. In 1986 en 1987 wint hij de 24 Uren van Le Mans en in 1990 wint hij het DTM-kampioenschap. In 1998 en 2004 wint hij op zijn geliefde Nürburgring nog tweemaal de 24-uursrace. Bij de editie van 2011 maakt Stuck op zestigjarige leeftijd zijn afscheid aan de autosport bekend.
(http://img266.imageshack.us/img266/2/15510063.jpg)
2 januari 1967
Het circuit van Kyalami nabij Johannesburg is voor de eerste keer het toneel voor de Grote Prijs van Zuid-Afrika, de openingswedstrijd van het seizoen 1967. Wereldkampioen Jack Brabham rijdt in de kwalificaties in zijn Brabham-Repco naar de polepositie, voor zijn teamgenoot Denny Hulme. Het is echter de Nieuw-Zeelander die de beste start heeft, voor Brabham en John Surtees (Honda). De man van de race is echter de Rhodesiër John Love (Cooper-Climax), die vanuit het middenveld onweerstaanbaar naar voren oprukt en door een pitstop van Hulme en het uitvallen van Brabham uiteindelijk de kop van de race overneemt. Love, die traditioneel net als een hoop andere locale coureurs enkel aan de Zuid-Afrikaanse manche van het WK deelneemt, lijkt op weg naar een sensationele overwinning, tot hij enkele ronden voor het einde nog moet bijtanken. Dit maakt de weg vrij voor de Mexicaan Pedro Rodríguez (Cooper-Maserati), die zo zijn eerste zege in de Formule 1 behaalt, voor Love en Surtees. Het is tevens de laatste overwinning voor het legendarische merk Cooper, dat in 1959 en 1960 nog met Jack Brabham de titel pakte. In 1969 zal het team uiteindelijk ophouden te bestaan.
(http://img141.imageshack.us/img141/4149/10537.jpg)
Duel tussen John Surtees, Jack Brabham en de latere winnaar Pedro Rodríguez
Het seizoen 1967 is uiteraard ook bekend vanwege deze knappe racesim:
(http://img856.imageshack.us/img856/1779/motorsports144a002.jpg)
14 januari 1973
Op deze dag wordt in Rome Giancarlo Fisichella geboren. Voorafgaand aan zijn Formule 1-loopbaan doorloopt de Italiaan de traditionele opstapklassen; in zijn geval karting en de Italiaanse Formule 3, die hij in 1994 wint. In datzelfde jaar wint hij ook de Formule 3-wedstrijden in Monaco en Macao, wat hem meteen internationaal in de schijnwerpers zet.
Na een jaartje ITC – de internationale variant van de DTM – in 1995 kan hij in 1996 zijn debuut maken in de Formule 1 bij Minardi. Aanvankelijk staat hij slechts als reservecoureur geboekt, doch doordat de sponsors van de oorspronkelijk getekende Japanner Taki Inoue niet over de brug komen, kan Fisichella bij de seizoensopener in het Australische Melbourne effectief als racecoureur instappen, naast de Portugees Pedro Lamy.
Bij het constant in geldgebrek verkerende Italiaanse team is het als debutant uiteraard niet altijd even gemakkelijk, doch Fisichella trekt zich meer dan behoorlijk uit de slag. Halverwege het seizoen is de geldnood van het team echter zodanig groot dat Minardi zich verplicht ziet de paydriver Giovanni Lavaggi in te lijven, waardoor Fisichella naar de reservebank verhuist.
Hij heeft echter genoeg van zich laten zien om een plaatsje bij Jordan te versieren voor 1997. Daar wordt hij aan de Duitse debutant Ralf Schumacher – broertje van – gekoppeld. Van bij aanvang is het meteen duidelijk dat het Ierse team een paar klassen hoger speelt en Fisichella is dan ook een stuk meer naar voren in het peloton te vinden.
In de derde race in Argentinië vecht hij met zijn teamgenoot een fel duel uit voor de derde plaats, wat eindigt wanneer beide Jordans met elkaar in aanraking komen. Schumacher rijdt naar het podium, terwijl Fisichella tandenknarsend de strijd moet staken.
De Italiaan haalt nadien echter meer dan zijn gram en toont zich over het hele seizoen gezien duidelijk de betere van zijn teamgenoot: in Canada pakt hij zelf ook zijn eerste podiumplaats door als derde te finishen en in Duitsland leidt hij voor het eerst in zijn F1-carrière een race en is hij op weg naar de tweede plaats wanneer hij alsnog met pech uitvalt. Die tweede plaats komt er uiteindelijk in Spa. Fisichella wordt uiteindelijk achtste in de eindstand van het WK met 20 punten.
Voor 1998 levert het hem een transfer naar Benetton op, waar hijzelf en de jonge Oostenrijkse belofte Alexander Wurz het vorige rijderduo Jean Alesi en Gerhard Berger moeten doen vergeten. In 1998 breken er bij Benetton echter net enkele magere jaren aan, terwijl Fisichella's vorige werkgever Jordan omgekeerd aan enkele vette jaren begint. Het lijkt er dan ook op dat de Italiaan op het verkeerde moment van team gewisseld is.
Niettemin scoort hij – in tegenstelling tot Wurz, die zijn beloftes nooit zal kunnen waarmaken – regelmatig podiums, die hem in de spotlichten blijven houden: tweede in Monaco en Canada in 1998, opnieuw tweede in Canada in 1999, tweede in Brazilië en derde in Monaco en Canada in 2000 en derde in België in 2001. Iedereen is er dan ook van overtuigd dat Fisichella tot veel meer in staat is indien hij over het juiste materiaal zou beschikken.
Voorlopig zit dat er echter nog niet in; de teruggekeerde teammanager Flavio Briatore trekt voor 2002, het jaar waarin Benetton overgenomen wordt door Renault, een andere Italiaan aan in de persoon van Jarno Trulli, terwijl Fisichella met hem stoeltje wisselt en terug bij Jordan terechtkomt. Het team is echter na enkele vette jaren terug naar af aan het gaan en de gele wagens van 'Fisi' en zijn teamgenoot Takuma Sato zijn dan ook eerder in de buik van het peloton terug te vinden. Enkele vijfde plaatsen is het hoogst haalbare.
In 2003 lijkt de achteruitgang zich nog verder door te zetten, wanneer Jordan de Honda-motor verliest en zich voortaan met een Ford-krachtbron moet rooien. Doch wanneer de nood het hoogst is, blijkt de redding nabij: in de chaotische, verregende Grote Prijs van Brazilië op Interlagos zorgt Fisichella voor dé verrassing door gestaag naar voren op te rukken en wanneer de race voortijdig afgevlagd wordt na een zware crash van Fernando Alonso net de leiding te nemen.
Aanvankelijk wordt Kimi Räikkönen tot winnaar uitgeroepen, maar na protest van Jordan wordt deze vergissing rechtgezet en behaalt Giancarlo Fisichella zo zijn allereerste Formule 1-zege. Het is echter het enige lichtpunt van het jaar, want buiten deze toevalstreffer wordt 2003 een seizoen om snel te vergeten.
In 2004 kan de Italiaan instappen bij Sauber. Als zijn droom om ooit voor Ferrari te rijden niet uitkomt, dan heeft hij in ieder geval al met een Ferrari-motor achterin gereden. Een overwinning zit er niet bepaald in, maar met de Sauber toont Fisichella zich in ieder geval een stuk regelmatiger dan in 2003 en neemt hij tevens vlot de maat van zijn teamgenoot Felipe Massa.
Hij wordt elfde in de eindstand van het WK en, wat nog belangrijker is, hij wordt door Flavio Briatore vastgelegd om in 2005 bij Renault de in ongenade gevallen Jarno Trulli te vervangen. In zijn tiende Formule 1-seizoen kan de Italiaan zo eindelijk bij een topteam aan de slag. Hij bedankt voor het vertrouwen door bij de seizoensopener in Melbourne de pole te veroveren en vervolgens op autoritaire wijze naar de overwinning te rijden.
Het is echter het hoogtepunt van het jaar. De volgende races zal Fisichella door pech of gewoon domme fouten uitvallen, of schiet hij gewoonweg te kort. In Italië wordt hij derde en in Japan ziet hij zich in de allerlaatste ronde een haast zekere zege door de neus geboord door een ontketende Räikkönen.
Ondertussen snelt zijn ploeggenoot Alonso naar zeven overwinningen én de wereldtitel; het contrast kan haast niet groter zijn. Desondanks wordt Fisichella nog vijfde in de eindstand van het WK en helpt hij mee om Renault ook de wereldtitel bij de constructeurs te bezorgen, waaroor hij van de teamleiding een nieuwe kans krijgt in 2006.
Dat jaar voelt Fisichella zich duidelijk iets meer op zijn gemak bij het team. In Maleisië scoort hij een overwinning voor zijn teamgenoot Alonso, terwijl hij verder nog vier keer op het podium mag plaatsnemen. Het is echter opnieuw de Spanjaard die aan het eind van het jaar de titel pakt, na een spannend duel met de afscheidnemende Michael Schumacher. Fisichella van zijn kant wordt vierde.
In 2007 vertrekt Alonso naar McLaren en wordt Fisichella bij Renault als kopman uitgespeeld. Het wordt echter een bittere teleurstelling. Net zoals Benetton na het vertrek van Michael Schumacher een decennium eerder zwaar terugviel, gebeurt nu identiek hetzelfde bij Renault na het vertrek van Alonso.
Fisichella eindigt pas als achtste in het WK en behaalt zelfs niet eens een podiumplaats; een vierde plaats in Monaco is het hoogst haalbare. Hierbij moet hij het zelfs afleggen tegenover zijn teamgenoot, de Finse debutant Heikki Kovalainen, die niet alleen een plaatsje boven hem finisht in de eindstand maar bovendien een tweede plaats pakt in de verregende Japanse Grote Prijs.
Het is voor iedereen duidelijk dat het momentum van Fisichella stilaan voorbij is en de topteams zijn dan ook niet langer geïnteresseerd in zijn diensten. Voor 2008 kan hij alsnog terecht bij het nieuwe team Force India, de opvolger van Midland, Spyker en het hem zo bekende Jordan: voor de Italiaan is het dan ook letterlijk 'terug naar af'.
2008 is voor het nieuwe team duidelijk nog een leerjaar en punten worden er niet gescoord. Een flinke crash met Kazuki Nakajima bij de start van de Turkse Grote Prijs, die duidelijk veroorzaakt werd door een fout van Fisichella, is het dieptepunt van een seizoen om snel te vergeten.
In 2009 rijdt de Italiaan nog steeds voor Force India. Het Indische team rijdt nog steeds in de buik van het peloton rond, al zijn er sporadisch al enkele uitschieters waar te nemen. Zoals in Duitsland, waar tweede coureur Adrian Sutil een knappe race rijdt tot hij na een botsing met Räikkönen terugvalt.
Niettemin lijkt 2009 op een doorslagje van het vorige seizoen uit te draaien, tot Fisichella bij de Belgische Grote Prijs in Spa voor een verrassing van formaat zorgt door naar de polepositie te rijden. In de race zelf bevestigt hij de goede vorm van de zaterdag door als tweede te finishen, meteen de eerste puntenfinish voor Force India. Zijn teamgenoot Sutil bewijst in de volgende race in Monza dat dit resultaat geen toevalstreffer was door zich op de eerste rij te kwalificeren en vervolgens in de wedstrijd naar de vierde plaats te rijden.
Fisichella maakt op dat moment echter al geen deel meer uit van het team: na zijn klinkende resultaat op Spa wordt hij door Ferrari gevraagd om per direct de tweede wagen te besturen als vervanger van de van een zware crash herstellende Felipe Massa, nadat de vaste Ferrari-testcoureur Luca Badoer er de vorige twee races niets van bakte.
Zo gaat voor Fisichella in de herfst van zijn carrière alsnog een jongensdroom in vervulling: als Italiaan Grote Prijzen rijden voor Ferrari. Hij heeft het echter niet gemakkelijk om zich de rijeigenschappen van de wagen eigen te maken. In de nog resterende races scoort hij geen enkel punt en rijdt hij doorgaans wat anoniem in het middenveld rond, waardoor zijn transfer naar Ferrari op sportief vlak wat tegenvalt.
Doordat zijn oude teamgenoot van bij Renault Fernando Alonso in 2010 de rangen van de Scuderia zal vervoegen en Fisichella zelf geen racezitje meer vindt, wordt de Grote Prijs van Abu Dhabi zijn laatste race. Hij blijft echter aan Ferrari verbonden als testcoureur en stapt over naar de langeafstandsracerij, met Ferrari uiteraard.
In 2011 wint hij met een Ferrari 458 in de GTE-klasse de 'Petit Le Mans'-race op het Amerikaanse Road Atlanta-circuit en in 2012 doet hij deze prestatie over in de originele 24-uursrace in Le Mans. Tevens runt Fisichella al verscheidene jaren een eigen team in de opstapklassen: Fisichella Motor Sport.
(http://img833.imageshack.us/img833/5924/fisichellamonza2009.jpg)
16 januari 1952
Op deze dag wordt in het Noord-Italiaanse Riviera d'Adda (Lombardije) Piercarlo Ghinzani geboren. De coureur rijdt voorafgaand aan zijn Formule 1-carrière verschillende jaren Formule 3, waar hij een mooi palmares bij elkaar rijdt: Europees kampioen in 1977 en Italiaans kampioen in 1979. In 1981 debuteert hij in de Belgische Grote Prijs in Zolder met een Osella, het team waar hij het grootste deel van zijn carrière zal voor rijden. In dat jaar neemt hij slechts aan twee Grote Prijzen deel; naast de Belgische rijdt hij ook nog de volgende race in Monaco, waar hij zich echter niet kan kwalificeren. Daarna duurt het nog tot 1983 vooraleer we de Italiaan, nog steeds bij Osella, terug in de Formule 1 zien. Met de overjaarse Ford Cosworth kan de coureur zich in de eerste races geen enkele keer kwalificeren en ook de overstap naar de oude atmosferische Alfa V12, ook al een afdankertje uit het vorige seizoen, brengt initieel weinig verbetering. Pas in Detroit, bij de al zevende race van het seizoen, haalt Ghinzani voor het eerst de startgrid. In totaal komt hij in 1983 op zondag zeven keer in actie en zijn beste resultaat is een elfde plaats in Oostenrijk, tevens zijn enige klassering. In 1984 blijft hij Osella trouw, dat nu ook over de Alfa-turbomotor beschikt. Het is een seizoen waar Ghinzani met gemengde gevoelens op terugblikt. Het dieptepunt komt er in de tweede race in Zuid-Afrika, waar hij in de warm-up op zondagmorgen zijn auto totaal in de vernieling rijdt bij een bijzonder zware crash. De wagen brandt helemaal uit, maar Ghinzani komt met de schrik vrij. Het absolute hoogtepunt komt er Dallas, waar de Italiaan in een verzengende hitte in de afvallingsrace alle betonmuren netjes weet te ontwijken en een sensationele vijfde plaats scoort. Het is meteen ook zijn enige puntenfinish in zijn carrière. In Monza lijkt hij op weg om dit resultaat te evenaren, tot hij in de laatste ronde zonder benzine komt te staan. Een bittere pil voor Osella, aangezien Ghinzani's teamgenoot, de Oostenrijker Jo Gartner, die de vijfde plaats erft, geen punten kan scoren omdat Osella niet van bij de start van het seizoen twee wagens heeft ingeschreven. In 1985 rijdt de Italiaan de eerste seizoenshelft nog steeds voor Osella, tot hij vanaf de Oostenrijkse Grote Prijs voor Toleman, dat vanaf dan een tweede auto inzet, kan rijden. Ghinzani's prestaties komen in deze competitievere auto iets beter uit de verf, maar hij moet het duidelijk afleggen tegenover zijn teamgenoot Teo Fabi, zodat hij in 1986 als vanouds terug in een Osella aan de start staat. Ghinzani rijdt er een heel seizoen weer op zijn vertrouwde plek rond: in de achterhoede, vechtend om de laatste startplaatsen. In 1987 kan hij door zijn Alfa-connecties bij Ligier terecht. Nadat de Italiaanse fabrikant zich te elfder ure terugtrekt na een dispuut en het Franse team vervolgens een Megatron(BMW)-motor inbouwt, mag Ghinzani toch het seizoen afmaken. Een zevende plaats op Spa, net buiten de punten, is zijn beste resultaat. Het daaropvolgende jaar rijdt hij voor het Duitse Zakspeed-team, waar hij, door het gestegen aantal inschrijvingen, voortdurend moet strijden om de kwalificatielimiet te halen. Slechts in acht van de zestien wedstrijden staat hij op de startgrid. In 1989 keert hij uiteindelijk nogmaals terug naar zijn oude liefde, Osella. Het seizoen wordt een aaneenschakeling van niet-prekwalificaties en Ghinzani besluit aan het eind van het jaar de Formule 1 voor gezien te houden. Drie keer kwalificeert hij zich: in Hongarije, Spanje en de slotwedstrijd in Australië. Het wordt echter geen afscheid in schoonheid, want Ghinzani's afscheidsrace eindigt na een zware crash met Nelson Piquet (Lotus), die in de regenrace in een muur van water op volle snelheid achterin de Osella klapt. Beide coureurs komen evenwel met de schrik vrij. Na zijn actieve carrière richt Piercarlo Ghinzani zijn eigen raceteam op, dat vorig decennium o.a. in de A1 Grand Prix aantrad. De Italiaan nam in totaal deel aan 111 Grand Prix-weekends en startte 76 keer. Hij is daarmee de coureur met het grootste aantal GP-deelnames die zich nooit bij de eerste tien kon kwalificeren.
(http://img267.imageshack.us/img267/4910/55912339290b2469b014.jpg)
23 januari 1977
Twee weken na de start van het nieuwe Formule 1-seizoen in het Argentijnse Buenos Aires wordt in Sao Paulo de Grote Prijs van Brazilië verreden. Op het bochtige, acht kilometer lange circuit van Interlagos is het net zoals in Argentinië titelverdediger James Hunt (McLaren) die de polepositie pakt, dit keer voor Carlos Reutemann (Ferrari), Mario Andretti (Lotus) en zijn eigen teamgenoot Jochen Mass. Het is echter thuisrijder Carlos Pace (Brabham) die het thuispubliek in vervoering brengt door in de eerste ronde na een bliksemstart vanaf de derde startrij de kop van de race te nemen. In de zevende ronde verliest hij echter alle kansen op de zege na een crash bij een inhaalmaneuver van Hunt, die hem ver naar achteren werpt. De wereldkampioen neemt vervolgens de leiding, maar moet iets na halfweg de pits opzoeken om zijn banden te vervangen. Dit brengt Reutemann aan kop en hij zal de leiding niet meer afstaan. Voor de Argentijn is het zijn eerste overwinning sedert hij de rangen van de Scuderia vervoegde. Hunt wordt na een felle inhaalwedstrijd nog tweede, nadat Tom Pryce (Shadow) enkele ronden voor het einde de tweede plaats nog verliest door motorpech. Niki Lauda (Ferrari) vervolledigt het podium. Na hem komen enkel nog Emerson Fittipaldi (Fittipaldi), Gunnar Nilsson (Lotus), Renzo Zorzi (Shadow) en Ingo Hoffmann (Fittipaldi) over de meet. De rest van het deelnemersveld haalt de finish niet; een groot deel van hen spint op het door de hitte broos geworden asfalt uit de race. Reutemann (13 punten) neemt door zijn overwinning ook de leiding in de WK-stand over van Jody Scheckter (9 punten), die in Argentinië nog voor sensatie zorgde door het nieuwe Wolf-team bij zijn allereerste Grand Prix-deelname meteen de zege te bezorgen. Pace, Hunt en Fittipaldi (6 punten) delen voorlopig de derde plaats.
(http://img829.imageshack.us/img829/4705/13142.jpg)
Prachtige foto ook weer. Die krachtige bolides, een paar fans op het gras. Mooie tijden hoor.
27 januari 1974
Emerson Fittipaldi wint op de omloop van Interlagos in Sao Paulo de Grote Prijs van Brazilië. Voor de Braziliaan is het zijn tweede thuisoverwinning op rij en het is tevens zijn eerste zege in dienst van zijn nieuwe werkgever McLaren.
Fittipaldi rijdt in de kwalificaties tevens naar de polepositie, maar moet bij de start Carlos Reutemann (Brabham) en Ronnie Peterson (Lotus) – die na het afscheid van wereldkampioen Jackie Stewart eind vorig seizoen in 1974 het hele jaar met startnummer 1 zal rondrijden – voor zich dulden. Beide rijders krijgen echter te kampen met bandenproblemen die hen ver terugwerpen, waardoor Emerson de leiding terug kan overnemen en deze niet meer zal afstaan. De Braziliaan krijgt daarbij tevens hulp van de weersomstandigheden, wanneer de race als gevolg van zware regenval na 32 van de 40 geplande ronden definitief wordt afgevlagd.
Nadat teamgenoot Denny Hulme al in de openingsrace in Argentinië zegevierde, wint McLaren nu ook de tweede race van het seizoen. Clay Regazzoni (Ferrari), die tevens leider wordt in de WK-stand, finisht als tweede, Jacky Ickx (Lotus) als derde. De resterende punten zijn voor Carlos Pace (Surtees), Mike Hailwood (in de derde McLaren met Yardley-sponsoring) en Ronnie Peterson.
De Braziliaanse Grote Prijs van 1974 wordt de laatste voor de Amerikaan Peter Revson (Shadow). De tweevoudige Grand Prix-winnaar zal enkele weken later dodelijk verongelukken bij testritten in het Zuid-Afrikaanse Kyalami.
(http://img19.imageshack.us/img19/2598/944vt.jpg)
2 februari 1948
Op deze dag wordt Roger Williamson geboren. De jonge Brit maakt begin jaren zeventig furore in de promotieklassen, waar hij als een huizenhoog talent voor de toekomst beschouwd wordt. In 1971 en 1972 wint hij twee keer op rij de Britse Formule 3-titel, eenmaal in de Lombard North-divisie en eenmaal in de Forward Trust BARC-divisie.
In 1973 stoot hij door naar de Formule 2 en dit onder de vleugels van Tom Wheatcroft, eigenaar van de omloop van Donington. Nog in datzelfde jaar maken beiden plannen voor de sprong naar de Formule 1. In 1974 willen ze met een privé-McLaren een volledig seizoen rijden, maar het eigenlijke debuut zal nog in 1973 komen, met een March. Ondanks interesse van Tyrrell blijft Williamson zijn mentor Wheatcroft trouw. Drie races staan op de planning: Silverstone, Zandvoort en Monza.
Het debuut voor eigen publiek op Silverstone loopt met een sisser af, wanneer Williamson net als een hoop andere coureurs betrokken is bij de zware massacrash aan het einde van de eerste ronde. Zijn wagen is te beschadigd om aan de herstart deel te nemen. Met goede moed reist het gezelschap twee weken later richting Zandvoort, waar op 29 juli 1973 de Grote Prijs van Nederland verreden wordt.
Williamson start in het middenveld en heeft al enkele plaatsen goedgemaakt wanneer hij in de achtste ronde bij Tunnel-Oost als gevolg van een lekke band in de vangrails klapt, over de kop slaat en ondersteboven doorschuift naar de andere kant van de baan. De auto vat hierbij vuur, doch de coureur kan zich niet op eigen kracht uit het wrak bevrijden. Eén coureur stopt instinctief om hulp te bieden: Williamson's landgenoot David Purley (ook March). Die stelt echter tot zijn afgrijzen vast dat hij de enige in de omgeving van het wrak is die over brandvrije kleding beschikt, terwijl de aanwezige baanposten slechts één brandblusser bij zich hebben, die ontoereikend is om de nog steeds bomvolle brandstoftanks te blussen.
Ondanks wanhoopsignalen richting de andere rijders kan Purley niemand overtuigen om te stoppen om hulp te bieden, terwijl de brandweerwagen van veel te ver moet komen om op tijd bij het wrak te zijn. De brandende March is te zwaar om door één persoon omgekeerd te worden en alle hulp komt dan ook te laat: de hulpdiensten kunnen bij hun aankomst enkel nog een dode coureur bergen.
Roger Williamson werd 25 jaar oud. Een veelbelovende autosportcarrière komt die dag in de Zandvoortse duinen als gevolg van ontoereikende veiligheidsmaatregelen abrupt ten eind.
(http://img62.imageshack.us/img62/2905/rwilliamson03.jpg)
1 maart 1980
In het Zuid-Afrikaanse Kyalami wordt de derde Grote Prijs van het seizoen 1980 verreden. Aangezien het nabij Johannesburg gelegen circuit op grote hoogte ligt, zijn de Renault-turbo's van Jean-Pierre Jabouille en René Arnoux vooraf al favoriet en beiden Fransen zorgen tijdens de kwalificaties voor een dubbele trainingszege.
Bij de start nemen beide Renaults meteen de kop van het veld en niets lijkt de 'Régie' een dubbelzege in de weg te staan, tot Jabouille na driekwart wedstrijd in leidende positie eens te meer door het pechduiveltje getroffen wordt. Dit keer maakt een lekke band een voortijdig einde aan zijn race. En net zoals in Brazilië vier weken eerder valt teamgenoot René Arnoux de zege zo als een rijpe appel in de schoot.
Na hem zijn de resterende podiumplaatsen voor het Ligier-duo Jacques Laffite en Didier Pironi. Zo staan er maar liefst drie Fransen, die bovendien allen voor Franse teams rijden, op het podium. De weelde waarin Frankrijk op dit moment verkeert op Formule 1-gebied wordt in Kyalami op indrukwekkende manier tentoongespreid. Doordat Alan Jones (Williams) ook uitvalt, wordt Arnoux door zijn tweede overwinning op rij bovendien ook de nieuwe leider in de WK-stand. De resterende punten in Zuid-Afrika zijn voor Nelson Piquet (Brabham), Carlos Reutemann (Williams) en Jochen Mass (Arrows).
De Ferrari's van Jody Scheckter en Gilles Villeneuve stellen teleur en halen ook nu weer de finish niet; na drie races staat het wereldkampioenschapsteam van 1979 nog steeds op een nulscore. Alain Prost (McLaren) en Marc Surer (ATS) crashen zwaar in de trainingen en dienen forfait te geven voor de race. Beiden lopen kwetsuren op die hen enkele wedstrijden langs de kant zullen houden. De Amerikaan Eddie Cheever weet zich dit seizoen voor het eerst te kwalificeren en bezorgt het nieuwe Italiaanse Osella-team zo zijn allereerste GP-start.
De Brit Geoff Lees van zijn kant zorgt voor de laatste start van een Shadow in een Grote Prijs. Shadow, dat medio jaren zeventig nog als een stevige subtopper geldt en in 1977 in Oostenrijk met Alan Jones zijn eerste en enige zege behaalt, is in 1980 helemaal tot achteraan afgezakt. Het team weet zich in de overige wedstrijden niet meer te kwalificeren en zal halverwege het seizoen, na de Franse Grote Prijs, de handdoek in de ring werpen.
(http://img90.imageshack.us/img90/1494/concordeinline.jpg)
2 maart 1962
Op deze dag wordt Gabriele Tarquini geboren. De Italiaan doorloopt de traditionele promotieklassen en rijdt halverwege de jaren tachtig in het Europese Formule 3000-kampioenschap wanneer hij in 1987 bij de Grote Prijs van San Marino voor de eerste keer van de Formule 1 kan proeven in een Osella. Het is een eenmalige verbintenis die de rest van het jaar geen vervolg meer krijgt.
Coloni, het team waarvoor hij in 1986 Formule 3000 rijdt, maakt eind 1987 echter de overstap naar de Formule 1 en het tekent Tarquini voor 1988. De Italiaan is dat jaar de enige piloot bij het team en beide nieuwkomers hebben het niet gemakkelijk. Slechts in acht van de zestien wedstrijden raakt de combinatie door de kwalificaties en het beste resultaat is een achtste plaats in Canada. Punten worden er echter niet gescoord.
Voor 1989 tekent Tarquini bij alweer een nieuw team: First, waarvoor hij voordien ook al in de Formule 3000 reed, in 1987. Het nieuwe project mist echter afdoende professionaliteit en wanneer de wagen van het team niet door de verplichte crashtest geraakt, betekent dit het einde van First (het ontwerp zal in 1990 alsnog in de Formule 1 opduiken onder de naam Life). Tarquini staat zo aanvankelijk aan de zijlijn, doch wanneer de Fransman Philippe Streiff verlamd geraakt aan de onderste ledematen na een zware crash bij testritten in Rio, doet diens team AGS een beroep op de Italiaan om hem te vervangen. Bij zijn eerste race voor het team in San Marino eindigt hij prompt zesde, een plaats die hij echter pas verwerft na de diskwalificatie van Thierry Boutsen en Alex Caffi. Wanneer beiden later opnieuw gerehabiliteerd worden, moet Tarquini bijgevolg zijn eerste WK-punt opnieuw inleveren.
Het team heeft met Tarquini echter het momentum te pakken en laat de eerstvolgende races fraaie dingen zien met de bescheiden auto. In Monaco rijdt de Italiaan voor zijn uitvallen in de punten rond en in de volgende race in Mexico is het alsnog raak: hij wordt zesde, met een WK-punt als beloning. Ook in Phoenix en Montreal rijdt hij een mooie race, doch punten worden er niet meer gescoord. Wanneer de snelle Europese circuits eraan komen, verzeilt het team echter in de achterhoede en na de Britse Grote Prijs worden beide AGS-rijders – de tweede auto wordt eerst bestuurd door Joachim Winkelhock en nadien door Yannick Dalmas – tot de prekwalificaties veroordeeld, die ze de rest van het seizoen niet meer zullen overleven.
Ook in 1990 en 1991 rijdt Tarquini voor AGS, doch het team zakt alsmaar verder weg op de startgrid. Slechts sporadisch overleeft het team de kwalificaties en opnieuw punten scoren is niet meer dan een verre droom. Enkele races voor het einde van 1991 is de koek bij de Fransen op en stopt AGS ermee.
Tarquini kan echter meteen aan de slag bij het Italiaanse Fondmetal, de opvolger van Osella. Het kleine team heeft een degelijke wagen en Tarquini kwalificeert zich regelmatig in het middenveld. Net op het moment dat de carrière van de Italiaan op sportief vlak terug in de lift zit, blijkt ook Fondmetal echter op de rand van de afgrond te balanceren. Na de Grote Prijs van Italië in 1992 is het geld op en houdt het team op te bestaan.
Tarquini vindt geen zitje meer en verlegt daarom zijn aandacht naar de toerwagenracerij. In 1994 rijdt hij voor Alfa Romeo in het Britse Toerwagenkampioenschap, waar hij prompt de titel pakt. In 1995 keert hij naast zijn activiteiten in het BTCC terug naar de Formule 1 als testrijder voor Tyrrell. In de Europese Grote Prijs op de Nürburgring verschijnt hij nog éénmaal terug op de startgrid, als vervanger van de gekwetste Ukyo Katayama. Het is het laatste optreden van de Italiaan in de Formule 1, die nadien terug zijn carrière in de toerwagens verder uitbouwt.
In het begin van het nieuwe millennium wisselt hij het BTCC voor het ETCC, dat vanaf 2005 wordt omgedoopt in het WTCC, het wereldkampioenschap voor toerwagens. Met Seat ontpopt hij zich snel tot één van de toppers in het kampioenschap. Hij wint op regelmatige basis races en in 2009 volgt de ultieme bekroning, wanneer hij op 47-jarige leeftijd de wereldtitel verovert. Ook vandaag de dag blijft Gabriele Tarquini één van de smaakmakers in de toerwagenracerij. In 2013 stapt hij over naar het nieuwe fabrieksteam van Honda.
(http://img404.imageshack.us/img404/544/gabrieletarquini.jpg)
3 maart 1961
Op deze dag wordt Perry McCarthy geboren. De Brit heeft er al een vrij anonieme carrière in de promotieklassen op zitten – o.a. Formule 3000 in 1988 en 1989 zonder ooit een punt te scoren – wanneer hij in 1991 testrijder wordt voor Footwork/Arrows. In 1992 klimt hij nog een stapje hoger, wanneer hij door het nieuwe Andrea Moda-team aangesteld wordt als tweede rijder.
Het wordt echter een ontluisterend jaar voor de nieuwbakken Formule 1-piloot, die pas aangeworven wordt wanneer de aanvankelijk gecontracteerde rijders, Alex Caffi en Enrico Bertaggia, ontslagen worden wegens kritiek op het team. Daar hadden ze evenwel alle redenen toe, aangezien Andrea Moda bij de eerste race in het Zuid-Afrikaanse Kyalami van deelname uitgesloten wordt omdat het de vereiste waarborg voor nieuwe teams niet betaald heeft. Teambaas Andrea Sassetti voert ter verdediging aan dat zijn team de voortzetting is van het voormalige Coloni, waarvan het de inboedel overgekocht heeft, doch de FIA ziet het anders en sluit Andrea Moda uit van deelname.
Pas bij de derde race, in Brazilië, is er één Andrea Moda rijvaardig voor kopman Roberto Moreno, zodat McCarthy nog steeds werkloos moet toekijken. Het brengt zowiezo weinig aarde aan de dijk, aangezien de auto van het team veel te traag is om zich te kwalificeren. Enkel in Monaco slaagt Moreno er verrassend in om een Andrea Moda op de startgrid te krijgen. Voor de rest is het seizoen 1992 één lange aaneenschakeling van kommer en kwel. In Spanje, waar McCarthy ook eindelijk een wagen ter beschikking heeft, raakt hij welgeteld 18 meter ver vooraleer zijn bolide er de brui aan geeft. Vaak geraakt de Brit zelfs niet eens de garage uit, als het team al op tijd aanwezig is bij de prekwalificaties. Zoals in Frankrijk gebeurt, waar de vrachtwagens van Andrea Moda nooit arriveren als gevolg van een grote staking van truckchauffeurs.
Wanneer teambaas Sassetti in Spa gearresteerd wordt op verdenking van zwendel, is voor de FIA de maat vol en sluit het Andrea Moda uit van verdere deelname aan het WK, wegens het in diskrediet brengen van de sport. Het betekent meteen het einde van de korte Formule 1-carrière van Perry McCarthy, die nadien nog kort testrijder is voor Williams en Benetton en vanaf de tweede helft van de jaren negentig enkele keren deelneemt aan de 24 Uren van Le Mans.
McCarthy verwerft echter zijn grootste bekendheid door zijn verschijning als 'The Stig' in het tv-programma 'Top Gear'. Hij schrijft tevens een intrigerende biografie onder de titel 'Flat Out, Flat Broke: Formula 1 The Hard Way'.
(http://img547.imageshack.us/img547/9390/92mccarthy1.jpg)
4 maart 1978
Op de omloop van Kyalami vindt de Grote Prijs van Zuid-Afrika plaats, de derde race van het seizoen. Titelverdediger Niki Lauda zet zijn Brabham op de pole; voor de Oostenrijker is het de eerste polepositie sedert hij in het tussenseizoen Ferrari verliet. Naast hem start Mario Andretti (Lotus), gevolgd door de McLarens van James Hunt en Patrick Tambay, de Wolf van thuisrijder Jody Scheckter en de Renault van Jean-Pierre Jabouille. Voor de Franse turbopionier, die hier op het hoog gelegen circuit van Kyalami een voordeel heeft tegenover zijn niet-turboconcurrenten, is het de beste uitgangspositie sedert zijn intrede in de Formule 1.
Het is Andretti die bij de start als snelste weg is, voor Scheckter en Lauda. Hunt valt al snel uit en wanneer Andretti bandenproblemen krijgt en enkele plaatsen terugvalt, neemt Scheckter de leiding over. Vanuit de achtergrond echter komt Riccardo Patrese ijzersterk naar voren oprukken. De jonge Italiaan, die in het tussenseizoen samen met enkele Shadow-dissidenten naar het nieuwe Arrows-team is overgestapt, passeert uiteindelijk ook Scheckter en neemt autoritair de kop van de wedstrijd. In de pas tweede race voor Arrows lijkt een sensatie van formaat in de maak, tot Patrese een vijftiental ronden voor het einde plots met motorpech naar de kant moet.
De nieuwe leider heet vervolgens Patrick Depailler (Tyrrell), die al veel langer dan Arrows en Patrese op zijn eerste overwinning jaagt. De Fransman krijgt in de laatste ronden het Lotus-duo Mario Andretti en Ronnie Peterson in de nek, maar wanneer de Amerikaan enkele ronden voor het einde naar de pits moet om bij te tanken, krijgt Depailler weer wat ademruimte. Hij lijkt het deze keer eindelijk te zullen halen, tot enkele honderden meters voor de finish ook zijn motor wegens brandstofgebrek begint te sputteren. Peterson aarzelt geen moment en de Zweed is diegene die het laatst lacht in een race die pas op de streep zijn geheimen prijsgeeft. Voor Peterson is het de eerste overwinning sedert hij dit seizoen de banden met het team van Colin Chapman terug aanhaalde. Depailler wordt tweede, John Watson (Brabham) derde. De resterende punten zijn voor Alan Jones (Wiliams), Jacques Laffite (Ligier) en Didier Pironi (Tyrrell).
De Duitser Rolf Stommelen maakt in de tweede Arrows zijn wederoptreden in de Formule 1 en twee coureurs rijden in Kyalami hun allereerste Grote Prijs: de pas twintigjarige Amerikaan Eddie Cheever (met een overjaarse Hesketh) en de Fin Keijo 'Keke' Rosberg (met Theodore). Ook nieuw in Zuid-Afrika is het kleine Franse Martini-team met regerend Formule 2-kampioen René Arnoux achter het stuur, maar hij kwalificeert zich niet. In de WK-stand behoudt Andretti (12 punten) de leiding, voor Peterson (11), Lauda (10), Depailler (10) en Reutemann (9).
(http://img7.imageshack.us/img7/6564/13185f.jpg)
Leuk weer!
7 maart 1969
Op deze dag wordt Hideki Noda in het Japanse Osaka geboren. De coureur heeft in 1994 en 1995 een korte flirt met de Formule 1 wanneer hij, na enkele jaren in de Formule 3000, op het circuit van Jerez in de Grote Prijs van Europa 1994 voor het Larrousse-team zijn Grand Prix-debuut mag maken. Dit als vervanger van de Fransman Yannick Dalmas. Noda's Formule 1-debuut was wellicht onopgemerkt voorbijgegaan ware het niet dat hij, wanneer hij op een ronde gezet wordt, in aanrijding komt met de Williams van Nigel Mansell, wat het einde van zijn race betekent. De Japanner rijdt voor Larrousse ook nog de Japanse en Australische Grote Prijs, waarin hij telkens uitvalt door mechanische pech. Hierna klapt het team echter de boeken dicht.
Vervolgens richt hij zijn aandacht voor 1995 op het Simtek-team. Beide partijen komen tot een overeenkomst: Noda zal in de tweede helft van het jaar de tweede wagen van het team besturen – als teamgenoot van Jos Verstappen – nadat de Italiaan Domenico Schiattarella de eerste seizoenshelft voor zijn rekening mag nemen. Het zal echter nooit zover komen. Noda's sponsors draaien de geldkraan dicht na de zware aardbeving die Japan begin 1995 treft en nog voor het seizoen halverwege is, geeft Simtek wegens financiële problemen er de brui aan. Een poging om later alsnog bij Forti binnen te breken draait op niets uit.
Het betekent meteen het einde van de Formule 1-carrière van Noda, die welgeteld drie Grote Prijzen beslaat. De Japanner is nadien nog actief in andere raceklassen als Indy Lights, Indy Racing League, A1GP en Le Mans.
(http://img838.imageshack.us/img838/4691/hidekinoda.jpg)
9 maart 1997
In het Australische Melbourne wordt het nieuwe Formule 1-seizoen op gang geschoten. Een seizoen dat een op de rijdersmarkt vrij rustige winter opvolgt, want de meeste topteams verlengen de contracten van hun rijders. Ferrari komt aldus nog steeds met Michael Schumacher en Eddie Irvine aan de start, Benetton behoudt het vertrouwen in Jean Alesi en Gerhard Berger en McLaren heeft nog steeds Mika Häkkinen en David Coulthard in dienst.
De uitzondering aan de top heet Williams, dat Jacques Villeneuve behoudt maar wereldkampioen Damon Hill gedumpt heeft ten faveure van de Duitser Heinz-Harald Frentzen, die van Sauber overkomt. Hill is een tijdje in onderhandeling met andere topteams (o.a. McLaren), doch wanneer de Brit daar omwille van zijn financiële eisen naast de boot valt, rest er hem uiteindelijk enkel nog achterhoedeteam Arrows als enige optie. De wereldkampioen van 1996 zal er een moeizaam en vrij anoniem seizoen doormaken.
Een opmerkelijke verandering valt verder te noteren op sponsorgebied, doordat McLaren zijn tabakssponsor Marlboro, waar het al sedert 1974 mee verbonden is, exclusief naar Ferrari ziet vertrekken. Het team van Ron Dennis sluit een deal met een ander tabaksmerk, West, waarbij van het van de gelegenheid ook maar meteen gebruik maakt om zijn wagens voortaan in Mercedes-zilver te schilderen.
In Melbourne treden er ook twee nieuwe teams aan. Het eerste is Stewart, het team van oud-wereldkampioen Jackie Stewart en zijn zoon Paul, dat met Rubens Barrichello en Jan Magnussen twee getalenteerde rijders in dienst heeft en bovendien officiële fabriekssteun geniet van Ford. Het team laat meteen zien dat het zijn plaats in de hoogste klasse van de autosport verdient.
In schril contrast daarmee staan de prestaties van de andere nieuwkomer, Lola. De legendarische naam uit de autosport waagt dit jaar een comeback in de Formule 1, doch het team heeft deze duidelijk zwaar onderschat. Rijders Ricardo Rosset en Vincenzo Sospiri blijven ver boven de kwalificatielimiet van 107% van de poletijd, waardoor ze op zondag niet mogen starten. Wanneer de voornaamste sponsors enkele dagen later hun vertrouwen in het team opzeggen, is het avontuur voor Lola meteen al voorbij voor het goed en wel begonnen is. Voor Sospiri betekent het na één weekend zelfs meteen het definitieve einde van zijn Formule 1-carrière.
Enkele andere nieuwkomers zijn iets fortuinlijker en halen wel de start: de Duitser Ralf Schumacher – de jongere broer van Ferrari-kopman Michael – bij Jordan, de Japanner Shinji Nakano bij Prost en de Italiaan Jarno Trulli bij Minardi. Bij Sauber maakt een andere Italiaan, Nicola Larini, zijn wederoptreden. Nog een opvallende nieuwkomer is bandenfabrikant Bridgestone, waardoor Goodyear niet langer alleenleverancier in de Formule 1 is.
Vice-wereldkampioen Jacques Villeneuve maakt al in de trainingen zijn ambities voor dit seizoen duidelijk door met bijna twee seconden voorsprong op zijn kersverse teamgenoot Frentzen de polepositie de veroveren. In de race zal hij daar echter weinig vreugde aan beleven. De Canadees start slecht en raakt in de eerste bocht betrokken bij een botsing met Johnny Herbert (Sauber) en Eddie Irvine. Voor alle drie de coureurs betekent het meteen het einde van de race. Frentzen leidt vervolgens in zijn eerste race voor Williams de dans, voor Coulthard en Michael Schumacher. Een bijkomende pitstop van Frentzen brengt Coulthard vervolgens aan de leiding, maar de Duitser vecht zich terug naar voren en lijkt voor een spannend wedstrijdslot te gaan zorgen. Tot hij drie ronden voor het einde uitvalt met een kapotte remschijf. Coulthard laat zich niet meer verrassen en wint voor Michael Schumacher en zijn eigen teamgenoot Häkkinen.
Voor McLaren is het de eerste zege sedert Ayrton Senna de Grote Prijs van Australië van 1993 won, ondertussen al 49 GP's geleden, en het is ook de eerste overwinning voor Mercedes sedert zijn terugkeer in de Formule 1. De overige punten zijn voor Gerhard Berger (Benetton), Olivier Panis (Prost) – de eerste Bridgestone-rijder aan de finish – en Nicola Larini. Titelverdediger Damon Hill moet zijn Arrows al in de opwarmronde aan de kant zetten en Jean Alesi (Benetton) verdwijnt op een knullige manier uit de wedstrijd wanneer hij door een defecte radiocommunicatie vergeet binnen te komen voor benzine en met een lege tank uitvalt.
(http://img843.imageshack.us/img843/2703/coulthard1997australia0.jpg)
10 maart 1991
Wereldkampioen Ayrton Senna (McLaren) wint in de straten van het Amerikaanse Phoenix de openingsrace van het wereldkampioenschap 1991. De nieuwe bolide van de Braziliaan heeft voorafgaand aan de eerste race nauwelijks een meter gereden, doch het belet hem niet het hele weekend te domineren. In de trainingen pakt hij al met meer dan een seconde voorsprong op zijn grote rivaal Alain Prost (Ferrari) de pole en in de race zelf rijdt hij van start tot finish aan de leiding.
Senna is zo meteen ook de eerste coureur die volgens het nieuwe puntensysteem tien punten scoort voor een overwinning in plaats van negen tot dusver. Prost weet als tweede de schade nog enigszins te beperken, de rest van het deelnemersveld volgt al op behoorlijke afstand. De Willamsen van Riccardo Patrese en de bij het Britse team na twee jaren Ferrari teruggekeerde Nigel Mansell rijden een veelbelovend wedstrijdbegin, doch geen van beiden haalt de finish. Mansell ziet zijn race beëindigd door versnellingsbakproblemen en Patrese verdwijnt uit de wedstrijd wanneer hij na een spin getorpedeerd wordt door de Benetton van Roberto Moreno.
Ook Senna's teamgenoot Gerhard Berger en Jean Alesi, de sensatie van de race in 1990 en in het tussenseizoen – ondanks een voorcontract bij Williams – naar Ferrari overgestapt, vallen door mechanische pech uit. Het is uiteindelijk Nelson Piquet (Benetton) die de laatste podiumplaats pakt, voor de Tyrrells van Stefano Modena en Satoru Nakajima en de Larrousse van Aguri Suzuki. Voor beide Japanners is het de enige puntenfinish van 1991.
Ook dit jaar vinden er door het grote aantal inschrijvingen voorafgaand aan de eerste vrije training nog steeds prekwalificaties plaats. EuroBrun, Onyx en Life zijn dan wel verdwenen uit de Formule 1, doch anderen hebben hun plaats ingenomen. Nieuw in 1991 zijn het Modena/Lambo-team, met Nicola Larini en de Waalse debutant Eric Van de Poele, en Jordan, met veteraan Andrea de Cesaris en Bertrand Gachot. Het team van de flamboyante Ier Eddie Jordan, dat vanuit de Formule 3000 de overstap naar de eredivisie van de autosport heeft gemaakt, presenteert in Phoenix een even bloedmooie als snelle wagen en zal in zijn debuutjaar meteen aansluiting vinden bij de subtop. Nog nieuwkomers in Phoenix zijn de Fin Mika Häkkinen bij Lotus, de Brit Mark Blundell bij Brabham, de Fransman Erik Comas bij Ligier en de Portugees Pedro Chaves bij Coloni. Laatstgenoemde zal de prekwalificaties geen enkele keer overleven. Het Italiaanse Osella-team is omgedoopt tot Fondmetal en Arrows presenteert een wagen met een Porsche-motor. Het wederoptreden van de Duitse sportwagenfabrikant in de Formule 1 zal evenwel op een totale mislukking uitdraaien.
Maar ook het raceweekend zelf loopt met een flinke kater af. De publieke belangstelling is minimaal, in die mate zelfs dat een struisvogelrace, die op hetzelfde moment als de Grand Prix in een ander stadsdeel gehouden wordt, meer volk trekt dan de Formule 1-wedstrijd. De FIA trekt dan ook zijn conclusies: de derde Grote Prijs die in de woestijnstad in Arizona georganiseerd wordt is de laatste geweest. Doordat er geen nieuwe locatie gevonden wordt zullen de Verenigde Staten in 1992 voor het eerst sedert de oprichting van het wereldkampioenschap in 1950 niet meer op de Formule 1-kalender figureren. Pas in 2000 komt er opnieuw een Amerikaanse Grote Prijs, in Indianapolis.
(http://img844.imageshack.us/img844/3024/89965174.jpg)
11 maart 1943
Op deze dag wordt in het Italiaanse Civenna Arturo Merzario geboren. De coureur is al vele jaren actief in andere autosportdisciplines (o.a. klimwedstrijden, rally's, toer- en sportwagenraces) wanneer hij in 1972 met Ferrari mag debuteren in de Formule 1 in de Britse Grote Prijs op Brands Hatch. Merzario – die de bijnaam 'Little Art' draagt – wordt prompt zesde en scoort zo meteen zijn eerste WK-punt. In datzelfde jaar rijdt hij enkel nog de Duitse Grote Prijs op de Nürburgring.
In 1973 rijdt hij opnieuw voor Ferrari, deze keer op regelmatiger basis. De Scuderia maakt dat jaar echter een diepe crisis door en geeft zelfs voor enkele races forfait om zijn wagens door te ontwikkelen. Merzario scoort twee vierde plaatsen in Brazilië en Zuid-Afrika als beste resultaat en wordt ook nog zevende in Frankrijk en Oostenrijk. Te weinig om Ferrari, dat met Lauda en Regazzoni voor 1974 een andere richting inslaat, tot een verlenging van zijn contract te bewegen.
Hij komt uiteindelijk bij Frank Williams en zijn Iso-Marlboro team terecht, waar hij eerste piloot wordt. Hij rijdt tweemaal in de punten: zesde in Zuid-Afrika en vierde in Italië. Het zullen achteraf gezien zijn laatste puntenfinishes geweest zijn. In 1975 rijdt Merzario aanvankelijk nog steeds voor Williams, maar doordat diens team hoe langer hoe meer in geldnood geraakt, houdt de Italiaan het na de Belgische Grote Prijs voor gezien. Merzario zit een tijdje zonder stoeltje, tot hij in de laatste twee races van het seizoen in Italië en de VS kan instappen bij Fittipaldi.
In 1976 rijdt hij de eerste helft van het seizoen met een March en vanaf de Duitse Grote Prijs herstelt hij verrassend de banden met Frank Williams, dat dat jaar een partnerschap opgericht heeft met Walter Wolf. In diezelfde Duitse Grote Prijs op de Nürburgring is Merzario één van de rijders die Niki Lauda van de vuurdood redden. Nadat Wolf en Williams aan het eind van het seizoen uit elkaar gaan, staat 'Little Art' opnieuw op straat en de Italiaan besluit deze keer het heft in eigen handen te nemen.
Hij richt Team Merzario op, dat in 1977 met een privé-March aan de Formule 1 deelneemt. Vanaf 1978 zet de Italiaan een extra stap door voortaan met een eigen chassis aan de start te komen. Het ontwerp is echter, op een moment dat de eerste wingcars hun intrede doen, gedateerd en Merzario rijdt dan ook het hele jaar in de achterhoede rond, vechtend voor de laatste startplaatsen. In 1979 bouwt het team uiteindelijk zelf ook een wingcar, maar deze is doorgaans te langzaam om zelfs maar de start te halen. Enkel in Argentinië en in Long Beach haalt Merzario de startgrid, de rest van het seizoen kwalificeert hij zich niet. Een overname van het mislukte Formule 1-project van de Duitser Willi Kauhsen brengt al evenmin aarde aan de dijk en aan het eind van het seizoen houden Arturo Merzario en zijn team, ook al wegens financiële problemen, de Formule 1 voor bekeken.
Het team blijft evenwel bestaan; het zet vanaf 1980 een stapje terug richting Formule 2. Merzario is de eerste jaren zelf nog piloot, nadien geeft hij het stokje door aan andere en jongere rijders. Nadat hij het team uiteindelijk van de hand doet, blijft hij evenwel nog een hele tijd actief in de sportwagenracerij.
(http://img824.imageshack.us/img824/2015/arturomerzario1.jpg)
12 maart 2006
In Bahrein wordt de eerste Grote Prijs van het nieuwe Formule 1-seizoen verreden. Het Golfstaatje heeft dit jaar op de kalender van plaats gewisseld met Australië, traditioneel de opener van het seizoen, dat zo concurrentie met de aan gang zijnde Commonwealth Games wil vermijden.
In 2006 zijn er een hele hoop nieuwigheden te zien in de Formule 1. Vooreerst zijn bij de teams verschillende vertrouwde namen verdwenen. De teams in kwestie bestaan op zich nog steeds, maar doordat ze overgenomen zijn door nieuwe eigenaars heten ze nu helemaal anders. Zo heet BAR nu Honda, is Sauber omgedoopt tot BMW-Sauber, luistert Jordan nu naar de naam Midland en gaat Minardi – na de overname door Red Bull, dat er zijn satellietteam van maakt – voortaan als Toro Rosso door het leven.
Eén volledig nieuwe naam is er ook in Bahrein: Super Aguri, satellietteam van Honda en geleid door de Japanse oud-coureur Aguri Suzuki. Dit nieuwe team kent een moeizaam begin, aangezien het niet over een eigen wagen beschikt en daarom uit noodzaak een overjaars Arrows-chassis uit 2002(!) inzet. Verdere nieuwkomers in de Formule 1 in 2006 zijn de Duitser Nico Rosberg (GP2-kampioen van 2005 en zoon van oud-wereldkampioen Keke) bij Williams, de Amerikaan Scott Speed bij Toro Rosso en de Japanner Yuji Ide bij Super Aguri.
Voorts is het motorenreglement dit jaar gewijzigd. De oude drieliter V10-motoren zijn ingeruild voor een 2,4 liter V8-krachtbron. Er wordt echter overeengekomen dat kleinere teams de mogelijkheid krijgen om dit jaar nog met de oude drielitermotoren te rijden, waar Toro Rosso uiteindelijk op ingaat.
Een andere radicale nieuwigheid is het nieuwe kwalificatiesysteem dat vanaf dit jaar ingevoerd wordt. Hierbij wordt het kwalificatie-uurtje opgedeeld in drie 'heats', waarbij in de eerste twee heats telkens de langzaamste coureurs afvallen en op basis van hun resultaat hierin de plaatsen 11 tot en met 22 op de startgrid toegewezen krijgen. In de derde heat strijden de tien overgebleven coureurs vervolgens – met de hoeveelheid benzine waarmee ze in de race zullen starten aan boord – voor de polepositie. Het nieuwe systeem krijgt onmiddellijk veel bijval; na verschillende jaren van experimenteren lijkt men eindelijk het juiste formaat te pakken te hebben.
Op rijdersgebied tenslotte is er aan de top niet veel gewijzigd. De enige toprijder die van team verandert is Rubens Barrichello, die van Ferrari naar Honda vertrekt. Zijn plaats naast Michael Schumacher wordt ingenomen door Felipe Massa, die van Sauber komt en na reeds enkele jaren als testcoureur voor Ferrari gefungeerd te hebben nu eindelijk van het echte werk bij de Scuderia mag proeven.
Na de kwalificaties bezetten Schumacher en zijn nieuwbakken teamgenoot de eerste startrij, waarmee het team uit Maranello meteen een stuk beter beslagen ten ijs lijkt te komen dan in het tegenvallende 2005. Er valt al meteen een eerste grote verrassing te noteren wanneer vice-wereldkampioen Kimi Räikkönen (McLaren) in Q1 crasht, waardoor hij verder geen tijd kan neerzetten en van de laatste startplaats moet vertrekken.
Beide Ferrari's zijn bij de start als snelste weg, voor titelverdediger Fernando Alonso (Renault), doch de Spanjaard rukt snel op naar de tweede plaats en het wordt al vlug duidelijk dat het voor de zege tussen de oude en de huidige wereldkampioen zal gaan. Al heeft Alonso wel geluk dat hij bij een spin van Massa, die stuurloos door de eerste rechtsbocht na start en finish glijdt, op een haartje na door de Ferrari gemist wordt. De pitstops beslechten uiteindelijk het duel, wanneer Alonso bij het uitkomen van de pits de aanstormende Schumacher nét kan voorblijven. Het is het beslissende moment in de race, want hoewel Schumacher alles doet wat hij kan, slaagt Alonso er in om alle aanvallen netjes te pareren.
De titelverdediger wint dan ook met een zucht voorsprong op zijn Duitse rivaal, waarmee het eerste gevecht van wat een uitermate spannende tweestrijd zal worden in het voordeel van Renault wordt beslecht. Räikkönen rijdt via een uitgekiende pitstopstrategie naar de derde podiumplaats, de resterende punten zijn voor Jenson Button (Honda), Juan-Pablo Montoya (McLaren), het Williams-duo Mark Webber-Nico Rosberg en Christian Klien (Red Bull).
(http://img824.imageshack.us/img824/7458/d06brn2190.jpg)
14 maart 1993
In het Zuid-Afrikaanse Kyalami gaat het nieuwe Formule 1-seizoen van start. Voorafgaand rommelt het behoorlijk aan de top van het deelnemersveld: wereldkampioen Nigel Mansell wordt door Frank Williams voor bewezen diensten bedankt en zal in 1993 zijn titel niet verdedigen. De Brit trekt uiteindelijk naar de Indycars, waar hij in zijn debuutjaar meteen de titel zal pakken. In zijn plaats bij Williams keert Alain Prost na een sabbatjaar terug in de Formule 1. Hij stelt echter een belangrijk veto als voorwaarde voor zijn aantreden, namelijk dat zijn grote rivaal Ayrton Senna niet zijn teamgenoot mag worden.
De Braziliaan is ziedend over wat hij 'de lafheid van Prost' noemt en dient noodgedwongen zijn verblijf bij McLaren, dat zijn motorenpartner Honda ziet afhaken en het voortaan met een klantenversie van de Ford-motor moet stellen, te verlengen. Aanvankelijk ziet Senna het zelfs helemaal niet zitten om aan het seizoen 1993 deel te nemen – als ultieme charmeoffensief biedt hij zelfs tevergeefs gratis zijn diensten aan Frank Williams aan – maar uiteindelijk komt hij tot een akkoord met Ron Dennis om per race een nieuwe overeenkomst te tekenen, in ruil voor één miljoen dollar per Grote Prijs.
Bij Williams wordt uiteindelijk testrijder Damon Hill – zoon van oud-wereldkampioen Graham – tweede piloot, terwijl McLaren de Amerikaanse Indy-ster Michael Andretti – zoon van ook al een oud-wereldkampioen, Mario – aantrekt. De Fin Mika Häkkinen, die ook aangeworven was voor het geval Senna de handdoek in de ring zou werpen, verhuist tijdelijk naar de reservebank. Ook bij de andere topteams zijn er flink wat wijzigingen. Benetton behoudt wonderkind Michael Schumacher en trekt vice-wereldkampioen Riccardo Patrese als tweede rijder aan, bij Ferrari – dat vanaf dit seizoen geleid wordt door ex-Peugeot-manager Jean Todt – keert Gerhard Berger na drie jaar McLaren terug naar het oude nest naast Jean Alesi, Ligier presenteert met Martin Brundle en Mark Blundell een volledig Brits rijdersduo en er is ook een veelbelovende nieuwkomer: Sauber, dat met Karl Wendlinger en JJ Lehto aan de start komt. Het team van de Zwitser Peter Sauber, dat met Mercedes de afgelopen jaren furore maakte in het WK voor Sportwagens, maakt na het opdoeken van dat kampioenschap de overstap naar de Formule 1. In afwachting van officiële fabriekssteun van Mercedes in 1994 rijdt het team dit jaar met een Ilmor-krachtbron.
Andere nieuwkomers in Kyalami zijn de Braziliaan Rubens Barrichello bij Jordan en de Italiaan Luca Badoer bij BMS (dat chassisbouwer Dallara inruilt voor Lola). Derek Warwick maakt bij Arrows een terugkeer in de Formule 1, terwijl Philippe Alliot hetzelfde doet bij Larrousse. March, dat aanvankelijk ook voor 1993 ingeschreven staat, gaat kort voor de eerste Grote Prijs van het seizoen op de fles.
De kwalificatie is een onderonsje tussen Prost en Senna, waarbij de Fransman aan het langste eind trekt. Hij verslaat zijn Braziliaanse kwelduivel met miniem verschil. Michael Schumacher volgt als derde al op anderhalve seconde, Hill – die omwile van de afwezigheid van wereldkampioen Mansell het hele seizoen met startnummer 0 zal rijden – is vierde. In zijn technisch superieure Williams FW15 – waarvan tegenstanders beweren dat zelfs een aap er wereldkampioen mee kan worden – moet Prost bij de start wel Senna, Schumacher en Hill voorlaten, maar Hill spint reeds in de eerste ronde achterstevoren en verdwijnt uiteindelijk na een crash met Alex Zanardi (Lotus) definitief uit de wedstrijd. Prost rekent nadien vlot af met Schumacher en nestelt zich vervolgens in het spoor van Senna. De Braziliaan maakt zich zo breed als maar mogelijk, maar na een derde van de wedstrijd neemt zijn Franse rivaal definitief het commando over en niemand ziet hem nog terug voor de finish. Senna en Schumacher leveren vervolgens nog een geanimeerd duel voor de tweede plaats, waarbij beide wagens elkaar uiteindelijk raken. De McLaren-rijder kan zijn weg vervolgen, voor de Duitser is het einde wedstrijd.
Senna finisht uiteindelijk als enige binnen dezelfde ronde van Prost als tweede, de resterende punten zijn voor Mark Blundell (Ligier), Christian Fittipaldi (Minardi), JJ Lehto (Sauber) en Gerhard Berger (Ferrari). Derek Warwick, die op het einde op een nat geworden baan nog uit de race spint, is na hen de enige coureur die nog geklasseerd wordt; alle overige rijders vallen uit. De Formule 1 komt in 1993 voor het laatst naar Zuid-Afrika.
(http://img839.imageshack.us/img839/6527/2816b.jpg)
16 maart 1942
Op deze dag wordt in het Noord-Hollandse Aerdenhout Gijs Van Lennep geboren. Over de carrière van de Nederlander zijn hele boeken volgeschreven, doch Formule 1 is daar slechts een klein onderdeel van. Van Lennep maakt vooral furore in andere raceklassen, met de nadruk op de sportwagenracerij. Zijn palmares liegt er dan ook niet om, met twee overwinningen in de 24 Uur van Le Mans (in 1971 met Helmut Marko en in 1976 met Jacky Ickx) en één zege in de Targa Florio (in 1973).
In de Formule 1 neemt hij tussen 1971 en 1975 deel aan negen Grand Prix. In 1971 debuteert hij met een Surtees in de Nederlandse Grote Prijs op Zandvoort, amper één week na zijn fel bejubelde zege in Le Mans. Hoewel hij nog geen Formule 1-ervaring heeft, rijdt hij in wisselvallige weersomstandigheden een prima race. Hij geeft o.a. ex-wereldkampioen Graham Hill het nakijken en finisht als achtste. Zijn volgende optreden in de koningsklasse van de autosport komt precies twee jaar later, bij de Nederlandse Grote Prijs van 1973. Met een door Frank Williams ingezette Iso-Marlboro rijdt Van Lennep een dijk van een race en hij finisht op een indrukwekkende zesde plaats. De vreugde om het behalen van het eerste WK-punt is echter van korte duur, wanneer hij net als zijn andere collega's na de aankomst te horen krijgt dat de jonge Brit Roger Wiliamson tijdens de race dodelijk is verongelukt. In 1973 komt Van Lennep nog twee keer in actie: in Oostenrijk wordt hij negende en in Italië valt hij uit.
In 1974 rijdt hij, opnieuw voor Frank Williams, twee GP's, nog steeds met de Iso-Marlboro: in België wordt hij veertiende en voor eigen publiek moet hij helaas de schande van een niet-kwalificatie ondergaan. In 1975 tenslotte keert Van Lennep nog eens kort terug in de Formule 1, met een door de broers Hoogenboom (HB Bewaking) ingezette Ensign. Hij rijdt drie GP's: in Nederland wordt hij tiende, in Frankrijk vijftiende en in de door uitvallers geteisterde Duitse Grote Prijs op de Nürburgring finisht hij als zesde, waardoor hij een tweede WK-punt aan zijn palmares toevoegt. Gijs Van Lennep wordt in 1999 door een vakjury verrassend uitgeroepen tot beste Nederlandse autocoureur van de eeuw, vóór Arie Luyendijk, Toine Hezemans, Jan Lammers en Jos Verstappen.
(http://img600.imageshack.us/img600/9904/gijsvanlennep2.jpg)
Mooie stukjes iedere keer! Leuk om te lezen! Tnx!
18 maart 2001 de GP van Maleisië.
Hier enkele punten. Iemand anders moet er maar een verhaal van maken
Juan Pablo Montoya startte niet vanaf de grid.
Ralf Schumacher was gespind in de eerste bocht van ronde 1 en lag hierna laatste in het veld.
De race werd gehouden onder nat/droog omstandigheden.
Voordat de race was gestart was de Sauber van Kimi Räikkönen al kapot. Eerst werd gezegd dat Kimi transmissieproblemen had.
Jos Verstappen steeg in de 1e ronde van de 18e naar de 6e plaats.
Citaat van: ReDxVoDkA op 18 maart 2013 - 21:03:07
18 maart 2001 de GP van Maleisië.
Hier enkele punten. Iemand anders moet er maar een verhaal van maken
Juan Pablo Montoya startte niet vanaf de grid.
Ralf Schumacher was gespind in de eerste bocht van ronde 1 en lag hierna laatste in het veld.
De race werd gehouden onder nat/droog omstandigheden.
Voordat de race was gestart was de Sauber van Kimi Räikkönen al kapot. Eerst werd gezegd dat Kimi transmissieproblemen had.
Jos Verstappen steeg in de 1e ronde van de 18e naar de 6e plaats.
http://www.gppits.net/forum/index.php/topic,11719.msg318774.html#msg318774
U vraagt, wij draaien... ;)
Citaat van: ReDxVoDkA op 18 maart 2013 - 21:03:07
18 maart 2001 de GP van Maleisië.
Hier enkele punten. Iemand anders moet er maar een verhaal van maken
Juan Pablo Montoya startte niet vanaf de grid.
Ralf Schumacher was gespind in de eerste bocht van ronde 1 en lag hierna laatste in het veld.
De race werd gehouden onder nat/droog omstandigheden.
Voordat de race was gestart was de Sauber van Kimi Räikkönen al kapot. Eerst werd gezegd dat Kimi transmissieproblemen had.
Jos Verstappen steeg in de 1e ronde van de 18e naar de 6e plaats.
Met dank aan Wiki? ;)
Citaat van: Kootje op 18 maart 2013 - 21:20:16
Citaat van: ReDxVoDkA op 18 maart 2013 - 21:03:07
18 maart 2001 de GP van Maleisië.
Hier enkele punten. Iemand anders moet er maar een verhaal van maken
Juan Pablo Montoya startte niet vanaf de grid.
Ralf Schumacher was gespind in de eerste bocht van ronde 1 en lag hierna laatste in het veld.
De race werd gehouden onder nat/droog omstandigheden.
Voordat de race was gestart was de Sauber van Kimi Räikkönen al kapot. Eerst werd gezegd dat Kimi transmissieproblemen had.
Jos Verstappen steeg in de 1e ronde van de 18e naar de 6e plaats.
Met dank aan Wiki? ;)
You don't say!?!
20 maart 1972
Op deze dag wordt Pedro Lamy geboren. De Portugees is een veelbelovend talent in de opstapklassen: hij wint in 1992 de Duitse Formule 3-titel – waarbij hij uitkomt voor het team van Willi Weber, de manager van Michael Schumacher – en de Marlboro Masters op Zandvoort. In 1993 stapt hij over naar de Formule 3000, waar hij vice-kampioen wordt na Olivier Panis. Aan het eind van dat jaar mag hij in Monza zijn Formule 1-debuut maken bij Lotus, als vervanger van de in Spa gekwetst geraakte Alex Zanardi. Hij doet bij Lotus de rest van het seizoen uit en wordt tevens bevestigd voor 1994.
In dat jaar is het roemruchte topteam van weleer echter tot achteraan de grid weggezakt en Lamy rijdt ietwat anoniem rond. In de dramatische Grote Prijs van San Marino op Imola is hij betrokken bij een van de diverse zware ongelukken, wanneer hij bij de start met hoge snelheid op de stilstaande Benetton van JJ Lehto inrijdt. De Portugees komt evenwel met de schrik vrij. Minder geluk heeft hij korte tijd later bij een testongeluk op Silverstone, waarbij hij een dubbele beenbreuk oploopt. Het betekent voor Lamy meteen het einde van het seizoen.
Het duurt tot halverwege het seizoen 1995 wanneer hij in de Grote Prijs van Hongarije zijn terugkeer in de Formule 1 maakt, bij Minardi. In de slotrace in het Australische Adelaide is hij één van de weinige coureurs die de eindmeet halen: hij finisht als zesde, meteen goed voor zijn eerste WK-punt en de enige puntenscore voor Minardi van het seizoen. Hiermee is hij tevens de allereerste Portugees die een WK-punt scoort in de Formule 1.
Ook in 1996 rijdt hij voor het kleine Italiaanse team, doch hij kan zijn stunt van het vorige jaar niet meer herhalen en eindigt puntenloos. Het is meteen het einde van zijn Formule 1-carrière. Nadien richt hij zich vooral op de sportwagenracerij, waarbij hij een jaarlijkse verschijning wordt bij de 24 Uren van Le Mans. In 2007 en 2011 finisht hij in een Peugeot tweemaal als tweede overall en 2012 wint hij in een Chevrolet Corvette de GTE-klasse.
(http://img259.imageshack.us/img259/5102/fileinprofilelotusf1cv0.jpg)
27 maart 1994
(http://img259.imageshack.us/img259/4373/interlagos1990.jpg)
Op het Interlagos-circuit in het Braziliaanse Sao Paulo gaat het nieuwe Formule 1-seizoen van start. Een seizoen waar op voorhand met grote interesse naar uitgekeken wordt, aangezien er heel wat nieuwigheden te zien zullen zijn. Vooreerst zijn alle hulpmiddelen als tractiecontrole, launch control, ABS en actieve ophanging vanaf dit jaar verboden, waardoor de stuurmanskunst van de rijders weer centraal komt te staan. Al snel volgt echter de kritiek dat er tegelijkertijd geen verdere acties ondernomen worden om de snelheid van de auto's en de veiligheid van de circuits op te voeren. Ayrton Senna laat in de aanloop van het seizoen optekenen 'dat 1994 wel eens een gevaarlijk seizoen zou kunnen worden'. Een andere nieuwigheid is dat – voor het eerst sedert 1983 – bijtanken in de race vanaf dit jaar opnieuw toegelaten is. Hiermee wil de FIA het spektakel tijdens de races opdrijven. Alras zal echter blijken dat dit tot gevolg heeft dat rijders nu elkaar niet langer op de baan proberen in te halen, maar gewoon door een snellere pitstop te maken een plaatsje trachten te winnen.
(http://img41.imageshack.us/img41/185/181825709926bfc527dz.jpg)
Ook op het rijdersvlak is er het nodige veranderd. Wereldkampioen Alain Prost heeft eind 1993 zijn Formule 1-carrière beëindigd en zal zijn titel in 1994 niet verdedigen. Net zoals in 1993 neemt de uittredende kampioen dus niet deel aan het seizoen, waardoor het startnummer 1 opnieuw niet uitgereikt wordt. In de plaats van Prost komt drievoudig wereldkampioen Ayrton Senna na zes jaar McLaren naar Williams-Renault, waar hij team zal vormen met Damon Hill, die nog steeds met nummer 0 rijdt. Ferrari behoudt Jean Alesi en Gerhard Berger, McLaren – dat dit jaar nieuwkomer in de Formule 1 Peugeot als motorenfabrikant achter zich heeft – zet Mika Häkkinen en Martin Brundle in, terwijl bij Benetton-Ford Michael Schumacher eerste piloot blijft, met als tweede rijder de Fin JJ Lehto. Laatstgenoemde crasht echter zwaar tijdens de wintertests met een rugblessure als gevolg, waardoor hij de eerste races van het seizoen forfait moet geven. In zijn plaats mag de Nederlander Jos Verstappen, testcoureur bij het team, in Interlagos zijn debuut maken. Sauber, dat voortaan exclusieve fabriekssteun geniet van Mercedes, zet Karl Wendlinger en de Duitse nieuwkomer Heinz-Harald Frentzen in en Jordan behoudt Rubens Barrichello en Eddie Irvine. Scuderia Italia is het tussenseizoen gefusioneerd met Minardi, maar in hun plaats doen twee nieuwe achterhoedeteams hun intrede: Simtek en Pacific. Nog nieuwkomers in 1994 zijn de Fransman Olivier Panis (Ligier), de Monegask Olivier Beretta (Larrousse) en de Oostenrijker Roland Ratzenberger (Simtek), terwijl Gianni Morbidelli (Arrows), Eric Bernard (Ligier), David Brabham (Simtek), Paul Belmondo en Bertrand Gachot (Pacific) na één of meerdere jaren afwezigheid hun rentree in de Formule 1 maken.
(http://img443.imageshack.us/img443/7534/19943.jpg)
Voorafgaand aan het seizoen is er evenwel één naam die er bij iedereen met kop en schouders bovenuit steekt: Ayrton Senna. De Braziliaan, die door het afscheid van Prost nu eindelijk over de sterkste wagen van het deelnemersveld beschikt, is huizenhoog favoriet om in 1994 de titel te pakken. Aanvankelijk worden de verwachtingen ook helemaal ingelost: de drievoudige wereldkampioen rijdt voor eigen publiek in Sao Paulo naar de polepositie en gaat ook in de race als beste van start. Doch al snel krijgt hij Michael Schumacher achter zich aan. De Duitser start naast Senna op de eerste rij, maar geraakt slecht van zijn plaats weg en moet in de eerste ronde de Ferrari van Jean Alesi nog voor zich dulden. Maar hij komt hoe langer hoe beter in het wedstrijdritme en beide coureurs laten de rest van het deelnemersveld ver achter zich. Wanneer beiden in dezelfde ronde binnenkomen om bij te tanken is de pitcrew van Benetton iets sneller, waardoor Schumacher de leiding kan overnemen. Senna zet alras de achtervolging in, tot hij met nog vijftien ronden te gaan in de laatste linkerbocht voor start en finish dwars komt te staan en zo uitvalt. Schumacher heeft nu het rijk voor zich alleen en wint uiteindelijk met een ronde voorsprong op Damon Hill (Williams-Renault), Jean Alesi (Ferrari), Rubens Barrichello (Jordan-Hart), Ukyo Katayama (Tyrrell-Yamaha) en Heinz-Harald Frentzen (Sauber-Mercedes). Halverwege de race is er in de achtergrond een spectaculair en beangstigend moment, wanneer een inhaalmaneuver van Jos Verstappen op Eddie Irvine slecht afloopt en eindigt in een bijzonder zware crash, waar ook Martin Brundle en Eric Bernard bij betrokken zijn. Iedereen komt met de schrik vrij, doch Irvine, die door de FIA als schuldige wordt aangewezen, zal voor drie wedstrijden geschorst worden. Iedereen heeft het na de race echter vooral over de verrassende zege van Schumacher. 1994 lijkt, indien de lijn van de openingswedstrijd zich doorzet, een spannende tweestrijd in het vooruitzicht te hebben.
(http://img198.imageshack.us/img198/2345/46540002brazil1994short.jpg)
28 maart 2010
(http://img22.imageshack.us/img22/3530/800pxalbertlakeparkstrel.png)
Wereldkampioen Jenson Button wint in het Australische Melbourne de tweede Grote Prijs van het seizoen. Het is tevens zijn eerste zege voor McLaren én zijn eerste als wereldkampioen. Hiermee worden meteen twee vliegen in één klap geslagen. Button zelf bewijst dat zijn wereldtitel van het vorige jaar niet louter te danken was aan de technische superioriteit van het Brawn-team en dat hij allesbehalve moet onderdoen voor zijn teamgenoot Lewis Hamilton, de wereldkampioen van 2008. Bovendien wordt in een spectaculaire wedstrijd, die gekruid wordt door regen bij de start, komaf gemaakt met de vrees dat de nieuwe Formule 1 – zonder bijtanken – een doorslagje gaat worden van de saaie optocht in de openingsrace in Bahrein.
(http://img43.imageshack.us/img43/5268/800pxbuttonaustralia201.jpg)
Verliezers zijn er in Melbourne echter evenzeer. Bahrein-winnaar Fernando Alonso (Ferrari) draait bij de start achterstevoren na een touché met Button en Michael Schumacher (Mercedes) en moet zich vanaf de laatste plaats terug naar voren vechten. Lewis Hamilton van zijn kant wordt in Q2 geëlimineerd, komt in de race tot tweemaal toe in aanrijding met Mark Webber (Red Bull) – die voor eigen publiek opnieuw de verwachtingen niet kan waarmaken – en maakt zich bijzonder boos om een door de teamleiding opgedrongen bandenwissel op een moment dat hij de tweede plaats binnen handbereik heeft. Deze gaat nu naar Robert Kubica (Renault), die een even verrassende als solide race rijdt achter Button. De Brit is in de beginfase de eerste rijder die op een opdrogende baan naar binnen komt en zijn intermediates wisselt voor droogweerbanden. Wanneer hij in zijn outlap meteen van de baan geraakt, lijkt het erop alsof hij te vroeg de pits opgezocht heeft, maar al snel is hij de snelste man op het circuit en rukt hij onweerstaanbaar op naar voren. Poleman Sebastian Vettel (Red Bull) lijkt buiten bereik, tot hij door een mechanisch defect van de baan vliegt. Voor de Duitse vice-kampioen is het al de tweede keer in evenveel races dat hij de overwinning buiten zijn eigen schuld om uit zijn handen ziet glippen en Button heeft zo meteen vrij spel.
(http://img716.imageshack.us/img716/5306/f12010australia.jpg)
De spectaculaire wedstrijd, die ook nog ontsierd word door een zware crash in de openingsronde tussen Kamui Kobayashi (Sauber), Nico Hülkenberg (Williams) en Sébastien Buemi (Toro Rosso) doet iedereen weer vrede nemen met de Formule 1-nieuwe stijl, waarin Fernando Alonso na zijn vierde plaats – na zijn Ferrari-teamgenoot Felipe Massa – nog steeds de stand aanvoert. De resterende punten in Melbourne zijn voor Nico Rosberg (Mercedes), Lewis Hamilton, Vitantonio Liuzzi (Force India), Rubens Barrichello (Williams), Mark Webber en Michael Schumacher. De zevenvoudige wereldkampioen is net als Alonso veroordeeld tot een inhaalrace na het akkefietje in de eerste bocht van de wedstrijd en weet slechts met veel moeite het laatste puntje in de wacht te slepen, ten koste van Jaime Alguersuari (Toro Rosso) en Pedro De la Rosa (Sauber).
(http://img515.imageshack.us/img515/1271/podium2lg.jpg)
29 maart 1998
Mika Häkkinen wint in Sao Paulo de Grote Prijs van Brazilië, de tweede race van het seizoen. Het is – de laatste race van 1997 inbegrepen – al de derde zege voor de Fin op rij en ook de derde dubbel voor McLaren, want ook nu weer finisht teamgenoot David Coulthard als tweede. Waar de Schot in de voorgaande wedstrijden op het einde telkens gesommeerd werd om Häkkinen voor te laten, kan de Fin nu echter eindelijk voor het eerst zonder hulp winnen. Het doet echter niets af aan de prestaties van Häkkinen, die op Interlagos het hele weekend onaantastbaar is en van start tot finish aan de leiding rijdt. Coulthard finisht in zijn kielzog als tweede, terwijl Michael Schumacher (Ferrari) als derde al een minuut moet toegeven. De Duitser kent een slechte start en is een hele tijd op achtervolging aangewezen tegenover zijn landgenoot Heinz-Harald Frentzen (Williams). Ondanks dat hij bij zijn laatste pitstop zijn motor laat afslaan, weet Schumacher het duel toch in zijn voordeel te beslechten. Alexander Wurz (Benetton) finisht als vierde, voor Frentzen en Giancarlo Fisichella (Benetton). In de WK-stand leidt Häkkinen nog steeds met het maximum van de punten (20), voor Coulthard (12), Frentzen (6) en Schumacher (4). Bij de constructeurs is de dominantie van McLaren nog groter: ook daar scoren de troepen van Ron Dennis nog steeds maximaal (32), voor Williams (8 ), Ferrari (7) en Benetton (4).
(http://img13.imageshack.us/img13/2434/mp413mclahakk19981470x3.jpg)
30 maart 1974
In het Zuid-Afrikaanse Kyalami wordt de derde Grote Prijs van het seizoen verreden. Aanvankelijk hangt het lot van de race nog aan een zijden draadje vanwege de oliecrisis – waarbij Zuid-Afrika één van de zwaarst getroffen landen is – maar uiteindelijk gaat de wedstrijd toch door zoals gepland. Enkel de voorafgaande testritten, die omwille van het gunstige klimaat gebruikelijk over enkele weken uitgesmeerd worden, zijn wat ingekort. Het kan evenwel niet verhinderen dat aan de race een treurige proloog voorafgaat, wanneer een week voor de Grand Prix Peter Revson in zijn Shadow zwaar crasht als gevolg van een remdefect. Hoewel verschillende coureurs onmiddellijk op de plaats des onheils arriveren, komt alle hulp te laat. Revson, die in 1973 nog twee Grote Prijzen won, sterft ter plaatse. De Amerikaan werd 35 jaar oud. Het Shadow-team geeft als teken van rouw forfait voor het Grand Prix-weekend.
In de kwalificaties verovert Niki Lauda (Ferrari) zijn eerste pole uit zijn carrière, voor Carlos Pace (Surtees), de verrassende Arturo Merzario (Iso-Marlboro) en Carlos Reutemann (Brabham). Lotus zet voor het eerst de nieuwe Lotus 76 oftewel JPS (naar de sponsor John Player Special) in, de opvolger van de al uit 1970 stammende succesauto Lotus 72. Het nieuwe model stelt echter al van bij aanvang teleur en reeds na enkele races zal het team uit arren moede naar de Lotus 72 teruggrijpen. Bij de start snellen Lauda en Reutemann er vandoor en na enige tijd weet de Argentijn de kop over te nemen. Ondertussen wordt de rest van het deelnemersveld, met tweede Ferrari-man Regazzoni op kop, op achterstand gereden. De Zwitser valt een tiental ronde voor het einde uit en ook Lauda moet met nog slechts een paar ronden te gaan nog de duimen leggen. Zodoende wint Reutemann, die voordien al een paar keer dicht bij de zege was geweest maar steevast door het pechduiveltje getroffen werd, met groot overmacht eindelijk zijn eerste Grote Prijs. Hij is meteen de eerste Argentijnse winnaar sedert de legendarische Juan-Manuel Fangio. De Fransman Jean-Pierre Beltoise (BRM) wordt een verrassende tweede – meteen de laatste ereplaats voor het ooit zo roemruchte Britse merk – en Mike 'The Bike' Hailwood, derde McLaren-rijder in 1974, wordt derde. De overige punten zijn voor Patrick Depailler (Tyrrell), Hans-Joachim Stuck (March) en Arturo Merzario. In de WK-stand blijft Regazzoni nog steeds op kop met 10 punten, maar hij wordt op één punt gevolgd door maar liefst vier man: Hulme, Fittipaldi, Hailwood en Reutemann. Beltoise volgt als zesde op amper twee punten. Veel dichter bij elkaar dan na drie races in 1974 kan het veld haast niet zitten.
(http://img268.imageshack.us/img268/3235/8350.jpg)
Kyalami en Shadow was geen gelukkige combinatie zo te lezen (remember Tom Pryce). Twee van je coureurs dood in 3 jaar en allebei op hetzelfde circuit...
31 maart 2002
Op het Interlagos-circuit in Sao Paulo wordt de Grote Prijs van Brazilië verreden, de derde wedstrijd van het seizoen. Wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) en Juan-Pablo Montoya (Williams), die in de vorige Grote Prijs in Maleisië in de eerste bocht met elkaar in aanraking kwamen, zetten hier in Sao Paulo hun onderlinge machtsstrijd voort. In de kwalificaties is de Colombiaan alvast de snelste van de twee en hij verovert met iets meer dan een tiende van een seconde voorsprong op Schumacher de pole.
In de wedstrijd gaat het partijtje armworstelen gewoon verder. Montoya is als snelste weg, maar bij het uitkomen van de Senna 'S' weet de Duitser zijn opponent te verschalken. In het afremmen voor de volgende bocht verkijkt de Williams-coureur zich echter op zijn voorligger, die hij licht aanraakt, met een gebroken voorvleugel tot gevolg. Een furieuze Montoya mag meteen de pits opzoeken en beginnen aan een felle achtervolgingrace om nog te redden wat er te redden valt, Schumacher loopt bij de touché geen schade op en kan zijn weg gewoon voortzetten. Na enkele ronden komt Ferrari-ploegmaat Rubens Barrichello echter opzetten. De Braziliaan, die in tegenstelling tot de wereldkampioen nog met de auto van vorig jaar rijdt – Schumacher krijgt de eer om de nieuwe F2002 in Brazilië de vuurdoop te geven – is lichter gestart en neemt uiteindelijk ook de leiding over. Of de strategie de goede was zullen we nooit weten, want na zestien ronden valt Barrichello, tot grote droefenis van zijn landgenoten op de tribunes, uit met een hydraulisch defect. Ook nu weer is Rubens geen sant in eigen land en bovendien haalde hij in 2002 nog geen enkele keer de finish.
Michael Schumacher krijgt vervolgens zijn broer Ralf (Williams) achter zich en de respectievelijke winnaars van de eerste twee races van het seizoen rijden in de slotfase op korte afstand van elkaar. Tot een serieuze inhaalpoging komt het echter niet en Michael wint uiteindelijk met een halve seconde voorsprong op Ralf. David Coulthard (McLaren) wordt derde en scoort zijn eerste punten van het seizoen, zij het op bijna een volle minuut van beide Schumacher-broers. De vice-wereldkampioen van 2001 kijkt in het WK na drie wedstrijden al tegen een achterstand van 20 punten op Michael Schumacher aan en het seizoen lijkt voor het team van Ron Dennis nu al verloren, temeer daar Kimi Räikkönen enkele ronden voor het einde nog uitvalt. Jenson Button (Renault) finisht daardoor net als in Maleisië als vierde en bevestigt hiermee zijn goede vorm, terwijl teamgenoot Jarno Trulli ook eens te meer uitvalt, deze keer met een kapotte motor. Aan de pech van de Italiaan lijkt maar geen einde te komen. Montoya wordt nog vijfde en Mika Salo (Toyota) pakt het laatste puntje.
In de warm-up voorafgaand aan de race is er nog een beangstigend moment wanneer Enrique Bernoldi (Arrows) crasht. De medische wagen, die assistentie komt bieden, wordt vervolgens geramd door de Sauber van Nick Heidfeld. De Duitser rijdt tegen de openstaande deur van de auto aan; bestuurder Alex Ribeiro komt met de schrik vrij.
(http://img826.imageshack.us/img826/3108/f1fansitecom2002hdwallp.jpg)
http://www.dailymotion.com/video/xolctz_2002-brazil-f1-digital-highlights_auto (http://www.dailymotion.com/video/xolctz_2002-brazil-f1-digital-highlights_auto)
http://www.youtube.com/watch?v=aUUUKuo8hXs (http://www.youtube.com/watch?v=aUUUKuo8hXs)
2 april 1978
Carlos Reutemann (Ferrari) wint in de straten van het Amerikaanse Long Beach de Grote Prijs van de Verenigde Staten-West, de vierde race van het seizoen. Ferrari zet het Californische weekend helemaal naar zijn hand: beide rode wagens uit Maranello bezetten de eerste startrij – met Reutemann voor Gilles Villeneuve.
Het is de Canadees die het snelste weg is en zo voor het eerst in zijn carrière aan de leiding van een Grote Prijs gaat, terwijl Reutemann zich bij de start laat verschalken door beide Brabham-Alfa's van John Watson en Niki Lauda. Doordat de Noord-Ier en de Oostenrijkse wereldkampioen echter met pech naar de kant moeten, kan Reutemann terug naar de tweede plaats oprukken. Villeneuve ligt echter nog steeds aan de leiding, tot hij halverwege de wedstrijd zich verslikt bij het dubbelen van de Shadow van – o ironie – ex-Ferrari-man Clay Regazzoni, wat het einde van zijn race betekent.
Reutemann komt daardoor op kop in de race en hij zal die niet meer afstaan, hoewel Alan Jones het hem een hele tijd nog knap lastig maakt. De Australiër is in zijn Williams de revelatie van de wedstrijd; voor zijn werkgever Frank Williams is Long Beach 1978 de beste race sedert hij als teambaas actief is in de Formule 1. Het team, met de getalenteerde ontwerper Patrick Head achter de tekentafel, geeft hier een eerste voorproefje van wat de toekomst nog zal brengen. Een haperende motor zorgt er echter voor dat Jones tegen het einde nog sterk terugvalt en pas als zevende finisht, net buiten de punten.
De zege van Reutemann komt echter niet meer in gevaar. De Argentijn komt door zijn overwinning op gelijke hoogte in de WK-stand met Mario Andretti (Lotus), die voor eigen publiek als tweede eindigt. De resterende punten zijn voor Patrick Depailler (Tyrrell), Ronnie Peterson (Lotus), Jacques Laffite (Ligier) en Riccardo Patrese, die het Arrows-team het eerste punt uit zijn bestaan bezorgt.
(http://img208.imageshack.us/img208/2007/65814610.jpg)
3 april 2005
De Formule 1 strijkt voor de tweede keer in de geschiedenis neer in Bahrein, voor de derde Grote Prijs van het seizoen 2005. Na twee races die glansrijk gewonnen werden door Renault, hoopt Ferrari hier in het Midden-Oosten eindelijk terug te kunnen slaan. Dit middels de nieuwe Ferrari F2005, die de teleurstelling van het overgangsmodel waarmee men het seizoen aanving moet doen vergeten. Ook McLaren hoopt op de sprong naar voren, al zal het daarvoor in Bahrein geen beroep kunnen doen op Juan-Pablo Montoya, die out is wegens een armblessure, officieel als gevolg van een ongeval bij een partijtje tennissen. In zijn plaats neemt testrijder Pedro de La Rosa plaats in de tweede wagen.
In de kwalificaties staat er echter geen maat op Maleisië-winnaar Fernando Alonso (Renault), die zijn tweede pole van het seizoen pakt, voor Schumacher en de alweer bijzonder sterk voor de dag komende Jarno Trulli (Toyota). Bij de start, die in een verzengende hitte wordt gegeven, rijden de eerste drie op de startgrid ook in die volgorde weg. Vooraan ontstaat er al snel een spannend gevecht om de koppositie tussen Alonso en Schumacher, dat echter abrupt eindigt wanneer de Ferrari – die omwille van het overlijden van Paus Johannes-Paulus II dit weekend van een zwartgeschilderde neus voorzien is – met een hydraulisch defect uitvalt. Voor Schumacher is het pas de eerste keer sedert de Grote Prijs van Duitsland 2001 dat hij met mechanische pech uit de race verdwijnt.
Na het wegvallen van de titelverdediger ebt de spanning uit de wedstrijd weg. Alonso wordt niet meer bedreigd en waar zijn teamgenoot Giancarlo Fisichella al na enkele ronden het veld moet ruimen met motorpech, wint de Spanjaard zijn tweede GP op rij. Jarno Trulli is net als in Maleisië tweede, terwijl Kimi Räikkönen (McLaren) de laatste podiumstek pakt. De resterende punten zijn voor Ralf Schumacher (Toyota), Pedro de la Rosa (McLaren), Mark Webber (Williams), Felipe Massa (Sauber) en David Coulthard (Red Bull).
In de WK-stand kiest Alonso het hazenpad: na drie races heeft hij 26 punten, tegenover 16 voor Trulli, 10 voor Fisichella en 9 voor Coulthard en Ralf Schumacher. Bij de constructeurs voert Renault eveneens de stand aan, voor Toyota en McLaren. Jordan, Minardi en BAR - tweede in het constructeurskampioenschap in 2004 - zijn nog steeds puntenloos.
(http://img20.imageshack.us/img20/4943/bahraingrandprixstart20.jpg)
4 april 1982
Niki Lauda (McLaren) wint in de straten van Long Beach de Grote Prijs van de Verenigde Staten-West. Voor de Oostenrijkse tweevoudige oud-wereldkampioen is het zijn eerste zege sedert zijn verrassende terugkeer in de Formule 1 aan het begin van dit seizoen, waarmee hij nu ook de allerlaatste twijfelaars de mond snoert omtrent zijn beweegredenen, zijn motivatie en zijn onaangetast gebleven stuurmanstalent.
(http://img580.imageshack.us/img580/5571/nikilaudamclarencoswort.jpg)
Niki Lauda knoopt opnieuw aan met de zege
Aanvankelijk is het echter een andere rood-witte Marlboro-wagen die alle aandacht opeist: de Alfa Romeo van Andrea de Cesaris. De Italiaanse woelwater, die berucht is geworden voor zijn vele crashes, verovert op het voor deze editie licht hertekende circuit zijn eerste polepositie uit zijn carrière. Velen slaat de schrik dan ook om het hart, doch de Cesaris neemt een perfecte start en neemt zonder brokken de leiding van de wedstrijd. Het is echter zijn Alfa-teamgenoot Bruno Giacomelli die voor de verwachte crash zorgt, wanneer hij in aanrijding komt met de Renault van René Arnoux. Dit brengt Lauda in tweede positie en de Oostenrijker nadert zienderogen op koploper de Cesaris, die hij na een vijftiental ronden weet te passeren.
(http://img842.imageshack.us/img842/1762/fw07cwillandrlong1982.jpg)
Mario Andretti in een Williams
Lauda slaat snel een kloof, loopt stelselmatig uit op de achtervolgers en wordt niet meer bedreigd voor de zege. De Cesaris verdwijnt na een dertigtal ronden alsnog door een crash uit de race, waardoor de tweede plaats nu in handen komt van Keke Rosberg (Williams). De Fin is vanaf dit weekend plotsklaps tot eerste piloot bij Williams gebombardeerd, nadat de Argentijn Carlos Reutemann een paar dagen eerder onverwachts zijn afscheid aan de Formule 1 aankondigde. In Long Beach bestuurt een andere veteraan, Mario Andretti, eenmalig de tweede Williams. De Amerikaanse wereldkampioen van 1978, die vanaf dit seizoen naar de Indycars overgestapt is, heeft voor deze race nog een gaatje gevonden in zijn agenda. Een aanbod van Frank Williams voor de rest van het seizoen moet hij echter afslaan. In de laatste twee wedstrijden van 1982 zal hij niettemin nog eens terugkeren in de Formule 1, bij Ferrari.
(http://img543.imageshack.us/img543/2930/tumblrm2306967ee1r0brpi.jpg)
Gilles Villeneuve wordt gediskwalificeerd
De Scuderia zelf behaalt in Long Beach een derde plaats dankzij Gilles Villeneuve, doch de Canadees wordt uit de uitslag geschrapt wegens een experimentele en onreglementair bevonden achtervleugel, die uit twee afzonderlijke delen bestaat. Zo erft Riccardo Patrese (Brabham) de derde plaats, voor Michele Alboreto (Tyrrell), Eio de Angelis (Lotus) en John Watson (McLaren).
De Zweed Slim Borgudd (Tyrrell) komt voor het laatst aan de start van een Grote Prijs, terwijl de Colombiaan Roberto Guerrero (Ensign) zich voor het eerst kwalificeert. De wedstrijd in Long Beach is de eerste van in totaal drie Grote Prijzen die in 1982 in de Verenigde Staten verreden zullen worden; later op het seizoen volgen nog races in Detroit en Las Vegas. Het is het eerste en enige jaar in de Formule 1-geschiedenis dat in eenzelfde land drie wedstrijden plaatsvinden.
5 april 1992
Nigel Mansell (Williams) wint in Sao Paulo de Grote Prijs van Brazilië. De Brit behaalt daarmee zijn derde zege op rij in evenveel races in 1992. Net als de vorige keren eindigt zijn teamgenoot Riccardo Patrese als tweede, al biedt die deze keer iets meer weerwerk door bij de start de leiding te nemen en vervolgens een tijd op kop te rijden. Titelverdediger Ayrton Senna, die voor het eerst de nieuwe McLaren voor dit seizoen tot zijn beschikking heeft, komt er niet aan te pas. Hij moet zich tevreden stellen met een felle strijd voor de derde plaats met Michael Schumacher (Benetton), tot hij met pech uit de race verdwijnt. De Duitser wordt zo opnieuw derde, zij het op meer dan een ronde van Mansell.
De Williams-tandem is op Interlagos superieur aan de rest en zelfs een flinke trainingscrash van Mansell, als gevolg van een misverstand met Senna, kan de uitkomst van de wedstrijd niet veranderen. De Ferrari's van Jean Alesi en Ivan Capelli worden vierde en vijfde, waarmee ze hun eerste punten van het seizoen scoren, Michele Alboreto (Arrows) pakt het laatste puntje. Achteraan het deelnemersveld weet Giovanna Amati (Brabham) zich opnieuw niet te kwalificeren, waardoor het liedje van de laatste vrouwelijke coureur tot op heden definitief uitgezongen is. Vanaf de volgende wedstrijd in Spanje wordt ze vervangen door Damon Hill.
In de WK-stand heeft Mansell nog steeds het maximum van 30 punten, voor Patrese met 18 en Schumacher met 11. Senna heeft slechts 4 punten en kijkt zo reeds tegen een flinke achterstand aan in de titelstrijd.
(http://img267.imageshack.us/img267/2658/64202519.jpg)
7 april 1996
Damon Hill (Williams) wint in Buenos Aires de Grote Prijs van Argentinië. De Britse WK-leider vertrekt van op polepositie en rijdt van start tot finish aan de leiding. Met zijn zege in de slotrace van 1995 inbegrepen is het al zijn vierde zege op rij, waarmee hij na pas drie races in 1996 al een fiks voorschot op de wereldtitel neemt. Niettemin is de tweede Grote Prijs van Argentinië sedert de comeback van de wedstrijd het voorgaande jaar een spektakelstuk, dat vooral gekenmerkt wordt door een safetycarfase halverwege de race, die veroorzaakt wordt door een crash tussen Pedro Diniz (Ligier) en Luca Badoer (Forti), waarbij laatstgenoemde over kop slaat. Tijdens de neutralisatie, die voor de coureurs niets dan ergernis oplevert doordat als safety car een Renault Clio(!) – die veel te langzaam is en voor een dramatische daling in de bandentemperatuur zorgt – de baan opgestuurd wordt, wordt Diniz zelf een slachtoffer. Wanneer bij zijn tankstop de brandstofklep blijft open staan, verandert zijn auto als gevolg van lekkende benzine in een ware vuurbal. De Braziliaan komt evenwel met de schik vrij. Na Hill wordt Jacques Villeneuve (Williams) uiteindelijk tweede, gevolgd door Jean Alesi (Benetton), Rubens Barrichello (Jordan), Eddie Irvine (Ferrari) en Jos Verstappen (Arrows). De Nederlander rijdt een sensationele race, vertrekkend van de zevende startplaats, en is de hele race lang sneller dan de beide McLarens. Het zal echter zijn enige WK-punt van het seizoen worden.
http://www.youtube.com/watch?v=Q5QkI2lUiYg
(http://img708.imageshack.us/img708/8696/pedrodinizargentine1996.jpg)
Na Monaco wel de meest spektaculaire race van dat seizoen.
Citaat van: Jehoentelaar op 07 april 2013 - 19:51:47
Na Monaco wel de meest spektaculaire race van dat seizoen.
1996 vond ik best een leuk seizoen, zelfs al viel het kampioenschap al snel in een beslissende plooi, met enkel Jacques Villeneuve die concurrentie kon bieden aan Damon Hill.
Het valt mij trouwens in dat de meeste seizoenen die eindigen op een '6' best boeiend waren: 1976, 1986, 1996, 2006...
http://www.gppits.net/nieuws/those_were_the_days_f1-taxi/ (http://www.gppits.net/nieuws/those_were_the_days_f1-taxi/)
9 april 2000
Michael Schumacher (Ferrari) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino. Voor de Duitser is het al de derde zege in evenveel races in 2000; in tegenstelling met vorige jaren heeft de Ferrari-kopman zijn start dit seizoen niet gemist. In de kwalificaties moet hij evenwel nog zijn grote uitdager, titelverdediger Mika Häkkinen (McLaren), voorlaten. De Fin pakt in de achtertuin van Ferrari zijn derde pole van het seizoen en is bij de start van de race ook als snelste weg, met Schumacher in zijn kielzog. Tweede McLaren-rijder David Coulthard laat zich bij de start verrassen door tweede Ferrari-man Rubens Barrichello, waardoor hij meteen alle kansen verspeelt om mee te dingen voor de zege. De beslissing in de wedstrijd valt bij de laatste pitstop van beide koplopers: Häkkinen komt als eerste binnen, waarvan Schumacher profiteert om voor zijn eigen pitstop enkele ronden voluit te gaan en zo als eerste terug de baan op te komen.
Schumacher wordt niet meer bedreigd en wint net als in 1999 de thuisrace van Ferrari. Achter hen pakt Coulthard de derde plaats met een identieke pitstopstrategie. Wanneer hij Barrichello eindelijk voorbij is, ligt hij echter al te ver achter om nog een bedreiging te vormen. Voor beide McLaren-rijders is het, na de diskwalificatie van Coulthard bij de vorige Grote Prijs in Brazilië, pas de eerste puntenscore van het seizoen. Ferrari en McLaren zijn in Imola oppermachtig; de concurrentie komt nauwelijks in beeld. Jacques Villeneuve (BAR) en Mika Salo (Sauber), de laatste puntenfinishers, eindigen al op meer dan een ronde.
(http://img17.imageshack.us/img17/3050/mainhy.jpg)
11 april 1999
Na een pauze van vijf weken, mede door het wegvallen van de Argentijnse Grote Prijs, wordt in het Braziliaanse Sao Paulo de tweede race van 1999 gereden. McLaren, de grote verliezer van de openingswedstrijd in Australië, is erop gebrand om revanche te nemen en doet alvast een goede zaak met een dubbele trainingszege, met wereldkampioen Mika Häkkinen voor David Coulthard. Sensatie van de kwalificaties is echter lokale held Rubens Barrichello (Stewart), die de derde tijd rijdt en zo sneller is dan Michael Schumacher (Ferrari). Een andere Braziliaan, Ricardo Zonta (BAR), crasht zwaar in de trainingen en zal niet enkel voor deze race, maar ook voor de volgende drie Grote Prijzen onbeschikbaar zijn. Hij wordt vanaf de volgende race in Imola tijdens zijn ziekteverlof vervangen door de Fin Mika Salo. Zonta's teamgenoot Jacques Villeneuve maakt de malaise bij BAR compleet wanneer hij naar de laatste plaats op de grid verwezen wordt wegens onreglementaire benzine.
Bij de start van de race geraakt Coulthard niet van zijn plaats weg en de Schot rijdt vervolgens met grote achterstand een verloren wedstrijd, terwijl Häkkinen, Barrichello en Schumacher vooraan het commando nemen. Na enkele ronden rukt Barrichello tot grote vreugde van de Braziliaanse supporters op naar de leiding. Na zijn pitstop, die hem naar de derde plaats terugwerpt, valt hij echter uit met pech. Ondertussen is Michael Schumacher de nieuwe leider, maar Häkkinen geeft zich niet gewonnen. De Fin wint het duel uiteindelijk in de pitstraat en behaalt zijn eerste overwinning als wereldkampioen, voor Schumacher. Heinz-Harald Frentzen wordt in zijn Jordan ondanks benzinepech in de slotronde derde en pakt zo zijn tweede podiumplaats op rij, waarmee hij de goede vorm van zijn Ierse werkgever nogmaals benadrukt. Ralf Schumacher (Williams), Eddie Irvine (Ferrari) en Olivier Panis (Prost) pakken de resterende punten.
In de WK-stand blijft Melbourne-winnaar Irvine het commando aanvoeren, voor Häkkinen en Frentzen. Achterin het veld rijdt Stéphane Sarrazin in een Minardi de enige Grote Prijs uit zijn Formule 1-carrière. De Fransman, die de gekwetste Luca Badoer vervangt, wordt in de race zelf het slachtoffer van een flinke crash, doch hij blijft ongedeerd. Sarrazin zal nadien vooral actief worden in de sportwagenracerij en in de rallysport.
(http://img259.imageshack.us/img259/679/hakkinen1999brazil01.jpg)
En Stéphane Sarrazin reed omdat Jos Verstappen toen voor Minardi bedankte, in 2003 stapte hij wel in.
Blijft een mooie auto die McLaren in West - design! 8)
Citaat van: gloudiesaurus op 11 april 2013 - 10:46:11
En Stéphane Sarrazin reed omdat Jos Verstappen toen voor Minardi bedankte, in 2003 stapte hij wel in.
Blijft een mooie auto die McLaren in West - design! 8)
Verstappen was toen tevens testrijder voor Honda, dacht ik. Het project voor een eigen team dat stopgezet werd toen Harvey Postlethwaite plots overleed aan een hartaanval.
12 april 1961
Op de dag dat de Rus Yuri Gagarin geschiedenis schrijft door als eerste mens ooit met een raket de ruimte in te vliegen, wordt in Milaan Corrado Fabi geboren. Hij is de jongere broer van Teo Fabi, die zelf ook een autosportcarrière leidt en daarbij een stuk succesvoller is dan Corrado, die zelf uiteindelijk niet meer dan een voetnoot in de Formule 1-geschiedenis wordt. Aanvankelijk laat niets echter vermoeden dat dit het geval zal zijn, aangezien de jongste Fabi in de Formule 2 één van de absolute uitblinkers is. Met een March-BMW eindigt hij in 1981 vijfde, met één overwinning. Het is evenwel maar een voorzichtige aanloop naar 1982, dat uitmondt in een ware triomf. Corrado wint maar liefst vijf races en pakt in de slotrace in Misano bovendien de Formule 2-titel. Een bijzondere prestatie in een supercompetitief deelnemersveld met kleppers als Johnny Cecotto, Thierry Boutsen, Stefan Bellof, Stefan Johansson en Alessandro Nannini, stuk voor stuk namen die later van zich nog zullen laten horen in de Formule 1.
In 1983 kan hij in de Formule 1 debuteren, bij Osella. Doch het blijkt alras een vergiftigd geschenk, want in de trage en oncompetitieve wagen komen zijn prestaties totaal niet uit de verf. In vijftien Grote Prijzen weet hij zich zes keer niet te kwalificeren en slechts tweemaal haalt hij de finish: tiende in Oostenrijk en elfde in Nederland. De reputatie en het talent van de jongste Fabi worden in één seizoen volledig geruïneerd. Aan het eind van het seizoen staat hij dan ook gedesillusioneerd en zonder zitje aan de kant. In 1984 kan hij voor drie wedstrijden alsnog invallen bij Brabham, ironisch genoeg voor zijn oudere broer Teo, die zijn Formule 1-activiteiten dat jaar combineert met de Indycars. In Monaco en Canada valt hij uit en in Dallas finisht hij als zevende, net buiten de punten.
Hierna is het echter voorgoed afgelopen met de Formule 1-loopbaan van Corrado Fabi, die daarna nog enkele Indycar-wedstrijden rijdt. Nog in hetzelfde jaar beëindigt de Italiaan op amper 23-jarige leeftijd al zijn autosportcarrière op het hoogste niveau, om zich te concentreren op het familiebedrijf.
(http://img543.imageshack.us/img543/5444/800pxcorradofabibrabham.jpg)
Corrado Fabi in de Grote Prijs van Dallas van 1984, zijn laatste Formule 1-optreden
13 april 1997
Jacques Villeneuve (Williams) wint in Buenos Aires de Grote Prijs van Argentinië. Met zijn tweede zege in drie wedstrijden voert de Canadees zo meteen riant de leiding in de WK-stand aan. Villeneuve verovert tevens de pole, voor zijn teamgenoot Heinz-Harald Frentzen en Olivier Panis (Prost), die omwille van zijn uitstekend functionerende Bridgestone-banden vooraf als een grote kanshebber op de zege wordt gezien.
Bij de start breekt er in de eerste bocht chaos uit, wanneer Michael Schumacher (Ferrari) in botsing komt met Rubens Barrichello (Stewart) en Ralf Schumacher (Jordan) met David Coulthard (McLaren). Voor de oudste Schumacher en Coulthard betekend dit meteen het einde van de race. De brokstukken nopen tot het uitsturen van de safety car, al ontstaat er aanvankelijk verwarring doordat er tegelijkertijd eveneens met rode vlaggen gezwaaid wordt.
Bij de herstart nemen Villeneuve, Frentzen en Panis vooraan het commando, doch de Duitser en de Fransman vallen al snel uit met pech, waarna Eddie Irvine in de tweede Ferrari verrassend de handschoen opneemt. De Noord-Ier, die voor de race bekritiseerd wordt omwille van zijn teleurstellende seizoensstart en over wie geruchten over zijn mogelijke vervanging reeds de ronde doen, rijdt een dijk van een race en maakt het Villeneuve knap lastig. De Williams-coureur houdt echter het hoofd koel en finisht uiteindelijk met een kleine seconde voorsprong op Irvine. De derde plaats is voor Ralf Schumacher. De jongere broer van de tweevoudige wereldkampioen rijdt zo in zijn pas derde Formule 1-wedstrijd al meteen naar zijn eerste podium, doch niet voordat een fel gevecht met zijn Jordan-teamgenoot Giancarlo Fisichella afloopt met een crash tussen beiden, die het einde van de race voor de Italiaan betekent. Johnny Herbert (Sauber), Mika Häkkinen (McLaren) en Gerhard Berger (Benetton) pakken de resterende punten.
Jos Verstappen (Tyrrell) rijdt net zoals in 1996 in Argentinië een uitstekende race. Halverwege de wedstrijd is hij tot net buiten de punten opgerukt, wanneer een probleem met de benzinedruk een einde aan zijn veelbelovende wedstrijd maakt. De Tyrrells zijn in Buenos Aires voor het eerst voorzien van twee extra vleugels op de sidepods, die de neerwaartse druk moeten verhogen en zo voor meer grip in de bochten moeten zorgen. Wanneer deze vleugels (een bedenksel van ontwerper Mike Gascoyne), die al snel de benaming 'X-wings' zullen krijgen, in 1998 door verschillende andere teams gekopieerd worden, grijpt de FIA in en worden ze uiteindelijk verbannen.
(http://img51.imageshack.us/img51/2431/ralfschumacherargentine.jpg)
Drie Grote Prijzen en al meteen op het podium: Ralf Schumacher (Jordan)
Typ je dit nu zelf? Zo ja: RESPECT!!
Citaat van: Wings op 13 april 2013 - 21:54:25
Typ je dit nu zelf? Zo ja: RESPECT!!
Ik heb uiteraard mijn eigen Formule 1-archief even geraadpleegd (jaaroverzicht op video en in boekvorm) bij het schrijven van dit stukje, want ik wist na zestien jaar echt alle details niet meer uit het hoofd, hoor. Maar ik heb het zelf neergepend, ja. :)
Ik snap dat jij je bronnen hebt maar knap dat je dit dagelijks zo gedetailleerd uitwerkt. Mijn petje af! En geloof me, ik strooi niet met complimenten. :P
Wat blijft hij mooi die Benson Hedges Jordan! Zo worden ze tegewoordig niet meer gemaakt >:(
En Verstappen was in '99 iig. betrokken bij het Honda - project. Maar goed 1 race voor Minardi rijden had hem toen ook niet veel gebracht, al was het aanbod er wel. Gelukkig kon hij in 2000 terugkeren met de redelijk competitie Arrows - Supertec :)
17 april 1983
Op het Zuid-Franse Paul Ricard-circuit wordt de Grote Prijs van Frankrijk verreden, de derde wedstrijd van het lopende seizoen. Waar de Franse manche van het WK doorgaans in de zomermaanden verreden wordt, figureert deze zo nu als de eerste Europese Grote Prijs op de kalender. Waar de vorige races in Rio en Long Beach met winnaars Nelson Piquet (Brabham-BMW) en John Watson (McLaren-Ford) nog enige onduidelijkheid gaven over de precieze krachtverhoudingen, wordt hier in Frankrijk echter van meet af aan duidelijk dat op deze snelle omloop met zijn lange rechte stukken de turbowagens niet te verslaan zullen zijn. Het ziet er daarmee stilaan naar uit dat aan de jarenlange heerschappij van de atmosferische Ford Cosworth-drielitermotor in 1983 definitief een eind gaat komen.
In de kwalificaties al is het veld in nagenoeg twee groepen verdeeld: de eerste elf plaatsen op de startgrid zijn voor turbowagens. Niki Lauda (McLaren) is als twaalfde de eerste niet-turborijder op meer dan vier seconden van Prost (Renault), die er voor eigen publiek een ware demonstratie van maakt en met meer dan twee seconden voorsprong de pole pakt voor zijn Amerikaanse teamgenoot Eddie Cheever. Renault, dat de eerste twee wedstrijden behoorlijk teleurstelde, heeft niets aan het toeval overgelaten om zijn thuisrace te winnen en er is dan ook niemand die Prost in de wedstrijd kan bedreigen. Piquet komt enkel bij Prost's tankstop even aan de leiding, maar voor de rest staat er geen maat op de Fransman, die zijn eerste zege van het seizoen behaalt voor Piquet, Cheever, Patrick Tambay (Ferrari) en het Williams-duo Keke Rosberg en Jacques Laffite. Voor zowel Prost, Cheever als titelverdediger Rosberg – na zijn diskwalificatie in Rio – is het pas de eerste puntenfinish van het seizoen. In de WK-stand neemt Piquet opnieuw de kop over, voor Lauda, Prost en Watson.
Achterin het veld weet de Fransman Jean-Louis Schlesser, neef van de in 1968 dodelijk verongelukte Jo Schlesser, zich in een RAM niet te kwalificeren voor zijn eerste officiële Grote Prijs. Pas in 1988 zal Schlesser als vervanger voor de zieke Nigel Mansell in een Williams eenmalig aan de start verschijnen in Monza, waar hij door een crash met Senna in de slotfase van de wedstrijd verhindert dat McLaren dat jaar alle races wint.
(http://img198.imageshack.us/img198/1582/frenchgp1983.jpg)
Mooi stukje weer, ik moet zeggen (als opbouwende kritiek ;)) dat het gebruik maken van alinea's voor mij wel wat lekkerder leest :)
18 april 1971
Jackie Stewart wint in een Tyrrell de Spaanse Grote Prijs op de stratenomloop van Montjuich nabij Barcelona. De Schot haalt het voor Jacky Ickx (Ferrari) en Chris Amon (Matra), Pedro Rodriguez (BRM), Denny Hulme (McLaren) en Jean-Pierre Beltoise (Matra). Ickx, die vanop de pole vertrekt, neemt bij de start ook de leiding maar moet na een zevental ronden Stewart laten voorgaan. Stewart staat, ondanks aandringen van de Belg, de koppositie in de race niet meer af en gaat met een kleine voorsprong als eerste over de finishlijn. De wereldkampioen van 1969, die al tweede was in de openingswedstrijd in Zuid-Afrika, neemt door zijn zege in de race de leiding in de WK-stand over van Mario Andretti (Ferrari).
De Spaanse Grote Prijs van 1971, die in de voormiddag verreden wordt omwille van de concurrentie met het stierenvechten, is de eerste wedstrijd waarin profielloze banden te zien zijn. Bandenfabrikant Firestone, die hiermee al de nodige ervaring heeft opgedaan in de V.S., introduceert deze 'slicks', zoals ze genoemd worden, nu ook in de Formule 1 en ze zullen al snel uitgroeien tot de standaarduitrusting voor iedere Formule 1-wagen.
(http://img838.imageshack.us/img838/8145/jickxcregazzonicamonspa.jpg)
Ickx, Regazzoni en Amon bezetten de eerste startrij, maar Stewart is de eerste aan de finish
19 april 2009
Sebastian Vettel (Red Bull) wint in Shanghai de Grote Prijs van China. De jonge Duitser slaat in China een dubbelslag voor zijn team: nadat hij op zaterdag de eerste pole voor Red Bull pakt, bezorgt hij het team op zondag, in het vijfde seizoen van zijn bestaan, eindelijk ook zijn eerste overwinning. Teamgenoot Mark Webber, die na Fernando Alonso (Renault) de derde tijd rijdt, wordt tweede in de race en zorgt daardoor meteen voor een dubbelzege.
Voorafgaand aan het weekend wordt een belangrijke knoop doorgehakt, wanneer de FIA de dubbele diffuser waar Brawn, Toyota en Williams mee rondrijden voor de rest van het seizoen definitief geldig verklaart. Het houdt wel een zware klap in voor topteams Ferrari, McLaren – waar Martin Whitmarsh vanaf deze race definitief Ron Dennis opvolgt als CEO – en BMW, die deze innovatie niet op hun wagens hebben en daardoor verder gedwongen blijven om achter de feiten aan te rijden.
Het weerhoudt Red Bull echter niet om in de totaal verregende Grote Prijs het laken naar zich toe te trekken. De wedstrijd wordt van achter de safety car op gang getrokken en wanneer de meute na acht ronden wordt losgelaten, bezetten de Red Bulls meteen de eerste twee plaatsen nadat Alonso vlak voor de herstart banden gaat wisselen. Ondanks de danteske weersomstandigheden zijn er slechts weinig uitvallers; één van hen is Jarno Trulli (Toyota), nadat hij van achteren vol geramd wordt door de BMW van Robert Kubica. De brokstukken nopen de safety car nogmaals tot uitrukken. Tijdens die neutralisatie wordt Sebastian Vettel ei zo na uit de race geduwd door Sébastien Buemi (Toro Rosso). WK-leider Jenson Button (Brawn) rijdt op dat moment op de tweede plaats rond, maar aan de finish zal hij genoegen moeten nemen met de derde podiumstek.
Ook Adrian Sutil kent geen geluk: op versleten banden crasht hij uit de race op een moment dat hij de eerste punten ooit voor zijn team Force India binnen handbereik heeft. Wie wel nog finishen in de punten zijn Rubens Barrichello (Brawn), Heikki Kovalainen en Lewis Hamilton (McLaren), Timo Glock (Toyota) en Buemi. Button behoudt de leiding in de WK-stand, voor Barrichello, Vettel en Glock.
(http://img29.imageshack.us/img29/3746/56588446.jpg)
22 april 1978
Op deze dag wordt in Buenos Aires Esteban Tuero geboren. De jonge Argentijn rijdt in 1996 in de Formule 3, waar hij een behoorlijke indruk maakt, en stapt nog in hetzelfde jaar over naar de Formule 3000. Daar stelt hij echter teleur, zodat hij in 1997 geen zitje in de klasse vindt en uitwijkt naar de Japanse Formule Nippon. Ook daar breekt hij weinig potten, maar toch weet hij bij Minardi een testcontract te versieren.
Het brengt zijn carrière in een plotse stroomversnelling, want in 1998 mag hij bij het Italiaanse team instappen als racecoureur. Tuero is er op dat moment nog steeds pas negentien, waardoor hij bij zijn debuut in de Australische Grote Prijs in Melbourne de op twee na jongste coureur uit de geschiedenis is, na Mike Thackwell en Ricardo Rodriguez. Hoewel velen vanwege zijn beperkte ervaring in de eenzitterij openlijk hun twijfels uiten over de capaciteiten van Tuero, weet de jonge Argentijn het vertrouwen allerminst te beschamen. Met het bescheiden materiaal dat hij ter beschikking heeft zijn grootse prestaties uiteraard niet te verwachten, maar toch zijn de resultaten meer dan behoorlijk. In Melbourne kwalificeert zijn zich onmiddellijk als zeventiende. Het zal zijn beste trainingsresultaat blijken, doch langs de andere kant weet hij iedere race van het seizoen de kwalificatielimiet te behalen en slechts drie maal dient hij als laatste te vertrekken. Slechts vier maal haalt hij de finish, met een achtste plaats in Imola als beste resultaat. Zijn debuutseizoen in de Formule 1 eindigt in mineur, wanneer hij in Suzuka in een flinke crash met de Japanner Toranosuke Takagi (Tyrrell) betrokken geraakt, waarbij hij zich blesseert aan de rug.
Niettemin heeft Tuero Minardi weten te overtuigen van zijn capaciteiten en het team besluit dan ook zijn contract voor 1999 te verlengen. Tot de Argentijn in het tussenseizoen plotseling en vrij onverwacht besluit zijn Formule 1-carrière te beëindigen; de reden hiervoor zal hij nooit officieel bekend maken. Esteban Tuero verdwijnt daarmee op pas twintigjarige leeftijd al definitief van het internationale toneel. Hij zal vervolgens zijn autosportloopbaan in eigen land Argentinië op bescheiden schaal verder zetten in nationale wedstrijden.
(http://img824.imageshack.us/img824/2809/estebantueroaustralia19.jpg)
© MultiMedia Motorsport
Ben nog altijd benieuwd waarom Tuero nu stopte... Naar verluidt zou hij bang geworden zijn omdat hij in Japan de opdracht kreeg van het team om Takagi van de baan te rijden (om TV - geld veilig te stellen).
23 april 2006
Michael Schumacher (Ferrari) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino, de vierde wedstrijd van het seizoen. Daarmee doorbreekt de Scuderia voor het eerst dit jaar de hegemonie van Renault, dat de eerste drie races won. Schumacher pakt op zaterdag eveneens de pole, voor de beide Honda's van Jenson Button en Rubens Barrichello.
(http://img849.imageshack.us/img849/7160/f1saturdaymschumacherby.jpg)
Fernando Alonso (Renault) is pas vijfde, na de tweede Ferrari van Felipe Massa, doch de wereldkampioen weet in de race snel naar de tweede plaats op te rukken. Schumacher heeft ondertussen een kloof geslagen, doch wanneer hij bandenproblemen begint te krijgen, kan Alonso aanpikken. Beiden rijden zowat de halve race in elkaars kielzog en zorgen voor een herhaling van het duel van 2005, dat nu echter net omgekeerd verloopt. Waar Alonso toen geen krimp gaf onder de herhaalde aanvallen van Schumacher, weet de Duitser nu juist alle aanvallen van Alonso af te slaan. Schumacher wint uiteindelijk het weergaloze duel met lichte voorsprong en nadert zo in de WK-stand tot op vijftien punten van de regerend wereldkampioen (36 tegen 21). Juan-Pablo Montoya (McLaren), Felipe Massa (Ferrari), Kimi Räikkönen (McLaren), Mark Webber (Williams), Jenson Button (Honda) en Giancarlo Fisichella (Renault) pakken de overige punten.
(http://img17.imageshack.us/img17/6605/f1fansitecom2006hdwallp.jpg)
De startronde wordt ontsierd door een zware crash van Christijan Albers (Midland), die in de Villeneuve-chicane door Yuji Ide (Super Aguri) aangetikt wordt en verschillende keren over de kop vliegt. De Nederlander komt gelukkig met de schrik vrij. De FIA toont echter geen genade voor Ide en neemt de Japanner, die al meermaals gecontesteerd werd, kort nadien zijn superlicentie af. Vanaf de volgende race wordt hij vervangen door de Fransman Franck Montagny.
(http://img713.imageshack.us/img713/5154/christijanalberscrashes.jpg)
De Formule 1 komt in 2006 voor de laatste keer naar Imola. Daarmee komt er ook een eind aan de Grote Prijs van San Marino, die sedert 1981 26 jaar onafgebroken op de kalender stond, en is Monza voortaan opnieuw de enige race op Italiaans grondgebied.
Toen werd er nog opgetreden tegen dat soort onverlaten. Dan hadden ze Grosjean vorig jaar ook wel zijn superlicentie af kunnen pakken.
Was wel een mooie crash trouwens!
24 april 1941
Op deze dag wordt in Zurich Silvio Moser geboren. De Zwitser rijdt tussen 1967 en 1971 Formule 1, waarin hij deelneemt aan twaalf Grote Prijzen en twee keer in de punten rijdt. In 1967 debuteert hij in de Britse Grote Prijs met een Cooper, zijn enige Grand Prix-deelname dat seizoen. In 1968 neemt hij in een Brabham BT20 aan vier raceweekends deel, waarbij hij zich tweemaal kwalificeert en in Nederland een vijfde plaats scoort, zijn beste resultaat ooit. In 1969 en 1970 neemt hij onder eigen naam deel aan de Formule 1; in 1970 zelfs met een eigen wagen, de Bellasi.
(http://img713.imageshack.us/img713/1850/1097e.jpg)
1969 is zijn meest regelmatige seizoen: met een Brabham BT24 rijdt hij zeven wedstrijden waarin hij zich telkens kwalificeert en in de Verenigde Staten scoort hij met een zesde plaats opnieuw een WK-punt. 1970 stelt echter teleur: met de Bellasi kan hij zich enkel in Oostenrijk kwalificeren. In 1971 komt hij in de Italiaanse Grote Prijs nog één keer aan de start. Zowel voor Moser als voor de Bellasi is dit het laatste optreden in de Formule 1. Nadien wijkt de Zwitser uit naar de Formule 2 en langeafstandsraces.
(http://img90.imageshack.us/img90/6610/silviomoser.jpg)
In 1974 wil Moser echter nogmaals een poging wagen in de Formule 1 en schaft zich daartoe een Brabham BT42 aan. In de Spaanse Grote Prijs op Jarama wil hij eind april zijn comeback maken. Het zal echter nooit zover komen: een week voor de race crasht hij zwaar in de 1.000 kilometer van Monza. De ongelukkige coureur geraakt levensgevaarlijk gewond en valt in een diepe coma. Op 26 mei 1974 overlijdt Silvio Moser in het ziekenhuis van het Zwitserse Locarno, zonder nog terug bij bewustzijn gekomen te zijn.
Citaat van: Luc. op 23 april 2013 - 23:10:01
Toen werd er nog opgetreden tegen dat soort onverlaten. Dan hadden ze Grosjean vorig jaar ook wel zijn superlicentie af kunnen pakken.
Was wel een mooie crash trouwens!
Het verschil is dat Grosjean ook aangetoond had wel F1 waardig te zijn, iets wat Ide sowieso nog niet gelukt was.
Citaat van: Kootje op 24 april 2013 - 07:21:21
Het verschil is dat Grosjean ook aangetoond had wel F1 waardig te zijn, iets wat Ide sowieso nog niet gelukt was.
Klopt als een bom maar dat geeft een coureur toch niet carte blanche om te doen waar hij zin in heeft kootje. Grosjean heeft heeft het vorig jaar soms erg bont gemaakt en op basis van dat had men zijn licentie kunnen afpakken net zoals Ide. Men heeft daar gelukkig niet voor gekozen want hij bewijst nu ook te kunnen rijden zonder incidenten.
Citaat van: Maikel0230 op 24 april 2013 - 11:10:22
Citaat van: Kootje op 24 april 2013 - 07:21:21
Het verschil is dat Grosjean ook aangetoond had wel F1 waardig te zijn, iets wat Ide sowieso nog niet gelukt was.
Klopt als een bom maar dat geeft een coureur toch niet carte blanche om te doen waar hij zin in heeft kootje. Grosjean heeft heeft het vorig jaar soms erg bont gemaakt en op basis van dat had men zijn licentie kunnen afpakken net zoals Ide. Men heeft daar gelukkig niet voor gekozen want hij bewijst nu ook te kunnen rijden zonder incidenten.
Dat had hij, zoals Kootje zegt, inderdaad wel al vaker bewezen, maar het was na een aantal races toch wel duidelijk dat zijn wilde rijgedrag in de eerste ronde geen eenmalig incident was. Hoe vaak heeft hij niet een ongeluk veroorzaakt in de eerste race? Ik was het ook heel erg eens met die ene race schorsing, maar eenzelfde straf als Ide had ook niet misstaan. Wel inderdaad gelukkig dat daar niet voor gekozen werd, aangezien hij ook hard kan trappen.
Citaat van: Maikel0230 op 24 april 2013 - 11:10:22
Citaat van: Kootje op 24 april 2013 - 07:21:21
Het verschil is dat Grosjean ook aangetoond had wel F1 waardig te zijn, iets wat Ide sowieso nog niet gelukt was.
Klopt als een bom maar dat geeft een coureur toch niet carte blanche om te doen waar hij zin in heeft kootje.
Dat zal je mij ook niet horen zeggen. ::)
CitaatGrosjean heeft heeft het vorig jaar soms erg bont gemaakt en op basis van dat had men zijn licentie kunnen afpakken net zoals Ide. Men heeft daar gelukkig niet voor gekozen want hij bewijst nu ook te kunnen rijden zonder incidenten.
Och .... als Dhr MS z'n licentie mag behouden terwijl hij meermaals bewust iemand vd baan af probeert te rossen. ::)
Citaat van: Kootje op 24 april 2013 - 15:54:06
Och .... als Dhr MS z'n licentie mag behouden terwijl hij meermaals bewust iemand vd baan af probeert te rossen. ::)
Yep, maar ook Schumacher heeft bewezen clean te kunnen rijden, Ide daarentegen ;)
25 april 1982
In Imola, bij de vierde race van het seizoen 1982, bereikt de al sedert het begin van het jaar aan de gang zijnde machtsstrijd tussen de internationale autosportfederatie FISA (vertegenwoordigd door Jean-Marie Balestre) en de Formule 1-constructeursvereniging FOCA (vertegenwoordigd door Bernie Ecclestone) een nieuw hoogtepunt. Als gevolg van de diskwalificatie van Nelson Piquet (Brabham) en Keke Rosberg (Williams) uit de uitslag van de Braziliaanse Grote Prijs omwille van illegaal bevonden watertanks – die officieel dienden om de remmen te koelen maar reeds in de opwarmronde geleegd werden en zo een gewichtsvoordeel opleverden – besluiten de meeste FOCA-teams de Grote Prijs van San Marino te boycotten. Hierdoor komen in Imola enkel Ferrari, Renault, Alfa Romeo, Toleman, Osella, Tyrrell en ATS opdagen voor het Grand Prix-weekend. Met veertien inschrijvingen heeft de wedstrijd net voldoende deelnemers om zijn officiële status te behouden, waardoor het weekend ook zonder de rebellenteams normaal van start kan gaan.
De Renaults van René Arnoux en Alain Prost bezetten op de mini-startgrid de eerste rij, gevolgd door de Ferrari's van Gilles Villeneuve en Didier Pironi. En al snel wordt het duidelijk dat de strijd voor de overwinning tussen deze vier rijders zal gaan. Arnoux neemt de beste start, voor Villeneuve, Pironi en Prost. Laatstgenoemde valt al na acht ronden uit met een kapotte motor. Vooraan vechten Arnoux en de beide Ferrari-rijders vervolgens een verbeten duel uit, dat eindigt wanneer ook de tweede Renault een vijftiental ronden voor het einde met motorpech uit de race verdwijnt.
De Ferrari-dubbel is op dat moment zo goed als zeker, alleen de volgorde waarin de rijders over de finish zullen gaan is nog niet beslist. Villeneuve, die aan de leiding rijdt, verkeert in de veronderstelling dat de strijd gestreden is nadat vanuit de pits het sein komt om het rustig aan te doen tot de finish. Doch dit is buiten Pironi gerekend, die de afspraak aan zijn laars lapt en uiteindelijk de zege pakt, tot grote ontsteltenis van een woedende Villeneuve. De Canadees verklaart nadien nooit nog een woord met zijn Franse teamgenoot te zullen spreken. Ondanks de Ferrari-dubbel voor eigen publiek heerst op het podium een begrafenisstemming. Het geschil zal bij de volgende wedstrijd in Zolder helemaal uit de hand lopen en uiteindelijk zijn climax vinden in een dodelijke crash van Villeneuve in de trainingen, wanneer hij bij een prestigeduel met Pironi over de limiet gaat.
Na het Ferrari-duo worden enkel nog Michele Alboreto (Tyrrell), Jean-Pierre Jarier (Osella) en de beide ATS-rijders Eliseo Salazar en Manfred Winkelhock geklasseerd. Teo Fabi (Toleman) eindigt op te grote afstand om nog geklasseerd te worden en wanneer Winkelhock omwille van een te lichte auto uit de uitslag geschrapt wordt, scoren slechts vijf rijders punten. Michele Alboreto scoort zijn eerste podiumplek, Jean-Pierre Jarier bezorgt Osella zijn eerste puntenfinish – en zijn beste resultaat – ooit, de Italiaan Riccardo Paletti rijdt in de tweede Osella zijn eerste Grote Prijs en de Brit Brian Henton (ex-Arrows) bestuurt bij Tyrrell voortaan de tweede auto.
(http://img834.imageshack.us/img834/3792/gillesvilleneuvesanmari.jpg)
26 april 1958
Op deze dag wordt in het Schotse Rothesay Johnny Dumfries geboren. Dumfries – echte naam John Colum Crichton-Stuart, Graaf van Dumfries en Zevende Markies van Bute – is tot op heden de laatste coureur in de Formule 1-geschiedenis van adellijke afkomst. Hij gooit hoge ogen in het Britse Formule 3-kampioenschap van 1984 (het jaar voordien nog gewonnen door Ayrton Senna), dat hij overtuigend wint. Het daaropvolgende jaar maakt Dumfries de overstap naar de Formule 3000, waar hij echter weinig potten kan breken. Slechts eenmaal finisht hij in de punten, met een zesde plaats op Vallelunga.
Een gelukkig toeval brengt zijn autosportcarrière in 1986 plotseling in een stroomversnelling richting de Formule 1. Lotus, dat naast Ayrton Senna voor 1986 Derek Warwick wil tekenen, stuit op het veto van Senna, die van mening is dat het team niet sterk genoeg is om twee topcoureurs te dragen. Exit Warwick en Lotus engageert daarom Johnny Dumfries als tweede piloot. De Brit weet van bij aanvang dat hij gedoemd is om een heel jaar lang tweede viool te spelen na zijn Braziliaanse kopman, doch Johnny schikt zich in zijn lot, blij dat hij is dat hij zijn debuut in de hoogste klasse van de autosport kan maken. Dumfries geniet bijgevolg van zijn jaartje bij een topteam in de Formule 1, waarin hij doorgaans in het middenveld rondrijdt, met enkele uitschieters in beide richtingen. In Monaco – waar dat jaar nog steeds slechts twintig auto's mogen starten – kwalificeert hij zich niet; in Hongarije en Australië scoort hij respectievelijk een vijfde en een zesde plaats. Het levert hem een dertiende plaats in de eindstand van het WK op, met 3 punten.
De overstap van Lotus op Honda-motoren voor 1987 betekent de doodsteek voor de Formule 1-carrière van Dumfries, die plaats moet ruimen voor een nieuwe waterdrager voor Ayrton Senna: de Japanse Honda-protegé Satoru Nakajima. Hij is nadien wel nog een tijd actief als testrijder voor Benetton en stapt tevens over naar de sportwagenracerij. Zijn grootste triomf beleeft de Schot wanneer hij in 1988 samen met Jan Lammers en Andy Wallace in een Jaguar de 24 Uren van Le Mans wint. Dumfries neemt van 1987 tot 1991 jaarlijks deel aan de uithoudingsrace, om kort nadien zijn raceloopbaan definitief te beëindigen.
(http://img267.imageshack.us/img267/2189/johnnydumfries1.jpg)
27 april 1943
Op deze dag wordt in het Oostenrijkse Graz Helmut Marko geboren. Marko is een leeftijdsgenoot van Jochen Rindt, met wie hij ongeveer tegelijkertijd zijn racecarrière begint. Waar Rindt een steile opgang naar boven – en uiteindelijk naar de wereldtitel Formule 1 – aanvangt, onderbreekt Marko zijn autosportloopbaan gedurende een tijd om zijn doctoraat in de rechten te behalen. 'Doktor' Marko, zoals hij zich vanaf dan officieel mag noemen, pakt vervolgens terug de draad van het racen op. Aanvankelijk concentreert hij zich op de sportwagenracerij en met groot succes, wanneer hij in 1971 samen met Gijs Van Lennep de 24 Uren van Le Mans wint.
Uiteindelijk komt hij ook in de Formule 1 terecht. Zijn officiële debuut op de Nürburgring in 1971 met een McLaren loopt met een sisser af, waarna hij de volgende wedstrijden met een BRM aan de start komt, zonder evenwel punten te scoren. Ook in 1972 rijdt hij voor BRM. In de Grote Prijs van Frankrijk te Clermont-Ferrand lijkt de samenwerking eindelijk vruchten te zullen afwerpen: Marko kwalificeert zich op de derde rij en rijdt in de beginfase in de voorste gelederen rond. Op dat moment slaat plotseling het noodlot toe, wanneer een door de auto van Emerson Fittipaldi (Lotus) opgespat steentje het vizier van Marko's helm doorboort en hem vol in het linkeroog raakt. De Oostenrijker weet alsnog zijn wagen tot stilstand te brengen en een crash te voorkomen, doch het verdict is hard: Marko verliest zijn oog en zijn racecarrière is meteen voorbij.
Hij verdwijnt vervolgens een tijd uit de autosportscène, maar uiteindelijk keert hij terug als coureursmanager. Zijn eerste grote succes is de lancering van zijn landgenoot Gerhard Berger in de Formule 1, waarna hij later ook Karl Wendlinger onder zijn hoede neemt. In de jaren negentig richt hij zijn eigen Formule 3- en Formule 3000-team op, dat uiteindelijk het Red Bull Junior Team wordt. Wanneer de Oostenrijkse energiedrankjesgigant in 2005 het Jaguar-team overneemt en onder eigen vlag in de Formule 1 stapt, wordt hij adviseur en de voornaamste talentscout voor het team. Zijn grootste succes is de ontdekking van het Duitse talent Sebastian Vettel, die met Red Bull tussen 2010 en 2012 drie wereldtitels pakt. Dr. Helmut Marko is in zijn zoektocht naar nieuw talent onverbiddelijk, een houding waarmee hij in de paddock en bij vele jonge aankomende coureurs weinig vrienden maakt. Ook zijn vaak kritiekloze houding tegenover zijn poulain Sebastian Vettel wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen.
(http://img197.imageshack.us/img197/5057/helmutmarko750500.jpg)
28 april 1991
Ayrton Senna (McLaren) wint in Imola de Grote Prijs van San Marino. Voor de Braziliaanse wereldkampioen is het al zijn derde zege in evenveel races, waarmee hij de rest van het deelnemersveld in de WK-stand helemaal ter plaatse laat. Al moet gezegd dat zijn tegenstanders het hier in Imola behoorlijk laten afweten. Op een nog natte omloop schuift Alain Prost (Ferrari) al in de opwarmronde van de baan en na de eerste doortocht is ook de race van Nigel Mansell (Williams) al gereden, na een crash met de Brabham van Martin Brundle. Ook Prost's teamgenoot Jean Alesi en Nelson Piquet (Benetton) verdwijnen al snel uit de wedstrijd. Riccardo Patrese (Williams) rijdt de eerste tien ronden aan de leiding, maar moet vervolgens eveneens met pech het veld ruimen. Senna erft de leiding en niemand ziet hem nog terug. Gerhard Berger levert in de tweede McLaren nog een korte strijd met zijn kopman, maar uiteindelijk moet ook hij de duimen leggen en vrede nemen met de tweede plaats.
Door het hoge aantal uitvallers bij de toppers kunnen enkel mindere goden zich in Imola in de kijker rijden. JJ Lehto (Scuderia Italia) finisht als derde en pakt zijn eerste podiumplaats uit zijn carrière, terwijl Pierluigi Martini (Minardi) vierde wordt. Ongelukkige held van de dag is Eric Van de Poele (Lambo). De Belg, die zich voor het eerst kan kwalificeren, rijdt een schitterende race en lijkt in zijn eerste Grote Prijs op weg naar een sensationele vijfde plaats, tot hij enkele honderden meters voor de finish met benzinepech naar de kant moet. Het Lotus-duo Mika Häkkinen en Julian Bailey profiteert hiervan en scoort de laatste punten. Zowel voor de Fin als de Brit – die beiden van op de laatste startrij aan de wedstrijd beginnen – is het de eerste puntenfinish uit hun Formule 1-loopbaan.
(http://img689.imageshack.us/img689/9633/91sm43.jpg)
Eric Van de Poele: de ongelukkige held van de race
29 april 2001
Op het Circuit de Catalunya nabij Barcelona wordt de Grote Prijs van Spanje verreden, de vijfde wedstrijd van het seizoen. Wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) pakt de polepositie, doch naast hem op de eerste rij staat Mika Häkkinen (McLaren). De Finse wereldkampioen van 1998 en 1999, die een beroerde seizoensstart kende, is erop gebrand om zijn seizoen terug op de rails te krijgen en duikt na Schumacher de eerste bocht in, waarna beiden het hazenpad kiezen.
Co-leider in de WK-stand David Coulthard, in de tweede McLaren, krijgt dit keer zijn deel van de pech die het team al sedert het begin van het jaar lijkt te teisteren: in de eerste race waarin elektronische hulpmiddelen als tractie- en launchcontrole opnieuw officieel toegelaten zijn, wordt hij meteen het eerste slachtoffer hiervan wanneer hij bij de start van de opwarmronde niet van zijn plaats weggeraakt en zo als allerlaatste moet starten. In het gedrang in de eerste ronde beschadigt hij ook nog eens zijn voorvleugel en moet hij binnenkomen voor een pitstop, waardoor alle kansen op een dichte ereplaats voor de Schot meteen verkeken zijn.
Vooraan laten Schumacher en Häkkinen het niet aan hun hart komen. Samen maken ze er een spannende strijd van, die in de laatste serie pitstops beslecht lijkt te worden wanneer Häkkinen als eerste terug de baan op komt. De Fin lijkt net als de voorbije drie jaar op weg naar de zege in Barcelona, tot hij in de allerlaatste ronde alsnog door het pechduiveltje getroffen wordt en met een hydraulisch probleem naar de kant moet. Michael Schumacher scoort zo een gevleide zege, voor Juan-Pablo Montoya (Williams) en Jacques Villeneuve (BAR). Voor Montoya is het zijn eerste podiumfinish, terwijl Villeneuve ook zijn werkgever BAR zijn eerste podiumplek bezorgt. De resterende punten zijn voor Jarno Trulli (Jordan), David Coulthard (McLaren) en Nick Heidfeld (Sauber).
Bij Prost neemt de Braziliaan Luciano Burti, die van Jaguar overkomt, de plek in van de ontslagen Argentijn Gaston Mazzacane. Bij Jaguar zelf schuift testcoureur Pedro de la Rosa door naar een racezitje. De Spanjaard beleeft weinig vreugde aan zijn thuisrace, wanneer hij al vroeg in de wedstrijd uitvalt na een crash met de Jordan van Heinz-Harald Frentzen. In het WK voert Michael Schumacher nu opnieuw alleen de klassering aan met 36 punten, voor David Coulthard (28) en Rubens Barrichello (14).
(http://img405.imageshack.us/img405/4885/mainwe.jpg)
http://www.gppits.net/magazine/het_kleine_broertje_van_de_f1/ (http://www.gppits.net/magazine/het_kleine_broertje_van_de_f1/)
1 mei 1951
Op deze dag wordt Geoff Lees geboren. De Brit neemt tussen 1978 en 1982 op beperkte schaal deel aan enkele Formule 1-wedstrijden, doorgaans als invaller, zonder echter opzienbarende resultaten te boeken. Uit zijn twaalf kwalificatiepogingen weet hij vijf starts te puren: West-Duitsland 1979 in een Tyrrell (waar hij met een zevende plaats zijn beste resultaat scoort), Zuid-Afrika 1980 in een Shadow (meteen de laatste start ooit voor het team), Nederland 1980 in een Ensign, Canada 1982 in een Theodore en Frankrijk 1982 in een Lotus (als invaller voor Nigel Mansell).
Ondanks dat hij in 1981 de Europese Formule 2-titel pakt, levert hem dit geen verdere interesse op van de Formule 1-teams, waardoor zijn carrière in deze richting op een dood spoor uitloopt. De Brit zoekt vervolgens zijn heil in Japan, waar hij wel – en met succes – aan de bak komt in Formule 2 en sportwagenracerij. Hij neemt ook verschillende keren deel aan de 24 Uren van Le Mans.
(http://img163.imageshack.us/img163/5056/8212lees91cosfre02.jpg)
2 mei 1999
Op het circuit van Imola wordt de Grote Prijs van San Marino verreden, de derde race van het seizoen en de eerste Europese wedstrijd op de kalender. McLaren-rijders Mika Häkkinen en David Coulthard bezetten net zoals in de eerste twee races in Australië en Brazilië de eerste startrij, doch de Ferrari van Michael Schumacher klokt in de trainingen de derde tijd, op slechts een fractie van een seconde van de twee zilvergrijze bolides. Bij de start zijn de McLarens hoe dan ook het snelste weg, voor Schumacher en de tweede Ferrari van WK-koploper Eddie Irvine, terwijl Jacques Villeneuve (BAR) niet van zijn startplaats weggeraakt. Voor de Canadese wereldkampioen van 1997 zit de race er al meteen op, waardoor nieuwkomer BAR, dat zo al geen florissant seizoensbegin kende, ook hier op Europese bodem verder blijft aanmodderen.
Vooraan neemt Häkkinen soeverein het commando en de Fin lijkt op weg naar een nieuwe zege, tot hij na zeventien ronden bij het opkomen van het rechte stuk voor start en finish op de curbstones spint en in de muur crasht. Na deze verrassende uitval van de wereldkampioen neemt David Coulthard de leiding over. Doch Michael Schumacher volgt op korte afstand en kan van de tankstops profiteren om naar de eerste plaats op te rukken. De Duitse Ferrari-coureur wordt niet meer bedreigd, temeer daar zijn Schotse rivaal de aansluiting verliest bij het dubbelen van achterblijvers, en bezorgt zo de Scuderia voor het eerst sinds Patrick Tambay in 1983 nog eens de overwinning in Imola.
Coulthard pakt de tweede plaats, terwijl Eddie Irvine – met motorpech – en Heinz-Harald Frentzen (Jordan) – die uitglijdt op het oliespoor dat Irvine achterlaat – in de slotfase nog uitvallen. Rubens Barrichello (Stewart) kan hiervan profiteren om de laatste podiumplaats te scoren, voor Damon Hill (Jordan), Giancarlo Fisichella (Benetton) en Jean Alesi (Sauber). Barrichello draagt na de race zijn derde plaats op aan Ayrton Senna, vijf jaar na de tragische gebeurtenissen op dezelfde omloop hier in Imola. Bij BAR neemt de Fin Mika Salo de plaats in van de gekwetste Ricardo Zonta. Hoewel hij kort voor het einde nog met pech stilvalt, wordt hij nog als zevende geklasseerd, net buiten de punten. Na hem finishen enkel nog de Minardi's van Luca Badoer en Marc Gené.
In de WK-stand neemt Michael Schumacher door zijn overwinning meteen de koppositie over, voor Irvine, Häkkinen en Frentzen. Ook bij de constructeurs leidt Ferrari de dans, voor McLaren en Jordan.
(http://img69.imageshack.us/img69/2283/schumacher1999imola02.jpg)
Wat gaat de tijd toch snel, alweer 14 jaar geleden :)
Wat blijven ze mooie de West McLaren's....
Citaat van: gloudiesaurus op 02 mei 2013 - 12:26:29
Wat gaat de tijd toch snel, alweer 14 jaar geleden :)
Wat blijven ze mooie de West McLaren's....
Hmja, maar de Marlboro-McLarens blijven het mooist... ;)
3 mei 1992
Nigel Mansell (Williams) wint in Barcelona de Grote Prijs van Spanje. De race, die omwille van de Olympische Spelen die later dat jaar in de Catalaanse hoofdstad georganiseerd worden officieus ook de titel 'Olympische Grote Prijs' meekrijgt, wordt gereden in regenachtige omstandigheden. Het weerhoudt Mansell er niet van om van start tot finish aan de leiding te rijden en zo zijn vierde overwinning in evenveel wedstrijden in 1992 te boeken.
Michael Schumacher (Benetton), die naast Mansell als tweede vertrekt – het is de eerste start van op de eerste rij voor de Duitser – finisht ook als tweede in de race, meteen zijn beste resultaat uit zijn nog jonge Formule 1-carrière. Mansell's teamgenoot Patrese, tweede in de voorgaande drie Grote Prijzen, rukt aanvankelijk ook hier op naar de tweede positie, tot hij net als een groot aantal andere rijders uit de wedstrijd crasht. Dat doet verrassend ook regenspecialist Ayrton Senna (McLaren). De wereldkampioen bezwijkt twee ronden voor het einde onder de druk van Jean Alesi (Ferrari), die hier in de regen de handicap van de zwakke Ferrari F92A weet te omzeilen en de derde podiumplaats pakt. De resterende punten zijn voor Gerhard Berger (McLaren), Michele Alboreto (Arrows) en Pierluigi Martini (Scuderia Italia).
Twee coureurs maken in Barcelona hun eerste optreden in een Formule 1-weekend: de Brit Damon Hill, zoon van oud-wereldkampioen Graham, vervangt bij Brabham de voor bewezen diensten bedankte Giovanna Amati en bij Andrea Moda komt een andere Brit, Perry McCarthy, voor het eerst in actie. Geen van beiden kan zich vooralsnog echter kwalificeren. McCarthy's debuut strandt reeds in de prekwalificaties, wanneer zijn wagen na exact achttien meter de geest geeft. In de WK-stand leidt Nigel Mansell nog steeds met het maximum van de punten (40 op 40), voor Patrese (18) en Schumacher (17). De Spaanse Grote Prijs verhuist vanaf 1992 ook definitief terug naar het voorjaar.
(http://img849.imageshack.us/img849/7905/nigel20mansell20winning.jpg)
9 mei 1982
De Formule 1-gemeenschap verkeert op de dag van de Belgische Grote Prijs op het circuit van Zolder nog steeds in shock na het dodelijke ongeval van Ferrari-coureur Gilles Villeneuve, daags voordien tijdens de trainingen. De Canadese vice-wereldkampioen van 1979 verongelukt bij het verkeerd inschatten van een inhaalmaneuver op Jochen Mass (March), waarbij beide auto's elkaar raken en de Ferrari enkele keren over de kop slaat. Door de klap worden de veiligheidsgordels losgerukt, waardoor de ongelukkige coureur uit de cockpit geslingerd wordt en in de vanghekkens belandt. Villeneuve wordt nog in allerijl naar het ziekenhuis getransporteerd, waar hij in de loop van de avond echter zal overlijden.
Maar het circus moet doorgaan en dus is er op zondag 'gewoon' een race. Ferrari trekt tweede coureur Didier Pironi terug uit de wedstrijd als teken van rouw, waardoor ironisch genoeg de niet-gekwalificeerde Mass aan de wedstrijd kan deelnemen. De Duitse veteraan, die beseft dat een weigering kan gezien worden als een soort van schuldbekentenis, accepteert de geboden kans onmiddellijk. Na de controversiële Grote Prijs van San Marino, waar een groot deel van de teams niet opdaagde, is het deelnemersveld hier in Zolder weer op volle sterkte. Een standje van de sponsors en een ultimatum van BMW aan Brabham, dat eist dat het team de Beierse turbokrachtbron met onmiddellijke ingang opnieuw in de races inzet, doen uiteindelijk iedereen naar het Limburgse circuit trekken. Bij Williams bestuurt de Brit Derek Daly voor de rest van het seizoen de tweede wagen.
De beide Renault-turbo's van Alain Prost en René Arnoux bezetten ook hier weer de eerste startrij en het is Arnoux die ook de beste start heeft, maar van op de tweede startrij komt Keke Rosberg (Williams) opzetten, die zich tussen beide Renaults wringt. De beide Franse wagens worden echter nu ook weer geplaagd door betrouwbaarheidsproblemen: na een paar ronden al valt Arnoux vooraan weg met turbopech en zijn teamgenoot Prost ondergaat kort nadien hetzelfde lot. Hij zal de wedstrijd uitrijden, zij het op grote achterstand.
Zo neemt Rosberg vooraan het commando over, gevolgd door Niki Lauda (McLaren) en Andrea de Cesaris (Alfa Romeo). Nadat Lauda met bandenproblemen gas moet terugnemen en De Cesaris halverwege met pech uit de race verdwijnt, lijkt de Fin hier in Zolder op weg naar zijn eerste Formule 1-zege. Tot ook hij problemen krijgt, met de remmen. Vanuit de achtergrond komt zo de tweede McLaren van John Watson opzetten en de Noord-Ier nadert zienderogen op de koploper. Een crash van Daly een tiental ronden voor het einde – die Watson verkeerdelijk voor Rosberg aanziet en waardoor hij even het tempo laat zakken – geeft Rosberg kort weer wat respijt, maar eenmaal hij zijn vergissing ingezien heeft, zet Watson opnieuw voluit de achtervolging in. Tot in de voorlaatste ronde kan Rosberg standhouden, waarna hij alsnog de koppositie kwijtspeelt.
Watson wint zo uiteindelijk, voor Rosberg. Doordat Lauda gediskwalificeerd wordt omdat zijn auto onder het minimumgewicht zit, gaat de derde plaats naar Eddie Cheever (Ligier). De resterende punten zijn voor Elio de Angelis (Lotus), Nelson Piquet (Brabham) en Chico Serra (Fittipaldi). Voor titelverdediger Piquet is het pas de eerste puntenfinish van het seizoen, terwijl het Fittipaldi-team voor de laatste keer in zijn bestaan een WK-punt scoort. Aan het eind van het seizoen zal het team de boeken dichtklappen.
In de WK-stand blijft Alain Prost door zijn zege in de eerste twee races van het seizoen nog steeds koploper met 18 punten, doch Watson nadert nu tot op één punt. Bij de constructeurs neemt McLaren de koppositie over van Renault.
(http://img202.imageshack.us/img202/7610/kekerosbergbelgium1982b.jpg)
Keke Rosberg komt net te kort voor de zege
10 mei 1970
In de straten van Monaco wordt de derde Grote Prijs van het seizoen 1970 verreden. Ondanks zijn brandwonden die hij bij een zware crash in de startronde van de vorige race in Spanje opliep, is Jacky Ickx (Ferrari) gewoon van de partij in het prinsbisdom. March van zijn kant brengt een jonge belofte voor de eerste keer aan de start van een Formule 1-race: de Zweed Ronnie Peterson.
Bij het Britse merk kijkt men echter vooral uit naar de prestatie van titelverdediger Jackie Stewart, die in Spanje March zijn eerste zege ooit bezorgde en hier in Monaco van bij aanvang van het weekend op weg lijkt om die prestatie te herhalen. De Schot pakt de pole en is ook als snelste weg, voor Chris Amon (March), Denny Hulme (McLaren) en Jack Brabham (Brabham). Zevenentwintig ronden lang leidt Stewart soeverein, tot een motorprobleem hem ver terugwerpt. Jack Brabham, die intussen naar de tweede plaats opgerukt is, neemt de kop over en de nestor van de Formule 1 lijkt op weg naar zijn tweede zege in drie wedstrijden, zeker nadat ook Amon met pech wegvalt.
Vanuit de achtergrond komt echter Jochen Rindt opzetten. De Oostenrijker, die hier in Monaco weer teruggrijpt naar de oude Lotus 49, nadert in de eindfase zienderogen op Brabham, doch de Australiër lijkt buiten schot. Tot hij in de allerlaatste bocht van de race zich verremt en Rindt vrij spel heeft om als eerste over de finish te gaan. Het is zowel voor hem als voor Lotus de eerste zege van het seizoen. Brabham kan zijn auto nog terug op de baan krijgen en wordt tweede, de resterende punten zijn voor Henri Pescarolo (Matra), Denny Hulme (McLaren), Graham Hill (Lotus) en Pedro Rodríguez (BRM). Ronnie Peterson is na hen de enige die de race weet uit te rijden, op een zevende plaats. Ondanks zijn misstap in de laatste bocht neemt Jack Brabham in de WK-stand opnieuw de leiding over van Stewart.
De Grote Prijs van Monaco van 1970 is de laatste voor de Nieuw-Zeelander Bruce McLaren, stichter van het team met dezelfde naam. Op 2 juni zal hij dodelijk verongelukken bij een testrit met een Can-Am wagen op het Britse Goodwood-circuit. Ondanks zijn dood zal de naam McLaren behouden blijven voor de autosport. Het team zal in de volgende decennia uitgroeien tot één van de meest succesvolle teams uit de hele Formule 1-geschiedenis, waarbij het qua aantal overwinningen enkel Ferrari moet voorlaten.
(http://img841.imageshack.us/img841/3806/jbrabhamjpbeltoisejickx.jpg)
11 mei 2008
Op het circuit van Istanboel vindt voor het vierde opeenvolgende jaar de Grote Prijs van Turkije plaats. De race, die dit jaar voor het eerst in het voorjaar wordt verreden om de hitte van de zomermaanden te ontlopen, telt slechts 20 deelnemers in plaats van de voorziene 22, doordat het kleine Japanse Super Aguri-team in de week voorafgaand aan de race failliet gaat. Het team van oud-coureur Aguri Suzuki, dat in 2006 debuteerde in de Formule 1 en in 2007 vier punten scoorde, houdt hiermee definitief op te bestaan. Het betekent eveneens het einde van de Formule 1-carrière van rijders Takuma Sato en Anthony Davidson.
Wie in Istanboel wel van de partij is en ook iets te vieren heeft, is Rubens Barrichello. De Braziliaanse Honda-coureur rijdt dit weekend zijn 257ste Grote Prijs, waarmee hij het uit 1993 stammende record van Riccardo Patrese van de tabellen veegt. In de kwalificaties neemt zijn landgenoot Felipe Massa (Ferrari), winnaar van de vorige twee edities van de Turkse GP, alvast een optie op een nieuwe zege door naar de pole te rijden, voor de McLarens van Heikki Kovalainen – die bij de vorige race in Spanje nog zwaar crashte maar inmiddels weer fit bevonden is – en Lewis Hamilton en zijn eigen teamgenoot Kimi Räikkönen.
Bij de start is Massa ook het beste weg, terwijl in de achterhoede Giancarlo Fisichella (Force India) zich verremt en Kazuki Nakajima (Williams) in een flinke crash mee van de baan sleurt. De brokstukken nopen tot het buitenhalen van de safetycar, terwijl Kovalainen vooraan wegvalt door een lekke band; een gevolg van een touché met Räikkönen in de eerste bocht. Vooraan duelleren Massa en Hamilton om de eerste plaats en na de eerste pitstops kan een lichtere Hamilton zijn tegenstander gemakkelijk inhalen. Doordat de Brit op een andere pitstopstrategie rijdt, is zijn voorsprong echter artificieel. Bij Ferrari maakt men zich dan ook weinig zorgen: Massa kan bij Hamilton's laatste stop opnieuw comfortabel de kop overnemen en naar de zege rijden, zijn derde op rij op Turkse bodem.
Hamilton slaagt er in de strijd om de tweede plaats wel nog in om Räikkönen voor te blijven. Na hen zijn de overige punten voor de BMW's van Robert Kubica en Nick Heidfeld, de Renault van Fernando Alonso, de Red Bull van Mark Webber en de Williams van Nico Rosberg. Sebastian Vettel (Toro Rosso) haalt voor de eerste keer in 2008 de finish, zij het als zeventiende en laatste. In de WK-stand blijft titelverdediger Räikkönen op kop, voor Massa en Hamilton. Ook bij de constructeurs leidt Ferrari na vijf races in 2008 de dans, voor BMW en McLaren.
(http://img838.imageshack.us/img838/909/32234083.jpg)
12 mei 1974
Het circuit van Nijvel (Nivelles) in Waals-Brabant ontvangt voor de tweede keer sedert 1972 de Formule 1 voor de Belgische Grote Prijs. Clay Regazzoni (Ferrari) bevestigt in de kwalificaties de goede vorm van de Scuderia door naar de pole te rijden, voor Jody Scheckter (Tyrrell), Niki Lauda (Ferrari) en 1972-winnaar Emerson Fittipaldi (McLaren).
De Zwitser neemt ook de beste start in de race, die maar liefst 31 deelnemers telt, maar Fittipaldi zit hem al snel op de hielen. Halverwege neemt de Braziliaan na een foutje van Regazzoni bij het dubbelen van achterblijvers de kop over en hij zal die niet meer afstaan. Hij wint uiteindelijk voor Lauda, Scheckter en Regazzoni, die in de slotfase door benzinepech nog naast het podium valt. Jean-Pierre Beltoise (BRM) en Denny Hulme (McLaren) pakken de laatste punten.
Drie coureurs rijden hun eerste Grote Prijs: de Fransman Gérard Larrousse – de latere teambaas van Renault en Larrousse F1 – en de Belg Teddy Pilette in een Brabham en de Welshman Tom Pryce in een Token. De Formule 1 komt in 1974 voor de laatste keer naar Nijvel; Emerson Fittipaldi – die na de race tevens de leiding in de WK-stand overneemt – blijft zo ongeslagen op het circuit.
De omloop blijft nog een tijdje in gebruik voor andere races maar wordt uiteindelijk gesloten en raakt in verval. Wat nog overblijft wordt rond de millenniumwisseling definitief gesloopt ten voordele van een bedrijventerrein. Vandaag de dag herinneren slechts vage sporen nog aan het feit dat in Nijvel ooit Formule 1-bolides het mooie weer maakten.
(http://img197.imageshack.us/img197/9636/1974belgiangrandprixsta.jpg)
13 mei 1950
Op het voormalige militaire vliegveld van het Britse Silverstone wordt de eerste race gereden in wat een nieuw wereldkampioenschap voor racewagens moet worden: de 'Formule 1'. Plannen om een wereldkampioenschap op te richten bestonden reeds in de jaren dertig, maar deze verdwenen in de koelkast met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Na de oorlog rijpt het idee opnieuw, doch het duurt nog tot 1950 vooraleer de plannen daadwerkelijk concrete uitwerking krijgen.
Op 13 mei is het dan eindelijk zover: na verschillende officieuze wedstrijden buiten kampioenschapsverband gaat het nieuwe wereldkampioenschap echt van start met de Britse Grote Prijs. Er zijn daarnaast ook nog wedstrijden voorzien in Monaco, de V.S. (de 500 Mijl van Indianapolis), Zwitserland, België, Frankrijk en Italië. Eenentwintig piloten uitkomend voor verschillende merken nemen de start in de trainingen. Het reglement voorziet in een cilinderinhoud van maximaal 1,5 liter voor motoren met supercharger en 4,5 liter zonder supercharger.
De Alfa Romeo's domineren met hun 1,5-litermotoren de kwalificatie en bezetten ook de eerste vier plaatsen op de startgrid. De Italiaan Guiseppe Farina verovert de eerste pole uit de geschiedenis, voor zijn landgenoot Luigi Fagioli, de Argentijn Juan Manuel Fangio en de Brit Reg Parnell. Farina wordt ook de winnaar van de allereerste Formule 1-race. Na 70 ronden is hij de snelste voor Fagioli en Parnell. Fangio valt uit door motorpech, waardoor de Fransen Yves-Giraud Cabantous en Louis Rosier in hun Talbot vierde en vijfde worden. Deze vijf coureurs gaan eveneens met de punten naar huis, volgens de verdeelsleutel 8-6-4-3-2. Farina scoort nog een extra punt voor de snelste ronde in de wedstrijd. De Italiaan zal aan het einde van het seizoen ook de eerste wereldkampioen uit de geschiedenis worden.
Van het selecte kransje piloten dat deelneemt aan de allereerste Grote Prijs uit de Formule 1-geschiedenis is vandaag de dag niemand meer in leven. De Brit Joe Fry sterft als eerste al op 29 juli 1950 in een heuvelklimrace; de Zwitser Toulo de Graffenried als laatste op 22 januari 2007, op 92-jarige leeftijd.
(http://img856.imageshack.us/img856/825/farinafagiolisilv50.jpg)
14 mei 2006
Titelverdediger Fernando Alonso (Renault) wint op het Circuit de Catalunya in Barcelona de Grote Prijs van Spanje. Het is voor de Spanjaard de eerste overwinning voor eigen publiek en hij is meteen ook de eerste Spanjaard tout court die op eigen bodem de zege behaalt. Alonso pakt in de kwalificaties tevens de pole, voor zijn teamgenoot Giancarlo Fisichella en de Ferrari's van Michael Schumacher en Felipe Massa. Beide Renaults nemen ook de beste start, voor de beide Ferrari's en Kimi Räikkönen, die een bliksemstart maakt van op de negende plaats. In schril contrast staan de prestaties van zijn teamgenoot Juan-Pablo Montoya, die al vroeg uit de race verdwijnt na een spin. De dagen van de Colombiaan in de Formule 1 zijn bijna geteld.
Vooraan heeft Alonso het druk met het dubbelen van achterblijvers, doch Schumacher kan hier deze keer niet van profiteren bij de pitstops. Enkel Fisichella gaat voor de bijl, maar Alonso is buiten bereik. De zege van de wereldkampioen is nooit echt in gevaar en hij behaalt zijn derde zege van het seizoen, voor Schumacher en Fisichella. Massa, Räikkönen, de Honda's van Jenson Button en Rubens Barrichello en de BMW/Sauber van Nick Heidfeld pakken de rest van de punten. In de WK-stand heeft Alonso nu 54 punten, tegenover 39 voor Schumacher en 27 voor Räikkönen.
(http://img716.imageshack.us/img716/4185/alonso2006car.jpg)
17 mei 1987
Op de omloop van Spa-Francorchamps vindt de Grote Prijs van België plaats, de derde race van het lopende seizoen. De Williams-Honda's van Nigel Mansell en Nelson Piquet bezetten de eerste startrij, voor de Lotus-Honda van Ayrton Senna en de Ferrari's van Gerhard Berger en Michele Alboreto. Ondanks de voor Spa zo typische regen, die op vrijdag en zaterdag rijkelijk naar beneden plenst, zal het op de wedstrijddag droog blijven, zodat de race in normale omstandigheden kan plaatsvinden.
Normaal kan het wedstrijdbegin echter allesbehalve genoemd worden. Mansell neemt de beste start, voor Senna en Piquet. Thuisrijder Thierry Boutsen (Benetton-Ford) is minder fortuinlijk: vlak na de eerste doortocht breekt zijn achterophanging, waardoor zijn wedstrijd al voorbij lijkt. Doch hij wordt gered door een gigantische klapper in de achterhoede van het peloton in de tweede ronde, vlak na het uitkomen van de Raidillon, wanneer Philippe Streiff (Tyrrell-Cosworth) crasht en zijn teamgenoot Jonathan Palmer hem niet meer kan ontwijken. Beide auto's worden tot schroot herleid, maar beide rijders komen gelukkig met de schrik vrij. De brokstukken over de hele breedte van de baan nopen de organisatoren echter tot het afbreken van de race.
Doordat er nog geen twee ronden gereden zijn, mag iedereen opnieuw aan de herstart deelnemen. Enkel Palmer, die de reservewagen aan zijn teamgenoot Streiff moet laten, ontbreekt op het appel. Bij de tweede start neemt Senna echter een bliksemstart en schiet van op de tweede rij naar de koppositie, gevolgd door Mansell en Piquet. Mansell wil zo snel mogelijk terug de kop, die hij door de herstart verloor, overnemen en plaatst nog in de eerste ronde zijn aanval, waarbij hij Senna buitenom wil passeren. Beide wagens raken elkaar echter en schuiven in de grindbak. De race van Senna zit er meteen op. Mansell kan zijn weg nog verderzetten, doch de Brit heeft zijn wagen beschadigd en zal uiteindelijk ook de strijd moeten staken.
Piquet leidt nu de race, doch de ene topper na de andere zal op korte tijd uitvallen met technische problemen. Nadat zowel Piquet, Berger, Alboreto als Boutsen uit de wedstrijd verdwenen zijn, rijdt wereldkampioen Alain Prost (McLaren-TAG) nu aan de leiding, voor de Benetton van Teo Fabi en de tweede McLaren van Stefan Johansson. Nadat ook Fabi vooraan nog het veld moet ruimen, staat er McLaren niets meer een dubbelzege in de weg. Andrea de Cesaris (Brabham-BMW) wordt ondanks benzinepech in de laatste ronde knap derde, voor Eddie Cheever (Arrows-Megatron), Satoru Nakajima (Lotus-Honda) en René Arnoux (Ligier-Megatron). Zowel voor Arnoux als Ligier is het de enige puntenscore van het seizoen.
Bij McLaren zijn er na afloop van de race echter niets dan blije gezichten waar te nemen. Prost wint zijn 27ste Grote Prijs, waarmee hij op de ranglijst aller tijden op gelijke hoogte komt met Jackie Stewart, en deelt zijn naaste concurrenten voor de titel een stevige tik uit. De Fransman neemt opnieuw de kop over in de WK-stand, waarin zijn eigen teamgenoot Stefan Johansson nu zelfs de tweede plaats bekleedt. De rest van de topteams, Williams en Lotus op kop, likken hun wonden. De Belgische Grote Prijs wordt in 1987 voor het laatst in het voorjaar verreden. Vanaf het volgende jaar verhuist de wedstrijd definitief naar het einde van de zomer op de kalender.
(http://img267.imageshack.us/img267/4597/nigelmansellbelgium1987.jpg)
Hier zit iemand met bewondering je stukjes te lezen. Klasse!
18 mei 2003
De A1-Ring in Spielberg ontvangt traditiegetrouw het Formule 1-circus voor de Grote Prijs van Oostenrijk. Vijfvoudig wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) heeft na een moeizaam seizoensbegin de vorm opnieuw te pakken, want na overwinningen in de twee voorgaande races neemt hij ook hier alvast de beste uitgangspositie door van polepositie te vertrekken, voor WK-leider Kimi Räikkönen (McLaren).
Na een moeizame startprocedure, die twee keer overgedaan moet worden omwille van een falende launch control bij Cristiano da Matta (Toyota), neemt de titelverdediger de bestestart, voor Juan-Pablo Montoya (Williams) en Räikkönen. Jos Verstappen (Minardi) verdwijnt al in de eerste ronde uit de race, eveneens door een haperende launch control, die de safety car doet uitrukken. Na de herstart behoudt Scumacher de leiding, doch zijn pitstop loopt helemaal in het honderd wanneer er een brandje uitbreekt bij het bijtanken. Ondanks de commotie kan de Duitser zijn weg gewoon verderzetten. Al snel neemt hij Räikkönen te grazen en op hetzelfde moment beëindigt motorpech een veelbelovende race voor Montoya.
Schumacher geeft zijn tegenstanders nog even hoop wanneer hij uitglijdt op een oliespoor uitgesmeerd door de Renault van Fernando Alonso, maar uiteindelijk is er tegen de titelverdediger vandaag geen kruid gewassen. Hij heeft zijn derde overwinning op rij niet kado gekregen, maar dat maakt zijn prestatie vandaag juist zo uitzonderlijk. Räikkönen finisht als tweede, op een zucht gevolgd door de tweede Ferrari van Barrichello. Jenson Button (BAR), David Coulthard (McLaren), Ralf Schumacher (Williams), Mark Webber (Jaguar) en Jarno Trulli (Renault) pakken de overige punten. In de WK-stand nadert Schumacher tot op twee punten van Räikkönen.
De Formule 1 komt in 2003 voor de laatste keer naar Oostenrijk. Nadien wordt de infrastructuur volledig gesloopt in het kader van een renovatie, die echter wordt stilgelegd omwille van milieuklachten door omwonenden. De toekomst van het circuit ziet er een hele tijd hopeloos uit, tot de nieuwe eigenaar Red Bull de omloop uiteindelijk in zijn oorspronkelijke staat herstelt. In 2011 opent de hernieuwde Red Bull Ring feestelijk zijn deuren. Momenteel is de DTM de grootste publiekstrekker op het circuit. Hoewel Dieter Mateschitz verklaart dat hij voorlopig geen intentie heeft om de Formule 1 terug naar Oostenrijk te halen, blijven vele fans de vingers kruisen voor een eventuele terugkeer van de omloop op de kalender.
(http://img585.imageshack.us/img585/3087/f1fansitecom2003hdwallp.jpg)
20 mei 1973
In een zoektocht naar een nieuwe thuis voor de Belgische Grote Prijs, nadat de razendsnelle omloop van Spa niet langer geschikt beschouwd wordt, strijkt het Formule 1-circus in 1973 voor het eerst in het Limburgse Zolder neer. Ondanks de grondige facelift die het circuit ondergaan heeft voor zijn Formule 1-vuurdoop, zijn er van bij aanvang niets dan negatieve geluiden te horen. De asfaltlaag blijkt immers al snel de krachten die uitgeoefend worden door de bolides niet aan te kunnen en overal verschijnen barsten in het wegdek. Even overweegt men zelfs de race maar helemaal af te gelasten, maar na enkele inderhaast uitgevoerde onderhoudswerken kan het Grand Prix-weekend uiteindelijk toch zoals gepland doorgaan.
Ronnie Peterson (Lotus) verovert in de kwalificaties uiteindelijk de beste uitgangspositie, voor Denny Hulme (McLaren), Jacky Ickx (Ferrari) en François Cevert (Tyrrell). Peterson gaat ook als leider de eerste bocht in, maar na twee ronden al neemt Cevert de kop van de wedstrijd over. De Fransman lijkt op weg naar zijn tweede zege uit zijn Formule 1-carrière, tot hij op het slechte wegdek spint en zijn vanuit de achtergrond sterk naar voren opgerukte teamgenoot Jackie Stewart moet voorlaten. De Schot laat zich niet meer verrassen en wint voor zijn Franse teamgenoot. Titelverdediger Emerson Fittipaldi, aanvankelijk in duel met Stewart, valt nog ver terug en finisht uiteindelijk als derde op bijna een volle ronde. Na hem zijn de overige punten voor Andrea de Adamich (Brabham), Niki Lauda (BRM) en Chris Amon (Tecno). Voor Lauda zijn het de eerste punten uit zijn Formule 1-carrière.
Met de tweede dubbelzege van het lopende seizoen neemt Tyrrell in het constructeurs-WK voor het eerst de leiding over van Lotus. Bij de rijders leidt Fittipaldi nog steeds het klassement, doch Stewart nadert met deze nieuwe zege tot op zeven punten van de regerend wereldkampioen. Ondanks deze moeizame start zal de omloop van Zolder vanaf 1975 de vaste thuisstek worden voor de Belgische Grote Prijs tot en met 1982. Na nog een laatste passage in 1984 verhuist de wedstrijd vanaf 1985 opnieuw definitief terug naar Spa.
(http://img402.imageshack.us/img402/835/20061127zolder1.jpg)
Zolder is echt een leuk circuit om eens op rond te rijden. Die plaats ademt gewoon geschiedenis. Ik ga meestal ook eens eventjes naar het monument van Villeneuve om eens even stil te staan bij iedereen die omgekomen is tijdens het racen.
http://www.flickr.com/photos/77606337@N02/sets/72157633169106219/
Voor de geïnteresseerden: dit zijn foto's uit 1985 toen er op zolder getest werd voor het nieuwe seizoen. Merk op dat sommige teams nog wagens uit 1984 gebruiken. Bij brabham hadden ze zelfs nog de Nr1. van vorig jaar op de wagen.
23 mei 1982
Twee weken na de dramatische gebeurtenissen in Zolder strijken de Formule 1-teams neer in Monaco voor de zesde Grote Prijs van het seizoen. Ferrari komt vooralsnog enkel met Didier Pironi aan de start, maar voor de rest is het hele deelnemersveld nagenoeg kompleet. Brabham past een uitgekiende truc toe door wereldkampioen Nelson Piquet van start te laten gaan in de 1982-wagen met BMW-turbomotor, terwijl teamgenoot Riccardo Patrese de oude wagen met atmosferische Ford Cosworth motor ter beschikking krijgt, die hier op het trage en smalle stratencircuit een stuk geschikter is dan het turbo-zorgenkindje. Een prima gok, zo blijkt na de trainingen, aangezien de Italiaan op de eerste startrij plaatsneemt naast de Renault van René Arnoux, terwijl Piquet slechts de dertiende tijd rijdt.
Bij de start is Arnoux als snelste weg, voor de Alfa Romeo van Bruno Giacomelli, de tweede Renault van Alain Prost en Patrese. Na pech van Giacomelli en een spin van Arnoux in de chicane langs het zwembad – waarbij zijn wagen onbeschadigd blijft doch zijn motor afslaat – neemt Prost de kop over, voor Patrese, en zo blijft de stand ook ongewijzigd tot enkele ronden voor de finish. Renault lijkt eindelijk te zullen zegevieren in het prinsbisdom, tot het plotseling begint te regenen en de Fransman met nog slechts drie ronden te rijden bij het uitkomen van de chicane na de tunnel aan het slippen gaan en in de vangrails crasht.
Het brengt Patrese aan de leiding, maar ook hij spint in de voorlaatste ronde van de baan. De nieuwe leider heet nu Didier Pironi, maar de Fransman valt in de laatste ronde stil zonder benzine. Andrea de Cesaris (Alfa Romeo) neemt na zijn uitvallen de kop over, maar ook hij raakt niet tot aan de finish. Terwijl zowat iedereen het overzicht kwijtgeraakt is en niemand meer weet wie nu de race gaat winnen – ook de Williams van Derek Daly komt nog droog te staan – is het uiteindelijk Riccardo Patrese, die na zijn spin terug zijn weg kon verderzetten, die als eerste door de zwart/wit-geblokte vlag begroet wordt. De Italiaan kan het zelf nauwelijks geloven, maar hij wint hier in de straten van Monaco eindelijk zijn eerste Grote Prijs.
Didier Pironi wordt uiteindelijk als tweede geklasseerd, voor de Andrea de Cesaris, het Lotus-duo Nigel Mansell/Elio de Angelis en Derek Daly. Een diep ontgoochelde Prost blijft ondanks alles de stand in het WK aanvoeren.
(http://img198.imageshack.us/img198/5361/riccardopatresemonaco19.jpg)
CitaatBBC commentator and 1976 world champion James Hunt famously commented, "Well we've got this ridiculous situation where we're all sitting by the start-finish line waiting for a winner to come past and we don't seem to be getting one!".
Wikipedia.
Zie ook http://www.youtube.com/watch?v=ExG9eNDHG9E (http://www.youtube.com/watch?v=ExG9eNDHG9E)
25 mei 1986
Wanneer het Formule 1-circus in het Belgische Spa neerstrijkt voor de vijfde wedstrijd van het seizoen 1986 is iedereen in de paddock nog steeds onder de indruk van het dodelijke ongeval van Brabham-rijder Elio de Angelis. De populaire Italiaan stierf een week eerder in het ziekenhuis van het Franse Marseille aan zijn verwondingen opgelopen bij een zware crash tijdens testritten op het Zuid-Franse Paul Ricard-circuit. Brabham vaardigt enkel Riccardo Patrese naar de race in de Ardennen af; vanaf de volgende race in Canada zal de Brit Derek Warwick het team versterken.
Al snel heeft men echter genoeg sportieve gespreksonderwerpen die de treurige proloog van het raceweekend naar de achtergrond doen verschuiven. In de eerste officiële kwalificatietraining op vrijdag staat immers een nieuwe ster op: de jonge Oostenrijker Gerhard Berger, die in zijn Benetton alle toprijders verrast en de voorlopig snelste tijd neerzet. Op zaterdag verliest hij zijn voorlopige pole dan wel aan Nelson Piquet (Williams), maar zowel Berger als zijn werkgever Benetton – dat nog maar aan de vijfde race onder deze naam bezig is – hebben de gevestigde orde voor het eerst tegen de schenen gestampt.
Berger kan op zondag echter niet lang van zijn riante uitgangspositie op de eerste rij genieten: in de eerste doortocht in de Source-haarspeldbocht, vlak na de start, wordt hij door de Lotus van Ayrton Senna en de McLaren van Alain Prost in de tang genomen. Zowel de Oostenrijker als de Fransman komen hierbij dwars te staan en moeten met lede ogen toezien hoe het hele veld hen passeert. Beiden kunnen uiteindelijk hun weg vervolgen, maar alle kansen op een dichte ereplaats of zelfs beter zijn meteen verkeken.
Vooraan neemt Nelson Piquet ondertussen autoritair het commando, terwijl achter hem de volgorde door de chaos bij de start flink door elkaar gehusseld is. Na een paar ronden valt de wedstrijd echter stilaan weer in de plooi en leidt de Braziliaanse tweevoudige wereldkampioen voor Ayrton Senna, Nigel Mansell in de tweede Williams – ondanks een spin in de Bus Stop-chicane – en het Ferrari-duo Stefan Johansson en Michele Alboreto. Piquet lijkt op weg naar een gemakkelijke zege, tot zijn motor na een vijftiental ronden plots de geest geeft. Senna en – dankzij de pitstops – Johansson leiden vervolgens kort de dans, maar beiden zijn uiteindelijk geen partij voor Mansell, die de kop overneemt en zijn eerste zege van het seizoen behaalt, voor Senna, Johansson, Alboreto, Jacques Laffite (Ligier) en Prost, die uit zijn achtervolgingsrace uiteindelijk nog één puntje weet te scoren. De wereldkampioen verliest op de koop toe ook nog opnieuw de leiding in de WK-stand aan Senna.
De Belgische Grote Prijs van 1986 is de laatste voor de Zwitser Marc Surer (Arrows). Kort nadien wordt hij het slachtoffer van een zware crash in de Duitse Hessenrally, wanneer hij in zijn Ford RS200 Groep B met hoge snelheid van de baan geraakt en tegen een boom te pletter slaat, waarbij zijn wagen in brand vliegt. Navigator Michel Wyder sterft in de vlammen, Surer zelf wordt ternauwernood gered. Hij heeft echter zware brandwonden opgelopen, die het einde van zijn racecarrière betekenen. Momenteel is hij nog steeds actief als Formule 1-commentator.
(http://img9.imageshack.us/img9/8594/gerhardberger1986belgia.jpg)
29 mei 1994
Op het Circuit de Catalunya nabij Barcelona wordt de Grote Prijs van Spanje verreden, de vijfde wedstrijd van het seizoen. Na de dramatische ongevallen in de vorige races in Imola en Monaco en de daaruit voortvloeiende heroprichting van de GPDA – de Grand Prix Drivers Association – worden hier in Spanje nieuwe maatregelen toegepast die de veiligheid op de circuits moeten verhogen en ongevallen moeten voorkomen. Hier wordt concreet op het snelle stuk voorafgaand aan de La Caixa-bocht een tijdelijke, uit bandenmuren bestaande chicane aangelegd om de snelheid te verlagen. Deze potsierlijke oplossing met tijdelijke chicanes zal ook op nog andere circuits navolging krijgen voor de rest van het seizoen, met het oog op een definitieve en meer galante oplossing voor 1995.
Het kan echter niet verhinderen dat ook dit Grand Prix-weekend ontsierd wordt door een zwaar ongeval, wanneer de Italiaan Andrea Montermini (Simtek) in de trainingen zwaar crasht op de lange rechte lijn voor start en finish. Montermini, ironisch genoeg de opvolger van de in Imola dodelijk verongelukte Roland Ratzenberger, loopt bij de crash een voetbreuk op en is meteen uitgeschakeld. De Portugees Pedro Lamy (Lotus) haalt zelfs het weekeinde niet: bij een zware crash tijdens testritten op Silverstone breekt hij beide benen, waarna hij vervangen wordt door de bij Lotus teruggekeerde Alessandro Zanardi. Ook Williams presenteert in Barcelona eindelijk de langverwachte opvolger voor Ayrton Senna: de jonge Schot David Coulthard, voordien testcoureur bij het team, zal voortaan de tweede wagen besturen. Voor zijn debuut kwalificeert hij zich als negende, doch hij zal de wedstrijd niet uitrijden.
Op het sportieve vlak lijkt de Spaanse Grote Prijs aanvankelijk een doorslagje te worden van de eerste vier wedstrijden van het seizoen: Michael Schumacher (Benetton) pakt de pole en lijkt, ondanks knap weerwerk van Mika Häkkinen (McLaren) in de beginfase, op een nieuwe zege af te stevenen. Damon Hill (Williams) geeft zich deze keer echter niet gewonnen en blijft aanklampen. Een technisch probleem bij Schumacher, wiens versnellingsbak halverwege de race plotseling in vijfde versnelling geblokkeerd blijft, zorgt uiteindelijk voor de beslissing. Hill rijdt naar de overwinning en bezorgt het Williams-team zo een bijzonder emotionele zege, de eerste na de dood van Senna en ook de driehonderdste voor bandenleverancier Goodyear.
Schumacher, die ondanks zijn schakelproblemen erin slaagt zijn wagen aan de praat te houden – inclusief een pitstop waarbij hij zich vanuit vijfde versnelling terug op gang trekt – wordt voor het eerst dit seizoen verslagen en eindigt als tweede. Mark Blundell (Tyrrell) wordt een verrassende derde en bezorgt motorenbouwer Yamaha zijn eerste podiumplaats, de resterende punten zijn voor Jean Alesi (Ferrari), Pierluigi Martini (Minardi) en de uit schorsing teruggekeerde Eddie Irvine (Jordan). In de WK-stand leidt Schumacher nog steeds autoritair met 46 punten, voor Hill met 17 en Gerhard Berger (Ferrari) met 10.
(http://img600.imageshack.us/img600/7290/willcoulbarc1994470313.jpg)
De nieuwe Williams-rijder David Coulthard
31 mei 1992
Tot een kleine tien ronden voor het einde van de Grote Prijs van Monaco ziet alles er nog perfect uit voor Nigel Mansell: de Brit, die in zijn ongenaakbare Williams reeds de eerste vijf wedstrijden van het seizoen won, lijkt hier in de straten van het prinsbisdom op weg om met de vingers in de neus nummer zes binnen te halen. Het zou meteen ook zijn eerste overwinning in Monaco zijn, en eindelijk de langverwachte eerste zege voor motorenbouwer Renault op het stratencircuit. Mansell, die vanop pole vertrok, wordt op ruime afstand gevolgd door titelverdediger Ayrton Senna, die weliswaar bij de start tweede Williams-man Riccardo Patrese verraste en naar de tweede plaats oprukte, maar net zoals in de vorige wedstrijden weet de Braziliaan geen vuist te maken in zijn dit jaar te licht uitgevallen McLaren.
Tot Mansell plotseling, met een straat voorsprong, vertraagt en de pits binnenrijdt. Zijn wagen voelt plotsling ongemakkelijk aan. Een lekke band? De WK-leider besluit het zekere voor het onzekere te nemen en gaat voor een bandenwissel. Wanneer hij terug de baan opkomt, is Senna hem echter voorbij. Mansell steekt een tandje bij en zit al snel weer in de kielzog van de titelverdediger. Maar hem inhalen blijkt een ander paar mouwen. Op de smalle omloop, waar passeren zo al moeilijk is, maakt Senna zich nog eens extra breed. Hoezeer Mansell ook aandringt en wat hij ook doet, hij raakt niet aan zijn grote opponent voorbij. Het duo schrijft de laatste ronden van de wedstrijd Formule 1-geschiedenis met een adembenemende tweestrijd, die uiteindelijk met nipt verschil door Senna gewonnen wordt.
Voor de Braziliaan is het de vijfde overwinning in de straten van Monaco, waarmee hij op gelijke hoogte komt met de legendarische Graham Hill. Mansell wordt tweede en Renault moet zijn eerste zege in Monaco opnieuw maar eens uitstellen. Riccardo Patrese pakt de laatste podiumplaats, voor Michael Schumacher en Martin Brundle (Benetton) en Bertrand Gachot (Larrousse). De Braziliaan Roberto Moreno zorgt achterin het veld voor sensatie door het kleine Andrea Moda-team zijn eerste en enige Grand Prix-start uit zijn bestaan te bezorgen. In de WK-stand blijft Mansell ondanks zijn kleine misstap ruimschoots aan de leiding: met 56 punten heeft hij er exact dubbel zoveel als zijn teamgenoot Patrese.
(http://img515.imageshack.us/img515/8049/800pxayrtonsenna1992mon.jpg)
2 juni 1996
Michael Schumacher (Ferrari) wint op het Circuit de Catalunya nabij Barcelona de Grote Prijs van Spanje. Voor de tweevoudige wereldkampioen is het de eerste overwinning van het seizoen en meteen ook zijn eerste sedert hij Benetton inwisselde voor de Scuderia. De Duitser bewijst op een totaal verregend parcours zijn absolute klasse, waar anderen falen. Pole-man Damon Hill (Williams), die vier van de eerste zes races won, gaat in de regen in de fout en crasht uit de race, net als een hoop andere coureurs: uiteindelijk zullen slechts zes van de twintig gestarte wagens de finish halen. Iedereen die over de eindstreep komt, scoort dus punten.
Na Schumacher zijn dat Jean Alesi (Benetton), Jacques Villeneuve (Williams), Heinz-Harald Frentzen (Sauber) – die zich hiermee knap revancheert voor een flinke crash in de warm-up, Mika Häkkinen (McLaren) en Pedro Diniz (Ligier). De Braziliaan scoort zijn eerste WK-punt uit zijn carrière en poetst daarmee zijn fletse imago van paydriver flink op. Jos Verstappen (Arrows) rijdt lange tijd in de punten en heeft uitzicht op een mooie vijfde plaats, tot ook hij van de baan vliegt.
Maar er is niemand die ook maar in de buurt komt van Michael Schumacher. De Duitser start vanop de derde plaats, maar na twaalf ronden heeft hij de kop van de race al te pakken. Alesi, zelf ook niet bepaald een doetje in de regen, is kansloos en de wereldkampioen ontketent op een spekgladde baan al zijn duivels, waarbij hij op bepaalde momenten tot vier seconden per ronden sneller is dan de concurrentie. Schumi rijdt zo naar een historische zege: zijn eerste voor Ferrari is misschien wel de mooiste uit de 91 overwinningen die hij in zijn hele Formule 1-loopbaan behaalt.
(http://img211.imageshack.us/img211/3586/finishformula1grandprix.jpg)
Citaat van: SDG op 02 juni 2013 - 10:32:05
2 juni 1996
Michael Schumacher (Ferrari) wint op het Circuit de Catalunya nabij Barcelona de Grote Prijs van Spanje. Voor de tweevoudige wereldkampioen is het de eerste overwinning van het seizoen en meteen ook zijn eerste sedert hij Benetton inwisselde voor de Scuderia. De Duitser bewijst op een totaal verregend parcours zijn absolute klasse, waar anderen falen. Pole-man Damon Hill (Williams), die vier van de eerste zes races won, gaat in de regen in de fout en crasht uit de race, net als een hoop andere coureurs: uiteindelijk zullen slechts zes van de twintig gestarte wagens de finish halen. Iedereen die over de eindstreep komt, scoort dus punten.
Na Schumacher zijn dat Jean Alesi (Benetton), Jacques Villeneuve (Williams), Heinz-Harald Frentzen (Sauber) – die zich hiermee knap revancheert voor een flinke crash in de warm-up, Mika Häkkinen (McLaren) en Pedro Diniz (Ligier). De Braziliaan scoort zijn eerste WK-punt uit zijn carrière en poetst daarmee zijn fletse imago van paydriver flink op. Jos Verstappen (Arrows) rijdt lange tijd in de punten en heeft uitzicht op een mooie vijfde plaats, tot ook hij van de baan vliegt.
Maar er is niemand die ook maar in de buurt komt van Michael Schumacher. De Duitser start vanop de derde plaats, maar na twaalf ronden heeft hij de kop van de race al te pakken. Alesi, zelf ook niet bepaald een doetje in de regen, is kansloos en de wereldkampioen ontketent op een spekgladde baan al zijn duivels, waarbij hij op bepaalde momenten tot vier seconden per ronden sneller is dan de concurrentie. Schumi rijdt zo naar een historische zege: zijn eerste voor Ferrari is misschien wel de mooiste uit de 91 overwinningen die hij in zijn hele Formule 1-loopbaan behaalt.
(http://img211.imageshack.us/img211/3586/finishformula1grandprix.jpg)
Schijnbaar reed hij tijdens die race, halverwege de race nog maar op 8 of 9 van zijn 10 cilinders.
Misschien heeft dat m wel wat geholpen...
Citaat van: Matthijs op 02 juni 2013 - 16:07:33
Misschien heeft dat m wel wat geholpen...
Dat weet ik niet, sowieso was Schumacher toen gewoon ongenaakbaar.
Die Ferrari was op dat moment helemaal nog niet zo goed.
Jammer dat Verstappen in die race trouwens een bijna zekere 5e plaats weg gooide....
Naderhand liet hij weten concentratie wellicht wat te zijn verloren omdat hij hoge nood had ;)
Die Ferrari was qua snelheid een prima auto, maar het ding was over het hele seizoen genomen een van de minst betrouwbare bouwsels. Vooral Irvine heeft daar race na race last van gehad. Dieptepunt was Magny-Cours, waarin de motor van Schumacher al in de opwarmronde de geest gaf, en Irvine vanaf de 22e startplek niet verder kwam dan vijf rondjes.
De Williams van dat jaar was stukken sneller hoor ;) Vooral in het begin..
Aan het einde van het jaar. Spa/ Monza kwam Ferrari na enkele updates pas op dreef.
Ik noem de Ferrari een prima auto, niet een snellere auto dan de Williams. De FW18 was ongekend. Op betrouwbaarheid kon Benetton wel redelijk meerijden, maar dat was het wel. :)
Citaat van: Jehoentelaar op 07 juni 2013 - 12:32:52
Ik noem de Ferrari een prima auto, niet een snellere auto dan de Williams. De FW18 was ongekend. Op betrouwbaarheid kon Benetton wel redelijk meerijden, maar dat was het wel. :)
Eens :)
Toch vond ik 1996 een mooi seizoen.
Citaat van: gloudiesaurus op 06 juni 2013 - 23:53:49
Citaat van: Matthijs op 02 juni 2013 - 16:07:33
Misschien heeft dat m wel wat geholpen...
Dat weet ik niet, sowieso was Schumacher toen gewoon ongenaakbaar.
Die Ferrari was op dat moment helemaal nog niet zo goed.
Jammer dat Verstappen in die race trouwens een bijna zekere 5e plaats weg gooide....
Naderhand liet hij weten concentratie wellicht wat te zijn verloren omdat hij hoge nood had ;)
Dan was de la Rosa 'minder netjes' die liet het gewoon lopen... :P ...Zo las ik dat ooit.
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_11_juni_1939/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_11_juni_1939/)
Sir John Young Stewart, geboren 11 juni 1939 te Milton in het raadsgebied West Dunbartonshire (http://nl.wikipedia.org/wiki/West_Dunbartonshire), beter bekend als Jackie Stewart, en met bijnaam The Flying Scot, is drievoudig wereldkampioen [1969, 1971 en 1973] en Schots Formule-1 coureur.
Jackie kwam al snel in contact met auto's toen hij als leerling-monteur werkte in Dumbuck Garage, in Milton, een familiebedrijfje. De Stewarts waren er Jaguar-dealers en hadden er een goed draaiende zaak. Jackies vader was motocoureur en z'n broer, Jimmy, was ook coureur, die plaatselijk al wat bekendheid kreeg.
Jackie ging in 1963 in op een aanbieding van Barry Filer, een klant in zijn ouders' garage, om te testen in een aantal van zijn wagens in Oulton Park. Stewart verblufte alles en iedereen. Ken Tyrrell kreeg al snel lucht van Jackie, en nam contact op met Jimmy om te horen of zijn jongere broer interesse had in een try-out voor het Formula Junior-team. Jackie ging erop in en nam de wagen over waar Bruce McLaren mee aan het testen was. McLaren was toen al een ervaren Formule-1 coureur en de nieuwe Cooper F3 was een zeer competitieve auto in zijn categorie. Al gauw reed Stewart snellere ronden dan McLaren, waarop McLaren terug in de wagen kroop om nog snellere ronden neer te zetten. Maar opnieuw zette Stewart snellere rondes neer en Tyrrell wilde hem bij het team. Dit was het begin van een prachtige samenwerking die hem naar de absolute wereldtop zou leiden.
Bedankt om het even over te nemen, Franky! :)
Citaat van: SDG op 11 juni 2013 - 17:47:29
Bedankt om het even over te nemen, Franky! :)
;)
20 juni 2004
Regerend wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) behaalt in de Amerikaanse Grote Prijs op Indianapolis alweer zijn achtste zege uit negen wedstrijden, voor zijn teamgenoot Rubens Barrichello. De Braziliaan pakt op de 'Brickyard' de pole en is ook als snelste weg, maar bij de herstart na een safetycarfase, veroorzaakt door een startcrash die meteen vier rijders elimineert – Gianmaria Bruni (Minardi), Giorgio Pantano (Jordan), Felipe Massa (Sauber) en Christian Klien (Jaguar) – schiet zijn Duitse kopman door naar de kop.
De in derde positie rijdende Fernando Alonso (Renault) is de volgende die uit de wedstrijd crasht, door aan het einde van het rechte stuk met een lekke band in de muur te glijden. De Spanjaard komt evenwel met de schrik vrij, wat echter niet kan gezegd worden van Ralf Schumacher (Williams), die eveneens omwille van een lekke band enkele ronden later bij het uitkomen van de kombocht voor start en finish met hoge snelheid zwaar in de muur crasht en midden op de baan tot stilstand komt. De hulpdiensten hebben tijdens de nieuwe safetycarfase die hierdoor afgeroepen wordt verschillende ronden nodig om de ongelukkige coureur uit zijn benarde positie te bevrijden. De jongste Schumacher loopt bij het ongeluk twee gebroken ruggenwervels op en zal verschillende maanden buiten strijd zijn.
Williams moet de kelk in de wedstrijd tot op de bodem ledigen wanneer Juan-Pablo Montoya de zwarte vlag krijgt voor het overstappen in de reservewagen na de toegestane tijdslimiet, wanneer hij vlak voor de start van de opwarmronde een probleem heeft met zijn wedstrijdwagen. Vooraan is er nog een korte strijd tussen beide Ferrari's, die uiteindelijk bij de laatste reeks pitstops in het voordeel van de titelverdediger beslist wordt. Achter hen wordt Takuma Sato (BAR) knap derde. Voor de Japanner is het zijn eerste – en achteraf gezien ook enige – podium uit zijn Formule 1-carrière. Teamgenoot Jenson Button, tot nu toe de revelatie van het seizoen, is minder fortuinlijk en moet voor het eerst dit jaar opgeven.
Uiteindelijk zullen slechts acht wagens de finish bereiken, zodat iedereen die de eindstreep haalt ook punten pakt. Na Sato zijn dat nog Jarno Trulli (Renault), Olivier Panis (Toyota), het alweer teleurstellende McLaren-duo Kimi Räikkönen en David Coulthard en tot slot Zsolt Baumgartner (Minardi). De Hongaar bezorgt met zijn enige puntenfinish uit zijn carrière zijn werkgever het enige punt van het seizoen.
(http://img203.imageshack.us/img203/5730/bifp.jpg)
21 juni 1970
Jochen Rindt wint op het circuit van Zandvoort de Grote Prijs van Nederland. De Oostenrijker, die zijn tweede overwinning van het seizoen behaalt, zegeviert voor de eerste keer in de nieuwe, revolutionaire Lotus 72, die met zijn spitse, aerodynamische uitzicht de blauwdruk zal vormen voor de Formule 1-wagen van de toekomst.
Rindt, die tevens vanop de pole start, moet bij de start nog de Ferrari van Jacky Ickx voorlaten, maar al snel neemt de Lotus-rijder opnieuw het commando om naar een vlotte zege te rijden, voor Jackie Stewart (March), Ickx, de debuterende Zwitser Clay Regazzoni (Ferrari), Jean-Pierre Beltoise (Matra) en John Surtees (McLaren). De Fransman François Cevert maakt in een Matra eveneens zijn Formule 1-debuut, als de nieuwe teamgenoot van Jackie Stewart. Bij McLaren maakt de Amerikaan Dan Gurney een comeback, als vervanger van de enkele weken daarvoor tragisch verongelukte Bruce McLaren.
Op Zandvoort beleeft de Formule 1 zijn tweede drama van het seizoen, wanneer de Brit Piers Courage (De Tomaso) dodelijk verongelukt. Na een zware crash vliegt de wagen van de coureur in brand. Het magnesium bodywork, bedoeld om de auto lichter te maken, brandt als een toorts en alle hulp komt te laat: de ongelukkige rijder verbrandt levend in zijn bolide. Teambaas Frank Williams omschrijft het verlies van zijn coureur en persoonlijke vriend Courage nu nog steeds als 'het zwartste moment uit mijn autosportloopbaan'.
(http://img521.imageshack.us/img521/5093/jd6a.jpg)
22 juni 2008
Op de omloop van Magny-Cours wordt de Grote Prijs van Frankrijk verreden, de achtste race van het seizoen. Na tegenvallende resultaten in de vorige twee wedstrijden in Monaco en Canada is Ferrari erop gebrand om hier op Franse bodem weerwraak te nemen. Titelverdediger Kimi Räikkönen en Felipe Massa laten in de kwalificaties al hun intenties blijken en bezetten de eerste startrij, voor Fernando Alonso (Renault). Robert Kubica (Sauber/BMW), die na zijn overwinning in Montréal de verrassende leider is in de WK-stand, klokt slechts de zevende tijd.
McLaren-rijders Lewis Hamilton en Heikki Kovalainen, die aanvankelijk respectievelijk de derde en zesde trainingstijd rijden, krijgen net als Nico Rosberg (Williams) een gridstraf opgelegd – Hamilton en Rosberg voor hun aandeel in de botsing in de pitstraat in Canada, Kovalainen omdat hij in de trainingen Mark Webber (Red Bull) blokkeert – zodat de Pool uiteindelijk toch nog als vijfde kan starten.
Bij de start zijn de beide Ferrari's het snelste weg, voor Jarno Trulli (Toyota), Alonso en Kubica, terwijl Hamilton zich vanuit de achtergrond naar voren probeert te werken. Het afsnijden van een bocht bij een inhaalmaneuver op Sebastian Vettel (Toro Rosso) levert hem echter een drive-through op, waardoor hij terugvalt en uiteindelijk een verloren race buiten de punten zal rijden. Alonso, die licht gestart is, komt als eerste de pit binnen maar zal zijn wedstrijdstrategie niet kunnen verzilveren. Na zijn pitstop valt hij vooraan definitief weg.
Vooraan laten de Ferrari-rijders het niet aan hun hart komen. Räikkönen lijkt op weg naar een eenvoudige overwinning, tot een van de uitlaatpijpen op zijn auto afbreekt, met vermogensverlies als gevolg. Massa kan zo de leiding overnemen en uiteindelijk naar de zege rijden. De wereldkampioen weet alsnog de tweede plaats te redden. Achter hen is er nog een felle strijd voor de laatste podiumplek tussen Trulli en Kovalainen, die uiteindelijk door de Italiaan gewonnen wordt. Een prima opsteker voor Toyota, dat zijn eerste podiumplaats in meer dan twee jaar scoort en zo een passend eerbetoon biedt aan ex-teambaas Ove Andersson, die een tiental dagen voor de Grote Prijs verongelukt bij een historische rally in Zuid-Afrika.
Kovalainen, Kubica, Webber en de beide Renaults van Nelson Piquet Jr. en Alonso pakken de resterende punten. Door zijn zege neemt Massa meteen ook de leiding over in de WK-stand. De Formule 1 komt in 2008 voorlopig voor de laatste keer naar Frankrijk. Plannen voor een nieuw circuit in de buurt van Parijs zullen omwille van de economische recessie nooit uitgevoerd worden. Nadien wordt een terugkeer naar de klassieke omloop van Paul Ricard overwogen, maar ook dit vindt tot op heden geen doorgang.
(http://img69.imageshack.us/img69/5167/hqvj.jpg)
Kimi Räikkönen verliest de zege door een afgebroken uitlaat
23 juni 1985
In het Amerikaanse Detroit vindt de Grote Prijs van de Verenigde Staten plaats. Na het verdwijnen van de races in Las Vegas, Long Beach en Dallas is de wedstrijd in 'Motor City' vanaf 1985 nog de enige Formule 1-race in de VS. In de kwalificaties is Ayrton Senna (Lotus) weer eens oppermachtig. De Braziliaan pakt zijn vierde pole van het seizoen, voor Nigel Mansell (Williams), Michele Alboreto (Ferrari), Alain Prost (McLaren) en Keke Rosberg (Williams).
Bij de start is Mansell het snelste weg, maar Senna weet al na een paar bochten de eerste plaats terug te pakken. Lang duurt zijn vreugde echter niet, want na een zevental ronden moet de Lotus-coureur de eerste keer de pit opzoeken voor verse banden. Rosberg, die uitstekend gestart is en nog in de eerste ronde naar de tweede plaats oprukt, neemt de leiding over en hij zal deze niet meer afstaan. Achter hem crashen zowel Mansell, Senna als Prost uit de wedstrijd, maar de Fin krijgt het zelf ook nog moeilijk omwille van een stuk papier dat door zijn radiator opgezogen wordt en de luchttoevoer blokkeert. Een extra pitstop om het euvel te verhelpen brengt Stefan Johansson (Ferrari) tot vlak achter hem, maar transmissieproblemen werpen de Zweed uiteindelijk nog ver terug.
Rosberg wint uiteindelijk met bijna een minuut voorsprong op Johansson – die zijn tweede tweede plaats in één week scoort, Alboreto – die zijn leidersplaats in de WK-stand verstevigt, Stefan Bellof (Tyrrell) – die de klassieke atmosferische Ford Cosworth-drielitermotor de laatste puntenfinish uit zijn bestaan bezorgt, Elio de Angelis (Lotus) – die als enige coureur in alle races tot nu toe punten gescoord heeft – en Nelson Piquet (Brabham). De tweevoudige wereldkampioen scoort in Detroit pas zijn eerste punt van het seizoen. Voor Keke Rosberg krijgt het succesvolle weekend nog een leuk staartje wanneer hij vier dagen later vader wordt van een zoon die luistert naar de naam Nico.
(http://img694.imageshack.us/img694/7387/en7f.jpg)
Scandinavisch onderonsje in Detroit: Keke Rosberg wint voor Stefan Johansson
Gisteren twintig jaar dood... Eén van de meest kleurrijke kampioenen: James Hunt.
(http://i.dailymail.co.uk/i/pix/2013/06/14/article-0-1A513397000005DC-846_470x423.jpg)
(http://i.dailymail.co.uk/i/pix/2013/06/14/article-0-00D7B76C00000190-299_964x546.jpg)
(http://i.dailymail.co.uk/i/pix/2013/06/14/article-2341894-1A5238F2000005DC-180_964x460.jpg)
25 juni 2006
Op het Circuit Gilles Villeneuve in Montréal wordt de Grote Prijs van Canada verreden. WK-leider Fernando Alonso (Renault) slaat een nieuwe dubbelslag: hij pakt op zaterdag de pole en op zondag rijdt hij naar een nieuwe zege, zijn zesde al van het lopende seizoen én de honderdste voor bandenfabrikant Michelin.
Bij de start is de titelverdediger ook als eerste weg, voor Kimi Räikkönen (McLaren), die in de spurt naar de eerste bocht tweede Renault-man Giancarlo Fisichella te snel af is. Dit ondanks een te snelle start van de Italiaan, die hem ook nog eens een drive-through oplevert. Tweede McLaren-rijder Juan-Pablo Montoya komt in de tweede ronde in botsing met Nico Rosberg (Williams), wat voor de Duitser meteen het einde van de race betekent, terwijl ook beide Midland-rijders Christijan Albers en Tiago Monteiro in elkaar haken. Na de safetycar die beide botsingen met zich meebrengt gaat Alonso op zijn elan verder en weet het duel uiteindelijk in zijn voordeel te beslechten.
Michael Schumacher (Ferrari), die een slechte start kent, weet zich nog fraai op te werken naar de tweede plaats, voor Räikkönen, Fisichella, Felipe Massa (Ferrari), Jarno Trulli (Toyota), Nick Heidfeld (BMW Sauber) en David Coulthard (Red Bull). Thuisrijder Jacques Villeneuve (BMW Sauber) rijdt een prima wedstrijd tot hij in de slotfase in de muur belandt, wat voor nog een safetycarfase zorgt. In de tussenstand heeft Alonso halverwege het seizoen een indrukwekkende 84 op 90, voor Michael Schumacher (59) en Räikkönen (39).
(http://img19.imageshack.us/img19/1576/etz9.jpg)
27 juni 2010
Sebastian Vettel (Red Bull) wint in het Spaanse Valencia de Europese Grote Prijs. De Duitser pakt de polepositie en rijdt van start tot finish aan de leiding. De derde race die op het stratencircuit in Valencia verreden wordt is net als de twee vorige een saaie bedoening met nauwelijks inhaalmaneuvers.
Het enige spektakel komt er na een tiental ronden, wanneer Vettel's teamgenoot Mark Webber, die na een slechte start een vroege pitstop maakt, de Lotus van Heikki Kovalainen wil passeren. Het inhaalmaneuver loopt totaal verkeerd af: de Red Bull wordt op de achterwielen van de Lotus gelanceerd, maakt in de lucht een salto, landt ondersteboven terug op de baan, slaat terug om en schuift vervolgens met hoge snelheid in de bandenmuur, waar hij zijn vernietigende tocht met een geweldige klap beëindigt. Tot eenieders verbazing en opluchting kruipt de Australiër ongedeerd uit het wrak.
Bij de safetycarfase die hierop volgt, passeert Lewis Hamilton (McLaren) op het nippertje en onterecht de safetycar die op dat moment net de pitstraat uitrijdt, tot groot ongenoegen van thuisrijder Fernando Alonso (Ferrari). De Brit kan zo zonder plaatsverlies zijn pitstop afwerken, in tegenstelling tot Alonso, die in het middenveld terechtkomt. Bij de herstart kunnen Vettel en Hamilton bovendien profiteren van rugdekking geboden door de Sauber van Kamui Kobayashi, die nog geen pitstop maakte en nu ineens in derde positie rondrijdt. Wanneer de Japanner eindelijk zijn pit opzoekt, is het kalf voor de achterliggers al lang verdronken.
De 'stop and go'-penalty die Hamilton opgelegd wordt voor zijn fout eerder in de race heeft zo geen enkel effect meer. Vettel en Hamilton gaan in deze volgorde door de finish, de resterende punten zijn voor Jenson Button (McLaren), Rubens Barrichello (Williams), Robert Kubica (Renault), Adrian Sutil (Force India), Kobayashi, Alonso, Sébastien Buemi (Toro Rosso) en Nico Rosberg (Mercedes). In de WK-stand behoudt Hamilton de leiding, voor Button. Vettel is nu derde.
(http://img32.imageshack.us/img32/1299/hlv9.jpg)
Mark Webber zweeft door het luchtruim
28 juni 1998
Op het circuit van Magny-Cours wordt de Grote Prijs van Frankrijk verreden. WK-leider Mika Häkkinen (McLaren) pakt de pole met een zucht voorsprong op zijn grote uitdager, Michael Schumacher (Ferrari). Bij Stewart maakt Jos Verstappen zijn rentree, als vervanger van de tegenvallende Deen Jan Magnussen.
Doordat de Nederlander bij de start niet van zijn plaats weggeraakt, komt er een herstart. Hierbij is Schumacher als snelste weg voor zijn teamgenoot Eddie Irvine, die zo meteen een buffer kan vormen tegenover Häkkinen. Wanneer de Fin na een twintigtal ronden eindelijk zijn inhaalmaneuver inzet, spint hij echter achterstevoren en valt terug naar de vierde plaats, na zijn eigen teamgenoot David Coulthard. Het is uiteindelijk de Schot die Irvine de tweede plaats afhandig maakt, maar een totaal mislukte pitstop door een probleem met de brandstofslang werpt hem ver terug.
Ferrari scoort zo uiteindelijk een dubbelzege, de eerste pas voor de Scuderia sedert 1990 alweer. Schumacher behaalt zijn dertigste overwinning uit zijn carrière, voor Irvine, Häkkinen, titelverdediger Jacques Villeneuve (Williams), Alexander Wurz (Benetton) en Coulthard. In de WK-stand nadert Schumacher tot op zes punten van Häkkinen.
(http://img194.imageshack.us/img194/9164/lfju.jpg)
De rentree van Jos Verstappen kent een valse start
Wat had Verstappen toch een mooie helm... Zal wel door het rood-wit-blauw komen dat ik dat vind.
Jammer het avontuur bij Stewart liep op niks uit. Onbetrouwbare auto, team dat niet meer wilde investeren.
In Frankrijk toen begon het veelbelovend, Verstappen bleef in de kwalificatie meteen Barrichello voor.
Hij had toen op Spa goede puntenkansen (die bizarre race was dat die Damon Hill won in een Jordan). Maar toen plofte die verrekte Ford motor weer >:(
Met Footwork in 1996 had hij ook helemaal geen gekke auto, maar de veel te zwakke en manke V8 gooide telkens weer roet in het eten voor punten. Alleen in Argentinië had hij een keer mazzel dat de race zijn kant op viel, en dat de boel niet in elkaar zakte.
Citaat van: gloudiesaurus op 28 juni 2013 - 22:12:10
Jammer het avontuur bij Stewart liep op niks uit. Onbetrouwbare auto, team dat niet meer wilde investeren.
In Frankrijk toen begon het veelbelovend, Verstappen bleef in de kwalificatie meteen Barrichello voor.
Ach, zo bleef Hakkinen in diens eerst McLaren-kwali ook meteen Senna voor, dat zegt uiteindelijk niet zo heel veel ;).
2 juli 2006
Michael Schumacher (Ferrari) wint in Indianapolis de Grote Prijs van de Verenigde Staten. Voor de Ferrari-kopman is het al zijn vijfde overwinning op de 'Brickyard', waarvan de vierde op rij sedert 2003. De zevenvoudige wereldkampioen en zijn teamgenoot Felipe Massa bezetten de eerste startrij en samen rijden ze ook naar een dubbelzege, de eerste voor Ferrari dit seizoen.
Titelverdediger Fernando Alonso (Renault), die tot nu toe een haast perfect parcours aflegde in 2006, moet hier op Indy duidelijk zijn meerdere erkennen in de Scuderia: hij rijdt slechts de vijfde trainingstijd en finisht ook op die positie aan de finish, na de beide Ferrari's, zijn eigen teamgenoot Giancarlo Fisichella en Jarno Trulli (Toyota). Rubens Barrichello (Honda), David Coulthard (Red Bull) en Vitantonio Liuzzi (Toro Rosso) pakken de resterende punten. Voor Toro Rosso, de opvolger van Minardi, is het de eerste puntenfinish uit zijn bestaan.
Na hen haalt enkel Nico Rosberg (Williams) de finish. Het hoge aantal uitvallers komt vooral op conto van een chaotische startronde, waarbij in twee verschillende crashes maar liefst zeven rijders geëlimineerd worden. Het spectaculairste ongeval is er een tussen de McLaren's van Kimi Räikkönen en Juan Pablo Montoya, de Honda van Jenson Button en de BMW van Nick Heidfeld. Laatstgenoemde maakt een aantal angstwekkende koprollen, maar komt met de schrik vrij.
In de WK-stand nadert Schumacher nu tot op 19 punten van Alonso. De Amerikaanse Grote Prijs van 2006 is de laatste voor Juan Pablo Montoya. De Colombiaanse oud-Indycar-kampioen en Indy 500-winnaar stapte in 2001 met veel bombarie bij Williams – waar hij voordien al testrijder was – binnen in de Formule 1. Hoewel hij verschillende races wist te winnen en in 2003 tot in de voorlaatste race meespeelde in de titelstrijd, wist hij de hoge verwachtingen noch bij Williams, noch bij McLaren nooit echt helemaal waar te maken.
Wanneer Montoya, Formule 1-moe aan het worden, zijn overstap naar het NASCAR-kampioenschap voor 2007 aankondigt, besluit Ron Dennis niet te wachten tot het einde van het seizoen. Na de race op Indianapolis mag de Colombiaan zijn koffers pakken; voor de rest van het seizoen wordt hij vervangen door testrijder Pedro de la Rosa. Een kleurrijk figuur verdwijnt zo via de achterdeur uit de Formule 1.
(http://img855.imageshack.us/img855/6527/13hk.jpg)
Laatste Formule 1-start voor Juan Pablo Montoya
En dat, was echt heel jammerrrr....
Zonde inderdaad. In NASCAR krijgt hij het nu ook maar niet voor elkaar.
Hoezo "ook maar niet" ??
In F3000 won hij meermaals 'n race en pakte hij als rooky de titel.
In Cart schreef hij, wederom als rooky, meerdere races, de titel en de Indy 500 op zijn naam.
En ook in de F1 won hij met regelmaat en was hij de nachtmerrie van de ongenaakbare Schumacher.
Volgens mij kun je dan niet echt stellen dat hij 't niet voor elkaar kreeg. ::)
Sorry dat ik niet altijd precies op alle woordjes let.
Tsja .... kom niet aan Juan-Pablo hé! ;) :P :D
Iemand met historisch besef zou hem nou eens moeten vertellen zich op LeMans te gaan richten. Aangezien hij de GP van Monaco en de Indy 500 reeds gewonnen heeft, zou hij na Graham Hill dus de tweede kunnen worden die de Triple Crown wint. Hij is al op 2/3e.
4 juli 1976
Op de eerste zondag van juli trekt het Formule 1-circus naar Frankrijk, naar het snelle circuit Paul Ricard in de Provence. De tweestrijd Niki Lauda (Ferrari)-James Hunt(McLaren) gaat hier in Frankrijk verder: het is de Brit die de polepositie pakt, voor zijn Oostenrijkse uitdager, Patrick Depailler (Tyrrell) en tweede Ferrari-man Clay Regazzoni.
Bij de start is Lauda Hunt te snel af. De Oostenrijker slaat al snel een kloof en lijkt op weg naar zijn zoveelste overwinning dit jaar. Na acht ronden echter moet de wereldkampioen het veld ruimen met mechanische pech; zijn eerste uitvalbeurt van het seizoen. Hunt neemt de kop over, op de voet gevolgd door Regazzoni, maar wanneer ook de tweede Ferrari met pech uitvalt, is er niemand die Hunt nog van de zege kan afhouden, officieel zijn eerste van het seizoen na zijn diskwalificatie in Spanje. Patrick Depailler en Penske-rijder John Watson vervolledigen het podium, de resterende punten zijn voor Carlos Pace (Brabham), Mario Andretti (Lotus) en Jody Scheckter (Tyrrell).
In de WK-stand leidt Lauda na de Franse Grote Prijs nog steeds comfortabel met 55 punten, voor Depailler (26), Scheckter (24) en Hunt (17). De dag na de race krijgt Hunt aan de groene tafel echter zijn zege in Spanje terug, zodat Lauda nu nog steeds leidt met 52 punten, maar Hunt is nu op gelijke hoogte gekomen met Depailler en heeft nu 26 punten. Het seizoen 1976, dat na de verpletterende dominantie van Lauda in de eerste seizoenshelft al beslist leek, zal in de komende races steeds verder zijn geheimen prijsgeven.
(http://img12.imageshack.us/img12/5486/x108.jpg)
Toch wel één van de mooiste lichting F1 wagens. Echte racemonsters, niet dat fragielere van hedentendage :).
Mee eens, schitterende wagens. Fantastisch om oude beelden te bekijken van deze dingen. 8)
7 juli 2002
Michael Schumacher (Ferrari) wint op de omloop van Silverstone de Britse Grote Prijs. Voor de titelverdediger is het al zijn zevende zege uit tien wedstrijden en het is ook de zestigste overwinning uit zijn Formule 1-carrière.
Op zaterdag is het opnieuw Juan Pablo Montoya (Williams) die de snelste van het hele pak is, doch de Colombiaan kan eens te meer deze prestatie niet verzilveren tijdens de race. Doordat tweede Ferrari-man Rubens Barrichello voor de zoveelste keer dit seizoen getroffen wordt door het pechduiveltje, doordat hij bij de opwarmronde niet van zijn startplaats op de eerste rij weggeraakt en zo achteraan moet starten, heeft Montoya vrije baan bij de spurt naar de eerste bocht.
Maar wanneer het na een tiental ronden begint te regenen, zakt Williams – net als McLaren overigens – compleet door het ijs. Ferrari-meesterstrateeg Ross Brawn besluit Michael Schumacher op intermediates te zetten, wat een gouden greep blijkt. Op Michelin-regenbanden is Montoya vervolgens immers geen partij voor de op Bridgestone geschoeide Ferrari en de Duitse viervoudige wereldkampioen snelt als een speer voorbij aan zijn tegenstander op weg naar een zoveelste zege.
Rubens Barrichello maakt het feest compleet door na een felle inhaaljacht alsnog de tweede plaats te pakken, na een snedig duel met Montoya. Na hen finishen beide BAR-wagens van Jacques Villeneuve en Olivier Panis als vierde en vijfde. Voor het veelgeplaagde topteam in spe zijn het pas de eerste punten van het seizoen. Nick Heidfeld (Sauber) pakt het laatste puntje. In de WK-stand is Michael Schumacher alweer een flinke stap dichter bij zijn vijfde wereldtitel gekomen.
(http://img28.imageshack.us/img28/8784/oczt.jpg)
8 juli 1990
Wereldkampioen Alain Prost (Ferrari) wint op de omloop van Paul Ricard de Grote Prijs van Frankrijk. Voor de Fransman is het al de vijfde keer in zijn carrière dat hij in zijn thuisrace zegeviert. Het is tevens de honderdste Grand Prix-overwinning voor Ferrari. In de kwalificaties zijn het opnieuw Ferrari en McLaren die de toon zetten: tweede Ferrari-man Nigel Mansell pakt de pole, voor de McLarens van Gerhard Berger en Ayrton Senna. Prost rijdt de vierde tijd.
Berger is als snelste weg bij de start, voor Mansell en Senna. Wanneer de koplopers binnenkomen voor een bandenwissel, wordt de koppositie in de race plots overgenomen door de beide March-coureurs Ivan Capelli en Mauricio Gugelmin. Het wordt al snel duidelijk dat beiden de race op één setje banden zullen proberen uit te rijden. Het Britse team, dat tot nu toe een teleurstellend seizoen doormaakte, blijkt hier op het vlakke Paul Ricard met het ontwerp van ingenieur Adrian Newey ineens wel goed uit de voeten te kunnen.
Gugelmin valt uit met pech, maar Capelli geeft geen krimp. Enkel Prost, inmiddels opgerukt naar de tweede plaats, slaagt er nog in de Italiaan bij te benen en met nog enkele ronden te gaan weet hij zijn tegenstander alsnog te verschalken. De Franse titelverdediger wint zo zijn derde race van het seizoen, voor Capelli, Senna, Nelson Piquet (Benetton), Berger en Riccardo Patrese (Wiliams). In de WK-stand nadert Prost nu tot op drie punten van Senna.
De Formule 1 komt in 1990 voor de laatste keer naar Paul Ricard. Vanaf 1991 verhuist de Franse Grote Prijs naar de omloop van Magny-Cours, in de buurt van Nevers.
(http://img600.imageshack.us/img600/2049/j5gs.jpg)
Een van de mooiere races. Hoewel ik toen fan was van Prost heb ik die Capelli zowat naar de overwinning trachten te gillen... :P ...Ik heb altijd een zwak gehouden voor de underdogs in de F1.
Citaat van: Franky R. op 08 juli 2013 - 18:10:26
Een van de mooiere races. Hoewel ik toen fan was van Prost heb ik die Capelli zowat naar de overwinning trachten te gillen... :P ...Ik heb altijd een zwak gehouden voor de underdogs in de F1.
Voor Capelli is het er nooit echt uitgekomen. Jammer eigenlijk, want af en toe liet hij zien dat hij wel degelijk tot mooie dingen in staat was (bv. ook Portugal en Japan 1988). In 1993, nog geen drie jaar later, was zijn Formule 1-carrière alweer voorbij.
Het is trouwens die bewuste March uit 1990 waar Adrian Newey vorig jaar op Silverstone een testritje mee mocht maken.
Mooie auto is dat... schitterend kleurenschema.
En Capelli kon bij Ferrari de druk niet aan...
Naja, niet alleen de druk speelde hem parten. Was ook wel één van de beroerdste Ferrari's ever hoor, in 92.
13 juli 1986
Op het circuit van Brands Hatch wordt de Britse Grote Prijs verreden, de negende wedstrijd van het seizoen. Het doorgaans zo al druk bezochte raceweekend kent dit jaar een extra toestroom aan toeschouwers dankzij de prestaties van Nigel Mansell. De Williams-coureur, die jarenlang een eeuwige belofte leek te blijven, is na zijn eerste overwinningen eind 1985 helemaal open gebloeid en heeft zich nu in 1986 opgeworpen als één van de kanshebbers op de wereldtitel, de eerste Brit sedert James Hunt in 1976 bovendien.
Teambaas Frank Williams, die voor het eerst een Grote Prijs bijwoont sedert zijn zware verkeersongeval vlak voor de start van het seizoen, krijgt van zijn beide coureurs een prima opsteker doordat beiden de eerste startrij innemen. Het is echter Nelson Piquet die de pole pakt, voor Mansell. Deze trainingsnederlaag is echter maar klein bier vergeleken met wat de Brit bij de start van de wedstrijd te wachten staat: bij het wegaccelereren begeeft de versnellingsbak van zijn Williams het en zijn race lijkt al voorbij voor hij goed en wel begonnen is.
Enkele seconden later wordt de rode vlag echter gezwaaid omwille van een zware crash in de buik van het peloton: Thierry Boutsen (Arrows) crasht in de vangrails en wordt terug op de baan gekatapulteerd, recht voor de rest van de aanstormende wagens. Stefan Johansson (Ferrari) sleurt, in een poging de tollende bolide te ontwijken, de Ligier van Jacques Laffite mee en de Franse ouderdomsdeken van de Formule 1 belandt frontaal in de muur. Het verdict is hard: de 42-jarige Laffite, die voor de race nog in de bloemetjes werd gezet voor zijn 176ste start in een Grote Prijs, een evenaring van het record van Graham Hill, loopt bij de crash diverse zware beenbreuken op, die meteen het einde van zijn Formule 1-carrière betekenen.
Nadat de brokstukken opgeruimd zijn, wordt er opnieuw gestart. Mansell, die in de reservewagen plaatsneemt, moet bij de start zijn teamgenoot Piquet en de Benetton van Gerhard Berger voorlaten. De Brit stelt echter snel orde op zaken en neemt de tweede positie terug in, waarna beide Williamsen de rest van het veld kansloos ter plaatse laten. Eén van de twee zal de Britse Grote Prijs winnen, zoveel wordt al snel duidelijk. Mansell neemt na een twintigtal ronden de leiding in de race over, die hij bij zijn pitstop nipt weet te behouden. Piquet dringt nog fel aan, maar zijn teamgenoot houdt het hoofd koel en wint uiteindelijk met enkele seconden voorsprong, tot grote vreugde van het thuispubliek.
Achter beide Williams-coureurs gaapt een enorme kloof. Titelverdediger Alain Prost (McLaren) wordt derde, al op meer dan een volle ronde. René Arnoux (Ligier) en het Tyrrell-duo Martin Brundle en Philippe Streiff, die de resterende punten pakken, krijgen al twee ronden of meer aan de broek. Door zijn zege – de vierde al uit de laatste vijf Grote Prijzen – wordt Mansell voor het eerst in zijn carrière koploper in het WK.
De Formule 1 komt in 1986 voor de laatste keer naar Brands Hatch. Met uitzondering van de Grote Prijs van Europa van 1993, die eenmalig op de omloop van Donington plaatsvindt, zullen vanaf nu alle Formule 1-wedstrijden op Britse bodem op het circuit van Silverstone verreden worden.
(http://img33.imageshack.us/img33/8979/gptz.jpg)
Gisteren domweg vergeten van te posten, dus hij komt met een dagje vertraging...
15 juli 2001
Op de omloop van Silverstone wordt traditiegetrouw de Britse Grote Prijs verreden. Na het modderdebacle van 2000 verhuist de wedstrijd opnieuw van het voorjaar naar zijn vaste stek op de kalender, midden in de zomer.
Titelverdediger Michael Schumacher (Ferrari), die stilaan zijn vierde wereldtitel in het vizier krijgt, pakt de pole met miniem verschil voor Mika Häkkinen (McLaren). Tweede McLaren-rijder David Coulthard en Jarno Trulli (Jordan) bezetten de tweede rij en beide rijders raken elkaar in de eerste bocht. Voor Trulli zit de race er meteen op, Coulthard's wedstrijd eindigt in de derde ronde na een breuk in de ophanging, een gevolg van de aanrijding bij de start. Ook Olivier Panis (BAR) verdwijnt in de chaotische openingsfase al uit de race.
Vooraan slaan Schumacher en Häkkinen door de chaos achter hen meteen een kloof. Na enkele ronden passeert de tweevoudige Finse wereldkampioen de Ferrari en Häkkinen, die dit seizoen tot nu toe niet bepaald door het pechduiveltje werd gespaard, kan eindelijk nog eens zijn ware capaciteiten demonstreren. Hij behaalt zijn eerste zege van het seizoen, met een aanzienlijke voorsprong op Schumacher. De Duitser scoort door het uitvallen van Coulthard opnieuw belangrijke punten in de titelstrijd en neemt daarom hier genoegen met de tweede plaats. Teamgenoot Rubens Barrichello wordt derde, voor Juan-Pablo Montoya (Williams) en de beide Saubers van Kimi Räikkönen en Nick Heidfeld.
Met nog zes races te gaan heeft Michael Schumacher nu 84 punten, 37 meer dan David Coulthard (47). De Duitser kan daardoor over twee races, in Hongarije, al de titel pakken. Rubens Barrichello (34), Ralf Schumacher (31) en Mika Häkkinen (19) volgen op grote afstand en spelen niet meer mee in de titelstrijd.
(http://img96.imageshack.us/img96/495/qsxz.jpg)
16 juli 2000
Mika Häkkinen (McLaren) wint op de A1-Ring de Grote Prijs van Oostenrijk. Voor de Finse titelverdediger is het de tweede zege van het seizoen, nadat hij eerder al de beste was in Spanje. Häkkinen pakt tevens de pole en rijdt vervolgens onbedreigd van start tot finish aan de leiding.
Teamgenoot David Coulthard, die dit jaar al drie keer op het hoogste trapje van het podium mocht plaatsnemen, komt er in Oostenrijk niet aan te pas en moet zijn meerdere kennen in Häkkinen. Ook WK-leider Michael Schumacher (Ferrari) kent geen al te beste dag. In de eerste bocht na de start komt hij in botsing met de Benetton van Giancarlo Fisichella en voor beiden is het meteen game over. Door zijn tweede uitvalbeurt op rij ziet hij Coulthard en Häkkinen tot op respectievelijk zes en acht punten naderen.
Rubens Barrichello houdt de eer van de Scuderia hoog met een derde plaats, Jacques Villeneuve (BAR), Jenson Button (Williams) en Mika Salo (Sauber) pakken de resterende punten. Bij Jaguar maakt de Braziliaan Luciano Burti zijn Formule 1-debuut, als invaller voor de zieke Eddie Irvine.
Even hangt de overwinning van Häkkinen nog aan een draadje, wanneer na de race blijkt dat de verzegeling van de zwarte doos van zijn McLaren verbroken werd. Uiteindelijk komt de FIA met een compromis op de proppen: de wereldkampioen mag zijn zege behouden, terwijl McLaren de door hem gescoorde punten in het constructeurs-WK kwijtspeelt.
(http://img809.imageshack.us/img809/2923/4p43.jpg)
Terwijl zijn grote opponent Mika Häkkinen naar de zege snelt, bijt Michael Schumacher in het zand.
Ik zie een rode auto, een witte en een gele. Verder reden er nog een oranje rond (Arrows), een groene (Jaguar), een grijze (McLaren) en een blauwe (Prost). Prachtig en heel herkenbaar al die auto's met maar 1 hoofdkleur. Dat zie ik veel liever dan een Force India (wel begrijpelijk de Indiase driekleur) of een Toro Rosso (ratjetoe van niet bij elkaar passende kleuren).
Jep, mooi herkenbaar allemaal. En nog zonder rare kleurovergangen als bij Red Bull of m.i. lelijk zilver/chrome. De McLarens van toen zagen er een stuk mooier uit dan de huidige.
21 juli 1985
Op het circuit van Silverstone wordt de Britse Grote Prijs verreden. Keke Rosberg (Williams) bewijst in de kwalificaties zijn goede vorm van de voorbije races door naar de polepositie te rijden in een fabelachtig rondje. De Finse wereldkampioen van 1982 haalt een gemiddelde snelheid van 258,9 kilometer per uur, een snelheidsrecord dat zal standhouden tot de Grote Prijs van Italië van 2002, wanneer Juan-Pablo Montoya voor het eerst nog beter zal doen. Naast Rosberg staat een andere ex-wereldkampioen op de eerste rij: Nelson Piquet (Brabham). Alain Prost (McLaren) en Ayrton Senna (Lotus) bezetten de tweede startrij.
Het is echter Senna die iedereen te snel af is bij de start en de eerste bocht als leider ingaat, voor Rosberg, Nigel Mansell (Williams) en Prost, terwijl er in het achterveld een crash plaatsvindt die voor Stefan Johansson (Ferrari), Patrick Tambay (Renault), Philippe Alliot (RAM) en Piercarlo Ghinzani (Osella) meteen het eind van de race betekent. Prost neemt een voorzichtige start, waarbij hij zelfs gepasseerd wordt door Andrea de Cesaris (Ligier), doch na een paar ronden komt de Fransman onder stoom en rukt hij onweerstaanbaar op naar voren. Uiteindelijk komt hij in het kielzog van Senna terecht en de beide coureurs maken er een spannende tweestrijd voor de overwinning van. Na hun eerste gevecht om de zege een jaar eerder in Monaco geven beide coureurs opnieuw een voorsmaakje van het duel dat de Formule 1 over enkele jaren volledig in zijn greep zal houden.
De strijd om de koppositie eindigt enkele ronden voor de finish, wanneer Senna met benzinepech naar de kant moet. De voorsprong van Prost is inmiddels zo groot geworden dat hij het de resterende ronden rustig aan kan doen. Uiteindelijk wint hij met een volle ronde voorsprong op Michele Alboreto (Ferrari). De Italiaan, die de hele race achter de feiten aan rijdt, behaalt door het grote aantal uitvallers een gevleide tweede plaats, waarmee hij nog net zijn leidersplaats in de WK-stand weet te redden.
Jacques Laffite (Ligier) wordt derde. De Fransman, die in de uitloopronde zonder benzine komt te staan, komt bij zijn eerste podiumplek in drie seizoenen daardoor te laat voor de podiumceremonie, wat hij twee weken later in Duitsland zal rechtzetten door nogmaals derde te worden. Piquet, Derek Warwick (Renault) en Marc Surer (Brabham) pakken de overige punten.
Vanaf 1987, bij de volgende Grand Prix op Silverstone, wordt de oorspronkelijke, nog relatief snelle Woodcote-chicane voor start en finish verder uitgebouwd. Het is het begin van een hele reeks wijzigingen in de lay-out van het circuit die pas hun voorlopig einde zullen krijgen in 2011, waardoor het originele, supersnelle karakter van de omloop mettertijd definitief tot het verleden gaat behoren.
(http://img534.imageshack.us/img534/9619/g5zw.jpg)
Citaat van: Matthijs op 17 juli 2013 - 10:17:16
Ik zie een rode auto, een witte en een gele. Verder reden er nog een oranje rond (Arrows), een groene (Jaguar), een grijze (McLaren) en een blauwe (Prost). Prachtig en heel herkenbaar al die auto's met maar 1 hoofdkleur. Dat zie ik veel liever dan een Force India (wel begrijpelijk de Indiase driekleur) of een Toro Rosso (ratjetoe van niet bij elkaar passende kleuren).
We hadden toen wat meer "echte" raceteams. Teams als Force India, Sauber, Lotus hebben nu vage financiers of een rijkaard die het team als speeltje heeft....
In die tijd was dat nog niet zo aan de orde.
Citaat van: Matthijs op 17 juli 2013 - 10:17:16
Ik zie een rode auto, een witte en een gele. Verder reden er nog een oranje rond (Arrows), een groene (Jaguar), een grijze (McLaren) en een blauwe (Prost). Prachtig en heel herkenbaar al die auto's met maar 1 hoofdkleur. Dat zie ik veel liever dan een Force India (wel begrijpelijk de Indiase driekleur) of een Toro Rosso (ratjetoe van niet bij elkaar passende kleuren).
Tja, vroeger was bijna alles veel simpeler...Wees blij dat je die tijd heb mogen meemaken... ;)
Ik mis het. Ook omdat steeds meer coureurs uit die periode uit de F1 verdwijnen. Niet meer dan logisch natuurlijk, maar de F1 wordt voor mij langzaam maar zeker steeds minder interessant.
Citaat van: Jehoentelaar op 24 juli 2013 - 21:37:24
Ik mis het. Ook omdat steeds meer coureurs uit die periode uit de F1 verdwijnen. Niet meer dan logisch natuurlijk, maar de F1 wordt voor mij langzaam maar zeker steeds minder interessant.
Zonde!
Ik ben begonnen met kijken in 1994 en zo heeft elke periode wel wat.
Vergeet ook dat in begin jaren '00 de races ook best saai waren, Ferrari met Schumacher waren te dominant ;)
Ja, dat was ook niet al te best. Maar ik vind het met alle technische trucjes om de sport leuker te maken (los van Pirelli) allemaal wat zot worden. Ook is de sport veel ontoegankelijker dan andere raceklassen, waar net zo goed een hoop topcoureurs rondrijden. En al dat politieke gezeur, waar ik als jongere fan -uiteraard- een stuk minder mee bezig was.
Maar goed, we zullen zien. Wie weet wat de toekomst brengt. Helemaal afhaken gaat niet gebeuren. :)
Citaat van: Jehoentelaar op 24 juli 2013 - 21:50:08
Ja, dat was ook niet al te best. Maar ik vind het met alle technische trucjes om de sport leuker te maken (los van Pirelli) allemaal wat zot worden. Ook is de sport veel ontoegankelijker dan andere raceklassen, waar net zo goed een hoop topcoureurs rondrijden. En al dat politieke gezeur, waar ik als jongere fan -uiteraard- een stuk minder mee bezig was.
Maar goed, we zullen zien. Wie weet wat de toekomst brengt. Helemaal afhaken gaat niet gebeuren. :)
Mooi mooi, die ontoegankelijkheid is misschien ook wel weer de charme voor de Formule 1. Dat maak het exclusief en misschien stiekem wel mooier... Maar goed dat was in de jaren '90 ook al zo. En die politiek die is er altijd al geweest, daar interesseer ik me ook niet in . Geen enkele F1 - fan denk ik ;)
Dat exclusieve heeft wel wat, maar de verhoudingen zijn compleet zoek. Voor 300 euro geen drol zien op een F1-tribune, of voor dat geld ruim tien keer naar hoogwaardige kampioenschappen met een paddock pass.
Enfin, we raken off-topic. :)
25 juli 1999
Eddie Irvine (Ferrari) wint op de A1-Ring in Spielberg de Grote Prijs van Oostenrijk. De tweede zege uit de carrière van de Noord-Ier komt als een kleine verrassing, twee weken na de zware crash in de openingsronde van de Britse Grand Prix die teamgenoot en topfavoriet voor de wereldtitel Michael Schumacher uitschakelde. De Duitser brak hierbij een been en zou voor onbepaalde tijd aan de kant dienen te blijven, waardoor de concurrentie van McLaren de wereldtitel van 1999 op een presenteerblaadje aangeboden leek te krijgen.
Aanvankelijk lijkt dit scenario ook werkelijkheid te zullen worden, wanneer Mika Häkkinen en David Coulthard in de trainingen de eerste startrij opeisen, met meer dan een seconde voorsprong op Irvine en Heinz-Harald Frentzen (Jordan) en de Stewarts van Rubens Barrichello en Johnny Herbert. De Fin Mika Salo, die verrassend opgeroepen is als vervanger van Schumacher bij Ferrari en daarbij de voorkeur krijgt op de vaste testrijder Luca Badoer, klokt de zevende tijd.
Häkkinen is bij de start als snelste weg, tot hij in de tweede bocht echter aangetikt wordt door zijn teamgenoot Coulthard, achterstevoren draait en in laatste positie terug de race moet aanvatten. Ook Herbert wordt langs achteren aangetikt door Salo, zodat Coulthard na een ronde leidt met een aanzienlijke voorsprong op Barrichello en Irvine. Häkkinen bgint vervolgens aan een opmerkelijke remonte, die hem terug in de richting van de voorste gelederen brengt. Vooraan speelt Ferrari het echter tactisch en door het spel van de pitstops weet Irvine de leiding over te nemen van Coulthard.
Ondanks fel aandringen in de slotfase van de Schot houdt Irvine het hoofd koel en rijdt zo naar een opmerkelijke zege. Häkkinen verovert de laatste podiumstek. Nadat Barrichello nog met motorpech uitvalt pakken Frentzen, thuisrijder Alexander Wurz (Benetton) en Pedro Diniz (Sauber) de resterende punten. In de WK-stand nadert Irvine nu tot op twee luttele puntjes van Häkkinen. Het seizoen 1999 wordt door zijn overwinning opnieuw leven ingeblazen.
(http://img20.imageshack.us/img20/3963/gj1q.jpg)
De geschiedenis herhaalt zich, de A1 Ring keert terug op de kalender :)
26 juli 2009
Op de Hungaroring nabij Boedapest wordt de Grote Prijs van Hongarije verreden, de laatste wedstrijd voor de traditionele zomerstop. De vakantiestemming waar de Formule 1 al in verkeert wordt op zaterdag echter brutaal verstoord, wanneer in de kwalificaties Felipe Massa (Ferrari) het slachtoffer wordt van een ernstig ongeval. De Braziliaanse vice-wereldkampioen van 2008 rijdt achter de Brawn van zijn landgenoot Rubens Barrichello aan, wanneer de wagen van laatstgenoemde plotseling een veertje verliest, dat vervolgens weggeslingerd wordt en Massa's helm met hoge snelheid raakt. De Ferrari belandt stuurloos in de bandenmuur en iedereen houdt de adem in; het was immers pas een week geleden dat de jonge Brit Henry Surtees (zoon van oud-wereldkampioen John) het leven verloor in een Formule 2-race nadat hij een losgeslagen wiel tegen het hoofd kreeg.
Massa loopt bij het incident een schedelbreuk op en zal de rest van het seizoen langs de kant blijven. Aanvankelijk ziet het er naar uit dat niemand minder dan Michael Schumacher hem vanaf de volgende race zal vervangen. De zevenvoudige Duitse wereldkampioen moet echter forfait geven omwille van een schouderblessure opgelopen bij een val met een motor; uiteindelijk zullen eerst Luca Badoer en nadien Giancarlo Fisichella in de tweede Ferrari plaatsnemen. Schumacher van zijn kant zal in 2010 alsnog een comeback maken in de Formule 1 bij het nieuwe fabrieksteam van Mercedes.
In het laatste kwalificatiegedeelte, dat omwille van het uitvallen van de tijdwaarneming chaotisch eindigt, is het uiteindelijk Fernando Alonso (Renault) die verrassend de pole pakt, voor de Red Bulls van Sebastian Vettel en Mark Webber en de McLaren van Lewis Hamilton. Achteraan het veld maakt Jaime Alguersuari zijn Formule 1-debuut. De Spanjaard, die met 19 jaar en 125 dagen de jongste Formule 1-coureur uit de geschiedenis is, vervangt bij Toro Rosso de teleurstellende Fransman Sébastien Bourdais.
Bij de start is Alonso als snelste weg, maar achter hem is het een dringen van jewelste, dat uiteindelijk door Webber gewonnen wordt, voor Hamilton en Kimi Räikkönen, alleenvertegenwoordiger voor Ferrari in de race na het ongeluk van Massa. Hamilton rukt na enkele ronden op naar de tweede plaats, die een eerste wordt nadat koploper Alonso na zijn pitstop uitvalt door een slecht gemonteerd rechtervoorwiel, dat na enkele bochten een eigen leven gaat leiden maar gelukkig niet voor verder onheil zorgt, en een probleem met de benzinetoevoer.
Hamilton wordt niet meer bedreigd en behaalt zijn eerste overwinning van het seizoen. De wereldkampioen en zijn team, die net als grote concurrent Ferrari met een technische achterstand aan het seizoen begonnen en de eerste seizoenshelft achter de feiten aanreden, spelen voortaan weer volop mee voor de zeges. Het is bovendien de eerste overwinning ooit voor een auto voorzien van KERS in de Formule 1. Ook Ferrari behaalt met de tweede plaats van Räikkönen een bemoedigend resultaat. Webber finisht als derde, voor Nico Rosberg (Williams), Heikki Kovalainen (McLaren), Timo Glock (Toyota), Jenson Button (Brawn) en Jarno Trulli (Toyota).
In de WK-stand behoudt Jenson Button nog steeds royaal de leiding voor Webber, die over Vettel naar de tweede plaats springt. De Hongaarse Grote Prijs van 2009 is de laatste voor de Braziliaan Nelson Piquet Jr. (Renault). De zoon van de gelijknamige drievoudige wereldkampioen valt kort na de race in onmin met teammanager Flavio Briatore en vertrekt bij het team. Na zijn vertrek klapt hij uit de school omtrent het bedrog dat Renault in de Grote Prijs van Singapore in 2008 pleegde. Op last van de teamleiding crashte Piquet toen opzettelijk in de muur, waarna de safetycarfase die daardoor uitgelokt werd teamgenoot Alonso hielp om naar de zege te rijden. Het bedrog leidt tot flinke straffen voor Flavio Briatore en engineer Pat Symonds, die nadien in beroep gedeeltelijk teruggedraaid worden.
(http://img24.imageshack.us/img24/156/8vub.jpg)
Tsjah Massa, toch heb ik nog steeds het idee dat hij na deze crash wat snelheid is verloren...
Dat was serieus schrikken, vreselijk.
Enige kwalificatie die ik in 15 jaar F1 kijken helemaal gemist heb. Aparte dingen.
28 juli 2002
Eind juli maakt het Formule 1-circus zich traditiegetrouw op voor de Grote Prijs van Duitsland op de Hockenheimring. Dit jaar treft men er echter een haast onherkenbaar geworden circuit aan. Weg zijn de eindeloos lange, supersnelle rechte stukken door de bossen, die ieder jaar weer een ware aanslag vormden op de betrouwbaarheid van de motoren. Ontwerper Hermann Tilke, die de vrije hand kreeg, tekende voor een modern en volgens de meeste volgers ook zielloos circuit. Enkel het stadiongedeelte in de buurt van start en finish is overgebleven van de oude omloop. Het circuit van Hockenheim, dat tot in 2001 een unieke plaats bekleedde op de internationale racekalender, is voortaan verworden tot een standaard karakterloos baantje van iets meer dan vier kilometer.
Het Duitse publiek laat het echter niet aan zijn hart komen, aangezien dit iets te vieren heeft: een week eerder heeft Michael Schumacher zich in Frankrijk immers voor de vijfde keer in zijn carrière tot wereldkampioen gekroond en de Ferrari-rijder is er dan ook op gebrand om van zijn thuisrace een triomftocht te maken. Om zijn ambities kracht bij te zetten, pakt hij op zaterdag de pole, voor zijn broer Ralf (Williams) en zijn eigen teamgenoot Rubens Barrichello. Juan Pablo Montoya (Williams) moet na vijf poleposities op rij genoegen nemen met de vierde startplaats. Alex Yoong (Minardi) overleeft de kwalificatielimiet voor de derde keer dit seizoen niet en mag op zondag niet starten.
Beide Schumacher-broers behouden bij de start hun positie van op de startgrid en de wereldkampioen slaat al snel een beslissende kloof. Montoya, die zich bij de start laat verrassen door Kimi Räikkönen (McLaren), zorgt samen met de jonge Fin voor vuurwerk in de strijd om de vierde plaats. Uiteindelijk weet hij nog een tweede plaats aan de finish uit de brand te slepen, ná Michael en vóór Ralf. Rubens Barrichello wordt vierde, voor David Coulthard (McLaren) en Nick Heidfeld (Sauber), die sneller is dan zijn teamgenoot Felipe Massa en vanaf de pitmuur dan ook vrij baan krijgt op zijn teamgenoot, die als zevende net buiten de punten finisht. Een scenario dat zich vele jaren later nog eens zal herhalen op hetzelfde circuit. Räikkönen, die na een lekke band vooraan wegvalt, verdwijnt in de slotfase nog uit de race door een crash.
Michael Schumacher dikt door zijn negende zege uit twaalf Grote Prijzen zijn puntentotaal nog wat verder aan. Hij heeft nu 106 punten, tegenover 40 voor Montoya, 36 voor Ralf, 35 voor Barrichello en 32 voor Coulthard. Het Arrows-team, dat al een tijdje in zware financiële moeilijkheden verkeert, komt in Duitsland voor de laatste keer in zijn bestaan aan de start van een Grote Prijs. Na vijfentwintig seizoenen valt definitief het doek voor het Britse team. Het betekent meteen ook het einde van de Formule 1-carrière van de Braziliaan Enrique Bernoldi.
(http://img821.imageshack.us/img821/1710/sgoh.jpg)
Wat stond ie ver voor he.....Schumacher was top in die jaren.
En de Hockenheimring, vroeger een supercircuit. Nu een baantje zoal zo velen. Vind het nog altijd jammer dat het circuit met de lange rechte stukken en chicanes er niet meer ligt.
31 juli 1994
Drie weken na zijn diskwalificatie uit de Britse Grote Prijs is WK-leider Michael Schumacher (Benetton) er meer dan ooit op gebrand om sportieve weerwraak te nemen voor eigen publiek in Duitsland. Op de Hockenheimring zijn het echter de Ferrari's van Gerhard Berger en Jean Alesi die de eerste startrij innemen, voor Damon Hill (Williams), Schumacher – die pas de vierde tijd klokt – en de verrassende Ukyo Katayama (Tyrrell).
De start van de race verloopt bijzonder chaotisch door twee afzonderlijke massacrashes, die nog voor de eerste bocht maar liefst tien rijders elimineren. De eerste gebeurt achterin het veld, de tweede voorin. Als aanstichter van de tweede crash wordt Mika Häkkinen aangewezen. De Finse McLaren-rijder, die al eerder al een voorwaardelijke schorsing opgelopen had, wordt door de FIA effectief geschorst voor de volgende race in Hongarije. De afvallingsrace wordt echter nadien gewoon verder gezet. Alesi moet al in de eerste ronde naar de kant, kort nadien gevolgd door Katayama. Damon Hill en zijn Williams-teamgenoot David Coulthard dienen beiden de pit op te zoeken om de schade opgelopen bij het startgewoel te herstellen en worden zo naar de staart van het peloton teruggeworpen, waar ze een verloren race zullen rijden.
Vooraan heeft Berger ondertussen het commando genomen, doch het lijkt slechts een kwestie van tijd voor Schumacher hem de leiding afhandig zal maken. Achter hen loopt het echter helemaal verkeerd wanneer tweede Benetton-coureur Jos Verstappen binnenkomt voor zijn tankbeurt. De benzineslang wordt slecht op de wagen gemonteerd, waardoor de brandstof in het rond spuit en op de gloeiend hete wagen terechtkomt, die onmiddellijk in een vlammenzee herschapen wordt. Iedereen houdt de adem in, doch het vuur wordt binnen enkele seconden geblust en Verstappen ontsnapt heelhuids uit zijn brandende bolide. De Nederlander houdt enkel lichte brandwonden aan zijn hachelijke avontuur over.
Enkele ronden later krijgt Benetton een tweede dreun te verwerken wanneer de motor van Schumacher's auto de geest geeft. De Duitser moet uitgerekend in zijn thuisrace voor het eerst dit seizoen met pech naar de kant. Door het wegvallen van de WK-leider heeft Gerhard Berger nu het rijk helemaal voor zich alleen en de Oostenrijker rijdt onbedreigd naar de zege, de eerste voor Ferrari sedert de Spaanse Grote Prijs van 1990 en ook de eerste onder het leiderschap van Jean Todt. Achter hem wordt het Franse Ligier-duo Olivier Panis en Eric Bernard verrassend tweede en derde, de resterende punten zijn voor Christian Fittipaldi en Gianni Morbidelli (beiden Arrows) en Erik Comas (Larrousse). Comas' teamgenoot Olivier Beretta en Damon Hill zijn na hen de enige overgebleven finishers. Bovenaan de WK-stand levert de Grote Prijs van Duitsland een nuloperatie op: Schumacher blijft ruimschoots aan de leiding voor Hill. Gerhard Berger is nu derde.
(http://img442.imageshack.us/img442/6864/br23.jpg)
Dat was n goed kampvuur. Zo zien wij ze graag tijdens ons kampvuur bij de kindervakantieweek! ;)
Het blijft eeuwig zonde........ zonder die brand was Verstappen waarschijnlijk 2e geworden. Het podium was in elk geval in zicht.
19 jaar geleden alweer....... ik zat als 10 jarig jochie voor de tv. Ik weet het nog als gisteren :)
Citaat van: gloudiesaurus op 31 juli 2013 - 23:25:42
Het blijft eeuwig zonde........ zonder die brand was Verstappen waarschijnlijk 2e geworden. Het podium was in elk geval in zicht.
19 jaar geleden alweer....... ik zat als 10 jarig jochie voor de tv. Ik weet het nog als gisteren :)
Ik weet t niet meer. Was n paar maanden oud! ;)
Citaat van: Fabian op 31 juli 2013 - 23:26:58
Citaat van: gloudiesaurus op 31 juli 2013 - 23:25:42
Het blijft eeuwig zonde........ zonder die brand was Verstappen waarschijnlijk 2e geworden. Het podium was in elk geval in zicht.
19 jaar geleden alweer....... ik zat als 10 jarig jochie voor de tv. Ik weet het nog als gisteren :)
Ik weet t niet meer. Was n paar maanden oud! ;)
Lol
Verstappen zat toen al op de schopstoel bij Benetton. In de kwalificatie zette hij eerste zijn eigen auto in het grind en mocht hij in de auto rijden van de NR1 coureur, Schumacher. Dit was uitzonderlijk, Schumacher gunde Verstappen dit. Vervolgens parkeerde Verstappen deze auto ook in het grind.
Deze race moest zijn revanche zijn. Na deze race vond Briatore het niet kunnen hem te laten vallen. Vervolgens werd hij op Spa en Hongarije derde. In Portugal nog 5e. Maar op het circuit van Jerez en Monza viel Verstappen tegen. Benetton koos toen voor Herbert en het was exit Verstappen.
In 1995 werd hij uitgeleend aan Simtek en zou hij nog wat testen voor Benetton. In 1998 deed hij vervolgens ook nog wat testwerk voor Benetton.... totdat Honda voorbij kwam :)
(http://www.verstappen.nl/picture/1998/benetton/gallery/1998_ben_tst_04.jpg)
Citaat van: Fabian op 31 juli 2013 - 23:26:58
Citaat van: gloudiesaurus op 31 juli 2013 - 23:25:42
Het blijft eeuwig zonde........ zonder die brand was Verstappen waarschijnlijk 2e geworden. Het podium was in elk geval in zicht.
19 jaar geleden alweer....... ik zat als 10 jarig jochie voor de tv. Ik weet het nog als gisteren :)
Ik weet t niet meer. Was n paar maanden oud! ;)
Ik heb deze race -net als de rest van 1994- een jaar of twee geleden in het winterseizoen teruggekeken. Bizarre race waarin het halve veld niet verder kwam dan het eerste rechte stuk. Beide mannen van Ligier op het podium en amper acht man aan de finish. Dé kans voor Verstappen op succes. Gelukkig volgde later de Hungaroring.
Citaat van: Jehoentelaar op 01 augustus 2013 - 21:13:21
Ik heb deze race -net als de rest van 1994- een jaar of twee geleden in het winterseizoen teruggekeken. Bizarre race waarin het halve veld niet verder kwam dan het eerste rechte stuk. Beide mannen van Ligier op het podium en amper acht man aan de finish. Dé kans voor Verstappen op succes. Gelukkig volgde later de Hungaroring.
Het was ook de laatste keer dat een coureur voor een GP geschorst werd, tot Romain Grosjean vorig jaar in Spa.
1 augustus 1961
Op deze dag wordt in het Canadese Vancouver Allen Berg geboren. Nadat hij voordien verschillende promotieklassen doorlopen heeft en in 1983 en 1984 enkele succesjes behaalt in de Britse Formule 3, mag Berg in 1986 halverwege het seizoen debuteren in de Formule 1.
Vanaf de Amerikaanse Grote Prijs in Detroit kan hij dankzij zijn sponsorgeld instappen bij het armlastige Osella in de plaats van van de Duitser Christian Danner, die na het rallyongeval dat een einde maakt aan de autosportcarrière van de Zwitser Marc Surer laatstgenoemde bij Arrows mag vervangen. Berg rijdt in 1986 negen Grote Prijzen waarin hij uitblinkt door totale anonimiteit. In Monza moet hij zijn zitje bovendien eenmalig afstaan aan de Italiaanse debutant Alex Caffi.
Door het tijdelijk wegvallen van de Canadese Grote Prijs in 1987 slaagt Berg er niet langer in om de benodigde sponsors aan zich te binden, wat meteen het einde van zijn Formule 1-droom betekent. De Canadees in nadien nog actief in o.a. sportwagenraces, DTM, de Mexicaanse Formule 2 en Indy Lights. Eind 2001 beëindigt hij definitief zijn actieve autosportloopbaan en richt vervolgens een raceschool op.
(http://img4.imageshack.us/img4/4219/ijzd.jpg)
3 augustus 2003
In een verzengende hitte wordt op de Hockenheimring de Grote Prijs van Duitsland verreden. Het grootste deel van Europa kreunt begin augustus 2003 onder een zware hittegolf, die ook de Formule 1 niet spaart: de race vindt plaats op zondagmiddag bij temperaturen van om en bij de 35 graden en belooft dus een slijtageslag te worden voor mens en machine. Enkele rijders verliezen echter al onmiddellijk de pedalen: een massacrash bij de start elimineert Ralf Schumacher (Williams), Rubens Barrichello (Ferrari) en Kimi Räikkönen (McLaren). Doordat verderop in het peloton ook nog Heinz-Harald Frentzen (Sauber) en Ralph Firman (Jordan) met elkaar in botsing komen, is nog voor de eerste bocht al meteen een kwart van het deelnemersveld uitgeschakeld.
Nadat de brokstukken opgeruimd zijn en de safetycar terug de pits in duikt, heeft pole-man Juan Pablo Montoya (Williams) vrij baan, voor de Renaults van Jarno Trulli en Fernando Alonso en de Ferrari van titelverdediger Michael Schumacher. De Duitser krijgt de derde plaats cadeau na een stuurfout van Alonso, die een tweede wordt wanneer hij de zieke Trulli weet te passeren. De Italiaan verliest ook nog zijn derde plaats aan David Coulthard (McLaren). De volgorde lijkt vast te liggen, tot Schumacher enkele ronden voor het einde plots een lekke band oploopt, die hem ver terugwerpt.
Montoya is vandaag ongenaakbaar en haalt het uiteindelijk met meer dan een minuut voorsprong op Coulthard, Trulli, Alonso, het Toyota-duo Olivier Panis en Cristiano da Matta, Schumacher en Jenson Button (BAR). Voor Trulli is het de eerste podiumfinish sedert 1999, terwijl in de WK-stand Montoya nu nadert tot op slechts zes puntjes van Schumacher. In het constructeurs-WK is de strijd nog spannender: Ferrari leidt met amper twee punten voorsprong op Williams.
Bij Jaguar vervangt de Brit Justin Wilson vanaf deze race de Braziliaan Antonio Pizzonia, die wegens tegenvallende resultaten bedankt wordt voor bewezen diensten. Wilson's plaats bij Minardi wordt ingenomen door de Deense debutant Nicolas Kiesa.
(http://img24.imageshack.us/img24/2088/nshy.jpg)
Opnieuw een sterk staaltje van SDG! Ik zou het niet kunnen bijna elke dag zo iets in elkaar steken.
Trulli heeft echt geen "podium face" hé?
SDG schrijft alleen maar toppertjes.
Ik was live bij die race op de Hockenheimring in 2003, ik zat in de 1e bocht en zag Raikkonen bij de startcrash recht op me af komen :)
6 augustus 1980
Op deze dag wordt in het Zuid-Italiaanse Locorotondo Vitantonio Liuzzi geboren. De Italiaan geldt van bij zijn eerste stappen in de autosport in de karts als een huizenhoge belofte en maakt die beloftes ook waar. Na de Formule Renault en de Duitse Formule 3 stapt hij in 2003 over naar de Formule 3000. Zijn tweede seizoen in de klasse, in 2004, draait uit op een grote triomf voor de jonge Italiaan: met Arden verplettert hij de concurrentie, wint maar liefst zeven van de tien races en pakt zo met groot overwicht de titel.
Op dat moment zien velen in hem een kampioen voor de toekomst en zijn naam wordt aan verschillende Formule 1-teams gelinkt: Sauber, Ferrari (als testcoureur) en Red Bull. Het is uiteindelijk laatstgenoemde team dat Liuzzi inlijft. De Italiaan moet zijn stoeltje naast kopman David Coulthard echter delen met de Oostenrijker Christian Klien, die de eerste drie wedstrijden van het seizoen voor zijn rekening mag nemen. Bij de vierde wedstrijd, in Imola, mag Liuzzi dan eindelijk zelf rijden. Hij eindigt op een tiende plaats in de wedstrijd, die een achtste wordt na de diskwalificatie van de beide BAR-rijders uit de race. De Italiaan scoort zo bij zijn Formule 1-debuut meteen zijn eerste WK-punt. Nadien komt hij slechts bij drie andere wedstrijden in actie: in Spanje, Monaco en op de Nürburgring; de rest van het seizoen krijgt Klien de voorkeur.
Voor 2006 parkeert Red Bull Liuzzi bij zijn eigen nieuwe satellietteam Toro Rosso, de opvolger van Minardi. De Italiaan wordt achtste in Indianapolis, waarmee hij het team zijn eerste WK-punt bezorgt. Daar blijft het echter bij; noch hij, noch zijn Amerikaanse teamgenoot Scott Speed scoren verder punten. Ook in 2007 zijn beiden aanvankelijk nog van de partij bij het team, maar halverwege het seizoen wordt de tegenvallende Speed gedumpt en in zijn plaats komt het aanstormende jonge Duitse talent Sebastian Vettel de rangen van Toro Rosso versterken. Liuzzi, die wat ingeslapen leek doordat hij in eigen rangen nauwelijks concurrentie had van Speed, schiet plotseling wakker en zijn eigen prestaties gaan eindelijk terug in de goede richting. Te laat echter om de teamleiding te overtuigen, die met Vettel een nieuw goudhaantje in handen gekregen heeft. In China wordt Liuzzi nog knap zesde, maar aan het eind van het seizoen is er geen plaats meer voor hem bij het team.
Voor 2008 tekent de Italiaan vervolgens een contract als testcoureur bij het nieuwe team Force India, de opvolger van Jordan, Midland en Spyker. Liuzzi blijft dat jaar verstoken van GP-deelnames. Ook in 2009 moet de Italiaan genoegen nemen met een testrol, tot eerste coureur Giancarlo Fisichella na zijn verrassende polepositie en tweede plaats in de race bij de Belgische Grote Prijs naar Ferrari vertrekt, als invaller voor de gekwetste Felipe Massa. Liuzzi mag zo vanaf de Italiaanse Grote Prijs in Monza de tweede Force India besturen. Hij rijdt in de kwalificaties meteen naar een knappe zevende startplaats, die hij in de race echter niet in punten kan omzetten. De Italiaan laat echter genoeg van zich zien om ook in 2010 een racestoeltje bij Force India te krijgen.
Het seizoen 2010 begint voor Liuzzi onder een gunstig gesternte: hij wordt meteen negende in de openingsrace in Bahrein en zevende in Australië. Deze prima start kan hij echter niet doortrekken gedurende de rest van het jaar, al rijdt hij nog enkele keren in de punten en wordt hij knap zesde in de regen in Zuid-Korea. Teamgenoot Adrian Sutil heeft echter de bovenhand en geniet ook de voorkeur van het team, en aan het eind van het seizoen krijgt Liuzzi te horen dat hij zijn zitje voor 2011 kwijt is aan testcoureur en DTM-kampioen Paul Di Resta.
Met het geld dat hij krijgt voor het afkopen van zijn contract bij Force India, trekt Liuzzi vervolgens naar HRT, het enige team dat hem nog een stoeltje gunt. Het Spaanse team is net als in 2010 echter de hekkensluiter van het veld en de Italiaan is net als zijn teamgenoten – de Indiër Narain Karthikeyan en de Australische Red Bull-protégé Daniel Ricciardo – veroordeeld tot een rol in de staart van het peloton. Hoewel hij voor 2012 een contract heeft, wordt hij, net als een jaar eerder bij Force India, in het tussenseizoen aan de kant geschoven.
Het betekent het definitieve einde van de Formule 1-carrière van Vitantonio Liuzzi, die nadien enkele keren uitkomt in het WEC en in 2012 en 2013 hoofdzakelijk in de Italiaanse Superstars Series rondrijdt. Het ietwat anonieme bestaan dat hij in deze klasse leidt staat in schril contrast met de tijd waarin zijn naam als grote belofte voor de toekomst over ieders lippen ging.
(http://img600.imageshack.us/img600/5759/t3ur.jpg)
Liuzzi werd in 2000 wereldkampioen karten (formule A), slechts één jaar eerder dan Giedo van der Garde. Liuzzi debuteerde in 2005 in de F1, Vd Garde in 2013...
Liuzzi ging stukken beter in de Formule Renault, Formule 3, en Formule 3000.... daar bleef Giedo hangen.
Maar goed een zwaluw maakt nog geen zomer, in de Formule 1 kwam Liuzzi uiteindelijk tekort.
Misschien heeft het wat met focus te maken? In het begin was Liuzzi een clown in de Formule 1 en leek hij randzaken en feesten (met Doornbos o.a.) belangrijker te vinden dan het racen zelf........
Citaat van: gloudiesaurus op 06 augustus 2013 - 21:53:51
Liuzzi ging stukken beter in de Formule Renault, Formule 3, en Formule 3000.... daar bleef Giedo hangen.
Maar goed een zwaluw maakt nog geen zomer, in de Formule 1 kwam Liuzzi uiteindelijk tekort.
Misschien heeft het wat met focus te maken? In het begin was Liuzzi een clown in de Formule 1 en leek hij randzaken en feesten (met Doornbos o.a.) belangrijker te vinden dan het racen zelf........
Inderdaad hij paste perfect in het Red Bull plaatje van 'extreme sporters' met zijn piercings en tattoos
(http://www.map-of-italy.info/images/famous-people/Vitantonio-Liuzzi.jpg)
Ergens zijn die mensen dat onderweg toch kwijtgeraakt.
Citaat van: gloudiesaurus op 06 augustus 2013 - 21:53:51
Liuzzi ging stukken beter in de Formule Renault, Formule 3, en Formule 3000.... daar bleef Giedo hangen.
Maar goed een zwaluw maakt nog geen zomer, in de Formule 1 kwam Liuzzi uiteindelijk tekort.
Misschien heeft het wat met focus te maken? In het begin was Liuzzi een clown in de Formule 1 en leek hij randzaken en feesten (met Doornbos o.a.) belangrijker te vinden dan het racen zelf........
Ik heb hier nog een oud exemplaar liggen van de Engelse F1Racing uit eind 2004, waarin men zijn fictieve Formule 1-dream team samenstelde.
Men kwam toen uit bij Ferrari, met als coureurs Alonso en Liuzzi. Om maar aan te geven hoe hoog de man in die tijd door sommigen werd ingeschat.
Citaat van: SDG op 07 augustus 2013 - 06:02:55
Citaat van: gloudiesaurus op 06 augustus 2013 - 21:53:51
Liuzzi ging stukken beter in de Formule Renault, Formule 3, en Formule 3000.... daar bleef Giedo hangen.
Maar goed een zwaluw maakt nog geen zomer, in de Formule 1 kwam Liuzzi uiteindelijk tekort.
Misschien heeft het wat met focus te maken? In het begin was Liuzzi een clown in de Formule 1 en leek hij randzaken en feesten (met Doornbos o.a.) belangrijker te vinden dan het racen zelf........
Ik heb hier nog een oud exemplaar liggen van de Engelse F1Racing uit eind 2004, waarin men zijn fictieve Formule 1-dream team samenstelde.
Men kwam toen uit bij Ferrari, met als coureurs Alonso en Liuzzi. Om maar aan te geven hoe hoog de man in die tijd door sommigen werd ingeschat.
Ik heb ook nog een uitgave van Formule 1 hier liggen waarin Liuzzi in zijn blote buik zijn spieren aanspant voor een foto in de pitsstraat. 3 jaar later bij HRT gaf hij aan spijt te hebben van die tijd en dat soort acties......
Toen was het iig. de F1 hottest boy...maar zo waren er meer
Jan Magnussen was het halverwege jaren '90 en Jos Verstappen in 1993 (stond groot op de cover van Autosport als HET talent in 1993)........
8 augustus 1982
Op de omloop van Hockenheim vindt de Grote Prijs van (West-)Duitsland plaats. Na het dodelijke ongeval van Patrick Depailler bij testritten in 1980 is er nu een bijkomende chicane aangelegd in de Ostkurve, die voor meer veiligheid moet zorgen. Ondanks deze maatregel wordt de Formule 1 tijdens de zaterdagtrainingen voor de zoveelste keer dit seizoen getroffen door een zwaar ongeluk, wanneer WK-leider Didier Pironi (Ferrari) in de dichte regen crasht met de Renault van Alain Prost. Pironi's wagen wordt bij de botsing de lucht in gekatapulteerd en de Fransman raakt bij het ongeluk zeer ernstig gewond aan de benen. Het betekent meteen het einde van zijn Formule 1-carrière. Een poging om in 1986 een comeback te maken zal op niets uitdraaien en een jaar later zal Pironi uiteindelijk alsnog de dood vinden bij een crash tijdens een speedbootrace.
De stemming is dan ook bedrukt wanneer de rijders op zondag de race aanvatten. Door het wegvallen van Pironi, die de snelste tijd had gereden in de – droge – vrijdagtraining, mag Prost nu als eerste vertrekken, voor zijn teamgenoot René Arnoux en titelverdediger Nelson Piquet (Brabham). Brabham past ook hier weer de tactiek toe om met halfvolle brandstoftanks te vertrekken, vervolgens een kloof te slaan en halverwege de wedstrijd binnen te komen voor brandstof en verse banden. Piquet, die snel het hazenpad kiest, lijkt op weg om deze wedstrijdtactiek voor de eerste keer echt te kunnen toepassen, tot hij in de ronde voor zijn geplande pitstop in de nieuwe chicane in de Ostkurve uit de wedstrijd geramd wordt wanneer hij de Chileen Eliseo Salazar (ATS) op een ronde wil zetten. Een woedende Piquet trakteert de arme Salazar vervolgens voor het oog van de tv-camera's uit frustratie op enkele rake slagen en schoppen.
Door het uitvallen van de titelverdediger komt Patrick Tambay, alleenvertegenwoordiger voor Ferrari in de race, aan de leiding en hij zal deze niet meer afstaan. De Fransman, zelf al de vervanger van de verongelukte Gilles Villeneuve, zag zijn Formule 1-carrière na zijn ontslag bij McLaren eind 1979 op een dood spoor geraken. Op Hockenheim volgt vandaag echter de definitieve wederopstanding met zijn allereerste zege, die de bittere pil voor Ferrari omwille van het verlies van Pironi echter nauwelijks kan verzachten. René Arnoux wordt in zijn Renault tweede, voor Keke Rosberg (Williams), Michele Alboreto (Tyrrell), Bruno Giacomelli (Alfa Romeo) en Marc Surer (Arrows).
In de WK-stand behoudt Pironi, hoewel hij niet langer meespeelt in de titelstrijd, de leiding met negen punten voorsprong op John Watson (McLaren). Keke Rosberg wordt door zijn derde plaats vandaag ook derde in de stand, op twaalf punten van de onfortuinlijke Fransman.
(http://img163.imageshack.us/img163/5607/r2k9.jpg)
Het is mij tot op de dag van vandaag een raadsel waarom Salazar tegen Piquet aanreed. Piquet zat er niet alleen naast, hij was er al half voorbij. Hij kon toch nooit gedacht hebben dat het om positie ging?
Lol de reactie van Piquet erna blijft toch het meest beroemde moment ;)
Je bedoeld "het handje" dat hij Salazar geeft? ;D
Citaat van: Matthijs op 08 augustus 2013 - 13:06:13
Het is mij tot op de dag van vandaag een raadsel waarom Salazar tegen Piquet aanreed. Piquet zat er niet alleen naast, hij was er al half voorbij. Hij kon toch nooit gedacht hebben dat het om positie ging?
Piquet was een vreselijk naar en irritant mannetje. Daar mag je altijd tegen aanrijden. Geen probleem. Dat irritante van Piquet, dat zal ook meteen Salazar's reden zijn geweest.
9 augustus 1987
Nelson Piquet wint na de eerste editie in 1986 nu ook de tweede Grote Prijs van Hongarije. Voor de Braziliaanse Williams-coureur is het de tweede zege op rij en net zoals bij de vorige race in Hockenheim behaalt hij de overwinning op de Hungaroring nadat de gedoodverfde winnaar een paar ronden voor het einde met pech naar de kant moet. In Duitsland was titelverdediger Alain Prost (McLaren) nog de pineut, nu is zijn eigen Williams-teamgenoot Nigel Mansell het haasje.
De Brit, die vanop polepositie start, rijdt een perfecte race tot hij vlak voor het einde door een defecte wielnaaf moet opgeven. Piquet, die zo de leiding erft, doet door zijn zege een bijzonder goede zaak in de WK-stand. Hij heeft nu zeven punten voorsprong op Ayrton Senna (Lotus), die in Boedapest als tweede finisht, en achttien op Mansell en Prost, die derde wordt. De overige punten op de Hungaroring zijn voor Thierry Boutsen (Benetton), Riccardo Patrese (Brabham) en Derek Warwick (Arrows).
Gerhard Berger rijdt in zijn Ferrari verrassend de tweede tijd in de kwalificaties, maar lang duurt de wederopstanding van de Scuderia niet: reeds na dertien ronden moet de Oostenrijker opgeven. Het Italiaanse merk is nu al twee jaar zonder zege.
(http://img7.imageshack.us/img7/264/jwfw.jpg)
Citaat van: Jeroen op 08 augustus 2013 - 23:06:44
Citaat van: Matthijs op 08 augustus 2013 - 13:06:13
Het is mij tot op de dag van vandaag een raadsel waarom Salazar tegen Piquet aanreed. Piquet zat er niet alleen naast, hij was er al half voorbij. Hij kon toch nooit gedacht hebben dat het om positie ging?
Piquet was een vreselijk naar en irritant mannetje. Daar mag je altijd tegen aanrijden. Geen probleem. Dat irritante van Piquet, dat zal ook meteen Salazar's reden zijn geweest.
BAM zunne grote vuurbal jonguh!
Nee ff serieus: waarom was Piquet een naar en irritant mannetje? Dat was hij op de baan en dat was hij vaak in de media (zeker als het Senna betrof), maar misschien was hij naar zijn collega-coureurs helemaal prima. Volgens http://www.f1rejects.com/hall/tyson/ (http://www.f1rejects.com/hall/tyson/) was "Nelson, perhaps in contrast to his public image, always a warm and generous person in private." En ook staat er: "Nelson and manager Pee Wee Siddle helped Eliseo (Salazar) quite a lot with advice, references, etc."
Maar dat zal na Hockenheim 1982 wel anders zijn geweest!
Uit hetzelfde artikel:"Unlike some F1 tales, though, this one has a happy ending. Months later, Nelson was told by his head mechanic that his BMW engine was about to expire anyway! Nelson immediately got Eliseo on the phone, and apologised, saying that he had avoided BMW the embarrassment of a blown engine at their home Grand Prix... "
Nelson was een gruwelijke stoker, provocateur en infiltrant. Als hij dreigde onder te sneeuwen ging hij andere coureurs ondermijnen op niet mis te verstande wijze. Zo noemde hij Mansells vrouw destijds iets van een 'lelijke koe' om Mansell uit zijn doen te brengen, omdat de Brit twee klappen sneller was dan Piquet in de Williamssen.
Totdat Senna ten tonele kwam was Piquet de grote held van het volk. Maar hij was ook de droplul die in de Braziliaanse media suggereerde dat Senna homo zou zijn, omdat Senna hem begon te overvleugelen. Iets dat niet waar was, maar waar Senna lang last van had.
Ik weet dat ook Senna en Mansell nogal wat hebben uitgevreten, maar dit soort beledigingen richting prive-personen en echtgenotes, gaat mij wat te ver.
Meer nog dan Michael Schumacher, heb ik altijd een godsgruwelijke hekel aan dit nare, infiltrerende, stokende ventje gehad. Is ook gewoon schromelijk overschat.
Citaat van: Maikel0230 op 05 augustus 2013 - 21:59:22
Opnieuw een sterk staaltje van SDG! Ik zou het niet kunnen bijna elke dag zo iets in elkaar steken.
Trulli heeft echt geen "podium face" hé?
Heeft hij nooit gehad...Ooit een jeugdfoto van die gast gezien? Waar hij op de flank van een Brabham-Alfa zit...met een smoel van ; 'Ok, even een fotootje dan'... :P
Toch heb ik nooit zo begrepen waarom er vaak zo lacherig werd gedaan over Trulli. Was gewoon een prima rijder. Niet wereldtop, maar wel heel goed. Uitstekende kwalifier ook.
Maar door het fenomeen Trulli-train is hij denk ik een beetje als een schlemiel overgekomen. Jammer, want de man is een succesvol coureur gebleken en schijnt tegenwoordig voortreffelijke wijnen te fabriceren.
Citaat van: Jeroen op 10 augustus 2013 - 09:11:53
Toch heb ik nooit zo begrepen waarom er vaak zo lacherig werd gedaan over Trulli. Was gewoon een prima rijder. Niet wereldtop, maar wel heel goed. Uitstekende kwalifier ook.
Maar door het fenomeen Trulli-train is hij denk ik een beetje als een schlemiel overgekomen. Jammer, want de man is een succesvol coureur gebleken en schijnt tegenwoordig voortreffelijke wijnen te fabriceren.
Dat zeker, maar het beeld is in zijn laatste jaren bij Caterham gevormd. Telkens klagen over je stuurbekrachtiging, terwijl je teamgenoot steevast vóór je finisht is niet positief...
Zijn kwalificaties waren inderdaad heel vaak fantastisch. Die Trulli-train leverde hem haast een cultstatus op. Zelfs als er nu nog iemand wat gasten ophoudt duurt het niet lang voor de referentie is gemaakt. 8)
Citaat van: Jehoentelaar op 10 augustus 2013 - 17:23:01
Zijn kwalificaties waren inderdaad heel vaak fantastisch. Die Trulli-train leverde hem haast een cultstatus op. Zelfs als er nu nog iemand wat gasten ophoudt duurt het niet lang voor de referentie is gemaakt. 8)
Klopt, over een ronde was Trulli razendsnel.
Maar hij heeft ook leuke races gereden, hoewel hij in gevechten niet zo'n ster was.
Maar toch winnaar van de GP van Monaco... :)
Ik vond ook nooit een slecht coureur maar ik zal niet beweren dat ik hem vakk als outsider voor een overwinning zag. Ik denk dat het beeld van Trulli werd gevormd door het feit dat hij als aanstormend talent er eigenlijk nooit is in geslaagd om de belofte waar te maken. Ik zie ook dat veel fans die de laatste jaren bijkomen hem vaak gewoon zagen als een oude Italiaan die nutteloos zijn rondjes reed, nu moet ik toegeven dat veel van de "nieuwe" fans nog maar weinig respect kunnen opbrengen voor het verleden, zij kennen de historie niet meer en dat is jammer. Ik ben ook nog maar 18 maar ik beschouw mezelf niet als als een van mijn generatiegenoten. Ik volg de F1 al sinds ik een klein 3 jarig mannetje was.
Vraag hen wie Jochen Rindt is en de verbazing valt van hun gezicht te lezen, als je de lijst van F1 kampioenen niet kent, hoe kun je je dan F1 fan noemen?
Citaat van: Jeroen op 10 augustus 2013 - 09:11:53
Toch heb ik nooit zo begrepen waarom er vaak zo lacherig werd gedaan over Trulli. Was gewoon een prima rijder. Niet wereldtop, maar wel heel goed. Uitstekende kwalifier ook.
Maar door het fenomeen Trulli-train is hij denk ik een beetje als een schlemiel overgekomen. Jammer, want de man is een succesvol coureur gebleken en schijnt tegenwoordig voortreffelijke wijnen te fabriceren.
Al toen hij actief rijder was bezat hij daarnaast een wijngaard. Heb nooit gelezen of de wijn te pruimen was. ;) Ik was overigens niet zo'n fan van Trulli. Inderdaad snel over één ronde maar kon de focus niet een race lang vasthouden. Tegen het einde van de race was het prijsschieten als je in de buurt van Trulli kwam.
Ik heb wel er wel eens een artikel over gelezen. Die reporter vond het lekker. Zelf heb ik ook geen idee, ik drink ook geen wijn. ;)
Verder, nee het was ook geen wereldtopper. Maar er hangt een soort van imago van een of andere schlemiel om hem heen, maar deze man heeft het jaren volgehouden en ook wel wat gepresteerd. Het was ook weer geen nietsnut of zo.
Citaat van: Jeroen op 11 augustus 2013 - 23:00:49
Ik heb wel er wel eens een artikel over gelezen. Die reporter vond het lekker. Zelf heb ik ook geen idee, ik drink ook geen wijn. ;)
Verder, nee het was ook geen wereldtopper. Maar er hangt een soort van imago van een of andere schlemiel om hem heen, maar deze man heeft het jaren volgehouden en ook wel wat gepresteerd. Het was ook weer geen nietsnut of zo.
Precies, en enkele jaren te lang doorgegaan. Bij Caterham was hij een beetje ingeslapen. Kan ik me ook wel iets bij voorstellen als je gewend bent om bij topteams te rijden.
Citaat van: Jeroen op 11 augustus 2013 - 23:00:49
Ik heb wel er wel eens een artikel over gelezen. Die reporter vond het lekker. Zelf heb ik ook geen idee, ik drink ook geen wijn. ;)
Verder, nee het was ook geen wereldtopper. Maar er hangt een soort van imago van een of andere schlemiel om hem heen, maar deze man heeft het jaren volgehouden en ook wel wat gepresteerd. Het was ook weer geen nietsnut of zo.
Dat ben ik met je eens.
13 augustus 1944
Op deze dag wordt in het Britse Bushey Heath (Hertfordshire) Divina Galica geboren. Galica is samen met Maria Teresa de Filippis, Lella Lombardi, Desiré Wilson en Giovanna Amati een van de vijf vrouwen die ooit deelnamen aan een officieel Grand Prix-weekend. Aanvankelijk maakt de Britse furore op de skilatten, want in 1964, 1968 en 1972 vertegenwoordigt ze Groot-Brittannië op de Olympische Winterspelen. Nadien maakt ze verrassend de overstap naar de autosport, waar ze in de eenzitterij actief wordt.
In totaal probeert ze zich voor drie Grote Prijzen te kwalificeren: de Britse Grote Prijs in 1976 op Brands Hatch – waar ze met nummer 13 van start gaat – en de Argentijnse en Braziliaanse Grote Prijs van 1978 met een overjaarse Hesketh. Op geen van de drie evenementen haalt ze echter de startgrid en zo komt er een eind aan haar Formule 1-ambities. Galica is vervolgens verschillende seizoenen actief in de Aurora Formula One Series, waar haar beste resultaat een tweede plaats is op de omloop van Zandvoort. Nadien neemt ze nog regelmatig deel aan sportwagenraces.
(http://img405.imageshack.us/img405/7449/ddhm.jpg)
Vandaag 25 jaar geleden overleed Enzo Ferrari.
15 augustus 1976
Twee weken na het zware ongeval op de Nürburgring dat titelverdediger Niki Lauda ei zo na het leven kost, geeft de Formule 1 afspraak in Zeltweg, voor de Grote Prijs van Oostenrijk. Ferrari, dat nog steeds het spoor bijster is door het wegvallen van zijn kopman, geeft voor deze race helemaal forfait, wat voor James Hunt (McLaren) een uitgelezen kans biedt om zijn achterstand op Lauda in de WK-stand verder te verkleinen. Het is van meet af aan duidelijk dat de Brit er geen gras wil laten over groeien, want hij rijdt in de kwalificaties naar de polepositie, voor John Watson (Penske) en Ronnie Peterson (March).
Op een nog natte baan is het Peterson die al snel de kop neemt, achternagezeten door Watson, Jody Scheckter (Tyrrell) en Gunnar Nilsson (Lotus). Het is het laatste jaar waarin op de Oesterreichring in zijn oude, originele lay-out wordt gereden. Als gevolg van het ongeluk dat Mark Donohue in 1975 het leven kostte, zal vanaf 1977 in de eerste bocht na de start een chicane gelegd worden. Nu echter biedt de nog steeds maagdelijke omloop voldoende gelegenheid tot inhaalmanoeuvres en racen op het scherp van de snee. Vooraan rijden de koplopers in de beginfase van de race op een zakdoek achter elkaar en er wordt verschillende keren van koploper gewisseld.
Nadat Scheckter crasht en Peterson de rol moet lossen, kiest Watson definitief het hazenpad. Vanuit de achtergrond komt Jacques Laffite (Ligier) echter nog ijzersterk opzetten, maar Watson is buiten bereik. De Noord-Ier behaalt dan ook vrij gemakkelijk zijn eerste zege, voor Laffite, Nilsson, Hunt, Mario Andretti (Lotus) en Peterson, die pas zijn eerste punt van het seizoen scoort.
Watson scheert, zoals hij reeds lang beloofd had, na zijn eerste overwinning zijn karakteristieke baard af. Ook voor zijn team Penske is het de eerste zege en ook de enige, want de Amerikaanse constructeur zal op het eind van het seizoen de Formule 1 vaarwel zeggen en zich terug uitsluitend op de Amerikaanse autosportklassen concentreren.
(http://img163.imageshack.us/img163/3272/d1wq.jpg)
Een mooie, cleane auto die Penske!
19 augustus 1954
Op deze dag wordt Oscar Larrauri geboren. De Argentijn, ook bekend onder zijn bijnaam 'Poppy', is een laatbloeier die zijn grote doorbraak kent in 1982, wanneer hij met het Italiaanse Euroracing het Europese kampioenschap Formule 3 wint. Het levert hem de mogelijkheid op om te testen voor Ferrari, maar doordat de Formule 1-teams verder geen interesse voor hem tonen, verlegt hij zijn autosportcarrière al snel naar de sportwagenracerij.
Met het Brun Motorsport Team van de Zwitser Walter Brun, die onder privé-vlag met Porsche deelneemt aan het WK Sportwagens, ontpopt 'Poppy' zich al snel tot een vaste waarde in het kampioenschap. Tussendoor is hij ook nog in verschillende andere kampioenschappen actief. Wanneer Brun in 1988, met de omschakeling naar atmosferische motoren, de stap naar de Formule 1 wil maken, krijgt Larrauri plotseling zijn kans. Temeer doordat de Zwitser voor zijn Formule 1-project de handen in elkaar slaat met Euroracing, de oude werkgever van de Argentijn in de Formule 3, lijkt Larrauri de geknipte man voor de job en hij krijgt dan ook een stoeltje aangeboden voor 1988 bij het nieuw gevormde team EuroBrun, naast de kersverse Formule 3000-kampioen Stefano Modena.
Larrauri, die er ondertussen al 33 is, maakt zo in Rio zijn Formule 1-debuut. Vooraf is al duidelijk dat 1988 een leerjaar voor EuroBrun zal worden. Niettemin laat het team zijn beste resultaten al in de eerste seizoenshelft optekenen. Larrauri kwalificeert zich als achttiende in de straten van Monaco en finisht als dertiende in Mexico. De tweede seizoenshelft stagneert het team in zijn ontwikkeling en de Argentijn mist keer op keer de kwalificatielimiet. Uiteindelijk haalt hij bij slechts acht van de zestien Grote Prijzen in 1988 de startgrid. Teamgenoot Modena is over de hele lijn sneller en de Italiaan vertrekt voor 1989 naar het heropgerichte Brabham, terwijl Oscar geen zitje meer weet te veroveren.
Zijn Formule 1-carrière lijkt na één seizoen alweer voorbij, tot hij eind 1989 vanaf de Italiaanse Grote Prijs gevraagd wordt om opnieuw het stuur van de EuroBrun over te nemen na het vertrek van de Zwitser Gregor Foitek. Het team, dat dat jaar nog maar één wagen inzet, is in vergelijking met het voorafgaande jaar nog een stuk verder teruggezakt. Foitek overleeft enkel bij de openingsrace in Rio de prekwalificaties, maar kan zich vervolgens niet voor de wedstrijd zelf kwalificeren. De rest van het seizoen zitten de Grand Prix-weekends van EuroBrun er al na een half uurtje op vrijdagmorgen op en ook Larrauri kan hier in de resterende wedstrijden niets aan veranderen. Zo eindigt de comeback van de Argentijn aan het eind van het seizoen in de grootste anonimiteit. EuroBrun zal nog een jaartje verder aanmodderen om er eind 1990 definitief de brui aan te geven.
Larrauri van zijn kant rijdt op dat moment allang weer zijn rondjes in andere autosportklassen. Aanvankelijk opnieuw in de sportwagenracerij, en na het opdoeken van het WK Sportwagens richt hij zijn aandacht vervolgens vooral op de GT- en toerwagencompetities.
(http://img824.imageshack.us/img824/6793/6kgf.jpg)
22 augustus 1954
Juan Manuel Fangio wint op de omloop van Bremgarten nabij Bern de Grote Prijs van Zwitserland. De Argentijn rijdt op het zeven kilometer lange circuit in zijn Mercedes van start tot finish aan de leiding. Fangio's teamgenoot Stirling Moss en Mike Hawthorn (Ferrari) leveren achter hem een felle strijd om de tweede plaats, doch wanneer beiden uitvallen kan polesitter José Froilán González in de tweede Ferrari als tweede over de finish gaan en zo de Argentijnse dominantie in de wedstrijd compleet maken.
De overwinning van Fangio in Zwitserland geeft de Argentijn meteen ook zekerheid over zijn tweede wereldtitel. Met nog twee races te gaan kan González, tweede in de WK-stand, hem niet meer bedreigen. De editie van 1954 is de allerlaatste Grote Prijs op Zwitserse bodem. Als gevolg van het catastrofale ongeluk in de 24 Uren van Le Mans het daaropvolgende jaar zullen alle autoraces in Zwitserland verboden worden, een besluit dat tot op vandaag nog steeds geldt.
(http://img853.imageshack.us/img853/4579/sbi0.jpg)
26 augustus 1984
Alain Prost (McLaren/TAG) wint op de omloop van Zandvoort de Grote Prijs van Nederland, voor zijn teamgenoot Niki Lauda. Voor het team van Ron Dennis geeft deze derde dubbelzege, met nog drie races te gaan, meteen rekenkundige zekerheid over de constructeurstitel. De negende overwinning van McLaren van het lopende seizoen is bovendien ook goed voor een nieuw record, waarbij dat van Lotus uit 1978 (acht zeges) van de tabellen geveegd wordt.
Prost rijdt op het circuit in de duinen tevens naar de pole, maar moet bij de start de naast hem gestarte Nelson Piquet (Brabham-BMW) voorlaten. De titelverdediger slaat in de beginfase meteen een kleine kloof en lijkt de wedstrijd onder controle te hebben, tot hij na een tiental ronden voor de zoveelste keer getroffen wordt door mechanische pech. Prost neemt de leiding over en krijgt vervolgens Lauda achter zich aan. De Oostenrijker neemt zoals gebruikelijk een voorzichtige start en drijft vervolgens het tempo op. Beide McLarens maken er een prestigestrijd om de zege van en rijden de rest van het deelnemersveld op grote achterstand.
Keke Rosberg (Williams-Honda), die lange tijd in derde positie rijdt, valt in de slotfase nog uit met benzinegebrek, zodat de laatste podiumplaats uiteindelijk naar Nigel Mansell (Lotus-Renault) gaat, voor zijn teamgenoot Elio de Angelis, Teo Fabi (Brabham-BMW) en Patrick Tambay (Renault). Een resultaat dat voor Mansell te laat komt, want in Zandvoort bevestigt Lotus dat hij in 1985 bij het team vervangen wordt door Ayrton Senna. In de WK-stand nadert Prost tot op anderhalf puntje van Lauda.
(http://img191.imageshack.us/img191/254/jk6e.jpg)
Citaat van: SDG op 26 augustus 2013 - 12:30:48Een resultaat dat voor Mansell te laat komt, want in Zandvoort bevestigt Lotus dat hij in 1985 bij het team vervangen wordt door Ayrton Senna.
Nu klinkt het alsof Mansell het slachtoffer was van de komst van Senna, terwijl hij zelf naar een nog beter team ging (Williams) waar hij de wereldtitel voor het grijpen had.
Edit: we hadden het over 1984 --> 1985, niet 1986 dus Mansell had nog helemaal geen titel voor het grijpen. My bad.
Citaat van: Matthijs op 26 augustus 2013 - 13:01:01
Citaat van: SDG op 26 augustus 2013 - 12:30:48Een resultaat dat voor Mansell te laat komt, want in Zandvoort bevestigt Lotus dat hij in 1985 bij het team vervangen wordt door Ayrton Senna.
Nu klinkt het alsof Mansell het slachtoffer was van de komst van Senna, terwijl hij zelf naar een nog beter team ging (Williams) waar hij de wereldtitel voor het grijpen had.
Edit: we hadden het over 1984 --> 1985, niet 1986 dus Mansell had nog helemaal geen titel voor het grijpen. My bad.
Ik schrijf mijn stukjes nogal vaak vanuit het oogpunt van het raceweekend zelf, dus zonder 'hindsight'. ;)
En inderdaad, niemand die op dat moment vermoedde dat Mansell juist door Lotus voor Williams te ruilen aan een steile opmars naar boven zou beginnen. Frank Williams dacht zelf immers ook met Mansell een goede tweede rijder naast kopman Rosberg aan te trekken, geen potentieel wereldkampioen.
27 augustus 2000
Mika Häkkinen (McLaren) wint in grootse stijl de Grote Prijs van België. Op de omloop van Spa pakt de Finse titelverdediger in de kwalificaties eveneens de pole, voor de verrassende Jarno Trulli (Jordan) en Jenson Button (Williams). Voor de pas twintig jaar oude Brit, die voor de eerste keer op het legendarische circuit in de Ardennen van de partij is, is het meteen het beste trainingsresultaat in zijn nog jonge Formule 1-carrière. Häkkinen's grote uitdager Michael Schumacher (Ferrari), die sedert de vorige race in Hongarije de leiding in de WK-stand verspeelde aan zijn Finse rivaal, rijdt de vierde tijd.
Op een nog nat wegdek gaat de race op zondag achter de safety car van start. Eenmaal de meute losgelaten wordt, neemt Häkkinen probleemloos de leiding, terwijl Schumacher snel naar de tweede plaats oprukt. Button raakt, in een poging de Ferrari in La Source te volgen, in contact met de Jordan van Trulli. Voor de Italiaan zit een veelbelovende race er meteen op. Wanneer de baan na enkele ronden opdroogt, komt iedereen de pits binnen voor droogweerbanden. Häkkinen leidt nog steeds de wedstrijd, tot hij in Stavelot dwars gaat en Schumacher moet voorlaten.
Schumacher is nu de nieuwe leider, doch Häkkinen geeft zich niet gewonnen en begint aan een weergaloze achtervolging. Wat volgt, is een adembenemend duel dat rondenlang duurt. De spanning is om te snijden en enkele ronden voor het einde valt uiteindelijk de beslissing, wanneer Schumacher en Häkkinen zich aan het einde van de lange rechte lijn bij Les Combes opmaken om de BAR van Ricardo Zonta te dubbelen. Terwijl de Braziliaan in het midden van de baan blijft rijden, passeert Schumacher hem links, doch de Fin passeert beiden in één sublieme vloeiende beweging rechtsom. Het inhaalmaneuver van het jaar en meteen één van de allermooiste acties die ooit op Spa te zien waren.
Häkkinen laat zich niet meer de kaas van het brood eten en behaalt een fantastische overwinning, met Schumacher in zijn kielzog. Ralf Schumacher (Williams) wordt derde, voor David Coulthard (McLaren), Jenson Button (Williams) en Heinz-Harald Frentzen (Jordan). De vreugde bij McLaren omwille van Häkkinen's zege is enorm. De Fin leidt na zijn vierde zege van het seizoen nu in de titelstrijd met zes punten voorsprong op Schumacher, die net als Ferrari in Spa een flinke mentale tik te verwerken krijgt. Met nog vier races te gaan is er nog niets beslist, maar sommigen vrezen nu al dat de Scuderia eens te meer gaat bezwijken onder de druk en wéér eens naast de titel zou kunnen grijpen.
http://www.youtube.com/watch?v=ghltTBNK4QI
(http://img571.imageshack.us/img571/4364/qbex.jpg)
28 augustus 1977
Op de omloop van Zandvoort wordt de Grote Prijs van Nederland verreden. De beginfase van de wedstrijd wordt bepaald door twee coureurs die tot de snelsten van het deelnemersveld behoren, maar door de pech waarmee ze dit jaar al te kampen kregen geen partij zijn in de titelstrijd: wereldkampioen James Hunt (McLaren) en Mario Andretti (Lotus). Het is laatstgenoemde die tevens de pole pakt, voor de verrassende Jacques Laffite (Ligier) en Hunt.
Bij de start is Hunt echter als snelste weg, voor Laffite en Andretti, maar de Amerikaan rukt alweer snel naar de tweede plaats op in het kielzog van Hunt. Beide kemphanen vechten vervolgens een verbeten duel uit voor de koppositie in de race, dat in de zesde ronde abrupt eindigt wanneer beide wagens in elkaar haken. Exit Hunt, terwijl Andretti na Laffite en het Ferrari-duo Niki Lauda en Carlos Reutemann zijn weg kan verder zetten. In de vijftiende ronde is het echter alsnog over en sluiten voor de Amerikaan, wanneer zijn motor voor de vierde race op rij de geest geeft.
Vooraan maakt Lauda korte metten met Laffite, terwijl Reutemann de tweede Lotus van Gunnar Nilsson achter zich aan krijgt. Het duel voor de derde plaats eindigt eveneens in tranen, wanneer de Lotus tegen de Ferrari aanrijdt. Voor de Zweed is de race gereden, terwijl zijn Argentijnse collega na een pitstop zijn weg kan hervatten. Hierna is het vooraan zo goed als afgelopen met de sensatie, want in de laatste veertig ronden veranderen de posities niet meer. Laffite geeft in de slotfase zijn Ligier nog een laatste keer de sporen, maar Lauda weet de Fransman gemakkelijk af te houden en zo zijn derde zege van het seizoen te boeken, zijn laatste in dienst van de Scuderia.
De jonge Fransman Patrick Tambay, pas aan zijn vierde Grote Prijs bezig, lijkt in zijn bescheiden Ensign een sensationele derde te zullen worden, tot hij in de laatste ronde zonder benzine komt te staan. Een teleurstellende Jody Scheckter (Wolf), die de hele wedstrijd achter de feiten aan rijdt, pakt zo alsnog de derde podiumplaats, voor Emerson Fittipaldi (Fittipaldi), Tambay en Reutemann. Renault komt na zijn debuut een maand eerder op Silverstone voor de tweede keer aan de start met zijn turbowagen. Halverwege de race valt coureur Jean-Pierre Jabouille uit met pech, maar voor het zover is, heeft hij in ieder geval al de nodige indruk gemaakt door tot op de zesde plaats door te dringen. De Franse turbopionier wordt na deze tweede deelname al meteen een stuk ernstiger genomen.
In de WK-stand doet Lauda, met nog vier races te rijden, een bijzonder goede zaak. Hij heeft nu al 21 punten voorsprong op zijn dichtste achtervolger Scheckter. Voor de Ferrari-coureur, over wie de geruchten over een mogelijke overstap naar Brabham voor 1978 steeds sterker worden, lijkt de tweede wereldtitel met rasse schreden te naderen.
(http://img821.imageshack.us/img821/1530/cz63.jpg)
29 augustus 2004
Nadat Ferrari bij de vorige Grote Prijs in Hongarije al de constructeurstitel veroverde, kan het met Michael Schumacher in Spa nu ook het rijderskampioenschap winnen. De Duitser, die dit seizoen ongenaakbaar is en maar liefst twaalf van de al dertien gereden wedstrijden won, verovert in ieder geval een goede uitgangspositie op de eerste startrij, naast pole-man Jarno Truli (Renault). Schumacher verliest bij de start wel twee plaatsen aan Fernando Alonso (Renault) en David Coulthard (McLaren), maar ontsnapt wel aan de chaos achter hem. Maar liefst vier rijders vallen in de startronde uit: Mark Webber (Jaguar), Takuma Sato (BAR), Gianmaria Bruni (Minardi) en Giorgio Pantano (Jordan) crashen allen bovenop de Raidillon, terwijl verschillende andere coureurs met schade moeten binnenkomen.
Het noopt de safetycar voor de eerste keer in de wedstrijd tot uitrukken. Na de neutralisatie valt Trulli ver terug, tot buiten de punten. De winnaar van Monaco verliest zo zijn laatste beetje krediet bij Renault-teammanager Flavio Briatore en wordt na Monza op de kasseien gezet. Ondertussen is echter Kimi Räikkönen (McLaren) naar voren opgerukt. De Fin reed slechts de tiende kwalificatietijd en worstelt de hele race door met versnellingsbakproblemen, doch het weerhoudt hem er niet van om in de chaotische wedstrijd een hoofdrol te spelen. Na een zware crash tussen Jenson Button (BAR) en Zsolt Baumgartner (Minardi) komt de safetycar een tweede keer naar buiten. Tijdens de neutralisatie verdwijnt de in derde positie liggende Antonio Pizzonia (Williams) uit de race met een kapotte versnellingsbak, terwijl ook Ricardo Zonta (Toyota) een paar ronden voor het einde een unieke kans om een podium te scoren in rook ziet opgaan wanneer zijn motor de geest geeft.
Nog steeds is alle sensatie nog niet uit de race verdwenen. Een crash tussen David Coulthard en Christian Klien (Jaguar) brengt de safetycar voor een derde keer op de baan. Uiteindelijk weet Räikkönen het hoofd koel te houden en zijn eerste en enige zege van het seizoen te boeken, meteen ook de enige voor McLaren. Na hem volgen de Ferrari's van Michael Schumacher en Rubens Barrichello, de Saubers van Felipe Massa en Giancarlo Fisichella, Christian Klien, David Coulthard en Olivier Panis (Toyota).
Met zijn tweede plaats is Michael Schumacher meteen zeker van zijn zevende wereldtitel. Het is zijn vijfde voor Ferrari en zijn vijfde op rij, ook al een nieuw record. Gezien de totale dominantie die hij het hele jaar aan de dag legde, konden weinigen die zondagnamiddag in augustus 2004 in Spa vermoeden dat hij de komende jaren definitief van zijn troon gestoten zou worden en er geen achtste titel meer zou komen.
(http://img832.imageshack.us/img832/2168/iinf.jpg)
30 augustus 1941
Op deze dag wordt in Rome Ignazio Giunti geboren. De Italiaan floreert eind jaren zestig vooral in de sportcars, waar hij diverse knappe resultaten behaalt. Zo wordt hij in 1968 met Alfa Romeo tweede in de Targa Florio en vierde in Le Mans.
In 1970 stapt hij over naar Ferrari, waar hij niet alleen een speerpunt wordt voor het sportscarprogramma maar ook de gelegenheid krijgt om van de Formule 1 te proeven. In vier Grote Prijzen wordt hij door de Scuderia ingezet, met een vierde plaats als resultaat bij zijn debuut in Spa. Het is meteen zijn beste resultaat in de Formule 1 en ook zijn enige puntenfinish. In Frankrijk en Oostenrijk eindigt hij buiten de punten en in Italië valt hij uit. Zijn grootste successen behaalt hij ook in 1970 in de sportwagenracerij: hij wint de 12 Uur van Sebring en de Targa Florio.
Voor 1971 blijft hij in dienst rijden van Ferrari. In de eerste sportwagenwedstrijd van het jaar, de 1.000 Kilometer van Buenos Aires, op 10 januari, slaat het noodlot echter toe. Giunti rijdt achteraan in op de wagen van de Fransman Jean-Pierre Beltoise, die zonder benzine is gevallen en zijn wagen terug naar de pits wil duwen. Beltoise kan zich net op tijd in veiligheid brengen, doch Giunti zit gekneld in zijn bolide, die in brand schiet, en de ongelukkige Italiaan sterft in de vlammen. Hij werd 29 jaar oud.
(http://img202.imageshack.us/img202/5044/o23t.jpg)
2 september 2001
Michael Schumacher (Ferrari) komt, twee weken na de Grote Prijs van Hongarije, als de nieuwe wereldkampioen naar de Grote Prijs van België op Spa-Francorchamps. De Duitser, die zijn titel verlengd heeft, kan op het circuit in de Ardennen een nieuw record aan zijn palmares toevoegen: bij winst behaalt hij zijn 52ste zege, waarmee het oude record van Alain Prost (51 overwinningen), dat hij nu nog met de Fransman deelt, dan definitief tot het verleden behoort. De Formule 1 herdenkt in Spa tevens Ken Tyrrell. De voormalige teambaas is een week voor de race op 77-jarige leeftijd overleden na een slepende ziekte.
Het vaak onvoorspelbare weer in de Ardennen laat zich dit jaar vooral gelden in de kwalificaties. Op een opdrogende baan wordt de volgorde in de laatste trainingsminuten helemaal overhoop gegooid. Juan-Pablo Montoya (Williams) rijdt uiteindelijk naar de pole, voor zijn teamgenoot Ralf Schumacher, broer Michael en de verrassende Heinz-Harald Frentzen, die na zijn ontslag bij Jordan naar Prost is overgestapt. De beide Arrows-wagens van Jos Verstappen en Enrique Bernoldi en de Minardi's van Fernando Alonso en Tarso Marques eindigen buiten de 107%-limiet, maar door de uitzonderlijke omstandigheden mogen ze op zondag allen toch starten. Voor Marques is het de laatste GP-deelname; vanaf de volgende race in Monza wordt de Braziliaan vervangen door de Maleisiër Alex Yoong.
Bij de start van de opwarmronde raken Montoya en Frentzen niet van hun plaats weg. De Colombiaan en de Duitser dienen zo achteraan post te vatten, waardoor de beide Schumacher-broertjes meteen vrij spel hebben wanneer de lichten doven. Ralf snijdt als eerste La Source aan, maar nog voor Les Combes kan Michael de leiding overnemen. De race, die zo al snel in een beslissende plooi lijkt te vallen, wordt na een viertal ronden echter abrupt afgebroken na een zware crash tussen Eddie Irvine (Jaguar) en Luciano Burti (Prost) in de supersnelle bocht bij Blanchimont. De Prost begraaft zichzelf met hoge snelheid onder de bandenstapels en de ongelukkige coureur zit helemaal geklemd. De veiligheidsdiensten, bijgestaan door Irvine – die zelf ongedeerd blijft – spoeden zich naar de plaats van onheil om Burti uit zijn benarde positie te bevrijden. Op de tv-camera's ziet het er allemaal bijzonder beangstigend uit en even vreest men dan ook het ergste. Tot opluchting van iedereen blijken de verwondingen van Burti echter mee te vallen. Het seizoen zit er voor de jonge Braziliaan evenwel op; voor de resterende drie wedstrijden van 2001 wordt hij vervangen door de Tsjech Tomas Enge. Spa zal zijn laatste race worden, want na het faillissement van Prost aan het eind van het seizoen vindt hij geen nieuw racezitje meer. Hij tekent uiteindelijk een contract bij Ferrari als testcoureur.
Bij de herstart valt ook Ralf Schumacher vooraan weg. Doordat zijn monteurs een mechanisch defect niet tijdig kunnen herstellen, moet hij met lede ogen toezien hoe de rest van het veld zich op gang trekt voor de nieuwe opwarmronde, terwijl zijn Williams nog steeds op de krik staat. Bij de herstart neemt Michael Schumacher vrij gemakkelijk de kop, voor de verrassende Giancarlo Fisichella (Benetton). Montoya maakt de malaise bij Williams ondertussen compleet door uit te vallen met motorpech, terwijl Ralf uiteindelijk als zevende zal finishen, net buiten de punten.
Fisichella, die het veelgeplaagde Benetton-team – dat in 2002 volledig wordt overgenomen door Renault – zijn beste race van het seizoen schenkt, moet zijn meerdere erkennen in David Coulthard (McLaren). Vooraan rijdt Michael Schumacher echter probleemloos naar de overwinning, waarmee hij definitief alleenrecordhouder is wat betreft het aantal zeges. Coulthard en Fisichella vervolledigen het podium, de laatste punten zijn voor Mika Häkkinen (McLaren), Rubens Barrichello (Ferrari) en Jean Alesi (Jordan). Voor de Fransman is het het laatste WK-punt uit zijn carrière.
(http://img197.imageshack.us/img197/9036/0gol.jpg)
Een oud artikel van me even heropgevist en wat uitgebreid...
7 september 1986
In het Italiaanse Monza wordt de eindfase van het Wereldkampioenschap Formule 1 1986 ingezet. Met nog vier races te gaan is het verschil aan de top van de rangschikking minimaal en kan de titelstrijd nog alle kanten uit. Nigel Mansell (Williams) komt nog steeds als leider afgezakt naar Italië met 55 punten, voor Alain Prost (McLaren) met 53 punten, Ayrton Senna (Lotus) met 48 punten en Nelson Piquet (Williams) met 47 punten. Achterin het veld moet Allen Berg bij Osella eenmalig zijn zitje afstaan aan de Italiaan Alex Caffi, die zo zijn Formule 1-debuut maakt. Er staat ook een nieuw team op de startgrid onder de vorm van het Franse AGS, dat net als Minardi gebruik maakt van de Motori Moderni-turbokrachtbron, met Formule 3000-kampioen Ivan Capelli achter het stuur.
In de kwalificaties verovert de Italiaan Teo Fabi (Benetton) zijn tweede polepositie op rij, voor titelverdediger Prost, Nigel Mansell en Gerhard Berger in de tweede Benetton. Wanneer het veld terugkeert uit de opwarmronde blijft de eerste startrij echter leeg. Zowel Fabi als Prost krijgen immers hun bolide niet aan de praat, waardoor beiden hun goede uitgangspositie meteen kwijtspelen. Fabi sluit achteraan het veld aan; de Italiaan kan eens te meer een polepositie niet verzilveren. Prost spoedt zich bij de start van de opwarmronde naar de reservewagen – te laat volgens de reglementen. De Fransman jaagt bij de start achter het veld aan en snijdt door het peloton naar voren, tot hij uiteindelijk de zwarte vlag te zien krijgt.
Ondertussen heeft Gerhard Berger met een machtige spurt naar de eerste bocht de leiding in de race genomen, voor het Williams-duo Mansell en Piquet. Ayrton Senna ziet bij de start zijn versnellingsbak breken en is de eerste uitvaller in de wedstrijd. Twee titelpretendenten doen in Monza zo een slechte zaak in de titelstrijd. Berger weet de leiding een aantal ronden te behouden, tot hij gepasseerd wordt door de beide Wiliamsen en de verrassend sterk presterende Michele Alboreto (Ferrari). De kopman van de Scuderia lijkt na zijn tweede plaats in Oostenrijk eindelijk het lek boven te hebben, doch een schuiver en motorpech maken een einde aan zijn race. Tweede Ferrari-man Stefan Johansson weet voor de Italianen echter de eer te redden met de derde podiumstek, die hem in de schoot valt wanneer Gerhard Berger in de laatste ronde nog met pech naar de kant moet.
Vooraan vechten beide Williamsen het onbedreigd uit voor de zege. Het is uiteindelijk Piquet die als eerste over de meet gaat en zo zijn vierde seizoensoverwinning pakt, die hem in de WK-stand tot op vijf punten van Mansell brengt. Na de podiumklanten krijgen Keke Rosberg (McLaren), Berger – die nog als vijfde geklasseerd wordt – en Alan Jones (Lola) de laatste punten toebedeeld. Voor de voormalige wereldkampioenen Rosberg en Jones, die aan het eind van het seizoen hun Formule 1-carrière zullen beëindigen, is het beiden hun laatste puntenfinish.
(http://img853.imageshack.us/img853/6476/wo03.jpg)
9 september 1979
Jody Scheckter (Ferrari) wint in Monza de Grote Prijs van Italië en kroont zich daarmee tot de nieuwe wereldkampioen Formule 1. Met nog twee races te gaan kan de Zuid-Afrikaan nu niet meer bijgebeend worden. Voorafgaand aan de wedstrijd spelen enkel Jacques Laffite (Ligier) en Scheckter's eigen teamgenoot Gilles Villeneuve nog mee in de titelstrijd. Dit wegens het bizarre puntensysteem, waarbij enkel de vier beste resultaten in iedere seizoenshelft in rekening gebracht worden. Bij een zege van Scheckter is het kampioenschap echter beslist. Eén jaar na het tragische startongeluk dat Ronnie Peterson het leven kostte is er goed nieuws voor een ander slachtoffer van de massacrash: Vittorio Brambilla, de 'Gorilla van Monza', maakt bij Alfa Romeo zijn comeback in het peloton.
In de kwalificaties zijn de beide Renault-turbo's van de Fransen Jean-Pierre Jabouille en René Arnoux op de snelle omloop eens te meer oppermachtig, doch Scheckter maakt zijn ambities kenbaar door de derde tijd te rijden, voor Alan Jones (Williams) en Villeneuve. Bij de start is de Zuid-Afrikaan tot grote vreugde van het thuispubliek bovendien als snelste weg, voor Arnoux, Villeneuve en Laffite. In de tweede ronde neemt Arnoux de kop over, maar na iets meer dan tien ronden steekt het overbekende betrouwbaarheidsprobleem bij de Fransen weer eens de kop op. Arnoux verdwijnt roemloos uit de wedstrijd en beide Ferrari's liggen nu één en twee, gevolgd door Laffite. De Fransman blijft dapper aanklampen, doch hij moet halverwege de rol lossen wegens remproblemen.
Wanneer Laffite zeven ronden voor het einde met motorpech uit de race verdwijnt, valt meteen ook de beslissing in het wereldkampioenschap. Villeneuve, die de opdracht gekregen heeft Scheckter niet meer aan te vallen, houdt zich aan de afspraak en gaat in het zog van zijn kopman over de meet, op korte afstand gevolgd door Clay Regazzoni (Williams). Nadat ook Jabouille nog enkele ronden voor het einde met pech het veld moet ruimen, finisht Niki Lauda (Brabham) als vierde, voor uittredend wereldkampioen Mario Andretti (Lotus) en Jean-Pierre Jarier (Tyrrell). Voor Lauda, die een bijzonder teleurstellend seizoen achter de rug heeft, is het het beste resultaat van het jaar. Het is meteen ook de laatste race voor de Oostenrijker in het eerste hoofdstuk van zijn carrière. Bij het volgende raceweekend, in Canada, houdt de tweevoudige wereldkampioen de Formule 1 voor bekeken, tot zijn comeback in 1982.
Ferrari pakt in Monza voor eigen publiek eveneens de constructeurstitel. Voor Jody Scheckter is de opdracht volbracht: in zijn eerste seizoen bij Ferrari pakt hij meteen de titel. In 1980 zal hij met de tegenvallende nieuwe wagen slechts een onbeduidend rolletje spelen en aan het eind van het jaar zal ook hij de Formule 1 vaarwel zeggen. Scheckter is voor lange tijd de laatste wereldkampioen voor Ferrari. Pas 21 jaar later, in 2000, zal hij in de persoon van Michael Schumacher een opvolger krijgen.
(http://img839.imageshack.us/img839/8892/1y7p.jpg)
11 september 2005
Op de omloop van Spa vindt de Grote Prijs van België plaats, de laatste Europese wedstrijd van het seizoen. Voorafgaand aan de wedstrijd voert Fernando Alonso (Renault) de WK-stand aan met 27 punten voorsprong op Kimi Räikkönen (McLaren), wat betekent dat de Spanjaard mits een gunstig resultaat hier in Spa – met nadien nog drie races te gaan – reeds de titel veilig kan stellen. De kwalificaties laten echter vermoeden dat dit geen gemakkelijke opgave wordt, aangezien beide McLarens de eerste startrij bezetten, met Juan Pablo Montoya op pole, voor Räikkönen, Jarno Trulli (Toyota) en Alonso. Giancarlo Fisichella (Renault), die de derde tijd rijdt, wordt tien plaatsen teruggezet omwille van een motorwissel.
Bij de start neemt Montoya op een natte baan gemakkelijk de leiding voor zijn Finse teamgenoot. Nadien volgen Trulli, Alonso, Michael Schumacher (Ferrari) en Takuma Sato (BAR). Het is echter van meetaf aan duidelijk dat het team van Ron Dennis op de omloop de beste papieren heeft en Alonso kan niet meer doen dan de schade beperken. Diens teamgenoot Fisichella verdwijnt uit de wedstrijd na een flinke crash in Eau Rouge, die de safetycar naar buiten brengt. Michael Schumacher beleeft eens te meer een weekend om snel te vergeten wanneer hij na een botsing met Sato roemloos uit de race verdwijnt. Ook op het circuit dat hem vorig jaar zijn zevende wereldtitel bracht kan de Duitser geen ommekeer teweegbrengen voor Ferrari.
Vooraan neemt Räikkönen met nog een tiental ronden te rijden de kop over van Montoya en beide McLarens lijken ook in deze volgorde over de streep te gaan, tot de Colombiaan een paar ronden voor het einde nog door Antonio Pizzonia (Williams) van de baan gereden wordt wanneer de Braziliaan zichzelf wil ontdubbelen. De Braziliaanse invaller voor Nick Heidfeld verspeelt zo op zijn 25ste verjaardag meteen weer het krediet dat hij bij de vorige race in Italië nog met een knappe zevende plaats opbouwde.
Räikkönen rijdt vooraan naar zijn zesde zege van het seizoen, zijn tweede op rij in Spa. Alonso wint door het wegvallen van Montoya onverhoopt nog een plaatsje en telt nu 25 punten voorsprong op zijn Finse uitdager. De resterende punten in Spa zijn voor Jenson Button (BAR), Mark Webber (Williams), Rubens Barrichello (Ferrari), Jacques Villeneuve (Sauber), Ralf Schumacher (Toyota) en Tiago Monteiro (Jordan). Voor de Portugees is het na zijn podiumplaats bij het debacle op Indianapolis het eerste 'echte' WK-punt dat hij op eigen kracht weet te scoren. Tijdens het weekend wordt tevens het nieuws wereldkundig gemaakt dat Red Bull Minardi volledig overneemt. Het kleine, dappere Italiaanse team verdwijnt daarmee na 21 seizoenen uit de Formule 1 en zal voortaan onder de naam Toro Rosso figureren als satellietteam van Red Bull.
(http://img542.imageshack.us/img542/756/bteh.jpg)
19 september 1973
Op deze dag wordt in het Brazilaanse Belo Horizonte Cristiano Da Matta geboren. Nadat hij in Zuid-Amerika verschillende promotieklassen met succes doorloopt, maakt de Braziliaan in 1995 de oversteek naar Europa. Hij rijdt er in het Engelse Formule 3-kampioenschap en stapt in 1996 over naar de Formule 3000. Het daaropvolgende jaar verlegt hij echter zijn carrière richting de VS, waar hij eerst twee jaar Indy Lights rijdt, met de titel in 1998 als bekroning. In 1999 debuteert hij in de Champ Car Series en dit met stijgend succes. In 2000 pakt hij zijn eerste zege en in 2002 wint hij op dominante wijze het kampioenschap.
Dit laatste doet hij onder de vleugels van het gerenommeerde Newman/Haas-team, met steun van Toyota. De link met de Japanse motorenfabrikant zorgt ervoor dat zijn prestaties ook buiten de VS niet onopgemerkt blijven en wanneer het Formule 1-team van Toyota voor 2003 besluit een compleet nieuw rijdersduo aan te trekken, krijgt Da Matta één van de twee zitjes toegewezen, naast de Fransman Olivier Panis. Toyota, dat bij zijn Formule 1-debuut in 2002 nog leergeld diende te betalen, wil met twee nieuwe rijders nu de stap naar voren zetten. Ondanks dat kosten noch moeite gespaard worden, blijft die doorbraak echter uit. Da Matta toont aan dat hij een auto heelhuids naar de finish kan brengen door 13 van de 16 races uit te rijden, doch slechts vier keer is daar een puntenfinish aan verbonden, met een zesde plaats in Spanje en Duitsland en een zevende plaats in Groot-Brittannië en Japan. Het levert hem een dertiende plaats in de eindstand van het WK op met 10 punten, waarmee hij in ieder geval teamgenoot Panis verslaat (vijftiende met 6 punten). De Fransman zorgt echter wel voor het beste resultaat van het team, met een vijfde plaats in Duitsland.
Voor 2004 krijgen beide coureurs contractverlenging, doch de resultaten zijn nu ook weer niet in stijgende lijn. Da Matta wordt zesde in Monaco en pakt zo drie punten, zijn enige puntenfinish na twaalf van de achttien races. Voor Toyota is de maat echter vol en na de Duitse Grote Prijs worden er dringende maatregelen genomen bij het team. Da Matta is één van de zondebokken en kan zijn koffers pakken. Het betekent meteen het einde van de Braziliaan zijn Formule 1-carrière.
Hij keert in 2005 terug naar de Champ Cars waar hij zijn autosportloopbaan verder zet, tot hij in 2006 bij testritten op de omloop van Road America in botsing komt met een verdwaald hert dat op de omloop rondloopt. Da Matta raakt hierbij zwaar gewond en ligt ook een tijdje in coma. Na zijn herstel rijdt hij nog op beperkte schaal wedstrijden op topniveau, voornamelijk in de sportwagenracerij. Ook is hij vervolgens actief in het truckracen.
(http://img560.imageshack.us/img560/403/4l0x.jpg)
Da Matta, de kampioen die verbleekte bij Toyota. Jammer. Toyota had destijds het grootste budget (500 miljoen euro+) maar het kwam er nooit uit...
Citaat van: gloudiesaurus op 19 september 2013 - 23:40:30
Da Matta, de kampioen die verbleekte bij Toyota. Jammer. Toyota had destijds het grootste budget (500 miljoen euro+) maar het kwam er nooit uit...
Bureaucratie werkt niet...Dat heeft Toyota dan ook bewezen. Elk overleg ging via Tokyo, dat werkt toch niet?
20 september 1975
Op deze dag wordt in het Colombiaanse Bogotá Juan Pablo Montoya geboren. De Zuid-Amerikaan treedt voor het eerst echt voor het voetlicht wanneer hij in 1997 debuteert in de Formule 3000 bij het team van Dr. Helmut Marko. Montoya wint drie wedstrijden en wordt prompt tweede in het kampioenschap, wat hem voor 1998 eveneens een testcontract bij Williams oplevert. In datzelfde jaar treedt hij opnieuw aan in het Formule 3000-kampioenschap, dat hij dit jaar weet te winnen.
Voor 1999 trekt Williams regerend Champ Car-kampioen Alex Zanardi aan als vaste coureur, terwijl Montoya in ruil diens stoeltje bij het team van Chip Ganassi overneemt. Montoya profileert zich ook in Amerika meteen als één van de snelste coureurs van het moment. Waar zijn Italiaanse voorganger in de Formule 1 bij Williams volledig kopje onder gaat, bevestigt de Colombiaan echter al het goede dat hij al laten zien heeft door in zijn debuutseizoen meteen de titel te pakken. Dit na een bloedstollende slotrace in het Californische Fontana, waarbij hij in de stand ex-aequo eindigt met Dario Franchitti. Doordat hij echter meer overwinningen weet te scoren dan de Schot, is Montoya echter de kampioen. De vreugde over het behalen van de titel wordt helaas overschaduwd door het dodelijke ongeval van de Canadees Greg Moore tijdens de race.
In 2000 blijft hij, ondanks interesse van Williams om hem terug naar de Formule 1 te halen, de CART trouw. Herhaalde pech voorkomt dat hij zijn titel kan verlengen, doch hij beleeft zijn grootste moment van glorie dat jaar in de 500 Mijl van Indianapolis, die deel uitmaakt van het concurrerende IRL-kampioenschap. Montoya maakt voor één race de overstap naar de serie en wint prompt de grootste autorace ter wereld. Hij is bovendien de eerste rookie sedert Graham Hill in 1966 die zegeviert op de Brickyard. Hoewel de Colombiaan door zijn collega's op de baan vak bekritiseerd wordt omwille van zijn agressieve rijstijl, weet hij alle kritiek te beantwoorden met klinkende resultaten.
De roep vanuit de Formule 1 om Montoya weerklinkt nu nog luider en de Colombiaan kan niet langer aan de sirenenzang weerstaan: in 2001 zal hij eindelijk voor Williams gaan rijden, naast Ralf Schumacher. Williams is in 2001, na een aantal overgangsjaren, met de BMW-motor weer helemaal terug aan de top en de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. Reeds in de derde wedstrijd, in Brazilië, laat Montoya een staaltje van zijn kunnen zien door een duel met titelverdediger Michael Schumacher op sublieme wijze te winnen, doch een crash met Jos Verstappen bij het dubbelen voorkomt de eerste zege van de Colombiaan. De eerste wedstrijden gaat hij niettemin duidelijk nog steeds gebukt onder de traditionele aanpassingsproblemen die Indy-coureurs kennen bij hun overstap naar de Formule 1. Vier keer op rij valt hij uit, maar in Spanje breekt hij eindelijk de ban met een tweede plaats. Ondertussen is het echter teamgenoot Ralf Schumacher die voor de meest spraakmakende resultaten op de baan en ook voor de zeges zorgt. Ook in de Formule 1 raakt de reputatie van Montoya snel bekend; verschillende rijders leveren openlijk kritiek op zijn rijstijl. Tijdens een rijdersbriefing bij de Canadese Grote Prijs komt het zelfs bijna tot een handgemeen met Jacques Villeneuve. Maar uiteindelijk weet de Colombiaan zich de Formule 1 eigen te maken en levert ook hij de gevraagde prestaties: in Duitsland en België pakt hij zijn eerste poleposities en in Italië volgt dan ten slotte de langverwachte eerste zege. Montoya sluit zijn debuutseizoen in de koningsklasse van de autosport als zesde af.
Voor Williams, dat in 2001 tweede werd bij de constructeurs achter het machtige Ferrari, moet het in 2002 dus eindelijk gaan gebeuren. Dat jaar is de Scuderia echter nog dominanter en wordt de concurrentie door met name Michael Schumacher, die met de vingers in de neus naar zijn vijfde wereldtitel rijdt, op een hoopje gereden. Williams kan enkel met Ralf Schumacher in Maleisië op het hoogste trapje plaatsnemen. In diezelfde race is er een botsing tussen Montoya en Michael Schumacher bij de start van de race, wat bij de volgende wedstrijd in Brazilië een vervolg krijgt. Waar in Maleisië beiden nog gedeeltelijk de schuld van de aanrijding krijgen, is in Sao Paulo Montoya duidelijk in de val van zijn tegenstander gelopen en vergooit hij eigenhandig alle kans op de zege in de eerste ronde. Bij de volgende wedstrijden is de nieuwe Ferrari al zo ver doorontwikkeld dat de concurrentie voortaan kansloos is voor de zege. Enkel in de straten van Monaco kan David Coulthard in zijn McLaren nog winnen, maar voor de rest is het al Ferrari wat de klok slaat. Montoya heeft nog niets van zijn snelheid ingeboet, wat zijn zeven poleposities in 2002 – waaronder het snelste kwalificatierondje uit de Formule 1-geschiedenis op Monza – bewijzen, doch in de races is ook hij kansloos tegenover de rode bolides, die als enige topteam op Bridgestone-banden staan en daar in de wedstrijden duidelijk voordeel uit putten. Montoya wordt uiteindelijk derde in het WK. Op zich een stap vooruit vergeleken met het vorige seizoen, maar hij weet geen enkele race te winnen en de ster van de stuurkunstenaar verbleekt er bij. Dieptepunt vormt de Amerikaanse Grote Prijs, waar beide Williams-rijders met elkaar in botsing komen.
Ook in 2003 heeft Williams aanvankelijk moeite om de aansluiting met de top te behouden, wanneer blijkt dat ook McLaren zich bij monde van Kimi Räikkönen ineens weer in het titeldebat komt mengen. Vanaf de Grote Prijs van Monaco heeft het team van Frank Williams echter eindelijk zijn zaakjes voor elkaar en Montoya behaalt de overwinning in de meest prestigieuze wedstrijd op de kalender. In het begin van de zomer zijn de Colombiaan en zijn Duitse teamgenoot het te kloppen duo: Ralf Schumacher wint op de Nürburgring en in Frankrijk en Montoya zegeviert opnieuw in Duitsland. De Colombiaan loopt in de tussenstand alsmaar verder in op de top en de machtswissel lijkt nog slechts een kwestie van tijd. Net op dat moment weet Ferrari zich te herpakken en met twee sublieme overwinningen in Italië en de VS forceert Michael Schumacher de beslissing in de titelstrijd. Montoya moet genoegen nemen met de derde plaats in het WK, na Schumacher en Räikkönen.
Williams staat nog steeds met lege handen en komt voor 2004 met een radicaal ontwerp aanzetten, met een opvallende neus. De 'walrus', zoals de wagen door de concurrentie meesmuilend genoemd wordt, blijkt echter een mislukking en Williams moet in de strijd voor de eerste plaats achter Ferrari zelfs Renault en outsider BAR laten voorgaan. Na een spannend seizoen in 2003, dat pas in de laatste race beslist werd, is de dominantie van de Scuderia in 2004 weer zodanig groot dat na een paar races de vraag al niet langer is óf Michael Schumacher dit jaar zijn zevende titel pakt, maar wanneer. Dieptepunt voor Williams is een zware crash van Ralf Schumacher in de Amerikaanse Grote Prijs op Indianapolis, die de Duitser verschillende maanden buiten strijd werpt. Montoya moet nu op zijn eentje, bijgestaan door de testrijders Marc Gené en Antonio Pizzonia, de kar trekken bij Williams. Een terugkeer naar een iets traditioneler ontwerp zorgt voor de broodnodige verbetering, maar het seizoen is ondertussen al lang verloren. Montoya redt uiteindelijk nog de eer van het team door de slotrace in Brazilië te winnen; het zal voor zijn werkgever de laatste zege worden tot in 2012. Het is meteen een afscheidsgeschenk, want de Colombiaan verlaat aan het eind van het seizoen Williams. Hij wordt vijfde in de eindstand van het WK.
Hij trekt in 2005 naar McLaren, waar hij team zal vormen met Kimi Räikkönen. Het team van Ron Dennis heeft, na een tegenvallend seizoen in 2004, opnieuw een competitieve auto ontwikkeld waarmee het een gooi wil doen naar de wereldtitel. Montoya heeft in het begin van het seizoen echter moeite om zich de rij-eigenschappen van de wagen eigen te maken. Op de koop toe moet hij voor de Grote Prijzen van Bahrein en San Marino afzeggen, officieel omwille van een ontwrichte schouder als gevolg van een partijtje tennissen. In die wedstrijden wordt hij vervangen door testrijders Pedro de la Rosa en Alexander Wurz. Ondertussen heeft teamgenoot Räikkönen zich opgeworpen als de voornaamste uitdager van Fernando Alonso, die na vijf jaren Schumacher-dominantie op weg lijkt om eindelijk voor een wissel van de wacht aan de top te zorgen. Montoya maakt een moeilijke eerste seizoenshelft door, maar halverwege het jaar komen zijn prestaties eindelijk tot op een aanvaardbaar niveau. De Colombiaan wint in Groot-Brittannië, Italië en Brazilië maar raakt ook regelmatig, ook soms buiten zijn eigen wil om, betrokken in crashes, waardoor hij in de eindstand van het WK pas op de vierde plaats eindigt, na Alonso, Räikkönen en Schumacher. De tegenvallende prestaties van Montoya kosten McLaren in ieder geval de wereldtitel bij de constructeurs, die nu naar Renault gaat.
Voor 2006 blijft Montoya net als Räikkönen aan bij McLaren, waar Fernando Alonso ondertussen al een contract getekend heeft voor 2007. Het is dus van meet af aan duidelijk dat één van beide rijders in ieder geval aan het eind van het jaar het team zal moeten verlaten. Ondanks de vice-wereldtitel in 2005 weet het team van Ron Dennis echter in 2006 niet te bevestigen. Räikkönen scoort een behoorlijk aantal podiums maar blijft van de zege verstoken en Montoya kan evenmin voor de broodnodige overwinningen zorgen. Net als in 2005 heeft zijn Finse teamgenoot de bovenhand en de Colombiaan verliest stilaan zijn glans en raakt Formule 1-moe. Wanneer hij halverwege het seizoen het verrassende bericht de wereld in stuurt dat hij aan het eind van het seizoen de Formule 1 vaarwel zal zeggen en naar het NASCAR zal overstappen, wacht Ron Dennis niet langer om de banden te verbreken. De Amerikaanse GP op Indianapolis is Montoya's 94ste en laatste start in een Grote Prijs. Een kleurrijk figuur verdwijnt zo via de achterdeur uit de Formule 1. In zijn laatste, onvoltooide seizoen wordt hij nog als achtste geklasseerd.
Vanaf 2007 draait de Colombiaan aldus zijn rondjes in het NASCAR, ver van de belangstelling van de Europese camera's. In zeven seizoenen behaalt hij twee overwinningen in de Sprint Cup series – Sonoma 2007 en Watkins Glen 2010, wint hij in 2007 in Mexico een race in de Nationwide Series en ook in Daytona is hij verschillende keren aan het feest: in 2007, 2008 en 2013. Onlangs wordt bekend dat Juan Pablo Montoya in 2014 overstapt naar de Indycars en zo eindelijk terugkeert naar de eenzitters. Kan hij bij Penske Racing opnieuw schitteren zoals in zijn beste dagen? We hopen het van harte!
(http://img541.imageshack.us/img541/3747/5itt.jpg)
21 september 1986
Nigel Mansell (Williams) wint op de omloop van Estoril de Grote Prijs van Portugal. Voor de Brit is het zijn vijfde zege van het seizoen, waarmee hij opnieuw een bijzonder goede zaak doet in de titelstrijd.
Mansell vertrekt in Estoril vanop de tweede startplaats, na de onvermijdelijke pole-koning Ayrton Senna (Lotus), maar neemt bij de start onmiddellijk de leiding om die tot de finish niet meer af te staan. De Braziliaan, die de hele race lang in tweede positie rondrijdt, jaagt er in de laatste meters van de wedstrijd zijn laatste druppels benzine door en rijdt met een slakkengangetje over de finish, waardoor hij op het laatste nippertje nog naar de vierde plaats terugvalt, na Alain Prost (McLaren) en Nelson Piquet (Williams). De Ferrari's van Michele Alboreto en Stefan Johansson pakken de laatste WK-punten.
Senna is door zijn vierde plaats nu definitief uitgeschakeld in de strijd om het kampioenschap: hij heeft nu immers 19 punten achterstand op Mansell, terwijl er in de laatste twee races nog maximaal 18 gescoord kunnen worden. De Brit kan mits een nieuwe zege in de volgende race in Mexico de titel pakken. Hij telt nu 70 punten, Piquet heeft er 60 en Prost 59. Williams verzekert zich in Portugal alvast al van de constructeurstitel.
(http://img33.imageshack.us/img33/4531/w83c.jpg)
Voor de start van de race waren ze nog met vier...
22 september 1974
Emerson Fittipaldi (McLaren) wint op de omloop van Mosport de Grote Prijs van Canada. De Braziliaan vertrekt tevens van op pole position, maar moet bij de start de Ferrari van Niki Lauda laten voorgaan. De Oostenrijker leidt vervolgens 67 van de 80 af te leggen ronden, tot hij op de natte baan in de vangrails crasht en zijn race over is. Fittipaldi neemt vervolgens de kop over en rijdt zo naar zijn derde zege van het seizoen, voor Clay Regazzoni (Ferrari), Ronnie Peterson (Lotus), James Hunt (Hesketh), Patrick Depailler (Tyrrell) en Denny Hulme (McLaren).
Met zijn zege komt Fittipaldi, met nog één race te gaan, op gelijke hoogte met Regazzoni in de WK-stand. Doordat de Braziliaan echter meer overwinningen op zijn conto heeft, is hij bij gelijke stand wereldkampioen. Jody Scheckter (Tyrrell), die net als Lauda crasht, volgt nu op zeven punten van het leidende duo en heeft zijn lot niet langer in eigen handen. Lauda is door zijn uitvallen uitgeschakeld in de titelstrijd.
De Oostenrijker Helmuth Koinigg maakt bij Surtees zijn Formule 1-debuut en rijdt een prima wedstrijd. Tijdens de slotwedstrijd twee weken later, in het Amerikaanse Watkins Glen, zal de jonge, veelbelovende coureur echter dodelijk verongelukken. Ook maar liefst twee nieuwe Amerikaanse constructeurs in de vorm van Penske, met Mark Donohue achter het stuur, en Parnelli Jones Racing, met Mario Andretti, maken in Canada hun debuut. De Canadees met Nederlandse roots Eppie Wietzes tenslotte komt op Mosport voor de laatste keer aan de start van een Grote Prijs, zeven jaar na zijn debuutrace.
(http://img15.imageshack.us/img15/2811/tn0i.jpg)
23 september 2012
Het stadsstaatje Singapore ontvangt voor de vijfde keer in de geschiedenis de Formule 1 binnen zijn grenzen voor de enige nachtrace op de kalender. Lewis Hamilton (McLaren) rijdt in de kwalificaties de snelste tijd, voor de opnieuw verrassende Pastor Maldonado (Williams), Sebastian Vettel (Red Bull), Jenson Button (McLaren) en WK-leider Fernando Alonso (Ferrari).
Voor de start van de wedstrijd is er een minuut stilte ter nagedachtenis van Dr. Sid Watkins. De man die vele jaren lang strijd leverde voor meer veiligheid voor de coureurs overleed kort voordien op 84-jarige leeftijd.
Bij de start is Hamilton als eerste weg, doch Vettel weet in de eerste bocht onmiddellijk Maldonado te verschalken, terwijl ook Button langs de Williams kan glippen. In het strijdgewoel in de eerste ronde loopt Felipe Massa (Ferrari) een lekke band op, die hem helemaal tot op de laatste plaats terugwerpt.
Na de eerste serie pitstops na iets meer dan tiental ronden behoudt Hamilton de koppositie en nadat Vettel komaf gemaakt heeft met Kimi Räikkönen (Lotus), die nog niet binnen geweest is, volgt de Duitser opnieuw de McLaren als zijn schaduw. Na iets meer dan een derde van de race verdwijnt Hamilton plotseling uit de wedstrijd met een defecte versnellingsbak. Voor de Brit, die een unieke kans om terug aansluiting te krijgen in de titelstrijd verloren ziet gaan, is deze uitvalbeurt wellicht de spreekwoordelijke druppel geweest. Kort nadien tekent hij een contract bij Mercedes voor 2013.
Vettel leidt nu de dans, doch enkele ronden later is er een safetycarfase wanneer Narain Karthikeyan (HRT) zijn wagen in de muur parkeert. Tijdens deze neutralisatie verdwijnt ook Maldonado met een hydraulisch probleem uit de race. Bij het aanzetten voor de herstart verslikt Button zich bijna in een plots remmende Vettel.
De volgende neutralisatie kondigt zich echter onmiddellijk aan, wanneer Michael Schumacher zich compleet verkijkt op zijn rempunt en vol achterop knalt bij Jean-Eric Vergne (Toro Rosso). De zevenvoudige Duitse wereldkampioen, die duidelijk in de fout gaat, wordt hiervoor bedacht met een gridpenalty van tien plaatsen bij de volgende race.
Na de herstart is er een subliem inhaalmaneuver van Felipe Massa op Bruno Senna (Williams) aan de Anderson Bridge. De ene Braziliaan probeert nog de deur dicht te doen voor de andere, doch de Ferrari weet zich al slingerend voorbij de Williams te wurmen. Minder elegant is een aanslag van Sergio Pérez (Sauber) op Nico Hülkenberg (Force India) op dezelfde plaats en de Duitser deelt enkele ronden later opnieuw in de brokken wanneer de tweede Sauber van Kamui Kobayashi hem toucheert. Het levert Hülkenberg een lekke achterband op.
Vooraan staat er echter geen maat op Sebastian Vettel, die op een geheel bevrijde manier naar zijn tweede zege van het seizoen snelt, voor Button, Alonso, Paul di Resta (Force India), Nico Rosberg (Mercedes), het Lotus-duo Kimi Räikkönen en Romain Grosjean, Massa, Daniel Ricciardo (Toro Rosso) en Pérez, die de tiende plaats en het laatste WK-puntje erft van Mark Webber (Red Bull). De Australiër krijgt na de race een tijdstraf omdat hij bij een inhaalmaneuver met vier wielen buiten de circuitlijn rijdt.
Met zijn overwinning mengt Sebastian Vettel zich weer volop in het titeldebat. Hij heeft nu nog 29 punten achterstand op Alonso. Räikkönen is derde, voor Hamilton en Webber. Timo Glock zorgt er met zijn twaalfde plaats in de race voor dat Marussia de belangrijke tiende plaats in het constructeurskampioenschap overneemt van Caterham.
(http://img268.imageshack.us/img268/74/jjd6.png)
28 september 1990
De vrijdagtrainingen voor de Spaanse Grote Prijs op de omloop van Jeréz de la Frontera worden opgeschrikt door een horrorcrash van de Noord-Ier Martin Donnelly (Lotus). De auto spat letterlijk uit elkaar bij de impact en de ongelukkige coureur wordt met stoeltje en al op de baan geslingerd, waar hij levenloos blijft liggen.
Iedereen beseft meteen de ernst van het ongeluk en de veiligheidsdiensten zijn onmiddellijk ter plaatse. Hoewel velen het ergste vrezen, overleeft Donnelly de crash. Hij heeft echter wel zware verwondingen opgelopen, die het einde van zijn Formule 1-carrière zullen betekenen. Hoewel hij voor 1991 door Lotus nog aangemeld wordt als coureur, zal hij nooit meer een Grote Prijs rijden. Martin Donnelly (geboren op 26 maart 1964) debuteerde in 1989 in de Formule 1 bij de Grote Prijs van Frankrijk, als eenmalige vervanger voor Derek Warwick bij Arrows, en kreeg vervolgens voor 1990 een stoeltje bij Lotus aangeboden. Hij nam in totaal 13 keer de start in een GP en zijn beste resultaat was een zevende plaats in de Hongaarse Grote Prijs van 1990.
In 1988 en 1989 reed hij voordien anderhalf seizoen Formule 3000 voor het team van Eddie Jordan. In zijn eerste halve seizoen behaalde hij meteen twee zeges en twee tweede plaatse in vijf wedstrijden, goed voor een derde plaats in de eindstand. Zijn debuutrace op Brands Hatch in 1988, die hij al zegevierend afsloot, blijft ook in het geheugen gegrift omwille van de massacrash die ei zo na het einde van de carrière van Johnny Herbert betekende. Ook in 1989 won hij op dezelfde omloop, maar hij raakte niet verder dan een achtste plaats in de eindstand.
Na zijn herstel is Donnelly nog op bescheiden schaal actief in de sportwagenracerij. Ook is hij een tijdje werkzaam voor Comtec Racing in de Renault World Series en bij enkele gelegenheden is hij nog eens te zien in de Formule 1-paddock, wanneer hij als steward fungeert.
(http://img708.imageshack.us/img708/2796/iwap.jpg)
6 oktober 1973
De Fransman François Cevert verongelukt dodelijk bij de kwalificatieritten voor de Grote Prijs van de Verenigde Staten op de omloop van Watkins Glen, de slotrace van het seizoen 1973. De Tyrrell-coureur verliest in een poging om zijn tijd scherper te stellen de controle over zijn bolide in de 'Esses'-bocht en boort zich met hoge snelheid in de vangrails, die de cockpit doorboren. Cevert is kansloos en overlijdt ter plaatse.
In de pits wordt met algehele verslagenheid gereageerd op de dood van de populaire Franse coureur. Cevert, trouwe meesterknecht van drievoudig wereldkampioen Jackie Stewart, was voorbestemd om zijn Schotse kopman, die na deze race de Formule 1 vaarwel ging zeggen, op te volgen. Tyrrell was het enige team waar hij in zijn Formule 1-carrière voor reed sedert zijn debuut in de Nederlandse Grote Prijs van 1970. In 1971 behaalde hij op dezelfde omloop waar hij twee jaar later de dood zou vinden zijn enige zege uit zijn loopbaan. In 1973 ontpopte hij zich als de perfecte teamgenoot van Stewart: maar liefst zes keer finishte hij als tweede, waarvan drie keer na zijn kopman. In de eindstand van het WK werd hij vierde, na Stewart en het Lotus-duo Emerson Fittipaldi en Ronnie Peterson. Francois Cevert werd net geen 30 jaar oud. Hij was het tweede dodelijke slachtoffer van het seizoen 1973, nadat eerder de jonge Brit Roger Williamson levend verbrandde bij een crash in de Nederlandse Grote Prijs op Zandvoort.
Wanneer men in de Tyrrell-pitbox het tragische nieuws verneemt, trekt het team zich onmiddellijk terug voor de race. De afscheidswedstrijd van Jackie Stewart, die de honderdste uit zijn Formule 1-loopbaan had moeten worden, zal er nooit komen. Tyrrell geeft zo ook vrijwillig zijn laatste kans om de constructeurstitel van 1973 te winnen op, die naar Lotus zal gaan. Het team zal zich nadien nooit meer herstellen van de dubbele aderlating die het moet ondergaan door het afscheid van Stewart en de dood van Cevert, die voor velen als de gedoodverfde titelfavoriet voor 1974 gold. Het zal uiteindelijk nog tot 1985 duren vooraleer Alain Prost Frankrijk zijn eerste wereldtitel schenkt.
(http://img69.imageshack.us/img69/8531/jz8i.jpg)
Zit nu trouwens via de stream te kijken naar een docu over Cevertt op Sky Sport HD!
7 oktober 1984
Voor het eerst sedert 1976 keert de Formule 1 terug naar de Duitse Nürburgring, voor de Grote Prijs van Europa. De plaats van gebeuren is echter niet langer de legendarische en te gevaarlijk geworden 'Groene Hel' van weleer. De 22 kilometer lange Nordschleife ligt er nog steeds, maar vlak daarnaast is een nieuw en modern Grand Prix-circuit van iets meer dan vier kilometer aangelegd, dat enkel nog het start- en finishgedeelte met zijn grotere broer gemeen heeft.
Wanneer het Formule 1-circus naar de Eifel afzakt voor de voorlaatste race van 1984, loopt de spanning in het kampioenschap alsmaar verder op. Na zijn uitval in de vorige race in Italië kijkt Alain Prost (McLaren) tegen een achterstand van 10,5 punten op zijn teamgenoot Niki Lauda aan. De Oostenrijker kan met andere woorden door voor Prost te finishen zijn derde titel pakken op de plaats die hem acht jaar eerder ei zo na het leven kostte. Van begin af aan is echter duidelijk dat Lauda de titel dit weekend niet op een blaadje aangeboden gaat krijgen. Zijn Franse teamgenoot rijdt in de kwalificaties de tweede tijd na titelverdediger Nelson Piquet (Brabham), terwijl Lauda slechts vanop de vijftiende startplaats vertrekt.
Prost laat er bij de start geen gras over groeien en neemt onmiddellijk de kop van de race, die hij niet meer zal afstaan. Terwijl de Fransman naar een vlotte overwinning snelt die hem in de running voor de titel houdt, is Lauda op achtervolgen aangewezen. De Oostenrijker heeft bovendien het geluk dat hij weet te ontsnappen aan een startcrash in het middenveld, veroorzaakt door Ayrton Senna (Toleman), die niet alleen het Braziliaanse supertalent maar ook Keke Rosberg (Williams), Gerhard Berger (ATS), Marc Surer (Arrows) en Piercarlo Ghinzani (Osella) al in de eerste bocht uitschakelt.
Prost behaalt zijn zesde overwinning van het seizoen, voor Michele Alboreto (Ferrari) en Piquet. Lauda finisht uiteindelijk als vierde, voor René Arnoux (Ferrari) en Riccardo Patrese (Alfa Romeo). De 4,5 punten achterstand die Prost nu nog heeft op Lauda worden twee dagen na de race nog teruggebracht tot 3,5, wanneer alle gescoorde punten van Tyrrell geschrapt worden na de diskwalificatie van het team uit het WK en vervolgens over de andere rijders verdeeld worden.
(http://img14.imageshack.us/img14/356/yu3a.jpg)
8 oktober 2000
Michael Schumacher wint op de omloop van Suzuka de Grote Prijs van Japan en kroont zich zo voor de derde keer in zijn carrière tot wereldkampioen Formule 1. Wat echter nog belangrijker is, is dat dit voor het eerst – en eindelijk – met Ferrari gebeurt, nadat hij zijn eerste twee titels (in 1994 en 1995) met Benetton veroverde. De Duitser werd vervolgens voor veel geld aangetrokken door de Scuderia om zo eindelijk de wereldtitel terug naar Maranello te halen. Het oorspronkelijke driejarenplan waar men van uitging nam uiteindelijk vijf jaar in beslag, maar de vreugde om het behalen van de titel is er niet minder om. Schumacher is meteen de eerste Ferrari-wereldkampioen sedert Jody Scheckter in 1979.
De Duitser vertrekt in Suzuka tevens vanop pole position, met naast hem op de eerste rij zijn Finse uitdager Mika Häkkinen (McLaren). De titelverdediger, die de enige is die Schumacher nog de titel afhandig kan maken, neemt de beste start en rijdt ook de eerste wedstrijdhelft aan de leiding. Het is echter eens te meer tijdens de pitstops dat de beslissing valt. Net zoals al vaker gebeurde, weet Schumacher ook nu van de pitstop van zijn tegenstander te profiteren om met een nog lichtere wagen enkele supersnelle rondjes te rijden, die hem in staat stellen om na zijn eigen tankbeurt als eerste terug de baan op te komen. Häkkinen verliest niet alleen tijd bij het dubbelen van achterblijvers, ook de lichte regenval speelt in zijn nadeel. De Fin zet nog alles op alles en kruipt in de slotronden alsmaar dichter richting de Ferrari, doch het slotoffensief komt te laat. Schumacher gaat met een kleine voorsprong als eerste over de meet en haalt zo eindelijk na 21 jaar opnieuw de titel binnen voor de Scuderia.
De rest van het peloton speelt in Suzuka een anoniem bijrolletje. David Coulthard en Rubens Barrichello bevestigen in de tweede McLaren en Ferrari eens te meer de totale dominantie van de twee topteams ten opzichte van de rest van het deelnemersveld in 2000, terwijl Jenson Button (Williams) en Jacques Villeneuve (BAR) de laatste punten scoren.
Met nog één wedstrijd te gaan heeft Schumacher nu 12 punten voorsprong op Häkkinen. Het constructeurs-WK is nog onbeslist en zal pas in Maleisië zijn ontknoping krijgen. Voor Ferrari is het doel dat men zich al een paar jaar stelde echter eindelijk bereikt. De ban bij de Scuderia is met deze eerste titel in 21 jaar definitief gebroken, want Michael Schumacher zal ook de volgende vier wereldtitels (2001, 2002, 2003, 2004) behalen en het roemruchte Italiaanse team de meest succesvolle periode uit zijn hele geschiedenis bezorgen.
(http://img837.imageshack.us/img837/1039/jjuu.jpg)
IK herinner me dit moment als de dag van gisteren, erg gaaf! 8)
10 oktober 1976
(http://img708.imageshack.us/img708/9983/3v6o.jpg)
James Hunt (McLaren) wint in Watkins Glen de Grote Prijs van de Verenigde Staten-Oost. Op de nabij New York gelegen omloop pakt de Brit tevens de polepositie, voor Jody Scheckter (Tyrrell), het March-duo Ronnie Peterson-Vittorio Brambilla en Niki Lauda (Ferrari), en dit in bijzonder slechte weersomstandigheden. Het regent zodanig hard – 's nachts valt er zelfs smeltende sneeuw – dat even afgelasting van de wedstrijd dreigt, doch op zondag is het weer droog, zodat de wedstrijd normaal kan doorgaan.
Onder een schraal zonnetje heeft Scheckter de beste start, voor Hunt en Brambilla, die de rest van het veld ophoudt. Lauda weet na een zestal ronden naar de derde plaats op te rukken en nadert langzaamaan op Hunt, tot zijn banden beginnen te slijten en hij zich vervolgens consolideert op de derde plaats. Helemaal op het einde weet tweede McLaren-man Jochen Mass nog sterk in te lopen op Lauda, doch de Oostenrijker slaat een ultiem slotoffensief van de Duitser af. Vooraan spelen Scheckter en Hunt een paar keer haasje-over, een duel dat uiteindelijk gewonnen wordt door Hunt, die acht seconden voor de Tyrrell-zeswieler over de finish gaat. Lauda en Mass volgen al op meer dan een minuut, op korte afstand gevolgd door Hans-Joachim Stuck (March) en John Watson (Penske).
De wedstrijd wordt ontsierd door een bijzonder zware crash van Jacky Ickx, wiens Ensign bij de klap in brand vliegt. De Belgische coureur komt er als bij wonder met lichte verwondingen vanaf. De Fransman Henri Pescarolo, die nog jarenlang zal schitteren in de 24 Uren van Le Mans, rijdt voor Surtees zijn laatste Formule 1-race. In de WK-stand nadert Hunt nu tot op drie punten van Lauda. De pionnen zijn hiermee definitief in stelling gebracht voor de ontknoping van het seizoen, twee weken later in Japan.
(http://img32.imageshack.us/img32/7761/qp5m.jpg)
12 oktober 2003
In het Japanse Suzuka vindt het slotakkoord van het bijzonder spannende seizoen 2003 plaats. Voorafgaand aan de race maken nog twee rijders kans op de wereldtitel: uittredend wereldkampioen Michael Schumacher (Ferrari) en Kimi Räikkönen (McLaren). Door twee magistrale zeges in de voorgaande wedstrijden in Monza en Indianapolis heeft Schumacher echter de beste papieren om zichzelf op de volgen: in de WK-stand leidt hij met negen punten voorsprong op zijn Finse uitdager, met nog maximum tien punten te verdienen. Räikkönen heeft met andere woorden zijn lot niet meer in eigen handen en moet op pech van zijn tegenstander rekenen.
Voor een andere oud-wereldkampioen is het in Suzuka einde rit: de wegen van Jacques Villeneuve, laureaat in 1997, en zijn werkgever BAR scheiden voor de wedstrijd. De Canadees, die zal eind 2004 alsnog heropgevist zal worden in de Formule 1, wordt vervangen door testrijder Takuma Sato.
Het mirakel waar Räikkönen op hoopt lijkt er verrassend toch nog te komen wanneer Michael Schumacher in de kwalificaties pas genoegen moet nemen met de veertiende startplaats, terwijl de Fin van op de eerste rij start, na polesitter en tweede Ferrari-man Rubens Barrichello. Bij een zege van de Braziliaan is zijn teamgenoot echter hoe dan ook wereldkampioen, dus Rubinho weet wat hem te doen staat en neemt dan ook de beste start. Räikkönen verliest direct een paar plaatsen aan Juan Pablo Montoya (Williams), Fernando Alonso (Renault), Cristiano Da Matta (Toyota), David Coulthard (McLaren) en Olivier Panis (Toyota).
Nog in de eerste ronde neemt Montoya de kop over, terwijl teamgenoot Ralf Schumacher na een spin naar de laatste plaats terugvalt. Broertje Michael verspeelt ondertussen zijn voorvleugel na een touché met Sato, maar heeft geluk bij een ongeluk dat dit juist voor de ingang van de pitstraat gebeurt. Vooraan valt Montoya uit met pech en wanneer Räikkönen tijdens de pitstops de leiding kan overnemen, is de Fin even virtueel wereldkampioen. Doch Barrichello en Alonso, in een fel duel met elkaar verwikkeld, nemen vervolgens het heft opnieuw in handen. Wanneer ook de Spanjaard met pech uit de race verdwijnt, ligt de weg naar de zege voor Barrichello wagenwijd open.
De Braziliaan wint uiteindelijk voor Räikkönen, wat meteen de titel verzekert voor Michael Schumacher, die als achtste finisht, ondanks nog een aanvaring met broertje Ralf. David Coulthard pakt het derde podium, voor Jenson Button (BAR), Jarno Trulli (Renault), Sato en Da Matta. BAR pakt door het goede resultaat van zijn beide piloten de vijfde plaats in het constructeurs-WK, na Ferrari, Williams, McLaren en Renault. Michael Schumacher is voor de zesde keer in zijn carrière wereldkampioen, waarmee hij nu definitief alleenrecordhouder is. Räikkönen strandt op twee schamele puntjes, maar moet qua overwinningen in 2003 – zes tegen één – duidelijk zijn meerdere erkennen in zijn Duitse opponent. Heinz-Harald Frentzen (Sauber), Ralph Firman (Jordan), Justin Wilson (Jaguar) en het Minardi-duo Nicolas Kiesa en Jos Verstappen rijden in Suzuka allen de laatste Grote Prijs uit hun carrière.
(http://img62.imageshack.us/img62/5997/uc57.jpg)
En alweer een nieuwe titel voor Michael Schumacher...
Ik kan me herinneren dat Montoya als grootste kanshebber de race aanving. En bij winst wk geworden zou worden.
Citaat van: Sabai op 12 oktober 2013 - 22:02:09
Ik kan me herinneren dat Montoya als grootste kanshebber de race aanving. En bij winst wk geworden zou worden.
Eh... Montoya was al rekenkundig uitgeschakeld voor de titel na Indianapolis...
Citaat van: SDG op 12 oktober 2013 - 22:06:08
Citaat van: Sabai op 12 oktober 2013 - 22:02:09
Ik kan me herinneren dat Montoya als grootste kanshebber de race aanving. En bij winst wk geworden zou worden.
Eh... Montoya was al rekenkundig uitgeschakeld voor de titel na Indianapolis...
Montoya had 82 punten ondanks zijn uitval dus een kans had hij zeker nog voor aanvang van de race. Ik weet het omdat erg blij was dat hij uitviel. Vond het echt een eikel
Citaat van: Sabai op 12 oktober 2013 - 23:17:41
Montoya had 82 punten ondanks zijn uitval dus een kans had hij zeker nog voor aanvang van de race. Ik weet het omdat erg blij was dat hij uitviel. Vond het echt een eikel
Nee, hij stond voor aanvang van de race tien punten achter (92-82) en doordat de stand qua overwinningen 6-2 in het voordeel van Schumacher was, was Montoya al rekenkundig uitgeschakeld voor de titel.
CitaatMichael Schumacher took a huge step toward his record-breaking sixth drivers championship by winning this race, 18.258 seconds over pole-sitter Kimi Räikkönen. Afterwards Räikkönen remained in mathematical contention for the championship with one race to go; whilst Williams driver Juan Pablo Montoya dropped out of the hunt after being penalized for an incident on Lap 3 with Schumacher's Ferrari teammate Rubens Barrichello.
http://en.wikipedia.org/wiki/2003_United_States_Grand_Prix
:-[En ik toen maar denken dat hij nog een kans had :-[ volgens mij riep olav het zelfs.
Olav riep wel vaker dingen... ;)
Mooi stukje weer SDG, dat waren nog eens tijden... 8)
22 oktober 1989
Op de omloop van Suzuka vindt de Grote Prijs van Japan plaats, de op één na laatste wedstrijd van het seizoen 1989. Voorafgaand aan de wedstrijd kijkt iedereen uit naar het vervolg in de tweestrijd tussen McLaren-coureurs Alain Prost en Ayrton Senna om de wereldtitel. In de vorige wedstrijd in Spanje hield de Braziliaan zijn titelkansen gaaf door de race te winnen, waardoor hij nu met zestien punten achterstand naar Japan afreist. Senna dient beide nog resterende wedstrijden – Japan en Australië – te winnen om zijn titel te prolongeren, anders is Prost kampioen.
De kwalificaties zijn een herhalingsoefening van de rest van het seizoen: Senna rijdt met speels gemak naar zijn twaalfde pole van het seizoen, met meer dan anderhalve seconde voorsprong op zijn Franse teamgenoot/titelrivaal. De Ferrari's van Gerhard Berger en Nigel Mansell volgen op de tweede rij al op meer dan twee seconden en het is dan al duidelijk dat niemand anders zich in het duel tussen de McLaren-rijders zal kunnen mengen. De Duitser Bernd Schneider plaatst achterin het veld voor het laatst in de geschiedenis een Zakspeed op de startgrid. Zijn race is echter al na één ronde gereden.
Bij de start razen de beide rood/witte bolides met Honda-krachtbron er meteen vandoor, doch Prost weet de spurt naar de eerste bocht te winnen en gaat als leider de wedstrijd in. Wat volgt, is een lange en adembenemende achtervolgingsrace van Senna, die 46 ronden lang duurt. Op dat moment ziet de Braziliaan plotseling een gaatje bij het insnijden van de chicane voor start en finish, en hij wurmt zich naast Prost. Wat volgt, is hét moment van het jaar en één van de meest gecontesteerde acties uit de hele Formule 1-geschiedenis. Prost wijkt lichtjes van zijn lijn af en toucheert Senna, waarop beide auto's midden in de chicane tot stilstand komen. Terwijl Prost uit zijn auto stapt en aan de wandeling richting pits begint, verzoekt Senna de baanposten echter zijn auto vooruit te duwen. De Braziliaan weet zijn motor terug aan de praat te krijgen en vervolgt tot consternatie van iedereen de wedstrijd. Bij de botsing is zijn voorvleugel beschadigd, wat hem tot een pitstop dwingt en Alessandro Nannini (Benetton) aan de leiding brengt. Senna zet in de laatste ronden echter alles op alles en weet de Italiaan alsnog bij te benen en in te halen. Hij gaat als eerste over de meet, maar de podiumceremonie laat op zich wachten.
Na een twintigtal minuten is het echter niet Senna, doch Nannini die het overwinningspodium mag beklimmen. Omdat hij de chicane afgesneden heeft toen hij weer op gang geduwd werd, heeft de Braziliaan volgens de regels het circuit verlaten, wat voor de wedstrijdleiding voldoende is om hem te diskwalificeren. Alessandro Nannini pakt zo met het nodige geluk zijn eerste – en enige – Formule 1-zege, voor het Williams-duo Riccardo Patrese en Thierry Boutsen, Nelson Piquet (Lotus), Martin Brundle (Brabham) en Derek Warwick (Arrows). De diskwalificatie van Senna schenkt Alain Prost meteen ook zijn derde wereldtitel. Het is zijn laatste voor McLaren; in 1990 verhuist hij naar Ferrari. McLaren, dat er niet happig op is het startnummer 1 voor het volgend jaar kwijt te zijn aan zijn grote rivaal, tekent nog beroep aan tegen de diskwalificatie, doch tevergeefs. Het wordt nog een lange en hete winter met Senna en FISA-president Jean-Marie Balestre in de hoofdrol.
(http://img856.imageshack.us/img856/9601/vieg.jpg)
23 oktober 1977
Op de omloop van Fuji vindt, een jaar na de dramatische ontknoping in de titelstrijd tussen James Hunt (McLaren) en Niki Lauda (Ferrari), de tweede Grote Prijs van Japan uit de geschiedenis plaats. De omstandigheden zijn echter totaal verschillend vergeleken met het voorgaande jaar: in plaats van de apocalyptische weersomstandigheden is het nu droog en zonnig en ook de titelstrijd is al een paar races beslist in het voordeel van Lauda. De Oostenrijker is net als bij de vorige wedstrijd in Canada zelfs niet meer aanwezig; na het behalen van de titel heeft hij per direct Ferrari verlaten, met het oog op zijn bij het team niet in dank afgenomen transfer naar Brabham voor 1978. Net als in Canada bestuurt de Canadees Gilles Villeneuve de tweede Ferrari.
In de kwalificaties is het 1976-winnaar Mario Andretti (Lotus), die de pole pakt, voor Hunt. De Amerikaan, die met vier zeges het meeste aantal overwinningen van 1977 scoort, komt er in de wedstrijd niet aan te pas. Hij heeft een slechte start en al in de tweede ronde crasht hij uit de wedstrijd. Hunt heeft vooraan weinig tegenstand en rijdt van start tot finish aan de leiding. Voor de Brit is het zijn tiende en laatste Formule 1-zege. De resterende punten zijn voor Carlos Reutemann (Ferrari), Patrick Depailler (Tyrrell), Alan Jones (Shadow), Jacques Laffite (Ligier) en Riccardo Patrese (Shadow), die zijn eerste WK-punt uit zijn carrière scoort.
De wedstrijd wordt ontsierd door een tragisch ongeval na een vijftal ronden, wanneer Ronnie Peterson (Tyrrell) en Gilles Villeneuve (Ferrari) met elkaar in botsing komen aan het eind van het lange rechte stuk bij start en finish. De wagen van de Canadees vliegt over de vangrails heen en belandt in een verboden zone waar enkele personen postgevat hebben. Een baanpost en een fotograaf worden door de brokstukken geraakt en overlijden ter plaatse.
Tyrrell zet voor het laatst de legendarische P34 met zes wielen in. Vanaf 1978 zal het team opnieuw een conventionele wagen met vier wielen inzetten. De Japanner Kunimitsu Takahashi, één van de gastrijders voor deze Grote Prijs, brengt voor het laatst een wagen op Dunlop-banden op een Formule 1-startgrid. Ook Gunnar Nilsson (Lotus) komt voor het laatst aan de start. In het tussenseizoen zal de bij de Zweed kanker vastgesteld worden en in oktober 1978 zal hij overlijden.
In de eindstand van het langste WK tot nu toe uit de geschiedenis – in 1977 telt de kalender voor het eerst zeventien races – pakt Niki Lauda (Ferrari) zijn tweede titel, voor Jody Scheckter (Wolf), Mario Andretti (Lotus) en James Hunt (McLaren). Bij de constructeurs is Ferrari kampioen, voor Lotus en McLaren. Na twee races in 1976 en 1977 verdwijnt de Japanse Grote Prijs opnieuw voor tien jaar van het toneel. Vanaf 1987 wordt de race opnieuw jaarlijks verreden op de omloop van Suzuka, met uitzondering van 2007 en 2008, wanneer men na dertig jaar opnieuw voor twee races Fuji aandoet.
(http://img542.imageshack.us/img542/8451/w28p.jpg)
De crash tussen Gilles Villeneuve en Ronnie Peterson
Nog een leuk weetje over de Japanse Grote Prijs van 1977: zowel Hunt als Reutemann boycotten na de wedstrijd de podiumceremonie, zodat Patrick Depailler als derde moederziel alleen op het podium stond. Ook iets wat nu niet snel meer zal gebeuren...
CitaatDe wedstrijd wordt ontsierd door een tragisch ongeval na een vijftal ronden, wanneer Ronnie Peterson (Tyrrell) en Gilles Villeneuve (Ferrari) met elkaar in botsing komen aan het eind van het lange rechte stuk bij start en finish. De wagen van de Canadees vliegt over de vangrails heen en belandt in een verboden zone waar enkele personen postgevat hebben. Een baanpost en een fotograaf worden door de brokstukken geraakt en overlijden ter plaatse.
De bijbehorende foto is gemaakt vanuit de verboden zone, dat kan niet anders. Is de foto gemaakt door de fotograaf die ter plaatse is overleden?
Citaat van: Matthijs op 24 oktober 2013 - 10:48:42
CitaatDe wedstrijd wordt ontsierd door een tragisch ongeval na een vijftal ronden, wanneer Ronnie Peterson (Tyrrell) en Gilles Villeneuve (Ferrari) met elkaar in botsing komen aan het eind van het lange rechte stuk bij start en finish. De wagen van de Canadees vliegt over de vangrails heen en belandt in een verboden zone waar enkele personen postgevat hebben. Een baanpost en een fotograaf worden door de brokstukken geraakt en overlijden ter plaatse.
De bijbehorende foto is gemaakt vanuit de verboden zone, dat kan niet anders. Is de foto gemaakt door de fotograaf die ter plaatse is overleden?
Het is een bekende foto, die ik meerdere keren heb gezien. Het lijkt mij een foto van iemand die het heeft overleefd.
IHMO
24 oktober 2004
Op de omloop van Interlagos nabij Sao Paulo vindt naar jaarlijkse gewoonte de Grote Prijs van Brazilië plaats. Waar de wedstrijd voorheen traditioneel steeds aan het begin van het jaar plaatsvond, is hij nu echter voor het eerst de seizoensafsluiter. Van belang is de race niet echt meer, aangezien alle prijzen allang verdeeld zijn: Michael Schumacher en Ferrari zijn voor de zoveelste keer kampioen. Enkele rijders en teams willen van de gelegenheid echter gebruik maken om nog een persoonlijk succesje te scoren: Rubens Barrichello (Ferrari) hoopt eindelijk eens in eigen land te kunnen winnen en Williams en seizoensrevelatie BAR zijn nog steeds op zoek naar hun eerste overwinning.
Barrichello heeft voor de race alvast de beste kaarten in handen door naar de pole te rijden, voor Juan Pablo Montoya (Williams). Michael Schumacher heeft op zaterdag een stevige crash, die hem naar de reservewagen doet grijpen, met een gridstraf van tien plaatsen tot gevolg. De wereldkampioen vertrekt pas als achttiende. Op een licht natte baan neemt Rubinho de beste start, terwijl de Renaults verkeerd gokken door op droogweerbanden te starten. Kimi Räikkönen (McLaren) neemt echter al snel de kop over, terwijl ook de verrassende Felipe Massa (Sauber) en Montoya het de Ferrari moeilijk maken. Jenson Button (BAR) verdwijnt al na een paar ronden uit de wedstrijd met motorpech. De jonge Brit, die na Schumacher en Barrichello als derde eindigt in het WK en een transfer naar Williams voor 2005 afgeblokt ziet, verliest zo zijn laatste kans op een zege in 2004.
Vooraan neemt Barrichello terug de kop over, maar door een opdrogende baan komt iedereen binnen voor droogweerbanden, wat de Braziliaan de leiding kost. Vooraan rekent Montoya af met Räikkönen en de Colombiaan neemt het heft van de wedstrijd in handen. Achterin het veld beleeft Jaguar weinig vreugde aan zijn afscheidswedstrijd, wanneer Mark Webber en Christian Klien met elkaar crashen. Vanaf 2005 wordt het team overgenomen door Red Bull.
Vooraan maakt Räikkönen het Montoya nog knap lastig, doch de Fin slaagt er niet meer in om zijn opponent te verschalken. Montoya gaat met iets meer dan een seconde voorsprong als eerste over de meet. Williams scoort zo op de valreep nog een zege, die een teleurstellend seizoen toch nog iets van glans geeft. Het is voor het roemruchte Britse team de laatste overwinning voor lange tijd; pas in 2012 zal het opnieuw met de zege aanknopen wanneer Pastor Maldonado zegeviert in Spanje. Barrichello wordt derde en grijpt dus wederom naast de overwinning voor eigen publiek. De laatste punten zijn voor Fernando Alonso (Renault), Ralf Schumacher (Williams), Takuma Sato (BAR), Michael Schumacher – die een moeizame achtervolgingsrace rijdt – en Felipe Massa.
Naast Jaguar nemen ook beide Minardi-coureurs Zsolt Baumgartner en Gianmaria Bruni definitief afscheid van de Formule 1. David Coulthard rijdt zijn honderdvijftigste en laatste wedstrijd voor McLaren, terwijl Timo Glock (Jordan) aan een zwerftocht doorheen andere autosportklassen begint. In 2008 keert de Duitser terug naar de Formule 1 bij Toyota.
(http://img545.imageshack.us/img545/4702/b14n.jpg)
Montoya! Alweer bijna vergeten. Wat een mooie coureur was dat. Zonde dat hij in 2005 halverwege het seizoen de Formule 1 plotseling verliet.
Met wat meer inzet had hij wereldkampioen kunnen worden, het talent had hij.
26 oktober 1942
Op deze dag wordt in de Egyptische hoofdstad Kaïro Jonathan Williams geboren. Hoewel hij geen familie is van generatie- en naamgenoot Frank Williams, kennen beiden elkaar persoonlijk en trekken beiden ook regelmatig met elkaar op in de promotieklassen in de jaren zestig, waarbij ze tevens gezelschap krijgen van een andere Brit, Piers Courage. Waar Frank zijn focus in de autosport al snel richt op het management, volhardt Jonathan zijn autosportcarrière, die hem uiteindelijk tot in de Formule 1 brengt, al is het slechts voor één enkele race. In de slotrace van 1967, in Mexico, mag hij in een Ferrari deelnemen aan de Grote Prijs, als vervanger van Mike Parkes. In de race finisht hij als achtste. Voordien reed hij ook al in dienst van Ferrari in de Formule 2. Na deze eenmalige entree in de Formule 1 is hij nog enkele jaren actief in diverse autosportklassen, tot hij in 1972 zijn racecarrière beëindigt en vervolgens aan de kost komt als vliegtuigpiloot.
(http://img856.imageshack.us/img856/7231/s1zw.jpg)
De grootste van zijn generatie en de eendagsvlieg:
Jim Clark en Jonathan Williams
3 november 1948
Op deze dag wordt in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen Helmuth Koinigg geboren. Hij is al enkel jaren actief in diverse autosportdisciplines – toerwagens, Formule Super Vee en sportwagens – wanneer hij in 1974 de overstap maakt naar de Formule 1. Voor eigen publiek probeert hij zich in een Brabham te kwalificeren voor de Oostenrijkse Grote Prijs, doch hij haalt de startgrid niet.
Zijn debuut komt er eind 1974 alsnog in de Canadese Grote Prijs op Mosport, waar hij de tweede Surtees mag besturen. Hij kwalificeert zich voor de race en mag zo zijn echte Formule 1-debuut vieren. Koinigg, die als 22ste start, rijdt een opmerkelijke race en finisht als tiende, op twee ronden van winnaar Emerson Fittipaldi maar vóór veel meer ervaren rijders als Rolf Stommelen, Mark Donohue, Jacky Ickx en Graham Hill. De Oostenrijker krijgt na de race lofbetuigingen uit diverse hoeken voor zijn debuut en lijkt een aanwinst te worden voor de Formule 1 en een belofte voor 1975.
Zover zal het echter nooit komen. Twee weken later, op 6 oktober 1974, wordt in het Amerikaanse Watkins Glen de slotrace van het wereldkampioenschap verreden. Koinigg kwalificeert zich als 23ste en rijdt in het middenveld rond wanneer hij na tien ronden ineens een lekke band krijgt en van de baan vliegt. De Surtees crasht tegen de vangrails, waarbij de onderste rail afbreekt en de wagen vervolgens onder de intact gebleven bovenste rail door schiet. Koinigg wordt bij het ongeluk onthoofd en is op slag dood.
De wedstrijd gaat ondertussen gewoon door. Tweede Surtees-coureur José Dolhem wordt door teambaas John Surtees uit de race gehaald, maar voor de rest heeft iedereen enkel aandacht voor de titelstrijd tussen Emerson Fittipaldi en Clay Regazzoni, die nog steeds niet beslist is. Pas na de race wordt de rest van de rijders op de hoogte gebracht van het drama dat zich kort voordien voltrokken heeft. Een drama dat volkomen nutteloos was, aangezien men geen lessen getrokken had uit het ongeval van het Schotse talent Gerry Birrell, die een jaar eerder in Rouen bij een Formule 2-wedstrijd in nagenoeg identieke omstandigheden de dood vond.
Helmuth Koinigg werd net geen 26 jaar oud. Hij is één van de vele Oostenrijkse Formule 1-coureurs die door het noodlot getroffen werden. Naast Koinigg vonden ook nog Jochen Rindt (1970), Jo Gartner (in de 24 Uur van Le Mans van 1986) en Roland Ratzenberger (1994) de dood achter het stuur, terwijl Helmut Marko (1972) en Karl Wendlinger (1994) hun carrière gefnuikt zagen na een zwaar ongeluk. Daarnaast waren er ook nog de zware ongevallen van Niki Lauda (1976) en Gerhard Berger (1989), die beiden door het oog van de naald kropen en ternauwernood uit hun brandende Ferrari gered werden.
(http://img29.imageshack.us/img29/9502/dhgo.jpg)
4 november 1990
In het Australische Adelaide vindt de slotwedstrijd van het seizoen 1990 plaats. Na de nieuwe botsing tussen Ayrton Senna (McLaren) en zijn grote rivaal Alain Prost (Ferrari) bij de start van de vorige race in Japan is de titelstrijd beslist: Senna is voor de tweede keer in zijn carrière kampoen en ook bij de teams is het pleit beslecht in het voordeel van McLaren. In wat de vijfhonderdste race uit de Formule 1-geschiedenis zal worden gaat het dus nog uitsluitend om de eer. Senna wil zijn pas verworven titel echter nog wat glans geven en rijdt in de kwalificaties dan ook naar zijn tiende pole van het seizoen, voor zijn teamgenoot Gerhard Berger, de Ferrari's van Nigel Mansell en Alain Prost en Jean Alesi (Tyrrell). Bij Prost is het voorval echter nog steeds niet verteerd en uit protest past hij voor de traditionele groepsfoto.
Onder een stralende zon, die de verregende editie van 1989 doet vergeten, neemt de Braziliaan ook de beste start en hij slaat meteen een kloof. In de tweede ronde maakt Berger een foutje, waardoor Mansell hem naar de tweede plaats kan voorbijglippen, en even later verliest de Oostenrijker nog een plaatsje aan Nelson Piquet (Benetton). De posities blijven een hele tijd ongewijzigd, tot Mansell een rempunt mist en bijna uit de race spint, wat hem noopt tot een bandenwissel, die hem naar de vijfde plaats doet terugvallen. Een nieuwe stuurfout van Berger brengt Prost op de derde plaats, tot twintig ronden voor het eind iedereen een plaatsje opschuift wanneer raceleider Senna plotseling een bocht mist en in de bandenstapels belandt. Voor de Braziliaan is het meteen einde race.
Het is nu echter een andere Braziliaan die de wedstrijd leidt: Nelson Piquet. De overwinning is echter nog niet binnen, want in de achtergrond komt Mansell op zijn nieuwere banden razendsnel oprukken. Hij maakt eerst komaf met Berger en Prost en in de laatste ronden zit hij Piquet op de hielen. Beiden maken er nog een spannende strijd van en in de laatste ronde onderneemt Mansell nog een 'do or die'-actie aan het eind van de Brabham Straight. Piquet weet echter de leiding te behouden en snelt in de laatste bochten weg naar de zege, zijn tweede in twee weken tijd. Mansell wordt tweede, voor Prost, Berger en het Williams-duo Thierry Boutsen en Riccardo Patrese.
Door zijn zege wordt Piquet nog op de valreep derde in de eindstand van het WK, na Senna en Prost. Hij eindigt ex-aequo met Berger, die in 1990 echter geen enkele overwinning kon behalen en daardoor naar de vierde plaats in de klassering terugvalt. Bij de teams is McLaren kampioen voor Ferrari en Benetton. Williams, vice-wereldkampioen in 1989, stelt in 1990 teleur en wordt slechts vierde.
(http://img34.imageshack.us/img34/7800/f34e.jpg)
http://www.youtube.com/watch?v=SMxWImBtYc0
7 november 2010
In het Braziliaanse Sao Paulo wordt op de omloop van Interlagos de voorlaatste wedstrijd van het seizoen verreden. Na de dubbele uitval van Red Bull in de vorige race in Korea staat Fernando Alonso (Ferrari) er bijzonder goed voor in de WK-stand en met wat geluk kan hij hier zelfs al de titel pakken. Van meet af aan is echter duidelijk dat de misstap van Red Bull in Korea eenmalig was en dat behoudens pech van Mark Webber of Sebastian Vettel de titelstrijd tot in de afsluitende race in Abu Dhabi verlengd zal worden, aangezien beiden de vrijdagtrainingen domineren. Ook de McLaren-rijders Lewis Hamilton en Jenson Button zijn mathematisch nog steeds niet uitgeteld voor de titel.
In de kwalificatie zelf, die op een opdrogende baan verreden wordt, zijn de Red Bulls aanvankelijk andermaal de besten. Tot in de slotseconden ineens Nico Hülkenberg, die op het juiste moment overgeschakeld is op slicks, een kanonchrono neerzet. De jonge Duitse Williams-coureur pakt zo meteen zijn eerste polepositie uit zijn Formule 1-carrière, voor Vettel, Webber, Hamilton en Alonso, terwijl het voor zijn werkgever de eerste pole is sedert 2005 en de eerste voor motorenfabrikant Cosworth sedert 1999.
In de race, die in droge omstandigheden verreden wordt, is Hülkenberg echter kansloos. Nog voor de eerste bocht is Vettel hem al voorbijgesneld, een paar bochten verder gevolgd door Webber. Alonso, die in de tweede ronde komaf maakt met Hamilton, wordt vervolgens in zijn run naar voren echter opgehouden door Hülkenberg en het duurt zeven ronden vooraleer hij aan de Williams voorbij is. In die tijd hebben de beide Red Bulls al een flinke kloof geslagen en verder dan zijn derde plaats consolideren komt de Spanjaard nadien niet meer, want Vettel en Webber zijn te snel voor de Ferrari. Ook een safetycarfase uitgelokt door een crash van Vitantonio Liuzzi (Force India) brengt geen zoden aan de dijk, aangezien enkele gedubbelden zich tussen de koplopers genesteld hebben. Vettel snelt uiteindelijk naar een gemakkelijke zege, voor Webber, Alonso, Hamilton, Button, de Mercedessen van Nico Rosberg en Michael Schumacher, Hülkenberg, Robert Kubica (Renault) en Kamui Kobayashi (Sauber).
Het resultaat van de wedstrijd betekent dat uittredend wereldkampioen Jenson Button definitief uitgeschakeld is in de titelstrijd. Vettel houdt door zijn overwinning zijn titelkansen gaaf, doch hij heeft net als Hamilton zijn lot niet meer in eigen handen: mits een tweede plaats kan Alonso in de slotrace in Abu Dhabi een week later voor de derde keer in zijn carrière wereldkampioen worden. De Spanjaard heeft nu 8 punten voorsprong op Webber, 15 op Vettel en 24 op Hamilton. Red Bull verzekert zich in Brazilië in ieder geval al van de constructeurstitel, de eerste uit zijn bestaan.
(http://img96.imageshack.us/img96/8849/ablp.jpg)
Eerste pole voor Nico Hülkenberg
Toen was het nog spannend ;)
Een maand later dumpte Williams Hulkenberg voor Maldonado en Senna...
Citaat van: gloudiesaurus op 07 november 2013 - 23:56:33
Toen was het nog spannend ;)
Een maand later dumpte Williams Hulkenberg voor Maldonado en Senna...
Ahum, alleen voor Maldonado. Barrichello bleef gewoon aan hoor. Senna was pas in 2012.
8 november 1992
In het Australische Adelaide vindt naar jaarlijkse gewoonte de slotrace van het Formule 1-seizoen plaats. In de titelstrijd is de beslissing al lang gevallen: Nigel Mansell (Williams) heeft – na drie tweede plaatsen in 1986, 1987 en 1991 – de Formule 1 in 1992 volledig beheerst en is al sedert de Hongaarse Grote Prijs medio augustus wereldkampioen. Na hem ligt de strijd voor de tweede plaats echter nog steeds open tussen zijn teamgenoot Riccardo Patrese, seizoensrevelatie Michael Schumacher (Benetton) en titelverdediger Ayrton Senna (McLaren). Niettemin heeft ook Mansell zelf nog voldoende redenen om zich hier in Australië te bewijzen, aangezien de Brit in 1993 naar de Indycars overstapt en dus voorlopig voor de laatste keer in de Formule 1 te zien is. En ook McLaren wil motorenpartner Honda in zijn laatste wedstrijd – de Japanners trekken zich, na de Formule 1 de voorbije jaren volledig gedomineerd te hebben, terug uit de Formule 1 – in schoonheid afscheid laten nemen.
In de kwalificaties is het Mansell die voorlopig het beste in zijn opdracht slaagt, aangezien hij naar zijn veertiende pole van het seizoen rijdt. Meteen een nieuw record dat zal standhouden tot in 2011, wanneer Sebastian Vettel vijftien poles – weliswaar uit 19 races i.p.v. de 16 die 1992 telt – zal scoren. De nieuwe wereldkampioen haalt het voor Senna, Patrese, tweede McLaren-rijder Gerhard Berger en Schumacher. De eerste drie coureurs op de grid gaan ook in die volgorde de eerste bocht in en Mansell en Senna slaan meteen een kleine kloof. De beide kemphanen leveren een felle strijd om de koppositie, die na achttien ronden abrupt eindigt wanneer Mansell in de haarspeldbocht voor start en finish langs achteren geramd wordt door Senna. Voor beide kampioenen is de race meteen afgelopen, niet zonder elkaar de schuld te geven van de botsing.
Het uitvallen van de koplopers brengt Riccardo Patrese nu aan de leiding, op de hielen gezeten door Gerhard Berger. Beiden maken er een even spannend duel voor de leiding in de race van, dat beslist wordt wanneer na twee derden van de race Patrese's motor plotseling de geest geeft. Berger erft de leiding en rijdt in het laatste deel van de race naar de overwinning, zijn tweede van het seizoen en meteen een passend afscheidsgeschenk aan Honda. De Oostenrijker krijgt de zege echter niet zomaar cadeau: in de slotfase dient hij gas te minderen om brandstof te sparen, waardoor Schumacher nog angstvallig dichterbij komt. Berger redt het echter net op de streep, met minder dan een seconde voorsprong.
Na het tweetal pakt Martin Brundle in de tweede Benetton de laatste podiumplaats, gevolgd door Jean Alesi (Ferrari), Thierry Boutsen (Ligier) en Stefano Modena (Jordan). Voor Boutsen en Modena is het de enige puntenfinish van het seizoen, terwijl de Italiaan zijn werkgever Jordan op de valreep tevens zijn enige puntenscore van 1992 bezorgt. Het team van de flamboyante Ierse teameigenaar Eddie Jordan, dat in 1991 op indrukwekkende wijze debuteerde in de Formule 1, komt in zijn tweede seizoen met een harde klap terug op aarde.
In de eindstand van het WK heeft Nigel Mansell (met een nieuw record van 108 punten) een paar straatlengten voorsprong op zijn teamgenoot Patrese (56), die de tweede plaats behoudt. Michael Schumacher (53) eindigt zijn eerste volledige Formule 1-seizoen indrukwekkend als derde, Ayrton Senna (50) en Gerhard Berger (49) zijn vierde en vijfde, gescheiden door slechts één punt. Bij de teams is Williams afgetekend kampioen, voor McLaren, Benetton, het in 1992 zwaar ontgoochelende Ferrari en Lotus. Jan Lammers, Mauricio Gugelmin, Stefano Modena en het March-team rijden in de straten van Adelaide hun laatste Formule 1-race.
(http://img197.imageshack.us/img197/1174/94jq.jpg)
Nigel Mansell wordt geen afscheid in schoonheid gegund
13 november 1988
Naar jaarlijkse gewoonte wordt ook in 1988 het Formule 1-seizoen afgesloten met de Grote Prijs van Australië, op de stratenomloop van Adelaide. De beslissing in de titelstrijd viel reeds in de vorige race in het Japanse Suzuka, waar Ayrton Senna (McLaren-Honda) met zijn achtste zege van het seizoen zijn eerste wereldtitel veilig stelde, voor zijn teamgenoot Alain Prost. Hoewel de prijzen dus al verdeeld zijn, wordt er vooraf toch met grote belangstelling uitgekeken naar de slotwedstrijd. Voor het laatst zullen er in de Formule 1 wagens voorzien van een turbomotor van start gaan. De techniek, die door Renault in 1977 bij de Britse Grote Prijs voor het eerst werd ingevoerd, was vanaf 1983 niet meer te kloppen maar zorgde er tevens voor dat de auto's alsmaar sneller, krachtiger en gevaarlijker werden. Daarom voert de FIA nu een verbod in op de turbo's en vanaf 1989 moeten alle motorenfabrikanten verplicht een atmosferische 3,5-liter krachtbron inzetten. Na een kwarteeuw verbannen geweest te zijn, zullen de turbomotoren vanaf 2014 echter opnieuw hun intrede doen in de Formule 1.
De kwalificaties zijn een doorslagje van de rest van het seizoen, met beide McLarens op de eerste rij en Ayrton Senna voor de dertiende keer op pole position, een nieuw seizoensrecord. Nigel Mansell (Williams-Judd), Gerhard Berger (Ferrari), uittredend wereldkampioen Nelson Piquet (Lotus-Honda) en Riccardo Patrese (Williams-Judd) volgen op de tweede en derde rij op meer dan anderhalve seconde. Wie vooraf hoopte dat de rood/witte wagens dit jaar na Monza nog een tweede keer verslagen zouden kunnen worden, lijkt er dus bij voorbaat aan voor de moeite.
Niettemin kan Berger bij de start het tempo van de McLarens behoorlijk volgen en hij nestelt zich na Prost en Senna in derde positie, terwijl Ferrari-teamgenoot Michele Alboreto ondertussen zijn laatste wedstrijd in dienst van de Scuderia al in de eerste ronde beëindigt. Tot eenieders verbazing kan Berger niet enkel de koplopers volgen; na enkele ronden passeert hij beide wagens, neemt hij de leiding van de wedstrijd over en slaat vervolgens een kleine kloof. Wat niemand weet, is dat de Oostenrijker met de hoeveelheid benzine die hij aan boord heeft en met maximale turbodruk aan dit tempo wellicht nooit de finish zal halen. Een crash met de gedubbelde René Arnoux (Ligier-Judd) na een derde van de race, die voor beiden het einde van de wedstrijd betekent, voorkomt dan ook een blamage in de slotfase.
Hierna is het in ieder geval vooraan afgelopen met de sensatie in de race, die weer in zijn vertrouwde plooi valt. Alain Prost rijdt vooraan naar een vlotte zevende seizoenszege, de 35ste in zijn carrière. Net als in 1984 staat de Fransman zeven keer op het hoogste trapje, maar ook nu weer is dit onvoldoende voor de titel: na Lauda is het nu een andere superkampioen, Ayrton Senna, die hem te slim af is. De Braziliaan finisht als tweede, voor Nelson Piquet, wat betekent dat er drie rijders met een Honda-turbomotor op het podium staan. Een mooi en waardig afscheid van de Japanse constructeur aan het turbotijdperk. De resterende punten zijn voor drie atmosferische wagens: Riccardo Patrese (Williams-Judd), Thierry Boutsen (Benetton-Ford) en Ivan Capelli (March-Judd).
In de eindstand van het WK is Senna kampioen voor Prost, Berger en Boutsen, bij de teams haalt McLaren – dat vijftien van de zestien races in 1988 won – het voor Ferrari en Benetton. Thierry Boutsen wint tevens de Jim Clark Trophy als beste niet-turbocoureur, Benetton pakt de Colin Chapman Cup voor beste niet-turboteam.
Riccardo Patrese rijdt in Adelaide de 176ste Grote Prijs uit zijn carrière, waarmee hij zich op gelijke hoogte schaart met Graham Hill en Jacques Laffite. De Italiaan zal dit aantal tot zijn afscheid eind 1993 verder aandikken tot 256, een record dat op zijn beurt zal standhouden tot in 2008, wanneer Rubens Barrichello hier als eerste boven gaat.
De Australische Grote Prijs van 1988 markeert de laatste GP-deelname voor de motoren van Megatron (Arrows), Zakspeed en Alfa Romeo (Osella). Ook de Fransman Philippe Streiff (AGS) komt voor het laatst aan de start: tijdens de wintertests wordt hij het slachtoffer van een ernstige crash, waardoor hij verlamd geraakt aan beide benen. Een andere Fransman, Pierre-Henri Raphanel, vervangt bij Larrousse de zieke Yannick Dalmas, maar hij kan zich niet kwalificeren.
(http://img845.imageshack.us/img845/9913/h7pt.jpg)
21 november 1943
Op deze dag wordt in de Franse hoofdstad Parijs Jacques Laffite geboren. Laffite wordt pas op behoorlijk late leeftijd gegrepen door het autosportvirus: hij is er in 1972 al bijna dertig wanneer hij het Franse Formule Renault-kampioenschap wint, nadat hij voordien monteur was in de Formule 3 voor zijn landgenoot (en eveneens latere Formule 1-coureur) Jean-Pierre Jabouille. Het belet hem echter niet van zijn opgang richting de Formule 1 gestaag verder te zetten. In 1973 rijdt hij Formule 3 en wint hij o.a. de race in Monaco, waardoor de aandacht van de teambazen uit de Formule 1 verder gewekt wordt.
In 1974 rijdt hij in de Formule 2 en op de Nürburgring mag hij bij de Duitse Grand Prix voor de eerste keer van de Formule 1 proeven wanneer hij van Frank Williams een plaatsje in diens Iso-Marlboro-team krijgt. Hij rijdt de rest van het jaar voor het team van Frank en ook in 1975 combineert hij Formule 2 met Formule 1 bij Williams. Het wordt het jaar van zijn grote doorbraak: hij wint soeverein het Formule 2-kampioenschap en op de Nürburgring rijdt hij, in een door vele uitvallers geteisterde wedstrijd, met de bescheiden Williams naar een sensationele tweede plaats. Deze ene puntenscore levert hem meteen de twaalfde plek in de eindstand van het WK op.
De marktwaarde van Laffite stijgt evenredig en voor 1976 wordt hij uitverkoren om voor het nieuwe Ligier-team te rijden, het team van Guy Ligier – waarvoor Laffite voordien ook al enkele keren deelnam aan de 24 Uren van Le Mans – dat met Franse staatssteun en een Matra V12-krachtbron een nieuw topteam in de Formule 1 moet worden. Met de eerste auto van het team – die tot de reglementswijzigingen vanaf de Grote Prijs van Spanje voorzien is van een onwaarschijnlijk hoge luchthapper die hem de bijnaam 'de theemuts' meegeeft – is Laffite meteen in de voorste gelederen van het peloton terug te vinden. Hij wordt tweede in Oostenrijk en derde in België en Italië; tijdens deze laatste race scoort hij tevens zijn eerste polepositie. Hij finisht als zevende in het WK met 20 punten. In 1977 en 1978 blijft Laffite de enige troef van Ligier. In 1977 scoort hij met wat meeval in Zweden zijn eerste overwinning, doch de grote sprong naar de top blijft vooralsnog uit. De Ligier kan vooral in 1978 niet langer opboksen tegen het geweld van de nieuwe 'wing cars', met Lotus als voornaamste exponent hiervan, en het team raakt niet verder dan sporadisch enkele podiumplaatsen. 1977 finisht Laffite als tiende, 1978 als achtste.
Voor 1979 besluit men de zaken dan ook rigoureus anders aan te pakken: met de JS11 bouwt het team zelf ook zijn eerste wing car en het vervangt de Matra V12 door de klassieke Ford Cosworth V8-krachtbron, die in dit soort auto's het beste tot zijn recht komt. Tevens wordt een tweede auto ingezet wanneer een andere Franse topcoureur, Patrick Depailler, het team komt versterken. Ligier oogt aldus op papier sterk bij het seizoensbegin, maar dan nog slaat het iedereen met verstomming door de openingsraces in Zuid-Amerika helemaal naar zijn hand te zetten: Laffite wint met gemak beide wedstrijden en in Brazilië scoort het team zelfs de eerste – en ook enige – dubbelzege uit zijn bestaan. Vanaf de derde race in Zuid-Afrika heeft echter ook Ferrari zijn nieuwe wagen voor 1979 klaar en stilaan zullen Jody Scheckter en Gilles Villeneuve de leidende rol in het WK overnemen. Depailler wint nog de Grote Prijs van Spanje, maar wordt kort nadien het slachtoffer van een ongeluk met een zweefvliegtuigje, dat het einde van zijn seizoen betekent. Met veteraan Jacky Ickx als invaller moet Ligier in de tweede seizoenshelft ook nog eens opboksen tegen Renault en Williams, die dit jaar eveneens de sprong naar voren maken. Laffite wordt uiteindelijk vierde in het WK en Ligier finisht als derde in het constructeurs-WK. Het is dan wel het beste resultaat voor het team uit zijn bestaan, doch het is duidelijk dat er in 1979 veel meer in zat.
In 1980 krijgt Laffite een nieuwe Franse topcoureur naast zich in de persoon van Didier Pironi en beiden winnen elk één race: Pironi in België, Laffite in Duitsland. Ligier handhaaft zich aan de top, maar voor de titel schiet het tekort tegenover Williams, dat in 1980 het te kloppen team is. Bovendien gaan enkele races verloren door domme pech, zoals in Frankrijk en Groot-Brittannië. Laffite wordt opnieuw vierde in de eindstand van het WK en Ligier finisht dit keer zelfs als tweede bij de constructeurs, zij het met bijna slechts de helft van de punten van Williams.
In 1981 heeft het team, dat de Cosworth V8 opnieuw ingewisseld heeft voor een Matra V12, aanvankelijk moeite om de aansluiting bij de top te behouden. Nieuwe tweede man Jean-Pierre Jabouille, die nog steeds herstellende is van zijn zware ongeluk in de Canadese Grote Prijs van 1980, stopt na enkele races definitief met Formule 1, waarna Patrick Tambay zijn vervanger wordt. Hierdoor is Laffite in 1981 de onbetwiste nummer één bij de Fransen. Na een moeizame start raakt de Ligier halverwege het seizoen tenslotte helemaal op dreef, met overwinningen in Oostenrijk en in Canada. Laffite heeft hierdoor bij de slotrace van het seizoen in het Amerikaanse Las Vegas zelfs nog een waterkansje om wereldkampioen te worden, maar uiteindelijk redt hij het niet. Hij wordt, net als de twee voorbije jaren, vierde in het WK.
In 1982 blijft Laffite zijn werkgever trouw, doch het blijkt een misrekening. De nieuwe, uiterst smalle Ligier valt ronduit tegen en na de vette jaren breken voor het Franse team de magere jaren aan. Ligier zal pas in 1996 met Olivier Panis in Monaco opnieuw met de zege aanknopen en de overwinning die Laffite in 1981 in de stromende regen in Canada scoorde zal lange tijd de laatste overwinning van de Fransen blijven. Noch Laffite, noch zijn nieuwe Amerikaanse teamgenoot Eddie Cheever kunnen een vuist maken en de paar podiums die alsnog gescoord worden komen er doorgaans in wedstrijden met veel uitvallers. Zoals in Oostenrijk, waar Laffite als derde over de meet gaat en zijn enige noemenswaardige resultaat van het seizoen laat optekenen. De Fransman wordt pas zeventiende in het WK met 5 schamele punten.
Voor 1983 verlaat hij dan ook het team en hij tekent een contract bij Williams, het team waarbij hij destijds zijn Formule 1-debuut maakte. Williams werd in 1982 verrassend wereldkampioen met de Fin Keke Rosberg, doch doordat het team nog steeds met een atmosferische Cosworth rijdt, is van meet af aan duidelijk dat deze prestatie niet herhaald zal worden. Niettemin is de Fransman op de langzamere circuits in de beginfase van het seizoen nog steeds in de voorste gelederen te vinden, doch hij kan hier slechts beperkte resultaten uit puren: in Long Beach rijdt hij een tijdje op kop en valt uiteindelijk net naast het podium door een communicatiefout met de pitmuur, terwijl hij in Monaco op weg lijkt naar een zekere tweede plaats achter teamgenoot Rosberg tot hij met pech uitvalt. Laffite moet zich uiteindelijk met enkele vierde plaatsen tevreden stellen en finisht als elfde in het WK met 11 punten. Het dieptepunt van het seizoen komt er in de voorlaatste race in Brands Hatch, waar hij zich niet weet te kwalificeren.
1984 brengt weinig beterschap. Williams is ondertussen overgeschakeld op Honda-turbomotoren, doch de nieuwe wagen is aanvankelijk veel te zwaar en de motor gaat nog steeds gebukt onder de traditionele kinderziektes. Het wordt voor het Britse team dan ook een leerjaar. Rosberg weet in de straten van Dallas te winnen – waar zijn teamgenoot uit protest tegen het vroege aanvangsuur van de race in pyjama in de paddock verschijnt – doch Laffite verzinkt het hele seizoen in anonimiteit. Een vijfde plaats in Detroit en een vierde plaats in Dallas zijn de enige puntenfinishes van het seizoen voor de Fransman, van wie het al snel duidelijk wordt dat zijn dagen bij Williams geteld zijn. Nog voor de jaarwisseling tekent hij een contract bij zijn oude liefde Ligier, waar hij na twee seizoenen afwezigheid zijn terugkeer maakt.
Ligier heeft ondertussen ook een aantal magere jaren achter de rug, maar werkt vanaf 1985 samen met Laffite langzaam maar zeker aan de wederopstanding. Het team, dat ondertussen over de Renault-turbomotor beschikt, gaat vooral vanaf de zomer alsmaar beter presteren. Laffite scoort op Silverstone en de nieuwe Nürburgring twee derde plaatsen op rij en in de slotrace in Australië behalen de Franse veteraan en zijn nieuwe teamgenoot Philippe Streiff – die de tegenvallende Andrea de Cesaris halverwege het seizoen aflost – zelfs een tweede en derde plaats, ondanks een botsing tussen beide rijders in de laatste ronde. Laffite wordt negende in het WK met 16 punten.
Voor 1986 ogen de perspectieven bijzonder rooskleurig. De inmiddels 42 jaar oude Laffite krijgt bij Ligier gezelschap van de ondertussen ook al 38-jarige René Arnoux. Het Franse team mikt duidelijk op ervaring en dat betaalt zich ook helemaal uit. Met de fraaie, nieuwe JS27 zijn beide veteranen van bij aanvang in de voorhoede van het peloton terug te vinden. Tegenover McLaren, Williams en de Lotus van Ayrton Senna komen ze dan wel net iets tekort, maar beiden zijn in de eerste seizoenshelft doorgaans 'best of the rest'. Vooral Laffite oogt dit jaar helemaal als herboren: al in de openingsrace in Rio rijdt hij prompt naar de derde podiumplaats en in de staten van Detroit finisht hij zelfs als tweede, terwijl beide Ligiers in de openingsfase van de race zowaar een tijdje eerste en tweede liggen. Op Brands Hatch in juli kondigt een nieuwe mijlpaal zich aan voor Laffite: hij zal voor de 176ste keer starten in een Formule 1-race, een evenaring van het record van Graham Hill. De jubileumwedstrijd loopt echter uit op een drama. Laffite, die zich slecht gekwalificeerd heeft als gevolg van motorpech, raakt betrokken bij de zware massacrash in de buik van het peloton vlak na de start. Hij wordt door de Ferrari van Stefan Johansson frontaal een betonnen muur in geduwd en het duurt een hele tijd vooraleer de ongelukkige coureur uit zijn benarde positie bevrijd is. Het verdict is hard: bij de crash zijn beide benen van Laffite op verschillende plaatsen gebroken. Door zijn reeds gevorderde leeftijd is het meteen duidelijk dat niet alleen zijn seizoen, maar mogelijk meteen ook zijn Formule 1-carrière definitief voorbij is. Wat velen vrezen, wordt uiteindelijk ook bewaarheid: het is het laatste optreden van Jacques Laffite in de koningsklasse van de autosport geweest. Ondanks dat hij enkel de eerste helft van het seizoen rijdt, wordt hij uiteindelijk nog als achtste in de eindstand van het WK geklasseerd.
Het betekent evenwel niet zijn afscheid aan de autosport. Reeds in 1988 kruipt de Fransman opnieuw achter het stuur in Parijs-Dakar, terwijl hij nadien ook nog verschillende jaren actief is in toerwagenraces en – net zoals begin jaren '70, voorafgaand aan zijn Formule 1-carrière – in de 24 Uren van Le Mans. In 2005 neemt hij zelfs deel aan de Grand Prix Masters, het kortstondige kampioenschap voor voormalige F1-coureurs, terwijl hij ook in de paddock van de echte Formule 1 opnieuw zijn opwachting maakt als tv-commentator, en dit tot eind 2012.
(http://img542.imageshack.us/img542/2747/hvow.jpg)
http://en.wikipedia.org/wiki/St%C3%A9phane_Proulx Deze jongeman is 20 jaar geleden overleden. Ik moet bekennen dat ik nooit van hem gehoord had, maar Autosport heeft een special over hem en beweert dat hij het in zich had om de Formule 1 te halen, dus het leek me wel relevant om hem even in dit topic te noemen. Het artikel van Autosport is van de betaalde site, dus ik zal het hier niet plaatsen.
25 november 2012
In het Braziliaanse Sao Paulo zal in de afsluitende wedstrijd de eindbeslissing vallen over het Wereldkampioenschap 2012. Voorafgaand aan de race maken nog twee coureurs kans op de titel: uittredend kampioen Sebastian Vettel (Red Bull) en Fernando Alonso (Ferrari), die op dertien punten van zijn Duitse rivaal in de stand volgt. Voor beide rijders zou het de derde wereldkroon worden. In de kwalificaties kan geen van beide coureurs echter het laken naar zich toetrekken: Vettel start als vierde, na het McLaren-duo Lewis Hamilton-Jenson Button en Alonso rijdt zelfs pas de achtste tijd.
Onder dreiging van regen gaat de race op zondagmiddag van start. De sprint naar de eerste bocht wordt gewonnen door Hamilton, voor de verrassend sterk gestarte tweede Ferrari van Felipe Massa, Button, Webber en Alonso, die Vettel achter zich laat. Voor de Duitse aspirant-wereldkampioen zien de zaken er twee bochten verder echter nog een stuk slechter uit, wanneer hij achterstevoren gekeerd wordt door Bruno Senna (Williams). De Red Bull loopt schade op en moet van op de laatste plaats in de race de achtervolging inzetten, terwijl Senna en Sergio Pérez (Sauber) de strijd ter plekke moeten staken. Wanneer Alonso aan het einde van de eerste ronde in één vloeiende beweging zowel Massa als Webber inhaalt, ligt hij derde in de race en is hij virtueel wereldkampioen.
Dat is echter zonder Vettel gerekend, die weinig last lijkt te ondervinden van de schade aan zijn auto en onweerstaanbaar door het peloton heen ploegt op weg naar voren. Ondertussen verliest Alonso vooraan een plaatsje aan de verrassend sterke Nico Hülkenberg (Force India) wanneer hij op de steeds natter wordende baan zijn rempunt mist. De meeste rijders komen binnen voor intermediates, doch vooraan blijven Hülkenberg en Button op droogweerbanden verder rijden, wat een goede beslissing lijkt wanneer het weer stopt met regenen. De Duitser doet er zelfs nog een schepje bovenop door de leiding in de race te nemen. Een safetycarfase omwille van brokstukken op de baan doet hun voorsprong echter weer teniet. Bij de herstart steekt Hamilton zijn teamgenoot voorbij naar de tweede plaats, die een eerste wordt wanneer Hülkenberg een foutje maakt. De Duitser vecht echter terug en plaatst zijn inhaalmaneuver aan het einde van het stuk bij start en finish. Het loopt echter verkeerd af: de Force India spint en toucheert de McLaren, die een gebroken wielophanging oploopt. Voor Hamilton, die zijn oude team – dat hij in 2013 zal verlaten voor Mercedes – graag had uitgewuifd met een zege, is de race afgelopen, terwijl Hülkenberg met een drive through bestraft wordt voor zijn actie.
Vooraan leidt Button nu de dans voor Alonso, terwijl Vettel bij een nieuwe switch naar intermediates wanneer het terug begint te regenen veel tijd verliest en opnieuw enkele plaatsen terugvalt. Hij krijgt echter vrije baan van Michael Schumacher (Mercedes) en rukt zo terug naar de zesde plaats op. Alonso moet nu de race winnen om wereldkampioen te kunnen worden, doch aan alle spanning komt een eind wanneer de tweede Force India van Paul di Resta in de voorlaatste ronde in de muur crasht. De beslissing in de race is hiermee gevallen, want de laatste ronde wordt achter de safetycar beëindigd. De volgorde verandert bijgevolg niet meer en Button wint voor Alonso, Massa, Webber, Hülkenberg, Vettel, Schumacher, Jean-Eric Vergne (Toro Rosso), Kamui Kobayashi (Sauber) en Kimi Räikkönen (Lotus). De Fin maakt nog een opvallend uitstapje naast de baan, waarbij hij plotseling een gesloten hek voor zich ziet wanneer hij de race opnieuw wil vervoegen. Het weerhoudt er hem echter niet van om als enige rijder in 2012 in alle wedstrijden de finish te halen.
Door de uitslag van de race is Sebastian Vettel na een bijzonder spannend seizoen voor de derde opeenvolgende keer wereldkampioen, met drie luttele puntjes voorsprong op Alonso. Räikkönen beëindigt zijn comebackjaar verrassend sterk als derde, voor Hamilton en Button. Bij de teams is Red Bull dit jaar ook weer de beste, voor Ferrari, McLaren, Lotus en Mercedes. Door de elfde plaats van Vitaly Petrov in de wedstrijd verovert Caterham op de valreep de begeerde tiende plaats in het constructeurs-WK, ten koste van Marussia. Hekkensluiter HRT houdt er na dit seizoen mee op.
Zoals gebruikelijk betekent de slotrace van het seizoen het afscheid aan de Formule 1 voor een aantal rijders. Bij de eerste wedstrijd van 2013 zullen Vitaly Petrov, Heikki Kovalainen (hij zal eind 2013 evenwel een invalbeurt maken bij Lotus), Bruno Senna, Kamui Kobayashi, Timo Glock, Pedro de la Rosa, Narain Karthikeyan en Michael Schumacher op het appel ontbreken. De 43-jarige Duitser neemt daarmee definitief afscheid van de autosport op het hoogste niveau. Waar hij in het eerste deel van zijn carrière bij Benetton en Ferrari de titels aan elkaar reeg, viel zijn comeback in 2010 bij Mercedes toch wat bleek uit. Een derde plaats in Valencia 2012 was zijn enige podiumfinish in drie seizoenen.
(http://img843.imageshack.us/img843/2796/fe17.jpg)
Wat een race was dat. Duurde voor m'n gevoel de hele dag. Helaas was de uitkomst erg jammer.
http://www.gppits.net/magazine/video_senna_in_1982/ (http://www.gppits.net/magazine/video_senna_in_1982/)
Had dat al eerder gezien enkele dagen geleden maar ik vond het de tweede keer nog beter, wat een racer.
Klein detail: hij racete toen nog onder zijn echte naam da Silva en de raceleiding spelt zijn naam vaak Ayreton terwijl dit Ayrton is uiteraard.
Citaat van: Maikel0230 op 09 december 2013 - 23:54:40
Had dat al eerder gezien enkele dagen geleden maar ik vond het de tweede keer nog beter, wat een racer.
Klein detail: hij racete toen nog onder zijn echte naam da Silva en de raceleiding spelt zijn naam vaak Ayreton terwijl dit Ayrton is uiteraard.
Klopt, maar we kennen hem nu eenmaal als Senna... ;)
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_7_januari_1985/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_7_januari_1985/)
Mooi stukje, Franky! Tijd dat ik ook nog eens in actie kom... :)
Nog enkele interessante weetjes over 7 januari 1985:
- het was een maandag
- het was de eerste schooldag na de Kerstvakantie
- het was die dag berekoud. De temperatuur kwam overdag met moeite boven -10°C. Later die winter werd er overigens een Elfstedentocht gereden.
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_9_januari_1977/
Een oud artikel even heropgevist en (fors) uitgebreid...
Fanatstisch artikel SDG, echt waar, heb ik van genoten.
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_13_januari_1980/
Interlagos 1977. Winnaar Reutemann, 2de Hunt en derde Lauda.
(https://pbs.twimg.com/media/BesnWSbCQAA_hoM.jpg)
Die lauwerkransen op het podium, ook zoiets dat inmiddels voorgoed tot het verleden hoort.
Citaat van: SDG op 24 januari 2014 - 07:59:56
Die lauwerkransen op het podium, ook zoiets dat inmiddels voorgoed tot het verleden hoort.
Zie het nu pas, maar ook tot het verleden...een coureur die met z'n blote borst op het podium staan...[Lauda]... :P
Citaat van: Franky R. op 24 januari 2014 - 17:43:58
Citaat van: SDG op 24 januari 2014 - 07:59:56
Die lauwerkransen op het podium, ook zoiets dat inmiddels voorgoed tot het verleden hoort.
Zie het nu pas, maar ook tot het verleden...een coureur die met z'n blote borst op het podium staan...[Lauda]... :P
Ja Lauda laat zijn tieten zien. Maak je toch niet meer mee. Was romantiek. Dat komt niet meer terug. En dat is goed zo.
Borstkassen zijn waarschijnlijk ook niet echt de populairste lichaamsonderdelen om bloot aan de werel te tonen, volgens sponsoren... ;)
Zo ook de lauwerkrans trouwens
Citaat van: janke op 24 januari 2014 - 23:09:04
Citaat van: Franky R. op 24 januari 2014 - 17:43:58
Citaat van: SDG op 24 januari 2014 - 07:59:56
Die lauwerkransen op het podium, ook zoiets dat inmiddels voorgoed tot het verleden hoort.
Zie het nu pas, maar ook tot het verleden...een coureur die met z'n blote borst op het podium staan...[Lauda]... :P
Ja Lauda laat zijn tieten zien. Maak je toch niet meer mee. Was romantiek. Dat komt niet meer terug. En dat is goed zo.
;D ;D ;D
Citaat van: Jeroen op 25 januari 2014 - 09:35:32
Borstkassen zijn waarschijnlijk ook niet echt de populairste lichaamsonderdelen om bloot aan de werel te tonen, volgens sponsoren... ;)
Zo ook de lauwerkrans trouwens
Benieuwd of dat ook voor
vrouwelijke borstkassen geldt.. :P
;D
Ik zie daar zelfs Fittipaldi op het podium staan, terwijl die daar eigenlijk als vierde in de race niets te zoeken had. Tegenwoordig zou hij daar wellicht manu militari geweerd zijn of hadden de organisatoren van de wedstrijd een astronomische boete gepresenteerd gekregen.
Citaat van: SDG op 25 januari 2014 - 18:15:26
Ik zie daar zelfs Fittipaldi op het podium staan, terwijl die daar eigenlijk als vierde in de race niets te zoeken had. Tegenwoordig zou hij daar wellicht manu militari geweerd zijn of hadden de organisatoren van de wedstrijd een astronomische boete gepresenteerd gekregen.
Tja, Interlagos, Brazilië...dus Fittipaldi op het podium, dat verder ook een ongeorganiseerde rommeltje lijkt, hahahaha!
Those Were The Days...
Citaat van: janke op 23 januari 2014 - 23:19:56
Interlagos 1977. Winnaar Reutemann, 2de Hunt en derde Lauda.
(https://pbs.twimg.com/media/BesnWSbCQAA_hoM.jpg)
Het is door zo'n foto's terug te zien dat je als jongere pas ziet hoe goed de acteurs in Rush op de echte Lauda en Hunt lijken. Fantastisch gedaan. :)
Heb Rush weliswaar nog steeds niet gezien, maar aan de hand vd fragmentjes her en der was ik wel direct uitermate tevreden met de casting. Ik weet niet of er 'n Oscar voor casting is, maar Rush is daarin Oscar waardig imo.
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_4_februari_1979/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_4_februari_1979/)
Haha, ik lees 1979 en ik denk: "zal het gaan over Gilles, of over Scheckter?" Gaat het over Pantano... :)
Citaat van: Matthijs op 04 februari 2014 - 15:32:48
Haha, ik lees 1979 en ik denk: "zal het gaan over Gilles, of over Scheckter?" Gaat het over Pantano... :)
Expect the unexpected... ;)
Citaat van: Matthijs op 04 februari 2014 - 15:32:48
Haha, ik lees 1979 en ik denk: "zal het gaan over Gilles, of over Scheckter?" Gaat het over Pantano... :)
De Grote Prijs van Brazilië 1979 hadden we hier al eens. ;)
http://www.gppits.net/forum/index.php/topic,11719.msg315271.html#msg315271
11 februari 1973. De eerste GP van Brazilië op het Interlagos circuit. Winnaar Emerson Fittipaldi met de Lotus-Ford. Tweede werd Jackie Stewart met de Tyrrell-Ford. Derde Denny "The Bear" Hulme met McLaren-Ford. Pole had Ronnie Peterson maar crashte door een probleem met een wiel.
http://youtu.be/2n38_gd4Jfc
(http://www.ucapusa.com/images/history/drivers/Emerson_Fittipaldi/Emerson_Fittipaldi_L1.jpg)
(http://www.rentcars.com.br/blog/wp-content/uploads/2011/10/Emerson-GP-Brasil-1973.jpg)
Braziliaanse GP-winnaars die in eigen land zegevierden waren:
Emerson Fittipaldi (1973-1974)
Carlos Pace (1975)
Nelson Piquet (1983-1986)
Ayrton Senna (1991-1993)
Felipe Massa (2006-2008)
Rubens Barrichello blijft daarmee de enige Braziliaanse GP-winnaar die nooit zijn thuisrace kon winnen.
Inderdaad, de São Paulo-vloek van Rubens
(http://www.pezzolo.tv/wp-content/uploads/2013/08/de-jordan-rubens-barrichello-largou-em-segundo-lugar-no-gp-do-brasil-de-1996-e-chegou-a-duelar-com-michael-schumacher-pela-terceira-posicao-no-final-da-prova-mas-acabou-rodando-e-abandonou-1334685467686_956x500.jpg)
Ah, mooie foto van het einde van zijn toprace in 1996.
Wel mooie foto, maar het was niet voor de winst.
Was vandaag niet de geboorte dag van de grote Enzo? ;)
(http://www.wired.com/images/article/full/2009/02/enzo_630x.jpg)
Citaat van: janke op 18 februari 2014 - 20:27:59
Was vandaag niet de geboorte dag van de grote Enzo? ;)
(http://www.wired.com/images/article/full/2009/02/enzo_630x.jpg)
Klopt...Maar SDG had er al over geschreven meen ik...Ik zoek altijd naar een andere invalshoek [zie ook Pantano]. Toch bedankt Janke! ;)
Citaat van: Franky R. op 19 februari 2014 - 15:44:08
Klopt...Maar SDG had er al over geschreven meen ik...Ik zoek altijd naar een andere invalshoek [zie ook Pantano]. Toch bedankt Janke! ;)
Toch niet. ;)
Citaat van: SDG op 19 februari 2014 - 17:46:09
Citaat van: Franky R. op 19 februari 2014 - 15:44:08
Klopt...Maar SDG had er al over geschreven meen ik...Ik zoek altijd naar een andere invalshoek [zie ook Pantano]. Toch bedankt Janke! ;)
Toch niet. ;)
Ai, gemiste kans dan... :P
Ach, volgend jaar weer. ;)
Niki Lauda viert vandaag zijn 65ste verjaardag.
(http://media.crash.net/original/56393.jpg)
Citaat van: janke op 22 februari 2014 - 11:29:32
Niki Lauda viert vandaag zijn 65ste verjaardag.
(http://media.crash.net/original/56393.jpg)
Dank je Janke!
Ik zoek mij trouwens rot naar een website oid met de verjaardagen van de HH coureurs!!!
Met dank aan Janke! En Kootje voor de aanvullende info... ;)
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_22_februari_1949/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_22_februari_1949/)
Citaat van: Franky R. op 22 februari 2014 - 19:54:02
Met dank aan Janke! En Kootje voor de aanvullende info... ;)
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_22_februari_1949/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_22_februari_1949/)
Mooi stukje, Franky. Beknopt maar vrij accuraat. Met de eerste vroege lentedag vandaag had ik even geen zin om die dag te verspillen door een turf van een bio te schrijven, mezelf kennende, die geen hond dus zou lezen wegens véél te lang... ;)
Citaat van: SDG op 22 februari 2014 - 23:01:42
Citaat van: Franky R. op 22 februari 2014 - 19:54:02
Met dank aan Janke! En Kootje voor de aanvullende info... ;)
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_22_februari_1949/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_22_februari_1949/)
Mooi stukje, Franky. Beknopt maar vrij accuraat. Met de eerste vroege lentedag vandaag had ik even geen zin om die dag te verspillen door een turf van een bio te schrijven, mezelf kennende, die geen hond dus zou lezen wegens véél te lang... ;)
Hahahaha. Tja...ik heb geleerd dat schrijven schrappen én lijden is...Mijn eerste stuk was idd. een stuk langer... ;D
Mooi stuk Franky. Al is alles wel zo'n beetje bekend rond persoon Lauda, is zoiets toch wel lekker lezen op een zondagmorgen. :)
Citaat van: janke op 23 februari 2014 - 10:06:02
Mooi stuk Franky. Al is alles wel zo'n beetje bekend rond persoon Lauda, is zoiets toch wel lekker lezen op een zondagmorgen. :)
Graag gedaan en jij bedankt voor de tip!
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_24_februari_1955/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_24_februari_1955/)
Na Lauda is nu ook zijn opvolger van destijds jarig: Alain Prost wordt 59 vandaag!
(http://th07.deviantart.net/fs70/PRE/i/2013/335/3/7/alain_prost__great_britain_tyre_test_1986__by_f1_history-d6wcce6.jpg)
Overigens is dit dus gewoon 's werelds mooiste racewagen ooit.
@Jeroen,
"How could you be so wrong?!"
(http://www.f1passion.it/wp-content/uploads/2012/01/Prost-McLaren-1989.jpg)
Nee, man! De MP4-5 natuurlijk... :P :P :P
;)
Prachtig stuk weer op de FP Franky!
Citaat van: Maikel0230 op 24 februari 2014 - 16:35:32
Prachtig stuk weer op de FP Franky!
Dank je wel, Maikel...jij ook goed bezig geweest vandaag! ;)
Citaat van: Franky R. op 24 februari 2014 - 18:42:45
Citaat van: Maikel0230 op 24 februari 2014 - 16:35:32
Prachtig stuk weer op de FP Franky!
Dank je wel, Maikel...jij ook goed bezig geweest vandaag! ;)
Beide heren bedankt voor de colums. Zit met griep thuis dus een beetje afleiding is prettig. ;)
Die MP4/5 was inderdaad een klasse bak. Geweldige uitstraling voor die tijd, misschien wel tijdloos.
Citaat van: Jeroen op 24 februari 2014 - 10:39:43
Na Lauda is nu ook zijn opvolger van destijds jarig: Alain Prost wordt 59 vandaag!
(http://th07.deviantart.net/fs70/PRE/i/2013/335/3/7/alain_prost__great_britain_tyre_test_1986__by_f1_history-d6wcce6.jpg)
Overigens is dit dus gewoon 's werelds mooiste racewagen ooit.
Volgens de eigenschappen van de foto is deze genomen tijdens een bandentest. Ik vroeg me al af hoe die McLaren in 1986 op het circuit van Brands Hatch gewoon met tabaksponsoring kon rondrijden...
@SDG,
Toen deed men waarschijnlijk niet zo moeilijk... ;)
In '86 was tabakssponsoring toch nog niet verboden?
Citaat van: Kootje op 25 februari 2014 - 17:08:54
In '86 was tabakssponsoring toch nog niet verboden?
Zie de Williams uit 1992. Camel tabacco livery. Williams was ook de eerste die er in 2000 mee stopte. In 2005 werd algehele tabaksreclame verboden. Ferrari reed nog enkele jaren door met de streepjescode en/of Marlboro logo.
http://sport.fok.nl/nieuws/335716/1/1/50/historisch-tabakssponsoring.html
Citaat van: Kootje op 25 februari 2014 - 17:08:54
In '86 was tabakssponsoring toch nog niet verboden?
Wel al in Groot-Brittannië en Duitsland. Later kwam ook Frankrijk daar bij. In Duitsland is men daar eind jaren negentig wel nog een tijdje van afgestapt.
Citaat van: SDG op 25 februari 2014 - 20:33:23
Citaat van: Kootje op 25 februari 2014 - 17:08:54
In '86 was tabakssponsoring toch nog niet verboden?
Wel al in Groot-Brittannië en Duitsland. Later kwam ook Frankrijk daar bij. In Duitsland is men daar eind jaren negentig wel nog een tijdje van afgestapt.
Klik even mijn hint aan, of zitten daar fouten in?? ;)
Ferrari wordt nog steeds gesponsord door Marlboro. Vandaar ook dat het logo van de Scuderia nog altijd een half Marlboro-logo is.
(http://www.schuberth.com/typo3temp/pics/ferrari_logo_01_249d3215eb.jpg)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/69/Marlboro_logo.png)
Philip Morris is inderdaad nog steeds hoofdsponsor van Scuderia Ferrari. Die Ferrari is niet toevallig wit en rood gekleurd.
Misschien wel de beste ooit zou vandaag 78 zijn geworden... ware het niet dat hij ooit meedeed aan een nutteloze F2 race in de regenachtige bossen van Hockenheim...
(http://cdn05.motorsportretro.com/wp-content/uploads/2011/04/Clark-1965-Holland.jpg)
Prachtige beelden vanuit Zandvoort:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=aQNFWEDpfXU
Tja, Jeroen.
In die tijd pakte je van alles aan om een beetje extra geld te verdienen...Clark reed zelfs de toenmalige BTCC...En ergens toch jammer dat je dat nu niet meer ziet.
Het zou toch geinig zijn om bijvoorbeeld Alonso of Vettel Porsche Carrera Cup te zien rijden. Of Hamilton die bijverdient in de AutoGP of zo...
Of gewoon een keertje meerijden in een junior series, zonder dat het zo'n wanvertoning wordt als in de NNS en NCWTS van NASCAR.
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_1/
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_2/
Citaat van: SDG op 15 maart 2014 - 21:48:21
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_2/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_2/)
Daar moet ik eerst even goed voor zitten... ;D
;)
Prachtig dat plaatje met alle auto's van 1986!
Het vandaag 37 jaar geleden dat Jose Carlos Pace omkwam bij een helikopterongeluk
De eigenlijke naamgever van het Interlagos-circuit...
Won maar één race, maar wel meteen de Braziliaanse, op -uiteraard- Interlagos.
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_21_maart_1960/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_21_maart_1960/)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_3/
Vandaag is het 33 jaar geleden dat oud motor en F1 coureur Mike Hailwood is overleden. Mike The Bike verongelukte onderweg naar een snackbar.
(http://b.f1-facts.com/ul/a/3166)
(http://www.mikethebike.com/picts/mikeh-medium%5B1%5D.jpg)
Vandaag is het 30 jaar geleden dat een van s'werelds beste F1 rijders ooit zijn racedebuut maakte. Na getest te hebben voor Frank Williams maakte Senna zijn F1 debuut in de Grote Prijs van Brazilië met een Toleman TG183B/Hart, 25 maart 1984.
(http://richardsf1.com/wp-content/uploads/2011/07/AyrtonSenna1984BrazilianGP.jpg)
Retire met een turbo-probleem aan Brian Harts engine.
In de mei-editie van F1 Racing (de Engelse versie, maar wellicht ook wel de Nederlandse, geen idee) verschijnt het laatste interview dat Senna heeft gegeven.
"It's a short interview, but incredibly poignant, and it was lost until now," said West. "To this day I still don't know who sent me the tape."
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_9_april_1971/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_9_april_1971/)
Rare loopbaan. Alleen de eerste twee jaar waren top, daarna helemaal niks mee. Is m.i. uiteindelijk toch een van de mindere wereldkampioenen gebleken. Wel een grappig extravert mannetje verder, die qua uitspraken ook weer niet al te serieus moet worden genomen.
Ik vraag me toch af of hoe zijn carrière was verlopen als hij niet naar BAR was gegaan (en of hij überhaupt naar BAR was gegaan als Renault niet uit de F1 was vertrokken met als gevolg een erg teleurstellend 1998). Talent had ie wel, anders won ie niet een Indy 500 na eerder in de race nog twee ronden achterstand gehad te hebben, of pakte hij podiumplekken in de NASCAR Nationwide ondanks een gebrek aan ervaring, of werd hij tweede in de 24 uur van Le Mans.
Dat maakt hem natuurlijk niet per se een goede Formule 1-coureur, maar ik denk dat hij wel beter is dan zijn carrière post-BAR-overstap doet vermoeden. Hoe goed durf ik ook niet te zeggen en de term 'een van de mindere wereldkampioenen' vind ik dan inderdaad wel een beetje bij hem passen, al heeft hij zich als coureur (wat niet hetzelfde is als F1-coureur) voor mij toch meerdere malen bewezen.
Ik wil met die term overigens zeker niet zeggen dat hij slecht was. Met name zijn eerste jaar was geweldig. Was het niet in Portugal waar hij buitenom ging bij Schumacher? Had hij tegen zijn monteurs vooraf gepocht dat het kon en zij hadden geantwoord dat zij hem na afloop wel van de vangrails zouden schrapen. Hij flikte het wel. Blufferig mannetje vol bravoure.
Maar toch, gewoon te veel matigheid, ook in ogenschouw nemende dat zijn materiaal niet altijd goed was, was hij dat gewoon ook niet altijd.
Citaat van: Franky R. op 09 april 2014 - 18:40:01
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_9_april_1971/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_9_april_1971/)
In de nieuwe F1Racing staat er ook een interview met Villeneuve. Tegenwoordig houdt hij zich blijkbaar bezig met rallycross...
Citaat van: Jeroen op 10 april 2014 - 08:05:44
Ik wil met die term overigens zeker niet zeggen dat hij slecht was.
Snap ik. Ik vulde je post gewoon aan met mijn visie.
Voor de rest volg ik F1 pas sinds 1997, dus geen idee wat ie in Portugal deed :P
Citaat van: SDG op 10 april 2014 - 08:52:34
Citaat van: Franky R. op 09 april 2014 - 18:40:01
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_9_april_1971/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_9_april_1971/)
In de nieuwe F1Racing staat er ook een interview met Villeneuve. Tegenwoordig houdt hij zich blijkbaar bezig met rallycross...
Ja, daar is weer een nieuw kampioenschap van (FIA is goed bezig de laatste jaren met nieuwe kampioenschappen op te richten en pogingen te doen haar bestaande te fixen). Ook Petter Solberg doet mee en Timmy Hansen (al vermoed ik dat niet iedereen hem kent, maar hij werd derde toen Frijns Formule BMW-kampioen werd).
Citaat van: Jeroen op 10 april 2014 - 08:05:44
Ik wil met die term overigens zeker niet zeggen dat hij slecht was.
Ik denk dat hij 'n stuk beter was dan hij door zijn overstap naar BAR heeft kunnen laten zien.
Als hij ipv BAR naar 'n Ferrari of McLaren was gegaan (indien dit überhaupt mogelijk was) had hij ieder jaar voor de titel gestreden en er vast nog wel één of twee gewonnen ook. Hij, en manager Craig Pollock hebben zich echter schromelijk vergist in wat ervoor nodig is om 'n succesvol F1 team op te zetten. Dat, en zijn tomeloze vertrouwen dat het 't jaar erop wel goed zou komen, hebben z'n loopbaan genekt.
Citaat van: Perton op 10 april 2014 - 10:01:47
Citaat van: Jeroen op 10 april 2014 - 08:05:44
Ik wil met die term overigens zeker niet zeggen dat hij slecht was.
Snap ik. Ik vulde je post gewoon aan met mijn visie.
Voor de rest volg ik F1 pas sinds 1997, dus geen idee wat ie in Portugal deed :P
Dit. ;)
http://www.youtube.com/watch?v=Mp37Rl2J_fg
Leuke inhaalactie!
Superstoer. Zeker gezien het verhaal vooraf!
Maar Kootje, ik denk niet dat hij dan nog titels zou hebben gewonnen. Ook in 97 vond ik hem niet echt overtuigen. Was hij naar Ferrari (Schumacher) gegaan of naar McLaren (Hakkinen) had hij sterke teamgenoten gehad. Vraag me werkelijk af of Villeneuve goed genoeg zou zijn geweest om die jongens in gelijk materiaal te verslaan... We zullen het never nooit weten helaas.
Citaat van: Jeroen op 10 april 2014 - 18:23:11
Superstoer. Zeker gezien het verhaal vooraf!
Maar Kootje, ik denk niet dat hij dan nog titels zou hebben gewonnen. Ook in 97 vond ik hem niet echt overtuigen. Was hij naar Ferrari (Schumacher) gegaan of naar McLaren (Hakkinen) had hij sterke teamgenoten gehad. Vraag me werkelijk af of Villeneuve goed genoeg zou zijn geweest om die jongens in gelijk materiaal te verslaan... We zullen het never nooit weten helaas.
Qua talent had hij Hakkinen misschien aangekund, maar ik heb het idee (niet gestaafd) dat Hakkinen een grotere werker was en er nog meer voor ging (niet zozeer in het duel maar totaalplaatje).
+ in interview laatst met DC 'bevestigde' (natuurlijk altijd moeilijk om de betrouwbaarheid te bepalen van een gefrustreerde oud-coureur, al vertrouw ik DC hier wel in) de Schot dat Hakkinen echt het lievelingetje was van Ron Dennis, dus ik denk dat dat wel meegespeeld zou hebben als Villeneuve naar McLaren was gegaan.
Sja, Hakkinen werd natuurlijk al vroeg gehaald door Dennis, dus ik geloof best dat het zijn favootje was. Maar Mika was ook gewoon beter dan DC, in mijn ogen. Sneller vooral.
Dat sowieso. En daar is DC het verder ook volledig mee eens ;)
Kwam ook in de autobiografie van Coulthard een aantal keer naar voren, ja. Waarvan Dennis weer het voorwoord schreef.
Citaat van: Jeroen op 10 april 2014 - 18:23:11
Maar Kootje, ik denk niet dat hij dan nog titels zou hebben gewonnen. Ook in 97 vond ik hem niet echt overtuigen. Was hij naar Ferrari (Schumacher) gegaan of naar McLaren (Hakkinen) had hij sterke teamgenoten gehad. Vraag me werkelijk af of Villeneuve goed genoeg zou zijn geweest om die jongens in gelijk materiaal te verslaan... We zullen het never nooit weten helaas.
Inderdaad, we zullen het nooit weten. Maar toch is dat wel het gevoel dat hij bij mij losmaakte destijds. Ik denk oprecht dat hij 'n hele grote had kunnen worden, maar helaas ... zijn keuze voor BAR maakte dat sowieso onmogelijk.
Nuja, als dat wél een succes was geworden, dan was Villeneuve wel een van de groten geweest denk ik.
En daarom ben ik het ook niet eens met Jeroen's uitspraak dat hij één vd mindere wereldkampioenen is gebleken. Gelukkig zette hij er 'n m.i. voor, dus hoeven we het ook niet met hem eens te zijn. :P
Jawel, want ik ben heel wijs ;).
Ik vond hem in 97 ook echt niet groots hoor. Beste materiaal, maar niet heel overtuigend in zijn rijden. Alleen zijn debuutjaar was echt goed. Dat is voor mij te weinig om conclusies te verbinden dat hij een hele grote had kúnnen zijn.
Villeneuve? In zijn debuutjaar was hij ook niet über hoor. Die Williams was dominant dus easy om daar het maximale uit te trekken. Daar had ik -bij wijze van spreken- nog kampioen mee kunnen worden. Niet vergeten dat Villeneuve slechts 2 keer voor Hill kwalificeerde. Maar daarachter (achter het Williams duo) was er nauwelijks dreiging. De Benetton kwam er niet meer aan te pas en Ferrari/McLaren begonnen aan hun opmars. Met minder materiaal heeft hij niks laten zien daar kunnen we kort over zijn. Hij kon zelfs niet overtuigen tegen een uitgebluste Olivier Panis, en werd het snot voor de ogen gereden door Button, Massa en Alonso. In mijn beleving de kampioen die mij het minst heeft kunnen overtuigen van zijn kennen en kunnen. Als je al kunt spreken van geluk wil ik hem deze kaart toebedelen. Hij zat op het juiste moment op de juiste plaats.
Mja, mee eens, Wings. Ik was ook nooit onder de indruk, al vind ik zijn eerste jaar wél goed. ZAg er wel potentie in destijds, maar heeft het nooit waargemaakt. Deed het in races tov Hill uitstekend, liet enkele fraaie momenten zien voor een debutant, vanaf 97 vond ik het ook niet best meer. Maar goed, ik vind zijn vader ook overschat.
Dat Villeneuve Jr geen supertopper was oke. Maar een watje was het allerminst. Ik mocht hem wel, ook zijn manier van racen. Zijn arrogante gedrag af en toe is dan misschien een smetje. Om WK winnaar te worden heb je inderdaad een goede auto nodig, en die had hij. Maar is dat niet hetzelfde voor elk werkelijk talent? Zou hij er niet mee hebben gescoord dan was het inderdaad een 0,0 coureur geweest. En dat was hij zekers niet imo.
Ik heb het dan over zijn Williams jaren.
Junior heeft in 1995 en de winter van 1996 ook vele duizenden kilometers gereden met de FW17, waarvan de FW18 een doorontwikkeling was. Dat heeft nogal gescheeld in zijn debuutjaar.
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_4/
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_5/
Vandaag is het alweer 39 jaar geleden dat de Duitse coureur Jochen Mass zijn eerste en enige F1 race won. En dat op Montjuich met de McLaren M23. Later zou hij in de sportscars terecht komen en haalde daar zijn grootste successen.
(http://cdn05.motorsportretro.com/wp-content/uploads/2010/11/Mass-on-his-way-to-only-win.jpg)
De dramatische race die het leven kostte aan vijf toeschouwers na een crash van Rolf Stommelen. Nog zo'n zwart weekend in de Formule 1-geschiedenis.
Citaat van: janke op 27 april 2014 - 18:32:07
Vandaag is het alweer 39 jaar geleden dat de Duitse coureur Jochen Mass zijn eerste en enige F1 race won. En dat op Montjuich met de McLaren M23. Later zou hij in de sportscars terecht komen en haalde daar zijn grootste successen.
(http://cdn05.motorsportretro.com/wp-content/uploads/2010/11/Mass-on-his-way-to-only-win.jpg)
Heerlijk autootje! En Montjuice was een beste circuitje...Ik vond het stoer dat ze daar reden, maar na een run te hebben gedaan via rFactor/GPlegend ben ik er toch op terug gekomen...Gekkenwerk daaro! :o
Citaat van: Franky R. op 28 april 2014 - 20:13:06
Heerlijk autootje! En Montjuice was een beste circuitje...Ik vond het stoer dat ze daar reden, maar na een run te hebben gedaan via rFactor/GPlegend ben ik er toch op terug gekomen...Gekkenwerk daaro! :o
Ik ben er ooit te voet gepasseerd op een trip in Barcelona. Als je daar door de straten wandelt, is het best wel moeilijk om je voor te stellen dat daar ooit Formule 1-bolides op topsnelheid doorheen raasden.
Citaat van: SDG op 28 april 2014 - 20:19:08
Citaat van: Franky R. op 28 april 2014 - 20:13:06
Heerlijk autootje! En Montjuice was een beste circuitje...Ik vond het stoer dat ze daar reden, maar na een run te hebben gedaan via rFactor/GPlegend ben ik er toch op terug gekomen...Gekkenwerk daaro! :o
Ik ben er ooit te voet gepasseerd op een trip in Barcelona. Als je daar door de straten wandelt, is het best wel moeilijk om je voor te stellen dat daar ooit Formule 1-bolides op topsnelheid doorheen raasden.
Met recht andere tijden, SDG...
Inderdaad, gekkenwerk. Ik ben ooit met een oud-werkgever daar naartoe gegaan en toen hebben we o.m. fietsen gehuurd en over het 'ciurcuit' gefietst. Volgens mij heb ik daar overigens ooit nog eens een stuk over geschreven op de Pits. Het was inderdaad volslagen krankzinnig. En dan stonden er tijdens de race ook nog toeschouwers pal aan de baan...
Citaat van: Jeroen op 29 april 2014 - 06:38:25
Inderdaad, gekkenwerk. Ik ben ooit met een oud-werkgever daar naartoe gegaan en toen hebben we o.m. fietsen gehuurd en over het 'ciurcuit' gefietst. Volgens mij heb ik daar overigens ooit nog eens een stuk over geschreven op de Pits. Het was inderdaad volslagen krankzinnig. En dan stonden er tijdens de race ook nog toeschouwers pal aan de baan...
Mexico 1967...(http://www.grandprix.com/jpeg/bc/Hill-G_67_mexico_01_bc.jpg)
:o :o :o
Hoezo 'pal langs de baan'...die lui zaten gewoon op het gras langs de rijbaan! Maar ja, latin-temperament zal ik maar zeggen. Idem voor Spanjaarden... ;)
Je gelooft het wellicht niet, maar in 1970 was het nóg erger. Waarna het meteen afgelopen was met de F1 in Mexico voor een hele tijd.
Citaat van: SDG op 01 mei 2014 - 20:04:33
Je gelooft het wellicht niet, maar in 1970 was het nóg erger. Waarna het meteen afgelopen was met de F1 in Mexico voor een hele tijd.
Ik weet welke foto je bedoelt, maar ik kan het via google het niet achterhalen...Hm, ik vond wel een Youtube-film...De race ging door ondanks twijfels over de oncontroleerbare stroom fans op het gras langs de baan... :o
http://youtu.be/7UNuoFWuSOI
Vandaag 32jaar geleden dat Gilles Villeneuve is heengegaan :'(
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_6/
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_7/
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_8/
Citaat van: SDG op 25 mei 2014 - 01:05:37
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_8/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_8/)
Hoeveel delen had je gepland? ;D
;) ;)
Citaat van: Franky R. op 25 mei 2014 - 15:16:57
Citaat van: SDG op 25 mei 2014 - 01:05:37
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_8/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_8/)
Hoeveel delen had je gepland? ;D
;) ;)
Tot het seizoen erop zit, he. ;)
Citaat van: SDG op 25 mei 2014 - 15:27:51
Citaat van: Franky R. op 25 mei 2014 - 15:16:57
Citaat van: SDG op 25 mei 2014 - 01:05:37
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_8/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_8/)
Hoeveel delen had je gepland? ;D
;) ;)
Tot het seizoen erop zit, he. ;)
:)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_9/
Aangezien ik er volgend weekend niet ben, post ik dit deel nu alvast. ;)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_10/
Vandaag 103 jaar geleden werd Juan Manuel Fangio geboren. Wie ook de beste ooit is, hij was de beste van zijn era.
Ontvoerd door rebellen. Aanbeden door zijn fans. Een icoon van de sport.
(http://www.italyheritage.com/great-italians/sport/img/juan-manuel-fangio.jpg)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_11/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_11/)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_12/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_12/)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_13/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_13/)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_14/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_14/)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_15/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_15/)
Beetje later dan gepland... ;)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_16/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_16/)
Citaat van: SDG op 31 augustus 2014 - 10:53:12
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_15/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_15/)
Beetje later dan gepland... ;)
De geschiedenis is nooit te laat..mooi werk heb je weer afgeleverd SDG! ;)
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_17/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_17/)
Over geschiedenis gesproken. Dit jaar zijn al drie voormalig F1 coureurs overleden: Jack Brabham, Andrea de Cesaris en ... wie is de derde dan?
Kom, een beetje forum moet daar toch melding van maken?
Citaat van: Breaktest op 07 oktober 2014 - 09:36:42
Over geschiedenis gesproken. Dit jaar zijn al drie voormalig F1 coureurs overleden: Jack Brabham, Andrea de Cesaris en ... wie is de derde dan?
Kom, een beetje forum moet daar toch melding van maken?
Je bedoelt Jonathan Williams? Daar heeft SDG toch melding van gemaakt dacht ik...
Citaat van: Franky R. op 07 oktober 2014 - 21:17:07
Citaat van: Breaktest op 07 oktober 2014 - 09:36:42
Over geschiedenis gesproken. Dit jaar zijn al drie voormalig F1 coureurs overleden: Jack Brabham, Andrea de Cesaris en ... wie is de derde dan?
Kom, een beetje forum moet daar toch melding van maken?
Je bedoelt Jonathan Williams? Daar heeft SDG toch melding van gemaakt dacht ik...
Wel van zijn bestaan, maar niet van zijn overlijden dacht ik. Maar eerlijk gezegd had ik 'm zelf ook over het hoofd gezien. Da's nummer 4 dan. Zelf doelde ik op iemand uit dezelfde categorie: 2 deelnames met een eervolle 21e plaats als beste resultaat, ene Tony Crook. Hij nam deel aan de Britse GP van 1952 en 1953 (woonde waarschijnlijk om de hoek) met respectievelijk een Frazer-Nash 421 en een Cooper T20. Overleden op 21 jan 2014
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_18/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_18/)
Hier een vrij debiel eerbetoon aan Emerson Fittipaldi door McLaren zelf:
http://www.youtube.com/watch?v=wVErtMJRMc0#t=90 (http://www.youtube.com/watch?v=wVErtMJRMc0#t=90)
Misschien ook een flauw grapje, maar tijdens het filmpje vroeg ik me af wie nu ook alweer verbrand was, Lauda of Fittipaldi?
http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_19/ (http://www.gppits.net/magazine/1986_het_turbo-jaar_deel_19/)
Vandaag in 92 testte Ayrton Senna in het geheim de Penske van Emerson Fittipaldi op Phoenix.
(https://pbs.twimg.com/media/B5SIswHCMAA3-CA.jpg)
(https://pbs.twimg.com/media/B5SIswKCAAIPvNd.jpg)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_1/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_1/)
Mooi stukje geschiedenis , ik kijk ernaar uit.
Ik ook :)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_2/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_2/)
Op de valreep van 2014 nog een stukje... :)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_3/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_3/)
Oud-coureur Jean-Pierre Beltoise is overleden. Hij werd 77 jaar oud.
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_4/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_4/)
Ziezo, we zijn definitief vertrokken... :)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_5/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_5/)
http://www.gppits.net/magazine/60_jaar_le_professor_alain_prost/ (http://www.gppits.net/magazine/60_jaar_le_professor_alain_prost/)
'Le professor', hihi, je beste Frans? ;)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_6/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_6/)
Citaat van: Jozef op 27 februari 2015 - 16:35:14
'Le professor', hihi, je beste Frans? ;)
Qui, mijn goeiste Frans par vramant... :P
Is het de geboorte dag van Elio de Angelis. Hij zou 57 jaar zijn geworden. Verongelukte in 1986 op Le Castellet bij het testen van de Brabham/BMW.
(http://www.horsemoonpost.com/newsite/wp-content/uploads/2013/05/tumblr_mbn22cdV2G1qkqupno1_1280.jpg)
(https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRhNnnNMR8WphjMCFa3Nat-D4u6rMQNaXIih3kWAd305n1Lny-qDw)
Gave kar die Brabham...
Citaat van: gloudiesaurus op 28 maart 2015 - 20:20:43
Gave kar die Brabham...
Het ontwerp van Murray was zijn tijd helaas te ver vooruit. Bij McLaren twee jaar later lukte het wel...
Beetje late reactie, maar wauw, wat een auto. Als ik dit zie, denk ik meteen: de mannen die hierin rondracen zijn echte helden, zo'n machine besturen moet wel een gevecht zijn. De pk's spatten van m'n scherm.
De enorme banden vallen mij ook altijd op. Het is een bepaalde uitstraling die je tegenwoordig minder hebt. Al is dat relatief, omdat kinderen die nu een F1 wagen zien ook onder de indruk zijn.
Een groots wereldkampioen, een man met uitstraling, een geweldig coureur zou vandaag 89 zijn geworden. Maar Sir Jack Brabham is helaas niet meer onderons.
(https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTVcIPHHTCDyRhQsv9IUw4E86USkvUQIoWzqkcnEKIX_tnS5bpW5A)
(https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRlIqQZcr4PXsOjjqZywv4FBwDyuyJZ9vTGf4rQCeu-4JeaMU40)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_7/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_7/)
Citaat van: SDG op 03 april 2015 - 05:17:52
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_7/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_7/)
Geweldig leesvoer zo in de vroege ochtend, top!!!!!!!!!!!!!!! Good old times. :'(
Schitterend artikel! Dit is lekker wakker worden met dit soort leesvoer :)
Idd. helemaal top SDG! :)
Herinner vandaag Jim Clark.
Hockenheim 7 april 1968.
(https://pbs.twimg.com/media/CB_3bQfW8AEFwiv.jpg)
Gaaf Clark! Ik heb hem nooit zien rijden maar volgens de verhalen een van de beste coureurs ter wereld ooit...
Citaat van: gloudiesaurus op 08 april 2015 - 14:40:30
Gaaf Clark! Ik heb hem nooit zien rijden maar volgens de verhalen een van de beste coureurs ter wereld ooit...
Pas op wat je zegt, misschien wek je wel weer een discussie op. ::) Maar Clark was zekers een groot coureur. Ik ga hem niet eens vergelijken met Senna enz. Andere tijden, andere auto's. Andere omstandigheden enz.
(https://pbs.twimg.com/media/CCAigDTXIAAA1yS.jpg)
Maar eigenlijk Gloudie zijn er geen of weinig reacties. Teleurstellend voor mij. Blijkbaar was hij toch niet zo een grote. Wat fans weten meer over MS, Senna, enz. Is ook prima. Maar de geschiedenis met de "echte"grote helden moeten we niet vergeten. Daar is het eigenlijk allemaal begonnen. Toen was Bernie helemaal niks, nada. ;)
Het is toch wel algemeen bekend dat Clark erg ondergewaardeerd is? Naamsbekenheid speelt al een grote rol, want velen kennen Fangio, Senna en Schumacher wel, maar daarna wordt het al wat stiller.
Volgens mij is dat niet waar hoor. In de top vijf aller tijden van zo'n beetje iedereen staat Clark toch wel in de top 5, met Schumacher, Senna, Fangio en Prost de meest genoemde naam. Zie ook het beroemde (beruchte) top 100 boekje van Alan Henry waar hij op 2 staat. Of hij nou op 1 of op 4 hoort, zou ik niet weten, maar het lijkt mij wel dat hij genoeg waardering krijgt.
Binnen de volgers van de F1 wel inderdaad, maar daarbuiten?
Tsja ... daarbuiten.
Maar is het nu echt belangrijk wat buitenstaanders (lees niet F1 volgers) van hem denken? Die kennen Fangio, Ascari, Brabham, G.Hill, Stewart, Fitipaldi, Piquet en Hakkinen waarschijnlijk ook niet, of toch zeker niet allemaal. Lekker belangrijk ook, ik ken ook geen topskiërs, worstelaars, zeilers, bobsleeërs, cricketers, footballers, honkballers, tafeltennissers etc. Maakt de toppers in die disciplines echt niets minder hoor. ::)
Wat Kootje zegt. Daarbuiten boeit niet. Clark was een gigant. Maar als F1 je niet interesseert heeft dat geen enkele waarde. Hij heeft geen kanker genezen, hij was alleen maar een heel erg goed autocoureur.
Citaat van: Jeroen op 09 april 2015 - 18:55:35
Wat Kootje zegt. Daarbuiten boeit niet. Clark was een gigant. Maar als F1 je niet interesseert heeft dat geen enkele waarde. Hij heeft geen kanker genezen, hij was alleen maar een heel erg goed autocoureur.
Yes!!!! That's all. ;)
(https://pbs.twimg.com/media/CB_3bQfW8AEFwiv.jpg:large)
Vandaag is Frank Williams 72 jaar geworden.
(http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/02603/Frabk-Williams_GI_2603137b.jpg)
Citaat van: janke op 16 april 2015 - 17:59:03
Vandaag is Frank Williams 72 jaar geworden.
(http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/02603/Frabk-Williams_GI_2603137b.jpg)
73 jaar.. ;)
http://www.gppits.net/magazine/16-04-1942_sir_frank_williams_73_jaar/ (http://www.gppits.net/magazine/16-04-1942_sir_frank_williams_73_jaar/)
Vandaag zou Jochen Rindt, een groot wereldkampioen 73 jaar zijn geworden. Rindt verongelukte tijdens de training voor de Grand Prix Formule 1 van Italië 1970 in/met een Gold Leaf Lotus. Een groot coureur die we nooit zullen vergeten.
(http://1.bp.blogspot.com/-FhkIzviU1TA/UD0QFlvQFoI/AAAAAAAACKE/2sgLpThTAyk/s1600/rindtmonza.jpg)
(https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRrv1900Yrp12fXJJsun-_0D2mAuanK-VTT5pvL_d0d7z0CFG2M)
Voor de gelegenheid even een oud artikel uppen... ;)
18 april 1942
Op deze datum wordt in het Duitse Mainz Jochen Rindt geboren, de wereldkampioen Formule 1 van 1970. Nadat zijn ouders nog tijdens de Tweede Wereldoorlog sterven bij een bombardement, wordt hij door zijn grootouders in Oostenrijk opgevoed.
Nadat hij al behoorlijk succesvol was in de Formule 2, maakt Rindt in de Oostenrijkse Grote Prijs van 1964 bij Rob Walker zijn Formule 1-debuut voor eigen publiek. In 1965 verhuist hij naar Cooper, waarvoor hij tot en met 1967 zal rijden. 1966 is zijn beste seizoen bij het team: hij wordt tweede in België en de V.S. en wordt derde in de eindstand van het WK, na Jack Brabham en John Surtees.
Een tegenvallend 1967, waarbij Rindt slechts zes WK-punten scoort, doet hem in 1968 verhuizen naar Brabham. Opnieuw wordt hij continu door pech getroffen: een derde plaats in de openingswedstrijd op Kyalami en op de Nürburgring zijn zijn enige finishes van het seizoen. Een resultaat dat totaal niet in verhouding staat tot zijn talent, aangezien Rindt ondertussen te boek staat als één van de snelste rijders in het Formule 1-veld, getuige zijn poleposities in Frankrijk en Canada.
In 1969 verhuist hij naar Lotus, dat de snelste maar ook de minst veilige wagens heeft; zo verklaart hij zelf 'Ik weet dat ik bij Brabham langer zal leven, maar ik wil wereldkampioen worden'. De eerste seizoenshelft lijkt wederom op een mislukking uit te draaien. De Oostenrijker heeft in Spanje bovendien een zwaar ongeval, waardoor hij tevens de Grote Prijs van Monaco moet missen, maar in de tweede seizoenshelft begint Rindt eindelijk op regelmatige basis punten te scoren en op het Amerikaanse Watkins Glen behaalt hij eindelijk zijn allereerste zege. Hij wordt vierde in de eindstand van het WK.
Rindt vertrekt in 1970 dan ook als één van de favorieten voor de titel. Na enkele uitvalbeurten in de eerste races behaalt hij in Monaco zijn eerste overwinning van het seizoen, nadat hij in de allerlaatste ronde van de wedstrijd Jack Brabham nog de zege ontfutselt. De ban is nu definitief gebroken voor Rindt, die de zomer helemaal naar zijn hand zet. Met overwinningen in Nederland, Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland behaalt hij maar liefst vier zeges op rij en is zijn voorsprong in het WK bijna onoverbrugbaar geworden. In Oostenrijk valt hij voor eigen publiek uit, maar in Monza kan hij de titel definitief veilig stellen.
Hoewel hij de revolutionaire Lotus 72 op de supersnelle Italiaanse omloop eigenlijk niet vertrouwt en liever met de oude Lotus 49 had aangetreden, neemt hij tegen beter weten in toch de start van de trainingen. Op zaterdagmiddag slaat het noodlot echter toe: Rindt crasht zwaar in de Parabolica-bocht en overlijdt ter plaatse aan zijn verwondingen. De 28-jarige coureur, die na het behalen van de titel had willen stoppen met racen, zal zijn ultieme bekroning niet meer meemaken.
Doordat zijn voorsprong in het WK intussen zo groot is, zal hij in de resterende wedstrijden niet meer bijgebeend worden en wordt hij in de eindstand van het WK met vijf punten voorsprong op Jacky Ickx (Ferrari) kampioen. Het is de eerste en enige keer in de Formule 1-geschiedenis dat een coureur de titel postuum toebedeeld krijgt.
(http://img38.imageshack.us/img38/9255/rindtgr.jpg)
SDG,
Ik meen te weten dat Ickx zelf blij was dat hij uiteindelijk het WK nipt miste, want hij had niet op die manier kampioen willen worden. 'Rega' had ook nog een waterkansje dat jaar?
Citaat van: Franky R. op 18 april 2015 - 23:39:55
SDG,
Ik meen te weten dat Ickx zelf blij was dat hij uiteindelijk het WK nipt miste, want hij had niet op die manier kampioen willen worden. 'Rega' had ook nog een waterkansje dat jaar?
Inderdaad, dat van Ickx klopt. En Regazzoni had in theorie ook nog kans(je) op de titel, maar tussen theorie en werkelijkheid gaapt natuurlijk altijd een brede kloof.
Ik heb hier overigens nog twee boeken over het seizoen 1970 op de plank staan: 'Grand Prix 1970' van Ulrich Schwab en het monumentale, vorig jaar uitgebrachte 'F1 Retro 1970' van Mark Hughes. Plus daarbij nog het (officieuze) jaaroverzicht op DVD, wat samen een mooie verzameling maakt in mijn archief over dat seizoen. 8)
Citaat van: SDG op 19 april 2015 - 08:12:12
Ik heb hier overigens nog twee boeken over het seizoen 1970 op de plank staan: 'Grand Prix 1970' van Ulrich Schwab en het monumentale, vorig jaar uitgebrachte 'F1 Retro 1970' van Mark Hughes. Plus daarbij nog het (officieuze) jaaroverzicht op DVD, wat samen een mooie verzameling maakt in mijn archief over dat seizoen. 8)
Schwab...heb ik ook liggen, maar weet niet meer van welk jaargang. Moet het even opzoeken...
Citaat van: Franky R. op 23 april 2015 - 18:20:34
Citaat van: SDG op 19 april 2015 - 08:12:12
Ik heb hier overigens nog twee boeken over het seizoen 1970 op de plank staan: 'Grand Prix 1970' van Ulrich Schwab en het monumentale, vorig jaar uitgebrachte 'F1 Retro 1970' van Mark Hughes. Plus daarbij nog het (officieuze) jaaroverzicht op DVD, wat samen een mooie verzameling maakt in mijn archief over dat seizoen. 8)
Daar heb ik er ook een paar van, net als van Heinz Prüller. Die laatste schreef in een romantische move, vind ik. Geilde nogal op Lauda en Berger. Lees zijn boekjes van de jaren 80tig. Een coureur als Arnoux vond hij maar niks. PPff Arnoux, het zal meneer Prüller. Arnoux was het type Mansell, Een uitstekend coureur.
Schwab...heb ik ook liggen, maar weet niet meer van welk jaargang. Moet het even opzoeken...
Oud F1 coureur John Watson wordt vandaag 69 jaar. Hier een foto van zijn Penske waar Watson zijn eerste overwinning mee pakte. GP Oostenrijk 1976. (That are racingcars ;))
(https://pbs.twimg.com/media/CEJ4eZwWMAAnXX_.png)
Paar fraaie zeges, die Watson. Als ik me niet vergis heeft hij nog steeds het record op zijn naam staan van overwinning vanaf de laagst genoteerde plek op de grid.
Volgens mij klopt dat. Met een McLaren. Maar deze laat ik nog wel eens hier thuis voorbij komen. Heerlijke fight met Mario Andretti. Schitterend. Mario is mijn F1 held. Vandaar mijn avatar. ;)
http://youtu.be/ogiKXG9SYQ8 (http://youtu.be/ogiKXG9SYQ8)
Edit Gloudiesaurus: haal de s uit https://, dus http:// en het filmpje verschijnt meteen hier ;)
Mooie vent, Andretti. Helaas (nou ja) ben ik te jong om hem in de F1 te hebben gezien. Schitterende wagen trouwens, die Lotus op jouw avatar.
Volgens mij startte Watson die ene race toen vanaf P22 in een McLaren en won hij, wat nog altijd een record is, en startte teamgenoot Lauda die dag van P23 en werd die dan ook 2e. In Amerika was dat, één van de twee Amerikaanse races van destijds.
Van die fraaie anekdotes die altijd leuk blijven om over te lezen en beelden van te zien.
Citaat van: Jeroen op 04 mei 2015 - 21:11:43
Mooie vent, Andretti. Helaas (nou ja) ben ik te jong om hem in de F1 te hebben gezien. Schitterende wagen trouwens, die Lotus op jouw avatar.
Volgens mij startte Watson die ene race toen vanaf P22 in een McLaren en won hij, wat nog altijd een record is, en startte teamgenoot Lauda die dag van P23 en werd die dan ook 2e. In Amerika was dat, één van de twee Amerikaanse races van destijds.
Grote Prijs van Long Beach 1983. ;)
Dat was hem inderdaad. Dank je :)
Met een McLaren. :D
Maar die had ik al genoemd ;).
Citaat van: Jeroen op 05 mei 2015 - 22:47:12
Maar die had ik al genoemd ;).
Ik ook. ;D ;D ;D
O ja... asjemenou :D
Citaat van: Jeroen op 05 mei 2015 - 23:03:54
O ja... asjemenou :D
Was maar een geintje Jeroen. :)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_8/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_8/)
Is het alweer 33 jaar geleden dat Gilles Villeneuve verongelukte op het circuit van Zolder.
(http://bilan.usherbrooke.ca/voutes/voute3/gillesvilleneuvecourseautomobile_1980.jpg)
Ik blijf erbij dat dat de meest overschatte rijder ever is.
Citaat van: Jeroen op 08 mei 2015 - 20:20:10
Ik blijf erbij dat dat de meest overschatte rijder ever is.
Ben je niet de enige. Wildebras/brokkenpiloot. Maar hij gaf zich altijd 100%. Dat bijna iedereen van hem in katzwijm ligt/lag heb ik nooit zo goed begrepen. Maar een vechter was het. Mansell was zo ongeveer van hetzelfde laken een pak. Maar die heeft gepresteerd. Maar er zijn ook fans die weg lopen met Gilles en Mansell een kneus vinden/vonden. Heb ik ook nooit begrepen. Maar dat vind ik.
Ik snap dat ook niet. Mansell heeft zoveel gewonnen. Liet zich ook niet het kaas van het brood eten door matige teamgenoten als Scheckter. Natuurlijk had Villeneuve een prima wapenbeheersing, maar F1 is meer dan dat.
Mansell vond/vind ik tig keer beter dan Villeneuve. Heb ze alle twee gezien. Dat popie-jopie gedrag van Villeneuve op Zandvoort ook. Gaat nergens over.
http://youtu.be/9ZuZ-pcobCM (http://youtu.be/9ZuZ-pcobCM)
Overleed Elio de Angelis op 15 mei 1986 na een crash op Paul Ricard met zijn Brabham/BMW BT55. Ik vond Elio een groot talent.
(https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTGAxt1S3ILllVYa9ZAAquAF_rzDpLBe_MfOVDs8Dym0QN8U_Wf)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_9/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_9/)
Mooi stuk SDG! Ik geniet er elke keer weer van :)
http://www.gppits.net/magazine/02-06-1956_jan_lammers_59_jaar/ (http://www.gppits.net/magazine/02-06-1956_jan_lammers_59_jaar/)
(https://pbs.twimg.com/media/CGfJcAFWoAAifID.jpg)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_10/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_10/)
Vandaag 60 jaar geleden was de zwartste dag in de autosportgeschiedenis...
http://www.ad.nl/ad/nl/1021/Meer-sport/article/detail/4071009/2015/06/11/60-jaar-geleden-ergste-crash-uit-geschiedenis-autosport.dhtml (http://www.ad.nl/ad/nl/1021/Meer-sport/article/detail/4071009/2015/06/11/60-jaar-geleden-ergste-crash-uit-geschiedenis-autosport.dhtml)
Gisteren was het ook exact twintig jaar geleden dat Jean Alesi in Montreal zijn enige zege in zijn F1-carrière scoorde.
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_11/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_11/)
http://www.gppits.net/nieuws/video_oude_racehelden_in_oostenrijk/ (http://www.gppits.net/nieuws/video_oude_racehelden_in_oostenrijk/)
Genieten van de sound! :)
Citaat van: Franky R. op 23 juni 2015 - 23:15:15
http://www.gppits.net/nieuws/video_oude_racehelden_in_oostenrijk/ (http://www.gppits.net/nieuws/video_oude_racehelden_in_oostenrijk/)
Genieten van de sound! :)
Dat de Minardi tijdens het korte ritje zijn motor opblies toonden ze begrijpelijk niet in het filmpje... ;D
Citaat van: SDG op 23 juni 2015 - 23:43:59
Citaat van: Franky R. op 23 juni 2015 - 23:15:15
http://www.gppits.net/nieuws/video_oude_racehelden_in_oostenrijk/ (http://www.gppits.net/nieuws/video_oude_racehelden_in_oostenrijk/)
Genieten van de sound! :)
Dat de Minardi tijdens het korte ritje zijn motor opblies toonden ze begrijpelijk niet in het filmpje... ;D
:P :P :P
Andrea Sassetti...wie kent hem [nog]?
http://www.gppits.net/nieuws/sassetti_achter_tralies/ (http://www.gppits.net/nieuws/sassetti_achter_tralies/)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_12/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_12/)
René Arnoux is vandaag 67 geworden. Congrats.
(https://pbs.twimg.com/media/CJFUKAKWcAAxvTK.jpg)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_13/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_13/)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_14/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_14/)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_15/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_15/)
Citaat van: Franky R. op 24 juni 2015 - 20:57:24
Andrea Sassetti...wie kent hem [nog]?
http://www.gppits.net/nieuws/sassetti_achter_tralies/ (http://www.gppits.net/nieuws/sassetti_achter_tralies/)
Bandiet! Haha. Kon de naam nog vaag herinneren maar als je het dan leest begint het te dagen. Beetje van het kaliber Jean-Pierre van Rossem (wie kent hem nog?). Maar vergeet ook onze Bernie niet...
Citaat van: Wings op 22 augustus 2015 - 00:07:10
Citaat van: Franky R. op 24 juni 2015 - 20:57:24
Andrea Sassetti...wie kent hem [nog]?
http://www.gppits.net/nieuws/sassetti_achter_tralies/ (http://www.gppits.net/nieuws/sassetti_achter_tralies/)
Bandiet! Haha. Kon de naam nog vaag herinneren maar als je het dan leest begint het te dagen. Beetje van het kaliber Jean-Pierre van Rossem (wie kent hem nog?). Maar vergeet ook onze Bernie niet...
Van Rossem....Moneytron...Een mooie naam dat wel... :P
En die Vollenberg (toen met Lammers zijn terugkeer in de F1) ook geen, zeg maar, eerlijk persoon.
Citaat van: janke op 22 augustus 2015 - 18:46:00
En die Vollenberg (toen met Lammers zijn terugkeer in de F1) ook geen, zeg maar, eerlijk persoon.
Vollenberg?
Ik weet het niet...hij werd wel erg hard aangepakt door de Nederlandse belastingdienst, hoewel het bedrijf en de incidenten eromheen Brits waren. Ik heb het mij altijd afgevraagd waarom de NL-belastingdienst zich ging mengen in iets waar ze niets mee te maken hadden.
Doet die dienst wel vaker, zo ook bij Donkervoort [zoals ik las in een boek over zijn automerk]. Zomaar beschuldigingen lekken en dan moet de 'verdacht' zelf maar bewijzen onschuldig te zijn. Niet echt netjes...
Citaat van: Franky R. op 22 augustus 2015 - 17:53:59
Van Rossem....Moneytron...Een mooie naam dat wel... :P
Hij is nog steeds vrij actief op FB, waar hij voornamelijk zijn economische theorieën poneert. ;)
https://www.facebook.com/JeanPierreV.Rossem?fref=ts (https://www.facebook.com/JeanPierreV.Rossem?fref=ts)
Like. ;)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_16/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_16/)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_17/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_17/)
Tweevoudig wereldkampioen Mika Häkkinen viert vandaag 47 lentes!
(http://static.sportskeeda.com/wp-content/uploads/2013/09/mika-hakkinen-1896736.jpg)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_18/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_18/)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_19/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_19/)
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_20_slot/ (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_20_slot/)
Zoals jullie wellicht gelezen hebben zit mijn 1977-special er weer op. Hebben jullie volgend jaar zin in nog een seizoen op de Pits? ;)
Uiteraard.
Het lijkt mij misschien leuk om een relatief recent seizoen met de kennis van nu en achtergronden die pas jaren later bekend zijn geworden te lezen. Maar das enkel een proefballonnetje, misschien is dat het ook helemaal niet natuurlijk.
https://twitter.com/Motor_Sport/status/717991226784550912
Toen was ik nogal jong toen ik dit heb meegemaakt, maar ik heb't nooit vergeten.
Groet,
C.G. de Beaufort
We doen even petje af. Clark is natuurlijk wel zelfs van voor mijn tijd, zijn grootste succesjaar was mijn geboortejaar. ;)
Ik las zojuist dat Chris Amon is overleden. Uiterst bescheiden en sympathieke kiwi, beetje verlegen zelfs.
Ik zag hem in zijn debuutjaar langstormen op Zandvoort in zijn beeldschone donkerblauwe Lola met rode neus. In verwoed viermans-gevecht met Ritchie Ginther, Dan Gurney en Jo Bonnier. Ik meen dat hij toen amper 19 was.
Werd vooral bekend als wellicht de meest talentvolle F1-rijder die nooit een GP won. Was er wel vaak dichtbij, o.a. met Ferrari en Matra. Was snel, stond vaak op pole, maar op de een of andere manier ging er vaak iets mis. (Wat in die tijd overigens vrij normaal was.)
Het betrof een tijd waarin veel talentvolle Nieuw-Zeelanders de oversteek maakten naar Europa. Bruce McLaren, Chris Amon, Dennis Hulme en nog wat snelle jongens. Ze zijn er niet meer. But old soldiers never die, they only fade away. Zo ook Amon.
Chris Amon mag dan nooit de successen gehaald hebben die zijn talent verdienden: hij heeft wel een mooie en succesvolle carrière gehad die hij, niet onbelangrijk, ook heeft overleefd.
Ik herinner van me Amon vooral het verhaal (want ik ben te jong om hem zijn actieve carrière meegemaakt te hebben) dat hij op Monza in 1971 op weg was naar de GP overwinning. Hij wilde een tear-off van zijn vizier trekken maar trok pardoes zijn hele vizier van zijn helm. Als gevolg moest hij gas terug nemen en moest hij de overwinning laten gaan.
Uiteindelijk wist hij nooit een GP te winnen. Volgens velen de beste coureur die nooit een GP won!
Aan Amon kan ik nog de volgende tip toevoegen:
In het boek 'Mijn Formule 1' van Koen Vergeer wordt een hoofdstuk gewijd aan Amon. Een oude man kijkt in Nieuw Zeeland uit over de velden rond zijn boerderij en denkt terug aan zijn carrière. Aan alle pech die hij had. Maar alle rijders die zo geprofiteerd hebben van zijn pech zijn er niet meer, allang dood, als gevolg van ongelukken op de baan, of met vliegtuigen, ziekte of anderszins. Maar de oude man is er nog...
Het hoofdstuk begint dus met een pechvogel, aan het eind is het een geluksvogel...
http://www.motorsportmagazine.com/opinion/f1/laudas-comeback (http://www.motorsportmagazine.com/opinion/f1/laudas-comeback)
Vandaag 40 jaar geleden verscheen Niki Lauda in de pits van Monza, een maand na de crash op de Nurburgring.
Veertig jaar geleden begon vandaag in Argentinië het nieuwe Formule 1-seizoen al.
http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_4 (http://www.gppits.net/magazine/1977_beyond_rush_deel_4)
Soms zijn dingen echt beter dan vroeger. :P
Zonet vernam ik dat John Surtees is overleden. Een sympathieke vent die in de racerij vooral bekend stond als de enige coureur die zowel in de koningsklasse van de motorsport als van de autosport wereldkampioen werd.
Ik herinner me 'Big John' als een van de zeer groten uit de sixties, naast mannen als Jim Clark, Graham Hill, Jack Brabham, Jackie Stewart en Jochen Rindt. Wat een geweldige tijd was dat, maar dat is mijn persoonlijke mening/ervaring. De tijd ook dat autosport betrekkelijk klein was en vooral werd bedreven door gentleman-drivers en gevolgd door een kleine schare fans.
Surtees werd wereldkampioen F1 in 1964, maar daar had hij wel enig geluk bij. Graham Hill in zijn BRM leek tijdens de beslissende race in Zuid-Afrika op de titel af te stormen. Maar Hill werd van de baan geramd door Surtees' teamgenoot Bandini. Vervolgens leek Clark wereldkampioen te worden totdat zijn motor het in de laatste ronde voor gezien hield. Ten slotte liet Lorenzo Bandini in diezelfde laatste ronde zijn topman Surtees passeren waardoor Big John met 1 punt verschil het kampioenschap binnenhaalde. Later, ik meen in 1966, zouden Surtees en Enzo Ferrari met knallende ruzie uit elkaar gaan. Surtees reed (uit mijn hoofd) in zijn F1-carrière voor Cooper, Lola (waarmee hij naar pole reed in Zandvoort 1962), Ferrari, BRM, Honda en natuurlijk ook voor zijn, niet al te succesvolle, eigen renstal, samen met Rolf Stommelen. (Ook Gijs van Lennep reed korte tijd in een Surtees.) Nog een bijzonderheid was dat Surtees een van de laatste F1-coureurs was (mogelijk DE laatste) die rondreed reed in zo'n ouderwetse helm met racebril, terwijl alle anderen reeds waren overgestapt op de integraalhelmen die we nu kennen.
John Surtees kende ook zeer grote tragiek. Hij verloor zijn zoon, Henry, tijdens een bizar F2-ongeluk enkele jaren terug op Brands Hatch.
Big John werd 83 jaar. Hij zal worden gemist, net zoals al die andere topcoureurs uit de periode van 'het grote sterven'.
Het is vandaag precies 83 jaar geleden dat Carel Godin de Beaufort geboren werd. Godin de Beaufort was een van de pioniers wat Nederlandse deelname aan de Formule 1 betreft. Hij was de eerste Nederlander die punten wist te scoren in de Formule 1.
Groet,
Carel
(http://www.oldpicsarchive.com/wp-content/uploads/2016/08/The-1000-horsepower-Sunbeam-Mystery-in-which-Major-Henry-Segrave-set-a-world-land-speed-record-of-327-km-h-or-over-203-mph-on-March-29th-1927.jpg)
1927 : Sunbeam, 1000 pk. Snelheidsrecord op... 327 km/h!
Groet,
C.G. de Beaufort
Niet heel veel veranderd dus eigenlijk, kijkende naar de Veyron. Beetje topsnelheid alleen. ;)
Citaat van: C.G. de Beaufort op 10 april 2017 - 13:12:48
Het is vandaag precies 83 jaar geleden dat Carel Godin de Beaufort geboren werd. Godin de Beaufort was een van de pioniers wat Nederlandse deelname aan de Formule 1 betreft. Hij was de eerste Nederlander die punten wist te scoren in de Formule 1.
Groet,
Carel
In Zandvoort welteverstaan!
Citaat van: C.G. de Beaufort op 10 april 2017 - 13:12:48
Het is vandaag precies 83 jaar geleden dat Carel Godin de Beaufort geboren werd. Godin de Beaufort was een van de pioniers wat Nederlandse deelname aan de Formule 1 betreft. Hij was de eerste Nederlander die punten wist te scoren in de Formule 1.
Groet,
Carel
Familie van toevallig?
Citaat van: Sabai op 30 april 2017 - 09:47:47
Citaat van: C.G. de Beaufort op 10 april 2017 - 13:12:48
Het is vandaag precies 83 jaar geleden dat Carel Godin de Beaufort geboren werd. Godin de Beaufort was een van de pioniers wat Nederlandse deelname aan de Formule 1 betreft. Hij was de eerste Nederlander die punten wist te scoren in de Formule 1.
Groet,
Carel
Familie van toevallig?
Nou, nee Sabai. Hij was één van de eerste toen ik errug jong waarvan ik de naam herinnerd heb, tesamen met Jim Clark. Hij reed toen nog.
Voor de rest, mijn naam gaat terug tot 1675.
Groet,
C.G. Beaufort
(https://pbs.twimg.com/media/C_XqgPPVoAA6bvK.jpg)
1938 Mercedes-Benz W125 specificaties
Motor: MD 25 DAB / 3 60 graad V12
Motorstand: in de voorlengte
Luchtinlaat: Twin Roots Superchargers
Kleppen: DOHC 4 kleppen per cilinder
Verplaatsing: 5,576,75 cc / 340,31 in (82,0 x 88,0 mm)
Compressie: 9,17: 1
Vermogen: 541 kW (736 PS, 725 pk) 5800 rpm
Vermogen / verplaatsing 131,97 PS (97,06 kW, 130,16 pk) per liter
Vermogen / gewicht: 621,1 PS (456,8 kW, 612,6 pk) per ton
Transmissie: 4 -snelheid handleiding
Motorkoeling: ijs aangevuld normaal koelmiddel aangezien luchtinlaatjes zeer klein gehouden werden om de aërodynamische stroming over en om de auto te verbeteren
Record :
Rudolf Caracciola's record race met de Mercedes-Benz W125 was 432.7 km/h over een kilometer is gevestigd op 28 januari in 1938. Hij behoudt de snelste officiële record op de publieke weg tot in 2015...
Btw, Caracciola werd de F1-kampioen in 1937. Bovengenoemde foto zie je'm op GB op Donington in 1937.
Groet,
C.G. de Beaufort
Wat een prachtige wagen. Samen met Auto Union de giganten van voor de oorlog.
(http://svcc.nu/wp-content/uploads/Herzberger-beelden-04-480x364.jpg)
Eddie Herzberger
Eddie Herzberger, een vergeten held en de eerste die een GP won, nl. Grand Prix des Frontières in België in 1936. De aanschaf in 1934 van een MG K3 Magnette maakte dat mogelijk. Samen met zijn trouwe monteur Jacques van der Pijl perfectioneerde hij de Britse lichtgewicht tot een verfijnde racemachine. Natuurlijk kon hij het daarmee niet opnemen tegen de Mercedessen, Auto Unions en Alfa Romeo's van die tijd. Maar Hertzberger was zich goed bewust van zijn mogelijkheden: er waren genoeg GP's van minder statuur, waar de toppers niet kwamen opdagen. Zo ook in 1936, toen ze naar het Waalse Chimay afreisden voor de Grand Prix des Frontières. Het werd een slijtageslag. De snellere auto's van Ruesch, Legat en Barowski haalden het einde niet, waardoor Eddie Hertzberger opeens aan de leiding reed, verstandig sturend als altijd. 'Rijd met het hoofd, niet met het gaspedaal', zo was zijn motto. Met ruime voorsprong reed hij de wedstrijd uit. Nederland was in bezit van een Grand Prix-winnaar.
Lees verder : http://svcc.nu/eddy-herzberger/ (http://svcc.nu/eddy-herzberger/)
Groet,
C.G de Beaufort
Citaat van: C.G. de Beaufort op 14 mei 2017 - 18:25:35
(http://svcc.nu/wp-content/uploads/Herzberger-beelden-04-480x364.jpg)
Eddie Herzberger
Eddie Herzberger, een vergeten held en de eerste die een GP won, nl. Grand Prix des Frontières in België in 1936. De aanschaf in 1934 van een MG K3 Magnette maakte dat mogelijk. Samen met zijn trouwe monteur Jacques van der Pijl perfectioneerde hij de Britse lichtgewicht tot een verfijnde racemachine. Natuurlijk kon hij het daarmee niet opnemen tegen de Mercedessen, Auto Unions en Alfa Romeo's van die tijd. Maar Hertzberger was zich goed bewust van zijn mogelijkheden: er waren genoeg GP's van minder statuur, waar de toppers niet kwamen opdagen. Zo ook in 1936, toen ze naar het Waalse Chimay afreisden voor de Grand Prix des Frontières. Het werd een slijtageslag. De snellere auto's van Ruesch, Legat en Barowski haalden het einde niet, waardoor Eddie Hertzberger opeens aan de leiding reed, verstandig sturend als altijd. 'Rijd met het hoofd, niet met het gaspedaal', zo was zijn motto. Met ruime voorsprong reed hij de wedstrijd uit. Nederland was in bezit van een Grand Prix-winnaar.
Lees verder : http://svcc.nu/eddy-herzberger/ (http://svcc.nu/eddy-herzberger/)
Groet,
C.G de Beaufort
Mooie post Beaufort!!
(http://www.oldpicsarchive.com/wp-content/uploads/2016/09/Jochen-Rindt-1970-Monaco.jpg)
Jochen Rindt rijdt in Monaco met een Lotus 49C en werd de winnaar, hetzelfde jaar dat hij later een postuum wereldkampioen F1 kreeg na een ongeluk op Monza.
Groet,
C.G. de Beaufort
Dit blijf ik altijd gave auto's vinden 8)
Ik ook. Sfeertje ook, met die oude reclames etc. Geweldig.
Citaat van: Sabai op 21 mei 2017 - 09:47:45
Dit blijf ik altijd gave auto's vinden 8)
In datzelfde jaar ging Lotus over op de Lotus 72, de eerste F1-bolide dat
geen sigaarvorm had. Helaas betekende die messcherpe punt gelijk zijn dood toen hij onder de vangrail kwam
(https://c1.staticflickr.com/9/8160/7237559656_2e5154e8dc_b.jpg)
@Matthijs, ik denk niet dat de scherpe neus (de Lotus 72 werd destijds ook wel taartschep genoemd) de reden was van Rindt's dood. Hij klapte beslist vol op de vangrail maar schoof er niet onderdoor. De vangrail zorgde er daarentegen voor dat Rindt hard terugketste waarna zijn Lotus als een gek een zandbak in pirouettereerde, maar dat zou wellicht ook zijn gebeurd met elke andere F1-type (dus ook met een destijds gebruikelijke 'sigaarvorm'). De dood van de Oostenrijker werd mogelijk veroorzaakt door een combi van 3 elementen waarbij niet zeker is of de klap de grote boosdoener was, want misschien kwam het wel door de angstwekkende carambole die volgde.
Ten eerste werd Rindt gewurgd door zijn eigen veiligheidsriem. Ten tweede: doordat hij geen heupgordel droeg (vond'ie gevaarlijk bij brand) schoof hij onderuit en naar voren waardoor zijn borstkas werd geplet tegen de stuurkolom. Ten derde werd zijn hals opengesneden door een stukje glas of plastic van de cockpitrand. Afijn, toen het stof was opgetrokken en de hulptroepen arriveerden bleek al snel dat de nieuwe wereldkampioen niet meer ademde.
CitaatUpon impact, a joint in the crash barrier parted, the suspension of the vehicle went under the barrier, and the car hit a stanchion head-on. The front end was destroyed.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Jochen_Rindt
Ik heb dit altijd gelezen dat de auto onder de vangrail dook door de neus maar het staat er inderdaad niet letterlijk. Overigens bedoelde ik niet dat Rindt zelf onder de vangrail kwam, alleen zijn auto.
Nog iets over Jochen Rindt: hij was zowel wereldkampioen als Le Mans-winnaar. Uit mijn hoofd deelt hij deze double crown slechts met Graham Hill en Phil Hill. (Graham Hill pakte zelfs de thriple crown.) Wel bijzonder wrang dat Rindt dit nooit heeft geweten...
Ik herinner me de ingetogen Oostenrijker als de beste van 'zijn tijd', samen met Jackie Stewart. Ze vormden het koningskoppel dat nauwelijks voor elkaar onderdeed. De laatste was wellicht iets meer gepolijst en bekeken, Rindt heel misschien een fractie wilder en sneller.
(https://thedeadones.files.wordpress.com/2014/01/erwin-bauer-geboren-am-17-juli-1912-und-gestorben-am-3-juni-1958-faehrt-1953-in-der-formel-1-einen-veritas.jpg)
Erwin Bauer
Bauer komt op 2 augustus aan de Nürburgring voor de enigste die zou rijden, Duitse Grand Prix op de Nurburgring in 1953. Hij zou zich in het kader van een wereldkampioenschap gevecht plaatsvinden. In een veld van vierendertig, kwalificeerde Bauer 33ste, alleen voor de mede Veritas-deelnemer, nl. Oswald Karch. In de race bereikte hij de tweede ronde, maar helaas, toen stopte de motor. Schluss...
(http://www.f1-geschiedenis.be/A1_F1/1953/Wagens/Veritas_RS_1953.gif)
Erwin Bauer in de Veritas RS
Terwijl velen absoluut de Nurburgring haten, bleek Bauer thuis te zijn op deze gevaarlijke baan. Zo ook in 1958. Maar voor Bauer was hij te comfortable in deze race. Tijdens de 1000 kilometer sportwagen race van Nurburgring had Bauer een Ferrari 250 TR gedreven naar een 10e plaats. Het enige probleem was dat Bauer zich niet realiseerde dat de race voorbij was. Hij miste de chequered vlag, bleef Bauer met zijn hoofd naar beneden, zijn voet op het gas om te denken dat hij nog een andere ronde voor z'n boeg had. Dit verval van concentratie zou hem uiteindelijk zijn leven kosten. Hij verloor op een gegeven moment de controle over de Ferrari en crashte. Dit was zeker niet de manier waarop Bauer zijn race carrière wilde beëindigen. Hij was 45 jaar oud.
(http://www.ultimatecarpage.com/images/car/128/Ferrari-250-TR-52580.jpg)
Ferrari 250 TR
Als eerste gekocht door een Oostrijkse amateur-coureur, zou hij de dood betekenen voor coureur Erwin Bauer. Het wrak werd terug gestuurd naar Ferrari, die de auto herbouwde en verkocht hem aan Noord-Amerika. Maar hij had weinig succes. De 250 TR bleef in de Verenigde Staten en werd uiteindelijk in 2002 door zijn huidige eigenaar gekocht. Hij heeft sindsdien regelmatig gepromoot en getoond in historische gebeurtenissen zoals de Cavallino Classic en de Pebble Beach Concours d'Elegance.
Groet,
C.G. de Beaufort
Gevalletje Google Translate? Ach het werkt, ik weet wat er staat.
ARCHIE SCOTT-BROWN
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/8f/dd/69/8fdd69f50d3e3704208e7c90864f4242.jpg)
Paralympiër : Archie Scott-Brown
Archie Scott-Brown was geboren op 13 mei 1927. Zijn moeder had in haar zwangerschap mazelen, waardoor Archie ernstig lichamelijke handicaps had opgelopen. Hij was maar 1.50m lang en een zgn. 'reus' onder de mannen. Geboren met een stomp van de rechterhand, een kleine palm met een duim op, een verkorte arm en gedraaide voeten op korte benen zonder scheenbenen. Tijdens z'n kindertijd had Archie doorgebracht in en uit ziekenhuizen en tientallen operaties ondergaan om zijn problemen te verzachten. Omdat hij de mobiliteit moeilijker vond dan de meeste, bouwde Archie's vader voor hem een afgesloten auto met een kleine motor. Archie leerde er bijna in rijden voordat hij leerde lopen.
(http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/03141/lister1_3141374b.jpg)
Lister met Archie achter het stuur van de Lister-Jaguar
"Een fenomenale piloot, met een onmogelijke mate van auto controle." Dat zei Fangio, algemeen beschouwd als één van de grootste racers. Archie stond niet alleen tegen top-bestuurders, hij versloeg ze ook regelmatig. Hij reed eerst in 1951 in een aangepaste MG roadster. Hij had een nauwe vriendschap met ingenieur en jazzmuzikant Brian Lister. Toen Lister zijn eigen team begon, reed Archie de Lister-Tojeiro en de Lister-Jaguar, bekend als de 'Knobbly' vanwege zijn vorm. Tussen de Tojeiro en de Knobbly probeerde hij een Lister-Maserati, die zeer teleurstellend bleek. De Knobbly was een geweldige sportwagen. Het was geen auto voor iemand met wankele zenuwen, beperkte vaardigheid of niet in staat om het stevig onder controle te houden. Als je het niet hebt aangedreven, drijft het je, meestal in iets stevig, met grote snelheid. Hij was licht voor een sportwagen van 1950 en door de legendarische 3,8-liter Jaguar XK-motor was'ie erg snel. Zijn remmen waren bekend om te vergrendelen of helemaal niet te functioneren. Maar volgens de normen van 1950 was het veilig, snel en betrouwbaar. Archie en de Knobbly waren als Jim Clark en de Lotus 49. Ze werden voor elkaar gemaakt. Met de Knobbly rijden, won Archie regelmatig. Hij was een fel concurrent, maar nooit gemeen of onveilig. Hij had vaak een zijwaartse drift, altijd snel, maar nooit roekeloos. Met Archie's onderhoudende stijl en regelmatig winnaar, werd de Lister team een wedstrijd tijdens de wedstrijden. Allebei genoten ze van de bijzonder felle rivaliteit met Aston Martin. Aston Martin had grote namen zoals Stirling Moss, Peter Collins, Tony Brooks en Roy Salvadori. En, ze hadden ook veel meer geld. Het leidde tot grote frustratie om regelmatig door het relatief kleine Lister team te worden verslagen. Door een racer met een moeilijke auto, vervormde benen en een hand...
(http://l7.alamy.com/zooms/cdb09596594140298574820688ec2af5/archie-scott-brown-in-his-connaught-in-the-paddock-at-monza-italy-dh5na9.jpg)
Connaught Alta met Archie
In de tussentijd nam hij deel aan 1956 Britse Grand Prix in een Connaught, maar ging na 16 ronden weg als gevolg van transmissieproblemen.
Fataal ongeluk in Spa
In mei 1958 was het team van Lister bij de Grand Prix van de Sportwagen op het oude Spa-Francorchamps circuit in België. Zelfs in de jaren 1950 was Spa een van de drie snelste rondes in Europa (Reims en Monza waren de andere twee). Het spoor was smal, ongeveer 13 km lang en in België was het weer was meestal slecht. De lengte van de Spa betekende dat je op een punt een hele droge weg had en in een felle regen om de volgende hoek. Ook, als een straatcircuit, was Spa gevuld met gevaren. Wegtekens, sloten, huizen, muren, prikkeldraadhekken, telegraafpalen en bomen aan beide zijden van de weg. Zelfs produceerde Spa een gemiddelde ronde van meer dan 240 km/h. Kortom, het was een 'deathtrap' waardoor tientallen racers verongelukten. Op de race-dag was het weer vochtig met af en toe regen. Het spoor was nat en vettig. De Belgische piloot Paul Frere had specifiek gevraagd om een verkeersbord op de uitgang van de Clubhouse Corner, ter wille van de veiligheid, te verwijderden. De organisatoren hadden dit afgesproken, maar het bord werd niet verwijderd. Dat was Archie's ondergang. Archie was in gevecht met de Amerikaanse coureur Gregory voor de leiding. Gregory bestuurde óók een Lister-Jaguar, voor de Scottish Privateers Ecurie Ecosse. In ronde zes, nog steeds gevecht, schoten ze door Blanchimont naar Clubhouse. Archie ging wat teveel bij exit en bij het verlaten van de Clubhouse, raakte hij het bord. Het was rampzalig... De voorste rechtspoorstang was gebroken waardoor onmiddelijke ophanging faalde. Archie was gewoon een passagier.
http://youtu.be/L0AaBksMRfM (http://youtu.be/L0AaBksMRfM)
Crash van Archie
Lister-Jaguar verliet de weg en rolde door een sloot, landend op ontvlambare strobalen die werden gebruikt als geïmproviseerde crashbarrières. De brandstoftank was gebroken... Toen de bijna volle tank over de hete motor goot, ontplofte de Lister-Jaguar. Het kostte wat tijd van gendarmes om Archie uit het wrak te verwijderen. Toen hij uiteindelijk vrij werd getrokken was hij over het grootste deel van zijn lichaam vreselijk verbrand. Archie is naar het dichtstbijzijnde hoofdziekenhuis in Luik gebracht, maar het was maar een slechts kwestie van tijd, hij was 31 jaar oud. Met Archie's dood was ook hart van het Lister-team weggehaald. Ze eindigden met het seizoen 1958, namen een paar wedstrijden met verschillende bestuurders en een verbeterde 'Knobbly'. Het team werd eind 1959 opgeheven. Auto's werden nog steeds ontworpen en gebouwd voor klanten, maar het fabrieksteam was weg, de bestaande auto's en uitrusting werden verkocht.
(https://i2.wp.com/i79.photobucket.com/albums/j130/nscc-editor/Archie.jpg)
Memorial van Archie Scott-Brown
Archie was een van de vergeten helden van de race. Het zou betuttelend zijn om te zeggen dat hij Groot-Brittannië's grootste gehandicapte racerijder was. Archie was het niet gelukt om als iets anders dan 'een racer' te worden beschouwd. Toen Archie overleed, had hij 71 wedstrijden gewonnen, waaronder 15 internationale overwinningen. Hij nam ook 34 tweede plaatsen en 12 derde. In zijn memorial bij Snetterton (zijn thuiskring) staat buiten het VIP-centrum. Zijn afkorting luidt gewoon: 'Hij vertegenwoordigde alles wat het beste was in de sport.'
Groet,
C.G. de Beaufort
De eerste wedstrijd van Formule 1, gehouden op Silverstone dd. 13/05/1950
De Britse GP van 1950 werd voor het eerst een Formule 1 race gehouden op 13 mei 1950 op Silverstone in Engeland. Het was de eerste wereldkampioenschap race in het moderne tijdperk, evenals de vijfde Britse GP en de derde werd gehouden in Silverstone na de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog. Het was de eerste race van het World Drivers Championship en de vijfde race van het seizoen. De race, die meer dan 70 ronden bestreden, werd gewonnen door Nino Farina voor het Alfa Romeo-team na het starten van de pole in de tijd van 2:13:23.6 met een gemiddelde snelheid van 146.378 km/h.
(https://vignette4.wikia.nocookie.net/f1wikia/images/3/3c/Nino_Farina.jpg)
Luigi Fagioli eindigde als tweede in een andere Alfa Romeo en Reg Parnell werd een derde. De race volgde op de Pau Grand Prix en de San Remo Grand Prix (Fangio), de Richmond Trophy (Parnell) en de Grand Prix van Parijs (Grignard).
http://youtu.be/THtbxjqnyWw
Race, gehouden op 13/05/1950, het is in kleur...
Gehouden op 13 mei op Silverstone en ook voor 1950 aangewezen als de Grand Prix van Europa, werd bijgewoond door George VI, Koningin Elizabeth, Prinses Margaret en Earl & Countess Mountbatten van Birma. In totaal waren er 22 tegenstanders, 21 voor race en 11 die zich gekwalificeerd hadden. Nummers 7 en 13 werden niet toegewezen. Het fabrieksteam van Alfa Romeo arriveerde op het circuit met vier 158s, gereden door Fangio, Farina, Fagioli en binnenlandse bestuurder, Parnell. Ferrari had besloten niet deel te nemen aan de race, maar er waren een handvol Maserati's, een van hen was een fabrieksauto voor Monaco racer Chiron. Het team Scuderia Ambrosiana kwam met twee auto's voor Hampshire en Murray, het team Platé kwam met twee bestuurders van aristocratische oorsprong, nl. de prins Bira en Toulo de Graffenried. Fry kwam met een privé-Maserati, hij zou 2 maanden later door een crash overlijden en het team Scuderia Milano met Bonetto, maar hij deed niet mee. Talbot-Lago had twee fabrieksauto's in de traditionele Franse lichtblauwe kleur gestuurd, gereden door Giraud-Cabantous en Martin. Andere prive-Talbots werden ingevoerd door Rosier, Etancelin en belgische Claes, die in een gele auto reed. De rest van het veld bestond uit lokale machines, waaronder vier E.R.A.s en twee Altas, in Britse racegroen. Farina was het snelst in kwalificatie en de andere drie Alfas waren naast hem op de voorste rij. De tweede rij bestond uit Bira in een Maserati en de twee fabrieks Talbots. Overeenkomstig de standaard op dat moment bestond de rest van de kwalificatie uit rijen van vier en drie afwisselend tot de zesde rij. Er werden 21 bestuurders uit 9 landen vertegenwoordigd op Silverstone, 4 uit Frankrijk, 2 uit Italië, 1 uit België, Ierland, Monaco, Argentinië, Thailand en Zwitserland. Engeland werd vertegenwoordigd door 9 bestuurders. De wedstrijd trok 200.000 toeschouwers! In het begin van de wedstrijd nam Farina de leiding met Fagioli en Fangio die'm achtervolgden. In de vroege ronden wisselden ze meerdere malen van elkaar om de toeschouwers te amuseren. Fangio viel tenslotte uit met motorproblemen en Farina leidde Fagioli met 2,6 seconden, met Parnell een verre derde (52 sec) ondanks het feit dat hij tijdens de race een haas geraakt had. De dichtstbijzijnde uitdager voor Parnell was Giraud-Cabantous, maar die had al twee ronden opgelopen. Nino Farina leidde voor 63 ronden (1-9, 16-37 en 39-70) en werd de winnaar van de race, Fagioli leidde de race voor 6 ronden (10-15) en Fangio voor 1 ronde (38). Fagioli zou in 1952 overlijden tijdens een minimale crash op Monaco na 3 weken wegens interne bloedingen.
Groet,
C.G. de Beaufort
Prins Bira
(http://en.espnf1.com/PICTURES/CMS/4900/4940.2.jpg)
Hij was geboren op 15 juli 1914, de Prins Bira of Siam - nu Thailand - was de eerste en tevens de laatste Thai die in Formule 1 heeft gereden. Van 1950 t/m 1954 hij reed in de Maserati, Gordini en Connaught teams, om maar wat op te noemen. De redenen waren duidelijk, hij was van blauw bloed en niet veel mensen konden een auto kon kopen voor de mededinging in de vroege jaren 1900, laat staan voor privégebruik. In de jaren daarna werd de jonkheer Carel Godin de Beaufort en John Chrichton-Stuart, ook wel bekend als de graaf van Dumfries (je kent hem alleen als Johnny), onderweg naar Formule 1. De Duitse nobele Wolfgang Von Trips werd bijna wereldkampioen. Al bijna twee decennia speelde een korte, bescheiden, Aziatische prins ook een grote rol in de internationale motorracerij. In 1932 werd Bira verliefd op motorraces en kreeg hij een MG Magna voor zijn 18de verjaardag door Prins Chula, hoewel hij schriftelijk toestemming moest krijgen van zowel zijn neef als de koning voordat hij kon racen. Als een 21ste verjaardagscadeau kreeg Bira een nieuwe, veel krachtiger ERA, die hij "Romulus" noemde. Hij had onlangs een jonge Scandinavische dame ontmoet bij een feestje die een avondjurk van lichtblauw en geel droeg, dus Bira had de auto in dezelfde tinten geschilderd en deze zouden de nationale racingkleuren van zijn land worden. In 1935 vestigde Chula de White Mouse Racing-team om Bira te ondersteunen in de 1,5 liter Voiturette-klasse en om de leiding te nemen. Een tweede ERA werd gekocht, die gedoopt als "Remus", dat werd uitgevoerd op de lokale Britse evenementen te rijden, terwijl "Romulus" werd gebruikt voor de internationale campagne van het team. Het team begon goed, afgerond 2e in de Grand Prix de Dieppe in Frankrijk, ondanks het feit dat men moest stoppen door het vervangen van bougies. In 1936 zou nog eens met vier overwinningen, met daarna tien tot 1939, waar het begin van de oorlog de internationale races gestopt werden. Na de oorlog in 1949 stopte Prins Chula zijn team en Bira nam zijn auto's mee naar de Zwitserse team van Enrico Plate waarmee hij de Zweedse Grand Prix zou winnen, alvorens hij met de nieuwe Formula 1 zou deelnemen.
(https://cochesclasicosdehoy.files.wordpress.com/2013/05/1952-gp-suiza-prince-bira-simca-gordini-15-dnf-51-laps-engine.jpg)
Bira in de Gordini in 1952
Hoewel hij slechts in 1950 in vier Grands Prix deelnam, behaalde Bira een 5e plaats in Monaco, zijn tweede race en een 4e plaats bij de volgende race, de Zwitserse GP. Tegen het einde van het jaar was zijn verouderende Maserati zowat versleten, maar hij slaagde er nog in om de achtste in het inaugurale kampioenschap van het seizoen te komen. Voor het volgende jaar, verving Bira zijn Maserati's motor met een Osca V12, maar kon alleen een winst behalen in een non-championship race in Goodwood. In 1952 ging hij rijden voor het team Gandini, maar hij eindigde slechts op een 10e en 11e plaats. In 1953 liet Connaught hem in de steek, voordat Bira in 1954 met z'n eigen team zijn eigen nieuwe Maserati 250F had aangeschaft.
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/6/6b/Prince_Bira_Maserati_250F_1954_French_Grand_Prix.jpg)
Bira in zijn Maserati 250F op de Franse GP 1954
Dit veranderende fortuin hielp Bira tot een 6e plaats in België GP en nog een 4e plaats in de Franse GP, zijn laatste World Championship(*) punten. Hieronder zie je een belangrijke documentaire over Bira.
http://youtu.be/OYWHdzWuDu8 (http://youtu.be/OYWHdzWuDu8)
Overlijden van Bira
Op 23 december 1985 viel een oudere man in het metrostation Baron's Court in Londen, geraakt door een hartaanval. Er kon geen identificatie op hem gevonden worden dan een briefje in zijn zak, handgeschreven in een onbekende, vreemde taal. Schotland Yard stuurde het naar de Universiteit van Londen om te analyseren, waar het werd geïdentificeerd als geschreven in Thais en gericht aan Prins Bira. De Thaise ambassade werd dit medegedeeld en men ontdekte dat hun voormalige prins een vergeten held was die ooit een internationale impact op Thailand had gemaakt. In de Silverdtone paddock heeft een bronzen basis reliëf op een fontein, waar de motorsport-fans voor altijd kunnen kijken naar een voorbeeld van B.Bira, de Prins van Siam. Thailand heeft een Bira Circuit, gevestigd net buiten Pattaya, naar hem vernoemd.
Groet,
C.G. de Beaufort
(*) https://en.wikipedia.org/wiki/Birabongse_Bhanudej (https://en.wikipedia.org/wiki/Birabongse_Bhanudej)
Jean Behra, de dapperste...
(http://f1.imgci.com/PICTURES/CMS/100/159.3.jpg)
Loopbaan van Jean
Jean Behra had nog nooit een F1-race gewonnen, maar het vertelt niet hoeveel vaardigheid en dapperheid hij in zich had. Geboren in Nice op 16 februari 1921, werd Behra geplaagd door de verschrikkelijke crashes die hij meemaakte gedurende zijn loopbaan als racer. Een voorzichtige racer zou zijn bakens verlegd hebben, maar bij Jean was een onverschrokkenheid zijn deel. In een van de crashes gemaakt in de Dunrodt TT 1955, waarbij Jean zijn Maserati liet omslaan, werd een deel van zijn oor afgescheurd door z'n bril waardoor een arts een plastisch oor kreeg aangemeten. Hij maakte humor met de vreemde mensen door deze op z'n oor te laten slaan. Hij was een voorloper van Surtees, die eerst een motorsport-carrière had gehad, voordat hij zich ging toeleggen op de autosport. Jean begon zijn motorsport op 2 wielen, van een fietsend kind tot hij op een leeftijd zo'n 27 motorfietsen had gehad. Na de oorlog zou hij een motor van Moto Guzzi 4 nationale motortitels behalen. Op een van deze evenementen op Mont Ventoux circuit, reed hij voor gein in een Maserati. Hij besliste dat wanneer het zich voordeed, op een autosport-carrière toe te leggen. Na verschillende klasseringen met een Talbot en een Simca, waarbij de laatste een 3e plaats bereikte in de Monte Carlo Rally. Tussen zijn extreem succesvolle motor carrière en opvallende auto-optredens was Jean onder de aandacht gekomen van een man genaamd Amedee Gordini. Gordini leidde het Simca-Gordini Formule 2 team en naast de tekende Behra, de mede-Franse race-fanaten Maurice Trintignant, Andre Simon en Robert Manzon. Onfortuinlijk, de wagens hadden een tekort op de efficiency en moeilijkheden met de start. Echter, hij was in staat om zijn moed te tonen bij de 1952 Reims Grand Prix, anders bekend als de Grand Prix de la Marne. Hij werd de winnaar daar, ondanks dat het geen F1-race was
(http://img.formulaspy.com/2013/06/1952_french_gp_-_jean_behra__g.jpeg)
Jean(4) in de Gordine-Simca houdt Taruffi(12) Ferrari af in de Franse GP in 1952
In 1953, Jean leed aan rugpijnen op Pau, ook geen F1-race, maar het was niet ongebruikelijk dat een F1-racer niet deelnam aan andere kampioenschappen evenementen en het was een testament voor Jean's liefde voor het racen dat hij aan zoveel races zou deelnemen. Hij zou in Pau, Montlhery en Cadours winnen, maar ook buiten het officiële F1-kampioenschap. Uiteindelijk gefrustreerd van de inspanningen van Gordini die hem niks opleverde, ging hij rijden voor Maserati in 1955. Terwijl dit duidelijk een beter team was, had hij ook een sterke oppostiie van de Mercedes met Fangio en Moss. Hij was opnieuw de winnaar van GP Pau, maar wederom geen F1-race. Dat was de hele frustratie voor Behra de komende jaren. In 1956 verliet Moss Mercedes-team en eindigde in Maserati, waar Stirling de Monaco -en Italian GP's won. Uit zijn gebrek aan succes in Formule 1 was geen verband met zijn talent. Behra won de 1000 km sport car evenementen van Nurburgring en Parijs, evenals de Cortemaggiori sportscar race bij Monza die deelde met Luigi Musso. Gedurende de GP van Rome, zette hij een gemiddelde van 174 km/u neer rond het circuit. Op dit punt, was er geen kwestie van de Jean zijn immense dapperheid, terwijl hij juist herstellende was van andere crash. Hier haalde hij de meeste punten van het WDC in 1956, hij werd de 4e in het F1-kampioenschap.(*)
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/f8/be/fd/f8befd5e93ee4f7d22b85479cf224906.jpg)
Jean met zijn Maserati 250F in GP Frankrijk (Rouen) van 1957
Als je een bijgelovig man was, dan zou je denken dat de talrijke crashes zijn lot zou keren, maar Jean liet dit niet toe en dat was het beste voor hem. In 1958 verhuiste hij naar het BRM-team. Maar ook daar kwamen ongelukken voorbij. In Goodwood faalde de remmen, wat Behra een zware crash resulteerde in een stenen chicane, evenzo ook bij de Aintree GP. Hij ontsnapte aan een verwonding in Silverstone, zijn bril werd vermorzeld. De F1-kampioenschap behandelde hem niet goed, maar hij was beter in sportcar-race, winnend in de Nürburgring, Avus, Reims en Mont Ventoux. Jean moest in 1959 zijn grote kans krijgen, toen hij tekende bij het Ferrari-team. Behra won samen met teamgenoot Tony Brooks in Aintree, maar ongelooflijk was dit nog steeds een non-championship gebeurtenis. Na de franse GP Reims waar de Ferrari-racer Tony Brooks de race won. Behra kwam terug in de pits met een gebroken zuiger en was ervan overtuigd dat zij Brooks voor hem de voorkeur had gegeven. Na een verhitte discussie met Tavoni gaf Behra een kaakslag op de baas, evenals bij een andere beveiliger en werd onmiddellijk ontslagen van het team. Voor Behra was dit een gemengde zegen, want hij had nu tijd om zich te concentreren op zijn eigen project, een Formule 2-auto, evenals een Porsche RSK bij sportcar events. De eerste van deze gebeurtenissen was op het Avus circuit in de buurt van Berlijn, maar drie weken na zijn ontslag uit het Ferrari-team.
Death of Jean
Het Avus was een krankzinnige circuit, zelfs voor mindere, veiligheid bewuste dagen. Het bevatte ongeveer twee 8 km rechte stukken langs openbare wegen die deel van de Autobahn snelweg, gekoppeld door twee hoeken. Het ene was een langzame strakke haarspeld, terwijl de andere een monsterlijke gebonden platte curve was die een 43 graden helling bezat.
(http://img.formulaspy.com/2013/06/29B-exit-from-banking-@-Avus-Ring.-Finished-6th.-in-350cc..1a.jpg)
Dit is twaalf graden steiler dan dat in Daytona Internation Speedway. De snelheid was gemiddeld 260-270 km/u en het was hier dat Jean zijn Porsche reed op een dag met zware regen en een nat en glad oppervlak. Jean passeerde Brabham bij ongeveer 177 km/u bij het binnengaan van de helling, toen de achterkant van zijn Porsche uitstapte. Poging dit te corrigeren, begon Jean in steeds meer tegenstuur te geven, terwijl hij ook hoger en hoger de helling opklimt. Eindelijk bereikte de Porsche de top van de helling en werd in de lucht gegooid. Het landde op de helling, waar het bleef rusten tijdens de race die gewoon door ging.
http://youtu.be/Xe7I2GyE55U (http://youtu.be/Xe7I2GyE55U)
Fatale crash van Jean
Jean werd uit de auto gegooid en katapulteerde door de lucht waar hij tegen 1 van de acht vlaggenpalen belandde. Als een lappenpop sloeg hij tegen de paal aan en stierf onmiddellijk met massale hoofdbeschadigingen. Ook brak ook de meeste van zijn ribben in de botsing. Jean's begrafenis vond plaats zes dagen later in Nice, een gebeurtenis die 3000 mensen hun rouw getuigden in de straten van zijn geboortestad. F1 behandelde nooit Jean evenals zijn talent en op zijn laatste dag werd een laatste belediging nooit opgelost. Terwijl de race-gemeenschap zich bleek te respecteren aan Behra, was een opmerkelijke afwezige, Enzo Ferrari. Hij had Jean pas een paar dagen voor zijn fatale ongeval ontslagen en nooit de dood van zijn voormalige racer erkend noch een vorm van herinnering gestuurd aan de begrafenis. Tja...
Groet,
C.G. de Beaufort
(*) https://en.wikipedia.org/wiki/Jean_Behra (https://en.wikipedia.org/wiki/Jean_Behra)
De dodelijkste F1-wagen - de Honda RA302
Na een nipte win voor Honda in de de Italie GP in 1967, bracht in 1968 de Japanese fabrikant 2 models in voor de Formule 1. De eerste was de Honda RA301, die een V8 motor had van het vorige seizoen. Hij deed mee in 11 races met als resultaat 1 pole, 1 snelste ronde en 2 podiums.
(https://images.cdn.circlesix.co/image/1/1000/0/uploads/posts/2016/02/e69d2e2492477eeba8a6fcc4563ba7eb.jpg)
Honda RA301
Maar dat is niet de wagen waarvan ik wil vertellen, we gaan verder. De Honda RA302(1*), dit was de wagen waarom de fabrikant géén ontwikkeling meer gaf aan de RA301. Ze hadden juist de focus gericht op RA302. Wat zo innovatief was aan de RA302 waren zijn eigenschappen met een magnesium-chassis, het was luchtgekoeld en het had 430 pk, dat was hetzelfde als de watergekoelde motoren in die tijd. De motor was gekoeld door een conisch systeem wat gebruikt maakt van venturi-systeem. Twee grote luchtinlaten aan de beide van de cockpit werd geleid in een smallere pijp waar de moleculen sneller gaan. Zodoende werd de motor voldoende gekoeld, zonder een fan te gebruiken. Apart van dit, de motor had koelvinnen aan de onderzijde die ook de regelmatige luchtstroom gebruikt als koelmiddel(2*).
(https://images.cdn.circlesix.co/image/1/700/0/uploads/posts/2016/02/c4d17b0e40367816dc0c8358642f53bd.jpg)
Honda RA302
Zo ook, de Japanse fabrikant was er aan gelegen om de wagen licht te maken, zo'n 500 kg, dus ze produceerden de auto een magnesium chassis. Enfin, dit was errug dom... Magnesium, zowel fijn verdeeld als in gesmolten toestand kan het zeer heftig reageren met water en is het materiaal uiterst brandbaar... Maar goed, in de 'theorie' was het okay en het werd besloten dat John Surtees de auto zou testen. Deze deelde teambaas Nakamura dat het onmogelijk was om enige afstand te rijden en dat ze niet wilde deelnemen aan de race. Hij wilde de magnesium vervangen door aluminium en motor was constant overhit, dit moest eerst opgelost worden. Ondertussen was Soichiro Honda, de stichter van Honda, juist op eenn handelsmissie in Frankrijk deze week en onder de invloed van de locale vertegenwoordigers, besliste hij dat de RA302 zou rijden met een Honda-France standaard met de populaire huurling Jo Schlesser, een 40-jarige Franse racer. Surtees, evenals de teambaas Nakamura, waren er niet van op de hoogte, tot het eerste deel van de training.
(http://en.espnf1.com/PICTURES/CMS/11300/11335.jpg)
Jo Schlesser met de Honda RA302 op de Franse GP in 1968
Terwijl de normale racer Surtees weigerde in de auto te rijden, hij omschreef'm als onveilig en een potentiële 'deathtrap', was Jo Schlesser die maar twee F1-GP met een Formula-2 auto had gereden, hij prijsde dat voor de 1e keer in een Formule-1 auto mocht rijden.
(https://images.cdn.circlesix.co/image/1/700/0/uploads/posts/2016/02/785f7f147ee476073535c46cbce656ab.jpg)
Jo Schlesser met de Honda RA302 voor de crash
Als de vlag neergaat op de Franse GP is dit het debuut van de Honda RA302. Na 2 ronden gebeurd er een verschrikkelijk ongeluk met de RA302, de auto verliest de macht over het stuur en crashte in de Frères bocht. De magnesium van de Honda en 58 rondes van brandstof ontbrandde onmiddelijk en in een paar secondes waren de auto, zijn rijder door vlammen bedekt, Jo Schlesser had geen kans te overleven...
http://youtu.be/z2qeznZwp8I (http://youtu.be/z2qeznZwp8I)
GP van Frankrijk in 1968 met de crash van Jo Schlesser. Hier zie o.a. een brandblusman met water... en de vlammen laaien op
Uiteraard ging de race door. Doordat John Surtees het beste resultaat scoorde (2e) met RA301 voor Honda, betekende de dood van Jo Schlesser het einde van Honda in F1-racing. Een tweede Honda RA302 werd gebouwd voor de Italiaanse GP, maar Surtees weigerde erin plaats te nemen.
(https://images.cdn.circlesix.co/image/1/1000/0/uploads/posts/2016/02/5ed3cd379bed792c3d150b58637ca9f9.jpg)
Hij is nu te zien bij de Honda Collection Hall. Het resultaat is : dat 1 race competitie heeft gereden en vernietigd is bij een fataal ongeluk. Een ramp, die Honda RA302...
Groet,
C.G. de Beaufort
(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/Honda_RA302 (https://en.wikipedia.org/wiki/Honda_RA302)
(*2) https://www.f1technical.net/f1db/cars/232/honda-ra302 (https://www.f1technical.net/f1db/cars/232/honda-ra302)
Supercharged GP-bolides van 1924 tot 1939
http://youtu.be/NCP_GJ8JBOE
Prachtige beelden, vooral in het 2e deel van deze documentaire.
Groet,
C.G. de Beaufort
Helmuth Koinigg ongeluk
(https://vignette4.wikia.nocookie.net/f1wikia/images/5/50/Helmuth_Koinigg.jpg)
Hij nam in 1972 deel aan 3 F1-kampioenschappen in een Surtees TS16, 2 starts en zero punten. Ik heb er enige tijd over nagedacht, maar het hoort erbij, óók degene die afschuwelijk zijn. Hier zijn de image's :
http://i68.tinypic.com/2lms4ys.jpg (http://i68.tinypic.com/2lms4ys.jpg)
Een gruwelijke crash van Helmuth Koinigg(*1) op Watkins Glen(*2) in 1974, 43 jaar terug. De vangrail ging alleen aan de onderkant open, waardoor Koinigg onthoofd werd.
https://spinsmag.files.wordpress.com/2014/01/koinigg.jpg (https://spinsmag.files.wordpress.com/2014/01/koinigg.jpg)
Het hoofd van Koinigg...
Het ongeluk deed denken aan de dood van Formula 1 racer François Cevert van hetzelfde evenement in het voorgaande jaar. In de kwalificatie voor de 1973 Verenigde Staten Grand Prix, Cevert ging te wijd in de bocht, crashte in de vangrail en Cevert werd gehalveerd. Hij was op slag dood. Vanwege dit ongeval van Koinigg, stelde de FIA een reeks verbeteringen in aan van de veiligheid-eisen.
(https://spinsmag.files.wordpress.com/2014/01/111016763-gzm3nfld-04067537wwwmanglat.jpg)
R.I.P
Groet,
C.G. de Beaufort
*1 https://en.wikipedia.org/wiki/Helmuth_Koinigg (https://en.wikipedia.org/wiki/Helmuth_Koinigg)
*2 https://en.wikipedia.org/wiki/Watkins_Glen_International (https://en.wikipedia.org/wiki/Watkins_Glen_International)
Ik heb even de img tags weggehaald. Nu kan iedereen voor zichzelf beslissen of ze dergelijke foto's willen zien.
Lekker grafisch wel. Not for the faint hearted.
Prince Bira won de éérste GP op Zandvoort
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/4a/51/73/4a5173f022f561578f886cd1979eb367.jpg)
Bira houdt ternauwernood Rolt af en wint de Nederlandse GP
http://youtu.be/H_UqBGlQWbA
De eerste race vond plaats op 7 augustus 1948(*1), onder de titel van de Zandvoort Grand Prix. Het werd gewonnen door Prince Bira(Thai,*2) in een oude Maserati met de Britse racers Tony Rolt en Reg Parnell achter'm aan.
Groet,
C.G. de Beaufort
(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/Dutch_Grand_Prix
(*2) zie terug, de post nr. 1161
Richard Seaman
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/2e/db/5e/2edb5ec95c15927296e22573c554f2c3.jpg)
Richard Seaman
In de jaren van voor de WW2. De nazi's pompten veel geld in de automobiel-industrie. Hitler had b.v. de Mercedes en Auto Union elk zo'n 250.000 Mark per jaar gegeven voor het ontwikkelen van de auto's. Richard Seaman(GB,*1) was een buitenlandse racer in de Mercedes W154(1938-1939) met o.a. Manfred von Brauchitsch(D), Hermann Lange(D) en Rudolf Caracciola(It).
(https://oldmachinepress.files.wordpress.com/2016/11/mercedes-benz-w154-1938.jpg)
Mercedes W154
De Mercedes W154(*2) bereikten toen dezelfde snelheid als de hedendaagse F1-wagen. Specificaties :
Mercedes-Benz W154 GP 3 Liter
--------------------------------------------
Design: Sailer / Wagner / Heess / Uhlenhaut
Motor: M154 V12 60 °, 67 x 70mm = 2962cc, 4 kleppen / cyl, 2 x Roots supercharger, 425-474 pk
Transmissie: 5 speed versnellingsbak aan achteras. ZF differentiële
Chassis: ovaal buizenframe
Ophanging: Voor: onafhankelijke ophanging met draagarmen, schroefveren, hydraulische dempers
achterste: De Dion as torsiestaven, cockpit verstelbare hydraulische dempers
Afmetingen: wielbasis: 272 cm, spoor: 147/141 cm
Gewicht : 980 kg
Jaar : 1938, 14 auto's gebouwd
Supercharge : M154 L 180 mm Ø 106 mm (2 stuks)
Btw, in de vroege jaren (1934), de Mercedes was nét over de 750 kg wat de auto maximaal kon wegen. Maar, de Mercedes-monteurs schrapten de race-kleur eraf, de auto woog toen zo'n 750 kg en, de 'Silveren Arrow' was geboren...
Hieronder het verhaal en de dood van Richard Seaman :
http://youtu.be/E8bxqBEHE8A
Groet,
C.G. de Beaufort
*1 https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Seaman
*2 https://en.wikipedia.org/wiki/Mercedes-Benz_W154
Historie en zeges Vanwall
(https://vignette4.wikia.nocookie.net/f1wikia/images/c/c2/Tony_Vandervell.jpg)
Tony Vandervell
Tony Vandervell was een zakenman, schepper van de Thinwall lagers en was oorspronkelijk een van de sponsors van British Racing Motors - anders bekend als BRM - in de jaren veertig. Hij hield niet van de manier waarop het team werd gevoerd, met zoveel beslissers en besloot om zijn eigen team te vormen. Een decennium later was hij klaar om in het nieuwe Formule 1 kampioenschap te gaan, met de auto's die bekend staan als Vanwall Specials. De naam Vanwall was een mix van zijn eigen achternaam Vandervell en de Thinwall lagers die hij creëerde. Ontworpen door Owen Maddock, gebouwd door Cooper Cars en met hun eigen in-house motor, maakten ze hun eerste verschijning in het seizoen 1954, bij drie wedstrijden met Peter Collins achter het stuur. Hij eindigde op een zevende plaats. In 1955 trok hij aan de coureurs aan met o.a. Mike Hawthorn, Ken Wharton en Harry Schell, niet allemaal tegelijk. Ze scoorden 3 negende plaatsen uit acht starts. Tegen het einde van het jaar leek het duidelijk dat de motor goed was, maar dat het chassis moest verbeteren. Vandervell besloot een nieuwe ontwerper in te huren om een magie te produceren en dat was niemand anders dan Colin Chapman. Chapman trok samen met de aerodynamist Frank Costin en de motor-ontwerper Harry Weslake en ze hebben een nieuwe auto voorbereid voor het seizoen 1956.
(https://static.goodwood.com/globalassets/.road--racing/columnists/doug/2016/october/vanwall/gpl-vandervell--weslake.jpeg26101606.jpg?crop=(0,85,2300,1379)&width=760)
Vandervell(l) met zijn motorontwerper Weslake
Stirling Moss - die altijd 2e of 3e werd in het F1-kampioenschap(*1) - werd ingezet voor een (non)kampioenschap evenement, die hij ook won. Hij was nog steeds aan het rijden voor Maserati, maar hij was ervan overtuigd een coureur van Vanwall te zijn in 1957.
http://youtu.be/CetB-Zm2Qnc (http://youtu.be/CetB-Zm2Qnc)
Historie van Vanwall met Moss en Brooks
Tony Brooks(*2) en Stuart Lewis-Evans werden ook aangemeld en dat was een breekpunt. Bij de Britse GP dat jaar, Brooks en Moss hadden te samen de rit gedeeld. Zij kwalificeerden zich derde in de kwalificatie-ronde op Aintree en hadden met succes dat de Vanwall de 1e plaats veroverden. Het was Vanwall's eerste overwinning, Brooks eerste overwinning, maar ook de eerste overwinning voor een Britse coureur (of twee, in dit geval) bij de Britse GP met een Britse auto. Brooks voltooide 26 ronden en Moss 64 en nu deelden ze de 8 kampioenschappen punten. Moss ging verder met de Italiaanse en Pescara GP en eindigde als tweede in de F1-kampioenschap. Voor het seizoen 1958 werd alcoholbrandstof verbannen, waardoor Vanwall enige serieuze motorkoelingsproblemen veroorzaakte. Ze moesten hun motor, versnellingsbak en remmen herontwerpen om dit te verbeteren, maar ze waren succesvol.
(http://en.espnf1.com/PICTURES/CMS/3300/3363.jpg)
Moss(3e) en Brooks(1e) met de Vanwall tijdens de start van de Italiaanse GP in 1958
De 3 coureurs die bij het team gebleven waren, Moss en Brooks hadden elk 3 kampioenschap-wedstrijden gewonnen. Voor het eerst had Vanwall de winst in het constructeur kampioenschap(*3) veroverd. De titel van F1-racer kwam ook dichterbij, waar Moss het opnam tegen Hawthorn in de Ferrari. Bij het sluitingsrace haalde Moss de overwinning, één van zijn 3 overwinningen dit jaar met Hawthorn op een 2e plaats, maar Hawthorn won het F1-kampioenschap met maar 1 punt in voorsprong...(*4) Dichterbij was Stirling Moss nooit geweest.
http://youtu.be/OHr-aah5TVU (http://youtu.be/OHr-aah5TVU)
Stirling Moss in de GP van Engeland 1957
En, er was nog meer slecht nieuws, want Stuart Lewis-Evans stierf na een verschrikkelijk ongeluk. In Marokko, zijn auto gaf een motorprobleem, de auto ging van de weg af en vatte brand. Stuart Lewis-Evans werd van Marokko naar de GBr vervoerd voor behandeling, maar overlijd in zes dagen later na de brandwonden die hij heeft opgelopen. De overwinning van hun constructeurs werd overschaduwd en Vandervall was verafschuwd door de dood van Lewis-Evans. Hij was niet de beste in z'n gezondheid en de dokters adviseren'm om meer te rusten. Kort daarna - in januari 1959 - gaf hij de brui eraan, hij besloot het team te verlaten. Het team van Vanwall probeerde door te gaan, verscheen op een paar kampioenschappen en niet-kampioensrace, maar de resultaten waren niet goed en het enthousiasme was verloren. In 1961 testte Lotus een Vanwall-motor, maar daarna werd de naam Vanwall vergeten. John Surtees voerde in dat jaar in een Vanwall de Intercontinental Formula Series, maar dat was ook niet succesvol. Tony Vandervell bleef uit het publieke oog nadat hij het team verliet en stierf in maart 1967. De overwinning van Moss en het constructeurs kampioenschap in 1958, was het enigste waar de Vanwall én Britain zich onderscheidde t.o.v. de andere auto's.
Het was bijzonder jammer, dat het daarna zo gebleven is...
Groet,
C.G. de Beaufort
*1 https://en.wikipedia.org/wiki/Stirling_Moss (https://en.wikipedia.org/wiki/Stirling_Moss)
*2 https://en.wikipedia.org/wiki/Tony_Brooks_(racing_driver) (https://en.wikipedia.org/wiki/Tony_Brooks_(racing_driver))
*3 https://en.wikipedia.org/wiki/Vanwall (https://en.wikipedia.org/wiki/Vanwall)
*4 https://en.wikipedia.org/wiki/1958_Formula_One_season (https://en.wikipedia.org/wiki/1958_Formula_One_season)
Maserati 250F
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a1/Fangio_%26_Maserati_250F.jpg)
Fangio met de Maserati 250F
Juan Manuel Fangio
Legendarische coureurs worden meestal het meest levendig herinnerd door hun mooiste races. maar veel van deze voorstellingen werden overschaduwd door de ongelooflijke prestatie getrokken door Juan Manuel Fangio in 1957 Nürburgring Grand Prix, overleden dd. 17 juli 1995 (84 jaar). Zijn rit voor die gedenkwaardige gelegenheid was de Maserati 250F(*1), door velen beschouwd als de definitieve motor voorin een GP-bolide. Ontworpen voor de 2,5 liter Formule-1 reglementen was nieuw voor het seizoen 1954 en de 250F volgde de lijnen van Maserati Formule-2 raceauto's in 1952/1953. Een eenvoudige buisframe gedragen de suspensie aluminium panelen en motor. De voorwielophanging was onafhankelijk van draagarmen en schroefveren. De achterzijde gebruik gemaakt van een soort DeDion as, populair gemaakt door de motor voorin van Mercedes-Benz GP racers uit de jaren 1930. Het bood soortgelijke stijfheid als een starre as, maar drastisch verlaagde de onafgeveerd gewicht, een groot pluspunt voor de auto's handling en prestaties. Al met al, deze opstelling was verre van revolutionair, maar ontwerp van het chassis was niet de hoogste prioriteit van de ingenieurs in de jaren 1950. Integendeel, hun focus lag vooral op het ontwerp van de motor.
Terug naar natuurlijke aanzuiging
Vanaf de jaren 1920, Grand Prix motor ontwerp richt zich vrijwel uitsluitend op de turbo geblazen motoren. Ontwikkeling bereikte een piek in 1951, met de Alfa Romeo's 1.5 liter 159 F1-bolide, aangedreven door een motor die goed is voor maar liefst 260 pk/liter. De kosten van het ontwikkelen en onderhouden van deze motoren met hoge prestaties had spiraalsgewijs nivo, waardoor veel teams zich hadden terugtrokken. Als gevolg van een compleet gebrek aan concurrenten, werd de F1-kampioenschap in 1952 en 1953, deden nu de coureurs mee onder Formule-2 regels, in plaats van de F1-regels. Deze Formule-2 bolides werden aangedreven door 2 liter, unblown motoren. Deze regeling is genomen als basis voor de nieuwe regels Formule 1-motor, waardoor normaal atmosferische motoren in de schijnwerpers kwam in bijna 3 decennia. Brandstof-injectie werd ook geprobeerd in 1956, maar was zelden effectief. In het ontwerp volgde de zes cilinder motor 250F de lijnen van de A6 Formule-2 motor. Zowel boring en slag werden verhoogd, echter de zuigersnelheid van de boring was iets meer dan de vergroting van de slag. Ontwikkeling werk had voorts aangetoond dat een goede ademhaling essentieel was om de goede prestaties uit de motor te krijgen. In het verleden hadden ze geen zorgen over gemaakt, de ventilatoren namen vrij veel over van de auto. De 3 twin-choke-Weber carburateuren werden uitgerust met kleine conische inname ; zelfs de lengte van deze hiervan was van invloed op de prestaties van de twin-spark motor. Begin 1954 er onder 100 pk/liter 240 pk geproduceerd, maar 1957 100 pk/liter werd het opgevoerd tot nabij een piekvermogen van 270 pk.
Een geboren winnaar
(http://www.grandprixhistory.org/images/mas250c.jpg)
Jongens bewonderen de Maserati 250F
De prestaties van de 250F in de eerste twee races was verrassend beter dan iedereen bij Maserati dit voorgesteld had. Beide races werden gewonnen door Juan Manuel Fangio. Echter, voordat de derde Europese race aanving, verliet Fangio de Maserati om te racen voor de nieuw gevormde Mercedes-Benz GP team. De 250F was niet in staat om de volledige prestatie van de Mercedes-Benz en haar coureurs aan te passen. Fangio en Moss domineerde de 1954 en 1955 seizoen, met Fangio die de titel pakte in beide jaren. Nadat Mercedes-Benz terugtrok uit de racerij, verplaatste Fangio zich na de Ferrari, waar hij race aanvang in de Jano ontworpen Lancia/Ferrari D50. Met de ingenieuze D50, de 'meester' scoorde een derde titel op rij. Hoewel de 250F was niet een top-mededinger in die jaren, het was het een populaire auto op de grid, waaraan vele coureurs - vaak privé - eraan meededen. Zoals eerder vermeld, werd de 250F vernieuwd voor het seizoen 1957. Naast de motoraanpassingen werd het chassis drastisch gewijzigd. Meer maar kleinere diameter buis werd gebruikt, het verhogen van de stijfheid en het verlagen van het gewicht. De nieuwe machines werden ook wel de 'T2' of 'Licht' genoemd en werden klaargemaakt voor het seizoen 1957. Onderwerp van voortdurende ontwikkeling was altijd de aluminium single-seater body, dat nu lager en slanker dan ooit tevoren was geweest. Ontevredenheid bij de Ferrari, ging Fangio terug naar Maserati, waar hij de geheel vernieuwde 250F aantrof. De oppositie tegen Ferrari's en Vanwalls, gedreven door zeer getalenteerde rijdt als Moss, Collins en Hawthorn, toonde Fangio eens te meer wat de 250F in staat was. Met zijn karakteristieke vier wielen drift, de 'meester' leidde de 250F tot vier overwinningen en de vijfde in het F1-kampioenschap voor Fangio.
'57 Nürburgring Grand Prix
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/70/b2/10/70b210db066c5958fb0bab1d0f564dd8.jpg)
Fangio met de Maserati 250F in de Duitse GP in 1957
http://youtu.be/F8GewTBczsQ (http://youtu.be/F8GewTBczsQ)
Race op de Nürburgring met Fangio
De meest opvallende race van Fangio was zijn geweldige Nürburgring(*2) overwinning. Halverwege de race had Fangio bijna een minuut voorsprong op Collins en Hawthorn in de leidende Ferrari's. Na een pitstop waarbij Fangio zijn blaas ledigde en Maserati nieuwe banden kreeg, vloog Collins over het circuit en brak van Fangio's ronderecord eerder in de race. Nadat Fangio instapte en vervolgens records opeenstapelde in een aantal ronden die van de meeste mensen adem wegnamen en nog belangrijker, de seconden van leidende Collins. Het breken van het ronderecord ronde na ronde (hij brak het ronderecord tien keer in 22 ronden), Fangio kreeg maar liefst 1 seconde per 1,6 km in de ronde 15. In ronde 18 nam hij de eerste 145 km/h rondetijd en aan het eind van de race was hij dicht bij een 148 km/h in de rondetijd. Met twee ronden te gaan was de leidende Ferrari's compleet verdwenen en Fangio had zicht op zijn mooiste overwinning. Een overwinning die veel van de legende van de 250F's heeft toegevoegd, hoewel hij veel meer succesvol was dan de Mercedes-Benz. De best uitgebalanceerde van alle voorin-gelegde motor die perfect geschikt waren voor Fangio's hoge snelheid drift van vier wielen. Dit was de enige overwinning van de Maserati en laatste overwinning van Fangio - 5 keer - in het F1-kampioenschap(*3). Hij was toen 46 jaar...
(http://i64.tinypic.com/29fuzwx.jpg)
Motor
Configuratie rechte 6E Locatie Voor longitudinaal gemonteerd
Constructie aluminium blok en kop
Displacement 2494 cc/152,2 CU
Boring/slag 84,0mm/75,0mm
Compressie 12,0: 1
Kleppen 2 kleppen/cilinder DOHC
Brandstofafname 3 Weber 42 DCO3 carburateuren
Ontsteking Twin Spark
Inname atmosferische
Vermogen 240-270 pk/179 kW bij 7200 tpm
Pk/liter 96 pk/l
Aandrijving
(http://i68.tinypic.com/f2ts0m.jpg)
Onderstel aluminium op stalen buisframe
Voorwielophanging wieldraagarmen, schroefveren, Houdaille hydraulische dempers, stabilisatorstang
Achterwielophanging DeDion as dwars bladveer Houdaille hydraulische dempers, stabilisatorstang
Besturing wormwiel
Remmen hydraulische trommels, rondom
versnellingsbak 4 speed manual
aandrijving achterwielaandrijving
Afmetingen
gewicht 670 kg
lengte/breedte/hoogte 4050mm/1980mm/950 mm
Wielbasis/Track (fr/r) 2280mm/1300mm/1250mm
Prestatiecijfers
Vermogen tot 0,36 pk/kg gewicht
Topsnelheid 290 km/h (180 mph)
Belangrijke race geschiedenis
1954 Argentijnse Grand Prix (Juan Manuel Fangio in 2505)
1954 Belgische Grand Prix (Juan Manuel Fangio in 2505)
1956 Grand Prix van Monaco (Stirling Moss in 2522)
1956 Italiaanse Grand Prix (Stirling Moss in 2525)
1957 Nürburgring Grand Prix (Juan Manuel Fangio)
Al wil je ereen kopen, dan moet je wat pegels in je zak hebben : op Gooding & Co. Pebble Beach, 2014, is er een verkocht voor $ 4.620.000,= ...
Groet,
C.G. de Beaufort
(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/Maserati_250F (https://en.wikipedia.org/wiki/Maserati_250F)
(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/1957_German_Grand_Prix (https://en.wikipedia.org/wiki/1957_German_Grand_Prix)
(*2) https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Formula_One_World_Drivers%27_Champions (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Formula_One_World_Drivers%27_Champions)
Zelfbouw, de Repco-Brabham BT19 uit 1966
(https://media1.britannica.com/eb-media/29/181529-004-F9CE8E53.jpg)
In 1966, won Jack Brabham(*1) zijn derde Formula-1 wereldkampioenschap. Dit was een opmerkelijke prestatie, omdat het maakte hem de eerste en de enige coureur om een kampioenschap wist te winnen in een auto met een zelfbouw constructie. De auto in kwestie was de Brabham BT19(*2).
(http://en.espnf1.com/PICTURES/CMS/10300/10383.jpg)
Jack Brabham(16), Jim Clark(6) op Zandvoort in 1966
Het maken van deze prestatie nog opmerkelijker, want de auto werd aangedreven door een 3.0L-V8 gebouwd door Repco, een Melbourne gevestigde bedrijf dat een gemaakte, moderne Cosworth er zag als een Mercedes. Jack Brabham en zijn ingenieur Ron Tauranac gingen naar Europa om in de late jaren 1950 om aan Formule-1 deel te nemen. Ze begonnen eerst bij Cooper, bij het ontwerpen en het werken aan de auto. Samen bij Cooper zouden ze iets radicaal veranderen van het F1-ontwerp door het plaatsen van de motor (T43) achter de coureur. Na het winnen van twee wereldkampioenschappen in 1959 en 1960, vestigden het koppel hun eigen team, Motor Racing Developments, beter bekend als Brabham. Brabham was kleiner dan de andere teams in de Formule-1. Jack diende als bestuurder, team manager en monteur, terwijl Ron het chassis ontworp. In hun eerste F1-seizoen in 1962, liep ze een Lotus-Climax 24 voor de eerste vijf GP's, vóór de invoering van hun eigen auto, de Brabham-Climax BT3 bij de Duitse Grand Prix. Tijdens de eerste vier jaar ontwierp Brabham het chassis m.b.v. de Cooper motoren. Maar de BT19 zou een stap verder gaan die uniek is voor Brabham motoren. In het seizoen 1966 zou F1 de cilinderinhoud maximaal verdubbelen 1,5 tot 3,0 liter. Teams reageerde op deze regels door een verscheidenheid van manieren. Ferrari, Maserati en Westlake produceerden V12s, Climax zou het doen met een 2.0 liter versie van hun FWMV-V8 en Ford leverde een 3.0L-V8 naar McLaren. Brabham was eerder een Climax klant geweest, maar zonder een competitieve motor die beschikbaar was voor 1966, moesten Brabham en Tauranac zich veranderen van leverancier. Het kopen van Maserati V12s, zoals Cooper deed, zou te duur zijn, dus Brabham zocht een goedkoper alternatief. Voor een goedkopere motorbron, Brabham wendde zich tot hun sponsor, Repco. Ze begonnen met de voorbereiding voor het seizoen 1966 door het aantrekken van Repco met het bouwen een Tasman-Series motor. Dat het te moeilijk zou zijn om een motor vanaf nul te ontwerpen, kocht hij een Oldsmobile Jetfire V8 motorblok voor £ 11. Phil Irving, een Melbourne geboren ingenieur die als chief engineer voor Vincent, HRD en Velocette had gewerkt, werd ingehuurd door Repco en Brabham om aan de single-cam pushrod V8 racemotor te werken.
(http://i68.tinypic.com/zwlt8j.jpg)
Phil Irving met Jack Brabham op de Tasman-Series bij Sandown, februari 1966
Irving verving de originele stuurstangen en cam-in-blok met zijn eigen twee kleppen SOHC cilinderkoppen. De boring en slag werden gereduceerd tot de 2.5 liter om aan Tasman-Series capaciteits-grens te voldoen. Repco had ervaring in de Australische motorsport, maar ze hadden geen Formule-1 ervaring. Toch kwamen zij overeen en ondanks de extra logistieke uitdaging bouwden ze een F1-motor van een productie Oldsmobile-V8 om te compenseren tegen de Ferrari, Maserati en Ford. Irving detacheerde zich in Londen om de motor naast Brabham en Tauranac, die verantwoordelijk was voor het chassis. Ongelooflijk, in slechts zes maanden werd een motor voltooid in Melbourne, verscheept naar het Verenigd Koninkrijk en geïnstalleerd in de achterkant van de BT19 klaar voor de start van het 1966 kampioenschap. De 2,5 liter motor van de Tasman-Series zetten ze om in een 3,0 liter motor F1 : de boring werd verhoogd tot 88.9mm Oldsmobile F85, alsmede de carburateur vervangen door Lucas mechanische brandstofinjectie. Voor het verloop, bijvoorbeeld zie hier.(*3) Aanvankelijk was het vermogen was 285pk/9000rpm, op een of andere manier tekort gedaan, maar de Repco RB620 was de 'underdog' motor in 1966 tegen de krachtig motoren van de belangrijkste leverancier. Maar Jack dacht dat de motoren van hun rivalen onbetrouwbaar bleken in de opening GP's en ze hadden geluk...
http://youtu.be/iZ_DIesr-94 (http://youtu.be/iZ_DIesr-94)
Het Repco-Bramham verhaal
The Repco-V8 was licht, compact genoeg om in een 1.5L chassis te passen en nog belangrijker, het was een betrouwbare motor. Alle dingen die rivaliteit V8s/V12s en een bizarre H16 niet was. Dat Brabham en Hulme een regelrecht snelheid ontbrak was niet essentieel. Maar de BT19 chassis was een typisch Tauranac ontwerp. Het was een eenvoudige en praktische stalen spaceframe. Oorspronkelijk was'ie ontworpen om de Cooper in 1965 tegemoet te komen en had het bijna gemist om te racen. Een geschil tussen Brabham en Tauranac betekende dat er was niet genoeg tijd was voor het ontwerpen nieuw chassis. Tauranac was niet tevreden over het raceteam, ontving niet genoeg geld voor de ontwikkeling en had er geen zin meer in. Ze kwamen bij een resolutie overeen dat Ron niet verder zou gaan met zijn partnerschip. Tauranac herontworpen de BT19 chassis aan de RB620 was de taak gemakkelijker gemaakt door de compacte afmetingen waar de motor inpast. Slechts één BT19 werd gebouwd en Jack Brabham was de enige coureur om het racen. Hulme startte het 1966 seizoen in een Climax motor BT22 voordat hij overschakelde naar een Repco BT20 voor de derde GP in Frankrijk. Brabham reed de tweede BT20 voor de laatste twee GP's, in de VS en Mexico. Het team had eerder beschikbaar geweest, maar Jack verkoos de B19. Het team had keihard gewerkt om de auto op tijd te voltooien en had de enige 3 liter bolide op de grid in de (niet)kampioenschap van de Zuid-Afrikaanse GP. Als de enige coureur, Brabham had een comfortabele voorsprong, maar een losse schroef in het brandstofinjectiesysteem eindigde zijn dag na 11 ronden. Voor de start van het seizoen mensen zeiden dat hij was te oud en er waren twijfels dat de Repco RB620 met de andere 3 liter motoren zou kunnen concurreren. Het resultaat in Zuid-Afrika versterkte alleen hun twijfels over de Repco motor. Er zouden tenminste nog 3 (niet)kampioenschap GP's overgaan in 1966. Op Syracuse, Jack had had een mechanisch defect, dus wat gebeurde aan het BRDC International Trophy in Silverstone kwam als alsnog als een verrassing. Brabham pakte de pole met 0,2 seconden op John Surtees met zijn Ferrari, vervolgens won hij de race met 7,4 seconden en zet de snelste ronde. Vervolgens nam hij pole, de overwinning en snelste ronde weer op Oulton Park, Hulme eindigde als tweede in zijn nieuwe BT20, een nadrukkelijke display voor Brabham. De GP in Monaco eindigde in DNF voor zowel Jack en Denny als gevolg van problemen met de versnellingsbak. In de zware regen in Spa en werd hij vierde. Vervolgens won hij zijn eerste kampioenschap race in Frankrijk. Niet alleen wist hij te winnen, hij zette nieuwe grand prix snelheidsrecord van 220 km/h. De meeste mensen dachten dat het een meevaller was met een overwinning op Brands Hatch, waar hij en Hulme een eerste en tweede plaats scoorde met een ronde voorsprong op derde geplaatste Graham Hill in de BRM. Op het volgende GP in Nederland, in reactie op de suggesties dat hij op de leeftijd van 40 te oud was voor het wereldkampioenschap, Brabham hinkte naar zijn auto met een valse baard en wandelstok.
(https://images.cdn.circlesix.co/image/1/700/0/uploads/posts/2016/12/8459b1ab3cfe8262da1361d4674fad95.jpg)
Brabham met een baard en wandelstok op de Nederlandse GP in 1966...
Brabham won de Nederlandse GP met één lap(*4) voorsprong. Bij de Grand Prix van Duitsland twee weken later, Brabham kwalificeerde als vijfde, maar leidde al de race na 1 ronde in de vochtige omstandigheden. Hij werd de onbetwiste leider voor de rest van de race en won met 44 seconde in voorsprong. Nadat deze finale Brabham won, kon alleen John Surtees een mathematische kans had om het op te nemen van het kampioenschap voor Brabham. De Italiaanse GP zou laatste race van de BT19's zijn in 1966, Brabham zou de BT20 rijden voor de laatste 2 GP's. De race zou een anti-climax worden voor de BT19 van het seizoen. Brabham had zich gekwalificeerd als zesde en in de race had'ie een olielek op de 7e ronde. Surtees moest alle drie van de resterende races winnen, maar had ook in de ronde 31 te doen met een brandstoflek. Bradham had drie uitvalbeurten in 1966, maar alleen de vijf beste finishen werden meegeteld voor het kampioenschap en voor Brabham betekende dit vier overwinningen en een tweede plaats in de BT20 in de Mexicaanse GP.
(http://i67.tinypic.com/5ur2o.jpg)
Surtees, Brabham en Rindt in de Mexicaanse GP 1966
Geen van de andere winnaars, met inbegrip van tweede geplaatste John Surtees, zijn er niet in geslaagd om te finishen in vijf races. Vier overwinningen, een podium en de meeste pole positions (3 stuks) liet Brabham zien welke echte snelheid de bolide had, hij werd de F1-wereldkampioen.
http://youtu.be/XNfq310iOTI (http://youtu.be/XNfq310iOTI)
Repco-Brabham in 1966, met weinig electronica...
In 1967 werd de BT19 uit de dood opgewekt om te concurreren met de Nederlandse GP. Hoewel ze slechts met 2 bolides zijn, een voor elk van Brabham en Hulme, bracht Brabham twee BT20s t.w. de BT24 en de nog in ontwikkeling zijnde BT19, ook met een RB740 motor. De RB740 is een door-ontwikkeling van de 620 met een lichtere blok en inlaat- en uitlaatpoorten in de V met een toenemende kracht om 330pk/8000rpm. Brabham verkoos de BT19. Hij eindigde hiermee als tweede en het verdiende het laatste podium van de BT19. Hulme verdiende het kampioenschap en Brabham werd tweede. Beide reden met voor de rest van het seizoen met de BT24. En het was ook het eerste podium voor de RB740-motor. Naarmate de tijd voorbij ging, leken de inspanningen Brabham met de BT19 méér dan indrukwekkend. Met hun werk met de BT19 verdiende Brabham, Tauranac en Irving meer onderscheidingen dan de meeste Australiërs in de autosport. Jack kreeg een ridderorde en een OBE, zowel Bradham en Tauranac kregen de Order of Australia en Phil heeft een MBE. De Confederatie van de Australische Motorsport (CAMS) heeft een jaarlijkse Phil Irving Award voor de uitstekende bijdragen aan de technische perfectie. Dat een klein team uit Australië kon reizen naar het Verenigd Koninkrijk en bouwden hun eigen chassis om te concurreren in de Formule-1 met een motor gebouwd om in Melbourne onderhouden en komen weg met een wereldkampioenschap, is ondenkbaar vandaag. De bolide die nu steeds meer in complexiteit toeneemt, zal Jack Brabham altijd de enige coureur blijven die een wereldkampioenschap(*5) wist te winnen in een bolide die geheel was van z'n eigen constructie...
Groet,
C.G. de Beaufort
(*1) https://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Brabham (https://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Brabham)
(*2) https://en.wikipedia.org/wiki/Brabham_BT19 (https://en.wikipedia.org/wiki/Brabham_BT19)
(*3) https://primotipo.com/2014/08/07/rb620-v8-building-the-1966-world-championship-winning-engine-rodways-repco-recollections-episode-2/ (https://primotipo.com/2014/08/07/rb620-v8-building-the-1966-world-championship-winning-engine-rodways-repco-recollections-episode-2/)
(*4) https://en.wikipedia.org/wiki/1966_Dutch_Grand_Prix (https://en.wikipedia.org/wiki/1966_Dutch_Grand_Prix)
(*5) https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_wereldkampioenen_Formule_1 (https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_wereldkampioenen_Formule_1)
Otto Stuppacher : de meest onbekwame F1-coureur
(http://formularejects.com/w/images/thumb/8/83/OttoStuppacher.jpg/190px-OttoStuppacher.jpg)
Otto Stuppacher
Otto Stuppacher(*) is geboren op 3 maart 1947 en gestorven op 13 augustus 2001, was een 'racer' uit Wenen. Hij nam vooral deel aan heuvelbeklimmmingen en sportwagenracers met weinig resultaat alvorens hij werd toegelaten tot de ÖASC Racing Team in 1976, met een Tyrrell 007. De ÖASC Racing Team was een Oostenrijkse outfit die erin was geslaagd om een verouderde Tyrrell 007, een Cosworth V8 motor en een aantal Goodyear banden, voor een £ 20,000 te verwerven. Het plan was om zowel Stuppacher en Oostenrijkse collega, Karl Oppitzhauser die reed in een March 761, in de Oostenrijkse GP te laten deelnemen. Helaas werd zijn deelname geweigerd. Otto bracht een petitie rond bij andere teams om te proberen steun te verkrijgen, maar door een onbekende feit... dit mislukte. Op de 1976 Italiaanse Grand Prix wist hij zich niet te kwalificeren met een aanzienlijke marge. Hij was meer dan 13 seconde langzamer dan Jacques Laffite op de pole. Echter, hij werd gepromoveerd tot deelname toen drie andere auto's hun tijden afgekeurd als gevolg van brandstof onregelmatigheden. Helaas, Stuppacher had al het circuit al verlaten om naar huis te gaan en was niet in staat om terug naar het circuit te gaan om te racen.
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/75/4e/4f/754e4fe9bc703e00bfeb415c0008ee4b.jpg)
Otto Stuppacher : OASC Racing Tyrrell-Ford 007 in GP Italie op Monza
In de volgende rondes wist Stuppacher niet te kwalificeren bij de in 1976, de Grand Prix van Canada, waarbij hij 13 seconde langzamer dan de pole-sitter en de Verenigde Staten East Grand Prix, de laatste zag hem méér dan 27 seconden van de tijd van de pole-sitter. Tot op heden is de kloof tussen de pole-position tijd en de langzaamste tijd nog steeds tijdens de kwalificatie in een officiële F1-race en is een record dat er nog steeds staat. Na zijn Formule 1-carrière is weinig bekend over zijn verdere leven tot hij in 2001 dood werd gevonden in zijn flat. Hij werd 54 jaar...
Groet,
C.G. de Beaufort
* https://en.wikipedia.org/wiki/Otto_Stuppacher (https://en.wikipedia.org/wiki/Otto_Stuppacher)
De kortste F1-race én carriere : Ernst Loof
(http://www.suedwatch.de/blog/wp-content/uploads/2009/06/9-ernst-loof.jpg)
Ernst Loof
Ernst Loof(*) - 4 juli 1907 is geboren in Neindorf nabij Oschersleben, overleden 3 maart 1956 in Bonn. Hij was een auto-ingenieur en autocoureur uit Neindorf, Duitsland. Hij heeft bijgedragen aan het ontwerp van de BMW 328 sportwagen in de late jaren 1930. Ernst Loof heeft ook deelgenomen aan de Grand Prix van Duitsland, gehouden op 2 augustus in 1953. Btw, de meeste mensen denken dat het kortste record behoort tot Marco Apicella die 800 meter aflegde in de Formule 1, maar het behoorde aan Loof die de Grand Prix van Duitsland (1953) had gekwalificeerd. Tijdens de start deed zich een brandstofpomp probleem voor en de race duurde tot minder van twee meter van het asfalt. Het was ook z'n enige GP en 3 jaar overleed hij aan een hersentumor.
(https://motorsportbanter.files.wordpress.com/2017/03/ernst-loof-30.jpg)
Loof tijdens de start, het duurde maar 2 meter (achtertse auto, no. #30)
Groet,
C.G. de Beaufort
* https://en.wikipedia.org/wiki/Ernst_Loof (https://en.wikipedia.org/wiki/Ernst_Loof)
http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_21_oktober_2007/ (http://www.gppits.net/magazine/geschiedenis_21_oktober_2007/)
Vrijdag was het 26 jaar geleden dat Berger zijn eerste race bij McLaren won en Senna zijn derde en laatste kampioenschap veiliggestelde.
Gisteren was het 27 jaar geleden dat Senna (met startnummer 27) zijn aartrivaal van de baan kegelde en kampioen werd.
Vandaag is het 22 jaar geleden dat Michael Schumacher zijn tweede wereldtitel behaalde. Dit keer zonder Hill van de baan te rossen.
Het is vandaag ook elf jaar geleden dat Fernando Alonso zijn tweede en voorlopig laatste wereldtitel behaalde en Michael Schumacher voor de eerste keer afscheid nam van de Formule 1.
Vandaag las ik dat Dan Gurney is overleden op 86-jarige leeftijd. Volgens mij een van de beste F1-coureurs ooit, althans in de decennia dat ik de sport volg - misschien destijds wel de gelijke van Jim Clark die toch voor velen 'de beste ooit' werd genoemd. Dat de lange Amerikaan slechts 4 GP's won had meer met zijn materiaal en 'verkeerde teams' dan met zijn talent te maken. Daarnaast was Long Tall Dan ook bijzonder allround. Vrijwel altijd was hij de snelste op Le mans (ondanks dat hij daar, vanwege vaak haperende techniek, slechts 1x won) en ook op Indy behoorde hij immer tot de topfavorieten (ook hier weer vaak pech). Daniel Sexton Gurney was naast gevreesd (vanwege zijn snelheid) ook uiterst geliefd in de pitsstraat. Een bijzondere sympathieke man uit een, voor velen, vergeten tijdperk. De jongeren onder ons kennen hem wellicht nog slechts van de gurney flaps, die Dan als eerste toepaste op zijn bolides.
Voor de weet: hij was de enige coureur die Porsche een F1-zege bezorgde (1x) en de eerste die dat voor Brabham deed. Gurney reed immers 2 jaar voor teambaas Brabham en was sneller dan de 3-voudig wereldkampioen. Helaas ging verliet Gurney het team van Brabham juist toen dat team in 1966 en 1967 superieur werd en met Black Jack en Dennis Hulme 2x achter elkaar wereldkampioenen werden. Daarna reed Gurney in zijn eigenbouw Eagle, met wisselend succes.
En Gurney was de man die voor het eerst met champagne ging spuiten...
(http://www.oldpicsarchive.com/wp-content/uploads/2016/01/BRM-teammates-Jackie-Stewart-and-Graham-Hill-achieving-liftoff-in-1966.jpg)
Teamleden Jackie Steward en Graham Hill (1966) maken allebei een sprong met hun BRM... Jack Brabham werd de kampioen(*1) met een Repco-Brabham BT19(*2)
Groet,
C.G. de Beaufort
*1 : https://en.wikipedia.org/wiki/1966_Formula_One_season (https://en.wikipedia.org/wiki/1966_Formula_One_season)
*2 : zie post 1172
Overmorgen, op vrijdag 7 april 2018, ongeveer op het tijdstip dat men in Bahrein met de eerste vrije training bezig is, is het precies een halve eeuw geleden dat Jim Clark stierf. Dat gebeurde op een kille dag in een stil bos langs het circuit van Hockenheim tijdens een onbeduidende F2 race. De bescheiden en ietwat verlegen Schotse boer was misschien wel de grootste coureur aller tijden.
Citaat van: Fietser op 05 april 2018 - 09:43:07
Overmorgen, op vrijdag 7 april 2018, ongeveer op het tijdstip dat men in Bahrein met de eerste vrije training bezig is, is het precies een halve eeuw geleden dat Jim Clark stierf. Dat gebeurde op een kille dag in een stil bos langs het circuit van Hockenheim tijdens een onbeduidende F2 race. De bescheiden en ietwat verlegen Schotse boer was misschien wel de grootste coureur aller tijden.
De pole positions, races, fast laps, grand slams :
Percentage pole positions Driver Seasons Entries Poles Percentage
2 United Kingdom Jim Clark 1960–1968 73 33 45.21%
Percentage fastest laps Driver Seasons Starts Fastest laps Percentage
4 United Kingdom Jim Clark 1960–1968 72 28 38.89%
Percentage wins Driver Seasons Entries Wins Percentage
1 Argentina Juan Manuel Fangio 1950–1951, 1953–1958 52[N 4] 24 46.15%
2 Italy Alberto Ascari 1950–1955 33[N 5] 13 39.39%
3 United Kingdom Jim Clark 1960–1968 73 25 34.25%
Total pole positionsSee also: List of Formula One polesitters
5 United Kingdom Jim Clark 1960–1968 73 33 45.21%
Pole, win, fastest lap, and led every lapThis is sometimes referred to as a "grand slam" or (in French) "grand chelem".[47]
Driver Total Races
1 United Kingdom Jim Clark 8 1962 British Grand Prix, 1963 Dutch Grand Prix, 1963 French Grand Prix, 1963 Mexican Grand Prix, 1964 British Grand Prix, 1965 South African Grand Prix, 1965 French Grand Prix, 1965 German Grand Prix
Groet,
C.G. de Beaufort
Wat het meest aparte aan Jim Clark was, hij was niet erg goed in het afstellen van een auto, maar wel goed in het aanpassen van zijn rijstijl aan de auto's waar hij in reed. "He never bullied a racing car, he sort of caressed it into doing the things he wanted it to do" (citaat Jacky Stewart)
Hans Herrmann
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/fe/HansHerrmann.JPG/220px-HansHerrmann.JPG)
Hans Herrmann, 83 jaar
In de 24 uren van Le Mans resulteerde het in een 5x overwinning van Hans Herrmann(*) en hij scoorde 10 punten in de Formule 1.
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/37/Porsche_917C.jpg/220px-Porsche_917C.jpg)
Porsche 917K van Herrmann/Attwood, winnaar in 1970 van 24 uren of Le Mans
Nu eens een crash die goed afloopt. In de German Grand Prix in 1959 sloeg de BRM P25 van Hans Hermann om en kukelde een paar keer. Hans werd uit de raceauto gegooid maar.. stond daarna gewoon weer op. Op het ogenblik is'ie 90 jaar.
http://www.youtube.com/watch?v=LQSC3IqJCOk (http://www.youtube.com/watch?v=LQSC3IqJCOk)
Hierna de levensloop van Hans Herrmann :
http://www.youtube.com/watch?v=js0qFwa-qsQ (http://www.youtube.com/watch?v=js0qFwa-qsQ)
Groet,
C.G. de Beaufort
* https://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Herrmann (https://en.wikipedia.org/wiki/Hans_Herrmann)
http://www.gppits.net/magazine/50_jaar_jim_clark_memoriam/ (http://www.gppits.net/magazine/50_jaar_jim_clark_memoriam/)
Citaat van: Fietser op 15 januari 2018 - 17:43:24
Vandaag las ik dat Dan Gurney is overleden op 86-jarige leeftijd. Volgens mij een van de beste F1-coureurs ooit, althans in de decennia dat ik de sport volg - misschien destijds wel de gelijke van Jim Clark die toch voor velen 'de beste ooit' werd genoemd. Dat de lange Amerikaan slechts 4 GP's won had meer met zijn materiaal en 'verkeerde teams' dan met zijn talent te maken. Daarnaast was Long Tall Dan ook bijzonder allround. Vrijwel altijd was hij de snelste op Le mans (ondanks dat hij daar, vanwege vaak haperende techniek, slechts 1x won) en ook op Indy behoorde hij immer tot de topfavorieten (ook hier weer vaak pech). Daniel Sexton Gurney was naast gevreesd (vanwege zijn snelheid) ook uiterst geliefd in de pitsstraat. Een bijzondere sympathieke man uit een, voor velen, vergeten tijdperk. De jongeren onder ons kennen hem wellicht nog slechts van de gurney flaps, die Dan als eerste toepaste op zijn bolides.
Voor de weet: hij was de enige coureur die Porsche een F1-zege bezorgde (1x) en de eerste die dat voor Brabham deed. Gurney reed immers 2 jaar voor teambaas Brabham en was sneller dan de 3-voudig wereldkampioen. Helaas ging verliet Gurney het team van Brabham juist toen dat team in 1966 en 1967 superieur werd en met Black Jack en Dennis Hulme 2x achter elkaar wereldkampioenen werden. Daarna reed Gurney in zijn eigenbouw Eagle, met wisselend succes.
Een heleboel F1-coureurs waren in die jaren allround...Nu is men lyrisch omdat Alonso naast de F1 ook Indy en WEC doet.. ::)
De Ford race-auto 999 uit 1902
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c3/BarneyOldfieldHenryFord.jpg/280px-BarneyOldfieldHenryFord.jpg)
Dit is een ontwikkeling voor de F1, het begin van de raceauto's. Henry Ford(*1) had interesse in raceauto, hij bouwde en bestuurde in 1901 een 26 pk (19 kW) model dat een race won tegen Alexander Winton(*2) e.a. uitdagers. Het was door de opbrengsten van deze race waardoor de Henry Ford Company werd opgericht. In maart 1902 verliet Ford dit oorspronkelijke bedrijf wegens de geschillen met zijn aandeelhouders en Henry Leland, waarbij hij $900 en schema's voor een geplande racer meenam. Tijdens de afwezigheid van Ford nam Leland het bedrijf over en maakte er later van, de Cadillac Motor Company (1902). Henry Ford werkte samen met wielrenner Tom Cooper en een team van verschillende assistenten om twee vergelijkbare raceauto's te maken. Ze werden respectievelijk rood en geel geverfd. Het resultaat was een enorme motor met een kaal chassis eraan verbonden, zonder enige carrosserie . Beide auto's waren extreem zwaar gebouwd, met 18,9 liter inline-4- motor, een vliegwiel van 100 kg, een boring van 184 mm en een slag van 180 mm. Vermogen werd ergens tussen 70 en 100 pk (75 kW) genoteerd. Er was geen achterwielophanging, geen differentieel en de besturing werd geregeld door een ruwe draaibare metalen staaf, vergelijkbaar met een recht stuur op een mountainbike, maar met rechtopstaande handgrepen aan de uiteinden om het te bedienen. De totale kosten van het project waren $5000. Hoewel Ford's naam aan de auto's en de daaropvolgende legende was gehecht, had hij ironisch genoeg zijn inzet voor 800 dollar aan Barney Oldfield en Cooper verkocht toen de auto's twee weken voor de eerste race hadden geweigerd om te starten tijdens een proefrit. Uiteindelijk zou Ford afstand doen van zijn aandeel in het racegeld, maar het recht op promoties en publiciteit van de auto's zou hij behouden, waardoor zijn imago achter hun uiteindelijke successen schuilging. Intussen bouwde hij Ford Motor Company op, die tegen het einde van 1903 Winton qua productie overtrof. In de zomer van 1902 voerden Cooper en Oldfield verder werk uit en kregen de rode aan de praat. De rode kreeg de naam 999 voor de Empire State Express No. 999. Nr. 999 was een Amerikaanse 4-4-0- Amerikaanse stoomlocomotief die op 10 mei 1893 een wereldsnelheidsrecord van 181,1 km/u had neergezet, waardoor dit het eerste door de mens gemaakte voertuig was dat meer dan 100 km/u duurde (160 km/h) door zijn eigen voortstuwing. De gele pijl heette Arrow m.b.t. de connecties voor een slanke pijl die door lucht vliegt.
Details :
http://youtu.be/p7OwYdc0KuU
Rijdend op de race track
http://youtu.be/Kh5-po3-YS4
Race carrière
Oldfield leerde, ondanks het feit dat hij geen rijervaring had, te racen met de 999. In zijn debuut in 1902, een race van 8km, bekend als de Manufacturers 'Challenge Cup, ondanks een sterke uitdaging van Winton - opnieuw de rematch die Ford oorspronkelijk had gepland - die door Oldfield gemakkelijk werd gewonnen. De 999 zetten zij een koers op de baan bij Grosse Pointe en reisden door Amerika en scoorden vele andere overwinningen. Cooper behield het eigendom van de auto voor zijn racecarrière, terwijl Oldfield uiteindelijk een racecarrière volgde bij Winton, tegen wie hij in het begin had geracet.
Ijzige snelheidsrecord
Arrow had ook een succesvolle racecarrière, maar haar beroemdste exemplaar zou nog komen. In september 1903 crashte hij tijdens een race en doodde de coureur Frank Day. Henry Ford kocht echter de kapotte auto terug en repareerde deze met de bedoeling een snelheidsrit op een bevroren meer uit te voeren. Hij noemde het 999 omdat de originele rode auto al met pensioen was en de pers noemde het de 'nieuwe 999', 'Rode Duivel' of een combinatie van die twee.
Op 12 januari 1904 reed Henry Ford persoonlijk in New Baltimore, Michigan, met de genoemde 999 met zijn monteur Ed "Spider" Huff op het gaspedaal. Een nieuw snelheidsrecord op het land werd behaald van 147,05 km/h op een ijsbaan uitgehouwen in de baai van Lake St. Clair's Anchor Bay. Het duurde maar een paar weken, maar dit was ruim voldoende om meer goede publiciteit te brengen voor het nieuwe bedrijf van Ford...
Groet,
C.G. de Beaufort
*1 : https://nl.wikipedia.org/wiki/Henry_Ford
*2 : https://en.wikipedia.org/wiki/Alexander_Winton
Goed geluk... !
Als afgeschoten door een katapult vliegt de Amerikaanse coureur "Wild Bill" Cassidy de lucht in, gevolgd door het kussen van zijn stuurstoel, als zijn racewagen op de baan te Washington over de kop slaat.
(http://kengarex.com/wp-content/uploads/2018/04/58083.jpg)
Zwaar gekneusd werd de coureur opgenomen in het ziekenhuis in Washington 1936. Als je hem zo ziet vliegen, valt't gelukkig erg mee met z'n verwondingen.
Groet,
C.G. de Beaufort
Ander camera standpunt : http://i.imgur.com/q7s0f0d.jpg (http://i.imgur.com/q7s0f0d.jpg)
Porsche overwinning, de enige
http://youtu.be/lcMIQ7POpTY
Een prachtige film over de GP van Frankrijk in 1962. Iedereen is er. Jim Clark, Cooper, John Surtees, Colin Chapman, Jack Brabham, Carel Beaufort - 2e-race waarin hij punten verzamelde -, etc. Het is ook de enige waar Dan Gurney de overwinning boekte in een Porsche..
Groet,
C.G. de Beaufort
(http://www.oldpicsarchive.com/wp-content/uploads/2016/01/Chris-Amon-navigates-his-way-through-the-wreckage-of-Lorenzo-Bandini%E2%80%99s-Ferrari-Monaco-1967.jpg)
Chris Amon rijdt voorbij de gecrashte Bandini in Monaco 1967 die 3 dagen later aan z'n verwondigen overlijdt. Volgend jaar waren de strobalen verboden.
Groet,
C.G. de Beaufort
(http://www.oldpicsarchive.com/wp-content/uploads/2016/09/Jochen-Rindt-flying-at-Montjuich-Park.jpg)
Crash van Jochen Rindt at Montjuich Park, Spanisch GP 1969.
Hier kreeg Rindt te maken met hoge snelheid crash tijdens de Spaanse Grand Prix op Montjuïc. In beide gevallen braken de op de vering gemonteerde vleugels van de auto's af, waar hij botste met de met de auto van Hill, wiens ongeval plaatsvond op dezelfde plek. Hoewel Rindt alleen een gebroken neus had, verloor een baancommisarissen een oog en had een andere zijn voet gebroken. Rindt was vanzelfsprekend woedend op Lotus's teameigenaar Colin Chapman over deze mislukking : hij vertelde een journalist na het ongeluk: "Ik geef de schuld aan hem en terecht, want hij had moeten berekenen dat de vleugel zou breken". In een interview op de Oostenrijkse televisie, een dag later, zei hij: "Deze vleugels zijn waanzin in mijn ogen en zou niet mogen worden toegestaan op racewagens. Maar om enige wijsheid in het hoofd van Colin Chapman te krijgen, is onmogelijk.' Toen hem werd gevraagd of hij het vertrouwen in Lotus na het ongeluk had verloren, antwoordde hij: 'Ik had nooit vertrouwen in Lotus' en beschreef zijn relatie met het team als 'puur zakelijk'.
Hier zie je film-opname :
http://youtu.be/M8I2LQPO3Ro (http://youtu.be/M8I2LQPO3Ro)
Later verloor hij zijn leven tijdens de Italiaanse GP 1970 in Monza.
Groet,
C.G. de Beaufort
Ironisch genoeg reed Rindt toen met een auto die geen vleugels had, vele renstallen hadden die op Monza laten varen ivm slipstreaming en topspeed. Rindt's teamgenoot John Miles klaagde dat de auto "niet eens rechtuit kon rijden." Rindt counterde dat door de gear ratio's wat langer te zetten.
De crash kwam door falende remmen, maar het was Rindt's veilgheidsgordel die de fatale verwondingen veroorzaakte, omdat hij maar 4 van de 5 punten van zijn vijfpuntsgordel gebruikte.
Beast of Turin
http://youtu.be/bsdWgmp4TaQ
Hier moeten de huidige F1 een voorbeeld aan nemen : het geluidsnivo van de Fiat S76 uit 1910.
Mechanische zaken :
De S76(*) had een 4-cilindermotor met een cilinderinhoud van 28.353 cm3 (190 mm × 250 mm), levert 290 metrische pk (210 kW) bij 1900 tpm, perslucht beginnend met 3 bougies per cilinder, ontsteking met laagspanningsmagneet, waterkoeling, transmissie met ketting, as ophanging-ster met voorste en achterste bladveren, 4-versnellingsbak en achteruitversnelling. Het radiator ontwerp van dit prototype voor records werd door FIAT hergebruikt voor latere wegmodellen.
Snelheidsrecord :
De S76 had een maximumsnelheid van 213 km/h. Het beest van Turijn kreeg vanwege deze snelheid een onofficiële titel van 's werelds snelste auto in 1913
Groet,
C.G. de Beaufort
* https://en.wikipedia.org/wiki/Fiat_S76_Record
(https://i.pinimg.com/originals/e9/2c/2f/e92c2fd6825ab326e825d386f47b4786.jpg)
De Maserati 4 CLT Formule 1-bolide waarmee Juan Manuel Fangio in 1950 de Nederlandse Grand Prix reed, keert terug op Zandvoort. Tijdens de Historic Grand Prix, van 30 augustus t/m 2 september, wordt een demo gegeven. Tom Blankvoort beheert nu de auto.
https://www.gpupdate.net/nl/f1-nieuws/365764/maserati-van-fangio-uit-1950-keert-terug-naar-zandvoort/ (https://www.gpupdate.net/nl/f1-nieuws/365764/maserati-van-fangio-uit-1950-keert-terug-naar-zandvoort/)
Groet,
C.G. de Beaufort
1958, de Cubaanse GP - de tweede dodelijkste F1-crash, Fangio ontvoerd
(https://primotipo.files.wordpress.com/2014/08/cuba-2.jpg?w=614&h=640)
Prachtig panorama van het circuit van Havanas Malecon. Nr. 14 is de Phil Hill met de Ferrari 857-S, daarachter de actrice Linda Christian die uitstapt en vooraan nr. 16 is ook een Ferrari, bestuurder onbekend. Voor meer foto's, ga naar deze site(*1)
Cuban GP werd maar 3x gehouden, van 1957 t/m 1960.(*2). In 23 februari 1958 kwamen 7 formule 1-fans kwamen om bij een crash tijdens de op de Cubaanse Grand Prix - uren nadat de legende Juan Fangio door revolutionairen was ontvoerd. De race, die ondanks dat de wereldkampioen er niet was om zijn titel te verdedigen, eindigde in een tragedie nadat de lokale coureur Armando Cifuentes de controle over een olievlek verloor en zijn 2-liter Ferrari op een curve van de Amerikaanse ambassade uitgleed en zich ploegde in de menigte die zich had verzameld had om de wedstrijd te bekijken. Het nog een geluk dat de auto een kraan tegenkwam die ter plekke was geparkeerd, maar uiteindelijk werden zeven mensen gedood en er waren ongeveer 40 gewonden. De race werd gestopt en Moss werd uitgeroepen tot winnaar. De Zweedse coureur Ulf Noriden die in een Porsche reed probeerde te helpen, 'De lijken lagen overal opgestapeld. Ik waadde door armen en benen' onthulde hij. Zie hieronder aan het einde de crash :
http://youtu.be/fp1uAQbMCvs
Britse raceleider Stirling Moss was niet op de hoogte van de tragedie en won dus de Cubaanse GP. Hij had maar net hetzelfde lot als Fangio vermeden nadat de Argentijn tegen zijn ontvoerders had gelogen door hen ten onrechte te vertellen dat Moss op zijn huwelijksreis was. De rebellen wilden het wrede regime van dictator Batista in verlegenheid brengen, die juist hoopte dat het hosten van een grote prijs Havana zou helpen veranderen in de caribische Las Vegas. Fangio, die onder schot werd gehouden bij de receptie van het luxueuze Lincoln hotel, werd weggevoerd naar een geheime schuilplaats in de stad. Maar in plaats van opgesloten te zijn in een donkere cel, werd hij getrakteerd op een biefstuk en een aardappels diner in een luxueus appartement. Moss daarentegen had een zeer verontrustende nacht nadat hij om de drie uur werd gewekt door een beveiligingsmedewerker die controleerde of hij nog z'n bed lag. Fangio, die na de race werd vrijgelaten en persoonlijk werd verontschuldigd door Castro's tweede baas, Faustino Perez, werd al snel sympathiek tegenover zijn ontvoerders. 'Als wat de rebellen deden uiteindelijk goed was, dan accepteer ik het als een Argentijn', herinnerde hij zich later. Onder degenen die de revolutionaire beweging van 26 juli hielp, was Fangio's landgenoot Che Guevara. Het jaar erop - nadat de Castro-strijdkrachten Havana binnenvielen op nieuwjaarsdag 1959 en Batista op de vlucht sloeg - werd de Cubaanse GP afgelast. Het werd een derde en laatste keer opgevoerd in 1960 - wederom gewonnen door Moss - voordat Castro Cuba een communistische staat opricht met één partij die de 'bourgeoise' van de F1 verbood. Onder de andere maatregelen die hij ook uitvoerde, was het verbieden van de invoer van Amerikaanse voertuigen in het door auto's gekke land, dat de belangrijkste afnemer was geweest van Amerikaanse 'Chariots of Chrome'. 'De Cadillac biedt geen banen', schold de sigaarrokende rebellenleider, 'de Cadillac verhoogt de welvaart van het land niet, het vermindert het'. Cuba werd later gekwetst door een strikt Amerikaans embargo dat zelfs sancties bedreigde voor andere landen die daar importeerden, wat betekent dat slechts een paar door de Sovjet-Unie gemaakte voertuigen het land binnen kwamen. Ook tot 2013 hadden Cubanen toestemming van de overheid nodig om auto's te kopen en mochten ze geen tweedehands auto's ruilen. Dus de meeste van de 125000 Amerikaanse auto's op straat ten tijde van de revolutie bleven in handen van de oorspronkelijke eigenaren en werden zorgvuldig onderhouden. De Cubaanse GP van 1958 is de tweede dodelijkste F1-crash nadat de von Trips omkwam en 15 toeschouwers in 1961 in Italië. Maar beiden werden overschaduwd door de meest catastrofale ramp in de autosportgeschiedenis toen de Franse coureur Pierre Levagh en 83 fans stierven tijdens de Le Mans 24 Hour race van 1955. Vandaag, voor het Lincoln hotel, is er een bronzen plaat die de gebeurtenissen van 1958 omschrijft en opmerkt dat het 'een belangrijke deel van de revolutionaire kracht was'.
Groet,
C.G. de Beaufort
*1 https://primotipo.com/2014/08/12/cuban-grand-prix-1957-batista-castro-de-portago-fangio/
*2 https://en.wikipedia.org/wiki/Cuban_Grand_Prix
http://youtu.be/3eYDmAZzEDE
Geweldig om weer eens terug te zien vooral het einde.
Wat te denken van de apotheose in 2008?
(http://www.oldpicsarchive.com/wp-content/uploads/2016/09/Jochen-Rindt-1970-Monaco.jpg)
Rindt die Monaco 1970 wint. Later zou hij verongelukken op Monza en werd (posthuum) wereldkampioen. Ik vind het de mooiste F1-bolide in die tijd.
Groet,
C.G. de Beaufort
Citaat van: C.G. de Beaufort op 07 februari 2019 - 09:13:46
Ik vind het de mooiste F1-bolide in die tijd.
En met die tijd bedoel je de jaren 60? Want dit is niet de Lotus 72 waarmee hij de titel won en ook waarmee hij zou verongelukken.
Citaat van: Matthijs op 16 februari 2019 - 07:24:06
Citaat van: C.G. de Beaufort op 07 februari 2019 - 09:13:46
Ik vind het de mooiste F1-bolide in die tijd.
En met die tijd bedoel je de jaren 60? Want dit is niet de Lotus 72 waarmee hij de titel won en ook waarmee hij zou verongelukken.
Klopt. De Lotus 72 was niet racewaardig, Rindt werd gekozen om een
Lotus 49 te rijden en won de laatste GP van het kampioenschap. En dit is dus mooiste...
Groet,
C.G. de Beaufort
Nee niet de laatste GP van het kampioenschap
Citaat van: Matthijs op 16 februari 2019 - 19:05:04
Nee niet de laatste GP van het kampioenschap
Klopt. De Lotus 72 was niet racewaardig, Rindt werd gekozen om een Lotus 49 te rijden en won de GP van het kampioenschap. En dit is dus mooiste...
Groet,
C.G. de Beaufort
http://youtu.be/okeXPKwle1w
De opkomst en ondergang in de F1 van het Nederlandse team en autofabrikant Spijker.
Groet,
C.G. de Beaufort
James Hunt & de Hesketh
Racen in de Formule 1 is het maximum, maar bij Hesketh had het veel meer waarde. Op het mooiste moment in de geschiedenis van de Formule 1, in het meest glamoureuze team ooit en mogelijk in de mooiste F1-auto's ooit. Vrouwen, klasse, motoren en de stromende champagne. De coureur was James Hunt (29 augustus 1947 – 15 juni 1993), een geweldige coureur, de 007 van de Formule 1 en veruit het beste personage onder de F1-coureurs. Seks, drugs en snelle auto's waren zijn legende. Een echte playboy met maar twee liefdes, vrouw en auto's. Het was een topcoureur èn een casanova. De Formule 1 is vandaag een klinische sport. Breng echte coureurs terug, de geur van Castrol R, goedkope hamburgers, warme biertjes en meisjes in hotpants op alle GP-bijeenkomsten. De monteurs in de pits droegen truien, spijkerbroek en sportschoenen, geen teamjumpsuits zoals tegenwoordig.
James Hunt
De coureur was de 25-jarige James Hunt, wiens foto's uit die tijd hem in de cockpit afbeeldden zoals zoveel andere chauffeurs uit die tijd, met de onmisbare sigaret die aan zijn mondhoek hing, een gewoonte die hij op tienjarige leeftijd had opgedaan. De jonge excentrieke aristocraat en de wilde coureur: een explosief mengsel in een wereld, die van de F1, die zichzelf een zeer professionele uitstraling had met de komst van belangrijke sponsors. De deelname van Hesketh Racing aan de GP's was absoluut oneerbiedig door de aanwezigheid van mooie vrouwen en stromende champagne.
(https://sfcriga.com/images/others/podium.jpg)
De enige zege van Hesketh, de GP van Zandvoort in 1975. Daarna haalde de Hesketh 5 podium plaatjes bij 52 races. In 1976 hij werd hij een wereldkampioen van de F1 met 69 punten in'n McLaren-Ford, 1 meer dan Lauda.
(https://static.autoblog.nl/images/wp2016/james-hunt-babes-header.jpg)
Na z'n affaires met verschillende vrouwen - hij ging met 5.000 vrouwen naar bed - ontmoette Hunt in de winter van 1989 in een restaurant in Wimbledon Helen Dyson waar ze als serveerster werkte. Dyson was 18 jaar jonger dan Hunt en maakte zich zorgen over de reacties van haar ouders op hem. Hunt hield de relatie geheim voor vrienden. De relatie bracht nieuw geluk in het leven van Hunt, naast andere factoren zoals zijn fitness, zijn fiets, zijn ongedwongen manier van kleden, zijn twee zonen en zijn Austin A35-busje. De dag voordat hij stierf aan een hartaanval in z'n slaap (15 juni 1993), vroeg Hunt Dyson via de telefoon ten huwelijk. Hij werd 45.
Fermor-Hesketh
(https://sfcriga.com/images/others/bike.jpg)
Thomas Alexander Fermor-Hesketh (geboren op 28 october 1950), een aristocraat, was een excentrieke figuur uit de wereld van F1-races in de jaren zeventig. Als je kort voor je vijfde verjaardag baronet wordt en een landgoed van 3.200 hectare erft, compleet met een eigen renbaan, een vreemd dorp en een door Hawksmoor ontworpen statig huis, moet iemands idee van 'normaal' enigszins verschillen van dat van de meeste andere mensen. De stallen van Lord Hesketh's landhuis 'Easton Neston', gebouwd in 1702, werden omgebouwd tot werkplaatsen. Het was hier dat de nog onbekende (toen op weg naar een grote carrière), de ontwerper Harvey Postlethwaite, die beweerde dat hij er alleen mee instemde om zich bij het team aan te sluiten tijdens een moment van zwakte nadat ze'm 'dronken hebben gemaakt'. Hij creëerde nu wat als een van de meest iconische F1-auto's aller tijden, de Hesketh 308.
Filmjes
http://youtu.be/TdSwwYmToew (http://youtu.be/TdSwwYmToew)
Hesketh 308E, 1977
http://youtu.be/yBJjxopVU_k (http://youtu.be/yBJjxopVU_k)
10 briljante momenten van James Hunt
http://youtu.be/PEzshT1T0Hk (http://youtu.be/PEzshT1T0Hk)
James Hunt
http://youtu.be/D0vzlejh8Sg (http://youtu.be/D0vzlejh8Sg)
Hesketh
Groet,
C.G. de Beaufort
links o.a. bij :
https://en.wikipedia.org/wiki/James_Hunt (https://en.wikipedia.org/wiki/James_Hunt)
https://en.wikipedia.org/wiki/1975_Dutch_Grand_Prix (https://en.wikipedia.org/wiki/1975_Dutch_Grand_Prix)
https://sfcriga.com/hesketh-racing-a-team-like-no-other-when-the-playboys-beat-the-big-boys (https://sfcriga.com/hesketh-racing-a-team-like-no-other-when-the-playboys-beat-the-big-boys)
Vandaag in 1996 de eerste overwinning van Schumacher in de Ferrari. Eén van Schumi's beste races op een nat circuit. Geholpen door een regensetup, die andere teams niet volledig hadden doorgevoerd, wist hij (ondanks twee defecte cylinders halverwege de race) de eerste voor Ferrari binnen te slepen.
Het bleek een eerste van vele die volgde :)